Terwijl er toch echt een single in de koffer wordt bijgezet, helaas geen foto hiervan. Wat dat betreft deed ik gistermiddag een ontdekking. Ik heb nooit geweten dat die eerste van The Soft Machine in een fotohoes werd geleverd. Zoektochten naar foto's van The Shame levert enkel deze close-ups plus cd-hoesjes van King Crimson op. De man in kwestie is namelijk Greg Lake, de leadzanger op het onvolprezen 'Don't Go 'Way Little Girl' van The Shame uit 1967, welke ik als demo in mijn verzameling én als gereedschap in mijn koffer northern soul/mod/freakbeat heb.
Deze single valt duidelijk onder de laatste categorie: Typisch Engels jargon voor ritmische popmuziek met psychedelische invloeden. Verwacht binnen de freakbeat geen mantra's en ander gezweef, maar eerder 'biet' met hoofdrol voor sitar, een vette fuzz over de gitaar of een beetje phasing.
Bij The Shame horen we, achter de markante stem van Lake', vooral een psychedelisch klinkend gitaartje en pas tegen het eind wat ritmisch getokkel op een sitar. Want die stem van Lake... Heeft iemand toen kunnen bevroeden dat deze stem een hele belangrijke in de rockmuziek van de jaren zeventig kon worden?
'Don't Go 'Way Little Girl' komt oorspronkelijk van het debuutalbum van Janis Ian. Een plaat die nogal gehyped werd door toedoen van 'Society's Child', waarin Ian een relatie tussen een blank tienermeisje en haar donkerbruine vriend op lichtelijk pathetische wijze bezingt. Tóch één van de twee hoogtepunten van de elpee, die verder gevuld is met het onopvallende werk waarmee ze op CBS furore zou maken. Het andere hoogtepunt is minstens zo pathetisch, maar ach, Janis was immers nog maar zeventien...
'Don't Go 'Way Little Girl' gaat over een betweterige moeder die haar tienerdochter zo tegen de boze grote wereld wil beschermen, dat het arme kind er gek van wordt. Lake zingt het nummer met passend cynisme en muzikaal is deze ook beter en meer 1967 dan Janis Ian. Wat valt er nog meer over te vertellen? Dat het tot een officiële release is gekomen en wel op 22 september 1967, dat de legendarische Martin Kaye hem veel heeft gedraaid (ik heb ZIJN exemplaar!) en dat zowel single als demo een leuk zakcentje kunnen opleveren, als de eigenaar er afstand van wil doen. Die vlieger gaat in mijn geval niet op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten