Singles round-up: april 4

Vorige week heb ik beloofd om de link bij te voegen van 'Do The 45'. Dat zal ik straks doen. Ik heb zelf de show beluisterd in de afgelopen dagen (woon-werkverkeer) en daarbij valt me iets op. Ik zal de betreffende platen nog eens moeten draaien op mijn 'eigen' Stanton en desnoods een vergelijking moeten trekken met Youtube-video's, maar het lijkt erop dat de 'nieuwe' Stanton nu bij iedere plaat 'jengelt'. Het is sinds een paar maanden dat het gaat opvallen en met name bij platen uit de jaren tachtig en later. Het klinkt alsof de snaar aan zijn einde is, maar... het is een 'direct drive' en dus is dat niet eenvoudig en goedkoop op te lossen. Ik vermoed dat de 'nieuwe' eigendom is geweest van een 'turntablist' en dat de pitch is verneukt. Het lampje van de pitch is ook al stuk gegaan terwijl deze nog altijd brandt op mijn eigen Stanton die ik tien jaar geleden heb gekocht. Ik ben her en der al een beetje aan het snuffelen. Op korte termijn een betaalbare 'direct drive' bemachtigen wordt een hele sport! Ik heb mijn oog laten vallen op een snaaraangedreven. En waarom ook niet? Ik heb de Stantons destijds aangeschaft voor mijn dj-activiteiten. Het radiowerk is minder intensief dan het draaien in een kroeg en dus zou ik wel weer uit de voeten kunnen met snaaraangedreven draaitafels. Ik zal hier straks de link plaatsen maar moet meteen opmerken dat een aantal platen niet koosjer klinken door toedoen van de 'jengelende' platenspeler. https://www.mixcloud.com/WolfmanRadioShows/do-the-45-09-04-22/

* The Showstoppers- Reach In The Goody Bag (UK, Beacon, 1971)
Ik heb de single eigenlijk gereserveerd voor de b-kant: 'How Do You Feel'. Toch moet ik na een week vaststellen dat ik vast ben gegaan voor 'Engelse persing' en dan ook nog eentje op het Beacon-label. Dat laatste is een onhebbelijkheid want niet alles op Beacon is meteen 'goed'. We horen hier de groep van 'Ain't Nothin' But A House Party' uit 1968. Het is nu echter drie jaar later en de funk heeft haar intrede gedaan. The Show Stoppers (volgens de 1968-release) maakt hier graag gebruik van, ook al zijn beide kanten een beetje flauw. 'Goody Bag' wint het uiteindelijk voor mij maar het had ook van The Equals kunnen zijn.

* The Sisters Love- Mr. Fix-It Man (UK, Tamla Motown, 1972)
Er is één autoriteit op het gebied van de soulplaten en Engelse persingen en hij legt dan vooral de focus op demo's en promo's. Voor de rest van de soul-dj's gaat het juist om authenticiteit en dus gaat deze groep veelal voor Amerikaanse persingen. Ik heb al uitgelegd dat ik Engelse persingen qua audio superieur vind en het lijkt alsof Mark daarop is gaan inspelen. Hij biedt ze nu met regelmaat aan en ze vinden gretig aftrek bij mij. Zo ook deze van The Sisters Love. Als ik me niet vergis heb ik deze in de jaren negentig op een verzamelelpee staan. Eentje uit de serie van 'Tamla Motown Is Hot' mogelijk? Willie Hutch tekent hier voor de productie en het leunt zwaar tegen de Invictus/Hot Wax-producties aan van Holland-Dozier-Holland onder een pseudoniem. Funky Motown soul waar je spontaan een goede bui van krijgt. Eigenlijk heb ik geen behoefte om de b-kant te checken, maar doe het nu dan toch. Nee, geen verrassing op de flip, meer van hetzelfde maar ook hier weer bijzonder aangenaam.

* Carl Thomas- We Gotta Hang (US, Vicasher, 1984)
Ik wil juist schrijven dat ik geen jaartal weet van deze plaat als ik wil ontdekken waar het Vicasher-label is gevestigd. Dan zie ik het jaartal 1984 staan. Plus productie-credits voor Earl Randle en Willie Mitchell. Memphis dus? Als Mark deze aanbiedt, reageer ik met de opmerking dat ik 'alles lust van Carla Thomas'. Carl is duidelijk een meneer en dit zit tussen de Southern Soul en blues in met een prettige, doch gelikte, jaren tachtig-productie. Voor wie na vier minuten afkickverschijnselen krijgt... het feestje gaat gewoon verder op de b-kant.

* Gary Toms Empire- Love Me Right (UK, Epic, 1976)
Van platen van Gary Toms Empire word ik normaal gesproken niet warm of koud. Dan adverteert Mark deze kant voor een nog een behoorlijke prijs. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt! 'Treasures are on the flipside' geldt ook hier. Het is zeer aanstekelijke disco met een soort ingebouwde klasse. De a-kant is een flauwe cover van 'Drive My Car' van The Beatles maar 'Love Me Right' maakt de forse prijs dubbel en dwars waard. Het zit voor mij in dezelfde hoek als ''In Love Forever' van The Whispers of 'Goodbye Love' van Act One. Alleen kan ik me niet herinneren van afgelopen zaterdag dat de 'spindle' zo strak was. Ik heb hem nota bene nog gebruikt voor 'Beside The A-side'?

* Lenny Welch- Get Mommy To Come Back Home (US, Commonwealth United, 1969)
Ik heb al een zwak voor Lenny Welch gekregen als ik Mark leer kennen en dit is één van de artiesten waar we samen een bepaalde interesse voor hebben. Hier bedient Welch ons van een nummer dat ik ook op single heb van Jerry Butler. Alleen... is Jerry daarmee rechtstreeks in de jaren zestig-bak gegaan omdat ik het niet interessant genoeg vind voor de Blauwe Bak. Het is een ontzettend sentimenteel ding waar Lenny desondanks weer iets fraais van weet te maken en dus mag deze wel in de Blauwe Bak. Wellicht dat ik Jerry nog eens een tweede kans moet geven. Hij is wel erg fraai met het Nederlandse fotohoesje. Op de andere kant doet hij een uitvoering van Neil Sedaka's stokoude 'Breaking Up Is Hard To Do'. Hij behandelt het nummer als een crooner en het tempo ligt een flink stuk lager. Toch vind ik mans' uitvoering van Elvis' 'Such A Night' in dat kader veel interessanter.

* Eloise Whitaker- Lovin' Woman (US, Destiny, 1980)
De officiële a-kant heet 'Don't Turn Your Back On Love' en is een dertien in een dozijn disco-stamper. 'Lovin' Woman' barst al bij het intro van de klasse. Het ontvouwt zich in een midtempo affaire met een zeer sterk zingende Eloise en een zeer ontspannen atmosfeer. Hoewel het hartstikke leuk kan zijn om de disco-kant eens op te zetten op een zaterdagavond, ga ik het over het algemeen meer voor de b-kanten in dit soort gevallen. Waarvan akte.

* Judy White- Somebody's Been Messin' (US, T-Neck, 1969)
Judy's vader is de beroemde blueszanger Josh White en Judy wordt rond 1969 op sleeptouw genomen door The Isley Brothers. Ik heb al een single van haar in de Blauwe Bak staan. Een duet met Ronald Isley onder de naam Rudy & Judy en eveneens op het T-Neck-label. The Isleys voorzien Judy ook hier van de instrumentale backing en dat resulteert in een vroeg staaltje 'sister funk'. Het past mooi bij de andere platen uit dat subgenre in de Blauwe Bak maar op zichzelf staand is er niet veel nieuws onder de zon.

* Brenton Wood- Il Treno (Italië, Belldisc, 1969)
Ik heb ooit begrepen dat met name het noordoosten van Italië iets van een 'soul-scene' heeft gehad sinds de jaren zestig. Net zoiets als dat soul in Rotterdam altijd meer heeft geleefd dan op veel andere plekken in Nederland. Is dit de eerste Italiaanse single in de Blauwe Bak? Nee, deze eer is voor Rocky Roberts & The Airedales, ook al draai ik tegenwoordig vaak 'Just Because Of You' in plaats van 'Stasera Mi Butto'. In 1969 treedt Wood op tijdens het songfestival van San Remo en doet daar 'het originele 'Il Treno'. Het is vooral erg poppy en loopt niet over van de soul. Desondanks is het een hebbedingetje met de Italiaanse fotohoes. Als pluspuntje heeft het 'A Change Is Gonna Come' op de keerzijde en mijn originele Double Shot daarvan heeft een klein defect opgelopen.

* :Laura Rain & The Caesars- I Am (UK, LRK, 2022)
Waarom? Geen idee! Feit is wanneer ik een zangeres zie met de naam Laura dat ik altijd even moet gaan luisteren naar wat Laura te melden heeft. Als de zangeres Truusje Rain & The Caesars had geheten, had ik het wellicht overgeslagen? Het is begin maart en dit is een 'pre-order' via Bandcamp hetgeen betekent dat je meteen de mp3 krijgt in afwachting van de single (en het volledige digitale album op de koop toe). Ik heb 'I Am' verschillende keren in de shows gedraaid maar ook gewoon thuis op de computer. Ik heb zojuist de mp3's van de single en de elpee nog eens vergeleken en deze zijn identiek. De vinylsingle heeft daarentegen een andere mix en... deze is beter! Het album klinkt op meerdere fronten alsof de muziek is gepitcht waardoor Laura's hoge uithalen een beetje gek klinken. Op de single klinken ze minder bizar hoewel ze graag in de hogere regionen mag ijlen. Op muzikaal vlak onderscheidt de single zich van een uitgeklede mix zonder strijkers maar met fraaiere blazers (in mijn opinie) en met een grommend Hammond-orgel als ondersteuning. Waarom is dit niet de Week Spot geworden? Omdat ik in blije verwachting ben van twee LRK-releases die zo mogelijk nóg beter zijn. En ik zal straks eens bekijken wat zijn nieuwste release gaat worden want Liam zou vandaag een nieuwe titel bekend maken. Mijn eersteling op LRK-label maar nu al eentje om in de gaten te houden!