vrijdag 30 juni 2017

Eindstreep: juni 2017



Niet alleen is weer een maand voorbij, we zijn bovendien halverwege 2017. Op het moment van schrijven zijn er nogal een paar citroenen in mijn leven en de vrucht is gedurende de eerste helft van 2017 voortdurend in de buurt geweest. Toch hou ik de moed erin en hoop ik binnen nu en een maand een wijziging in de situatie te kunnen invoeren. Hopelijk mag dat resulteren in een fijne vakantie, want daar kijk ik al een tijdje naar uit! Vandaag niet alleen een 'Eindstreep' voor de maand juni, maar ik kijk ook alvast even naar wat 2017 tot dusver heeft opgeleverd. Vorig jaar moest ik daar héél wat meer tijd voor uit trekken om dat te berekenen, anno 2017 is dat binnen vijf minuten gepiept. Het is een erg 'zuinig' jaar ten opzichte van eerdere jaren. Helaas heb ik vóór 2012 nooit een dergelijke administratie bijgehouden, maar ik schat zo in dat ik op het niveau van omstreeks 2005 zit voor wat betreft de singles. Met het verschil dat ik dan nog wel nieuwe elpees koop.

Kunnen we de aanwinsten van 2017 in een bak houden? Ja, wat ik nu heb staan, past inderdaad ruimschoots in een bakje. Alleen als het zou verdubbelen, zou het ietsje méér dan een bak worden, maar opnieuw... ook weer flink wat singles die onderdak vinden in de Blauwe Bak. Laat me de abacus er eens bij pakken. Ik heb in de vorige jaren maanden gehad waarin ik dit aantal kocht, maar het eerste half jaar van 2017 brengt me op 83 singles. Daarvan zijn er vijftien 'dubbel' en staan 25 in de Blauwe Bak. De Blauwe Bak Top 100 kan dit jaar nog wel eens een zware bevalling worden? Ik heb al besloten ze eventueel aan te vullen met 'bubbling under'-singles uit 2016 omdat er zeker eentje is die ik vorig jaar heb gekocht en dat pas in 2017 tot een favoriet is uitgegroeid. Maar goed... dat is nog veel te vroeg, want ik wil immers morgen beginnen met de Gele Bak Top 100. De honderd platen staan klaar, nu alleen nog bepalen op welke plek ze komen te staan.

In juni 2017 verwelkom ik zeventien singles in mijn verzameling. Daarvan zijn er zes voor de Blauwe Bak. De nummer 1 is weliswaar een plaat die ik deze maand heb gekocht, maar het kan nog maanden duren eer deze in Uffelte is. De plaat heeft erg 'gespeeld' in deze maand en dus móet die wel mee in de 'Eindstreep'. Dat zou er volgens mij dan zó moeten uit zien...

1. I Need You-Diane Jenkins

2. I Know A Man-Brinkley Singers

3. My Daylight-Marx

4. Best Of My Love-The Emotions

5. You're So Good-Natalie Cole

6. Hot Summer Nights-Night

7. Your Honour-Pluto

8. Davy's On The Road Again-Manfred Mann's Earth Band

9. Thank You For Being A Friend-Andrew Gold

10. Full Of Fire-Shalamar

Eretitel: 'Cherish'



Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een '(Kn)uffelt(j)e' heb uitgedeeld, maar dat wil niet zeggen dat de liefde over is met de omgeving. Nee! Juist het tegenovergestelde. Vanuit een auto heb je meteen een andere beleving. ,,Wow! Wat wonen wij in een mooie omgeving!". Ja, wij... Niet dat ik ben gaan samenwonen, maar mijn collega woont in het eveneens prachtige Diever en zij brengt me vanavond thuis. De Pioneer staat een nachtje bij de dokter. Een geval van lucht aan de verkeerde kant van de band, zoals mijn chef het noemt. Ik kan hem morgenmiddag weer ophalen. Graag wil ik jullie binnenkort weer iets laten zien van de omgeving, alleen... ik vergeet steeds mijn camera mee te nemen. Ik koester Uffelte nog altijd en vandaag niet eens, maar zelfs drie keer. De volgende in de 'Eretitel' is 'Cherish'.

3. Kool & The Gang (1984)
Ik ben al de hele dag op oorlogspad. Om het officiële verschijningsjaar van 'Cherish' van Kool & The Gang vast te stellen (ik zat er een jaar naast... voor mij is dit vooral 1985), kijk ik op Google en zie de videoclip. Hoe ging die ook alweer? En zo zadel ik mezelf op met deze onverteerbare ellende. Ik lees ook een paar commentaren en als iemand 'appels met appels' gaat vergelijken, móet ik reageren. Iets dat ik anders nooit doe! Ik noem onze nummer drie 'utterly commercial soft-soul crap' en dat Kool & The Gang wel degelijk kwaliteit heeft gemaakt vóór 1984. Het is het eeuwige gevecht tegen de bierkaai van de oudere generatie (hoewel de schrijver slechts tien jaar ouder is dan mij) tegenover de hedendaagse muziek en hij zet het heel belerend op schrift. Een toontje dat ik niet kan uitstaan. Terug naar de 'Eretitel': Natúúrlijk is 'Cherish' een zouteloze dweil als je het vergelijkt met de inventieve funk van de groep uit de jaren zeventig en ik kan vanavond ook niet anders dan het op nummer drie te zetten.

2. The Association (1966)
Ik heb het fotohoesje van deze plaat al klaar staan als ik besluit dat die andere 'Cherish' me net even meer doet. Vaak is 'de oudheid' de winnaar in de 'Eretitel', maar soms moet ik erkennen dat een latere titel gewoon beter is. The Association is zo'n groep waarmee je als sixties-liefhebber aangeeft hoezeer je van de sixties houdt. Toch vind ik dat The Association beslist betere nummers heeft uitgebracht dan 'Cherish' en dat sommige cover-versies zelfs beter zijn. Hun 'Cherish' weegt voor mij niet op tegen een 'Windy' of 'Along Comes Mary'. Toch een vrij aparte jaren zestig-single. De mannen kunnen écht wel zingen, maar in 'Cherish' is het af en toe nét niet vals. The Association moet in de 'Eretitel' de eerste plek afstaan aan een icoon in de popmuziek.

1. Madonna (1989)
Hier is nu typisch zo'n voorbeeld waarom je muziek uit 1985 niet kan vergelijken met muziek uit 2017. Het ligt hem niet aan de kwaliteit of stijl van de muziek, maar puur aan het feit dat je anno 2017 nog niet kan stellen wat deze artiesten over twintig jaar doen. In 1985 is Madonna ook pas komen aanwaaien. Een meiske dat goed kan dansen en springerige wegwerp-pop maakt. In de decennia daarop laat ze zien hoe invloedrijk ze is en plots blijkt de 'wegwerp-pop' moeilijker te vergaan dan dat gedacht werd in 1985. Het wordt een uitgangspunt voor hitgevoelige popmuziek en Madonna heeft laten zien dat ze méér kan dan dertig jaar 'Like A Virgin' of 'Holiday' te zingen. Wederom terug naar de 'Eretitel': Dit is gewoon de ultieme 'Cherish' van de drie en daarmee is de kous af voor deze aflevering. Straks de 'Eindstreep' van juni en volgende week gaan we driemaal handen vasthouden.

woensdag 28 juni 2017

Van hit naar her: Julia Michaels



Als er één jong schaap over de dam is? Je zou het bijna gaan denken. Een week na de eerste 'Van hit naar her' in een paar maanden zien we opeens een tweede aflevering. Julia Michaels staat al een tijdje op de lijst maar ben er steeds niet aan toe gekomen. Ik word deze morgen wakker met 'Issues', dat nog altijd volop wordt gedraaid bij Q Music, en opnieuw luister ik aandachtig naar dit 'aparte' nummer. Ik heb het gisteren ook al in 'Tuesday Night Music Club' gedraaid en ook niet bepaald voor de eerste keer. Als er één liedje is dat ik al op heel veel dagen in dit jaar minstens één keer heb gehoord, dan is dat het liedje dat me altijd een verstikte 'yes!' doet uitkramen. Ik heb dankzij deze 'Van hit naar her' ook weer iets geleerd. Als een 'single' alleen als digitale download beschikbaar is en er niet een fysiek schijfje wordt gestuurd naar de Engelse hit-radiostations, dan is er niet sprake van een 'single'. Dit zou de verklaring zijn waarom 'Be The One' van Dua Lipa niet vóór afgelopen december op de hit-radiostations was te horen en dat het pas in januari een Engelse single-hit is geworden. 'Issues' is eveneens alleen een digitale download en heeft geen 'mainstream' radio nodig om de top tien te bereiken. 'Issues' is inmiddels wel een beetje op zijn retour, maar de volgende hit staat klaar. 'Uh Huh' is een maand geleden verschenen, wederom alleen digitaal, en is met name in Nieuw-Zeeland al een grote hit.

Waar en wanneer? Oh nee, dit is geen 'Raddraaier'. Wat altijd weer een leuk terugkomend geval is bij 'Van hit naar her' is de geboortedatum van de hoofdrolspeler (m/v/). Bij de geboorte van Camila Cabello weet ik meteen een en het ander te herinneren, bij de datum van Julia Michaels is het vooral grauw en zwart. De dag is 13 november 1993 en daar heb ik niet een rechtstreeks beeld bij. Wel weet ik dat het niet een erg gelukkige tijd is. Nadat ik van school ben gegaan en de eerste paar maanden een serie baantjes heb gehad, is dat na de zomer van 1993 helemaal voorbij. Ik zit thuis. Ik loop de deur plat bij de uitzendbureaus maar zonder resultaat. Om er even uit te zijn, ga ik nog wel eens 's middags in de stad een biertje drinken. Ik heb het gevoel dat ik met de nek wordt aangekeken in het dorp. Langharig werkschuw tuig dat maar een beetje thuis zit of in de kroeg. Ach... u kent het wel? Als ik in 1994 bij de gemeentewerkplaats mag laten zien dat ik niet zó laks ben tegenover werk als dat veel mensen denken, komt er weer iets van mijn eigenwaarde terug. Deze dertiende november wordt uitgebreid gevierd in huize Cavazos. Het is de dag dat dochterlief Julia Carin wordt geboren.

De familie verhuist al snel van Davenport in Iowa naar het Californische Santa Clarita waar Julia opgroeit. Over de ouders wordt niet gesproken maar het mag duidelijk zijn dat muziek een belangrijke rol speelt in het gezin. Haar oudere zus Jaden Michaels is eveneens songwriter en heeft, vaak in combinatie met anderen, al een flinke lijst aan liedjes afgeleverd aan de pop en country. Jaden werkt vrij veel met Carly Rae Jepsen, om zomaar eentje eruit te pikken, maar ook Demi Lovato, Jennifer Lopez en Robin Thicke hebben liedjes op het repertoire staan waaraan Michaels heeft mee geschreven. Terug naar Julia. Zij begint met zingen als ze twaalf jaar oud is. Ze ontmoet Joleen Belle (waarmee Jaden veel samen schrijft) en Lindy Robbins en dat levert Julia haar eerste 'credits' op. Ze is mede-verantwoordelijk voor 'Firestarter' van Demi Lovato. Het wereldje van 'Van hit naar her' is klein, want ze schrijft eveneens mee aan 'Miss Movin' On', een single voor Fifth Harmony in 2013.

Vanaf haar vijftiende legt ze zich toe op het schrijven voor andere artiesten. Als ze negentien is, ontmoet ze Justin Tranter. Hij is leider geweest van de rockband Semi Precious Weapons en zet zich in voor de acceptatie van 'anders-geaarde' mensen in de muziekindustrie. Als liedjesschrijver heeft hij een portfolio om van te watertanden. Tranter schrijft onder andere voor Britney Spears, Justin Bieber, Linkin Park en DNCE en sinds 2012 is hij ook de vaste compaan voor Julia Michaels. Michaels (zowel Jaden als Julia gebruiken de naam) richt zich al een tijdje niet meer op de eigen uitvoeringen van haar nummers totdat ze in 2016 met 'Issues' komt. ,,Het enige nummer waarbij ik me niet kan voorstellen dat iemand anders het kan zingen", meent Michaels en gaat dus aan de slag met haar eerste eigen single. Buiten Michaels en Tranter zien we Benny Blanco, Tor Hermansen en Mikkel Eriksen op de lijst van de credits. Blanco is tevens producent samen met Stargate.

Er wordt al bijna gevochten om wie het nummer mag opnemen, maar Julia trekt 'Issues' helemaal naar zich toe. Het zijn háár gevoelens die worden blootgelegd in het nummer. Ook haar angsten. Dat kan door niemand anders worden gezongen als het aan Michaels ligt. Zingen? Als je naar haar lijst van invloeden kijkt, vindt je bijvoorbeeld Laura Marling en Fiona Apple terug. Stuk voor stuk singer-songwriters die een beetje 'dwars' zijn, maar zichzelf daardoor ook 'open' kunnen leggen in een liedje. Dat is precies wat Julia in 'Issues' doet. Ze zingt het liedje niet, ze beleeft het liedje. Als ze vooraan heeft gestaan bij 'Issues' dan zou Demi Lovato hier een heel plechtig liedje van hebben gemaakt. Michaels kreunt meer dan dat ze zingt en het refreintje is eerder een verstikt gilletje dat door het muzikale arrangement opeens heel melodieus klinkt, maar dat niet is! Jippie! Muziek mag anno 2017 weer avontuurlijk zijn. Ik heb gisteren 'Uh Huh' gedraaid in 'Tuesday Night Music Club' en... tja... Een opvolger van 'Issues' zou precies zo kunnen klinken als 'Issues' en dat is iets waar niemand op zit te wachten. 'Uh Huh' heeft iets 'dwars' in zich, maar is me verder iets té gewoontjes. Het zal vast een grote hit worden, maar artistiek wordt, naar mijn mening, het niveau van 'Issues' niet gehaald.

Tot slot de hitnoteringen. Ik feliciteer Scandinavië en Amerika, dat zijn de winnaars als het komt tot de hoogste waardering van 'Issues'. 'Issues' is een fraai voorbeeld van hoe traag de huidige Top 40 is. Ze staat inmiddels zeventien weken in de Top 40 en heeft maanden geleden gepiekt op vijftien. Dan zakt ze geleidelijk terug naar nummer dertig om vervolgens te stijgen naar 21 en daar twee weken te staan. Deze week zakt ze van 21 naar 26. Van 'Uh Huh' is nog geen spoor te bekennen in Nederland.

dinsdag 27 juni 2017

Week Spot: Brinkley Singers



Waarom niet? Het 'speelt' nog steeds voor mij en toch nog steeds geen vooruitgang te zien. Het is een onderwerp dat een jaar geleden meerdere keren aan bod is gekomen, maar er is 'iets' dat me ervan weerhoudt: Elpees toelaten tot de Blauwe Bak. Mijn gospel-verzameling kan pas 'af' zijn met een paar nummers welke uitsluitend op de langspeelplaat zijn te krijgen. Ik denk dan met name aan 'He's Somebody To Me' van The Don Degrate Delegation en 'Higher In Jesus Love' van Leomia Boyd. Platen die we; eens voor woekerprijzen gaan, maar doorgaans nog vrij zonnig zijn geprijsd. Toch kun je blijven zoeken en vindt je zo heel nu en dan een single waarvan je steil achterover slaat. Ik geloof dat dit met de Week Spot het geval is. Opeens gaan alle voelsprieten uit en speur ik binnen de kortste keren een voordelig plaatje op. Nee, uiteraard praten we hier niet over centen of dubbeltjes, maar het is altijd nog stukken goedkoper dan bij een Engelse dealer. De Week Spot is deze week voor Brinkley Singers en hun 'I Know A Man'. Het plaatje is in eigen beheer uitgebracht en er is geen release-datum bekend.
Ik heb al wel een gevuld boodschappenmandje op Discogs, maar dan komt Diane Jenkins opeens voorbij en moet ik het mandje bij de kassa laten staan. Ik ga weer eens kijken bij mijn Oostenrijkse maat en in navolging van oktober richt ik me nu uitsluitend op zijn aanbod van gospel-singles. Allemaal met geluidsclips en dus kan ik het kaf van het koren scheiden. Het lijkt hem niet zoveel uit te maken. Hij heeft een flinke voorraad Savoy en dat is mij allemaal té traditioneel. Ook op het gebied van de gospelsoul en -disco heeft hij echter spul liggen en ik kies eentje uit voor de 'sfeer'. Ik zie de platen niet heel snel verkopen en dus laat ik het mandje mooi wachten totdat het eens uitkomt. De gospel-hobby lijkt soms niet zo fel als dat het geweest is, maar dat is slechts schijn. Ik ben kritischer geworden...

Hoewel het alweer ruim een jaar is geleden dat ik voor het laatst bij Rarenorthernsoul heb besteld, krijg ik meerdere malen per week hun mailing en kijk er vaak ook tussen. Vaak ter inspiratie. Natuurlijk zijn de platen altijd voordeliger op Discogs te krijgen. Rarenorthernsoul is een professioneel bedrijf dat meer onkosten maakt dan een verzamelaar met dubbele of overbodige singles. Ik weet dat zij eveneens een fascinatie hebben voor gospel, alleen uit zich dat vaak in 'rocking gospel' welke ik probeer te vermijden. Toch maak ik een paar weken geleden via hun mailing kennis met 'I Know A Man' van Brinkley Singers. Ik heb het nummer wel eerder gehoord en ik zie dat 'ome Greg' hem in 2015 in zijn radioshow heeft gedraaid. Rarenorthernsoul vraagt een fikse bom duiten voor het plaatje en dus kijk ik even op een paar andere adressen. Eén handelaar op Discogs heeft een exemplaar dat op 'Good Plus' wordt ingeschat en dat gelukkig een geluidsclip heeft. Nu ik de plaat binnen heb, hoor ik hier geen 'Good Plus' in. O ja, even uitleggen voor de toevallige passant, 'Good Plus' is verre van 'goed'. 'Good' staat voor een ernstig mishandelde plaat met hoorbare krassen. Mijn 'I Know A Man' klinkt minstens zo goed als het exemplaar van Rarenorthernsoul, alleen scheelt het 75 procent in prijs. Waar voor je geld? Méér disco wordt het niet in de gospeldisco en het plaatje duurt maar liefst vier-en-een-halve minuut. Dat is dan de b-kant. De a-kant, 'If Jesus Hadn't Died', heeft wel wat schade maar is niet erg. Ook onmiskenbaar jaren tachtig, maar meer van het zeik-niveau. 'I Know A Man' is wat dat betreft een verborgen schat.

Er zijn meer hondjes die Fikkie heten en ik kan niet ontdekken of Brinkley Singers iets van doen heeft met Charles Brinkley van Fully Guaranteed. De laatste heb ik in de Blauwe Bak-koffer met 'I'll Be What You Want Me To Be'. Bij een nadere zoektocht vind ik wel een Vickia Brinkley. Zij brengt in 2007 een gospel-album uit. Het label van de Week Spot vermeldt de naam van één Brinkley in zijn geheel: Derrick Brinkley. Hij is met ene Jeffery de leadzanger op 'I Know A Man' en de band is onder zijn leiding. Het is niet moeilijk om Derrick te vinden op het internet. Hij is getrouwd en heeft drie zoons, dus een link met Vickia kan ik niet vinden. Welke achternaam Jeffery en Deborah (de laatste is de zangeres van de eigenlijke a-kant) dragen is me niet bekend, de overige muzikanten worden alleen bij de achternaam genoemd. Verder dan Derrick kom ik niet, helaas wordt in zijn biografie niet deze single of het bestaan van de Brinkley Singers genoemd. Het intro doet sterk denken aan 'Get Off' van Foxy en daarmee zou het eind jaren zeventig kunnen zijn. 'If Jesus Hadn't Died' is echter meer 1983/84 en denk dus ook dat Brinkley een beetje achter loopt. Daar is niks mis mee, het is eerder een vereiste in de moderne gospel. Niks geen post-disco, dit is gewoon pure disco uit 1978 welke jaren té laat komt. Maar dat maakt de plaat niks minder en dat is een feestje op zichzelf. Alle elementen van disco en funk komen samen in dit nummer waarvan. Tekstueel is het een kinderrijmpje waarvan de tenen krom gaan staan.

Derrick Brinkley heeft een website met een biografie die in de derde persoon is geschreven. Hij cijfert zichzelf weg en spreekt voortdurend over een 'hij'. 'Hij' heeft dan zelf weer geen wil, alles gaat volgens de opdracht die God in gedachten heeft met hem. Het maakt dat de stroop druipt van de biografie, dat het nergens even dieper in gaat op de man zélf en zijn achtergrond en al-met-al weer eindigt als een lofprijzing aan het adres van God. Maar dat kan ik dan weer niet gebruiken voor een bericht op Soul-xotica. Facebook stuurt me evenmin naar de juiste Derrick Brinkley en dus moet ik het doen met de mooie woorden van de 'biograaf'. Kort gezegd is Derrick toetsenist, gospelartiest, schrijft hij toneelstukken waarin het geloof wordt verkondigd en is hij dominee. Hij is gelukkig getrouwd met Celeste en samen hebben ze drie zoons. Verder erg weinig informatie over Brinkley en geen Facebook-account. Wellicht morgen uit het werk even langs fietsen? Derrick is dominee van de Church Of God In Christ (C.O.G.I.C.) aan Alter Road in Detroit, Michigan. Waarbij meteen duidelijk is dat dit 'onze' Derrick Brinkley is, want ook de single heeft zijn roots in Detroit.

maandag 26 juni 2017

Singles round-up: juni 2



In navolging van de kleine introductie die ik heb gegeven in het vorige bericht: Natalie Cole en Fatback Band hebben de reserve-Blauwe Bak gehaald voor wat betreft de singles die ik zaterdag heb behandeld. Vandaag komen daar een paar extra singles bij. Geen van allen is zo goed bevonden dat ze in de koffers mogen staan. Daarmee doe ik niks af aan de singles, maar ik wil de koffers zo 'schoon' mogelijk houden en dat is na jaren verzamelen ook aardig goed gelukt. De koffers zijn voor de 'knallers', de reserve-Blauwe Bak is al een hele prestatie voor menig single uit de kringloopwinkel. Vandaag vervolg ik met laatste acht singles van afgelopen zaterdag.

* Ralph McTell- First And Last Man (NL, Paramount, 1972)
'Streets Of London' is natuurlijk een parel, maar verder heeft McTell me nooit echt kunnen boeien. Toch lijkt het me aardig om deze single in de (afgebeelde) fotohoes aan de verzameling te kunnen toevoegen en het is helemaal de moeite waard nu dat me slechts vijftig cent kost. Het nummer zelf is beslist geen 'Streets Of London' en doet er ook helemaal niet toe. Staat leuk naast de genoemde single in de jaren zeventig-bak.

* MFSB- Sexy (NL, Philadelphia, 1975)
MFSB heeft op veel vlakken hetzelfde manco als bijvoorbeeld Love Unlimited Orchestra: Als je twee platen hebt gehoord, kun je de derde al bijna fluiten. Alleen een echte 'freak' zal opveren bij weer een andere plaat van MFSB. Dat zal eveneens het geval zijn geweest bij 'Sexy'. Lang niet zo leuk als 'T.S.O.P.' en al helemaal geen 'Family Affair' of 'Live Is The Message'. Gewoon erg vervelend behang en niet meer dan een 'vullertje' voor in de jaren zeventig-bak.

* Stephanie Mills- Last Night (US, Casablanca, 1982)
Het moge bekend zijn dat ik een groot liefhebber ben van 'Never Knew Love Like This Before' van Stephanie Mills. Deze single wekt in eerste instantie mijn interesse maar weet tegelijk ook dat Mills in de loop van de jaren tachtig steeds commerciëler is geworden. Hoewel 'Never' een vette nummer 1-hit is in ons land, is het té 'rare groove' voor andere gebieden waar het desondanks zal uitgroeien tot een klassieker in de gay-scene. 'Last Night' is mijlenver verwijderd van 'Never', meer doorsnee-disco uit 1982, maar toch hou ik de plaat nog even in de reserve-Blauwe Bak. Daar staat bijvoorbeeld ook 'Down For You' van Stacy Lattisaw op een tweede kans te wachten. Toch zie ik deze binnen een paar maanden plaats maken voor een andere plaat.

* Night- Hot Summer Nights (NL, Planet, 1979)
Een rechtstreekse link met de vorige 'Singles round-up'. Chris Thompson is in de jaren zeventig één van de zangers van Manfred Mann's Earth Band en neemt in 1978 platen op met Night. 'Hot Summer Nights' is daarvan eentje en een single welke al een tijdje op mijn verlanglijst staat. Hoewel het morgen weer erg warm gaat worden, is vanavond niet echt sprake van een 'hot summer night' en dat hoeft ook niet. Deze plaat zien we vrijdag vast weer terug in de 'Eindstreep'? En misschien zelfs wel in de Gele Bak Top 100!

* Gene Page- All Our Dreams Are Coming True (NL, Atlantic, 1974)
Als arrangeur en producent heeft Gene Page een lange staat van dienst en heeft met diverse grote namen gewerkt. In 1974 probeert hij het eens in zijn eentje, bijgestaan door Barry White. Beide kanten van deze single zijn top tien-hits op de Amerikaanse disco-charts in 1975, maar dat zegt niets. Ik vermoed bij de beluistering van de single dat Page de gitarist is, maar dat is niet juist. Hij speelt piano en viool. De a-kant is een eigen compositie en is een beetje slaapverwekkend. Op de flip doet hij een uitvoering van Love Unlimited Orchestra's 'Satin Soul', maar dan zonder het vuur van het origineel. Het heeft de plaat rechtstreeks naar de jaren zeventig-bak gebracht ondanks dat het er op papier allemaal erg fijn uit ziet.

* Pluto- Your Honour (NL, K&K, 1975, re: 1981)
In 1997 koop ik bij het Kruidvat twee cd's van twijfelachtige kwaliteit met 'de grootste hits uit de reggae'. Het bevat een aantal nummers van Judge Dread en zelfs 'Girlie Girlie' van Sophia George. Er staan ook een paar nummers op waarmee ik middels deze schijven kennis maak. 'Ram Goat Liver' van Pluto Shervington is daar eentje van. Het is in de midden jaren zeventig een klapper van een hit op de Engelse hitparade en ook 'Your Honour' is daar een groot succes. De laatste leer ik echter weer kennen dankzij mijn fijne collega's bij Wolfman Radio. Het hoesje is weinig opvallend en uitnodigend en het is pas als ik vier singles verder ben, dat ik opnieuw ga kijken. Jawel! Het is een heruitgave van de oude Pluto-hit! Een klassieker van de bovenste plank en erg welkom in mijn verzameling voor de radioshows!

* Shalamar- Full Of Fire (US, Solar, 1980)
Ik weet niet precies wat het is, maar ik heb een enorm zwak voor Shalamar-singles uit de jaren tachtig. Mijn oren zijn gewoon dol op deze, ietwat gladde, producties. Ik moet wel een enorme hufter zijn om deze ongezien in de jaren tachtig-bak te laten glijden en dat heb ik dus ook niet over mijn hart kunnen halen. Reserve-Blauwe Bak voor dit disco-pareltje van Shalamar.

* Johnnie Taylor- Disco Lady (NL, CBS, 1976)
Zijn 'Oo-Wee She's Killing Me' staat sinds een tijdje in de Blauwe Bak-koffer en ook deze single smeekt daar om. Het gaat me dan vooral om de b-kant want ik vind 'Disco Lady' weinig interessant en té langdradig. Het is 'You're The Best In The World' dat erg interessant klinkt in mijn oren, maar het komt desondanks in de reserve-Blauwe Bak terecht. We zullen vrijdag zien welke van de zestien in de 'Eindstreep' komen, maar deze b-kant van Taylor zal er vast tussen staan!

Raddraaien: Wallace Collection



Na publicatie van dit bericht ga ik verder met de 'Singles round-up'. Eentje die 'uit het hoofd' zal moeten gaan want de singles hebben reeds hun intrek genomen in de voorbestemde bakken. Waarbij ik meteen kan melden dat geen enkele van de singles in de Blauwe Bak-koffers terecht is gekomen. Vooral in geval van Natalie Cole heb ik daarbij getwijfeld, maar nee... de reserve-Blauwe Bak is het hoogst haalbare van deze platen. Om de 'Singles round-up' er exttra te doen uitspringen, onderbreek ik het even voor een 'Raddraaier'. Vandaag een single uit de zeventiende en dus op-een-na-laatste jaren zestig-bak. Wederom drie kansen. De eerste single is op zijn minst 'exotisch': Een EP van een volksdansgroep uit het oosten des lands. De tweede levert Sarah Vaughan op en die heb ik al eens te gast gehad in 'Raddraaien'. Als laatste zien we dan 'Daydream' van Wallace Collection en daar wil ik best nóg eens over schrijven, als het reeds eerder is gebeurd.

Waar en wanneer? Mijn eerste exemplaar van 'Daydream' is al brandhout als ik het koop. Dat zal ergens in 1993 of 1994 zijn geweest. Ik twijfel of ik in Engeland een exemplaar heb gehad. Hoe dan ook, die is vast niet mee gegaan naar Nederland. Op 1 mei 2010 haal ik tenslotte een hele partij singles bij 'De Gouden Kikker' in Steenwijk en daar zit ook dit betere exemplaar van 'Daydream' bij en eindelijk eens met fotohoes. Ik geloof dat ik 'Daydream' voor het eerst hoor bij Henk Westbroek. De tijd dat deze man op dinsdagochtend nog een 'Denk Aan Henk' heeft en een walhalla voor de ware muziekliefhebber. Ik heb meteen een fascinatie voor de groep en het nummer. Dat wordt verder gevoed als ik in 1992 'Parlez-Moi D'Amour' op single vind. In 2002 hou ik 'Laughing Cavalier' voor de eerste maal in mijn handen bij een oude kennis op een platenbeurs. Hij vraagt een lieve som terwijl de plaat geen buitenhoes heeft. Het album blijft 'spelen' in mijn hoofd en het zal uiteindelijk in 2006 of 2007 zijn geweest dat ik de elpee op Ebay heb gekocht van een Belg. Er staan een aantal pareltjes op het album en ik draai hem binnen de kortste keren grijs. Er staat overigens een compleet andere mix op van 'Daydream' en het 'la-la-la' gaat minder lang door. Hoewel het herhaling en woordloos gemurmel is, hoort dat lange 'outro' bij het nummer.

België is dol op dansen! Dat bewijst de steengoede documentaire die een paar jaar geleden is verschenen. Van de Decap-orgels uit de jaren dertig via de Popcorn-dansers van de jaren zeventig naar de dance van de jaren tachtig en negentig. In de jaren zestig maken de 'vedettes' de dienst uit op de Belgische hitparade. Bobbejaan Schoepen, Eddy Wally en nog een aantal scoren hit na hit. The Pebbles doet haar best om mee te komen in het geweld terwijl Jess & James juist weer voer levert voor de dansvloer. Voor een groepje klassiek geschoolde muzikanten is in België in 1969 geen plaats en deze mannen wijken vervolgens uit naar Londen. Het beestje heeft een naam nodig en ze zijn vlug bereid als ze de naam van het museum tegenover het hoofdkwartier van EMI zien: Wallace Collection. De groep bestaat dan uit de heren Sylvain Vanholme (zang, gitaar), Freddy Nieuland (drums, zang), Marc Hérouet (toetsen), Christian Janssens (basgitaar), Raymond Vincent (viool) en Jacques Namotte (cello). De groep wordt gekoppeld aan producent en arrangeur David Mackay en dit levert in 1969 het opvallende 'Daydream' op.

Het nummer leent twee stukken van Tchaikovsky. De melodie is natuurlijk afkomstig uit 'Het Zwanenmeer', maar ook bevat het stukjes uit 'String Quartet No. 1'. De single wordt een grote hit in Nederland, Frankrijk en België en gek genoeg niet in Engels-sprekende landen. In ons land noteert het nummer 14 op de Top 40, in Frankrijk nummer 3 en 'thuis' in België is het uiteraard goed voor een eerste plek. Hoewel de groep meer noten op haar zang heeft, zal het roemloos ten onder gaan in het archief van de 'eendagsvliegen'. 'Fly Me To The Earth' slaagt er al niet meer in een hit te worden en alleen 'Serenade' zal nog enige airplay krijgen. De elpee 'Laughing Cavalier' is een miskend juweel. Barokke pop met licht-psychedelische invloeden en vooral muzikanten die weten wat ze willen. In 1970 verzorgt de band de soundtrack van de Franse film 'La Maison' en dat geldt tot op heden als een cult-klassieker. Er verschijnt in 1970 ook een tweede album met oorspronkelijk materiaal, maar het tij is niet meer te keren. In 1971 valt Wallace Collection uiteen. Vanholme zullen we een jaar later opnieuw begroeten op de Top 40 met zijn volgende project. Hij vormt Two Man Sound met Lou Deprijck en heeft in 1972 een hit met 'Copacabana'. Later zal hij producent worden van uiteenlopende groepen en artiesten als Jo Lemaire & Flouze en Gorky. Raymond Vincent gaat verder met het experimentele Esperanto dat een aantal albums op A&M zal afleveren. Hérouet speelt bij Salix Alba dat in 1973 zal scoren met het erg leuke 'I Can't Resist'. Rond 1990 komt Wallace Collection bijeen in de oorspronkelijke bezetting en wordt gewerkt aan een comeback-album dat moet verschijnen in 1992. In 2005 is opnieuw een reünie maar nu zonder de heren Vincent en Namotte. Cédric Murrath is aangenomen om hen te vergeten.

Ondanks dat het geen hit is geweest op de meeste plekken, is 'Daydream' vanaf dag 1 populair in de wereld van de televisie. Talloze keren wordt de muziek gebruikt als achtergrond voor een documentaire. In 1970 neemt het Duitse Günter Kallmann Choir een easy listening-versie op die wellicht beter bekend zal worden in Engeland en Amerika. De muziek wordt in de jaren negentig en de nieuwe eeuw tal van keren gesampled in de dance en hiphop.

zaterdag 24 juni 2017

Singles round-up: juni 1



Er stond voor vanmiddag een afspraak in de agenda dat de Pioneer een kleine revisie zou krijgen. Helaas heb ik dat moeten afblazen vanwege de financiële kant van het verhaal. Dan lijkt een 'Singles round-up' haaks daarop. Het is niet zo dat de fiets stuk is of de onderdelen op de laatste benen lopen. Als dat laatste het geval zou zijn, doen deze het geruisloos, want vooralsnog is er geen vuiltje aan de lucht. Ik wil toch liever preventief de boel vervangen, maar dat kost nogal wat en dat zou een té grote aderlating worden. Nu kan ik tenminste, zo goed en kwaad als het kan, een beetje leven en ook een beetje genieten. Dat laatste moet dan in de vorm van een stapeltje singles zijn. Ik ben vanmiddag weer naar de kringloop in Meppel gefietst. Mijn 'gereserveerde' platen staan niet meer op de oude plek en dus mag ik opnieuw zoeken. Toch is het ook bijna vijf uur en dat is sluitingstijd van de winkel. Ik kom een uitgedund stapeltje tegen en wil gaan afrekenen. Het is dan vijf minuten voor vijf. Vijftien singles voor 7,50 euro? Ja, alles is 50 procent, alleen duurt de actie wel tot vijf uur. Ik besluit het te laten bij deze singles. Met de laatste gospel-aanwinst maakt dat twee 'Single round-up'-afleveringen met elk acht singles. Vandaag het eerste deel.

* Brinkley Singers- I Know A Man (US, J.M.B., ca. 1980)
Ik behandel de platen op alfabetische volgorde van de artiesten en dat betekent nog steeds dat ik mag beginnen met de kersverse aanwinst in de gospel-bak. Toch hou ik het vandaag kort want dit móet volgende week de Week Spot worden. Het is immers niet zomaar een gospel-single, ik zou bijna spreken van een openbaring. Meer daarover in het bericht van dinsdag.

* Natalie Cole- You're So Good (US, Capitol, 1979)
Ik weet niet of ik een maand geleden met een Franse slag heb gewerkt of dat er nieuwe platen zijn toegevoegd? Door het gebrek aan tijd kan ik ook niet alles controleren, maar vindt toch een aantal interessante titels. Natalie Cole zit al bij het stapeltje van een maand geleden. Ik heb vanavond nog even getwijfeld bij de b-kant, 'Sorry', maar nee... het is toch de a-kant dat het 'doet' voor mij. Het komt in de Blauwe Bak en wellicht zelfs in een koffer!

* Carol Douglas- Burnin' (NL, GIP, 1978)
Carol is geen onbekende op Soul-xotica. Met name in 2014 heeft ze in de schijnwerpers gestaan met een Week Spot, dan onder haar oorspronkelijke naam Carolyn Cooke. Onder die naam maakt ze in 1965 'I Don't Mind' voor RCA en een opvolger wordt uitgesteld als blijkt dat ze zwanger is. Pas in een decennium later keert ze terug, nu als Carol Douglas. Ze neemt een cover op van 'Doctor's Orders', een grote Amerikaanse hit voor de Engelse Sunny. In 1978 heeft Douglas echter de beschikking over repertoire dat voor haar is geschreven. 'Burnin' is pure disco uit 1978 en totaal niet interessant. De b-kant, 'Let's Get Down To Doin' It Tonight' is het bijna, maar ook nét niet. Deze komt dus genadeloos in de jaren zeventig-bak.

* Emotions- Best Of My Love (NL, CBS, 1977)
Het is een héérlijk nummer dat me altijd goed smaakt en het is verleidelijk, maar toch gaat ook The Emotions rechtstreeks de jaren zeventig-bak in.

* The Fatback Band- Do The Bus Stop (NL, Polydor, 1975)
De afbeelding boven dit bericht lijkt een Duitse fotohoes te zijn, ik heb een afwijkende Nederlandse hoes met een compleet andere foto van de boosdoeners. 'Do The Bus Stop' doet me niks, dan heb ik liever 'Wicky Wacky' dat al in de reserve-Blauwe Bak staat. Deze single mag er naast staan, maar dan vanwege de b-kant.

* Andrew Gold- How Can This Be Love (NL, Asylum, 1978)
Ja hoor, er zit ook gewoon materiaal bij voor de Gele Bak Top 100 van volgende maand. In het geval van Andrew Gold is dit een 'double-sider'. Opvallend dat de a-kant niet is geschreven door de man zelf, maar dat hij het wel helemaal eigen heeft gemaakt. De b-kant, wél van de hand van Gold, is wellicht de reden van aanschaf en ook de kant die we zeer waarschijnlijk in de genoemde Top 100 gaan tegenkomen.

* Manfred Mann's Earth Band- Davy's On The Road Again (Duitsland, Bronze, 1978)
Elpees doen niet echt mee in mijn verzameling en ik heb een liedje pas als ik het op single heb. Het zal geen onbekende wijsheid meer zijn voor wie Soul-xotica op de voet volgt. Toch moet ik bekennen dat als ik 'Davy' wil draaien toch vaak reik voor de elpee 'Watch' en dat geldt voor meerdere nummers van de Earth Band. Deze single doet precies wat het moet doen en toch 'mis' ik stukken van de elpee. Als ik louter kijk naar de singles van Manfred Mann's Earth Band dan is dit één van de meest opvallende 'ontbrekende' singles. Ik heb de hits hiermee compleet!

* Marx- My Daylight (NL, Poker, 1975)
De single ligt in 1991 bij Sunrise voor de som van vijf gulden en dat is teveel van het goede. Ik hoor de plaat nóóit en kom de single eigenlijk ook nooit meer tegen. Sinds vanmiddag heb ik dit 'zwarte gat' uit het 'Hitdossier' dan toch in de verzameling. Marx is de artiestennaam van Hans Marx uit Hilversum. Hij is 23 jaar oud als hij zijn eerste single opneemt en dat is dit 'My Daylight'. Een eigenzinnige productie. Het begint acapella, een akoestische gitaar kleedt het vervolgens aan en Paul Natte verzorgt toetsenwerk. Als het refrein een aanvang neemt, vallen de drums in en wordt het ineens weer ouderwets. Als je daarop af gaat, zou je '1968' kunnen verbinden aan de plaat. Dat is overigens een compliment want het is een 'spannende' single in mijn beleving. Gewoon voor in de gele bak en dus ook voor de Gele Bak Top 100.

vrijdag 23 juni 2017

Raddraaien: Marcia Hines



De laatste gospel-aanwinst is vandaag binnengekomen, misschien dat ik morgen nog tijd en zin heb om langs de kringloop in Meppel te gaan. Het zou immers leuk zijn als ik volgende week een 'Eindstreep' zou kunnen doen. Hoe dan ook: De weekenden in juli ga ik jullie de Gele Bak Top 100 voorschotelen. Een overzicht van de honderd leukste 'algemene' singles die in mijn verzameling zijn gekomen tussen 1 juli 2016 en 30 juni 2017. Ik kies uit de platen die vanaf volgende week in de 'algemene' bakken staan, dus wellicht ook een paar 'gesjeesde' Blauwe Bak-singles. Nu ga ik verder met een aflevering van 'Raddraaien'. Een single uit de zesde jaren tachtig-bak. De eerste is een plaatje dat in 'De Pre-historie' aan bod is gekomen, de nummer 11 uit mijn verzameling: 'De Haverkamp-Tango' van het Achterhoeks Feestcomité. En dat is weer een 'spin-off' van Normaal. Ik sla hem ditmaal over en kom dan tot een échte jaren tachtig-favoriet: 'Your Love Still Brings Me To My Knees' van Marcia Hines (1981) is het onderwerp van 'Raddraaien' van vanavond.

Waar en wanneer? Mijn hoofd maakt overuren. Er daagt me iets van een vlooienmarkt in de Sneker Veemarkthal. Jawel, in de jaren negentig en dat is uitgerekend de tijd dat ik niet zoveel op heb met de voorbije jaren tachtig. Marcia Hines is meteen een uitzondering hierop. Ik associeer de single vooral met de zomer van 1997 maar ik kan me voorstellen dat ik het schijfje al in 1993 of 1994 heb gekocht. Marcia Hines staat, terecht of niet, op één van de 'foute' cassette-mixen die ik opneem in de zomer van 1997. Ik vind het overigens onterecht, want het nummer is gewoon véél te leuk om 'fout' te zijn. Wat dat betreft heb ik een zware week achter de rug met de 'Foute 500' van Q Music. Het 'fout' uit de jaren negentig is helemaal uit zijn verband gerukt door Q Music en het heeft meer weg van een gouwe ouwe-programma dan van een échte 'foute' lijst. Andere nummers zijn gewoon bloed irritant en zijn nimmer wenselijk om te horen, laat staan op een 'fout' feest.

Marcia Elaine Hines heet ze en wordt geboren op 20 juli 1953 in Boston, Massachusetts. Haar ouders, Eugene en Esmeralda Hines, zijn van oorsprong Jamaicaans. Als Marcia een half jaar oud is, overlijdt haar vader. Hij heeft tijdens een oorlog een schotwond opgelopen en bezwijkt tijdens een operatie hieraan. Als negenjarige zingt ze nog in het kerkkoor, maar op haar veertiende speelt ze al met lokale bands waarbij ze zelf de naam Shantee Renee gebruikt. Dan krijgt ze een beurs om aan het conservatorium te studeren, maar dat houdt ze snel voor gezien. Wanneer Hines een maand zestien is, bezoekt ze het Woodstock-festival en raakt, vrij onbewust, zwanger rond deze tijd. Ze wordt even later 'ontdekt' door Harry M. Miller en Jim Sharman die vanuit Australië naar Amerika zijn gekomen op zoek naar talent voor de musical 'Hair'. Hines gaat met hen mee naar Australië en speelt achtereenvolgens in 'Hair' en de rol van Maria Magdalena in 'Jesus Christ Superstar'. Tijdens 'Hair' merkt ze dat ze in verwachting is en enkele dagen nadat Deni Hines is geboren, staat ze alweer op de bühne. Als 'Jesus Christ Superstar' in 1974 stopt, gaat Hines eerst op tournee met een bigband en maakt een plaat met hen. In 1974 tekent ze een contract bij Wizard, het platenlabel van de Australische country-muzikant Robie Porter. In juli van dat jaar verschijnt de single 'Fire And Rain', een cover van het lied van James Taylor. Het is een grote hit in Australië en er zullen nog een aantal volgen. In 1977 heeft ze een andere klapper met 'You'. Rita Coolidge zal een paar maanden later het succes dunnetjes over doen. In 1979 verbreekt ze het contract met Wizard en gaat in zee met Midnight dat is gelieerd aan Warner Bros. Pas in 1981 verschijnt er weer nieuw werk van Hines.

Ze begint met 'Your Love Still Brings Me To My Knees'. Ik heb vanavond geleerd dat dit een cover is van Dusty Springfield. Dusty heeft het in 1980 uitgebracht als single en beide versies zijn nagenoeg identiek. Hines is een klein beetje vlotter, maar het scheelt niet alles. In hetzelfde jaar heeft ze ook een grote hit met 'Many Rivers To Cross' van Jimmy Cliff. Toch kent 1981 ook een dieptepunt voor Hines. Ze krijgt te horen dat haar broer Dwight zichzelf van het leven heeft beroofd en dat drukt toch wel een stempel op Marcia's werk vanaf dat moment. Van 1984 tot en met 1993 doet ze het rustig aan. Ze speelt een paar rollen in het theater, maar heeft ook een val in de keuken welke te danken is aan haar suikerziekte. Dit houdt Hines enige tijd uit de schijnwerpers. Dochter Deni begint in de vroege jaren negentig met het uitstippelen van haar muzikale loopbaan en dit brengt Marcia in 1993 terug op het podium.

Ze brengt regelmatig nieuwe albums uit. Opvallend is bijvoorbeeld haar regelrechte kopie van Carole King's klassieke 'Tapestry' en haar meest recente album is 'Amazing' uit 2014. 'Your Love Still Brings Me To My Knees' blijft voor mij echter een liedje dat me altijd en overal goede luim geeft en ik zal haar vooral voor dit blijven herinneren.

Eretitel: 'Parachute'



Het is even helemaal weg geweest, maar het is weer teruggekeerd. Nee, ik heb het niet over de 'Eretitel', maar over mijn hoogtevrees. Met de aanleg van de Woldmeenthe is in Steenwijk een spoorbrug gekomen op het station. Een stukje moderne architectuur met eerst een stijle trap naar boven, vervolgens nog een kleine boog over het spoor en dan... slik... weer de steile trap met de smalle treden naar beneden. Als het ding wordt opgeleverd, kijk ik met samengeknepen billen naar het bouwwerk. Omstreeks 2010 is het eindelijk zo ver. Omdat ik geregeld aan de overkant van het spoor moet zijn en het dan de kortste weg is via de spoorbrug beklim ik bijna wekelijks de brug. Recht naar voren kijken en dan is het alleen even slikken wanneer je bovenaan de treden staat. Op een zeker moment went dat ook. Het is bij het bezoek aan Keulen in oktober 2011 als ik merk dat de zekerheid wegglipt. Ik durf niet om me heen te kijken als ik over één van de hoge bruggen loop. Sindsdien is het weer helemaal terug. Camerabeelden vanuit de lucht en ik duik al onder de tafel. Je kan prima leven hiermee, behalve als je eens een wens hebt. Ik heb me vaak voorgenomen dat, als ik de kans zou krijgen, ik een parachutesprong zou willen maken. Hoog in de lucht kan ik me nog wel voorstellen dat dit een kick geeft, maar het moment waarop kerktorens duidelijk worden evenals daken en wegen. Bij de gedachte alleen al voel ik beweging in mijn billen. Dan maar een parachutesprong op papier en meteen drie keer. De 'Eretitel' van deze week is 'Parachute'.

3. Cheryl Cole (2009)
Ze is in 2015 bij de aflevering van 'Listen Carefully' al het derde wiel aan de wagen en dat is vandaag niet anders. Cheryl Cole is een typische Engelse aangelegenheid. Ze breekt in eerste instantie door Girls Aloud, de meidengroep uit 'Popstars - The Rivals' en staat sinds 2008 op eigen benen. De liedjes van Cheryl Cole zijn, mij persoonlijk, net ietsje té gelikt en gemaakt om ook maar één nummer aan te wijzen als favoriet. 'Parachute' is ook zo'n nummer. Op zichzelf helemaal niet slecht voor een popsong, maar ik mis de bezieling. Bij gebrek aan andere parachutes, althans bij mijn research in 2015, zet ik Cheryl op een derde plek in deze 'Eretitel'.

2. Otto Knows (2014)
En dát is degene die 'Listen Carefully' in beweging zet. De Zweedse producent heeft in 2012 een wereldhit met 'Million Voices'. De track oogst overal waardering. Radio-dj's, platenkopers, collega's... allemaal dichten ze Otto Knows een gouden toekomst toe. Maar dan... stilte! Tot 2014 als Otto Knows met zijn tweede single komt en dat is dit 'Parachute'. Ook weer een danstrack van een hoge kwaliteit, maar het is de laksheid van zijn platenlabel dat er niet méér is verschenen in die tussentijd. 'Million Voices' heb ik gisteravond nog gedraaid in 'Afterglow' en dat is wellicht ook een mogelijkheid om hier even reclame te maken. Komende donderdag breng ik 'Afterglow Floorfillers Flashback' op de radio, een eenmalige 'comeback' van 'Floorfillers', precies een jaar nadat ik afscheid heb genomen van de show. Wellicht dat ik 'Parachute' nog eens op herhaling gooi in deze speciale show, want ook dit is een resident geweest in de genoemde show. In de 'Eretitel' brengt 'Parachute' het tot een tweede plek.

1. Something Happens (1990)
Ik ben in 1990 niet bepaald bezig met de geluiden op de hitparade. Toch staat Radio 3 veelvuldig aan in huize Louwsma en 'heit' (gisteren had zijn 82e verjaardag geweest) doet daar vrolijk aan mee. Dat laatste met name op zaterdag als de NCRV uitzendt. Ik kan me herinneren van deze zaterdagen uit 1990 dat een plaatje zoals dat van Something Happens in goede aarde valt bij de omroep. Ik hoor vergelijkingen met Supertramp en dat zou nog best eens kunnen. Hoe dan ook: 'Parachute' is één van die kleine lichtpuntjes op de hitparade uit 1990 voor mij. Driekwart boeit me niet op het moment, maar veel heb ik later alweer ingehaald. Otto Knows mag het idee hebben aangedragen voor een 'Parachute'-aflevering van 'Listen Catefully', in de 'Eretitel' kan Something Happens alleen maar als winnaar uit de bus komen. Waarvan akte.

Volgende week bied ik jullie een 'Eretitel' aan om te koesteren.

woensdag 21 juni 2017

Van hit naar her: Camila Cabello



Waarom wéér een bericht schrijven over een single uit vervlogen tijden als nog wekelijks leuke singles verschijnen? Ik geef toe dat 'Van hit naar her' wel een meer prominente plek heeft gehad op Soul-xotica, maar ik ben nog steeds niet helemaal klaar met de rubriek. Popmuziek, evenals iedere andere kunstvorm, hoort aan verandering onderhevig te zijn. Als je de popmuziek van de jaren tachtig vergelijkt met dat uit de jaren vijftig, zit er een wereld van verschil tussen. Waarom zou de popmuziek uit dit decennium moeten zijn zoals in de jaren tachtig? Oogkleppen af en vooral het gehoor laten wennen aan nieuwe geluiden, dat is waar 'Van hit naar her' voor staat. Rotzooi is van alle tijden, maar het is niet alleen maar troep. Soms, of vrij geregeld in mijn beleving, hoor je een liedje dat alle elementen heeft van een popsong anno 2017, dat tóch dat hele kleine beetje extra heeft. Dat extra dat maakt dat het mij grijpt en in de greep houdt. Dat is het geval bij 'Crying In The Club' van de zangeres Camila Cabello. Het is al een tijdje een hit in Engeland, in Nederland moet het met twee weken Tipparade nog gebeuren. Ik licht deze plaat en artieste graag toe in deze aflevering van 'Van hit naar her'.

Het aardige aan de nieuwe generatie artiesten is dat zij zijn geboren op een moment dat ik al jaren in het leven sta. Wat deed ik bijvoorbeeld op 3 maart 1997? Dat zijn mijn eerste weken als assistent-beheerder van de Popkelder. Een tijd dat ik iedere zondagmorgen naar de ellenlange kerkdiensten ga van een evangelisch genootschap, aan het poolbiljarten ben in het thuishonk van de Youth For Christ en nog wat van die dingen die voelen alsof ze eeuwen geleden zijn. In het Cubaanse Havana is reden tot beschuit met muisjes. Alejandro en Sinuhe Cabello verwelkomen een dochter in het gezin. Deze draagt de naam Karla Camila Cabello Estrabao. Tot 2002 reist de familie op en neer tussen Cuba en Mexico City, de geboorteplaats van haar vader. Dan vestigt het gezin zich in Miami, Florida. In 2012 doet Cabello auditie voor 'The X Factor', maar wordt in eerste instantie afgewezen. Dan wordt ze terug geroepen en staat ze opeens samen met vier andere meisjes die solistisch eveneens onder de maat zijn voor een plek in het programma. Ze worden gemotiveerd om een groep te starten en daarmee alsnog in de show te komen. De groep bestaat behalve Cabello uit de dames Ally Brooke, Normani Kordei, Dinah Jane en Lauren Jauregui. Het noemt zichzelf aanvankelijk LYLAS dat een afkorting is voor 'Love You Like A Sister'. Dan krijgen ze te maken met de zussen van Bruno Mars die reeds een groep hebben met deze naam. De volgende naam is 1432 dat zou staan voor 'I Love You Too', maar het zijn vooral Simon Cowell en L.A. Reid, de zakelijke krachten achter de groep, hekelen de naam en laat het 'X Factor'-kijkende publiek een nieuwe naam kiezen. Dat wordt Fifth Harmony.

De groep eindigt als derde in de finale van 'The X Factor', maar heeft een zakelijke deal met SiCo Records (van Cowell) en Epic (van L.A. Reid) in de achterzak. Omdat 'The X Factor' voor menig 'serieus' radiostation té min is, moet de groep het vooral hebben van de sociale media. Fifth Harmony balanceert op het randje van pop en r&b met een retro-tintje en doordat menig grote ster wel de studio in wil met de meidengroep, slaat het concept in als een bom. Ook in Nederland. Fifth Harmony heeft hier vorig jaar een nummer 1-hit gehad met 'Work From Home' met Ty Dollar Sign. Met twee hit-albums, een handvol EP's en een reeks singles is Fifth Harmony op haar hoogtepunt. Een gespreid bedje voor de dames. Toch gaat het Camila steeds meer tegen staan. Ze wil iets doen met haar eigen liedjes. Op 18 december 2016 kondigt Fifth Harmony aan dat Camila hen gaat verlaten. Ze is dan nog eenmaal te zien met Fifth Harmony in een show tijdens oud en nieuw, maar deze is maanden van tevoren opgenomen. In februari laat Camila desgevraagd weten dat ze al drie maanden geen contact heeft gehad met Fifth Harmony. De breuk valt haar zwaar, maar heeft niet de fut om het uniform aan te trekken en als Fifth Harmony-lid het podium te bestijgen. Ze benadrukt dan ook dat het best een risico is om de groep nu te verlaten voor een solo-carrière. ,,Sinds dat ik alleen in de studio ben, voel ik mezelf groeien". Als 'Crying In The Club' daar het eerste resultaat van is, dan kunnen we nog veel goeds verwachten van Cabello.

Maar goed... 'The X Factor', een show waar het alleen maar om uiterlijk vertoon gaat en het 'coverén' van andere artiesten waarvoor je, volgens oudere muziekliefhebbers, niet al teveel talent hoeft te hebben. Met Simon Cowell aan het roer stroomt het geld binnen. Ze zal vast wel een leuk huisje hebben en een paar extra jurkjes en dat is haar natuurlijk van harte gegund, maar Cabello heeft nog een andere kant. Met Fifth Harmony ondersteunt ze al een paar goede doelen en breidt dat, nu ze op eigen benen staat, verder uit. We hebben hier te maken met een jonge filantroop die ondermeer een fonds beheert om dromen te realiseren voor meisjes uit achterstandsgezinnen. 'Dirty cash' kan dus toch nog iets goeds opleveren?

'Crying In The Club' staat in Nederland nog in de kinderschoenen. Nadat het vorige week nieuw op 27 in de Tipparade is binnengekomen, stijgt het door naar nummer 20. Niet overtuigend, maar met een 'trage' Top 40 en Tipparade zou het kunnen. De huidige nummer 1 in de Tipparade staat daar voor de achtste week stationair te zijn, om maar een voorbeeld te noemen. In Engeland staat 'Crying In The Club' in de vierde week stationair op nummer 23. De plaat heeft daar vooralsnog gepiekt op een vijftiende plek.

dinsdag 20 juni 2017

Week Spot: Chuck Boris



'De dag van Diane'. Zo mag deze dinsdag de boeken in gaan. Ik neem 'From The Catacombs' waar voor radio-collega Lee als de 'stream' hem in de steek laat. Ik draai digitaal van de befaamde 'Northern Soul Jukebox'. Daarbij passeert ook 'I Need You', de 'moeilijke' single van Diane Jenkins welke ik afkondig met de opmerking dat ik deze plaat ook erg zoek, maar dat die praktisch onvindbaar is. Een vaste luisteraar gaat voor de aardigheid even op de Engelse Ebay kijken en vertelt me even later dat er eentje in een veiling is. Een lage startprijs en nog geen biedingen. Ik kijk meteen na de show, maar helaas... de dealer wil alleen binnen Engeland verzenden. Ik zet hem eerst weer uit mijn hoofd, maar ga later nog eens kijken op Discogs en nog een paar plaatsen. De plaat komt bijna nooit te koop en dan vaak voor stukken meer dan de startprijs van deze. Vanmiddag begint het helemaal te kriebelen. Minder dan een uur tot het einde van de veiling en nog steeds geen bieder. Ik sluit een deal met Mark en zet bescheiden in. Prima! Ik heb hem voor het startbedrag en dat is met alle recht een koopje! De plaat wordt naar Mark gestuurd en deze zal ze later met de overige reserveringen naar Uffelte sturen. Deze komt op een lastig moment, maar dan opnieuw... zo'n koopje als deze is een 'once in a lifetime'. Nu ga ik verder met een Week Spot die ik al een paar weken aan het uitstellen ben. Wederom een artiest met erg summiere achtergrondinformatie. Naar mate het bericht verstrijkt, ga ik vast nog wel wat huiswerk verrichten. De Week Spot is 'You'll Wake Up Wiser' van Chuck Boris (1969).

Hij staat sinds een paar weken op Youtube. Als Mark het aanbiedt, is dat niet het geval. Hij heeft nét zo'n portable-pickupje als mij en neemt dus met de telefoon en minimale audiokwaliteit een clipje op van het plaatje. 'Iedereen' moet het nummer kennen, maar ik moet met schaamrood op de kaken aan Mark vragen wie of wat het is. 'You'll Wake Up Wiser' blijkt in de jaren zeventig tweemaal te zijn opgenomen en beide versies staan hoog aangeschreven in de hedendaagse soul-wereld. Zonder te hebben geluisterd naar deze covers, laat ik Chuck Boris op me inwerken. Het is het 'laid-back'-gevoel en de prachtige melodie dat me vlug doet beslissen. Hij is immers niet goedkoop! Als de plaat maanden later in Uffelte arriveert, ben ik eerst ook nog niet overtuigd. Als ik de plaat driemaal heb gedraaid, begint het langzaam te komen. En nu? Ik taal niet meer naar de covers, dit is voor mij de oer-versie!

De beide kanten van deze single zijn geschreven door de heren Ernie Harwell en Charles Boris. Het vermoeden bestaat dat onze Chuck eigenlijk Charles heet. Toch heeft hij de oorspronkelijke naam niet weer gebruikt. Als songschrijver wordt hem de naam 'C. Boris' of kortweg 'Boris' toegedicht. 'You'll Wake Up Wiser' is de b-kant van 'Talking Back To Echoes' dat meer country is dan soul of pop. 'You'll Wake Up Wiser' moet het immers ook van de sfeer hebben. Met alle respect: Er zijn vast en zeker meer capabele zangers dan Chuck Boris, maar het 'past' in 'You'll Wake Up Wiser'. Het is de eerste van teee singles die Chuck maakt voor het Enterprise-label. Daar heb ik het vaker over gehad: Enterprise is een sublabel van Stax. Bij Chuck Boris lijkt het nog op een distributie-deal, maar een jaar later zal bijvoorbeeld ook Carla Thomas platen maken voor Enterprise. De demo van deze single is uitgebracht in december 1969, de tweede verschijnt in augustus 1970. 'Maryanna' is van de hand van Larry Weiss, de b-kant is andermaal geschreven door Harwell en Boris. De laatste wordt nu wél Chuck Boris genoemd. Leuk detail is dat de heren worden vertegenwoordigd door Iramac Music. Iramac is onderdeel van een vloot van onafhankelijke platenlabels. Ieder land heeft wel een label dat deel uitmaakt van de Iramac-groep en Willem Duys' Relax-label is de Nederlandse vestiging. Toch is Relax tegen de tijd van 'You'll Wake Up Wiser' al tenonder gegaan en zijn de Chuck Boris-singles nimmer buiten Amerika uitgegeven.

In 1971 schrijft Boris een liedje voor Merrilee Rush. De laatste heeft in 1968 een wereldhit gehad met 'Angel Of The Morning'. 'Lullaby' verschijnt overigens alleen in Engeland op Wand Records en is daar de b-kant van 'Child Of Mine'. De Amerikaanse op Scepter heeft een andere flip. In 1970 schrijven de heren 'I Don't Know Any Better' voor B.J. Thomas, de zanger die succes heeft met 'Raindrops Keep Falling On My Head'. We zitten dus erg dicht in de buurt van het Scepter-label. In 1973 verschijnt een elpee van The Chuck Boris Trio op dat label: 'Grooves For Dancing'. Ik heb zojuist een stukje gehoord van hun 'Funky Nassau' en dat klinkt erg fijn! Het doet een trucklading aan covers en dat is behoorlijk funky. Er staat ook een eigen nummer op, 'Crooked River', en opnieuw met Harwell. Over hem heb ik straks nog iets te vertellen, maar eerst even zoeken naar een grotere afbeelding van de hoes. Bingo! 'Guitar and vocals', staat achter de naam en bij de foto van Chuck Boris. Een blanke jongeman met een bloempot-kapsel. De bassist zingt ook een nootje mee en de drummer maakt het gezelschap compleet. De print is echter té klein om hun namen te lezen. Harwell musiceert niet mee op de plaat, dat is wel duidelijk.

Ernie Harwell is in de eerste plaats een sportcommentator en dan met name het verslaan van honkbal-wedstrijden. In 1990 verschijnt een nummer van hem op de verzamelelpee 'Baseball's Greatest Hits - Let's Play II'. 'The Game For All America' is de titel van het kleinood. Van hem weten we dat hij op 25 januari 1918 is geboren als William Earnest Harwell. Hij is op 4 mei 2010 overleden. 'You'll Wake Up Wiser' wordt meteen op de plaat gezet door Deon Jackson op het Carla-label. Of is dat al een jaar geleden? De 'kenners' beweren aan de hand van Soulfulkindamusic (dat wel eens een jaar er naast zit) dat Jackson's versie in 1968 is uitgebracht, maar ik heb mijn twijfels daarbij. Overigens zingt Chuck als een minstreel vergeleken bij Deon, de keerzijde is een stuk interessanter. Bettye Lavette neemt in 1972 haar versie op en dat verschijnt als b-kant van de Neil Young-cover 'Heart Of Gold'. Haar versie van 'Wiser' is beter dan die van Jackson, maar ik blijf toch bij Boris. Haar uitvoering van 'Heart Of Gold' maakt het echter tóch tot een leuke single. Wie weet?

maandag 19 juni 2017

Raddraaien: Abba



De hittegolf houdt dit deel van Europa in haar greep. Ik lees op Facebook van iemand in Steenwijk die erover klaagt dat haar slaapkamer een sauna is geworden. In Uffelte is het hier beneden lekker koel. Collega Lee in Wolverhampton heeft vermoedelijk een slechte verbinding gehad vanwege de warme nacht? Ik heb in ieder geval om twaalf uur 'onze tijd' de show van hem overgenomen. De ventilator in mijn oude IBM wil ook wel eens overuren maken met warmte, maar heb hem vanavond niet gemerkt. Dan ga ik me nu bezig houden met 'Raddraaien' en mag de negende single uit de eerte jaren zeventig-bak aan bod laten komen. En, jawel hoor, de hittegolf houdt ook 'Raddraaien' bezig. De rubriek kan immers ook niet weten dat Uffelte niet bepaald een 'city' is, maar verder klopt het aardig met vanavond. Onderwerp in deze aflevering van 'Raddraaien' is 'Summer Night City' van Abba (1978).

Waar en wanneer? Daarvoor hoef ik niet ver terug in de tijd. Ik heb de single 'dubbel' in de bak: De Engelse Epic en de Nederlandse Polydor. De negende single is die laatste en die heb ik in december gekocht bij de kringloopwinkel in Meppel. Het is wonderwel één van de weinige nummers van Abba dat me altijd goed smaakt. Ik heb het aan mijn liefste (en enige) zus te danken dat een eventuele liefde voor Abba een kleine deuk heeft opgelopen in de kindertijd, maar daar staat tegenover dat ik haar liefde voor Electric Light Orchestra klakkeloos heb overgenomen. Hoewel Engelse persingen doorgaans mijn voorkeur genieten, is de Engelse 'Summer Night City' aardig versleten en dus doe ik me te goed aan deze Nederlandse persing die een stuk beter klinkt!

Het verhaal van Abba hoef ik niet af te steken. Ik heb al eens eerder in 'Raddraaien' een overzicht gegeven van het ontstaan van de Zweedse supergroep en ik zal me in dit bericht beperken tot de laatste paar jaar in het bestaan van de groep. Is het met 'Summer Night City' al mis gegaan of kunnen de twee echtparen de schijn hoog houden? Op het fotohoesje lachen de heren nog altijd en droomt Agnetha ervan om thuis te zijn bij haar kinderen. Nee, op het eerste gezicht geen tekenen van relaties die op springen staan, behalve dan een scheur binnen de groep zélf. 'Summer Night City' heeft namelijk een geschiedenis op zichzelf.

Het zijn meesters die hun kunst verstaan. Benny Andersson en Björn Ulvaeus hebben het gebundelde talent om perfecte popsongs te schrijven, arrangeren en produceren. Het duo wil een eerbetoon schrijven voor Stockholm, hun thuishaven. Het liedje heeft in het begin 'werktitels' als 'Kalle Sändare' en 'Dancing In The Moonlight'. Er wordt bedacht om dit nieuwe hersenspinsel de eerste single van het album 'Voulez-Vous' te maken en dus wordt extra uitgepakt om een groteske pop-single te maken. Andersson en Ulvaeus bedenken een ballad-achtige opbouw in de intro welke uitmondt in het snelle gedeelte. Er wordt begonnen aan 'Summer Night City' als Abba net haar Polar Music Studio heeft geopend, maar dat is nog niet klaar voor deze opname. De muziek wordt dus opgenomen in de studio's van Metronome. Dan wordt als eerste besloten om het lange intro te schrappen om het nummer meer energie te geven. Vervolgens gaat van alles mis. Abba spendeert meer dan een week aan het mixen van de single en dat is gewoonlijk binnen een dag gebeurd. Wat de mannen ook doen, ze kunnen maar niet het geluid van een eerdere Abba-plaat bereiken. Tot slot wordt een hoop compressie over het nummer heen gegooid en dat maakt dat 'Summer Night City' apart staat van overige Abba-nummers. Er zit iets 'afstandelijks' in de plaat en dat staat haaks op andere, meer directe, songs van het kwartet. De heren en dames zijn absoluut niet tevreden over de opname, schrappen het van de 'tracklisting' van 'Voulez-Vous' en brengen het, tegen hun zin, uit als een aparte single. Pas in 1997 wordt het een bonus-track op de cd-uitgave van 'Voulez-Vous' en de oorspronkelijke versie met het lange intro verschijnt in 1994 op de box 'Thank You For The Music'.

,,Het was geen Abba, hoewel ik het nummer later wel meer ben gaan waarderen", zegt Agnetha jaren later in een interview. ,,We hadden dit nooit moeten uitbrengen", betuigt Benny zijn spijt. ,,Een doodsaai nummer", oordeelt Björn. Toch kan Abba in 1978 niet stuk bij de fans. Zeker omdat het nummer niet op een elpee staat, móet je de single wel kopen om de verzameling compleet te hebben. In Ierland, Finland en Zweden stoomt het door naar de eerste plek. In Zweden is het zelfs de laatste nummer 1-hit voor Abba. In ons land haalt het nog net de top vijf en duurt het eerst tot 1979 eer Abba met 'Chiquitita' weer de hoogste plaats in de Top 40 bezet. Tegen die tijd zet ook de kentering in voor wat betreft de relaties binnen Abba met alle gevolgen van dien. Niet alleen de split in 1982, maar ook een paar prachtige nummers die niet geschreven hadden kunnen worden zonder deze misère.

zondag 18 juni 2017

Saksisch ligplezier



De ambitieuze fietsplannen hebben doorgang gevonden. Ik ben vanochtend rond half elf op de fiets gestapt. Eerst het noorden in. Via Diever door het bos naar Smilde. Vervolgens via Bovensmilde naar Assen om achter Assen bij Loon en Balloo de Saksenroute op te gaan. Deze volg ik in zuidelijke richting want ik heb weer eens last van heimwee. Ik moet even in Sleen kijken. In deze hoek van Drenthe zijn de braderieën op zondag gemeengoed en onderweg zie ik op de borden dat Annen zo'n markt heeft, maar daar kom ik niet langs. Ik heb vorig jaar nog enkele platen gekocht in Odoorn, maar dat is vandaag uitgestorven buiten drommen fietsers en wandelaars om. In Odoorn sluit ik ook de Saksenroute af want ik wil beslist nog even naar de Albert Heijn in Sleen en die gaat om vijf uur dicht. Ik fiets dus binnendoor via 'T Haantje naar Noordsleen en arriveer mooi op tijd in Sleen. Het vakantiegevoel overvalt me weer en ik weet het nu wel zeker: Ik ga wéér vakantie vieren in Sleen! De terugweg wil ik nog eens zien dezelfde route te vinden als dat ik vanaf de camping ben gefietst. In grote lijnen weet ik het wel, maar niet de exacte route gevonden. Wel voor de variatie eens door Noordscheschut gefietst. Nu heb ik ook eens een beeld bij dat dorp. Langs het vliegveld en de noordkant van Hoogeveen aan op Fluitenberg. Nog even zitten en genieten van de rust en dan pers ik het laatste eruit? Ik moet zeggen: Ik voel me nog redelijk fit als ik in Uffelte arriveer. Het is dan acht uur en ik heb 140 kilometer op de teller staan. Tijdens de radioshow merk ik wel dat mijn knieën moe worden en dus ga ik straks eens lekker slapen. De foto is genomen bij Rolde. Vanaf Balloo zit je dan pas vijf kilometer op de Saksenroute. De route leidt je héél mooi om de kerk heen en is daarmee een erg curieus stukje van de Saksenroute.

zaterdag 17 juni 2017

Het zilveren goud: juni 1992



Nee, laten we het niet over vandaag hebben. Het post bezorgen in Steenwijk was niet je-van-het en bovendien hadden de weerboeren het helemaal mis. Het heeft in Steenwijk van tijd tot tijd geregend. Erg licht, nauwelijks de moeite waard, maar ook beduidend minder zon dan verwacht. Ik ben pas laat klaar, té laat om nog langs de kringloop in Meppel te gaan. Hoewel één gospel-single onderweg is vanuit Amerika wil ik zien of ik dit weekend nog negen singles kan vinden zodat een 'Eindstreep' is gegarandeerd. Wellicht morgen? Ik heb een ambitieus fiets-plan en dat zou me zomaar over een braderie kunnen leiden? Vandaag eerst de singles die ik precies een kwart eeuw geleden heb aangeschaft en op de dag dat mijn verzameling haar 28e verjaardag viert. Er zit nóg een stukje symboliek in de datum. Mijn oudste broer heeft me geïnspireerd in het platen verzamelen en het is vandaag ook zijn verjaardag.

Sunrise is al een paar maanden dicht en over een paar weken moet ik afscheid nemen van de kringloopwinkel in Sneek. Tegelijk opent Golden Years in het oude pand van Twister en ben ik deze maand vooral kind-aan-huis bij de vroegere uitbater van het platenparadijs in de Sneker kasbah. Deze laatste kom ik jaren lang tegen op vlooienmarkten, maar dan heeft hij weinig platen in de aanbieding en het meest andere snuisterijen. Nu heeft hij een winkeltje geopend met verzamelobjecten in de brede zin des woords. Veel oud speelgoed maar, tot mijn verrassing, ook flink wat singles. Sommigen zijn afzonderlijk geprijsd, maar het zijn nog steeds redelijke prijzen. Ik begin dan ook met de singles die ik in juni 1992 bij hem heb gekocht.

742 Lyin' Eyes-The Eagles (NL, Asylum, 1975)
743 One Of These Nights-The Eagles (NL, Asylum, 1975)
744 Thank You-Sly & The Family Stone (NL, Epic, 1970)
745 Spooky's Day Off-Swinging Soul Machine (NL, Polydor, 1969)
746 Jolene-Dolly Parton (NL, RCA Victor, 1974)
766 Timothy-Django (NL, Polydor, 1971)
767 Let's Stick Together-Bryan Ferry (NL, Island, 1976)
768 Well Allright-Santana (NL, CBS, 1978)
769 War-Edwin Starr (NL, Tamla Motown, 1970)
772 Thank God-The Peddlers (NL, Stateside, 1970)
773 Cokane In My Brain-Dillinger (NL, Island, 1977)
774 Never Can Say Goodbye-Gloria Gaynor (NL, MGM, 1974)

Het zal de eerste week van juni zijn geweest? Er staat me iets van bij dat ik spijbel van school of dat we een tussenuur vrij hebben. Hoe dan ook: Het is op een dinsdagmorgen dat ik door de stad loop. Op dinsdag is de warenmarkt op het Grootzand en dus is het altijd wel gezellig op deze dag. Ik zal weer onderweg zijn naar school als ik door de Nauwe Noorderhorne kom. Het pand van Twister heeft jaren een verlaten indruk getoond, maar nu is het één en al activiteit. De zaak heet nu Golden Years en wordt gerund door een jukebox-restaurateur met de naam Klaas. Hij zal het komende jaar mijn nieuwe leverancier worden. De singles zijn apart geprijsd, maar er is een bepaald systeem waarneembaar. De 'goedkope' singles zijn drie gulden per stuk, een beetje 'interessant' is vijf gulden en vanaf een tientje begint het echte werk. Deze maand zoek ik de volgende singles bij hem uit.

747 Watching And Waiting-The Moody Blues (NL, Threshold, 1969)
754 Concrete And Clay-Unit Four Plus Two (NL, Decca, 1965)
770 Friday On My Mind-The Easybeats (NL, United Artists, 1966)
771 Help Me Girl-Eric Burdon & The Animals (Frankrijk, Decca, 1966)

De kringloop levert me ook een paar singles op. Bij de illustratie word ik een beetje weemoedig. Ik kan me herinneren dat ik de single in 2000 in Tuk heb gedraaid, maar sindsdien? Het hoesje zwerft in twee delen in mijn collectie, maar de single ben ik dus al 17 jaar kwijt. De plaat staat hoog aangeschreven bij verzamelaars van Nederlandse psychedelica, maar ik ken eigenlijk alleen 'You've Gone Away' en dat is even psychedelisch als The Cats.

748 You've Gone Away-Dennimaff (NL, Havoc, 1969)
765 My Way-Samantha Jones (NL, Penny Farthing, 1970)

Op een zaterdagmiddag fiets ik naar de 'permanente' rommelmarkt op de Gedempte Molenwijk in Heerenveen. Tot mijn grote verrassing kom ik daar mijn oude schoolmaat Henk tegen. Hij bladert door de singles die ik zojuist heb uitgezocht, maar het kan geen waardering weg dragen bij hem. Henk is een verstokte Elvis-fan. Eens kijken of die een Facebook-account heeft want ik ben benieuwd hoe het met hem gaat.

749 House Of The King-Focus (NL, Imperial, 1970)
750 All Right Now-The Free (NL, Island, 1970, re: 1978)
751 The Air That I Breathe-The Hollies (NL, Polydor, 1974)
752 Sloop John B.-The Beach Boys (NL, Capitol, 1966)
753 Pinball Wizard-The Who (Duitsland, Polydor, 1969)

Een week later ga ik naar een rommelmarkt in de buurt van de Leeuwarderweg en vind daar drie singles van mijn gading.

755 Wonderful Tonight-Eric Clapton (NL, Polydor, 1988)
756 Sol-Nova (NL, CNR, 1982)
757 Dolce Vita-Ryan Paris (Frankrijk, Carrere, 1983)

Mijn zus heeft een partijtje singles van iemand gekregen en ik mag kijken of er iets tussen zit. Ik pik de volgende eruit. Later vraag ik nog eens naar de overige singles en dan zegt ze dat ze die heeft weggegooid. Zo denk ik jaren dat ze al haar platen heeft weggegooid. Een jaar geleden is gebleken dat ze die nog altijd heeft en ik mag daar een aantal van hebben!

758 Little Willy-The Sweet (NL, RCA Victor, 1972)
759 No For An Answer-Golden Earring (NL, Polydor, 1980)
760 Ave Maria-David Garrick (NL, Pye, 1967)
761 Pick Up-Phoney & The Hardcore (NL, Ariola, 1979)
762 Red Red Wine-Peter Tetteroo (NL, Tee Set, 1968)
763 EP Ready Steady Swing With Clearasil (NL, Bovema Special Products, 1965, EP met cover-versies van grote hits)
764 Your Good Girl's Gonna Go Bad-Peggy March (US, RCA Victor, 1967)

Tot slot van deze aflevering van 'Het zilveren goud' de singles die ik heb gekocht op de rommelmarkt in Heeg.

775 Love Lost In A Day-Guys'n'Dolls (NL, EMI, 1980)
776 You're My World-Guys'n'Dolls (NL, Magnet, 1977)
777 La Dilligence-The Cats (NL, Boni, 1983)
778 There Has Been A Time-The Cats (NL, Imperial, 1972)
779 Arumbai-Massada (NL, Kendari, 1979)
780 Mozart Symphony No. 40-Waldo De Los Rios (NL, Hispavox, 1971)
781 Rivers Of Babylon-Boney M (NL, Hansa, 1978)
782 'N Beetje Verliefd-André Hazes (NL, EEG, 1981)
783 You Are-Dolly Parton (NL, RCA, 1983)
784 Never Knew Love Like This Before (NL, 20th Century Fox, 1980)
785 Race To The End-Demis Roussos (NL, Philips, 1981)
786 Give Love A Second Chance-Luisa Fernandez (Duitsland, Warner Bros., 1978)
787 Bim Bam-André Van Duin (NL, CNR, 1982)
788 Love Pains-Yvonne Elliman (NL, Ramshorn, 1982)
789 I Can't Stand The Rain-Eruption (NL, Hansa, 1978)
790 I've Been Loving You Too Long-Ike & Tina Turner (US, Blue Thumb, 1971)
791 Long Haired Lover From Liverpool-Little Jimmy Osmond (NL, MGM, 1973)
792 It's A Long Way There-Little River Band (UK, Harvest, 1976)
793 Just A Song Before I Go-Crosby, Stills & Nash (NL, Atlantic, 1977)
794 Sri Lanka My Shangri La-Jack Jersey (NL, Goena Goena, 1980)
795 Mother How Are You Today-Maywood (NL, EMI, 1979)
796 All My Love-George Baker (NL, EMI, 1980)
797 Turn Around-Harry Belafonte (Duitsland, RCA, 1959)

Volgende maand slechts één elpee en ook maar tweeëntwintig singles. Het is echter allemaal 'stilte voor de storm', want met name in oktober krijg ik het druk!

vrijdag 16 juni 2017

Het zilveren goud op 33 toeren: juni 1992



Nog drie afleveringen te gaan van deze extra 'Het zilveren goud', maar er is nog heel wat werk te verzetten voordat het ten einde is. De laatste paar maanden in 1992 dat ik de elpees bij hou in de kaartenbak, groeit deze verzameling met grote sprongen. Eind 1993 was het sowieso ten einde gekomen want toen heb ik honderden elpees overgenomen van iemand en dat had ik nooit allemaal in kaart kunnen brengen. Ik ga deze aflevering weer net zo doen als de vorige, namelijk album voor album en dus hou ik de inleiding kort. Hierbij de elpees die ik in juni 1992 aan mijn collectie heb toegevoegd.

LP80 Collection 1968 - 88-José Feliciano (NL, EVA, 1988)
Feliciano heeft in de zomer van 1988 een verrassende comeback gemaakt met 'Ponte A Cantar' en dat inspireert EVA tot het uitbrengen van deze verzamelelpee. De laatste hit staat op de elpee maar ook een greep uit de klassiekers die Feliciano in de jaren zestig en zeventig aan het vinyl heeft toevertrouwd. Ik heb even daarvoor 'Che Sara' op single gekocht en lust wel meer van de man. Het is middels deze elpee dat ik zijn 'Rain' leer kennen en waarderen. Deze van Feliciano koop ik samen met Gerry Rafferty op een doordeweekse middag bij de kringloopwinkel aan de Oude Oppenhuizerweg en 'show' ook mijn laatste aanwinsten bij de Middelsékrite.

LP81 City To City-Gerry Rafferty (NL, United Artists, 1978)
'Baker Street' is de voornaamste reden van mij om deze in huis te halen, het kost slechts een paar maanden extra eer ik de originele single kan toevoegen aan de verzameling. Buiten de singles om heb ik nooit de moeite genomen om de rest van het album te leren kennen, maar kan me niet voorstellen dat het een teleurstelling moet zijn. Eentje voor de 'bucket list'?

LP82 Got The Feelin'-The Dave Pike Set (NL, Relax, 1969)
De eerste aanwinst van de rommelmarkt op de Overkluizing in IJlst. Na het teleurstellende resultaat van 1991 ditmaal een moddervette vangst! Voor de rest van het verhaal verwijs ik jullie naar het bericht van afgelopen zondag.

LP83 Kayak-Kayak (NL, EMI, 1974)
Dankzij de reclame-single voor de Opel Ascona in de Rally Monte Carlo ken ik Kayak al vroeg in mijn leven. Als ik deze elpee zie, moet-ie wel mee. Elpees zijn vaak singles met erg veel bonustracks erom heen en in geval van 'Kayak' is 'Wintertime' de single waar het mij om gaat. Eentje die ik nog niet op single ben tegen gekomen, maar van een speurtocht is evenmin sprake. Hij komt vast nog wel eens op mijn pad. De rest van de elpee heeft me niet over de streep kunnen trekken voor wat betreft een diepere interesse in de albums van Kayak hoewel ik een fraaie verzameling elpees heb aangelegd van de groep. 'Kayak' is de eerste elpee die ik koop van Kayak.

LP84/ LP85 Happy Together Again-The Turtles (US, Sire, 1974)
Dit album is vorige week woensdag te gast geweest op Soul-xotica. Voor wie twijfelt aan het jaartal: De plaat is eerst alleen in Amerika verschenen en pas in 1975 in Nederland op het Philips-label.

LP86 Cosmo's Factory-Creedence Clearwater Revival (NL, Liberty, 1970)
Er zijn van die elpees waar je nooit genoeg van hebt. Ik heb, geloof ik, vijfmaal 'Harvest' van Neil Young, maar ook 'Cosmo's Factory' kan ik eigenlijk nooit laten liggen. Dit exemplaar is echter de eerste die ik koop en ik kan me eveneens herinneren dat ik ooit nog eentje heb weggegeven aan aan vriend. De voornaamste reden daar is ook de reden in 1992 om te investeren in dit album: De lange uitvoering van 'I Heard It Through The Grapevine'. Alleen daarom al een 'must-have'.

LP87 Tomorrow Belongs To Me-The Sensational Alex Harvey Band (NL, Vertigo, 1974)
Dit is nog steeds de tijd waarin ik de Amerikaanse Alex Harvey verwar met de Schotse Alex Harvey. Omdat er nog steeds mensen zijn die het verschil niet kennen: Alex Harvey van 'To Make My Life Beautiful' is een Amerikaanse singer-songwriter waar de Harvey van The Sensational Alex Harvey Band een Schotse rocker is. Ik schrik in eerste instantie dan ook best een beetje van de wilde rock van Harvey en zijn companen, maar openingstrack 'Action Strasse' zal dankzij een cassettebandje uit 1992 uitgroeien tot een favoriet. Pas in Engeland leer ik het verschil kennen en sindsdien 'begrijp' ik ook de theatrale aanpak van The Sensational Alex Harvey Band.

LP88/ LP89 In Flight-Alvin Lee & Co. (NL, Chrysalis, 1974)
Een jaar geleden heb ik 'Cricklewood Green' van Ten Years After gekocht en kan dat album best waarderen. Zou ik dan ook klaar zijn voor dit solo-album van Alvin Lee? Nou, nee, niet echt... Ik heb het wel geprobeerd, maar hier is geen doorkomen aan voor mij. Ik geloof dat de plaat redelijk schaars is en dus misstaat het niet in de bakken, maar ik zal hem nimmer grijs draaien.

LP90 Save Our Souls-The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group (NL, Philips, 1967)
Ik heb 'Babe Don't Go' leren kennen van een verzamelalbum dat ik eens van iemand heb geleend en met de aanschaf van deze klassieke Rob Hoeke-elpee heb ik deze zelf in huis gehaald. Een plaat waarop Hoeke en zijn muzikanten steeds meer de nieuwe rhythm & blues, de 'soul', gaat uitdiepen en dat zeer verdienstelijk doet. Ook helemaal '1967' dankzij de hoes met de buttons. Dat leek me een fraaie illustratie voor het bericht van vandaag.

LP91 The Progressive Blues Experiment-Johnny Winter (US, Imperial, 1969)
Het oogt nogal psychedelisch van de buitenkant en dus heeft het meteen mijn aandacht. Toch is de blues niet mijn sterkste punt en heb ik deze plaat nooit echt op waarde weten te schatten. Ik heb wel begrepen dat hij behoorlijk gezocht is.

LP92a Eli-Jan Akkerman & Kaz Lux (NL, Atlantic, 1976)
De kaartenbak is puur handwerk. Bij de singles komt het vaker voor dat een nummer 'ongebruikt' is en komen we zelfs later dit jaar een hele serie tegen die ik onbewust heb overgeslagen. In juni 1992 ga ik ook even de mist in als ik met de aankopen van de volgende rommelmarkt twee albums té vroeg begin met tellen. Ik maak eerst de platen van de rommelmarkt in IJlst af en vervolg dan straks met het 'broertje' van deze nummer 92. Ik heb sinds een paar weken weer contact met een jeugdvriend en deze heeft zijn bewondering uitgesproken voor dit album van Akkerman en Lux. Ik volg hem op zijn woord en koop het album, alleen kan ik niet hetzelfde herkennen als hem. Misschien net als Gerry Rafferty zo'n album dat ik eens een tweede kans moet gunnen?

LP93a The Flock-The Flock (NL, CBS, 1970)
Ik heb 'Tired Of Waiting' sinds een paar jaar op een cassettebandje en spring een gat in de lucht als ik de elpee in IJlst vind. De single heb ik eveneens sinds een paar jaar, maar... deze mist dat geweldige intro van Jerry Goodman op de elektrische viool. Heel soms is een album beter dan een single...

LP92b 28 Beatle Hits-The Secrets (NL, Studio 33, 1972) Ik denk dat het een week later is als de basisschool in Heeg een rommelmarkt houdt. Ik ben daar in 1990 ook al geweest voor een paar singles en in 1992 is het raak op beide gebieden: Elpees en singles. Deze plaat van The Secrets wordt u aangeboden door Vroom & Dreesmann, Studio 33 is namelijk een 'spin-off' van Discofoon. The Secrets is een 'geheimzinnige' groep die op deze elpee een beetje uit de doeken wordt gedaan. Het is vooral een studiogroep dat de achtergrondzang verzorgt op menig hit-single en zelf in 1972 een Tipparade-notering scoort met 'Suzanne Suzanne' van The Pop Tops. Op dit album doet de groep onder leiding van Gerard Stellaard een verzameling medleys van Beatles-liedjes, een beetje in de stijl van The New Seekers. Het is vooral de nieuwsgierigheid die me het album doet meenemen.

LP93b The Story Of-The Cats (NL, EMI, 1983)
Oorspronkelijk een dubbelalbum, maar ik kom alleen deze schijf tegen. Dat bevat dan wel 'What's The World Coming To' en dat groeit al snel uit tot een favoriet.

LP94a In The Land Of Pink And Grey-Caravan (Frankrijk, Motors, 1971)
Ik heb lange tijd gedacht dat het een heruitgave moest zijn, maar nee... het is de originele. Het zal ermee te maken hebben dat het Motors-label pas rond 1979 in Nederland in de belangstelling komt als het 'Aline' van Christophe opnieuw laat verschijnen. Deze plaat moet ik echt nog eens beter op me in laten werken want dat is de eerste paar keren niet helemaal goed gelukt.

LP94b/ LP95b 40 Supergreats (NL, K-Tel, 1975)
Wegens enorm gebleken succes van 'Gold Rock' gooi ik een maand later deze dubbelaar er tegenaan. Lekkere muziek om huiswerk bij te maken, ofwel... de schaarse momenten dat ik dit doe. Opnieuw is het om een paar 'singles' op vinyl te hebben, maar uiteraard vind ik die ook binnen de kortste keren op 45 toeren en staat dit album te verstoffen. Ik stop een paar maanden later ook met het kopen van dergelijke verzamelalbums of er moet iets héél bijzonders op staan.

LP95a Chain Lightning-Don McLean (NL, EMI, 1978)
Na deze houdt het 'gerommel' weer op en kunnen we verder op weg naar nummer 100. Of eigenlijk hebben we die al gehad, maar toch... ik ga de nummering van de kaartenbak volgen. De interesse in Don McLean is in 1978 geheel afgenomen en het duurt twee jaar eer deze plaat opvalt. 'Crying' is dan als single uitgebracht en brengt het tot een eerste plek in de Top 40. Voor mij persoonlijk 'speelt' Don McLean al een tijdje. Ik koop in 1990 een oud tweedehands cassettebandje van 'American Pie' dat na drie maanden in mijn cassetterecorder blijft steken. Ik koop vervolgens een 'nieuwe' cassette op Music For Pleasure, maar die kan mijn walkman niet 'trekken'. Toch is 'American Pie' buiten het titelnummer om een plaat die ik erg goed kan waarderen. Het is de moeite waard om dit te laten slagen bij 'Chain Lightning', maar helaas... Verder dan 'Crying' komt het eigenlijk niet en deze single koop ik in september.

LP96 Watts In A Tank-Diesel (Duitsland, Metronome, 1981)
Ja, vooruit... het album is eigenlijk van 1979, maar het betreft hier de Duitse uitvoering die niet eerder dan 1981 is uitgebracht. Het is met name de album-versie van 'Sausolito Summernight' dat de uitschieter is voor mij en dat dankzij een cassettebandje (naast 'Action Strasse' van The Sensational Alex Harvey Band) bij de zomer van 1992 zal horen als bijvoorbeeld 'Sweat' van Inner Circle.

LP97 Let's Go Together-The Cats (NL, Emigold, 197?)
Een latere uitgave van de Story-elpee 'The Cats Op Hun Best' voor het Emigold-label dat niet meer dan twaalf albums heeft uitgebracht.

LP98 Sensational-Shocking Blue (NL, Discofoon, 1969)
In navolging van The Secrets nog een elpee die we te danken hebben aan V&D. Ik geloof dat ik in 1992 het album uit nieuwsgierigheid meeneem en dat de ontdekking van 'Love Buzz' pas later is gekomen. Het Amerikaanse Nirvana heeft dat nummer gecoverd op hun album 'Bleach' maar het is pas in de nieuwe eeuw dat ik het begin te draaien van dit album. Er zijn verschillende uitvoeringen van het album, de mijne lijkt de tweede persing te zijn met de zwarte labels.

LP99 20 Golden Greats-The Beach Boys (NL, Capitol, 1976)
De laatste van de rommelmarkt in Heeg. Ik heb al 'Good Vibrations' op Emidisc, maar deze '20 Golden Greats' is nóg completer qua hits en dus mag het album mee in de tas. Het is slechts vijf of zes kilometer van Heeg naar Jutrijp en dat is te overzien met een bungelende tas elpees aan het stuur.

LP100/ LP101 Four Way Street-Crosby Stills Nash & Young (Duitsland, Atlantic, 1971)
De laatste keer naar de kringloopwinkel aan de Oude Oppenhuizerweg in Sneek. Ditmaal scoor ik twee albums. In de singles heb ik al flink 'opgeruimd' en ga verder in de elpees. Er staat een flinke collectie van Black Sabbath en die wil ik de volgende keer meenemen. Die bewuste zaterdag hoor ik 's middags dat de kringloop tot de grond toe is afgebrand.

LP102/ LP103 One Night At Budokan-Michael Schenker Group (NL, Chrysalis, 1981)
Je bent zeventien jaar en je hebt lang haar. Ook dan wil je wel eens 'stoer' doen en zo'n album van Michael Schenker afrekenen bij een kassa van een kringloopwinkel. Om het vervolgens nooit te draaien en terecht, want deze plaat is niet zomaar een beetje 'fout'.

Volgende maand één elpee en in augustus nog drie of vier. Het lijkt alsof het meeste werk is verzet met 'Het ailveren goud op 33 toeren'. Morgen vervolg ik met de singles uit juni 1992.

donderdag 15 juni 2017

Eretitel: 'Come And Get It'



Ik ga zaterdag overdag werken in plaats van deze ochtend en dus heb ik nog alle tijd om na 'Afterglow' een 'Eretitel' aan jullie voor te stellen. Ik heb de afgelopen week de lijst doorgespit en ben er achter gekomen dat ik een paar titels, bewust of onbewust, dubbel heb gebruikt. Ook heb ik in november en december 2015 een tijdje geen 'Listen Carefully' gedaan in 'Tuesday Night Music Club', maar nog steeds geeft het voer voor vele jaren schrijfplezier op de donderdagavond. De volgende titel uit de lijst die ik jullie mag voorstellen is 'Come And Get It'. In de bewuste 'Listen Carefully' heb ik dan de demo-versie van de oudste in de uitvoering van The Beatles, maar deze ruil ik vandaag in voor de hit-versie van Badfinger. Dit zou dan de top drie moeten opleveren.

3. John Newman (2015)
Niet zelden laat ik me inspireren door de actuele hitparade en daarvan is in 2015 zeker sprake. Als ik de laatste van John Newman voor het eerst beluister, ben ik niet zo kapot van het nummer als de vorige hits. Omdat ik moeiteloos twee andere gelijke titels kan bedenken, zit het in de rubriek. Hoewel ik in 2015 best een hoge pet op heb van John Newman kan ik niet anders dan besluiten dat dit de hekkensluiter moet zijn in de 'Eretitel'. Newman kan veel beter dan dit. Overigens is het de laatste tijd ontzettend stil geworden maar hopelijk is hij bezig aan een nieuw album en kunnen we nog meer moois verwachten van de man.

2. Badfinger (1970)
Nadat het album en de twee singles van The Iveys nagenoeg zijn geflopt ('Maybe Tomorrow' wordt in 1969 in ons land een hit), gaat Apple Records bij zichzelf ten rade. Er wordt geconcludeerd dat de naam te 'ouderwets' is. Bestaande groepen met 'The' als voorvoegsel laten dit al steeds vaker vallen en ook het meervoud is uit de tijd. Tijdens een vergadering op de burelen van Apple wordt Badfinger voorgesteld. Nu Lennon en McCartney toch aanwezig zijn, besluiten deze de band verder in het zadel te helpen met een speciale compositie. 'Come And Get It' wordt in 1970 de eerste hit van Badfinger en doet iedereen op slag het debacle van The Iveys vergeten. Voor 'Listen Carefully' maakte ik, zo gezegd, gebruik van een onuitgebrachte demo van The Beatles, maar ik kies hier toch weer voor Badfinger. In de ene 'Eretitel' floreert de jaren zestig en dan is het weer een 'underdog' die bovenaan staat. In deze 'Eretitel' is het laatste het geval.

1. Eli Paperboy Reed (2010)
Ik ken het nummer uit 'Langs De Lijn' en 'Met Het Oog Op Morgen', maar ben eigenlijk niet heel erg kapot van het nummer. Toch kom ik deze in 2010 tegen bij Minstrel voor een euro en neem het mee. De liefde heeft in de volgende vijf jaar niet van zich laten spreken en de waardering komt pas als ik 'Hold Out' leer kennen. In vergelijking tot deze gospel-kneiter is 'Come And Get It' nog altijd té glad naar mijn mening, maar op zijn minst zit het nu in de reserve-Blauwe Bak. Vandaag dus met stip op één in de 'Eretitel'. Volgende week gaan we driemaal een sprongetje in de lucht maken.

woensdag 14 juni 2017

Raddraaien: Kincade



Ik geloof dat ik ergens heb genoemd dat ik vandaag 'Het zilveren goud' zou doen. Normaal gesproken probeer ik dat rond de 17e te plannen en dan zeker in het geval van de singles. Zaterdag zijn we de zeventiende en dan is het, zoals ik maandag schreef, eveneens de 28e verjaardag van de collectie. Om ervoor te zorgen dat ik niet weer een weekend ga 'rommelen', heb ik besloten vrijdagavond 'Het zilveren goud op 33 toeren' te doen en zaterdag de singles uit juni 1992. Deze serie 'Raddraaien' is tegelijk begonnen met de laatste verkiezingen en in het begin maak ik het grapje dat we een race kunnen doen. Ik ben bijna halverwege de serie en had in maart niet durven denken dat we nog steeds zonder een kabinet zitten en met het komende zomerreces kon het dus best spannend worden? Ik schuif vandaag weer een 'Raddraaier' naar voren en eentje die ervoor heeft gezorgd dat ik al drie kwartier héérlijk heb zitten lezen. De twintigste single uit de tiende jaren zeventig-bak is 'Ruthless Queen' van Kayak, maar die band heb ik een paar jaar geleden eens uitgebreid aan bod gehad. De veertigste neemt ons mee naar de 'smerige' Engelse muziekindustrie van de jaren zeventig en brengt me 'en passant' op een heel ander spoor. Ofwel: Ik heb nu alweer genoeg nieuws geleerd over dit plaatje. Dat is 'Dreams Are Ten A Penny' van Kincade (1972).

Waar en wanneer? Een beetje een voorbarige 'Het zilveren goud'. In augustus 1992 ga ik voor de eerste maal over mijn enkel en dat betekent dat ik de eerste paar weken van het nieuwe schooljaar moet missen. Dan moet ik leren om met krukken te lopen en te fietsen en komt ook het moment dat ik weer terug moet naar de schoolbanken. Het is een vrijdagmiddag. We zijn al rond het middaguur vrij en ik heb, geloof ik, een afspraak bij de huisarts in IJlst. Ik kan me anders niet voorstellen wat me anders op dit tijdstip naar Nijezijl heeft gebracht. Of zou ik de afgelopen weken eens een tip hebben gekregen? Hoe dan ook: In de oude melkfabriek buiten IJlst worden boeken en platen per kilo verkocht voor het goede doel. Ik zal deze middag een flinke slag slaan qua singles en weet niet meer goed wat ik ervoor heb betaald, maar het komt op minder dan een kwartje per single. Deze van Kincade zit daar ook tussen.

Ik noem het in de inleiding de 'smerige' Engelse muziekindustrie, maar feitelijk is het méér dan dat. 'Operation Yewtree' heeft er de afgelopen jaren onderzoek naar gedaan en met schokkende resultaten naar buiten gekomen. Kinderporno op de computer van Gary Glitter? Ach, het is een peulenschil als je het vergelijkt met de 'feestjes' van ster-dj Jimmy Saville waar minderjarigen het 'speelgoed' zijn. Sir Cliff Richard is enige tijd een verdachte in de zaak, maar deze wordt 'vrijgesproken'. Ik hou niet zo van complottheorieën maar het is opvallend dat Richard vrij wordt gesproken, terwijl minder gefortuneerde collega's als Rolf Harris en Glitter aan de schandpaal worden genageld. Het meest smerige aan de hele zaak is dat de BBC jarenlang wetenschap heeft van deze praktijken, maar Saville en andere hoofdrolspelers in bescherming neemt en het in de doofpot stopt. Terug naar de muziek. Ook daar kan zomaar een beerput open gaan als je er anno 2017 een vergrootglas op los laat, maar vooralsnog gebruik ik het 'smerige' voor sessiemuzikanten die met een paar centen worden afgescheept, een ster of een groep met een hit waar ze helemaal geen aandeel in hebben en soms gewoon onduidelijkheid wie nu eigenlijk de muzikant is geweest. In dat kader valt deze single van Kincade. We weten tegenwoordig echter wel wie we horen, wie John Kincade is en dat het pas later een band is geworden.

John Nicholas Shakespeare. Zo ben je geboren en zo heb je je podiumnaam ook meteen te pakken? We weten de reden niet, maar John ziet af van een carrière als muzikant met de naam Shakespeare en kiest de podiumnaam John Carter. Een man met een indrukwekkende staat van dienst die best nog eens een eigen bericht zou kunnen opleveren. Het is deze John Carter die in 1972 een demo opneemt voor de platenfirma Penny Farthing. Deze besluit de plaat 'as is' uit te brengen en vervolgens te kijken naar een zanger om het te promoten in televisieprogramma's. Carter zélf bedankt voor die eer. Hij heeft in de jaren zestig genoeg gereisd en wil in dit nieuwe decennium vooral componeren. Hij doet dan ook een aantal filmsoundtracks onder zijn geboortenaam. 'Dreams Are Ten A Penny' is té pretentieloos om geschreven te kunnen zijn door een Shakespeare. 'Dreams Are Ten A Penny' is in Australië, Zuid Afrika, Scandinavië en ons land een grote hit en de man die we aanvankelijk op televisie zien verschijnen, heet eigenlijk John Knowles. Over hem is verder weinig bekend. Hij gaat zichzelf John Kincade noemen en doet de promotie voor de plaat waarop hij niet zelf is te horen. John Kincade groeit in Duitsland uit tot een ster op zichzelf en met behulp van Larry Page maakt John een reeks succesvolle solo-singles in dat land tot aan 1975.

In december 1972 pleegt Larry Page een telefoontje met Paul Griggs en dat brengt me op de eigen website van Griggs. Penny Farthing is naarstig op zoek naar een band om John Kincade te vervangen als boodschappers van 'Dreams Are Ten A Penny'. Paul is in beeld omdat hij met zijn groep Octopus in 1969 voor Penny Farthing een geflopte single heeft gemaakt. Paul stelt moeiteloos een band samen. Hij vraagt zijn broer Nigel en een Rick Williams, een ex-lid van Octopus. Hun voornaamste taak is om 'Dreams Are Ten A Penny' te playbacken. Penny Farthing brengt een tweede Kincade-single uit, 'Do You Remember Marilyn', en opnieuw een creatie van Carter met sessiemuzikanten. De gebroeders Griggs en Williams vertegenwoordigen Kincade op de bühne en spelen liedjes van platen die ze zelf niet hebben ingespeeld. De platenmaatschappij gaat hun foto echter wel steeds meer gebruiken als het 'beeld' van Kincade. Griggs reist de halve wereld rond met Kincade in dit jaar en het levert een derde single op: 'Big Hand For Annie'. Als dat genadeloos flopt, wordt de band ontbonden. Kincade zal later nog een enkele keer terug komen, maar een foto van de artiest of band wordt nimmer vrijgegeven.

Paul Griggs is een doorgewinterde muzikant die in de jaren zestig met The Cortinas en Octopus de Engelse zalen onveilig maakt. In 1974 reageert hij op een advertentie voor een auditie voor een te vormen zanggroep van drie mannen en drie vrouwen. Het is hem eigenlijk té min, maar meldt zich desondanks aan. Hij wil de eerste auditie afzeggen, maar stemt per ongeluk ermee in om het de volgende dag te doen. Hij wordt meteen aangenomen en het concept van de groep is al helemaal klaar. Er is al een single opgenomen en geperst. De groep gaat Guys'n'Dolls heten en Griggs zal tot het bittere einde in 1985 bij de groep blijven. Zijn broer Nigel bewandelt een eigen weg, hij treedt in 1977 toe tot Split Enz.