Eindstreep: maart 2024

Hoewel ik nog altijd tien afleveringen heb gepubliceerd, is maart een relatief 'rustige' maand. Ik heb nog een aantal singles besteld in eind februari en deze komen binnendruppelen in de eerste week van de nieuwe maand. Buiten dat koop ik slechts een handjevol singles online maar nog wel een aantal 'pre-orders' die mogelijk pas in april verschijnen. Het bezoekje aan Beilen zorgt nog voor de meeste singles gedurende maart. Tijd om de balans op te maken van deze maand en in april met frisse moed verder. Ik heb de weersvooruitzichten nog niet gezien maar hoop dat ik ergens plek kan vinden voor een kleine struintocht in Utrecht of zelfs De Bilt. Ik heb geen plek voor tientallen singles maar kan me niet voorstellen dat ik met lege handen terug kom.

Ik trek in maart 49 maal de portemonnee. Daarvan zijn 29 nieuwe titels voor de Gele Bak en 12 voor de Blauwe Bak welke inmiddels zijn gearriveerd. Er zijn drie uitstaande 'pre-orders' waarvan eentje overigens al onderweg is vanaf de douane. Er zou eentje op 29 maart verschijnen maar daar heb ik nog geen bericht over gehad. In totaal zijn er vijf singles die ik als dubbel mag rekenen. Laat me beginnen met de top tien van de Gele Bak.

1. She's My Girl - The Turtles

2. Runaway - Solution

3. This Is It - Kenny Loggins

4. Spinning Wheel - Blood Sweat & Tears

5. Just The Two Of Us - Grover Washington Jr.

6. Ballad Of You & Me & Pooneil - Jefferson Airplane

7. Southern Nights - Glen Campbell

8. Nevertheless - Eclection

9. John Wayne Is Big Leggy - Haysi Fantayzee

10. Herlig-Herlig - Klaus & Servants

De nummers 1, 4, 6 en 8 zijn overgebleven van vorige maand. In de top tien van de Blauwe Bak zijn dat de nummers 1, 2 en 6.

1. Skinny Dippin' - Lynda Seals

2. I Believe In The Stars - The Caprells

3. Doin't It All For You - Robert Chini

4. Be There In The Morning - Renee Geyer

5. Take Your Time - Hank Hollywood

6. Yes My Goodness Yes - Willie Hobbs

7. Fall For You - James Alexander Bright

8. One More Chance - Margie Joseph

9. Love & Flowers - Les Imprimés

10. One Woman Man - Leroy Brown

Singles round-up: maart 10

Het wordt een relaxt weekend maar ik heb ook binnenshuis nog veel te doen. Zo wil ik morgen een show opnemen voor vrijdagavond en heb ik vandaag de 'Singles round-up' en de 'Eindstreep'. Er zijn gisteren vijf binnengekomen uit Engeland maar als ik even verder kijk in een 'Do The 45'-bakje van een paar weken geleden, zie ik dat ik mogelijk een release heb 'gemist' op Soul-xotica. Dat maakt het dus tot een aflevering van zes. Morgen dus een radioshow opnemen en de laatste boodschapjes doen voor dinsdag. Ik ga waarschijnlijk om een uur of acht 's ochtends van huis om lekker te kunnen ontspannen. Ik ben wel eerder op de fiets naar De Bilt gegaan en daarmee ben je normaal gesproken geen halve dag bezig. Ik ga de apparatuur aanzetten en vijf van de zes singles voor het eerst draaien. Bij de 'vergeten' single moet ik ook even mijn geheugen opfrissen.

* Coast To Coast- Love Is The Same (UK, Athens Of The North, 198?, re: 2024)
De grote Londense platendealer Juno rekent voor haar klanten in de EU meteen al de invoerkosten, deze betaal je als je de order plaatst. Het is dan de bedoeling dat Royal Mail een bulkbetaling doet aan het Europese fonds. Een pakketje waarover al kosten zijn betaald worden vervolgens voorzien van een sticker met een afkorting. Negen van de tien pakketjes van Juno komt moeiteloos door maar in januari blijkt er iets mis te zijn bij Royal Mail. De sticker is wel geplakt maar de kosten zijn door een storing niet uitbetaald aan de belastingdienst. Ik krijg dus het verzoek om inklaringskosten te betalen en dat is niet gezellig. De douane rekent bijna twintig euro voor een plaat waarover ik al een tientje invoerkosten heb betaald. Ik laat het terugsturen. De tweede keer moet ik ook betalen, maar de helft minder en Juno stort dat even later op mijn rekening. Hierdoor is de plaat ruim een maand onderweg geweest. Was dit het wachten waard? Coast To Coast is een band welke omstreeks 1982-83 het meest actief is. Athens Of The North heeft zich ontfermd over hun obscure album en geeft dit nummer een eerste single-release. En het is de moeite waard! We horen een zeer getalenteerd gezelschap dat iets te lijden heeft onder een goedkope productie maar waarbij je de goede bedoelingen wel kan horen. Met name rond het refrein geeft het een rommelige indruk maar toch... Goed dat het Schotse Athens Of The North dit bereikbaar maakt voor de meer progressieve disco-dj's. De b-kant is instrumentaal en laat ik voor wat het is.

* The Bobbettes- That's A Bad Thing To Know (UK, Action, 1972)
De reden voor deze bestelling bij Rarenorthernsoul zal ik straks uitleggen want ik ben doorgaans niet (meer) zo happig op dit bedrijf. In het begin van mijn Northern Soul verzamelen heb ik al wel heel veel platen bij ze besteld maar het is dan ook bij gebrek aan kennis van betere adressen. De overige vier singles zijn kassakoopjes. Of nee... er zit eentje bij die een tikkeltje duurder is. The Bobbettes is wel erg goedkoop. De band zal later platen maken als The Sophisticated Ladies maar wordt ten tijde van deze single geproduceerd door Jimmy Webb. Ik heb het, geloof ik, voor de b-kant besteld. Het maakt eigenlijk weinig verschil. 'All In Your Mind' is iets meer 'sisterfunk'-achtig en heeft lekkere hysterische vocalen daar waar 'Bad Thing' een beetje braaf is qua vocalen. Niet heel erg essentieel maar leuk genoeg voor deze prijs.

* Leroy Brown- One Woman Man (UK, EMI, 1975)
Het grappige is dat RNS 'used US-singles' heeft genoteerd op de bon terwijl het allemaal Engelse persingen zijn. Leroy Brown is goedkoper dan goedkoop. Normaal gesproken gaan ze op de website niet onder de vijf pond maar dit is een uitzondering. 'Dit wordt per draaibeurt leuker', schrijft de winkel op de website. Het heeft voor mij al iets 'instant'. Het zou me niets verbazen als Leroy blank is als vla maar ook als 'blue-eyed soul' is dit uitzonderlijk goed. Zeker niet 'bad', maar dan opnieuw... Ik trek me weinig aan van de mening van Jim Croce. Het zit voor mij in de hoek van Ronnie Limar en Al Matthews en dat is een goed teken. De instrumentale versie staat op de b-kant.

* Hank Hollywood- Take Your Time (UK, Sonic Wax, 2024)
Sonic Wax is al een paar jaar een soort van 'lachertje' in de soul-scene. Jammer want ze hebben best een paar leuke dingen uitgebracht. Dan denk ik specifiek aan 'Sha La La' van Mixed Feelings in 2020 waarmee een lang gekoesterde wens in vervulling gaat. De laatste tijd doet het aan nieuwe opnames van Northern Soul-klassiekers met nieuwe artiesten op zéér gelimiteerde demo's voor recordprijzen. Terwijl he-le-maal niemand op een coverversie zit te wachten en dan zeker niet een plastic cover zoals de traditie is geworden op Sonic Wax. Het is twee weken geleden dat ik na de fietstocht op Facebook kijk en een video zie waarin Lee Jeffries van Sonic Wax twee nieuwe releases aankondigt. De eerste is weer zo'n idioot slechte cover, maar dan...? Hij vertelt dat hij 'Hank Hollywood' jaren geleden van zijn vader heeft gekocht. Een 'one-off' acetate-demo met perfecte crossover uit de late jaren zestig. En ja, dit is weer een release van het niveau Mixed Feelings! Bam! Geen intro, meteen los met de business. 'Hank Hollywood' is natuurlijk een 'cover-up'-naam en het is gissen wie hier achter zit. Dit is de demo welke in een gelimiteerde oplage van honderd aan de man wordt gebracht. Misschien dat in de zomer een officiële release komt maar daar wil ik niet op gokken. Net als Mixed Feelings. is deze ook eenzijdig bespeelbaar.

* Margie Joseph- One More Chance (UK, Expansion, 1969, re: 2019)
Helaas is een '3' snel te verwarren met een '8' en dus weet ik niet of ik nummer 37 of 87 heb te pakken. Feit is dat de demo is uitgebracht in een oplage van 100. Het heeft daarna ook nog een reguliere release gehad. Ik mis Margie in eerste instantie maar sinds een paar maanden groeit er een liefde voor dit nummer. De demo is in dat geval extra mooi. Het verschijnt in 1969 op Volt en heeft ook een lekker vol Memphis-geluid, vooral qua blazers. Over de b-kant kan ik kort zijn, dat is een uitvoering van 'Nobody'. Ik heb deze reeds in het uitgeklede versie door Sonji Clay (de ex van Muhammed Ali) en geef daar de voorkeur aan. Margie is heel erg jazzy met té overdadige blazers maar 'One More Chance' smaakt naar meer!

* Cynthia Richards- A Change In My Life (Jamaica, Melrose, 1977)
Ik heb geschreven dat het alleen Engelse persingen zijn, maar ik bedoel dat er geen Amerikaanse persingen in het pakket zitten. Cynthia Richards is een reggae-zangeres maar 'A Change In My Life' is niet bepaald reggae. Het is wel een onweerstaanbaar nummer, maar het grenst een beetje aan de middle of the road-pop. Ik wil best het geduld opbrengen om dit te laten groeien want ik vind het sowieso een schitterend nummer. De b-kant is instrumentaal.

Week Spot Kwartet: week 13

Als ik vrijdagavond aan mijn seventies-show wil beginnen, heb ik een klein mysterie. Ik vind een héél klein plastic lipje dat van een elektrisch apparaat afkomstig moet zijn. Ik kan het niet thuis brengen totdat ik zojuist de foto van de camera op de computer wil zetten. Het lipje dat de usb -poort van de digitale camera afsluit. Enfin, het ding is inmiddels al negen jaar oud en doet het nog geheel volgens wens. Ik moet alleen wel even kijken hoe ik de camera het beste mee kan nemen tijdens de trip van komende week. Het oorspronkelijke hoesje ben ik namelijk al jaren kwijt. Overigens heb ik ook nog een verrassing maar dat zal morgen moeten gebeuren. De Engelse singles zijn wonder boven wonder bezorgd in mijn brievenbus. Blijkbaar heeft de postbode de handtekening gezet. Deze kunnen morgen dus nog in een 'Singles round-up'. Vanavond hou ik het echter bij het Week Spot Kwartet met wederom de Week Spots uit week 13 in de jaren 2020 tot en met 2023.

2020: The Panic Is On - Lou Johnson (1964/2010)
Het is in 2020 niet de bedoeling maar vier jaar later vind ik het wel grappig. Ik heb het vaak over de 'paniek' of het Engelse 'panic' zonder 'dem' als ik het over de periode heb van 2020 en 2021. Maar opnieuw, dit is in 2020 niet de bedoeling geweest. Volgende week treffen we wel een Week Spot welke gevoelsmatig is gekozen in 2020. Ik heb een paar weken geleden twee Kent-heruitgaven ontvangen van Mark en het is met name dit prijsnummer van Lou Johnson dat een grote favoriet is op dat moment. Het is oorspronkelijk nooit uitgebracht en deze Kent-uitgave is van 2010. Nog altijd een grootse ballade en, voor Kent-begrippen, een erg stevige opname.

2021: Days Are Just Like People - Zella Jackson (1974)
Ik heb zojuist drie uren lang gospel gedraaid in 'Do The 45' en Zella is ook weer van de partij. Ik heb de 'Week Spot Carousels' van vorige week, deze week en volgende week al gedraaid in de vorige show en dus maakt ze voor de tweede week op rij haar opwachting. De single is onderdeel van een boxset welke in een zéér gelimiteerde oplage is uitgebracht om de release van Greg Belson's compilatie 'Divine Funk' te vieren. De elpee heeft 1 of 2 bonusnummers, de box bevat vijf 'double-siders'. De box is inmiddels zijn gewicht in goud waard, ook al slingert de doos met échte stempels nog ergens rond in de kamer. Mijn box is onder geen beding te koop!

2022: Beatmaker - Matt Berry Featuring Emma Noble (2022)
De originele versie heb ik nog altijd in mijn 'wantlist' staan op Discogs en vorige week is die weer eens aangeboden. Ofwel... het is oorspronkelijk een albumtrack van de Zweedse Doris maar het is in de eerste jaren van de nieuwe eeuw op een single uitgebracht. Duur! Niet alleen is Matt Berry's lezing van het nummer erg natuurgetrouw, ook mag ik de stem van Emma Noble graag horen. Ik denk dat ik Doris maar eens ga verwijderen want spotgoedkoop wordt deze nooit meer en ik betaal geen zestig euro voor een heruitgave van twintig jaar geleden. Dan zou ik eerder nog eens voor de elpee gaan...

2023: My Precious World - Desmond Dekker & The Aces (1969)
Ik moet nog altijd de Nederlandse persing eens omdraaien om het te checken. 'My Precious World' heeft namelijk 'The Man' in haakjes en volgens mij is 'The Man' ook de b-kant van de Nederlandse 'Israelites'. In dat geval had ik wat geld kunnen besparen maar anderzijds... de Amerikaanse kom je niet iedere dag tegen. 'Israelites' is uiteraard een reggae-klassieker maar als je het plaatje omdraait, wordt je getrakteerd op overheerlijke 'Island Soul'.

Ik heb nu geen moed meer om met een 'Singles round-up' aan de gang te gaan, dit wordt waarschijnlijk morgenmiddag. Dan kan dat kwintet morgenavond ook nog mee in de 'Eindstreep'.

Vijftien jaar een leven zonder drank

Dat is officieel pas dinsdag en dat ga ik dit jaar eens vieren met een klein uitje. Omdat ik maandag al de Week Spot aan jullie ga voorstellen en welke in hetzelfde thema is, begin ik nu al langzaam met het vieren van het lustrum. Ik trakteer vanavond daarom op halve liters Grolsch. Ik zit te twijfelen aan het merk en denk nu dat het Dommelsch moet zijn geweest. Maar goed... ik ga jullie lekker maken met een halve liter Grolsch. Net zoals in april 2009 wordt deze bijna kokend heet opgediend. Ik heb de blikken met een speciaal doel gekocht in oktober of november. Ik ben ze de volgende dag alweer vergeten en zo kan het gebeuren dat de blikken bijna een half jaar onder in een boodschappentas blijven liggen in de hoek van de kamer. Deze vind ik op de vroege ochtend van 2 april 2009 en besluit ze open te maken, ook al zijn ze verre van koel. Ik heb die dag immers al genoeg alcohol tot mij genomen om hier een effect van te merken? Hoe onsmakelijk ook, het zal de laatste keer zijn dat ik iets met alcohol drink. Ik moet natuurlijk nog een paar dagen maar denk wel dat ik dit overleef. Over hoe het is begonnen (of geëindigd), vijftien jaar drank af slaan en de paar héle kleine alcoholische momentjes in de vijftien jaar. Die zijn namelijk op één hand te houden.

Voor de goede orde: Ik ben nooit echt een beroepsalcoholist geweest. Tot deze categorie reken ik de lieden die om half negen al bij de supermarkt staan om een krat bier te scoren. Het mag best opvallend heten dat ik in de thuissituatie nauwelijks drink. Een hele enkele keer op een oudejaarsavond. Ik koop in de zomer wel eens pils met de gedachte om het zaterdagavond te drinken. Vaak ben ik dan zo druk met schrijven of film kijken dat ik het bier op tafel vergeet. Als ik dan een slok wil nemen is het warm en dood geslagen. In de gootsteen maar weer. Thuis drink ik veel liever frisdrank. Toch kan ik me niet voorstellen om naar een concert te gaan en de hele halve avond op de cola of de Rivella te gaan. Toch neem ik zo nu en dan een maandje 'vrij' van de drank en dat bevalt altijd goed. Het is een soort van vakantie, je weet dat er een einde aan komt en dus geniet je van de heldere periode. Daarna gaat de alcoholconsumptie weer als vanouds. In de winter van 2008/2009 zit ik enige tijd thuis met een depressie en dat is wel de periode waarop de drankconsumptie toeneemt. Wat moet je anders? Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat de kroeg weer open gaat. Eerst voor koffie en dan heel stiekem één biertje. Dat worden al snel vier en dan is het opeens zó 'gezellig' dat de wereld steeds kleiner wordt. Als het écht genoeg is, steek ik de straat open en eet een bak shoarma met heel veel knoflook. Dan naar huis en onder het genot van sentimentele muziek nog uren zitten ijlen in mijn stoel voordat ik het bed op zoek. De volgende dag wakker met knallende koppijn en niet zelden de dag beginnen in het café met 'hair of the dog'. Begin 2009 ga ik weer aan het werk en probeer de twee te combineren. Dat wordt steeds lastiger. De voorman wil me niet laten gaan als ik me ziek meld. Hij weet immers dat ik de vorige avond teveel heb gezopen. Er schijnt een walm van bier en knoflooksaus om me heen te hangen.

Stoppen met de drank zou erg goed zijn, alleen... ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. In Steenwijk heb ik een bepaalde reputatie opgebouwd in de horeca waarbij alcohol een belangrijke rol speelt. Wat ik nodig ben is om tijdelijk even ergens anders te verblijven en na een maand of wat weer terug te keren in Steenwijk. Dat de omgeving het zó goed oppikt, is iets dat ik heb onderschat. Ik had zomaar eerder kunnen stoppen met het gezuip? Ik hoef niet af te kicken want ik ben er klaar mee. Ik kan dus vrij eenvoudig naar de kroeg toe gaan, de hele avond aan de frisdrank en accepteren dat de andere kroegtijgers bier drinken. Ik kan zelfs een biertje bestellen en aan iemand geven. Ik voel nergens de verleiding om zelf een slokje te nemen. Als ik naar Nijeveen verhuis en kort daarop met het vrijwilligerswerk in De Buze stop, is het uitgaan ook iets van het verleden. Inmiddels ben ik op zaterdagavond druk met een radioshow en voel geen behoefte om naar een café of club te gaan. Ook qua concerten ben ik na 2011 wel een beetje klaar. Toch is er voor die tijd nog één gebeurtenis welke me definitief van de drank zal weerhouden.

Vader is al geruime tijd ziek en weet dat hij niet meer beter kan worden. Hij wil met ieder van ons als kinderen een-op-een uit eten. Onze afspraak staat voor een woensdagavond in november 2010. Omdat de laatste biertjes niet lekker zijn geweest, wil ik ergens nog wel de drank eens goed afsluiten. Is dit niet een fraaie gelegenheid om nog een allerlaatste keer een wijntje te drinken? Hoe dichter bij de afspraak hoe meer bezwaren ik krijg. Als ik het vader laat weten, zegt hij: 'Ik zou teleurgesteld zijn als jij weer gaat drinken'. En dus beloof ik ter plekke dat ik nóóit meer ga drinken. Dat heb ik vijftien jaar dus ook niet meer gedaan.

Heb ik wel alcohol gehad? Ja, dat begint een half jaar nadat ik ben gestopt. Een goede vriendin is voetreflexzonetherapeut (dubbele woordwaarde) en doet iets met bloesemremedie. Ik wil het wel eens proberen en heb zowaar baat bij een bepaalde mengsmering. Alleen... om de kruiden levendig te houden, wordt het aangelengd met rum. Nu heb ik nooit rum gedronken en dus associeer ik het niet met drank. Het zijn kleine drupjes op de tong waar zelfs een mug nog niet dronken van zou worden. Toch begint ook dit steeds meer een bezwaar te worden en laat ik het in 2011 voor wat het is. Na afloop van de begrafenis van vader wijst moeder een bonbon aan in een doos waar 'zeer zeker geen drank in zit'. De rode verpakking doet het ernstigste vermoeden en als ik het in de mond steek, voel ik de likeur op de tong. Vooruit maar weer! Het zit niet in een glas. In 2013 koop ik tiramisu omdat het is afgeprijsd. Ik heb het nog nooit gehad en weet dus niet wat ik kan verwachten. Na de derde hap toch maar eens bij de ingrediënten kijken. Buiten de drank om vind ik het ook helemaal niet lekker en het kost me geen moeite om het weg te gooien. Ik mag in 2011 al eens mee genieten van de kookkunsten van een goede vriendin als blijkt dat ze vlees stooft in rode wijn. De alcohol mag zijn verdwenen maar wijn wil ik niet meer proeven of ruiken. Zo ook eens een uitnodiging voor een Zwitserse kaasfondue. Ik ontdek net op tijd dat dit ook met wijn wordt gemaakt en bedank voor de eer.

Dan de fotoshoot voor de Specialized-kalender in 2014. Op de terugweg eet ik schepijs in Havelte. Een van de smaken is bloedsinaasappel. Ik roep proost en eet het bakje leeg. Vervolgens gaat er acht jaar overheen. In de zomer van 2022 koop ik een kuipje ambachtelijk ijs bij een boerderij en merk bij de tweede hap dat ik per ongeluk de boerenjongens-variant heb gepakt. Ook nu roep ik 'proost' en eet het kuipje leeg. Hoewel ik sindsdien geen alcohol meer heb geproefd of geroken, sta ik inmiddels een stuk nuchterder in het verhaal. Zolang het niet in een glas zit of met bier of wijn is gemaakt, vind ik het wel prima. Ik heb de afgelopen jaren nog wel eens zitten denken... Als ik mezelf nu zou toestaan om op zaterdagavond 1 of 2 glaasjes whiskey te hebben, dan zou ik nu wel de discipline hebben om me daar aan te houden. Toch heb ik liever een fles ranja naast me staan. De afspraak met vader is daarmee de belangrijkste motivatie om ervan af te blijven.

De enige keren dat ik nog wel alcohol nuttig is tijdens mijn dromen. Het gebeurt eens per drie maanden dat ik me gedurende de dag realiseer dat ik weer in mijn slaap heb gedronken. Ook dan word ik met een schuldgevoel wakker en heb ik veel moeite om het glas speciaalbier af te wimpelen. Ik heb in een droom ook nog eens een 'flashback' gehad van maart 2009 als ik dronken door Steenwijk loop. Ik heb nooit een terugval gehad of wat dan ook maar geestelijk zal het altijd blijven door spelen ben ik bang. Des temeer reden om het lustrum dit jaar eens goed te vieren!

Singles round-up: maart 9

Vanmiddag heb ik tweemaal inklaringskosten moeten betalen voor pakketjes die vermoedelijk pas volgende week zullen arriveren. Eentje is een een splinternieuwe heruitgave op het Epsilon-label en de ander een pakketje van een oude bekende met een hagelnieuwe niet eerder uitgebrachte zeldzaamheid. Voor dat laatste pakket moet ook een handtekening worden gezet en, u raadt het al, natuurlijk komen ze daarvoor volgende week aan mijn deur. Het wordt dan niet eerder dan volgende week zaterdag dat ik de plaat kan halen als ik dan niet helemaal kapot ben van de reis natuurlijk! De Buienradar laat al steeds meer doorschemeren en op dit moment lijkt op dinsdagmiddag de regen verdwenen in Bunnik en gaat de zon schijnen. Nu wordt de meeste regen op woensdag verwacht en zal donderdag beduidend minder vallen. Dinsdag een westenwind en vrijdag een matige zuidwester. Ik kan ermee leven! Nu de Epsilon en de Rarenorthernsoul nog onderweg zijn, denk ik wel dat ik de laatste 'Singles round-up' van deze maand kan presenteren. Dat zijn er zeven en op alfabetische volgorde van de artiesten vallen de drie bestellingen mooi samen. Ik heb ze bijna allemaal al eens gedraaid maar ga desondanks toch even de stereo aanzetten. Zelfs even op de speaker omdat ik er zin in heb!

* Lawrence Beamen- Thinking Of You (UK, Izipho Soul, 2024)
Het schijnt dat Lawrence Beamen in eerste instantie een langere uitvoering de wereld in stuurt welke al snel favoriet is van een aantal dj's. Toch is dat nummer te lang voor een 7"-single en dus wordt het geremixt tot een acceptabele lengte voor een single. Lawrence komt uit de 'contemporary' soul, hetgeen betekent dat het tegen de gospel aanleunt maar bovenal een positieve vibe heeft. Laat dat nu ook eens het uitgangspunt zijn van Izipho Soul en dus kan de honderdste release op het label niet beter worden gevierd. In de gesproken stukken zit Beamen dicht tegen Barry White aan, maar verder heeft hij ook een erg prettige stem. Een erg prettig en eigentijds nummer. Op de flip staat 'Been A Long Time'. Dat klinkt na het intro al vrij snel als klassieke jaren negentig-r&b. Toch is het niet heel erg fijn in mijn oren en hou ik het dus bij 'Thinking Of You'. Patrick van Izipho heeft al twee nieuwe releases voor april beloofd.

* Robert Chini- Doin' It All For You (US, CQQL, 1979, re: 2024)
In de meer progressieve disco-scene is sinds een jaar iets aan de hand. De herontdekking van de 'yacht rock'. Net als 'shoegaze' is een scheldnaam een soort van geuzennaam geworden binnen de genres. De 'yacht rock' is vooral een ding uit de tweede heft van de jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Kwaliteitspop van singer-songwriters die heel soms even flirten met disco of iets op de jazzy toer gaan. Denk daarbij aan grote namen als Kenny Loggins, Andrew Gold en Christopher Cross. De muziek die je draait als je met je kapitale jacht in de Pacific rond dobbert. Qua 'onbekend' valt er nog genoeg te ontdekken. Neem nou Roberr Chini (zijn achternaam spreek je overigens uit als Keeney). Deze muzikant uit San Diego is al sinds de midden jaren zeventig actief. 'Everlasting Love' is zijn grootste 'hit' en staat hier op de keerzijde. 'Doin' It All For You' kan wel eens een single-debuut maken. Het is heerlijke loungy softrock met xylofoon en een sereen zingende Robert. 'Everlasting Love' stamt uit 1976 en zou ikzelf ook als jazzy softrock willen omschrijven. 'Too slow for disco', is de 'tagline' van de hernieuwde 'yacht rock'-revival en het is niet dat 'Everlasting Love' te traag is. Je verwacht bij de disco gewoon meer toeters en bellen, dat is het wezenlijke verschil.

* Shirley Diamond & Jesse James- You Don't Know Who You Sleeping With (UK, Soul Junction, 2024)
'The hardest working man in the soul music industry'. Deze titel behoort toe aan Jesse James. Alleen is de vraag: Welke Jesse James? Volgens Discogs is het'Jesse James (2)' en niet te verwarren met 'Jesse James (4)'. Nummer vier schrijft onder andere de hits voor Cliff Nobles (waaronder 'The Horse', de tune van de Veronica drive-in show). Onze Jesse James komt van de Westkust van Amerika en werkt in de vroege jaren zestig als Jessie James. Ik heb een single van hem op het Shirley-label. Shirley Diamond is een vrij nieuwe artiest, zeker in vergelijking met de stokoude Jesse James. Zij neemt omstreeks 2018 haar solo-versie op maar een paar maanden geleden heeft ze deze opname vrij gegeven waarin ze een duet zingt met mede-schrijver Jesse James. Eigenlijk moet ik bekennen dat ik niet meer goed weet waarom ik iets heb gehoord in het nummer want het is, eerlijk gezegd, een dweil vanjewelste. Als we het dan hebben over muziek die 'too slow' is, dan is dit een goed voorbeeld. Het is een ballade en gaat nergens heel erg 'deep'.

* Renee Geyer- Be There In The Morning (UK, Expansion, 1977, re: 2019)
Het Engelse Expansion zit er bovenop met de opnames van Renee Geyer en heeft recent een nieuwe single uitgegeven. Eigenlijk gaat het me daarom maar helaas is die al redelijk snel uitverkocht bij Juno. Ik denk dat ik nog wel een exemplaar kan vinden. Intussen wordt deze single aanbevolen. Ik kan me nog herinneren dat de plaat werd gepromoot toen die in 2019 net opnieuw was verschenen. Op dat moment ben ik nog niet helemaal klaar voor Renee Geyer. Nu wel! Geyer is een zangeres van het kaliber Nancy Wilson. Ze maakt platen in verschillende genres maar heeft haar roots in de jazz. 'Be There In The Morning' is onweerstaanbare disco met een refrein waarmee ik zou willen trouwen. Het jazzy zusje van Chaka Khan wellicht? Op de flip staat 'It Only Happens' uit 1976. Dat is een live-opname en is iets meer 'laidback' jazzy funk. Het is overigens een duet met Doug Williams. Toch haalt dit het niet bij de sublieme a-kant. Met 'Be There In The Morning' ga ik met vertrouwen de lente in!

* Lady Lois Snead- I Found Out (UK, Divine Chords, 2024)
De Week Spot van deze week en in dat bericht heb ik beide kanten al behandeld en aangegeven dat 'I Found Out' dé ultieme kant is voor mij.

* The Staples- Take This Love Of Mine (Spanje, Soul 4 Real, 1976, re: 2024)
Ik heb het onlangs nog eens opgezocht. Het is de avond na de begrafenis van moeder. Ik kom thuis en klik Facebook aan. Natuurlijk verwacht ik een aantal posts van Mark en kijk naar wat ik mogelijk heb gemist. Dan word ik verliefd op 'Family Tree' van The Staples en hoewel ik niet zo'n bonte en beruchte familie heb als in het lied, vind ik dit nummer mooi passen bij de sfeer op deze avond. Ik veronderstel dat Staple Singers gewoon is ingekort tot The Staples zoals dat wel vaker gebeurt. Ik heb pas in de afgelopen maanden geleerd dat The Staple Singers in 1976 een metamorfose willen ondergaan en daarmee de naam echt zelf hebben ingekort. Curtis Mayfield heeft al hun hit 'Let's Do It Again' geproduceerd en werkt eveneens mee aan de elpee 'Pass It On'. Soul 4 Real heeft nu twee nummers van deze ondergewaardeerde elpee samen gebracht op een single. 'Take This Love Of Mine' is het meest geschikt voor de dansvloer. Het heeft een Love Unlimited-achtig arrangement van Curtis maar dan met de stem die ik uit duizenden herken: De zang van Mavis Staples. Mavis viert in juli haar 85e verjaardag en is drukker dan ooit tevoren. 'Precious Precious' is meer een ballade maar nog altijd wel met een beat. Hoewel het charmant is, gaat mijn voorkeur uit naar 'Take'.

* Tommy Tate- I Can't Do Enough For You Baby (Spanje, Soul 4 Real, 1969, re: 2024)
Tommy Tate is een legende binnen de soul. De opnames van deze single stammen uit 1969 en zijn demo's die hij met Carson Whitsett heeft opgenomen nadat het duo is aangenomen als schrijvers voor het Malaco-label. Tate blinkt uit in de ballades. Het is een demo en dus kun je klagen dat de gitaar té luid is of dat de zang niet perfect is, maar het is een nummer dat beslist iets heel fraais had kunnen worden met de juiste zanger of zangeres. Toch lijkt het erop dat dit nooit is aangeslagen bij Malaco. 'Hold On (To What We've Got)' wordt in 1971 op de plaat gezet door James Carr en dan op het Atlantic-label. In Tate's uitvoering is het bijna een wals met een knipoog naar de klassieke opnames van Aretha Franklin maar dan zonder Memphis Horns en Carolyn en Erma op achtergrondzang. Toch zingt Tommy deze kant met hart en ziel en maakt dat dit een erg interessante single wordt.

Week Spot: Lady Lois Snead

Het is bijna een jaar geleden. De zaterdag van Pasen. Ik heb al een geruime tijd uit gekeken naar deze specifieke avond. Ik ga namelijk drie uren lang alleen maar gospels draaien in 'Do The 45'. Ik heb zelfs een aantal bruggetjes en 'links' gevonden en dus is er ook al iets van een speellijst. Ik begin de show en merk meteen dat ik er goed in zit. Aan het einde van de drie uren sluit ik de stream en wil ik de opname van de show stoppen. En dan? Dan ontdek ik dat ik niet op 'record' heb gedrukt waardoor er geen opname is gemaakt. Zonder te overdrijven... Ik heb een uur zitten huilen. Dit weekend is de herkansing hoewel ik niet van plan ben om de exacte show opnieuw te doen. Wel ga ik weer drie uren overheerlijke gospel draaien. De link dat ik alvast ga beginnen omdat ik nog op iemand wacht, gaat mee in de show van dit jaar. Om vervolgens 'I'll Wait For The Lord' te draaien. Ik heb eventueel een reserve voor de Week Spot maar dan vind ik dinsdagmiddag een briefje in de bus dat er een pakketje op me wacht in Havelte. Ik weet dat het deze single van Lady Lois Snead moet zijn en dat is de plaat die ik eigenlijk als Week Spot wil hebben. Zo nieuw dat ik hem nog niet eens heb gedraaid, maar ik heb een paar maanden geleden al wel een 'preview' gegeven. De Week Spot is dus 'I Found Out' van Lady Lois Snead in samenwerking met Divine Who. Officieel uitgebracht op 11 maart 2024.

Ik blijf het bizar vinden dat een liefhebber van black metal nooit hoeft uit te leggen dat hij geen kerken in brand zet of gelovigen iets zou willen aan doen en dat gospel-dj's maar moeten blijven uitleggen dat ze geen gospel draaien of verzamelen vanwege de christelijke boodschap. Wie lang genoeg rondhangt op Soul-xotica zou inmiddels mijn visie op het geloof kunnen weten of in ieder geval dat het verzamelen van gospel voor mij niet samen valt met het geloof. Voor mij is het een fascinatie voor muziek 'die voor niemand is gemaakt'. Zoals de blues dat in de jaren twintig en dertig is, is de disco en funk in de jaren zeventig de 'antichrist'. Kerkgemeenschappen zien dat de jongeren de kerkbank verruilen voor de discotheek en in plaats van een pepermuntje nu cocaïne of heroïne gaan gebruiken. De pogingen van de kerk om de jongeren terug te krijgen, moet dus worden verpakt in een funky verpakking. Echter, de discotheken weigeren het te draaien en voor de kerk zélf zijn de platen te 'aards'. Gevolg is dat er anno nu een decennium aan onontdekte disco- en funk-pareltjes met christelijke teksten op ons ligt te wachten. Gospelfunk is de laatste tien jaar geëxplodeerd en prijzen worden steeds verder opgedreven. Greg Belson is een belangrijke aanstichter met zijn Divine Chord Gospel Show. Samen met collega-dj Yam Who vormt hij het duo Divine Who dat nu verantwoordelijk is voor deze release van Lois Snead.

Ik moet bekennen dat ik soms gospelplaten koop 'voor de sfeer'. Natuurlijk kijk ik ook rond voor lekkere ritmische dingen maar soms kom je een plaat tegen waar dit ontbreekt maar dat wel een hele fijne sfeer heeft. Zo kom ik in 2017 'God Will Take Care Of You' tegen van Lois Snead. Een dame met een grootse stem achter een piano. Niet meer en niet minder. Een lied van bijna vijf minuten dat als een traditioneel kerkgezang zich blijft herhalen, maar van de stem en de emotie krijg ik niet snel genoeg. Als Greg het plan aankondigt voor deze single ben ik meteen enthousiast. Er zijn genoeg gospelliefhebbers in zijn omgeving die nog nooit van Snead hebben gehoord, maar ik kan dus zeggen dat ik reeds een single van haar heb! Wanneer is 'God Will Take Care Of You' uitgebracht? Daar probeer ik nog steeds achter te komen maar feit is dat 'I Found Out' oorspronkelijk in 1980 op hetzelfde Instinct-label is uitgebracht. Divine Who heeft in eerste instantie het idee om het origineel iets meer 'dancefloor-friendly' te maken maar na enig contact met Snead besluit ze de zang opnieuw op te nemen voor de remix.

Lois Snead (of wellicht Sneed?) komt oorspronkelijk uit St. Petersburg in Florida. In de vroege jaren zestig wordt ze onderdeel dan de vermaarde Clara Ward Singers en zingt een tijdje bij The Famous Davis Sisters. In 1963 gaat ze een samenwerking aan met Dorothy Norwood waarvan ik vorig jaar een single heb gekocht. Met Norwood maakt ze diverse albums in de jaren zeventig op het Savoy-label. Daarna gaat ze werken met de evangeliste Minnie Porter en met haar komen de opnames in de jaren tachtig en negentig tot stand. In 1997 heeft ze een aantal hits in de gospel-charts van Billboard. Vervolgens wordt het een tijd stil rondom Snead. Pas in 2020 gaat ze weer platen opnemen met Porter en dat levert een cd-album op. Nu kan ze dan deze single met Divine Who aan haar discografie toevoegen. Ik luister nu even naar de b-kant van de single en dat is ook niet slecht maar 'I Found Out' is definitief de a-kant. Greg en Yam zijn 'old school' dj's die niet vertrouwen op een voorgeprogrammeerde beat, maar deze zelf samenstellen. Het heeft buiten een moderne 'feel' tegelijk ook een zweem van 'vintage' over zich. Lois zingt even overtuigend als op haar overige platenen de combinatie van beide werelden maakt het tot een lekker groovende 'modern gospel' dat nergens oubollig gaat klinken. De plaat komt morgen of vrijdag voorbij in de 'Singles round-up' met de overige nieuwe uitgaven.

Van het concert des levens: 2019

Besluiteloosheid alom. Dit is dan overigens alleen met betrekking tot Soul-xotica. De vakantie van volgende week is sinds maandag helemaal in kannen en kruiken. Ik hoop dat de dames en heren van Buienradar een foutje hebben gemaakt want het ziet er niet bepaald fraai uit voor de volgende week. Regen, regen en nog eens regen, maar... laten we eerlijk zijn. Daar is Buienradar immers ook voor opgericht en dus kan het eigenbelang zijn? Qua aantal berichten is 'het weekend' voorbij en kan ik over tot de orde van de dag. Dat zou een aflevering van de 'Honderd achteruit' kunnen zijn want ik wil immers een beetje haast maken met deze rubriek? Aan de andere kant: Het concert des levens duurt nu inmiddels ook bijna drie jaar en mag ook wel eens ten einde komen. Vooral omdat ik vanaf mei nog een wekelijkse tocht door het leven ga maken. Ik wil als fotomodel 'A Lot's Gonna Change' hebben van Weyes Blood maar dat zou, volgens Discogs, geen single zijn geweest. Lijkt me stug want ik ken het als 'grote hit' van de Vinyl Singles Top 40 in Engeland. Enfin, dan maar 'Roller Coaster' van Danny Vera. Het jaar 2019 is niet echt een dollemansrit of wellicht het laatste jaar van een dollemansrit. Ik heb wel een gevoel dat de dollemansrit ten einde komt, maar in welke vorm? Ik ga voor vier maanden achterover liggen en fiets nog eenmaal door het jaar 2019.

Aan het begin van 2019 kijk ik naar 2018 als een half geslaagd jaar en iets dat in de schaduw staat van 2016. Dat heb ik inmiddels bijgesteld zoals jullie in de vorige aflevering hebben kunnen lezen. Hoewel 2019 tal van prachtige momenten kent, voelt het zeker vanaf augustus alsof  'alles binnenkort is afgelopen'. Toch zijn er momenten in 2020 en 2021 dat ik wens dat het voor altijd 2019 was gebleven. Een gevoel dat ik overigens nog steeds heb. Het gaat nooit meer zó worden als in 2019. Begint 2019 met een verandering in de werksituatie? Ik zit een beetje te rekenen, maar het contract met het postbedrijf is eigenlijk pas in 2020. Feit is wel dat in 2018 mijn tijdelijke contract voor de derde keer is verlengd. Begin 2020 raak ik even uit het werk en dat heeft betrekking tot het nieuwe contract met het postbedrijf. Nee, ik weet het niet meer en het maakt verder ook niet uit. Het jaar 2019 begint redelijk ontspannen als ik me niet vergis. Beetje ziek in januari, daarna weer aan het werk en uiteraard alle kilometers buiten op de Pioneer. De eerste tochtjes zijn ook alweer een feit. Ah, juist ja, ik ben in januari inderdaad even ziek geweest. Het is de tijd dat ik de 'nieuwe' winterjas nog maar net heb en daarvan heb ik de herinnering dat ik naar Havelte ben gelopen en met de bus terug. Dat is 2019! Uit de eerste maanden, ook met de aanwezigheid van dezelfde winterjas, weet ik ook nog dat ik mijn eerste bezoek heb gebracht aan de 'nieuwe' platenwinkel in Dwingeloo. Ik zal over een paar maanden nog eenmaal binnenstappen. Sindsdien heb ik hem niet meer open aangetroffen. De beste man timmert ook aan de weg als feest-dj en staat in de zomer op markten en braderieën plus dat hij nog een andere business heeft. Ik zou best nog eens door zijn singles willen gaan. Iets voor komende zomer?

Op 2 april vier ik dat ik tien jaar van de drank af ben en wil dat vieren met een fietstocht. Het is alweer een aantal jaren sinds het laatste 'ge-Vecht'. Ik neem het gehele weekend vrij. Op zaterdag naar De Buze in Steenwijk voor, zoals het dan lijkt, het allerlaatste concert. Lang verhaal kort: De Buze is eind 2019 overgenomen door een andere stichting en had voor 2020 alweer klinkende namen op het programma staan. Toen ging de wereld op slot en het is sinds 2022 weer actiever dan ooit tevoren. Deze maand bestaat De Buze een halve eeuw en dit wordt in juli gevierd met een festival waarvan ik al een ticket heb gekocht. Zondag maak ik een wandeling door Uffelte zelf en op dinsdag de tweede april ga ik achterover liggen op de Pioneer. De tocht gaat over Dedemsvaart en Slagharen naar Hardenberg. Een stuk Vechtdalroute tot aan het Duitse Laar en dan weer omhoog naar Coevorden. Dan wil ik door naar Sleen maar dat wordt té ver. Ik steek halverwege over naar Hoogeveen. In Ruinen trakteer ik mezelf op patat en moet dan nog door een heftige bui die boven Ansen en Rheebruggen blijft hangen. De week erna fiets ik op zondag opnieuw naar Sleen en zet bij Ruinen de teller op 20.000 kilometer. Probleemloze kilometers. Twintigduizend in precies drie jaar. Dan mag er iets stuk gaan? Dat is eerst de kettingbuis maar dan blijkt het ketting ook flink versleten te zijn. Tenslotte moeten de tandwielen ook nog worden vervangen. In de zomer van 2019 ben ik niet zo kapitaalkrachtig dat ik een nieuwe set tandwielen kan veroorloven. Dat zou in 2024 een stuk eenvoudiger zijn, maar... de Pioneer heeft geen prioriteit meer.  Bij deze: Ik ga halverwege april nog eens 'Een leven zonder de Pioneer' doen. De zaterdag van Pasen is namelijk de laatste keer dat het ik het rode ligplezier voor het laatst gebruik tussen Meppel en Uffelte.

Het postbedrijf heeft besloten ook post te gaan bezorgen in Havelte en dit is hoe ik gebruik mag maken van de elektrische fiets van de zaak. Het lukt allemaal nét! Met volle accu van Uffelte naar Meppel. Aan de lader tijdens het sorteren. Dan naar Nijeveen om post te bezorgen met zo nu en dan de motor uit. Dan in de hoogste versnelling naar Havelte en daar idemdito. Dan heb ik nog net genoeg 'peut' om in Uffelte te komen. Het betekent wel dat ik nu niet grote stukken in mijn vrije tijd kan fietsen want daarvoor heeft het teveel stickers van het bedrijf. Ik loop veel in 2019. Ook heb ik, in navolging van 2018, weer een 'drie seizoenen-kaartje' van de NS gekocht. In de lente, zomer en herfst één dag in het weekend onbeperkt reizen voor een vaste prijs en eersteklas in de trein. In de lente en de zomer gaat de reis beide keren naar Leiden en Noordwijk. De eerste keer met muziekvriend Albert en de tweede keer in september met W. In december ga ik met W. naar Utrecht. Het staat al vast dat ik in 2020 wéér zo'n kaartje ga kopen. Dat zal het uiteraard niet worden en het kaartje is ook nooit terug gekomen. Erg jammer! En zo ga ik weer langzaam aan op het persoonlijke hoogtepunt van ieder jaar: De vakantie. Deze moet opnieuw worden gevierd in Sleen. Nu hoef ik de Pioneer niet mee te hebben en bovendien heb ik de elektrische fiets moeten achterlaten op de zaak. Buiten de paar dagen in Sleen loop ik heel veel. Op de eerste zaterdag naar Dwingeloo en terug naar Wittelte door het uitblijven van een bus. Ik dien een klacht in en krijg een dagkaartje dat ik tot maart 2020 kan gebruiken. Als ik er eind februari 2020 gebruik van maak, krijg ik een hoop gemopper. De laatste zaterdag van de vakantie loop ik naar Diever en terug.

Tijdens de vakantie in Sleen wordt duidelijk dat dit voor mij het laatste jaar is. Hoewel ik anno 2024 mijn tent nog wel eens wil checken en het héél misschien dit jaar nog wel ga doen. Na vier vakanties wordt het teveel een herhaling van zetten. Ook heb ik meteen een woordenwisseling met de nieuwe uitbaters van de camping. Op zondag fiets ik in de buurt van Sellingen in Oost-Groningen en besluit dan dat ik hier de vakantie van 2020 ga vieren. Ook dat is anders gelopen door de maatregelen van 2020. De maandag naar Duitsland is legendarisch, de dinsdag fiets ik verkeerd ten aanzien van de wind. Wind in de rug kan heerlijk zijn maar niet bij 33 graden. Alles is 'voor de laatste keer', zo voel ik het. De laatste wandeling van de vakantie staat ook in het teken van dit gevoel. Als ik thuis kom en de mail check, zie ik dat de Wolfman ons een email heeft gestuurd. Hij gaat ermee stoppen. Of we nemen het station over met de financiële verplichtingen of het radiostation houdt in 2020 op met bestaan. We doen het eerste. Over de toekomst van het station ben ik op dit moment somber, maar we kunnen in ieder geval weer tot januari. Even later kondigt ook mijn lieve collega in de post aan dat ze ons gaat verlaten. Ze zal in 2020 nog even terug komen maar voor mij is de lol van de sortering ervan af. Ik ga me nu helemaal beschikbaar stellen voor de bezorging, ook al zal ik tot de zomer 2020 nog steeds de maandag met tegenzin moeten sorteren.

Hoewel het radiostation nog wel even blijft bestaan en ook de rest op den duur wel weer goed komt, blijf ik een gevoel houden dat er iets aan zit te komen dat ik probeer af te wenden. Na een jarenlange worsteling ben ik in 2019 opeens erg content geworden met het idee dat ik in politiek opzicht van links naar rechts ben opgeschoven. Eigenlijk ben ik in 2016 al rechts, maar wil het dan nog niet toegeven. Het voelt als iets 'verschrikkelijks'. In de zomer van 2019 ontdek ik de 'alternatieve' media en kan de acceptatie landen. Ik ben blijkbaar niet de enige die een bepaald standpunt inneemt, alleen hoor je dat standpunt niet op de publieke omroep. In de 'alternatieve' media blijk ik veel geestverwanten te hebben. Ik 'zie' eerder een dreiging vanuit de Europese Unie op ons afkomen dan een epidemie, een pandemie of wat voor gezondheidscrisis ook. Maar het onbestemde gevoel blijft me de rest van 2019 beheersen.

Het zilveren geheugen: maart 1999 deel III

Er is ooit een tijd geweest dat nummers de Week Spot zijn voordat ik überhaupt de plaat heb gekocht. Denk hierbij vooral aan de eerste weken van de 'Tune Of The Week' in 2012. Bij mijn weten is 'Nothing Worse Than Being Alone' van The Ad-Libs de laatste geweest van dit kaliber. Ik zal de plaat pas drie weken later in mijn bezit krijgen. Anno 2024 is het wel een voorwaarde om eerst de plaat te hebben en dat betekent dat ik na zaterdag weer de rem heb ingedrukt. Er is namelijk een gospel onderweg die heel mooi de Week Spot zou kunnen worden. Ik heb donderdag de invoerkosten betaald en hoop dus dat die morgen of woensdag arriveert. De Week Spot komt naar verwachting niet eerder dan woensdag. Alhoewel? Volgende week komt hij op maandag. Waarom? Daar ga ik jullie straks wat meer over vertellen. Ik ga in deze aflevering namelijk tweemaal op reis. In 1999 met de National Express en in 2024 met de tweewieler. Ik heb gezocht naar een passende foto van het busstation in Oldham maar dat is blijkbaar van een meer recente datum dan 1999. Althans, ik herinner het me anders. Dan maar een foto van de bus. Het was in ieder geval zo'n model waarmee ik de eerste keer in Engeland van Hull naar York ben gereden.

Laat me dan beginnen in 2024. Volgende week dinsdag vier ik dat ik vijftien jaar zonder de drankjes ben. Dit heb ik in de afgelopen jaren regelmatig (maar niet ieder jaar) gevierd met een fietstocht en vaak in de buurt van de Vecht. De Overijsselse Vecht moet ik dan benadrukken. Dat ding dat vanuit Duitsland komt vanaf een greppel bij het dorpje Darfeld. Ik ben er in 2009 geweest. In 2012, 2013, 2014 en 2019 heb ik stukjes van de Vechtdalroute gefietst. In 2016 huur ik de Pioneer in dit weekend en maak ik een rondje Sleen. In 2024 wil ik ietsje groter uitpakken. Ik neem de week na Pasen vrij en denk aan een bed & breakfast of iets dergelijks. Dan opeens vallen de stukjes op hun plek. Waarom ga ik niet op de fiets naar Bunnik en verblijf ik een paar dagen op Rhijnauwen? Mijn allereerste solo-vakantie is dit jaar immers dertig jaar geleden en ook dat begint op Rhijnauwen. Leuke bijkomstigheid is dat het niet heel ver fietsen is naar de Utrechtse Vecht zodat ik nog altijd een 'ge-Vecht' kan doen. De titel van de serie aan het einde van de week heb ik ook al bedacht: 'ge-Vecht op eigen benen', geïnspireerd door eerdere edities van het 'ge-Vecht' en 'Midweek op eigen benen' over mijn eerste vakantie in 1994. Ik vertrek volgende week dinsdag en kom in de loop van vrijdag weer terug in Uffelte. Uiteraard doe ik het allemaal met de Topper!

In 1999 heb ik ook weer drie maanden gewerkt sinds mijn laatste vakantie en mag dus een weekendje er tussenuit. Natuurlijk begrijpt Mossley wel dat een weekend naar Nederland een beetje erg weinig is. Met de nachtboot en de trein van Rotterdam naar Friesland is het precies 24 uur reizen. O ja, ik heb rond oud en nieuw mijn weekend gehad dus vermoedelijk mag ik nu een week. Het wordt ietsje meer dan een week maar ook daarover doen ze niet moeilijk. Ik moet gewoon voor een afgesproken datum terug zijn of mijn kamer wordt weggegeven aan een nieuwe resident als deze zich meldt. Ik ben drie keer met vakantie naar Nederland geweest in de periode in de Emmaus. In de zomer van 1998 is het drama op het busstation van Oldham als ik per ongeluk in de verkeerde bus stap en uit kom op Manchester Piccadilly. Dan moet ik haasten en mijn zakgeld stoppen in een treinkaartje naar Hull. Ik kan me ook een reis herinneren waarbij ik in het gangpad moet zitten omdat alle stoelen zijn gereserveerd. Ik denk dat dit juli 1999 moet zijn geweest. Op 31 maart 1999 heb ik wel een stoel en begin te lezen in de Scott Walker-biografie die ik even snel in Oldham heb gekocht. Op de boot verdienen ze geen cent meer aan mij want ik heb een fles frisdrank en een zak chips meegesmokkeld in mijn tas voor 's avonds. Voor het avondeten heb ik boterhammen bij me want ik heb 's middags in Mossley nog warme lunch gehad. De bus gaat voorspoedig zo goed als ik me kan herinneren. Ook deze komt uiteindelijk vanaf Newcastle en rijdt via Liverpool en Birmingham naar Manchester en dan vervolgens via Leeds en York naar Hull.

De National Express is dé goedkoopste manier om Engeland met het openbaar vervoer te doorkruisen. Iets minder snel en direct dan de trein maar het scheelt tientjes. Voordeel in de National Express is bovendien dat er koffie en thee wordt geschonken. Nu ik van plan ben om over de National Express te schrijven, zit The Divine Comedy in mijn hoofd. Deze excentrieke singer-songwriter heeft in 1998 een plaatje gemaakt met de titel 'National Express' zonder dat hij van de bestaande busdienst af weet. Hij stopt ook in York en daar maak ik een paar maal gebruik van. In april 1999 echter niet, ik ga volgende maand (in 1999) nog eens op een Bank Holiday Monday terug naar York. Ook weer met de Scott Walker-biografie op schoot. Dat is iets voor over een paar weken. De heenweg met de boot is altijd probleemloos. Van Rotterdam naar Hull is een ander verhaal en dan wil het schip flink op en neer gaan en ben ik een paar maal erg zeeziek. De volgende dag, donderdag 1 april, dan met de trein van Rotterdam naar Heerenveen waar ik ongetwijfeld ben opgepikt door 'heit'.

Het wordt de meest 'lastige' vakantie. Achteraf gezien zit ik nog steeds in de 'dip' waar ik in september of oktober ben in gegaan. Pas op de dag voor mijn verjaardag gaat de zon weer schijnen voor mij. In de zomer van 1998 voel ik al een afstand tot mijn oude vriendenclub in Sneek, zij zullen later over het bezoek in april 1999 zeggen dat ik erg serieus was. Dat verbaast me niet. Ik heb in de zomer van 1998 de gebeurtenissen uit de tijd in York nog niet eens een plek gegeven en zit sinds oktober wel in zo'n proces. Hoewel ik het plan dan even in de koelkast heb gezet, ligt het nog wel in de planning om binnen niet onafzienbare tijd mezelf in Polen te vestigen. Opeens ben ik lichtjaren verwijderd van nachtbraken in Sneek.

Gaan we nog fietsen? Ja! Tijdens Pasen heb ik zo opeens zin om naar Tuk te gaan en een nacht (of twee) in de caravan te verblijven. Omdat ik geen fiets bij huis heb, zal het moeten gebeuren op de fiets van moeder. Die gaat uiteindelijk akkoord. Ik weet alleen niet of ik zondag of maandag er naartoe ben gefietst. De tocht kan ik me nog wel voor de geest halen. Ik ga 'binnendoor' over Slijkenburg en Spanga. Ik denk dat het voor een nacht is geweest. 's Avonds heb ik lekker zitten kletsen en drinken in De Karre. Ik denk dat ik de volgende dag pech met de fiets heb gehad want mijn ouders komen me oppikken met de fietsendrager op de auto. Op de laatste zaterdag van de vakantie ga ik met de trein naar Spijkenisse en verblijf een nacht bij kameraad Kees. Hij brengt me de volgende dag op de boot in Rotterdam. Er is niet bijster veel dat ik me kan herinneren van deze 'break' maar het zal ongetwijfeld ermee te maken hebben gehad dat ik feitelijk nog niet helemaal mezelf ben. Zonder dat ik me realiseer dat er iets 'mis' is. Over een paar weken zal ik echter een brief schrijven die nooit wordt verzonden. Het schrijven van deze brief is een magische gebeurtenis waardoor mijn ogen worden geopend en ik weer ga leven!

Vijfentwintig jaar een leven met Dusty

In eerste instantie had ik dit als 'Het zilveren geheugen' willen doen, maar voor die rubriek heb ik nog wel een ander verhaaltje als het moet. Toch is het een heel klein beetje 'Het zilveren geheugen' want het speelt zich voor een belangrijk deel af in maart 1999. De datum is 2 maart 1999. Ik zeg uit mijn hoofd dat het een dinsdag is. Even snel uitgerekend en, ja, mijn geheugen laat me niet in de steek op dit vlak. Ik werk in deze tijd in het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Queen Street is een zijstraat waar eigenlijk alleen bestemmingsverkeer komt en het winkeltje aan Manchester Road fungeert dan ook vooral als uithangbord. In de etalage hebben we het complete incomplete complete servies met kleine hoekjes eraf. In complete vorm en zonder stukjes eruit zou het voer zijn voor Christie's. In deze hoedanigheid is dit het lachertje van de lokale bevolking. Er is niemand die de torenhoge vraagprijs wil betalen. Ik stop in mei de boel in een doos en breng het terug naar Longlands Mill. Misschien lopen ze nog steeds wel te leuren met het servies. In het winkeltje ben ik 'eigen baas'. Boven staat een waterkoker en zo zit ik de god ganse dag aan de thee en in 1999 mag je ook nog gewoon roken in de winkel. Ik schrijf er hele dagen over muziek terwijl ik op Mrs. Hatfield wacht of een andere toevallige klant. Er gaan dagen voorbij dat niemand binnenstapt. Alleen die lachende blikken als ze naar het servies wijzen. Intussen vermaak ik me met de radio. 's Middags draai ik vaak cassettes en heb daarover nóg een uiterst bizarre anekdote maar dat is voor later.

Ik luister begin 1999 veel naar de Engelse Radio 2. Radio 1 is in Engeland dé popzender, Radio 2 is voor Radio 1-veteranen en is gezellig en nostalgisch tegelijk. Om half elf wordt 'Popmaster' gespeeld onder leiding van de pas overleden radiolegende Ken Bruce. Ik doe altijd mee en hoop stiekem dat ik ooit eens 'live' mag mee spelen. Dat zal helaas niet gebeuren. Niet om mezelf op de borst te slaan, maar ik 'win' het vaak van de deelnemer aan de telefoon en heb zelden een fout antwoord. Zo ook deze ochtend van 2 maart 1999. Even voor elf uur slaat de stemming plots om in de studio. De nieuwslezer komt de studio binnen gerend en zegt dat het nieuws vandaag maar één onderwerp rijk is. Dusty Springfield is overleden. De BBC werkt anno 1999 ook nog gewoon met cd's en ik vermoed dat de muzieksamensteller naar de fonoteek is gerend voor alle albums want... vanaf het nieuws van elf uur tot aan middernacht is het alleen en uitsluitend Dusty Springfield op de radio.

De telefoonlijnen zijn open. Niet alleen bellen de BBC-medewerkers met beroemde artiesten, ook de luisteraars mogen reageren. Van oudere mensen die al de platen van The Springfields kochten tot aan de generatie die Dusty kennen van haar samenwerking met de Pet Shop Boys. Veel vaders en moeders blijken opeens een Dusty Springfield-cassette in de auto te hebben als het gezin op vakantie gaat. Iedereen in Engeland lijkt wel 'iets' te hebben met Dusty. Met uitzondering van eentje. Dat is een Nederlandse jongeman die in Mossley is verzeild en naar de radio zit te luisteren. Wat is Dusty nu precies voor mij? Ik heb haar ook leren kennen middels de Pet Shop Boys en koester al jaren een liefde voor haar 'The Summer Is Over' dat door Veronica is gebruikt als radiotune. Hierdoor heb ik in de jaren negentig eens een aftandse compilatie-elpee gekocht. Qua 'originals' kom ik niet verder dan 'I Close My Eyes And Count To Ten'  en haar latere 'In Private'. Het is voor mij 'gewoon een zangeres uit de jaren zestig' en meer een 'eendagsvlieg' dan de heldenstatus die ze op de radio krijgt toegedicht.

Toch verveelt het niet om naar de muziek van Dusty te luisteren en de reacties van de mensen uit het land. Ik blijf dus luisteren en het zal rond een uurtje of twee 's middags zijn als het mij ook even teveel wordt. Ik hoor een nummer op de radio dat ik voornamelijk ken van The Byrds. Het is een nummer van Gerry Goffin en Carole King en blijkbaar heeft Dusty het in 1966 op de plaat gezet. 'Goin' Back' raakt bij mij de gevoelige snaar en plots zit ook ik tranen met tuiten te janken. Het is een ommekeer voor mij want hierdoor ga ik heel bewust speuren naar platen van Dusty. 'Goin' Back' kom ik in juni of juli tegen, hoewel de plaat compleet is afgeragd. Die vervang ik in de nieuwe eeuw door een beter exemplaar. Verder ben ik ook vlug bereid om eens een paar centen extra uit te geven voor een plaat van Dusty met de fotohoes. Het is verre van compleet maar desondanks heb ik nu al een fraaie collectie welke nog gerust mag groeien.

Opeens besef ik ook dat Dusty niet zomaar een zangeres uit de jaren zestig was. Ik heb eens geprobeerd een soort van biografie van haar te lezen maar doordat ze zelf niet wil meewerken aan dergelijke publicaties is het meer een plakboek van citaten van anderen. Dusty's verhaal is het sprookje van het meisje dat in een speelgoedwinkel werkt, mag meezingen in de folkgroep van haar broer en dan opeens een zeer succesvol solo-artiest wordt. Dionne Warwick en Dusty hebben elkaar één keer ontmoet, als ik het goed heb, en ze vliegen elkaar meteen in de haren want beide zangeressen zijn lievelingen van Burt Bacharach en Hal David. Dusty is stikjaloers op de nummers die Dionne krijgt en andersom. Ze mag een paar platen in Amerika opnemen waarvan 'Dusty In Memphis' en 'Brand New Me' twee voorbeelden zijn die ik op elpee heb. In 1978 maakt ze een comeback met 'It Begins Again' en in de late jaren tachtig wordt ze op sleeptouw genomen door de hippe Pet Shop Boys. Dusty is altijd al een 'lastig' persoon geweest om mee te werken en in de laatste jaren van haar leven is ze compleet doorgedraaid. Ze vult haar dagen met praten tegen de tijger in de kooi in haar achtertuin.

Nog een eervolle vermelding voor de dubbel-cd die ik tijdens de hersenschudding in 2009 heb gekocht. Het is een Nederlandse compilatie van haar werk door de jaren heen en heeft als titel 'Walk On By' gekregen. Dusty heeft nóóit 'Walk On By' op de plaat gezet. Een vriendin heeft de hele dagen de televisie aan als 'behang' en zo vang ik in 2008 iets op van 'Gooische Vrouwen'. Daar wordt in een scène 'How Can I Be Sure' van Dusty gebruikt en oef... ik kan nauwelijks de tranen bedwingen. Ik koop de cd omdat dit eveneens op de compilatie staat. En vermoedelijk onder invloed van de hersenschudding. Dusty's stem is in ieder geval zacht genoeg om de resterende helft van mijn brein te vermaken terwijl het geen pijn doet aan de andere helft.

Week Spot Kwartet: week 12

Het is deze zomer vijf jaar geleden dat ik opeens Robert Jensen tegenkom op Youtube. Ik denk dat het me wordt aanbevolen omdat ik eens een paar oude RTL-shows van hem heb gezien uit het begin van deze nieuwe eeuw. Op dat moment maakt hij gemiddeld één of twee shows per week die onregelmatig verschijnen. In de daaropvolgende weken vertelt hij over 'iets groots' dat staat te gebeuren en vanaf september van dat jaar is hij uitsluitend actief op zijn eigen kanaal. Ik raak hem kwijt als de corona aan de gang is. Natuurlijk wil ik op de hoogte gehouden worden en ome Jensen loopt regelmatig achter de feiten aan plus dat hij drie weken alleen maar kwaad is en loopt te schreeuwen. Op dat moment heb ik al een t-shirt uit zijn kledinglijn gekocht en vorig jaar zomer moest ik concluderen dat die helemaal 'op' is gegaan. Het heeft in koeienletters 'Klimaatoptimist'. Als tegenhanger van de 'klimaatontkenner'. Ik ben naast een 'klimaatoptimist' ook een 'klimaatrealist' en in tegenstelling tot de 'experts' kijk ik niet op van een iets warmere dag in maart. Het is pas sinds een paar jaar dat er meteen rampscenario's op ons worden los gelaten bij zo'n dag. Wat deze informatie doet in de inleiding van het Week Spot Kwartet? Dat zullen jullie straks wel zien. Overigens heeft vandaag de regenboog overuren gemaakt in Uffelte en Steenwijk en klinkt het nu buiten alsof de herfst is losgebarsten. Intussen kijk ik naar de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Since I Don't Have You Anymore - Kelly Finnigan (2020)
Inmiddels doe ik uitsluitend vinylshows (ik moet de informatie in de bio hiernaast nog eens aanpassen) en behoort Afterglow, zoals het lijkt, tot het verleden. Ergens 'mis' ik de show wel, maar aan de andere kant? Ik kan merken dat ik vrijdag méér energie heb nu ik de show heb laten varen. Het is in 2020 al traditie voor mij om de laatste donderdag van de maand een overzicht te doen van de 'Vinyl Singles' en 'Vinyl Albums' Top 40-lijsten in Engeland. Eind februari 2020 is Kelly Finnigan één van de nieuwe binnenkomers. Ik zal de show daarop nog een aantal keren beluisteren en iedere keer groeit dit nummer bij mij. Ik bestel de single nog nét voor de persconferentie en de dealer gebruikt vervolgens de pandemie voor allerhande excuses. Zo duurt het nog wel een tijdje voordat de plaat arriveert. Ik had sneller van Uffelte naar Amsterdam en terug kunnen wandelen. Dit is dé ultieme soundtrack van die eerste bizarre weken. Later zal het de definitieve introductie zijn naar het Colemine-label waarvan ik inmiddels al een doosje vol heb!

2021: I.O.U. - Joe Simon (1978)
Niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Freee'z. Ik denk dat ik in 2021 behoefte heb aan een Jantje van Leiden als ik deze single tot Week Spot kies. Ik heb dan Joe Simon immers al vaak genoeg behandeld op Soul-xotica en kan me niet voorstellen dat ik die week een herhalingsoefening heb gedaan. Het blijft desondanks een héérlijk nummer en zonder meer één van de beste uit de late jaren zeventig van de beste man.

2022: Summer Of Our Love - The Bar-Kays (1976)
Anno 2024 is het grote paniek als het één dag achttien graden is. Proberen ze ons voor de gek te houden of zijn de experts de maand maart in 2022 vergeten? Het is deze week twee jaar geleden namelijk écht warm. Ik kan me nog herinneren dat ik van Steenwijk naar Meppel ben gefietst op korte mouwen. Onderweg kom ik al mensen tegen in de korte broek maar dat vind ik een tikkeltje overdreven. Dat vroege beetje 'zomer' moet ik niet vergeten en dus ga ik kijken in mijn platenbakken voor een 'zomerse' titel. Ik kom uit bij The Bar-Kays. Het is de b-kant van hun hit 'Shake Your Rump To The Funk' en oorspronkelijk heb ik het ook gereserveerd voor 'Summer'. Vergeleken bij 2022 is deze maand 'koud' geweest, ongeacht wat ze ons op de mouw willen spelden.

2023: Joy To The World - Spice Of Ice (1978)
Ik probeer de maand maart in 2023 voor de geest te halen maar kan geen link vinden met Spice Of Ice. Wellicht dat ik die maand heb geluisterd naar oude afleveringen van 'Do The 45'? Spice Of Ice is dan namelijk al een fiks aantal maanden in de collectie. Ik kan me voorstellen dat de plaat wellicht dusdanig is 'gegroeid' dat het alsnog de Week Spot mag worden, maar helemaal zeker ben ik niet. Het blijft uiteraard een zeer fijne plaat en dat is het belangrijkste!

Beeld uit het verleden: 22 maart 2020

Echt heel veel inspiratie om een 'Honderd achteruit' te schrijven heb ik op dit moment niet. Bovendien is het qua berichten nog ietsje te vroeg voor het Week Spot Kwartet en dus ga ik weer eens grasduinen in mijn foto-archief. Dan bij voorkeur een foto die op deze dag is genomen en het liefste ook een jaar dat recent nog niet aan bod is gekomen in deze rubriek. Ik ga gewoon de foto's door op chronologische volgorde en de eerste die ik heb genomen op 22 maart is in het jaar 2020. 'Blijf zoveel mogelijk binnen', is het devies van de overheid. Ik had nooit kunnen geloven dat het vak van postbode zó essentieel zou worden dat we juist wel ontheffing krijgen om buiten onze werkzaamheden uit te voeren. Deze zondagmiddag heb ik dan echt even behoefte om alles achter me te laten en lekker door het bos te slenteren. Je komt daar gewoon al bijna geen mens tegen maar op deze middag lijkt het echt uitgestorven te zijn. De camera gaat mee en nog op de Dorpsstraat zie ik opeens dit... De stralende zon moet ik even vereeuwigen. De foto's in het bos zijn meest in de schaduw gemaakt en zijn minder belangwekkend. De lente is gisteren officieel begonnen en in 2020 laat dit seizoen weten dat het niets aantrekt van de paniek in de wereld en gewoon volgens het schema gaat werken. Een klein verwenmomentje in een verder erg kille tijd.

Het zilveren goud: 1999 deel IV

Het eerdere voornemen om nog eens de platen van mei en juni 1999 door te gaan, heb ik verder maar laten zitten. Bij de plaat van Family twijfel ik immers ook of ik hem in oktober 1998 of maart 1999 heb gekocht. Het is niet belangrijk. Bepaalde platen zijn zoek geraakt en ik heb ook het nodige achter gelaten in Engeland. Het heeft echter wel als consequentie dat ik slechts één single voor maart 1999 heb genoteerd, maar dan opnieuw: Dat is eentje meer dan in april. Pas in mei en juni komt 'Het zilveren goud' weer op stoom, maar tot die tijd heb ik nog wel de nodige verhaaltjes. Zo herinner ik me opeens dat ik 'iets' had willen doen rondom het gegeven dat Dusty Springfield vijfentwintig jaar geleden is overleden. Dat blijkt op 2 maart 1999 te zijn en dus is dat nog voer voor een extra 'Het zilveren geheugen' voor deze maand. Omdat deze aflevering van 'Het zilveren goud' slechts één single kent en dat plaatje ook wel een verhaal op zichzelf heeft, ga ik me in dit bericht beperken tot deze ene single.

3185 Black Hole Sun - Soundgarden (US, A&M, 1994)

Haal ik verschillende gebeurtenissen door elkaar en vergis ik me met de data? Dat zou zomaar kunnen maar Soundgarden mist al heel lang het blanco hoesje en de kans is groot dat ik daarop een datum heb geschreven. Het begint met een 'zakelijk bericht' in een lokale krant. In Manchester heeft namelijk een winkel de deuren geopend welke zich toelegt op de import van Amerikaanse platen. Onderaan het artikel zit een bon waarmee je een paar pond korting krijgt op een nieuwe single. Ik knip hem uit en ga de volgende maandag naar de winkel. Ik weet zeker dat ik er twee heb gekocht maar de andere wil me niet meer te binnen schieten. Het vermoeden is dat deze destijds in Mossley is achtergebleven. Ik hou enige tijd 'Daydream' van Wallace Collection in mijn handen maar of ik die ook heb gekocht? De koop van de andere single is snel besloten. Het is een Amerikaanse jukebox-uitgave van Soundgarden's 'Black Hole Sun' met 'Spoonman' op de keerzijde. Ik denk dat ik de cd-maxi dan helemaal stuk heb gedraaid en dat het nummer wordt ontsierd door 'knippende schaartjes' in de achtergrond. Het is in 1999 méér dan zomaar een nummer. 'Black Hole Sun' is een soort van lijflied (zonder dat ik me in de tekst heb verdiept) en een drager van veel recente herinneringen die ik dan nog als héél belangrijk beschouw.

Hoewel Nederland en de rest van de wereld eind 1994 kennis maakt met 'Black Hole Sun' op de radio, 'mis' ik de plaat in eerste instantie. De reden? Bij een groot deel van mijn werkzaamheden in die tijd staat de radio op Noordzee Nationaal en dat draait, uiteraard, geen Soundgarden uit Seattle. Als ik zelf weer de beschikking krijg over de radio gaat die al snel op Omrop Fryslân en dat draait evenmin Soundgarden. Ik ken de naam van de band dan al wel want het is één van de 'up-and-coming' bands in navolging van Nirvana en Pearl Jam. Vrienden luisteren vooral naar Kyuss of gaan een standje hoger met Rage Against The Machine. Temple Of The Dog en Soundgarden zijn namen die, evenals Kyuss, behoren tot de 'underground' tot zover daar sprake van is sinds de doorbraak van Nirvana. Het is pas in de zomer van 1995 als het voorbij komt op MTV en dan staat mijn wereld even stil. De psychedelische clip en effecten op de plaat, de zware drums en de immer prettig klinkende stem van Chris Cornell... Deze plaat moet ik hebben! Ik vind de cd-maxi bij Free Record Shop en hoewel deze vijf gulden onder de nieuwprijs zit, neem ik hem meteen mee. 'Black Hole Sun' wordt de ultieme soundtrack van de zomer van 1995.

De vaste lezers zullen weten dat ik doorgaans toch niet met veel plezier terug kijk op 1995. Het is een uiterst donkere zomer voor mij waarin 'Black Hole Sun' voor mij dagelijks schijnt. Ik worstel met mijn identiteit. Niet de keuze tussen man of vrouw zijn of een liefde voor één van de twee. Ik worstel met welk imago ik naar voren wil hebben. Bijna dertig jaar later begin ik het steeds beter te begrijpen. Ik ben teveel hippie voor de metalcultuur. Ik wil me helemaal vereenzelvigen met het satanisme waardoor ik afschuwwekkend moet worden, terwijl ik eigenlijk een véél te lieve jongen ben. Ik vind een uitweg in gokken en zuipen. Van het gokken word ik spontaan bevrijd als ik in Engeland ben, het zuipen zal op en af zijn en even langer duren. Als ik thuis kom na een zuipavontuur draai ik graag 'Black Hole Sun' op tien over de koptelefoon en soms met het nummer op repeat. Het is als een psalm voor mij. Innerlijke boosheid, verdriet en misschien van binnen ook wel spijt van mijn destructieve wandel des levens op dat moment. Alles komt los als ik in 1995 dit nummer op oorlogssterkte hoor.

In 1996 wend ik me helemaal af van het gevoel van 1995 en mag weer even écht hippie zijn. Ik kan menig favoriet uit 1995 niet meer aanhoren, maar... 'Black Hole Sun' blijft kicken. Ik heb het eind 1997 op een cassettebandje staan en daar luister ik naar met vriend Jan uit Sneek als we op een vrijdagavond in een geleende auto naar een feest op de ADM rijden. Bij 'Black Hole Sun' zet Jan de auto aan de kant van de weg en we luisteren zoals menigeen luistert naar 'God Only Knows' van The Beach Boys. Eerbiedig en stil. De cd-maxi is ongetwijfeld mee gegaan naar Engeland. Ik heb dan een aantal cd-mapjes met favorieten in de rugzak zitten. Als ik de vinylsingle tref in Manchester moet deze mee. Eenmaal thuis moet ik dan concluderen dat de plaat flink wat magie heeft verloren. Is dat vreemd? Nee, natuurlijk niet! Met name de eerste maanden in Engeland zijn erg heftig geweest. Ik heb het gevoel dat ik in deze vier maanden méér heb beleefd dan in de voorgaande tweeëntwintig jaren. Hoewel ik nog steeds graag een biertje lust, ben ik een halve slag gedraaid ten opzichte van 1995 of 1997. Gelukkig heeft de single 'Spoonman' op de andere kant en dat ken ik nog niet in 1999. In 2003 heb ik ook nog de cd 'Superunknown' gekocht van Soundgarden maar daar begin ik steeds meer te voelen voor 'Head Down' en sla ik 'Black Hole Sun' heel vaak over.

Tegenwoordig komt de plaat gemiddeld eens per jaar voorbij in mijn shows en dat is precies genoeg. De ene keer maakt het iets meer indruk dan de andere maar ik heb nooit het gevoel dat ik de plaat nóg eens wil opzetten. Iets te vaak gedraaid en het herinnert teveel aan een periode die zó veraf voelt dat ik soms zelfs eraan twijfel dat ik het heb beleefd.

Week Spot: The Herbs

Vandaag eindelijk weer eens een drukke bezorgdag gehad. Het is meestal niet veel op woensdag en dus begin ik niet heel vroeg. Het is op het laatst nog stevig doorfietsen met de post om het vóór zes uur weg te krijgen. Dat is op de minuut nauwkeurig gelukt. Ik maak tijdens het werk gebruik van een elektrische fiets en daarvan staat het lampje van de accu al wel een paar kilometer op rood, maar ik heb nog ondersteuning bij het trappen. Dan mag ik nu harde beslissingen nemen. Het is een beetje traditie dat ik eind maart of begin april een Blauwe Bak Top 40 publiceer met de singles van december tot en met maart. Dat komt dit jaar niet helemaal goed uit in de planning. Volgende week zaterdag ga ik weer drie uren vullen met uitsluitend gospels en voor de week erna heb ik een Week Spot in gedachten. Dat plaatje zal ik dan weer moeten halen uit de 'algemene' jaren zestig-bakken want hij heeft ooit, vijftien jaar geleden, in de Blauwe Bak gestaan. Omdat deze niet zal voorkomen in een dergelijke Top 40, zie ik dit jaar af van een dergelijke lijst. Daarvoor in de plaats draai ik komende zaterdag uitsluitend platen uit deze periode met in het tweede uur uitsluitend sixties. Dat betekent dat de Week Spot eveneens uit dat decennium zou moeten komen en dan kies ik voor deze ooit verloren gewaande plaat van The Herbs. 'Put A Hurtin On My Heart' uit 1969 is de titel van de Week Spot.

Ik geloof dat ik het verhaal al een paar maal heb gedaan. Het is eind juli als ik op een zaterdag vanaf het werk thuis kom en een beetje rond hang op Facebook. Dan zie ik dat vriend Chris deze van The Herbs aanbiedt. Ik ben vlug bereid want ik heb dit altijd een fijn nummer gevonden en zijn prijs lijkt best okay te zijn. Hij biedt gratis verzending binnen Engeland en bovendien wil ik het risico uit de weg gaan dat ik weer torenhoge invoerkosten moet betalen voor één single. Ik vraag hem de plaat te sturen naar Mark zodat het in een pakket van hem naar Nederland kan. In september spreek ik Mark hierop aan en laat hij weten dat de plaat nooit is gearriveerd. Dus, de enige plaat die ooit zoek is geraakt is in Engeland geweest. Dat is best opmerkelijk. Het is een kopersrisico en tóch baal ik stevig omdat de plaat niet zomaar een paar kwartjes moest kosten. Chris besluit zijn voelsprieten uit te zetten naar een volgend exemplaar en in januari krijg ik de bevestiging. Hij heeft uiteraard niets in rekening gebracht voor dit exemplaar. Ik had ook al even rond gekeken op Discogs en moet meteen concluderen dat hij erg schappelijk is met de prijs en dus knijp ik mijn handen samen met deze single.

Over The Herbs is niet zoveel te melden. De vierstemmige zanggroep komt uit Newark in New Jersey en maakt twee singles voor het Smoke-label. Smoke staat op naam van soulzanger en producent George Blackwell, hoewel het vooral zijn echtgenote is die de zaken van Smoke behartigd. George Blackwell is met name geliefd in de Northern Soul vanwege zijn 'Can't Lose My Head' uit 1966 dat een decennium later groot wordt in The Casino in Wigan. Op Discogs staat een foto van The Herbs waarbij de namen Jay en Joe zijn geschreven. Joe is Joseph Jones en Jay is waarschijnlijk James Leonard. Richard Greene wordt ook genoemd als lid maar dan is er nog altijd eentje die anoniem blijft. Het is nog enige tijd onduidelijk welke kant gepromoot zal worden want aanvankelijk verschijnt er een promo van 'There Must Be An Answer'. Voor de 'issue' wordt besloten dat te houden voor de b-kant en ruim baan te geven aan 'Put A Hurtin On My Heart'. Toch zal de groep nimmer aan het succes proeven en zijn beide singles op het Smoke-label inmiddels gezochte collectors' items.

'Put A Hurtin On My Heart' is typerend voor het soort crossover-soul waar Chris zijn winkeltje omheen heeft gebouwd en waarvan ikzelf ook niet snel genoeg kan krijgen. Als ik de plaat van Discogs moest halen, kon ik mijn borst nat maken. In Amerika zijn ze op zichzelf niet héél duur maar zit je met verzendkosten en invoer. In Europa is de aanschaf gewoon een heel stuk hoger.

Honderd achteruit: Robert Palmer

Weer terug naar de oude rubrieken betekent eveneens dat ik de 'Honderd achteruit' weer mag afstoffen. Ik probeer al sinds een paar maanden een eindsprint in te zetten maar vooralsnog wil dat niet echt opschieten. Ik heb in principe nog negentien te gaan. Eentje heb ik namelijk al eerder behandeld in een dubbelaflevering. Zover ik kan zien zitten er geen bands en artiesten tussen die we eveneens in de Top 100 van 2023 tegenkomen. Ach, het wordt een project van lange adem. Ik ben aanbeland bij de nummer 80 in de Gele Bak Top 100 van 2022 en dat is ook een nummer uit '80. Het onderwerp van vanavond is Robert Palmer en zijn 'Looking For Clues'.

Elpees doen niet mee in de verzameling. Ik heb pas een plaat als ik het op single heb. Het zijn de mantra's waarmee ik al jaren leef. Toch is er een tijd dat ik nog wel elpees koop en dat maakt ook dat ik dit nummer van Robert Palmer feitelijk al ruim twintig jaar op plaat heb. Het is begin 2003. Ik heb net de sleutels gekregen van mijn huisje aan de Rembrandtstraat. Op dag 1 ga ik over mijn enkel en zit vervolgens drie weken met mijn been omhoog. Vervolgens heb ik moeite met het afscheid nemen van de krukken. Ik loop nog met één kruk en krijg een week later een scheldkanonnade van de arts over me heen. Weg met die kruk! Buurman en goede kameraad Robert rijdt dan bijna dagelijks illegaal rond in zijn Golfje. Hij heeft voldoende praktijkervaring qua autorijden maar zakt steeds op hele lullige punten en vaak overmacht. Ik stap met een gerust hart bij hem in de auto, ook al rijdt hij eens 130 tussen Heerenveen en Steenwijk. Hij nodigt me op een maandagmiddag uit om met hem mee te gaan naar de kringloopwinkel in Emmeloord. Ik geloof dat 'Johnny And Mary' de aanleiding is geweest. Deze middag koop ik de elpee 'Clues' van Robert Palmer. Na een enkele draaibeurt moet ik concluderen dat het twee singles zijn want de rest van het album kan me niet echt boeien. Inmiddels heb ik beide nummers op single maar dan opnieuw... ik heb geen flauw idee of ik het album nog heb.

Ik heb lange tijd verondersteld dat Robert Palmer een Amerikaan was. Als ik zijn geschiedenis ontdek, blijk ik enkele interessante dingen te missen. Robert Allen Palmer wordt geboren op 19 januari 1949 in Batley, iets ten zuidwesten van Leeds, in het graafschap Yorkshire. De vader van Robert werkt voor de Engelse defensie en is twaalf jaar gestationeerd op Malta. Robert brengt daar de eerste twaalf jaar van zijn leven door. Dan keert het gezin terug naar Yorkshire en vestigt zich in Scarborough. In 1964 richt hij zijn eerste band op: The Mandrakes. Nadat hij zijn school heeft afgemaakt, krijgt hij een baantje bij de plaatselijke krant. Kort daarop vindt een inval plaats in zijn huis en vinden de agenten de restanten van een gerookte hasj-joint en krijgt hij op staande voet ontslag. Als The Alan Bown Set haar leadzanger, Jess Roden, ziet vertrekken, reist Palmer naar Londen om auditie te doen. Hij wordt aangenomen en zingt op de single 'Gypsy Girl'. Roden heeft reeds de nummers in gezongen op de elpee 'The Alan Bown!' maar 'Gypsy Girl' is dermate succesvol dat Palmer de zang opnieuw op de band zet. In 1970 voegt hij zich bij de jazz/fusion-groep Dada met onder andere Elkie Brooks. Een jaar later formeert hij met haar de soul/rock-band Vinegar Joe. Palmer bespeelt de slaggitaar en deelt de zang met Brooks. Vinegar Joe maakt drie albums voordat de band klapt in maart 1974.

Vinegar Joe heeft al platen gemaakt voor Island en dezelfde maatschappij ziet een solocarrière wel zitten. 'Sneakin' Sally Through The Alley' wordt in Amerika opgenomen met The Meters en Lowell George van Little Feat. 'Pressure Drop' uit 1975 gooit reggae in de mix. 'Some People Can Do What They Like' is een regelrechte flop en dan verhuist Palmer van New York naar de Bahamas. 'Double Fun' staat bol van de Caribische invloeden en levert de wereld 'Every Kinda People'. Hoewel het is geschreven door Andy Fraser wordt Palmer's uitvoering gezien als de oerversie en het nummer zal veelvuldig worden gecoverd. In 1979 neemt hij een gok die goed uitvalt. Zijn de eerste albums een vergaarbak van soul, funk, rock en reggae, vanaf 'Secrets' legt hij zich uitsluitend toe op de rockmuziek. Het pakt goed uit voor Palmer want 'Secrets' en 'Clues' zijn uiterst succesvolle albums. Het titelnummer van de laatstgenoemde, 'Looking For Clues', schopt het tot een vijftiende plek in de vaderlandse Top 40. In Vlaanderen, Duitsland en Canada bereikt het zelfs de top tien.

In de midden jaren tachtig neemt Robert Palmer een belangrijke plek in in de popmuziek. Met name zijn album 'Riptide' (1985) zorgt voor flinke verkoopcijfers. In 1984 formeert hij de 'supergroep' Power Station. Hij woont op de Bahamas recht tegenover de Compass Point Studio van Nassau. Niet alleen mixt hij daar het merendeel van zijn eigen platen maar ook van Power Station en in 1981 bijvoorbeeld voor een album van reggae-legende Desmond Dekker. 'Riptide' bevat het zelf geschreven 'Addicted To Love' dat wordt geproduceerd door Bernard Edwards van Chic. De videoclip met de vrouwelijke fotomodellen is opzienbarend en Palmer wordt de held van MTV.

Hij is vierentwintig jaar samen met zijn eerste liefde en het stel heeft kinderen. In 1993 scheiden ze van elkaar. Palmer is verder altijd erg gesloten geweest over zijn privé, wél is bekend dat hij ruim zestig sigaretten per dag rookt. In 2003 maakt hij het album 'Drive' en vier maanden later overlijdt hij aan een hartaanval in een hotel in Parijs. Hij is dan pas 54 jaar jong.

Van het concert des levens: 2018

Op zichzelf denk ik dat ik wellicht met een betere afbeelding had kunnen komen, maar zoveel tijd wil ik er niet in steken. Het moet een Top 40-hit zijn waarbij ik een goede herinnering of associatie heb en het moet enigszins betrekking hebben op het totale jaar 2018. 'These Days' is dan erg kort door de bocht maar het is de eerste hit met een passende titel die ik tegenkom in de eindejaarslijst van de Top 40. Ik heb nog ruim een jaar om na te denken over de échte favoriet van 2018 want 'Van het concert des levens' krijgt in mei een wekelijks terugkerend broertje erbij. Er is ook nog het risico dat als ik verder kijk in de Top 100-lijst dat ik nóg meer inspiratie krijg over gebeurtenissen uit 2018 die ik nu even ben vergeten. Ik zou geen moeite hebben met een serie van drie berichten over 2018. Ik noem het jaar 'warm' als ik op oudejaarsdag mijn afscheidsbrief schrijf aan 2018. Dat 2018 sindsdien alleen maar warmer is geworden heeft niets te maken met de klimaatverandering. Waar 2016 lange tijd mijn favoriet is geweest, heeft 2018 inmiddels dat stokje over genomen. Misschien niet zulke hoogtepunten als 2016, maar 2018 rolt lekker gemakkelijk door. Ik ga vanavond nog eenmaal achterover leunen in 2018 want het is ook het laatste jaar dat ik dagelijks op de Pioneer ben te vinden.

Het vorige jaar is lastig geweest. Ik koester nog best warme herinneringen aan 2017 maar het is soms afzien. Het geld van 2016 is stiekem een beetje 'op' en door mijn eigen koppigheid krijg ik sinds 2016 niet meer de aanvulling van de sociale dienst tot het minimum. Eind 2017 dreig ik nog even die kant op te gaan. Als ik op een dinsdagmiddag op het gemeentehuis in Diever wordt verwacht voor een voorlichting over mijn toekomst binnen de sociale werkvoorziening, blijkt dat het contract al klaar ligt en maak ik kennis met een consulent van de sociale dienst. Zij spoort me aan om alsnog een uitkering aan te vragen, maar als er opnieuw wordt verwacht dat ik op het bankje bij de werklozen moet gaan zitten, geef ik er de brui aan. Ik red me wel! De gemeente helpt me wel met een nieuw paspoort. Dat zou in de toekomst worden ingehouden van mijn uitkering. Dank je wel, gemeente! In de eerste maanden van 2018 krijg ik een paar kleine financiële meevallers welke de boel in gang zetten. Ik kan, ten opzichte van 2017, weer eens vaker een pakketje singles aanschaffen en dat komt mijn levensgeluk ten goede. Ik heb weer het gevoel dat werk loont.

De Pioneer blijft gedurende het jaar prestaties leveren. In maart doe ik een combinatie van NAP naar Groningen en Saksenroute naar Assen. Onderweg verlies ik een schroef en een moer welke de houten stoel op zijn plek moet houden. Dat fietst even beroerd voor tachtig kilometer, maar het is de volgende dag alweer opgelost. Ik schiet op de Pioneer naar Meppel en ook alweer geregeld in Steenwijk. Ik heb zojuist toch nog even de fietstochten doorgenomen van 2018 en dan vooral omdat ze het jaar zo mooi behandelen. Er gaat geen maand voorbij of ik maak niet een fietstocht die de moeite waard is voor een bericht. Ik verneem daar dat ik op een gegeven ogenblik vrijwel 'fulltime' in Steenwijk ben. Omdat ik de maandag nog in de sortering zit in Meppel heb ik op dinsdag en woensdag mijn weekend. Vooral de woensdagen ga ik geregeld boodschappen doen in Dwingeloo en plak er meteen een fietstocht aan vast. Een erg memorabele fietstocht is in juni als ik me niet vergis. Ik heb het document alweer gesloten en laat de datum dus achterwege. Het is al een tijdje erg warm geweest en deze zondagmiddag lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Ik check de Buienradar en kijk gemakshalve ook bij Sleen want ik heb een gevoel dat dit het keerpunt gaat worden van de tocht. Zon, warmte en niets opzienbarends. In Ruinen schijnt de zon, na Hoogeveen wordt het grijs en vlak voor Sleen gaat het luik open. Ik schuil bij de drogist in het centrum van Sleen onder een afdakje en schiet een paar video's met de camera. Het gaat weer net zó tekeer als de eerste zaterdag van de vakantie in 2016. Opnieuw twee onweersbuien die gelijktijdig over het dorp trekken en met overstromende putten van het regenwater. Het is droog en ik fiets nietsvermoedend in de buurt van Wijster als...? Opeens een flits en een oorverdovende klap. Dat is dichtbij! Ik zet het op een fietsen en ga dermate hard dat ik in een kwartier Spier voorbij ben en over de snelweg. Ik heb de bui achter me gelaten!

Gaat het geld alleen op aan platen? Je zou het bijna wel geloven maar ik heb eind 2017 nóg iets ontdekt. Ik heb in 2017 dringend een andere winterjas nodig. Omdat ik niet de financiën heb voor een nieuwe en ook nog steeds bij de postorderbedrijven boter bij de vis moet doen, vind ik via Google United Wardrobe. Tegenwoordig heet dit Vinted. De eerste winterjas is geen heel groot succes, deze is na een seizoen helemaal 'af'. Had ik toen maar even verder gezocht? In 2018 gaat de wereld van United Wardrobe voor me open en opeens hoef ik niet meer te zoeken naar maat 48-schoenen van Adidas omdat ze hier per tientallen worden aangeboden. Het geldt overigens ook voor de andere kleding. Ik zou mezelf niet willen typeren als modebewust maar ondanks dat heb ik wel een sterke voorliefde voor bepaalde (dure) merken die je met goed zoeken voor een habbekrats kan vinden op United Wardrobe. De winterjas van november 2018 komt dan echter weer van de Marktplaats van Facebook. Ondanks dat dit inmiddels de beste tijd heeft gehad en ook behoorlijk antiek oogt, heb ik hem met de échte koude dagen van 2024 nog steeds aan gehad. Het is zonder meer de warmste winterjas die ik ooit heb gehad.

Is het een snelle switch van zomer naar winterjas naar zomer? Valt wel mee. Ik koop in de zomer ook een winterjas maar dat blijkt achteraf erg tegen te vallen. De vakantie in Sleen moet weer worden gevierd met de Pioneer. Ditmaal vertrek ik op een zaterdag. 's Ochtends eerst de fiets naar Sleen brengen en dan met de bus op en neer naar Uffelte voor de rest van de kampeerspullen. De eerste nacht in de tent is het slechts acht graden en daar heb ik de volgende dag wel wat last van. Een fietstocht rondom Coevorden warmt me weer op. Op maandag ga ik een heel eind Duitsland in en zet ik de Pioneer op 16000 kilometer. Dat is tienduizend Engelse mijlen. Op dinsdag kom ik zelfs over Ter Apel en woensdag probeer ik in de buurt van de camping te blijven in verband met naderend onweer. Daar zal uiteindelijk weinig van komen. Op donderdag fiets ik terug naar Uffelte en ben al overeengekomen met de campingbaas dat ik later de tent en slaapzak kan ophalen. Dat doe ik de volgende dag met de bus en zelfs nog de trein op de terugweg.

Het gaat gewoon lekker in 2018! Ik heb plezier in het werk en de Pioneer zorgt ervoor dat de weg naar huis soms wat langer is. De liefhebbers van de 'Singles round-up' hebben niets te klagen voor wat betreft 2018 en ik zit, over het algemeen, prima in mijn vel. Ik kijk dan ook al stiekem uit naar 2019 want als dit even eenvoudig wordt als 2018? Dat kunnen jullie over een paar weken vernemen als ik me onderdompel in dat jaar.

Diagonaal zeven letters: Zondag en maandag 17/18 maart

'Als het de moeite waard is'. Deze woorden heb ik zondagmiddag geschreven voordat ik uit fietsen ga. Hoezo zou een fietstocht in deze machtige omgeving de moeite niet waard zijn? Welnu, er zijn veel vaste ritjes en rondjes die voor mij 'normaal' zijn geworden en niet de ruimte voor een bericht in beslag mogen nemen. Echter, als je goed kijkt, is iedere fietstocht in deze regio de vermelding waard en wil ik zelfs wel proberen om iets 'heel normaals' voor een leek te beschrijven. Om maar bij de zondag te beginnen. Dan vind ik het nog aardig fris om de knieën en kap de tocht al snel af. Vandaag lijkt het schitterend weer te worden en dus moet er worden gefietst. Assen ligt in de peiling, maar dan opnieuw... Ik kan niet door Assen fietsen en niet langs gaan bij de platenwinkel. En ik heb me er juist al een beetje op verheugd om deze week iets anders te doen dan de 'Singles round-up'. Van uitstel lijkt afstel te komen. Onderweg naar de groene brievenbus besef ik dat ik brood nodig heb voor morgen en besluit meteen op de fiets te stappen naar Havelte. Of toch maar naar Dwingeloo? Of toch zelfs ietsje verder? Enfin, de kilometers op zondag zijn vrij bescheiden en ik reken het tot 'de achtertuin'. Vandaag zijn we opeens best een aardig eindje van huis.

Beide dagen blijft de fotocamera thuis. Vanmiddag omdat ik helemaal niet van plan ben om een eind te fietsen als ik van huis ga. Zondag omdat ik ook geen groot stuk in gedachten heb en het bovendien erg grijs is. Het idee is aanvankelijk om over Diever te fietsen en dan wellicht een stuk Drents-Friese Wold richting Wapse en Vledder en dan weer over te steken naar de bossen van Havelte. Zover komt het niet. Ik ga de Postweg langs naar het bos en aldaar heb ik al besloten dat ik het 'frisjes' vind. De weersvooruitzichten van morgen zijn echter een stuk beter en dus stellen we de lange fietstocht even uit. Ik ga linksaf De Broeken op. De Wapserveenseweg oversteken en dan Steenwijkerweg vervolgen. De Sprakelingen op en dan... huh? Ik kijk op Google Maps en zie de straatnaam daar. Ik moet het zelfs even Googlen om het te verifiëren en, jawel, het klopt helemaal. Het weggetje heet de Noordmao. Nooit geweten. Het fietspad kruist na enkele kilometers met het Holtjespad. Dan zit ik weer op de NAP-route. De volg ik terug over het Moerpad. Onderweg nog even gezwaaid naar de wolf. Of nee... het blijkt toch een hert te zijn. Ik moet heel erg dicht langs grazende hooglanders en daar word ik op zich niet zo blij van. Ik maak contact en het dier gaat rustig verder met gras verteren. Ik mag er langs. Dat Noordmao heb ik in 2019 gelopen op de laatste vakantiedag. Ook toen is het bordje me nooit opgevallen. Binnenkort maar eens langs gaan met de camera want dit wil op een prent hebben!

Dan de maandag. Van uitstel komt bijna afstel maar het betekent niet dat ik intussen geen belangrijke zaken doe. Ik reserveer een herberg voor een paar nachten in april. Binnenkort meer daarover. Ook bel ik maar weer eens achter de winkel van de Nokia N95 aan. Ze hebben het geld nog altijd niet terug gestort. Dat maken ze meteen in orde en ik heb inmiddels bevestiging gekregen dat het op mijn Paypal staat. Het is een uurtje of vijf als ik bij de groene brievenbus wil kijken. Ik heb het doosje sigaren meegenomen want ik ga waarschijnlijk een rondje lopen. Dan schiet het brood me te binnen en haal ik de fietstas en neem de portemonnee mee. Havelte? Ach, het is mooi weer. We kunnen ook naar Dwingeloo. We kunnen ook naar Dwingeloo met een klein bochtje om? Ik sla de Postweg over en ga via de Winkelsteeg naar het bos. Over Wittelte naar Oldendiever. Ik hoef niet beslist in Diever zélf te zijn en dus kan ik wel om Diever heen via het fietspad dat ik in 2021 heb ontdekt. Als ik Diever passeer heb ik opeens wel trek in een broodje en ik kan ook een flesje drinken kopen voor straks. Vooruit! We gaan een beetje picknicken. Ik heb meteen een bankje in gedachten.

De Dwarsdrift op naar de Oostenkamperweg. Dan een straat met extreem slipgevaar maar ik neem het risico: De Broekjesweg. Bij Wildryck wil ik nog steeds verder het bos in ook al betekent dit dat de fietstocht tot Hoogersmilde zal gaan. Ik wil naar dat bankje toe en dus kies ik voor het laatste. Op een paar plekken is de grond erg drassig en ik ben in de buurt van het bankje als ik een bordje zie: In verband met de regen wordt geadviseerd een andere route te kiezen. Ik zie wel hoe ver ik kom. Ik bereik het bankje Volgens Google is dit het Oldeveen en zou het onder Diever moeten vallen, hoewel het halverwege Geeuwenbrug en Hoogersmilde is. Ik weet niet of de foto helemaal correct is maar het ziet er zo ongeveer uit en is in ieder geval in hetzelfde gebied. Ik eet mijn broodjes op het bankje met een flesje melk en wil dan verder naar Hoogersmilde. Een halve kilometer verderop tref ik de reden waarom het fietspad eigenlijk is afgesloten. Een grote smurrie! Er zit niks anders op dan weer terug te fietsen en naar de Rijksweg te gaan op weg naar Geeuwenbrug. Dan valt ook het duister in. Ik heb in Geeuwenbrug de keuze tussen Eemster en Leggeloo en kies voor de laatste. Dan kom je dus uit in Dieverbrug. Vervolgens naar Dwingeloo voor boodschapjes en binnendoor over Wittelte weer naar Uffelte. Het is zeer onverwacht toch nog een erg leuke tocht geworden!