Het is bijna een jaar geleden dat ik aan deze serie ben begonnen. Eerst zou ik een serie doen op Facebook in 2020 toen ik 45 werd. Toen barstte corona los en niet dat dit me direct zou hebben kunnen weerhouden van zo'n serie, maar Facebook werd op dat moment teveel een broeinest. In de laatste weken van mijn vijfenveertigste levensjaar ontstaat het idee om op Soul-xotica over een jaar te schrijven. Schiet dat op? In het huidige tempo ben ik nog twee jaar bezig aan deze serie en ik ben daar best content mee. Ik besluit vanavond de jaren tachtig en wellicht kan ik nog een bericht doen over 1990 voordat ik de kaarsjes op de taart ga uitblazen. Of mezelf helemaal beroerd vreet aan de mergpijpen, want daar komt het in de praktijk vaak op neer. De voorgaande negen afleveringen hebben, hopelijk, uitgelegd waarom ik met gemengde gevoelens terug kijk op de jaren tachtig. Tevens de reden waarom het pas tot rond 2015 duurt eer ik de muzikale jaren tachtig helemaal op waarde ga schatten. Het jaar 1989 heb ik in de vorige aflevering aangekondigd als een 'warmtebron' en ja.... de gedachte aan 1989 maakt dat ik meteen mijn vest uit trek. Vanavond zet ik de schijnwerpers op 1989.
Als de oudere Gerrit terug kijkt naar de Gerrit uit 1989 zie ik nu pas de verandering. Ik heb in het bericht over 1988 geschreven over het oudere meisje en hoe ik mezelf flink voor schut heb gezet. Deze ervaring kent zijn weerslag in 1989. Ik begin met een schone lei in de brugklas van het voortgezet onderwijs en even geloof ik dat ik hier wel de populaire jongen van de klas kan worden. In 1989 erken ik mijn plek als 'underdog' en ga me weer meer afzonderen van de groep. Is dat zielig? Nee hoor! Ik heb mezelf altijd al erg goed kunnen vermaken. Ik keer als het ware terug naar mijn roots. De komende twee jaar zal de buitenwereld mij even niet meer begrijpen en andersom ook. Muziek is het toevluchtsoord voor mij. En dan niet de liedjes op de radio maar de godvergeten plaatjes uit de jaren zestig en zeventig. Waarbij ik nog wel interesse heb voor 'oudgedienden' die anno 1989 nog altijd muziek maken. Ik lees in 1989 een biografie over de Bee Gees en dat is de start van een collectie in de collectie. In de weken voor mijn veertiende verjaardag brengen de gebroeders Gibb 'Ordinary Lives' uit en dat is één van de cadeaus. Een jaar eerder heb ik nog vooral autootjes maar in 1989 zijn het al elpees van The Moody Blues. En de laatste hit van de Bee Gees natuurlijk en deze mag vandaag het fotomodel zijn.
In de eerste twee jaar van hun huwelijk heeft mijn zus in Sneek gewoond. In 1989 besluiten ze naar IJlst te trekken. God mag weten waarom ze naar IJlst zijn gegaan maar tegenwoordig is het wel praktisch. Ze woont een kilometer of vier van mijn moeder. De drie zoons zijn de wijde wereld in gefladderd. Het weekend van de verhuizing staat me nog erg goed bij. De vrijdagavond gaan we met de buurtvereniging bowlen. Ik ga mee maar mijn eerste worpen gaan weer nergens over. Dan is er een buurtgenoot welke naast me komt staan en me een paar handige tips geeft. Ik geloof niet dat het tot een strike is gekomen op deze avond maar voor mijn zelfvertrouwen is dit een flinke boost. Tijdens de verhuizing is 'Into Temptation' van Crowded House de Favorietschijf van de NCRV en dit plaatje zal ik even later ook aan mijn verzameling toevoegen. Op zaterdag 17 juni 1989 (mijn oudste broer viert die dag zijn 25e verjaardag in Denemarken) is bij ons in het dorp een braderie cq rommelmarkt. Daar koop ik eerst 'The House Of The Rising Sun' van The Animals en 's middags plaatjes van Roy Orbison en The Troggs. In geval van de laatste twee ken ik wel de artiesten maar niet de plaatjes. Dat beschouw ik later als de start van mijn platenverzameling. Ik heb dan echter al dertig singles in de verzameling en de genoemde Crowded House zal de 34e worden. Ik besluit 1989 met de nummer 75. De singles hebben het definitief gewonnen van de Citroën-miniaturen.
Bij de gedachte aan de zomer van 1989 krijg ik het spontaan warm. Ik maak veel en lange fietstochten. Niet zelden vind ik platen onderweg en ook ga ik gericht naar rommelmarkten in de wijde regio. Ik heb de vroege jaren tachtig 'gemist', maar ook in 1989 zijn 'algemene' singles nog altijd een kwartje. The Beatles, Cliff en Elvis zijn vaak een gulden. Voor twee gulden koop je een oude hit in absolute nieuwstaat en bij vijf gulden heb je het over een 'duur' collector's item. Een nieuwe single kost dan 6,50 gulden bij Looper. Recente aanwinsten tonen aan dat elders in het land soms wel meer dan zeven gulden werd gevraagd voor een single maar in Sneek is het altijd beneden de zeven gebleven. In september is in Heeg een dag waarop hobbyisten en verzamelaars hun collectie kunnen uitstallen in het dorpshuis. Ik ben met twee collecties vertegenwoordigd. Niet alleen haal ik de Citroëns uit het museum in Sneek, ook heb ik een overzicht van de Bee Gees-verzameling tot dusver. Ik denk dat het de laatste keer is geweest dat de modelauto's in de openbaarheid te zien zijn geweest. Bij de verhuizing van mijn zus komt ook haar draaitafel in beeld. Die is overbodig geworden en ik neem het over. Ik moet nog iedere keer aan het ding denken als ik een elektrische bolide zie rijden. Het is een Tesla. Qua naalden neem ik het niet zo nauw en dat veroorzaakt dat een aantal van mijn oudere singles flink zijn afgedraaid.
Wellicht heeft het te maken met de recente Blauwe Bak Top 45 maar ik heb opeens wel zin om nog eens goed te kijken naar de singles uit 1989 en daar een lijstje uit samen te stellen. Misschien dat dit een vervolg krijgt in het weekend. Voor de rest kabbelt 1989 voort. Qua schoolwerk ben ik niet te motiveren en zal in 1990 met de hakken over de sloot naar de derde klas gaan. In plaats daarvan spijker ik mijn muziekkennis bij. Dat doe ik door middel van de gouwe ouwe-programma's op de radio (waar ik altijd klaar zit met een cassettebandje op REC en PAUSE), het Hitdossier van mijn broer en de muziekencyclopedie van de bibliotheek. Ver weg van de grote boze mensenwereld in mijn kamertje met radio-cassette combinatie en platenspeler met plaatjes. De radio is al jaren met pensioen en een cassettespeler heb ik, geloof ik, niet meer, maar verder is er niet zoveel veranderd. Thuis bij mijn muziek voel ik me nog altijd het veiligst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten