De vakantie zit erop! Blij dat ik weer aan de slag kan? Eigenlijk wel. Het weer nodigt niet bepaald uit tot actief zijn en ik begin op meerdere fronten te merken dat ik wel weer toe ben aan een dagbesteding. Het gaat bovendien ook een stuk fijner aan het werk nu ik het vooruitzicht heb van een contract. Dit zou op 1 februari moeten ingaan. De regelmaat zal ik Soul-xotica ten goede komen, want voor hier is zo'n vakantie eveneens desastreus. Vandaag moet ik van mezelf publiceren hoewel ik wel klaar ben voor mijn bedje. Het wordt een aflevering van 'Raddraaien' en dan eentje die oorspronkelijk was verplaatst. Gedurende de weken van de Blauwe Bak Top 100 heb ik deze platen gescheiden gehouden van de koffers en deze Raddraaier moet uit zo'n koffer komen. Ik doe hem vandaag alsnog: Veertien platen vanaf eentje die sinds een paar maanden in de reserve-Blauwe Bak zit: 'Like A Baby' van Len Barry. Ten eerste hebben we daar Bonnie & Lee waarover niks bekend is, ten tweede de potentiële Week Spot van The Burke Family en als derde 'You Hit Me' van Alice Clark. Over die laatste heb ik al eens eerder geschreven (of, zoals nu blijkt, toch niet zo heel uitgebreid... een andere keer dus!) en bij hoge uitzondering tel ik nog eens veertien door en kom dan uit bij The Cooperettes. Een plaat die helemaal in dit winterlandschap thuis hoort.
Het is begin 2012. Ik heb sinds een paar weken de 'luxe' van twee huizen: Eentje in de stad en een ander op het platteland. Die op het platteland moet nog ingericht worden en het huis in de stad moet leeg worden opgeleverd. Dat laatste wil niet echt vlotten en bovendien gooit het weer ook nog eens roet in het eten. Eind januari kondigt Koning Winter zichzelf aan. Een feest voor de schaatsrijders, maar van mij mag de dooi zo snel mogelijk worden ingezet. Nijeveen heeft geen kachel en ik kan hem niet missen in Steenwijk. Met het oog op de komende verhuispremie heb ik mezelf een doel gesteld: Ik wil een collectie Northern Soul-singles aanleggen. Daar ben ik in de eerste maanden van 2012 druk mee bezig. Dagelijks speur ik Ebay af naar 'koopjes' en kom zo uit bij een interessante veiling: Een oud-dj doet zijn collectie van de hand en, gelukkig voor mij, naast geheide Northern Soul-stampers ook iets meer 'progressief' werk, hoewel ik dan nog niet echt besef dat 'Let's Copp-A-Groove' van Bobby Wells op het Engelse Beacon-label best een bijzondere plaat is en niet bepaald grijs gedraaid in de Northern-beweging. De veiling omvat enkele tientallen singles en op vrijdag en zaterdag lopen deze af. Ik ben nog hoogste bieder op een paar singles op zaterdag als ik op vrijdag ga kijken naar enkele 'wezen'. Dan kom ik deze van The Cooperettes tegen en een Youtube-video zegt dat we het moesten doen. Ik haal de plaat keurig voor het startbedrag binnen.
The Cooperettes bestaat uit vier zussen uit Philadelphia: Janette, Debbie, Tina en Angie Cooper. Zoals praktisch iedere groep en artiest uit het soul-circuit lenen zij ook als eerste hun stem aan het kerkkoor en omstreeks 1966 gaan de dames verder als The Cooperettes. 'Shing-A-Ling' is het eerste product van de hand van The Cooperettes en verschijnt op Brunswick. Dat label heeft dan reeds enige tijd een gewoonte om de muziek apart op te nemen van de zang zodat, in geval van een flop, de geluidsband kan worden verkocht aan een andere maatschappij. 'Shing-A-Ling' wordt niet de hit dat het had verdiend en Brunswick vent de band uit aan een andere maatschappij in Philadelphia. Toch komt 'You Need Love' van Irma & The Fascinators nooit verder dan een demo, maar het is een nieuwe tekst op de melodie van 'Shing-A-Ling'. Sonny Hopson, een presentator bij WHAT Radio in Philadelphia, is de manager van The Cooperettes en hij zorgt ervoor dat The Cooperettes als voorprogramma mag aantreden van grote acts als The Mad Lads en James Brown. Tenslotte verschijnt in 1968 de single 'Trouble', eentje die nog op mijn zoeklijst staat, en daarna is de koek op voor The Cooperettes. De dames trouwen en vormen gezinnen. Debbie Cooper bezwijkt in 1989 aan de gevolgen van kanker en moeder Ethel (vermoedelijk de E. Cooper in de 'credits' van zowel 'Shing-A-Ling' als 'Life Has No Meaning Now') overlijdt in 1998. De zussen leven tegenwoordig in verschillende staten en hebben al jaren niet meer de microfoon in de hand genomen.
Is het heel gek dat ik de enige bieder ben gebleven op deze single? Tja, het is niet de originele persing, maar heb begrepen dat deze ook al flink schaars is geworden. Deze gouden Brunswick is vermoedelijk in de midden jaren zeventig geperst naar aanleiding van de populariteit van het nummer in de Northern Soul-clubs. Een bootleg dus...? Dat is niet helemaal zeker, want Brunswick schijnt rond dezelfde tijd een 'serie' te hebben gehad met gouden labels. Aan de authenticiteit wordt dus getwijfeld, maar duidelijk is dat het niet het origineel is. De plaat is op zeer zwak styreen en kent de nodige bijgeluiden, maar ik doe het ervoor! Het is één van de zeer weinige singles die ik in die tijd koop welke ik nog steeds met evenveel plezier op de draaitafel leg.
Dat is de charme van de handel van deze betreffende dj, de mix van originele singles en reproducties, maar ook van meer funky dingen tussen de Northern Soul-klappers. Opvallend is dat deze dj de platen niet heeft gerangschikt op de naam van de artiesten, maar op de beginletter van de titel. De platen zijn allen verpakt in bruine kartonnen hoesjes met plastic vensters voor het label, héél erg midden jaren zeventig. Met een lettertang zijn de titels geplakt op het hoesje gevolgd door een sticker met de eerste letter van de titel en het corresponderende nummer. In geval van The Cooperettes betekent dit dat het de 33e single is geweest welke met een 'S' begon. The Cooperettes heeft nog steeds hetzelfde hoesje, in andere gevallen zijn veel singles 'ontslagen' en zitten de hoesjes om de echte collector's items zoals 'Geni' van Terri Bryant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten