Een verse maand van 'Het zilveren goud' voor me en ik heb het afgelopen half uur erover nagedacht wat ik als eerste zal behandelen. Ik denk dat ik alleen al over de maanden april en mei een boek zou kunnen schrijven. Ik betwijfel alleen of het interessant leesvoer zal opleveren. Ik ben even snel door de verschillende herinneringen heen gegaan. Het zou vandaag kunnen gaan over de wereldberoemde muzikant maar dat heeft meer recht in mei of juni. Een klein onderdeeltje van het muzikantenbestaan kan vandaag echter wel in het bericht omdat het ook met de singles van doen heeft. Dan schiet me opeens The Pioneers Of The Jam door het hoofd. Dat was óók in april 1997. Ik kijk wel even hoe bericht verloopt. Ik had ook nog gedacht aan de eerste discman in mijn leven. En dan zijn er nog tal van andere onderwerpen die ik in latere berichten voor het voetlicht wil brengen. 'Kill your darlings' en gaan met de banaan. Met zes singles waarvan ik de meeste (?) daadwerkelijk in deze maand in 1997 heb gekocht.
De wereldberoemde muzikant. Ik heb er vaak over gedagdroomd. Met 'mijn band' optreden over de hele wereld voor uitzinnige fans die de liedjes woord voor woord kunnen meezingen. Toch zijn mijn muzikale aspiraties niet verder gekomen dan de dorpsfanfare, een onduidelijke rol in Horrible Dying, het duo met Freddy,, Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra en nog een stel one-offs. Voornaamste reden van het bescheiden succes is dat ik bijzonder weinig kan op het podium buiten het publiek te vermaken. Het is wellicht de frustratie van de muziekrecensent die zich stierlijk verveeld bij een podium met muzikale standbeelden en 'dit nummer is van onze laatste cd en heet...'. De concerten die ik dertig jaar later nog altijd weet te herinneren zijn vanwege de podiumact. Ik zou niet eens weten in welk muzikaal genre ik God Bullies zou moeten plaatsen. De deathmetal van Horrible Dying is nooit een bewuste keuze geweest. Als mijn kameraden hadden besloten een blues-, punk- of desnoods een coverband te beginnen, had ik ook deel willen uitmaken van de groep. 'Een band hebben', is mijn enige motivatie. Toch luister ik thuis voornamelijk naar oorstrelende folk en singer-songwriters en weet zelf ook Engelstalige rijmpjes op papier te zetten. De kortste klap is om een gitaar te kopen en zelf aan de slag te gaan. In 1994 koop ik een akoestische gitaar bij wijlen Wim Heins. Zelf leren spelen lukt niet. Ernst Langhout en een vriend van de Youth For Christ zijn geduldig maar het wil me maar niet lukken. Iets met een vertraagde motoriek en twee verschillende handelingen uitvoeren met de handen. De linkerhand staat goed op de akkoorden en de rechterhand speelt niet of de laatste wrijft over de snaren terwijl mijn linkerhand niet op de akkoorden staat. De ultieme kick is voor mij om met de gitaar op schoot te zitten. Maar daar vul je weer geen cd mee en vermaak je niet het publiek.
Op het vuilstort vind ik op een bepaald moment een oude Egmont-gitaar. Ofwel: Het element en andere techniek is verwijderd. Met de kale body in de aanslag kan ik op de slaapkamer mijn kick bereiken door mee te spelen met woeste rockplaten. De map met liedjes wordt steeds dikker en ik weet in mijn hoofd precies hoe deze moeten gaan klinken, alleen... het zal nimmer worden uitgevoerd. In de Popkelder hebben we een aantal 'leeninstrumenten'. Jan leert me een basis-roffel op de drums en verder mag ik experimenteren met een oude elektrische gitaar. Ik heb op een bepaald moment een instrumentaal nummer op de gitaar opgenomen en deze kan ik nog steeds fluiten. Het klinkt niet een beetje grunge! Verder dan dit kom ik dan ook niet.
Op vrijdagmiddag komen steevast twee kameraden oefenen. Marco op gitaar en zijn maat Appie op bas. Door de evangelische omgeving heb ik inmiddels een tamboerijn gekocht en soms mag ik meedoen met hen. Op een zeker ogenblik stapt Freddy de Popkelder binnen en zo ontstaat het idee van The Pioneers. Het is erg eenvoudig om een optreden te regelen in De Wijnberg en het concept is dat eerst een paar sets zijn van 'bandjes' in wisselende samenstellingen met als finale een paar nummers met alle muzikanten op het podium. Op papier klinkt het als een klok, in de praktijk spelen we de kroeg vijf keer leeg en staat bij de finale ook de helft van het publiek op het podium. Dat zijn dan weer andere vrienden uit de Popkelder. De eerste of de tweede groep bezoekers zijn een stel Duitsers en deze willen Lynyrd Skynyrd horen. Niemand van ons kan Lynyrd Skynyrd spelen, maar ik kan wel het refreintje van 'Sweet Home Alabama' zingen en rappen totdat de laatste Duitser de deur is uitgegaan. De finale is trouwens een cover van 'Happy Together' van The Turtles, geïnspireerd door Zappa's versie met Flo & Eddie (beide ex-Turtles). 'Het was een mooi feestje', zegt de kroegbaas met een grijns. 'Maar dit doen we niet weer'. Mijn missie is geslaagd!
Ik zal kort daarop een duo gaan vormen met Freddy. Daar moet ik het later nog maar eens over hebben. Veel van de jaren tachtig-platen van deze maand komen van de fancy fair van de gereformeerde kerk in Sneek. Er zitten een paar tussen waar ik een vraagteken bij zet, maar dan opnieuw: Deze maand 'lijkt' grotendeels april 1997 te worden qua singles en de twijfelgevallen zullen nauwelijks opvallen. Rafaella Carra is daar eentje van. Hiervan weet ik dat ik hem in juni 1997 al wel heb. Verder twijfel ik bij The Christians. Op deze fancy fair heb ik ook een Philicorda-orgeltje gekocht maar dat ding zal nimmer spelen. De plaatjes draaien nog wel naar genoegen en dus richt ik me op de singles.
2732 Eternal Flame - The Bangles (NL, CBS, 1988)
2733 First Time - Robin Beck (NL, Mercury, 1988)
2734 A Far L'Amore Comincia Tu - Rafaella Carra (NL, CBS, 1977)
2735 Crossroads - Tracy Chapman (Duitsland, Elektra, 1989)
2736 Words - The Christians (Duitsland, Island, 1989)
2737 Sign Your Name - Terence Trent D'Arby (NL, CBS, 1987)
In juni 1997 doe ik mijn eerste dj-optreden en dat is een 'foute' avond. Daarbij draai ik ook Rafaella Carra. Mijn voorganger op het vrijwilligersfeest heeft geprobeerd de avond te redden met kwaliteitsmuziek maar het publiek blijft roepen om 'fout'. Als ik het vervolg van de set aftrap met Rafaella Carra zie ik hem nog staan. 'Hoe kun je dit in godsnaam goed vinden?'. Tja, het thema is de muzikale wansmaak en daar past dit prul goed. Wellicht dat ik The Christians maar eens in het zonnetje moet zetten in de Top G-duizend. Ik neem aan dat het plaatje wel in de Top 2000 staat, maar in mijn Top G-duizend staat hij vast een stukje hoger?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten