Eindstreep: juni 2020

Het is aan de ene kant niet te geloven: We zijn alweer halverwege 2020. Aan de andere kant lijkt een half jaar geleden ook bijna twee jaar geleden en dat is dan vooral te wijten aan de afgelopen vier maanden. Ik heb nota bene vier maanden geleden nog geschreven over mijn 'politieke ommezwaai' en dat voelt alsof ik buiten mijn 'comfort zone' treed. Vandaar dat ik de 'crisis' ook zin mogelijk laat doorschemeren op Soul-xotica want mijn mening zou lezers kunnen kosten of ervoor zorgen dat een onschuldig verhaaltje over muziek ontaardt in een felle discussie. Toch moet ik vaststellen dat februari 2020 aanvoelt alsof het minstens twee jaar is geleden. De plannen voor de vakantie zijn ook nog altijd onzeker en dat terwijl de echte zomermaanden zich nu aanmelden. De vorige vakantie voelde al 'anders' aan, deze vakantie zal zo mogelijk nóg anders gaan worden? In de toekomst kijken past in ieder geval niet bij Soul-xotica, hier kijken we met alle plezier terug op soms lang vervlogen tijden. Vanavond ga ik terugkijken op de afgelopen weken aan de hand van de platen die in de verzameling zijn gekomen.

Ik hoef niet eens te tellen want ik ken het aantal uit mijn hoofd: Juni 2020 is feitelijk goed voor dertig singles. Daarbij reken ik een single die ik reeds in april heb gereserveerd, maar pas eind mei is geperst. Ik heb het dan uiteraard over de plaat van The Swans Of New England. Alle dertig zijn ze in de Blauwe Bak terecht gekomen. Geen dubbele platen en geen Gele Bak-aanwinsten. Ik heb intussen een extra Word-documentje geopend en de hoofdrekenmachine aangezt want... we zijn immers halverwege 2020. In totaal tel ik 257 singles op 7"-formaat en vier op 12". De Gele Bak staat nog een beetje op voorsprong en dat is vooral dankzij de partij singles die ik in januari van Albert heb mogen ontvangen. Er zijn totaal 123 Gele Bak-aanwinsten tegen 106 voor de Blauwe Bak. Daarvan zijn slechts 28 singles dubbel of upgrades. Gelukkig hoef ik me nog niet te buigen over een Blauwe Bak Top 100 want een top tien blijkt lastig genoeg.

1. Love Stormy Weather-Melvin Brown & James Matthews

2. Cold Like Ice-The Swans Of New England

3. I've Been Waiting-Hannah Williams & The Tastemakers

4. No Reason For A Black Man To Cry-George Perkins

5. Before The Dawn-Solaris

6. This Is What Love Looks Like-Carlton Jumel Smith

7. Come On And Love Me-Bobby Sheen

8. It's The Last Time Around For Me-Morris Jefferson

9. Baby You're My Mystery-Delegation

10. Promised Land-Naomi Davis

Morgen krijgen jullie de nieuwe Week Spot welke ik reeds heb uitgezocht. Het eerdere voornemen om 'Het zilverren goud' iedere woensdag te doen, heb ik geschrapt. Volgende week woensdag is het volgende deel en ik ga twaalf singles per keer behandelen. Scheelt ook weer herinneringen opdiepen uit de niet zo florissante zomer van 1995.

Week Spot Kwartet: week 26

Morgen ga ik alleen de 'Eindstreep' doen en intussen mag ik nadenken over de Week Spot van deze week. Ik heb daarvoor keuze uit vijf of zes singles. Het zal namelijk een plaat uit 1982 worden, maar dat leg ik woensdag of donderdag wel uit. Woensdag zou ik namelijk ook met 'Het zilveren goud' willen beginnen. Dat gaat iedere week zes singles worden met een klein verhaaltje uit de roemruchte zomer van 1995. In juli 1995 koop ik nog redelijk veel, in augustus een stuk minder en in september slechts twee. Ik heb uitgerekend dat ik met zes singles en twee weken uitval de 71 singles uit juli, augustus en september over deze drie maanden kan uitsmeren. Ook moest ik me binnenkort schrap zetten voor de Gele Bak Top 100 want ook dat is uiteraard een traditie in juli. Met het Week Spot Kwartet loop ik alweer een week achter op schema en dus ga ik eerst het Kwartet van vorige week onder loep leggen. En zo doet de 12"-single haar intrede in de rubriek.

2016: It's Time You Made Up Your Mind-Willie Clayton (1974)

Een beetje een funky plaat met het onmiskenbare Hi-geluid op een sublabel van dezelfde Hi. Mijn nieuwsgierigheid is in 2016 meteen gewekt als ik de plaat voor weinig kan bemachtigen bij Rarenorthernsoul. Sinds die dag heb ik veel geleerd over het nummer, de artiest en de achtergrond. Ten eerste ontdek ik dat het nummer vrij populair is als cover voor meer progressieve hedendaagse blues-artiesten. Een paar maanden geleden heb ik een, zo mogelijk, nóg betere plaat van Willie op de kop getikt en dat is nog niet het enige dat de man heeft gedaan. Als ik nu naar de 'credits' kijk, zie ik de naam van Darryl Carter en hij heeft vorig jaar de Week Spot gehad met 'The Only Thing That Saved Me'. We gaan in 2020 en 2021 vast nog meer horen van Willie Clayton!

2017: I Know A Man-Brinkley Singers (198?)

Opnieuw een referentie naar Rarenorthernsoul hoewel ik tegenwoordig vooral de mailinglist gebruik als referentie. De mannen achter Rarenorthernsoul doen zo ook 'hun ding' met gospel, ook al ontaardt dat bij hen meestal in 'rockin' gospel'. Nogal repetitieve liedjes, meestal door een mannengroepje, dat gedurende het nummer omhoog gaan in tempo. 'Rockin' gospel' is in de kerk vooral bedoeld om de gemeente 'los' te krijgen en zich over te geven aan de Heilige Geest. Een 'rockin' gospel' tussendoor kan geen kwaad, alleen heeft het niet echt mijn interesse. Toch laat het me zo nu en dan versteld staan met een obscure jaren tachtig-plaat. Brinkley Singers valt in de laatste categorie. Rarenorthernsoul blieft 75 pond voor de single en ik heb het ding voor rond de vijftien dollar op Ebay. De Brinkleys zijn net iets té blijmoedig in hun optreden, maar verder is dit een 'boogie' monster van de bovenste plank. Alle gimmicks uit de reguliere boogie, funk en disco zijn aanwezig in het nummer, hetgeen het uiterst geschikt maakt voor de dansvloer. Toch is dit ook in de gospeldisco-scene een echte 'underdog'. Ik schat de plaat op ongeveer 1985.

2018: Forget It-The Snadpebbles (1966)

Een jaar later hebben we hele andere koek als de Week Spot. Dit is een plaatje uit de 'soul pack' die ik in maart over neem van Mark. 'Used but not abused', is het motto van het pakket singles. Er zitten een paar dramatische gevallen bij en een paar heb ik intussen al vervangen. In geval van The Sandpebbles heeft de plaat een zwaar leven achter de rug zonder hoesjes, maar... de opname is bijna oorverdovend en dat bazuint boven alle styreen-lawaai uit. Het geluid is 'clean' en dat is op zichzelf al een unicum bij styreen.

2019: I Bet You Can't Love Me One Time-Bill Spoon (1990)

Ik steek het niet onder stoelen of banken. Elpees hebben nooit echt 'mee gedaan' in de verzameling en in geval van de Blauwe Bak is het zelfs uitgesloten. Of toch? Ik heb een paar jaar geleden bij de gospel al eens op het punt gestaan een elpee toe te voegen omdat de 'hit' alleen op elpee is uitgebracht. Sinds een paar jaar ben ik helemaal in de ban van 'Sha La La' van Mixed Feelings. De originele single is een utopie en dan is daar een gelimiteerde 12"-single van een aantal jaren geleden. Deze wordt regelmatig aangeboden voor een stevige prijs (ik heb hem niet onder de vijftig euro gezien), maar dan... Het is een eenzijdig bespeelbare 12" op 33 toeren. Wáárom in hemelsnaam niet op 45 toeren? Als ik het dan toch niet anders kan krijgen dan op 33 toeren ben ik bijna geneigd om de dubbelelpee 'Soul Cal' te kopen met 'Sha La La' en een aantal andere moeilijk vindbare soul- en funkparels. Of zal ik hem toch eens laten persen als single? Ik ken een paar adressen op het internet voor eenmalige persingen. Een jaar geleden is deze 12" de Week Spot en er gaan nog een aantal volgen. De plaat zit meteen aan het begin van een 'Vakantiemix' en daardoor ademt deze plaat voor mij de zomer van 2019. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het een jaar is geleden. Weten jullie nog? Toen kon je nog zonder mondkap in de trein stappen om een vriend op te zoeken in Leiden. Ik had me zo voorgenomen om weer de 'vier seizoenen kaart' te nemen van de NS, maar voorlopig heeft dat helemaal geen voordelige kaartjes in de aanbieding vanwege de crisis.

Rondom 10: juni 2012

Ik woon inmiddels ruim vier jaar in Uffelte en nog altijd 'ontdek' ik nieuwe dingen in het dorp. Zo is daar gisteravond. Of eigenlijk al gistermiddag. Ik heb geen boodschappen te doen in Havelte en ik heb ook niet zoveel trek in fietsen. Eindje wandelen dan maar? Ik ben vrijdag nog eens 'om' Rheebruggen heen gefietst en weer valt mijn oog op het 'straatje' het bos in. Jawel, het heeft zelfs een straatnaambordje, maar het is niet meer dan een karrenspoor. Zo loop ik om half acht op zondagavond de Dorpsstraat uit, de brug over en rechtstreeks naar het Uffelter strand. Daar heb ik al eens eerder een foto van gepubliceerd? Het is een strookje zand aan een vieze sloot, maar de jongelui hoor je niet klagen op een zomerse dag. Opeens zie ik verderop, aan het zandpad, een klein voetpaadje. Ik ga het in en ontdek een stukje Uffelte dat ik nog niet kende. Voor herhaling vatbaar en dan mét de fotocamera. De wandeling duurt een anderhalf uur. En... het komt langs het eerder genoemde 'straatje'. Vanavond ga ik andermaal terug naar het straatje in Nijeveen. Eer wie eer toekomt en dus heb ik de foto niet bewerkt. Het jaartal klopt echter niet, de foto kan niet van 2016 zijn. Ik vermoed dat het de Google Earth-foto is van 2011. Tijdens mijn verblijf in 2016 heeft er geen auto op mijn oprit gestaan en vanaf april hangt er niets meer voor de ramen. Het is het linkerhuis met de zwarte auto. Dat is de tempel waar ik in juni 2012 pas drie maanden woon.

Ik heb de schets voor 'Rondom 10' een paar weken geleden gemaakt en in geval van 2012 en 2016 zijn het niet echt maanden met een stevige herinnering. Of ik moet bij het laatste jaar iets over het hoofd zien natuurlijk! Dat zien we in oktober wel weer. Mei 2012 is een enerverende maand. Ik heb de Pinkstermaandag vorige maand nog in herinnering geroepen met de fietstocht naar Drachten. Met de Hemelvaart doe ik een fietstocht naar Zwolle. Bij juli 2012 komen de herinneringen me ook tegemoet, maar juni is de maand er tussenin. Ik ben door alle berichten gegaan van die maand op Soul-xotica. Het is het begin van 'Raddraaien' en dat doe ik veel op Soul-xotica in deze tijd. Een foto bij een single brengt me dan opeens even terug in juni 2012 en dan herinner ik me de rest ook wel weer. Alleen... hoe ga ik dát in een bericht krijgen?

Bij mijn vertrek naar Nijeveen verlaat ik niet alleen de gemeente in Steenwijkerland maar zelfs de provincie Overijssel. Het is uitgesloten dat ik in mijn huidige werk kan blijven, ook al is het slechts acht kilometer tussen Steenwijk en Nijeveen en ik moet mijn centen van de sociale dienst in Meppel hebben. Dat zegt meteen dat ik het 'rustig aan' mag doen. De verhuizing neemt maanden in beslag en de 'soos' in Meppel laat me lekker mijn gang gaan. Ik heb echter wel mijn wsw-indicatie en dat verplicht me om me tijdig te melden bij de sociale werkvoorziening in Meppel. Het is ergens halverwege juni dat ik een gesprek heb met de wsw-consulent van de gemeente. Je positie op de wachtlijst verandert niet als je naar een andere gemeente gaat. Ik sta in Steenwijk nog op plek 26 en met een instroom van gemiddeld vijf per jaar betekent het dat dit pas over vijf jaar in werking treedt. In Meppel is de instroom nóg lager waardoor het nog wel acht jaar kan duren eer ik kan instromen. 'Tot volgend jaar', besluit de consulent het gesprek. Ja maar... dit betekent toch niet dat ik eerst weer een jaar op de bank kom te zitten? 'Wat zou je willen doen?", vraagt hij. Ik leg uit dat ik in Steenwijk 'in afwachting' in de post werkte en dan komt hij terug met een paar papieren. Meppel heeft ook een postafdeling en ze zoeken iemand voor de sortering. Hij wil zijn best doen voor mij om nu alvast een plekje te krijgen. Let wel: Ik heb me tussen 2000 en 2007 geen seocnde verveeld maar anno 2012 geniet ik ook wel weer van een dagtaak.

Twee weken later krijg ik bericht dat ik voor een gesprek moet langskomen bij de sociale werkvoorziening in Meppel. Dat verloopt stroef omdat de medewerker daar mij hoegenaamd niet in de post wil plaatsen en me in de schoonmaak wil zetten. Hoe komt het opeens dat er nu drang in de zaak is gekomen? Voor het historisch besef: Wilders heeft dan net de stekker getrokken uit het kabinet Rutte dat al voornemens was om de sociale werkvoorziening af te schaffen. Met nieuwe verkiezingen op komst is de zaak onduidelijk. Als de VVD opnieuw wint dan is dat het einde van de sociale werkvoorziening. Als het PvdA of iets dergelijks aan het roer komt, is nog een kans dat de plannen worden teruggedraaid. De consulent heeft te horen gekregen dat hij 24 mensen van de wachtlijst een contract voor onbepaalde tijd mag aanbieden. Omdat er uitval is op de lijst komt ook nummer 26 aan de beurt. Alleen... realiseer ik me dat pas als ik in juli met een kwaaie kop van een afspraak ben weggelopen. Uiteindelijk ga ik in september 2012 alsnog in de post werken.

De verhuispremie is al helemaal 'op' in juni 2012 en toch kan ik me nog altijd de nodige singles permitteren. Ik wil op een zeker moment 'Summertime' van Billy Stewart draaien als ik ontdek dat het ding tot op de draad is versleten. Ik kijk rond op Marktplaats en vind een exemplaar voor weinig in... Uffelte! Ik heb contact met de handelaar en ik hik op tegen de verzendkosten. Bovendien heb ik 'haast' om de plaat snel in huis te hebben. 'Je mag hem ook komen halen', is zijn aanbod. Zo fiets ik op een dodnerdagavond naar Uffelte. Niet binnendoor over Veendijk en Havelte, maar langs de Drentse Hoofdvaart. Ik moest Bart nog eens de locatie vragen want hij is nog altijd actief op Discogs en Marktplaats. Ik vermoed dat het in de Schoolstraat is geweest, maar... ik herinner het huis met daarachter een grote uitbouw en een schuur, maar deze kan ik daar niet plaatsen. Zou het dan toch aan de Vijverlaan zijn geweest? Enfin, Bart heeft die avond eigenlijk geen tijd want hij moet naar een ouderavond van school. Toch mag ik 'wel even snuffelen' tussen de singles in zijn winkeltje achter huis. Uiteindelijk gaat vrouwlief naar de ouderavond en ik blijf nog lang hangen. Ik vertrek uit Uffelte met een flinke tas singles en ben slechts twintig euro armer. Ik zal nog eens terug komen, dat beloof ik. Ik heb later nog eens telefonisch contact met Bart, maar deze zaterdag langskomen gaat lastig worden. Later ontdek ik ook dat hij dan reeds in de Achterhoek woont. Gedurende 2015 en 2016 ben ik weer vaste klant bij hem als blijkt dat hij zijn handel heeft overgeplaatst naar De Tafel in Meppel.

Het is het weekend van de feestweek in Nijeveen en op zaterdagmorgen ga ik in de stromende regen kijken naar de optocht. Het lukt me niet echt om 'erin' te komen en de volgende jaren laat ik me niet eens meer buiten zien met de feesten. Het feestterrein met de coverbands kan me overigens ook helemaal worden gestolen. Verder is juni 2012 de tweede maand dat ik de 'Soul-x-rated' doe. Nog in haperend Nederlands, met een niet meewerkende snaaraangedreven platenspeler en in het begin een paar slechte microfoons. Ik heb begin 2013 al moeite om te luisteren naar de eerste podcasts en toch vind ik het eigenlijk best jammer dat ze 'weg' zijn. Over een paar weken ga ik terug naar de snikhete julimaand van 2013.

Week Spot: Theola Kilgore

Zoals beloofd vanavond alsnog de Week Spot en ik ben niet afgeweken van mijn eerdere plan om Theola Kilgore tot Week Spot uit te roepen. Ik heb even 'vrij' van Soul-xotica en verder voelt het ook aan als vakantie. Donderdagochtend bel ik de voorman om te vragen waar mijn hulp het meest gewenst is. Nu blijkt dat zowel Meppel als Steenwijk niet veel post heeft. 'Ach, dan blijf ik toch lekker thuis?', grap ik. Tot mijn grote verbazing gaat hij meteen akkoord. Ik heb eerst nog wel fietsplannen maar het zal grotendeels een huiselijke dag worden. Vanmiddag moet ik sorteren en vertrek iets eerder van huis zodat ik een blokje om kan fietsen naar het werk toe. Ook terug ga ik niet de kortste route, maar het is té weinig voor een 'elektrisch zeven letters'. De omgeving is zó mooi dat ik ergens een plannetje heb om in de regio te gaan kamperen dit jaar. Ik denk dan aan de richting van Ruinen en Pesse. Het is echter nog acht weken tot de start van mijn vakantie, dus tijd zat om na te denken over vakantieplannen. Nu dan eerst de Week Spot van deze week: 'The Love Of My Man' van Theola Kilgore uit 1963.

Ik geloof dat de single uit de Buydiscorecords-collectie komt van Rarenorthernsoul. Het plaatje is in ieder geval spotgoedkoop en twintig seconden van de sample is genoeg om de plaat te bestellen. Deze en andere platen van Theola Kilgore blijken 'verborgen parels' te zijn voor menig verzamelaar want sindsdien heb ik soortgelijke verhalen gelezen van andere mensen. Je betaalt weinig voor de plaat en als je je vervolgens laat meevoeren in de soul van Theola Kilgore dan wil je de plaat voor geen miljoen meer kwijt. Ook wat betreft onze Week Spot, hoewel dat dan weer wel een kleine Amerikaanse hit is geweest. De plaat wordt door liefhebbers op één hoop gegooid met 'Hurt' van Timi Yuro en het beste werk dat Aretha Franklin in de jaren zestig heeft uitgebracht. Ik kan het er alleen maar roerend mee eens zijn.

Theola Kilgore wordt op 6 december 1925 geboren in Shrevesport, Louisiana maar groeit op in Oakland, Californië. Hoewel ze al van jongs af aan in de kerk zingt, is ze toch enigszins een 'laatbloeier'. Haar eerste plaatopname is in 1955. Ze is dan de gastzangeres op 'Look To The Hills' van Mount Zion Spiritual Choir. Haar naam wordt abusievelijk gespeld als Theola Kilgord. In de late jaren vijftig ontmoet ze J.W. Alexander, op dat moment de 'talent scout' van Sam Cooke. Deze brengt haar in contact met zanger Ed Townsend. Haar eerste 'seculiere' opname is een antwoord op Sam Cooke's 'Chain Gang': 'The Sound Of My Man (Working On The Chain Gang)'. In 1963 brengt ze het tot een 42e plek in de Billboard Pop met 'The Love Of My Man'. Het is gebaseerd op de gospel 'The Love Of God' dat eerder door Sam Cooke's Soul Stirrers op de plaat is gezet. Ik heb 'The Love Of God' in de uitvoering van The Stovall Sisters in mijn gospel-koffer. 'The Love Of My Man' wordt geschreven door Ed Townsehnd die opeens een voorstelling moet maken wat Theola van hem denkt. Theola en Ed zijn dan namelijk al een echtpaar. Ze beginnen samen in 1964 het KT-label waarvoor Kilgore onder andere 'I'll Keep Trying' uitbrengt. KT staat overigens voor Kilgore en Townsend. 'This Is My Prayer' is de matig succesvolle opvolger van 'The Love Of My Man'. In de tweede helft van de jaren zestig maakt Kilgore diverse platen die het allemaal niet halen. Ze toert ook veel maar rond 1970 wordt het stil rondom haar persoonlijkheid. Intussen wordt 'It's Gonna Be Alright' nog wel een favoriet in de Engelse Northern Soul.

Op 15 mei 2005 blaast Theola haar laatste adem uit. Ze is dan 79 jaar oud en nog altijd grotendeels onontdekt.

Singles round-up: juni 5

En we gaan meteen door met het laatste deel van de 'Singles round-up'. Morgen zal ik wel niet toekomen aan publiceren en zaterdag is ook altijd problematisch. Ik voeg vrijdag nog een bericht toe over de nieuwe Week Spot en ben dan in principe tot zondag vrij. De laatste zes van deze maand.

* The Swans Of New England- Cold Like Ice (Italië, Cannonball, 2020)

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik heb zitten twijfelen bij de eerste Cannonball-uitgave. Het is dan 2015 en het is een 'directe' heruitgave van een zeer lastig te vinden plaatje. Het zal tevens één van de laatste heruitgaven zijn want vanaf 2016 wil Cannonball iets 'toevoegen' aan de oorspronkelijke opnames. Zo wordt de band geformeerd die oude demo's van een fris nieuw geluid voorzien. De platen zijn niet goedkoop maar de artiesten in kwestie zien voor het eerst in hun carrière geld voor hun muzikale output en bovendien gaan de singles in een strikt gelimiteerde oplage van maximaal 500. Hierdoor blijft het 'exclusief' genoeg voor de grote dj's. De uitverkochte titels doen inmiddels idiote prijzen op Discogs en dergelijke en in geval van The Swans Of New England is het verstandig om al in de voorverkoop een exemplaar te reserveren. Ik bestel en betaal de plaat half april, hij is eind mei pas geperst en het zou me niks verbazen als blijkt dat de plaat nu al stijf is uitverkocht. Opnieuw weer een opname uit 1981 waarvan slechts een paar elementen uit de demo zijn bewaard en verder ingekleurd door The Cannonballs. De plaat groeit per draaibeurt bij mij en dus heb ik geen spijt van de redelijk forse aanschafprijs. Over een jaar is hij vast het driedubbele waard en dus moet je snel beslissen bij Cannonball.

* Thunder, Lightning & Rain- Super Funky (UK, Voxpop, 1971, re: 2004)

Uit de 'oddballs'-selectie deze 'moderne' heruitgave van een zeer gezocht funkplaatje. Discogs geeft de waarde van het origineel weer: 265 euro. Funk is niet bepaald een specialisme van Mark en dus wil hij deze plaat niet als 'Five A Day' op zijn pagina hebben en mag de plaat voor een leuke prijs weg in de 'oddballs'. Het is de eerste plaat waarin ik geïnteresseerd ben en zoek daarna pas andere titels uit. Om het nóg aantrekkelijker te maken, gaat aan het einde van de bestelling dertig procent van de totaalprijs af. De singles komen allemaal in eerste instantie in de koffers maar kan me voorstellen dat deze toch ooit naar de reserve-Blauwe Bak gaat. Leuk voor een funk-setje, maar niet essentieel genoeg voor de koffers.

* Joe Towns- Down And Out World (US, Top Dog, 1970)

Deze plaat heb ik onlangs nog genoemd in 'Het zilveren goud' als ik een single van The Camel Drivers op het Top Dog-label heb. Joe Towns is soulvolle blues en mag vooral mee omdat die zo goedkoop is.

* Dionne Warwick- People Got To Be Free (UK, Pye International, 1969)

Ik heb vanavond gekeken naar de gewraakte 'Veronica Inside'-uitzending en het 'debat' van afgelopen maandag. Mijn broek zakt een paar maal af tot mijn enkels. Let wel: Ik beschouw het 'white privilege' als het nieuwe racisme en gezien ik geen ras of kleur zie, wil ik ook niet als racist worden weg gezet. Hoewel ik een goed inlevingsvermogen heb met mensen kan ik me niet inleven in een wit of zwart persoon. De term 'blue eyed soul' is eentje die ik ook niet graag gebruik. Opnieuw is huidskleur totaal ondergeschikt aan het feit of een plaat soulvol genoeg is of niet. The Rascals neigt voor mij net teveel naar de rock-kant hoewel het best een lekker upbeat nummer is. Wat kun je daarmee doen als een andere artiest? Laat dat maar over aan Dionne Warwick. Zonder de hit uit zijn verband te rukken, geeft zij net dé 'touch' dat het geschikt maakt voor de Blauwe Bak. The Rascals heeft overigens wel in de Blauwe Bak gestaan, maar we hebben het dan over het prille begin in 2006. Op de keerzijde doet Dionne in haar eentje 'You're All I Need To Get By', maar het is 'People Got To Be Free' dat voor mij de winnaar is.

* Hannah Williams & The Tastemakers- I've Been Waiting (UK, Mondegreen, 2011)

De laatste twee van vandaag zijn plaatjes uit de 'oddball'-selectie. Waarom Hannah Williams niet op 'Five A Day'  mag? Okay, de b-kant is pure funk, maar 'I've Been Waiting' is zeer prettige soul. En meteen een voorbeeld waarbij huidskleur niet van belang is. Williams opereert vanuit Engeland maar haar geluid hangt tegen dat van The Dap Kings en The Soul Investigators aan. 'Waiting' is de absolute winnaar van de single, funky soul van de bovenste plank!

* Wolfmoon- God Bless (US, Fungus, 1973)

'Geproduceerd door Swamp Dogg', schrijft Mark bij deze single en dan weet hij op voorhand dat iemand in Nederland hem graag wil hebben. De b-kant doet me helemaal niks en 'God Bless' heeft gewoon een hoge novelty-waarde. De ik-persoon hoort zijn kind bidden voor de kerstman, de paashaas, Donald Duck en nog een aantal en vraagt God aan het einde of er nog plaats is voor mamma en pappa. Toch is een ding een beetje pijnlijk aan de plaat. Elmer Fudd moet rijmen op Donald Duck en ik zweer je dat er Elmer Fuck wordt gezongen. Het zou zomaar een Swamp Dogg-grapje kunnen zijn?

Singles round-up: juni 4

Ik kan niet uitleggen hoe gelukkig ik ben dat beide draaitafels weer 'gewoon' zijn. Het heeft me afgelopen zondag bloed zweet en tranen gekost en ik heb zelfs de stream verbroken om kwart over elf om 45 minuten later een laatste poging te doen. Vanaf dat moment gaat alles vrijwel goed. De 'oude' speler van de twee heeft nog wel eens even dat het mono wordt maar een tikje op het element en het is weer hersteld. Ik heb zoveel lol in het plaatjes draaien en schrijven dat het best mogelijk is dat ik de 'Singles round-up' vanavond helemaal besluit. In dat geval kan ik in het weekend even vrijaf nemen. Week Spot en 'Week Spot Kwartet' komen daarmee wederom ietsje later maar dat moet dan maar. Wellicht in het weekend nog een 'gezellig' verhaaltje over demonstreren want ik denk dat ik zondag voor het eerst doelbewust en partij-onafhankelijk ga demonstreren in Zwolle. Nu dan eerst het vierde deel van de 'Singles round-up'.

* Wilson Pickett- I Can't Stop (UK, President, 1963, re: 1970)

Ik sta er eigenlijk nog helemaal niet bij stil als ik de plaat bestel. Het idee van een Engelse persing van een Wilson Pickett-single voor zes pond is aanlokkelijk genoeg. Pickett staat tot en met 1972 onder contract bij Atlantic en stapt dan over naar RCA. Hoe kan er dan in 1970 een plaat van Pickett op President verschijnen. Het klinkt ook té oud voor 1970. Dan blijkt dat Pickett voor zijn contract bij Atlantic platen heeft gemaakt voor Double L. Lloyd Price, bekend van 'Personality' en 'Staggerlee', is de eigenaar van dit label en ik heb reeds een single van Gerri Granger op Double L. Rond 1969 begint President met het opnieuw uitbrengen van platen die oorspronkelijk op labels als One-derful! en Double L zijn uitgebracht. Daarbij hoort ook 'I Can't Stop'. De a-kant is lekkere harde rhythm & blues maar het is vooral de b-kant waarvan ik stil word: 'Down To My Last Heartbreak'. Lichtjaren verwijderd van 'Mustang Sally' en 'Land Of Thousand Dances' hoewel dat eigenlijk slechts twee tot drie jaar is.

* Bobby Sheen- Come On And Love Me (US, Chelsea, 1975)

Ik heb vorig jaar al ontdekt dat er ook Amerikaanse Chelsea-persingen zijn waar ik het voornamelijk van Engeland ken. Bovendien ken ik Bobby Sheen van 'Something New To Do' welke ik weer als b-kant heb van 'I Can't Break The News To Myself' van Ben E. King. 'Come On And Love Me' hoor ik op een maandagavond in de show van mijn Wolfman-collega Lee en zoek het meteen op Discogs. Ik voeg de single to aan mijn winkelmandje en dat kan wel eens eind vorig jaar zijn geweest. Ik heb de plaat sindsdien niet meer gehoord maar als het me vanuit de show Discogs op stuurt, dan moet het wel iets speciaals zijn. Het is feitelijk de b-kant van 'Love Stealing' Het heeft qua productie veel weg van Leroy Hutson en Marvin Gaye, er gebeurt zoveel tijdens het nummer dat je bijna oren tekort komt. Los van deze gimmicks is dit de perfecte crossover tussen klasse-soul en luie disco. Het is op onvolprezen Chelsea-styreen en dus een hele sport om dit 'schoon' te houden. 'Love Stealing' is meer een ballade en dan eentje van het meer sfeerrijke soort, maar het gaat mij vooral om 'Come On And Love Me'.

* Stirling Silver- Sunshine (US, Columbia, 1976)

Een Amerikaanse promo met hetzelfde nummer aan elke kant. Eens in stereo voor de FM-stations en de platenzaken en mono op de keerzijde voor de vele AM-stations in Amerika. Het is midtempo disco met een refreintje dat klinkt alsof het een hele grote hit had moeten worden. Dat is natuurlijk weer niet gebeurd waardoor het geknipt is voor 'Do The 45'.

* Simtec & Wylie- Gotta Get Over The Hump (US, Mister Chand, 1972)

Wie pak hem beet in veertig jaar niet in Steenwijk is geweest, kent de stad waarschijnlijk niet meer terug. Vader vertelde me vaak over het feit dat hij in de jaren tachtig nog de auto kon parkeren op de Markt en dat is in 2000 al niet meer voor te stellen. In de nieuwe eeuw is vooral het Steenwijkerdiep op de schop gegaan. Een heel stuk nieuwbouw en zelfs een klein winkelcentrum. Op de plek van de winkels stonden tot 2004 kleine vervallen huisjes met alleen een verfspeciaalzaak en de C1000 (tegenwoordig Coop). Ik ben op de dag van de stroomstoring (11 september 2003) nog bij deze verfzaak geweest om te vragen wat er aan de hand was als blijkt dat ook de C1000 dicht is. In één van de oude woningen dat op de nominatie staat om gesloopt te worden, zit in 2000 een soort van inbrengwinkel. Daar koop ik een flinke stapel totaal onbekende elpees uit de jaren zestig en zeventig. Eentje daarvan is 'Gettin' Over The Hump' van Simtec & Wylie. Sinds 2015 staat de Engelse 'Maggie May' in de koffers en nu ga ik bij Mark overstag voor de grootste hit van Simtec Simmons en Wylie Dixon. Mark prijst de b-kant aan maar ik word veel blijer van het funky titelnummer van het album. Ik leer ook dat Mister Chand het label is van Gene Chandler en dat verklaart dan ook weer hoe Gene Chandler met Jerry Butler 'You Just Can't Win' op de plaat heeft gezet.

* Carlton Jumel Smith- This Is What Love Looks Like (Finland, Timmion, 2019)

Eind 2018 word ik lid van 'New Soul Vinyl Showcase', een groep op Facebook waar 'nieuwe' soulplaten kunnen worden promoot. Ik haal vrijwel meteen één van de laatste exemplaren van de 12" van Tom Glide & Hil St.Soul binnen via deze pagina en ontdek hier ook dat Twilight Records 'Shardarp' van Nobody's Children opnieuw heeft uitgebracht. Ik ken de naam van Carlton Jumel Smith middels deze groep maar ik heb nooit echt aandacht besteed aan de releases van Smith. Dat verandert als ik begin dit jaar 'This Is What Love Looks Like' hoor. Oorspronkelijk uitgebracht in 2017 of 2018, maar het krijgt in 2019 een bredere release. De eerste persing is al aan de kostbare kant. Al bij het intro is meteen al duidelijk dat we hier te maken hebben met één van de allerbeste soul-releases van de afgelopen jaren en dat voor een release uit Finland! En het funky gitaartje maakt het meteen ook geschikt voor de Carib. Dit gaat binnenkort nog eens de Week Spot worden!

* Solaris- Before The Dawn (US, Dana, 1980)

Met de '5-4-3-2-1' van kerst 2017 haal ik al een single van Solaris de verzameling binnen. Dat is dan 'I Tried' dat een b-kant is van een single uit 1981 maar dat 1971 op het label heeft staan. De vraag is: Is het nummer wellicht in 1971 geschreven of is het een typefout op het label? Qua synthesizer kan het niet anders dan 1981 zijn. De a-kant is een beetje een flauw disco-nummer. Dat is hier andermaal het geval. 'Right In Middle Of Falling In Love' is weliswaar geschreven door de grote Sam Dees en het heeft een hoge 'feelgood'-factor, maar het is vooral 'Before The Dawn' dat voor mij de tijd even stil zet. Op een fijne manier een beetje 'underproduced'. Voor mij is het duidelijk: Bij Solaris staan de schatten op de b-kant.

Singles round-up: juni 3

Ik stel de Week Spot nog even een tijdje uit, hoewel ik al wel een idee heb welke plaat het gaat worden. Vandaag zijn ook de Discogs-bestellingen gearriveerd en dus kan ik een streep zetten onder de opbrengst van deze maand. Er is maar één plaatje dat gisteren de tweede 'Singles round-up' had moeten aftrappen en voor de rest zitten de artiesten en groepen allemaal later in het alfabet dan Theola Kilgore. Even heeft het erop geleken dat ik weer een aflevering zou afsluiten met ruige rhythm & blues uit 1963, maar dat loopt nu even anders. Ik denk dat ik vanavond wederom twee delen ga doen. In plaats van achterop ga ik dan voor op schema lopen. Het besluit tot de Week Spot neem ik uiterlijk vrijdag want ik zal toch een Week Spot moeten presenteren in 'Do The 45'. Het verhaal kan dan later nog wel eens. Nu de volgende zes van deze maand.

* Naomi Davis- Promised Land (US, Daptone, 2002)

Ik heb al eens eerder besteld bij Demonfuzz uit Rotterdam en heb toen een Discogs-sticker gekregen bij de bestelling. Deze zit met sellotape op een singles-koffer geplakt. Nu krijg ik een sticker met het logo van de winkel bij de bestelling en die zal op eenzelfde manier een plek krijgen op een koffer. Mijn Discogs-mandje van Demonfuzz bestaat al sinds februari of maart en ik schrap een aantal keren platen. Sinds die tijd ben ik de plaatjes van Sharon Jones & The Dap-Kings gaan herwaarderen en ze staan inmiddels ook weer in de koffers. Oorspronkelijk heb ik ook een single van Sharon Jones in het mandje, maar streep die op het laatst weg. Naomi Davis mag blijven. De singles zijn destijds nieuw gekocht maar nooit gedraaid. De prijzen variëren toch wel want enkele van de singles zijn inmiddels gezochte items. Dat gaat blijkbaar niet op voor dit feestelijke funky ding van Naomi Davis. Met een titel als 'Promised Land' wellicht nog een beetje in de hoek van de gospel te schuiven, maar ik geef het gewoon een plek in de koffers. De gospel-koffer barst al bijna uit zijn voegen.

* Ben E. King- Till I Can't Take It Anymore (UK, Atlantic, 1968)

De platen van Ben E. King nemen steeds meer plek in binnen de verzameling en het aantal Engelse persingen heeft daar de overhand. Ik moet bekennen dat ik nu voor elke Engelse persing van Ben E.  ga en daar is niets mis mee want de man stelt me nimmer teleur. Ook al is deze single niet echt essentieel in mijn beleving. Of vergis ik me? Het is nu de tweede keer dat ik de a-kant beluister sinds gisteren en, ja, misschien moet deze een beetje 'groeien' bij mij. Ik sta gisteren zelfs even op het punt om 'It Ain't Fair' als favoriet te kiezen, maar blijf nu toch echt bij de a-kant. Nu Mark van de liefhebberij af weet, verwacht ik nog meer Engelse Ben E. King-singles.

* Little Sonny- You Got A Good Thing (US, Enterprise, 1971)

Weer een single uit de 'oddballs'-selectie. Ditmaal een blueszanger met twee soulvolle bluesnummers op een sub-label van Stax. 'Good Thing' heeft een Swamp Dogg-achtige groove en dus past dit helemaal in mijn verzameling. De b-kant, 'A Woman Named Trouble' ademt iets meer blues dankzij de mondharmonica maar werkt niet zo aanstekelijk voor mij als 'Good Thing'. Opnieuw weer een niet erg essentiële single maar voor een zachte prijs als deze een aardige aanwinst.

* Mee & Ewe- Together We're One (US, Pompeii, 1969)

Een kwart eeuw geleden is wel sprake van een 'verslaving' waarover ik het vast nog eens ga hebben in 'Het zilveren goud'. Anno 2020 heb ik niets meer met fruitautomaten en krasloten en 'gok' ik enkel als de singles goedkoop zijn. The Johnson Family en Mee & Ewe hebben beide geen Youtube-links in de advertentie staan en ik besluit ze beide blind te kopen zonder informatie op te zoeken op 45cat. Omdat het merendeel van de handel jaren zeventig en tachtig is, denk ik eerst aan een disco-plaat. Nou... niet dus! Waarom is dit een 'oddball'? Alleen als je weet wat Mark normaal gesproken in de handel heeft. Bij een meer sixties-georiënteerde handelaar met een 'anything goes'-Northern-publiek zou dit plaatje in de etalage komen te staan. Het is namelijk erg prettige jaren zestig-pop met net genoeg 'stamp' om mee te kunnen in een minder kritische Northern-set. Een beetje in de richting van Lonnie B. & Viki G. Té poppy voor menig soul-fan, maar ook weer te leuk om ergens schade mee te berokkenen. Het komt bij mij gewoon in de koffers.

* Bill Moss & The Celestials- Gone At Last (US, Jewel, 1975)

Van Bill Moss heb ik al een Westbound-single in de gospel-koffer staan en ben sindsdien ook wel geïnteresseerd in ander werk van de man. Hier doet hij een nummer van Paul Simon met zijn Celestials. Helaas is de geluidskwaliteit van de single minimaal maar voor de rest een fijne aanvulling. Op de keerzijde staat zijn eigen 'As I Look Back' en daar is de boel wel stereo. Dat is instrumentaal meteen al een stuk meer gospel door toevoeging van orgel, maar het wordt uiteindelijk een soort van blues waarin Moss terug kijkt op zijn leven en uiteraard maakt de Here daar deel van uit. Ik kies uiteindelijk toch voor 'Gone At Last'. Dit is de tweede single van Demonfuzz.

* George Perkins- No Need For A Black Man To Cry (US, Cryin' In The Streets, 1980)

Ik weet niet of het 'King Rosco Sweet Soul' of 'Sweet Soul King Rosco' moet zijn, maar hij heeft het label van 'Black Man' aardig 'gedecoreerd'. Perkins start in 1980 een platenlabel dat hij noemt naar zijn grootste hit. Ik kan meteen al bij het intro voorstellen dat de plaat groot is geweest in de Suri-soul en dat het hierdoor ook een volgekalkt label heeft gekregen. 'I Wants To Be Free' op de keerzijde is eenzelfde laken het pak. Een prachtige Southern Soul-'double-sider' met als extraatje een fraai uitgebalanceerd stereo-geluid als tegenstelling op de voorbeelden uit de vroege jaren zeventig. Ik ga uiteindelijk het meeste voor de a-kant.

Singles round-up: juni 2

Omdat ik de singles per zestal doe, zou ik twee trappen naar zolder kunen lopen, maar kan ook net zo goed de deurmat gebruiken. Ik had ze uiteraard ook op de singles-koffers kunnen leggen maar dat is wellicht voor later. In deze tweede aflevering zitten twee uit de 'oddballs'-collectie waarvan ik eentje puur op de gok heb gekocht. Er zijn geen Youtube-video's van de plaat en dus sta ik denkbeeldig achter de fruitautomaat in de snackbar met drie euro wisselgeld in mijn handen. Eentje van de twee ken ik al wel als artieste maar ik neem aan dat mijn aandacht is getrokken door een andere single, ook al vind ik het platenlabel erg interessant. Als jullie er klaar voor zijn, dan vuur ik nu de volgende zes singles op jullie af. De Week Spot schuift in ieder geval door naar morgen.

* Delegation- Baby You're My Mystery (UK, State, 1977)

Naar het schijnt heeft Delegation al een leven achter de rug als 'cover-up'. Menig danser verwondert zich over het plaatje en wordt met een valse identiteit het riet ingestuurd. Als je vervolgens zou weten dat je moet zoeken naar 'You've Been Doing Me Wrong' van Delegation en het dan moet omkeren voor de b-kant? Ik kan me voorstellen dat menig soul-dj en -verzamelaar in al deze jaren de single menigmaal in de handen heeft gehouden en weer heeft teruggezet. Je kan immers niet aan komen op een 'serieus' feest met een single van Delegation. Té mainstream. Hetzelfde trucje gaat ook enige tijd op voor C.J. & Co.'s 'Free To Be Me', de keerzijde van de hit 'Devil's Gun'. Het is hetzelfde wanneer kinderen geen spruitjes lusten, maar ze heerlijk vinden als je ze Brusselse kooltjes noemt. Ik geloof dat deze als de Anderson Brothers een vroeg leven heeft gehad, want het heeft veel van 'I Can See Him Loving You' van de Andersons. Gezien die plaat nogal stuk gedraaid is, is dit een welkome afwisseling. Potentiële Week Spot!

* The Dramatics- I Can't Get Over You (US, ABC, 1976)

Na de enerverende dnaser van Delegation mogen we meteen weer gaan zitten. Als we de anderhalve meter niet hadden gehad, zou ik nu een eekhoorn uit de boom plukken om stevig tegen me aan te drukken en samen te dansen. The Dramatics zijn koning als het komt tot de schuifelaars en dit is andermaal een fraai voorbeeld. Op de keerzijde staat 'Sundown (Hold Back The Night)' en dat laat een meer funky geluid horen. Dat kan de groep namelijk ook maar hier gaat mijn voorkeur uit naar het lekkere overdreven 'I Can't Get Over You'.

* Cassietta George- The Greatest Gift (US, Audio Gospel, 1966)

Cassietta zit in het pakketje van de 'oddballs'. Mark is overigens 'blind' voor religieuze boodschappen want als het een 'tune' is dan mag het in 'Five A Day' ongeacht de tekst. 'The Greatest Gift' is een sfeervolle affaire over het grootste cadeau dat deze wereld heeft gekregen. Daarbij spitst het erg toe op de geboorte van deze man en dat is niet verwonderlijk. Het is namelijk de keerzijde van 'Silent Night', maar dit is beter te genieten als de mussen dood van het dak vallen. Van 'Silent Night' kun je niets anders maken dan dat het is en dus slaan we die maar over. De plaat is oorspronkelijk in 1966 als een Audio Arts uitgebracht, deze heruitgave op Audio Gospel is van 1967 als 'Silent Night' in de Cashbox wordt genoemd. De gospel mag een beetje op haar retour zijn, hier is andermaal het bewijs dat het nog altijd welkom is in de collectie.

* Morris Jefferson- It's The Last Time Around For Me (US, Good Luck, 1980)

Laat je niet op het verkeerde spoor zetten door het verschijningsjaar. Dit kantje van Morris Jefferson is namelijk crossover-soul zoals dat rond 1972 werd gemaakt, compleet met de gitaar die we het beste kennen van The Chi-Lites en The Temptations. Oh, wat vind ik dit een onweerstaanbare plaat. Het is een b-kant. Op de topkant staat 'One More Time' en daar heeft het de gitaar geleend van The Stylistics. Ook hier weer kwaliteits-soul en minder overdreven dan 'Last Time'. Dit is een zeldzaam moment waar ik geen keus kan maken, maar dat het een excellente 'double-sider' is dat mag duidelijk zijn.

* The Johnson Family- 1-2-3 (US, Atlantic, 1975)

We staan opnieuw voor de fruitautomaat in de snackbar. Terwijl de bediening druk bezig is om de patat oorlog met ui te bereiden, speel ik een beetje met de drie euro in de broekzak. Dan valt mijn oog op de knipperende automaat in de hoek. Voordat ik het in de gaten heb, zitten de euro's in de automaat en als de bediende roept dat het eten klaar is, verspeel ik net mijn laatste punt. Het heeft me even van de straat gehouden maar ik zal niet lang treuren om de drie euro. Nu ben ik dan op een avond op de pagina van Mark en heb de 'oddballs' in eerste instantie gemist. Ik luister een paar clipjes en zie ook een paar waarbij geen links staan. Eentje daarvan is deze van The Johnson Family. Een single op het Atlantic-label uit 1975 en met het label-hoesje intact. Hier kan ik geen buil aan vallen? Nu is dan het moment dat ik ga horen of ik de jackpot heb getrokken of dat het vijftien kansarme speelbeurten oplevert. De a-kant is een prettige disco-bewerking van Len Barry's hit van tien jaar eerder. De b-kant heet 'Waitin' On The Line Again' en dat past de term 'oddball' als een latex handschoen. Het is zonder meer 'rare groove'. Een beetje een rare structuur. Het grenst aan soul maar dan ook weer aan middle-of-the-road popmuziek. Ik heb al eens een rare b-kant Limmie & Family Cookin' een kans gegeven en gun de familie Johanszoon hetzelfde.

* Theola Kilgore- The Love Of My Man (US, Serock, 1963)

Wederom oude rhythm & blues tot slot van een aflevering van de 'Singles round-up'. Theola smeekt al tijden om een Week Spot en dat gaat vast nog eens gebeuren. 'The Love Of My Man' is rhythm & blues op zijn meest 'deep', op de b-kant is het héle vroege Northern Soul. Mijn voorkeur gaat toch uit naar een 'deep' zingende Theola en het zal niemand verbazen dat 'The Love Of My Man' dan als winnaar uit de bus komt. Binnenkort meer over deze totaal vergeten en genegeerde zangeres!

Singles round-up: juni 1

Vijf delen. Dat is het plan voor de 'Singles round-up' van deze maand. Vanmiddag zijn de singles van Mark binnengekomen, morgen verwacht ik een aantal bestellingen van Discogs en dan hebben we natuurlijk nog The Swans Of New England welke in het overzicht voor deze maand mag meedoen. Het is aanvankelijk het plan om ineens alle singles over te nemen van Mark maar bij een telling blijken dat ruim veertig te zijn. Bovendien komt financieel gezien de draaitafel nog even tussendoor. Hij gaat akkoord met een gedeeltelijke betaling (meer dan de helft) en de rest voor volgende maand. Dat levert ook twee handzame pakketten op. De eerste 24 zijn dus vanmiddag gearriveerd en ik wil eigenlijk meteen wel beginnen met twee afleveringen. Hiermee stel ik de Week Spot even uit want het zou zomaar kunnen dat de Week Spot bij de komende afleveringen zit. Nu dan de eerste zes.

* Ella Brown- A Woman Left Lonely (US, Lanor, 1972)

Er zitten een aantal 'oddballs' in dit pakket welke ook als dusdanig zijn verkocht. Voor de rest is dit het gebruikelijke 'Five A Day'-werk. Iedere werkdag tussen vijf en half acht (onze tijd) plaatst Mark vijf titels met soms meerdere exemplaren per single. Ik kijk vaak als ik meteen uit het werk kom maar soms duurt het ook pas tot middernacht of zelfs de volgende dag. Ik heb dus niet een vast moment om te kijken, ook al is dat vaak wel zo vroeg mogelijk op de avond. Mijn gemoedstoestand wisselt dus eveneens en dat maakt dat ook dit pakket weer een 'mixed bag' is. Ella Brown is twee kanten van schitterende Deep Soul welke soms bijna de blues aanstippen. Daarvan is 'Touch Me' op de keerzijde de meest uptempo-kant en heeft iets 'prettigs' in zich dat maakt dat ik bijna voor deze ga als favoriet. Ik moet beide kanten duidelijk nog vaker draaien maar op het eerste gehoor wordt het 'Touch Me'.

* Melvin Brown & James Matthews- Love Stormy Weather (UK,, Izipho Soul, 1976, re: 2017)

In de 'serieuze' soul-wereld zijn heruitgaven eigenlijk 'not done'. Liever speuren ze met zijn allen naar dat ene origineel, ook al kost dat een keurige middenklasser van een paar jaar oud met verse APK, dan dat het de kortste weg neemt om een keurige heruitgave in de wacht te slepen. Het is enkel de handelaar die verdient aan de plaat en de oorspronkelijke artiest heeft er niets aan. Izipho Soul is een label dat zich richt op de zéér lastig te vinden opnames en dan in samenspraak met de originele uitvoerenden zodat die ook een paar stuivers aan hun muziek verdienen. 'Love Stormy Weather' is sinds de eeuwwisseling al tweemaal verschenen, maar met de Izipho-uitgave gaat een goed deel van de opbrengst naar Melvin en James. Het is inderdaad nog maar drie jaar geleden dat de plaat is uitgekomen en weet ook nog wel het moment waarop ik het voor het eerst hoorde. Ik weet wel zeker dat ik het 'goed' vond maar moet tegen de prijs hebben opgekeken. Drie jaar later koop ik het alsnog. 'Love Stormy Weather' is dé kant voor mij, erg sfeervol en met een lekkere groove. 'Crying For Your Love' klinkt audiotechnisch veel meer als een onuitgebrachte demo en is een kruising tussen deep en sweet soul.

* Chad- Please Give Your Love To Me (US, Malaco, 1978)

De zoetheid gaat door met deze single van Chad. Hoewel het een terugkerend refrein als rustpunt heeft, blijft dit nummer wel in omvang groeien en groeien en groeien. Een pareltje op een b-kant van een disco-kneiter, in de soul-wereld is van alles mogelijk. Hier is 'Please' de overduidelijke winnaar voor mij, ook al is het vinyl niet echt een fraaie kwaliteit.

* Continental Four: Loving You (US, Master Five, 1975)

Dit is dezelfde groep als van de Jay Walking-singles uit de vroege jaren zeventig. Ik heb 'The Love You Gave To Me' sinds 2015 in de koffers (en binnenkort te gast in 'Blauwe Bak Veteranen'). Ook dit is zoet en melodieus en zou zomaar een single van The Stylistics kunnen zijn. Dat laatste is overigens een compliment. Ik zou ook Blue Magic kunnen zeggen om interessant te lijken maar The Stylistics is voor menig lezer dichter bij huis. Een weergaloze schoonheid. Als de groep al niet een Week Spot had gehad in 2015 dan zou dit unaniem de nieuwste Week Spot zijn geweest. Op de keerzijde staat een instrumentaaltje met de titel 'I Found Love' en dat geloof ik wel.

* Chantal Curtis- Hey Taxi Driver (US, Keylock, 1979)

De eerste van de 'oddballs'. 'Hey Taxi Driver' heb ik op de bewuste avond gehoord en dat is gezellige disco van de bovenste plank. Teveel 'to the point' voor de 'FAD'-selecties maar het is verre van slecht! De a-kant is eigenlijk een tikkeltje beter: 'Get Another Love'. Een plaat die mijns inziens niet zou misstaan in een reguliere 'Five A Day' hoewel het dan ook niet meer dan zes pond zal mogen kosten. De plaat is uiteindelijk op een goed adres gekomen want ik zal deze de nodige draaibeurten geven in mijn shows.

* Maxine Davis- He's My Guy (US, Guyden, 1963)

Ik ben gewaarschuwd. Deze single is nogal gehavend maar daar is de (nog steeds redelijk stevige) prijs naar. Het is pure ouderwetse rhythm & blues geënt op de kantjes van Etta James uit deze periode. Het is niet mijn meest favoriete periode uit de soul, maar kan dit zo nu en dan toch wel waarderen. De tijd dat de elektrische gitaar nog lekker luid en smerig mocht klinken. Geen wonder dat dit werd gezien als de muziek van de duivel. 'I Found A Love' is de eigenlijke a-kant en is meer de atmosferische rhythm & blues-ballade met een ijzersterk zingende Davis. Toch maar eens vaker van die stokoude rhythm & blues aanschaffen!

Blauwe Bak Veteranen deel 49

Kijk! Ik wist dat ik het zou vergeten. Vanavond is het 3751e bericht hetgeen betekent dat 'Tweede Vaderdag' bericht 3750 is geweest. Enfin, ik ga stiekem op weg naar het 4000e bericht en vier intussen nog altijd het tienjarig jubileum van Soul-xotica. Ik moet binnenkort nog eens even terug naar juni 2012 in 'Rondom 10' maar 'spaar' een bericht omdat we het de komende week nog druk gaan krijgen met de 'Singles round-up'. Het goede nieuws is echter dat na een 'strijd' gisteravond eindelijk de draaitafels weer in balans zijn. Gelukkig dat ik net een reservenaald voor de Stanton 500 V3 had besteld (en niet VS zoals ik abusievelijk had geschreven op dit blog) want de oorspronkelijke naald op de 'nieuwe' speler lijkt opzettelijk te zijn gemold. Ik kan desondanks merken dat die niet heel veel is gebruikt want de knoppen geven nog 'klikjes' en dat hebben mijn oude spelers al lang afgeleerd.Ik hoop woensdag te kunnen beginnen met de 'Singles round-up' en gooi daarom vanavond het 49e deel van de 'Blauwe Bak Veteranen' op deze praatpaal. Vanavond starten we op 12 januari 2015. Het is een 'drukke' tijd voor de platen en dat betekent dat we vanavond nog geen maand opschieten.

In januari 2015 neem ik binnen een halve minuut afscheid van mijn laptop. Ik heb het ding gekregen in de tijd dat ik begin met Soul-xotica. Het is afkomstig van een middelbare opleiding waar de leerlingen de opdracht hebben gekregen de computer leeg te halen en opnieuw weer op te bouwen. Aan het einde van het lesjaar horen de computers te worden weggegooid maar dankzij een kennis verneem ik dat enkele onder het personeel worden verloot. Hij haalt zo de laptop binnen voor mij. Toch heb ik aanvankelijk alleen internet op de telefoon. Het is pas eind 2011 als ik een mobiele dongel neem en de laptop ga inzetten voor het internet in plaats van enkel tekstverwerking. Het is het moment waarop de Nokia stuk gaat. Vooral in 2011 en 2012 beleef ik ontzettend veel plezier van de laptop want het is tegelijk ook mijn dvd-speler. Wie herinnert zich nog 'De Video Draait'? Deze serie werd mogelijk gemaakt dankzij de laptop. Toch ben ik té slordig en doe niet geregeld de updates en dergelijke waardoor de hele boel in begin 2013 vastloopt. Mijn goede vriendin Marianne bouwt het vervolgens weer op, maar het meest betrouwbare is er vanaf. Ik durf bijvoorbeeld niet met de laptop te gaan uitzenden en koop daar eerst de IBM voor. De laptop blijft handig voor de chatroom.

Ik geloof dat het zootje draait op XP Home en daarvan gaan in 2015 de eerste beperkingen in. Het is een vrijdagavond. De radiobaas doet zijn punkshow en ik zal daarna een 'Laid(back) Night Show' doen, feitelijk de voorloper van 'Tuesday Night Music Club', maar dan op de vrijdagavond. Een collega zal binnen onafzienbare tijd op de vrijdagavond beginnen en ik hou het 'slot' warm. Ik ben inmiddels in 'private chat' met de radiobaas en hij draait de laatste plaat als opeens de laptop raar gaat doen. Het wil ene of andere update doen welke ik graag even wil uitstellen tot na de show, maar het ding wil niet luisteren. Ik verlies het contact met de chatroom al een paar maal en een minuut voor overname van de stream is dit niet het juiste moment. 'Hit it with a hammer', is de gevleugelde uitspraak van de radiobaas als een computer kuren heeft. 'I did. I just killed it', schrijf ik hem. 'You what?'. Ja, het was al een maand niet meer goed voor mijn zenuwen en op dat moment ben ik er klaar mee. Schade: Gebroken koffiekop en een barst in het scherm. Maar ja.... wat nu? Ik ga speuren op Marktplaats en vind notabene een computer in Nijeveen. De verkoper brengt het de volgende dag langs maar... het is een werkhok. Het is een oude kast welke is opgevoerd en uitgerust voor spelletjes. Ik kan maar niet de juiste kabels erbij vinden en een jaar later gaat het ding met de ijzerboer mee. Op hetzelfde Marktplaats verruim ik het aantal kilometers en kom zo uit bij iemand die oude computers opkoopt, ze voorziet van een verse Windows 7 en voor een leuk bedrag van de hand doet. Dat is de Dell waarop ik dit bericht schrijf en welke al vijf jaar trouwe dienst doet. De IBM is enkel voor de uitzendingen en viert dit jaar zijn negentiende verjaardag, compleet met origineel toetsenbord en muis!

612. Let's Praise The Lord-The Voices For Christ (US, One Way, 1978)

613. Wayward Dream-Annette Poindexter (US, Twinight, 1970, re: 2007)

614. Too Much Love Making-Gloria Scott (UK, Go Ahead, 1974, re: 2012)

We beginnen vanavond op 12 januari 2014. The Voices For Christ is de laatste uit de veilingen van mijn maat in Chicago. Een plaat waarmee ik al aardig 'ver' moet gaan qua prijs, maar dat is die ruimschoots waard. De gospelplaten op het One Way-label uit Chicago zijn erg gewild en dit is één van de meer lastig te vinden singles. Qua groepsnaam en de titel van het nummer gaan de tenen automatisch krom staan, maar gelukkig is er een geluidsclip bij en deze haalt me over om mijn best te doen voor de plaat. We horen hier een koor met een onbekend gebleven solo-zanger en een groovy saxofonist en een rock-begeleiding. Het is nog niet eens zo slecht dan dat je op het eerste gezicht zou verwachten. Toch komt de plaat nauwelijks meer aan bod in mijn shows. Daarvoor is het té weinig gospelsoul, gospelfunk of gospeldisco. Net iets té poppy. Annette Poindexter en Gloria Scott bestel ik via HHV op Discogs. HHV is de Duitse Bol en het is opvallend dat zij veel platen 'inkopen' via Record Shack in Wenen. Met die gast doe ik dan ook weer directe zaken via Discogs. Toch krijg ik al meteen te maken met een geschil want de verzendkosten zijn véél te hoog voor twee singles. Wat blijkt? HHV stopt de verpakkingen vol met flyers en andere meuk die het automatisch naar een volgende gewichtsklasse tillen. Even heeft het zelfs een onbeperkt aantal voor een standaardprijs maar enkele weken geleden is het opeens onmogelijk om gecombineerde verzendingen te doen. Dat is rond de tijd dat ik op zoek ben naar Kelly Finnigan. Annette Poindexter is een heruitgave via Numero Soul en een promo voor de box-set 'Twinight's Lunar Rotation'. Een prachtige double-sider uit 1970. Gloria Scott heb ik dan al een tijdje op het oog. Dat is één van de weinige artiesten die heeft samengewerkt met Barry White, maar waar de gouden platen uitblijven. The Voices For Christ staan begrijpelijk in de gospel-koffer en de andere twee in de koffers.

615. You And I-Black Ivory (US, Today, 1972)

616. I Can Be-The Brother Love (US, Sound Of Soul, 1971)

617. It's Not The End-Rocky Gil & The Bishops (Duitsland, Sundae Soul, 1968, re: 2014)

618. Such A Night-Lenny Welch (US, Roulette, 1970)

Tijdens het 'hoogtepunt' van de corona heeft het even helemaal stil gelegen, maar sinds een paar weken is Rarenorthernsoul weer helemaal terug. Het stuurt me driemaal per week haar mailinglist toe welke ik eigenlijk alleen nog gebruik als referentie voor zoektochten op Discogs. In 2015 bestel ik nog wel regelmatig nieuwe platen via de dealer en neem dan ook graag een paar goedkope titels mee. Dat resulteert in bovenstaande kwartet dat ik op 14 januari afreken. Rocky Gil & The Biships is dan pas uitgekomen via het Duitse label Sundae Soul. 'It's Not The End' is een track van het album van The Bishops uit 1968 terwijl 'Soul Party' in 1968 als single is uitgebracht. Het is een boogaloo-soul feestje, een 'titty-twister' welke het goed doet in de meer progressieve mod-kringen. Dat is de reden waarom de plaat sinds jaar en dag in de reserve-Blauwe Bak staat. The Brother Love blijft een eigenaardig geval. Er zijn mindere nummers op grotere labels die een fortuin moeten opbrengen, terwijl dit voor een habbekrats is te verkrijgen. Crossover van de bovenste plank als je het mij vraagt. Dat geldt ook voor het mierzoete 'You And I' van Black Ivory. Lenny Welch doet hier een uitvoering van het Lincoln Chase-nummer dat Elvis in 1964 van een grote hit heeft voorzien. Lenny doet het alleen een stuk minder opzwepend dan Elvis en deze 'laidback' sfeer kan ik goed waarderen. Mijn exemplaar is trouwens de demo met de stereo- en mono-kant. De stereo-kant heeft helaas een tik halverwege het nummer en in mono weigert het indruk te maken op mij. Arm in de aanslag om de naald een tikje te geven als we aankomen bij deze passage.

619. Sweet Dream-The Blade Family (US, King James, 1974)

620. Trouble-Foxy (US, Double Shot, 1971)

Ik zie net dat Foxy in 1969 al een plaat voor Double Shot heeft gemaakt welke redelijk aan de prijs is. Geen idee hoe dit is gesteld met 'Trouble'. Ik koop het vrij voordelig van een Amerikaanse handelaar die boodschappen doet in de 'dusties'. The Blade Family zie ik eerst voor een koninklijk bedrag staan bij Rarenorthernsoul maar besluit verder te kijken dan mijn neus lang is. Dat loont! Op Ebay vind ik een Amerikaan die een stuk schappelijker is met de plaat, hoewel die stevig aan de prijs is. Je krijgt echter waar voor je geld want 'Sweet Dream' blijft een weergaloos nummer. Ik koop de platen op 18 januair van Ebay en ze staan beide nog altijd in de koffers. Bij Foxy moet ik nog vermelden dat hier om een damesgroepje gaat en niet over de band van 'Get Off'. 'Trouble' is eerder opgenomen door Kent & The Candidates op hetzelfde Double Shot-label en ook deze heb ik in de koffers staan (en is zelfs nog Week Spot geweest in 2012!).

621. Guess Who I Belong To-Sharon Britt (US, Avco, 1973)

622. Queen Of Fools-Barbara Mills (UK, Hickory, 1965, re: 1974?)

Ik leer net dat Barbara Mills eigenlijk Barbara Henley heet en de zus is van Larry Henley. Henley is weer een lid van The Newbeats, eveneens op het Hickory-label. Ik vermoed dat deze Engelse bootleg van 1974 is, feit is dat London in juni 1975 de plaat een legale release heeft gegeven. Vaak suggereert dit dat er dan bootlegs in omloop zijn geweest. Opvallend aan deze bootleg is dat het styreen is met een kopie van het Engelse label ('record first published in 1965'). De plaat is zonnig geprijsd bij Rarenorthernsoul en ik denk even dat het de originele is. Welnee! Niet voor die prijs bij een gerenommeerde dealer. Zelfs de London uit 1975 moet al een fiks bedrag opbrengen. 'Queen' is een hele echte Northern Soul-klassieker welke essentieel is voor ieder dj. En dus ook voor mij! Daar staat tegenover dat Sharon Britt nog grotendeels onontdekt is bij de soul-mensen. Een heerlijk stukje proto-disco met genoeg klasse om veel meer te verdienen! Beide singles staan in de koffers en reken ik af op 2 februari.

623. A Knife And A Fork-Kip Anderson (NL, Era, 1966, re: 1979)

624. Love Will Rain On You-Archie Bell & The Drells (Duitsland, Atlantic, 1968)

625. People Get It Together-Eddie Floyd (NL, Stax, 1969)

626. I'm In A Different World-The Four Tops (NL, Tamla Motown, 1968)

627. Right On Be Free-The Voices Of East Harlem (Frankrijk, Elektra, 1970)

In oktober 2012 is Peter langs geweest in Nijeveen en op zondag 8 februari 2015 doen we de 'return'. Ik reis deze middag met de trein naar Weesp voor een middag muziek en bladeren door vele dubbele platen. Het levert een flink volle tas op voor terug en een aantal daarvan zijn geschikt voor de Blauwe Bak. Ten eerste is daar de plaat van Kip Anderson welke blijkbaar in 1979 is geperst voor de Suri-Soul. Dat zal dan vanwege de b-kant zijn en die heb ik nog niet eens gedraaid. Daar heb ik nu ook even geen trek in maar wellicht deze zaterdag als 'Beside The A-side' in 'Do The 45'? Het ding staat op 45cat te boek als een bootleg. Op de a-kant doet Archie Bell het weinig interessante 'Do The Choo Choo', maar de b-kant is een grote favoriet in de Carib. Dat is ook te zien aan de decoratie op het label van de b-kant. De plaat staat nog maar sinds kort in de koffers, het heeft tijden in de reserve-Blauwe Bak gestaan. Eddie Floyd is feitelijk de b-kant van 'Why Is The Wine Sweeter'. The Voices Of East Harlem is al in het vizier als ik nog helemaal niets heb met gospel. Is het overigens gospel? Platenmaatschappij Elektra doet in de vroege jaren zeventig iets met 'populaire gospel'. Dorothy Morrison mag na haar vertrek bij Edwin Hawkins Singers een aantal platen doen in een gospel-stijl zonder dat het heel erg lijkt te zijn opgedragen aan een hogere macht. Zoiets is ook het thema bij The Voices Of East Harlem. Het is eerder muziek van verbroedering. 'Right On Be Free' roept op tot vrijheid en dat kan zowel op een kerkelijke als maatschappelijke manier worden opgevat. Het is overigens de b-kant van 'No No No'. 'Cashing In' van The Voices Of East Harlem is vooral de plaat van het gzzelschap welke niet aan te slepen lijkt en een flinke bom duiten moet kosten als die opduikt.  Kip Anderson en The Four Tops staan in de reserve-Blauwe Bak, The Voices Of East Harlem in dg gospel-koffer. De overige twee staan momenteel weer in de koffer.

In de volgende aflevering vertrekken we op 9 februari en eindigen op 15 maart. Daarbij passeren we ook de 'duurste' plaat uit mijn gehele collectie!

Tweede Vaderdag

Op de lagere school is iets voor moeder en vader knutselen voor Moeder- en Vaderdag een onderdeel van het schooljaar. Verder wordt in huize Louwsma weinig aandacht geschonken aan beide dagen. Op Moederdag hebben we steevast iets lekkers bij de koffie. Vaderdag valt meestal in juni en dat is in ons gezin al een 'feestmaand'. Mijn oudste broer is op 17 juni jarig en mijn vader op de 22e. Het huisvlijt van de lagere school wordt uiteraard in dank aanvaard, maar daarna verwatert het snel. Omdat het al zo dicht tegen de verjaardag van vader zit, worden op deze dag geen cadeaus gegeven. Vandaag is het dus Vaderdag maar voor mij is maandag eveneens een Vaderdag. Vandaag zou onze vader namelijk 85 jaar zijn geworden. De aanleiding om hier aandacht aan te schenken op Soul-xotica komt uit een gesprek met een collega die vorig jaar afscheid heeft moeten nemen van zijn vader. 'Mijn zus zegt dat ik steeds meer op hem ga lijken', vertelt hij mij. Onderweg naar huis houd me dit bezig. Zijn er overeenkomsten tussen mijn vader en mezelf. Een aantal kan ik al opnoemen zonder erover na te denken want dat zijn 'familiekwaaltjes'. 'Heit' hield niet van foto's zover ik me kan herinneren en ik zou hem geen plezier hebben gedaan met een portret op mijn blog. Hoewel het geen duivenmelker is geweest, heeft hij zelf veel met de witte duif als symbool en dus laat ik die maar aanvliegen voor dit bericht.

Laatst heb ik een heel stuk in het Nederlands geschreven op Facebook, enigszins overmand door emoties. Het is pas later dat ik het zie, maar er is niemand die zich eraan lijkt te storen. Ik ben de specifieke uitdrukking even kwijt, maar er staat een prachtig frisisme in. Als ik met mijn collega in gesprek ben, zie ik hem ook even verbaasd kijken. 'Kort voor de kop?'. Gelukkig zijn er heel veel positieve punten te herinneren van mijn vader en heeft hij me ook een aantal wijze lessen bij gebracht. Maar er is één situatie welke me nog wel eens overkomt en dat Louwsma senior helemaal aanwezig is. Het kost veel moeite om me echt kwaad te krijgen. Dan moet er echt sprake zijn onrecht. 'Zuigende' mensen kunnen we nog wel gemakkelijk 'uitzetten'. Het is een uitspraak of gedraging welke echt tegen ons rechtvaardige gevoel in strijkt dat ons als een blad aan een boom doet om slaan. Opeens is er geen land meer te bezeilen met ons. We worden overmand door een boosheid waar we zelf ook verlegen van worden. Maar tegelijk is er dan de beheersing. De ander niet wat aandoen, maar arme materiële dingen die we op onze weg tegenkomen. Even met iets smijten en intussen vanuit het diepste van het hart vloeken en schelden en vlak daarna gaat de bui weer liggen en lossen we het geheel op een vreedzame manier op. Dat laatste is dan weer een les die van hem heb mogen leren.

Mijn collega erkent dat hij het heerlijk vindt om onderweg te zijn. Vader mag graag ergens 'ver weg' zijn. Het is in de laatste jaren dat tijdens de dorpsfeesten op zaterdagmorgen een ontbijt is voor de ouderen. 'Kan thuis ook wel een boterham eten'. Vader is dus met geen stok naar de feesttent te krijgen. Een weekendje weg naar de Achterhoek? Ja, dat is niet aan dovemansoren. Met name moeder zou op zichzelf wel naar het ontbijt willen, maar ja... als vader niet mee wil? Ik mag ook graag nieuwe plekken ontdekken, alleen... ik krijg steeds meer een hekel aan reizen. Sleen is al 'ver weg' voor mij maar de reis er naartoe is een drama. Een peulenschil vergeleken bij de tijd dat ik in Mossley woonde. Dan was ik 24 uren onderweg met de nachtboot van Hull naar Rotterdam. Ik was blij als ik in Jutrijp was en ook weer gelukkig als ik terug in Mossley was, maar de reis er tussenin kon me helemaal worden gestolen. Vader wilde als kind vrachtwagenchauffeur worden. Vrijheid. Na jaren in de fabriek is hij uiteindelijk vertegenwoordiger geworden met een vrij groot rayon. Opnieuw vrijheid. Zonder een baas in je nek lekker je gang kunnen gaan en binnen de afgesproken tijd klaar zijn. Dat leeft een beetje door in het post lopen. Ook ik zou er niet aan moeten denken om terug de kunststof in te moeten.

Kort voordat ik met Soul-xotica begin, krijgt mijn vader te horen dat hij kanker heeft en dat dit niet meer te genezen is. Het is pas in oktober 2010 dat ik dit voor het eerst noem. Het bericht gaat niet zo zeer over vader en zijn ziekte, maar meer over dat ik niet weet hoe ik ga reageren met zijn overlijden. Zal Soul-xotica een week of langer op slot gaan? Als hij in april 2011 komt te overlijden, weet ik nog steeds niet hoe ik zal reageren. Soul-xotica is misschien twee dagen op slot geweest en op de zondag na de begrafenis schrijf ik een eerbetoon. Het klinkt gek, maar tijdens de begrafenis ontdek ik opeens iets dat ik nooit heb kunnen voorstellen. Ik zie vader als een strenge doch rechtvaardige man. Zijn 'nee' valt niet te betwisten. Opeens zie ik hem op de manier zoals de buitenwereld naar hem kijkt: Een zachte en sociale man, altijd vriendelijk en in voor een grapje. Eigenlijk hetzelfde dat ik ook probeer te zijn. Ik mag dus alleen maar hopen dat ik op hem lijk...

Week Spot Kwartet: week 25

En zo komen we bij het Week Spot Kwartet van deze week. Ik zou eigenlijk vanavond nog met de apparatuur aan de gang moeten gaan, maar daar hik ik een beetje tegenop. Wellicht dit weekend (of morgenavond op zijn minst) nog digitale shows doen en zondag eens goed gaan zitten voor de installatie van de nieuwe Stanton? De 'banaan' is in ieder geval gearriveerd en dus zou ik alvast één draaitafel kunnen gebruiken? Eerst maar even publiceren en dan maar weer bekijken. Volgende week krijgen jullie een aantal afleveringen van de 'Singles round-up'. Ik vermoed dat de postbode morgen komt met de platen van Mark als ik aan het werk ben. Ook heb ik een deel van mijn Discogs-mandje afgerekend bij een dealer in Rotterdam. Deze gaat dinsdag verzenden. Ik verwacht dus omstreeks 25 singles in de komende week. Nu ga ik eerst terug naar de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2016: She'll Be Sorry-Gloria Gaynor (1965)

Ik heb de single ooit ook genoteerd als 1967 of 1968 maar 45cat lijkt geen twijfel te hebben: De plaat is in september 1965 uitgebracht. Negen jaar voordat Gloria de koningin van de disco zal worden en dertien jaar eer ze een wereldhit zal hebben met 'I Will Survive'. Dit kleinood wordt mede dankzij Johnny Nash beschikbaar gesteld. Het plaatje doet vreemd genoeg helemaal niks in de huidige soul-scene terwijl het zo'n leuk ding is. Het is wellicht toch de associatie met dat onvergeeflijke 'I Will Survive' dat het hem doet?

2017: You'll Wake Up Wiser-Chuck Boris (1969)

Als we het over een styreen-plaat hebben die is achteruit gehobbeld in de laatste jaren, dan is het wellicht deze van Chuck Boris. De 'writer's original' van een nummer dat in de eerste helft van de jaren zeventig door diverse soul-artiesten op de plaat zal worden gezet, maar ik blijf het houden bij deze 'underdog'. Charles 'Chuck' Boris is niet de meest soulvolle zanger die we hebben gehoord en klinkt eerder als Andy Williams dan Sam Cooke. Het is echter wel de boodschap uit de eerste hand en dat maakt het in Boris' uitvoering tegelijk ook een beetje luguber. Het kan natuurlijk zijn dat hij een jongedame van 21 is tegengekomen welke nog steeds onder haar Mickey Mouse-dekbed slaapt, maar het zegt verder niets over de leeftijd. 'Kick those childish covers off'. Dat moet op de ochtend gebeuren als ze wakker wordt en zichzelf in de armen van iemand vindt. Of dat vrijwillig of gedrogeerd is gebeurd? Nee... ik zoek er teveel achter. Chuck heeft gewoon dit unieke geval gevonden en heeft de fantastische eer om het deerntje in te wijden in de wereld van de volwassen liefde.

2018: Together-Simms Twins (1968)

Van deze plaat begrijp ik aanvankelijk dat het uit 1973 komt en dat vind ik al erg merkwaardig. De plaat klinkt immers erg 1968 en bovendien weet ik niet dat Parkway in 1973 nog bestaat. Het maakt dat dit bijna helemal een sixties-kwartet wordt en dat is vrij uniek. Eigenlijk de b-kant van 'Baby It's Real' maar 'Together' is de reden van aanschaf en de plaat die me blij maakt op de 'Vakantiemix'. Dit mag dus de Week Spot heten.

2019: Fragile, Handle With Care-Sam Dees (1975)

Ik heb vorig jaar helemaal verkeerd gerekend. Ik reken dan op een belastingteruggaaf zoals ik die in de voorgaande jaren ook heb gehad. De teleurstelling is groot als ik een blauwe envelop krijgt welke me mededeelt dat ik zeventig euro te weinig huursubsidie heb ontvangen. Omdat er niets in de situatie is veranderd, ga ik dit jaar van niets uit. Als het vakantiegeld in 2019 beschikbaar komt, heeft een Engelse vriend op Ebay een aantal Jamaicaanse exemplaren van deze Sam Dees op de kop getikt en biedt deze voor een hele fraaie prijs aan. Een 'once in a lifetime' bijna want de plaat is gewild en steevast een paar tientjes duurder. Ik ben onlangs verliefd geworden op een Chess-single van Dees uit 1971 maar ook deze zit in dezelfde prijscategorie als 'Fragile'. De plaat zal nog een tijdje 'pijn' doen maar dat verdwijnt zodra deze binnen komt in huize Louwsma. Alweer eentje van de zoeklijst die weggestreept kan worden!

Week Spot Kwartet: week 24

Ik wil het Kwartet van deze week beginnen als ik merk dat 'iets' niet goed gaat met de weeknummering. Wat blijkt? Ik heb afgelopen week geen 'Week Spot Kwartet' gepubliceerd. Vanavond krijgen jullie dus maar liefst twee afleveringen van deze rubriek. Eerst degene die ik eigenlijk een week geleden had moeten publiceren en straks de nieuwe. Ik heb mezelf vanavond getrakteerd op iets dat ik al een jaar eerder had moeten doen: Een nieuw toetsenbord. Ik hoop dat de schade is meegevallen maar het kan zijn dat mijn berichten wel eens een 'a' hebben gemist of een 'e' teveel. De toets van de 'e' zit helemaal ingedrukt en een kleine aanraking zorgt voor een vloed van de letter E. De A reageert soms niet. Dat is nu weer verleden tijd, de oude ligt in het 'asvt eeen' de nieuwe is inmiddels aangesloten. Ik zoek in de winkel naar een draadloos toetsenbord maar ga toch voor eentje met draad. Eenmaal thuis zie ik dat ik nog altijd een met draad had. Alleen de muis heb ik draadloos sinds een paar jaar. Ik ga vanavond dus beginnen met het 'Week Spot Kwartet' van een week geleden.

2016: Sunshine Of Your Love-Spanky Wilson (1970)

Hij is weer een beetje rustiger geworden maar ik heb het punt gestaan om een vriend van Facebook te verwijderen. Hij is een paar weken geleden helemaal doorgeslagen in de discussie over al dan niet racisme en weet op een gegeven ogenblik fictie niet meer van realiteit te onderscheiden. Het zou met pijn in het hart zijn gegaan want het is een prima kerel. Een concertfotograaf die onze newsfeeds opfleurt met prachtige prenten van intieme blues-concerten. Ik zou hem in het afscheid nog eens hebben bedankt voor Spanky Wilson. In de zomer van 2012 start ik 'Upbeat Rare And Northern Soul Music' op Facebook, een groep voor liefhebbers van Northern Soul en andere 'snelle' dansmuziek uit het verleden. Hij is één van de eerste leden en draagt op een dinsdagavond met 'covers' als thema deze geweldige versie van Spanky Wilson aan. Het origineel is uiteraard van Cream. Oorspronkelijk een album-track uit 1970 maar een paar jaar geleden alsnog op vinylsingle uitgebracht. Het duurt tot de verhuisvergoeding van 2016 eer ik de plaat aanschaf terwijl die helemaal niet zo duur is.

2017: Be Here In The Morning-The 2nd Verse (1974)

Je moet ervoor oppassen dat je geen sigarenbandjes gaat verzamelen, maar ik heb een zwak voor bepaalde labels. Neem nou bijvoorbeeld het IX Chains-label dat rond 1973-74 een aantal platen uitbrengt. Niet alles is zonder meer de moeite waard maar in veel gevallen geldt het voordeel van de twijfel. Dat is eveneens het geval bij The 2nd Verse. Niet de meest funky of soulvolle plaat op het IX Chains-label, maar meer in de stijl van Friends Of Distinction en The 5th Dimension. Prettige melodieuze soulpop van een gemengde zanggroep zonder een specifiek in het oog springende leider. Het duurt ruim een jaar voor de plaat om te 'groeien' bij mij en vandaar dat het pas in 2017 de Week Spot is geworden.

2018: Top Of My List-Stephanie Mills (1981)

Als ik nu was uitgegaan van resultaten uit het verleden? Dan zou deze single waarschijnlijk zijn weggegooid! Van 'Never Knew Love Like This Before' vind ik het eigenlijk best jammer dat het zo'n grote hit is geworden. Hierdoor wordt het fantastische nummer niet geaccepteerd in de soul. Ik gok eerst al eens met een andere single van Stephanie Mills, maar deze brok New York-disco staat alweer tijden in de 'algemene' jaren tachtig-bakken. 'Top Of My List' is aantrekkelijk vanwege de fotohoes en bij thuiskomst kan ik tevreden stellen dat het nooit een hit is geweest. En dat het vooralsnog ook vrijwel onontdekt is.

2019: Simply Call It Love-Gene Chandler (1970)

Na Tyrone Davis van twee weken geleden is het deze week tijd voor een andere 'Classic Week Spot' dat ik pas jaren later ga waarderen. Ik heb in de vroege jaren negentig ontelbaar veel exemplaren afgeslagen en ook verscheidene weggegooid. Je wordt er in deze tijd mee dood geslagen in Nederland. In Engeland geldt het daarentegen al een paar jaar als een favoriet en daar is de plaat een stuk schaarser. Het is pas een jaar geleden dat ik de schoonheid van dit nummer ga in zien. Het speelt ook een tijd in mijn hoofd zonder dat ik kan herinneren welke plaat het is. Als het uitkomt, moet het dan ook meteen de Week Spot worden.

Het zilveren goud: juni 1995 deel IV

Vandaag is mijn oudste broer 56 geworden. Het betekent ook dat het 31 jaar geleden is dat ik ben begonnen met de verzameling singles. Ik heb dan reeds dertig singles in de verzameling waaronder een héle dure (voor 1989-begrippen wel te verstaan! Vijf gulden voor een tweedehands single!) en bouw op 17 juni 1989 de verzameling uit met drie plaatjes. 'The House Of The Rising Sun' van The Animals ken ik al goed, de overige twee zijn 'Twinkle Toes' van Roy Orbison en 'Little Girl' van The Troggs en daarvan ken ik alleen de artiest en groep. Dat is voor mij het begin van het verzamelen: Het zoeken naar 'onbekende' nummers van bekende artiesten. Ik koop de singles op de braderie annex rommelmarkt voor onze deur in Jutrijp bij een handelaar uit Hommerts. Hij koopt en verkoopt letterlijk alles wat los of vast zit en daar horen eveneens platen bij. De rommelmarkt is om de twee jaar met uitzondering van 1991 als er geen markt is. In 1987 koop ik de nummers 12 tot en met 16 voor een gulden, in 1989 de nummers 31 tot en met 33 en krijg na afloop een paar elpees van mijn tante. In 1993 koop ik de singles van de buurvrouw en sta 's middags zelf met een standje. Ik verkoop niks maar raak in gesprek met een vroegere buurman die spontaan zijn exemplaar van 'Every Good Boy Deserves Favour' van The Moody Blues aanbiedt. En, jawel, ik ben dan nog altijd op zoek naar dat album! 1995 zal het laatste jaar worden van de markt. Ik koop een stel elpees van Piet, de handelaar waar ik in 1989 The Animals en de andere twee singles heb gekocht. De elpees zijn ditmaal Amerikaanse import uit de vroege jaren zeventig waaronder 'Keep On Keepin' On' van Brenda Patterson. Hij heeft ook iets op een aanhangwagen staan en dat trekt pas 's middags mijn aandacht. Het is de meest eigenwijze en stoere brommer die ik ooit heb gezien en de prijs van driehonderd gulden is niet onaardig in mijn beleving.

Het aardige is dat de volledige historie bekend is van de Kreidler en dat het nogal lokaal is. De vader van twee Horrible Dying-vrienden doet in 1966 zijn eerste werk als aannemer in Duitsland. Daar wordt dan geld als water verdiend. Terug in Friesland gaat hij naar de Kreidler-dealer in Sneek. Kreidler heeft dan pas het nieuwste type geïntroduceerd maar de dealer heeft nog iets anders in de aanbieding: Het oude type met alle toeters en bellen voor de prijs van een 'kaal' nieuw model. Er is nog iets bijzonders aan de hand: De bromfiets komt rechtstreeks van de fabriek en niet via de Nederlandse importeur. In Duitsland geldt (dan?) de regel dat een bromfiets tot en met 50 cc mag zijn en in Nederland is dat TOT 50 cc. Nadat ze in Nederland zijn gekomen worden ze terug gebracht van 50,9 cc naar 49,9 cc en dat is met deze niet gebeurd. Feitelijk is het dus een lichte motorfiets. In de jaren zeventig komt het in het bezit van een jonge knaap die creatief te werk gaat. De schermen krijgen een crèmekleur en alle oranje wordt bordeauxrood. Nadat hij er naar hartenlust op rond heeft gescheurd, komt het in een boerenschuur te staan tot 1995. Ik haal op een vrijdagavond driehonderd gulden in briefjes bij de bank en breng deze bij Piet.

Het ding is dan al een oldtimer maar net als de Solex moet deze in principe dagelijks in actie komen. De eerste dag is een oldtimermanifestatie in Bantega. De rit gaat best goed totdat de voorband vlak voor de Jelteslootbrug helemaal plat is. De banden zijn nog het minste probleem. Er is iets flink mis met de koppeling en ik vertrek regelmatig met een onbedoelde 'wheelie'. Bovendien kan ik niet overweg met de voetversnelling. De kettingaandrijving is geregeld kaduuk en toch waag ik me nog aan een paar avonturen. Zo ga ik op de Kreidler naar Terwispel. Niet geheel zonder ongerief en in Terwispel moet hij even worden gemaakt. Toch heb ik deze dag heel veel lol met de buikchuiver. Voor een stoplicht naast een Honda MB staan, hem een stukje voorsprong geven en daarna met vijftig voorbij spurten. 's Avonds rij ik in een recordtijd van Heerenveen naar Jutrijp. Toch is de Kreidler niet in staat mij van veel rijplezier te voorzien. Het staat al eens een paar uur op een dam tussen Hommerts en Woudsend geparkeerd (zonder slot!) en had ik het apparaat bijna de sloot ingeduwd. Het is niet wat ik had gehoopt en de omgeving ziet dat ik de brommer niet onder controle heb. Voordat er doden vallen, grijpt Piet in. Hij biedt me aan de Kreidler voor dezelfde prijs terug te nemen. Het kost me nog wel maanden om de voorgeschoten verzekeringspremie af te lossen bij mijn ouders.

De Kreidler Florett is uiteindelijk verkocht aan een échte liefhebber welke kosten noch moeite heeft gespaard om de machine in de oorspronkelijke staat te brengen. Ik laat kort daarop de Solex weer repareren. Die heb ik tenminste wel in de hand...

2206 When I Come Around-Green Day (UK, Reprise, 1995)

2207 Someone-Axis (Frankrijk, Riviera, 1973)

2208 Part Of The Plan-Dan Fogelberg (NL, Epic, 1975)

2209 Relight My Fire-Dan Hartman (NL, Blue Sky, 1979)

De meeste zijn jaren geleden al de Kliko in gegaan, maar ik ben in 1995 ook erg fanatiek geworden met cd's en cd-singles. Ik moest nog eens een berichtje doen over dat laatste: De zomerhits van 1995 welke ik op cd-single heb gekocht in die tijd. Ik kom niet vaak bij Free Record Shop maar in juni 1995 heeft het een uitverkoop van overbodige cd's. Als ik bij de toonbank wil afrekenen, zie ik iets in het rijtje van de Top 40: De picture disc van 'When I Come Around' van Green Day. Wat gaat dat kosten? Een stuiver in combinatie met de cd-single. Hoewel ik 'Dookie' dan een paar weken op cd heb en dus ook 'When I Come Around' mag ik niet eentje hebben voor een zachte prijs en zit er niets anders op dan ook de cd-single te kopen. De overige drie komen van een zomerbraderie in IJlst. Axis en Dan Hartman heb ik in de loop der tijd vervangen door betere exemplaren.

2210 Hopelessly Devoted To You-Olivia Newton John (US, RSO Top Line, 1978, re: 1980)

2211 What You're Proposing-Status Quo (NL, Vertigo, 1980)

2212 Arms Of Mary-Sutherland Brothers & Quiver (NL, CBS, 1976)

2213 Harlem Song-The Sweepers (NL, Warner Bros., 1973)

2214 Summer Nights-John Travolta & Olivia Newton John (US, RSO Top Line, 1978, re: 1980)

Het restant van de markt in IJlst. John Travolta & Olivia Newton-John heeft 'You're The One That I Want' als a-kant maar omdat ik deze al als single heb, reken ik 'Summer Nights' tot de topzijde. Sutherland Brothers heb ik pas later met fotohoes gekocht. De beduimelde single zonder hoes heb ik in 1999 gegeven aan een klant van mijn winkeltje in Mossley.

2215 Dream On-Aerosmith (US, Columbia, 1975)

2216 Black Night-Deep Purple (Duitsland, Harvest, 1970)

In 1995 ga ik voor het tweede en laatste jaar mee naar Wâldrock, hét metalfestijn in Friesland. In 1994 is het leuk om NoFX en Gwar! opnieuw te zien, in 1995 belooft alleen de reünie van Venom een sensatie te worden. Toch heeft de band inmiddels een tournee gepland volgend op deze 'enige reünie'. De beloofde vechtpartijen op het podium blijven uit en alleen slaat de gitarist zijn instrument in de toegift aan flarden. Hoewel ik in 1995 erg metal 'oog', heb ik in 1995 niets te zoeken op het festival. Ik word door de andere dorpsgenoten een beetje meewarig aangekeken als ik met twee singles van de metalmarkt kom. Aerosmith is oorspronkelijk van 1973 en in dat jaar verschijnt in Amerika de 'edit' als single. Twee jaar later komt het opnieuw uit en nu met de albumversie als a-kant.

Juli is een 'drukke' maand en ik heb eerst in gedachten om tweemaal per week te publiceren, maar... ik doe in juli eveneens de 'Gele Bak Top 100' en dus kan het nog wel eens een combinatie worden met augustus. Over twee weken in ieder geval een volgend deel van 'Het zilveren goud'.

Week Spot: Jimmy James & The Vagabonds

Even een Jantje-van-Leiden voor wat betreft de Week Spot van deze week. De nieuwe draaitafel is maandag al gearriveerd (afgegeven bij de buurvrouw), maar staat nog geheel ingepakt. Ik denk dat ik hier vrijdagavond mee aan de slag ga. Qua opzet met elementen zal er niet veel veranderen. Vermoedelijk heeft deze nog altijd het originele VS500-element en naald. Als blijkt dat de naald toch wel is versleten, neem ik geen risico en zet ik mijn nieuwe Tonar over. Op den duur wil ik weer naar twee 'banaantjes' toe, hoewel dit 'zware' element wel goed bevalt bij de meer disco-georiënteerde vinylplaten zoals 12"-es. Dat is ook nog altijd van invloed op de geluidsdrager voor de Week Spot en het zou betekenen dat ik deze week vinyl moet hebben. Jammer, want ik heb in eerste instantie een bepaalde styreen-plaat in gedachten. Ik ga flink terug bladeren want een 'nieuwe' Week Spot mag ik maximaal een jaar hebben. Zo kom ik uit bij een plaat van een artiest die ik wel vaker heb gehad als Week Spot, maar waar vooral de herinnering blijft om met Ben Cramer te spreken. Ik kies deze week voor 'No Other Woman' van Jimmy James & The Vagabonds.

De herinnering brengt me terug naar zaterdag 24 augustus 2019. Het is snikheet als ik met de tent, slaapzak en tas met kleding en dergelijke naar de bushalte loop aan de Rijksweg. Ik ben tot Dieverbrug de enige passagier en voer een gesprek met de chauffeur die er helemaal geen bezwaar van maakt dat ik een extra stoel in beslag neem met mijn tassen. Dat dreigt in Assen even een probleem te worden als iemand 'even' mijn tas aan de kant wil smijten. Het is typerend voor de temperatuur buiten. Ook ik raak wel eens een beetje oververhit. Gelukkig is de bus naar Sleen van een ruimer formaat. De binnenkomst op de camping is 'anders'. Ik heb via de website al begrepen dat het nieuwe beheerders heeft en ik reken, als vaste gast, erop dat ze dezelfde mentaliteit hebben als de vorige beheerder. Nou, niet dus... Het kost me enige overredingskracht om niet op het trekkersveldje te hoeven staan. Als het mogelijk is om tot negen uur te slapen, wil ik niet al om zes uur gewekt worden door lieden die aan het inpakken zijn. Een paar dagen later zal blijken dat ik een caravanstandplaats zonder elektriciteit heb gehuurd voor een paar dagen en dan krijgen we woorden. De volgende keer betere afspraken maken, is het devies! De tent staat in een vloek en een zucht en ik heb nog altijd een dalkaartje dat voor de rest van de dag geldig is. Ik ga op de middag met de bus naar Emmen waar ik mezelf bijna verlies in 'Mijn Kraam'. Nog maar pas een paar uur aan het kamperen en ik heb al een twintigtal singles in de rugtas zitten. Waaronder een wilde gok...

De gok is Jimmy James & The Vagabonds. Een euro voor een single met fotohoes is geen idiote gok en ik weet dankzij 'Now Is The Time' dat de b-kanten interessant kunnen zijn. Niet per definitie want 'Life' is met b-kant in de algemene jaren zeventig-bak terecht gekomen. 'Do The Funky Conga' met uitleg van de dans op de achterkant van de hoes, lijkt op iets dat naast 'Life' komt te staan en waarschijnlijk nooit gedraaid gaat worden. 'No Other Woman' is dan ook de kant die ik thuis als eerste op zet en... dat is precies hoe ik Jimmy James wil horen. Ik lees net de recensie uit 1976 van 'Blues & Soul' en ik ben het anno 2020 niet vaak eens met het tijdschrift. De a-kant krijgt een matige voldoende en de schrijver verwijt James vooral te klinken als de zanger van de incarnatie van The Drifters uit deze tijd. Op de b-kant is dat nog meer het geval volgens de schrijver, buiten het feit dat het 'totaal ongeschikt is voor de dansvloer'. Deze kritiek staat vaak bij actuele favorieten van mijn kant en niet zelden zijn het kantjes die hun potentie hebben bewezen in de huidige 'Modern Soul'. Ik geloof dat het met 'No Other Woman' nog niet zo ver is, maar ik help het lot graag een handje!