Eindstreep: oktober 2010

Voordat we gaan terugkijken op vorig jaar oktober, eerst een korte blik in de nabije toekomst. Hoewel de bewoners van de Rembrandtstraat vorige maand zijn ingelicht over de onmiddelijke verhuurstop en verhuispremie, denk ik dat ik hier nog wel ga overwinteren. Wél is er een kleine verhuizing op Soul-xotica. We hebben 'recenzeuren' alleen in maart gebruikt bij The Deaf. Vanaf komend weekend heet die rubriek 'recent gezeurd'. 'Recenzeuren' wordt volgend jaar een onregelmatig terugkerende rubriek over concerten die ik van 1992 tot 1998 kritisch heb mogen beoordelen.

Dan even over de Schijf van 5. Na zondag zijn er nog twee met woorden van het leesplankje. Daarna volgen zes zondagen met een Schijf van mijn persoonlijke favorieten uit twee maanden. Zondag 27 november beginnen we bij januari en februari en we ronden af op Nieuwjaarsdag. Vanaf 8 januari is er weer een verse Schijf. Telefoongeluiden, Suzanne in alle variaties, verscheidene dieren... Inspiratie té over!

Op woensdag 13 oktober 2010 schreef ik 'dat ik niet uit de kast kwam', maar de wereld, en vooral Soul-xotica, MOEST weten hoe 'vrouw' ik mij voelde. Op een ogenblik ging het mijzelf ook storen. Tegenwoordig maak ik mijn uitstapjes in alle rust en heb al een jaar geen spijkerbroek aan gehad. Verder deed ik eind oktober een opruiming van hoesjes die ik had gedownload, maar nog niet gebruikt. En ontstond heel spontaan 'kleur bekennen'.

1. California-Joni Mitchell (Kleur bekennen: blauw, 24-10-10)
2. Expo K'71-Hermann Gehlen (Sluikreclame, 18-10-10)
3. The Pyramid Song-Radiohead (Herhaalrecept, 10-10-10)
4. I Can't Help Myself-Kelly Family (Ken't niet helpen, 5-10-10)
5. Crazy In Love-Antony & Johnsons (Drama-Truus par excellence, 7-10-10)
6. The Story In Your Eyes-Moody Blues (Letters I've written, 14-10-10)
7. Days Of Pearly Spencer-David McWilliams (Opruiming 3, 21-10-10)
8. Red Chair Fade Away-Bee Gees (Kleur bekennen: rood, 30-10-10)
9. She Is Still A Mystery-Lovin' Spoonful (Opruiming 9, 29-10-10)
10. 12.30-Mamas & The Papas (Opruiming 8, 28-10-10)
* Afvallige van de maand: cd 'Cosmic Egg'-Wolfmother (Mama wat heeft u grote oren, 17-10-10)

Schijf van 5: bel

Een moeilijke Schijf? Op het eerste gezicht niet. Als ik meteen drie favorieten weet te bedenken, dan zijn die twee anderen vaak ook eenvoudig. De twee lage bellen zijn volstrekt inwisselbaar. Van die top drie hebben de hoogste twee al hun portie aandacht gehad in ruim anderhalf jaar Soul-xotica en dus mag de middelste voor fotomodel spelen. Het is natuurlijk ook een fijn excuus om zo'n hoesje uit de Bee Gees-collectie van singlehoesjes.nl te gebruiken!

Voor vijf moest de redactie even bijeenkomen. Ach vooruit, waarom niet? 'Giddy Up A Ding Dong' gaat toch echt over een bel, maar de collega's stemden tegen. Soul-X blijft echter een tikkeltje eigenwijs en plakt Princeheerlijk een E achter het bewuste woord. De E als in Sheila E. Haar 'The Belle Of St. Mark' (1985) mag deze week op vijf.

The Byrds inwisselbaar? Nee, dat gaat me te ver. Tóch kan ik me meer memorabele momenten voor de geest halen dan 'The Bells Of Rhymney' van de elpee 'Mr. Tambourine Man' (1965).

Die keurige broertjes Gibb met hun zoete muziek, die associeer niet gauw met drugs en alcoholisme. Toch had ieder van de drie rond 1970 zijn eigen gevecht. Robin gebruikte speed en vluchtte tijdens een sessie de studio uit met een compositie. Deze verschijnt drie weken later als zijn debuutsingle en is een doorslaand succes: 'Saved By The Bell' uit 1969 stond toen op 1, maar vandaag op 3.

Gelukkig hadden ze een bel in de titel, anders was het bijna ondoenlijk geweest om één titel van 'Spires That In The Sunset Rise' van die gelijknamige groep uit 2004 te kiezen. Het album is als een tikkende tijdbom met als climax de uitsmijter 'Bells Don't Ring At Night'. Dat nummer moet overdag zijn opgenomen, want ik hoor ze écht!

Gaat er dan echt niets boven Radiohead? 'How To Disappear Completely' is sinds jaar en dag mijn ultieme nummer één, er is geen andere compositie die feilloos opsomt wat ik in muziek wil horen. 'Kid A' (2000) was een conceptalbum over een willekeurig leven met een prettig uitzicht op het einde. Bij 'Morning Bell' is het album bijna afgelopen, maar voor de groep was het niet af. Op 'Amnesiac' verscheen een tweede versie van 'Morning Bell', maar ik hou het bij het origineel.

Nu we al negen woorden hebben geleerd, is het tijd voor een geletterde Schijf. Volgende week vijf titels met boek.

De Video Draait: The Dead Girl

Gisteravond dacht ik even de sleutel naar de schatkamer te hebben gevonden. Vier films op rij en de ene nog indrukwekkender dan de andere. Ik kreeg donderdagavond onverwacht een compliment van de videoboer over mijn filmkeuze. Naar een andere klant toe omschrijft hij het als overwogen met een voorkeur tot filmhuis. Waarop ik kan aanvullen dat het plot niet onmiddelijk duidelijk moet zijn, liefst een verrassing en met zwarte humor. Zo zou ik de avond kunnen samenvatten.

'Dogtooth' (Griekenland, 2009, 89 min.) is niet voor de Canal+ en SBS-kijker bestemd. Een in alles vervreemde(nde) film over een echtpaar die hun jongvolwassen zoon en twee dochters van de buitenwereld afgesloten houden. Ze leren alternatieve woorden. Een zee is een fauteuil, een keyboard een vagina en betekent het platte woord voor het laatste een grote lamp. Soms hilarisch, soms wreed en de finale...? Nee, dit is voor de doorgewinterde filmfreak.

In 'Flashbacks Of A Fool' (Engeland, 2008, 108 min.) gaat Daniel Craig als Joe Scott terug in de tijd naar onbezonnen jeugddaden. Hij wil in het reine komen met zichzelf, maar ik zie het punt niet. Iets met gedane zaken... Wél weer goed geacteerd!

Bij 'Oesters Van Nam Kee' was het mijn kritiek, eveneens bij 'Twelve', teveel losse verhalen in een snelle film. Stel je voor: Hooligan Griffin wordt per abuis in een voedselpakket in Bosnië gedropt, aldaar doet Jerry verslag voor de BBC, is Jerry's vrouw eenzaam en zoekt troost bij de vader van klasgenootjes van haar dochter, als dokter krijgt die te maken met vluchtelingen die hun ongeboren kind willen doden, vliegen een Bosnische en Servische buurman mekaar op de zaal in de haren en wordt een andere Bosniër verliefd op de dochter van een minister die werkt als verpleegster. 'Beautiful People' (Engeland, 1999, 103 min.) is snel, maar geen kluw spaghetti. Ieder verhaal wordt compleet verteld, althans, de informatie die ertoe doet. Echt een meesterwerkje!

'The Dead Girl' (VS, 2006, 93 min.) is nóg overzichtelijker. De personages zijn afzonderlijke hoofdstukken. Als ze eenmaal zijn behandeld, komen ze niet meer terug. Op eentje na dan... De mysterieuze Arden ontdekt het lichaam van de dode vrouw. Voor haar is dat de sleutel naar een nieuw bestaan. Leah werkt in het mortuarium en meent in het dode meisje haar verdwenen zus te herkennen. Haar wereld stort in als dat niet zo blijkt te zijn.

Ruth vindt het al wazig als haar man dagen en nachten weg blijft en dan doet ze een schokkende ontdekking. Ze twijfelt even, maar besluit het bewijs te verbranden. Offert ze haar eigen geweten op door haar nachtjapon en ondergoed op het vuur te gooien? Dan Krista's moeder, het lijk is geïdentificeerd als haar dochter die tien jaar geleden van huis weg liep. Zij wil weten hoe haar dochter heeft geleefd en komt terecht in een smerig motel. Dat Krista drugs gebruikte en prostituee was, is voor haar een schok. Als blijkt dat ze een kleindochter heeft, neemt ze de zorg over van het weeshuis.

Dan tenslotte de 'dead girl' tijdens haar laatste etmaal. Een junkie, dat is duidelijk, bezeten van kinderen en vooral haar eigen dochter. Door motorpech moet ze liften en stapt in bij de verkeerde man.

de skoet-skoet

Begin juli 1997. Ik zal meewerken aan een boek over de Friese popgeschiedenis. Door de laksheid van enkele medewerkers, waaronder de heer Louwsma, verschijnt dit boek veel later. En zonder zijn bijdrage. Dat moest in eerste instantie een schets worden van de popscene in de Zuidwesthoek van de jaren zestig. Ik heb daarover een fijn onderhoud met visboer/tekstdichter/zanger Doede Bleeker. Terug van Stavoren naar Jutrijp passeer ik Molkwerum. Bij antiek- en jukeboxboerderij De Marpleats koop ik een paar singles en raak tot over mijn oren verliefd.

Ondanks dat ze nog maar 14 is, staat ze ontzettend jaren vijftig te doen. Zij is een Vespa PK 50 S uit 1983, een lichte uitvoering van de oerscooter. Melkwit met een beetje bruin, ze roestte toen al. Vraagprijs is 650 gulden, alleen moet de accu eerst worden opgeladen. Dat is tien dagen later nog altijd niet gebeurd. Ik begin me af te vragen... Hoezo een kickstarter? Als ik het 'mede-musketier' Jan Van Dijken vertel, kijkt die verbaasd op. ,,Het is dan de eerste PK 50 met een accu".

Zaterdagmiddag 26 juli. Jan en ik gaan met de trein naar Molkwerum. Hij had gelijk, geen accu, na vier keer trappen slaat ze aan. De koop wordt gesloten en Jan stapt op de trein. In Koudum vul ik de tank, na Oudega (plm. 18 kilometer vanaf Molkwerum) verzuipt ze. Zwager Albert haalt me met de aanhangwagen. De volgende dag blijkt dat het een sterke machine is, het benzinefilter zit vol met drab. Een nieuwe kotst ze in twee dagen vol en daarna... Geen enkel probleem meer! We tuffen naar Steenwijk en in oktober naar Ruigoord en het kraakavontuur in Amsterdam.

In december zit er even een dame op de buddyseat, maar na een dronkemansactie gaat Syl liever met de taxi! Even na kerst verzuipt de Wesp zich opnieuw. Baas gaat naar Engeland en zij staat twee jaar bij oom Jelte in de schuur.

In 2000 haal ik haar naar De Bilt. Rust roest. En niet een beetje ook! Waar 1997 probleemloos was geweest, daar heeft ze nu kuren aan de lopende band. Ik probeer haar voor minimaal 300 gulden te verkopen, zonder succes. Zo gaat ze in juni 2000 mee naar Tuk en staat zestien maanden in sneltreinvaart te roesten in de garage. Ik leer Robert kennen, een Vespa-fanaat. Onder beding dat hij haar niet zal verkopen, schenk ik Robert op 13 oktober 2001 de Vespa.

Ze staat jaren bij hem in de hal en verhuist dan naar buiten. Het doet pijn. In 2004 krijg ik nog eenmaal de geest. ,,Eens gegeven blijft gegeven", antwoordt Robert. En zo staat ze nog zeven jaar in weer en wind af te vallen.

Gisteravond, een klepper met de brievenbus. Het is Robert.
,,Gerrit, ik heb je toestemming nodig, het geld is ook voor jou, maar ik kan de scooter verkopen. Honderdvijftig euro". Een bonk roest! Driehonderdendertig gulden. Dat is de helft! Vóóral doen, Robert, strakke actie!

20 Years Ago Today: 548-550

Het is bijna een jaar geleden dat ik het concept voor 20 Years Ago Today bedacht. Een manier om 'exotische' singles te koppelen aan herinneringen aan dat prachtige jaar 1991. Na vandaag hebben we nog veertig te gaan, héél veel re-issues, maar 1992 is ook al gereconstrueerd. In dat jaar kocht ik ongeveer 450 singles, dus we zijn nog maar net begonnen? Vandaag maak ik oktober 1991 even af, volgende week weer een verse!

Steenwijk heeft evenveel kerken als kroegen, in Sneek is dat minder. Toch twijfel ik tussen doopsgezind of baptisten. Het gaat om de kleine kerk aan de Singel. Ze hebben jaarlijks rond deze tijd een rommelmarkt en er ligt ieder jaar één interessante single. Volgend jaar is dat de duizendste: 'Blue Moon' van The Marcels. In 1991 is dat deze van Status Quo. Met het enthousiaste verhaal van John Peel op de achterzijde van het hoesje.

Nummer 549 is weer een single van Bea uit de vijf gulden-bak van Sunrise: 'Storm And Thunder' van Earth & Fire. Over die plaat hou ik het kort. Volgens mij heb ik die een paar maanden geleden nog genoemd in een bericht over mijn onweersrituelen?

Het afgelopen jaar ontviel ons Gerry Rafferty. Eén van de prijsnummers van diens' klassieke elpee 'City To City' (1978) is mijns inziens de nummer 550: 'Right Down The Line'. Niet zo stukgedraaid als 'Baker Street'. Ik neem hem op de laatste dag van oktober voor een gulden mee bij Sunrise.

Oktober 1991. Er wordt een vruchteloze poging gedaan om de cassette-single te doen slagen, het nieuwe minidisc-systeem van Sony is een flop en de compact disc is de grote winnaar. Platenmaatschappijen brengen nauwelijks meer albums op vinyl uit. In Sneek begint komende maand de uitverkoop. Looper ruimt al het vinyl op en V&D volgt op de voet. Dit zal de komende maanden een rol spelen in 20 Years Ago Today!

Het Keulse gedonder: afkicken!

Wellicht had ik de foto's beter kunnen omwisselen, hoewel ik een halve dag na Soul City in gedachten nog steeds op het feest ben. Ik ben uiterst voorzichtig, met zaklamp, in bed gekropen en dit heeft me uitbetaald! Mijn kamergenoten zijn in alle rust vertrokken als ik om twaalf uur ontwaak. Ik heb nog een broodje kaas in de tas, koffie drink ik in de kiosk op de hoek, waar ik eveneens batterijen haal. De winkels zijn dicht en na een blik op de kaart stap ik op de metro naar Schlebusch. Dat is een half uur vanaf de Neumarkt en ligt op de stadsgrens nabij bossen. Om half twee strijk ik neer op een terrasje, de zon is heerlijk, met koffie en worst.

De eerste vijftig bezoekers kregen een cd met een mix van dj Matt Fox. Terwijl ik het bos in wandel, luister ik naar zijn aangename keuze van voornamelijk onbekende Phillysoul, maar de batterijen laten het na een half uur al afweten. De andere discman wil ook niet meewerken, dus dan maar de telefoon. Ik doorkruis twee bossen en een dierenpark en kom uit bij een metrohalte. Daar is echter geen kaartautomaat en dus loop ik verder. Om een lang verhaal kort te maken: Ik ben de ruim vijftien kilometer heerlijk terug gelopen.

Terug in de stad eet ik een lasagne. Schuin er tegenover zit een kroeg met de naam 'My Lord'. Ik móet naar binnen. Het is inderdaad een 'Milord', een homobar. Niet overdreven, hoewel er geen damestoilet is, wél de aankondiging van een travestie-act. Om klokslag tien uur stap ik Meininger weer binnen. Een sterke curry-geur drijft me de neus binnen. Mijn kamergenotes zijn drie Indiase vrouwen. Om daarbij in slaap te vallen? De knoflookgeur is overweldigend, ze snurken in harmonie en laten scheten. Ik heb slecht geslapen, ondanks dat ik doodop was!

Even na elven stap ik op de trein naar Mönchengladbach. Een Nederlander tegenover me beweert dat vanuit Neuss een directe trein naar Venlo gaat. Ik twijfel, maar stap uit. We moeten drie kwartier wachten. Volgende halte: Mönchengladbach. Tja, ik had mijn intuïtie moeten volgen. De rest van de reis gaat voorspoedig, tussen Nijmegen en Zwolle zelfs met Numark. Om kwart over vijf stap ik uit in Steenwijk.

We gaan vóór juli zeker eens terug naar Soul City!

Het Keulse gedonder: Zoolzittie hier wie kom!

Ik had me gedouched en nu mochten de haartjes drogen op het tempo van de singles op de Numark. Nat lang haar moet je niet meteen borstelen en dus keer ik een uur later, in pak, terug naar de badkamer en vat het samen in een paardestaart. Dan neem ik bijgaande foto. Ik ben er klaar voor! Tegen half acht stiefel ik naar Friesenplatz met een tussenstop in een Italiaans restaurant. Penne met champignons in een pittige vleessaus. Ik heb vanmiddag niet goed opgelet en het duurt een half uur voordat ik de club bereik. Het feest begint echter pas om elf uur en heb ik plots twee uren tijd te doden...

Een eindje de Venloërstrasse op. Striptenten en private filmkamertjes. Eettenten in alle maten en om de tien meter een kiosk. Dan een café. 'Drüge Pitter', ofzo. Binnen staan een stel psychobillies te swingen op een Shakin' Stevens-medley. Ahum, het moest maar. De glazen cola voor € 1,40 zijn royaal, er mag gerookt worden en de muziek wordt meer alternatieve gitaarrock. Om tien voor elf sta ik vooraan te blauwbekken bij Club Bahnhof Ehrenfeld.

In het cafégedeelte draait iemand alles wat 'not done' is. James Brown, Gary Numan, disco en slijpsoul. Ik ontdek pas na een uur dat ik in de 'second floor' sta. De 'main floor' kent geen genade. De ene na de andere kneiter. Knisperend vinyl. Ik herken er niet eentje van! Ik laat me helemaal gaan op de dansvloer.

Ik zou hier wel even solliciteren? Soul City is het walhalla en Soul-X is daarbij vergeleken een groentje. Gedurende de avond blijkt dat er nog genoeg plaatjes zijn om te ontdekken. Vooral die 'Batman'-achtige stamper, die móet ik hebben!

Ik ontwikkel een grappig spelletje waarbij ik de dames voorzie van een kneuterige Duitse naam. Babsi zet me een beetje in vuur, maar verder dan beleefdheden komen we niet. Dan drie Nederlandse meiden. Na mijn opmerking 'dat het erg in de mode is om Duits te praten', lopen ze hoofdschuddend weg. Wees niet bang, uw platenkrasser blijft nog even 45rpm.

De northern soul wordt onderbroken door een setje funk en lome popcorn, maar dan een uurtje obscure Motown. Om tien voor vier draait Matt Fox 'Move On Up' van Curtis Mayfield. Dat vind ik een mooie afsluiter, hoewel ze nog ruim een uur voor de boeg hebben. Even na vieren ben ik weer op Friesenplatz. Broodje kebab hap-hap-hap. De binnenstad is me een beetje 'trouble tree' en ik ben blij als ik binnen ben. Tegen vijf uur ga ik slapen.

Morgen het laatste deel?

Het Keulse gedonder: herkansing

Donderdagavond heb ik in Steenwijk veel geld gepind en buiten een paar tientjes van vanochtend, heb ik de pinautomaten in Keulen gemeden. Eigenlijk begint het legendarische weekend al op vrijdagavond als ik met de trein op en neer naar Meppel ga voor wat boodschapjes bij de Action. Terug in Steenwijk loop ik langs Het Pandje, maar het lijkt me nogal druk. Dan toch maar even naar De Buze waar een dubstepfeestje is. Daar blijkt het stampvol. Dan tóch maar naar Het Pandje? Het is er extreem rustig en ik tref Loes voor het eerst sinds een jaar. We hebben invloed op de mp3-jukebox en met 'You Keep Me Hangin' On' van The Supremes en 'Nowhere To Run' van Martha & The Vandellas krijg ik voorpret.

Ik krijg geen minuut slaap in de ogen en dus kruip ik om vier uur uit bed, tank koffie en pak de tas. Numark wel mee, Numark niet mee. Lastig. Ik kies dan toch voor veertig blauwe bak-kneiters en pak hem in. Om kwart voor negen stap ik op de trein. Appie Heijn heeft weer een actie van onbeperkt treinen en dus zijn beide afgeladen. Tot Zwolle in het halletje, tussen Zwolle en Nijmegen naast een brede dame. Björk zingt via de schelpen in mijn oor. Had ik nu het half uur in Nijmegen maar benut om een kaartje naar Keulen te kopen? Net als vorige maand zou ik in Venlo moeten haasten om de trein naar Mönchengladbach te halen. Nu moet ik ruim drie kwartier wachten. Station Venlo heeft niks en dus zoek ik een cafetaria nabij het station. Om 13.00 uur ga ik aan boord Duitsland in.

Ondanks een stevige wind maakt de zon het aangenaam warm. Als ik vanavond toch het meeste per metro doe, kan ik wellicht mijn winterjas thuis laten? Dat is té voorbarig. In Mönchengladbach hoef ik alleen het perron over te steken. Na een vlug peukje vind ik een stoel. Naast de Numark heb ik twee discmans bij me, eentje die ook mp3 afspeelt en eentje met een beter geluid. Ik wil 'warmdraaien' met Diana Ross & The Supremes van cd, maar van beide is de batterij te zwak. Ik besluit om in Ehrenfeld uit te stappen. Zodoende kan ik alvast de club zoeken en ontdekken dat de metro in het weekend de hele nacht blijft rijden. Vanaf Friesenplatz loop ik naar Meininger. Daar ben ik om half vier.

Na een uurtje slaap, douche ik me en zet dan de Numark aan. Ik heb de hele dag al trek in 'Think It Over' van The Harvey Averne Dozen en die draaft op de foto zijn rondjes. En daar stop ik even voor vandaag. Morgen reconstrueer ik zaterdagavond en vertel ik meer over Soul City!

Schijf van 5: Babsi

Het is maandag en dus zoals gebruikelijk Der Schünf von 5. Huh? Mijn dagen in Keulen zullen in een paar berichten voorbij komen. Gezien de activiteit van zondag is het hopelijk te begrijpen waarom ik een dag later ben? Het achtste woord op het leesplankje is Miep, dat ik maar vertaald heb naar meisje. Babsi was zaterdagavond een bisschen stoned en ik stiekem verliefd. Geen idee hoe ze heette, ik vond Babsi wel bij haar passen...

Ik trap af met de exoot uit deze Schijf. De Kleine Prijs Van Sneek was jarenlang dé competitie in Friesland voor bands met een eigen geluid. Ik was in 1997 al dermate bekend als poprecensent dat ik dat jaar tijdens de voorrondes in de jury mocht zitten. Na een ruzie met een ander jurylid (Ten Sharp-saxofonist Hubert Heeringa) stapte ik tijdens de tweede voorronde al op. Bij de eerste speelde Sippe Sibbele, eigenzinnige indiepop uit Joure. Ik ben nog altijd zeer content ermee dat deze in 1997 als winnaar uit de bus kwam. Op 5 staat hun 'Backstabbing Girl' (1998).

Net als Atomic Rooster wisselden bezetting én geluid van East Of Eden ook geregeld. De laatste is toch het meest bekend van 'Jig-A-Jig' uit 1970, een rock-workout van een Ierse jig (een volksdans in driekwartsmaat). Drie jaar later was Norman Watts-Roy toegetreden als zanger en klonk East Of Eden als een volwassen uitvoering van Slade. Hun single 'Sin City Girls' uit 1973 had een hit moeten zijn! Ik zet hem op 4.

Gelukkig kwam ik singlehoesjes.nl, de onvolprezen fotohoes-bibliotheek van Peter, net op tijd tegen. In de eerste weken van Soul-xotica zocht ik me rot naar bruikbare foto's. Voor een bericht over 'Girl Don't Come' van Sandie Shaw kwam ik toen enkel een 'thumbnail' tegen. De hekkensluiter uit januari 1965 mag nu op 3.

Ik weet het, de Schijf met telefoongeluiden wacht al bijna een jaar. De nummer 2 van deze week komen we ooit nog tegen in een Schijf met lachjes. Hoewel het garagerock is, past deze qua ritme en sfeer feilloos tussen mijn northern soul, zodat die sinds 9 september 2011 in de blauwe bak woont. Ik heb het over 'Little Girl' van Syndicate Of Sound uit 1966.

Volgende week staat hier de Eindstreep over oktober 2010, een paar maanden geleden stond Timebox op nummer één. Een jaar ervoor had ik de cover van de Engelse mods en het origineel van Bunny Sigler aan de meetlat gelegd. Timebox won, maar Bunny Sigler heeft revanche genomen en is wellicht de meest gedraaide blauwe bak-kneiter van het moment. 'Girl Don't Make Me Wait' uit 1966 staat geheel verdiend vandaag op 1.

Begint het al te rinkelen? Het negende woord is 'bel' en we presenteren zondag een Schijf van vijf titels met het woord bel. Mailen mag, liever niet bellen!

20 Years Ago Today: 547

Haar naam viel al eens in juni of juli. Bea Erich, ondanks haar Duitse naam woonde ze in de vroege jaren zeventig gewoon in Leeuwarden. Bea zat muzikaal in het stevige progressieve werk en enkele van haar singles komen deze weken aan bod. We beginnen met Atomic Rooster. Het vinden van het hoesje leek even problematisch te worden. Ik had bijna mijn eigen fotohoes op de plaat gezet. Als laatste strohalm tóch even onder 'sixties' gekeken op singlehoesjes.nl en warempel, daar staan beide hitsingles van Atomic Rooster. Dit bericht mag ook beschouwd worden als eerbetoon aan John Du Cann die precies een maand geleden het leven liet.

Organist Vincent Crane en drummer Carl Palmer stonden in 1968 op één in Engeland als onderdeel van The Crazy World Of Arthur Brown. 1969 was het jaar van de supergroepen en Crane's idee moest Rooster heten en Brian Jones bevatten. Zo ver kwam het niet, Jones overleed en het project kreeg een doorstart als Atomic Rooster. Op het debuutalbum ontbreekt de gitaar als instrument, totdat in vroeg 1970 Du Cann bij de groep komt. Dan vertrekt de bassist en neemt Crane die partijen over op orgel. Palmer sluit zich in de zomer aan bij Keith Emerson en Greg Lake en met het geniale tweede album 'Death Walks Behind You' krijgt de groep eindelijk succes.

'Tomorrow Night' strandt bij ons op 38, in Engeland 27 plaatsen hoger. 'Devil's Answer' is daar zelfs een top vijf hit. Zonder basgitaar, maar met grommende Hammond en koper, is Atomic Rooster verantwoordelijk voor een progressief geluid in de Britse hardrock. De vele bezettingswisselingen zorgen geregeld voor een stijlwisseling. Onder Chris Farlowe wordt het soulvol en later funky. Om in 1980 weer terug te keren in de hardrock.

Eigenlijk vind ik alleen het intro van 'Devil's Answer' echt de moeite waard en draai ik liever 'Tomorrow Night'. Maar ja, die koop ik pas in 1999...

Morgen dus geen bericht, zondag de Schijf van 5.

De Video Draait: Unknown

Hoewel ik hier binnenkort nog een dagfilm ga bespreken, hou ik het toch meer op de weekfilms. Nadat ik afgelopen week tweemaal de zinneprikkelende trailer van 'Unknown' (VS/Duitsland, 2011, 109 min.) had gezien, moest deze wel even. Drie trailers vooraf: Roodkapje met een weerwolf, exorcisme met Hannibal Lecter en een afschuwwekkende fantasy-draak. Blijkt Liam Neeson onlangs ook nog in de verfilming van The A-Team te hebben gespeeld. Die gaan we pas kijken als ik mijn kubus heb opgelost!

Het begin van de film heeft iets vreemds. Bij de douane vertelt Martin Harris dat hij een seminar geeft op de bioculturele conferentie. Zijn lieftallige ijskoningin Liz maakt daar nog een geintje over. Bij het hotel blijkt dat er nog een koffer op het vliegveld staat. Martin stapt in een taxi, maar belandt na een ongeval in het hospitaal van Berlijn. Gevalletje geheugenverlies en moeilijk bewijzen dat jij Dr. Martin Harris bent, terwijl je paspoort in die koffer zit. Je vrouw wil je niet herkennen en wordt vergezeld van een Martin Harris, die niet op je lijkt maar wel precies dezelfde biografische gegevens kent.

Neeson zoekt hulp bij een voormalige Stasi, nu hij in de gaten krijgt dat hij achtervolgd wordt. Krijg nou wat? Dat is Hitler! Even uitleggen. Bruno Ganz speelde hem in 'Der Untergang', een ruim twee uren durend epos over de laatste weken van Hitler. Als je die film hebt gezien, associeer je Ganz voor altijd met Hitler. Gina, een illegale Kroatische, was de taxichauffeur bij het ongeval en wordt mee het avontuur in gesleept.

Opvallend: Als bioloog is Neeson iets té inventief tijdens vluchtpogingen. Zal blijken! Maar hoe hij in een achtervolging op drie seconden voorsprong van kleding kan veranderen, heeft hij vast bij The A-Team opgedaan! Tegen het einde van de film wordt zijn identiteit bloot gelegd, herinnert hij zijn missie, maar is nu vastberaden om deze te verijdelen.

Een werkelijk intrigerende psychologische thriller met een onverwachte uitkomst. Maar ook een actiefilm met enkele platgereden Mercedessen en spetterende gevechten. Die combinatie gaat maar zelden goed, maar 'The Unknown' is een voltreffer!

Brenton snijdt hout

Vanavond nog een extra aflevering van De Video Draait. Ik had Brenton Wood reeds voorbereid toen ik deze avond het idee opvatte om de recente film 'Unknown' te huren. Maar ik had gisteren immers al De Video Draait dubbel? Het besluit is gevallen. Omdat ik zaterdag en zondag in Keulen ben, sla ik de eerste dag over en schrijf maandag over het weekend. De Schijf blijft als vanouds op zondag!

Nu het met 20 Years Ago Today iets rustiger is, kan ik weer wat plaatjes uit de blauwe bak belichten. Sinds een paar weken woont daar een smetteloze Palette-uitvoering van 'Gimme Little Sign' van Brenton Wood. Zijn 'Oogum Boogum Song' is losvast-resident. Zodra er echt gekneiterd moet worden, blijft die thuis!

Brenton Wood. Met zo'n mooie naam wordt je niet geboren. Het kleurloze Alfred Jesse Smith is zijn echte naam. Toen onze moeder drie werd, werd in Shrevesport de toekomstige Brenton Wood geboren. Hij baseerde zijn artiestennaam op de deftige buurt van Los Angeles, Brentwood. Als jongeman een succesvol atleet en een begaafd pianist. Als songschrijver is Sam Cooke een inspiratiebron.

Het kost hem evenwel enkele pogingen voordat hij de kost kan verdienen. Hoewel 'The Oogum Boogum Song' in de lente van 1967 slechts tot 34 in de Billboard komt, is de plaat bij menig radiostation in Zuid-Californië de onbetwiste nummer 1. 'Gimme Little Sign' bereikt in Amerika en Engeland de Top 10. In ons land zet Rob Out tussen oktober 1967 en februari 1968 de single driemaal in zijn Tipparade. In Amerika heeft Wood nóg een nummer 34 met 'Baby You Got It', terwijl 'Lovey Dovey Kinda Lovin' de een na laagste plek in de Hot Hundred bezet.

In 1977 heeft hij iets wat op een comeback lijkt, maar het is van korte duur. Wood mag voortaan het oldies-circuit in met zijn twee hits uit 1967. Zeker nadat de rechten van deze hits zijn verkocht aan Art Laboe. Met zijn Original Sound Records en 'Oldies But Goodies'-elpees plaveide die de weg voor K-Tel, Ronco en Arcade.

Brenton is één van de vele slachtoffers die geen zeggenschap meer hebben over hun liedjes en van wie te pas en te onpas verzamelalbums verschijnen. Het heeft ervoor gezorgd dat zijn hits in tal van films en series te horen zijn, waaronder Beverly Hills 90210. Budget-label Disky deed in 1995 een duit in het zakje door 'oldies' uit die serie te verzamelen, 'Young, Rich And Beautiful' te noemen met een stel frisse jongeren op de foto. Voor vijf gulden maakte ik zo kennis met Brenton Wood.

Hoewel Wood deze eeuw nog twee cd's heeft gemaakt met origineel werk, vermoedelijk gospel, zal zijn naam verbonden blijven aan een mid-tempo stamper met een Farfisa-orgel. En het blijft actueel. In 2006 maakte Jamie Lidell een 'spitting image' met de hit 'Multiply'.

De Video Draait dubbel: Twelve en Hereafter

Ik heb geen vergelijkingsmateriaal met andere videotheken, helaas is Filmkring de enige in Steenwijk. In Zwolle zat altijd een cultvideotheek, maar de afstand is te groot. Wellicht dat ik me nog ga aanmelden bij een videotheek in Meppel. In Steenwijk moet een film al snel twee jaar oud zijn, wil deze een tweede leven als weekfilm in gaan. Afgelopen week zag ik er twee die tot voor kort nog dagfilm waren: 'Twelve' en 'Hereafter'.

Van 'Twelve' (VS, 2010, 92 min.) zag ik zaterdagavond een trailer die mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Zondagavond heb ik hem gehaald en bekeken. Een drugsdrama? Bij drugsfilms kun je twee dingen doen. Of je laat de effecten van een drug naar de camera vertalen zoals 'Fear And Loathing In Las Vegas' óf je laat een schokkend tijdsbeeld zien als 'Christiane F'. Wat dat Twelve nu precies voor goedje is, wordt maar niet duidelijk. Het is verslavend... Ja, hallo! Heb je mij wel eens gezien als mijn vloei op is?

Het meisje had dus ook gewoon verslaafd kunnen zijn aan Zware Javaanse Jongens, ook al komt daar minder schiettuig en geheimzinnigheid bij kijken. Skippen? Nee, het is best een aardig tijdverdrijf. Meer dan een magere voldoende wordt het niet. Té Hollywood!

Clint Eastwood die een rolprent maakt over een gevoelig onderwerp als bijna doodservaringen. Ik bekeek 'Hereafter' (VS, 2010, 124 min.) met de nodige scepsis. Maar net als de gesimuleerde vloedgolf in de film, ben ik ook 'om'! Eastwood betreedt het gebied met respect en het wordt nergens sensationeel.

Of het moet toch de reconstructie van de tsunami zijn. In de extra's vertelt een designer dat ome Clint ze geregeld moest afremmen, het mocht immers geen rampenfilm worden. Mooi detail: Eastwood ontdekte dat het zeewater schoon aan land kwam en pas landinwaarts een modderstroom werd. De tsunami is maar voor een klein deel digitaal en werd verder in de Stille Oceaan en in een Londense watertank geschoten.

Een Franse journaliste overleeft ternauwernood de tsunami, een Amerikaan probeert tevergeefs zijn gave van medium te verbergen en verliest de jonge Marcus in Londen zijn tweelingbroertje Jason. Marie en Marcus gaan beide op onderzoek uit naar hun ervaringen. Als George San Francisco even laat zijn voor wat het is en naar Londen trekt, kruist hun paden.

Scriptschrijver Peter Morgan ging niet over één nacht ijs, we zien ook voorbeelden van goedbedoelende 'wannabe's' en regelrechte oplichters. Waarmee hij aantoont dat deze hoek een lucratieve 'business' is. Clint Eastwood is geloofwaardig met 'Hereafter'. Ik ga zeker zijn toekomst in de gaten houden!

het Tukse ABC

Ik heb het zwaar! Ik kijk gemiddeld iedere avond twee films, heb over elk wel een mening, maar wil van Soul-xotica geen filmblog maken. Dus moet ik doseren en keuzes maken. En vooral dat is niet eenvoudig. Vanmiddag had ik even zin om tegen de wind in te trappen naar Meppel, maar ben in de omgeving gebleven. De laatste keer bij de kringloopwinkel in Tuk ging het bezoek specifiek om een waterkoker en even sneupen tussen de kleding. Vanmiddag moest ik wel even bij de singles kijken.

De kleding moest ik helaas overslaan. Er liep iemand rond die vanavond in een café volledig 'out of the blue' kon roepen dat ze mij tussen de dameskleding had gezien en daar had ik niet zoveel trek in. Jammer, want prijs/kwaliteit deugt in Tuk en ze hebben exclusieve merkkleding.

,,Daar gaan we weer", denk ik als ik 'Te Deum Laudamus' van Feike Asma zie staan. Mike Douglas geeft ijdele hoop en dan een hoop kleine hitjes van twintig jaar geleden. Wat me thuis opvalt: Als je ze alfabetisch rangschikt op achternaam zijn het enkel A, B, C en D. Ik zal Robert eens vragen, maar ik vermoed dat ze een collectie in delen aanbieden. Los van de singles had ik ook nog 'The Very Best Of' van Destiny's Child. Gaat fijn zijn bij de volgende fietsvakantie!

* Amazulu- Excitable
Ik was hem even vergeten. Niet zo leuk als 'Too Good To Be Forgotten', maar hij mag bij de kroegkneiters!
* Cameo- Candy
* Cameo- Word Up
De laatste heb ik wat té vaak gehoord.
* Concrete Blonde- Joey
Kwispel? In welke Tatort zat dit nummer? Laat maar! 'Zabou', op 22 juli 1990 uitgezonden bij ARD. Aldus het fotohoesje...
* Del Amitri- Nothing Ever Happens
Dé megahit die het nooit werd. Een wereldnummer!
* Cathy Dennis- Everybody Move
Ofwel, de smaak van 7 kruiden-shampoo van Schwarzkopf. Ik vermoed dat dit een ex-Favorietschijf van de NCRV is geweest.
* Mike Douglas- The Men In My Little Girl's Life
Uit 1966, op Epic en met Nederlands fotohoesje. Maar, oef, wat een drama. Dean Martin kwam hier in 1958 nog net mee weg...
* Dream Warriors- Ludi
Nee, dan toch echt liever 'Wash Your Face In My Sink'!

zus en soul

Julian Lennon begreep het in 1991 even niet meer. Alsof hij het kon helpen dat hij als twee druppels water op zijn vader leek en ook nog gezegend was met diens stem. ,,Sean neemt een liedje van mijn vader op en iedereen vindt het geweldig. Ik neem mijn eigen liedjes op en dan jat ik van mijn vader?". Wellicht had Julian het beste hetzelfde kunnen doen als Michael McCartney, een andere achternaam gebruiken (McGear). Luka Bloom wilde niet geassocieerd worden met Christy Moore. Chris Jagger wacht daarentegen al veertig jaar op een succesje.

Erma Vernice Franklin had zich al lang verzoend met het feit dat ze niet zo beroemd zou worden als haar zusje. Sterker nog: Ze nam een plaatsje in als achtergrondzangeres. Op Aretha's doorbraak 'Respect' is Erma duidelijk aanwezig.

De dochters van predikant Franklin lieten hun fraaie keeltjes horen in het koor van Bethel Baptist Church. Of vader of Aretha de eerste met een platendeal is? Van pa verschenen enkele preken op vinyl. Aretha begon in 1962, maar kwam pas in 1967 in de schijnwerpers. In datzelfde jaar mocht Erma een liedje opnemen dat producer Bert Berns juist had geschreven. 'Piece Of My Heart' is in de R&B-lijsten een grote hit. Daarbuiten blijft het onopgemerkt.

Big Brother & The Holding Company brengt een jaar later hun klassieke versie uit. De Tipparade is in mei 1969 nog een soort van hobbyproject als Erma in de lijst wordt gezet. Het zal niets met verkoopcijfers van doen hebben gehad, want de originele Nederlandse is zeldzamer dan een Bugatti!

Een leuk feit over het liedje: Countryzangeres Faith Hill had in 1993 Janis Joplin's uitvoering nog nooit gehoord! De opnameleiders verboden haar ook om dat te doen voordat ze haar versie had gezongen. Hill's cover is de eerste sinds 1968 die niet op die van Janis lijkt! Erma had in 1992 alsnog een hit dankzij een spijkerbroekenreclame. Zoals vaker bij een heruitgave, heeft de 1992-er een afschuwelijke echo.

Erma nam begin jaren zeventig afscheid van de muziek en zette zich in voor een christelijke organisatie die hulp biedt aan dakloze kinderen. Op 7 september 2002 overleed ze na een ziekbed aan de gevolgen van keelkanker. Erma werd 64 jaar.

Een paar maanden voor 'Piece Of My Heart' verscheen haar uitstekende versie van Jimmy Reed's 'Big Boss Man'. Meer blues en gospel dan soul, maar Erma toont hierop aan dat zij er beslist ook mocht zijn! Geen floorfiller, maar een blijvende resident in de blauwe bak.

Schijf van 5: Kees

Vrienden. Hele sociale netwerken zijn er tegenwoordig, waarbij het een wedstrijd lijkt wie de meeste vrienden kan verzamelen. Zelf zit ik nu twee jaar op Facebook, op uitnodiging van een Engelse vriend. Mijn voornemen was om alleen verzoeken te accepteren van mensen die ik niet wekelijks zie. Inmiddels heb ik daarin iets toegegeven, maar blijf kritisch. Van de 53 die ik momenteel heb ken ik 45 in persoon, de overige acht zijn artiesten die ik bewonder. Eén van de 53 is dé enige echte in het echte leven. De rest is luxe...

Kees is dus 'vriend' geworden. Toon Hermans schreef daar ooit een mooi gedicht over. De plaat die de vriendschap het meest treffend beschrijft, is een evergreen geworden. Toch zet ik het origineel van 'You've Got A Friend' op 5. Deze staat op het album 'Tapestry' van Carole King uit 1971.

'If in doubt, throw it out' was de leus in de gemeenschappelijke keuken van Mossley. Ik heb al een paar keer iemand 'ontvriend' op Facebook, twijfelgevallen wimpel ik af. Ik kan me dus niet voorstellen waar Shareen Spiteri van Texas over zingt, toch mag 'So Called Friend' (1993) op 4.

Chi Coltrane zal het wel snappen? Zij raakte in 1973 eentje kwijt en vertolkte dat zeer overtuigend in 'You Were My Friend'. Laat die plaat toevallig nummer 3 zijn.

Jack was een kostbare voor The Smoke. Zij lieten 'My Friend Jack' suikerklontjes eten. Iedereen die wel wist dat dit over drugs ging. In 1967 waren studiotechnieken niet zo geavanceerd en dus moest het opnieuw worden opgenomen. Niemand die er rijk van is geworden, want de single kwam in Engeland niet verder dan 45. Vandaag mag de freakbeat-klassieker op 2.

Nog niet heel lang geleden gingen bepaalde radiozenders 's nachts uit de lucht. De Engelse piratenstations waren begonnen met de 24 uurs-uitzendingen. Je had toen nog geen mp3-jukebox, toen ook al weinig luisteraars en dus hoorde je albumtracks als 'A Friend Of Mine' van Fields, progressieve rock in optima forma. Met vijf minuten precies lang genoeg voor de discjockey in de 'graveyard shift' om even aan de waterpijp te lurken. Er verscheen in 1973 een verknipte single-versie, maar ik zet de albumuitvoering uit 1971 op 1.

Volgende week hebben we het over Beate, Jutta, Heidi en hoe al die Keulse grietjes mogen heten. Vast geen Miep? Omdat meisjes in studentenkringen snel Miep of Truus heten, hou ik het bij titels over meisjes.

De Video Draait: One Hour Photo

,,Dus je haalt meteen voor een week", vraagt het meisje als ik de huur van zes weekfilms voldoe. ,,Welnee, dit is voor vier dagen!". Het filmvirus heeft flink toegeslagen. Twee van de zes heb ik al gekeken, 'One Hour Photo' had ik nog liggen, de tweede helft van 'The Bout'... euh... 'The Box' gezien (met Cameron Doos). 'London River' zit na veertig minuten helemaal vast. De keuze is moeilijk en ik wilde geen dubbele doen. 'Five Minutes Of Heaven' komt nog wel eens. Eerst aandacht voor 'One Hour Photo' (VS, 2002, 92 min.).

Net als dat ik bij muziek voortdurend op zoek ben naar die melodie die me pakt, kijk ik bij de films naar het plot. Een verrassende invalshoek mag ook! Wat dat betreft scoort 'One Hour Photo' erg hoog. Bovendien is het de spannendste film die ik in tijden heb gezien.

Je werkt al elf jaar op de foto-afdeling van een warenhuis en je waant jezelf een beetje eigenaar. Je denkt dat de mensen speciaal voor jouw expertise komen. Als een aantrekkelijke vrouw een rolletje komt brengen, kijk je even stiekem naar de kiekjes. Sommige klanten komen al jaren. Maar om nu foto's van een gewoon gezin te gaan verzamelen?

Robin Williams speelt overtuigend de eenzame vrijgezel Cy die de foto's van een gezin extra afdrukt en ze thuis ophangt. Bovendien 'stalkt' hij ze. Hij droomt ervan om 'uncle Cy' te zijn in plaats van 'Cy the photo guy'. De 'toevallige' ontmoetingen vinden wat te vaak plaats. Hij breekt in in hun huis, maar als het gezin thuis komt en Cy met een pilsje op de bank tv zit te kijken, blijkt het zijn fantasie. Ik zat op het puntje van mijn stoel!

Al deze extra afdrukken lopen in de gaten en Cy wordt ontslagen. Als hij vervolgens ontdekt dat de man des huizes zijn lieftallige bedriegt, moet hij wat doen. Gewapend met een mes en fotocamera dringt hij de hotelkamer binnen waar de geheime geliefden van elkaars lichaam genieten...

Hoe het eindigt? Zeg ik niet! Wel dat het verrassend is en zijn motief nog even uiteen wordt gezet. En zo leren we op de valreep nog even de achtergrond van deze Cy kennen...

in The Apers gelogeerd

De kop was er gistermiddag al. Ik schrijf dit bericht op de 'morning after' nadat ik gisteravond weer eens mijn northern soul-platen heb uitgelaten. Waar ik de afgelopen weken enige twijfels had, daar weet ik het nu zeker: Ik ben prima in staat om urenlang er tempo in te houden! Als ik zeg dat 'Proud Mary' van Checkmates Ltd. nét aan de langzame kant is, zegt dat iets over de gemiddelde snelheid? Alice Clark was mijn laatste, maar zat ook halverwege de set. Een mooie gelegenheid om deze recente favoriet in de schijnwerpers te zetten.

Ik was natuurlijk niet meer dan vulling voor tijdens het ombouwen en voor en na het concert, er kwam eentje speciaal voor mij (collega-dj Martie, van wie ik bij optredens in Het Pandje de mixer leen), toch denk ik dat ik desondanks de avond een blijvende herinnering heb gegeven. De Buze heeft de akoestiek van een kathedraal, punk klinkt dus al snel onbedoeld 'snotty'. Bij Loud Squirt moet alles op elf en de rest kun je raden...

Aan het begin van de avond sta ik met de jongens te praten. Ze herkennen me. JJ And The Remembers? Het is even graven. November 2008 in De Buze. Drie betalende bezoekers! Ik word gequote. 'Bewaar de Jovink-grappen maar voor de Zwarte Cross'. Verdomd, dat is SoulteXt! Eén van hen gelooft de recensie te hebben bewaard. Als het waar is, druk ik hem nogmaals af!

Over The Apers kan ik kort zijn: Bak herrie, zanger van The Queers, bijna-medleys van extreem korte nummers. Amusant? ,,Zet maar een plaatje op", roept iemand. Hij krijgt bijval. 'Disco Sucks' is hun laatste boodschap. Ik hoef me niet te schamen. 'Comin' Home Baby' van Casey & His Group staat in de aanslag.

Halverwege de laatste set doe ik al aan knalmomenten (Jackie Lee en Marsha Gee). Het majesteuze intro van 'Baby Make Your Own Sweet Music' van Jay & The Techniques doet wat mensen opkijken, maar wat klinkt die fijn in mono! Ik moet razendsnel improviseren als ik hoor dat ik met vijf minuten moet stoppen. De keuze is niet moeilijk.

In 1966 neemt Kim Weston 'You Hit Me, Right Where It Hurts Me' op voor Motown, maar dat nummer blijft op de plank liggen. Pas rond 1969 biedt tekstschrijver Kerr het aan bij Warner Bros., waar Alice Clark het mag inzingen. Haar versie mogen we gerust 'sophisticated' noemen. Zelfs als ze los gaat, gebeurt dit nog met stijl!

20 Years Ago Today: 545-546

Zoals beloofd nóg een 20YAT deze week. Eigenlijk zou het een 'Almost' moeten heten, want Raymond Froggatt is morgen pas en Clodagh Rodgers woensdag, maar ach... Ondanks dat ik al bijna een jaar boodschappen haal uit de vijf gulden-bak van Sunrise, is er nog steeds veel te genieten. De bakken van een gulden beginnen wel te slinken. Ik weet in oktober 1991 nog niet dat voor Sunrise het einde nabij is. Het zorgt voor nogal wat drugsoverlast in de buurt.

Zelfs in 2011 bestaat Heaven nog altijd! Heaven was eind 1988 de eerste coffeeshop in Sneek, eigenaar Bert had tevens een jukeboxhandel waar ik in 1989 mijn singles haalde. Sunrise in Sneek sloot in april 1992 de deuren, moeder Sunshine in Heerenveen gooide in 1995 de platen eruit en werd een growshop. Tegenwoordig is dat een smartshop.

Hoewel mijn Engels beperkt was en ik dus moeilijk kon solliciteren als muziekrecensent, dook ik nadat ik in York was gearriveerd meteen in de concertprogramma's. Van de oudjes speelde Judge Dread in Leeds, ging Jim Diamond (van Ph. D. en zijn solohit 'I Should Have Known Better') optreden in een folkclub. Ver buiten de stad stond Raymond Froggatt op het programma.

Ook ik dacht dat het een Fransman was! In Nederland zou hij in één adem met 'Callow-La-Vita' zijn genoemd, in Engeland geen woord daarover. Wel over 'singer-songwriter' en 'folk'. Froggatt had de pech dat de véél populairdere groep The Dave Clark Five aan de haal ging met het nummer, nadat ze het een andere titel hadden gegeven: 'Red Balloon'. Buiten Nederland om waren er weinig plaatsen waar Froggatt de strijd won. In 1969 kwam het mindere 'Roly' nog in de top vijftien. Toch een gelukje? Leden van The Dave Clark Five moeten nog steeds hun brood verdienen met het aframmelen van hun successen. Voor Raymond dus geen molensteen!

De guldenbakken werden weer meer 'tweede keus'. De broers Ronald en Theo waren in de vroege jaren zeventig jagers van de uitverkoopbakken, dus kleine hits, tipnoteringen en regelrechte flops. Op zaterdag 19 oktober vind ik daartussen 'Jack In The Box' van Clodagh Rodgers.

Ik heb geen research gedaan, dus uit mijn blote snotje: Severine won in 1971 het Songfestival in Ierland met 'Un Banc Un Arbre Une Rue'. Wie Nederland vertegenwoordigde? Help! Engeland deed iets voorspelbaars. ,,Dat is dus wat het publiek wil, een zangeres als marionet", schreef Sandie Shaw in haar autobiografie. Zij vond persoonlijk 'Puppet On A String' het minste nummer, maar ze kreeg heel Europa op de tafels. 'Laten we het eens met een Jack-in-the-box proberen', moeten ze gedacht hebben.

Ondanks dat het een Britse showbiz-tijger is, had Rodgers niet de impact van Sandie Shaw. Pas in 1976 lukte het de Engelsen weer...

De Video Draait extra: Psycho

Wat voor zinnigs kan ik zeggen over 'Psycho', Alfred Hitchcock's klassieker uit 1960? Natúúrlijk! Dat je hem hélemaal moet kijken, zonder onderbreking, van titels (toen nog vóór de film) tot Marion's auto die uit het moeras wordt gedregd. Precies zó zoals Hitchcock het wilde. Hij wist Paramount en uiteindelijk ook de bioscoopmanagers mee te krijgen. Nadat een voorstelling van 'Psycho' was begonnen, werd niemand meer toegelaten in de zaal. Laatkomers moesten wachten tot de volgende voorstelling.

Actrice Janet Leigh was één van de grootste namen van de film. Iemand die na een goed half uur in de film zou vallen, zou zich afgevraagd hebben waar ze bleef of was gebleven. Ze is namelijk in tweederde van de film niet te zien. Als Marion wordt ze in de douche afgeslacht door Norman Bates. Of was het de moeder? Of beide?

Als onderdeel van 'The Hitchcock Collection' heeft 'Psycho' zoveel extra's gekregen dat deze de speelduur van de film evenaren. Daaronder behoort een anderhalf uur durende documentaire uit 1997 over 'the making of'. De geinterviewde betrokkenen kunnen niet vaak genoeg benadrukken dat filmen in 1960 monnikenwerk was.

Alleen al de douche-scéne nam zeven dagen in beslag. Het moment dat Marion dood op de vloer ligt, moest twintig keer overnieuw. Het gerucht dat Hitchcock een koude douche had gebruikt om Leigh te laten gillen, is niet waar. Het tegendeel juist! In de definitieve scéne waar ze roerloos op de grond ligt, veroorzaakte de stoom dat het kunstleer, dat haar naaktheden moest verbergen, open scheurde. Onzichtbaar voor de camera, maar de technici bovenin hadden een fraai uitzicht...

Het is één van de vele leuke anekdotes van de set. Zo durft Janet Leigh sinds de opnames niet meer onder de douche te stappen. Gelukkig gaat ze nog wel in bad en ziet ze er 37 jaar na 'Psycho' nog even appetijtelijk uit!

Hitchcock stond op het punt om over te stappen naar Universal, veel van de opnames werden op het terrein van Universal geschoten. Hij gebruikte de crew van zijn tv-show om de kosten laag te houden. 'Psycho' moest een low budget-film worden. De keuze voor zwartwit was omdat een kleurenfilm het te walgelijk zou maken.

Hoewel het publiek unaniem enthousiast was, gold dat niet voor de media. Volgens de scenarioschrijver had dat een oorzaak. Er waren geen 'preview'-avonden, waardoor de vakpers naast het publiek in de bioscoop moest gaan zitten. Enkele recensenten hadden daar moeite mee en botvierden dat op de film.

Tot slot was er in de filmgeschiedenis iets in 'Psycho' te zien dat nog nooit eerder in een rolprent zat. Het zou een leuke kwispel zijn... Een wc-pot!

telefoontoppertje #16: Sléé-jûûhr!!!

Voordat ik verder ga met het telefoontoppertje, eerst even iets recht zetten. Atomic Rooster heb ik op 21 oktober gekocht, dat is dus volgende week. Morgen of vrijdag een andere single uit de vijf gulden-bak van Sunrise. We zitten sinds het 500e bericht niet meer zo dik in de feesten. Nummer 550 is onopvallend langs geglipt en evenmin aandacht voor de 2,5 jaar zonder de alcohol. Mijn neefje Georg is vandaag tien geworden en dat is voor mij reden om op gebak te trakteren. Marsepein in de vorm van een telefoon.

Twee dagen voor de geboorte van Georg had ik radicaal afstand gedaan van mijn lange haar. De zomer van 2001 had ervoor gezorgd dat het haar op de kruin was uitgedroogd. Het was al enkele maanden een takkenbos. Waar ik eind 1997 nog iets van een coupe overhield, daar moest het nu 'Pimmetjeglad' zijn.

Vanaf die tijd kom ik ook geregeld in De Buze. Ik mag geen vrijwilliger worden omdat ik bijna 27 ben, maar Henk Klaster is die leeftijd al lang gepasseerd. Hij en Bas Oosterhof 'dragen' De Buze, zoals ik dat in 2005 alsnog zal doen. De tempel moet open zijn, ook al kunnen de klanten op een bepaald moment mijn muzikale palet dromen.

Henk gaf ons Red Hot Chili Peppers, ska en jaren tachtig, Bas kon avonden vullen met Metallica en Slayer. Hij was ook degene die met die veelgebezigde kreet kwam. Of er nu hiphoppers, een gitaarrockband of een dj op het podium staat, er is altijd wel iemand die het roept: Sléé-jûûhr!

'Reign In Blood' van Slayer uit 1988 is een mijlpaal uit de historie van de metal. Slayer is inmiddels een tiental albums verder, maar qua geluid geen meter opgeschoten. Snoeihard en lomp. De fans lusten er wel pap van.

Hoewel 'Angel Of Death' nog een fijne herinnering aan 'T Hokje is, ons clubhuis in Hommerts, is 'Rainin' Blood' zo'n culthit in De Buze dat geen avond compleet is zónder! Dat is dan ook de enige motivatie om hem als mp3 op de telefoon te zetten.

Inmiddels heeft het nummer zijn dienst bewezen als ultiem 'doorfietsnummer' bij tegenwind en regen!

20 Years Ago Today: 543-544

Het was jarenlang een traditie, in onze herfstvakantie nam heit (vandaag overigens een half jaar geleden) vrije dag. Voor 1991 was dit meestal een woensdag, maar nu en 1992 op een vrijdag. Zoals altijd gingen we dan de Afsluitdijk over, op mooie dagen naar Callantsoog, bij regen het centrum van Hoorn of Enkhuizen. Vooral 1990 was het hondenweer. Het jaar ervoor wilde mem met 'de kleine jongen' op de foto. Ik bleek een kop groter te zijn... De herfstvakantie van 1991 deed zijn naam alle eer aan en dus wordt het winkelen in Hoorn.

De jonge Gerrit zet wederom zijn voelsprieten uit op zoek naar het knisperende zwarte vinyl. Het is pas laat op de middag als ik in een winkel voor stripverzamelaars B.J. Thomas aantref. Hij vraagt vier gulden voor de smetteloze plaat in fotohoes, maar ik heb nog maar twee gulden. Ik zet mijn smekendste ogen op en vertel de man dat ik helemaal uit Friesland kom en singlesverzamelaar ben. Het werkt wederom!

B.J. Thomas is in Amerika een gevierde ster in de countrywereld. De man nam eind 1968 als eerste 'Hooked On A Feeling' op. In 1973 werd dat nummer vertolkt door Blue Swede en hun versie zou klassiek worden dankzij de kaskraker 'Reservoir Dogs'. Thomas' enige Nederlandse hit was slechts bescheiden. 'Raindrops Keep Falling On My Head' kwam vroeg 1970 niet verder dan 28 en was een week Alarmschijf.

De volgende ochtend ga ik als gewoonlijk weer naar de molen. Hoewel ik dan nog enthousiast ben, is het daarmee binnen een paar maanden afgelopen. Als ik nog eens een gulden heb overgehouden, wip ik 's middags even aan bij Sunrise. Ditmaal fiets ik naar Jutrijp met 'She's In Love With You' van Suzi Quattro.

Een goedmakertje? Suzi zat bijna in de laatste Schijf. In het kader van de jongensnamen had ik 'Hey Charlie' geselecteerd, een opname die Suzi in 1992 maakte met de gebroeders Bolland voor hun album 'The Darwin Theory'. De single die ik twintig jaar geleden kocht, was in 1979 Suzi's laatste hit. Ik heb ook de Nederlandse, maar dit was die met de Duitse fotohoes.

In de Schijf van morgen in januari noem ik een plaat die 'zeker nog eens aandacht krijgt, maar dat kan wel 2013 worden'. Maar niet heus: Vrijdag is het twintig jaar geleden dat ik die kocht, dus...?

negen tien elf

Na een avondje stappen met Willemijn zet ik zondagochtend om vijf uur het laatste stapje voor die dag. Zoals gewoonlijk na zo'n overdosis frisdrank, ontwaak ik een anderhalf uur later met een volle blaas. Als ik vervolgens om acht uur niet opnieuw de slaap heb gevat, gaat het snel met de plannen. Om kwart voor elf til ik de fiets in de trein en even na twaalven sta ik op station Nijverdal-West. Het oorspronkelijke plan was om een regionale fietsroute van de ANWB op te pakken, maar die kom ik pas veel later tegen. Dan heb ik het roer al omgegooid.

De zon scheen bedrieglijk, afgezien van de snijdende wind was het bijna een mooie herfstdag. Ik volg maar een route via de fietsknooppunten, hoewel op een kruispunt in Nijverdal een handwijzer mijn aandacht had getrokken. Ommen zou iets meer dan vijftien kilometer zijn. In Holten ga ik even na tweeën aan een uitsmijter en wordt het plan uitgewerkt.

Direct na Holten tref ik het startpunt van een ANWB-route van veertig kilometer, die doen we een volgende keer. In Haarle gaat het miezeren, terug in Nijverdal wordt het menens. Maar wat eenmaal in de kop zit? Ik volg de LA15 van de Achterhoek naar het Vechtdal en kruis de LA9 in de buurt van Giethmen, vlak onder Ommen. In 2009 fietste ik de LA9, de Vechtdalroute, vanaf Ommen naar het Duitse Darfeld, de oorsprong van de Vecht. Vandaag fiets ik het stukje van Ommen naar Zwolle. In de stromende regen!

De winterjas blijkt niet waterdicht, maar mijn humeur kan niet stuk! Zeker niet wanneer ik de datum bedenk: de negende dag van de tiende maand in het elfde jaar van deze eeuw. Het zal toch niet een 20092009 worden?

Tegen negen uur ben ik weer in Steenwijk en moet mijn euforie even kwijt in Het Pandje. Daar is het bijzonder gezellig! Opeens doe ik iets wat ik al tijden niet meer heb gedaan. De popencyclopedie opent en ik ratel met de nodige humor trivia en raak vol vuur door een aantal platen. Zo leg ik uit wat de schoonheid is van ons fotomodel. Ik heb mezelf dit afgeleerd omdat ik wilde aantonen dat ik méér ben dan een muziekidioot, en toch zit die rol me als gegoten.

Eén van de toehoorders wil me al in De Wereld Draait Door hebben, maar dan ben ik opnieuw één en al professionaliteit. Zoveel geld heeft de Vara niet!

Schijf van 5: Pim

Ik heb behoorlijk buikpijn gehad van Pim en daarmee doel ik niet op de gesuikerde chocoladekoekjes van Lu. Dat mus vogel werd, Kees vriend en Miep meisje, was vanaf het begin duidelijk. Maar Pim? Dus nam ik me vorige week voor titels met jongensnamen te doen, maar dat bleek té breed ingezet. Omdat we het over twee weken over meisjes in het algemeen hebben, besloot ik gisterochtend tot een Schijf over jongens. Vanavond meer over die enerverende dag van gisteren. Ik was té moe om toen nog een bericht te schrijven, dus hierbij.

Ik ging voor een snel patatje aan in een snackbar in Dalfsen. In die omgeving stikt het in het weekend van de piratenzenders en in de vreetschuur staat er eentje aan met overwegend Tiroler hoempapa. Opeens herken ik 'I Won't Let The Sun Go Down On Me', maar hij klinkt anders. De zangpartijen zijn wat stijfjes ingevuld door accordeon. Puur uit medelijden zet ik 'Wide Boy' van Nik Kershaw (1985) op vijf.

Afgelopen juni kocht ik de Nederlandse met fotohoes, twintig jaar ervoor het eerste exemplaar: 'Jelly Jungle' van The Lemon Pipers (1968). De b-kant groeit al snel uit tot een 'hit' in die zomer van 1991. 'Shoeshine Boy' gaat op vier.

David Bowie is altijd wel te porren voor een experiment. Vlak voor de opname hield hij een stoelendans onder de muzikanten, inclusief hemzelf. Vandaar dat de instrumenten door een andere muzikant worden bespeeld. David stelde zélf overigens zijn saxofoon beschikbaar. Het resultaat is 'Boys Keep Swinging' uit 1979. Het nummer is minder gelikt dan Bowie's overige werk, zelfs een tikkeltje anarchistisch, en mag op drie in deze Schijf.

De exoot in deze Schijf is wellicht Jars Of Clay. Net als country heeft ook gospel in Amerika een eigen hitlijst. De supersterren uit beide lijsten kom je in de algemene charts weinig tegen. Jars Of Clay was een relipopgroep die rond 1996 zo'n status kende. Door een nummer op een sampler kocht ik de hele cd. Eén grote emmer stroop voor Jezus. Tóch blijf ik iets koesteren voor de kennismaking en zet 'Boy On A String' uit 1995 op twee.

Thin Lizzy had medio 1976 een toptijd in Engeland. Het rockte genoeg voor de headbangers, maar anders dan bijvoorbeeld Uriah Heep was de 'groove' eveneens geschikt voor de dansvloer. De Ierse band met Philip Lynott sloeg dus een brug tussen twee groepen platenkopers. 'The Boys Are Back In Town' uit 1976 mag deze Schijf aanvoeren.

Kees Van Drogen, Kees Koolwijk, Cees Walinga... Het was duidelijk dat de Schijf van Kees eentje over vrienden moest worden. Suggesties zijn altijd welkom!

zijn daden benne groot!

Natuurlijk houden jullie het bericht van donderdag te goed. Ik ben nu vastberaden om 2011 met 365 berichten af te sluiten. Op zondag 7 november stond groen centraal in Kleur bekennen. Bij 'Greener Pastures' van Little Barrie beloofde ik vlug een bericht over die groep. Ik kan herinneren dat ik het toen al in gedachten had geschreven. Ik heb kortgeleden het nut van de zoekfunctie ontdekt en zie tot mijn grote schrik dat ik niet voldaan heb aan die belofte. Na lange tijd weer een vervolg op de 'vergeten nieuwgekochte platen'.

Een dag nadat ik 'We Are Little Barrie' van Little Barrie kocht, maakte ik mijn debuut in De Singel. Ik heb toen stukje-bij-beetje zowaar het halve album gedraaid en ook bij daaropvolgende optredens was Little Barrie 'gereedschap'. Tot mijn ergernis wil Donny aka Ome Funk me een nieuwe ontdekking laten horen. Het is dan bijna 2007. Het blijkt dit album van Little Barrie te zijn. Hij weigert me te geloven.

De stap van 'hot thing' naar 'nothing' is nergens zo klein als in Engeland. Week 1: Je staat als de grootste belofte sinds The Beatles op de omslag van NME. Week 2: Er worden kritische noten geuit ten opzichte van je album of optreden. Week 3: Je wordt uitgekotst en belachelijk gemaakt. Week 4: De serieuze muziekpers neemt niet eens notie van je nieuwe album. Hypes die niet uit de koker van de platenmaatschappij komen, maar waar de bikkelharde en inmiddels beruchte Engelse media aan ten grondslag ligt.

Iemand die de klappen van de zweep kent, is Edwyn Collins. Maar liefst zeven jaar loopt hij te leuren met wat opnames, als 'A Girl Like You' in 1994 dan toch de hit wordt die hij wilde hebben. Tien jaar later ontdekt hij het piepjonge trio Little Barrie. Zijn opmerking dat 'Barrie Cadigan de grootste gitarist sinds Hendrix is', zou een molensteen kunnen zijn. Ware het niet dat hij ergens gelijk heeft...

Verwacht geen murw gekopieerde Hendrix-licks. Nee, Jamiroquai is wellicht een beter uitgangspunt. Cadigan vult de groove met bliksemschichten van gitaar, net zoals Hendrix dat deed. Hendrix was op zijn best met zijn Experience. Had hij dezelfde impact achtergelaten als hij een keurige 'één twee in de maat anders wordt de juffrouw kwaad'-drummer had gehad? Mitch Mitchell was een fijne rommelaar en complimenteerde daarmee het spel van zijn meester.

Wayne Fullwood heet-ie, een zenuwpees die altijd strak maar niet volgens de regels drumt. Intussen ook nog flarden tekst mee schreeuwt. Dat hij méér Little Barrie is dan Cadigan, wordt op het tweede album pijnlijk duidelijk. Fullwood is er niet meer bij. Zoals Hendrix met The Band Of Gypsies op zijn retour ging, daar is Little Barrie zonder Fullwood zo saai als een lavalamp.

Vergeten? Niet bij mij! Hij is sinds november 2005 niet meer uit mijn platenkoffer weg te denken.

De Video Draait: Perfume

Het idee was een zeven, alleen de uitvoering benedenmaats. Het was op zichzelf best grappig om een genante eigen ervaring te koppelen aan een film, alleen wát als je de film maar half hebt gezien? Dit had alles te maken met een dvd die hoognodig door een professionele schoonmaakmachine moest, niet door gebrek aan discipline of zoiets. Het bijna voltooide bericht is zojuist doorgespoeld, maar zal beslist wederkeren in een unieke geursensatie. Ahum, volgens mij ben ik nog een beetje 'high' van 'Perfume' (Duitsland, 2006, 143 min.).

Ik zag twee maanden geleden de trailer. Normaal ben ik niet van de kostuumdrama's, maar deze riekte naar meer. Zie ik op de aftiteling Tom Tykwer staan. Bekende naam? Hij regisseerde 'Lola Rennt' en voorzag het van hippe muziek. In 'Perfume' creëert hij iets wonderschoons met een orkest. Een naam om in de gaten te houden!

'Perfume' is een, bijna twee-en-een-half uur durend, epos over het korte leven van Jean-Baptiste Grenouille. Zijn moeder baart hem op de vismarkt van Parijs en wil hem net als haar zeven andere baby's afvoeren met het visafval. Voor het verlaten van je kind wacht de galg en via een weeshuis wordt Jean-Baptiste verkocht aan een leerlooier. Hij bezit dan al een opmerkelijk talent voor geuren als hij in de stad een roodharige schoonheid ontmoet. Koelbloedig legt hij haar om en verzamelt haar lichaamsgeur in zijn hoofd. Dan begint zijn fascinatie om de vrouwelijke geur te conserveren.

Nadat hij de parfumeur Baldini heeft overtuigd van zijn gave, koopt deze hem uit de looierij. Grenouille schudt de unieke parfums uit zijn mouw en tracht zelfs de geur van koper, staal en de kat te conserveren. Hij vertrekt naar Grasse, het episch centrum van de Franse geuren. Daar doet hij een mislukt experiment met een vrouw, maar dan heeft hij het te pakken. Nadeel is dat de dames eerst dood moeten zijn.

Baldini heeft hem 'de toonladder van een parfum' uitgelegd en ook verteld van een dertiende onbekende geur. Grenouille doet die geur op bij Laura, de beeldschone dochter van een vooraanstaand persoon. Als hij hét parfum heeft voltooid, wordt hij gearresteerd. Kruisiging en marteling wacht hem, maar dan doet het parfum zijn magische kracht.

Hij heeft het medicijn om de wereld harmonieus te maken. Maar Grenouille is niet geliefd in deze wereld en hij kan evenmin liefhebben. En dus verkwanselt hij het parfum en sterft op de plek waar hij werd geboren.

Prachtige film! Het uitzitten méér dan waard!

20 Years Ago Today: 536-542

Hoewel het pas in 1993 echt begon te dagen en ik in 1998 en daarna de excessen begon te voelen, speelt de herfst- en winterdepressie al vanaf een jonge leeftijd een rol. Waarom associeer ik deze platen met Regina en Sonja en niet met Diana? Het is in 1991 inderdaad een jaar geleden van de strandwandeling en ik wapen mezelf tegen de gure herfstwind met deze herinnering. Ik had gewenst dat ik nog een schoolagenda uit 1991 had bewaard, want het voelt een beetje vroeg aan voor een herfstvakantie. Desondanks presenteer ik vandaag de eerste vangst vinyl uit die herfstvakantie.

Op zaterdagmorgen ga ik naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal. En 's middags? Heb ik toen dat blok om gefietst? Kwam ik tussen Oosterzee en Echten dat vriendelijke meisje tegen? Of was dat toch in 1990? Zondag 6 oktober besluit ik dan toch een single in te schrijven die ik vier maanden ervoor had gekocht. Maandag fiets ik over Heerenveen en koop 542 bij Sunshine.

536 Jailhouse Rock-Elvis Presley
De originele Duitse persing uit 1957, een aanslag op de naald, maar toch wel bijzonder.
537 Carry Me Carrie-Dr. Hook & The Medicine Show
Over een tijdje heb ik deze in nieuwstaat met fotohoes. Heb het altijd een mindere van Dr. Hook gevonden.
538 Let's Spend The Night Together-David Bowie
Zowel in 1967 als in 1973 een uitdagende titel. Waar die van The Stones wat lullig klinkt, daar maakt Bowie er echt een orgie van!
539 Chicky Jamboree-Kraayeveld
De broers Frank en Arty Kraayeveld hadden even genoeg van The Bintangs en scoorden met een lompe cover van 'Mona Lisa'. Dit moest één van de opvolgers zijn, een beetje een apart nummer.
540 Ma Belle Amie-Tee Set
Hans Van Eyck heeft er jaren niet over willen praten, maar Veronica-dj Ad Bouman zei ten tijde van het succes van 'Ma Belle Amie': ,,Had je niet liever succes gehad met een goed nummer?". Eerlijk is eerlijk, ze konden beter, maar Amerika was hier dol op!
541 Feel The Love-10CC
Op 6 juni 1991 gekocht bij De Lege Knip in Heerenveen, maar vond hem lang niet goed genoeg voor mijn verzameling.
542 Mamacita-Mark Lindsay
Mijn enthousiasme jegens Paul Revere & The Raiders rechtvaardigt deze aankoop. Het liedje zal twee jaar later een hit worden voor Guys'n'Dolls.

telefoontoppertje #15: Nina Kinert

Ik heb hem in mei 1992 voor het laatst ontmoet, maar vorige week dook hij ineens op in een droom: Henk Nuwolt. Ik moet ieder jaar op dierendag even aan Henk denken, hij is dan jarig. Na jaren te hebben doorgebracht op het speciaal onderwijs mocht Henk op zijn zestiende proberen de LEAO te doen. Hij zat van 1987 tot en met 1989 bij me in de klas en Henk was mijn beste kameraad. Waar ik fan was van The Moody Blues, daar was Henk idolaat van Elvis Presley. Hij bezocht fanclubdagen en wist alles over The King te vertellen. Henk is vandaag veertig geworden. Wat is er van hem geworden?

De schakeling van Henk naar Jessica is een hele grote. Was ze al geboren toen ik Henk tegenkwam? Nadat café De Stunt jarenlang dicht was geweest, ging deze in de zomer van 2005 open als 'T Café. De zaak was eigenlijk een filiaal van de bar in de Sneker discotheek Alcatraz. Ronald uit Nijland mocht zich eigenaar noemen, maar werd de eerste maanden geassisteerd door de charmante Jessica.

Mijn 'hangout' was toen De Majesteit, als buurman van De Rechter ook vaak De Linker genoemd. Liters blonde Leffe of Maredsous goot ik daar naar binnen tot daar in augustus 2005 een nogal arrogant heerschap de leiding kreeg. Van eind 2005 tot de sluiting in mei 2008 zat ik bijna dagelijks in 'T Café.

Hoewel Ronald onverdroten door ging, was Jessica na een half jaar toe aan een uitdaging. Met een vriendin nam ze het bluescafé Peanuts in Sneek over. Ik heb Jessica mogen kennen als een spontane hartverwarmende meid. Haar ogen herken ik uit duizenden, ik zie haar nog eens in Den Haag. In november 2008 zit ik in een spiraal van depressie, Prozac en alcoholisme. Ik tref Jessica met haar zakelijke partner in speciaalbierencafé De Draai in Sneek. Ze gunt me geen blik waardig. Misschien deed het haar pijn om me zo te zien?

Ik leerde Maria Mena kennen door Jessica en deze avond laat ze ons kennismaken met het dromerige 'Beast' van de Zweedse zangeres Nina Kinert. Vanaf de Nokia wordt het een soundtrack van een zware tijd. Ik kan hem eigenlijk niet meer horen, maar het was de eerste beestachtige telefoontopper die me te binnen schoot...

groeibriljantje

Hoewel 'Creep' in huize Louwsma veelvuldig te horen was en ikzelf 'Street Spirit' de Top 40 in kocht, kwam mijn echte kennismaking met Radiohead middels 'O.K. Computer'. Twee jaar later vond ik in een videotheek in Ashton-under-Lyne 'The Bends' voor weinig. Het is aan het toenmalige nieuwe geluid van 'O.K. Computer' te wijten, dat ik moeite had om 'The Bends' te waarderen. Stapje voor stapje groeide die liefde. Anno 2011 draai ik 'The Bends' met veel plezier en vind hem eigenlijk beter dan zijn opvolger.

Een plaat die je vanaf het eerste moment mooi vindt, is vaak geen blijvertje. Met groeibriljanten bouw je gaandeweg een band op die de ontluikende liefde alleen maar sterker maakt. Ik reken mezelf als 'echte fan' van Marissa Nadler en haar albums 'moet' ik vanaf de eerste luisterbeurt goed vinden. Laat me nu eens een beetje teleurgesteld zijn in de plaat. Ik raak in twijfel. Is na zes jaar de liefde voorbij? Moet ik me nu vastbijten in een nieuwe 'up and coming'? Ik heb Marissa zien groeien van onzeker meisje met twee albums dat voor 300 euro in de huiskamer komt spelen tot de professionele artieste met een eigen platenlabel, omdat ze niet meer aan de grillen van bestaande maatschappijen overgeleverd wil zijn.

Eén 'grapje' van haar op Facebook, twee verhitte hoofden. Hij gaat los in een commentaar, zij blokkeert hem maar weet niet hoe ze het ongedaan moet maken. Wél worden het echte vrienden, neemt ze een advies ter harte en heeft reeds aangekondigd even te stoppen met optreden. Het arme kind is sinds 2004 continu op toernee of zit in de studio...

Haar vijfde album heeft geen naam. Hij is anders dan de anderen. Marissa heeft haar wortels in de Americana, singer-songwriters en rockers als Bruce Springsteen en Neil Young. Daardoor hekelde ze altijd de term 'folk', die ze vooral in Europa kreeg opgespeld. Waar 'Little Hells' nog een ietsjepietsje folk in zich had, daar is dat op 'Marissa Nadler' verdwenen. Het is nu een soort avant-pop, lief op het eerste gehoor maar niet aaibaar op het tweede. Het klinkt als een soundtrack voor een nieuwe bak stroop van David Lynch. Mysterieus met gitzwarte teksten. Het is weer ouderwets inhaken!

Misschien moest ik volgende maand nog een poging wagen. De schoonheid van haar laatste begint nog maar net te ontpoppen. Maar dat die uiteindelijk boven 'Little Hells' komt te staan, weet ik nu al!

Schijf van 5: mus

Halverwege de week twijfelde ik nog even. Er zijn genoeg titels met eenden, uilen, kraaien en andere specifieke vogels. Ik beloof dat dit volgend jaar nog een aparte Schijf gaat worden. Ik wilde vandaag dicht bij de bron blijven. Waarom in hemelsnaam mus? Waarom niet gans of ara? Die laatste stond in een box-boekje van mijn nichtje. Die is inmiddels 21 en heeft er niet onder geleden dat ze de ara eerder kende dan de mus. Tot eind november behandel ik het leesplankje van dertig jaar geleden, de eerste van drie in het kader van 'creatief boekhouden': vogel in plaats van mus.

Ik heb mijn best gedaan, maar veel gevogelte kwam reeds in 19 maanden Soul-xotica voorbij vliegen. Off-topic, maar bedenk net dat ik vandaag 2,5 jaar geleden ben gestopt met drinken. Op vijf zet ik een plaatje dat hier eerder stond vanwege een optreden in De Buze. Gebruik de zoekfunctie om daar te komen. Op vijf staat het maniakale 'Surfin' Bird' van The Trashmen uit 1963.

Mijn Nelly Furtado-fetisjisme is bij de regelmatige bezoekers vast wel bekend. Wisten jullie dat ik met het beschrijven van de Monstertocht helemaal klaar ben met dat avontuur? Ik had nogal een sentimentele band met mijn fiets en na die serie was het een stuk eenvoudiger om afscheid te nemen. Eind goed, al goed: Ik zou wensen dat ik drie jaar geleden al een ros met aluminium frame had. Op vier staat 'I'm Like A Bird'.

Ja, ik ben de afgelopen week weer erg in de 'mood' voor 'Almost Famous', maar die kon ik gisteravond niet zo snel vinden in de videotheek. Wel heb ik gisteren naast 'My Summer Of Love' naar 'Slumdog Millionaire' en 'The Graduate' gekeken, maar ik dwaal af. Laten we het verlangen naar 'Almost Famous' tot hoofdoorzaak rekenen dat 'Free Bird' van Lynyrd Skynyrd op drie staat.

Bij de vooraankondiging van 'Little Hells' van Marissa Nadler werd gezegd dat oude fans wel eens geschokt konden zijn. Ik had bij 'Songs III' al een rolberoerte gekregen. 'Bird On Your Grave' begint als een traditioneel Nadler-liedje als plots gillende electrische gitaren opdoemen. Inmiddels zijn we eraan gewend en mag de track uit 2007 op twee. Later deze week aandacht voor haar meest recente.

En toen was daar vorig jaar september het bericht 'vinylsap'. Een ongelukje veroorzaakt door de hersenschudding. De smetteloze 'Love Is In The Air' van Shocking Blue overleefde ternauwernood, Warm Sounds niet. Ik leerde de single uit 1967 in 1990 kennen als Favorietschijf van de NCRV, maar verbaasde me erover dat ik geen fysieke single tegenkwam. Felix Meurders herhaalde in Radio Tour De France een mopje dat Frits Spits tien jaar eerder had gedaan. Het spontaan pluggen van een vergeten oldie.

Naar aanleiding van zijn actie bracht EMI 'Cara Mia' van Jay & The Americans opnieuw uit en belandde op nummer 1. Maar hoe vaak Meurders ook Warm Sounds draaide, Phonogram weigerde de plaat te herpersen. En dus werd het geen hit. Ik haalde via Ebay een Mint-exemplaar uit Engeland en genoot ervan totdat de zak kiwi's begon te lekken. 'Birds And Bees' staat op 1.

Ik maak me zorgen over Pim. Natuurlijk zou ik de overleden volksmenner als inspiratie kunnen gebruiken, of de kabouters. Maar omdat Kees 'vriend' wordt, denk ik dat we volgende week vijf verschillende jongensnamen in titels doen.

De Video Draait: My Summer Of Love

Voor wie het nog niet wist: Ik heb ruim acht jaar geen televisie meer. Ik heb anderhalf jaar het huis gedeeld met een beeldbuisjunk. Iedere avond een actiefilm die als een eindeloze mantra om de twee maanden op een andere zender werd uitgezonden. Soapseries. Belspelletjes. Toen kwam ik bij Jan. Die keek voortdurend actualiteiten, praatprogramma's en documentaires. Alleen 'Kopspijkers' heb ik nog even gemist, verder was ik er wel klaar mee. Wat moet je met televisie als je duizenden platen hebt?

Eigenlijk leerde ik het al af in Engeland. Een raar land! Eet patat uit een krant, rijdt aan de verkeerde kant van de weg en leegt een halve koe in zijn kop thee. Op televisie kijken we documentaires over de meest waanzinnige dingen. Film niet afgelopen om tien uur? Knip. Nieuws gaat altijd door! Kwart voor elf: rest van de film, ook al is het alleen de aftiteling. Sadie, onze hond, kijkt graag naar Pet Rescue en kwispelt bij iedere reu.

BBC werkt in districten. Soms komt er iets lokaals voorbij, maar ook geregeld korte films die ruim voor tien uur zijn afgelopen. 'My Summer Of Love' (Engeland, 2004, 83 min.) had daar tussen kunnen zitten. Vaak kunstzinnige fratsen met eigenzinnige invalshoeken. 'My Summer Of Love' begint echter als de klassieke Romeo en Juliet: de ontmoeting tussen de volkse Mona en Tamsin van goede komaf. Mona heeft haar moeder verloren aan kanker en haar broer is godsdienstwaanzinnig geworden. Tamsin zegt haar zus te hebben verloren aan anorexia en wordt door haar ouders aan haar lot over gelaten.

Het begint met wat ondeugende acties, maar al snel bloeit een romance tussen de meisjes. Mona zoekt haar toevlucht in de villa omdat broer Phil van de dorpspub een spiritueel centrum heeft gemaakt. Toch ontstaat er bij de kijker enige argwaan tegenover de oprechtheid van Tamsin. Mona is zo naïef dat ze er in tuint.

Dan de finale en dat bedoel ik nou met 'zo'n rare film': Geniaal gewoon! De film heeft niet voor niets prijzen gewonnen. De acteurs zijn even authentiek als hun rol. Erg prettig voor een dosis heimwee: Er werd op locatie gefilmd in Yorkshire en Lancashire. Hoewel ik het dorp niet herkende, kan het nooit ver van Mossley zijn geweest. Ergens bij Slaithwaite in de contreien?