Nee, het is geen feit waarop ik trots ben. Evenmin zegt het iets over de kwaliteit van de releases, maar het is morgen een jaar geleden dat ik mijn (voorlopig) laatste nieuwe elpees kocht. Een volgende visite aan Minstrel kom ik al geld tekort als alle 'gemiste' platen er nog liggen. 'Espers III' van Espers kan ik op vinyl ongetwijfeld op mijn buik schrijven, de laatste van Samara Lubelski wordt 'kiele kiele' en 'Little Hells' van Marissa Nadler heb ik al uit mijn hoofd gezet.
Ik had hier alledrie de aanwinsten van vorig jaar willen behandelen, maar Julie Doiron komt vast nog eens en over Asobi Seksu valt weinig anders te vertellen dat het smakelijke shoegaze dreampop is. Maar dan Anneke. Bij het zoeken naar een afbeelding van 'Air' krijg ik plots het gevoel van Corry Konings van binnen. En dan weet ik het zeker: Ik mag vandaag weer eens de liefde verklaren aan Anneke!
November 1995, Het Bolwerk in Sneek. Inmiddels ben ik zo'n volleerd recensent dat ik meen voorprogramma's te mogen missen. The Gathering staat al op het podium. Ik ga met een biertje in de hand linksvoor. Na afloop van de trip sta ik er nog met hetzelfde (lege) glas in de handen. Ik eet nog snel een frietje in de stad en fiets dan naar huis. Waar ik anders tot het ochtendgloren op stap zou zijn, is mijn avond nu al afgelopen...
'Mandylion' komt al snel in mijn cd-speler wonen en als The Gathering in Leeuwarden of Groningen speelt, ben ik er ook bij. Ik ben verliefd (shalalie!). Niet alleen op die fantastische mix van dreampop, symfo en metal (er bestaat dan nog geen naam voor), maar ook op die vrouw met die markante stem.
Within Temptation zal wereldberoemd worden met het geluid, dat onterecht 'gothic' wordt genoemd, maar The Gathering heeft dan al lang en breed afstand genomen van die muziek. Mijn interesse verflauwt, totdat ik Anneke ontmoet op het Bevrijdingsfestival in 2007. Opnieuw weer aangename kriebeltjes. Ook Anneke is twaalf jaar ouder geworden, heeft een kind, maar is nog altijd spontaan en lief. Ik verklaar haar mijn eeuwige liefde. Zij lacht er smakelijk om.
Een jaar geleden was ik met mijn broer op een rommelmarkt. ,,Hier was je toch altijd fan van", zegt hij. Hij houdt 'Nighttime Birds' in zijn handen. Die cd ben ik al jaren kwijt, dus gekocht en na twaalf jaar ontdekken dat in tegenstelling tot 'Mandylion' deze nog steeds als een huis staat!
Vier dagen later koop ik 'Air' van Agua De Annique. Ze is in 2007 uit The Gathering gestapt en toert nu door het clubcircuit met haar eigen band. Een dubbelelpee met drie bespeelde kanten en een mooie ets op kant vier. Stilistisch een Tori Amos-aanpak, vleugje oude Gathering, maar bovenal persoonlijke observaties van een 36-jarige vrouw en moeder. En die stem die ik uit duizenden herken. En waar ik voor eeuwig verliefd op zal blijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten