Zoals gisteren beloofd, werk ik momenteel even 'vooruit' omdat het weekend opgeslokt gaat worden door onze 52-uurs radiomarathon. Natuurlijk zijn jullie allemaal van harte uitgenodigd! We beginnen op vrijdagavond negen uur en eindigen zondag één uur (middernacht in Engeland). We doen één show met wisselende presentatoren. Muzikaal is het even rijk als dat het station normaliter is en we vragen de luisteraars om een donatie te maken ten behoeve van Specialized. Daarnaast kunnen luisteraars voor één pond een verzoekplaatje aanvragen. Ik denk zelf dat zaterdagochtend van vier tot zes een 'graveyard shift' gaat worden en ben een show aan het voorbereiden rond artiesten die ons zijn ontvallen in 2016. Zaterdagavond ben ik van elf tot drie in de lucht en tenslotte op zondagmiddag van vijf tot zeven. Ergens 'verschijnt' ook nog een nieuwe single, maar dat horen jullie dan wel... Dit betekent dat ik vanavond opnieuw dubbel ga publiceren. Om te beginnen het 'Week Spot kwartet' van deze week.
2012: The Shotgun And The Duck-Jackie Lee
Onlangs nog voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. Hoewel mijn buurvrouw me in 1991 heeft wijs gemaakt dat soul voor 'watjes' is, lust ik deze van Jackie Lee vanaf het eerste moment dat ik het hoor. Het zijn de daverende drums en die genadeloze bas alsook een gepassioneerde Jackie Lee en zijn zangeressen. 'The Shotgun And The Duck' wordt echt als a-kant vermeld op de single, maar het blijkt achteraf gezien dat 'Do The Temptation Walk' voor menigeen de reden van aanschaf is geweest. Dat nummer is dan, 1976, een grote hit in de Northern Soul waar 'The Shotgun And The Duck' nimmer verder is gekomen dan scooter-rally's. De eerste Northern-plaat die me pakt en dus moet deze wel in de eerste serie 'Classic Week Spot's'. Het is trouwens vier jaar geleden dat de 'Tune Of The Week' de Week Spot is geworden, maar dat is wat anders. Op de radio heeft het tot mei 2013 geduurd omdat ik 'Week Spot' niet vond 'werken' op de radio. De plaat mag desondanks nog geregeld op de draaitafel en ik krijg nog steeds eendenvel van het intro.
2013: Please Forgive Me-The Du-ettes
Wat gaan we nu beleven? Dat dacht ik twee weken geleden toen ik de mailing bekeek van Rarenorthernsoul. Een Mint-exemplaar van 'Please Forgive Me' van The Du-ettes voor zes pond? Lieve help! Die van mij heeft wel iets meer gekost en toen is me verteld dat de plaat redelijk schaars is. Natuurlijk ook een schande dat de plaat nog niet de reputatie heeft van een 'stormer', maar anderzijds kan ik het wel begrijpen: 'Please Forgive Me' is 'heavy metal' vergeleken met veel Casino-werk. Het meer zoetgevooisde 'Every Beat Of My Heart' van het duo is meer 'in demand'. Toch heb ik geen seconde spijt van mijn aankoop in 2012. Samen met Nancy Ames één van die 'vroege' Northern Soul-aankopen waar ik nooit en nimmer genoeg van krijg!
2014: A Reason To Be Lonely-Otis Leavill
In 2014 zit ik al een beetje in een overgang naar meer melodieus en richting de jaren zeventig. Wat dat betreft komt deze Otis Leavill nét te laat. Dit is vooral het geluid waar ik in 2012 en 2013 naar speur maar ik kan dit gave exemplaar voor relatief weinig krijgen in 2014 en besluit het dan ook Week Spot te maken. Een goede zaak opdat ik de plaat niet vergeet want deze 'past' immers wel in een midtempo-dieet. Klassieke Chicago-soul van een man die zelf ook als een Chicago-klassieker beschouwd mag worden, maar minder tot de verbeelding sprekend dan Jackie Wilson en Gene Chandler. Ik moet hem dus hoognodig weer eens afstoffen want ik heb deze al een tijdje niet meer gedraaid.
2015: All Of Your Life-Shirley Nanette
En zo belanden we bij het geluid van nu? Ja, dit is obscure jaren zeventig-soul zoals ik het graag mag horen! Origineel een track van een album uit 1973 dat in een bescheiden oplage verschijnt. Desondanks vallen prijzen van zo'n langspeler nog mee. Er zijn minder zeldzame dingen waar méér dan 120 dollar voor wordt betaald. Wie het toch een groot bedrag vindt: Sinds een paar jaar is het album opnieuw uitgebracht en daar is deze single een resultaat van. Ik denk toch dat je met deze single de rest van het album ook wel hebt gehoord. Shirley Nanette is een jazz-zangeres die zich lekker laat gaan en de hechte ritmesectie met gitaar 'freakt' erop los. Voor vijf of tien minuten 'fantastisch', maar daarna zakt bij mij het animo heel snel. Volgende week bestaat het kwartet voor driekwart uit Nederlandse groepen en artiesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten