Buiten een baksteen welke voortdurend aan mijn linkerkuit hangt, voelt het even niet onaardig. Totdat ik het constateer en dan komt weer even het rare pijntje in de rechterknie naar voren. Het is als Sky Radio op een werkplek. Negen van de tien gevallen ben je niet bewust dat het op de achtergrond speelt. Je vangt helemaal niets op van de gedraaide muziek. Pas als je de volumeknop omhoog draait, merk je pas naar welke reut je moet luisteren tijdens je werkzaamheden. De manifestatie houdt niet alleen een wandeling van zes kilometer in, maar ook daarom heen zal ik veel op de been moeten zijn. Ik ga straks nog wel even wandelen maar ook dat zal geen rondreis worden. Even goed ontspannen zodat ik er woensdag weer tegenaan kan. Vooralsnog geniet ik binnen van een bakje koffie en kan dus eerst wel 'Het zilveren goud' doen. In 'Het zilveren goud' ga ik traditiegetrouw terug naar de tijd van vijfentwintig jaar geleden. De singles hebben vaak weinig van doen met de bewuste tijd, ook al zit ik in april en mei erg warm. Ik zie dat de platen van Jan, waarover ik het in de vorige aflevering heb gehad, in de maand mei zijn opgenomen. April biedt voornamelijk singles die ik 'ooit' moet hebben gekocht op de fancy fair van de gereformeerde kerk in Sneek. In 1997 zitten daar veel jaren tachtig-platen bij en dus kan het zomaar dat de zes singles echt uit april 1997 stammen.
Ik heb in september 1996 een 'born again'-ervaring gehad en ben weer in contact gekomen met Jezus. Ik ga van het ene extreme in het andere. In mijn kindertijd gingen we eens per zondag naar een, relatief korte, kerkdienst. Dan keer ik de kerk en geloof de rug toe en ga 'duivelse' dingen doen. In 1996 sluit ik me aan bij een zeer extreme kerk. De diensten duren hier maar liefst drie uren waarvan de helft is gezongen. Geen statige psalmen en gezangen met kerkorgel maar Amerikaanse pop-gospels onder begeleiding van een rockband. In de eerste maanden van 1997 is het een traditie voor mij. Het maakt niet uit hoe laat ik uit het nachtleven van Sneek kom, een paar uur later sta ik op om op de brommer naar de kerk te rijden. Dat is dan de kantine van de Sneker Pabo. Na afloop is er gelegenheid voor koffie en mijn ouders zitten vaak al aan de lunch (na kerkdienst en koffiedrinken thuis en allemaal met tussenpozen) als ik thuis kom en dan heb ik alleen nog maar koffie en de geestelijke boodschap gehad. Er is een meisje bij de Youth For Christ welke zich op een zekere zondag laat dopen en daar begin ik ook mee te spelen. Niet om het dopen als kind te niet te doen, maar ook als volwassene te bevestigen dat je je leven in het teken van een god wil stellen. Gelukkig is het zover niet gekomen, ondanks dat ik wel een paar serieuze gesprekken heb gehad hierover.
Het geloof beperkt zich voor mij niet alleen tot de zondag. Ik breng veel van mijn vrije tijd door in Het Pakhuis, het clubgebouw-annex-café van de Youth For Christ. Ik ben mezelf aan het ontwikkelen tot een redelijk behendige poolbiljart speler. Op dinsdagavond is er een gebed in Het Pakhuis en ook hier ben ik meestal te vinden. Op dinsdag wordt ook een maaltijd opgediend in Het Bolwerk en zo los ik dit meestal op. Vanuit het werk maaltijd nuttigen in Het Bolwerk en dan door naar het gebed. En ik ben altijd te porren voor een lofprijzingsdienst. Lekkere opgewekte en hoopgevende liederen zingen en vaak in het Engels. Zo wordt op een zekere vrijdagavond ook een lofprijzing gehouden in onze kerk. Ik ga opgewekt naar het schoolgebouw maar zal het met een kater verlaten. Ik kijk om me heen en 'mis' een aantal vrienden uit het Pakhuis. 'Eigenlijk is dit niet het juiste moment om te doen alsof er niets aan de hand is', kondigt iemand het omslaan van de sfeer aan. Opeens gaan we met zijn allen in gebed en begin ik met mijn oren te klapperen als het gebed wordt voorgelezen. Iets met overspel, echtbreken en dat van mensen waarvan je het niet zou verwachten. Het heeft achteraf gezien ook iets te maken met de afwezigheid van enkele vrienden. Het lijkt alsof ze zijn getipt maar dat dit langs mij heen is gegaan.
Een van mijn vrienden in Het Pakhuis zit dan al een paar jaar in een ongelukkige relatie. Omdat ze God hebben gezworen bij elkaar te blijven totdat de dood hen zal scheiden, proberen ze het heel subtiel aan te pakken teneinde toch los van elkaar te komen. Intussen vindt de vriend troost bij een, eveneens gescheiden, vriendin. Nu wordt tijdens het gebed de boel omgedraaid en zou de vriendin het huwelijk van de vriend in problemen hebben gebracht. Uit eerbied wacht ik even totdat het gebed klaar is, maar stap dan ook meteen op. Een andere reden om de kerk de rug toe te keren is de zogenaamde 'Toronto blessing'. De eerste keer dat ik het meemaakt, beangstigt het me. De tweede keer vind ik 'het wel lachen', maar naarmate ik méér kom te weten over de Toronto blessing...? Het is een soort hypnose waarbij de Heilige Geest in het lichaam komt van goddelozen en deze spontaan ziet omvallen en schudden met de ledematen. Wil ik hier bij horen? Nee!
2738 Prove Your Love - Taylor Dayne (US, Arista, 1987)
2739 Expansion Calibration Record (NL, CBS, 1981)
2740 Axel F - Harold Faltermeyer (Duitsland, MCA, 1984)
2741 Is This The Future - Fatback Band (UK, Important, 1985)
2742 Alone - Heart (EEG, Capitol, 1987)
2743 Het Wilhelmus - Kinderen Van Nederland (NL, CNR, 1985)
Ik ben in de veronderstelling dat ik 'Tell It To My Heart' heb gekocht, maar dan blijkt 'Prove Your Love' in het hoesje te zitten. Is dat erg? Op zichzelf niet want ik vind 'Prove Your Love' minstens zo leuk. De volgende dag ga ik nog eens kijken maar dan zijn de overige singles al verkocht. Waarschijnlijk dat iemand het hoesje van 'Prove Your Love' heeft met 'Tell It To My Heart' op single. Ik moet een kwart eeuw later de grote hit nog altijd eens op de kop zien te tikken, maar dan opnieuw... ik heb er ook heel lang niet naar gezocht. Fatback Band staat in de Blauwe Bak vanwege de b-kant. Fatback (zoals het in 1985 wordt geafficheerd) heeft dan alleen nog redelijk succes in Engeland en daarvan is deze 'double a-sided single' een voorbeeld. Op de a-kant staat het moderne 'Is This The Future', op de keerzijde het stokoude 'Wicky Wacky'. Dat laatste is volgens het label van bovenstaande single. Het heet oorspronkelijk 'Wicki-Wacky'. Als ik de plaat in 2012 'ontdek' vind ik het erg merkwaardig. Het klinkt als vroege jaren zeventig maar heeft 1985 op de labels staan. Het nummer blijkt oorspronkelijk uit 1974. Ik heb dit nummer overigens weer te danken aan een 'Soul-x-rated'. Best wel zonde dat ik deze eerste shows ben kwijtgeraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten