Raddraaien: Greenfield & Cook

Een jaar geleden heb ik blijkbaar de zomer afgesloten. Ik zie in mijn archief dat ik toen Gerard Cox heb gebruikt voor een verhaaltje. Afscheid nemen van de zomer lijkt me nu nog te vroeg. Als ik het goed begrijp, klimmen de temperaturen na morgen en kan het tegen het weekend zomaar 25 graden zijn. Ik zal vooral niet klagen over mijn vakantie, ik heb me best vermaakt, maar deze twee weken zijn van de afgelopen zomer het minst interessant geweest qua weer. Ik blijf verlangen naar een zomer zoals vorig jaar: In juli en augustus hoort het heet te zijn, niet in mei of september. Vandaag 'gewoon' een Raddraaier, met ingang van volgende week pak ik de draad van de Schijf van 5 weer op. Hoewel... het weekend van 20/21 gaat een beetje anders worden en het laatste weekend van september zou ik zomaar de Blauwe Bak Top 40 kunnen hebben. Het thema voor volgende week had ik al voor de vakantie bedacht: Vlaaien! Titels van liedjes waar heel duidelijk 'fly' in zit. Het afbakken tot vlaai (bijvoorbeeld 'One Day I'll Vlaai Away') doe ik ter plekke. Vandaag zet ik een plaat in het zonnetje die niets met vlaai van doen heeft: 'Only Lies' van Greenfield & Cook (1971).

Het duo staat al jaren op het verlanglijstje van de redactie van Top 2000-A-Go-Go en terwijl iedere zichzelf respecterende eendagsvlieg meteen in de auto stapt, laten Greenfield & Cook verstek gaan. De belangstelling van het programma is niet vreemd. Peter Kok heeft zich in 2010 laten ondervragen door Harry Knipschild en dat interview leest weg als een spannend jongensboek. Het zou zomaar verfilmd kunnen worden. Het verhaal van Greenfield & Cook is eentje van volhouden en doorzetten. Het succes komt moeilijk op gang, maar als het eventueel binnen handbereik komt hebben de heren daar keihard voor geknokt. Maar waar andere artiesten vaak klaar staan om modder te gooien naar hun vroegere companen, daar is Peter Kok alleen maar dankbaar. Hij bedankt uitvoerig het team van Polydor en is een van de weinigen die alleen maar lovende woorden heeft over Willem Van Kooten. Dat werkt verfrissend!

De loopbaan van Kok begint als gitarist in The Hurricanes. Rink Groenveld heeft al bij The Actions gespeeld als hij zich meldt als de nieuwe bassist. The Hurricanes bestaat verder uit Piet De Kruiff en Martin Keehnen. De groep speelt op diverse plaatsen in Den Haag en heeft al snel een eigen fanclub. Het repertoire bestaat uit liedjes van The Beatles, The Zombies en The Ivy League en The Beach Boys. In 1967 wint de groep een talentenjacht en mag een single opnemen voor Delta-Negram. 'Love In Minor' is een cover van The Ivy League, 'One Day' op de b-kant is geschreven door Golden Earrings-gitarist Peter De Ronde. Toch bereikt de plaat niet tot nauwelijks de platenkopers. Het wordt genegeerd door de radio en niet veel later valt de groep uit elkaar. Groenveld en Kok hebben elkaar helemaal gevonden. Ze schrijven her en der al samen liedjes en besluiten hun heil te zoeken in Frankrijk. Dat is een stevige les voor de vrienden. Het kost hen eerst weken en maanden voordat ze een ingang vinden bij Pathé. Ze hebben in Nederland al de tip gekregen dat ze een afspraak moesten maken met de producer van Julien Clerc. Het duurt een flinke tijd, maar als de producer hen eenmaal heeft gehoord, is deze dolenthousiast. Hij heeft het druk en zal hen terugbellen. Dat telefoontje moet nog steeds komen. Groenveld en Kok leven op water en stokbrood en zien niet veel later in dat dit zinloos is. Op de weg terug doen ze Anderlecht aan waar opnieuw een producer enthousiast wordt gemaakt en weer is het doelloos wachten. In 1970 keert het duo terug in Den Haag.

Toch laten de mannen het hoofd niet hangen en door rond te hangen op de juiste plek komen ze uiteindelijk in contact met Freddie Haayen. Zo is een contract met Polydor een feit en vervolgens wordt het duo, dat vanaf dan Greenfield & Cook heet, verbonden aan producer Jaap Eggermont. Zakelijk wordt Greenfield & Cook ondergebracht bij Red Bullet, de productiemaatschappij van Willem Van Kooten. De eerste single, 'The End', wordt met minimale middelen opgenomen, maar blijft steken in de Tipparade. Door de samenwerking met Van Kooten zit het duo in het gezichtsveld van Veronica en kan een doorbraak niet lang op zich laten wachten. De tweede single is 'A Day Begins' en bereikt een dertiende plek in de Top 40. Eind 1971 volgt onze Raddraaier en haalt de hoogste notering: nummer 4. 'Don't Turn Me Loose' en 'Easy Boy' bereiken beide de top tien en Greenfield & Cook heeft nog een handvol hits. Red Bullet heeft contacten in verschillende landen. Zo doet Greenfield & Cook optredens in Duitsland en Luxemburg. De halfbroer van Greenfield zorgt dat het duo in Italië de muziek mag verzorgen van twee films, maar de daar uitgebrachte singles doen vrijwel niets.

In 1974 laat Greenfield weten dat hij het liefste thuis liedjes wil schrijven en niet meer wil optreden. Peter Kok is daarentegen net gewend geraakt aan de maalstroom en besluit in zee te gaan met zanger Euson. Euson heeft geen manager en de zaaleigenaar moet na de show afrekenen bij Peter. Omdat hij de liedjes van Euson op zijn duim kent, speelt hij eveneens al snel mee in de band. Euson en Kok schrijven liedjes voor elkaar, want Poker ziet het zitten om een solo-single van Peter Cook uit te brengen: 'Chilean Girl'. In 1977 doet Kok mee aan het Nationale Songfestival met 'Pinokkio', maar de jury bepaalt dat Heddy Lester met 'Mallemolen' de Nederlandse eer mag verdedigen. Dan beginnen Euson en Kok aan de absolute climax in de speelfilm die nog moet worden gemaakt: Hun overstap naar Amerika.

Het valt niet mee voor het duo om in contact te komen met mensen die hun verder kunnen helpen. Wel hebben ze op een avond last van een ontzettend dronken man die beweert een beroemde zanger te zijn. Hij zingt op dat moment bij The Commodores. In Californië worden Kok, Euson en een vriend het slachtoffer van een brutale roofoverval. Kok wordt onder schot gehouden, terwijl de overvallers alles jatten wat enige waarde heeft. De mannen raken geld, juwelen en paspoorten kwijt. Ook verdwijnen ze met hun huurauto. De daders zijn nooit gevonden en het avontuur doet Kok en Euson oversteken naar Chili. Euson is daar al jaren een fenomeen, maar al gauw is hij niet meer 'die buitenlandse ster', maar gewoon een Chileense zanger. Dat doet zijn carriére niet goed. Euson en Kok verliezen in 1979 contact en in 1981 stapt Kok uit de muziekbusiness.

Zijn wapenfeiten sinds 1981 liegen er niet om: Hij zet een kantoor op voor RTL Plus, is de zakenbehartiger van Rupert Murdoch in Spanje en bakt in Madrid appeltaarten voor de horeca. Een paar jaar geleden is hij in Leiden begonnen met de verkoop van empanadas, een soort van Zuid-Amerikaanse pasteitjes met vulling van vlees, kaas, groenten of vis. Vorig jaar is hij echter toch weer terug naar Chili gegaan. Ik hoop dat de volgende stap in zijn ondernemingsdrang de autobiografische speelfilm gaat worden!

Raddraaien: The Beatles

Ik dacht dat ik dertien verderop moest zijn. Dat zou 'Ob-La-Di Ob-La-Da' zijn geweest. Blijkt toch 18 te zijn en, wat blijkt, ik kom uit op de laatste Beatles-single in de jaren zestig-bak. En dat moet natuurlijk ook de laatste jaren zestig-single van het kwartet zijn. Waar ik anders probeer een verhaal te schrijven over de artiest of groep in kwestie, daar volstaat bij The Beatles een songtitel al voor een bericht van normale lengte. Omdat 'Come Together/Something' een single met dubbele a-kant is en over beide evenveel valt te vertellen, hou ik de mogelijkheid van 'Come Together' open voor een volgende serie. Ik ga me in dit bericht richten op 'Something', de enige George Harrison-compositie voor The Beatles die als a-kant is verschenen. In Europa rekenen we 'Come Together' vooral als a-kant. De tweede Raddraaier van vandaag is 'Something' van The Beatles (1969).

John Lennon heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij niet bepaald gecharmeerd was van de George Harrison-composities. ,,Waarom denk je dat die zeurliedjes van George altijd aan het begin of einde van een plaatkant zitten? Omdat je ze eenvoudig kan overslaan". 'Something' verandert in dat opzicht veel. Niet alleen beschouwen Paul en John 'Something' als het beste wat George heeft voortgebracht, Paul vindt het zelfs het beste dat The Beatles heeft voortgebracht. Hij staat niet alleen in die mening, want na 'Yesterday' is 'Something' het meest gecoverd. In ons land doen Shirley Bassey (volgens mij 'beter dan The Beatles') en The Miracle Workers goede zaken met 'Something'. The Beatles-versie zélf wordt vermeld als dubbele a-kant, maar het is 'Come Together' dat over het algemeen als a-kant wordt beschouwd.

De eerste schets van 'Something' wordt gemaakt terwijl The Beatles hun dubbelalbum opnemen. Paul heeft voor een 'take' de studio alleen nodig en dus zijn de andere drie even vrij. George gaat naar een naastgelegen studio en werkt een idee uit. Omdat hij geen tekst weet en toch íets moet zingen, begint hij de titel van een James Taylor-song te citeren: 'Something In The Way She Moves' staat op het debuutalbum van Taylor dat op Apple zal verschijnen. Het 'Attracts me like no other lover'-gedeelte ontstaat gaandeweg. De basis van 'Something' is zo gepiept, alleen het tussenstuk neemt meer tijd in beslag en ook zal het The Beatles maar liefst 52 takes kosten voordat de definitieve versie op de band staat. Het is een liefdesliedje dat voor niemand in het speciaal is geschreven. Vaak wordt gedacht aan Patti Boyd, de lieftallige van George (en door Eric Clapton bezongen in 'Layla' en 'Wonderful Tonight'), maar George ontkent dit. ,,Toen duidelijk werd dat dit een single ging worden, heeft iemand een videoclip gemaakt van ons met de vrouwen. Toch dacht ik aan Ray Charles toen ik het schreef".

De eerste demo wordt door The Beatles vervaardigd op de 26e verjaardag van George. Deze zal pas in 1996 beschikbaar komen op het derde deel van 'The Beatles Anthology'. In 13 takes wordt de instrumentale track opgenomen, het overige deel bestaat uit 39 takes waarvan drie rechtstreeks de prullenbak in gaan. Oorspronkelijk moet 'Something' acht minuten duren en een piano-solo van John Lennon bevatten. Deze wordt eruit geknipt en Lennon zal het later gebruiken voor zijn song 'Remember'.

Bijna had iemand anders succes gehad met 'Something'. George heeft aanvankelijk helemaal niet het plan om het met The Beatles uit te brengen. Hij biedt het aan bij Jackie Lomax, de voormalige Undertakers-zanger die met Harrison's 'Sour Milk Sea' een hit heeft gehad. Waarom dit niet tot een plaatopname komt, is niet bekend. Harrison vent het dan uit naar Joe Cocker, maar The Beatles' versie wordt goed genoeg bevonden om op het nieuwe album te komen. In oktober 1969 verschijnt het als een single en de rest is geschiedenis.

Raddraaien: Cliff Richard & The Shadows

Zo kreeg ik het op de laatste vakantiedag plotseling erg druk. Ik zou een show waarnemen voor een collega, dat was al weken bekend. Toen realiseerde ik me opeens dat ik Do The 45 in Philly-stijl zou doen en ik daar nog platen voor moest klaar zoeken. Zie daar: Het is gisteren niet van publiceren gekomen, vandaar dat ik het vandaag goed maak met een dubbele Raddraaier. Ik verwacht dat het onderwerp van de tweede eentje van The Beatles zal zijn, ik hoef immers maar dertien plaatjes verderop te zijn van 'Help!' uit de jaren zestig-bak. De dubbele exemplaren van 'We Can Work It Out' maken dat ik het wel voor 'Come Together' ga redden! Of ik moet uitkomen op een Beatles-single die we al hebben gehad, dan verandert het verhaal. Zo ook bij deze aflevering van Raddraaien. Zeventien platen vanaf 'Hand Clappin' van Red Prysock vinden we Jim Reeves en die heb ik al eens in deze rubriek gehad. Zeventien verder en het wordt ineens erg actueel: 'The Young Ones' van Cliff Richard & The Shadows (1962).

,,Ik denk dat het veel zegt over je passie voor muziek". Dat compliment kreeg ik een paar maanden geleden nadat ik Gary Glitter in The Vinyl Countdown had gedraaid. Niet zo voor de vuist weg, maar even speciaal geïntroduceerd en ook op Facebook een verhaaltje gezet over de verwachte plaat. Natuurlijk weten we allemaal van de 'hobby' van Gary Glitter en ook dat hij hier, terecht, voor wordt gestraft. Moet je zijn platen daarmee in de ban gooien? Het merendeel van de radiomakers zal knikken, maar ik schud mijn hoofd. Wat voor misdaad een artiest ook heeft begaan, je kan het niet weglaten uit de muziekgeschiedenis. Hoewel het draaien van Gary Glitter een beetje controversieel is omdat in de glamrock leukere voorbeelden voor handen zijn (ik draaide zijn pop-hit 'It Takes All Night Long'), is en blijft het een onderdeel van de muziekhistorie. Dat je zijn hobby niet wil 'sponsoren', heeft ook helemaal niets te maken met het wel of niet draaien van zijn muziek. Glitter is slechts één van de talrijke voorbeelden van artiesten die nog nooit een stuiver hebben ontvangen van hun plaatverkoop of airplay. De Rolls-Royce en het grote huis waren van de platenmaatschappij, toen zijn contract met Bell afliep, raakte hij deze ook kwijt. Iedere zichzelf respecterende artiest-op-leeftijd gaat niet voor zijn lol rondlopen in een pruik en een pak uit het jaar nul. Niet dat ik probeer goed te praten wat Glitter op zijn geweten heeft, allerminst, maar het is de oorspronkelijke producer en vermoedelijk een reclamebureau dat de royalties van zijn platen ontvangt.

Het hoeft niet heel erg lastig te zijn om Gary Glitter te ontwijken, maar dat wordt anders wanneer je het over Cliff Richard hebt. Engeland is momenteel in de ban van een kindersex-schandaal dat heeft plaats gevonden in de jaren zestig en zeventig. Onder leiding van de televisiepersoonlijkheid Jimmy Saville (inmiddels overleden en tijdens zijn leven nooit aangesproken op iets dergelijks) werden feestjes gegeven met minderjarige jongens en meisjes. Het lijkt alsof iedereen die bevriend was met Saville, inclusief de volledige BBC-bezetting, op de hoogte was van deze smerige feestjes. Zo nu en dan komt er een naam vrij van een regelmatige bezoeker. De Australische zanger Rolf Harris is onlangs nog schuldig bevonden en mag de cel van binnen bekijken. Onlangs viel ook de naam van Cliff Richard en voor velen is dat geen verrassing. Maar... wat nu als Cliff schuldig wordt bevonden. Het Engelse antwoord op de rock'n'roll, niet de meest oorspronkelijke maar wel de meest definitieve, de man die in de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig maar liefst honderd Engelse single-hits op zijn naam wist te krijgen. Bekend van zijn deelname aan het Songfestival welke hij nooit won, maar waarmee hij wel de wereldwijde hits had: 'Congratulations' (1968) en 'Power To All Our Friends' (1973). Natuurlijk wekt het de meeste afschuw dat Cliff reeds was bekeerd tot het christendom toen hij deze feestjes met zijn vriend bezocht.

Maakt niet uit hoezeer je een hekel hebt aan dat schijnheilige 'The Millenium Prayer', Cliff Richard laat zich niet uit de muziekgeschiedenis verwijderen. Tien jaar geleden bestond het vermoeden dat Pete Townshend van The Who zich bezig hield met kinderporno. Dat is toen uit de wereld geholpen, maar wat als het waar was geweest? In één veeg 'My Generation', 'Tommy' en 'Quadrophenia' van tafel? Wat als John Lennon opeens één van de gasten was geweest? The Beatles weg uit de muziekgeschiedenis! Als Mick Jagger eveneens wordt 'gesnapt', begint de Engelse popmuziek met Gerry & The Pacemakers? Ik hoop dat ik hiermee heb uitgelegd dat het onmogelijk is muziek van zo'n 'misdadiger' te boycotten.

Ik heb Michael Jackson ook enkele malen aangehaald. Ook zo'n geval waarbij je vraagtekens kan plaatsen. Een hofhouding van managers en advocaten die met een fooi van Jackson's kapitaal slachtoffers het zwijgen kunnen opleggen. ,,Maar Michael Jackson was gewoon eenzaam", kreeg ik eens als respons. Waren Cliff Richard, Jimmy Saville en Rolf Harris dat niet? Het lijkt eenvoudig: Je verkoopt miljoenen platen en hebt nooit meer geldzorgen. Maar je moet verrekt oppassen met het kiezen van vrienden, want de meeste zullen profiteurs zijn. Uiteindelijk schaar je je bij mensen die precies hetzelfde luxeprobleem hebben. Dan kan een beetje plezier met een jong kind 'normaal' lijken. Is het niet en terecht dat de personen hun verdiende straf krijgen. Wat mij betreft treedt Cliff nooit weer op in het openbaar!

Ik heb mezelf ooit voorgenomen dat wanneer ik een muziekstuk 'mooi' vind, dat het dan niet uitmaakt wie de persoon erachter is. Ik heb me zo laten betoveren door Christina Aguilera en Robbie Williams, hoewel ik van beide personen niets moet hebben. Het kost mij dus ook geen enkele moeite om vrij te schrijven over Cliff Richard of het draaien van zijn platen. Laten we hopen dat het niet tot een algehele boycot zal komen, want daarvoor houd ik teveel van 'The Young Ones'.

Singles round-up: augustus 3

Ik had eigenlijk verwacht om de singles van Debra, Mary Love en The Kolettes op de mat te vinden bij terugkomst, maar Jörg maakt niet de meeste haast met deze bestelling. Ik zit er niet over in, hij heeft mij immers nog nooit een hak gezet. Dinsdag was het druilweer en nadat ik de fiets op het station heb gebracht, is de keuze niet zo moeilijk. Of het nu druilerig is op Hoogcruts of in Maastricht, dan blijf ik liever even in de stad hangen. Ik heb mezelf eveneens beloofd dat ik een paar plaatjes mag kopen, mits ze echt de moeite waard zijn. Eerst dwaal ik een beetje doelloos rond, in de hoop dat ik puur op geluk een platenzaakje vind. Achteraf gezien ben ik eentje voorbij gelopen. Tot slot maar met de vraag naar de VVV. De jongeman glimlacht: ,,Dat hoef ik niet eens op te zoeken. Halverwege de Brugstraat zit aan de linkerkant een nieuwe platenwinkel". Ik ben eerder de Brugstraat al door geweest en heb toen niets gezien. Bij een tweede inspectie is opnieuw nul op het rekest. Terug naar de VVV en toch maar eens 'ggoglen'. Jawel, de 'nieuwe' winkel zit in de Wycker Brugstraat, een straat die parallel loopt met de Brugstraat. Echt nieuw blijkt deze niet te zijn. Wél nieuw is Vinilo, een 'cadeauhuis' dat 'Music On Vinyl'-persingen verkoopt en van die verschrikkelijke kitscherige koffergrammofoons. De 'nieuwe' winkel zit er al jaren en is voornamelijk een boekenwinkel met een honderden elpees en een handjevol singles. Ik vind er drie. Dan loop ik door naar Zoomplus waar ik eerst de uitverkoopbak plunder (50 cent per stuk) en op het laatst de 'collectors items' ontdek. Ik moet kritisch zijn. Voor mijn Moody Blues-hobby had de single van The Wilde Three mee gemoeten en hij is voor twintig euro niet erg duur, maar ik heb bij die eerdere winkel al een 'duurdere' single op de kop getikt en dus laat ik die liggen. Hier is de vangst van dinsdag.

* Barclay James Harvest- Life Is For Living (NL, Polydor, 1980)
Eén van de minst kleurrijke platen uit de muziekgeschiedenis. Een groepje dat haar hoogtijdagen in de jaren zeventig heeft dat krampachtig probeert mee te gaan met haar tijd. Dat is 'Life Is For Living' in een notendop. Toch heb ik deze single nog niet en voor vijftig cent kan ik hem domweg niet laten liggen.

* The Clique- Sugar On Sunday (NL, London, 1969)
Die single heb ik al op de originele Amerikaanse White Whale en weet bij aanschaf al dat er geen klap aan is. Toch kan ik deze Nederlandse persing niet laten liggen, zeker nu die slechts vijftig cent hoeft te kosten. Bij thuiskomst blijkt het andermaal. Zowel 'Sugar On Sunday' als de b-kant, 'Superman', zijn quasi-psychedelisch. 'Sugar On Sunday' komt overigens uit de pen van Tommy James van The Shondells, dus dan weet je het wel. Ik ontdek nu net dat The Clique uit Texas afkomstig is. Dat die niet verward moest worden met de Engelse groep wist ik reeds. In 1997 kocht ik een paar cd's in Denemarken met jaren zestig-psychedelica uit Texas en ik kan me herinneren dat daar een erg leuk nummer op stond van The Clique. Daar hoor je op deze single niets van terug.

* Jacques Dutronc- Les Playboys (NL, Vogue, 1967)
Ik raak een beetje opgewonden als ik deze plaat in mijn handen hou. Zocht ik deze niet? Nou, in principe is alles van Jacques Dutronc welkom, zeker voor een zacht prijsje als deze (vijf euro voor een fraaie single in dito fotohoes), maar achteraf gezien ben ik toch meer op zoek naar 'La Responsable'. Die is doorgaans ook een tikkeltje duurder.

* The Free Movement- I've Found Someone Of My Own (US, MCA, 1971, re: 1980)
Eigenlijk de andere kant van 'Walkin' In The Rain With The One I Love' van Love Unlimited, maar omdat ik die al anders heb, reken ik The Free Movement tot a-kant. Ik zag zonet even snel het Italiaanse hoesje voorbij komen en er staat me ineens iets van bij dat ik die heb. Tja, wat moet je zeggen van The Free Movement? Soulvol? Mwah... Ik vind hem zelf een beetje poppy en kouwe drukte. Ook deze is vijftig cent, dus mij hoor je niet klagen.

* Jenny & The Rascals- You Told Me A Lie (NL, Artone, 1965)
Het valt natuurlijk ook niet mee voor een single van The Free Movement als deze zich in het illustere gezelschap van Jenny & The Rascals bevindt. Deze duik ik op in die tweedehands boekenzaak. Plaat en hoes zijn optisch in nieuwstaat, bij het draaien blijkt aan het einde van 'You Told Me A Lie' een bobbel te zitten, waardoor die blijft hangen. Jammer, want ik vind het de meest interessante kant. Jenny Streur komt gewoon uit Den Haag maar klinkt als een echte Amerikaanse rhythm & blues-zangeres. Hoe professioneel The Rascals ook proberen te klinken, het is toch ietwat onbeholpen. Iets dat vaker optreedt bij Nederbiet-groepen. Vijftien euro uitgeven voor een single in een tweedehands boekenwinkel doe ik niet vaak, het moet eerder als compensatie voor het druilerige weer bekeken worden plus dat het een vrij eenmalige kans is. Deze single is erg gezocht en dat beperkt zich niet tot de landgrenzen. De 'hanger' daar gelaten is het een koopje!

* Liquid Gold- Where Did We Go Wrong (NL, CNR, 1982)
Naar deze single ben ik een paar jaar op zoek geweest. Ik herinner het liedje wel, maar weet nooit wie de artiest is. Als ik dan eindelijk hoor dat het van Liquid Gold is, kijk ik raar op. Liquid Gold? Dat ken ik van enigszins platvloerse disco-stampers als 'Dance Yourself Dizzy'. In 'Where Did We Go Wrong' horen we zowaar een band met een zangeres en het is gewoon een steengoede popsong.

* Love Child's Afro And Cuban Blues Band- Ask Me (US, Roulette, 1975)
Puur uit nieuwsgierigheid meegenomen, maar er blijkt geen klap aan deze plaat te zijn. Op één kant doet het een half-om-half instrumentale versie van Blauwe Bak-favoriet 'Ask Me' van Ecstasy Passion & Pain. Die is eveneens op Roulette uitgebracht, maar Love Child heeft het opnieuw opgenomen. Op de andere kant doet het 'Black Skin Blue Eyed Boys' van The Equals op een zelfde weinig interessante menier. Gezien de prijsstickers op Jenny & The Rascals en Jacques Dutronc heb ik deze gratis gekregen.

* The New Dutch Organ Group- Holland Disco (NL, GIP, 1978)
Hoe meer 'oorwurm' wil je hebben? Voor vijftig cent en één keer The Vinyl Countdown heb ik op zijn minst toch even lol gehad.

* Gene Pitney- Nessuno Mi Puo'giudicare (NL, CBS, 1966)
Vijftig cent! Een Gene Pitney-original in fotohoesje. Natuurlijk moet die mee. Pitney heeft met dit nummer in 1966 mee gedaan aan het songfestival van San Remo. Wie herinnert zich 'Donder Donder Nu Maar Op' van Martin Eden, een tipnotering uit 1988? Welnu, dat blijkt gebaseerd te zijn op dit 'Nessuno' van Pitney. Zingen kan de man wel en dus is het een vocaal hoogstandje, maar verder is de plaat heel erg voor de heb.

* Minnie Riperton- Lovin' You (NL, Epic, 1975)
Ze zit al in de Blauwe Bak met The Gems, maar deze mag in de reserve-Blauwe Bak. De conditie van deze plaat is eenvoudig te omschrijven. Optisch in nieuwstaat, maar in de hoogste tonen 'scheurt' het een beetje. We blijven dus rondkijken voor een goede Engelse persing!

* Rose Royce- Wishing On A Star (NL, Warner Bros., 1977)
Vijftig cent en 'we maken wel een prijsje als je meer afneemt', maakt dat ik ook een paar vervangende exemplaren meeneem. De singles zijn namelijk allemaal in erg goede staat. Mijn 'Wishing On A Star' heb ik al sinds 1992. Sterker nog: Ik heb hem gekocht terwijl The Cover Girls met hun uitvoering in de Top 40 stond. Toch is die plaat vanaf dag 1 brandhout geweest en nu beschik ik over een beter exemplaar van dit héérlijke nummer!

* Lee Roy- Here We Go Round (Frankrijk, AZ, 1975)
In eerste instantie laat ik hem liggen totdat ik hoor dat de singles slechts vijftig cent per stuk zijn. Blijkt nog een hele interessante aankoop! Lee Roy wordt geboren in Boston, maar trekt in de jaren zeventig naar Europa. In 1975 verschijnt deze single. 'Here We Go Round' is qua melodie gelijk aan 'Quiereme' van Julio Iglesias, maar kan niet ontdekken wie van de twee als eerste was. Lee Roy is naast een prima zanger ook nog eens goed om te zien en dus wordt hij in 1977 het stralende middelpunt van de disco-groep Santa Esmeralda. Want... Lee Roy staat als Leroy Gomez ingeschreven bij de burgerlijke stand! Het maakt de plaat zélf niet veel interessanter, maar het verhaal is de vijftig cent dubbel en dwars waard!

* Starland Vocal Band- Afternoon Delight (UK, RCA Victor, 1976)
Die heb ik al in de 'gewone' Nederlandse of Duitse uitdossing en volgens mijn geheugen ook niet bepaald slecht, maar deze Engelse oogt meteen perfect en dat is die ook. Verder heb ik een enorm zwak voor 'Afternoon Delight', het brengt een herinnering uit 1997 te boven en dus is de single een feestje voor mij!

* Uriah Heep- Return To Fantasy (NL, Bronze, 1975)
En volgens mij kon die single wel een vervanger gebruiken. Het fotohoesje heb ik al en voor vijftig cent heb ik een prima exemplaar op de kop getikt.

* Brenton Wood- The Oogum Boogum Song (Duitsland, Liberty, 1967)
Ik heb de originele Double Shot, maar deze is flink uit het lood geslagen. Twee euro voor een fraaie Duitse met 'fotohoes' is niet verkeerd. Ik weet niet meer met welke plaat het had te maken, maar feit is dat ik een half jaar geleden opeens heel erg heb verlangd naar deze single vanwege een andere plaat in mijn koffers. Als het me te binnen schiet, nu kan ik 'The Oogum Boogum Song' zonder een probleem draaien!

Week Spot: Alfreda Brockington

Alleen komende zaterdag doe ik nog een 'speciale' aflevering van Do The 45 en vanaf volgende week is alles weer bij het oude. In verband met deze bijzondere afleveringen heb ik iedere week een zorgvuldig uitgekozen Week Spot. Omdat ik zaterdag muziek uit Philadelphia ga draaien, moest de Week Spot-artiest(e) een link hebben met Philadelphia. Ik heb daarom gekozen voor een 'classic Week Spot', een plaatje dat het écht verdient om nog eens in de schijnwerpers te staan. Maar omdat de informatie omtrent de artieste erg minimaal is en dit reeds het achtste bericht van de avond is, vergeven jullie mij misschien dat de Week Spot ietsje korter is dan gebruikelijk? De Week Spot van deze week is 'Spilt Milk' van Alfreda Brockington. Hoewel de opname uit 1967 stamt, duurt het maar liefst 35 jaar voordat deze beschikbaar komt.

Ik leer Alfreda kennen middels 'The Northern Soul Jukebox'. Daarop staat haar meest gewilde nummer, 'Your Love Has Got Me Chained And Bound' uit 1969. Bij de eerste zoektochten naar die single blijkt daar lastig aan te komen en als-ie opduikt? Tja, het zijn geen monsterprijzen, maar echt goedkoop is die niet. Een paar maanden geleden adverteerde een Amerikaan met een G-tje (héél erg minimaal!) voor twintig dollar, maar helaas verzond hij niet naar het buitenland. Het zou wel eens de enige kans geweest kunnen zijn, net zo'n geval als 'Before It's Too Late' van Jackie Day of 'Hide And Seek' van Lillian Dupree. Goede exemplaren zitten al snel rond de zeventig dollar en daarboven. Het is in de eerste maanden van 2012, lang leve de verhuispremie, dat ik groots boodschappen doe. In die tijd kom ik 'Spilt Milk' tegen. Ik kan me het moment nog goed herinneren. Ik schrik me een hoedje als ik de plaat opzet. Dat moet een smerige naald zijn op mijn nieuwe plaat? Nee, naald is schoon. Nog eens opzetten? Opnieuw geruis en gekraak. Krijg nou wat? Bij een derde poging ontdek ik het 'euvel': De plaat is rechtstreeks van een acetaat opgenomen zonder enige vorm van geluidsrestauratie. De schijf is dus nieuw, maar de opname heeft bijgeluiden. 'Nicer Girl' van The Assassins op de b-kant klinkt nóg beroerder, maar het heeft zijn charme.

Om met de deur in huis te vallen: Alfreda's stem lijkt als twee druppels water op die van Aretha Franklin. Hoewel ik zelf niet heel erg gecharmeerd ben van de zogenaamde 'Queen Of Soul' (dat is voor mij Etta James, mag ik de vroege opnames van Aretha (vóór haar bekende Atlantic-periode) wel. Daar klinkt Aretha alsof ze rechtstreeks vanuit de kerk de platenstudio is ingerend. Het 'rockt', het klinkt puur, waar ze onder leiding van Atlantic naar mijn mening te geforceerd en 'te mooi' moest zingen. Alfreda is daarentegen een zangeres die geen grammetje succes heeft gehad en dus altijd haar eigen ding heeft kunnen doen. Ook Alfreda klinkt alsof ze dicht bij de gospel staat, maar helaas bestaan er geen biografische gegevens. Bijgevoegde foto is de enige die we van haar hebben.

Over de totstandkoming van 'Spilt Milk' is weinig bekend. Het zou voor Phil-L.A. Of Soul zijn opgenomen en hoewel ik een vast geloof heb in de informatie van Dave Rimmer, wordt de plaat in iedere context van Phil-L.A. Of Soul genegeerd. Het nummer wordt rond dezelfde tijd eveneens opgenomen door de groep The Elegant Shades, maar ook dat komt nooit officieel uit. Zal het toch aan de titel hebben gelegen? Het zou kunnen wijzen op een eufemisme. Hoe dan ook: In 2002 brengt Goldmine de cd 'The Northern Soul Of Philadelphia Vol. 3' waar 'Spilt Milk' voor het eerst wordt gepresenteerd. Tegelijk verschijnt ook de genoemde single. Sindsdien zijn er nog een aantal opnames van Alfreda vrijgekomen, maar niets haalt het bij deze 'Spilt Milk'. Het is van de uptempo dingen haar beste, zelfs nog beter dan 'Chained And Bound' als je het mij vraagt.

Alfreda maakt vervolgens nog twee singles voor Phil-L.A. Of Soul: 'Chained And Bound' (1969) en 'You Made Me A Woman' (1970). Die laatste, een pure gospel-geïnspireerde ballade, zit sinds vorig jaar in de Blauwe Bak. Volgens Anna King, een van de zangeressen van The Brockingtons, heeft Alfreda nimmer bij die groep gezongen en is er evenmin een directe band tussen haar en naamgever Irwin Brockington. De connectie met zanger Julius Brockington is eveneens uitgesloten. Er zouden naar verluid drie familie-clans zijn in Philadelphia met deze achternaam. Alfreda zou getrouwd zijn met een lid van The Brockington Chorale Ensemble, hetgeen betekent dat Brockington niet eens haar eigen naam is. Nogmaals: Dit is het resultaat van een uurtje spitwerk, meer valt er niet te behalen. Wat rest is de muziek en 'Spilt Milk' heeft zich bewezen als een favoriete Blauwe Bakker en mag dus met alle recht een week de Week Spot zijn.

L van lopen

,,Ik snap het niet", zei laatst iemand tegen me. ,,Ga je met de fiets naar Zuid-Limburg om vervolgens te lopen?". Hoewel fietsen het hoofddoel is, mag ik ook graag wandelen. Niet zover dat ik blaren op mijn voeten krijg, maar een bochtje om werkt bijna net zo ontspannend als een fietstocht. Ik heb donderdagavond weinig fut als ik op de camping arriveer en de tent heb opgezet. Ik ga vanavond niet koken en heb ook al kennis gemaakt met de helling tussen Hoogcruts en Slenaken. Met de nieuwe koptelefoon op swing ik over de Schilberg naar Slenaken. In 1986 ben ik met mijn ouders en broer op vakantie geweest in Slenaken en toen huurden we een vakantiehuis op de Schilberg. Ik heb geprobeerd het huis te vinden, maar ben daar niet in geslaagd. Misschien dat mijn herinnering aan die zomer iets is vertekend of het huis staat er niet meer. Nadat ik heb gepind, ga ik patat eten bij een cafetaria en klim weer naar Hoogcruts. Er is iets wat me tijdens het bezoek op viel en nu middels Google wordt bevestigd: De camping mag dan onder Slenaken worden geadverteerd, Hoogcruts zélf is eigenlijk Noorbeek en valt daarmee in een andere gemeente dan Slenaken.

Vrijdag- en zondagavond herhaal ik het recept voor wat betreft de wandeling over de Schilberg, verder beperkt het lopen zich vooral tot fiets-aan-de-hand bij een helling. Het ommetje door Slenaken over de Schilberg is ongeveer een uurtje en is daarmee een uitstekende verpozing na de maaltijd. Je merkt dat het eind augustus is, want rond half tien valt de duisternis in en na tien uur is het pikkedonker. In de tent vermaak ik me middels sudoku's en muziek en ga meestal rond elf uur slapen. Elf uur erin en acht of negen uur eruit. Dat zou ik thuis ook moeten doen? (Het is inmiddels tien voor vier 's nachts als ik dit schrijf...).

Meer heb ik eigenlijk ook niet te vertellen over de vakantie. Mijn herinnering heeft een paar prachtige foto's gemaakt die herinneren aan een schitterende vakantie. Hier kunnen we het een jaar op doen.

Op de foto staat het voormalige klooster van Hoogcruts, naast de camping. Het is in 1979 volledig uitgebrand en heeft jarenlang staan verkrotten. Sinds een paar jaar wordt het stukje-bij-beetje gerestaureerd, als onderdeel van een opleiding. Of het helemaal 'af' gaat komen, is dus maar de vraag.

I van inspanning

Op één van de pagina's ter promotie van Slenaken en omgeving wordt fietsen als een bezigheid genoemd voor 'doorzetters met veel versnellingen'. Tja? Ik ben ten opzichte van mijn laatste fiets 17 versnellingen erop achteruit gegaan, maar ik schakel nauwelijks. Het schakelen heb ik pas afgelopen weekend geleerd. Bij iedere vorm van inspanning denk ik in het begin 'ik heb vakantie' en stap af om middels de benenwagen omhoog te klimmen. Toch gaat dit ook snel vervelen en bovendien schiet het qua kilometers niet heel erg op. Zo begin ik zaterdag aan de beklimming van de helling van Vijlen en ga hierop stuk. Een dag later weet ik het al een stuk beter in te schatten met het schakelen en is alleen in de buurt van Visé een heuvel die me klein krijgt. Het stijgingspercentage is daar vijftien procent met alleen in de bochten een stukje vlak. Een bocht is te weinig om gang te zetten, dus gewoon fiets aan de hand. Sigaartje in de mond, want we hebben per slot van rekening vakantie!

M van Myriam (en ikke)

Over de exacte datum verschillen de meningen. Feit is dat Wolfman-collega FourFingers Lightning met vakantie was en dat NorthernGirl zijn blues-show voor haar rekening nam. Volgens mij was het rond Pasen 2013, maar volgens Myriam moet het later zijn geweest. Hoe dan ook: NorthernGirl laat mij voor het eerst naar twee uren blues luisteren op de radio. Doorgaans hou ik dat geen drie kwartier vol! Het moet voor Myriam de kennismaking met Wolfman Radio zijn geweest. Niet om het ene of het andere, maar de chatroom is een komen en gaan van mensen. Er zijn slechts een handjevol residenten die iedere avond en iedere show aanwezig zijn. Toch kan ik stellen dat Myriam de enige is geweest in het afgelopen jaar die werkelijk is gebleven. En hoe? Ze heeft op één show na alle afleveringen van Floorfillers bijgewoond en dat terwijl ze vrijdagochtend ook weer aan de bak moet. Met Do The 45 is ze vaak aan het werk, maar bij The Vinyl Countdown is ze meestal present. Zodra Slenaken een idee wordt, bestaat ook al het voornemen om Myriam eens in levende lijve te ontmoeten. Dat heb ik maandag gedaan.

Ik meende dat ze in Kanne woonde, maar daar komt ze oorspronkelijk vandaan. Toch gek dat ik zondagmiddag middels Kanne België binnen kom. Haar woonplaats draagt de naam Zussen en ligt een paar kilometer verderop. Ik wil de fietstocht van zondag herhalen en dan de kortste weg over Maastricht, maar aan de zuidkant van de stad herinner ik me dat ik vakantie heb en fiets het zuiden in. Bij Eijsden steek ik over en ga dan een stukje van de fietstocht van de dag ervoor in tegengestelde richting. Even voor Kanne neem ik contact op met Myriam (hoewel we zaterdag al hebben afgesproken dat ik maandag zal langskomen) en wordt duidelijk dat ik naar Zussen moet. Dat moest dan maar via de Zusser Del, een heuvel met een prachtige naam. Het lijkt iets op de vloek die me ontglipt terwijl ik het tracht te bedwingen. In Zussen weer contact met Myriam en ik blijk om de hoek te staan. Er is blijkbaar op me gerekend want de chocolade staat op tafel en er wordt om de haverklap koffie gezet. De ontmoeting is bijzonder. Dingen die té lastig zijn voor de chatroom of voor privé-boodschapjes op Facebook kunnen nu uitgesproken worden. Het is tijdens de heenweg bijna zomers geweest, maar als we rond half drie een rondje Zussen maken, regent het. Niet heel indrukwekkend en dan bedoel ik de regen, hoewel het dorp ook in een diepe slaap lijkt te zijn.

Na de 'fotoshoot' verlaat ik rond half zes Zussen. Het druilt dan aardig en dat blijft het doen tot op de camping. Zelfs midden in de nacht is het geen moment droog. Als ik Maastricht net achter me heb gelaten, krijg ik opeens een geweldig idee. Nee, ik fiets niet terug, maar dat doe ik de volgende dag wel. Feit is dat de bus van Gulpen naar Maastricht vóór de camping stopt. Ik ga dinsdag dus op de fiets naar Maastricht. Een kilometer voor het station loopt het ketting eraf, maar dat deert me niet. De fiets de bewaakte fietsenstalling in en na een platenstrooptocht in Maastricht met de bus naar Hoogcruts. Daar ben ik vanochtend ingestapt met tent en al en zo naar Maastricht om met fiets en al op de trein te stappen. De resultaten van de platenstrooptocht kunnen jullie een dezer dagen verwachten in een Singles round-up.

B van België

Ik kom pas naderhand erachter dat ik me op de grens van Vlaanderen met Wallonië begeef. Vandaar dat iedereen Frans sprak. Ik had me er nog aan geërgerd. Ik dacht dat het gewoon de stijfkoppige grensgevallen waren, zoals je die op de grens van Brabant treft. Hoezeer België op steenworp afstand ligt, blijkt donderdagavond wanneer ik de eerste maal over de Schilberg loop. Er staat een handwijzer die St.-Martensvoeren aangeeft: Drie kilometer. Als ik vrijdagmiddag het gasflesje heb gehaald in Margraten en mijn rugzak aardig vol zit, besluit ik terug te fietsen naar de camping. Daar is het hemels mooi weer en dus stap ik op de fiets naar St.-Martensvoeren. Dat is bergafwaarts. Ik heb de herberg niet meer kunnen traceren. Volgens Google schijnt het nog wel te bestaan, maar in mijn herinnering was het een oud pand en niet het moderne dat ik op Google vind. Ik fiets door naar Voeren op zoek naar het bewuste terrasje van 1994, maar het is al snel duidelijk dat de Voerstreek erg is veranderd in twintig jaar. Ik verlaat Voeren middels toeristische fietspaden en kom Nederland binnen bij Eijsden. Daar hangt een zwarte wolk en eenmaal in Eijsden begint het te regenen. Omdat ik daar naar de winkel moet, hoop ik nog even dat het wel zal overwaaien. Niet dus...

Zondag heb ik geen fietsplan, maar de dag leent zich uitstekend voor een fietstocht. Omdat ik maandag naar Myriam zal gaan, probeer ik vandaag iets te oriënteren. Ik zak dus af naar Maastricht. 'Af zakken' is doorgaans zuidwaarts, maar hier is het noordwestelijk. Het af zakken heeft dan vooral betrekking op het naar beneden gaan qua hoogte. Ik passeer dorpjes als Mheer en Gronsveld en heb al besloten om via Maastricht even België in te gaan als ik een bord zie voor een pontje naar de overkant. Het vaart de allerlaatste dag van het jaar en voor twee euro ben ik in België. Bovendien geeft het biljet recht op een gratis kop koffie in een nabijgelegen uitspanning. Deze is op het terrein van de ENCI. Buiten de gratis koffie vink ik de voorgenomen vlaai af. Op het terras is het heel even zomer, maar even later op de St.-Pietersberg regent het even. Dan kan ik gaan afdalen en kom uit in een dorpje. Zeg me niet dat het waar is. Ik kom uit in Kanne.

De telefoon heb ik op de camping gelaten en dus kan ik Myriam niet bellen. Maakt ook niet uit. Ik wil vandaag vooral fietsen. Dat doe ik vervolgens via het Belgische fietsnetwerk. Enig nadeel is dat de routewijzers geen plattegronden of iets dergelijks hebben, waardoor ik moet oriënteren op de wind en het gevoel welke richting ik uit ga en waar ik moet omkeren. Dat doe ik ter hoogte van Visé waarna ik noordwaarts ga richting Voerstreek. In Moelingen, nét weer Vlaanderen, passeer ik Frituur 't Brökske. De dame op de foto bestiert de toko en zij maakt mijn dag! Een en al Vlaamse vrolijk- en gezelligheid. Ik wil eigenlijk alleen maar drinken, maar kan nu net zo goed even België 'vieren' met een frietje tartaar. Binnen de kortste keren ben ik weer in Voeren en begin de moeizame klim bij St.-Martensvoeren. Dat is veelal lopen. Hoogcruts is niet voor niks één van de hoogstgelegen plaatsen in de omgeving en dit is het nadeel.

U van Urlaub

Ik had eigenlijk maar twee vaste plannen: Een bezoekje aan Myriam in België en een fietstochtje naar Aken. Dat laatste wilde ik vrijdag doen nadat ik donderdag had gezien dat ik de LF6 bij Gulpen kan oppikken. De LF6 gaat in principe van Maastricht tot Aken, maar is min of meer een verbinding van België met de Duitse grens. Ik zie nu dat de LF6 vijfendertig kilometer is, maar dat heeft in Limburg een andere betekenis dan in noordelijke gedeeltes van Nederland. Hier telt het aantal heuvels en de steilheid van deze bulten. Ik zal van Gulpen tot de Duitse grens twintig kilometer hebben gefietst, maar qua inspanning staat het gelijk aan zestig kilometer in Drenthe. Ik wil vrijdagochtend op de heenweg een gasflesje oppikken in Gulpen, maar als blijkt dat ik deze in Margraten moet halen, verschuift het bezoek aan Aken naar zaterdag.

De achterband heeft lucht nodig en dus ga ik eerst Gulpen in om de band op te pompen. Dat is dag en nacht verschil. Koud op de LF6 kan ik meteen beginnen met het klimwerk. Dat is dan vooral lopen, want zoals ik bij de I ga schrijven, moeten mijn knieën even wennen aan het fietsen in Limburg. De trui kan ook spoedig de rugzak in en op zekere momenten is het zomers warm. In Mechelen, gewoon in Nederland, steek ik bij een winkel aan voor pakjes drinken en onderweg zit ik een paar keer uit te puffen op een bankje. Het is nu eenmaal veel lopen. Ik denk dat ik op dit moment minder moeite zou hebben gehad met enkele hellingen, maar er zitten een paar gemene tussen. Wat te denken van Vijlen, het dorp op de foto. De afgebeelde kerk is het hoogst gelegen gebedshuis in Nederland. Dat zegt meer dan genoeg? Toch leer ik het daar al een beetje, want ik kom toch bijna op de helft. Lemiers is dan voorlopig het laatste Nederlandse dorp en daar houdt de LF6 op. De Duitsers zetten de route echter toeristisch voort. Het is niet altijd even duidelijk, maar een mooie omgeving is het wel. Plus dat het redelijk vlak is!

Rond de middag ben ik in Aken. Ik heb niet een echt doel. Ik zou best even willen speuren naar singles, maar heb me voorgenomen zeer kritisch te zijn. Het centrum zélf is te druk voor een rustzoeker en speurend naar tweedehands platen verlaat ik de winkelstraten voor de straatjes erom heen. Op een zeker moment wordt duidelijk hoezeer ik in de achterbuurten terecht ben gekomen. Ik vind het wel erg respectloos om de vriendelijke raamdame te negeren en dus maak ik een babbeltje met haar. Helaas voor haar ben ik geen klant. De 'Kaffee-mit-Kuchen' staat op mijn lijstje, maar ik kan geen geschikte tent vinden. Aan het eind van de Pontstrasse zit een bakkerij waar ik dan toch een fruitgebakje en een mok koffie naar binnen werk. Op de fiets naar de grens bij Vaals. Dat is niet moeilijk te vinden: Het is daar waar die zwarte lucht hangt. Ik ben goed en wel in Vaals als het begint te plenzen, gevolgd door stevig onweer. Ik duik een café in en hou het droog. Even na Vijlen zie ik een handwijzer van Slenaken. Ik volg die route, maar ben na twee kilometer doodop. Hoe kan dit? Dat zal blijken. Ik ben op de Eperheide en ik ben me niet bewust van hoe hoog ik zit. Dat realiseer ik me pas als ik aan de afdaling begin. Flitsen van de Yorkshire Moors schieten door mijn hoofd. Ik zou nu wellicht ook 90 kilometer per uur kunnen halen, maar ik hou iets meer van het leven ten opzichte van 2001 en dus rem ik zo nu en dan af. In Epen zelf is het weer 'Urlaub' en loop ik waar het begint te hellen. Aan de voet van de beklimming van Hoogcruts eet ik een ijsje en kan ik tevreden terug kijken op het Duitse uitstapje.

R van regen

Aanvankelijk is het idee om naar de omgeving naar Enschede te gaan, maar vanwege de weersverwachting op de langere termijn valt de keuze ineens op Limburg. Ten opzichte van Oost-Nederland zou het in Limburg droger zijn in de geplande periode. Natuurlijk stonden daar ook regenbuien ingetekend en wist ik ook dat het weer zich steeds lastiger laat voorspellen. Ik had ook maatregelen genomen. De korte broek heb ik thuis gelaten en in plaats daarvan paraplu én poncho mee. Ook maar een extra broek voor het geval ik eens mocht nat regenen. De regenbuien van de afgelopen week zijn op één hand te tellen, al heb ik voor de tijdsduur van het laatste 'buitje' assistentie nodig. Dat hou je niet op een paar handen...

Het heeft donderdag wel gedreigd, maar het is droog gebleven. Ik ben volgens plan van Meppel naar Heerlen gegaan in de trein en ben vanuit die laatste plaats naar Slenaken gefietst. Vrijdag begint ook droog en zonnig. Het is maar een geluk dat ik het gasflesje niet in Gulpen kan vinden en dus terug moet fietsen naar Margraten. Na een korte stop op de camping ga ik de Voerstreek in en als ik bij Eijsden de grens wil oversteken, fiets ik de bui tegemoet. Nu heb ik geen paraplu of poncho bij me en dus kun je me uitwringen als ik op de camping arriveer. Zaterdag word ik op de grens tussen Aken en Vaals getrakteerd op een felle onweersbui. Ik schuil in een cafeetje en de volgende regen is wanneer ik een kilometer vanaf de camping ben. Zondag heb ik tweemaal geluk. Eerst gaat het regenen als ik op de Sint-Pietersberg ben en houdt een toevallig passerende boom (...) mij droog. Even later wil ik even rusten op een bankje onder een oude kastanje als de lucht even opengaat. Voor de duur van twee sigaretjes regent het en zit ik droog.

Het zijn steeds buien en dus raak ik nog niet meteen in paniek als ik maandagmiddag met Myriam een rondje door het dorp maak. Het zal wel overwaaien... Nou? Toch niet helemaal. Vanaf Zussen tot de camping in Hoogcruts heeft het continu geregend. De poncho kan niet voorkomen dat mijn jack zeiknat is, maar daaronder hou ik het wel droog. Op de camping trek ik tot tweemaal toe de poncho aan om snel even naar de wc te kunnen, want het is echt geen minuut droog. Ook gedurende de nacht blijft het regenen. De boer vertelt me die avond: ,,Ik heb het nog nooit zó meegemaakt. Ik had gisteren een kruiwagen laten staan op het erf. Die liep over! Anders is het wel eens een emmer vol water, maar een kruiwagen?". Ik geloof het meteen! Dinsdagochtend is het even droog en volgens iemand zal het tot drie uur die middag droog blijven. Hij heeft het mis, want een uur later regent het alweer. Ik ben dan onderweg naar Maastricht, maar trek de poncho niet eens meer aan. Ik geloof het wel. Als het dinsdagavond om elf uur stopt met regenen, heeft het buiten een of twee uren op dinsdagmorgen 32 uur geregend. Maar... om nou te zeggen dat de regen mijn vakantie heeft verpest? Allerminst! Het heeft wel een rol gespeeld en mocht daarom niet ontbreken in dit overzicht.

G van genieten

Het idee van de foto's met de steekwoorden bestaat al weken. Ik had thuis zelfs al een paar steekwoorden bedacht. De definitieve vaststelling van de letter G is pas gisteravond ontstaan. Want... hebben we genoten? Volmondig ja! In deze zeven (korte) berichten zal ik aan de hand van de steekwoorden stukje-bij-beetje mijn weekje Limburg uit de doeken doen. Omdat Blogger in het overzicht de meest recente bovenaan zet, begin ik bij de G. De beginletters van de berichten vormen een woord. (De foto toont precies zo'n plekje op de camping waar ik mijn tent had staan. Mijn tentje is namelijk een 'stukje' kleiner dan die op de foto...)

,,Geniet je nog wel?". Bij ieder telefonisch contact met mijn moeder kwam steeds weer deze ene vraag. ,,Natúúrlijk geniet ik", liet ik dan weten en daar is geen woord Frans bij! Zeker vorig jaar heeft een nieuwe betekenis gegeven aan het woord 'vakantie'. Niet alleen maar inspanning, maar ook ontspanning wanneer ik dat wil. De afgelopen vakantie is ietsje 'actiever' geweest, maar alles is weloverwogen gegaan. Er zit geen enkele activiteit tussen die móest gebeuren omdat het 'zo leuk lijkt op papier'. Niet de schaamte die ik bij de fietstocht in 2010 had als ik het eens een dagje rustig aan had gedaan.

Ik heb genoten in mijn tentje, op de fiets en bij diverse uitspanningen. Beide objecten welke ik op mijn 'to do'-lijstje had staan, heb ik tijdens het verblijf genoten: 'Kaffee-mit-Kuchen' en vlaai. Er is zelfs nog een derde bij gekomen: Vlaamse friet met tartaar. Buiten een mager patatje op donderdagavond heb ik iedere avond bij de tent gegeten en vooral op vrijdag was het bijna gastronomisch. Dat is ook een G. G had ook voor gasflesje gekund, want dit ding heeft mijn plan voor vrijdag in de war gegooid, maar achteraf gezien heeft het zo moeten zijn. Genoten? Volmondig 'ja'. Ik hoop dat de komende zes berichten dit zullen bevestigen!

Week Spot: Peaches & Herb

Dubbele verrassing. Ik heb opnieuw een zwaar inactieve dag gehad. Het opnemen van een tweede mixtape is hier debet aan en over het weer wil ik het niet eens hebben. Ik heb zojuist toch voor elkaar gekregen om de tent, slaapzak en kookgerei in één tas te krijgen, zodat ik de rugtas vrij kan houden voor kleding. Omdat het kwik nauwelijks boven de 20 uitkomt (en zondagnacht zelfs 9 graden!), moet ik broeken en truien meenemen in plaats van korte broek en t-shirts. Die tas gaat bol staan! Nu is het zaak om morgenochtend in actie te komen en wellicht zou ik morgenmiddag op de trein naar Sittard kunnen. Hoewel? Als het echt tegenzit, ga ik lekker donderdag. De tweede verrassing is de keuze voor de Week Spot. Ik heb afgelopen nacht een tweede mixtape opgenomen. Ik moet mezelf weerhouden, want ik wil hem bewaren voor de vakantie, maar hij is erg goed geslaagd. Eén van de nummers in de mix van twee uur-en-een-kwartier (precies 50 titels) is 'Soothe Me With You Love' van Peaches & Herb en opnieuw verbaas ik me over de schoonheid van het nummer. Weer een staaltje van Van McCoy-magie. Dus besluit ik The Lovelites nog even uit te stellen en vandaag eerst 'Soothe Me With Your Love' van Peaches & Herb te presenteren.

Peaches & Herb is natuurlijk het beste bekend vanwege hun hit 'Reunited' (1979) dat in Nederland, en vele andere landen, de lijst aanvoert. Toch heeft Peaches & Herb een complex verleden en is de Peaches die we uit Toppop kennen inmiddels de derde. En er zullen nog vier volgen. Herb is echter altijd dezelfde Herb gebleven. Zijn werkelijke naam luidt Herb Feemster en wordt op 1 oktober 1942 geboren in Anacostia, Washington D.C.. Hij maakt al spoedig gebruik van de naam Herb Fame. Zijn zangcarriére begint in de kerk en vervolgens bij lokale groepen. Nadat hij is geslaagd van school verdient hij zijn centen in een platenzaak. Daar ontmoet hij op een zekere dag Van McCoy. Die is onder de indruk van de vocale kwaliteiten van Fame en tekent hem voor Date Records. Dit onderdeel van het grote Columbia-label wordt bestierd door McCoy en Dave Kapralik. McCoy werkt intussen met een meidengroep genaamd The Sweet Things. Eén van de meisjes is Francine Edna Hurd, die precies 28 jaar ouder is dan mij. Die gebruikt de artiestennaam Francine Day. Ondanks uitstekende singles als de Blauwe Bak-favoriet 'You're My Lovin' Baby b/w Don't Come Lookin' For Me' weet The Sweet Things niet groots te scoren en het is Kapralik die een ingeving krijgt: Stop Herb Fame en Francine Day in een studio en 'see what happens'. Het resultaat heet 'We're In This Thing Together' en verschijnt in de zomer van 1966 onder de noemer Peaches & Herb.

Hoewel 'peaches' een seksistische bijklank heeft, is de keuze voor de naam minder onschuldig. Francine is nog maar een kind als haar moeder haar het koosnaampje Peaches geeft. De omgeving neemt het over en de keuze voor Peaches & Herb ligt voor de hand. De eerste single doet er maar liefst een half jaar over totdat een dj in St. Louis plots de b-kant gaat draaien. 'Let's Fall In Love' is een lied uit 1934 dat zowel een Van McCoy- als Peaches & Herb-stempel heeft meegekregen. De eerste echte hit van het duo is 'Close Your Eyes', eveneens in de Blauwe Bak, en het duo krijgt de kans om in 1967 maar liefst twee elpees op te nemen voor Date. In 1968 is Day de showbiz beu en wil liever een gezinnetje samenstellen. Herb krijgt op het podium een nieuwe Peaches: Marlene Jenkins. Op het moment van aantreden, hanteert zij de naam Marlene Mack, maar heeft ook een paar singles gemaakt als Marlina Mars. Eentje daarvan staat hoog op mijn verlanglijst. Hurd/Day trouwt met ene Barker en onder die naam, Francine Barker, maakt ze een paar platen en... speelt ze tot 1971 de rol van Peaches op de platen van Peaches & Herb. Daar valt onze Week Spot ook onder: 'Soothe Me With Your Love' verschijnt alleen in Engeland op single. Het is dan oktober 1970, hoewel er ook een demo bestaat van de plaat die juni 1971 aangeeft als release-datum. Hoe gek ook, de plaat wordt nóóit een hit, maar is wel favoriet bij dj's. In 1977 verschijnt de 'Disc-O-Double'-serie: Vijfentwintig opnieuw uitgegeven singles van diverse CBS-gerelateerde labels. De singles zijn geperst op blauw vinyl en vormen stuk-voor-stuk gereedschap voor de discotheek. 'Soothe Me With Your Love' wordt in dit kader eveneens opnieuw geperst. Ikzelf heb Robert Knight ('Everlasting Love') en Johnny Johnson & Bandwagon ('Breaking Down The Walls Of Heartache') uit die serie. In 2011 kon ik ze allemaal krijgen, maar heb er toen voor bedankt.

Hoewel Fame over succes niet te klagen heeft, gaan zijn ambities verder. In 1971 begint hij een opleiding aan de politieschool, waardoor Peaches & Herb op sterven na dood is. In 1976 pakt hij de muziek weer op en opnieuw is het McCoy die hem koppelt aan een Peaches. Ditmaal valt de keuze op Linda Greene. Dit zal de meest succesvolle Peaches & Herb worden. Greene is het geluid en het gezicht van 'Shake Your Groove Thing', 'Reunited' en 'I Pledge My Love'. In 1983 is de chemie uitgewerkt en scheidt het duo haar wegen. Fame neemt een baan in de rechtbank waar hij aanvragen van oorlogsveteranen moet beoordelen. Ofwel: De vele 'nepperds' die een slaatje proberen te slaan, scheiden van de échte veteranen. Greene keert terug naar haar gezin, maakt drie gospel-albums en start een goed doel. Pas in 1990 pakt Herb de draad weer op. Patrice Hawthorne heeft Amerika overdonderd met haar optreden in Natalie Cole's televisieshow 'Big Break' en is de vierde Peaches. Het treedt geregeld op, maar maakt geen platen. Artistiek is het geen reünie, maar Greene en Fame ondernemen daarna samen actie om achtergehouden royalty's en misgelopen salarissen alsnog te ontvangen. Het wordt in het gerecht uitgevochten en het duo wint. Hoewel Herb nu zijn gewone baan kon opzeggen en enkel als zanger actief kon zijn, doet hij het niet. Hij zet het op de bank en gaat vrolijk door met zijn dagelijkse werk. De vijfde Peaches heet Miriamm en komt hem in 2002 versterken. Het duo treedt twee jaar achtereen op tijdens het 'Rhythm, Love & Soul', een tv-programma met optredens van soul- en disco-veteranen ten behoeve van het goede doel. Kort daarna start Miriamm een fonds voor borstkanker-onderzoek en scheidt duurzaam van Fame.

In 2008 doet Herb een paar optredens met Wanda Makle. Er is sprake van een 'comeback' als het project bevriest en opeens een nieuwe Peaches verschijnt. Zij is de zesde officiële Peaches en de eerste die niet zwart is: Meritxell Negre komt uit Barcelona. 'Colors Of Love' is in 2009 het eerste Peaches & Herb-album in 26 jaar, maar toch is Negre geen blijvertje. Inmiddels heeft Makle haar plek ingenomen en zij mag gerekend worden tot de zevende Peaches.

Hoe het ook zij, ik denk dat ik morgen niet meer ga publiceren. Soul-xotica gaat een week met vakantie: Vanaf volgende week woensdag sta ik weer paraat om jullie dagelijks van een berichtje te voorzien!

Singles round-up: augustus 2

De eerste dag van de vakantie is een luie. Eigenlijk had ik al weken gepland om in deze dagen voor de échte vakantie in de tuin aan de gang, maar het weer maakt dat ik niks kan doen. Het ritje naar Meppel om onder andere drie van deze Singles round-up te betalen, is er evenmin van gekomen. Het wordt morgen dus nog een druk dagje. Buiten de bankzaken moet ik nog een aantal dingen kopen voor het kamperen. Zo moest ik toch maar eens overstappen op een slaapmatje, het grondzeil is me vorig jaar niet zo goed bevallen. Verder een gasflesje, een knijpkat en misschien nog een regenpak (hoewel ik een poncho heb). Dat gaat morgen gebeuren. Omdat ik vanavond een beetje ruzie met de computer heb, lijkt het andere plan ook door te schuiven naar morgen: Ik heb vijftig plaatjes geselecteerd voor een tweede 'mixtape'. De eerste heb ik een paar weken geleden min of meer uit de losse hand opgenomen, degene die ik nu wil opnemen bevat vooral een paar recente aankopen die ik tijdens de vakantie beter wil leren kennen. Om een beetje op schema te blijven met de Singles round-up presenteer ik jullie zes singles, waarvan drie nog betaald en verzonden moeten worden. Dan heb ik, evenals vorig jaar, iets om naar uit te kijken tijdens de vakantie? Toen wachtte 'The Magic Touch' van Melba Moore me thuis op.

* Debra- Can You Remember (US, Gree-Jack, circa 1970)
Ik vind het heerlijk om te grasduinen op het internet, op zoek naar hele kleine stukjes informatie over een godvergeten plaatje. In het geval van Debra ben ik snel klaar: Er is namelijk geen informatie beschikbaar. Wel een aantal dj's die het in hun set hebben, een exemplaar dat via Soul Source voor 12 pond te koop wordt aangeboden, maar verder...? Toch heeft Debra volgens mij een gouden toekomst voor de boeg. 'Can You Remember' is een crossover-monster dat barst van de potentie, het moet alleen nog de juiste invloedrijke dj treffen. Misschien dat ik nog iets kan betekenen voor dit plaatje? Over Debra is niks bekend, van Gree-Jack weten we alleen dat de band The King's Horse een ontzettend fijn freakbeat-nummer heeft uitgebracht op het label: 'Colors'. Op het label van The King's Horse wordt 'Wabash' in het adres genoemd en dit zou kunnen betekenen dat Gree-Jack haar oorsprong heeft in Indiana. Het kan echter ook bij de straatnaam horen en zou dan vernoemd zijn naar de rivier die door Ohio stroomt. Dat gaan we in de toekomst verder uitzoeken, de muziek is immers het belangrijkste en Debra is zeker een van de ontdekkingen van dit jaar.

* The Dynettes- New Guy (US, Constellation, 1965)
'Constellation' als platenlabel heeft een dubbele magische betekenis voor mij. Als eerste is daar Constellation Records, het huismerk van de Canadese postrock-band Godspeed You! Black Emperor. Ten tweede hebben we het soul-label Constellation. Ik kocht eind vorig jaar 'Nothing Can Stop Me' van Gene Chandler op dat label. Ik zag The Dynettes een paar maanden geleden bij een handelaar en heb toen een stukje beluisterd. Het is eerder 'girl group' dan onversneden soul, maar ik durf het wel aan! Beide kanten van de enige single van The Dynettes zijn geschreven door Maurice Williams. Hij zingt in 1962 de oer-versie van 'Stay' met The Zodiacs en neemt in 1970 een Blauwe Bak-favoriet op: 'Whirlpool'. 'New Guy' klinkt in zekere zin deftig en de b-kant moet je mijden. Toch brengt dit ook een zekere 'coolness' teweeg dat ik er erg kan waarderen. Bijna ingetogen, maar toch gewapend met een midtempo-groove. Limburg mag me verder inspireren, want deze komt op de nieuwe mixtape.

* The Kolettes- Who's That Guy (US, Checker, 1964)
Buiten The Dynettes om komen alle singles van mijn Duitse maat. Hij lijkt de afgelopen maanden leegverkoop te hebben gehouden, want er zijn enkele uiterst zeldzame singles onder de hamer gegaan. Eentje daarvan is de originele MGM-uitdossing van 'I Need You Like A Baby' van Andrea Henry, die voor ruim 200 euro de 'winkel' is uitgegaan. En dat is nog goedkoop, want ik heb eveneens exemplaren 300 tot 400 euro zien doen. Zelf heb ik hem 'gewoon' op de Outta Sight-heruitgave. De veilingen verlopen een minuut na elkaar en dit houdt het sportief. Je móet keuzes maken. Bij deze van The Kolettes heb ik net mijn maximumbod verhoogd als iemand anders in de laatste secondes zijn maximumbod uitbrengt. Omdat deze dezelfde is als die van mij, ben ik de winnaar. Hoe zeldzaam deze precies is? Ik heb namelijk de witte Checker-demo gewonnen en daar kan ik op 45cat niets over vinden. Oorspronkelijk wordt deze single uitgebracht op Barbara Records, maar al snel neemt Checker (dochter van Chess) de distributie over. In Engeland brengt Chess de plaat in 1973 nog eens uit, dus het lijkt alsof deze een rol heeft gespeeld in de Northern Soul. Hij was mij tot een week geleden onbekend.

* Otis Leavill- A Reason To Be Lonely (US, Blue Rock, 1965)
Van deze is bevestigd dat het écht een koopje is: De roze demo-versie van deze originele Otis Leavill is een gewild item. Hij is het beste bekend van het werk dat hij in de vroege jaren zeventig op Dakar en Brunswick uitbrengt. Een man die ik associeer met Chicago, hoewel bij mijn weten Blue Rock een label uit Detroit is. 'A Reason To Be Lonely' is honderdvijftig procent klassieke Northern Soul en het is vanwege dit mazzeltje dat ik hem aan de koffers kan toevoegen, want ik ben nooit heel bewust op zoek geweest naar deze single.

* Mary Love- Let Me Know (US, Modern, 1966)
Over mazzeltjes gesproken... In de laatste minuten van de veilingen besluit mijn computer ineens te bevriezen. Deze van Mary Love is de volgende en ik wil dolgraag mijn maximumbod verhogen, maar dat wil dus even niet. Als ik goed en wel weer terug ben op Ebay is de veiling net afgelopen en... ik heb hem gewonnen! Singles op Modern zijn doorgaans erg populair bij dj's en verzamelaars en hoewel dit de minst waardevolle Modern-single van Mary Love is, kan ik een mooi koopje tegemoet zien. De plaat klinkt in de geluidsclip als zeer behoorlijk en de prijs hoort bij een afgedraaid exemplaar. Toch moet ik bekennen dat 'Let Me Know' me niet meteen heeft geraakt, maar eigenlijk geldt hetzelfde voor 'If You Change Your Mind' dat uiteindelijk de favoriet van Mary Love's single op Josie is geworden.

* The Lovelites- My Conscience (US, Lovelite, 1970)
Bij een Week Spot hoort een verhaaltje en daarom vrees ik het ergste voor Debra. Misschien dat ik daar toch nog iets op vind. Deze van The Lovelites gaat hoe dan ook Week Spot worden. Misschien morgen al? Ik heb nog geen keuze gemaakt, hoewel die van volgende week al wel bekend is. Die hou ik nog even onder de pet. 'My Conscience' is zeker één van de meest gedraaide platen van het moment. Er gaat geen dag voorbij of deze ligt op de draaitafel. Gaandeweg wordt mijn besluit steeds zekerder: Dit is morgen de nieuwe Week Spot!

Het zilveren goud: augustus 1989

Ik heb na publicatie de weersberichten op de lange termijn gekeken. Nou zeg... heb ik weer vakantie? Ik mag natuurlijk na vorig jaar niet klagen, maar ik denk dat ik voor de vakantie nog maar even in een regenpak moet investeren. Laat de korte broek maar thuis! Ik moet er, hoe dan ook, even tussen uit. Ik had oorspronkelijk gepland om de eerste vrije dagen iets in de tuin te doen (lees: grasmaaien), maar zelfs dat hoeft opeens niet meer. Ik ga dus langzamerhand voorbereiden. Vandaag met een aflevering van Het zilveren goud, want die had ik nog steeds niet gedaan. De zomer van 2014 zal ongetwijfeld de herinnering in gaan als eentje met zomers weer, bij 1989 krijg ik eenzelfde beeld voor ogen. Het kan echter geromantiseerd zijn. Augustus levert me maar liefst vijf singles op en het kan niet lang meer duren of we zijn ontevreden met vijf singles per maand. Nu kan de pret nog steeds niet op en is het vooral één grote ontdekkingsreis.

36. Had To Fall In Love-Moody Blues
Ik ben al eens eerder in mijn jonge leven op de vlooienmarkt geweest en ik heb daarbij niet de meest smakelijke herinneringen. De muffe Veemarkthal, het stof dat van veel van de aangeboden waar komt, gebruikte knuffelbeesten. Nee, als kind kan ik me niet voorstellen wat voor plezier iemand hieraan kan beleven. In augustus 1989, de start van een nieuw vlooienmarkt-seizoen, ga ik voor het eerst solistisch naar de vlooienmarkt in Sneek. Entree is drie gulden, als ik me niet vergis, en daarvoor kun je een halve dag zoet zijn. Ik kom meteen een bekende tegen! Mijn broer. Natuurlijk ben ik slecht voorbereid op de vlooienmarkt en is mijn geld bijkans op als ik de entree heb betaald. Broer trakteert me op de nummer 36. Ik ken veel van The Moody Blues. Ik heb een paar elpees en natuurlijk het cassettebandje. 'Had To Fall In Love' is een 'zwart gat' en dat is niet zo vreemd. Het lijkt erop alsof dit nummer alleen in Nederland een hit is geweest en dus heeft het de Engelse compilaties nimmer gehaald. Ik kan dus trots een vierde single aan de groeiende collectie van The Moody Blues toevoegen, met financiële hulp van mijn broer. De plaat kostte, geloof ik, een rijksdaalder. Hij is dan natuurlijk ook nog vrij nieuw, slechts elf jaar oud, en dan kan zo'n prijs wel. Voor een jaren zestig-single is een rijksdaalder astronomisch!

37. The Right To Sing-John Miles
Ik zwalk solistisch verder over de vlooienmarkt en word op een bepaald ogenblik door iemand weggestuurd bij een standje vandaan. ,,Dat is geen muziek voor jou. Het is geen cd-winkel. Ophoepelen!". Anderen lijken minder bezwaar te hebben tegen een jongeling die door de knieën voor een bakje singles gaat. Iemand heeft singles voor een gulden en ik vind twee van mijn gading. Beteuterd kijk ik in de portemonnee en zie dat ik een gulden en twee kwartjes heb. De handelaar is vlug bereid. John Miles is reeds sinds de vroege jaren zeventig actief. Ik ben nog een tijdje op zoek geweest naar 'One Minute Every Hour' dat een zekere cult-status kent in de Northern Soul, maar vind hem inmiddels té 'plastic' om daar mijn lieve geld aan uit te geven. In 1976 verschijnt het album 'Rebel' met daarop dat epos. Het is een knaller van een hit en bereikt in ons land in 1982 opnieuw de top tien. Overige albums van Miles blijven nagenoeg onopgemerkt, maar door de herkansing van 'Music' heeft een detailhandelaar gemeend 'The Right To Sing' te moeten inkopen. En gelijk heeft-ie! 'The Right To Sing' is een soort van 'Music deel 2' en eigenlijk ook helemaal niet slecht gedaan. In 1989 koop ik nog plaatjes op associatie, want deze John Miles-single ken ik niet. Het is een goede gok geweest, want ik draai hem zo nu en dan nog wel eens.

38. Chimes Of Freedom-Rob Hoeke
De naam 'Rob Hoeke' zegt me helemaal niks, maar ik denk dat hierbij het fotohoesje een rol heeft gespeeld. Een man met een baard en lange wilde haren op een bakfiets met daarin een piano. Misschien wens ik als veertienjarige ooit wel zó te worden. Nee lieve mensen, vandaag of morgen gaat het scheermes erover heen. Rob Hoeke is moeizaam hersteld van het ongeluk waarbij hij een hand verbrijzeld. Als hij in 1981 om het hoekje komt kijken, is de publieke interesse voor blues en boogie uit Nederland flink gezakt. Waar Livin' Blues de Top 40 in mocht, daar treedt Barrelhouse op in kleine zaaltjes. Hoeke weet desondanks een contract te krijgen bij Universe, de Friese platenmaatschappij waar, bij nader inzien, nog best eens een leuk verhaal in zit. 'Chimes Of Freedom' is een Bob Dylan-song dat vooral bekend is geworden door The Byrds. Alles wat Hoeke aanraakt, wordt boogie woogie en dat is hier geen uitzondering. Ik draai hem tegenwoordig niet meer, maar in deze zomer van 1989 is hij veelvuldig te gast op de Tesla.

39. Joy-Apollo 100
Voor de nieuwe platen gaan de kinderen van Louwsma naar Looper in Sneek. Het platenaanbod van Looper is breed, zó breed dat ze platen in het assortiment hebben die ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Ik snuffel graag tussen de 'gouwe ouwen'. Ik heb daar 'Dizzy' van Tommy Roe gekocht (zie: 4 mei 2014) en zal vooral eind 1991 flink boodschappen doen als het totale leegverkoop houdt van het vinyl. Het heeft twee uitverkoopbakken van de singles. De rijksdaalder-bak bij de kassa is voor de recente platen, het spul dat ze andermaal niet kunnen slijten, staat in de gulden-bak (zie: 4 april 2014). Daar staat deze van Apollo 100 wel tien keer. Opvallend voor de 'gouwe ouwen' is dat het Amerikaanse import is, maar derhalve niet een 'drill hole' in het label heeft. In het geval van Apollo 100 is deze op het Mega-label uitgebracht. Pas in 2010 ontdek ik, middels de originele Nederlandse Pink Elephant, dat de Amerikaanse versie nogal afwijkt. Daardoor ken ik 'Joy' heel anders. Voor een gulden durf ik de gok wel aan en omdat ik nogal snel tevreden ben in die jaren, heb ik de plaat erg veel gedraaid.

40. Rain On The Roof-The Lovin' Spoonful
'Oorlog' tussen de motorbendes is niet iets van de laatste tijd. Okay, de media zit er bovenop en doet ons geloven alsof het vrij nieuw is, maar in Sneek en omgeving weten we wel anders. Sneek heeft lange tijd 'The Rockers Northcoast', een nog steeds bestaande club dat nu elders residentie houdt. In Sneek zit het in een pand aan de Parkstraat waar op een zekere dag een aanslag wordt gepleegd. Het pand brandt gedeeltelijk uit en de motorclub zoekt een nieuw onderkomen. In deze garage opent in 1989 iemand een winkeltje in tweedehands spul. Eigenlijk is het meer een overdekte vlooienmarkt met slechts één standhouder. Volgens mij kwam deze man uit Heerenveen en ben ik later nog eens in een winkel aldaar geweest. De singles zijn aan de prijs: Twee gulden voor een single van twintig jaar oud is pittig, maar... ze zijn allemaal in absolute nieuwstaat. En dan mag het ineens weer wel. Hij heeft de zaak niet lang open gehad, maar tijdens zijn verblijf koop ik een paar singles. We komen hem volgende maand opnieuw tegen. De vakantie hebben we in Denemarken doorgebracht en Henk heeft een cassettebandje voor me gemaakt waarop ook 'Rain On The Roof' van The Lovin' Spoonful is vertegenwoordigd. Ik kan het nummer eind augustus bijna dromen als ik hem voor twee gulden bij deze tijdelijke winkel zie liggen. Hij wás nieuwstaat, maar door mijn enthousiasme en niet altijd even zuivere pickup-naalden klinkt-ie inmiddels ietsje minder. Het blijft voor mij de definitieve versie, zoals geldt voor meerdere van deze 'vroege' singles.

Raddraaien: After Tea

Vandaag publiceer ik het 1615e bericht. Niet heel erg noemenswaardig buiten dat ik precies een jaar geleden het 1250e bericht schreef. Dat krijg je als je even terug bladert... Toen was ik ook al begonnen met de voorbereiding van de vakantie en nu is het niet anders. Wat Soul-xotica betreft, ligt het al vast: Morgen 'Het zilveren goud', maandag de 'Singles round-up' en dinsdag de Week Spot. Ik hoop woensdagmiddag slagvaardig te zijn voor de vakantie. Als ik woensdag weg ga, is dit voorlopig even de laatste Raddraaier. Die rubriek komt na de theepauze... euh... de vakantie gewoon weer terug. Vanavond weer eens een fraai stukje geschiedenis uit de vaderlandse popmuziek: After Tea. Uit nood geboren en aanvankelijk héél erg 1967, zal deze band uitgroeien tot een volwaardige progressieve rockband. Het liedje wordt zelfs in Amerika uitgebracht, maar niet in de uitvoering van After Tea. Onze Raddraaier heet 'We Will Be There After Tea' van After Tea (1967).

Raymond John Fenwick komt op 18 juli 1946 ter wereld in het Engelse Romford in Essex. In 1963 is hij de leider van een ska- en bluebeat-groep met de naam Ray & The Red Devils. Die groep verlaat hij in 1964 om zich bij The Syndicats te voegen. Hun gitarist, Steve Howe, heeft het laten afweten en hem zullen we later tegenkomen in Yes. Ray Fenwick blijft niet lang bij The Syndicats en steekt de Noordzee over. Hij wordt de gitarist van Tee Set. Als Hans Van Eijck in 1967 slaande ruzie krijgt met Peter Tetteroo is Fenwick vlug bereid, evenals Polle Eduard, om Tee Set achter zich te laten. Een contract met Decca is zo gepiept en de groep neemt de eerste single op. 'Not Just A Flower In Your Hair' is de meest onbeholpen poging tot 'flower power' dat in ons land op de plaat is gezet, er wordt zelfs een kinderkoor ingeschakeld. De plaat is desondanks een grote hit en 'We Will Be There After Tea' ligt in de planning als volgende single als de werkvergunning van Fenwick afloopt en hij terug naar Engeland moet. Zijn volgende aanstelling is bij The Spencer Davis Group dat net een slag te verduren heeft gekregen door het vertrek van Stevie Winwood. 'We Will Be There After Tea' bereikt een zestiende plek in Nederland. Fenwick wordt opgevolgd door Ferry Lever die voorheen bij de Gooise groep Les Baroques heeft gemusiceerd.

The Spencer Davis Group neemt met Fenwick in de gelederen hun eigen versie op van 'We Will Be There After Tea' dat wordt ingekort tot 'After Tea'. Het is geen hit, maar dat heeft mede met het tanende succes van Davis te maken. In Nederland staat het in de zomer van 1968 in de Tipparade genoteerd. Voor wat het waard is, want op dat moment is de Tipparade niet meer dan een 'hobby' van Rob Out. After Tea volgt met 'Snowflakes On Amsterdam', maar daarna is voor hen de Top 40 ook te hoog gegrepen. De elpee 'National Disaster' komt uit en in Duitsland verschijnt het album onder de veelzeggende titel 'Bubblegum Beat Party'. Als het album vers in de schappen ligt, raakt Van Eijck betrokken bij een verkeersongeluk. Tijdens zijn lange revalidatie schrijft hij 'Ma Belle Amie' en, eenmaal op de been, rookt hij de vredespijp met Tetteroo en keert terug bij Tee Set. Onder leiding van Polle Eduard verlaat After Tea het pad van de 'flower power' en gaat richting uitgesponnen progressieve rock. Hoewel... voor het zover is, nemen de overgebleven leden het tenenkrommende 'Moest Dat Nou' op onder de naam De Martino's. Die geschiedenis is na een enkel hitje heel snel vergeten en gaat After Tea op weg naar grotere dingen. Het hoogtepunt is op 4 oktober 1969 als After Tea met de band George Cash mag 'openen' voor Led Zeppelin.

Het contract met Decca is dan reeds afgelopen en de band vindt onderdak bij Negram waarvoor het een elpee mag maken, 'After Tea' (1970). De single 'Sun' fleurt de Tipparade op, maar weet niet door te breken vanachter het wolkendek. After Tea wordt stilletjes een aflopend project doordat de ene na de andere het schip verlaat. Op het laatst is After Tea niets anders dan een solo-project van Polle Eduard. In 1975 blaast After Tea de laatste adem uit. Polle werkt met Drama en gaat eind jaren zeventig op de Nederlandstalige toer. Hij heeft een hit met 'Ik Wil Jou'. Ferry Lever gaat over naar Tee Set en formeert in de jaren tachtig de popgroep Kadanz. Sinds jaren is hij muziekleraar en vaste gitarist van Rob De Nijs. Hans Van Eijck heeft een novelty-hit met 'Arabian Affair' van The Abdul Hassan Orchestra, maar zal vooral beroemd worden als componist van muziek voor de televisie. Hij mag van allen misschien de meeste duiten hebben binnengehaald, het kan niet tippen aan de indrukwekkende lijst van Ray Fenwick.

Hij is in de jaren 1968 en 1969 officieel lid van The Spencer Davis Group en schrijft de muziek voor de cult-serie 'The Magpie'. De soundtrack verschijnt als The Murgatroyd Band en dat is feitelijk Fenwick met The Spencer Davis Group. In 1972 speelt hij mee op 'The London Sessions' van de legendarische rocker Bo Diddley. Hij formeert Fancy dat in 1974 een hit heeft met 'Wild Thing'. Hij vertoeft veel in de buurt van Deep Purple. Hij speelt bij The Ian Gillan Band, maar helpt ook Jon Lord uit de brand bij concerten. In de late jaren tachtig speelt hij met 'onze' Jan Akkerman en Cozy Powell in de supergroep Forcefield. In 1991 is hij te horen op een album van Graham Bonnett, voormalige helft van The Marbles en zanger van Rainbow. In de nieuwe eeuw werkt hij samen met Steve Howe, de man die hij in 1964 in The Syndicats mocht vervangen. Hij heeft op diverse plaatsen in Engeland gitaarles gegeven, maar sinds enkele jaren doet hij het rustig aan.

Een midweek op eigen benen

Sinds mijn oudste broer naar Denemarken is verhuisd, is dat land automatisch de vakantiebestemming geworden voor ons gezin. Met uitzondering van de zomer van 1986, toen kwam Henk over naar Nederland voor een landbouwtentoonstelling en in dat jaar ben ik met ouders en broer naar Slenaken geweest. Sinds vanavond zes uur heb ik écht vakantie en ik hoop volgende week in mijn tentje in Slenaken te liggen. Tijdens vakanties gaat 'het licht uit' na elven. Ik zal ongetwijfeld in die week ook even in St.-Martensvoeren kijken, hemelsbreed een halve kilometer over de grens met België. Misschien dat ik hetzelfde terrasje in Voeren ga bezoeken. Het lijkt me we geinig om daar de afgelopen twintig jaar te resumeren. In 1994 wil ik namelijk niet met mijn ouders mee op vakantie. Wat ik anno 1994 wil? Euh... niet zulke moeilijke vragen stellen! Ik weet niet zo goed wat ik wil in 1994, maar ben des te meer bewust van wat ik níet wil. De Tienertoer (of iets dergelijks, er staat me iets van bij dat het zó heette...) van de NS als leidraad: Drie dagen onbeperkt reizen met het openbaar vervoer in Nederland. Ik koop meteen twee, want ik ben ambitieus! Een foldertje met telefoonnummers en adressen van jeugdherbergen in de achterzak en meer hoeft er ook niet te worden ingepakt. Er is nog 'iets' met een vouwfiets aan de hand, waarmee ik maandagmorgen nog mee in het spier ben. 's Middags stap ik zonder dat vervoermiddel op de trein en kan de vakantie beginnen!

De vakantie moest centraal beginnen en dan is Bunnik de beste keuze? Ik boek meteen voor twee nachten want morgen ga ik plaatjes scoren in Utrecht. Voor de goede orde: Ik ben negentien, heb sinds een paar weken de 'nieuwe' Solex en het is de begintijd van de deathmetal-band. Door deze vakantie is het klad gekomen in de singles-kaartenbak en dat heeft vooral te maken met de kwantiteit. Aangekomen in Bunnik loop ik tegen de eerste schadepost op: Ik moet linnen 'huren', want ik heb geen slaapzak of iets dergelijks. Het zou me trouwens ook niet verbazen dat ik vergeten was onderbroeken mee te nemen. 's Avonds ga ik even met de trein naar Utrecht waar ik mijn avondmaal nuttig (patat) en in een speciaalbieren-café onder de Dom mijn eerste Deugniet drink. De volgende ochtend wil ik de kaart 'sparen' en ga dus lopende naar Utrecht. Moest volgens de handwijzers twee kilometer zijn en... dat klopt ook! Alleen zit je dan in een buitenwijk en is het nog eens vijf kilometer naar het centrum. Op de rit er naartoe passeer ik een kringloopwinkel waar ik onder andere 'This World Today Is A Mess' van Donna Hightower koop. 's Middags ontdek ik de échte speciaalzaken: Met name bij De Grammophoonwinkel doe ik goede zaken. Het is tropisch warm en terug lopen naar Bunnik is geen optie. Als we de kaart dan toch moeten gebruiken, laten we dan nog even verder gaan. Ik kom uit op Zeist-Driebergen, dat rare station halverwege beide plaatsen. Ik wil naar Zeist, maar loop pardoes naar Driebergen. Daar geniet ik een diner (patat) en ga weer terug naar Bunnik.

De volgende dag wil ik naar Maastricht, maar raak aan de praat met een andere logé. Die raadt me de herberg in Maastricht af en geeft me het adres van de herberg in St.-Martensvoeren. Ik wil de Tienertoer optimaal benutten en reis door tot Eijsden. Daar vertrekt binnen een uur een bus naar St.-Martensvoeren. Het is vroeg op de middag als ik in die plaats arriveer. De herberg gaat pas vier uur open. Bij een kruidenierswinkeltje haal ik een paar (ongekoelde) blikjes bier en zeil neer op het terras van de herberg. In de brandende zon met ongekoelde pils. Wie doet mij wat? Juist! De herberg gaat open en eenmaal binnen slaat het toe. Slapen! Na twee dagen patat moest ik maar eens een goede maaltijd hebben. Raad eens wat er op tafel komt? Patat-met-rode-bieten! De maaginhoud gaat later het toilet in en ik huur een fiets van de herberg. Ik fiets naar Voeren en drink op het terras van een café een paar 'pintjes'. Ik schrik me wild als ik moet betalen: Die Belgische franken hebben me flink te pakken! Dat geldt evenzeer voor het linnen in de herberg.

De donderdag wil ik op de gehuurde fiets naar Luik. Het gaat de warmste dag van 1994 worden en na tien kilometer fietsen zie ik een thermometer die 36 graden aangeeft. Ik maak rechtsomkeert en lever de fiets af bij de herberg. Omdat de eerstvolgende bus pas vanmiddag St.-Martensvoeren passeert, doe ik een combi van liften en lopen. In Voeren koop ik nog een single van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. Rond de middag ben ik weer in Eijsden en pak de trein naar Maastricht. Daar vind ik al snel een schitterende platenzaak. Hoewel ik het niet goed kan veroorloven, koop ik een paar extra. Naast de zaak zit een kroegje en dan vier ik het met een paar biertjes. Dan op naar de trein, maar het is dermate heet dat ik nóg een tussenpauze op een terras moet maken. Eenmaal in de trein kan ik mezelf wel voor de kop slaan. De singles! In Sittard ga ik meteen terug naar Maastricht, maar kan de kroeg niet meer vinden. Ik kan wel janken, maar het is gewoon stom geweest. Ik had de platen meteen moeten opbergen! Het is misschien een beetje laat voor een oproep, maar toch: Je mag de singles houden, zolang ik 'Tommy' van Focus mag hebben. De enige van die middag die ik na twintig jaar nog steeds niet heb gevonden...

Ik ga met een late trein naar Amsterdam. Dat is niet de meest gelukkige plek voor mij om terecht te komen, maar anno 1994 heeft de hoofdstad nog een soort van 'magie' voor mij. Ik boek in bij een louche hotelletje in de rosse buurt met uitzicht op de ramen, vooral omdat ik op dit tijdstip geen andere keuze heb. De volgende dag dwaal ik wat rond in Amsterdam, maar 'het feest is geweest'. De singles in Maastricht zijn een aderlating geweest en het is helemaal sneu nu ik deze op een terras heb laten liggen. Vrijdagmiddag stap ik op de trein terug naar huis. Natúúrlijk heb ik een ge-wel-di-ge vakantie gehad voor de familie, compleet met enkele bedachte avonturen, maar diep in mijn hart ben ik blij dat deze proeftijd van 'op eigen benen staan' voorbij is!

Raddraaien: Johnny Nash

Wat klopt hier niet? Wie nauwkeurig heeft gelezen de afgelopen week zou kunnen weten dat drie Raddraaiers op rij uit de jaren tachtig zouden komen. Ik heb zojuist de lijst nog eens bestudeerd en zie dan dat op een bepaald ogenblik maar liefst achttien platen achtereen geen jaren tachtig-Raddraaier is te bekennen. Dus heb ik deze derde Raddraaier los geweekt en ergens halverwege de achttien neer geplant. Dat brengt ons vanavond bij een Raddraaier uit de Blauwe Bak. Die heb ik dinsdag nog 'opgeruimd' en dus moet iedere plaat in die bak 'raak' zijn. Johnny Nash in een soul-bak? Ach ja, waarom niet... Het is best een aardig bijgerecht wanneer je soul draait. Johnny Nash toont bovendien als geen ander aan hoe dicht Amerikaanse soul en Jamaicaanse reggae met elkaar zijn verweven en dus presenteer ik jullie vol trots deze 'Blauwe Bakker': 'Hold Me Tight' van Johnny Nash (1968).

Morgen de laatste werkdag en dan breekt voor mij de vakantie aan. Twee weken. Ik had het idee om naar een camping in de buurt van Enschede te gaan, maar nadat ik de weersverwachting op de lange termijn heb gezien, moet ik tot de conclusie komen dat ik het beste zó zuidelijk mogelijk kan gaan. Opeens is daar het idee: Slenaken. Sindsdien heb ik er ook écht zin in. In 1986 ben ik daar met mijn ouders en broer geweest en heb nog steeds fijne herinneringen daaraan. In 1994, mijn eerste solistische vakantie, ben ik ook in de buurt geweest, maar wellicht dat ik daarover morgen ga schrijven. Ik vertrek woensdag of donderdag en kom zeker op de woensdag erna weer terug. Wegens enorm succes van volgend jaar ga ik de vakantie 'inhalen' met foto's en één verhaaltje. Voor woensdag krijgen jullie nog een Singles round-up: Er is momenteel eentje onderweg vanuit Engeland. Het trio dat ik gisteren in een veiling heb gewonnen, ga ik morgen betalen en komen dus pas volgende week binnen, maar deze durf ik wel eerder te presenteren.

Dan schakel ik nu over naar het verhaal van John Lester Nash Jr. Komende dinsdag staan er 74 kaarsjes op zijn taart. Johnny Nash begint zijn loopbaan in de muziek als vertolker van pure popmuziek. 'A Very Special Love' is in 1957 zijn eerste Amerikaanse hit en er zullen nog een aantal volgen, maar het verhaal was een stuk minder interessant geweest als het geen wending had gekregen. Die wending krijgt het in 1965 als hij met Danny Sims een platenlabel begint. Aanvankelijk heet dat Jo-Da, maar later zal het de naam veranderen in JAD (Johnny And Danny). The Cowsills zijn nog kinderen als Johnny en Danny hun eerste plaatje laten opnemen. De groep zal pas in 1967 groots doorbreken met 'The Rain, The Park And Other Things' en 'Hair'. Johnny heeft op dat moment verkering met een meisje dat familie is van de Jamaicaanse radio- en televisiepresentator en romanschrijver Neville Willoughby. Op die manier maakt Johnny de niet bepaald logische stap voor een Amerikaanse entertainer om Jamaica te bezoeken. Willoughby laat hem kennis maken met een zanggroepje waarmee het niet echt wil opschieten: The Wailers. De heren Marley, Tosh en Bunny Wailer zijn de gidsen die Nash over het eiland begeleiden en Nash zorgt voor een exclusieve platendeal bij JAD. Vanaf dat moment neemt Nash ook enkele composities op van Marley. Nash beschouwt Sam Cooke als zijn grote held en dat spreekt ook uit de Raddraaier. Beide kanten zijn opgenomen op Jamaica en Nash doet zijn best om de rocksteady in Amerika te 'breken'. Dat lukt niet echt.

In Nederland zijn de oren ook nog niet getraind op deze aparte muziek van Jamaica als Nash in de Top 40 staat met 'Hold Me Tight'. Een half jaar later zal Desmond Dekker de eerste reggae-nummer 1 in ons land, alsmede ook Engeland, hebben en rond die tijd wordt 'Cupid' eveneens opnieuw uitgebracht. Het is daarmee één van de weinige singles waarvan beide kanten afzonderlijk van elkaar hits zijn geweest in ons land. In Amerika heeft Nash een héél klein hitje met een duet met Kim Weston, de Motown-zangeres die eind 1967 het juk van Berry Gordy is ontvlucht. Nederland moet na 'Cupid' zes jaar wachten op een volgende succesvolle single, hoewel het verbazingwekkend mag heten dat geen van zijn singles uit 1972 hier iets heeft gedaan. Nash neemt eveneens 'I Can See Clearly Now' op in Jamaica en het gelijknamige album bevat vier composities van Bob Marley. Eentje daarvan is 'Stir It Up' welke door Nash eveneens als single wordt uitgebracht. Marley zelf heeft in 1979 een grote hit met het nummer.

The Wailers is niet de enige van Jamaica die profiteert van het bezoek van Johnny Nash. Hij betekent evenveel voor Byron Lee & The Dragonaires ('Everyday Will Be Like A Holiday' is via JAD verschenen) en Lyn Taitt. Nash financiert hun opnames en in het geval van The Wailers sleept hij hen mee de filmwereld in. Naast zanger is Nash namelijk ook acteur en hij speelt de rol van Robert in de Zweedse film 'Vill Sa Gärna Tro'. De soundtrack bestaat uit goeddeels instrumentale reggae met strijkers en Nash en Marley dragen composities bij.

De grootste Europese hit van Nash volgt in 1975 met zijn versie van 'Tears On My Pillow'. Het staat een week bovenaan de Engelse hitparade, terwijl het in Nederland tot een vierde plek schopt. In de jaren erna heeft Nash nog een paar Amerikaanse hits, waaronder een versie van Sam Cooke's 'Wonderful World'. In de eerste helft van de jaren tachtig is het erg stil, maar dat verandert als hij in 1986 het album 'Here Again' uitbrengt. De single 'Rock Me Baby' wordt ook hier een hit. Pas in mei 2006 horen we opnieuw van Nash. Hij zingt dan in de legendarische Sugarhill Studio en in de Tierra Studio in Texas, waar Nash is geboren en ook nog steeds woonachtig is. Hij begint dan met het minutieus overzetten van zijn opnames uit de jaren zestig en zeventig naar het digitale ProTools-formaat. Daarmee wordt zijn erfgoed veilig gesteld en kunnen we over dertig jaar gerust weer eens een Raddraaier wijden aan Nash.

Van hit naar her: Bakermat

Afgelopen weekend heb ik de eerste verjaardag van mijn dance-show 'Floorfillers' gevierd en daardoor ben ik vorige week niet in de Engelse en Nederlandse hitlijsten geweest. De donderdagavond moest immers een show worden met de hoogtepunten uit een jaar Floorfillers. Natuurlijk mocht Bakermat ook niet ontbreken in dat overzicht, maar... had ik nu maar even in de Engelse lijst gekeken! Bakermat was namelijk één van de allereerste 'nieuwe' platen die ik in Floorfillers draaide, toen stond die nog hoog in onze Top 40. De daaropvolgende vijftig weken heb ik de plaat regelmatig gedraaid en steeds weer de hoop uitgesproken dat het nummer ook erkenning zou krijgen in Engeland. Wat blijkt nu: Een jaar na de eerste Floorfillers-uitzending is Bakermat nieuw binnen gekomen in de Engelse Top 40. In de tweede week zakt hij alweer vier plaatsen, maar de missie is volbracht. Ik presenteer jullie vandaag 'One Day' van Bakermat.

Het is tijdens een zaterdagmiddag in de chatroom van Do The 45 dat ik een disco-hit draai en ik, met anderen in de chatroom, tot de ontdekking kom dat Wolfman Radio alle mogelijke stijlen in haar pakket heeft zitten, maar dat een 'cheesy disco-show' ontbreekt. De eerste vrijdag van augustus komt de vraag of iemand gedurende augustus en september de uren van Meg's Little Room wil invullen. Dat is op de vroege zondagochtend van twee (onze tijd) tot vier uur. Omdat ik de eerste zaterdag een afspraak heb, laat ik per email weten de overige zaterdagen te willen doen, met uitzondering van twee. ,,Geen probleem!", krijg ik later te horen, want eerst blijft het vijf dagen ontzettend stil. Dan breekt een collega opeens de stilte door aan te kondigen dat hij die avond twee uren lang 'cheesy disco' gaat draaien. Toch ben ik blij met dat laatste. Ik heb de show een beetje voorbereid en kom steeds meer leuke plaatjes uit de jaren tachtig en negentig tegen.

Ik doe op de zaterdagen 10, 17 en 31 augustus en op 7 en 28 september 'Floor Fillers'. Die spatie is bewust, omdat ik immers de uren van een collega 'vul'. De ontbrekende zaterdag in augustus ben ik met vakantie, op 14 september doe ik met twee collega's een 'Northern Soul Allnighter' en op 21 heb ik een optreden in De Buze. Als ik op 28 september aankondig dat dit het einde is van 'Floor Fillers' ben ik eigenlijk wel verzadigd. Het brengt echter een storm van reacties op gang. Dan blijkt dat Meg niet terugkeert naar Wolfman Radio en de uren beschikbaar zijn. Toch bedank ik ervoor. Met deze nachtuitzending en The Vinyl Countdown op zondagavond is mijn weekend naar de Filistijnen. Dan vindt een 'switch' plaats van een aantal shows en kan ik op zaterdagavond van 11 tot 1 Floorfillers doen. Dat accepteer ik maar 'for the time being'. In november verhuist de show naar het huidige tijdstip. De vrijdagmorgen van 1 tot 3 is een zware bevalling in combinatie met mijn werk op vrijdagmiddag en rond de kerst twijfel ik nog of ik de stekker eruit zal trekken. Vanaf januari krijg ik opeens de juiste inspiratie en sindsdien heeft Floorfillers een toekomst. Ik wil de show nu absoluut niet meer kwijt! Het tijdstip is niet ideaal, maar heb het gevoel dat er stevig wordt geluisterd.

Zo nu en dan kan ik het aflezen aan de Engelse Top 40. Bakermat is vanaf de derde of vierde show een missie geworden. In januari lijkt het ergens op uit te draaien als een aanwezige Engelse dj zó enthousiast raakt over het nummer, dat deze het met collega's op Facebook gaat delen. Intussen komt 'Jubel' van Klingande wel de Engelse Top 40 binnen zeilen, maar geen spoor van Bakermat. Ik blijf hem desondanks draaien. Eens in de drie weken komt die wel voorbij in de show en steeds weer met dezelfde wens als introductie: Laat dit een hit worden in Engeland! Vorige week is het dus eindelijk gelukt. Onder de alternatieve titel 'One Day (Vandaag)' is Bakermat op 15 in de Top 40 gekomen. Deze week zakt die naar 19.

Lodewijk Fluttert is de naam van de man die we als Bakermat kennen. Hij komt op 8 oktober 1991 ter wereld in het immer exotische Markelo. Als kind luistert hij het liefste naar jazz en soul, maar als twaalfjarige raakt hij geobsedeerd door housemuziek. Vijf jaar later, tijdens zijn studie psychologie in Utrecht, ontdekt hij de deep house en vanaf dat moment gaat hij produceren. In de zomer van 2012 verschijnt de EP 'Zomer', gevolgd door 'Vandaag' en 'Uitzicht'. In de zomer van 2013 is zelfs even sprake van de term 'saxophone house' doordat zowel 'Vandaag' als Klingande met 'Jubel' hoog op de hitparade staan. Een jaar later kunnen we gerust concluderen dat dit 'genre' een kort leven heeft gehad. 'Vandaag' is een joekel van een hit. Op 29 juni 2013 komt het de Top 40 binnen, piekt op twee en verdwijnt na 20 weken. 'Zomer' komt twee weken later de Tipparade binnen en bereikt daar de eerste plek. België is eerder met beide platen. 'Vandaag' komt daar al in april de Top 30 binnen.

Klingande, Tove Lo en Bakermat. Ik zeg niet dat ze het zonder mijn show niet gered hadden, maar ik ben toch best een beetje trots op het resultaat. Van stil staan is echter geen sprake, ik heb nog een aantal op het lijstje staan die een Engelse hit verdienen!