Op de burelen van Hitweek sloegen ze de plank ook wel eens mis. In 1968 werd tweemaal expliciet gewaarschuwd om bepaalde elpees niet te kopen. Dit overkwam het briljante 'Look Inside The Asylum Choir' van Leon Russell en Marc Benno, alsmede 'Eli And The Thirteenth Confession' van Laura Nyro. De laatste wordt als een soort Greetje Kauffeld afgeschilderd. In het muzieklandschap van 1968 was het een opvallende verschijning, die de mensen van Hitweek ook niet konden vatten.
Om maar met de deur in huis te vallen: Het is geen muziek voor miljoenen. Ik kocht de cd in 2000, maar het duurde negen jaar eer ik de plaat op waarde kon schatten. Het heeft, denk ik, alles met leeftijd te maken. En dan is de waarschuwing van Hitweek opeens niet meer misplaatst.
Nyro debuteert in 1967 op Verve en ziet haar 'Wedding Bell Blues' uitgroeien tot een tophit voor The Fifth Dimension. Vervolgens treedt ze op tijdens Monterey en trakteert het publiek op een portie ouderwetse gospel. Ze gaat met pek en veren het podium af.
Het geheel deprimeert Laura dusdanig dat ze zichzelf opsluit met hond en de Liefde van haar leven: Cocaïne. Een jonge fan haalt haar over weer te schrijven en wordt haar agent. Hij zou later ook een platenmaatschappijtje beginnen. Zijn naam is David Geffen.
Het resulteert in 'Eli And The Thirteenth Confession'. Hoe stop je in krap veertig minuten soul, jazz, folk, blues en gospel en laat je dat 1968 klinken? Dan krijg je dertien drukke songs met tempowisselingen. Niet te vergelijken met een ander soul-, blues- of jazz-album uit die tijd.
Wie het geduld op zich neemt om het album te doorgronden, wordt rijkelijk beloond. De swingende gospel 'Sweet Blindness' (dat niet over God gaat, maar over het teveel drinken van wijn!), de vroege funk van 'Woman's Blues', de hit 'Stoned Soul Picnic'. En pas vorig jaar ontdekt: 'Poverty Train'. Ze gaat die trein verlaten en dus afkicken, maar er is niks erger te bedenken dan het afkicken van coke en bovendien kan het ook niemand wat schelen en dus... eindigt het lied als een liefdesverklaring voor cocaïne.
Pijn, verdriet, eenzaamheid, depressie, maar ook weer swingend. Eigenlijk is er sinds 1968 niet meer een vergelijkbaar album uitgekomen. Ook niet van eigen hand, want later werk was toch conventioneler van aard. Laura ging in 1997 naar 'The jigsaw timer', zoals ze God in 'Timer' noemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten