Op het mixertje is 'rood' een 'no go-area'. Als deejay de taak de plaat zo af te stellen, dat deze twee á drie blokjes in het oranje gaat. Bij rood gaat de 'gain' onherroepelijk naar links. Toch zijn er platen die zichzelf niet laten temmen. Deze van Whichwhat is daar één van. Die is zo gemeen hard opgenomen, dat die vanaf de eerste slag in het rood zit. Lijkt wel hardrock?
Maar is bubblegum. Een lezing van een Britse groep van een grote Amerikaanse hit van Crazy Elephant. Ook al zo'n weggewaaid bubblegum-groepje, dat ondanks alles nóg een single met 'Gimme' in de titel op haar naam heeft staan. Die heb ik nog ergens liggen. Whichwhat mocht zelfs nog een langspeler opnemen, hoewel het publiek hen enkel van deze krap drie minuten durende explosie in vinyl kent. Al moet dat publiek er al in 1969 bij zijn geweest, want naar mijn weten zijn de keren dat die daarna op de radio gedraaid is op twee handen te tellen...
Het is zo gezegd bubblegum. Verwacht dus geen diepgravende teksten. De muziek is evenzeer simpel en lawaaierig. Een constant in één noot beukende basgitaar, genadeloos harde drums en een snerpend Hammond-orgel. Ook bijzonder is de snelle fadeout aan het einde.
Ik zei al, het lijkt wel hardrock. En wat blijkt? Het ís hardrock! Dit wordt ondermeer duidelijk op de flip, maar ook dankzij Vernon Joynson's bijbel 'Tapestry Of Delight'. Die veelgezochte elpee van Whichwhat kent meer van die lekkernijen, want in het genre is 'Wonderland Of Love' zeker geen slecht nummer. In Nederland was dit overigens de enige hit voor het Beacon-label.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten