Het ambitieuze plan van gisteren lijkt eerst de koelkast in te gaan maar even na drieën ben ik opeens erg vlug bereid. De camera gaat zelfs mee in de tas maar die is er onderweg niet uit gekomen. Ik zou kunnen zeggen dat de fietstocht 'niet zoveel om de hakken heeft', maar dat zou een understatement zijn. Het is al met al een dikke tachtig kilometer en de heenreis is nog redelijk toeristisch verlopen. Toch heb ik meteen een einddoel in gedachten: Ik wil wel even om het hoekje kijken bij Minstrel in Zwolle. Even snuffelen in de bak met soul en funk en geen 'algemene' singles kopen. De heenweg gaat over Oosteinde en Weerwille naar Koekange. Het viaduct over naar De Wijk en via het Staphorster bos naar Punthorst. Door naar Nieuwleusen en achter deze plaats wordt het spoorzoeken aan de hand van fietsknooppunten. Ik ga de Vecht over bij Broekhuizen. Ik laat me de heenreis vergezellen met shows van de afgelopen weken met de soulplaten van 2023 tot dusver. Via de Marshoek kom ik Zwolle binnenfietsen. Als ik op de Wipstrikkerallee uitkom, weet ik het opeens weer. Ik hoef ditmaal niet te zoeken en fiets zo Assendorp binnen. Terug ga ik gewoon de kortste weg parallel aan de A28. Tot mijn grote ergernis is de shop van het tankstation dicht want daar hoop ik op koffie en een snackje. In Staphorst sluit het cafetaria net de deur en de Total aan de rand van Meppel is ook al dicht. Jumbo gaat om negen uur dicht, evenals het cafetaria aan de Woldstraat. Gelukkig is de Albert Heijn nog open en daar haal ik avondeten voor thuis en een beker ijskoffie en een koekje voor de rest van de reis. Ik ben om kwart voor elf thuis. Hoofdmoot van dit bericht zijn echter de negen singles die ik vanavond heb gekocht. Toch nog eentje die buiten de Blauwe Bak valt...
* Johnny Adams- I Can't Be All That Bad (US, SSS International, 1969)
Een klein gokje want ik meen ergens dat ik deze plaat al heb. Dat is niet het geval. De a-kant is erg bluesy door toedoen van de gitaar De titel 'In A Moment Of Weakness' komt me bekend voor maar dat betekent niet dat ik hem in de bakken heb staan. Het is een lekker uptempo nummer met ditmaal een piano die de rol van de schreeuwende elektrische gitaar heeft overgenomen. Zoals ik gewend ben van SSS International is dit ook weer onvolprezen styreen.
* Bloodstone- Outside Woman (Duitsland, Nova, 1974)
'Unverkäufliche Warenprobe ohne Wert'. Dat betekent in het Nederlands dat het een promo is, compleet met fotohoes en een verhaaltje van de mensen van Teldec op de achterkant. 'Outside Woman' heeft opnieuw de harmonieën van 'Natural High' en is eigenlijk best goed! Je mag nooit zomaar af gaan op een titel, dat heeft 'The Crutch' van The Tymes me wel geleerd. 'Dumb Dude' valt ook in die categorie. Het is opnieuw het bekende Bloodstone-geluid maar nu ietsje avontuurlijker. Misschien is het zelfs wel beter dan 'Outside Woman'. Anders in ieder geval een fraaie 'double-sider'.
* Tanika Charles- Soul Run (US, Record Kicks, 2016)
Ik ben nog niet heel lang bewust van het Record Kicks-label. Eigenlijk is dit begonnen met The Sextones. Ik ken deze plaat van Tanika Charles dus ook niet maar het is zonnig geprijsd en volgens mij heeft Record Kicks ook een maatstaf voor kwaliteitssoul. Er zit flink wat echo op de drums en Tanika heeft een rauwe stem waar ik wel over mag. Toch is de b-kant het meest interessant voor mij. 'Endless Chain' heeft een lekkere groove en ze klinkt minder drammerig dan in 'Soul Run'. Goed gegokt want 'Endless Chain' past helemaal in de verzameling.
* Delegation- Honey I'm Rich (UK, State, 1978)
Een Engelse persing van Delegation in de 'birth sleeve' voor weinig. Natuurlijk mag deze mee! 'Honey I'm Rich' is zeer prettige dansbare soul dat ver verwijderd blijft van de heersende disco. Ik heb al een andere Delegation in de Blauwe Bak staan vanwege de b-kant en ook nu wil ik 'Let Me Take You To The Sun' wel even proeven. Met succes want deze kant smaakt me zelfs beter! Geen Anderson Brothers-'cover-up' maar wel kwaliteitssoul uit de midden jaren zeventig.
* Lamont Dozier- Going Back To My Roots (UK, 2 Good, 1977, re: ????)
Het enige dat ik over 2 Good Records kan vinden is dat het in 2009 een cd heeft uitgebracht van Amy Winehouse & The Specials. Het label van deze single oogt eerder jaren tachtig. Ook heb ik sterke twijfels aan de zanger. Is dit wel Lamont Dozier? Het wijkt sterk af van de zang op de originele 1977-uitvoering en het klinkt alsof hij zijn dag niet heeft. Op het label wordt de naam 'Pil' gebruikt, maar nee... ik kan me niet voorstellen dat dit Johnny Rotten is. Ik heb diverse zoekopties geprobeerd maar geen resultaat. Als iemand meer weet over deze single?
* GA-20- Jolene (US, Karma Chief, 2023)
Volgens mij heb ik deze gezien als 'pre-order' maar is er dan nog geen 'soundfile'. Heb ik die nodig? Het is immers Colemine en dat zit meestal wel goed. Arjan van Minstrel is in ieder geval enthousiast over de single. Het staat te boek op Discogs als country blues en ja... zo klinkt het ook. Een lekkere eigenzinnige cover maar wel met genoeg atmosfeer om in de soul te kunnen. 'Still As The Night' op de keerzijde komt uit de pen van Lee Hazlewood en Andie Belle is de gastzangeres. Ik denk niet dat ik van GA-20 de hele catalogus hoef maar eentje kan geen kwaad.
* Sugar Minott- Good Thing Going (NL, RCA, 1981)
Ik kijk voor de aardigheid ook even in de reggae. Er is eentje waarvan ik nu al spijt heb dat ik hem heb laten liggen dus wellicht nog eens een tochtje op en neer naar Zwolle? Deze van Sugar Minott is uiteraard gewoon voor de jaren tachtig-collectie.
* Say She She- Forget Me Not (US, Karma Chief, 2022)
En zowaar ligt Say She She gewoon in Zwolle op me te wachten. Dit is in de zomer van 2022 de eerste single van het trio en dit is de maagdelijk witte vinyl-uitvoering. Voor de titel zoeken de dames de hoogste regionen op van hun zangkunsten, verder heeft het nummer een beat dat het meteen méér jaren zeventig laat klinken dan de Colemine-collega's. Het speelse arrangement voorspelt de grootse dingen die gaan komen en, jawel, morgen (vrijdag) verschijnt dan het debuutalbum van Say She She. 'Blow My Mind' op de flip bevalt me ietsje beter. Het is meer in de sfeer van 'Trouble' en muzikaal is het psychedelische soul. Ik denk dat deze kant gaat winnen.
* The Shirelles- Soldier Boy (Zuid Afrika, Ridge, 1962)
Ik kijk een beetje verbaasd naar deze single. Ik denk even dat het een 5"-single is, maar nee... het is echt 7". Het label doet heel erg 78-toeren aan. Ik ben dan even vergeten dat ome Minstrel jaren geleden een partij Zuid Afrikaanse persingen heeft gekocht en deze Ridge blijkt 'gewoon' de originele persing te zijn uit dat land. Natuurlijk is het een pophit geweest maar dat neemt niet weg dat ik het veel té leuk vind om zomaar in de jaren zestig-bak te gooien. 'Love Is A Swingin' Thing' is meer upbeat maar ook een fijn alternatief voor de hit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten