Eindstreep: september 2023

Vier weken geleden vierde ik mijn eerste vakantiedag. September is de maand van de vakantie geworden, de vele fietsavonturen, zomers weer en een behoorlijke vracht platen als tastbare herinnering. En de vakantie is nog niet afgelopen want er wordt 23 graden voorspeld voor maandag. Dat zal wederom een fietsdag worden! Intussen mag ik de balans opmaken voor wat betreft de singles uit september. Ik heb gisteren het telwerk gedaan en hoef vanavond alleen maar de beide top tien-lijstjes te maken. Zal ik meteen beginnen met de cijfers?

Als ik de singles per zes of negen had behandeld dan was ik dagen tekort gekomen voor de 'Singles round-up'. In totaal trek ik 133 maal de portemonnee voor een plaatje. Daarvan zijn 4 nog onderweg. Er zijn 15 singles die ik reken als 'dubbel' en verder heb ik nog 10 titels over van augustus. De Gele Bak is de winnaar geworden omdat veel van de partij uit Assen toch niet helemaal geschikt blijkt voor de Blauwe Bak. Ik kan 72 singles rekenen voor de Gele Bak tegenover 42 voor de Blauwe Bak. Dat is dan wel weer zonder de 4 die onderweg zijn. Laat me beginnen met de ultieme 10 uit de Gele Bak.

1. If I Have To Go Away - Jigsaw

2. Weak For You - Colin Blunstone

3. Back In Love Again - L.T.D.

4. Let's Work Together - Wilbert Harrison

5. You Are My World - The Communards

6. Good Thing Going - Sugar Minott

7. One Bad Apple - The Osmonds

8. Walkin' With Mr. Lee - Lee Allen

9. The Fly - Chubby Checker

10. Oh Lonesome Me - The Walkers

En dan nu de top tien uit de Blauwe Bak

1. Trouble - Say She She

2. Speak Now - Richard Marks

3. Logika - Thee Marloes

4. Hip Old Lady On A Honda - Rhetta Hughes

5. Battened Ships - Odyssey

6. Right In The Middle - Bettye Lavette

7. The Soul Of A Man - Bobby Bland

8. Got To Be Something Here - Lewis Connection

9. What You Gotta Say Hey Hey - Cheeba's Latin Bros.

10. Innerside - Shazz ft. Ken Norris

Singles round-up: september 8

Morgenavond kan ik mezelf schrap zetten voor een lastige taak: Het samenstellen van twee top tien-lijsten uit de hoeveelheid singles die ik in september 2023 aan mijn verzameling heb kunnen toevoegen. Tot die tijd nog maar een 'Singles round-up' met de laatste dertien van deze maand. Vanmiddag is een nieuwe Cannonball binnengekomen. De singles van Chris zijn gisteren gearriveerd nadat ik maandag de absurde invoerkosten heb betaald. Voorts heb ik nog de zes die ik woensdag heb gekocht in Tuk. Absurde invoerkosten? Ja, ten eerste kun je alleen nog online betalen en anders wordt het pakket teruggestuurd. De douanewaarde van het pakket is 1,17 euro. De invoerkosten zijn dan vijfentwintig cent. Daarbij komt dan nog de administratiekosten van zes euro. Ofwel... je betaalt 6,25 euro om de belasting van een kwartje te betalen. We hoeven geen medelijden met de douane te hebben. Ik ga beginnen met deze zes, vervolgens de Cannonball-single en tot slot de zes uit Tuk. Veiligheidsriemen vast en gaan!

* The Commodores- Keep On Dancing (UK, Atlantic, 1969)
Wikipedia is niet op de hoogte van deze plaat en roept meteen dat 'Machine Gun' de eerste single is. Eerlijk gezegd had ik ook zoiets verwacht maar met name 'Rise Up' is later heruitgebracht met foto's van de beroemde Commodores en dus denk ik dat het wel een en dezelfde band is? Het meest interessante aan de plaat is voor mij het gegeven dat het is geproduceerd door Jerry Williams Jr. ofwel mijn goede Facebook-vriend en één van mijn helden Swamp Dogg. 'Keep On Dancing' is een cover van Alvin Cash. 'Rise Up' is de meer interessante kant van de twee. Ook een funky instrumentaal nummer en ditmaal uit de pen van ome Swamp.

* Lesley Gore- A Girl In Love (UK, Mercury, 1965)
Niet de reden voor de bestelling van Chris maar evenwel de duurste uit zijn pakket. Het is de b-kant van 'My Town, My Guy And Me' en is een prachtige beat ballad. Die mag morgen al vroeg in de show!

* The Impressions- First Impressions (UK, Curtom, 1975)
De aanleiding voor de bestelling is een Motown-special. Ik verveel me op dat moment en kijk even wat Chris zoals in de aanbieding heeft. Dan valt mijn oog op één bepaalde plaat en, ja, die wil ik graag in de verzameling hebben. De tweede op Tamla Motown komt al uit de sectie van de Engelse persingen waarmee ik het pakket aanvul. 'First Impressions' komt uit dezelfde periode als 'Sooner Or Later'. Ed Townsend heeft hier de taken van Curtis Mayfield overgenomen en je mist Curtis' invloed, maar het maakt niet dat het veel minder is geworden. Zeer prettige Modern Soul Op de b-kant laat Ed horen dat hij ook overweg kan met een orkest. 'Old Before My Time' geeft echter niet het gewenste resultaat voor mij en ik hou het bij 'First Impressions'.

* Gladys Knight & The Pips- Everybody Needs Love (UK, Tamla Motown, 1967)
Van Gladys krijg ik nooit genoeg en deze ontbreekt nog in de collectie. Brian Holland en Lamont Dozier hebben de benen al genomen terwijl Eddie Holland de laatste kneepjes leert aan Norman Whitfield. Het resultaat is 'fingersnappin' in plaats van het gestamp van Holland-Dozier-Holland. Op 'Since I've Lost You' moet Norman het zonder Holland stellen en laat hij horen dat hij de kunst verstaat. Eigenlijk is deze kant net zo prettig als de a-kant. Ik heb het gevoel dat Gladys zichzelf beter kan uiten op de b-kant en het orkest maakt het af voor mij. Ik kies weer eens voor de b-kant.

* Bettye Lavette- Right In The Middle (US, Motown, 1982)
Bettye Lavette... Geschreven door Sam Dees... Bettye Lavette doet Sam Dees... Eigenlijk maakt het dan niet uit of het op Johnny Hoes' Telstar is. Dat kan maar één ding betekenen: Soul van de bovenste plank. Ik heb Bettye nooit geassocieerd met Motown en dus is dit de grote verrassing van de Motown-update. Het is inderdaad ook een indrukwekkende uitvoering van een prachtige song, dus dat klopt aan alle kanten. Dit is de 'white label promo' met hetzelfde nummer op beide kanten en ook beide keren in stereo. De AM-stations zijn in 1982 al flink op hun retour.

* The Mirettes- Ain't You Trying To Cross Over (UK, MCA, 1969)
The Mirettes kan geen kwaad doen bij mij en de titel hoort in de collectie met mijn interesse voor 'crossover soul'. Op de keerzijde staat de originele versie van 'Whirlpool' welke ik in de uitvoering van Maurice Williams heb. Dit heeft een fijne 'sister funk'-stijl. Een fraaie 'double-sider' maar ik denk dat ik morgenavond voor de a-kant ga. Voor de goede orde: In 'Do The 45' ga ik morgen verder met het alfabet van de platenlabels en hoop van Lujuna tot People te komen.

* Carolynn Porter- I Want You (UK, Cannonball, 196?, re: 2023)
De meest recente aanvulling van Cannonball. Ik plaats de platen nu als 'UK' hoewel de labeleigenaar uit Italië afkomstig is. De platen worden geperst en gedistribueerd vanuit Engeland. Carolynn Porter groeit op in Philadelphia met enkele leden uit de Nu'rons. Cannonball kondigt in juni een release aan van The Nu'rons, maar deze is gecanceld. Omdat ik deze al had besteld, heb ik nu de plaat van Carolynn ontvangen. Een 'unsung hero' uit de Phillysoul. Ze maakt een obscure single voor het Monica-label en werkt in de late jaren zestig met een jazzband. 'I Want You' is ruim vijftig jaar op de plank blijven liggen en dat laat horen dat ze zich thuis voelt in de jazz. Muzikaal zit het erg knap in elkaar met een fraai arrangement. Het is nu nog wachten op een ander pakket van Cannonball met de laatste aanwinst op het Stream-label.

De laatste zes singles ga ik 'even snel' behandelen. Ik verwacht weer dezelfde meuk bij de kringloopwinkel totdat mijn oog valt op een hoesje. Nee, dat zal wel niet! Wel??? Tja, dan moet die mee en zoek ik nog vijf andere singles uit. Het enige excuus is dat de singles vijftig cent per stuk zijn.

* Cafe Crème- Unlimited Citations (NL, EMI, 1977)
* Etta Cameron- Come Together All The People (België, Barclay, 1974)
* The Escape Club- Wild Wild West (US, Atlantic, 1988)
* Tino Rossi- L'Homme Qui Se Rappelle (Frankrijk, Columbia, 1971)
* Walter Scott- Listening To Mozart (NL, Omega International, 1971)
* Shake- Rien N'est Plus Beau Que L'Amour (Frankrijk, Orlando/Carrere, 1977)

Een groot gedeelte uit het aanbod is Franstalig en dat heeft doorgaans niet mijn interesse. Dan zie ik 'Melancholy Man' tussen haakjes op de hoes van Tino Rossi. Het zal toch niet? Euh... ja... het is dus wél een Franse hertaling van 'Melancholy Man' van The Moody Blues. Er wordt zelfs nog geprobeerd om de mellotron-solo na te doen met orgel en koor maar verder is het fors ingekort ten opzichte van het origineel. O ja, Tino Rossi is een betere zanger dan Mike Pinder maar dat is geen verrassing. Het is minder pijnlijk dan dat ik had verwacht. 'Maybe Tomorrow' van Etta Cameron is een paar maanden geleden met stip in de Blauwe Bak terecht gekomen. Hoewel Etta een lekkere rauwe stem heeft, gaat deze me weer een stapje te ver. Het is overmorgen de dag des oordeels en Etta roept samen met een kinderkoor op om vooral de hoofden bijeen te steken om deze globe te redden van de ondergang. Walter Scott heb ik al maar deze 'nieuwe' heeft een betere fotohoes. Over de rest wil ik het niet hebben. Nou vooruit... The Escape Club is een gokje en achteraf gezien ken ik het nummer van onze vorige mp3-jukebox op Wolfman Radio. Ik ben nooit enthousiast geworden van het nummer.

Singles round-up: september 7

Het ambitieuze plan van gisteren lijkt eerst de koelkast in te gaan maar even na drieën ben ik opeens erg vlug bereid. De camera gaat zelfs mee in de tas maar die is er onderweg niet uit gekomen. Ik zou kunnen zeggen dat de fietstocht 'niet zoveel om de hakken heeft', maar dat zou een understatement zijn. Het is al met al een dikke tachtig kilometer en de heenreis is nog redelijk toeristisch verlopen. Toch heb ik meteen een einddoel in gedachten: Ik wil wel even om het hoekje kijken bij Minstrel in Zwolle. Even snuffelen in de bak met soul en funk en geen 'algemene' singles kopen. De heenweg gaat over Oosteinde en Weerwille naar Koekange. Het viaduct over naar De Wijk en via het Staphorster bos naar Punthorst. Door naar Nieuwleusen en achter deze plaats wordt het spoorzoeken aan de hand van fietsknooppunten. Ik ga de Vecht over bij Broekhuizen. Ik laat me de heenreis vergezellen met shows van de afgelopen weken met de soulplaten van 2023 tot dusver. Via de Marshoek kom ik Zwolle binnenfietsen. Als ik op de Wipstrikkerallee uitkom, weet ik het opeens weer. Ik hoef ditmaal niet te zoeken en fiets zo Assendorp binnen. Terug ga ik gewoon de kortste weg parallel aan de A28. Tot mijn grote ergernis is de shop van het tankstation dicht want daar hoop ik op koffie en een snackje. In Staphorst sluit het cafetaria net de deur en de Total aan de rand van Meppel is ook al dicht. Jumbo gaat om negen uur dicht, evenals het cafetaria aan de Woldstraat. Gelukkig is de Albert Heijn nog open en daar haal ik avondeten voor thuis en een beker ijskoffie en een koekje voor de rest van de reis. Ik ben om kwart voor elf thuis. Hoofdmoot van dit bericht zijn echter de negen singles die ik vanavond heb gekocht. Toch nog eentje die buiten de Blauwe Bak valt...

* Johnny Adams- I Can't Be All That Bad (US, SSS International, 1969)
Een klein gokje want ik meen ergens dat ik deze plaat al heb. Dat is niet het geval. De a-kant is erg bluesy door toedoen van de gitaar De titel 'In A Moment Of Weakness' komt me bekend voor maar dat betekent niet dat ik hem in de bakken heb staan. Het is een lekker uptempo nummer met ditmaal een piano die de rol van de schreeuwende elektrische gitaar heeft overgenomen. Zoals ik gewend ben van SSS International is dit ook weer onvolprezen styreen.

* Bloodstone- Outside Woman (Duitsland, Nova, 1974)
'Unverkäufliche Warenprobe ohne Wert'. Dat betekent in het Nederlands dat het een promo is, compleet met fotohoes en een verhaaltje van de mensen van Teldec op de achterkant. 'Outside Woman' heeft opnieuw de harmonieën van 'Natural High' en is eigenlijk best goed! Je mag nooit zomaar af gaan op een titel, dat heeft 'The Crutch' van The Tymes me wel geleerd. 'Dumb Dude' valt ook in die categorie. Het is opnieuw het bekende Bloodstone-geluid maar nu ietsje avontuurlijker. Misschien is het zelfs wel beter dan 'Outside Woman'. Anders in ieder geval een fraaie 'double-sider'.

* Tanika Charles- Soul Run (US, Record Kicks, 2016)
Ik ben nog niet heel lang bewust van het Record Kicks-label. Eigenlijk is dit begonnen met The Sextones. Ik ken deze plaat van Tanika Charles dus ook niet maar het is zonnig geprijsd en volgens mij heeft Record Kicks ook een maatstaf voor kwaliteitssoul. Er zit flink wat echo op de drums en Tanika heeft een rauwe stem waar ik wel over mag. Toch is de b-kant het meest interessant voor mij. 'Endless Chain' heeft een lekkere groove en ze klinkt minder drammerig dan in 'Soul Run'. Goed gegokt want 'Endless Chain' past helemaal in de verzameling.

* Delegation- Honey I'm Rich (UK, State, 1978)
Een Engelse persing van Delegation in de 'birth sleeve' voor weinig. Natuurlijk mag deze mee! 'Honey I'm Rich' is zeer prettige dansbare soul dat ver verwijderd blijft van de heersende disco. Ik heb al een andere Delegation in de Blauwe Bak staan vanwege de b-kant en ook nu wil ik 'Let Me Take You To The Sun' wel even proeven. Met succes want deze kant smaakt me zelfs beter! Geen Anderson Brothers-'cover-up' maar wel kwaliteitssoul uit de midden jaren zeventig.

* Lamont Dozier- Going Back To My Roots (UK, 2 Good, 1977, re: ????)
Het enige dat ik over 2 Good Records kan vinden is dat het in 2009 een cd heeft uitgebracht van Amy Winehouse & The Specials. Het label van deze single oogt eerder jaren tachtig. Ook heb ik sterke twijfels aan de zanger. Is dit wel Lamont Dozier? Het wijkt sterk af van de zang op de originele 1977-uitvoering en het klinkt alsof hij zijn dag niet heeft. Op het label wordt de naam 'Pil' gebruikt, maar nee... ik kan me niet voorstellen dat dit Johnny Rotten is. Ik heb diverse zoekopties geprobeerd maar geen resultaat. Als iemand meer weet over deze single?

* GA-20- Jolene (US, Karma Chief, 2023)
Volgens mij heb ik deze gezien als 'pre-order' maar is er dan nog geen 'soundfile'. Heb ik die nodig? Het is immers Colemine en dat zit meestal wel goed. Arjan van Minstrel is in ieder geval enthousiast over de single. Het staat te boek op Discogs als country blues en ja... zo klinkt het ook. Een lekkere eigenzinnige cover maar wel met genoeg atmosfeer om in de soul te kunnen. 'Still As The Night' op de keerzijde komt uit de pen van Lee Hazlewood en Andie Belle is de gastzangeres. Ik denk niet dat ik van GA-20 de hele catalogus hoef maar eentje kan geen kwaad.

* Sugar Minott- Good Thing Going (NL, RCA, 1981)
Ik kijk voor de aardigheid ook even in de reggae. Er is eentje waarvan ik nu al spijt heb dat ik hem heb laten liggen dus wellicht nog eens een tochtje op en neer naar Zwolle? Deze van Sugar Minott is uiteraard gewoon voor de jaren tachtig-collectie.

* Say She She- Forget Me Not (US, Karma Chief, 2022)
En zowaar ligt Say She She gewoon in Zwolle op me te wachten. Dit is in de zomer van 2022 de eerste single van het trio en dit is de maagdelijk witte vinyl-uitvoering. Voor de titel zoeken de dames de hoogste regionen op van hun zangkunsten, verder heeft het nummer een beat dat het meteen méér jaren zeventig laat klinken dan de Colemine-collega's. Het speelse arrangement voorspelt de grootse dingen die gaan komen en, jawel, morgen (vrijdag) verschijnt dan het debuutalbum van Say She She. 'Blow My Mind' op de flip bevalt me ietsje beter. Het is meer in de sfeer van 'Trouble' en muzikaal is het psychedelische soul. Ik denk dat deze kant gaat winnen.

* The Shirelles- Soldier Boy (Zuid Afrika, Ridge, 1962)
Ik kijk een beetje verbaasd naar deze single. Ik denk even dat het een 5"-single is, maar nee... het is echt 7". Het label doet heel erg 78-toeren aan. Ik ben dan even vergeten dat ome Minstrel jaren geleden een partij Zuid Afrikaanse persingen heeft gekocht en deze Ridge blijkt 'gewoon' de originele persing te zijn uit dat land. Natuurlijk is het een pophit geweest maar dat neemt niet weg dat ik het veel té leuk vind om zomaar in de jaren zestig-bak te gooien. 'Love Is A Swingin' Thing' is meer upbeat maar ook een fijn alternatief voor de hit.

Het zilveren geheugen: september 1998 deel II

'De leste mooie dag van 't joar misschien'. Of krijgen we dit weekend toch nog een heel klein vervolg. Morgen zal de wind uit alle mogelijke richtingen komen en zal het iets koeler zijn dan vanmiddag maar wellicht dat ik de fiets nog wel uit de schuur ga halen voor een ritje. Vanmiddag begin ik heel ambitieus als ik zie dat de post meevalt. Het eerste plan moet ik echter al snel laten varen want het is pas tegen vier uur als ik klaar ben. Ik doe wat boodschapjes op het gebied van kleding bij een winkel op het industrieterrein en ben daarna van plan om over de Woldberg te fietsen. Dat zal ik uiteindelijk ook doen maar besluit eerst even een kijkje te nemen bij de kringloopwinkel in Tuk. De singles lijken aanvankelijk de gebruikelijke rommel te worden totdat mijn oog op een titel valt op een Franstalige single. Dat resulteert erin dat ik zes singles afreken en die ga ik binnenkort nog wel eens delen. Met het schaamrood op de kaken, dat wel! Daarna fiets ik over de Woldberg en de Eese naar Wilhelminaoord. Vanuit daar binnendoor naar Vledder. Ik ben even heel ambitieus en wil de weg volgen over Wapse en Diever en boodschappen halen in Dwingeloo. Dat doe ik niet. Ik haal de boodschappen in Vledder en fiets daarna toeristisch naar Uffelte. Vergeet ik bijna te vermelden dat ik vanmiddag weer eens de korte broek heb aan gehad. Dat had dinsdag ook wel gekund. Nu ga ik dan nog eenmaal terug naar september 1998, ook al weet ik niet zo goed waar dit verhaal begint en zal eindigen.

Ik heb de foto wel bij eerdere zoekopdrachten gezien maar het kwartje valt nu pas. The Britannia Inn is goed beschouwd de dichtstbijzijnde pub voor de Longlands Mill. Ongeveer honderd meter achter de rode auto loopt Queen Street recht naar beneden naar het niveau van Micklehurst dat jullie op de achtergrond zien. De foto is waarschijnlijk genomen met een telelens vanaf Stamford Road. Op de hoek zit in 1999 een cafetaria maar dat is niet zichtbaar op de foto en bovendien geeft de plattegrond hier ook geen melding van. Ze schenken zéér exclusief Douwe Egberts en hoewel ik het me eigenlijk niet kan permitteren, ga ik eens in de zoveel weken op een zondag een bakkie leut halen bij de buren. The Britannia is de pub waar Duitser Hans zijn liedje 'over de bewoners van Mossley' zingt hetgeen een liedje blijkt over ons als companions met naam en toenaam. In de directe omgeving van de Emmaus heerst dan nog altijd een haatdragende mentaliteit en wordt er geklaagd over injectienaalden en ander drugsafval. Er is echter binnen de Emmaus niemand die drugs gebruikt, dus het is niet van ons. Overigens hebben de buren ook geen keihard bewijs maar de leugens doen ons genoeg schade. Ik ben slechts een paar maal in The Britannia geweest en krijg het aan de stok met de 'landlady'. Op een gegeven moment worden companions sowieso bij de deur teruggestuurd. Met andere woorden... een ballentent. Laten we hopen dat het nu nieuwe uitbaters heeft en dat de companions welkom zijn voor een drankje.

Als ik aan september 1998 denk, komt ook de sponsorloop naar boven. Maar... is dat wel in september geweest en niet eerder? Ik raak betrokken bij de sponsorloop bij mijn eerste bezoek aan de Methodist Church in Mossley. Na afloop van de dienst word ik uitgenodigd door een echtpaar voor een lunch. De sponsorloop is echter weken later. Het is eind mei of begin juni als ik het helemaal heb gehad met de Methodist in Mossley en zou daarna ook snel de sponsorloop zijn vergeten. Hoe dan ook... het is een 'lange wandeling' in plaats van hardlopen. Ik heb het idee opgevat om Sadie mee te nemen en de mensen uit te nodigen om háár te sponsoren. Hoewel ik me er lange tijd voor heb geschaamd, meen ik dat het geld nooit bij het goede doel is gekomen. Het was ook maar iets van een tientje ofzo. Sadie heeft de middag van haar leven want ze is dol op wandelen en wordt deze middag overstelpt met aandacht en aaien over de bol. Het avontuur van het bergbeklimmen heb ik dit jaar maar eens overgeslagen. Daar heb ik een paar jaar geleden alles over geschreven dat ik me nog kan herinneren en wordt nog altijd zwetend wakker als ik terug denk aan het moment. Het is vermoedelijk de laatste keer geweest dat ik op de Raleigh uit fietsen ben geweest. Het is inmiddels in 1999 als ik in het winkeltje zit op de hoek van Queen Street en Manchester Road. Ik zie een vrachtwagen met container Queen Street in draaien. Een half uur later komt die terug en ik kan zien dat de container propvol zit. Bob brengt ons het nieuws tijdens de lunch. Een handelaar in oud ijzer heeft voor een fraai bedrag alle fietsen uit de loods opgekocht. 'Hoe zit het met mijn fiets?'. Had ik een fiets dan? Ja! Mijn Raleigh! Helaas, alle fietsen zijn in één keer weggegaan. Enfin, Mossley is zwaar ongeschikt om te fietsen en het ding stond al een half jaar te roesten in de loods.

Er is nog iets ontzettend september 1998 en ook van toepassing op de daaropvolgende weken. Met Geezer John en Philip heb ik afgesproken dat we om de beurt op zondag de Sunday Sports halen. De andere twee zullen de krant schoon houden en de koper mag als laatste doen met de krant waar die maar zin in heeft. De Sunday Sports is aan de buitenkant een krant over voetbal met vaak een interview met een sterspeler als 'cover story'. Je hebt de voorkant, vervolgens het beloofde interview en ook op de achterkant van de krant staan voetbalverhalen. En voor de rest? Schaars geklede dames. De dames brengen een beetje plezier in een voor de rest toch wel lastige tijd. Ik hik in september namelijk tegen een depressie aan en dat zal de komende afleveringen regelmatig ter sprake komen.

Week Spot: Odyssey

Geen flauw idee of hij nog altijd actief is op Ebay maar in 2011-2012 heeft de man een fraaie handel. Onder het motto 'The Northern Soul Jukebox' alsook 'The Motown Jukebox' en 'Reggae Jukebox' biedt een Engelsman zelf gebrande cd's aan met daarop enkele honderden nummers uit de betreffende genres. Ik schaf eind 2011 'The Northern Soul Jukebox' aan en vul er mijn mp3-speler mee. Gedurende vier jaar is dit dagelijkse kost voor mij en op deze manier leer ik heel veel 'nieuwe' muziek kennen. 'Battened Ships' van Odyssey staat eveneens op de 'Jukebox' en heeft als extra tag 'LP Only'. Tot afgelopen weekend heb ik ook altijd gedacht dat Odyssey een vroege incarnatie moest zijn van de latere discogroep maar nee... het is een hele andere band. Over de band is ook niet heel veel bekend. De bekende sessiemuzikant Donnie Dacus maakt deel uit van de band en dan houdt het verder wel op. Toch is het label waarop de elpee verschijnt een aanloop welke Motown naar hogere plannen moet brengen. Volgens critici is dit echter het begin van het einde. De Week Spot is deze week 'Battened Ships' van Odyssey uit 1972.

De bomen groeien voor Berry Gordy's Motown tot in de hemel in 1967. Dan krijgt het platenlabel een flinke klap te verduren als de gebroeders Holland en Lamont Dozier ontdekken dat Isaac Hayes en Steve Cropper méér vergoeding krijgen voor hun composities bij Stax als deze grote hits worden. Berry Gordy beschouwt zijn artiesten als werknemers in een fabriek en zij krijgen een vast salaris, ongeacht dat de plaat nu een miljoen verkoopt of driehonderd. De winst op de hits wordt weer geïnvesteerd in albums en platen van artiesten en bands waarvan het niet zeker is of deze een hit zullen scoren. Norman Whitfield neemt de rol van Holland-Dozier-Holland over. Op dat moment is Motown al aan het kijken of ze niet een filiaal kunnen openen in Los Angeles. William 'Mickey' Stevenson is belast met deze taak en ook hij vertrekt hals over kop als zijn partner Kim Weston tot dezelfde conclusie komt als Holland-Dozier-Holland. Stevenson begint dan het Venture-label in Los Angeles. In de begin jaren zeventig wil Motown graag de zaken uitbreiden met een aandeel in de filmindustrie, alleen ligt Detroit té ver vanaf Hollywood. Er wordt in 1971 een voorzichtig begin gemaakt met de opening van een kantoor in Los Angeles en het Mowest-label is hier getuige van. In 1972 volgt de radicale beslissing om Detroit voorgoed te verlaten en de studio's en alle zaken over te hevelen naar de Amerikaanse westkust. Dat is het moment waarop onder andere Gladys Knight & The Pips het contract opzegt en naar Buddah verhuist.

Het vertrek van Diana Ross bij The Supremes is een ander gevoelig punt waarmee het Motown-bolwerk verder afbrokkelt. Het heeft niets te verliezen en start in 1971 met Mowest. Twee jaar later gaat het label alweer ter ziele als Motown voorgoed in L.A. is gevestigd. In Engeland wordt Mowest echter gebruikt tot en met 1976. Het heeft in haar korte bestaan twee hits: 'The Night' van Frankie Valli & The Four Seasons en 'What The World Needs Now Is Love/Abraham Martin And John' van Tom Clay. Verder een hele hoop platen waarvan nooit een exemplaar wordt verkocht en die uiteindelijk voor dubbeltjes en kwartjes worden verpatst. Het album van Odyssey is daarvan een voorbeeld. De plaat is omstreeks 1976 al onvindbaar en dat is ongeveer de tijd dat 'Battened Ships' wordt ontdekt door de dj's. Die betalen op een gegeven moment gemakkelijk 125 dollar om een exemplaar te bemachtigen. Overigens is die prijs flink gezakt sindsdien.

Odyssey is een opvallende verschijning binnen Motown. Hoewel 'Battened Ships' uitermate geschikt is voor de dansvloer is het album een mengelmoes van stijlen. Van 'sunshine pop' en country naar Chicago-achtige geluiden als 'Battened Ships'. Genoemde Donnie Dacus is één van de leden van dit, verder onbekende, gezelschap. De groep heeft jaren later vooral een cultpubliek in Japan en dus is het ook niet zo verwonderlijk dat deze single in Japan is geperst. Ik krijg altijd goede luim van 'Battened Ships' en dus mag dit de Week Spot zijn in wellicht de laatste 'warme' week van 2023.

Singles round-up: september 6

De dinsdag is ruim acht jaar lang mijn vaste vrije dag geweest buiten een hele korte periode in eind 2020 en begin 2021 na. Ik heb van oudsher de woensdag vrij maar dat is doorgaans een vrij drukke dag in de post. Het is omstreeks april 2015 als de vraag komt of ik niet op woensdag wil werken en dan een andere dag vrij. Dan besluit ik de dinsdag te doen omdat ik een paar weken eerder 'Tuesday Night Music Club' ben begonnen. Met name het laatste jaar is de vrije donderdag me steeds meer gaan bevallen en nu ik weer een werkdag moet uitzoeken, krijgt de laatste het voordeel van de twijfel. Ik heb vorige week dinsdag dus de stekker uit 'Tuesday Night Music Club' getrokken. In 2020 en 2021 tracht ik de twee te combineren op dinsdag en dat is niet altijd een succes. Soms arriveer ik pas thuis om tien voor zeven en kan dan meteen plaats nemen achter de microfoon, maar het is ook voor gekomen dat ik voor Jan met de korte achternaam naar Meppel fiets omdat er geen post is. Vandaag is een rustig dagje en dat vind ik helemaal niet erg. Ik ga jullie nu het restant van de afgelopen weken aan jullie voorstellen. Er bestaat een kans dat ik voor het weekend nog een aantal singles ga ontvangen maar moet dan maar bekijken of ik deze bewaar voor volgende maand of niet. Op het menu staan acht singles, een 10" en een 12"-single. Een paar stokoude schijfjes alsook compleet nieuwe releases.

* The Lewis Connection- Got To Be Something Here (Japan, P-Vine, 1979, re: 2022)
Voor de goede orde: Mijn persoonlijke beleving is geen oordeel over mans' werk maar Prince heeft me nooit kunnen bekoren. Ik moet dan ook best een beetje verveeld zijn wil ik een plaat checken waar Prince op de achtergrond meezingt. Ik geloof dat de middag beschrijft dat ik deze plaat tegenkom op Juno. Het zou de eerste studio-opname zijn van het lid van het Paarse Koningshuis. Dan verwacht je meteen strakke funk en dat is waar de verrassing komt bij The Lewis Connection. 'Got To Be Something Here' is namelijk een erg sfeervol nummer dat erg ver verwijderd lijkt van de funk. The Lewis Connection komt eveneens uit de omgeving van Minneapolis en dus maakt het gebruik van een collega-muzikant. The Lewis Connection brengt oorspronkelijk een elpee uit eigen beheer in 1979. Ook de hoes valt onder de creativiteit van de band en per abuis vermeldt deze de bandnaam The Lewis Conection. Zo wordt de plaat in eerste instantie ook opnieuw uitgebracht in 2013. Het Japanse P-Vine voegt de missende 'n' toe en brengt eveneens deze single uit. Hoewel de synthesizers duidelijk 1979 zijn, klinkt het verder als de betere crossover uit de vroege jaren zeventig.

* Thee Marloes- Logika (US, Big Crown, 2023)
Gisteren presenteerde ik al een plaat met de wortels in Turkije en Azerbeidzjan en ook vanavond gaan we op wereldreis. Laten we beginnen in Indonesië. Thee Marloes is een trio uit Soerabaja bestaande uit gitarist en liedjesschrijver Sinatrya Dharaka, drummer Tommy Satwick en zangeres Natassya Sianturi. Ze mixen invloeden uit de international jazzy, soul en pop met gedeeltelijk Indonesische teksten. 'Logika' is de tweede single tot dusver en het debuutalbum wordt volgend jaar verwacht. Juno heeft haar voorraad binnen een dag verkocht en ik ben net té laat. Gelukkig biedt een Nederlander de single aan op Discogs en daar heb ik deze besteld. 'Logika' is een ballade met een ontzettend fijne groove van drums, gitaar, bas en orgel. Het heeft een fijn retro-geluid terwijl het niet een gimmick wordt. Ik moet die andere single ook maar eens uitchecken.

* The Bagdads- Bring Back Those Doo-Wopps (US, Double Shot, 1968)
Het is hoegenaamd 'grappig' dat ik een single van Richard Marx heb gekocht in Assen. De reden van het grapje kan ik nu uit de doeken doen. Er schiet me opeens te binnen dat ik 'Speak Now' van Richard Marks nog eens moet bestellen. Demonfuzz heeft de plaat maar uiteraard bestel ik dan niet eentje. Dat levert dus de 'oldies' op in de aflevering van vanavond. The Bagdads is afkomstig van dj Boston waarvan ik meerdere singles heb. Iemand uit de Surinaamse soul-scene die erg creatief is met zwarte viltstift. Hij heeft van The Bagdads een heuse 'cover-up' gemaakt. 'Bring Back Those Doo-Wopps' doet me erg denken aan een ander plaatje dat ik heb. Ik moet even nadenken. Aha! 'Too Proud To Let You Know' van The Relations. Een eerbetoon aan de doo-wop waarbij het niet helemaal zeker is of het de draak steekt met de oude zanggroepen of dat het gemeend is. De flarden van een uitzinnig concertpubliek maken het dubieus. Ik heb een paar weken geleden 'Green Power' gedraaid in de show. Dat is meer funky maar ik moet zeggen dat ik beide kanten ontzettend leuk vind, hoewel het niet essentieel is.

* Rhetta Hughes- Hip Old Lady On A Honda (Frankrijk, Polydor, 1969)
Ik noem het beestje bij de b-kant want dat ken ik het beste. Een plaat en productie uit de koker van Jo Armstead samen met Mike Terry. De Amerikaanse persing is op nogal twijfelachtig styreen en dus is zo'n Franse single de beste optie ook al is die niet goedkoop geweest. 'His Happiness' is helemaal nieuw voor mij en dat is een zeer fraaie ballade. Toch blijft 'Hip Old Lady' de voornaamste reden om de portemonnee te trekken. Als bonus een prachtig fotohoesje maar, voer de kniesoor, het lipje met de titel is helaas afgescheurd. 'Hence price'.

* Richard Marks- Speak Now (UK, Ocean Of Tears, 1975, re: 2019)
Het is maart 2020. Je vraagt je af. Gebeurt dit echt? Ik heb een paar weken eerder kennis gemaakt met 'Since I Don't Have You Anymore' van Kelly Finnigan. Omdat ik de plaat zo snel mogelijk in huis wil hebben, bestel ik hem bij een dealer in Amsterdam. Die gebruikt eerst alle corona- en lockdown-excuses die een mens kan bedenken om de plaat niet te hoeven posten en als het pakket dan eindelijk arriveert? Dan blijkt hij de verkeerde Richard Marks te hebben gestuurd. Nee, niet de krullenbos uit de jaren tachtig maar een andere titel van Marks ('Never Satisfied'). Intussen bemachtig ik ook de heruitgave van 'Love Is Gone' op Izipho maar het komt er steeds niet van om 'Speak Now' nog eens te bestellen. Gelukkig heeft Demonfuzz er nog eentje liggen. 'Speak Now' is zonder meer een van Marks' allerbeste momenten. Komende zaterdag kunnen jullie horen wat ik bedoel... De b-kant heet erg interessant 'Purple Haze' maar heeft niets van doen met Jimi Hendrix. Of toch wel? Het is een ander nummer maar de wah wah-gitaar is een vette knipoog naar Hendrix.

* Names & Faces- Tante (Suriname, Uncle, 1974)
Naast Indonesië brengen we ook een bezoek aan Suriname. 'Tante' is pure kaseko soul. Op de keerzijde staat een uitvoering van Don Gibson's 'Sweet Dreams' en dat is een prachtige ballade. Natuurlijk komt Names & Faces in de Blauwe Bak en vooralsnog lijkt de laatste het beste uitgangspunt hoewel een poepje kaseko ook best tussen de funk en soul in kan.

* Dionne Warwick- Who Is Gonna Love Me (NL, Scepter, 1968)
Maar...? Wat gaan we met Dionne doen? Het is de enige single van vanavond waarbij het niet zeker is of ze geschikt is voor de Blauwe Bak. Ik word altijd hebberig van singles van Dionne Warwick met fotohoes en deze is dankzij een miniem defect aan de hoes fors afgeprijsd. Ach natuurlijk gun ik dit wel een plekje in de Blauwe Bak. Zowel voor- als achterkant zijn klassiekers op zichzelf. Toch moet ik wel vaststellen dat Dionne's 'Always Something There To Remind Me' het niet haalt bij Sandie Shaw.

* Tom Browne Feat. Carol Woods- Brighter Tomorrow (UK, Expansion 10", 1983, re: 2023)
Oorspronkelijk heeft Expansion deze 10" al in 2015 uitgebracht maar ziet in 2023 reden om het een tweede oplage te geven. Ditmaal op een soort van 'goud' dat ik meer zie als groen, maar vooruit maar. De heruitgave is in een gelimiteerde oplage van honderd en iemand op Discogs probeert nu al het dubbele ervoor te krijgen. Succes daarmee! Het is een combinatie van 'cover versus original'. Op de a-kant het origineel van Tom Browne met Carol Woods op zang. De andere kant bevat een cover door Diplomats Of Soul met de hulp van Incognito en Imaani. Beide nummer zijn om en nabij zes minuten en dat betekent stukjes instrumentaal in de Tom Browne-versie met van die lelijke jaren tachtig-synthesizers maar verder is dit een oergezellig two step-feestje. In 2015 zijn de synthesizers enigszins aanwezig maar klinken niet zo pijnlijk als bij Tom Browne. Ditmaal een meer funky bas (afkomstig van Incognito) en Imaani is een goede vervangster van Carol. Persoonlijk vind ik de update ietsje beter.

* Jackie Moore- Holding Back (UK, A's & Bees 12", 1983, re: 2023)
Nog een heruitgave van een disco-kraker van veertig jaar geleden. Ook ditmaal op 33 toeren en nu met een remix van Moplen als bonus. Het is even onduidelijk wat de a- en b-kant is en ik zit al vijf minuten in de 'Breakdown Mix' als ik ontdek dat de Moplen-versie op de andere kant is. Hij heeft de plaat ietsje versneld en dat past goed. Ik neig voor het echte feestje toch naar de negen minuten durende 'Breakdown Mix' maar misschien moet de Moplen-remix nog even groeien bij mij.

* Shazz- Innerside 'Universal Soul Mix' (UK, One World, 1998, re: 2023)
We sluiten af met een jaren negentig-feestje. Hoewel de plaat me in 1998 helemaal is ontgaan 'mag' het tegenwoordig in de meer progressieve soul-scene. De perfecte dansplaat voor een nazomeravond. Eric Morand tekent voor de muziek en de beats terwijl Ken Norris zijn prachtige soulstem leent voor 'Innerside'. De 'radio-edit' staat op de b-kant maar ik vind deze langere versie dermate fraai uitgewerkt dat dit de kant van mijn keuze is. En wederom ook komende zaterdag te beluisteren in 'Do The 45'!

Singles round-up: september 5

Gedurende de vakantie is het verzamelen gewoon door gegaan. De grote partijen singles uit Assen en Emmeloord heb ik inmiddels behandeld en ook de paar in Sneek. Wat nu alleen nog rest zijn negentien platen die ik nog niet van een bericht heb voorzien. Daar verwacht ik later deze week nog een paar bij. Hoe zal ik het eens gaan doen met de huidige negentien platen? Op alfabetische volgorde van artiesten? Opsplitsen in heruitgaven, 'oud spul' en hagelnieuwe muziek? Ik besluit dan om de platen in chronologische volgorde van aanschaf te doen. Vanavond krijgen jullie dus de eerste negen singles. Er zitten een paar tussen die ik nog niet eerder 'live' heb beluisterd vanaf vinyl en dus mag de apparatuur aan voor deze negen singles. Veiligheidsriemen vast en gaan!

* Kit Sebastian- L'Addio (UK, Mr. Bongo, 2023)
We beginnen vanavond met een plaat uit een prachtige zomer van héél lang geleden. Of nee... de zomer zélf was niet veel soeps in 2023 maar de nazomer des te mooier. Het Mr. Bongo-label ken ik van de Moon People. Mr. Bongo zélf is een dj met een zeer eigenzinnige muziekkeuze. Daar past ook Kit Sebastian in thuis. Kit Sebastian is een duo met roots in Turkije en Azerbeidzjan en de culturen van beide landen ademen door in 'L'Addio'. Het is moderne psychedelica in de Khruangbin-traditie met een breakbeat welke het interessant maakt voor de soul-georiënteerde dj's. De plaat stroomt over van atmosfeer en is behoorlijk 'left field' maar daar hebben we meer van vanavond!

* Newban- If I Could (Spanje, Soul4Real, 1974, re: 2022)
Ik had het niet beter kunnen splitsen. De singles van vanavond heb ik allemaal besteld in augustus. Juno past de 'sales' iedere maand aan want ook in september hebben ze nog altijd veel in de uitverkoop. Ik weet dat dan nog niet en bestel haastig op 28 augustus een aantal titels uit de 'sales'. Newban is daar eentje van. Ik weet nog goed dat ik niet dolenthousiast was toen de plaat oorspronkelijk werd aangeboden. Na een jaar sta ik daar anders in en bovendien doet Juno hem weg voor half geld. Newban is de voorloper van de jaren tachtig-band Atlantic Starr en maakt in 1974 een aantal opnames welke in 1977 op twee elpees zullen worden uitgebracht. 'If I Could' is erg feestelijke funky soul met fijne blazers en een refrein waarvan ik me nu niet meer kan voorstellen dat ik de plaat niet meteen heb besteld.

* Odyssey- Battened Ships (Japan, Mowest, 1972, re: 2021)
Niet te verwarren met de jaren tachtig-band van 'Going Back To My Roots'. Deze Odyssey maakt één album in 1972 voor het Mowest-label waarvan 'Battened Ships' een enorme favoriet is geworden in de meer progressieve Northern Soul-scene. Het Engelse Soul Brother-label heeft een hagelnieuwe release met beide nummers van deze Japanse single. Toch is de Japanse uitvoering met fotohoes slechts vijf pond meer en dus koop ik deze. Het is in 2016 al uitgebracht op zwart vinyl, het oranje vinyl dateert van 2021. Beide kanten zijn overigens niet te versmaden. 'Our Lives Are Shaped By What We Love' is een tandje lager qua tempo maar is dan wel meteen zó 'laidback' dat het past bij mijn huidige smaak. Bij Soul Brother is dit overigens de a-kant geworden.

* Say She She- Trouble (US, Karma Chief, 2023)
De Week Spot van afgelopen week. Niet alleen schrijf ik de naam van Nile RoDgers weer eens verkeerd, ook doe ik alsof ik al eens heb geschreven dat ik bijna de gehele catalogus had gekocht. Euh nee... dat heb ik niet op Soul-xotica geschreven. De singles zijn allemaal aantrekkelijk geprijsd en smaken naar meer, maar ik besluit toch om ze een voor een te doen. 'Trouble' is dus de meest recente van het stel.

* Carlton Jumel Smith- The Loveliness Of You (US, Timmion, 2022)
De combinatie van Carlton Jumel Smith en Cold Diamond & Mink is altijd goed. Deze heb ik in eerste instantie gemist maar dan opnieuw... 'This Is What Love Looks Like' ontdek ik ook pas nadat die geruime tijd uit is. C.J. heeft een stem waar ik helemaal enthousiast van raak. Hij zingt geen liedjes, hij leeft ze! Het muzikale vakmanschap van Cold Diamond & Mink en de ietwat 'lo-fi'-productie maken het helemaal af.

* Smoke Inc.- Waitin' For Love (UK, Mr. Bongo, 1977, re: 2023)
Zoals ik al heb geschreven bij Kit Sebastian, Mr. Bongo heeft een eigenzinnige muzieksmaak. Nadat hij in het begin van zijn platenlabel voornamelijk latin heeft uitgebracht, heeft hij in 2023 ook plaats voor het eigentijdse Kit Sebastian en de heruitgave van deze gezochte disco-knaller. Dit zit in dezelfde hoek als Odyssey. Intelligente muziek gemaakt met handen en voeten. Aan de productie kun je horen dat niets aan het toeval is overgelaten hoewel de plaat in 1977 al in eigen beheer wordt uitgebracht. Een van de beste heruitgaven van dit jaar! Op de b-kant doen ze 'It's The Same Old Song' nog eens overnieuw en dat is ernstig vertraagd. Het haalt het niet bij 'Waitin'.

* Inell Young- The Next Ball Game (UK, Big-9/Soul Jazz, 196?, re: 2016)
'What Do You See In Her' zorgt in 2016 voor een aardverschuiving bij mij. Ik meen me een dramatisch verhaal te herinneren dat dan de ronde gaat. Inell zou gedumpt zijn door haar producer met wie ze een liefdesrelatie onderhoudt. Hij ontdekt dat ze zich heeft overgegeven aan de drugs. Ze maakt de plaat in 1972 en overlijdt kort daarop aan een overdosis. Anno 2023 kunnen we stellen dat dit een fabeltje is. Haar zoon heeft de wereld laten weten zijn moeder in 1996 is overleden. Inell maakt drie singles waarvan de eerste twee met Eddie Bo in de jaren zestig. Een exacte release-datum is er niet en ik volg Sir Shambling die schat dat het uit de late jaren zestig stamt. 'The Next Ball Game' heeft een erg drukke drummer. 'Part Of The Game' is een prachtige kant 'deep soul' van de bovenste plank. Het is dan ook mijn favoriet van het duo.

* Cheeba's Latin Bros.- What You Gotta Say - Hey, Hey! (UK, Echo Chamber, 2023)
Greg Belson deelt de release van deze single op Facebook. Ik kan me wel vinden in zijn enthousiasme en stop de plaat in mijn boodschappenmandje. De avond erna kijk ik opnieuw in het mandje maar dan is de plaat al uitverkocht. Jammer maar helaas! Een week later blijkt Juno toch nog een paar te hebben gevonden en zo heb ik de nummer 137 uit de gelimiteerde oplage van 250. Onder het motto van 'Boogaloo Lessons' heeft dit collectief een soort van mash-up gemaakt van favoriete stukjes uit een aantal favoriete platen. Dat swingt als een idioot maar is ook erg 'left field'. Ik neem echter graag het risico en wil dit feestje wel delen met mijn luisteraars.

* RnB Classics- What's Up (UK, RnB Classics, 2023)
Ik heb even wat huiswerk gedaan en niet heel veel opgeschoten. Vince Cartier doet in 2022 remixes van nummers van Justin Timberlake en laat deze uitbrengen op het Kiss Klassics-label. Kiss Klassics specialiseert zich sinds 2021 in releases van R&B- en poptracks die anders niet op vinylsingle zijn uitgebracht. Ik heb net een Daft Punk-single toegevoegd aan mijn boodschappenmandje en vooral vanwege 'Get Lucky'. Op de overige releases zie ik niet de naam van Vince Cartier. Het is aannemelijk dat Vince voor deze 'edits' een bestaand nummer heeft gebruikt maar ik kan het origineel niet ontrafelen, hoewel het me wel bekend voor komt. Ah, het is 'U Know What's Up' van Donell Jones. Dan ga ik nu ook even popkwisje spelen met de b-kant. 'Say I' heet dit op het label. Destiny's Child zeg ik uit mijn blote hoofd. Fout. Het is 'Say I' van Christina Milian. Ontzettend 'left field' maar wel een aanstekelijk schijfje vinyl.

Diagonaal zeven letters: Maandag 25 september

Gaat het een traditie worden? Maandag fietsdag? We zullen zien! In ieder geval bevalt het me op dit moment om op maandagmiddag een buitensporige fietstocht te maken en ben ik dermate fit dat ik niet helemaal kapot en gebroken ben. Er komt vanzelf weer een druilerige maandag die de traditie in de war schopt. Met de huidige temperaturen moet ik het er wel van nemen. Ik heb een boodschapje bij de Zeeman. Nu kan ik tot morgen wachten als ik in Steenwijk ben maar ik heb wel zin een stukje fietsen. Dus zoek ik op Google en zie dat er in Beilen een Zeeman zit. Oh? Wellicht kunnen we weer eens andersom fietsen? Over Dwingeloo en Lheebroek via Brunstinge naar Beilen? Het is klokslag drie uur als ik op de fiets stap. Misschien overschat ik mezelf en ga ik de Zeeman niet meer halen maar Beilen trekt me wel op ene of andere manier. In Lheebroek besluit ik niet over Brunstinge te gaan maar eens te kijken waarlangs de kortste route me leidt. Ik kan me niet heugen dat ik dit ooit eerder heb gefietst. Ik kijk naar de tijd op de pinautomaat bij de Zeeman en het is dan half vijf. Bij de Albert Heijn haal ik een pak karnemelk en koekjes en ga eens bedenken wat mijn volgende stap gaat worden. Westerbork? Het is vlakbij dus waarom niet? En zo begint wederom een lange fietstocht.

Ik volg nu voor de verandering eens de fietsknooppunten naar Westerbork en dat is beduidend mooier dan het saaie stuk parallelweg dat ik tijdens de vakantie tweemaal heb gefietst. In Westerbork zit je vlakbij Orvelte en dat lijkt me ook wel weer eens aardig. Ik ben daar de vrijdag vanuit Emmen doorheen gekomen maar heb dan al een ontzettende dorst. Ik stap dan niet af om een foto te maken en dat heb ik vandaag wel gedaan. Toch is dat niet de foto boven dit bericht. Vanuit Orvelte fiets ik naar Witteveen en over het Mantingerveld. Aan het eind van het Mantingerveld heb ik deze foto gemaakt. Ik meen dat ik nog boodschapjes nodig heb en wil terug over Dwingeloo maar besef me opeens dat ik bij Pesse ga uitkomen. Zover zijn we nu nog niet. Ik fiets pal langs de Col Du Vam, of wel de VAM-berg, welke vorig week nog het toneel was van het Nederlands kampioenschap wielrennen. Deze ga ik ooit ook nog eens doen met de Topper maar vandaag niet. Ik heb het even gehad met de toeristische routes en laat Drijber links liggen en spurt door naar Pesse. Omdat ik naar Dwingeloo moet voor de winkel ga ik het Dwingelderveld over naar de radiotelescoop en door naar Lhee. De bosrand langs naar het planetron en dan naar Dwingeloo. Daar begint het te schemeren en zie ik dat het bijna acht uur is.

Wat doe ik eigenlijk bij de Albert Heijn? Ik herinner opeens dat ik nog een maaltijd in de koelkast heb en qua brood en dergelijke ben ik ook wel voorzien. Ik koop een flesje drinken en ben bijna bij de kassa als het me te binnen schiet. Evenals de admiraal, de koning en de keizer wil ik ook graag een velletje papier hebben op het kleinste kamertje en dus terug de winkel in om wc-rollen te halen. Ik doe hetzelfde als twee weken geleden en fiets over Dieverbrug en langs de Rijksweg terug naar Uffelte. Het is dan erg donker en een beetje nevelig, nu is de lucht helder en is het beter te doen op het fietspad. Ik ben om half negen thuis. Vijf en een half uur onderweg geweest en, ja, het zal wel weer iets van zeventig kilometer zijn geweest?

Het zilveren geheugen: september 1998 deel I

Heb ik al eens eerder geschreven over dit rampzalige weekend? Ja... ik denk in het kader van de serie over twintig jaar geleden. Ik heb niet terug gebladerd maar ik kan me herinneren dat ik toen voor eens en voor altijd heb vastgesteld waar ons kampeerterrein was. Ik moet nog altijd de Emmaus in Mossley vragen of ze me het boek kunnen toesturen want eigenlijk ben ik best benieuwd of de verhalen uit de begintijd kloppen. Hopelijk heeft het ook foto's van de officiële opening waar ik op de gevoelige plaat ben vastgelegd. Ik heb de Emmaus in Mossley zien groeien. Het begint met een handjevol 'companions' van verschillende nationaliteiten. De keuken met twee houten tafels met banken waar we met zijn allen onze (warme) lunch en avondeten nuttigen. Onmin met een andere companion dient onmiddellijk te worden uitgesproken want je zit letterlijk naast of tegenover elkaar als de maaltijd wordt opgediend. Het verhoogt de saamhorigheid van de groep. Als ik Mossley verlaat is de nieuwe keuken klaar en hebben we opeens vijf tafeltjes met elk vier stoelen. Dat is waar de 'eilandjes' beginnen, iets dat ik in 2001 nog eens met eigen ogen kan vaststellen. Ten opzichte van mijn binnenkomst in april 1998 is de Emmaus in september ook al flink gegroeid en uitgebreid. Dat heeft zo ook zijn voordelen. Er wordt ons in september verteld dat er een budget is voor een uitje van de 'community'. Het maakt niet uit of het een concert is of een weekendje weg: Onze 'people-carrier' mag worden gebruikt en de Emmaus betaalt het grootste deel van de kosten. Er moeten tenminste drie mensen mee gaan. John heeft meteen een plan: Laten we naar de 'Blackpool Illuminations' gaan!

Een Engelsman wil ook wel eens wat na een jaar noeste arbeid aan land. Tegenwoordig steken ze massaal de Noordzee over en verblijven in Spanje maar in de jaren zestig en zeventig zijn het de kustplaatsen welke favoriet zijn. Blackpool is daar eentje van. Het amusement is helemaal toegespitst op 'working class'-families compleet met een permanente kermis op het strand van Blackpool. De 'Blackpool Illuminations' vormt een jaarlijkse traditie en luidt als het ware het winterseizoen in. Het is niets anders dan een domme lichtschakelaar. Als de duister in valt, gaan de lampjes aan. De lampjes hangen aan waslijnen en bestrijkt de gehele breedte van het strand. Ook de gebouwen aan het strand zijn voorzien van deze lampjes. Het ontsteken van deze lampjes trekt jaarlijks duizenden toeristen. John heeft voorgesteld om met een groepje vanuit de Emmaus dit gade te slaan. Het wordt een bekend driehoekje: John, Philip en mezelf. John is de verbinding tussen Philip en mij. Ik zou niet vrijwillig met alleen Philip zijn weg gegaan. Onze werelden liggen té ver uiteen en bovendien heeft Philip last van een kwade dronk. Alleen... hoe komen we in Blackpool? John is zijn rijbewijs kwijt en moet nog een paar maanden drugsvrij blijven voordat hij een herexamen kan doen. Philip heeft helemaal geen rijbewijs en ik evenmin. De 'people-carrier' is een oude brik welke is gedoneerd aan ons. We zullen later iets van een upgrade hebben want zo'n Rover 216 is met vijf mensen propvol. We zullen later een onooglijke Nissan Prairie uit het jaar nul krijgen. Daar passen we tenminste wél met z'n allen in, maar jongens... wat ben ik blij dat deze hokken de shredder zijn in gegaan. Coördinator Bob en zijn vrouw Carol besluiten ons naar Blackpool te rijden en de volgende dag weer op te halen. Ze dumpen ons op de camping en smeren hem meteen. Gelukkig staat de tent al snel en dan moet de keel maar eens worden gesmeerd. We krijgen een lift van een campinggast naar de eerste pub aan de rand van Blackpool.

Het 'zakgeld' dat we hebben meegekregen verdwijnt in de achterzak van de barkeeper. Ik moet op een bepaald moment naar de wc en voel dat mijn benen zwaar zijn. We zijn nog niet eens in Blackpool zélf en moeten nog de hele avond, maar ik ben nu al een beetje teut en ook bijna blut. Dan lopen we richting de pier. Dat zal vast een wandeling zijn geweest van zeven kilometer? Halverwege eten we 'fish and chips' en dan moeten we opeens de zaak verlaten. John vertelt me jaren later is gebeurd. Het schijnt dat ik een erg oneerbaar voorstel heb gedaan naar de dame van de frituur. Ik kan het me niet voorstellen want ik ben altijd zo netjes naar dames toe, maar dan opnieuw... ik ben al aardig dronken. Vlak voor het stadscentrum krijgen we woorden. Volgens John is het rechtsaf naar de pier. Philip wil linksaf. Ik moet kiezen. John redt zich wel en zo zeker ben ik niet over Philip. Ik ga dus met de laatste mee maar dat gaat op de pier al helemaal mis. Philip wil zingend gaan bedelen voor drank en dat zie ik niet zitten. Ik laat Philip achter op het strand (waar de verlichting al een uur geleden is aan gegaan toen wij nog onderweg waren) en struin door de stad. Ik ben niet alleen de uren kwijt in 2018 en 2023. Ook in 1998 weet ik niet meer wat ik allemaal heb gedaan. Ik weet wel dat ik nog een disco ben binnengekomen waar ik even later met een flinke trap onder de reet naar buiten ben gegaan. Wellicht opnieuw onaardig geweest tegen het vrouwelijk geslacht?

De pubs gaan dicht en ik heb ook schoon genoeg van dit stomme Blackpool. Ik meen me te herinneren dat de camping op St. Anne's moet zijn. Ik investeer mijn laatste ponden in een taxi naar St. Anne's en... dat is de pier. Ik word even helemaal gek en hou een taxichauffeur aan. 'Stap maar in en ik help je uit te zoeken waar de camping is'. Op het kantoor van het taxibedrijf komt hij dan met het verlossende antwoord. 'Ik breng je er naartoe'. Dan heb ik een probleem want mijn geld is schoon op. 'No problem' en hij brengt me gratis en voor nop op de camping. Ik ben zo kwaad dat ik naar ons tentje ga en een slaapzak uit de tent gris. Dat blijkt de slaapzak te zijn waar John in ligt. Ik ga uit protest voor de tent liggen. Daar word ik om acht uur gewekt door John. 'Snel in de tent voordat de anderen je zien'. Philip heeft wonderwel de camping ook weer gevonden, hoewel die al twee uren slaap in een hotel heeft gehad. Een hotel met tralies want hij heeft vastgezeten op het bureau vanwege het bedelen. John is gewoon lam geworden in een nachtclub en ik...? Tja, dat kan ik me de volgende morgen al niet meer herinneren.

John en Philip trakteren me op het smerigste ontbijt dat ik ooit heb gehad: Een Mars-reep met een halve liter-blik Special Brew. De ruzie wordt bijgelegd en we beloven elkaar dat Bob en Carol en de rest van de Emmaus niks mag weten over wat zich allemaal heeft voorgevallen. Carol is een beetje onze Emmaus-moeder en iemand die meteen een leugen doorziet. 'En hebben jullie een gezellige avond gehad? ', vraagt ze als ze ons komen op pikken. 'Jaaa, prachtig, dit doen we volgend jaar weer'. 'Oh really?', is haar reactie. Natuurlijk heeft ze al lang gezien dat we een hels weekend hebben gehad. Een jaar later zijn John en Philip al lang vertrokken en tref ik voorbereidingen op een terugkeer naar Nederland. Ik hoef wat mij betreft nóóit weer in Blackpool te komen.

Week Spot: Say She She

Het is al bijna twee maanden geleden sinds ik voor het laatst een digitale show heb gedaan op Wolfman Radio. Mis ik het? Ja, eigenlijk best wel. Ik ga komende week opnieuw een poging wagen want ik heb het probleem dat de Windows 7-desktop de mixer (en dus ook de microfoon) niet herkent. De oude VDJ6 heeft een opdonder gehad met het veranderen van de wachtwoorden en is voor een digitale show niet meer betrouwbaar. Zelfs als ik een grotere file omzet naar 128 (geheel tegen mijn principes in!) dan weigert hij deze nog altijd te laden. De digitale shows liggen vaak ten grondslag aan 'Hier en nu' en ik kan niet wachten om te ontdekken wat momenteel 'hip' is in de digitale wereld. Toch ga ik vandaag een voorschotje nemen met de aankondiging van de Week Spot van... afgelopen week. Helaas is Trambeat niet op tijd gearriveerd in Uffelte en heb ik een alternatief nodig. Hipper en nieuwer dan Say She She gaat het hem waarschijnlijk niet worden. Omdat we altijd nog wel eens naar een rood platenlabel kunnen kijken, doe ik ook meteen maar een foto van het gezelschap. 'Trouble' van Say She She is de Week Spot van de voorbije week geworden.

De dames hebben elk de nodige ervaring in de muziek en Say She She mag dan ook gerust een 'supergroep' worden genoemd in de context van de moderne soul en r&b. Say She She heeft voor de nodige opschudding gezorgd in het laatste jaar. Uitverkochte concerten, optredens op onder andere het Engelse Glastonbury en een handvol zéér smakelijke singles. Als klap op de vuurpijl verschijnt komende donderdag het eerste album van de groep: 'Silver'. Of de plaat in aanmerking komt voor dat edelmetaal is nog even afwachten, maar het is één van de weinige bands uit de Colemine-stal waarvan ik verwacht dat ze nog best eens groot kunnen worden. De groep opereert vanuit Brooklyn en Colemine heeft speciaal voor hen een nieuw platenlabel opgezet: Karma Chief. Piya Malik, de dame in het midden, is afkomstig uit Londen en heeft gezongen op platen van El Michels Affair. Nya Gazelle Brown en Sabrina Mileo Cunningham maken het trio compleet. De eerste heeft gezongen bij een formatie met de naam 79.5. Say She She timmert pas een jaar aan de weg en, zoals gezegd, heeft al flink wat stof doen opwaaien in de hoek van de moderne soul.

De naam is een woordspeling op 'C'est Chic' en is dus een verwijzing naar Nile Rogers van Chic. Hoewel de groep muzikaal in dezelfde periode beweegt, heeft 'Trouble' net een iets oudere klank in zich. Trouw aan de overige Colemine-acts is helemaal niets digitaal te vinden in de studio. Say She She heeft alle tracks 'live' gespeeld en opgenomen op tape welke vakkundig is geproduceerd door Sergio Rios. Deze heeft ook een lange staat van dienst en heeft met bijvoorbeeld Alicia Keys gewerkt. 'Silver' verschijnt overigens vrijdag. Jullie hoeven donderdagmorgen nog niet in de slaapzak voor de platenzaak te liggen.

Als voornaamste inspiratiebronnen noemt Say She She onder andere Tom Tom Club en Grace Jones, maar uiteraard ook Nile Rogers en zijn Chic-imperium. Kunnen ze alleen maar zwoel in de camera kijken en lief zingen of hebben ze nog een boodschap? Jazeker! Ze hebben een speciale single uitgebracht als onderdeel van een grotere campagne om het wapenbezit aan te pakken. Of je de single koopt op niet, je kan in ieder geval voorgedrukte brieven en kaarten downloaden om naar je lokale vertegenwoordiger te sturen. Ik heb me de vorige keer ingehouden en niet meteen alle singles van Say She She tot dusver gekocht. Ik ben van plan om het stukje bij beetje te doen en dus kunnen jullie in de toekomst meer verwachten van de dames op Soul-xotica!

Het zilveren goud: 1998 deel IX

Het is nog altijd wachten op de Week Spot en dat terwijl ik nog niet eens voor een alternatief heb gekeken. Enfin, dat bericht komt dus later wel. Ik geloof dat ik mezelf in het vorige bericht eraan heb herinnerd dat ik nog de lijst van 'Het zilveren goud' verder moet uitwerken. In de afgelopen dagen valt mijn oog op een plaat waarvan ik meen dat ik die in mei of juni 1998 moet hebben gekocht. Ik heb hem zelfs op het lijstje voor de fotoshoot. Nu wil het geval dat ik in Mossley vaak mijn naam en de maand van aanschaf op het hoesje schrijf en bij deze single staat de datum van september 1998. Deze mag dus nog even worden uitgesteld. Vandaag ga ik in 'Het zilveren goud' de laatste vier uit mei 1998 onder het vergrootglas nemen plus eentje van juni en eentje die ik onder de maand juli kan scharen. Er is daarbij ook nog eentje verhuisd naar november 1998 die ik eerder onder mei 1998 had staan. En dan moet ik binnen nu en een maand eindelijk eens de rest van de lijst hebben ondergebracht in de diverse maanden. Dat is overigens niet een hele grote klus. Het onthouden van de belofte gaat een zwaardere taak worden.

Qua verhaaltje ga ik het vanavond sowieso kort houden. Wellicht dat ik woensdag een aflevering ga doen van 'Het zilveren geheugen'. De maanden en de herinneringen lopen her en der een beetje door elkaar maar september moet de vooravond zijn van een fikse depressie. Als ik een aflevering doe van 'Het zilveren geheugen' komende woensdag dan zal dat vast over het weekend van de 'Blackpool illuminations' gaan. Een nachtmerrie in een notendop. Ik ben in de afgelopen weken erg goed bevriend geraakt met 'geezer' John. Hij leert me de eerste woorden cockney en dat resulteert erin dat ik hem vaak aanspreek met 'geezer'. In september worden ook de eerste nieuwe kamers opgeleverd. Sterker nog: Het gaat 'mis' bij mij als ik de muur van mijn kamer sta te verven. Het werk wordt afgemaakt door 'geezer' John en Phil, ook al kunnen die zich niet vinden in de kleuren die ik heb uitgezocht. 'Strawberry mist' is gewoon roze en niets anders. Samen met de mint-kleur maakt dat het geheel een beetje een fifties-stijl krijgt en dat past weer goed bij de retro- en vintage inrichting van mijn kamer.

Vanavond dus de laatste vier singles uit de grote partij van mei 1998. Ik snap nog altijd niet waar ik het geld vandaan heb gehaald en ik kan me ook niet herinneren dat ik hier een tweede keer zoveel platen heb gekocht. Van de dertig pond zakgeld per week blijft niet zoveel over na aftrek van de shag en de drankjes in de Tollemache Arms, ook al word ik gedeeltelijk gesponsord in dat laatste door Mrs. Hatfield. Bij de laatste vier zit een 'black label jukebox copy' van The Verve. Ik lees dan wel eens de New Musical Express en leer daar dat zowel 'Bittersweet Symphony' als 'The Drugs Don't Work' hun gewicht in goud waard zijn bij de platendealers. Een zaak in Londen verkoopt ze voor 75 pond per stuk. In nieuwstaat uiteraard want de mijne heeft de laatste vijfentwintig jaar een zwaar leven gehad en klinkt 'Good Plus' op zijn meest optimistisch. Catatonia is een grote hit in de begintijd dat ik in Mossley kom wonen. De single is bijna op zijn retour als ik dit exemplaar in Manchester tegenkom. Ik ben daar dan om nieuwe legerkisten te kopen. Het is in de hoek van Oldham Street en van het wisselgeld koop ik een overhemd bij de Pop Boutique welke ik nog steeds heb en ook sporadisch nog wel eens draag. De laatste single is in de voorgaande maanden naar Jutrijp gestuurd en neem ik in juli in ontvangst. Sippe Sibbele heeft in 1997 de Kleine Prijs Van Sneek gewonnen en het is met name de b-kant, 'Boatflow', welke ik nog altijd steengoed vind. Net als The Verve heeft ook deze single het zwaar gehad. Tien jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en contact gelegd met een ex-bandlid met de vraag of ze nog singles hebben liggen. Helaas, die zijn allemaal vergeven. Wellicht toch nog eens doorpakken op Discogs want 'Boatflow' herbergt kostbare herinneringen aan 1997 voor mij.

3129 You've Got A Friend - James Taylor (UK, Warner Bros., 1971)
3130 The Drugs Don't Work - The Verve (UK, Hut, 1997)
3131 Buddy Holly - Weezer (UK, Geffen, 1995)
3132 You Better You Bet - The Who (UK, Polydor, 1981)
3133 Road Rage - Catatonia (UK, Blanco Y Negro, 1998)
3134 Back Stabbing Girl - Sippe Sibbele (NL, Marista, 1998)

Singles round-up: september 4

De eerste werkdag is een feit. Ik ben gewoon op de Topper naar Steenwijk gegaan en heb daar gebruik gemaakt van een elektrische fiets. Dan maakt het opeens ook niet meer zoveel uit als je terug naar de zaak moet fietsen. Er ligt een briefje op de tafel of ik even contact wil opnemen met mijn voorvrouw. Zij vraagt of ik morgen ook wil komen helpen en desnoods mag ik vrijdag ook in Steenwijk zijn in plaats van Meppel. Dat is schoon na de vakantie vier dagen achtereen, maar vanaf volgende week ga ook op dinsdag werken en blijft de donderdag mijn vrije dag. Dit heeft meteen ook tot effect dat ik gisteravond een punt heb gezet achter 'Tuesday Night Music Club'. Wellicht gaat de show een vervolg krijgen met een andere naam op een ander tijdstip maar dat heeft voorlopig even geen prioriteit. De Week Spot stel ik even uit tot het weekend. Ik hoop één bepaalde plaat voor het weekend te ontvangen en deze zou de Week Spot moeten worden. De vangsten in Emmeloord en Assen heb ik keurig netjes weg gewerkt en dan blijft van de vakantie nu alleen nog de veertien over die ik vorige week donderdag in Sneek heb gekocht. Jawel, die kunnen ook wel in één bericht want zoveel soeps is het niet. De nieuwe en recente soul-aanwinsten kunnen later nog wel eens.

In de jaren tachtig ga je voor platen naar Looper of Minkema als je de lokale middenstand in Sneek wil ondersteunen. V&D heeft uiteraard ook een afdeling met platen en ik geloof dat Sneek pas in de jaren negentig een Free Record Shop heeft gekregen. Tegen die tijd heeft Minkema de platen de deur uit gedaan. Looper is hét adres voor mijn broers en ik. In 1991 doen ze het vinyl in de uitverkoop en verhuist de cd-afdeling (Looper doet ook in stereo-apparatuur en fietsen) naar het Grootzand. De zaak zal uitgroeien tot Nico's Records waar we 'Dikke Lul' van de Dikke Lulband aan te danken hebben. In de nieuwe eeuw heet het een tijdje Clay maar sinds een flink aantal jaren heet het VIP Records. Inmiddels dé plek voor nieuw vinyl en ik schat in dat het ook de enige winkel is waar je nog dvd's en cd's kan krijgen. Het heeft eveneens tweedehands platen en terwijl mijn broer zich goed doet aan de elpees bij ieder bezoek aan Friesland, duik ik de singles in. Vorig jaar heb ik nog een aantal zeer fraaie (duurdere) platen gekocht en dit jaar valt de vangst tegen. Hij heeft net het merendeel van de platen verkocht en er staan nog een stuk of veertig. Die halveer ik dan ook maar en nu staat er alleen maar rommel. De bovenste en onderste vijf zijn een euro per stuk, de vier in de midden kosten een rijksdaalder. Ja, ook op de markt is de daalder inmiddels dubbel zoveel geworden. Alles wat enigszins interessant oogt mag mee. En dit is dan het resultaat...

* Herb Alpert's Tijuana Brass- Whipped Cream (Duitsland, A&M, 1968)
Ik geloof dat de opname van 1966 of 1967 is maar de Duitse A&M brengt in 1968 een serie uit van albumtracks van Herb Alpert en daar is deze een voorbeeld van. Ik heb 'Whipped Cream' wel op elpee gehad in Engeland met het 'pikante' plaatje van de jongedame die zich heeft ingesmeerd met slagroom. Volgens de eerste eigenaar is het een foxtrot. Leuk om te weten. De plaat klinkt vinyltechnisch niet slecht voor een euro. Artistiek is het een stoplap maar wel een leuke!

* Colin Blunstone- Weak For You (NL, Epic, 1974)
De eerste van 2,50 euro. Pete Wingfield is ditmaal de schrijver en hij heeft goed begrepen welk repertoire het beste past bij Colin Blunstone. De elektrische piano doet herinneren aan The Zombies en Argent en 'Weak For You' is zonder meer één van de meest gelikte songs uit zijn repertoire. Vreemd dat juist deze helemaal niets heeft gedaan op de hitparade. Maar dan opnieuw... ook al laat Colin een boer en drie scheten, dan zal ik het nog steeds een goede plaat vinden. Het is in mijn bescheiden opinie één van de meest markante stemmen in de muziekgeschiedenis.

* Brighouse & Rastrick Brassband- The Floral Dance (UK, Transatlantic, 1976)
In Mossley tel ik op een zeker moment twaalf exemplaren van de single. Stom dat ik niet één heb meegenomen naar Nederland? De Nederlandse heb ik inmiddels wel in de collectie, deze Engelse is 'interessant' vanwege het witte label. Ik heb de Engelse alleen maar in het rood gezien. O ja, hij is een euro en dus...?

* Chubby Checker- The Fly (NL, Columbia, 1961)
Ik ben in het singles verzamelen altijd heel erg Top 40-geörienteerd gebleven. Alles van voor 1965 is prehistorie. In de begintijd van het verzamelen zijn plaatjes als deze van Chubby Checker ook niet te betalen voor mij. Het is het materiaal dat de yuppen in hun gerestaureerde jukebox willen hebben en daar is de prijs naar. Bij 'The Fly' hoeft het geen discussie te zijn, dat is een ouderwets scheerapparaat in het intro. Ik heb dit persoonlijk altijd één van de leukere Chubby-platen gevonden.

* Cunningham- Norma Jean Wants To Be A Movie Star (België, Capitol, 1974)
Deze single heeft blijkbaar heel wat liefdevolle draaibeurten beleefd want de plaat kraakt als paprikachips maar het geluid is 'schoon'. De plaat vertelt maar weer eens het trieste verhaal van een zekere M. Monroe. Leuk om hem toch eens te hebben en dat voor een euro.

* The 5th Dimension- California Soul (NL, Liberty, 1969)
Ik wil een rondedansje maken maar hou mezelf in. Ik denk even dat ik 'Wedding Bell Blues' in handen heb, maar nee.. 'California Soul' nota bene! Het Ashford & Simpson-nummer dat in Marlena Shaw's uitvoering een heuse Do The 45-'hit' is geworden. Ik luister ook even met volle interesse naar de b-kant want The 5th Dimension zit altijd op het randje en ik moet zeggen dat deze kant me bevalt. 'It'll Never Be The Same Again' is een fraaie 'Big City'-productie met genoeg magie om zich staande te houden in de Blauwe Bak. Zo heb ik op deze woensdagavond opeens een verrassing.

* Jack Van Poll- Catchup (NL, Decca, 1972)
Kijk eens naar wat voor sprong we maken in het alfabet? 'Catchup' heb ik inmiddels al tweemaal gedraaid. Zondag in de 'New additions' en gisteren in 'Tuesday Night Music Club' ter nagedachtenis aan Roger Whittaker. Er zit namelijk een hele kleine fluitsolo in. Het is verder vooral een woordeloze aubade aan Gilbert O'Sullivan..

* Cliff Richard & The Drifters- Living Doll (NL, Columbia, 1959)
* Cliff Richard- Good Times (NL, Columbia, 1969)
Tja, Cliff kan ik nooit laten liggen. 'Living Doll' heb ik trouwens ook nog niet. The Drifters zullen in hetzelfde jaar The Shadows worden als de Amerikaanse Drifters zich in Engeland melden. 'Good Times' heb ik wel en geen idee waarom ik de plaat heb meegenomen.

* Neil Sedaka- Oh! Carol (UK, RCA Victor, 1960, re: 1959)
Een maxi-single met 'Breaking Up Is Hard To Do' en 'Little Devil' op de keerzijde. Voor een euro kan ik hem niet weigeren.

* Third World- Now That We Found Love (NL, Island, 1979)
Deze heb ik gisteravond gedraaid en zal in ieder geval een poetsbeurt moeten hebben. Geen idee of dit iets gaat opleveren want misschien is de single gewoon wel 'af'.

* Vineyard- Ghost Train (UK, Decca, 1974)
Deze single heb ik vorige week donderdag meteen opgezocht op Google. Het blijkt een erg interessante achtergrond te hebben. Vineyard is in de jaren zestig actief onder de namen The Onyx en Paper Blitz Tissue. Paper Blitz Tissue is naast Pink Floyd en Soft Machine één van de toonaangevende bands in de psychedelische scene van Londen. 'Ghost Train' klinkt daarentegen een beetje glamrock en dat is ook niet zo vreemd. Met 'phasing' en andere psychedelische ongein hoef je in 1974 niet meer aan te komen.

* The Walkers- Oh Lonesome Me (NL, Killroy, 1973)
Een plaatje dat me terug neemt naar de 'good old days' van Radio Markant, de lokale zender van Sneek. Daar wordt deze regelmatig gedraaid en ik heb zelfs een tijdje gedacht dat het van Creedence Clearwater Revival is. Nooit verwacht dat ik nog eens enthousiast zou worden bij een plaat van The Walkers. Kan ik nog verder zinken vanavond? Euh... ja... ik denk het wel...

* Lena Zavaroni- Ma! He's Making Eyes At Me (NL, Philips, 1974)
Dat bedoel ik dus. Ach vooruit, een euro met de fotohoes. Leuk voor in het archief.

Diagonaal zeven letters: Maandag 18 september

Tegen het einde van het jaar doe ik altijd een top tien van fiets- en wandeltochten van het voorbije jaar. Ik heb daar een maand geleden nog aan gedacht. Als er niet heel snel verandering komt, kan het nog wel eens lastig worden om tot een top tien te komen. Met name de fietstochten blijven ernstig achter. Dat heeft enerzijds te maken met het gegeven dat ik een nogal logge postfiets tot mijn beschikking heb waar de fietstas moeilijk op en af gaat. Maar uiteraard verdient het in het geheel niet de schoonheidsprijs om op zondagmiddag met de postfiets een rondje te maken. Na de afgelopen week zie ik een top tien alweer een stuk zonniger. Ik heb de vakantie gisteren officieel afgesloten met een vakantiegroet. Als ik later de Buienradar bekijk, zie ik dat er mogelijk een kleine uitbreiding komt. Ik geloof niet dat Uffelte te maken heeft gehad met onweer. Het heeft vanmorgen tussen zeven en tien geregend en daarna wordt de volgende bui om acht uur 's avonds verwacht. De temperatuur is nog altijd 22 graden en een straffe zuidwester schrikt me niet af. Ik ga om een uurtje of half drie van huis en fiets richting Dwingeloo. Ik heb dan nog een idee waar ik naartoe wil fietsen of hoe lang de tocht gaat worden.

Ik heb hoegenaamd niets te zoeken in Dwingeloo zélf en besluit dat dorp eens over te slaan. Ik ga binnendoor met wind in de rug naar Wittelte en duik voor Oldengaerde de bossen in. Ik fiets door tot het planetron en ga dan rechtsaf de Bosrand langs op weg naar Lhee. Ik wil weer het pad het bos in langs de vader en de zoon die een paar jaar geleden in 'Typisch Dwingeloo' werden gevolgd maar het lijkt alsof het terrein is opgeruimd? Ik kon het in ieder geval niet meer vinden. Inmiddels heb ik al een plannetje gekregen. Gewoon lekker een eind door het bos fietsen en dan naar Pesse. Ik heb inmiddels dorst gekregen en kan daar bij de buurtsuper een pak zuiveldrank kopen. Dan door naar Fluitenberg of wellicht nog een rondje Hoogeveen? We zullen zien. In Fluitenberg besluit ik een weg in te slaan die me niet bekend voor komt. Via het bord van de fietsknooppunten wil ik wel weer naar het zuiden van Hoogeveen, de plek waar ik zaterdagavond de plaats kwam binnen fietsen. Ik ga een stukje langs het natuurreservaat Oude Kene en omdat ik de camera thuis heb laten liggen, mag dit plaatje van Google als illustratie bij het bericht. Om onderaan Hoogeveen uit te komen, zal ik toch weer even terug moeten Hoogeveen in. Het is overzichtelijk en dus doe ik dat maar.

Er is even een lichte twijfel of ik hier rechtdoor moest gaan of rechtsaf. Volgens mij heb ik een pijltje gezien van rechtdoor en dat blijkt achteraf ook te kloppen. Opeens zie ik rechts van me een paar kliko's omver liggen. Hee? Heb ik dat goed gezien? Daar ligt een man achter op de grond. Ik keer om en zie meteen dat de man bij is. De oude baas wilde de containers op zijn erf zetten en viel 'opeens' om. Ik heb mijn telefoon thuis aan het stroom laten liggen en dus kan ik niet bellen. De man vraagt of ik hem overeind wil helpen. Dat ga ik alleen niet redden en bovendien voelt het ook niet goed aan. Opeens komt de overbuurman naar ons toe gerend en hij heeft de telefoon al in de aanslag. Gelukkig is de ambulancepost om de hoek en hoeven we niet lang te wachten. De oude buurman wordt door het personeel omhoog geholpen en kan zitten op de omgevallen lege container. Hij blijkt al een paar borreltjes te hebben gehad. Ik heb geen idee hoe laat het is maar weet wel dat de lucht richting het zuiden ernstig betrekt. Ik neem afscheid van de mensen in Hoogeveen en fiets verder. Ik heb het zo uitgedokterd dat ik bij Nijstad uitkom, het paviljoen met strand tussen Hoogeveen en Zuidwolde. Vanuit daar kan ik dan naar Echten en Ruinen.

Het gaat erg voorspoedig. Ik heb de wind in mijn rug en het is in de bossen tussen Echten en Ruinen dat ik merk dat het hier recent heeft geregend. Opeens voel ik druppels en blijkt dat ik midden in een bui fiets. Enfin, het loont niet om een jas aan te trekken en dus fiets ik door. In Ruinen ga ik rechtstreeks naar de buurtsuper. Dat scheelt weer om fietsen naar Havelte. Vanuit de winkel is het droog maar... ik zal hoe dan ook via Rheebruggen terug moeten en daar blijven de buien vaak hangen. Tussen Ansen en Rheebruggen spoelt het inderdaad. Na Rheebruggen schijnt de zon en is het droog. Als ik vervolgens achterom kijk, kan ik mijn ogen niet geloven: Een volledige regenboog! Vanuit deze perceptie vormt het een kroon van Rheebruggen tot en met Oosteinde. Ook al had ik de camera bij me gehad, dan had ik hem nog altijd niet zo mooi op de foto kunnen krijgen.

Vakantiegroet uit 2023

Hierbij besluit ik de vakantie van 2023. Buiten het aan de weg zetten van de grijze container is het vandaag niet meer tot een activiteit gekomen. Zoals ik vanmiddag al heb geschreven, is het nu zaak om weer op te laden en met frisse moed aan de arbeid te beginnen. Het kost doorgaans een paar herfstweken om vast te stellen welke fietstochten het meest legendarisch zijn geweest maar ik neem alvast een voorschotje. Over de verschillende windrichtingen. Ik reken Emmeloord tot het westen maar vergeet daarbij dat ik nog een eindje het zuidwesten ben in gegaan. Als je het zo bekijkt dan heb ik alle richtingen gehad. Het neemt me meteen terug naar de allereerste zaterdag. Van Havelte fiets ik via Steenwijk naar Blokzijl en geniet daar van een lunch van roombroodjes en melk. Wat ga ik de tweede week doen van de vakantie? Die vraag rijst bij mij want eigenlijk zou ik iets héél anders doen in de vakantie. Bovendien zijn de weerboeren niet bepaald positief over de tweede helft van de week. Hoe anders heeft het kunnen lopen? Te bedenken dat ik de woensdag vóór de vakantie nog zeiknat ben geregend en dan vervolgens twee weken met temperaturen (ver) boven de twintig graden. Ik had het niet beter kunnen plannen!

Ik heb gisteren geschreven dat ik voor het eerst in anderhalve week weer de oorschelpen heb opgezet tijdens het fietsen. Dat is ook niet helemaal waar. De vrijdag heb ik de heenweg naar Emmen voortdurend muziek aan gehad en 's avonds heb ik ook nog wat deuntjes nodig om van Brunstinge naar huis te fietsen. Muziek hoeft niet luid te zijn of extreem snel, maar een gewone vierkwartsmaat maakt dat ik mijn benen in een regelmatige tred blijf bewegen, hetgeen betekent dat ik iets constanter ga fietsen. Bovendien zorgt het dat ik minder snel in de stress schiet en van dat laatste heb ik geprofiteerd in Hoogeveen. De zaterdag is een soort van 'try-out'. Het is niet vaak dat ik het verlangen heb om de polder in te fietsen en als het dan eens gebeurt dan moet ik er meteen bovenop springen. Dankzij Schokland, het pontje bij Kraggenburg en de Wieden krijgt het een toeristisch karakter. Misschien een beetje oneerbiedig maar maandag is een boodschappendag. Ik zit teveel met Assen in mijn hoofd om toeristisch te fietsen. Iets dat we afgelopen maandag even overnieuw hebben gedaan. De woensdag is zonder meer legendarisch. Almelo is een trofee, ook al is het bezoek aan de plaats zelf allerminst memorabel. De donderdag is een lokaal boodschappendagje Bovendien fiets ik met mijn haar los en dat is iets wat ik doorgaans niet zo fijn vind. Ik ben een beetje te oud geworden voor de wind door mijn lange haren...

Vrijdag zou een ontspannen boodschappendagje moeten worden maar ik kan geen enkele belangwekkende single vinden in Emmen en dus wordt het spontaan heel erg toeristisch. Maandag hou ik Assen in de gaten maar wil dit keer ook weer eens richting Grolloo. Iets met 'vakantiegevoel'. Donderdag is gewoon een hele vreemde dag. Het voelt raar om naar een dorp te fietsen dat je ooit als thuis hebt beschouwd maar waar je feitelijk niets te zoeken hebt. Buiten de begraafplaats natuurlijk. De ontmoeting met zus en zwager maakt de dag af voor me en vervolgens de fietstocht naar huis. De dag van gisteren is té dichtbij om een oordeel te vellen maar ik denk dat ik hier nog heel vaak aan terug zal denken. Een perfecte combinatie van 'memory lane', oude fiets- en vakantieherinneringen, hele stukken 'nieuw' voor mij (ik moet Dalerpeel volgend jaar maar eens beter gaan bekijken) en keihard beuken tussen Elim en Hoogeveen. En de overheerlijke maaltijd in Dalen als trofee.

Singles round-up: september 3

Iets de de dag niet voor de avond prijzen, maar ik geloof dat vandaag toch wel min of meer een rustdag gaat worden. Eigenlijk is de tocht van gisteren ook een 'big finale' van de vakantie. Het uitzonderlijke weer, de feestelijke maaltijd in Dalen en nog één keer officieel helemaal kapot gaan. Ik ben een tevreden mens. Ik zal nog wel even naar Havelte moeten maar ik verwacht geen spectaculaire fietstochten meer. De knieën hebben het een beetje gehad. Nu mezelf maar weer een beetje gaan prepareren voor de werkweek, ook al begint deze pas woensdag. Vandaag in ieder geval het tweede deel van vangst in Assen. Ik heb de boel gepubliceerd als ik opeens The Housemartins zie liggen. Vandaar dat ik eentje tekort kwam! The Housemartins en Randy Crawford zijn de 'odd ones out' van de partij in Assen. The Housemartins heb ik zelfs nog niet eens op vinyl. Jullie zullen begrijpen dat deze niet tussen de rhythm & blues heeft gestaan. Hij ligt op een stapeltje van singles die ik vorige week in 'The Vinyl Countdown' heb gedraaid. Deze mag erbij alsook Richard Marx die ik afgelopen maandag heb gescoord. Dan zien we wederom 27 singles en ditmaal heb ik de hoesjes elkaar iets laten overlappen omdat er een paar met fotohoes zijn. Hierdoor is de foto iets eenvoudiger te maken.

Er zitten in deze vracht geen dubbele singles. Wel een hoop waarvan ik me oprecht afvraag wat ik ermee moet. Nee, laat dat duidelijk zijn, gewoon archiveren in de betreffende Gele Bak. Vooral The Platters berust op een impulsaankoop.

* Lois & Karen- Army Bound (US, Epic, 1967)
* Piano C. Red- Wish Me Well (US, Dawn's Enterprises, 1979)
* The Platters- My Prayer (US, Mercury, 1956)
* The Platters- You'll Never Never Know (US, Mercury, 1956)
* The Platters- One In A Million (US, Mercury, 1956)
* The Platters- Twilight Time (US, Mercury, 1958)
* Tom Rush- Wrong Side Of The Rainbow (US, Columbia, 1971)
* Sammi Smith- Help Me Make It Through The Night (US, ,Mega, 1970)
* Sonny Thompson- Hangout (US, Kite, 1961)
* Waylon- Come With Me (US, RCA, 1979)
Het is niet allemaal goud wat er blinkt. Lois & Karen en Tom Rush zijn pure pop-platen die op het eerste gezicht wel interessant lijken. Lois & Karen begint met een fraaie 'voorwaarts mars' maar zakt aardig snel in tot een bedenkelijk niveau. Van Tom Rush zal ik nooit een plaat laten liggen maar ik had in principe wel zonder 'Wrong Side' gekund. Piano C. Red heb ik vorige week per ongeluk in 'Do The 45' gedraaid maar ik zet hem halverwege af. Dat klonk de eerste keer ietsje leuker? The Platters heb ik nog steeds niet gedraaid en dat laat ik voorlopig ook even zo. Sammi Smith heeft 'zij' en 'haar' als aanspreektitels. Verder is het Country Wilma in het kwadraat. Sonny Thompson is op papier leuker. Waylon is niemand minder dan Waylon Jennings en deze single ligt me zwaar op de maag.

* The Housemartins- Happy Hour (Duitsland, Chrysalis, 1986)
* Richard Marx- Until I Find You Again (US, ,Capitol, 1997)
* Mickey & Sylvia- Where Is My Honey (US, Vik, 1957)
* Mickey & Sylvia- Love Lesson (US, RCA Victor, 1961)
* Mr. Bo & His Blues Boy's- I Ain't Gonna Suffer (US, Big D, 1967)
* Slade- Skweeze Me Pleeze Me (NL, Polydor, 1973)
Bovenstaande singles gaan ook rechtstreeks in de Gele Bak. De twee singles van Mickey & Sylvia zijn hierbij opvallend. Hoewel het duo als rhythm & blues te boek staat en Sylvia Robinson later veel zal betekenen voor de soul en rap, zijn beide singles me té poppy voor een plek in de Blauwe Bak. Richard Marx komt uit de serie singles van het Amerikaanse Capitol welke speciaal zijn vervaardigd voor vinyljukeboxen. Ik heb twee jaar geleden in dat kader 'The Way Of The World' van Tina Turner gekocht. Het is precies wat we kunnen verwachten van Richard Marx. Een beetje een zouteloze ballade in Bryan Adams-stijl. Het is echter humor voor mij omdat ik vierentwintig uur eerder een plaat van Richard Marks heb gekocht. Mr. Bo & His Blues Boy's (officiële spelling op het label) krijgt later nog een release op een groter label maar het is inderdaad ook pure blues. Slade en The Housemartins zijn platen die ik nog niet heb. Tot slot de platen die ik een plekje in de Blauwe Bak gun.

* Arron Neville- Every Day (US, Minit, 1961)
* Little Junior Parker- Annie Get Your Yo-Yo (US, Duke, 1962)
* Junior Parker- Yonders Wall (US, Duke, 1963)
* Jimmy Reed- Close Together (US, Vee-Jay, 1961)
* Jimmy Reed- Let's Get Together (US, Vee-Jay, 1962)
* Edwin Starr- Stop The War Now (NL, Tamla Motown, 1971)
* Billy Stewart- Everyday I Have The Blues (US, Chess, 1967)
* Johnnie Taylor- I Can Read Between The Lines (US, Stax, 1973)
* Joe Turner- Chains Of Love (US, Atlantic, 1951, re: 1960)
* Lynn White- Pains In My Heart (US, Darby, 1978)
* Lynn White- I Didn't Make My Move Too Soon (US, Darby, 1979)
De makers van de platenlabels struikelen vaker bij de naam Aaron Neville. Het is de man van Minit vergeven want het is Aaron's eerste solo-single. Niet meteen de meest soulvolle plaat maar wel mans' eigenwijze stem in een lekker stukje rhythm & blues. 'Annie Get Your Yo-Yo'  zou ook van Ray Stevens kunnen zijn en het is vreemd dat een 'serieuze' blueszanger als Junior Parker hiermee op de proppen komt. In 'Yonders Wall' keert hij helemaal terug naar de rauwe rhythm & blues. De beide Jimmy Reed-platen vallen duidelijk onder de blues maar ik kan het niet over mijn hart halen om ze te laten verstoffen in de Gele Bak. Natuurlijk geef ik Edwin Starr een kansje. Billy Stewart doet 'Everyday I Have The Blues' op zijn eigen onnavolgbare wijze en dat is altijd fijn. Johnnie Taylor gaat me ook nooit teleurstellen. Ik zie net dat de naam is gespeld als Johnny, maar het is overduidelijk Johnnie. Joe Turner is blues uit den ouden doosch. Lynn White is gewoon erg nieuwsgierig. Ik meen iets van disco te horen in 'I Didn't Make', maar dat is toch min of meer een uptempo bluesrocker met een overdadige gitaarsolo. Het bluesy 'Pains In My Heart' smaakt desondanks naar meer!

Uffelter vergezichten: Zaterdag 16 september

Emmeloord is het westen, Friesland het noordwesten, de eerste keer Assen reken ik tot het noorden en de tweede keer het noordoosten. Emmen is het oosten en de rit naar Almelo reken ik dan maar tot het zuiden. Dan blijven alleen het zuidoosten en het zuidwesten over. Ik was tijdens de vakanties in Sleen altijd 'uitgefietst' als ik het noorden, oosten en zuiden had gehad. Het zuidoosten kan ook worden weggestreept. Ik weet niet of ik morgen trek heb om nog richting Nieuwleusen en Staphorst te gaan voor het zuidwesten. Het plan van de tocht van vandaag is gistermiddag ontstaan maar dan ben ik al te laat om nog op pad te gaan. Vandaag een nieuwe poging. Ik ga om half twee van huis en maak het meteen erg toeristisch. Over Rheebruggen en Ansen naar Ruinen. Even een bochtje om naar Echten en daar voor de variatie eens rechtdoor om aan de andere kant Zuidwolde binnen te fietsen. Dat is een stuk langer dan de andere route. In Zuidwolde twijfel ik nog even. Hier een drankje en hapje halen bij de supermarkt of tot Dedemsvaart wachten? Toch maar in Zuidwolde en de zuiveldrank maak ik in Linde burgemeester. Ik zal uiteindelijk ook aan de rand van Dedemsvaart blijven en fiets dan weer de bossen in net zoals de woensdag van Almelo en vorig jaar op de zondag. Ik hoef nu niet helemaal door tot aan Rheeze maar mag halverwege linksaf naar Hardenberg.

Zodra ik Hardenberg kom binnen fietsen, vliegt het me al aan. Waar ik ook zie in het centrum, overal zie ik drommen mensen. Daar wil ik op dit moment niet tussen lopen! Dan ontstaat het plan om even over de grens te kijken in Duitsland. Ik zou daarvoor, in principe, naar Gramsbergen moeten en de handwijzers sturen me een woonwijk in. Als ik aan de andere kant van de wijk ben aan het kanaal is duidelijk dat ik ergens had moeten afslaan. Ik trek mijn eigen plan. Ik zie in de verte al de windmolens en dat markeert de Duitse grens. Ik zal uiteindelijk helemaal niet in Gramsbergen komen. Bij de sluizen van De Haandrik wordt het me weer duidelijk. Dit ben ik verschillende keren gefietst met de Vechtdalroute. Ik heb geen idee hoe laat het is en dus besluit ik alleen even in Laar te kijken en dan richting Coevorden te fietsen. Dat wordt het stuk dat ik in 2019 met de Pioneer heb gedaan. Op Duits grondgebied zijn dat akelige wegen en je komt via een lelijk industrieterrein Nederland weer binnen. In Coevorden kan ik mijn ei ook niet kwijt en besluit dan naar Dalen te fietsen. Niet alleen heb ik zin een ijskoude versnapering maar wellicht is het ook geen slecht idee om daar te gaan eten. Ik heb een paar vakanties geleden al eens bij de grillroom in Dalen gezeten en dat heeft een goede indruk achtergelaten.

Ik bestel een kleine kapsalon met kipfilet in plaats van shoarma of kebab. Deze is om door een ringetje te halen. Het is met zorg bereid en komt zó uit de oven met aardappelschijfjes in plaats van patat. De kapsalon en het blikje cola zijn in een oogwenk verdwenen en dan moet ik maar weer op de fiets. Ik schat dat het niet meer dan vijftien kilometer naar Hoogeveen is? Daar vergis ik me weer eens in want het is ruim twintig kilometer. Ik fiets door de Dalerpeel naar Elim. Dan is het nog altijd achttien kilometer naar Hoogeveen en de motivatie begint te zakken. Ik besluit muziek uit de tas te toveren. Angel Olsen en Air helpen me op gang en bij ABC ben ik alweer aan het beuken. In Hollandscheveld zie ik dat de Plus nog open is. Het is dan bijna acht uur. Daar haal ik brood en een paar repen chocolade. Nu hoef ik niet meer Hoogeveen in! Ik kom Hoogeveen binnen aan een kant welke voor mij zeer ongebruikelijk is. De bordjes van Fluitenberg en Echten staan niet bepaald op iedere hoek. Ik meen dat ik al op de goede weg ben als ik een bekende garage zie. Even later ben ik weer bij het centrum. Hoewel het al donker is geworden, zie ik opeens de 'uitgang' en even later ben ik in Fluitenberg. De muziek gaat af want ik ga een flink eind door het bos naar Ruinen en dan wil ik mijn oren gebruiken voor eventuele herten en vossen die de weg willen oversteken. Tussen Ruinen en Ansen dreig ik even de berm in te fietsen. Conclusie: Ik zit er zwaar doorheen en had eigenlijk een kop koffie moeten drinken in Ruinen. Té laat. Ik verlaag de snelheid een beetje en ga weer over Rheebruggen terug naar huis. Daar wacht de Douwe Egberts op me en nu ik de show heb afgerond, ga ik ook eens horizontaal zes letters. De foto is genomen in Coevorden met op de achtergrond de prachtige watertoren.