Iets de de dag niet voor de avond prijzen, maar ik geloof dat vandaag toch wel min of meer een rustdag gaat worden. Eigenlijk is de tocht van gisteren ook een 'big finale' van de vakantie. Het uitzonderlijke weer, de feestelijke maaltijd in Dalen en nog één keer officieel helemaal kapot gaan. Ik ben een tevreden mens. Ik zal nog wel even naar Havelte moeten maar ik verwacht geen spectaculaire fietstochten meer. De knieën hebben het een beetje gehad. Nu mezelf maar weer een beetje gaan prepareren voor de werkweek, ook al begint deze pas woensdag. Vandaag in ieder geval het tweede deel van vangst in Assen. Ik heb de boel gepubliceerd als ik opeens The Housemartins zie liggen. Vandaar dat ik eentje tekort kwam! The Housemartins en Randy Crawford zijn de 'odd ones out' van de partij in Assen. The Housemartins heb ik zelfs nog niet eens op vinyl. Jullie zullen begrijpen dat deze niet tussen de rhythm & blues heeft gestaan. Hij ligt op een stapeltje van singles die ik vorige week in 'The Vinyl Countdown' heb gedraaid. Deze mag erbij alsook Richard Marx die ik afgelopen maandag heb gescoord. Dan zien we wederom 27 singles en ditmaal heb ik de hoesjes elkaar iets laten overlappen omdat er een paar met fotohoes zijn. Hierdoor is de foto iets eenvoudiger te maken.
Er zitten in deze vracht geen dubbele singles. Wel een hoop waarvan ik me oprecht afvraag wat ik ermee moet. Nee, laat dat duidelijk zijn, gewoon archiveren in de betreffende Gele Bak. Vooral The Platters berust op een impulsaankoop.
* Lois & Karen- Army Bound (US, Epic, 1967)
* Piano C. Red- Wish Me Well (US, Dawn's Enterprises, 1979)
* The Platters- My Prayer (US, Mercury, 1956)
* The Platters- You'll Never Never Know (US, Mercury, 1956)
* The Platters- One In A Million (US, Mercury, 1956)
* The Platters- Twilight Time (US, Mercury, 1958)
* Tom Rush- Wrong Side Of The Rainbow (US, Columbia, 1971)
* Sammi Smith- Help Me Make It Through The Night (US, ,Mega, 1970)
* Sonny Thompson- Hangout (US, Kite, 1961)
* Waylon- Come With Me (US, RCA, 1979)
Het is niet allemaal goud wat er blinkt. Lois & Karen en Tom Rush zijn pure pop-platen die op het eerste gezicht wel interessant lijken. Lois & Karen begint met een fraaie 'voorwaarts mars' maar zakt aardig snel in tot een bedenkelijk niveau. Van Tom Rush zal ik nooit een plaat laten liggen maar ik had in principe wel zonder 'Wrong Side' gekund. Piano C. Red heb ik vorige week per ongeluk in 'Do The 45' gedraaid maar ik zet hem halverwege af. Dat klonk de eerste keer ietsje leuker? The Platters heb ik nog steeds niet gedraaid en dat laat ik voorlopig ook even zo. Sammi Smith heeft 'zij' en 'haar' als aanspreektitels. Verder is het Country Wilma in het kwadraat. Sonny Thompson is op papier leuker. Waylon is niemand minder dan Waylon Jennings en deze single ligt me zwaar op de maag.
* The Housemartins- Happy Hour (Duitsland, Chrysalis, 1986)
* Richard Marx- Until I Find You Again (US, ,Capitol, 1997)
* Mickey & Sylvia- Where Is My Honey (US, Vik, 1957)
* Mickey & Sylvia- Love Lesson (US, RCA Victor, 1961)
* Mr. Bo & His Blues Boy's- I Ain't Gonna Suffer (US, Big D, 1967)
* Slade- Skweeze Me Pleeze Me (NL, Polydor, 1973)
Bovenstaande singles gaan ook rechtstreeks in de Gele Bak. De twee singles van Mickey & Sylvia zijn hierbij opvallend. Hoewel het duo als rhythm & blues te boek staat en Sylvia Robinson later veel zal betekenen voor de soul en rap, zijn beide singles me té poppy voor een plek in de Blauwe Bak. Richard Marx komt uit de serie singles van het Amerikaanse Capitol welke speciaal zijn vervaardigd voor vinyljukeboxen. Ik heb twee jaar geleden in dat kader 'The Way Of The World' van Tina Turner gekocht. Het is precies wat we kunnen verwachten van Richard Marx. Een beetje een zouteloze ballade in Bryan Adams-stijl. Het is echter humor voor mij omdat ik vierentwintig uur eerder een plaat van Richard Marks heb gekocht. Mr. Bo & His Blues Boy's (officiële spelling op het label) krijgt later nog een release op een groter label maar het is inderdaad ook pure blues. Slade en The Housemartins zijn platen die ik nog niet heb. Tot slot de platen die ik een plekje in de Blauwe Bak gun.
* Arron Neville- Every Day (US, Minit, 1961)
* Little Junior Parker- Annie Get Your Yo-Yo (US, Duke, 1962)
* Junior Parker- Yonders Wall (US, Duke, 1963)
* Jimmy Reed- Close Together (US, Vee-Jay, 1961)
* Jimmy Reed- Let's Get Together (US, Vee-Jay, 1962)
* Edwin Starr- Stop The War Now (NL, Tamla Motown, 1971)
* Billy Stewart- Everyday I Have The Blues (US, Chess, 1967)
* Johnnie Taylor- I Can Read Between The Lines (US, Stax, 1973)
* Joe Turner- Chains Of Love (US, Atlantic, 1951, re: 1960)
* Lynn White- Pains In My Heart (US, Darby, 1978)
* Lynn White- I Didn't Make My Move Too Soon (US, Darby, 1979)
De makers van de platenlabels struikelen vaker bij de naam Aaron Neville. Het is de man van Minit vergeven want het is Aaron's eerste solo-single. Niet meteen de meest soulvolle plaat maar wel mans' eigenwijze stem in een lekker stukje rhythm & blues. 'Annie Get Your Yo-Yo' zou ook van Ray Stevens kunnen zijn en het is vreemd dat een 'serieuze' blueszanger als Junior Parker hiermee op de proppen komt. In 'Yonders Wall' keert hij helemaal terug naar de rauwe rhythm & blues. De beide Jimmy Reed-platen vallen duidelijk onder de blues maar ik kan het niet over mijn hart halen om ze te laten verstoffen in de Gele Bak. Natuurlijk geef ik Edwin Starr een kansje. Billy Stewart doet 'Everyday I Have The Blues' op zijn eigen onnavolgbare wijze en dat is altijd fijn. Johnnie Taylor gaat me ook nooit teleurstellen. Ik zie net dat de naam is gespeld als Johnny, maar het is overduidelijk Johnnie. Joe Turner is blues uit den ouden doosch. Lynn White is gewoon erg nieuwsgierig. Ik meen iets van disco te horen in 'I Didn't Make', maar dat is toch min of meer een uptempo bluesrocker met een overdadige gitaarsolo. Het bluesy 'Pains In My Heart' smaakt desondanks naar meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten