Den 900 van Soul-xotica

Zo... Er is nu op zijn minst één (misschien zelfs twee) volger die erg verliefd naar zijn scherm kijkt. Zo'n negenhonderdste bericht moesten we natuurlijk wel vieren met een Saab. De vijfhonderdste hadden we immers ook al met een Fiat gedaan... Telt u maar even mee... Als ik me niet vergis, komt hier op 9 december het duizendste bericht te staan. Dat is op een zondag, maar dan heb ik andere plannen. Nee, geen Schijf van 5! In de maand december wil ik een top 100 samenstellen uit de Northern Soul-platen die ik het afgelopen jaar heb gekocht, dan staat voor die zondag een bericht gepland over de plaatjes van 69 tot en met 60. Ik hoop dan eindelijk ook goed (onbeperkt) internet te hebben, zodat het vergezeld kan gaan met podcasts. Daarover gesproken: Ik heb vanmiddag een nieuwe opgenomen, die ik morgen ga publiceren. Jullie kunnen morgen dus een 'track-by-track' verwachten, omdat deze, zoals gepland, weer in het Engels is. De kogel is definitief door de kerk: De Soul-x-rated BLIJFT Engels, dus kunnen jullie hier wekelijks (als het internet meewerkt) een bericht verwachten.

Omdat ik morgen het grootste deel van de dag van huis ben, denk ik dat ik het bericht straks alvast ga schrijven. Ik kan een boek vol schrijven over W., we gaan morgen samen naar mijn moeder in Jutrijp (dat wist ik woensdag nog niet...) en gaan daarna één biertje halen in Sneek. Ja, zij neemt een biertje, ikke niet! Ik moet nog rijden... Op de fiets terug naar Nijeveen! Voor de singles-verzameling, dus voor mijn tienertijd, was ik erg geïnteresseerd in auto's, kende alle kentekenplaten uit het dorp uit mijn hoofd, wist ook precies wanneer ze gebouwd waren... Laatst waarschuwde mijn zus mij nog dat mijn zwager een afspraak had in Nijeveen en dat ik niet moest schrikken als ik hun auto zag rijden. Mijn zus wist dus niet dat ik de associatie met kentekenplaten helemaal kwijt ben geraakt. Ik zou niet eens weten hoe hun auto eruit ziet en dat is meteen ook mijn grootste bezwaar met de hedendaagse auto's: Het is zo'n eenheidsworst geworden.

Neem nou zo'n Saab 900. Als er zo'n neus op je af kwam rijden en je was niet op de kermis (wel eens de overeenkomst tussen zo'n Saab-snuit en die van een botsauto gezien?), dan wist je dat je elk moment overreden kon worden door een Saab. Een nieuwe Saab lijkt veel op een Audi, die weer veel op een Japanner lijkt. En toch kan ik me nog een hele avond vermaken met kijken naar plaatjes uit de oude doos. Van die kastelen op wielen uit de jaren zestig en zeventig, fotoreportages over verdwenen autokerkhoven. Maar er anno 2012 nog een stukje gaan schrijven? Nee, dat is teveel gevraagd. Als ik daar over elf dagen anders over denk, volgt een verhaal over de Porsche (de 911), maar ook die kans schat ik klein. Ik moest binnenkort de voorbereidingen op de volgende ronde raddraaien maar eens afronden, dan gaan we ons gewoon weer bezig houden met muziek!

Morgen, zoals gezegd, dus een bericht over de Soul-x-rated met onder 'opmerkingen' weer de link naar de podcast. Maar je kan natuurlijk ook gewoon volger worden op soulx1975.podomatic.com. Dat scheelt weer wachten...

Den 8 Van Steenwijk

,,Wil je morgenavond nog naar de Nacht, ditmaal zonder speciaalbiertjes *smile*", las een sms-je van W. gisteravond. ,,Neen", luidde het antwoord en ze begon er ook niet weer over. De Nacht Van Steenwijk is in volle gang op dit ogenblik, maar ik heb er geen last van. Twee jaar geleden was het erg grimmig en ook vorig jaar liet ik het festijn aan me voorbij gaan. Ik heb het niet zomaar een beetje met 'het stappen' gehad, dus dan zie je me al helemaal niet met De Nacht Van Steenwijk op de Markt. Artistiek was het ook om te brullen, die aanstellerige Paul uit The Voice Of Holland mag het stokstijve Steenwijker publiek ophitsen. Midweekfeesten was ook al één lettergreep, drie letters, klinkt als... Hoewel ik vernomen heb dat Massada vrijwel onaangekondigd met de Pasar Malam heeft gespeeld... Tja, Andy Tielman kon van het lijstje af! Vanmiddag toch nog een beetje voorpret van de Nacht meegemaakt. Ik ben even in Het Pandje langs geweest, even geregeld dat ik volgende week zondag de 'decks' mag bedienen en dus het publiek mag verwennen met een stevige bak Northern Soul. Iedereen is welkom! Ik begin om 15 uur en eindig tussen elf en twaalf...

Een beetje op tournee, net als vier jaar geleden. Toen stond ik met de Nacht Van Steenwijk in Het Pandje te draaien. Helaas was kort daarvoor het rookverbod ingegaan en zat alle klandizie op het terras van het goed geïsoleerde café, terwijl ik peentjes stond te zweten tussen het vinyl. De volgende twee dagen stond ik in Hellevoetsluis te draaien en ontdekte op de zaterdagavond de heilzame werking van Northern Soul. Het is nooit meer over gegaan! Nu treed ik volgende week vrijdagavond eerst op tijdens de opening van Kopje Cultuur in Steenwijk. De opening is dit jaar in De Buze en ik draai tussen de sets van een zeer jong punkrockbandje (gemiddelde leeftijd: 13) en een Captain Beefheart-tribute. Ik mag er mijn concept 'Do The 45' ten doop houden. Ook alweer de fijne soul-stampers!

Terug naar vanmiddag, de middag vóór de Nacht Van Steenwijk. In Het Pandje werden al voorbereidingen getroffen. Het thema was 'glitter and glamour' en dus werd alles versierd met zilverpapier. Even leek het op te zijn en, ja hoor, daar was de opmerking: ,,Hoe kan dat nou? Een Steenwijker zonder zilverpapier?". Hij werd niet gesnapt... Zilverpapier kun je namelijk gemakkelijk associëren met drugs en dat is al jaren het exportproduct van Steenwijk. De bardame, die me een paar weken geleden nog in verlegenheid bracht, vroeg ons hoe ze eruit zag. ,,Oogverblindend", riep ik uit. ,,Schitterend". Ze begon te blozen. Maar ik had het over de afschuwelijk glitterende trui die ze aan had. Nee, ik hoorde er vanmiddag niet thuis...

Helemaal leuk werd het toen er een meisje binnen kwam. Ik heb haar samen met een andere stamgast wijs gemaakt dat Gary Glitter vanavond zou optreden. Nee. Daar had ze nog nóóit van gehoord. De mp3-jukebox bood ons twee liedjes en zo beukte even later 'Rock And Roll' door de zaak (ze vond het maar niks) en toen 'It Takes All Night Long' (vond ze wel aardig?). Hoe dan ook: Ze zou vanavond speciaal naar de Markt komen om deze grootheid te ontmoeten!

In Steenwijk is het nu feest, morgen gaat dat hier gebeuren. Niet volgende week, zoals ik dikwijls schreef, maar morgen gaat het 900e bericht Soul-xotica op!

raddraaien: Kiss

Na The Flirtations van maandag is dit écht de laatste raddraaier van deze serie. Niet getreurd, ik heb de bakken (in een computersysteem) alweer door elkaar gehusseld en begin te tellen vanaf de plaat die deze ronde in raddraaien centraal heeft gestaan, dus er is maar erg weinig kans dat we deze ronde een 'dubbele' titel krijgen. Ik heb het al vaker uitgelegd: Raddraaien is vooral voor mezelf een uitdaging, maar het schijnt bovendien erg leuk te worden gevonden. Er zijn raddraaiers bij die hoge kijkcijfers hebben gekregen! We gaan het vandaag dus nog maar eens proberen, ditmaal met Kiss. Of moeten we KISS schrijven? Jullie zouden immers het kunnen verwarren met het Zuid-Koreaanse damestrio dat een gigantische hit heeft gescoord in 2001. In Korea, wel te verstaan! Om eventuele naamsverwarring te voorkomen, werd de naam vaak in hoofdletters geschreven, KISS, maar dat was weer voer voor de reli-professoren om met de meest waanzinnige afkortingen te komen.

Het meest bekende is natuurlijk het logo met de lichtflitsjes die de 'ss' vormen. De twee letters die voor zoveel controverse hebben gezorgd. Met name in Duitsland en dan vooral in de jaren tachtig stond er 'KIZZ' in het logo, dus met de lichtflitsjes omgekeerd. Niet dat ze er een plaat meer om verkochten, want Kiss was toen al over het hoogtepunt heen. Typisch een jaren zeventig-product, hoewel ze daar maar vijf jaar van hebben volgespeeld, is dat wel met een succes gepaard gegaan dat zijn weerga niet kent. Komende zondag vier ik dat het 2,5 jaar geleden is dat ik mijn eerste bericht publiceerde op Soul-xotica. In die begintijd deed ik eenmalig 'even een mietje ontkrachten', waarbij ik probeerde het imago van Jim Morrison en The Doors weer even terug te brengen naar normale proporties. De popgeschiedenis is dol op legendes. Als een verhaal niet glamoureus genoeg is, dan wordt er wel een stuk bij verzonnen. Dat is in het kort ook het verhaal van Kiss.

Nu schijnt het echt waar te zijn dat Peter Criss in het verleden bij een band heeft gespeeld die Lips heette, maar de rest van het verhaal is wat al te veel eer op het bordje van de heren Simmons, Criss, Frehley en Stanley. Wikipedia, alsmede andere bronnen, schrijft dat ze de naam zelf hebben verzonnen (dat zou nog kunnen kloppen), maar dat ze anno 1972 zichzelf al zwart-wit schminken, is klinkklare onzin. Nu zijn er een aantal Nederlanders die brallen dat de schmink is afgekeken van de Zeeuwse psychedelische band Dragonfly, maar ook dat vind ik wat teveel eer. Zó origineel waren de beschilderingen van Kiss nu ook weer niet, dus daar heeft ook een circusartiest model voor kunnen staan! Twee-en-een-half-jaar, bijna dagelijks een bericht (volgende week nummer 900!), levert een heel archief op, maar Coven is al eens aan bod gekomen. Uit hun verhaal weet ik dat Neil Bogart het plan had om een 'heavy rock'-groep samen te stellen, die als 'gimmick' hun gezichten zwart-wit zouden schminken. Het moest namelijk de eerste groep worden op diens' nieuwe label Casablanca Records. De heren en dame van Coven zagen dat geklieder met verf niet zitten en bedankten voor de eer. Bogart zocht verder...

Tot zover de onstaansgeschiedenis van Kiss, want daarna gaat het héél erg snel. De groep heeft, buiten de schmink en de uitstekende heavy rock, een hele circus-act erbij cadeau gekregen. Oefening baart kunst, want in het begin (als de groep nog mag openen voor Blue Oyster Cult) zet Gene Simmons zijn haar in de fik bij het vuurspuwen. In het rijtje 'bigger, better, faster, more' is Kiss het vervolg op de 'shock-shows' van Alice Cooper. De platen gaan als warme broodjes. Casablanca buit het succes goed uit en brengt in 1978 op één en dezelfde dag een solo-album van de afzonderlijke leden uit. Hij zou geleerd moeten hebben van bijvoorbeeld Moby Grape (dat in 1967 hun debuut-album als 6 singles deed verschijnen, allemaal op dezelfde dag!), hoewel dit één van de spaarzame momenten is waarop het wél lukt! Kiss heeft in haar carriére, met deze soloplaten erbij gerekend, achtentwintig gouden platen op de schoorsteenmantel staan. Er is geen enkele Amerikaanse groep die een nóg grotere collectie van die dingen heeft!

Ik heb reeds vanaf het begin van mijn platen verzamelen een voorliefde voor 'underdogs': Opvolgers die in het kielzog van een grote hit werden meegezogen de hitparade in, maar waar je na twee jaar geen riedel meer van weet te herinneren. Hoewel ik slechts vier jaar oud ben, is mijn oudste broer dan helemaal 'fan' van Kiss, dus in die zin moet ik 'Sure Know Something' wel kennen... Maar, ik associeer het nummer vooral met de jaren 2000-2001. De tijd dat ik bijna dagelijks in De Karre zit. Het is immers maar tien minuten lopen naar De Karre. Soms een half uur terug... 'Sure Know Something' zit daar in de jukebox, bovendien luister ik in deze tijd veel naar Arrow Classic Rock alwaar het ook een soort van stoplap is geworden. Maar een herinnering uit 1979? Nee, die ontbreekt bij dit nummer!

Tune Of The Week: The Soulettes

Asjemenou! Zal je beginnen aan het verhaal over de Tune Of The Week en ga je nog wat huiswerk doen. Blijkt dat je wekenlang een enorme vergissing hebt gemaakt. Maar, wat nog veel erger is, er is he-le-maal niks over de groep te vinden. Was ik maar gaan raddraaien... Maar goed, de Tune Of The Week is ook op Soul-xotica een vaste prik geworden en dus zetten we onszelf schrap voor een pittige opdracht. Ik kreeg ooit van een reïntegratie-consulent te horen dat ik een 'wollig' taalgebruik had. Tsja, de krant moet vol! En op Soul-xotica is dat het scherm. En zie daar: Ik heb nog geen enkel detail over de plaat gegevenen of we zijn al zes regels verder... Gaat helemaal goed komen! Omdat ik bezig ben met de voorbereiding voor een podcast met alle Tunes-Of-The Week tot nu toe, valt me op dat ik begin dit jaar nog wel eens kritisch te werk ging. Jeanette Williams, Martha Starr, zelfs Gwen Owens... Het zijn nooit Tune Of The Week geweest. Sinds een paar weken lig ik vooral achter. Plaatjes die ik al een maand in huis heb, worden nu nog eens Tune Of The Week. Ik zou er een aantal ernstig tekort doen als ik daar nu mee zou stoppen, waaronder deze van The Soulettes. Een groep waarover erg weinig is te vertellen, behalve het noemen van grandioze geldbedragen.

De vergissing wordt vaker gemaakt, zo blijkt. Toch is 'Bring Your Fine Self Home' een eenmalig plaatje geweest van The Soulettes uit Detroit. Het gros van de platenverzamelaars, wereldwijd en in alle stijlen en genres, jaagt op krasvrije originele exemplaren. Er zijn een paar subgenres waar zoiets duidelijk minder belangrijk is. Zo is het schier onmogelijk om een rocksteady-single uit de jaren zestig te vinden die niet knettert. In de Northern Soul is het al niet anders. De échte verzamelaars gaan voor origineel, geen bootlegs of andere herpersingen, maar puur de oorspronkelijke persing op het Amerikaanse styreen. Hoewel het styreen tal van voordelen heeft ten opzichte van vinyl (het is moeilijk om een kras aan te brengen die de plaat doet overtikken, ze zijn nagenoeg onbreekbaar, trekken niet krom), kan styreen één ding niet uitstaan: Een zware naalddruk. Styreen-plaatjes met een jukebox-verleden kun je net zo goed laten liggen, want die klinken voor geen meter! Deejays, Northern Soul-deejays niet uitgesloten, hebben de plaatjes te vaak afgespeeld met een té zware naalddruk, waardoor deze in het hoog of in het laag gaan 'knetteren'. Vinylplaten hebben daar minder last van, maar dan ligt het gevaar voor een storende kras weer op de loer.

Op Soul Source, een internationaal forum van soul-verzamelaars, is onlangs een exemplaar van 'Bring Your Fine Self Home' aangeboden. Euh... ja... er zat een kras op. Waardeloos dus... Zeg dat niet te hard, want de plaat heeft desondanks 1500 pond opgebracht! Ruim tweeduizend euro voor een single met een flinke (hoorbare) kras!!! Welkom in de wereld van de Northern Soul. John Manship is behalve dé kenner in de Northern Soul die 'counterfeits' van originelen weet te onderscheiden, ook dé dealer in originele Northern-platen zonder hoorbare dj-ervaring. Die heeft een 'business' waar wekelijks tienduizenden euro's in rond gaan. Daar hoeft hij er dan maar tien of vijftien voor te verkopen... Hoewel ik regelmatig even kijk op Ebay of er toch, héél toevallig, een exemplaar van 'Bring Your Fine Self Home' staat weggetukt voor een 'Nu Kopen'-prijs van een tientje, ben ik hem nog niet tegen gekomen. Dat geldt eveneens voor 'Hide And Seek' van Lilian Dupree. Die had Manship laatst wel 'in de aanbieding' voor 'slechts' 150 pond. Het is tijdens één van die Soulettes-sessies dat ik 'It's Alright' tegen kom.

Gelukkig heeft de dealer, zélf ook uit Chicago, 'soundclips' van beide kanten. Ik hoor een single die niet in een bijster goede staat is, maar weet ook meteen de exclusiviteit van het ding. In deze staat is het wellicht mogelijk om de plaat voor weinig te krijgen en dat zou wel eens de enige kans zijn om zo'n Soulettes-single in de verzameling te krijgen. Ik mag nu concluderen dat ik héél veel geluk heb gehad! Er is in april nog eentje verkocht in een Ebay-veiling: Startbedrag 10 dollar. Na zeven biedingen is de plaat voor 85 dollar de winkel uit gegaan! Ik blijf in dit geval de enige bieder en haal hem dus voor de startprijs binnen. Met de verzendkosten kom ik ietsje boven de tien euro uit. 'Find Somebody New' draait de eerste keer probleemloos en klonk ook zo in de 'soundfile', maar die blijft vanaf de tweede keer hangen. Jammer, maar het gaat me niet echt om die kant, hoewel Otis Brown's versie van 'Find Somebody New' wordt gelardeerd met kippevel-harmonieën van de meisjes. Nee, het gaat mij om 'It's Alright', een lekker fel snel ding, waarmee de vergissing met The Soulettes uit Detroit ook snel is gemaakt.

En dan heb je natuurlijk ook nog The Soulettes van Jamaica met zangeres Rita Marley, maar die laat ik gemakshalve maar even buiten beschouwing. Het 'wollig' taalgebruik heeft me andermaal gered. Het is een bericht van normale lengte geworden, hoewel er verder helemaal niks te vertellen is. We weten niet hoe deze snoepjes heten en ook niet of ze nog onder andere namen plaatjes hebben opgenomen. Van de Chicago-groep is dit het enige dat bekend is, van de Detroit-uitrusting is dat dus 'Bring Your Fine Self Home'. Die blijft echter hoog op mijn verlanglijstje staan, maar de dag dat ik er 1500 pond voor ga betalen, laat nog lang op zich wachten!

raddraaien: The Flirtations

Soms speelt het lot een leuk spelletje met Soul-xotica. Mijn Engelse vriend Lee Madge gaat over een uur onder andere mijn verhaal vertellen in zijn webradioprogramma 'From The Catacombs', mijn kennismaking met Northern Soul en de drie platen die daar aan vast hangen. Ik schreef zaterdag al dat ik waarschijnlijk een Blauwe Bak had overgeslagen bij het raddraaien en dat klopte ook. Als ik dan de kappers uit de Gouden Gids volg, kom ik uit op... de single waarmee het voor mij allemaal begon: 'What's Good About Goodbye My Love' van The Flirtations. En dus ga ik vandaag met alle liefde, héél even, terug in de tijd naar een roemrucht weekend. Ik wil er niet te lang blijven, want eigenlijk heb ik dit soort weekeinden al lange tijd geleden begraven. Ik stel jullie voor aan onze grote vriend Sideburner, de razende reporter van Diggin4dirt.com. Iets in zijn haar dat in de verte iets weg heeft van een kuifje, zware sjek (nog steeds!), biertje in de buurt en dan keihard rrrawkandrrrowlll roepen. Met een Nijveense bovenboer er tussenin. Deze gast zal als enige acte de présence geven op de eerste editie van Primitive in Rotterdam, het eerste meerdaagse garagerockfestival van ons land. Hij zou wel, hij zou niet en toen zou hij wel weer. Het was alsof iets hem tegen hield. Maar hij ging toch, weliswaar een dag te laat en maar één overnachting kunnen regelen, dus mét slaapzak en rugtas vol mazzel, op naar Rotjeknor!

We zijn aanbeland op vrijdag 2 juli 2004. De avond ervoor is Primitive begonnen in Waterfront, de zaal in Rotterdam. Wat ook alweer die eerste band op die avond was, weet ik niet meer. Wel dat ik er spijt van moest hebben dat ik er niet geweest was, want iedereen is laaiend over dat optreden. Ik arriveer laat in de namiddag in Waterfront. Ik heb voordat ik van huis ging, even een 'must see'-lijstje voor mezelf gemaakt en het optreden van de Haagse band Sonic Litter hoort daar ook bij. Ze spelen als het ware een 'matinee', voordat het avondprogramma losbarst. Sonic Litter is net aan hun tweede liedje begonnen en ik ben meteen fan. De 10"-LP 'Hallucination Generation' zal uitgroeien tot een persoonlijke favoriet. Dan ga ik naar de Stayokay om mijn bedje op orde te maken en dan (zonder maaltijd? Ik geloof het meteen! Dat was 2004...) weer terug naar Waterfront. Low Point Drains (tot zondag!) klinkt me ietsje te rauw in de oren, de Meppeler helden van The No-Goods geven een ouderwets goed optreden weg.

Ik ben vooral een fan van de damesgroepjes die de grote Billy Childish heeft voortgebracht: The Del-Monas en Thee Headcoatees. Ik vind dat hij sinds 2000 het spoor bijster is met zijn Buff Medways. Hij doet gewoon net alsof hij Jimi Hendrix is, speelt hem soms ook gewoon na, met een lichte wijziging in de melodie. Het optreden van The Buff Medways is dan ook geen hoogvlieger, na het optreden krijgt heer Sideburner het nog aan de stok met de drummer. Dan knalt er een Spaans groepje los. Iedereen is wild enthousiast, behalve vriend Sideburner. Hij heeft het gehad met de garagerock en loopt een beetje onwennig zaal in en zaal uit. Er is één zaaltje waar hij zich toch wat langer op houdt. De deejays aldaar draaien een aanstekelijke mix van 'easy tune', groovy beat en een Engelsman doet iets met 'soul' waar Sideburner meteen helemaal van in extase raakt. Die energie! Anders is hij niet zo'n held op de dansvloer, maar vanavond danst hij voor het leven weg! De deejay vertelt hem dat het 'Northern Soul' is.

Onderweg per benenwagen van Waterfront naar de Stayokay begint zijn blaas op te spelen. Het is al na sluitingstijd van de kroegen en dus doet hij het maar even tegen een zeldzame boom. Ai! Dat wordt gezien! Dat kost dan 35 euro en wel even meewerken en anders ga je met je mooie vetkuif eens lekker een nachtje de nor in! Terug in de Stayokay ben ik nog over de toeren van het gebeurde, maar ga toch maar slapen. De volgende ochtend is het tijd doden. Waterfront gaat pas om twee uur open, terwijl de eerste muziek pas 's avonds begint. Ik drentel door Rotterdam, drink sloten koffie in een coffeeshop en kijk nog eens mijn jaszakken na. Daar vind ik een flyer van een boetiekje, Very Cherry. Behalve retro-kleding adverteert het ook met platen. Het is niet ver van het metrostation Blaak en dus gaan we er kijken. Ik ben eigenlijk al een tijdje op zoek naar de singles 'Someone Out There' en 'Nothing But A Heartache', maar weet meteen dat ik iets goeds in handen heb als ik 'What's Good About Goodbye My Love' in mijn handen houd. Buiten wordt het me andermaal duidelijk... Ik betaal klauwen vol geld voor entreekaartjes voor een festival waarvan ik de muziek maar half leuk vind en sta uiteindelijk te dansen bij de deejays die een soort van zijgerecht zijn. Ik loop terug naar Waterfront en verkoop mijn kaartje aan de eerste de beste en stap weer op de trein terug. Exit garagerock!

Nu heeft de trein door werkzaamheden een omleiding en moeten we over Deventer reizen. Daar is PlugPlantsoenPop in voorbereiding en omdat het best rrrawkandrrrowlll is en ik toch mijn slaapzak bij me heb, stap ik uit in Deventer en werk daar de zondag en de maandag. Maandagavond thuis zet ik meteen de single op en weet het: Dit is de muziek van mijn toekomst! Waarvan akte...

Schijf van 5: televisie

Het is voor de omgeving wel eens even omschakelen. ,,Ken je dat nummer niet? Het zit in die-en-die reclame". ,,Heb je laatst die film ook gezien?". Nee, lieve lezers, er is geen televisietoestel te vinden in huize Louwsma. Een principe-kwestie, maar niet op grond van geloof. Ik vind televisie dermate een 'leeg' medium, dat ik zonder die leegheid kan leven. Televisie stompt de fantasie af, die je weer nodig hebt bij het radio luisteren of een boek lezen. En zolang ik dvd's kan huren zonder hinderlijke reclameboodschappen tussendoor, sla ik nog ieder aanbod van zo'n kwelbuis af. Want, als er eenmaal ook eentje staat... Ik raak nogal snel verslaafd aan soaps, is in het verleden gebleken. Toch is het een logisch vervolg op een Schijf van 5 radio's eentje te doen met vijf televisies. En nogmaals: Je weet maar nooit hoe ver de ambitie van dj Soul-X groeit...

De nummer vijf van deze Schijf mag op het eerste oog een 'inkopper' lijken. Het Engelse woord voor een beeldbuis is 'tube' en in 1979 hoefde je al niet meer naar de televisie te lopen om van net te wisselen, want daar had je een afstandsbediening voor. En toch is The Tubes wel een bewuste keuze. Enerzijds omdat het iets met de koploper in deze Schijf van doen heeft, bovendien omdat The Tubes een gruwelijk ondergewaardeerd stukje pophistorie is. Bij de massa bekend vanwege Toto-gladde rockmuziek, buiten dat klopte alles aan de groep. Niet alleen de eigenzinnige muziek, maar ook het ontwerp van platenhoezen en het aantrekken van de juiste mensen. Zo is niemand minder dan Todd Rundgren als producer verantwoordelijk voor het meesterwerk 'Remote Control' uit 1979, waarop de hekkensluiter van deze Schijf is te vinden: 'TV Is King'.

Hoewel ongeveer de eerste associatie met televisie in een titel op nummer vier staat. Daarvoor gaan we terug naar 1985, als de Noorse popgroep A-Ha alsnog een hit scoort met het één jaar oude 'Take On Me'. Het valt vooral op door de bijzondere videoclip, een mix van een striptekening en realiteit. De opvolger verschijnt in februari 1986 op de hitparade en geeft aan waarom televisie voor veel mensen toch 'een heilige koe' is geworden. Je kan nog zo in een pestbui zijn, je schakelt de televisie aan en de zon schijnt in Dallas. Om maar even in de jaren tachtig-sfeer te blijven! Op vier zet ik de grootste hit uit deze Schijf: 'The Sun Always Shines On TV' van A-Ha.

Maar hoe zit het dan met het Nederlandse lied? Dat vinden we op drie. Een artiest die nogal ondersteboven bleek van dit nieuwe medium, want bij wat huiswerk vond ik zelfs nog een opname uit 1967: 'Nelis Heeft Kleurentelevisie'. In 1978 hadden de meeste al zo'n ding, ook al meen ik me te herinneren dat we in mijn ouderlijk huis pas in 1980 een kleurentelevisie kregen. Ikzelf had in 2003 even een zwartwit-televisie, enkel gebruikt om de Terugkeek van Koot & De Bie te beluisteren. Het beeld was grijze sneeuw. Die heb ik dus maar bij het asvat gezet. Op drie zet ik de altijd sympathieke Frans Halsema met 'Elke Avond Als De Beeldbuis Is Gedoofd' uit 1978.

Zoals ik al aangaf bij A-Ha, is televisie een verslaving. Als je denkt aan videoclips met televisies, zie je altijd hetzelfde tafereel. Zo'n bank waarin je niet rechtop kán zitten, iemand die onderuitgezakt en zwaar ongeïnteresseerd zit te zappen, al dan niet vergezeld van een consumptie die mijlenver verwijderd is van de isotone dorstlessers. Toch kan ik de keuze van Blur wel waarderen. Met 'Coffee And TV' kom je de dag wel door? Het numemr ademt zelf ook de verveling en dus mag dit nummer uit 1999 vandaag op twee.

Een kleine revolutie op nummer één. Ja, volgens mij moet ik hem wel vijf keer in de kast hebben, inclusief zo'n 'Nice Price'-ding. Draaien? Nee, hooguit bij een kroegoptreden en dan heb ik 'Unbeschreiblich Weiblich' ook nog wel op single. Maar toch... toen ik gisteravond dit nummer bedacht en even op Youtube op ging en ik midden in een concert van Hagen uit 1978 kwam vallen... Hagen op haar best, namelijk zo gek als een ui... Ja, dan moet ze gewoon op één. Hoewel ik dan toch nog liever 'Nina Hagen Im Extase' opzet, daar is ze echt losgeslagen. Ze mag in deze Schijf van televisies op nummer 1 met het openingsnummer van haar debuutalbum, 'TV Glotzer', uit 1978.

Hoe kan ik het het beste aanpakken met dat derde kaarsje? Het hele kaarsje van boven naar beneden doorsnijden of gewoon halverwege de kaars? Ja, de voorbereidingen zijn nu al in volle gang. Volgende week mogen de slingers opgehangen worden, het is dan twee-en-een-half jaar geleden dat ik het eerste bericht publiceerde. Om dat te vieren zoek ik voor de Schijf vijf liedjes met verjaardag in de titel.

raddraaien: Dickie Rock & The Miami

Ik sprak gisteravond nog twijfel uit over dit bericht, maar nu blijkt dat ik nergens zorgen over hoef te maken. Geen informatie te vinden over Dickie Rock & The Miami? Pagina's vol! Engeland had The Beatles en Ierland had Dickie Rock & The Miami, maar het is vooral het vervolg van The Miami nadat Dickie Rock de groep in 1973 heeft verlaten dat meer leesvoer oplevert dan een nuchter mens kan verdragen. Straks meer daarover. Vandaag pikken we de eerste single uit een jaren zestig-bak, na deze raddraaier is er nog één te gaan. Of toch twee? Het lijkt er ergens op dat ik een bak heb overgeslagen. Eén van de Blauwe bakken om precies te zijn. Als dit waar is, dan kunnen jullie daarover volgende week nog een bericht verwachten. Verder, beetje off-topic, maar toch maar even melden: Er is deze week dus geen Soul-x-rated. Mijn podcast-ambitie strookt niet helemaal met mijn internet-abonnement...

Ik weet de dag zo voor de geest te halen dat ik deze single heb gekocht. Het is een zaterdagochtend in juni 2009. Het huisje in Steenwijk is professioneel schoongemaakt en ik ben bijna klaar met Meppel. De dag ervoor is mijn bed overgebracht vanuit Jutrijp en zo ontwaak ik die ochtend heerlijk uitgeslapen en besluit bij een bakje koffie om even op vinyljacht te gaan in Steenwijk. Bij Van Der Laan, een boedelruiming op Groot Verlaat, heb ik meteen geluk: De allereerste single van Anita Meyer, 'I'll Remember' uit 1968, in nieuwstaat en maar voor vijftig cent. Dat kosten de andere singles ook en ik bem benieuwd als ik vervolgens 'Wishing There Was You' van Dickie Rock & The Miami toevoeg aan mijn winkelmandje. Bij thuiskomst valt die een beetje tegen. Geen soulstamper of lekkere mod, meer een beetje slap aftreksel van Merseybeat.

The Miami is een zogenaamde 'showband'. Ierland kent in de midden jaren zestig zo'n 700 showbands. Groepen van zes à zeven mensen die de hits van het moment spelen, aangevuld met beknde dansnummers en enkel eens een Ierse traditional. In de combinatie van Dickie Rock met The Miami Showband ontstaat er iets van Beatlemania. Tot op de dag van heden wordt de uitdrukking 'spit on me Dickie' gebezigd en dat heeft met Dickie Rock te maken. Vrouwelijke fans zouden in extase raken als Dickie ze onderspuugde... Snel terug naar de muziek: Hoewel het succes zich beperkt binnen de Ierse grenzen, heeft de groep in 1965-66 maar liefst zeven nummer 1-hits, waarvan de overige acht eveneens flinke successen zijn. Dickie Rock's carriére loopt door tot 1989, zestien jaar nadat hij met The Miami heeft gebroken.

'The Troubles' zijn al eind jaren zestig los gebroken in Ierland, maar bereikt in 1975 een triest hoogtepunt, waarbij The Miami in het middelpunt komt te staan. De showband is dan, ook zonder Dickie Rock, nog altijd een topattractie in Ierland. Het is een gemengde groep van vijf katholieken en twee protestanten, ze spelen in iedere uithoek van Ierland en zijn in alle lagen van de bevolking erg populair. Het zijn echter vooral de nationalisten die weg lopen met The Miami. Eén van de meest militante groepen uit die tijd is de UVF, Ulster Volunteer Force, en deze wil de nationalisten een gevoelige klap toebrengen door The Miami als doelwit te kiezen. De jongens komen op 31 juli 1975 net terug van een optreden in Banbridge. De drummer is bij zijn ouders gebleven en ook de manager is op eigen houtje naar huis gereden. De overgebleven vijf rijden naar huis in hun Volkswagen-busje en worden aangehouden bij een controlepost, die aanvankelijk nog het meest weg heeft van een Engelse post. De controleurs dragen uniformen van het Engelse leger. Hoewel een paar zijn gelieerd aan de UDR, Ulster Defence Regiment, zijn ze allen ook betrokken bij de UVF. De sfeer is aanvankelijk informeel, hoewel de bandleden wel met de handen boven hun hoofd in een linie worden gezet, dat slaat om als er een onbekende agent arriveert.

Een paar specialisten in explosieven brengen een bom aan in het busje van The Miami. De bedoeling zou zijn dat als het busje de grens van Newry passeert, deze het busje met inzittenden zal doen exploderen. Echter, bij het instellen van de klok gaat iets mis en het busje ontploft ter plekke. Plots beginnen de militairen op de bandleden te schieten. Drie zijn op slag dood, twee zijn gewond. Voor wie geïnteresseerd is in de details, op de Wikipedia-pagina van 'The Miami Showband Killings' wordt erg gedetailleerd ingegaan op de zaak. Het is voor mij iets te veel van het goede...

Ik moet dus bekennen dat ik de single niet heel erg goed ken, het was in 2009 een kleine tegenvaller, maar ach... voor vijftig cent hoor je mij niet klagen. Je houdt er ook nog eens een leuke raddraaier aan over, maar dat er zo'n indrukwekkend verhaal achter de single zou zitten, had ik gisteravond niet geweten!

raddraaien: Electric Light Orchestra

Na deze single van Electric Light Orchestra heb ik nog twee raddraaiers te gaan: Morgen in ieder geval niet de eenvoudigste van deze serie: Dickie Rock & The Miami! Ik zal mijn best doen... De eerste week van september gaan we de redactie een beetje versieren met slingers. Ten eerste is het zondag over een week, 2 september, precies 2,5 jaar geleden dat ik mijn eerste bericht publiceerde. Later in die week passeert het 900e bericht de revue. Daarmee kom ik eveneens tot een nieuwe conclusie. Ik ging er altijd van uit dat het duizendste bericht vlak voor kerst zou zijn, maar dat is achteraf bezien op 9 december al zover! Als het werkelijk die datum is, dan zou het op een zondag vallen en dan heb ik in december al andere plannen, namelijk: Een blauwe bak top 100 over alle Northern Soul-aankopen van 2012. Maar zover is het nog lang niet, eerst krijgen we eind september nog de Top 40 van het derde kwartaal. Tot nu toe heb ik al dertig liedjes genoteerd, dus dat gaat zeker goed komen!

Deze raddraaier vertegenwoordigt niet een heel klein stukje van mijn jeugd. Natuurlijk, de plaat is in december 1976 een hit. Ik ben dan pas twintig maanden op deze planeet, dus daar heb ik geen herinnering aan. Hoewel... een jaar later koopt mijn oudste broer zijn eerste single, het alom geprezen (...) 'Mull Of Kintyre' van Wings. Mijn zus is de volgende, niet alleen in de orde van leeftijd, maar eveneens de tweede die haar muzieksmaak komt opdringen bij de kleine Gerrit. Omdat mijn zus vaak mag oppassen, ben ik getuige van hoe ze eigenhandig het 'multitasken' uitvindt. Breien, lezen en muziek luisteren tegelijk. En oppassen natuurlijk! Maar aan mij heeft ze geen kind. Dat kwijlt ongestoord door boven zijn speelgoedautootjes.

De muzieksmaak van zus is hier wel vaker ter sprake gekomen, het heeft dan ook een behoorlijke impact op het verdere verloop van mijn leven gehad. Ik lust namelijk geen Abba! Eén liedje gaat nog wel, maar bij een tweede of een derde krijg ik last van spontane huiduitslag. Van het intro van 'Thank You For The Music' of 'Happy New Year' ren ik al meteen naar de dichtsbijzijnde wc om mijn maaginhoud te legen. Nee, ik heb zo'n overdosis Abba in mijn jeugd gehad, dat is nooit meer goed gekomen... Toch houdt zus ook van een andere band met een afkorting: Electric Light Orchestra, of kortweg ELO. Het is vooral de tijd van 'Discovery', 'Xanadu' en 'Time', maar die oude hits heeft ze vast ook wel op cassette gehad, want die ken ik wel!

Wat Abba verkeerd heeft gedaan, dat heeft Electric Light Orchestra helemaal goed gemaakt! Ik ben dol op ELO en gelukkig ben ik niet de enige! Zelfs Randy Newman heeft op 'Born Again' nog een aardig eerbetoon aan de Engelsen. De combinatie van rock met violen en cello's smaakt bij mij nog altijd naar meer, maar het was indertijd niet het idee van Jeff Lynne. Roy Wood wilde zoiets met The Move bewerkstelligen en formeerde zo in 1971 The Electric Light Orchestra. Zelf had hij andere ideeën en deed de band in 1972 over aan Jeff Lynne. Roy Wood maakte vervolgens het album 'Boulders' (1973) waarop het onbeschaamd Beatlesque pop met klassieke invloeden maakte. ELO had ook een lange aanloop nodig, maar ten tijde van 'Eldorado' in 1975 hebben ze hun draai gevonden. Dan verschijnt eind 1976 het album 'A New World Record' met als eerste single 'Livin' Thing'. Voor mij is het de tweede single die ik van Electric Light Orchestra koop, in september 1990. Die zien we in 2015 terug, als ik inderdaad in 2014 opnieuw met een '20 Years Ago Today' begin, maar dan met platen die ik vijfentwintig jaar ervoor heb gekocht...

Electric Light Orchestra kan dus niet stuk bij mij! Ik draai nog met enige regelmaat 'Face The Music', eigenlijk wel mijn favoriet, vooral omdat het een mooi tussenalbum is. Leuk om te vermelden dat de openingstrack van dat album op 'Livin' Thing' de b-kant is: 'Fire On High'. Als ik dan toch eens zin heb in een paar lekkere kroegkneiters, dan ligt 'Don't Bring Me Down' al snel op de draaitafel! En dat is nu echt een herinnering aan die heerlijke ongedwongen jeugd. Dan zie ik meteen weer mijn zus in de stoel zitten: Breiwerkje in de handen, boek op schoot en ELO op onbescheiden volume. Het sneeuwt buiten..., maar nu moet ik ophouden, want straks komen die hongerige zwanen weer op de ramen te kloppen met hun snavels en de gedachte daaraan gaat me 33 jaar later nog steeds uit de slaap houden!

raddraaien: The Walker Brothers

Ik zit niet een klein beetje met een probleem. Hoewel ik een behoorlijk hoge maandelijkse datalimiet heb, komt deze met rasse schreden in zicht. Het is een gegeven dat ik normaal gesproken ietsje eronder eindig, maar ik ging maandag al voor de 75% en ik moet nog ruim een week vanaf nu. De Buze is dicht en dat is jammer, want daar kan ik vaak nog wel even terecht voor het uploaden van een podcast. De Soul-x-rated van deze week moet nog worden opgenomen, die kan ik wellicht nog binnen de limiet kwijt, maar dan ga ik na het weekend erover heen. De Zonneschijnwerper van zondag... Dat gaat het meest lastige worden! Hoe dan ook, ik zal buiten de bundel om moeten internetten en ik weet niet wat dat me gaat kosten, maar het moet dan maar zo. Vandaag gaan we weer raddraaien, bij gebrek aan een Soul-x-rated, maar ook omdat het einde van deze eerste serie in zicht komt. Hoewel ik normaliter niet reclame vaak voor de verantwoordelijke kappers, doe ik het vandaag wel! Kapsalon Berta aan de Burgemeester Haitsmalaan 20 in... Nijeveen! Als je er toch naar toe gaat voor een volgende knipbeurt, bel dan even, want ik woon er slechts vijf minuten van af. Nee, ze zullen mij er wel niet kennen...

Dat levert in de laatste jaren zestig-bak een klassiekertje op van The Walker Brothers: 'Make It Easy On Yourself'. We hebben de broertjes hier al eens eerder op visite gehad. Toen vroeg ik speciale aandacht voor hun versie van 'Living Above Your Head', dat in de oorspronkelijke versie van Jay & The Americans een cultstatus geniet in de Northern Soul. Eigenlijk vind ik die van The Walker Brothers beter, maar misschien is dat ook omdat ik een enorm zwak voor Scott Walker heb. Dat is gekomen in de zomer van 1998. Ik woonde in Mossley en zou voor een paar weken terug naar Nederland voor vakantie. Eerst in de taxi naar Oldham en vanuit daar met de bus naar Hull. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, want door een ongemakje miste ik de bus en moest daardoor haasten naar Manchester Piccadilly, waarbij ik bijna opbotste tegen niemand minder dan Mick Hucknall (Simply Red) en ternauwernood de Virgin-trein naar Hull haalde op Manchester Victoria. Even daarvoor, nog geheel ontspannen, had ik in een boekwinkel in Oldham een biografie van Scott Walker gekocht: 'A Deep Shade Of Blue'.

The Walker Brothers zijn helemaal geen broers, maar dat wist ik al. John Maus en Scott Engel spelen en zingen al samen sinds de jaren vijftig en traden eens op met een Walker en diens' zusje. Omdat de jongens wel iets op elkaar leken, besloten ze tot de naam The Walker Brothers. De ontmoeting met Gary Leeds is even later. Gary verleent de heren Maus en Engel geen voorrang en er is aanvankelijk alleen wat blikschade. Totdat ze het drumstel op de achterbank zien bij Leeds en een samenwerking als The Walker Brothers is het gevolg. Ze besluiten in 1966 hun geluk te beproeven in Engeland. Het eerste wat ze er oplopen is een verkoudheid, de jongens arriveren in hartje winter vanuit het zonnige Californië. Ze tekenen een contract bij Philips en 'My Ship Is Coming In' vaart wel de hitparade binnen, maar het schip met geld laat nog even op zich wachten. Dan komt onze raddraaier, 'Make It Easy On Yourself', die boert al wat beter, maar met 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' gaat het dak eraf! The Walker Brothers zijn in 1966-68 even dé tieneridolen van Engeland, vooral nadat The Beatles hebben besloten niet meer 'live' op te treden.

De biografie gaat dus vooral over Scott Walker. Deze jaren worden vooral gekenmerkt door de angst van de mensenschuwe Scott Walker. Hij verhuisd van adres naar adres om zijn fans voor te blijven. Op een bepaald moment trekt hij in een flat, waarvan platenmaatschappij en management angstvallig het adres van geheim hebben gehouden. Op zaterdagmiddag belt Scott Walker in paniek naar het management. Hij hoort een massa mensen voor zijn huis schreeuwen. Die nemen poolshoogte, maar de straat is leeg. Iemand was vergeten te vertellen dat Scott pal naast het stadion woonde van een zaterdagcompetitie-voetbalteam...

En zo zou ik nog heel veel anekdotes kunnen opdiepen, maar daarvoor biedt Soul-xotica me niet genoeg ruimte. Eind 1967 gaat The Walker Brothers uit elkaar en starten de 'broers' elk een solo-carriére. Scott heeft rond 1970 zelfs zijn eigen televisieshow en maakt enkele albums met vertalingen van evergreens en groots georkestreerde ballades. Scott Walker en Marc Bolan is een vreemde combinatie, toch worden de twee grote vrienden. Scott leent Marc eens honderd pond. Als Scott dat later tegen David Bowie zegt, antwoord die: ,,Goh! Dat is een schijntje. Ik heb hem duizend pond geleend en heb ook nog geen cent terug!". The Walker Brothers komen in 1975 weer bijeen, voornamelijk om John Walker uit zijn financiële perikelen te halen. Als eerste 'comeback'-single verschijnt 'No Regrets', maar om een onverklaarbare reden boycot de popzender van de BBC het nummer en draait in plaats daarvan het origineel van Tom Rush. The Walker Brothers gaan in 1978 uit elkaar en daarna duikt Scott slechts een paar keer op tot de eeuwwisseling.

Als eerste maakt hij het ongrijpbare 'Climate Of Hunter' in 1983, een album voor Virgin. Later zal 'Tilt' daar nog op volgen, niet minder een geval van 'spookhuismuziek'. Buiten een Orangina-reclame in 1992 blijft hij helemaal buiten beeld, maar produceert plots een album van Pulp.

raddraaien: The Beatles

Omdat de opname van de Soul-x-rated nog maar een dag wordt uitgesteld, ga ik snel verder met raddraaien. Het einde van deze serie komt in zicht, dus misschien kan ik in september met een nieuwe volgorde aan de slag. Na die van Nadieh hebben we een makkie! De vijfde single uit een bak jaren zestig die ongeveer voor een derde is gevuld met The Beatles. Nu hoeft dat op zichzelf nog geen bak te vullen, maar er zitten nogal wat dubbele exemplaren tussen en dan met name verschillende nationaliteiten. Ik ben ontzettend blij met mijn Deense 'We Can Work It Out', maar dat betekent niet dat ik de Nederlandse eruit kieper. En dus staan er evengoed nog zo'n veertig singles. Komt nog eens bij dat ik niet eens de hoofdrolspeler als illustratie heb. Dat moest eigenlijk 'Roll Over Beethoven' zijn, één van de overige singles die in 1964 in Nederland via Odeon uit komt. Maar deze heeft dan wel weer hetzelfde Odeon-hoesje als de 'From Me To You' uit de collectie van singlehoesjes.nl, die ik dan weer op de Engelse Parlophone heb. Ik heb eveneens getracht om te traceren waarom Nederland tijdelijk Odeon-platen had, maar Wikipedia, niet altijd zalig makend, kan me daar niks over vertellen. Ik weet wel iets, maar of dat nu een broodje aap is geweest of niet, daar kan Wikipedia me niet bij helpen.

Natuurlijk zou ik de automatische piloot kunnen aanzetten en beginnen met The Quarrymen, in vogelvlucht naar de Star Club in Hamburg en dan ergens halverwege 'Sergeant Pepper', met 'Let It Be' als slot. Ik denk dat het verhaal van The Beatles al vaak genoeg is verteld, dus dat vind ik niet zo heel erg interessant. Wat me dan eerder boeit is die tijdelijke 'switch' van platenlabels. Ik heb me ooit laten vertellen dat Parlophone in Nederland is opgericht, kort na de Eerste Wereldoorlog. Dat blijkt dus niet helemaal op waarheid berust. Parlophone is opgericht in Duitsland in 1896. Het symbool van Parlophone wordt vaak verward met het teken van de Britse pond, volgens mij is het in de loop der jaren ook naar die kant uit bewerkt. Toch hoort het gewoon een Duitse L voor te stellen. Rond de Eerste Wereldoorlog heeft Parlophone, volgens Wikipedia, wel een branche in Nederland en maakt het onderdeel uit van de Transoceanische Handelsmaatschappij. Parlophone is dan een gespecialiseerd jazzlabel en maakt deel uit van het grote Duitse platenconcern Carl Lindström. In 1923 krijgt Parlophone een Engelse tak en binnen een paar jaar groeit het uit als een belangrijk label binnen de stal van EMI.

Ik weet niet waar mijn verhaal vandaan komt, maar ik heb het ergens gehoord of gelezen. Parlophone zou in Amsterdam zijn opgericht door een Nederlander die het in de loop van de jaren dertig zou overdoen aan EMI. Na de oorlog raakte Parlophone ietwat in de vergetelheid en in 1962 zag EMI de kans om die lawaaierige beatsensatie op het label te plaatsen. Immers, als ze dat op Columbia zouden hebben gedaan, had het een potentiële bedreiging geweest voor het keurige imago van Cliff Richard. De nabestaanden van de oprichter, ene Stibbe, zouden in 1963 hebben ontdekt dat 'hun' label, waarin ze nog steeds een bepaald percentage aandelen in hadden, inmiddels miljoenen zou verdienen met zoiets verderfelijks als The Beatles. Toen ze hun gram gingen halen in Londen, verboden ze eerst EMI om tot nader orde nieuwe platen van The Beatles op Parlophone in Nederland uit te brengen. De Stibbe's werden uitgekocht door EMI en zo verschenen tijdelijk enkele nieuwe singles van The Beatles op Odeon, het label dat platen van het kwartet in Frankrijk en Spanje distribueerde. De Stibbe's zouden kort daarop nog eenmaal in de platenbusiness opduiken met 'Il Silenzio' van Nini Rosso, dat zowel als Sprint (het originele Italiaanse label) als Stibbe in de handel werd gebracht. Gaat dat stomme Wikipedia dat het vaker mis heeft me nu vertellen dat dit een broodje aap is?

Dat Parlophone wortelen heeft in Duitsland wil ik nog wel geloven. Parlophone heeft in 1996 het honderdjarig bestaan nog uitgebreid gevierd, weet ik nog wel. Blijkbaar heeft die Nederlandse tak toch een wat sterkere vinger in de pap gehad. Van deze radiohandelaar was bekend dat hij jazzorkesten naar Engeland stuurde om daar hun opnames te maken, simpelweg omdat er maar één studio in Nederland was en nul ervaring met jazzmuziek. Wikipedia noemt, noch in het verhaal van Parlophone als van Odeon, over het feit dat Parlophone begin 1964 even plat lag en dat de platen tijdelijk op Odeon werden uitgebracht. Eén ding in 'hun' verhaal klopt wel. Al hoe nietig Parlophone ook was rond 1955, alleen Laurie London zorgde nog voor een enkele hit, dat was het jaar toen George Martin het label overnam. En zo raakte Martin in de jaren zestig ook betrokken bij The Beatles.

Parlophone heeft een hele lange adem en bestaat nog steeds. Na The Beatles bracht het eerst Billy J. Kramer & The Dakota's, Cilla Black en nog enkele directe 'familieleden' van The Beatles, daarna kwam The Hollies. In de jaren tachtig kreeg het door Queen en Pet Shop Boys een nieuwe impuls en zou ondermeer Radiohead het label de nieuwe eeuw binnen loodsen. Met Odeon liep het anders. Het heeft in Frankrijk, Spanje en bepaalde delen van Afrika de hele loopbaan van The Beatles gevolgd. Hier werd pas in 1971 kennis genomen van het Apple-label. Odeon, in het begin van de twintigste eeuw dé eerste maatschappij die met een tweezijdig bespeelbare grammofoonplaat kwam, ging rond 1991 met de elpee tenonder.

raddraaien: Nadieh

Vergrootglas nodig? Een erg bescheiden fotomodel vandaag. Overigens is dit nog het bericht van dinsdag. Als ik even het 'jengelkind' mag uithangen: ik had gééén zin... Waarschijnlijk neem ik later vandaag de Soul-x-rated op, dus dan krijgen jullie de Nederlandse 'vertaling' als bericht voor woensdag. Tja, Google kon me niet aan een beter hoesje helpen dan deze 'thumbnail', zelfs van de begeleidende cd vallen de resultaten tegen. Dit is de laatste raddraaier uit de categorie 1980 en later. Ik kan me sterk vergissen, maar volgens mij is dit de meest recente raddraaier tot nu toe? Of is-ie even oud als Strawelte? Maakt ook niet uit. De Nederlandse zangeres Nadieh heeft twee échte Top 40-hits gekend als solo-artiest, ik leerde zojuist nog een gegeven dat ik niet van haar kende. Eerlijk is eerlijk: Aan 'Windforce 11' heb ik een dermate fijne herinnering dat die best nog eens mee naar huis mag als ik hem voor vijftig cent tegenkom. Maar 'Words' uit 1991? Ik vrees dat deze een beetje 'per ongeluk' mijn bak is binnen geslopen. Ik heb ooit eens een hele partij overbodige singles gekocht zonder hoes en daar is de staat ook naar. Hoewel ik geen enkele herinnering heb aan 'Words', wil ik mijn liefste naald het beschadigde vinyl niet aandoen. Een vullertje dus...

Karin Francine Anne Meis. Zo wordt ze in 1958 aangegeven bij de burgerlijke stand. Haar vader is Indonesisch en haar moeder een Scheveningse. In Leiderdorp, waar ze opgroeit, vergaapt ze zich bij de repetities van Jerney Kaagman met Earth & Fire. Ze droomt zelf ook van zoiets en kan in haar stoutste dromen niet bevroeden dat dezelfde Kaagman haar ooit een Zilveren Harp zal uitreiken. Ze trouwt op haar 21e en krijgt met hem, een Iraanse Bahá'í-docent, twee kinderen. Haar oudste dochter wordt in 1981 geboren en draagt de naam Nadiè. Nadieh heeft psychologie en Arabisch geleerd, zowel de naam van haar dochter als haar latere artiestennaam betekenen 'roepster' in die taal.

Heb ik nog wat opgestoken bij deze raddraaier? Jazeker! Hebben jullie ooit geweten dat Nadieh bij de BB Band zat? Die van 'Stille Willie'? Ze is zelfs nog op de plaat te horen! Waarschijnlijk in het 'iii-jouw'? Het is het begin van een langdurige samenwerking met Kees Buenen. Met de groep De Dupe neemt ze een feministisch strijdlied op. Nog steeds niet helemaal professioneel, voedt ze intussen haar twee kinderen op. In 1987 breekt dan het grote moment aan. 'Windforce 11' verschijnt en ik weet nog goed te herinneren dat ondanks de titel, die zo'n woordspeling suggereert, de plaat een frisse wind liet blazen door de Nederpop. We waren net aan het bekomen van Doe Maar en Toontje Lager, Frank Boeyen deed anno 1987 heel erg moeilijk (en onverstaanbaar) en bescheiden pop met een internationaal tintje was lastig te vinden. Hoewel Nadieh in veel gevallen werd bij gestaan door grote namen van over de grens, is een internationale doorbraak, die o zo verdiend was, altijd uitgebleven. 'Windforce 11' piekte overigens bescheiden op een 23e plek in de Top 40.

De albums 'Land Of Ta' en 'Company Of Fools' doen goede zaken en krijgen elk verschillende onderscheidingen. In 1989 gaat ze even 'rocken', ondermeer in een duet met Colin Blunstone, maar in 1991 keert ze terug naar folk-achtige luisterliedjes. 'Words' zou ook aan die laatste eisen moeten voldoen, maar nogmaals: Ik ga mijn naald er niet aan opofferen. Geen blauwe bak-kandidaat, maar een grijze bak-kandidaat. Woensdag voor acht uur aan de weg zetten... Een jaar later, in 1992, keert ze de showbusiness de rug toe, maar blijft op de achtergrond actief als tekstschrijfster. Ondermeer voor Ruth Jacott, die vroeger in haar carriére op de achtergrond heeft gezongen bij Nadieh. Eentje daarvan, 'Leef Me', krijgt nog een zekere bekendheid. Inderdaad, ze heeft zich op het Nederlandstalige repertoire gestort. Ze maakt zelfs enkele opnames die later zullen leiden tot een posthume cd. Posthuum? Ja, want deze raddraaier kent geen 'happy end'!

Zelf heeft ze al eens in een interview leren kennen, dat ze wist dat ze vroeg dit leven zou verlaten. Op Goede Vrijdag 1996 overlijdt ze aan de gevolgen van een longembolie en kanker. Haar dochter Nadiè is moeder in de voetsporen getreden en heeft al een paar folk-achtige cd's uitgebracht. Dankzij de Nadieh Foundation zijn er nog twee posthume cd's uitgekomen: Eentje in het Nederlands en de ander in Engels. 'Windforce 11' staat al vanaf het eerste begin jaarlijks in de Top 2000 genoteerd, maar is nooit hoger geëindigd dan 1127. Als je realiseert wat voor 'reut' er zoal in de Top 500 staat, wordt je daar soms een beetje moedeloos van...

Tune Of The Week: Amos Tamela & His Mustang Soul

Hoewel ik reeds twee jaar op het Golden Beat Years-forum rondstruin, ben ik Erik al wel meerdere malen tegen gekomen, maar heb ik nimmer zo'n aardig contact gehad als de afgelopen weken. We hadden in het verleden vaak discussies in de omgeving van mp3. Over auteursrechten gesproken: Ik zie al steeds meer mensen het begrip 'empeeverdriet' bezigen, had ik toch even moeten deponeren... Verder heb ik hem een paar jaar geleden geholpen met opnames van de vinyl-EP van Heatwave en kwamen we elkaar weer op het spoor door een discussie die ontzettend uit de hand liep. Het was ongeveer tegelijk met mijn start van de podcasts en Erik werd één van mijn eerste volgers. Samen houden we de Nederlandse markt nauwlettend in de gaten voor 'Big Boss Man' van Shirley (ik heb afgelopen weekend daarvoor de Amerikaanse Ebay bekeken, driemaal, de Paula-promo's in mooie staat maar ook dertig dollar per stuk!). En een paar weken geleden had hij een linkje naar zijn site op mijn 'timeline' geplaatst: ,,Van de a-kant wordt je altijd vrolijk". Onderwerp van het linkje is de enige single van Amos Tamela & His Mustang Soul uit 1968. 'She'll Come Tonight' is deze week de Tune Of The Week!

Doorgaans ben ik niet zo heel erg kapot van Nederlandse soul. Hier werd maar al te vaak getracht om te klinken als Sam & Dave en Otis Redding, dus tienmaal 'sock-it-to-me-baby' en een hoop suggestief gekreun per minuut. Tóch zijn de leuke plaatjes, geschikt voor in de Northern Soul, met een zaklamp te vinden. Wat te denken van de overweldigende beat van The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group, de Ferdy Karmelk-composities in The Tee Set, een b-kantje als 'Taking It Away' van The Free (op de andere zijde staat hun grootste hit 'Keep In Touch'). Hoewel Amos Tamela uptempo is, heeft het niet een typisch Northern-geluid. Het is meer een van de beter geslaagde half-Arubaanse soulproducties van de jaren zestig. Nog niet zo 'verwesterd' als Oscar Harris & The Twinkle Stars. En precies zoals Erik het in de mail beschreef: ,,Hier wordt je altijd vrolijk van".

Een paar weken later staat er al een single op Marktplaats en ik bied bescheiden, probeer aanvankelijk de verkoper nog even op te jagen om tot een deal te komen, maar deze besluit even te wachten. Het duurt al met al een maand en ik blijf de enige bieder. Hij wordt me gegund: 7,50 euro voor de single en een beetje verzendkosten. 'You can keep the change'. Leuk is dat ik de verkoper achteraf gezien wel weer van naam ken. Hij draait geregeld clubavonden in Ekko in Utrecht onder de naam Naald & Kraak, natuurlijk een mooie woordspeling op Kraak & Smaak. Zo te horen heeft hij de plaat niet grijs gedraaid, want hij is in een hele mooie staat!

Over het heerschap Tamela is maar weinig bekend. Opeens was die daar. Wie die troela's op het hoesje zijn, zullen we evenmin weten. Wel weten we dat leden van de groep Serpentine de begeleiding verzorgd. Deze groep wordt in 1967 in het Gooi samengesteld en staat onder leiding van Peter Van Der Sande. Deze heeft niet zoveel op met het Amos Tamela-avontuur en richt de groep Blech op. Met deze nieuwe band neemt Van Der Sande een single op voor Polydor, die desondanks als Serpentine wordt uitgebracht. 'She'll Come Tonight' van Amos Tamela & His Mustang Soul is dan namelijk intussen geflopt en de bandleden hebben Van Der Sande weer opgezocht. Ook heeft de groep na Tamela nog Sandra Reemer begeleidt. Het is een wonder dat ze daar geen gehoorbeschadiging of ander letsel aan over hebben gehouden, want Sandra's stem was vooral erg veel studiotrucage! In 1970 maakt Serpentine een gezochte elpee voor Pink Elephant. 'Powerful Jim', een leuke maar poep-commerciële single, weigert verder dan de tipparade te komen en het album vertoont bij vlagen erg progressieve kanten!

Later zal de groep om juridische redenen de naam veranderen in Apartment One, maar dan ontbreekt van Amos Tamela en zijn harem al ieder spoor. Ze laten ons deze hele leuke single na, waarvan 'She'll Come Tonight' dus de Tune Of The Week mag heten. Die kunnen jullie komende week weer verwachten in de Soul-x-rated, die na het succes van vorige week wederom in het Engels wordt opgenomen. De speellijst met een Nederlands verhaaltje wordt vanaf nu vaste prik op Soul-xotica! Het is allemaal familie van elkaar...

Schijf van 5: radio

Ik heb de smaak van het podcasten flink te pakken, het enige wat me nog in de weg staat is dit internet-abonnement. Ik heb vrijdagmiddag geïnformeerd en ik kan op zijn vroegst 22 september het abonnement opzeggen, het vervalt dan per 22 november. Dan kan ik intussen op zoek gaan naar de meest gunstige internet-leverancier. We hebben in Nijeveen de 33 procent gehaald en krijgen dus binnenkort glasvezel en ondanks 'nee-nee'-sticker op de brievenbus, ontvang ik nog geregeld aanbiedingen van deez' en geen. Vodafone en KPN vallen dan meteen af, want die bieden alleen totaalpakketten aan mét televisie en vaste telefoonaansluiting. Omdat ik beide niet heb en wil hebben, wil ik daar ook niet voor betalen. Het moet dus voor mij een uitgekleed pakket zijn, alleen internet, flinke snelheid, maar vooral geen gemekker over limieten! Omdat podcasten soms bijna net radio lijkt, moest er dus wel een Schijf over radio komen, want die hadden we nog niet gehad...

Deze Schijf heeft een nogal, onbedoeld, nationalistisch tintje mee gekregen. Neem nou de nummer vijf. Ik had hem bijna ingewisseld voor het ongedwongen 'Midnight Radio' van Taffy (herinnert u zich deze nog?), maar ach, hoe vaak kunnen we nu Long Tall Ernie & The Shakers in een Schijf van 5 kwijt? Ik bedoel maar! En dus heb ik gekozen voor één van de allereerste singles van dit Arnhemse rock'n'roll-revival-bandje met de losvaste pianist Jan Rietman. 'Turn Your Radio On' uit 1973 is bovendien één van mijn eerste singles, al is dat betrekkelijk natuurlijk, het is de 117e... Vandaag mag het geinige plaatje op vijf.

Dat de Allemachtige alom vertegenwoordigd is, wisten we al. Sterker nog: Als ik me niet vergis was deze ook al in de goddelijke Schijf aanwezig. Dat God veel op de radio is te vinden, kunnen we onder andere geleerd hebben van Brian Eno en David Byrne, die de exorcisten en dominees ruim baan gaven op 'My Life In The Bush Of Ghosts' (1981). Queens Of The Stone Age vond echter niet genoeg voorbeelden en deed zelf ook nog maar een paar imitaties, dit ten behoeve van het intro van 'God Is In The Radio' op hun onvolprezen debuut 'Songs For The Deaf' (2003). Deze week de nummer vier van deze Schijf.

Dan is het weer hoog tijd voor een Nederlands produkt. Hoewel Supersister wel een aantal hits heeft gehad, was de muziek van de groep té progressief voor Nederland en vond weer meer aftrek in Engeland. Eén van hun weinige hits was 'Radio' uit 1973, dat in al z'n 'vreemdheid' precies volstaat voor wat Supersister op de elpees uithaalde. Deze radio mag dus op drie.

Op twee vinden we zondermeer de mooiste radio die ik ken, alleen hebben we deze cd maandag al behandeld en dus komt die op twee. Als je je oren sluit voor het, soms, zeer onbeholpen Engels, dan blijft het Friese Travis zeker één van de meest ondergewaardeerde bands uit die tijd. De melodieën, de harmoniezang, zelfs de ideeën voor de liedjes... Alles klopt gewoon! Bijna op het perfectionistische af. Dat begint al met het intro van de Russische radioshow en daarna dat onbevlekte akoestische gitaartje en dat refrein om voor te sterven. Ja, eigenlijk had deze gewoon op 1 gemoeten, maar nogmaals de cd-hoes van 'Wicki Purrs' (en dus niet 'Wicky Purrs', zoals ik maandag schreef) gebruiken? Nee, dat niet, maar hij staat dus wel een plek te laag genoteerd. 'Radio Days' van Travis (1997) staat op twee...

Je moet van radio ook een goed gevoel krijgen en wat dat betreft mag alleen The Selecter bovenaan staan. Wie geen goed humeur krijgt van dit aanstekelijke 2-Tone ska-singeltje moet even bij de huisarts gaan kijken. Een plaat die na 32 jaar (wel een beetje raar...) nog steeds erg memorabel is, er zijn tegenwoordig verschillende uitvoeringen van The Selecter die allemaal nog een boterham verdienen aan deze debuut-single. Hoewel ze dan weer geen cent verdienen aan Soul-xotica, zet ik 'On My Radio' van The Selecter desondanks op nummer 1 in deze Schijf!

Het is natuurlijk een logisch vervolg om volgende week een Schijf te maken uit vijf liedjes over televisie! Je weet immers maar nooit wat voor aspiraties Soul-x-rated nog krijgt... Over twee weken, 2 september, gaan we het over verjaardagsplaatjes hebben. Deze praatpaal is dan namelijk zélf een beetje jarig... het is dan 2,5 jaar sinds het eerste bericht!

lang leve Diana Ross?

Marianne en ik zijn echte popquiz-maatjes. We hebben elkaar in november 2004 leren kennen toen Marianne samen met haar toenmalige quiz-partner Ed een popquiz organiseerde in Het Stapdartcafé in Steenwijk. Bijna onnodig om te zeggen dat ik deze samen met mijn kameraad won. Sindsdien zijn we, met tussenpozen, erg goed bevriend geraakt, hebben we al heel wat kwissen samen gespeeld en ook al eentje samen gemaakt (de Karre-quiz van vorig jaar april, ze hadden me in 2008 'laten' winnen zodat ik de quiz moest organiseren). Verder ben ik altijd paraat voor het 'meedenken' in kwissen van haar hand. Zo gebeurde het op een woensdag in 2010, nog voordat ik met Soul-xotica begon, dat we opnieuw bezig waren aan drie rondjes tegelijk. Ze had zelf ook een project op de hals genomen: 'Jatmozen'. Volgens mij wacht dat rondje al jaren op voltooïing. The Verve moest erin omdat ze keurig toestemming hadden gevraagd voordat ze 'The Last Time' van het orkest van Andrew Loog Oldham gingen gebruiken voor 'Bittersweet Symphony', maar toch achteraf iedere cent royalty kon overdragen aan de heren Jagger en Richards. Coldplay is natuurlijk ook een favoriet. De melodie die ze hadden 'geleend' uit een gitaarsolo van Joe Satriani, zat al in het rondje. Nu ging mijn telefoon en had ik Marianne aan de andere kant van de lijn. Of ik een plaat had van Van Wood?

'Clocks', volgens velen een meesterwerk, zou schaamteloos 'gejat' zijn uit de compositie 'Caviar And Champagne' van Van Wood. De man zou Nederlandse roots hebben en Peter Van Houten heten. Van Wood... Mijn hersenen maken overuren. Bekende naam! Er staat me iets bij van een EP uit de jaren vijftig. Nu weet ik dat dit The Art Van Damme Quartet is, maar dan denk ik nog dat het Van Wood is. De naam Peter Van Houten valt nog een paar keer. Een héle bekende naam. Als ik even later weer even op het forum kijk van het Steenen Tijdperk, springt het me in het oog. Het laatste bericht in 'overleden artiesten' handelt over Peter Van Houten. Het blijkt één en dezelfde Van Wood te zijn en hij is dan pas overleden. Vreemd dat Marianne daar nu over begint. Te meer als je bedenkt dat ze de 'diefstal' die ochtend heeft ontdekt, juist op het moment dat Van Houten zijn laatste adem uitblies. Haar alibi is sterk genoeg om te weten dat het geen moord is geweest, maar een raar toeval blijft het!

Zo ben ik vanmiddag 'gewoon' op mijn persoonlijke Facebook-pagina, dat wil zeggen: Niet de Upbeat Rare And Northern Soul Music-pagina die ik onlangs ben gestart. Met enkele van de groepsleden onderhoud ik ook een persoonlijke Facebook-vriendschap en plots zie ik dat het gewaardeerde lid Peter uit Antwerpen een clipje heeft geplaatst op zijn persoonlijke 'timeline': 'Remember' van Diana Ross uit 2007. 'Remember'... Plots beginnen de alarmbellen te rinkelen. Zou Diana Ross zijn overleden? Ik antwoord met 'is het zomaar of is ze overleden?'. Het antwoord van Peter is nogal laconiek: 'Zomaar, maar er blijft nog genoeg over'. Ik heb intussen al gekeken op nos.nl, maar die heeft het druk met het weerrecord en wat perikelen in Den Haag. NOS staat niet bekend om actualiteit en dus kies ik Google en voer 'Diana Ross dead' in: Twee resultaten. Diana Ross is vandaag op 68-jarige leeftijd bij een verkeersongeluk om het leven gekomen.

Ik post een kort berichtje op Facebook: 'Diana Ross RIP'. Peter reageert meteen: 'Hoe kom je erbij? Ze leeft nog steeds'. Ik schrijf Peter van mijn bevindingen en voeg ook meteen de link toe van de necrologie-site waarop een bericht staat over het overlijden van Diana. NOS maakt nog steeds geen melding, dus dit moet heet van de naald zijn! Ik zoek haastig een clipje van 'Ain't No Mountain High Enough' en plaats deze in de groep, maar ook Peter zit niet stil. Na vijf minuten besluiten we beide de berichten maar weer te verwijderen. Peter is gelukkig, want die heeft die ochtend al twee clips van Diana Ross geplaatst in de groep en voelt zich daar niet gemakkelijk bij!

Nadat ik de halve hele dag ben weg geweest, moest ik meteen op nos.nl kijken. Zelfde onderwerpen als vanmiddag, buiten dat Heerenveen een puntje heeft gepakt in De Kuip (hoera!). Weer Google op en het blijft bij beide links. Buiten de necrologie is het een forum waarop verschillende mensen reageren op het nieuws. Een deel is diep bedroefd, terwijl anderen openlijk de draak steken met Ross. 'The witch is dead', schrijft iemand. Opnieuw kijk ik ook weer even op die necrologie-site en dan valt het me op: In de ene zin wordt 19 augustus 2012 gebruikt. Dat zou kunnen. Bepaalde plaatsen in Amerika hebben een ruim tijdsverschil ten opzichte van ons. Verderop wordt echter gezegd dat 'Ross died (verleden tijd!) op 20 augustus 2012' en dat bestáát natuurlijk niet. Is er verwarring met Lady Diana, die bijna vijftien jaar geleden omkwam in een verkeersongeluk? Zou kunnen, maar dat was niet op Interstate 25 maar een rondweg in Londen. Het forum vermeldt 65 als leeftijd, de necrologie 68. Zover ik heb kunnen zien, heeft nog niemand op dat forum het tegen gesproken. Volgens de necrologie is de famile in diepe rouw.

Toch geloof ik dat we gerust mogen stellen dat Diana Ross nog springlevend is, maar waar deze 'geruchten' dan opeens vandaan komen? En de details zijn angstaanjagend echt. Zou dit een soort van Rick Astley-grapje zijn? Daags na het overlijden van Michael Jackson werd namelijk melding gemaakt dat Astley zou zijn overleden, maar dat was een macaber 'grapje'. We hopen dat Diana Ross nog heel veel kaarsjes mag uitblazen op de taart, maar als morgen het nieuws komt, weten jullie in ieder geval waar jullie het voor het eerst hebben gelezen!

raddraaien: Ginger Ale

Nog zes raddraaiers hierna en dan is deze serie voorbij! Niet getreurd, want dan rangschikken we de bakken weer en beginnen gewoon overnieuw. Ik was inmiddels al begonnen met een bericht over 'How High The Moon' van Gloria Gaynor, de negentiende single uit bak 33, maar plots komt het me allemaal wel erg bekend voor... Natuurlijk! Ik heb die single in december 1991 gekocht en dus afgelopen december in 20 Years Ago Today gehad. Dus heb ik nu gekozen voor de 38e single. Veel succes! Daar is niet veel over te vertellen. Ik moet zelfs bekennen dat ik het hele nummer niet ken. Typisch zo'n geval van eens een keer gekocht om een verzameling compleet te maken, in dit geval de hits en tips van Ginger Ale, maar draaien? Ho maar! Toch is het verbazingwekkend voor een single die in de Tipparade is blijven steken, dat de platenmaatschappij flink wat promotie in het buitenland heeft verricht. Google Afbeeldingen kan desgewenst zorgen voor een Engelse demo-persing (van 45cat) en zelfs een Amerikaanse demo! Het is natuurlijk 1971, koud na Shocking Blue, George Baker Selection en Tee Set. Dus moet er wel even geprobeerd worden om nóg een hit aan de overkant van de grote plas te scoren. Vandaag heet onze raddraaier 'In The Sand' en is afkomstig van de groep Ginger Ale.

Dat het Nederlandse radiohart zich bevind in Hilversum is een gegeven. Maar waarom? Tja, het is centraal gelegen, maar dan nog... wáárom in Hilversum? Waarom niet in Amersfoort, Naarden of Weesp? Het feit ligt er en als je dan toch van plan bent om een opnamestudio te openen, waarom zou je dat in een 'uithoek' als Den Haag doen? Ja, de jongens van de Soundpush-studio hadden erover nagedacht, toen ze hun 'winkel' openden in Blaricum. De artiesten konden zo immers met hun verse opname meteen doorstomen naar Hilversum om een bakkie te doen bij de omroepen en hun meest recente opname te promoten. Zélf waren de mannen ook in de weer met een bandje, waarbij ze ook nog maar een Veronica-deejay in de gelederen opnamen: Will Luikinga.

Ik kocht jaren geleden eens 'De Band', een autobiografie van een Haagse muzikant die eind jaren zestig bij een niet-commerciële folkrockband speelde. Hij beschrijft in het boek een compositie die hij heeft geschreven en die gebaseerd zou zijn op iets van Bizet. Het lijkt verdacht veel op 'The Flood', de grootste hit van Ginger Ale uit 1969. Je kan dus betwijfelen hoe 'origineel' hun versie is. Will Luikinga zou overigens achttien jaar later de melodie nog eens 'recyclen' tot 'Let Your Sun Shine' van het onvergetelijke (?) duo Frank Ashton en Mariska Van Kolck. Van sommige mensen vraag je je af wat ervan is geworden. Misschien inspireert dat wel tot een nieuwe rubriek? Maar goed, terug naar Ginger Ale. Dat herhaalt de 'klassiek-ontmoet-bijbelverhaal-ontmoet-popmuziek' nog maar eens met 'The Promised Land'. Die blijft in de Tipparade steken. Tóch is het een slimme zet geweest van de heren Gemberbier! 'Klassieke popmuziek' is dankzij Ekseption een grote hit, bovendien mág de gewijde muziek eveneens in 1969/70.

Niet veel later schakelt de groep over op meer middle-of-the-road en komt terug met het weinig verheffende 'Scoobidab' dat aan de rand van de Top 10 blijft haperen. Vervolgens dus 'In The Sand'. Deze heb ik in 2009 gekocht, een tijd dat ik wel heel bewust platen kocht en ze ook beluisterde. Blijkbaar is die niet zo interessant bevonden dat-ie apart moest worden gezet en dus staat deze ouder te worden in de zesde bak van de jaren zeventig.

Overigens is een deel van Ginger Ale voordien actief geweest in The Fighting Cats van Roek Williams en hebben ze de hit 'Get Yourself A Ticket' gescoord als Roek's Family. Will Luikinga blijft na het uiteenvallen van Ginger Ale op de achtergrond actief als tekstschrijver voor ondermeer Alexander Curly, maar is in de eerste plaats een radioman. Van 1969 tot en met 1992 is hij betrokken bij Veronica, het grootste deel van de tijd met 'Will Wil Wel', maar ook als 'voice-over' in het erotische tv-programma 'Pin Up Club'. (Wat zou er van de dames Barbarella zijn gekomen???). In 2009 kondigt Luikinga aan een boek te gaan schrijven over radio, maar 'het wordt niet het zoveelste Veronica-verhaal'. Dat boek wordt overigens geschreven in het Spaanse Altea, waar Luikinga residentie houdt.

een leven met Lenny

Stel je voor: Je bent veertien jaar oud, zit tot over je oren in de jaren zestig-muziek en noemt jezelf platenverzamelaar, ondanks dat je er 'nog maar' zestig hebt. Je hebt niet zo veel op met de 'nieuwe' muziek, de plaatjes uit de hitparade. Opeens is daar een singer-songwriter die klinkt als John Lennon, maar ook Jimi Hendrix en Curtis Mayfield tot zijn voorbeelden rekent. 'Let Love Rule' beschrijft ongeveer wel de 'flower power'-gedachte die 22 jaar later nog springlevend is bij een zonderling type als 'yours truly'. Bovendien mág Lenny Kravitz! Hij krijgt als eerste in Nederland een luisterend oor bij de KRO en de Vara. Pas daarna durven ook Veronica en de Tros zich te wagen aan dit opmerkelijke talent. 'Let Love Rule' wordt een bescheiden hit, maar ik steek dan liever eens per week een rijksdaalder in een jaren zestig-single als dat ik een nieuwe plaat koop. Op Koninginnedag 1991 is Lenny Kravitz een eendagsvlieg. Daar zullen we nooit meer iets van horen. Ik koop 'Let Love Rule' voor een gulden op een vrijmarkt. Nét op tijd, want drie weken later is Kravitz hélemaal terug!

'Mama Said' verschijnt en 'Always On The Run' is een typische opvolger van 'Let Love Rule' (hoewel daar tussenin de bloedmooie singles 'Does Anybody Out There Even Care', 'I Built This Garden For Us' en 'Mr. Cab Driver' hebben gezeten). Slash is met Guns'N'Roses dan een grootheid en doet mee op Kravitz' nieuwste plaat. Veronica staat vooraan om hem als een held binnen te halen. 'It Ain't Over 'Til It's Over' is een week Alarmschijf. Ik kan de bewuste vrijdag nog helder voor de geest krijgen. Ik ging 's middags op de fiets naar Harlingen in de hoop daar singles te kunnen 'scoren'. Ik fietste met een lege fietstas terug naar Sneek en kocht daar nog maar een plaatje als troost.

In september 1991 wordt een nieuwe geluidsdrager geïntroduceerd: De cassette-single. In Engeland is het al jaren een fenomeen en zal, bijna, tot op de dag van heden in productie blijven. In Nederland is het niet bepaald een succes, het is eigenlijk een tussenoplossing voor degene die zich nog langer tegen de cd wil verzetten en het geeft de platenmaatschappijen de ruimte om de vinylsingle uit productie te nemen. Ik ben van december 1991 tot en met augustus 1992 even cassettesingle-klant en koop 'What The Fuck Are We Saying' op dat formaat. Het is de eerste cassette-single die in het apparaat blijft steken. Vanavond hoorde ik het nummer voor het eerst in twintig jaar weer!

Als 'Are You Gonna Go My Way' uitkomt, heb ik het wel weer een beetje gehad met de fratsen van heer Kravitz. De KRO draait het al niet eens meer. Té commercieel geworden. Toch kom ik eind 1999 in het trotse bezit van de gelimiteerde vinylversie van het album, al moet ik zeggen dat de singles het meest interessant zijn. Dat geldt overigens wel voor wat meer jaren negentig-artiesten! 'Circus' (1995) doet me al helemaal niets meer...

In 2001 doe ik de Monstertocht: De fietstocht van Tuk naar Mossley en weer terug. Eén van de soundtracks van die onderneming is 'Greatest Hits' van Lenny Kravitz. Later zal ik ook nog 'Let Love Rule' op cd kopen, maar die laatste heb ik na driemaal draaien wel gehoord. Het was eigenlijk ook het meeste om 'Does Anybody Out There Even Care' weer eens binnen handbereik te hebben. Als ik in 2002 bekend was geweest met het fenomeen mp3, dan had ik het gedownload! Dit nummer had ik zó gemist op 'Greatest Hits', vandaag kan ik concluderen dat 'What The Fuck Are We Saying' en 'Fields Of Joy' zondermeer ook in die collectie hadden thuis gehoord!

Zo, ook weer gepiept! Soul-xotica is weer up-to-date. Het is de bedoeling dat ik ergens de komende maanden zelfs even de turbo wil aanzetten. Ik heb onlangs besloten dat het erg leuk zou zijn als ik op 20 december 2012 het duizendste bericht zou kunnen publiceren, maar daarvoor moet ik dan eens een dubbele plaatsen!

dunderdag Möppeldag 2: de singles

Vandaag is het even dubbel feest, zodat ik na een week weer op orde ben met Soul-xotica. Nee, een deel drie zie ik naar alle verwachting niet komen. Het eerste bericht met de titel 'dunderdag Möppeldag' ging over de derde editie van dit jaar en met name de avond met W. in het stapcircuit. Vandaag moest ik om half tien voor een afspraak zijn om het stadhuis en ben daarna even de kindervrijmarkt over geweest. Jazeker! Heerlijk geknuffeld met een stel peuters, totdat iemand me erop wees dat het een vrijmarkt voor kinderen was. Toen viel me ineens ook op dat er her en der op de kleedjes wat singles lagen. De eerste twee adressen waren aan de prijzige kant: 1,50 per single, maar dan kan ik mijn ogen nauwelijks geloven: Twee bananendozen propvol singles! Jaren zestig tot rond 1990. Kosda? Vijftig cent per stuk! In dit bericht vier ik dus de 25 aankopen van deze ochtend.

* April Shower-Railroad Song (1971)
Het groepje waarmee Heddy Lester (bekend van de songfestivalhit 'De Mallemolen') doorbrak. Complimenten aan mevrouw Lester, maar ook aan songschrijver G. Balke (als ik me niet vergis haar broer, Heddy Lester zou een pseudoniem zijn). 'Railroad Song' is een prachtig folkrock-achtig nummer waarin haar stem werkelijk schittert. Hoewel, ik kan niet erg over de grens denken, de stem doet me nog het meest denken aan die van Anneke Konings, ook bekend als Andeane. Een bijzonder leuke ontdekking!

* Argent- Tragedy (1972)
Hoewel 'Tragedy' hier geen hit is geworden, is die hier wel in de Nederlandse uitdossing met fotohoes. Ik ben over het algemeen niet zo heel erg kapot van Argent, maar zo'n kans laat ik niet liggen. Te meer omdat dit de eerste handel was, waar de singles 1,50 waren, maar 4 voor 5 euro. Dit was dus de bonus bij de Lenny Kravitz-singles.

* Axe- Mony Mony-Land Of Thousand Dances (1973)
'Discotheque Special' staat er op het hoesje (nee, het is geen Franse Polydor, maar een MCA) en daar stampt de plaat ook naar. Toch heeft het een reden waarom de plaat niet hoog in de hitparade is gekomen, hij is gewoon erg matig. Het idee is leuk: Je neemt 'Mony Mony' van Tommy James & The Shondells en zingt 'naa-nanana-naa etc.' uit 'Land Of Thousand Dances' na het refrein.

* Roy Brown- Hard Luck Blues (1959)
Uiteraard een heruitgave met 'Trouble At Midnight' uit 1954 op de flip. Een heerlijk aanstellerige Roy Brown in het hartverscheurende 'Hard Luck Blues'. Ik ben niet een hele grote bluesliefhebber, maar van zoiets krijg ik zelfs kippevel!

* Chic- Everybody Dance (1978)
,,Ja en er zit geen krasje op", roept de vader van de twee kinderen nog maar eens als ik hem het geld overhandig. Krasjes? Nee. Ik zou daarvoor geen verkleinwoordje gebruiken. Enkele platen hebben een grote kras, maar het is alsof er iets op de plaat zit. Ik zal een paar even moeten bewerken met een schuurspons, want ja, anders heb je een plaat die blijft hangen en dat is ook niks. Zo ook deze van Chic, wat verder een ontzettend leuke aanwinst is!

* Gigliola Cinquetti- Romantico Blues (1970)
Er zijn volksstammen die denken dat ik homo ben. Om het tegendeel te bewijzen, heb ik deze single van Gigliola Cinquetti meegenomen. Waarom? Vanwege de fotohoes natuurlijk! Ze was in 1970 niet meer minderjarig, maar zag er erg leuk uit! Leuker dan de plaat die in het hoesje zit, maar dat is een detail...

* Cobra- I'm In Love (1971)
Net op tijd. Ik had bijna afgelopen week 'Cloud Nine' van Winston G. in de Soul-x-rated willen draaien, nu heb ik daar een gelegenheid voor! Winston G. is eigenlijk Winston Gork die dat liever spelt als Gawke. In 1971 sluit hij zich aan bij de Nederlandse formatie Cobra voor een drietal singles. Dit was de tweede. Muzikaal niet heel erg interessant, maar verzameltechnisch een leuke aanwinst!

* Wayne Fontana & The Mindbenders- The Game Of Love (1965)
Die zat wél in de laatste Soul-x-rated, maar toen vanaf de Amerikaanse persing. Dit is namelijk de Nederlandse, die ik nog nooit eerder heb gezien! Ik kreeg vanochtend het mooiste compliment over de Engelstalige Soul-x-rated: 'For a Dutchman you speak better English than the most English'. De woorden van de man die me de Engelse taal begin 1998 grotendeels heeft bij gebracht!

* Gloria Gaynor- Honey Bee (1974)
Deze discomug ontbrak volgens mij nog in mijn verzameling, dus die heb ik maar mee genomen!

* Johnny Hallyday- EP Wap-Dou-Wap (1963)
Ook deze Franse rocker van de oude stempel liet de twist niet aan zich voorbij gaan en bracht ondermeer deze titelloze EP uit met zijn visie op de dansrage.

* Oscar Harris & The Twinkle Stars- A War I Never Wanted (1971)
Voor anderhalve euro een behoorlijke gok, die desondanks niet verkeerd is uitgevallen. Helaas, geen Caraïbische swinger, meer de Arubaanse Cats, maar zeker geen slecht nummer.

* Hookerty- Time Is Tight (1977)
Men neme een groepje dat een flinke discobeat kan neer zetten en combineert dat met een stuk orgel-talent met iets wat in de buurt van een Hammond is gemaakt en laat dat gezelschap de trage 'Time Is Tight' spelen van Booker T. (rijmt op Hookerty) & The MG's. Een plaatje op Killroy, het poplabel van Telstar. Adrian Hoes, de zoon van, heeft de b-kant geschreven, zeer origineel 'Time Is Money' genaamd, al raakt die instrumental helemaal kant noch wal!

* Intruders- She's A Winner (1974)
Dit kraampje was goed voorzien van Phillysound, dat mag duidelijk zijn. Deze van The Intruders zat ook nog niet in mijn koffers, dus bij deze...

* Gladys Knight & The Pips- Home Is Where The Heart Is (1977)
Je hebt van die platen waar je meteen een goed humeur van krijgt. Dit is er zo eentje!

* Lenny Kravitz- Always On The Run (1991)
Ik heb door de jaren heen al wat vinyl verzameld van Kravitz, maar bij deze eerste kraam kom ik meteen een trio tegen die nog op mijn verlanglijstje stond. Ten eerste 'Always On The Run', min of meer het titelnummer van het album 'Mama Said'. Tot mijn volle tevredenheid staat de instrumentale versie op de b-kant, dat is weer eens wat anders!

* Lenny Kravitz- Fields Of Joy (1991)
Hier zit Kravitz een beetje tussen Hendrix en John Lennon in. Een beetje een vergeten plaat!

* Lenny Kravitz- What The Fuck Are We Saying (1992)
Twintig jaar geleden was dit één van mijn cassettesingles, tevens de eerste die na een half jaar vastliep in het cassettedeck. Fijn om deze weer eens te horen. Speelt Guns'N'Roses-gitarist Slash hier niet de solo-gitaar?

* Ramsey Lewis Trio- Hang On Sloopy (1965)
Nee, die had ik nog niet! Ik heb al een kleine verzameling 'Hang On Sloopy'-covers bijeengeraapt, deze instrumentale live-versie met spontane samenzang van het danspubliek mocht evenmin ontbreken.

* Muppets- Mah Na Mah Na (1977)
Volgens mij heb ik wel eens geschreven over het wereldrecord barkrukzitten, waar ik aan mee heb gedaan. Anders ga ik dat snel eens doen. Tijdens een van deze avonden mag ik de deejay spelen, maar... mag niet van mijn kruk komen! Dus wat moet je dan doen als er iemand wegloopt met je single van The Muppets en zegt dat je hem volgende week terug krijgt. Van de kruk springen en hem achterna lopen? Tuurlijk niet, want dan word ik gediskwalificeerd en loop ik de duizend gulden mis die me in het verschiet ligt. Ik heb de single nooit weer gezien en dus ben ik blij dat ik vanochtend dit exemplaar heb gevonden. Net als bij Chic zit hier ook rommel op de plaat die ik maar even moet weg poetsen.

* PG&E- Heat Wave (1972)
Volgens mij ging Blood Sweat & Tears zich toen ook BS&T noemen, Pacific Gas & Electric was ietsje eerder met hun afkorting. 'Heat Wave' is inderdaad de Motown-hit die we kennen van Martha & The Vandellas en van een smakelijk rock-arrangement wordt voorzien.

* Diana Ross & Michael Jackson- Ease On Down The Road (1979)
,,Die-da-da, die-da-da, the roa-hoad". Mijn lieve vriendin Roelien wenstte even dat Ilmer nog zijn platenbusiness had op de hoek van de Woldpromenade, want die wist altijd meteen welke plaat bedoeld werd. Ik betwijfel of ik het zo snel had herkend, maar ze zocht dus 'Ease On Down The Road' uit de musical 'The Wiz'. Ik moest meteen bekennen dat ik die nog niet had, maar... voilá!

* Shakane- Love Machine (1972)
Op papier leuker dan in werkelijkheid, een beetje een onbenullig popnummertje. Het kan erger: De b-kant is 'kuntrie'!

* Russell Stone- I Can't Believe My Eyes (1968)
In de Northern Soul wordt regelmatig gesproken van 'the Teddy Randazzo-magic'. Deze songschrijver/arrangeur zet in ieder nummer zijn handtekening in de vorm van een riedeltje, dat eveneens present is in 'I Can't Believe My Eyes'. Helaas is Stone (de broer van Jan!) een derderangs Tom Jones met een iets té bombastisch orkest dat het liedje geen goeds doet. Iets subtieler en het was inderdaad een Randazzo-parel geweest!

* Three Degrees- Year Of Decision (1974)
Het exemplaar dat ik had, 'stoorde' wat in het hoog, dus heb ik dit nagenoeg nieuwe exemplaar maar als vervanger gekocht.

* Yamasuki's- Yamasuki (1969)
Per 1 september 2004 verdween op Radio 2 de nachtprogrammering. Vanaf dat moment zou de mp3-jukebox tussen 1 en 7 de honneurs waarnemen, waar eerder een paar leuke programma's de ether bevolkten. Neem nu de zondagochtend, deze was voor de Vara. Rob Stenders begon er met zijn alfabetische overzicht van het Hitdossier, maar maakte plots de overstap naar Veronica ('history repeating', nu hebben we het over 2004!) en nam het Hitdossier mee naar die zender. Daarna was het een paar weken dikke pret met Fred's alfabet, een lekkere eigenzinnige muziekkeuze van ondermeer popkenner Wim Friesinger. In de allerlaatste uitzending in augustus 2004 draaiden ze tot slot een merkwaardig Chinees-klinkend nummer. Ik heb hem acht jaar gezocht en vandaag gevonden. 'Yamasuki' is een echte novelty, volgens mij van Belgische komaf!

Tune Of The Week: Shirley Ellis

Het gaat momenteel mondjesmaat, maar toch stromen de eerste reacties naar aanleiding van de Soul-x-rated alweer binnen. Ik heb het gevoel dat een deel van mijn gebruikelijke publiek met vakantie is en dit speelde gisteren ook mee in de keuze om de Soul-x-rated eens in het Engels te doen. Mijn Engelse vriend Anthony roemde me weer vanwege 'de professionaliteit'. Ach, het is net zoals met deze praatpaal, ik rommel enerzijds maar wat aan, maar toch heb ik zélf een hoge kwaliteitsstandaard. De Soul-x-rated van gisteren is, nogmaals, misschien wel de beste die ik tot nu toe heb gemaakt. Ik voel me in ieder geval een stuk meer ontspannen, ben minder angstig voor de microfoon. Dan gaan we vandaag maar eens de Tune Of The Week bij de horens vatten. Niet meer zo bescheiden... alle vier woorden met hoofdletter en zonder die lastige verbindingsstreepjes. Opeens ging ik er over schrijven en toen was dat de eerste oplossing, inmiddels begint de Tune al een beetje een instituut te worden. Ook al zou ik een maand of twee geen platen kopen, dat heb ik bij voorbaat al opgegeven, dan zijn er nog steeds genoeg kandidaten voor die titel! Deze week mag Shirley Ellis in de volgspots...

'Novelties' zijn vaak eenmalig. Even een gek uitstapje tussendoor en dan snel weer terug naar het oude vertrouwde serieuze werk. Toch zijn er genoeg artiesten die er een stevige boterham aan verdienen. Denk alleen maar aan onze eigen André Van Duin. Hoewel het de laatste tijd wat rustig is rond zijn persoon, bracht hij menigeen toch 25 jaar achtereen een glimlach met zijn malle parodieën. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld, want er zijn velen die het hebben geprobeerd: Het terugkomen met een even grappig nummer gebaseerd op de grote hit. Deze artiesten zijn werkelijk op een hand te tellen. Eentje die het wel is gelukt is Shirley Ellis!

Shirley is 71 jaar geleden geboren en is in 1954 al actief als lid van The Metronomes. Ze schrijft in dat jaar twee liedjes voor een andere groep, The Chords, en kort daarop maakt ze promotie binnen The Metronomes en mag ze de 'lead'-vocalen voor haar rekening nemen. In 1963 is ze inmiddels solo en mag ze een plaatje maken voor Congress, een sub-label van Kapp. 'The Nitty Gritty' wordt een Amerikaanse hit en is de eerste in een rijtje 'novelty'-platen. Shirley introduceert in elk een nieuw spelletje en het geheel wordt gebracht op een deun die doet uitnodigen tot een wilde dans. 'The Nitty Gritty' stoomt moeiteloos de Amerikaanse top tien in. 'That's What The Nitty Gritty Is', is een té simpel antwoord op 'The Nitty Gritty' en doet het stukken minder. 'The Nitty Gritty' wordt dus bij voorbaat geen tweede twist en dus moet er worden rondgekeken voor iets anders. 'The Shy One' uit 1964 toont enige verlegenheid in de Amerikaanse Billboard, want het durft zich niet op te houden in de Hot Hundred. Maar dan komt onze Tune Of The Week om de hoek kijken: 'The Name Game' is Shirley's grootste hit in Amerika, maar zal niet haar grootste succes worden. Het is 1965 als 'The Clapping Song' op single verschijnt. Het volgt niet alleen 'The Name Game' tot in de Amerikaanse top tien, maar ook in Engeland krijgen ze er maar geen genoeg van. Daar is 'The Clapping Song' in 1978 opnieuw even in de hitparade te vinden.

Hoewel de plaatjes, gewoon via Kapp, wél in Nederland verschijnen, weten we hier niet wat we met die malle dansmuziek aanmoeten. Zo kom je nog wel eens iets tegen. Toen ik naar Shirley zocht met 'Big Boss Man', zag ik deze 'The Name Game' op Marktplaats staan in de zeldzame envelop-hoes. Dit model is rond 1965 enige tijd gebruikt door Negram. Je kan de kartonnen fotohoes helemaal open vouwen en weer terug. Bij dat laatste steekt een flap in een gleuf als bij een envelop. Met name singles van The Kinks en The Searchers met zo'n hoes zijn erg gewild bij buitenlandse verzamelaars!

'The Puzzle Song' doet het in 1965 nog best aardig in Amerika, maar Shirley heeft meer noten op haar zang en probeert het ook nog even als reguliere soulzangeres. Dat levert haar weinig dollars op en dus is het in 1966 tijd voor maar weer een kolderiek liedje. 'Ever See A Diver Kiss His Wife While The Bubbles Bounce Above The Water'. Het wordt niet 'soul' genoeg bevonden om in de rhythm & blues-lijsten te komen en ook plek 135 is erg bescheiden voor wat ze gewend is. In 1967 heeft ze nog één hit met 'The Soul Time', die op papier leuker is dan in werkelijkheid, en 'Sugar Let's Shing-A-Ling' lijdt schipbreuk. In 1968 neemt ze afscheid van de muziekbusiness.

Zo'n novelty als 'The Name Game' of 'The Clapping Song' kan echter niet vaak genoeg worden opgediend en dus duiken ze nog enige malen op in de hitparade door toedoen van andere artiesten. Ik draaide in de Soul-x-rated bijvoorbeeld 'The Clapping Song' van de Franse formatie Witch Way, welke in 1973 even in onze Tipparade woonde. De meest exotische 'Name Game' staat wellicht op naam van Divine, hoewel ik ook nog ergens een monsterlijke 'mash-up' heb van Divine en Shirley Ellis in een mix met 'That's Not My Name' van The Ting Tings.