Singles round-up: april 5

Op 'the day after' presenteer ik jullie de eerste van drie afleveringen van de 'Singles round-up'. Tevens zullen de inleidingen tot de singles een drieluik vormen over de feestelijke 24 uur van donderdag en de uren erna. Als ik kijk naar voorgaande jaren kan ik vaststellen dat ik voor het eerst in een hele tijd weer eens mijn verjaardag heb gevierd. Vaak is het een doordeweekse dag en moet ik gewoon werken. Dit jaar heb ik de mazzel dat ik voorlopig nog even vrij ben op donderdag en bovendien is het aan het einde van een kleine 'vakantie'. Met dank aan Koningsdag ben ik maar liefst vijf dagen achtereen vrij geweest. De dag begint voor mij iets na elven op donderdagmorgen. Ik ben gewend dat mijn oudste broer altijd als eerste belt voordat hij aan het werk gaat op de fabriek. Hij is vorig jaar echter van baan gewisseld en heeft nu 'normale' werktijden. Als ik op sta, heb ik meteen al het plan. Ik trek mijn kleren aan en wandel de deur uit. Op naar het terrasje van De Roskam, het restaurantje schuin tegenover mijn huis. Daar ga ik zitten voor drie koppen koffie en de overheerlijke huisgemaakte appeltaart met slagroom. Wellicht even naar huis om de cafeïne verder aan te vullen of toch eerst maar verder in actie komen. Buiten een telefoontje met mijn moeder om doe ik thuis niet meer veel en stap om één uur op de fiets. Het doel is al een week bekend: Ik ga weer eens kijken bij de kringloopzaken in Hoogeveen. Daar vind ik maar liefst 39 singles en een stel lege fotohoesjes. Ik ga de singles in drie berichten aan jullie voorstellen. Er zitten immers ook een paar 'dubbele' tussen. Hierbij het eerste deel.

* Chris Andrews- Pretty Belinda (NL, Pye, 1969)
Ik ben onderhand al een dikke dertig jaar bezig met het verzamelen van singles. Aanvankelijk de jaren zestig en grote hits en later een aantal andere specialismen. De jaren zestig-plaatjes zijn echter altijd favoriet gebleven en toch kan het zomaar gebeuren dat ik een héle grote hit anno 2022 nog altijd niet in de bakken heb. Zo hebben we hier deze knaller van Chris Andrews. Ik heb wel de Duitstalige schlagerversie van Bernd Spier maar het origineel wil niet op mijn pad komen. Omdat de singles een euro zijn (en ik een korting heb gekregen), besluit ik het te vieren... Misschien dat ik voor hetzelfde geld wel een beter exemplaar had kunnen vinden. Deze zwerft zonder hoes rond in de bak. Een poetsbeurtje kan de plaat iets meer laten leven, maar qua 'high' zit het aan de pijngrens. Ik had het erger verwacht moet ik bekennen.

* Joan Armatrading- Me Myself I (NL, A&M, 1980)
Ook deze heeft geen hoes en wellicht dat een beetje goed zoeken op het internet een upgrade kan opleveren. Hoewel het fotohoesje een aantrekkelijk accessoire blijft, is de plaat eigenlijk best in een goede staat. Ik zou ermee kunnen leven. Tot dusver het plastic met de papieren sticker. Wat blijft dit toch een knalnummer! Ik zoek hem al stiekem een tijdje maar dat 'zoeken' mag tussen aanhalingstekens. Ik heb voortdurend een 'zoeklijst' van drie kilometer lang maar ik vergeet altijd de platen op de lijst. Het is immers ook veel leuker om ze in het wild tegen te komen.

* Bananarama & Fun Boy Three- Really Saying Something (NL, Deram, 1982)
'It Ain't What You Do' ligt er ook, maar ik meen meteen dat ik 'Something' moet meenemen. Achteraf gezien is het de grote hit die het meest verlangt naar een upgrade. Maar ook deze is in ieder geval beter dan mijn oude exemplaar en nu met een fotohoesje als bonus. Op Wolfman Radio hebben we vorige week overigens onze traditionele BananaramaWeek gehad, maar ik heb deze dan ook niet van vinyl gedraaid in de betreffende week.

* Dave Berry- I'm Gonna Take You There (UK, Decca, 1965)
Altijd fijn zo'n Engelse persing van Dave Berry? Voordat ik de platen ook maar heb gedraaid, heb ik ze al toegevoegd aan de 'New additions'-lijst voor 'The Vinyl Countdown' en daar zie ik opeens de Engelse persing staan... Ik heb hem afgelopen jaar al eens in Meppel gekocht zoals nu blijkt. Ik moet maar even kijken en vergelijken welke de betere is van de twee. Hoewel ik Engelse persingen altijd 'lekkerder' vind dan Nederlandse neig ik hier toch vaak naar de Nederlandse vanwege de herinnering. Dat plaatje is al sinds eind 1990 bij me.

* Miquel Brown- Black Leather (UK, Record Shack, 1984)
Natuurlijk hoop je op een berg Northern Soul. Met name in 2016 heb ik hier ook een paar zeer interessante singles gevonden. Toch is het vooral 'The Vinyl Countdown' als insteek in deze winkel. Leuke plaatjes uit vervlogen tijden zoeken. Zo mogelijk een paar Engelse persingen. Dan zie ik deze van Miquel Brown liggen, slechts een paar weken nadat ik 'Close To Perfection' heb gekocht. Miquel is één van de artiesten uit de 'Hi-NRG', dat in 1983 wordt geïntroduceerd als de 'nieuwe Northern Soul' door soul-dj en producent Ian Levine. De 'Hi-NRG' zal het goed doen bij de breakdancers en het zal in zekere zin aan de wortel staan van de 'Jack house' in Engeland. Zoals de titel al doet vermoeden, is dit min of meer een rock-uitstapje van Miquel en haar team. Uiteraard wel met de groove voor de discotheek. Ik ben wel benieuwd naar de b-kant en bij de eerste tonen zit ik met mijn oren te klapperen. Okay, het is een typische Levine-productie, maar... dit is een plaatje waaruit zijn voorliefde voor Motown en Northern Soul klinkt. Een heerlijk zonnig nummer over een zonnige dag. Het had zomaar de soundtrack van mijn verjaardag kunnen zijn. En omdat ik nog wel ruimte heb in de soul-bak met de Engelse persingen mag deze onder de Blauwe Bak worden geschaard!

* Tina Charles- Dance Little Lady Dance (NL, CBS, 1976)
Ik ben al een paar maal eerder bij deze winkel geweest. De eerste keer is op de dag dat ik de huurovereenkomst van mijn stulpje in Uffelte heb ondertekend. Ik besluit vanuit Ruinen even met de bus naar Hoogeveen te gaan. Op zoek naar een kringloop die er niet meer zit, kom ik langs deze. In 2018 ben ik nog eens terug gegaan op een woensdagmiddag. Het zijn vooral twee monsterpartijen uit de jaren zeventig en tachtig die qua pop door elkaar heen lopen. Aangevuld met piratentoppers en schlager levert dit een aanbod op van duizenden. Daar kan deze leuke single van Tina Charles zomaar twee of drie keer tussen zitten en dan is het gewoon de beste uitzoeken. Dat is dus deze met fotohoes geworden.

* Tony Christie- Amarillo (NL, MCA, 1971)
Zou het bedrijf wellicht meerdere units hebben gehad en daardoor ook meerdere exemplaren van een hit? Deze heeft wederom een sticker op het label: Power Sound Discotheken-verhuur uit Coevorden. Uiteraard heb ik Tony Christie al eens gevonden in de afgelopen dertig jaar. Ik heb de single in Denemarken gekocht maar denk dat het een Duitse persing is? Of toch een Scandinavische? Enfin, de Nederlandse ontbreekt nog. Deze heeft menig dansvloer in vlam gezet in Coevorden en omgeving, dat is te horen aan het vinyl. Het is desondanks een stevige opname. Ook hier wil ik de b-kant even proeven. Nee, dat is een ballade ditmaal. Tony heeft een paar nummers opgenomen welke populair zijn geworden in de soul-wereld en dus is het een gokje waard. Wanneer die ooit ga arriveren, hangt af van Mark, maar ik heb afgelopen week nog een single gereserveerd van Solomon King. We kijken heus wel verder dan dat onze neus lang is?

* The Cool Notes- Spend The Night (NL, Injection, 1985)
Vorige week heb ik voor de gein eens een 'Rewind Chart' gedaan in het uurtje voor 'Afterglow' en dat is de Engelse hitparade van april 1985. Dit is dan een snelle stijger aldaar en ik moet bekennen dat ik het nummer destijds helemaal heb gemist. Ik draai het daar in de 12"-versie en hier duurt het slechts drie minuten. Dat is eigenlijk ook precies genoeg maar desondanks ben ik blij met dit plaatje!

* Cathy Dennis- Everybody Move (NL, Polydor, 1991)
In de volgende aflevering van 'Van het concert des levens' mag ik terug naar 'mijn' 1991. Een jaar waarin ik tot over mijn oren in de jaren zeventig zit te woelen maar desondanks de geluiden van de radio mee pik en onthou. Anno 2022 krijg ik meteen goede luim als ik weer zo'n plaatje hoor. Cathy heeft betere dingen gedaan dan dit maar het is wel weer een extra herinnering voor in het plakboek.

* The Dizzy Man's Band- Rio (NL, Warner Bros., 1977)
Om ene of andere reden loop ik enorm te dralen met deze plaat in de handen. 'Ach, je bent niet iedere dag jarig', is het argument om de plaat mee te nemen. Er zijn overigens maar een paar afgevallen. Ik heb weer eens bedankt voor 'Maldon' van Zouk Machine (ook weer zo'n zomerse herinnering uit de jaren negentig) en neig ik even naar een single van Paula Dennis. Ik besluit die te laten liggen voor de piratenjongens. En dan is er eentje die ik per ongeluk heb laten liggen. Daarover meer in de laatste aflevering. Het is trouwens helemaal geen beroerde plaat. Dat zou ik niet hoeven want ik heb best een hoge pet op van Dizzy Man's Band, maar op een ene of andere manier lijk ik het zaakje niet te vertrouwen. Goed gegokt dus!

* The Four Tops- Simple Game (NL, Tamla Motown, 1971)
Hoe de samenwerking tot stand is gekomen, is een onopgelost raadsel voor mij. De Engelse Tony Clarke is de exclusieve producent van The Moody Blues. Op 'A Question Of Balance' wordt hij zelfs afgebeeld als zesde lid. Hoe hij in 1971 in contact is gekomen met The Four Tops? Tja, de Motown-groep werkt dan met een veelvoud aan producenten, maar ik ken eigenlijk geen andere producties van Clarke buiten The Moodies. Het levert twee singles op, beide covers van b-kantjes van The Moody Blues. 'A Simple Game' is in 1968 de flip van 'Ride My See-Saw' en The Four Tops' versie is gewoon superieur. De opvolger heet 'So Deep Within You' en die ik heb ik in de jaren negentig gekocht maar, evenals mijn oude 'Simple Game', kwijtgeraakt. De laatste heb ik een paar weken geleden gereserveerd bij Mark vanwege de b-kant. Ik zit momenteel even te dubben of ik hem in de Blauwe Bak zal zetten, maar meest waarschijnlijk dat hij in de Gele Bak komt te staan.

* Fresh Air- Bye Bye Jane (NL, Imperial, 1972)
Een plaatje van een groep uit Haarlem waarbij de platenmaatschappij in 1972 hooggespannen verwachtingen heeft. Het wordt in vele landen uitgebracht waaronder Amerika en Engeland. Overal doet de plaat verhoudingsgewijs evenveel als in Nederland: Niets. Ik weet niet waar de verwachtingen op zijn gebaseerd want ik hoor geen revolutionaire dingen. Een beetje een countrypop-ding met vooral veel 'la-la-la-la' en ik weet niet of ze daar zoveel van hielden als in Nederland. Op de b-kant een fraaie ballade maar niets verheffends. Ik meende dat er 'iets' was met Fresh Air waardoor ik de singles meer ben gaan zoeken. Wellicht de andere single? Die heb ik net even gehoord op Youtube. Ook best 'fine fine' om deze 'woman' in de collectie te hebben, maar nee... ik lijk iets anders te verwachten?

* David Gates- Never Let Her Go (NL, Elektra, 1974)
Hoewel ik een tijd in Engeland heb gehad dat ik geen brood kan zien, geniet ik tegenwoordig weer erg van brood. Het moet dan wel lekker brood zijn! Een stukje Bread gaat er vaak ook wel in. In zo'n geval is David Gates alleen ook al genoeg. Het zou me helemaal niets verbazen als Bread gewoon mee doet op de plaat maar het is alleen Gates die de credits krijgt. Dit smaakt altijd!