Tot gisteravond wist ik niet helemaal het verschil te duiden tussen A Silver Mt. Zion en Godspeed You! Black Emperor. Ik was niet de enige, getuige iemand die zijn vriendin vertelde dat de eerste 'rustiger' was dan Godspeed. Ik heb gedurende het concert vaak aan zijn woorden gedacht! Maar ook ik sprak wartaal. Hoezo kortere nummers? De kortste was krap tien minuten, de langste twintig minuten plus. En vergat ik nog te melden dat bij Silver Mt. Zion wordt gezongen, al wist ik niet dat de zang zo'n belangrijk onderdeel was.
Ik was in Vera in Groningen. Sta je met je goed fatsoen, even scheren voor het avondje uit, met een honderdtal baardemansen met hun vrouwen met boomhut-dreads. Laat er geen vergissing over bestaan: postrock is een 'arty farty'-aangelegenheid. Die hippies van nu zijn de managers met een burnout op hun veertigste van morgen. Maar we kwamen voor de muziek. En dat kregen we! Geschoren of niet.
Het is meteen van dik hout zaagt met planken. Ze trappen af met een nummer met 'metal birds' in de titel, die voluit drie zinnen inhoudt. Het ronkende geluid komt niet van de electrische gitaar of de contrabas, maar door een effect op de ene viool. Ze heten vanavond Thee Silver Mt. Zion en bevat Sophie met nog een violiste, Thierry die zijn contrabas afwisselend met vingers en strijkstok beroert, Efrim op overstuurde gitaar en zang en nog een drummer. De twee violisten vormen een puike vervanging voor de Tra-La-La Band die thuis bleef in Quebec...
In 'There's A Light' verlies ik mezelf. Als de drums plotseling aanzwellen, schrik ik me een hoedje. Ik wil uit angst gaan schreeuwen, maar wordt dan getroost door euforische violen die me alras weer doen glimlachen. Ik kan niet lang stilstaan en hevige steken onder in de rug doen me terugkeren naar aarde. Helaas zijn er geen barkrukken, waardoor de pijn blijft zeuren.
Ik verplaats me richting de bar. Ook daar zak ik nog wel eens weg, ondanks het bloedirritante geblaat bij de bar (heb ik het over evaluaties van de afgelopen week, niet het bestellen van drankjes). Want Silver Mt. Zion kan hard, maar ook klanken op de vierkante millimeter voortbrengen. Na vijf liedjes is het gedaan. Zo weinig? Tsja, we zijn dan al twee uren verder. Toch nog een toegift. Het gevoelige 'Microphones In The Trees', nu mét violen in tegenstelling tot de plaatopname. En dan is de avond echt helemaal voorbij! Voor mij althans...
Dinsdag beschreef ik in 'This one's for mama' hoe ik in 1995 werd overdonderd door The Gathering. Hetzelfde gebeurde gisteravond. Opeens kwam er geen muziek meer boven het gebodene uit. Tien minuten bij de uitstekende indierockband Gods & Queens gestaan, maar het wilde niet. Dan de stad in. Ik zocht naar een kroeg waar ze 'Sex On The Beach' van T-Spoon zouden draaien of ander behang waar ik niets mee heb. Ik heb het niet gevonden en ben dus maar gaan slapen.
En langzamerhand daal ik weer af, terug naar Pretpark Aarde. Het gaat moeizaam, mede doordat ik twee elpees van hen heb gekocht, waaronder hun allerbeste: 'He Has Left Us Alone But Shafts Of Light Sometimes Grace The Corner Of Our Rooms'. Heeft u hem genoteerd? Enig manco aan het concert bleek de nogal eenzijdige zang van Efrim, maar dat ging pas na negentig minuten irriteren. Concert van de eeuw? Nee, dan doe ik Marissa Nadler tekort. Maar staat wel in mijn top drie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten