De dinsdag is ruim acht jaar lang mijn vaste vrije dag geweest buiten een hele korte periode in eind 2020 en begin 2021 na. Ik heb van oudsher de woensdag vrij maar dat is doorgaans een vrij drukke dag in de post. Het is omstreeks april 2015 als de vraag komt of ik niet op woensdag wil werken en dan een andere dag vrij. Dan besluit ik de dinsdag te doen omdat ik een paar weken eerder 'Tuesday Night Music Club' ben begonnen. Met name het laatste jaar is de vrije donderdag me steeds meer gaan bevallen en nu ik weer een werkdag moet uitzoeken, krijgt de laatste het voordeel van de twijfel. Ik heb vorige week dinsdag dus de stekker uit 'Tuesday Night Music Club' getrokken. In 2020 en 2021 tracht ik de twee te combineren op dinsdag en dat is niet altijd een succes. Soms arriveer ik pas thuis om tien voor zeven en kan dan meteen plaats nemen achter de microfoon, maar het is ook voor gekomen dat ik voor Jan met de korte achternaam naar Meppel fiets omdat er geen post is. Vandaag is een rustig dagje en dat vind ik helemaal niet erg. Ik ga jullie nu het restant van de afgelopen weken aan jullie voorstellen. Er bestaat een kans dat ik voor het weekend nog een aantal singles ga ontvangen maar moet dan maar bekijken of ik deze bewaar voor volgende maand of niet. Op het menu staan acht singles, een 10" en een 12"-single. Een paar stokoude schijfjes alsook compleet nieuwe releases.
* The Lewis Connection- Got To Be Something Here (Japan, P-Vine, 1979, re: 2022)
Voor de goede orde: Mijn persoonlijke beleving is geen oordeel over mans' werk maar Prince heeft me nooit kunnen bekoren. Ik moet dan ook best een beetje verveeld zijn wil ik een plaat checken waar Prince op de achtergrond meezingt. Ik geloof dat de middag beschrijft dat ik deze plaat tegenkom op Juno. Het zou de eerste studio-opname zijn van het lid van het Paarse Koningshuis. Dan verwacht je meteen strakke funk en dat is waar de verrassing komt bij The Lewis Connection. 'Got To Be Something Here' is namelijk een erg sfeervol nummer dat erg ver verwijderd lijkt van de funk. The Lewis Connection komt eveneens uit de omgeving van Minneapolis en dus maakt het gebruik van een collega-muzikant. The Lewis Connection brengt oorspronkelijk een elpee uit eigen beheer in 1979. Ook de hoes valt onder de creativiteit van de band en per abuis vermeldt deze de bandnaam The Lewis Conection. Zo wordt de plaat in eerste instantie ook opnieuw uitgebracht in 2013. Het Japanse P-Vine voegt de missende 'n' toe en brengt eveneens deze single uit. Hoewel de synthesizers duidelijk 1979 zijn, klinkt het verder als de betere crossover uit de vroege jaren zeventig.
* Thee Marloes- Logika (US, Big Crown, 2023)
Gisteren presenteerde ik al een plaat met de wortels in Turkije en Azerbeidzjan en ook vanavond gaan we op wereldreis. Laten we beginnen in Indonesië. Thee Marloes is een trio uit Soerabaja bestaande uit gitarist en liedjesschrijver Sinatrya Dharaka, drummer Tommy Satwick en zangeres Natassya Sianturi. Ze mixen invloeden uit de international jazzy, soul en pop met gedeeltelijk Indonesische teksten. 'Logika' is de tweede single tot dusver en het debuutalbum wordt volgend jaar verwacht. Juno heeft haar voorraad binnen een dag verkocht en ik ben net té laat. Gelukkig biedt een Nederlander de single aan op Discogs en daar heb ik deze besteld. 'Logika' is een ballade met een ontzettend fijne groove van drums, gitaar, bas en orgel. Het heeft een fijn retro-geluid terwijl het niet een gimmick wordt. Ik moet die andere single ook maar eens uitchecken.
* The Bagdads- Bring Back Those Doo-Wopps (US, Double Shot, 1968)
Het is hoegenaamd 'grappig' dat ik een single van Richard Marx heb gekocht in Assen. De reden van het grapje kan ik nu uit de doeken doen. Er schiet me opeens te binnen dat ik 'Speak Now' van Richard Marks nog eens moet bestellen. Demonfuzz heeft de plaat maar uiteraard bestel ik dan niet eentje. Dat levert dus de 'oldies' op in de aflevering van vanavond. The Bagdads is afkomstig van dj Boston waarvan ik meerdere singles heb. Iemand uit de Surinaamse soul-scene die erg creatief is met zwarte viltstift. Hij heeft van The Bagdads een heuse 'cover-up' gemaakt. 'Bring Back Those Doo-Wopps' doet me erg denken aan een ander plaatje dat ik heb. Ik moet even nadenken. Aha! 'Too Proud To Let You Know' van The Relations. Een eerbetoon aan de doo-wop waarbij het niet helemaal zeker is of het de draak steekt met de oude zanggroepen of dat het gemeend is. De flarden van een uitzinnig concertpubliek maken het dubieus. Ik heb een paar weken geleden 'Green Power' gedraaid in de show. Dat is meer funky maar ik moet zeggen dat ik beide kanten ontzettend leuk vind, hoewel het niet essentieel is.
* Rhetta Hughes- Hip Old Lady On A Honda (Frankrijk, Polydor, 1969)
Ik noem het beestje bij de b-kant want dat ken ik het beste. Een plaat en productie uit de koker van Jo Armstead samen met Mike Terry. De Amerikaanse persing is op nogal twijfelachtig styreen en dus is zo'n Franse single de beste optie ook al is die niet goedkoop geweest. 'His Happiness' is helemaal nieuw voor mij en dat is een zeer fraaie ballade. Toch blijft 'Hip Old Lady' de voornaamste reden om de portemonnee te trekken. Als bonus een prachtig fotohoesje maar, voer de kniesoor, het lipje met de titel is helaas afgescheurd. 'Hence price'.
* Richard Marks- Speak Now (UK, Ocean Of Tears, 1975, re: 2019)
Het is maart 2020. Je vraagt je af. Gebeurt dit echt? Ik heb een paar weken eerder kennis gemaakt met 'Since I Don't Have You Anymore' van Kelly Finnigan. Omdat ik de plaat zo snel mogelijk in huis wil hebben, bestel ik hem bij een dealer in Amsterdam. Die gebruikt eerst alle corona- en lockdown-excuses die een mens kan bedenken om de plaat niet te hoeven posten en als het pakket dan eindelijk arriveert? Dan blijkt hij de verkeerde Richard Marks te hebben gestuurd. Nee, niet de krullenbos uit de jaren tachtig maar een andere titel van Marks ('Never Satisfied'). Intussen bemachtig ik ook de heruitgave van 'Love Is Gone' op Izipho maar het komt er steeds niet van om 'Speak Now' nog eens te bestellen. Gelukkig heeft Demonfuzz er nog eentje liggen. 'Speak Now' is zonder meer een van Marks' allerbeste momenten. Komende zaterdag kunnen jullie horen wat ik bedoel... De b-kant heet erg interessant 'Purple Haze' maar heeft niets van doen met Jimi Hendrix. Of toch wel? Het is een ander nummer maar de wah wah-gitaar is een vette knipoog naar Hendrix.
* Names & Faces- Tante (Suriname, Uncle, 1974)
Naast Indonesië brengen we ook een bezoek aan Suriname. 'Tante' is pure kaseko soul. Op de keerzijde staat een uitvoering van Don Gibson's 'Sweet Dreams' en dat is een prachtige ballade. Natuurlijk komt Names & Faces in de Blauwe Bak en vooralsnog lijkt de laatste het beste uitgangspunt hoewel een poepje kaseko ook best tussen de funk en soul in kan.
* Dionne Warwick- Who Is Gonna Love Me (NL, Scepter, 1968)
Maar...? Wat gaan we met Dionne doen? Het is de enige single van vanavond waarbij het niet zeker is of ze geschikt is voor de Blauwe Bak. Ik word altijd hebberig van singles van Dionne Warwick met fotohoes en deze is dankzij een miniem defect aan de hoes fors afgeprijsd. Ach natuurlijk gun ik dit wel een plekje in de Blauwe Bak. Zowel voor- als achterkant zijn klassiekers op zichzelf. Toch moet ik wel vaststellen dat Dionne's 'Always Something There To Remind Me' het niet haalt bij Sandie Shaw.
* Tom Browne Feat. Carol Woods- Brighter Tomorrow (UK, Expansion 10", 1983, re: 2023)
Oorspronkelijk heeft Expansion deze 10" al in 2015 uitgebracht maar ziet in 2023 reden om het een tweede oplage te geven. Ditmaal op een soort van 'goud' dat ik meer zie als groen, maar vooruit maar. De heruitgave is in een gelimiteerde oplage van honderd en iemand op Discogs probeert nu al het dubbele ervoor te krijgen. Succes daarmee! Het is een combinatie van 'cover versus original'. Op de a-kant het origineel van Tom Browne met Carol Woods op zang. De andere kant bevat een cover door Diplomats Of Soul met de hulp van Incognito en Imaani. Beide nummer zijn om en nabij zes minuten en dat betekent stukjes instrumentaal in de Tom Browne-versie met van die lelijke jaren tachtig-synthesizers maar verder is dit een oergezellig two step-feestje. In 2015 zijn de synthesizers enigszins aanwezig maar klinken niet zo pijnlijk als bij Tom Browne. Ditmaal een meer funky bas (afkomstig van Incognito) en Imaani is een goede vervangster van Carol. Persoonlijk vind ik de update ietsje beter.
* Jackie Moore- Holding Back (UK, A's & Bees 12", 1983, re: 2023)
Nog een heruitgave van een disco-kraker van veertig jaar geleden. Ook ditmaal op 33 toeren en nu met een remix van Moplen als bonus. Het is even onduidelijk wat de a- en b-kant is en ik zit al vijf minuten in de 'Breakdown Mix' als ik ontdek dat de Moplen-versie op de andere kant is. Hij heeft de plaat ietsje versneld en dat past goed. Ik neig voor het echte feestje toch naar de negen minuten durende 'Breakdown Mix' maar misschien moet de Moplen-remix nog even groeien bij mij.
* Shazz- Innerside 'Universal Soul Mix' (UK, One World, 1998, re: 2023)
We sluiten af met een jaren negentig-feestje. Hoewel de plaat me in 1998 helemaal is ontgaan 'mag' het tegenwoordig in de meer progressieve soul-scene. De perfecte dansplaat voor een nazomeravond. Eric Morand tekent voor de muziek en de beats terwijl Ken Norris zijn prachtige soulstem leent voor 'Innerside'. De 'radio-edit' staat op de b-kant maar ik vind deze langere versie dermate fraai uitgewerkt dat dit de kant van mijn keuze is. En wederom ook komende zaterdag te beluisteren in 'Do The 45'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten