Ai! Net te laat... Ik had me voorgenomen Sandy Denny te memoreren op haar sterfdag, wist uit mijn hoofd dat dit ergens eind april was en ontdekte pas dat het 21 april was. Vorige week woensdag dus. Naast de northern soul heb ik nog een enorme passie binnen de muziek, namelijk folk. Aangesticht door Fairport-collega Richard Thompson, wie ik op zaterdag 3 oktober 1992 'live' zag in Het Bolwerk in Sneek. Bij nader inzien eenzelfde ervaring als The Gathering en afgelopen zaterdag. Ik heb de hele zondag in een aangename roes doorgebracht. Rond acht uur 's avonds werd ik door moeder teruggehaald naar deze planeet. ,,Kom even beneden, Gerrit. Er is iets verschrikkelijks gebeurd in Amsterdam". De Bijlmerramp had zich zojuist voltrokken...
Ik leer Sandy kennen dankzij twee mensen die hier ook al niet meer zijn. De eerste was John Wright, een Engelse folkzanger die in Friesland een cultstatus heeft bereikt. Ik betwijfel of dat zo zou zijn geweest als ik niet één van de acht bezoekers was en een lovende recensie over hem had geschreven. John is mij er altijd dankbaar voor geweest. Hij overleed in maart 2008 zeer plotseling.
En dan Hugo Van Krieken. De vroege donderdag- en vrijdagochtenden op Radio 1 waren voor hem en hij hanteerde de John Peel-aanpak: Mooie muziek is van alle tijden en alle stijlen. Dus draaide hij van klassiek via jazz en folk tot wereldmuziek en avantgarde. Hij overleed vorig jaar augustus.
Waar ik van John het advies kreeg om vooral eens naar het album 'Rising For The Moon' van The Fairports te luisteren, daar promootte Hugo vooral bovenstaand album. Naar mijn mening één van de tien allermooiste elpees ooit gemaakt!
Alexandra Denny, Sandy voor vrienden, nam rond 1967 haar eerste platen op, ondermeer met Johnny Silvo. Hetzelfde jaar sluit ze zich aan bij The Strawbs voor een album. Fairport Convention heeft dan net Judy Dyble verloren en de mannen zijn de herhalende vraag 'Where is the girl' zat en beginnen met audities. Maar als Sandy achter de microfoon kruipt, worden de rollen omgedraaid: Fairport doet auditie voor Sandy. Ze maken samen drie albums: 'What We Did On Our Holidays', 'Liege And Lief' en 'Unhalfbricking'. De laatste bevat een remake van 'Who Knows Where The Time Goes'. Het origineel stond op The Strawbs-elpee en Judy Collins had er al een hit mee gehad.
In 1970 gaat Sandy bij Fotheringay zingen. Zij zijn vooral in Amerika erg populair. Bovendien speelt haar aankomend echtgenoot Trevor Lucas in de band. In 1971 verschijnt 'The North Star Grassman And The Ravens'. Gek genoeg geen succes, terwijl de stem van Sandy elders hoog in de albumlijst staat: Ze zingt op 'The Battle Of Evermore' van de vierde van Led Zeppelin. Ze maakt nog drie albums, maar dan slaat het noodlot toe: Sandy valt van een trap. Ze lijdt dan al geruime tijd aan anorexia en haar lichaam is zo verzwakt dat ze in coma raakt en op 21 april 1978 sterft. Ze laat een man en een baby na.
Hoewel er geen slecht nummer op het album staat, of het moet haar cover van 'Let's Jump The Broomstick' van Brenda Lee zijn, is 'Next Time Around' een statement om stil van te worden. 'There came a question and it was about time', refereert ze aan 'Who Knows Where The Time Goes' dat sinds de eeuwwisseling als de belangrijkste Britse folksong wordt beschouwd. Ik ga toch echt voor deze!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten