'Nu maar weer een kermisartiest', aldus mijn broer als ik het nieuws met hem heb gedeeld. Vreemd als het is maar zo nu en dan lijkt de natuur een bepaald muziekgenre of een hoek uit te kiezen van de popmuziek waar het dan in korte tijd even flink huis houdt. We leerden vrijdag van het nieuws dat Jan Rot ons is ontvallen, zaterdag kwam daar Ano Hintjens bij en vandaag dus Henny Vrienten. Ook op een moment dat ik flink wat berichten moet inhalen op Soul-xotica, ook al bedank ik hierbij moeder natuur en mag ze de rest van de maand iets anders gaan doen. Dit bericht kan héél kort worden, maar ik zal proberen er een normale lengte aan te geven. Voor wie onder een steen heeft geleefd in het afgelopen etmaal: Henny Vrienten is vandaag overleden op 73-jarige leeftijd. Hij was langdurig ziek en is aan de gevolgen van deze ziekte overleden. In tegenstelling tot Jan Rot heeft Vrienten nooit verteld welke ziekte hij onder leden heeft.
Ik ben van het bouwjaar 1975 en dat betekent dat ook ik ben opgegroeid met de muziek van Doe Maar. Ofwel... het maakt deel uit van een breed spectrum welke mij wordt gepresenteerd door mijn broers en zus. Ik heb zelf eigenlijk nooit echt iets gehad met Doe Maar en dat is ook wel te begrijpen. Doe Maar is in de jaren tachtig in de eerste plaats voor meisjes. Het enige meisje in ons huis luistert veel liever naar Electric Light Orchestra en ik kan me niet herinneren dat één van mijn broers een uitgesproken 'fan' is. Wellicht hebben ze wel platen gekocht van Doe Maar, maar niet iets bijzonders. Met name 'De Bom' en 'Pa' brengen me meteen terug naar enkele momenten in 1982 en 1983, maar er zijn méér platen die me op datzelfde punt brengen.
In mijn klas zitten dan drie meisjes en ook bij hen merk ik niet dat ze héél erg fan zijn van Doe Maar. De jongens neigen alweer sneller naar Normaal. Toch is Doe Maar een band waar je met de beste bedoelingen niet omheen kan. Op mijn achtste verjaardag moet ik er ook aan geloven en krijg ik een paar stickers van een schoolkameraad. Ik ben ze helaas niet meer tegengekomen bij het spul uit het ouderlijk huis, deze stickers zouden nu wat waard kunnen zijn? Ik heb ze in ieder geval nooit ergens op geplakt. Of was dat andere ding een button? Enfin, ook zoek geraakt. Ik ben echter wel getuige van het afscheidsconcert. Dat wordt integraal uitgezonden op televisie en is het gesprek van de dag. Het is de eerste keer dat ik mensen zie flauw vallen en dat ziet er best 'eng' uit voor een achtjarige. Even later zie ik Vrienten met Herman Brook optreden in 'Als Je Wint'. Daarna raak ik de beste man helemaal uit het oog en dat is op zichzelf ook niet zo vreemd. Buiten een paar solo-albums en een paar reünies van Doe Maar om zal hij vooral op de achtergrond aanwezig zijn met soundtracks.
Muzikaal heeft Doe Maar me nooit veel gedaan, het concept boeit me mateloos. Je neemt een club muzikanten die al actief is als de tienermeisjes nog in de luiers liggen. Je past de strategie toe van The Police: Pop met reggae-invloeden zonder het uiterlijk vertoon van de reggae. Geen dreadlocks en rood-geel-groen (wel zuurstokroze en felgroen). Met op het eerste gezicht eenvoudige teksten kun je zelfs van een stel oude rotten de tieneridolen van morgen maken. Is er vóór 1982 ooit in Nederland een band of artiest geweest met zoveel officiële merchandise? Dus... dat verhaal en het commerciële aspect maakt dat ik best een bewondering heb voor Doe Maar. Alleen de muziek heeft me nooit geraakt.
In de loop der jaren koop ik eens '4-Us' op een rommelmarkt. De plaat komt goed van pas bij cluboptredens. Verder heb ik nog geen hand vol singles van de groep. En alle platen zijn in de jaren negentig van de vorige eeuw gekocht. Ik krijg nog wel iets mee van de reünies in 2000 en 2008. Ik vind het eigenlijk een beetje triest: Kinderen die torenhoge ticketprijzen betalen om de band te zien waar hun moeder fan van was. Ik ben een barbaar, maar ik heb het nooit begrepen. In 2008 hoor ik op de radio vooral over mensen die zin hebben in een jaren tachtig-trip. Tja, jullie weten onderhand wel hoe ik persoonlijk tegenover de jaren tachtig sta?
Doe Maar was gewoon niet te ontwijken in deze tijd, het latere solo-werk van Vrienten heb ik nooit gecheckt. Het besef is er wel dat een groots Nederlandse tekstdichter en muzikant is overleden, maar helaas weinig persoonlijke affectie in dit bericht. Ik moest dat laatste nog maar even goed maken met een plaatje voor de Top G-duizend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten