Eindstreep: oktober 2016

Een 'ontspannen' Eindstreep vanavond. Over een maand zal dat anders gaan. Meestal stel ik in de vroege ochtend van 1 december de Blauwe Bak Top 100 samen. Of dat ik dit toch een paar dagen eerder ga doen, dat moet ik nog bezien. Later kan niet... Ik wil 3 december beginnen met de Blauwe Bak Top 100 op Soul-xotica. De weekenden van 3, 10 en 17 december steeds een top twintig en tenslotte van 23 december tot en met tweede kerstdag de top veertig. De dagen na kerst wil ik gebruiken voor andere manieren om het jaar af te sluiten. Op dit moment heb ik keuze uit 300 titels. Het gaat dus een heidens karwei worden, maar dan opnieuw: Ik doe het niet voor het eerst en weet hoe lastig het is. Nu ga ik jullie de 'Eindstreep' van deze maand presenteren, naar eerlijkheid en geweten!

Het lijkt een rustige maand voor de platen te zijn geweest, maar schijn bedriegt. Ik heb enkel in Zwolle en afgelopen vrijdag bij De Tafel singles gekocht, maar samen zijn ze goed voor méér aanwinsten dan in de maanden juni, juli en augustus. Laat me beginnen met de cijfers. Het zijn er samen 51 singles. Daarvan zijn negen aan de Blauwe Bak toegevoegd en verder zijn er drie singles die ik heb 'vervangen'. Het overgrote merendeel is dus 'algemeen' jaren zestig, zeventig en tachtig en dat heeft zijn weerslag in de top tien. Op één het absolute 'koopje' van Zwolle en een plaat die zeer binnenkort nog Week Spot gaat worden. Voor de top tien heb ik ook nog de gospel-singles die op 30 september nog niet binnen waren, daarvan heb ik twee in de top tien geplaatst. Die ziet er als volgt uit:

1. What's Left To Give-The Whatnauts

2. Ain't No Stoppin' Us Now-McFadden & Whitehead

3. No Son Of Mine-Genesis

4. There's Gonna Be A Showdown-The Rance Allen Group

5. 96 Tears-? & The Mysterians

6. Emotions-Samantha Sang

7. The Sins Of A Family-P.F. Sloan

8. Sorrow-The Merseys

9. He's On His Way-The Imperials

10. Winter Song-Angel

Terug met de klok

Waar heb ik het níet over gehad in bijna zeven jaar Soul-xotica? Nou, bijvoorbeeld nooit over mijn klok. Ik heb Soul-xotica uitgeplozen maar kan nergens een verhaal vinden. Ik heb toendertijd wel informatie opgezocht over Myron Cohen maar blijkbaar beperkt gehouden tot Facebook? De klokken op beide computers zijn keurig een uur terug gegaan. De telefoon heb ik opnieuw moeten instellen en eigenlijk zou dit ook moeten gebeuren met de kilometerteller op de Pioneer, maar kan op zichzelf best met dat laatste leven. Als ik vanmiddag in de gang kom, zie ik dat de klok nog niet is teruggezet en dat doe ik dan maar. Een lastige klok want ik heb hem zojuist weer aan de praat moeten helpen. Net gecontroleerd en hij loopt weer. Straks ga ik de 'Eindstreep' van oktober opstellen, maar eerst zet ik de volgspots op de klok.

Nee, er is geen woord gerept over de klok op Soul-xotica. Erg vreemd maar het stelt me nu in de gelegenheid om een bericht te schrijven. In mei of juni 2012 heeft Xenos een klok in de aanbieding: Een elpee-klok voor, ik geloof, een tientje. Ze hebben verschillende uitvoeringen en ik kies voor deze. Vooral omdat ik het Audio Fidelity-label ken, maar verder denk ik in eerste instantie dat het een fictieve artiest is. Audio Fidelity ken ik met name van de single 'Little School Girl' van Michael & The Continentals, een beetje een 'krom' blue-eyed soul-ding met een legendarisch falende drummer. Ik kom pas eind 3012 erachter dat deze single zéér gewild is in de Northern Soul en maar liefst honderd dollar moet opbrengen. Sindsdien heb ik het in de Blauwe Bak zitten, maar alleen maar vanwege die drummer die gaandeweg leert wat er van hem wordt verwacht. Myron Cohen is geen fictief persoon, zoals verwacht, en zelfs de elpee is officieel uitgegeven, hetzij met zwarte labels. De klok heeft een zilveren label. Want, nee, het is niet een elpee met een uurwerk. De schijf is van glas en heeft iets van een schaduweffect als gimmick, maar het ding laat zich niet draaien op een pick-up. Audio Fidelity AFLP701 is datgene dat de klok vertelt: 'America's Funniest Storyteller' van Myron Cohen.

Cohen komt op 1 juli 1902 ter wereld in het Russische Grodno (tegenwoordig Hrodna geheten) en verhuist als kind met zijn familie naar Manhattan. Barnett en Rebecca Feinstein Cohen hebben drie zoons waarvan Myron Aaron de oudste is. Cohen trouwt in 1925 met Miriam Hyman en het echtpaar betrekt een woning in de Bronx. Myron werkt als vertegenwoordiger in kostuums en om zijn klanten op hun gemak te stellen, begint hij ieder bezoek met een serie moppen. Cohen's humor vindt betere aftrek dan de pakken en hij krijgt al snel het advies om profeesioneel te gaan optreden als komiek. Met name in de jaren vijftig en zestig is Cohen een fenomeen. Hij doet vele live-optredens, maar ook voor de televisie. Het brengt Cohen zelfs tot het podium van de Ed Sullivan Show. Toch kent Cohen een andere kwaliteit: Hij is een echte verhalenverteller en kan als geen ander het accent van Joodse inwoners van Brooklyn imiteren. Van zijn werk verschijnen enkele elpees en een serie boeken. Zijn eerste elpee heet 'America's Funnies Storyteller' en verschijnt in 1960. In de tweede helft van de jaren zestig komen de platen uit op RCA Victor. Volgens Discogs is reeds in 1954 zijn eerste single uitgebracht, maar het doet voorkomen alsof nergens een volledige Myron Cohen-catalogus is te vinden. Er zitten té grote gaten tussen de verschillende elpees. In 1984 doet hij zijn laatste optreden en op 10 maart 1986 overlijdt Cohen na een hartaanval. Hij is 83 jaar geworden. Zijn vrouw is vijf jaar eerder gestorven.

De klok is een tientje en datzelfde tientje betaal je tegenwoordig maximaal voor 'America's Funniest Storyteller'. De klok gebruikt de a-kant met de verhalen 'Boiled Beef', 'Partners' en 'Swimming Pool Story'. De pret vervolgt op de keerzijde met 'Scissors Story', 'Shortages' en 'Idle Conversation'. Ik ken de verhalen van de plaat niet maar getuige de prijzen op hetzelfde Discogs en het idee van Joodse humor anno 1960 maakt niet dat ik het ga opzoeken op Youtube. Ik denk dat een klok wel het mooiste cadeau kan zijn voor het album.

De 'switch' van Wendy

Ik blijf het zeggen... Ik hou evenveel van alle radioshows, maar toch... 'Afterglow' en 'Tuesday Night Music Club' zijn de shows die ik écht graag wil maken. 'The Vinyl Countdown' is erg divers, maar is 'beperkt' tot wat ik op vinyl heb. 'Do The 45' gaat juist de diepte in, hetgeen ook op ging voor 'Floorfillers'. Met die laatste show was ik op een moment helemaal klaar, 'Do The 45' blijft zichzelf ontwikkelen. 'Afterglow' is het soort van 'nachtradio' dat mij uren lang uit de slaap heeft gehouden en dat ik nu zelf mag doen. Niet gebonden door genres, decennia of andere grenzen: Gewoon lekkere muziek draaien. Aandacht voor nieuwe releases maar ook godvergeten album-tracks uit een grijs verleden. 'Afterglow' heeft reeds een paar interesses opgewekt. Eentje daarvan is het werk van Walter/Wendy Carlos. Iets dat ik jaren geleden al had kunnen doen, maar waar ik nooit echt aan toe ben gekomen. Carlos heeft op twee zéér verschillende vlakken een pioniersrol gespeeld. Muzikaal door de wereldwijde introductie van de Moog-synthesizer, op persoonlijk vlak door haar geslachtsverandering. Onlangs moest ik het verhaal nog eens opzoeken om de juiste informatie te kunnen geven op de radio en dacht toen 'dat is een leuk verhaal voor Soul-xotica'. Waarvan akte. Vandaag zet ik Wendy Carlos met alle plezier in de schijnwerpers.

Om maar met de deur in huis te vallen: Walter Carlos is sinds de jaren zeventig Wendy Carlos. Tegenwoordig is de naam 'Walter Carlos' praktisch onvindbaar. Heruitgegeven albums dragen allemaal de naam Wendy Carlos, Walter komen we enkel tegen bij kringloopwinkels. Tot en met 1979 verschijnen alle albums onder de naam Walter Carlos. Openbare optredens doet ze dan al een paar jaar niet meer. Omdat ze nu het grootste deel van haar leven Wendy is, noem ik haar 'zij', 'haar' en Wendy in dit bericht. Zonder de operaties en de 'coming out' in 1979 zou het verhaal wellicht minder sappig zijn geweest, maar muzikaal heeft Carlos dan al haar stempel gedrukt op de muziek.

Het leven begint voor Carlos op 14 november 1939. Een jongetje dat de naam Walter mee krijgt. Toch slaat de eerste twijfel toe als ze een jaar of zes is. Ze ziet zichzelf als een meisje dat het liefste lang haar wil hebben en jurkjes wil dragen. Vader en moeder Carlos begrijpen er niks van en dwingen haar om als jongen door het leven te gaan. Als tiener gaat Walter uit met een meisje en voelt dan zo'n jaloezie. In Pawtucket, waar Carlos is geboren, weten ze niets van geslachtsveranderingen en dus gaat het daar niet lukken. Carlos groeit op in een eenvoudig doch muzikaal gezin. Moeder speelt piano en als Carlos zes jaar oud is, schrijft ze haar eerste compositie voor piano, accordeon en klarinet. Hoewel de synthesizer pas in de jaren zeventig gemeengoed zal worden in de populaire muziek bestaan de oer-vormen al dertig jaar langer. In 1953 wordt Carlos toegelaten voor een opleiding van Westinghouse Science Fair. Carlos studeert in 1962 af met diploma's in scheikunde en muziek en geeft enige tijd lessen in electronische muziek. In 1965 is Carlos naar New York getrokken om te studeren aan de Columbia University en slaagt hier met een 'master' in muzikale composities. Ze schrijft soundtracks voor films van mede-studenten en eentje voor een Unicef-film, maar biedt de grote Leonard Bernstein eveneens een helpende hand bij een avond van electronische muziek in de Philharmonic Hall. Ze leert Robert Moog in 1966 kennen en deze is dan druk bezig met het ontwerpen van zijn instrument. Carlos suggereert een aantal aanpassingen die eveneens worden doorgevoerd. Op aanraden van een mede-student gaat Carlos in een studio werken aan haar 'eigen' muziek en in 1966 heeft ze al de beschikking over een experimentele voorloper van de Moog. Deze gebruikt ze vooral voor effecten in radio-jingles. Ze neemt in de begintijd meerdere composities op die pas in de jaren zeventig het grote publiek zullen bereiken. Haar eerste commerciële album is 'Moog 900 Series - Electronic Music Systems' in 1967. In 1968 komt ze middels een kennis in contact met Columbia Records dat instemt met een album dat volledig is ingespeeld met de Moog-synthesizer. Dat album is 'Switched On Bach' en de rest is geschiedenis?

Het succes van 'Switched On Bach' brengt wel iets met zich mee: Carlos moet een aantal optredens doen. Bij aankomst in New York blijkt dat hier wel mogelijkheden zijn om een ander geslacht aan te nemen en in 1968 gebruikt ze al hormoon-stimulerende middelen. Vlak voor een optreden met het St. Louis Symphony Orchestra ziet ze het niet meer zitten. Ze draagt een pruik, nep-bakkebaarden en tekent met een eye-liner een baard op haar wangen. Ze zal deze truc de volgende vier jaar nog enkele malen herhalen hoewel haar lichaam toch steeds meer vrouwelijk gaat ogen. De buitenwereld heeft het niet door en bovendien is Carlos meestal een studio-dier. Ze voorziet Stanley Kubrick's 'A Clockwork Orange' van de eigenzinnige soundtrack, maar het zijn vooral de opbrengsten uit 'Switched On Bach' welke haar in de gelegenheid stellen om in 1973 een operatie te ondergaan. Daarmee is ze één van de eerste! De albums volgen gestaag en verschijnen allemaal onder de naam Walter Carlos. In december 1978 doet ze voor het eerst boekje open over haar persoonlijke omstandigheden. Ze kiest daarvoor Playboy uit omdat dit blad al jaren staat voor 'sexuele vrijheid'. De reactie van de massa is bijzonder mild. In 1985 betreurt Carlos, terug kijkend op dit interview, dat ze het in eerste instantie geheim heeft gehouden. In de transgender-beweging, tot zover dat in 1979 bestaansrecht heeft, gaat een zucht van verlichting op. Carlos heeft het 'bespreekbaar' gemaakt en geldt als een heldin in deze hoek van de samenleving.

In 1980 werkt Carlos opnieuw met Kubrick. Wendy schrijft een volledige soundtrack bij 'The Shining', maar Kubrick gebruikt slechts twee stukken voor de originele soundtrack. De overige stukken komen pas in 2005 beschikbaar als Wendy 'The Lost Scores' uitbrengt. In dat jaar komt ook een einde aan de samenwerking tussen Carlos en Rachel Elkind. Elkind is vanaf 1967 producente van de albums van Carlos en haar stem, Elkind is van oorsprong een jazz-zangeres, is door middel van de vocoder op diverse stukken te horen. 'The Shining' en 'Rocky Mountains' zijn de laatste composities van Carlos en Elkind die, tot dan toe, op plaat worden uitgebracht. Carlos neemt drie elpees op waarvan eentje met novelty-waarde. In 1988 koppelt Columbia haar aan Weird Al Yankovic voor een bewerking van 'Peter En De Wolf'. Carlos verzorgt de muziek terwijl Yankovic de komische noot toevoegt. Zelf heeft ze niet altijd evenveel gevoel voor humor. Het liedje 'Walter Carlos' op het album 'The Little Red Songbook' komt singer-songwriter Momus in 1998 duur te staan. Hij moet het nummer van de volgende cd-oplage verwijderen en dertigduizend dollar afstaan aan Carlos. In dat jaar levert Carlos ook haar laatste 'nieuwe' album af: 'Tales Of Heaven And Hell'. In de nieuwe eeuw is ze vooral druk geweest met het opnieuw uitbrengen van haar bestaande albums alsook 'Rediscovering Lost Scores', een tweetal cd's met niet eerder (publiekelijk) uitgebrachte composities.

Singles round-up: oktober 7

Hoezo een verslaving? De gedachte dat het bijna drie weken geleden is dat ik voor het laatst singles heb gekocht, doet me het angstzweet uitbreken. Waarvoor zou ik angst hebben? Niet uit te leggen. De drang wordt alsmaar groter tot het moment komt waarop ik me niet langer meer kan inhouden: Ik moet en zal singles kopen! Het is bovendien een maand sinds ik bij De Tafel ben geweest en, jullie raden het al, daar ben ik vanavond geweest. Gecamoufleerd als 'een paar boodschapjes doen' naar mijn collega's en ja... ik heb een paar dingetjes in de stad. Dampvloeistoffen, een kistje sigaren, iets te eten voor vanavond, maar... uiteindelijk gaat het maar om één ding en dat is zwart goud scoren. Een bescheiden vangst van zeven singles maar wel genoeg voor een 'Singles round-up' en dus ga ik de laatste aanwinsten vanavond aan jullie voorstellen.

* Angel- Winter Song (Frankrijk, Casablanca, 1977)
Ik presenteer de singles andermaal in alfabetische volgorde en dat maakt dat Angel als eerste aan de beurt is. Hoezo een draak van een plaat? 'Winter Song' zélf heb ik altijd een leuk nummer gevonden. Het spijtige aan de plaat zijn de kerstbelletjes die maken dat de plaat 'not done' is in juni en natuurlijk The California Boys Choir wie ik niet bepaald hartelijk bedank voor hun bijdrage. Ik heb het niet zo op kinderkoren. Angel komt feitelijk uit dezelfde koker als Kiss. Beide brengen ze hun platen uit op Casablanca en zijn bovendien in de weer met make-up. Waar Kiss de 'hellraisers' zijn van de twee, daar probeert Angel haar engelen-uitstraling te handhaven met beduidend softere rock. Toch weten de heren Meadows, Giuffria en DiMino markante songs te schrijven en 'Winter Song' valt beslist in die categorie. Zelfs een grote kanshebber voor de 'Eindstreep' op maandag!

* Cher- If I Could Turn Back Time (Duitsland, Geffen, 1989)
Ik ben vanmorgen 'Afterglow' begonnen met dit nummer van Cher omdat ik 'Turn Back The Clock' van Johnny Hates Jazz reeds in 'Tuesday Night Music Club' had gedraaid. Vanavond tref ik de vinylsingle voor een euro en ik vind het vrij toepasselijk voor dit weekend. Nee, natuurlijk heeft dit nummer geen bal te maken met de klok een uur terug zetten. Het is een typisch geval van 'berouw komt naar de zonde' en verpakt in gelikte jaren tachtig-rock-sound. Leuk voor op een zaterdagavond en dus mag het mee in de tas.

* Julien Clerc- EP Hair (Frankrijk, Odeon, 1969)
Alles dat op het eerste gezicht 'interessant' lijkt, wordt apart gelegd. Daarna ben ik snel klaar. Deze EP van Julien Clerc zit dus bij in het feestpakket. Volgens 45cat de derde schijf voor Julien Clerc en het bevat drie Franse uitvoeringen van nummers uit de musical 'Hair'. Het trapt af met 'Manchester, England' en vervolgt met 'Oui, J'ai La Vie' dat 'I Ain't Got No, I Got Life' blijkt te zijn. Mijn meeste interesse gaat uit naar 'Laissons Entrer Le Soleil', de Franse 'Let The Sun Shine In'. Groovy? Mwah... Het is me allemaal iets té netjes. Geen scheurende fuzz-gitaren waar de Fransen erg scheutig mee waren in de late jaren zestig. Niet de mod-krakers waarop ik had gerekend. Het is nét de anderhalve euro waard...

* Ry Cooder- He'll Have To Go (NL, Reprise, 1976)
Ik moet bekennen dat ik nooit echt gecharmeerd ben geweest van Buena Vista Social Club. Misschien dat dit is geweest omdat opeens iedereen dat album geweldig vond en dat dit juist mensen waren waar ik in 1997 niet zoveel verbintenis mee wilde hebben. Toch is Ry Cooder een avonturier wiens levenswandel terug te horen is in zijn opnames. Vreemd te bedenken dat hij is begonnen bij Captain Beefheart's Magic Band. Dat Cooder ongetwijfeld ook in de studio was toen Captain Beefheart een geleende 'state of the art'-studiomicrofoon hardhandig aan zijn einde hielp voor het nummer 'Electricity'. Hetgeen erin resulteerde dat Beefheart nog jaren lang geld heeft moeten afdragen aan de eigenaar van de dure microfoon. Vanaf de vroege jaren zeventig staat Cooder op eigen benen en het grote publiek maakt in 1976 kennis met hem via het album 'Chicken Skin Music'. 'He'll Have To Go' is de single van het album. Een kwestie van lef: Een lied pakken dat anno 1976 nog zeer geliefd is door de uitvoering van Jim Reeves en het dan presenteren in een zonnige uitvoering als deze. Het is ook de kennismaking met accordeonist Flaco Jiminez. Veertig jaar later klinkt 'He'll Have To Go' nog altijd even 'fris' en sinds zijn album 'Chavez Ravine' (2006) ben ik Cooder weer iets gaan 'volgen' de laatste tijd.

* Enigma- Sadeness part I (Duitsland, Virgin, 1990)
Als broer Jelte in 1995 naar Denemarken verhuist, neem ik voor vijfentwintig gulden een zak cd-singles van hem over. Het zijn veelal nummers die hij al anders op cd heeft. 'Sadeness' van Enigma is één van de cd-singles. Sinds vanavond heb ik het ding ook op vinyl. Angel een draak? Enigma doet er niet voor onder! Gregoriaanse zang, new age-elementen en een vrij monotone beat... je moet er maar op komen. Enigma is een succesvol project geworden. Hoewel het een draak is en blijft, krijg ik ruim een kwart eeuw later nog altijd een glimlach rond de mond en daar gaat het per slot van rekening om?

* Genesis- No Son Of Mine (Duitsland, Virgin, 1991)
'Drie boeken of cd's voor een tientje'. Menig lezer zal de advertenties voor de geest kunnen halen... de lokkertjes waarmee ECI en Boek En Plaat nieuwe klanten trachtte binnen te krijgen. Ik zwicht voor het aanbod van Boek En Plaat en kies zo het debuutalbum van The Doors, 'I Can't Dance' van Genesis en een Nederlands woordenboek uit. The Doors heb ik helemaal grijs gedraaid, Genesis heb ik vaak opgezet vanwege 'Jesus Knows Me', een nummer dat ik zo goed als 'gemist' heb in 1991, maar dat ik in 1993 opeens erg leuk vind. Het woordenboek heb ik nauwelijks aangeraakt. Een paar jaar later voel ik me erin geluisd en word ik gedwongen tot een paar aankopen om vooral maar het 'kroonboek' te ontwijken. Nu zit ik dan toch zes-en-een-halve minuut ademloos te luisteren naar 'No Son Of Mine', een nummer dat ik vaak lijk te heb overgeslagen op de cd. Misschien omdat het begin heel erg als 'In The Air Tonight version 3' klinkt. Wederom een kanshebber voor maandag!

* Salt-n-Pepa- Let's Talk About Sex (België, FFRR, 1991)
Oh, wat kan ik het me nog goed herinneren! Ik ben een puber van zestien jaar en weet maar moeilijk een houding aan te nemen als ik dat ene woord hoor: Sex. Plotseling is het de zomer van 1991 en staat Salt-n-Pepa in de hitparade met 'Let's Talk About Sex' en is er ook nog 'I Wanna Sex You Up' van Color Me Badd. Het is de tijd dat ik vakantiewerk doe in de droogbloemen in Rutten. Radio 3 schalt over het veld en bij deze nummers is de sfeer altijd een beetje laconiek. We zijn immers allemaal van dezelfde leeftijd. Vanavond verschijnt dezelfde 'stoute' glimlach als ik deze single uit de bak trek. Natúúrlijk mag die mee! Het werd ook wel tijd dat ik iets gelukkiger zou zijn met een Salt-n-Pepa-single. Tot nu toe heb ik alleen 'Twist And Shout' en die is zo krom als een hoepel. Julien Clerc heeft 1,50 euro gekost, de rest een euro per stuk. Zo kun je voor zeven-en-een-halve euro nog steeds veel lol hebben...

Week Spot kwartet: week 43

Je hebt zo van die dagen? Ik heb afgelopen nacht erg slecht geslapen en heb desondanks toegezegd om vandaag post te lopen in Meppel. Met als gevolg dat ik helemaal gaar ben als ik thuis kom. Ik wil even gaan slapen, word om tien uur wakker, timmer in anderhalf uur een show in elkaar en kan nog net een bord eten naar binnen werken voordat 'Afterglow' begint. Het gaat lekker totdat ik in het tweede uur koffie ga halen en met de muis ergens tegenaan kom. Opeens kan ik geen jingles meer laden en omdat ik dit toch nodig ben, wil ik een herstart van het programma afdwingen. Dan crasht de computer en kan ik de rest van de show op de buik schrijven. Inmiddels heeft de XP zich weer hersteld zoals het lijkt en kan ik zaterdagmiddag weer gewoon 'Do The 45' doen. De show is over twee weken alweer vier jaar oud! Nu dan het kwartetje Week Spot's uit deze week in de voorgaande vier jaren.

2012: Moody Woman-Jerry Butler
Een erg fraaie 'double-sider' van Jerry Butler. Ik zal binnenkort even bekijken hoe ik het met de handel van Mark moet doen, bij de 'reserveringen' zit ook een latere single van Jerry Butler. Volgens velen zijn beste werk uit de jaren zeventig. De Week Spot van week 43 in 2012 is in dat geval het beste van de jaren zestig. 'Moody Woman' is de Northern Soul-hit en wordt dus de 'Classic Week Spot' in 2012. Een jaar later ontdek ik de andere kant van de single: 'What's The Use Of Breaking Up' en dat is zo mogelijk nóg beter. Toch moet ik anno 2016 concluderen dat de plaat ondergesneeuwd is geraakt. Wellicht dat de plaat op draaibeurten kan rekenen als die jaren zeventig-single is gearriveerd?

2013: The Slow Fizz-The Sapphires
De zomer van 2008. Ik heb een prachtige fietsvakantie gehad maar ben ook helemaal aan het einde van mijn geld bij thuiskomst. Het is nog twee weken totdat mijn volgende salaris binnenkomt en ik 'verveel' me. Zo kom ik op het idee om mijn telefoon-abonnement te verlengen en een 'moderne' telefoon te wensen van de provider. Dat wordt de Nokia N95 en mensen... Wat ben ik 'hip' in de zomer van 2008! Terwijl menig telefoon nog enkel WAP heeft, heb ik beschikking over razendsnel 3G-internet. Ik speel voor dj in de rokersruimte van café Carambar door Youtube-video's op te vragen middels de telefoon. Alleen vindt Hi al dit 'gestream' niet zo gezellig. Ik word al snel 'beperkt' in mijn snelheid. Het is ook de tijd dat ik mezelf verder onderdompel in de Northern Soul en ik vijzel de kijkcijfers van 'The Slow Fizz' van The Sapphires verder op. Als ik eind 2011 besluit een Northern Soul-collectie te willen opbouwen, moet deze meteen in de koffers. Opnieuw een plaatje dat ik nog maar zelden draai, maar het zorgt altijd voor goede luim!

2014: My Baby's Gone Away-The Chymes
Mijn ultieme nummer 1 van 2014 en de kennismaking met het werk van de gebroeders Brown uit Chicago. 'My Baby's Gone Away' zorgt nog altijd voor lagen kippenvel.

2015: Stay Close To Me-Five Stairsteps & Cubie
En dus was het afgelopen weekend een jaar geleden dat de platenbeurs in De Singel was. Daar vind ik deze van Five Stairsteps en dat maakt de fietstocht van Nijeveen naar Zwolle en terug tot een lonende onderneming. Natuurlijk kan zo'n plaatje niet lang wachten als Week Spot en dat gebeurt koud twee dagen na aanschaf. Toch komt de plaat vrijwel niet meer aan bod tegenwoordig en dat heeft deels te maken met de single 'Under The Spell' van The Burke Family, een vroege incarnatie van Stairsteps welke een nóg grotere favoriet is geworden. Ik heb de laatste single in december gekocht hetgeen inhoudt dat we deze single in december in de Top 100 over 2016 gaan tegenkomen!

Raddraaien: David Bowie

Gisteren hebben we Eddy Christiani kunnen bijschrijven op de lijst van overleden muzikanten. Hij is maar liefst 98 jaar geworden en even ben ik van plan geweest om hem op te nemen in de 'Dodenrit'. Mijn motivatie daarvoor is kort samengevat en om die motivatie uit te rekken tot een bericht van normale lengte gaat een 'hangende plaat' worden. Christiani is al vele jaren actief met Nederlandstalige liedjes als de elektrische gitaar zijn opmars maakt. Christiani is één van de eerste (blanke) Nederlanders die het instrument tot in de finesses beheerst. In de jaren zestig neemt hij een paar Shadows-achtige instrumentale platen op waarvan ik sinds jaren twee in de bakken heb staan. Het is een onderbelicht deel van Christiani's imposante loopbaan en eentje die ik in 1991 middels Henk Westbroek mag leren vernemen. Het jaar 2016 is hard geweest voor de popmuziek. Toch is er maar één waarbij de dreun zo hard aankomt, dat ook ik het even niet meer weet. Specials-drummer John Bradbury is al 'dichtbij' geweest (een goede vriend van veel Engelse vrienden van mij), bij Bowie krijg ik een gigantische opdonder. Gelukkig mag ik die avond een show doen en kan ik het gevoel handen en voeten geven. Vandaag staat 'The Dame' in de schijnwerpers als Raddraaier met 'Ashes To Ashes', de achttiende single uit de tweede jaren tachtig-bak.

Waar en wanneer? Elf dagen na het tragische nieuws: Vrijdag 22 januari van dit jaar. Je ziet vaak dat wanneer een 'grote' artiest overlijdt dat zijn of haar platen ineens in waarde stijgen. Alsof de platen zeldzamer worden wanneer de artiest niet meer is. Het werk van Bowie dat ik tegenkom, is gewoon al jaren 'aan de prijs'. Als Maywood een kwartje moet kosten, dan is Bowie uit dezelfde tijd twee kwartjes of een gulden. Bowie heeft bij leven al een 'magische' naam. Ik tref slechts zelden Bowie-singles van een euro die ik nog niet heb. Meestal vijftig cent tot een euro méér. 'Ashes To Ashes' heeft in januari een 'gewone' prijs van 1,50 euro. Ik denk dat het sentiment wel iets heeft meegewerkt bij de aanschaf van de plaat, maar vroeg of laat was het toch eens gebeurd. Wolfman Radio is immers nog altijd een Engels station en 'Ashes To Ashes' is een nummer 1-hit geweest in Engeland. Het hoort dus wel in mijn bakken te zitten. De liefde voor de plaat is sinds januari alleen maar gegroeid en daarvoor had Bowie nog wel springlevend kunnen zijn. Het meest tragische dat ik tot dusver ben tegengekomen is een zwaar gehavende 'Let's Dance' zonder hoes voor vijf euro.

Marc Stakenburg heeft eens op de radio verteld dat hij heeft gehuild op oudejaarsavond 1979. Een vooruitziende blik? De Engelse economie had in de jaren zeventig al een moeilijke tijd doorgemaakt, in de jaren tachtig zou daarbij een lastig politiek klimaat komen. In Nederland breekt rond 1984 een grote werkloosheid uit. De popmuziek weerspiegelt deze gebeurtenissen en, over het algemeen, is de jaren tachtig-muziek koeler dan die uit de voorgaande decennia. De synthesizer wint in populariteit. Er ontstaan in de jaren tachtig nog wel enkele muziekstijlen en is er progressie waarneembaar, maar het is niet zoals de jaren zeventig. Leg een willekeurige plaat uit 1970 naast eentje uit 1979 en het klinkt alsof de laatste uit een heel ander tijdperk komt. Een plaat uit 1989 wijkt minder veel af van een plaat uit 1980. Voor David Bowie is de jaren zeventig de tijd van zijn grote doorbraak. Bowie maakt in 1964-65 zijn eerste single. In de laatste maanden van de jaren zestig heeft hij zijn eerste grote hit: 'Space Oddity'. In eerste instantie is het lastig om hieraan een 'vervolg' te geven, maar vanaf 1972 groeit Bowie uit tot een icoon in de popmuziek. Niet, zoals zoveel collega's, blijven 'hangen' in het geluid van een grote hit en dat eindeloos uitmelken, maar praktisch ieder jaar een andere 'sound and vision'. Dan is de start van het nieuwe decennium en dan doet Bowie iets onverwachts, iets waarin hij keer op keer slaagt. 'Ashes To Ashes' is de eerste single van het album 'Scary Monsters (And Super Creeps)' en combineert een 'oude bekende' met een 'nieuw' geluid. Bowie noemt het zelf 'een kleuterrijmpje voor de jaren tachtig van de twintigste eeuw'. Hij trekt de vergelijking met de rijmpjes van honderd jaar daarvoor: Luguber werk dat je tegenwoordig het liefste zo ver mogelijk wil houden van kleuterschool en kinderkamer. Toch is 'Ashes To Ashes' niet 'gewoon' het verhaal van 'Space Oddity'-held Major Tom die flink aan de verdovende middelen is geraakt. Het is bovenal het testament van de jaren zeventig voor Bowie. In dit nummer weerklinkt onder andere het berouw over het gebruik van drugs, maar laat Bowie eveneens zijn handelsmerk concluderen: 'I've never done good things, I've never done bad things, I never did anything out of the blue'.

De jaren tachtig is ook het tijdperk waarin de videoclip een 'must' wordt voor iedere plaat. Bowie geeft in 1980 een visitekaartje af met de video voor 'Ashes To Ashes'. Het is jaren lang de duurste videoclip ooit geweest. Het heeft maar liefst drie ton aan euro's gekost. In de video zien we ook Steven Strange van Visage, een groep uit de 'New Romantic'-periode welke zo sterk beïnvloedt is door zowel 'Ashes To Ashes' als het Berlijnse werk van Bowie. In Engeland is het Bowie snelste verkoophit. 'Ashes To Ashes' komt op 4 de hitparade binnen en staat een week later op 1. Het is daar pas zijn tweede nummer 1-hit. In Nederland blijft de single steken op nummer 11, in Amerika doet het slechts nummer 101. Kort daarop verbreekt Bowie de band met RCA, de maatschappij waarbij hij vanaf 1971 groot is geworden. Bowie is niet van gisteren en weet van zijn Deram-opnames hoe die het creative proces in de weg kunnen staan en voert in 1985 hetzelfde uit bij RCA dat RCA in 1972 heeft gedaan met de Philips- en Mercury-opnames van Bowie. In 1985 wil RCA de Bowie-catalogus op cd uitbrengen, maar daar steekt hij een stokje voor. RCA kan de schijven uit de handel halen en de albums verschijnen later via EMI, Bowie's nieuwe platenmaatschappij. Originele RCA-cd's uit 1985 zijn een fortuin waard! De jaren tachtig zullen, zo mogelijk, nóg succesvoller worden voor Bowie dan de jaren zeventig. Hij scoort in 1981 met Queen in 'Under Pressure', verrast vriend en vijand in 1983 met het erg toegankelijke 'Let's Dance', heeft een paar miskleunen in de midden jaren tachtig, zingt 'Dancing In The Street' met Mick Jagger op Live Aid en kondigt in 1989 zijn afscheid aan als solo-artiest. Tin Machine is echter geen lang leven beschoren en vanaf 1992 staat Bowie weer op eigen benen. Het is ongeveer een jaar geleden dat zijn nieuwe single 'lekt' op Youtube: 'Blackstar' is vanaf het eerste moment een indrukwekkend werk, niet in de laatste plaats door de tijdsduur. In eerste instantie de 'Ashes To Ashes' van deze tijd met een tekst die nog veel uitleg is verschuldigd. Dan komt op 11 januari het trieste nieuws en weten we opeens waar het lied en de rest van het gelijknamige album over gaat. Voor hen die het album (nog) niet kennen: Het is momenteel het album in 'Play That Full Album White Boy' in 'Afterglow'. Morgenavond draai ik de nummers 2 tot en met 5 van dit album.

Week Spot: Bloodstone

In 2014 begint het vrij onschuldig. Ik wil een paar 'lassen' proberen en begin met het opnemen van een aantal singles. Al gauw breiden de platen uit en ik besluit gewoon door te gaan met opnemen. Op een gegeven moment tel ik ruim dertig singles en besluit dan een mix van vijftig liedjes te maken. Toch kan deze eerste mix beter en dus neem ik een paar weken later een tweede mix op. In 2015 doe ik andermaal een mix van vijftig liedjes, maar het zijn de, goed bedoelde, gospel-singles die de vaart eruit halen. Ik hik alweer een paar maanden er tegenop om een 2016-mix te maken als ik op de eerste vakantiedag begin met het opnemen van alle nieuwe soul-aanwinsten van 2016. Tijdens de vakantie gaan deze mixen voor het vermaak zorgen, maar ook daaromheen. Er zijn meer dan een handvol liedjes welke ik écht leer waarderen door deze mixen en de Week Spot van deze week is daar een voorbeeld van. Moeizaam is de single uit de reserve-Blauwe Bak de koffer ingekropen. Het laat 'Natural High' wel achter in de reserve-Blauwe Bak. 'Girl (You Look So Fine)' van Bloodstone (1972) is de kersverse Week Spot.

Het is de tweede vrije dinsdag in Uffelte. De verhuispremie is een paar weken geleden overgemaakt en in het huis hoef ik voorlopig even niet meer te investeren. Evenmin hoef ik rekening te houden met de verhuizing. Het is tijd om aan een paar andere zaken te denken waardoor mijn leven gelukkiger kan worden. Ik heb de jaren in Nijeveen de sandalen overgeslagen en nu krijg ik er weer zin in. Ik kijk op de website van SchoenXL in Ruinerwold, dé specialist in grote maten. Hij heeft een paar staan in mijn maat welke flink zijn afgeprijsd en ze zijn van een topmerk. Ik wil ze bijna bestellen als ik zie wat de verzendkosten zijn. Wablief? Dan fiets ik morgen wel over Ruinerwold! Zo is het woensdagmiddag als ik in Ruinerwold mijn sandalen koop. Ik ben véél te vroeg in Meppel voor mijn werk en fiets dus eerst even de stad in. Bij De Tafel koop ik een aantal singles waaronder deze van Bloodstone. Ik verwacht een ballade als 'Natural High', maar krijg iets anders. Toch is het pas na de opname van de mix dat ik schik begin te krijgen in 'Girl'. Met als resultaat dat de single bijna een half jaar later alsnog de Week Spot mag zijn.

Bloodstone draagt nog niet deze naam als het in 1962 voor het eerst bijeenkomt in Kansas City in de staat Missouri. Het is de doowop-groep The Sinceres waar de heren voor het eerst van zich doen spreken. Toch blijft het succes beperkt tot de regio. Zo zingt het rond 1968 regelmatig met een begeleidingsband met blazers: The Smokin' Emeralds. In de loop der tijd leren de zangers elk een instrument spelen zodat het geen begeleidingsbands meer nodig heeft. The Sinceres bestaat in 1971 uit de heren Melvin Webb (drums), Roger Durham (percussie), Charles Love (gitaar en leadzang), Charles McCormick (bas), Willis Draffen (gitaar) en Harry Williams (percussie). In deze hoedanigheid trekt de groep naar Los Angeles in de hoop het daar te gaan maken. George Braunstein en Roger Hamady ontfermen zich over de groep en bedenken de naam Bloodstone. Melvin Webb wordt ontslagen en vervangen door Eddie Summers, het enige lid van Bloodstone dat zijn wortels heeft in Los Angeles. Een jaar later worden de heren Bloodstone naar Londen gestuurd. Een vreemde beslissing. Londen is in 1972 al jaren niet 'swinging' zoals in de late jaren zestig. De markt voor soul-muziek is in 1972 klein aan de overkant van de Noordzee. Het is vooral de glamrock dat hoogtij viert in Engeland. Nogmaals: Ik kan geen reden bedenken waarom Bloodstone in 1972 in Londen moet zijn maar feit is dat de groep zich er flink doorheen slaat. Het krijgt een contract bij Decca en komt zo in contact met de heren Pip Williams en Mike Vernon. De debuutelpee verschijnt in 1972 maar levert weinig op. De opvolger, 'Natural High', doet het beter. In Engeland blijft de single op nummer veertig steken, maar in Amerika is het titelnummer een grote hit. De jonge generatie heeft dankzij Quentin Tarantino's kaskraker 'Jackie Brown' kennis gemaakt met het nummer. 'Girl' verschijnt in 1972 op single maar staat officieel op geen van beide genoemde elpees. Pas in het cd-tijdperk wordt het als bonusmateriaal toegevoegd aan 'Natural High'.

Bloodstone deelt in haar carrière het podium met The Impressions, Marvin Gaye en Elton John. Het unieke aan Bloodstone is dat alle leden hun steentje bijdragen in het schrijven van liedjes. De groep maakt na 1973 nog een aantal platen. Buiten een kleine opleving in 1982 met het album 'We Go A Long Way Back' en hitsingles 'We Go A Long Way Back' en 'Go On And Cry' om, zal het nimmer het succes van 'Natural High' evenaren of zelfs in de buurt komen. In 1975 speelt de groep een rol in de film 'Train Ride To Hollywood' en schrijft de volledige soundtrack. Vanaf 1984 zijn de albums sporadisch. De groep blijft echter optreden tot op de dag van heden. Willis Draffen is ons op 8 februari 2002 ontvallen op de leeftijd van 56 jaar, Charles Love overlijdt op 6 maart 2014 op 68-jarige leeftijd. Tegenwoordig bestaat Bloodstone uit oorspronkelijke leden Harry Williams en Charles McCormick en worden sinds 2002 bijgestaan door gitarist Donald Brown.

Ik verwacht iets anders bij 'Girl'... Ik ken Bloodstone van 'Natural High' en verwacht dus fraaie 'sweet soul', maar de groep hanteert hier het geluid van The Temptations en The Chi-Lites. Een nummer dat zich kan meten met bijvoorbeeld 'Are You My Woman' van The Chi-Lites, maar dan nog niet gesampled door een grote artiest. Dat is jammer want daardoor blijft 'Girl' onbekend terwijl het een heerlijke groovende plaat is. Wellicht dat ik de plaat als Week Spot een beetje meer erkenning kan geven? Ik heb in ieder geval geen spijt gehad van mijn geinvesteerde 1-euro-50.

Raddraaien: Hank B. Memphis

Terwijl Bill Wyman vandaag tachtig kaarsjes heeft uitgeblazen op de taart is 2016 nog altijd een 'hard' jaar voor de popmuziek. Ook vanavond heb ik alle reden om de bus tevoorschijn te halen voor een 'Dodenrit'. Denken we aan Mieke Telkamp. 'Waarheen Waarvoor' mag dan jaren een 'hit' zijn geweest op begrafenissen en crematies, tijdens haar eigen uitvaart zal het lied niet te horen zijn. ,,Het is vooral klassieke muziek dat te horen zal zijn", aldus de manager van Telkamp. Vandaag vernemen we van het overlijden van Peter Burns, zanger van Dead Or Alive ('You Spin Me Round'). De beroemde radio-dj Herb Kent uit Chicago krijgt de bijnaam 'The Cool Gent' en hij is ons afgelopen weekend eveneens ontvallen. Toch besluit ik te gaan 'Raddraaien' en bij de vijftiende single in de zevende jaren tachtig-bak frons ik de wenkbrauwen. Hank B. Memphis? Ik kijk stiekem naar de dertigste single en dat is 'Silent Running' van Mike & The Mechanics. Toch kan ik het niet laten even te gaan speuren naar Hank B. Memphis en, jullie raden het al, genoeg stof voor een bericht. Een 'piratentopper' uit het noorden dat zowaar een 'novelty-hit' wordt in Hilversum: 'Jij Daar In De Radio' van Hank B. Memphis (1982) is onze Raddraaier.

Ik ben een jaar of acht als ik met mijn moeder naar een oudtante in IJlst ga. Ik ben 'vrij' en dwaal door IJlst. Ik loop de Ylostinslaan af totdat ik voor een oude melkfabriek sta. Het begin van het volgende dorp: Nijezijl. Ik heb nog nooit van Nijezijl gehoord en het is alsof ik een nieuw land heb ontdekt. In de maanden erna wordt Nijezijl een soort van bedevaartsoord: Verder dan dit mag ik dan nog niet op de fiets. In de jaren negentig zit in de melkfabriek een boeken- en platenhandel waarvan de opbrengst ten goede komt aan het onderzoek naar de taaislijmziekte cystic fibrosis. De boeken en platen gaan niet per stuk maar per kilo. In 1992 haal ik hier al eens twee kilo singles. In 1994 bots ik tegen een doos promo's, demo's en acetaat-singles aan. Hier ben ik kritisch maar zou wensen dat ik ze allemaal had meegenomen. De singles die ik heb zijn muziekhistorisch verantwoord: Greg Lake's eerste band The Shame, psychedelische Yes-voorlopers The Syn en een jonge Rupert Hine als Rupert & David... het is stuk voor stuk smullen! In de zomer van 1995 keer ik nog eenmaal terug naar het winkeltje. Geen spoor meer van de demo's en acetaat-singles, maar wel een bonte slamix van de jaren zestig tot en met tachtig. Ik doe een fikse greep en neem twee kilo mee naar huis. 'Jij Daar In De Radio' van Hank B. Memphis is daar eentje van. 'The Harmonium Song' van Koos Bloemsma en 'Can't You See' van Black Lake zijn een paar anderen. Nu ik een beetje huiswerk heb gedaan, zie ik het verband.

Bovendien sta ik met deze aflevering van 'Raddraaien' stil bij een markant persoon in de popmuziek welke ons tragisch is ontvallen dit jaar. Laten we maar eens met deze man beginnen. Anthonius Johannes Petrus Maria Van Den Bremer wordt op 6 juli 1947 geboren in Soest. In de jaren zestig speelt hij met de band The Miseries en gaat daarna als platenplugger aan de slag. Dat doet hij aanvankelijk voor Polygram maar raakt midden jaren zeventig betrokken bij Basart. We hebben aan Ton, zoals hij het liefste wordt genoemd, onder andere Donna Summer te danken. Ook begeleidt hij Lobo naar internationale hits met 'The Caribbean Disco Show' en een paar soortgelijke medleys. Casablanca valt eveneens onder zijn verantwoording en zo kan hij ook stevig werk van Kiss en Angel aan de man brengen. Dat maakt hem tot de ideale 'sidekick' van Alfred Lagarde als deze in de midden jaren tachtig voor de Vara werkt. Van Den Bremer heeft dan ook 'de eerste Nederlandse heavy metal-plaat' geproduceerd zoals het debuut van Picture vaak wordt genoemd. Daarnaast produceert hij The Mo na hun hits met 'Fred Astaire' en 'Cheese'. Hij schrijft en vertaalt buitenlandse liedjes onder het pseudoniem 'B. Sit' en is in die hoedanigheid medeverantwoordelijk voor 'Jij Daar In De Radio'. Het is oorspronkelijk een lied van de Duitse zanger Rolf Zuckowski. Verder transformeert hij een nummer van Italiaan Toto Cotugno tot de hit 'Als Ik Maar Bij Jou Ben' van de Volendamse groep Canyon. In 1989 richt hij ToCo International op dat niet alleen een succesvolle organisatie wordt maar hem in 1992 eveneens de Conamus Exportprijs oplevert. In 1997 verruilt hij Nederland voor Hong Kong om een jaar later te 'settlen' aan de westkust van Australië. Zijn staat van dienst is indrukwekkend: Buiten Donna Summer en Lobo werkt Van Den Bremer met onder andere Motorhead, The Prodigy, Whigfield en BZN om een paar te noemen. In 2008 wordt de ziekte van Pick geconstateerd bij hem. Dat is een soort van dementie dat optreedt bij relatief jonge mensen. Op 5 april van dit jaar is hij hieraan overleden. Ton Van Den Bremer is 68 jaar geworden.

Een fietstocht gaat té lang worden voor dit bericht. Laat me dan maar de trein nemen van Hilversum naar Groningen. Daar speelt vanaf de midden jaren zestig een band met de naamt The Black Lake Shadows. Immens populair in de feestzalen door het uitgebreide repertoire. In 1970 wordt de naam ingekort tot Black Lake en breekt de 'rockperiode' aan van de groep. Nog steeds zet het feesttenten op zijn kop met medleys en traditionals, op de plaat is het hardrock dat de klok slaat. De groep maakt al een single voor CNR in de vroege jaren zeventig, maar vooralsnog zonder succes. Daarna komt de groep uit voor Negram en is er sprake van een aantal bijna-hits. In het noorden des lands heeft Black Lake een trouwe schare fans, maar het platenkopend publiek maar niet happen. Henk Bemboom heeft zich in 1971 aangesloten bij Black Lake en start daarmee de 'legendarische' bezetting van Black Lake waar in 1980 een dramatisch einde aan komt. Koos Bloemsma komt in dat jaar om het leven bij een ongeluk en legt de groep even helemaal lam. Henk ontmoet in 1982 Ton Van Den Bremer en gaat met hem de studio in om 'Jij Daar In De Radio' op te nemen als Hank B. Memphis. Ik herinner me het nog goed. Als ik thuiskom van school voor de lunch staat Hilversum 3 al aan. Geen idee of moeder daar naar luistert tijdens het huishouden of dat ze het speciaal voor mij aan zet? Het is een donderdag en '50 Pop Of Een Envelop' is op de radio met natuurlijk de laatste 'piratenhits'. 'Jij Daar In De Radio' wordt daar eveneens gepresenteerd en natuurlijk vindt je dat als zevenjarige een geweldige plaat! De platenkopers bezorgen Memphis een 31e plaats in de Top 40. Bemboom heeft echter meegewerkt aan meer piratenhits in de jaren tachtig maar als Black Lake zich heeft hersteld van het verlies van Bloemsma, is hij weer van de partij. 'War... Not War' moet een gigantische hit worden, maar verschijnt als de Golfoorlog uitbreekt en de plaat komt op de 'zwarte lijst'. Erg jammer, want het is een fijn plaatje (in januari in 'Het zilveren goud'). Er volgt nog een single maar dan is de koek definitief op voor Black Lake.

Vierduizend kilometer ligplezier

Achteraf gezien heb ik spijt want het is een buitengewone dag geweest, maar toch ben ik vandaag niet ver van huis geweest. Ik slaap eerst eens lekker uit en geniet daarna van koffie in de tuin. Natuurlijk wel met de winterjas aan, maar daar ben ik inmiddels aan gewend. Zodra het droog is, begin ik vaak mijn dag buiten met koffie en een rokertje, ook al heb ik flink geminderd in dat laatste. Het is alleen nog verleidelijk om bij het post bezorgen een pakje filtersigaren in de binnenzak te hebben. Kan net genoeg zijn om van de ene wijk naar de andere te fietsen. Bij het sorteren verschilt het met hoeveel rokende collega's ik ben. Thuis damp ik vaak en veel en soms taal ik een halve dag niet naar teer en andere stoffen uit een sigaartje. Door het buiten koffie drinken en wat computerwerk gaat de middag snel voorbij. Ik moet hoognodig even naar de winkel want mijn brood is op en ik verwacht dat ik morgen overdag nog post moet rondbrengen. Dan besluit ik de Pioneer te nemen. Niet om snel bij de winkel te komen (hoewel het dubbel zo snel gaat als op een gewone fiets), maar om de kilometerteller te voorzien van een nieuwe mijlpaal: Vierduizend kilometer. Omdat de foto's van de omgeving niet goed zijn gelukt (té flets), doe ik vanavond andermaal een berichtje over de liefde van dit jaar en eentje die hopelijk nog jaren gaat duren!

De Multicycle is een prachtige fiets! Zeker in vergelijking tot wat ik eerder heb gefietst. Tussen 20 augustus en 4 oktober van het vorige jaar fiets ik duizend kilometers op de Muiticycle. De volgende duizend haal ik ook nog met gemak. Ik geloof dat die nu op 2400 kilometer staat sinds augustus 2015. Buiten de tocht van een paar weken geleden heb ik hem sinds april niet tot nauwelijks gebruikt. Sinds Uffelte is het even gemakkelijker om met de Multicycle naar de Albert Heijn te gaan dan de Pioneer met de dure toptas. De Multicycle zou een grondige renovatie waard zijn, maar sinds de Pioneer hik ik daar tegenop. Het is best hard gegaan. Een half jaar geleden was het nog een heel avontuur om op te stappen. Vaak neemt het drie tot vier pogingen voordat ik op van start kan gaan. Als ik eenmaal fiets en de eerste bocht voorbij ben, is er niks aan de hand. Het centrum van Meppel mijd ik en dat geldt voor alle drukke plekken. Inmiddels maakt het niet meer uit of ik door Zwolle, Meppel of een natuurgebied moet fietsen. Medeweggebruikers zijn niet 'intimiderend' voor mij (in het begin zijn tegemoetkomende terreinwagens en trekkers een 'opdoemend gevaar' waarvan ik onzeker word) en ik voel dat ik de Pioneer helemaal in bedwang heb.

Even lekker anoniem uit fietsen gaat niet met een ligfiets. Je trekt bekijks, of je het nu wilt of niet. Zijn er fans? Ja! Ik tref sowieso erg veel vriendelijke mensen onderweg, alleen wielrenners zijn vaak een beetje bars en dat is niet vreemd. Terwijl zij zich het zweet voor de ogen trappen, kom ik op een gemakje voorbij sjezen. Ik ontdek vooral veel fans onder de jongedames. Ja! Ik had de Pioneer een kwart eeuw geleden moeten hebben? Het zijn de pubermeisjes van een jaar of dertien die het meest 'fan' zijn. Betoverende glimlachen of een 'hoi'. Als ik ze had geturfd? Ik denk maar dat ze zouden willen als ze zo'n 'coole' vader zouden hebben, anders kan ik de vriendelijkheid niet verklaren. Maar ja, als ik hun vader was dan fietsten ze er niet zo bij, dus laten we het maar bij een glimlach en 'hoi' houden.

2016 staat nu al in het teken van Uffelte en de Pioneer. Ik verwacht over twee maanden een top tien, of iets dergelijks, van fietstochten te doen want ieder van de vierduizend kilometers is memorabel geweest. Toch is er geen taart of andere verwennerij voor de Pioneer, morgenavond staat ze gewoon op 4025 kilometer want zo gaan die dingen...

Hi 5: Het Keulse gedonder

Het is pas sinds een paar weken dat ik heb ontdekt dat de datums 'synchroon' lopen met 2011. Dat blijft in ieder geval nog zo tot 1 maart van het volgende jaar en dus kan ik hiervan best een graantje mee pikken. Wat ik bedoel: Vijf jaar geleden was het óók zaterdag 22 oktober. Ik sta op dit moment in een dampende discotheek onder een station van Keulen. Of wellicht ben ik al op de weg terug naar de herberg? Waarom wil ik terug kijken op deze gebeurtenis? Ik beschouw deze avond in Keulen als het laatste zetje dat ik nodig heb om écht mijn entree te maken in de wereld van de obscure soul. Dat is een 'move' waar ik tot op de dag van heden geen spijt van heb gekregen, ook al is mijn smaak binnen de soul drastisch veranderd in de laatste vijf jaar. Vanavond ga ik dus eenmaal terug naar 22 oktober 2011 en het Soul City-weekend in Keulen.

Hoe is het gekomen? Dat is vooral 'de schuld' van Facebook. In 2011 ben ik dermate geïnteresseerd in 'de aparte soul' dat ik een uitnodiging zie voor een dansfeest in 'Cologne'. Eerst denk ik nog aan Frankrijk want ik weet tot 2011 niet dat Keulen een internationale naam heeft. Toch vind ik het bijzonder genoeg dat op het continent een dergelijk feest wordt georganiseerd en dus ga ik het 'volgen'. Later ontdek ik dat het in Europa stikt van dergelijke feesten en dat alleen Nederland achterblijft op dit gebied. Terwijl ik de pagina van Soul City volg, valt het me plots op dat de namen erg Duits klinken. Dan valt het kwartje! Ik reken heel snel uit dat Keulen vanuit Steenwijk met de hogesnelheidstrein een kwestie van een paar uren is en dat de kosten wonderwel meevallen. Dan gaat het snel... Ik wil al in september en vervolgens een vakantie eraan vastknopen. Ik kom wel in Keulen en beleef zaterdagmorgen en -middag best een bijzondere dag dankzij een wandeling langs de Rijn. Dan wil ik pinnen voordat ik schoonheidsslaapje ga doen en iets in de stad wil eten. Tot overmaat van ramp wordt mijn pinpas ingeslikt en kan ik onverricht ter zake terug naar Steenwijk. Ik ontdek dan wel dat het stukken goedkoper is om via Venlo te reizen in plaats van de TGV. Qua reistijd scheelt het ook niet alles. Dan gaan we volgende maand en dat is 22 oktober. Nu wil ik echter bezuinigen op de eerste nacht en ga dus zaterdag in alle vroegte reizen. De overstappen vallen tegen en ik ben al snel zes uren onderweg. Slapen lukt niet als ik in Keulen arriveer en dus ga ik met flink wat bagage naar het feest. Ik arriveer véél te vroeg waardoor ik eerst cola ga 'tanken' in een nabijgelegen café. Dit zal allemaal niet bijdragen aan de feestvreugde.

Soul City zélf is overweldigend! De spectaculaire lichtshow maakt dat ik, door slaapgebrek, sta te tollen op mijn benen en dus zoek ik een plekje in een hoek uit om te dansen. Nou ja, wild ritmisch bewegen, want even later word ik vergezeld van 'echte' dansers en dan schaam ik me opeens rot. Even daarvoor heb ik al wel een complimentje gekregen. Ze kunnen zien dat ik me vermaak. En of! Ik (her)ken geen enkel nummer dat wordt gedraaid, zelfs de Motown-nummers zijn me geheel onbekend. Het zijn twee 'concessies' tegen het einde welke ik ken: 'Why Did You Do It' van Stretch en 'Move On Up' van Curtis Mayfield. Beide in 2011 eveneens in mijn Blauwe Bak en dus ben ik trots als een pauw. Verder is het 'hard en snel' en ik denk bij mezelf: ,,Hier wil ik meer van afweten". Een paar pittige espresso's houden me wakker, verder is het vooral cola en daar hou je het niet lang mee uit. Het feest is nog lang niet afgelopen of ik heb schoon genoeg. Met de metro terug naar het centrum waar ik ternauwernood een paar kerels kan ontwijken die het op me hebben gemunt. In de herberg val ik als een blok in slaap en hoor de volgende ochtend de gasten niet eens weggaan.

'The day after'. Dat wordt een dag om in te lijsten! Ik ben ambitieus en pak de tram tot het meest oostelijke eindstation. Dat is in de buurt van een bos. Vanuit daar wil ik een paar stations terug lopen en dan weer de tram pakken. Toch heb ik daar niet echt geluk mee en zet me schrap. Het wordt een wandeling van vijftien kilometer tot het centrum maar het is iedere meter 'genieten'. Ja, soms is het ook afzien, maar over het algemeen koester ik warme herinneringen aan deze middag en avond. Ik eet een pizza en drink een paar cola'tjes in een café. Terug in de herberg blijk ik nieuwe kamergenoten te hebben. Drie Pakistaanse dames die zojuist een verrukkelijke curry hebben gehad. Dat is nog niet het ergste maar één van hen heeft last van winderigheid in haar slaap.

Het is voor herhaling vatbaar, alleen... gebeurt het niet. Ik wil dolgraag mijn 37e verjaardag vieren op Soul City, maar moet daar van af zien. Een paar weken geleden moet ik opeens denken aan Soul City. Of ik er nu naartoe zou willen? Nee, ik heb helemaal geen behoefte meer aan feesten, concerten en festivals. Een paar weken na Soul City krijg ik het 'aan de stok' met de niet nader te noemen singer-songwriter en ben ik ineens even helemaal klaar met de folky zangeresjes. Dat is het moment waarop ik mijn Ebay-account nieuw leven in blaas en me ga richten op de Northern Soul. Als ik in december 2011 het huis in Nijeveen krijg toegewezen en ik dus recht heb op de verhuisvergoeding, kan het feest pas écht beginnen!

Raddraaien: Jimmy McGriff

Ik ben gisteravond druk geweest met de lijst die ik vanaf vanavond hanteer in 'The Vinyl Countdown'. Alle 'algemene' singles-aankopen, inclusief dubbele exemplaren, van 2016 tot nu toe in alfabetische volgorde van de titel. Ik heb begin dit jaar ook een dergelijke serie gedaan en dit levert zeer afwisselende lijsten op. Ik heb vanavond de titels met de 'A' besloten en daarmee de eerste 25 van ruim 360 titels. Eerst ga ik de serie 'zo nu en dan' doen, ik verwacht dat het vanaf eind november iedere 'Vinyl Countdown' gaat beslaan. Het betekent wel dat ik weer een bericht achter op schema lig. Werk aan de winkel! Ik weet niet of ik vanavond aan de tweede keer publiceren toekom. Voor morgen heb ik sowieso een '(Kn)uffelt(j)e' in gedachten en verder ga ik een sprong van vijf jaar terug in de tijd doen. Precies vijf jaar geleden sta ik namelijk te dansen op het soul-feest in Keulen. Nu dan toch eerst een aflevering van 'Raddraaien', vandaag met de single 'The Last Minute' van organist Jimmy McGriff (1963)

De single 'One Of Mine' heeft de kaartenbak gehaald, die heb ik dus in 1993 gekocht. Wanneer deze 'One Last Minute' in mijn collectie is komen wonen? Ergens in de midden jaren negentig want het is in 1997 dat ik 'ontdek' dat ik twee singles van Jimmy McGriff heb. Waar ik deze vandaan heb getrokken, moet ik jullie schuldig blijven. Helaas heb ik de singles niet met de aantrekkelijke fotohoesjes en zijn ze beide vrij zwaar mishandeld. Toch meen ik ze rond 2006 nog wel eens te hebben gedraaid bij optredens in De Buze. Dat is namelijk ook de tijd dat ik me even diep interesseer voor de muziek van Jimmy Smith. Vooral in de jaren vijftig en zestig is het wereldje van de jazzorganisten erg klein en daarom komen we Smith eveneens tegen in het verhaal van McGriff.

James Harrell McGriff komt op 3 april 1936 ter wereld in Germantown in de staat Pennsylvania. Op vijfjarige leeftijd speelt hij reeds piano en tijdens zijn tienerjaren leert hij eveneens saxofoon, bas, vibrafoon en drums te bespelen. Als zijn zus trouwt, heeft deze Richard 'Groove' Holmes uitgenodigd voor het feest en hij is de sleutel van McGriff naar het orgel. McGriff krijgt lessen van Holmes en samen zullen ze in de jaren zeventig platen opnemen. Voordat hij professioneel muzikant wordt, schopt hij het nog aardig ver. Hij zit in het leger ten tijde van de Koreaanse oorlog en via de militaire politie komt hij bij het politiekorps van Philadelphia. De muziek blijft trekken en twee jaar later zegt hij het politiewerk op om zich helemaal te richten op het spelen. In 1956 koopt hij zijn eerste Hammond B3-orgel en studeert zes maanden om het instrument van haver tot gort te kennen. Hij repeteert onder andere met Milt Buckner en Jimmy Smith. In de vroege jaren zestig start McGriff zijn eigen combo en begeleidt daarmee vooral artiesten die een bezoek brengen aan Philadelphia. Denk dan aan namen als Arthur Prysock, Don Gardner en Carmen McRae. In 1961 krijgt hij de kans om een instrumentale bewerking op te nemen van Ray Charles' 'I Got A Woman' en dat resulteert in een eerste hit. McGriff zal nog een paar Amerikaanse hitsingles hebben. In Nederland verschijnen de platen op Funckler en dat heeft in 1963 reeds de gewoonte om platen uit te brengen met fotohoesjes. Toch is het geluid van McGriff té progressief voor de Nederlandse hitlijsten. McGriff's platen, evenals die van Jimmy Smith, zijn uiterst 'groovy' en dat maakt het voor mij interessant om in de bakken te hebben.

In de late jaren zestig heeft McGriff zijn laatste hits en is dan al het territorium van de funk binnen geslopen. Als in 1975 de disco haar intrede doet, is McGriff nog altijd van de partij en neemt een aantal revolutionaire elpees op. De man blijft tot diep in de jaren negentig actief maar loopt in de nieuwe eeuw ms op. Daaraan bezwijkt hij op 24 mei 2008. De invloedrijke jazz-organist is 72 jaar geworden.

Week Spot kwartet: week 42

De tijd vliegt! Nog maar tien weken voor 2016 maar het is voor mij al een legendarisch jaar geworden, dus ik heb niet veel werk te verrichten. 2016 gaat in de boeken als het jaar van mijn nieuwe stekje in Uffelte en het is dagelijks een plezier om hier 'thuis' te komen. Vandaag heb ik de hele dag post gelopen in Steenwijk en ben serieus bekaf als ik naar huis fiets. Ik krijg de Pioneer nauwelijks boven de zestien wat vergelijkbaar is met de normale fiets. Als ik het gangetje binnen stap en de lucht in snuif, dan ben ik thuis. Ik weet niet precies waar de lucht vandaan komt, maar het huis heeft een hele specifieke lucht in het gangetje. Deze week is in de eerste drie jaren van de Week Spot de 'Nederlandse week' geweest: Iedere dag een vaderlandse artiest of groep per decennium. Natuurlijk hoort daar eveneens een Nederlandse Week Spot bij en zodoende treffen we vandaag drie singles van eigen bodem.

2012: Taking It Away-The Free
Inmiddels staat deze in de reserve-Blauwe Bak, maar dan nog steeds... The Free is één van de 'oudste' singles in de Blauwe Bak. Ik koop de single in eerste instantie in oktober of november 1990 bij Sunrise. In 2006 voel ik echter dat het plaatje aan vervanging toe is en koop hem iets beter mét fotohoes in Leeuwarden. Het zal rond die tijd zijn dat ik 'Taking It Away' leer kennen en waarderen. 'Keep In Touch' is erg sfeervol, maar ik zoek vooral naar het snellere werk en 'Taking It Away' past in die laatste categorie. Toch moet ik jaren later erkennen dat er 'betere' uptempo platen zijn en raakt 'Taking It Away' verder in de vergetelheid. Althans, binnen de Blauwe Bak, want verder kan ik het nummer dromen.

2013: I Want You Around Me-J.B. Euson & Stax
In 2011 fiets ik voor de eerste keer naar de kringloopwinkel in Hoogeveen. Ik ben daar sinds 2013 niet meer geweest en een bezoekje staat hoog op de verlanglijst. Eis en wederdienende denk ik toch dat dit niet eerder dan het voorjaar gaat worden. Met dit herfstige weer ga ik niet echt meer voor mijn lol uit fietsen, maar wie weet? Bij het eerste bezoek val ik met de neus in de boter. Ik vind als eerste 'The River Is Wide' van The Forum maar ontdek ook erg leuke soul-plaatjes uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Blijkbaar wil CBS in 1974 inhaken op het nieuwe succes van Euson en brengt deze single uit 1968 opnieuw uit. Alleen is de ballad op de b-kant dan de a-kant, maar het maakt niets uit. De heruitgave raakt kant noch wal. Ik koop de plaat expliciet om dit fijne kantje. Zoals de naam van de begeleidingsgroep doet vermoeden, hangt dit tegen Eddie Floyd en Sam & Dave aan. Een prachtig intro met een gedragen trompet en dan... BAM!... een lekkere voortstuwende beat en een J.B. Euson die vanuit zijn tenen zingt. Dit gaat me nooit vervelen!

2014: I've Got The Need-Spooky & Sue
Ik heb recent geleerd dat deze in Engeland als bootleg is uitgebracht. Het label is geel en niet gebruikelijk voor Negram en de naam is in een ander lettertype gespeld. Als je mensen op een verkeerd spoor zou willen zetten, zou je het als een Amerikaanse Warner Bros.-demo kunnen doen met oranje labels, maar hier ligt het er heel dik bovenop dat het een 'nepperd' is. De bootleg is nieuw voor me. Ik weet dat deze Spooky & Sue-single erg in trek is (ik heb eentje via Facebook verkocht voor twintig pond) bij de Engelsen, evenals de Belgische op Decca, maar dat het zó werd gezocht dat iemand het lonend heeft gevonden om een bootleg te persen? Hoe dan ook: Ik heb hier het origineel en een week na J.B. Euson gekocht bij Het Goed in Emmeloord. Het geld komt in 2011 met horten en stoten maar als ik iets op de rekening heb staan, dan ben ik onmiddellijk op platenjacht. Daar valt dus ook het bliksembezoek met de bus aan Emmeloord onder. Ik woon nu nóg verder van Emmeloord en de laatste keer was al niet echt interessant meer, dus een bezoek aan Het Goed kon wel eens tot het verleden horen. Hoogeveen, daarentegen, is nu méér in de buurt.

2015: Mr. Magic Man-Wilson Pickett
Een vrij zeldzame aflevering van het 'Week Spot kwartet'. Voor het eerst (?) kan ik een collage van vier fotohoesjes aanbieden. Deze van Wilson Pickett koop ik aanvankelijk in de Duitse persing met fotohoes, maar heb inmiddels ook de originele Amerikaanse persing in de bakken staan. Hoewel ik de singles via HHV heb besteld, komen de meeste bij Record Shack in Wenen vandaan. Ik doe sinds een paar maanden rechtstreeks zaken met Record Shack, getuige de laatste gospel-vangst. Qua gebruiksvriendelijkheid van de site scoort HHV niet hoog en het is altijd weer lastig om een single te bemachtigen zónder een tientje verzendkosten. Record Shack heeft op Discogs ook geluidsclips bij de meeste singles en dat maakt het een stuk eenvoudiger. Wilson Pickett wordt nog wel eens vergeten tegenwoordig maar dit 'Week Spot kwartet' gaat daar zaterdag sowieso verandering in brengen.

Het zilveren goud: oktober 1991

Ik heb nog één keer stevig getwijfeld, maar ben het nu kwijt. Op ene of andere manier lijk ik de herfstvakantie te verwarren met die van 1990 na de week naar Terschelling met school. De nummers uit de kaartenbak liegen niet en het uitstapje naar Terschelling is zeker in 1990 geweest, daar is geen twijfel over mogelijk. De maand oktober 1991 is eentje die ik me nog redelijk goed voor de geest kan halen. Er zijn 'veranderingen' op komst, maar voorlopig leef ik nog mijn 'oude' leventje. Dat is zaterdagmorgen naar de molen, fietsen en zaterdagavond na een pijpje Amstel en wat chips gaan slapen. En een wereld welke uitsluitend lijkt te bestaan uit muziek uit de jaren zestig en zeventig. Oktober 1991 mag een 'zuinige' maand zijn ten opzichte van een paar andere maanden: Het zijn wel allemaal lekkernijen! Vandaag presenteer ik jullie de singles die in 1991 in de kaartenbak zijn komen wonen.

Dat laatste zeg ik expliciet omdat er twee zijn die ik reeds heb, maar die nog geen 'nummer' hebben gekregen. De nummer 526 heb ik als sinds juni 1990. Het is de matige staat van het vinyl en de weerzin tegen Abba welke maakt dat de single nog geen deel uitmaakt van mijn verzameling. In oktober 1991 geef ik uiteindelijk tóch toe en tot op de dag van heden is de single één van mijn meest favoriete Abba-nummers (samen met 'Eagle' welke eveneens niet kapot is te krijgen bij mij). Nummer 355 gebruik ik in juni 1991 per ongeluk tweemaal en ontdek even later de fout. Dat wordt dus de nieuwe 541. Er staat me eveneens iets van bij dat ik Lulu al eerder heb gekocht en toch sluit deze aan bij de singles die ik in Leeuwarden heb gekocht. Eerst de twee voorgenoemde singles.

526 Knowing Me Knowing You-Abba (Duitsland, Polydor, 1977
541 Feel The Love-10CC (NL, Mercury, 1983)

Voordat ik verder ga met de overige singles uit oktober 1991, laten we beginnen met de platen die ik deze maand bij Sunrise heb gekocht. Ik begin met de singles uit de vijf gulden-bak.

534 Amapola-The Spotnicks (NL, CNR, 1963)
545 Callow La Vita-Raymond Froggatt (Duitsland, Polydor, 1968)

Beide met fotohoes in een erg keurige staat. Van The Spotnicks ben ik zeker dat die de vijf gulden waard is geweest, Raymond Froggatt heb ik daarentegen goedkoper gezien. Ach, het is in 1991 zeker geen slechte score! De volgende singles komen van hetzelfde adres uit de bakken van een gulden per stuk.

535 This Is England-The Clash (UK, CBS, 1985)
544 She's In Love With You-Suzi Quatro (Duitsland, Rak, 1979)
546 Jack In The Box-Clodagh Rodgers (Duitsland, RCA Victor, 1971)

Hoewel het één van de minst leuke singles is van The Clash is dit, zo gezegd, de Engelse persing in de uitvouwbare poster-hoes. Ik zou me kunnen voorstellen dat die aardig in prijs is gestegen?

Op een woensdagmiddag fiets ik naar Leeuwarden om een rondje te maken langs de platenzaken aldaar. Dat levert de nummers 527 tot en met 532 op waarvan ik 533 een dag later bij V&D in Sneek koop. De laatste is vooral de herinnering aan 18 juli 1991, de eerste dag van het vakantiewerk in de polder. De Tros heeft die dag 'All My Loving' als Paradeplaat.

527 Take Your Mama For A Ride-Lulu (UK, Chelsea, 1975)
528 In Your Life-Tower (NL, Decca, 1968)
529 Put Your Hand In The Hand-Ocean (Duitsland, Kama Sutra, 1971)
530 I'm A Man-Chicago (Duitsland, CBS, 1969, re: 1973)
531 Penny Lane-The Beatles (NL, Parlophone, 1967)
532 Lazy Sunday-The Small Faces (NL, Immediate, 1968)
533 All My Loving-Los Manolos (Duitsland, RCA, 1991)

Ocean ken ik uit de bak bij Sunrise en nu kan ik voor drie gulden vijftig minder ontdekken dat het niet veel soeps is. Het is overigens wel een verrassing als ik begin 1998 in de Clifton Methodist Church zit en 'Put Your Hand In The Hand' op de liturgie staat. De Chicago-single is een vreemd ding uit de 'Das Wär Hits'-serie van CBS. Op de ene kant staat 'I'm A Man' en '25 Or 6 To 4' op de andere, maar beide keren zo rigoreus en fout geknipt dat het verboden zou moeten worden. Het hoesje van 'Penny Lane' vind ik pas in 1999, de single uit 1991 zit jaren verpakt in een Rak-hoesje.

Tenslotte de nummers 536 tot en met 543. Op de zaterdagmorgen van de herfstvakantie 'snipper' ik van de molen en ga weer eens naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal. Daar koop ik de nummers 536 tot en met 540. Op maandag fiets ik naar Heerenveen en koop 542 bij Sunshine, de hoofdvestiging van Sunrise. Helaas heb ik deze single in april moeten weggooien. Gewoonlijk heeft vader de woensdag van de herfstvakantie vrij en maken we een uitstapje naar Noord-Holland. In 1991 heeft hij echter vrijdag vrij en we gaan een middag winkelen in Hoorn. Daar vind ik de nummer 543 bij een stripboekenwinkeltje. De eigenaar vindt het zeer apart dat een puisterige puber belangstelling heeft voor deze single en ik mag hem voor het restant van mijn zakgeld hebben.

536 Jailhouse Rock-Elvis Presley (Duitsland, RCA, 1957)
537 Carry Me Carrie-Dr. Hook & The Medicine Show (NL, CBS, 1972)
538 Let's Spend The Night Together-David Bowie (NL, RCA Victor, 1973)
539 Chicky Jamboree-Kraayeveld (NL, Decca, 1971)
540 Ma Belle Amie-Tee Set (NL, Tee Set, 1969)
542 Mamacita-Mark Lindsay (Duitsland, CBS, 1975)
543 Raindrops Keep Falling On My Head-B.J. Thomas (NL, Scepter, 1969)

Volgende maand koop ik geen elpees, maar wel 22 singles.

Week Spot: Sylvia

Eerder ben ik nog van plan om deze week een 'Nederlandse week' te houden. Wel aardig om te vermelden dat ik pas weer een reactie heb ontvangen op het verhaal van Kayak in de 'Nederlandse week' van 2014. Dan zie ik ook dat ik al eerder een reactie heb gekregen. Het gaat om 'het gerucht' dat Kayak in de beginperiode in een boerderij in Paasloo woont. In de buurt? Het huis staat in Blankenham aan de dijk naar Kuinre en het is inderdaad de plek waar Kayak vorm krijgt. Dank allemaal voor de reacties, weer iets geleerd! Vorig jaar heb ik de 'Nederlandse week' al niet meer gedaan en dit jaar twijfel ik nog even of ik een Nederlandse Week Spot zal doen. Nee dus. De Week Spot is het laatste liedje op de voorlopig laatste mix die ik in augustus heb opgenomen voor de vakantie. Een plaatje waar ik niet helemaal zeker van ben als ik het koop maar het is zeker uitgegroeid tot een favoriet. Een plaat met eenzelfde gevoel als 'Sunshine Holiday' van Carolyn Franklin. Ik mag vandaag Sylvia in de schijnwerpers zetten met haar single 'L.A. Sunshine' uit 1976.

De prent laat nogal even op zich wachten, maar de plannen zijn er: Sylvia Robinson krijgt haar eigen bio-pic. Ze verdient zeker zoiets! Ze is veertig jaar actief in de muziek waaronder twintig jaar met onafhankelijke platenmaatschappijen waarmee ze een volledig nieuw geluid weet te ontwikkelen welke nog steeds voelbaar is. Zonder Sylvia Robinson had de hiphop nog een lange weg te gaan. Ze wordt dan ook vaak liefkozend 'de moeder van de hiphop' genoemd. Deze week krijgt een single van Sylvia het predikaat van de Week Spot opgespeld en kan ik eindelijk eens gebruik maken van de gelegenheid om deze bijzondere vrouw in het voetlicht te zetten.

Sylvia Vanderpool wordt op 6 april 1936 geboren in New York. Ze verlaat de High School als veertienjarige om haar debuut te maken in de platenwereld. Haar eerste plaatje verschijnt bij Columbia onder de naam Little Sylvia. In 1954 ontmoet ze door het studiowerk gitarist Mickey Baker, welke oorspronkelijk uit Kentucky afkomstig is. Hij leert haar eveneens gitaar spelen en in 1956 is het duo Mickey & Sylvia een feit. Het duo neemt 'Love Is Strange', geschreven door Bo Diddley en Jody Williams, en het wordt een wereldhit. Mickey & Sylvia hebben nog een paar hits, maar in 1959 is de chemie even weg. Sylvia stapt in het huwelijksbootje met Joe Robinson en in 1961 is het duo Mickey & Sylvia weer terug. Toch heeft Baker in 1964 helemaal genoeg van de muziek en vertrekt naar Parijs. Joe en Sylvia trekken naar New Jersey waar ze hun eerste platenmaatschappij op zetten: All Platinum Records. Sylvia legt zich dan helemaal toe op het liedjes schrijven en platen produceren. The Moments is één van de eerste succes-groepen op All Platinum. Vanuit All Platinum ontstaan ook de labels Stang en Vibration. Door een slimme manier van distributie weten de Robinsons alle hoeken van de aarde te bereiken met hun platen zonder dat ze zichzelf 'weggeven' aan een miljoenen-platenmaatschappij. In 1973 heeft Sylvia een demo opgenomen van een liedje dat ze heeft geschreven: 'Pillow Talk'. Ze schrijft het met Al Green in gedachten, maar die kan zich niet vereenzelvigen met het onderwerp van overspel. Al Green zal later immers dominee worden. Sylvia besluit dan haar eigen versie op te nemen gelardeerd met ademhalingsoefeningen. 'Pillow Talk' wordt een zeer grote hit en zal in zekere zin de blauwdruk vormen voor de latere disco en met name Donna Summer's sensuele 'Love To Love You Baby'. Als de disco in 1975 los barst, komt All Platinum/Stang goed beslagen te ijs met klappers als 'Shame, Shame, Shame' van Shirley & Company en 'Girls' van All Platinum-veteranen The Moments met The Whatnauts. Sylvia's eigen singles doen echter weinig meer dan de Amerikaanse R&B hoewel 'L.A. Sunshine' blijkbaar tóch een Europese release heeft gehad.

'L.A. Sunshine' is in zekere zin een vervolg op 'Pillow Talk'. Opnieuw haalt ze diep adem en zucht sensueel door het nummer heen. Dat sensuele in combinatie met het zonnige karakter van de muziek maakt dat het onweerstaanbaar is geworden voor mij. Het móet zo aan het begin van de herfst de Week Spot zijn! Sylvia gokt niet op één paard tegelijk en in 1978 zet ze met Joe een nieuw label in de markt: Sugar Hill Records. Genoemd naar de 'kleurrijke' wijk in Harlem, presenteert dit in 1979 de eerste wereldwijde rap-single: 'Rapper's Delight' van Sugar Hill Gang. Later verschijnt ook 'The Message' van Grandmaster Flash & Melle Mel via Sugar Hill. Angie Stone begint in 1980 haar carrière op het label met de groep The Sequence. Hoewel de grote platenmaatschappijen niets liever zien dan een voortijdig einde van de hiphop, gaat Sugar Hill onverdroten verder met de strijd. Als hiphop in 1986 tot een kookpunt komt, moeten de Robinson's echter afhaken. Tegenover Def Jam haalt Sugar Hill in 1986 niets meer uit en hoewel de Robinson's actief blijven in de muziekwereld, speelt de hiphop voor hun geen rol meer. Andersom zit dat anders. De hiphop voelt zich juist erg schatplichtig aan Sylvia Robinson en terecht! Haar credo is 'Kopieer niet, maar bedenk iets nieuws dat nog nooit eerder is gedaan' en weet daarmee dertig jaar overeind te blijven in een door gierige mannen gedomineerde wereld. Toch is er niks mis met het 'hergebruiken' van een bestaand nummer, Robinson staat tevens aan de wieg van het 'samplen'. Op 29 september 2011 overlijdt ze op 75-jarige leeftijd.

Het zilveren goud op 33 toeren: oktober 1991

Ik krijg vanavond nog een vraag over een elpee voorgeschoteld. Of ik die heb? Geen flauw idee, het zou zomaar kunnen. Ondanks de vele duizenden singles weet ik hiervan nog redelijk goed wat ik wél of niet heb. De albums hebben nooit 'mee geteld' in de verzameling, net zoiets als de cd's. Toch hou ik tot de zomer van 1992 een overzicht in de kaartenbak bij van de elpees die over de drempel komen. Het is in eerste instantie meer een praktische overweging: Ik heb geen plek op de fiets om elpees mee te nemen van de rommelmarkten. Vanaf 1991 gebeurt het echter wel regelmatiger. Begin volgend jaar gaat het hier even 'elpees regenen' in 'Het zilveren goud'. Dan zijn we in augustus goed op stoom met de elpees en dan... stopt de kaartenbak met de langspelers! Het laatste jaar van de grote zwarte schijven in 'Het zilveren goud' en in oktober 1991 zijn dat er vier. Eentje van een rommelmarkt en drie 'afgeschreven' elpees van de bibliotheek.

De uiteindelijke uitverkoop heb ik gemist maar zal ergens in 1993 of 1994 zijn geweest. Ik denk dat de bibliotheek anno 1991 alleen nog de cd-uitgave koopt maar de oude voorraad blijft staan. Eens per jaar, in oktober, worden echter een fiks aantal titels uitgeschift en voor een prikje van de hand gedaan. Vaak zijn het elpees die je nog niet eens in de voortuin wilt hebben, maar toch valt er nog wel eens iets te genieten. Ik heb nog altijd spijt dat ik 'Nether Lands' van Dan Fogelberg heb laten liggen, hoewel die natuurlijk niet heel erg zeldzaam is. De kennismaking met het titelstuk had ook vijftien jaar eerder gemogen. Een andere vaste prik in oktober en november is de rommelmarkt van de Doopsgezinde Kerk aan het Grootzand in Sneek. Hier koop ik volgend jaar mijn duizendste single. In 1991 ben ik te laat voor de singles, als die er al zijn geweest, en moet me tevreden stellen met een elpee. Ik had graag deze elpee uitgebreid in de schijnwerpers gezet, alleen... ontbreekt de feitelijke informatie over de plaat en word ik al moe bij de gedachte dat ik de schijf moet gaan zoeken. Het is een plaat die we allemaal 'per ongeluk' in de kast hebben staan: 'Nature's Secret' van Michael Cassidy.

Een Nederlandse collega-blogger heeft de plaat eens behandeld en dat levert zeer herkenbaar leesvoer op. Bij hem komt Michael Cassidy uit de platenkast van zijn oma. Hoe het ding daar is beland, weten we niet. Feit is dat alle elpees de rode 'promo'-sticker hebben. De collega heeft echter wel de moeite genomen om de plaat even te draaien en daarvan bericht te doen. Wie is Michael Cassidy? Wisten we het maar! Het is een folkrock-zanger. Op de achterkant van de hoes worden de heren James Hunter, Neil Diamond, Alfred Ford, George Harrison en John Fahey bedankt voor hun donaties aan de 'Iskcon Projects'. Het is vooral Harrison die hieraan doet denken, 'Iskcon' is de Hare Krishna-organisatie. De titels op het album suggereren eveneens een diep geloof met onderwerpen als 'The Golden Avatar' en meer van dat ongerief. Volgens Discogs zou het album eerst in 1977 zijn verschenen als cassette en pas twee jaar later als elpee. Bij mijn weten vermeldt de elpee inderdaad het jaar '1979'. Muzikaal? Na een halve beluistering zet ik de elpee in 1991 in de kast om er nooit meer naar om te kijken. Volgens de blogger is kant twee nog redelijk te genieten met een bombast welke doet neigen naar Electric Light Orchestra. Als ik de plaat 'toevallig' tegenkom, zal ik hem zeker eens draaien!

Van de bibliotheek-elpees heb ik anno 2016 nog twee in de kast staan. Met 'Eye Of The Zombie' (1986) van John Fogerty heb ik, als ik me niet vergis, een klein deel van mijn rekening bij De Karre betaald. In combinatie met 'Life After Death' van Iron Maiden en een jaren tachtig-heruitgave van 'Mother's Little Helper' van The Rolling Stones. Spijt van de ruil? Wel een beetje... Na de succesvolle comeback 'Centerfield' is 'Eye Of The Zombie' een tegenvaller, maar ja... het blijft wél John Fogerty. Een perfectionist in hart en nieren. De nummers mogen wellicht minder aanspreken dan die uit het verleden, ze hebben wel de stempel van goedkeuring ontvangen van John Fogerty. Gemiste kans! De andere twee heb ik nog wel en eentje heb ik zelf helemaal grijsgedraaid. Dat geldt dan weer niet voor The Buffoons.

Robert's zijn al snel Bobby in Engeland en Amerika. 'Bobbie' is aanvankelijk gereserveerd voor de dames. Bobby Graham is in 1965 een veel gevraagd sessie-drummer en werkt in dat kader veel met Jimmy Page. In 1965 maakt hij een single voor Decca en tot Graham's afgrijzen, gebruikt deze maatschappij de naam 'Bobbie Graham'. Hij geeft er zelf uiteindelijk ook aan toe. Vanaf 1967 gaat Graham als producent werken met een paar Nederlandse groepen. De eerste is The Buffoons uit Enschede. Hun messcherpe harmonie-zang kan de vergelijking met buitenlandse grootheden met glans doorstaan en door Graham's verzorgde producties komt dit nóg beter uit de verf. Graham werkt vanaf 1969 eveneens met Gloria, de band van Robert Long. Terwijl die in 1970 helemaal in de Here zijn met stichtelijke singles, valt Graham meer en meer voor het 'kwaad' dat drank en drugs heet. Terug naar The Buffoons. De elpee 'Greatest Hits' doet wat ervan wordt verwacht: Een overzicht van de hitsingles uit de periode 1967-70 op Imperial. Vermoedelijk is de plaat eerder verschenen toen The Buffoons had getekend bij CBS (1972-73), maar dit is een Music For Pleasure-uitgave uit de jaren tachtig. Het is vooral een opstap naar de singles-collectie die vanaf 1993 van start zal gaan.

'Nederpop 1965-75' komt uit een serie albums op Polydor uit 1979. Dit is het tweede deel en bevat een gemeleerd gezelschap aan Nederpop-acts uit het genoemde decennium. Het is de kennismaking met 'Stop The Machine' van The Swinging Soul Machine, 'Waiting For You' van BZN en 'Lucy Lucy' van Amsterdam. De laatste zal in februari opnieuw in deze rubriek voorkomen. Er staat geen slecht nummer op dit album en geldt eigenlijk voor de hele serie. Mijn schoolwerk voor het KMBO mag in oktober 1991 achterop raken, dit album is vooral waar ik mijn huiswerk doe. Elpees doen niet mee, singles wél. Anno 2016 ontbreken alleen 'You're The Victor' van Q'65, 'Radio' van Supersister en 'Get Yourself Together' van Long Tall Ernie & The Shakers op single. De overige dertien leer ik hier kennen en zullen me later aansporen tot de aanschaf van de single.

Singles round-up: oktober 6

En zo komen we vandaag bij het, voorlopig, laatste deel van de 'Singles round-up'. Ik ben van plan om vanavond dubbel te publiceren, alleen gaat dit niet de Week Spot worden. Daar wil ik nog graag een nachtje over nadenken. Omdat we inmiddels in de tweede helft van de maand zitten, ga ik straks nog een 'Het zilveren goud op 33 toeren' doen met morgen de singles-variant van de maandelijkse rubriek. Nu eerst de laatste negen singles welke ik vorige week zondag heb gekocht op de platenbeurs in De Singel in Zwolle.

* Dusty Springfield- I Close My Eyes And Count To Ten (Duitsland, Philips, 1968)
* Dusty Springfield- The Windmills Of Your Mind (NL, Philips, 1968)
De Singel heeft gezegende grond voor wat betreft Dusty Springfield-aanwinsten. Vorig jaar heb ik met de platenbeurs aldaar 'Island Of Dreams' van The Springfields en 'Nothing Has Been Proved' gekocht, ditmaal kan ik mijn lol niet op met deze twee singles van Dusty. 'I Close My Eyes' heb ik reeds als Engelse persing, mijn tweede exemplaar sinds 1992, en kan met originele Engelse Philips-hoesje nog jaren mee. Deze Duitse is met de fotohoes en lijkt eveneens de meest gangbare in Nederland. Het vinyl scheelt niet alles maar toch zal ik vooral de Engelse blijven draaien. 'The Windmills Of Your Mind' komt in een neutrale hoes. Ik zal het heel voorzichtig zeggen, maar ik ben niet erg kapot van Dusty's versie van 'Windmills'. De twee singles zijn dan vooral ook vanwege de liefhebberij van het werk van Dusty. Volgend jaar wellicht een 'upgrade' voor 'Goin' Back'?

* Sugar & The Lollipops- Dancing Dynamo (NL, CNR, 1981)
Bij Redbone ben ik nu eindelijk eens 'gelukkig', maar dan gaat het bij een andere single mis. Toevallig ook nog eens een 'Maggie', maar dan de plaat van Fay Lovsky. Bij thuiskomst ontdek ik dat niet Fay in het hoesje zit maar Sugar & The Lollipops. Daar heb ik eigenlijk geen associatie bij anders dan dat het 'reut' is en... wat een verrassing! 'Dancing Dynamo' is niet het soort Doris D. & The Pins of Babe waarvoor ik het heb uitgescholden. Ook weer geen Fay Lovsky, maar zeker geen beroerde plaat. Ik ken ze véél minder...

* Gene Thomas- My Baby's In Love With Another Guy (US, San, 1966)
Bij bepaalde platen, denk aan Gene Hood, weet je dat je op het verkeerde spoor zit, maar dan is het gewoon de nieuwsgierigheid die rest. Niet alleen naar de muziek, maar ook naar de achtergrond van de plaat. Helaas: Gene Thomas is geen Blauwe Bak-aanwinst zoals ik stiekem een heel klein beetje heb gehoopt. Het is een beetje doorsnee Amerikaanse pop uit de midden jaren zestig op een label uit Texas. Niet bepaald de enige single voor Thomas maar als ze net zo 'leuk' zijn als deze, dan laat ik die met alle liefde aan de overkant van de grote plas.

* Sarah Vaughan- Fool On The Hill (US, Atlantic, 1981)
Sarah Vaughan kan weinig slecht bij me doen, maar ik verwacht aanvankelijk met opnames uit de jaren zestig van doen te hebben. Ik heb nooit geweten dat de populaire zangeres uit de jaren veertig en vijftig nog altijd actief was in 1981. En al helemaal niet dat ze zich met zulke 'hippe' muziek bezig hield. Qua eerbetoon aan The Beatles is ze meer dan een decennium te laat maar de wijze waarop ze het aanpakt, is op zijn minst eigenzinnig. Ze bedient zich van hedendaagse producenten en dat levert een eigentijds geluid op. 'Fool On The Hill' is 'anders' ten opzichte van het origineel maar leunt nog aardig tegen de jazz. Op de b-kant gaat ze aan de haal met 'Get Back' en dat wordt een gelikt disco-feestje zonder dat ze het nummer kwaad aandoet. Het maakt de plaat interessant genoeg voor de Blauwe Bak-koffers. Over de Blauwe Bak gesproken: Ik heb vorige week een paar 'ruil-acties' ondernomen tussen de koffers en de reserve-Blauwe Bakken. Een aantal uit de reserve verdienden inmiddels hun plekje in de koffer en daarbij zijn een paar typische Northern-dingen 'gesneuveld'. De koffers ademen alweer meer waar ik me tegenwoordig mee bezig houdt.

* The Whatnauts- What's Left To Give (US, Stang, 1970)
Op het hoesje staat 25 cent gekalkt, ik mag het voor vijftig hebben. De single is zwaar gehavend en desondanks waag ik me eraan het te draaien in 'The Vinyl Countdown'. 'What's Left To Give' is prachtige 'sweet soul', precies het geluid waar ik voortdurend naar op zoek ben. Toch is het ontzettend jammer van de slechte staat, maar... weet je wat? Als ik de plaat voor vijf of tien dollar 'beter' kan krijgen...? Lieve mensen: Dat valt vies tegen! 'What's Left To Give' is een aantal malen verkocht op Discogs en doet een slordige dertig dollar, maar... we hebben het dan over de eenzijdig bespeelbare demo. De 'issue', zoals ik hem heb, wordt door Craig Moerer aangeboden. Evenmin in een goede staat mag deze honderd dollar kosten. De exemplaren op Youtube klinken net zo verrot als de mijne en dus... heb ik hier hét koopje van het jaar! De reden van de hoge prijs voor de 'issue' zal hem vast liggen aan de meer 'Northern'-flip, maar ik smelt helemaal bij 'What's Left To Give'. Deze staat dus in de Blauwe Bak-koffer.

* Nancy Wilson- Can't Take My Eyes Off You (US, Capitol, 1969)
Nancy Wilson wordt geroemd om haar veelzijdigheid. Het is een 'allround' zangeres welke op ieder gebied schittert. Maar ja, dat maakt het aan de buitenkant erg lastig. Ze heeft een paar hele leuke soul-plaatjes gemaakt, waaronder 'Peace Of Mind', maar doet eveneens aan 'crooning', country en Greetje Kauffeld-achtige uitspattingen. Daar reken ik de laatste eveneens onder. Het succes van Frankie Valli (en later voor onder andere Boys Town Gang) wordt op een nogal saaie manier vertolkt. Let wel: Het is kwaliteit, maar zeker niet aardig genoeg voor de reserve-Blauwe Bak. Ik ga dus maar snel verder. Het kostte per slot van rekening maar vijftig cent en je kan niet alles hebben.

* Robert Wyatt- I'm A Believer (UK, Virgin, 1974)
Radio-collega Lee is een groot fan van Robert Wyatt en heeft me verder laten verdiepen in een man welke ik alleen van naam en 'handicap' ken. Wyatt is een van de mede-oprichters van Soft Machine en raakt rond 1974 aan de rolstoel gekluisterd. Intussen blijft hij onverdroten platen opnemen waaronder een paar opvallende covers. Neem bijvoorbeeld dit liedje van Neil Diamond dat vooral bekend is van The Monkees. Wyatt trekt 'I'm A Believer' uit zijn bubblegum-verband en maakt er iets van dat compleet nieuw is. Tevens één van de eerste singles op Virgin buiten stijlgenoot Mike Oldfield om. Leuke plaat van een interessante artiest welke beslist nog eens een bericht op Soul-xotica verdient!

* Pete Wylie- Sinful! (Duitsland, Virgin, 1986)
Zelf zeg ik 'Wah!' als ik hem uit de bak haal, maar twijfel even later. Ach, het is wel goed, de plaat hoeft maar vijftig cent te kosten. Ik heb nog geen huiswerk gedaan als ik 'Sinful!' draai in 'The Vinyl Countdown' en dan zegt Lee 'Wah!'. Dus wel... Pete Wylie is de stuwende kracht achter de eigenzinnige band Wah! en is dertig jaar na deze single onder eigen naam nog immer actief. Dezelfde Lee gaat hem volgende maand in actie zien. 'Sinful!' is een zwart gat voor mij, maar warempel... dit is écht een leuk plaatje. Toch kan ik me niet heugen dat ik hem in 1986 heb gehoord. Ik moest natuurlijk ook naar school op de Vara-dinsdag of wellicht dat dit juist een VPRO-plaat is geweest.

Singles round-up: oktober 5

De marathon van het afgelopen weekend is ten einde en nu heb ik weer volop tijd voor Soul-xotica. Goed dat ik vooruit heb gewerkt want met twee dagen dubbel publiceren, zit ik weer helemaal op schema. Omdat ik niet een volledig bericht kan schrijven over het weekend doe ik het even in deze inleiding naar de vijfde 'Singles round-up' van deze maand. We zijn vrijdagavond om negen uur (onze tijd) begonnen en ik had in de eerste nacht de 'graveyard shift' van vijf tot zeven. Ik heb dit 'gevierd' met twee uren door artiesten die ons zijn ontvallen in de afgelopen 36 jaar. Sinds 1980 zodat ik ook Tim Hardin, John Lennon en onze Specialized-artiest Bob Marley kon draaien. Zaterdagavond heb ik van elf tot drie gedraaid en opnieuw zondagmiddag tussen vijf en zeven. De 'Swedish Chef'-versie van 'The Snake' van Al Wilson moet ik nog opnemen en zal ik komende zaterdag uitvoeren in 'The Vinyl Countdown'. De opbrengst van het weekend: 600 pond en opnieuw buikpijn van het lachen! Dan vervolg ik nu de 'Singles round-up' waar ik ben blijven steken bij de P.

* The Peppers- Pepper Box (UK, Spark, 1973)
Hoezo oorwurm? Het jaar 1973 is in zekere zin het jaar dat volgt op 'Popcorn' en 'Son Of My Father' van Chicory Tip. Het is het jaar dat de Moog-synthesizer gemeengoed wordt op de hitparade met schokkende instrumentale nummers als 'Coconut' van Electronic System, de opvolgers van 'Popcorn' en dit hemeltergende 'Pepper Box' van The Peppers. Leuk om deze toch eens te hebben op de Engelse Spark, maar verder vooral voor decoratie in de jaren zeventig-bak.

* ? & The Mysterians- 96 Tears (NL, Cameo Parkway, 1966)
De handelaar in kwestie is niet bepaald 'duur' met zijn meeste platen. Zelfs 'Janosh' van The Hunters met fotohoes is 'slechts' vijftien euro en ik twijfel zelfs even bij deze single. Dan vind ik deze in de drie euro-bak en alles is vergeten. Hoewel het vinyl goed oogt, klinkt die desondanks toch een beetje gruizig, maar dat geeft de garagerock-klassieker alleen maar meer charme. Echt een volslagen verrassing waar ik nooit op had gerekend hoewel Peter van www.singlehoesjes.nl blijkbaar eveneens minder dan vijf euro voor deze single heeft betaald. Misschien zelfs wel minder dan vijf gulden? Ik denk dat een plaat met deze prijs anno 2016 zeker een unicum mag heten?

* Redbone- Maggie (NL, Epic, 1971)
In het verleden ben ik niet erg gelukkig geweest met deze single. Het is één van de weinige Redbone-singles die nog ontbreekt. In 2010 meen ik een exemplaar te hebben gevangen, maar blijkt 'Niji Trance' in het fotohoesje te zitten. En die heb ik al! Vandaag heb ik wel geluk hoewel ik 'Maggie' zeker niet tot de hoogtepunten in het repertoire van Redbone reken. Weer een stapje dichterbij de volledige singles-collectie van Redbone, dat wel.

* Cliff Richard- Nur Mit Dir (NL, Columbia, 1964)
Ik heb tweemaal een fetish. We hebben het dan uitsluitend over muziek natuurlijk, want daar gaat Soul-xotica over! Eentje is Sir Cliff, de andere is Sir Cliff in het Duits. Ik heb van hem al 'Ein Sonntag Mit Marie' dat een vertaling is van 'The Day I Met Marie'. 'Nur Mit Dir' heeft het zelfs geschopt tot een Nederlandse release. 'Nur Mit Dir' is een vrije vertaling van 'On The Beach'. Daar wordt Cliff bijgestaan door The Shadows, dit klinkt toch echt als een Duitse begeleidingsband. Het is vooral voor de 'novelty', maar dat hadden jullie vast al begrepen. Wat? Ja, vorig jaar heb ik ook al drie singles van hem gekocht. Ik lijk wel een fan?

* Roger- I Want To Be Your Man (Duitsland, Reprise, 1987)
Een beetje een 'zwart gat' deze van Roger en ik koop hem op de gok. Het blijkt nóg minder interessant als dat ik had gedacht.

* Samantha Sang- Emotions (UK, Private Stock, 1977)
Ik heb sowieso een zwak voor Engelse persingen en dat ik deze van Samantha Sang in deze uitdossing vind, is mooi meegenomen. De plaat klinkt loepzuiver en zit nog niet in de collectie. De liefde voor de Bee Gees hoef ik niet meer uit te leggen na zes jaar Soul-xotica en jullie zullen begrijpen dat ik erg in mijn nopjes ben met 'Emotions'.

* Peter Sarstedt- Frozen Orange Juice (NL, United Artists, 1969)
'Where Do You Go To My Lovely' is een grote Europese hit, maar doet niets in Engeland. Vreemd, omdat Peter Sarstedt vooral een Engelse zanger is. Daar gooit 'Frozen Orange Juice' hoge ogen, maar dat is bij ons weer een flop. Vrij uitzonderlijk om deze single als Nederlandse persing tegen te komen. De handelaar heeft eveneens 'Go North' van Richard Barnes in de Nederlandse persing met fotohoes, maar die laat ik liggen. Bij Barnes is het net zo... 'Go North' is alleen een Engelse hit en 'Take To The Mountains' alleen een hit bij ons. 'Frozen Orange Juice' is minder dramatisch dan 'Where Do You Go To My Lovely', maar ook niet heel bijzonder. Gewoon aardig om te hebben.

* P.F. Sloan- Sins Of The Family (US, Dunhill, 1965)
De man is ons recent ontvallen en ik weet tot een paar weken geleden niet beter dan dat P.F. Sloan een songschrijver is. Zijn bekendste werk getuigt daarvan: 'Eve Of Destruction' van Barry McGuire en 'Let Me Be' van The Turtles. Toch heeft Sloan zelf ook een flink aantal platen op zijn naam staan en 'Sins Of The Family' is daarvan één van de vroegste singles. Eenzelfde laken een pak als 'Eve Of Destruction': Muzikaal wordt de Amerikaanse folkrock uitgevonden en daarover een tekst welke zéér 1965 is in haar observatie.

De volgende 'Singles round-up' begint met een artiest waarvan ik twee singles heb gekocht en dus besluit ik hierbij de vijfde 'Singles round-up'. Morgen verder met het laatste deel en de Week Spot.