een leven met Bowie

Zo'n vakantie schopt mijn schema nog wel eens in de war. Ik ben een nachtuil en kan zeer actief worden na middernacht. Plots ontdek ik dat de energie weg valt en zie dan tot mijn grote schrik dat het licht begint te worden. Dat is zondagavond eveneens het geval. Ik moet nog drie jaren zeventig-bakken door spitten voordat die klus is geklaard en ik ben er helemaal klaar voor. Rond half zeven begin ik te geeuwen en besluit de avond en actieve nacht met een paar single-kantjes. Het is dus rond een uur of zeven 's ochtends als ik in bed stap. Ik word zes uren later wakker met het nieuws op Q Music. Dan volgt het bericht waarin niet wordt gezegd dat Bowie is overleden, maar wel over rouwende fans rond de wereld. Ik ben op slag wakker en haast me naar beneden om het trieste feit te controleren. Ook leg in contact met Lee. Ik zou die avond tussen zeven en negen de 'foute' show moeten waarnemen en vraag of ik een eerbetoon aan Bowie mag maken. Geen probleem. Ik kan aan de slag met de twee uur-durende show. 'Een weldoordacht en plechtig eerbetoon' en 'Bowie zou gelukkig zijn geweest met een eerbetoon met minder voor de hand liggende momenten uit zijn leven', zijn slechts twee van de vele lovende reacties die ik heb gehad op de show. Vandaag neem ik hier afscheid van David Bowie. Ik zou mans' biografie kunnen overschrijven, maar liever kijk ik naar in welke mate Bowie een rol heeft gespeeld in mijn leven.

Bowie zit meer dan een halve eeuw in de business, maar het is een artiest die weigert 'oud' te worden. Hij heeft al een loopbaan achter de kiezen als hij 'Ziggy Stardust' tot leven brengt. Vijf jaar later, het hoogtepunt van de punk, moeten vele collega's van zijn leeftijd het ontgelden, maar Bowie is favoriet met het minimalistische geluid dat hij voortbrengt met Brian Eno. Veel van de 'sterren' van 1978 worden in 1983 opgewacht door jeugd, maar daar is Bowie andermaal met het flitsende 'Let's Dance' en in de jaren negentig waagt hij zich zelfs aan elektronische muziek, iets waar menig hippie-muzikant niet aan durft te denken. Bowie is een muzikale kameleon en blijft, ondanks de 69 lentes, voor altijd een achttienjarige. Bowie is een fenomeen waar niemand omheen kan. Hoezeer je de man tegenwoordig ook kan verafschuwen, er is een moment geweest waarop zijn muziek een rol heeft gespeeld in je leven. Ik pik vandaag de Bowie-momenten uit mijn veertigjarig bestaan.

Als ik word geboren, april 1975, ligt 'Young Americans' net een paar weken in de platenzaak. Toch 'ontgaat' Bowie mij de eerste acht jaar van mijn leven. Ja, wellicht dat ik 'Under Pressure' van Queen met Bowie kan herinneren, maar de kennismaking is toch wel met 'Let's Dance'. Mijn zus vertelt me dat Bowie een glazen oog heeft en wijst het aan als de videoclip van 'Let's Dance' wordt uitgezonden in Toppop. Vanaf dat moment is Bowie een begrip. In huize Louwsma heeft Bowie voor die tijd praktisch geen rol gespeeld. 'Let's Dance' is de soort van plaat waar ik me bij kan voorstellen dat mijn oudste broer hem heeft gekocht, maar sinds die in militaire dienst is, is het ook stil geworden vanaf zolder. Vanaf 'Let's Dance' 'volg' ik Bowie. Ofwel... als ik zijn naam hoor, denk ik meteen aan het glazen oog. Zo passeren 'China Girl' en 'This Is Not America' de revue en van beide kan ik de videoclip levendig herinneren. Dan heeft Bowie in 1988 andermaal de eerste plek te pakken in duet met Tina Turner. Nu ken ik hele naties die Ike Turner verafschuwen, mijn moeder heeft een gruwelijke hekel aan Tina Turner. Ook niet zo gek, want Tina is slechts een jaar jonger. En, hoezeer ik ook van mijn moeder hou, die zou ik niet met de borsten bloot in een tijgerjurkje willen zien.

Dan breekt de tijd aan dat ik zelf platen ga kopen. Ik ken inmiddels ook 'Space Oddity' uit de Top 100 Aller Tijden en 'begrijp' dat nummer niet in verhouding tot 'Let's Dance'. Ik zal later leren dat dit met meerdere nummers van Bowie is. 'Fame' leer ik kennen in de remix uit 1990 en in oktober 1991 koop ik mijn eerste Bowie-single: 'Let's Spend The Night Together'. Daarna volgen nog een paar en bij het ouder worden vergaar ik wel steeds meer informatie over Bowie, zonder dat daar iets bij zit dat maakt dat ik spontaan al zijn platen in huis wil hebben. Vanaf december 1994 koop ik ook hagelnieuwe cd-singles en koop op die manier 'Hallo Spaceboy' in de uitverkoop. De echte kennismaking met Bowie komt voor mij pas als ik in Mossley ga wonen.

Tijdens dat verblijf in Engeland komt Bowie op de proppen met 'Hours', een album dat maar matig wordt ontvangen. Ik kan me nog de recensie herinneren van 'Thursday's Child', de single van 'Hours', dat veel weg heeft van 'Space Oddity'. 'What's next? 'The Laughing Gnome'?', schrijft azijnpisser en recensent Ian Hyland in the Daily Mirror. Ik vind het wel geinig, hoewel ik 'Thursday's Child' ook best een leuke single vind. Engeland leert me elpees op waarde te schatten en bij thuiskomst na het Engelse avontuur komt 'Heroes' al snel op mijn pad, terwijl ik in Mossley de uitgebreide heruitgave van 'Space Oddity' van een vriend heb gekregen. In 2003 komen daar enkele klassiekers bij: 'Hunky Dory', 'Ziggy Stardust', 'Diamond Dogs' en de soundtrack van 'Christiane F'. Het is met name de laatste die ik helemaal stuk draai. Met de elpees van Bowie heb ik hetzelfde als met zoveel andere elpees: Ik vind twintig minuten op een kant vaak al genoeg, waardoor ik nooit een elpee in één sessie uit zit of domweg de tweede kant nooit draai. Bij optredens in De Buze draai ik de Duitse 'Heroes', 'Helden', stuk en blijf intussen alle Bowie-singles kopen die ik kan vinden.

Sinds een paar maanden heb ik op zowel zaterdag- als zondagavond een buurman gekregen op Wolfman Radio. Dat betekent dat ik strikt om één uur moet stoppen om het stokje over te dragen, waar ik eerder nog wel eens een uurtje extra deed. Mijn Amerikaanse collega op de zaterdagavond heeft vorige week aangekondigd dat hij even afwezig blijft, maar het is in zijn show waar ik in november voor het eerst 'Blackstar' hoor. Het album mag dan pas afgelopen vrijdag zijn verschenen, de nummers zijn al maanden beschikbaar via diverse bronnen op het internet. 'Blackstar' valt op, want het is maar liefst 10 minuten. Waar ik soms bij voorbaat al begin met geeuwen, daar weet Bowie deze eerste keer volledig mijn aandacht te behouden. Qua compositie is het als met Godspeed! You Black Emperor en andere postrock-groepen, je voelt voortdurend dat er iets gaat veranderen, maar je weet niet wat er gaat gebeuren en wanneer. Dat soort 'spannende' muziek kan me erg boeien. Naarmate de tijd verstrijkt, hoor ik 'Blackstar' nog een paar maal en draai het een maand geleden voor de eerste keer in 'Tuesday Night Music Club'. Dit album moet ik een kans geven... Zaterdagavond draait Lee nog een paar nummers van het album en, ja, bij een volgend bezoek aan mijn mp3-leverancier ga ik 'Blackstar' kopen. Een half uur nadat ik het trieste nieuws heb vernomen, koop ik het album alsnog.

Toch is er niets veranderd in mijn benadering van Bowie. Na het derde stuk, 'Lazarus', begin ik te 'skippen' en het lukt me wederom niet om de hele sessie uit te zitten. Ik zal Bowie daarom ook herinneren als de man van een aantal nummers welke me veel hebben gedaan en zonder een specifieke voorkeur voor een album.