Heb ik al eens eerder geschreven over dit rampzalige weekend? Ja... ik denk in het kader van de serie over twintig jaar geleden. Ik heb niet terug gebladerd maar ik kan me herinneren dat ik toen voor eens en voor altijd heb vastgesteld waar ons kampeerterrein was. Ik moet nog altijd de Emmaus in Mossley vragen of ze me het boek kunnen toesturen want eigenlijk ben ik best benieuwd of de verhalen uit de begintijd kloppen. Hopelijk heeft het ook foto's van de officiële opening waar ik op de gevoelige plaat ben vastgelegd. Ik heb de Emmaus in Mossley zien groeien. Het begint met een handjevol 'companions' van verschillende nationaliteiten. De keuken met twee houten tafels met banken waar we met zijn allen onze (warme) lunch en avondeten nuttigen. Onmin met een andere companion dient onmiddellijk te worden uitgesproken want je zit letterlijk naast of tegenover elkaar als de maaltijd wordt opgediend. Het verhoogt de saamhorigheid van de groep. Als ik Mossley verlaat is de nieuwe keuken klaar en hebben we opeens vijf tafeltjes met elk vier stoelen. Dat is waar de 'eilandjes' beginnen, iets dat ik in 2001 nog eens met eigen ogen kan vaststellen. Ten opzichte van mijn binnenkomst in april 1998 is de Emmaus in september ook al flink gegroeid en uitgebreid. Dat heeft zo ook zijn voordelen. Er wordt ons in september verteld dat er een budget is voor een uitje van de 'community'. Het maakt niet uit of het een concert is of een weekendje weg: Onze 'people-carrier' mag worden gebruikt en de Emmaus betaalt het grootste deel van de kosten. Er moeten tenminste drie mensen mee gaan. John heeft meteen een plan: Laten we naar de 'Blackpool Illuminations' gaan!
Een Engelsman wil ook wel eens wat na een jaar noeste arbeid aan land. Tegenwoordig steken ze massaal de Noordzee over en verblijven in Spanje maar in de jaren zestig en zeventig zijn het de kustplaatsen welke favoriet zijn. Blackpool is daar eentje van. Het amusement is helemaal toegespitst op 'working class'-families compleet met een permanente kermis op het strand van Blackpool. De 'Blackpool Illuminations' vormt een jaarlijkse traditie en luidt als het ware het winterseizoen in. Het is niets anders dan een domme lichtschakelaar. Als de duister in valt, gaan de lampjes aan. De lampjes hangen aan waslijnen en bestrijkt de gehele breedte van het strand. Ook de gebouwen aan het strand zijn voorzien van deze lampjes. Het ontsteken van deze lampjes trekt jaarlijks duizenden toeristen. John heeft voorgesteld om met een groepje vanuit de Emmaus dit gade te slaan. Het wordt een bekend driehoekje: John, Philip en mezelf. John is de verbinding tussen Philip en mij. Ik zou niet vrijwillig met alleen Philip zijn weg gegaan. Onze werelden liggen té ver uiteen en bovendien heeft Philip last van een kwade dronk. Alleen... hoe komen we in Blackpool? John is zijn rijbewijs kwijt en moet nog een paar maanden drugsvrij blijven voordat hij een herexamen kan doen. Philip heeft helemaal geen rijbewijs en ik evenmin. De 'people-carrier' is een oude brik welke is gedoneerd aan ons. We zullen later iets van een upgrade hebben want zo'n Rover 216 is met vijf mensen propvol. We zullen later een onooglijke Nissan Prairie uit het jaar nul krijgen. Daar passen we tenminste wél met z'n allen in, maar jongens... wat ben ik blij dat deze hokken de shredder zijn in gegaan. Coördinator Bob en zijn vrouw Carol besluiten ons naar Blackpool te rijden en de volgende dag weer op te halen. Ze dumpen ons op de camping en smeren hem meteen. Gelukkig staat de tent al snel en dan moet de keel maar eens worden gesmeerd. We krijgen een lift van een campinggast naar de eerste pub aan de rand van Blackpool.
Het 'zakgeld' dat we hebben meegekregen verdwijnt in de achterzak van de barkeeper. Ik moet op een bepaald moment naar de wc en voel dat mijn benen zwaar zijn. We zijn nog niet eens in Blackpool zélf en moeten nog de hele avond, maar ik ben nu al een beetje teut en ook bijna blut. Dan lopen we richting de pier. Dat zal vast een wandeling zijn geweest van zeven kilometer? Halverwege eten we 'fish and chips' en dan moeten we opeens de zaak verlaten. John vertelt me jaren later is gebeurd. Het schijnt dat ik een erg oneerbaar voorstel heb gedaan naar de dame van de frituur. Ik kan het me niet voorstellen want ik ben altijd zo netjes naar dames toe, maar dan opnieuw... ik ben al aardig dronken. Vlak voor het stadscentrum krijgen we woorden. Volgens John is het rechtsaf naar de pier. Philip wil linksaf. Ik moet kiezen. John redt zich wel en zo zeker ben ik niet over Philip. Ik ga dus met de laatste mee maar dat gaat op de pier al helemaal mis. Philip wil zingend gaan bedelen voor drank en dat zie ik niet zitten. Ik laat Philip achter op het strand (waar de verlichting al een uur geleden is aan gegaan toen wij nog onderweg waren) en struin door de stad. Ik ben niet alleen de uren kwijt in 2018 en 2023. Ook in 1998 weet ik niet meer wat ik allemaal heb gedaan. Ik weet wel dat ik nog een disco ben binnengekomen waar ik even later met een flinke trap onder de reet naar buiten ben gegaan. Wellicht opnieuw onaardig geweest tegen het vrouwelijk geslacht?
De pubs gaan dicht en ik heb ook schoon genoeg van dit stomme Blackpool. Ik meen me te herinneren dat de camping op St. Anne's moet zijn. Ik investeer mijn laatste ponden in een taxi naar St. Anne's en... dat is de pier. Ik word even helemaal gek en hou een taxichauffeur aan. 'Stap maar in en ik help je uit te zoeken waar de camping is'. Op het kantoor van het taxibedrijf komt hij dan met het verlossende antwoord. 'Ik breng je er naartoe'. Dan heb ik een probleem want mijn geld is schoon op. 'No problem' en hij brengt me gratis en voor nop op de camping. Ik ben zo kwaad dat ik naar ons tentje ga en een slaapzak uit de tent gris. Dat blijkt de slaapzak te zijn waar John in ligt. Ik ga uit protest voor de tent liggen. Daar word ik om acht uur gewekt door John. 'Snel in de tent voordat de anderen je zien'. Philip heeft wonderwel de camping ook weer gevonden, hoewel die al twee uren slaap in een hotel heeft gehad. Een hotel met tralies want hij heeft vastgezeten op het bureau vanwege het bedelen. John is gewoon lam geworden in een nachtclub en ik...? Tja, dat kan ik me de volgende morgen al niet meer herinneren.
John en Philip trakteren me op het smerigste ontbijt dat ik ooit heb gehad: Een Mars-reep met een halve liter-blik Special Brew. De ruzie wordt bijgelegd en we beloven elkaar dat Bob en Carol en de rest van de Emmaus niks mag weten over wat zich allemaal heeft voorgevallen. Carol is een beetje onze Emmaus-moeder en iemand die meteen een leugen doorziet. 'En hebben jullie een gezellige avond gehad? ', vraagt ze als ze ons komen op pikken. 'Jaaa, prachtig, dit doen we volgend jaar weer'. 'Oh really?', is haar reactie. Natuurlijk heeft ze al lang gezien dat we een hels weekend hebben gehad. Een jaar later zijn John en Philip al lang vertrokken en tref ik voorbereidingen op een terugkeer naar Nederland. Ik hoef wat mij betreft nóóit weer in Blackpool te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten