Eindstreep: februari 2020

Een goed begin is het halve werk? Met het oog op de uitbreiding van de singles zijn de eerste twee maanden van het nieuwe jaar erg vruchtbaar geweest. Ik ga wellicht komende maand eens kijken en vergelijken met voorgaande jaren. Het kan zomaar zijn dat we al op een aantal zitten waar ik een paar jaar geleden een half jaar over deed. Bij deze 'Eindstreep' zitten ook nog de singles van Mark uit januari. Hopelijk kan ik de nieuwe vracht in maart afrekenen en heb ik genoeg stof voor een 'Blauwe Bak Top 40' over een maand. Ik sta in ieder geval op het punt om een hagelnieuwe soul-single te bestellen. Of eigenlijk twee... er zijn twee releases uit 2019 die ik nog snel moet binnen harken voordat het bizarre prijzen gaat doen op Ebay en dergelijke. Ik heb het telraam er weer bij gepakt en een top tien-lijstje opgesteld. Morgen gaan we terug naar het jaar 2019.

Met de 24 singles van Mark kom ik deze maand op 62 singles uit. Daarvan zijn 31 voor de Blauwe Bak en heb ik twaalf 'dubbele' singles. Van de gele bak-aanwinsten blijft slechts eentje over voor de top tien.

1. It's Been So Long-George McCrae

2. Doing It For Us-The Majestic Arrows

3. Tomorrow I May Not Feel The Same-Gene Chandler

4. Across The Miles-Lee Moss

5. A Little More Line-Labi Siffre

6. Shardarp-Nobody's Children

7. I Can't Take It Like A Man-Ben E. King

8. Love Is A Hurting Thing-George Kerr

9. After The Love Has Gone-Earth Wind & Fire

10. Atlantic Avenue-Average White Band

Met genegenheid terugblikken: augustus 2018

Ik ga vanavond precies een anderhalf jaar terug in de tijd. De foto is genomen op maandag 27 augustus 2018. We zijn nog niet gevraagd naar de vakantieplannen maar ik wil weer proberen om dezelfde weken vrij te hebben als in de afgelopen zeven jaar. Het tweede weekend is het immers altijd mooi weer? Vaak wel! Er ligt nog een regen-record in het geheugen (2014 in Limburg), felle onweersbuien (2016 in Sleen) en op de eerste nacht van de vakantie in 2018 ligt de nachttemperatuur onder de tien graden. De zomer van 2018 gaat de geschiedenisboeken in als één van de meer extreme zomers, voor mij geen hysterie over klimaatverandering en stikstofcrisis. Waar ik enige tijd bang voor ben, lijkt in mijn vakantie uit te komen: Het 'fraaie' weer is 'op'. Dat is niet helemaal waar natuurlijk want met name de woensdag is het weer een erg benauwde dag. Op de maandag heb ik vooral veel regen gehad en dat is mijn eigen domme schuld. Ik moet zo nodig de grens oversteken en Duitsland in. Terwijl Sleen en omgeving een droge, maar grijze, maandag heeft gehad, absorbeer ik enige milliliters aan hemelvocht aan de andere kant van de grens. En deze dag pik ik uit voor deze aflevering van 'Met genegenheid terugblikken'.

De laatste vakantie met de ligfiets? Ja, het is wel reëel om dat te stellen. Van Uffelte naar Sleen is een kilometer of zestig tot zeventig. Dat is op zichzelf nog wel te doen met een ligfiets. Toch is het in zowel 2016 als 2018 steeds weer een extra reis om de tent en overige bagage op te halen. Dit jaar wil ik naar Oost-Groningen en dat is gewoon té ver om even met de fiets naartoe en ook nog eens met de bus op en neer om tent en spul op te halen. Dichter dan zestig kilometer tot Uffelte wil ik niet met vakantie zijn: Het is de bedoeling dat ik een onbekende omgeving beter leer kennen en wat dat betreft is Oost-Groningen de uitgelezen plek om mijn fietsvakantie te vieren. In 2018 ben ik eerst op zaterdagmorgen naar Sleen gefietst en 's middags met de bus op en neer naar Uffelte om de tent en spullen te halen. Als ik dan 's avonds de tent moet opzetten, voel ik al dat ik teveel hooi op de vork heb genomen. Vandaar afgelopen jaar ook het besluit om ter plekke weer een fiets te huren. Dan ga je meteen een stuk meer ontspannen met vakantie! Op zondag fiets ik een eind in de omgeving van Sleen: Van Coevorden iets richting Hoogeveen en daarna weer het noordoosten in naar Sleen. Het is bijna traditie om op maandag de grens over te steken. Het is grijs als ik weg fiets. Op een ene of andere manier is het koffiedrinken bij de tent geen succes geweest en ben ik behoefte aan cafeïne. Vandaar dat ik in Nieuw-Amsterdam al bij een tankstation aan de koffie zit. Wat is het plan? Eigenlijk niets. Eerst maar richting Zwartemeer en dan zien of ik de verleiding kan weerstaan om de grens niet over te steken. Die strijd verlies ik op voorhand. Ik wil een uitgestippelde route fietsen in Duitsland maar raak al snel het spoor bijster. Dan begint het ook te regenen maar ik laat me niet snel uit het veld slaan. Ik vind een kaartje waar ik mezelf kan oriënteren en besluit daar dat ik iets héél anders ga doen: Ik ga spoorzoeken in Duitsland!

Ik wijk af van het bestaande pad en leid mezelf puur op intuïtie en de wind als kompas. Ik ga richting een meer bosrijk gebied en ik kom eveneens door een aantal dorpjes en steden waar ik anders nooit zou zijn gekomen. Bij een 'Konditorei' op de hoek van een kruispunt heb ik mijn 'Kaffee mit Kuchen', ook al zit de vitrine in de bakkerij bomvol wespen. Het vruchtengebak is het minst intrek bij de gestreepte muggen en dus trakteer ik mezelf daarop. Ik ga weer fietsen en zie dan dat ik opeens erg in de buurt ben van Meppen. De kaartjes laten zien dat er een groenstrook langs de stad loopt en daar wil ik langs om Meppen aan de noordwestelijke kant weer te verlaten. De groenstrook loopt feitelijk dwars door het centrum en langs de Ems. Halverwege stop ik even voor een peukje en maak de bovenstaande foto. Even buiten Meppen is er iets met de kilometerteller en ik schakel even over naar het bericht van die dag om te kijken wat er aan de hand is. De totale score voor deze maandag is 128 kilometer en, nu weet ik het weer, ik ga vlak na Meppen voorbij de zestienduizend kilometer. Dat is tienduizend Engelse mijlen. Als deze limiet is gehaald, begint de vermoeidheid toe te slaan. De kilometers tot Klazienaveen wegen het zwaarste en daar ga ik nog eenmaal eens langdurig zitten. Dan de eindspurt en kan ik 's avonds met een tevreden gevoel gaan slapen. De dinsdag wil ik het 'rustig aan' doen maar maak nog eens een flinke bocht om met een stukje Duitsland. Ik kom dan voor het eerst op de fiets in Ter Apel en dat heeft me afgelopen jaar opnieuw doen besluiten om de vakantie door te brengen in deze omgeving.

Week Spot Kwartet week 9

Ik doe de eerste serie 'Week Spot Kwartet' vanaf week 6 in 2016 tot en met week 5 in 2017. In deze periode is het een vast onderdeel voor de donderdagavond. Het is de avond waarop ik 'Floorfillers' en, vanaf de zomer van 2016, 'Afterglow' doe. Omdat ik beslist op donderdag wil publiceren en dan na een show niet zin heb in een lang verhaal, roep ik het 'Week Spot kwartet' in het leven. Als ik alle Week Spots van vóór 2016 heb behandeld, ontstaat het plan voor de 'Eretitel'. Met name nu 'Het zilveren goud' weer drukker gaat worden vanaf volgende maand bestaat zelfs de kans dat de 'Eretitel' even helemaal verdwijnt van Soul-xotica, maar niet getreurd: Volgend jaar rond deze tijd komt het gewoon terug en vervolg ik de lijst waar ik ben gestopt. Vandaag hou ik de Week Spots uit deze week in 2016, 2017, 2018 en 2019 tegen het licht, de laatste drie zijn morgenavond te horen in 'Do The 45'.

2016: If You Want My Love-Jimmie "Bo" Horne (1972)
Het is bij de vorige 'Week Spot Kwartet' aan bod gekomen: Sinds de verhoging van de verzendkosten is het opeens niet emer zo interessant om platen uit Amerika te bestellen. Ik gebruik in dat bericht dit als een excuus waarom de gospel-hobby afsterft. Van juli 2012 tot en met begin 2016 bestel ik ook met regelmaat van 'mijn maat in Chicago'. Het valt me deze week pas op dat ik al hele lange tijd geen mail meer van hem heb ontvangen. Of... moet ik zeggen 'hen', want het is uiteindelijk een collectief dat om de beurt platen aanbiedt via één account op Ebay. De laatste keren dat ik heb gekeken, zijn het opnieuw weer veel dezelfde titels. De singles komen immers grotendeels uit de 'dusties', de pakhuizen in Chicago waar vergeten soulpareltjes bij dozen tegelijk liggen te verstoffen. Ik kan altijd wel vijf singles vinden in het aanbod van de mannen, maar dan...? Het zijn veilingen. Als ik drie verlies en twee over hou...? Dan betaal ik maar liefst 24 dollar aan verzendkosten. Eentje is veertien dollar. Vijf voor totaal vijfentwintig dollar maakt het al ietsje beter om uit te leggen. In januari 2016 doe ik voor het laatst mee in de veilingen en Jimmie "Bo" Horne is één van de platen uit deze partij. Ik betaal dan overigens twintig dollar aan verzendkosten voor een flinke stapel, maar uiteraard exclusief de aanschafprijs. Ze bieden deze single van Jimmie met regelmaat aan en ik haal deze keurig voor het startbedrag binnen. Hoeveel dat is? Ergens tussen de vijf en de tien dollar als ik me niet vergis.

2017: A Friend-Crystal's Image (1980)
Indien het langer dan een jaar is geleden dat ik de single heb gekocht, heet dit bij mij de 'Classic Week Spot'. Denk bijvoorbeeld aan Sylvester van een paar weken geleden. Met name in de eerste weken van 2017 heb ik regelmatig een plaat te gast die ik bijna een jaar geleden heb gekocht en welke dus nog net voor gewone 'Week Spot' voor door kan gaan. Crystal's Image stamt uit de week nadat ik in Uffelte ben geweest en het graag wil accepteren. Ik neem eerst echter nog het griepvirus mee uit de nieuwe woning en ben een week ziek. In deze tijd koop ik bij 'good old' Rarenorthernsoul een vrachtje singles. Het zijn platen uit de 'Eccentric Soul'-box van Numero waar ook Pat Stallworth en 'Remember Me' van The Trinikas onderdeel van heeft uitgemaakt. Het betreft hier echter de plaatjes die het minst in trek blijken te zijn bij de Northern Soul-liefhebbers en dus voor een habbekrats weg gaan. Waaronder deze van Crystal's Image. Een productie in eigen beheer dat dermate professioneel klinkt dat het zo zou kunnen zijn uitgebracht door een grote platenmaatschappij. Ik dank het nummer vooral aan de 'Vakantiemixen' van 2016.

2018: Keep On Walking-Final Decisions (1973)
De ochtendrituelen in huize Louwsma: Opstaan en naar beneden. Broek aan, koffie zetten, en daarna de rest van de kleren aan. Tegen de tijd dat ik klaar ben daarmee is de koffie ook doorgelopen en schenk ik het eerste bakje in. Soms gaat de computer even aan en na de eerste kop koffie volgt meestal een halve. Laatste puntjes op de i en soms vergeet ik de halve kop koffie, want daarna moet ik ook snel op de fiets zitten voordat ik weer in zak. Het neemt al met al net een half uur. Eerder had ik een uur nodig om te ontwaken en hoorde daar ook nog een paar singles bij. Dit heb ik woensdag weer eens gedaan en voor het eerst in een hele tijd. Gewoon een half uurtje lekker plaatjes draaien onder genot van koffie en ontbijt. Het loopt zo'n dag een stuk lekkerder. Final Decisions is een plaatje waarvan ik in 2018 extra lekker ga lopen. Het speelt dan ook als een jukebox in mijn hoofd tijdens het bezorgen van de post (en dan zie ik als eerste Steenwijk voor me?). Er zijn mindere platen om de dag mee door te brengen!

2019: He's My Man-The Supremes (1975)
Alles is al een beetje voorbij gekomen in deze aflevering van het 'Week Spot Kwartet'. Zelfs 'Floorfillers' is al genoemd in het intro. Het is jaren geleden op een donderdagavond. Een paar uur voordat ik in de lucht ga met de show. In een soul-groep op Facebook is iemand flink op dreef met het posten van recente favorieten. ,,Ook ik koop wel eens complete rommel", schrijft hij dan en plaatst de video van dit nummer van The Supremes. Ik ben ontsteld want ik ken het nummer niet maar zou zelf nooit het woord rommel in mijn mond willen nemen. Ik draai het die avond in 'Floorfillers' en daar zal het nog een beetje gaan uitgroeien tot een 'klassieker'. De single komt pas in december 2018 op mijn pad maar helaas is dat exemplaar helemaal krom getrokken. Een paar weken later tref ik de Nederlandse in uitmuntende staat met fotohoes in Dwingeloo. Dan mag het opeens ook de Week Spot heten en dat is dus precies een jaar geleden.

Met genegenheid terugblikken: Hemelvaartweekend 2017

De eerste werkdag en meteen van dik hout zaagt men planken! Het slapen is niet een heel groot succes en na een paar uren draaien en een beetje slaap ontwaak ik om zeven uur. Dat is zéér vroeg voor mijn doen! Een uur later zit ik op de fiets naar Meppel waar ik tegen negen uur ben. Hebben ze me gemist in de afgelopen weken? Jazeker! Vorige week schijnt het qua personeel erg mager te zijn geweest door toedoen van ziekte en een paar die vrij hadden. Er is daarbij een achterstand ontstaan van enkele tientallen kratten post. Het goede nieuws is dat dit in de laatste twee dagen helemaal is weg gekomen maar het betekent wel dat de mensen soms pas een week later de post krijgen. En daar kunnen immers ook rouwkaarten tussen zitten... Ik meen 's ochtends dat ik alle oude post voor Haveltermade bij me heb maar als ik terug kom op de zaak blijken nog twee kratten te zijn. Ik heb de wijk vandaag dus tweemaal gelopen waarbij mijn achterband ook nog eens lek raakt. Morgen de laatste stapels voor andere wijken weg lopen en dan zitten we weer op schema. Vandaag ga ik terugkijken op bijna tien jaar Soul-xotica en daarbij is 2017 nu aan de beurt. Het is logisch dat het een fietsbericht moet worden want ik breng dit jaar dagelijks meerdere uren door op de Pioneer en de fietstochten zijn dan ook de enige hoogtepunten die me te binnen schieten. Ik kies dan uiteindelijk voor het Hemelvaartweekend van 2017. Drie dagen van ontspanning, werk en van de nood een deugd maken.

Eerste kerstdag bij mijn zus eten, de tweede kerstdag doorbrengen met moeder. Dat is één 'traditie' die ik al jaren in ere blijf houden. Ik sla de verjaardag ook nooit over. Tot 2012 is het eveneens traditie om de Pasen in Jutrijp door te brengen maar sinds 2013 heb ik het ingewisseld voor Hemelvaartsdag. Omdat ik donderdagavond een radioshow heb, kies ik er vaak voor om op woensdag naar moeder toe te gaan en en de donderdag laat op de middag weer naar huis te gaan. In 2018 ga ik op de Pioneer en vorig jaar ben ik met de bus gegaan. Toch zijn er uitzonderingen. Hemelvaart wordt niet overal ter wereld op een donderdag gevierd, maar Denemarken doet wel mee aan het gebruik. Het is van oudsher al een perfect lang weekend voor de familie om naar Denemarken te gaan. Zelf heb ik dat eenmaal gedaan, in 1996, en dat is me niet goed bevallen. Ik vind het leuk om ergens anders te zijn maar heb een bloedhekel aan reizen. Van een reisdag heb ik twee nodig om weer tot rust te komen en dus is woensdag heen en zondag terug té kort voor mij. De zoon van mijn oudste broer doet een soort belijdenis op Hemelvaartsdag in 2017 en ik word té laat ingelicht hierover (slechts een paar weken van tevoren). Dan heeft menig collega de vrijdag na Hemelvaartsdag al vrij genomen en kan het voor mij niet. Ik moet mezelf een beetje zien te vermaken op Hemelvaartsdag en dat gaat geen enkel probleem worden: Het is buitengewoon aangenaam weer en dus leun ik achterover op de Pioneer en laat de omgeving aan me voorbij flitsen.

Ik heb een idee voor een richting maar meer ook niet. Ik ben vorig jaar op de Pioneer naar Sleen gefietst voor de vakantie. Ik ben toen achter Dwingeloo door een bos gereden dat ik wel eens beter weer leren kennen. Het is het bos van Lheebroek en Spier kan ik nu melden. In de zomer van 2016 denk ik nog dat het tamelijk eenvoudig moet zijn en afgelopen vrijdag heb ik de situatie vanuit de bus kunnen bekijken. Met een gemotoriseerde vierwieler kun je de weg vanaf Dwingeloo blijven volgen en na een paar kronkels in de weg kom je uit bij de op- en afrit bij Spier. Ik meen dat het fietspad parallel moet lopen maar dat blijkt geheel niet te kloppen. Na Lhee moet je een keuze maken. Rechts van de weg stuurt je richting Pesse en Ruinen. Links van de weg gaat uiteindelijk naar Spier maar daarvoor moet je wel een flink stuk door het bos. Dat laatste wil ik op 27 mei 2017 opzoeken. Na verloop van tijd kom je op een kruising met de paddenstoel van de foto. Opmerkelijk dat Uffelte niet erg groot is en weinig heeft te bieden maar dat het desondanks kilometers verderop al wordt aangegeven. Het stuurt je vanaf dit punt na de overkant van de doorgaande weg en langs de radiotelescoop van het Dwingelerveld naar Wittelte en Uffelte. Het zou ook net zo goed Ansen kunnen vermelden. Naast de paddenstoel staat echter een bordje dat deze middag mijn aandacht trekt: De Beilerdingspelroute. Deze ANWB-routes zijn doorgaans veertig kilometer lang en dat heb ik vanmiddag wel aan tijd.En zo ontdek ik op deze stralende donderdagmiddag een aantal nieuwe plekjes en helpt het me verder aan het inzichtelijk maken van de regio.

Na veel niemandsland gaat de tocht naar Hooghalen en dwars door Beilen naar Wijster. Bij Spier het viaduct over en zo kom ik een paar uren later weer op het kruispunt met de paddenstoel. In Hooghalen heb ik genoten van een koffie met appelgebak en wil nu graag een ijsje eten. Ik ga dus niet de route langs die de paddenstoel me aanwijst maar zet koers naar Dwingeloo. Het blijft het hele weekend schitterend weer en dus is het een feestje om de volgende morgen naar Meppel te fietsen. Vanuit het werk maak ik ook nog een klein ommetje. Toch is er de afgelopen tijd iets gebeurt dat spoedig eens moet worden hersteld. Mijn remkabel is geknapt. Zaterdagmiddag bel ik naar de Nazca en ik kan meteen langs komen. Het is zo verholpen en dan sta ik weer buiten met hetzelfde fraaie weer van de afgelopen dagen. Ik ga eerst 'boodschappen' doen bij de kringloopwinkel in Meppel en ga daarna met een flinke bocht om terug naar Uffelte waarbij ik vooral het stukje tussen Wittelte en Uffelte met andere ogen bekijk. Tot zover een herinnering uit 2017 en dan kan ik me nu gaan voorbereiden op een bericht over 2018. Dat gaat hier vrijdag verschijnen.

Week Spot: Charles Smith

Ik heb de godganse dag gewacht op de pakketbezorger. Het is eigenlijk best fraai weer om iets buiten te ondernemen, maar ja... de kans lopen om de koffer uit Havelte te moeten halen? Het is wat dat betreft niet een paar schoenen of een pakketje singles dat in de rugzak mee kan. Ik heb bijna de hoop al opgegeven als tenslotte de deurbel gaat. Wat opvalt is dat de eerdere slotjes op de koffers metaal 'leek' maar nu overduidelijk plastic is. De bak staat echter al in positie en nadat ik een paar uit de Ere-Blauwe Bak heb bijgezet in de koffers (waaronder Martha Reeves en Jimmy Ruffin uit het bericht van gisteren) staan inmiidels de eerste 250 in de koffer. Dat is op het moment Ripple tot en met The Trinikas in de eerste rij en Doris Troy tot en met Zingara in de tweede. Onze Week Spot staat daar ergens tussen: 'It's Getting Harder To Get By' van Charles Smith uit 1973.

Zoeken naar de juiste Charles Smith is als zoeken naar Piet De Jong. Er zijn niet alleen een paar zeer bekende mensen met de naam Charles Smith, ook binnen de muziek zijn er meerdere die deze naam dragen. Zo is daar bijvoorbeeld de producent uit de jaren negentig die nog niet eens is geboren als onze Charles Smith zijn eerste plaatopname heeft. Er is eveneens een zanger uit New Orleans dat al in 1966 een solo-plaat heeft gemaakt. Sir Shambling blijkt andermaal de redder in nood. Niet alleen weet hij de concurrerende Charles Smith-zangers te onderscheiden, ook heeft hij een paar jaar geleden persoonlijk met Smith gesproken en biedt hij ons als enige een kijkje in de muzikale carrière van Charles Smith.

Voor de fans van Southern Soul is de omgeving van Sheffield in Alabama, bijgenaamd de Muscle Shoals, een waar walhalla. De regio herbergt meerdere studio's die allemaal een geluid voortbrengen dat uit duizenden herkenbaar is. Veel van deze studio's zijn goed gedocumenteerd maar anders is dat in het geval van Quad City. Totdat de onvolprezen Sir Shambling een interview houdt met de heren is vrijwel geen informatie te vinden over de studio en haar producten. Charles Smith wordt geboren in Coaling, een klein stadje in het centrum van de kolenmijnen. Zijn eerste schreden in de muziek zijn als lid van het onvermijdelijke kerkkoor en vanuit daar is hij betrokken bij zijn eerste eigen zanggroep: The Entertainers. De jongemannen doen auditie voor Rick Hall van de legendarische Fame-studio en hij ziet het wel zitten met de groep. The Entertainers gaat de studio in om een plaatje op te nemen dat in 1966 op Chess zal uitkomen. Roy Lee Pertney zingt de lead op de single en de rest van de groep bestaat uit Smith, Greg Quarles en Jeff Cooper. Dan Penn schijnt ook mee te doen op het plaatje. The Entertainers ondernemen een tournee door Amerika maar in Ohio is de koek opeens op. Charles en Jeff Cooper gaan op hangende pootjes terug naar Alabama en brengen de vrije zondagen door in de opnamestudio van een vriend. Deze brengt hen eventueel in contact met Dewey Vandiver.

Vandiver heeft de vroege jaren zestig doorgebracht als medewerker van de luchtmacht en heeft daar zijn interesse voor techniek aan te danken. Als hij in de midden jaren zestig het leger verlaat, zet hij alras een opnamestudio op met een paar vrienden: Quad City. Op een gegeven ogenblik krijgt Vandiver de tip van Judd Phillips. Hij kent een duo dat, volgens hem, het beste liedje ooit heeft geschreven. Het nummer heet 'Ashes To Ashes' en onder leiding van Vandiver wordt dat aan het vinyl toevertrouwd. De plaat verschijnt eerst in eigen beheer en komt via een tweede label uiteindelijk terecht bij Barry Beckett. Deze is zó enthousiast over Charles Smith dat hij besluit een apart platenlabel op te zetten: Seventy Seven. De rest is geschiedenis? Welnu, de Amerikaanse hitparade is berucht voor haar omslachtige manier van tellen en 'My Greatest Loss (Ashes To Ashes)' wordt daar slachtoffer van. De plaat verkoopt aanzienlijk maar wordt in geen enkele nationale hitparade genoemd. Na deze maakt Charles nog een paar singles voor Seventy Seven waaronder onze Week Spot. Het mag opmerkelijk heten dat ik hier voor de méér uptempo kant van de single kies in plaats van de b-kant welke helemaal in de Carib-soul thuis past. Voor dat laatste heb ik echter al 'My Greatest Loss' in de koffers staan en dus accepteer ik dit lekkere kantje van de single.

Blauwe Bak Veteranen deel 31

Het werk is nog even uitgesteld tot woensdag. Ik geef eigenlijk de voorkeur eraan om weer te beginnen in de bezorging en op maandag wordt niet bezorgd. Ook moet ik bekennen dat het weer de grote reden is geweest. Ik zie het niet zitten om door de stevige regen van deze middag naar Meppel te fietsen en weer terug. Bovendien heb ik erg vroeg wekdienst als de plantsoenendienst besluit de bomen op het plein te snoeien. Met alleen een kettingzaag kan ik leven maar het maakt eveneens gebruik van een hoogwerker welke aldoor blijft piepen. Als klap op de vuurpijl enkele enthousiaste werknemers die luidruchtig mee zingen met de radio en je kan de slaap wel vergeten. Morgen gaat het spektakel weer opnieuw los ook al zijn ze klaar met de boom die pal voor mijn slaapkamer staat. In de 'Blauwe Bak Veteranen' nemen we vanavond afscheid van het jaar 2012 en rollen alvast 2013 binnen. We beginnen echter op zondag 21 oktober 2012 en de eerste ontmoeting met een Soul-xotica-volger van het eerste uur.

De buren hangen ongeveer in de gordijnen als Peter voor mijn huis stopt. We hebben al vanaf de eerste weken van Soul-xotica contact als ik me eenmaal bekend heb gemaakt en hem vraag of het goed is dat ik zo nu en dan een fotohoesje van hem 'leen'. Er ontstaat een leuk mail-contact en al snel gaan we platen voor elkaar zoeken. Toch duurt het ruim 2,5 jaar voordat we elkaar voor de eerste keer ontmoeten. Ik ben dan een anderhalve dag bezig geweest met 'puin ruimen' en heb de voorgaande avond gezellig met W. gegeten in Steenwijk. Ik ben vroeg uit de veren want Peter is eveneens vroeg, voor mijn begrippen, in Nijeveen. Ik heb, geloof ik, alleen Felice Taylor voor hem en hij brengt een grote stapel langs. Peter heeft kort daarvoor een partij Motown en andere jaren zestig-soul overgenomen en veel van de platen (en hoezen) heeft hij al. Veel van de platen staan nog immer in de Blauwe Bak, zij het in de reserve- of Ere-Blauwe Bak. Dat brengt me bij de eerste vier van vanavond.

312. Security-Etta James (NL, Chess International, 1968)
313. The End Of Our Road-Gladys Knight & The Pips (NL, Tamla Motown, 1968)
314. Wanted, Lover, No Experience Necessary-Laura Lee (NL, Chess International, 1967)
315. A Little Bit Of Something-Little Richard (NL, Epic, 1967)
In de vele wisselingen in de Blauwe Bak blijft Laura Lee stoer staan in de koffers. Bij Etta James heb ik gisteren nog getwijfeld om deze terug te zetten in de koffers. Het is de tijd dat de eerste contacten met Wolfman Radio over een mogelijke radioshow voor het station een feit is. Kort daarop doe ik een 'Soul-x-rated' waarbij Gladys Knight de laatste plaat is en ik aankondig dat ik niet weet hoe het verder zal gaan met de podcasts. Het is erg letterlijk 'The End Of Our Road' voor wat betreft de podcasts en de start van de uitzendingen op de radio. Little Richard staat al jaren in de Ere-Blauwe Bak vanwege zijn verdiensten, maar de plaat doet nauwelijks meer mee in het dj-en. Etta James en Gladys Knight staan samen in de reserve-Blauwe Bak en Laura Lee dus als enige in de koffers.

316. Show Me The Way-Martha Reeves & The Vandellas (NL, Tamla Motown, 1967)
317. Gonna Give Her All The Love I've Got-Jimmy Ruffin (NL, Tamla Motown, 1967)
318. No More Ghettos In America-Stanley Winston (US, Jewel, 1970)
319. Naughty Boy-Jackie Day (UK, Kent, 1966, re: 2009)
Ik heb gisteren een paar opvallende Motown-platen terug aan de koffers gegeven, maar een paar jaar geleden zijn vrijwel alle singles op Motown naar de reserve- of Ere-Blauwe Bak gegaan. Een deel is zelfs in de algemene jaren zestig en zeventig terecht gekomen. Martha en Jimmy staan al tijden in de 'Ere-Blauwe Bak' en bij beide voelt het alsof ik de platen daarmee onrecht aan doe. Stanley Winston is, goed beschouwd, een vroege aanwinst voor de toekomstige gospel-koffer. Jackie Day reken ik op 25 oktober 2012 af bij een dealer nadat het nummer me de voorgaande maanden helemaal gek heeft gemaakt. Het heeft reeds in de Ere-Blauwe Bak gestaan maar staat sinds een paar maanden wederom in de koffers. Het blijft namelijk een geinige plaat!

320. You're The Cause Of It-The Lovables (US, Toot, 1968)
321. Little Miss Soul-The Lovettes (US, Carnival, 1966, re: 197?)
322. Does Anybody Love Me-Joyce Kennedy (US, Blue Rock, 1965)
323. Eenie Meenie Gypsaleenie-The Debonaires (US, Golden World, 1965)
Zoals ik bij de koffers besluit om een klein beetje meer te betalen, daar ben ik zuinig bij The Lovettes. Het origineel is slechts een klein beetje duurder en desondanks ga ik willens en wetens voor de bootleg. Een beroerd geluid als gevolg en ook al niet al te best styreen. Lovables en Lovettes koop ik op 26 oktober 2012 bij Rarenorthernsoul en The Lovables is de Week Spot in de week dat ik begin met 'Do The 45'. Joyce Kennedy koop ik op 19 december 2012 middels een veiling in Amerika en reken erop dat de plaat weken onderweg gaat zijn in verband met de kerstdrukte. Tot mijn grote verrassing is die een wwek later binnen. Dan heb ik inmiddels ook besloten een Golden World-verzameling aan te leggen en ik begin met The Debonaires. 'Eenie' is nog Week Spot geweest maar inmiddels is 'Please Don't Say We're Through' de enige reden om de plaat uit de bak te halen. Dat is dan weer de eerste single van The Debonaires in 1964 geweest. De kortstondige Golden World-hobby levert straks wel een razend zeldzame single op voor relatief weinig. The Lovables en Joyce Kennedy staan nog altijd in de koffers. The Debonaires moet genoegen nemen met de reserve-Blauwe Bak en The Lovettes staat in de Ere-Blauwe Bak omdat hij het aanhoren niet waard is.

324. How's Your New Love Treating You-The Debonaires (US, Golden World, 1966)
325. Raining Teardrops-The Demures (UK, Soul 7, 1965, re: 2012)
326. Love Will Let You Down-Alder Ray (US, Revue, 1968)
327. Be Young Be Foolish Be Happy-The Tams (UK, Stateside, 1968, re: 1970)
Zoals later ook doet blijken bij het Twinight-label en soms ook al bij Contempo, blijkt het merendeel van de Golden World-singles erg goedkoop te bemachtigen. Toch loeren er meteen al een paar dure objecten terwijl ik niet even enthousiast ben over alle Golden World-platen. Je kan het echter treffen. Op 14 januari 2013 win ik de tweede Debonaires-single in een veiling en voor een dievenprijsje. Okay, de plaat is zwaar gehavend, maar... hij duikt bijna nooit op en zeker niet in een betere staat. Als het dan gebeurt, moet de plaat ook al snel honderd euro opbrengen. The Demures, Alder Ray en The Tams komen van Rarenorthernsoul en Buydiscorecords. Ik reken de platen af op 19 januari 2013. The Demures is een heruitgave met The Lost Generation op de b-kant. Van Aler Ray is 'Run Baby Run' aanvankelijk de favoriet maar in 2014 ga ik helemaal overstag voor het emer bluesy 'Love Will Let You Down'. The Tams is natuurlijk een eeuwige klassieker. The Debonaires en Alder Ray staan in de koffers, The Demures in de reserve-Blauwe Bak en The Tams in de Ere-Blauwe Bak. Volgende week vervolg ik met de singles van 19 januari een gaan we gedurende zestien singles precies een maand verder in de tijd.

Singles round-up: februari 7

Ik heb een strak schema uitgestippeld voor de komende week. Vanavond de laatste 'Singles round-up' en straks de 31e aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Morgen de Week Spot, woensdag gaan we terug naar 2017, donderdag het 'Week Spot Kwartet', vrijdag terug naar 2018, zaterdag de 'Eindstreep' en zondag terug naar 2019. En volgende week maandag? Dan viert Soul-xotica haar tiende verjaardag. En misschien wel met een aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' omdat dit traditie wordt op maandag en het zo leuk is om te doen! Ik heb echter ook nog het derde deel liggen van de singles die ik vrijdag in Emmen heb gekocht en daar start ik vanavond mee. Ik heb de platen meerdere malen gedraaid gedurende het afgelopen weekend en dus hoeft de apparatuur niet aan voor de zevende 'Singles round-up' van deze maand. 2020 belooft nu alweer een 'rijk' jaar te worden voor de singles-bakken.

Het gaat vrijdag niet helemaal zoals ik het heb gepland. Ik ga in eerste instantie om een platenkoffer te halen, maar kijk de avond vóór vertrek nog eenmaal op de website van JB Swart De Platenkoning. Dan zie ik dat deze de koffers tijdelijk tien euro goedkoper heeft en dat scheelt dan niet veel met de koffers in Emmen. Bij die van JB Swart weet ik echter precies wat voor vlees ik in de kuip heb en opeens is vijftig euro in Emmen een grote gok. Ook heeft de Buienradar me beloofd dat het vrijdagmiddag zonnig zal zijn. Dat het koud werd, wist ik wel. Zonnig en koud is echter iets heel anders dan troosteloos grijs en een harde koude wind. Het plan om de oude dierentuin op te zoeken komt daarmee, letterlijk, op de tocht te staan. Ik slenter maar wat door het centrum van Emmen en besluit maar vrij snel naar De Kraam te gaan. Eerst stort ik me op de singles en pas tegen het einde ontdek ik de platenkoffers in de kelder. Het is drie uur als ik hier klaar ben en heb eventueel een uur om terug te kunnen naar de winkel en alsnog een koffer te halen. Eenmaal buiten zet ik mijn zinnen op een koffer van JB Swart en zoek ik nog even naar die andere kringloop in de stad. Deze heeft alleen elpees en niet het meest aansprekende werk. Het is bijna half vier als ik de lunchroom binnenstap waar ik de zaterdag van de vakantie espresso's heb gedronken en appeltaart gegeten. Vandaag ga ik voor twee koffie en een tosti. Intussen de klok een beetje in de gaten houden en tegen vier uur naar het station. Over tien minuten gaat de bus en zit letterlijk te koukleumen bij de bushalte. Onderweg in de bus ontstaat het volgende plan: Ik moet nog naar de winkel en kan net zo goed tot Havelte blijven zitten. Als ik opschiet kan ik wellicht de volgende bus naar Uffelte nemen. Ik ga als een speer door de winkel en eenmaal bij de bushalte blijkt dat ik een kwartier moet wachten. Rond een uur of zes ben ik dan weer lekker thuis. Zonder platenkoffer maar mét 22 singles waarvan nu de laatste acht.

* George McCrae- It's Been So Long (UK, TK, 1975, re: 1979)
Na de wereldhit 'Rock Your Baby' volgt 'I Can't Leave You Alone' en dan is het vlug afgelopen met het succes van George McCrae in Nederland. Dat neemt niet weg dat hij later in zijn leven in Limburg zal wonen en de discotheken afstruint met 'Rock Your Baby' op het repertoire. Volgende singles komen niet verder dan de Tipparade en als George opeens een top vijf-hit heeft in Engeland ziet opeens niemand de noodzaak om het ook in ons land op de markt te brengen. We hebben het dan over 'It's Been So Long', een plaatje dat ik pas sinds de zomer ken. De voelsprieten gaan uit naar de Engelse Jay Boy-persing en op een zeker moment laat vaste luisteraar Baz uit Schotland zien welke jaren zeventig-singles hij op de kop heeft getikt. Het bevat dus ook 'It's Been So Long' van George McCrae. Sindsdien belooft hij de plaat op te sturen en deze Engelse Jay Boy gaat regelrecht de Blauwe Bak in. Intussen heb ik dan deze heruitgave op het TK-label, eigenlijk de b-kant van 'Rock Your Baby'. Een wereldplaat!

* David McWilliams- This Side Of Heaven (Frankrijk, Major Minor, 1968)
Deze plaat koop ik voor het eerst in oktober 1993 en het is schandalig dat ik daar nog twee kwartjes voor heb moeten geven. De plaat is ernstig krom getrokken waardoor die praktisch niet meer te draaien is. Omdat ik een zwak heb voor het het werk van David McWilliams kunnen jullie begrijpen hoe blij ik ben met deze 'upgrade'? Hij heeft zonder meer betere platen gemaakt maar toch ben ik gelukkig dat ik hem nu eindelijk eens helemaal kan draaien!

* Osibisa- The Warrior (UK, Bronze, 1977)
Ik heb een redelijke verzameling singles van Osibisa en God mag weten waarom. Deze mag mee omdat het een Engelse persing is en slechts vijftig centen want muzikaal boeit die me voor geen meter.

* Del Shannon- Runaway (NL, London, 1961)
Ik koop mijn eerste in september 1991 in Franeker. Deze sneuvelt tien jaar later bij een optreden. Ofwel: Er ligt een hoekje uit en dat is met inbegrip van een stukje intro. Ik heb de single daarentegen ook in de heruitgave van de late jaren tachtig (als het als thema-muziek wordt gebruikt voor de Veronica-serie 'Crime Story') en deze helpt me jaren vooruit. Nu duikel ik dan de originele op. Flink wat achtergrondgeluid maar vooruit... hij is dan ook bijna zestig jaar oud. Ik ben er blij mee!

* Labi Siffre- A Little More Line (Duitsland, Polydor, 1970)
Ik heb de fotohoes nog ergens liggen en dus heb ik dubbel bingo. Ik ken dit nummer van Labi eigenlijk niet en ontdek dit vrijdagavond na het schrijven van de tweede 'Singles round-up'. Een wereldnummer in mijn beleving maar helaas niet bruikbaar voor de Blauwe Bak.

* The Soul Survivors- Explosion In Your Soul (NL, Stateside, 1968)
'Mama Soul' speelt al jaren verstoppertje en ik weet niet eens zeker of ik 'Impossible Mission' nog wel in de bakken heb staan. De laatste heb ik in de Nederlandse persing met fotohoes. 'Explosion' heb ik een aantal malen als Amerikaanse persing op het Crimson-label. Deze Nederlandse mag de Crimson vervangen in de reserve-Blauwe Bak en gaat intussen mijn meeste interesse uit naar de b-kant: 'Dathon's Theme'.

* Three Degrees- The Heaven I Need (NL, Injection, 1985)
Twee jaar voordat de hitmachine helemaal op stoom is met onder andere Rick Astley en Kylie Minogue doen Stock, Aitken & Waterman hun eerste collectieve oefeningen met The Three Degrees. 'The Heaven I Need' is een resultaat van deze collectieve inspanning. Het is niet zo hitgevoelig als hun latere werk en hoewel het trio één van Donna Summer's leukste plaatjes heeft geproduceerd, ben ik niet echt zeker van 'The Heaven I Need'. Het is een beetje mager voor mij.

* Narada Michael Walden- I Shoulda Loved Ya (UK, Atlantic, 1979)
Een plaat die al driemaal is verhuisd in de afgelopen dagen. Aanvankelijk is het té disco voor mijn geld en dreigt het de jaren zeventig-bak in te gaan. Een draaibeurt in 'Do The 45' maakt dat ik de plaat wel in de reserve-Blauwe Bak wil hebben en gisteravond heb ik dan besloten om hem aan de koffers toe te voegen. Let wel: Het is gewoon commerciële disco uit 1979 maar nét met dat beetje klasse dat het goed genoeg maakt voor mij.

Week Spot Kwartet: week 8

Eigenlijk moest ik al lang in bed liggen want morgen gaat mijn eerste werkdag worden in twee weken. Toch geef ik de 'vrijheid' van de laatste weken de schuld dat ik nog steeds geen slaap voel en een berichtje schrijven, kan wellicht helpen als medicijn? Laat me dan eerst het 'Week Spot Kwartet' van deze afgelopen week behandelen want het is inmiddels immers al week 9 geworden. Wegens enorm succes van vrijdag liggen de platen nu ook weer op de aanwezige platenkoffers en kan ik melden dat ik zaterdag de laatste bij de platenkoning heb besteld. Hopelijk kan ik die dinsdag in ontvangst nemen. Het om gooien van de reserve-Blauwe Bakken is inmiddels begonnen waardoor de nieuwe koffer meteen alweer aardig is gevuld. Ne ga ik dan viermaal terug naar week 8 in de afgelopen vier jaren aan de hand van de Week Spot uit de betreffende week.

2016: Doin' My Job For Jesus-Bill Moss & The Celestials (1972)
Is de gospelhobby op sterven na dood? Het lijkt ernstig die kant op te gaan. De hernieuwde interesse voor gospelfunk en -disco is al een tijdje aan de gang maar lijkt in de afgelopen vier jaar alleen maar in kracht te zijn toe genomen. Steeds vaker verwisselen platen van dubieuze kwaliteit van eigenaar voor een prijs waarvoor ik een paar weken moet werken. Bovendien is het niet handig dat de verzendkosten in Amerika fors omhoog zijn gegaan. Eerder was de eerste single veertien dollar maar iedere plaat extra 50 cent of een dollar extra. Met de aanschaf van een paar singles kon je de verzendkosten nog een beetje redelijk krijgen. Nu is de tweede single meteen al 24 dollar en dan pas begint de dollar of vijftig cent extra. Het moet écht wel iets bijzonders zijn, wil je er 24 dollar verzendkosten voor betalen en, helaas, in de gospel wordt dat steeds lastiger. Bill Moss heb ik echter nog voor ouderwetse verzendkosten. Ik weet niet of 'ome Greg' heeft toegelegd op de verzendkosten maar deze plaat komt rechtstreeks van hem uit Los Angeles. Bill Moss is geen onbekende in de gospel alleen is deze demo erg slecht gedocumenteerd en lijkt derhalve nog vrij schaars te zijn. Aanvankelijk lijkt Moss bouwvakker te zijn want hij werkt aan een gebouw. Na de brug blijkt dat het gebouw eigenlijk Gods' koninkrijk is en dat hij zijn werk uitvoert voor Jezus. Moss is altijd een trendsetter geweest in de gospel en weet met 'Doin' My Job For Jesus' dermate funky en hip te zijn dat het zelfs door een onwetende luisteraar wordt opgepikt.

2017: You Turn Me On-Labelle (1975)
Ik steek mijn bewondering voor Mark niet onder stoelen of banken. Natuurlijk is het een 'grote' dj met een platencollectie van enkele duizenden euro's maar hij is ook nooit te beroerd om verder te kijken dan de neus lang is en dat is een zeldzaam goed in de 'rare soul'. 'Lady Marmalade' is een pure disco-stamper en rechtvaardigt het feit dat menig soul-liefhebber niet omkijkt naar het werk van Patti en haar dames. Dan kun je zomaar opeens 'You Turn Me On' missen, hier als b-kant van 'Are You Lonely'. Mark vestigt mijn aandacht op de plaat en ik ga even kijken op Marktplaats. Daar haal ik de single voor een euro in de fotohoes. Het imago van Labelle heeft een licht erotische ondertoon maar dat neemt niet weg dat de dames kunnen zingen! 'You Turn Me On' komt de dames rechtstreeks uit de tenen en dat mag ik graag horen.

2018: It Ain't Hardly Over-Gwen Owens (1969)
Ik kan het niet geloven als ik de plaat in 'Do The 45' draai in het kader van de 'Week Spot Carousel'. Twee jaar? Betekent dit dat de plaat volgend jaar voor het laatst in de 'Week Spot Carousel' zit? Ik kan er niet bij. Toch is het echt twee jaar geleden. De middag dat ik in Diever mijn paspoort ophaal en een fietstochtje maak door het Drents-Friese Wold naar Hoogersmilde en over de polderwegen naar Dwingeloo. Ik weet niet of dit de middag is dat ik de plaat net heb besteld of dat die is gearriveerd in Uffelte. Ik weet wel dat het deze middag als het ware de soundtrack in mijn hoofd is. De plaat die lange tijd heeft gedreigd om de nummer 1 in de Blauwe Bak Top 100 te worden, maar dat geloof ik net niet is geworden. Het blijft, hoe dan ook, een plaat die me na twee jaar weer in vuur en vlam zet.

2019: Striving-The Soul Stirrers (1969)
Ik heb afgelopen kerst de '5-4-3-2-1' aan me voorbij moeten laten gaan. Ik heb zelfs niet eens even 'binnen' gekeken hoewel ik weet dat Mark tegenwoordig platen aanbied die in december in de '5-4-3-2-1' hebben gezeten, maar nu opeens een tientje moeten kosten. Het is ieder jaar hetzelfde verhaal. Ik koop deze van The Soul Stirrers in dat kader en het is één van de weinige gospels die ik koop van Mark. Niets ten nadele van hem, maar hij prijst geregeld een Shirley Caesar-plaat aan die ik helemaal niet zie zitten en idemdito met een Edwin Hawkins-schijfje uit 1978. 'Striving' is feitielijk de b-kant van een single uit 1971, maar is ook afzonderlijk uitgebracht in 1969. Het is veruit de beste kant voor mij.

Singles round-up: februari 6

Op de eerste zaterdag van de vakantie van afgelopen jaar ben ik naar Dwingeloo gelopen. Aanvankelijk is het plan om daar boodschappen te doen en dan met de bus naar huis te gaan. De bussen rijden eens in het anderhalf uur en dus zorg ik dat ik ruim op tijd bij de halte sta. Dan komt de bus niet opdagen en ben ik genoodzaakt naar Wittelterbrug te lopen om daar de bus te pakken naar Uffelte. Op aanraden van de buschauffeur leg ik een klacht neer bij de vervoerder. Deze legt uit dat de bus met een mankement in Meppel is blijven staan en stuurt me een dagkaartje dat ik tot en met 15 maart kan gebruiken. Alleen... houdt het er geen rekening mee dat per 1 januari alle stempelautomaten uit de bus zijn verdwenen. Met andere woorden: Ik kan morgen zo weer in de bus stappen! Of ik dat ga doen? Ik heb vandaag met zes chauffeurs te maken gehad en eentje daarvan is erg 'lastig'. Het voelt ook niet helemaal goed. Ik zou kunnen proberen om nog eens in de komende weken naar Groningen te gaan, maar wellicht kan ik beter een nieuwe klacht neer leggen bij de vervoerder om nu wel een presentje te krijgen waarvoor ik me niet zo hoef te schamen als vandaag. Het reizen naar Emmen is een stuk eenvoudiger geworden. Eerder ging de bus van Meppel naar Assen en terug met een rondje Dwingeloo en Diever als extraatje. Voor Assen moet je nu overstappen op Dieverbrug en de bus vanaf Meppel gaat via Dwingeloo, Spier en Wijster naar het station in Beilen. Overstappen op de bus naar Zweeloo en deze gaat via Westerbork, Orvelte en Wezup. Tot slot vooral over de snelweg langs Noordsleen en naar Emmen. De overstap op Beilen is de heenweg tien minuten en is de langste tijd dat je staat te wachten. In een anderhalf uur ben ik van Uffelte in Emmen. Ik denk dat ik straks een derde deel doe en de single in één keer allemaal behandel zodat ik ze in de koffers en bakken kan zetten. Hier alvast het tweede deel.

* Norman Greenbaum- Spirit In The Sky (UK, Reprise, 1969, re: 1981)
'1969' heb ik overgenomen van het label hoewel de plaat voor het eerst in 1968 is uitgebracht. Ik heb in Mossley enige tijd de originele Engelse persing gehad. Bij die van vanmiddag ben ik vooral benieuwd naar het label. Het blijkt de 1981-heruitgave te zijn en origineel met een 'unieke' fotohoes. Deze ontbreekt hier dan weer maar het hoeft dan ook niet meer dan vijftig cent te kosten.

* The Ides Of March- Vehicle (NL, Warner Bros., 1970)
Hier sta ik toch een tijdje mee in de handen. Een euro is geen geld, maar... ik heb de single in 1992 zelf van een hoesje voorzien en hecht nog steeds veel waarde aan dat artistieke en journalistieke initiatief. Toch maar overstag gegaan en de single is niet beter dan degene die ik heb. De hoesjes worden verwisseld of... ik laat mijn eigen hoesje als souvenir in de bak staan. O ja, laat er geen misverstanden over bestaan: 'Vehicle' is een topnummer, maar ik heb zelf een paar jaar geleden het gevoelige en zeer melodieuze 'Lead Me Home Gently' in mijn hart gesloten. 'Double-sider'!

* Jesus Loves You- Generations Of Love (Duitsland, Virgin, 1991)
Het is bijna een kwart eeuw geleden dat ook mijn tweede broer Nederland heeft verruild voor Denemarken. Kort voor zijn vertrek neem ik voor een paar tientjes een tas vol cd-singles van hem over en Jesus Loves You zit daar eveneens tussen. Nu heb ik het eindelijk eens op vinyl want het is een nummer waar ik de afgelopen vijfentwintig jaar alleen maar meer van ben gaan houden.

* The Knack- My Sharona (NL, Capitol, 1979)
Het is een paar jaar geleden met een verjaardagsfeestje van Wolfman Radio als een luisteraar ons, presentatoren, vraagt welke plaat je nóóit zou willen draaien in je show. Een paar voorspelbare voorbeelden. Mijn antwoord is 'Paradise By The Dashboard Light' van Meat Loaf. En nee... die heb ik ook nooit gedraaid! Wel eens 'You Took The Words Right Out Of My Mouth', maar niet dat vermaledijde 'Dashboard Light' dat ik eerst dagelijks in De Bilt moest horen en vervolgens verplicht moest draaien in 'Classics'. Mijn collega van de seventies-show komt met een antwoord waarvan we allemaal versteld staan: 'My Sharona' van The Knack. Waarom niet??? ,,Ik vind het gewoon niet een leuk nummer", is zijn motivatie. De plaat wordt sindsdien vaak aangevraagd bij mij in de shows maar ik heb de single niet. Vandaag toch eindelijk eens in de pocket en een fraaie Nederlandse met fotohoes voor vijftig hele centen.

* Limmie & The Family Cookin'- Here's Tomorrow (UK, Avco, 1974)
Ik 'ontdek' dit b-kantje van 'A Walkin' Miracle' als ik de Duitse single op de kop tik. Een paar jaar later tref ik de Engelse persing bij de kringloop in Havelte maar de vreugde is kortstondig. De plaat is namelijk zo krom als een hoepel en nu heb ik dan wel een vlakke Engelse persing. Die mag de Duitse vervangen in de Blauwe Bak!

* Mark Lindsay- Arizona (NL, CBS, 1969)
Leuk voor in de jaren zestig-bak. Ik ben sowieso al niet een hele grote fan van Mark Lindsay's solo-werk buiten 'Miss America' en dit 'Arizona' spreekt me in de verste verten niet aan.

* L.T.D.- For You (US, Montage, 1983)
Er mag worden gegokt voor vijftig cent. Hoe kun je immers mis grijpen met L.T.D. 'For You' klinkt alsof deze uit dezelfde straat komt als 'Shine On' maar dat maakt het per definitie niet veel interessanter. B-kant is daarentegen het meer funky disco-werk en hierbij valt ook de naam van Robert Palmer op in de credits. Blauwe Bak voor 'Party With You'.

Singles round-up: februari 5

Met name het eerste jaar probeer ik het even op de flauwe en nogal melige toer met Soul-xotica. Als ik het goed begrijp, hoef ik nu dus evenmin met flauwe mopjes op de proppen te komen? Geen flauwe moppen over Belgen die niet gingen en dergelijke verhaaltjes. Nee, want het klopt ook niet helemaal met deze Fries uit Uffelte die naar Emmen zou gaan. Hij is uiteindelijk wel gegaan, alleen... niet voor datgene dat hem in Uffelte op de bus heeft doen stappen. Factor weersverwachting speelt daarin ook een belangrijke rol. Ik zou naar Emmen om een singles-koffer te halen. Ik heb mijn vorige twee jaren geleden gekocht bij dé grootste (?) piratenspecialist van Nederland. De laatste keer dat ik zie zijn de koffers flink in prijs verhoogd en dan ben ik even later met vakantie in Sleen. Ik heb al eens iets gelezen over iemand uit de omgeving van Emmen die op oorlogspad gaat tegen de piratenkoning waar ik de koffers vandaan heb. De piratenkoning belooft aluminium koffers, maar dat is het niet. Het is een koffer van stevig mdf en een laagje plastic erover heen dat op aluminium moet lijken maar dat smelt als je een brandende aansteker erbij houdt. De hengsels zijn een ramp maar het hang en sluitwerk krijgt een dikke voldoende van mij. De man uit Emmen beweert dat zijn koffers wel van aluminium zijn en als dit ze zijn? In principe maakt het voor mij geen verschil, daarvoor ben ik te weinig onderweg met de koffers (ze zijn ook niet te huffen als ze vol zitten). Sinds de zomer heb ik even mijn oren naar de koffers in Emmen, maar heb gisteravond desondanks even op de site gekeken van de piratenkoning. Conclusie: Piratenkoning biedt ze tijdelijk voor 10 euro minder aan en Emmen lijkt 5 tot 10 euro duurder te zijn geworden. Het verschil is 20 euro exclusief eventuele verzendkosten. Ik ga toch maar voor de dure omdat dit recept is beproefd!

Wat is het oorspronkelijke plan? Ik heb bewust deze vrijdag uitgekozen omdat het KNMI een zonnetje heeft ingekleurd voor de middag. Voordat ik naar Mijn Kraam ga voor de koffer en ongetwijfeld veel singles, zou ik eerst nog eens willen kijken in het oude dierenpark. Geen idee of dit nog toegankelijk is. Ik heb de fotocamera in de jaszak gestoken omdat ik hoop enkele fraaie urbex-plaatjes te kunnen schieten. De wind snijdt echter dwars door de aanwezige kleding en het vinden en eventueel rond dwalen op zo'n terrein spreekt me al snel niet meer aan. Het centrum van Emmen is op zo'n vrijdag ook niet 'the place to be' om het zwak uit te drukken. Ik zoek naar een kringloop waar ik afgelopen vakantie voor de dichte deur heb gestaan. De eerste keer meen ik dat het een 'gewone' kledingzaak is en het is pas na het bezoek aan Mijn Kraam dat ik ontdek waar de winkel zit. Dat heeft dan trouwens weer geen singles maar dat is niet erg. Mijn Kraam heeft me immers al 22 stuks opgeleverd die ik ga uitsmeren over drie afleveringen. De foto's maak ik, erg toepasselijk, op de platenkoffers die jullie beter kennen als de Blauwe Bak-koffers. Ik ga later vanavond waarschijnlijk de koffer bij de piratenkoning bestellen zodat ik die dinsdag in ontvangst kan nemen. Ik gooi er meteen twee aflevering achter elkaar en, vooruit, misschien ook meteen wel de derde?

* Roy Ayers- Don't Stop The Feeling (US, Polydor, 1979)
Mijn Kraam is hetzelfde principe als De Tafel in Meppel van een paar jaar geleden: Een inbrengwinkel waar je als verkoper een kraam huurt. Van de opbrengst van de artikelen is een bepaald percentage voor Mijn Kraam en het percentage hangt af van de huur die je hebt betaald voor de ruimte. Waar De Tafel zoveel mogelijk in zet op tweedehands goederen, daar mag je bij Mijn Kraam ook nieuwe artikelen aanbieden. Op de eerste dag van de vakantie heb ik hier mijn tas al flink gevuld en ik kijk nu met name uit voor de kraam met de leuke Engelse indie uit de jaren tachtig en negentig. Helaas... Die handel heb ik niet meer kunnen vinden. Ik haal zeventien van een kraam met enkele duizenden singles voor vijftig cent per stuk. Die heeft ook een doosje op de grond staan waar menigeen niet voor door zijn knieën gaat, maar dat het des te interessanter maakt voor mij: Engelse en Amerikaanse soul- en disco-platen. Roy Ayers is één van de eerste die ik eruit haal. Voor vijftig cent durf ik de gok aan. Nee, muzikaal hoef ik niet te gokken want Roy Ayers is altijd goed, maar... de plaat is Amerikaans Polydor-styreen en ligt in de hand als een plaatje glas. Dat gaat binnen de kortste keren knetteren als ik niet op pas! 'Feeling' heeft alle Ayers-kenmerken en dan tegen een rete-commerciële disco-dreun aan geplakt. Helaas brengt 'Don't Hide Your Love' niets beters en gun ik Ayers een plekje in de reserve dankzij 'Feeling'.

* Bill & Buster- Hold On To What You've Got (NL, A&M, 1971)
Voor een euro mag veel. Ik koop mijn eerste Bill & Buster in de midden jaren negentig in de ene Nederlandse fotohoes want er blijkt nog een tweede te zijn. Die heb ik vanmiddag gekocht met een puntgave single. Ik heb zojuist ooknog iets geleerd over Bill & Buster. Bill is verantwoordelijk voor 'I Was Kaiser Bill's Batman' als Whistling Jack Smith. Buster zou in Unit Four Plus Two hebben gespeeld. Rond de kerst stel ik in de jaren negentig ieder jaar een eigen Top 100 samen van platen die ik heb en Bill & Buster heeft toen een jaar in de lijst gestaan, kan ik me nog herinneren. Nu is die echter 'dubbel' en doet al niet eens meer mee voor de 'Eindstreep' van volgende week zaterdag.

* Calhoon- Dance Dance Dance (NL, Phil Spector International, 1975)
Een recht voor de raap-disco stamper. Overigens wel de eerste keer dat ik een Nederlandse persing zie van een Phil Spector International-label en dat ziet er héél anders uit dan de Polydor-variant die Engeland heeft. De b-kant is van eenzelfde laken een pak. 'Rain 2000' is oorspronkelijk een hit van Titanic uit 1970. Het is té platte disco voor de Blauwe Bak in ieder geval.

* The Jimmy Castor Bunch- King Kong (UK, Atlantic, 1975)
Deze heb ik al in de Nederlandse met fotohoes maar vooruit... zo'n Engelse persing voor vijftig cent kan ik niet laten liggen. Ik zit er zelfs aan te twijfelen om deze maar in de reserve-Blauwe Bak te zetten omdat ik altijd goede luim krijg van het nummer en dit een zaterdagavond net even ietsje luchtiger weet te maken.

* Cheech & Chong ft. The Bloaters- Bloat On (UK, Epic/Ode, 1977)
Over novelty-platen gesproken: Hier hebben we het cult-duo van de meest ultieme blow-films van de jaren zeventig. The Floaters heeft dan een grote hit met 'Float On' en natuurlijk moet dat op de hak worden genomen. Dat begint meteen al goed met een hoop boeren en dan moet het nummer nog beginnen. Ik vind de b-kant eerlijk gezegd leuker: Op 'Just Say Right On' kunnen twee zangers het niet eens worden over wie zijn band het nu is en wie voor de studio betaalt en intussen moet er een stuk gesproken tekst worden opgenomen met eentje die 'Right on' roept op de juiste momenten. Het wordt gedurende de zes minuten bijna slaande ruzie in de studio totdat de mannen besluiten dat ze maar ergens gaan eten. Flauwe humor als in de inleiding? Jazeker, maar van Cheech & Chong kan ik het hebben!

* The Drifters- Hello Happiness (UK, Bell, 1975)
In de vroege jaren zeventig ligt het salaris van veel soul-muzikanten te wachten in Engeland. Slechts een handjevol maakt de oversteek en The Drifters is daarvan een voorbeeld. De Engelse platen van The Drifters zijn echter niet altijd even goed te pruimen en dat geldt ook zeker voor 'Hello Happiness'. Een compositie van Roger Greenaway en Les Reed en oorspronkelijk op de plaat gezet door Claude Francois. Het resulteert in een zeer snelle maar ook uiterst poppy disco-dreun dat pijn doet aan de oren als je het klassieke werk kent van de groep. De b-kant heeft 'I Can't Get Away From You' een liedje dat in de reserve-Blauwe Bak mag. De vraag is alleen hoe lang die daar gaat staan.

* Earth, Wind & Fire- After The Love Has Gone (UK, CBS, 1979)
Mocht het nog niet zijn opgevallen: Ik heb iets met Engelse persingen van Earth, Wind & Fire. Hoewel? 'Fantasy' en 'Star' heb ik beide al in de Nederlandse uitdossing als ik de Engelse koop. 'After The Love Has Gone' heb ik daarentegen nog niet. Het is een wereldnummer en 'past' erg mooi bij bepaalde Blauwe Bak-'hits'. Ik haal de hand over het hart en voeg het toe aan de koffers.

Singles round-up: februari 4

De Brexit is een paar weken geleden in werking getreden. De vraag is nu wat wij daar als burger van gaan merken? Hoewel een bepaald deel van mijn vriendenkring graag mag overdrijven, treft de opmerking van een medestander mij: ,,Ik werd wakker en verbaasde me erover dat er nog een Engeland was en dat ik nog steeds aan mijn medicijnen kon komen". Ik lees her en der over mensen die zich beklagen dat ze nu in een lange rij staan bij de douane en aan alle kanten worden gecontroleerd. Dat doet mij meteen weer mijn relaas oprakelen over mijn laatste bezoek aan Engeland en de onbeschofte manier waarop ik ben behandeld op het Londense station St. Pancras. Let wel: Ik heb dan al een uitgebreide controle gehad in Brussel en (omdat we allemaal EU-landen zijn) daarna het paspoort had opgeborgen. Ook de terugweg weer hetzelfde drama bij de douane. Als ik dan denk aan onze reizen naar Denemarken? Daar wuifden ze ons meteen door zonder ook maar één blik te werpen op het paspoort. Ik word in 2014 overigens aangekeken voor een arbeidsmigrant uit het Oostblok en ben echt bang voor de beambte die dreigt mijn tas (met kostbare singles!) leeg te kieperen. De grenscontroles zijn dus verder aangescherpt in Engeland en dat zal een reden hebben. Tot mijn grote verrassing heeft mijn laatste Engelse pakketje een 'declaration form'-sticker waar de verzender moet aangeven wat erin zit en wat de waarde is. Vijf pond, volgens de verzender, want ja... je probeert het bedrag zo laag mogelijk te houden. Toch is de single wel echt een beetje duurder dan vijf pond...

* The Majestic Arrows- Doing It For Us (US, Bandit, 1973)
Een paar weken geleden nog Week Spot geweest. Het blijkt de best verkrijgbare single te zijn van The Majestic Arrows en is derhalve vriendelijk geprijsd. Nee, dat zijn geen dubbeltjes of kwartjes, maar in de 'sweet soul' gaan wel gekkere bedragen rond voor platen van een mindere kwaliteit dan The Majestic Arrows. Natuurlijk is het verhaal over Arrow Brown en zijn Bandit-label om van te kotsen, maar een ding moeten we de schurk meegeven: Hij heeft verstand van muziek en weet heel erg goed hoe hij zijn platen wil laten klinken. 'Doing It For Us' is de meer populaire kant, maar 'Another Day' mag er ook zijn met het fraaie orkestrale arrangement en harmonieën die er waarschijnlijk letterlijk zijn ingeslagen. En een solo van Arrow's dochter uit zijn eerste huwelijk. De appel valt op artistiek gebied niet ver van de boom, verder schrikt het meiske zich een hoedje als ze ontdekt hoe pa Brown het muzieklabel heeft gefinancierd. Net zoals de andere Majestic Arrows-single in mijn verzameling ook hier weer een echte 'double-sider' en de zoektocht gaat door voor andere singles op Bandit.

* Lee Moss- Across The Miles (US, GCS, 1984)
Lee Moss heeft even op de nominatie gestaan om de Week Spot te worden maar het is bedroevend wat er over de man en de single is te vinden. 'Across The Miles' krijgt in 1984 eerst een release middels een Budweiser-campagne. Ja, we hebben het dan over het biermerk. Later verschijnt het als ingle op GCS als b-kant van 'Please Dad'. Dat laatste nummer heeft een gesproken intro en klinkt niet onaardig, maar niets vergeleken bij het meer 'classy' 'Across The Miles'. We hebben het dan over jaren tachtig-soul. De synthesizer mag mee doen hoewel de blazers wel weer authentiek klinken en dat had minder gekund. Een rasechte slijper op een onafhankelijk label uit Memphis. Dit is het type plaat dat ooit nog eens een opleving gaat krijgen en dan blijken de exemplaren dun gezaaid te zijn. De blazers op het eind maken het ook geschikt voor de Carib.

* Johnny Nash- Love And Peace (UK, Major Minor, 1969)
Sinds afgelopen zomer staat 'Hold Me Tight' van Johnny Nash opeens in de Blauwe Bak. Hoe komt dat zo? Het is de Engelse persing met 'Let's Move And Groove Together' op de b-kant. Toch moet ik erkennen dat ik Benny Latimore's cover beter vind dan het origineel van Nash en ik ben al snel geneigd om de a-kant te draaien. Het is slechts een paar weken later als Mark 'Love And Peace' aanbiedt in de Engelse uitdossing. Hier moet ik eveneens bekennen dat ik het reuze vind meevallen met de soul voor wat betreft 'Love And Peace' en vind ik de reggae-kant eigenlijk veel leuker. Het koor maakt het teveel 'Muzikale Fruitmand' voor mij. Op de b-kant doet Nash 'You Got To Change Your Ways' van Peter Tosh en dat is lekkere ouderwetse reggae en qua soul vind ik Johnny hier veel overtuigender. Maar ja... reggae is geen soul en dus zit ik een beetje met deze plaat. Eigenlijk hoort die terug in de algemene jaren zestig-bakken. Bij de volgende bestelling van Mark zit ook al een plaat waarvan het onzeker is dat die in de Blauwe Bak terecht komt, maar dat is iets voor later.

* Nobody's Children- Shardarp (UK, Twilight, 1976, re: 2020)
Kijk eens aan! De eerste single van 2020. En eentje die blijkbaar zo hard gaat dat die binnen nu en een week wel eens helemaal uitverkocht kan raken. Ik leer Alberto's Cannonball-label kennen in 2015 als hij net is gestart en het is 'ome' Greg die zijn opname van 'Thank You' van Jackson Brothers leent voor een release op Cannonball. Dan kom ik in contact met Alberto. Hij ziet eveneens dat ik radioshows doe en benadert me in maart 2018 met de vraag of ik twee nieuwe producten wil promoten. Eentje daarvan is meteen mijn favoriet: 'Shardarp II' van El' Willie. Een nieuwe opname van een gezocht funkplaatje door de oorspronkelijke zanger. Twee jaar later heeft Yann Vatiste van het Londense Twilight-label de missie verder voortgezet. Hij biedt nu de originele opname met toestemming van William Travis Jr., beter bekend als El' Willie. Ik moet bekennen dat ik niet meteen kapot ben van de a-kant en dat heeft vast ermee te maken dat ik gewend ben geraakt aan El' Willie's versie. De b-kant trekt me over de streep. 'Wish I Had A Girl' is een fraai staaltje crossover-sweet soul van de bovenste plank. 'Shardarp' moet nog verder groeien bij mij.

* The O'Jays- One Night Affair (US, Neptune, 1969)
Bij de opnames van deze single vindt feitelijk de geboorte van de Phillysound plaats. Kenny Gamble, Leon Huff, Bobby Martin en Thom Bell zijn allen aanwezig bij de opname en productie van deze single van The O'Jays dat een blauwdruk zal vormen voor het geluid dat in de jaren erna gemeengoed zal worden. 'There's Someone' is een zogenaamde 'Vietnam disc' en aanvankelijk ook de reden om de plaat te reserveren maar ik moet bekennen dat ik nu geen keuze kan maken. Een erg fraaie 'double-sider' in de originele 'birth sleeve': Een hoesje van distributeur Chess. Dat Chicago even goed nog een rol mag spelen in de ontwikkeling van de soul in Philadelphia!

* Swamp Dogg- I Wouldn't Leave Here (UK, Island USA, 1974)
Deze noem ik meteen maar bij de b-kant hoewel de a-kant niets minder is. Swamp Dogg is één van mijn ultieme helden in de muziek en wat ik vooral zo aan hem bewonder, is de manier van observeren en zo 'alledaagse' dingen kan vertalen in de songs. Er zijn heel veel liedjes geschreven over mannen die thuis komen om een andere man in hun bed te vinden. Er is maar één Swamp Dogg die zichzelf dan afvraagt of hij te vroeg is thuis gekomen of te lang is weg gebleven. Dat is de boodschap van de eerste kant. Op de b-kant bezingt hij zijn geliefde als een hemelse ervaring en geeft aan helemaal geen trek te hebben om nog eens naar een andere hemel te gaan als dat nodig moest zijn. De originele D-O-G-G (zijn sneer naar Snoop Dogg) komt binnenkort weer met een nieuw album en hopelijk is dat beter te verteren dan mans' laatste album met een hoofdrol voor autotune ('Love, Loss And Autotune'). En, nee Swamp, je klonk niet als Justin Timberlake.

* Tony & Tandy- The Bitter And The Sweet (UK, Acid Jazz, 1969, re: 2012)
Ik lees net dat Sharon Tandy op 21 maart 2015 op 71-jarige leeftijd is overleden. Dat nieuws heb ik destijds gemist. Ik heb Sharon eind 2011 al eens te gast gehad en toen het meeste naar aanleiding van de Acid Jazz-EP die ik een jaar eerder heb gekocht. Sharon Finkelstein wordt geboren in Zuid Afrika en probeert het in de tweede helft van de jaren zestig in Engeland. Ze wordt daar gekoppeld aan de legendarische groep The Fleur-De-Lys, een band die heel veel heeft betekent voor de Engelse Mod en freakbeat. De Fleur doet ook mee op deze single, sterker nog: Tony is Tony Head, de leadzanger van de groep. Een beetje een merkwaardige release van Acid Jazz want de originele single is niet zoveel waard of zo zeldzaam dat het een heruitgave zou afdwingen. Op de eerdere EP's maakt Acid Jazz tevens gebruik van niet-gebruikte opnames en dit is gewoon een rechtstreekse kopie van de single met verwisselde a-kant. Mark biedt deze voor een dievenprijsje aan. Beide kanten zijn gewoon fijne jaren zestig-deuntjes. Niet essentieel voor de Blauwe Bak maar wel lekker!

* Ike & Tina Turner- It Sho' Ain't Me (Frankrijk, London, 1968)
Ike Turner heeft sinds de verschijning van de film over Tina's leven een verschrikkelijk slechte naam gekregen. Ik ga huiselijk geweld niet goed praten, maar het is in de jaren zestig in vooral Afro-Amerikaanse gezinnen gemeengoed. Bovendien is Tina geen lieverdje en kan ik begrijpen dat Ike's handen soms hebben gejeukt, maar zal niet goed praten dat hij het ook werkelijk heeft uitgevoerd. Ike sterft een roemloze dood en wordt enkel herinnerd voor het slaan van zijn vrouw, terwijl hij in 1951 de basis heeft gelegd voor de latere rock'n'roll. Tina is daarentegen een soort van marionet die met alle winden mee waait en naar mijn bescheiden mening ondermaats heeft gepresteerd sinds haar scheiding van Ike. Met een 'serieuze' soul-hobby wil je niets van doen hebben met Ike & Tina totdat de Franse persing van 'We Need An Understanding' opduikt. De a-kant is een dijenkletser zoals we die van de Turners kennen. In 'It Sho' Ain't Me' horen we de meest soulvolle Tina die we ooit zullen horen. De plaat is stevig aan de prijs vanwege de fotohoes en ik weet nu niet of ik het opnieuw zou betalen voor de single, maar het blijft een unieke kans om Tina zo te laten horen.

* The Weeknights- What Did I Do Wrong (US, Black Falcon, 1971)
The Fuzz is de eerste soul-plaat die ik koop in 2020 en Nobody's Children de eerste release uit 2020. The Weeknights is de eerste plaat die ik in 2020 reserveer bij Mark. En hoe beginnen we dit nieuwe jaar en decennium? Inderdaad, met een downtempo ding met een duidelijke doowop-inslag. Een atmosferische opname waarbij de stemmen uit alle hoeken lijken te komen. Een beetje gedateerd voor 1971 maar ook wel weer ontzettend fijn.

Week Spot: The Fuzz

In bijna tien jaar Soul-xotica en inmiddels acht jaar Week Spot heb ik al heel veel artiesten en groepen voor het voetlicht gebracht. Bij de Week Spot schaam ik me er in het eerste jaar niet voor om meerdere malen met dezelfde artiest of groep te komen. Denk in dat geval van alle drie singles van Barbara & Brenda welke de titel van Week Spot hebben ontvangen. Pas als de Week Spot een wezenlijk onderdeel wordt van Soul-xotica ontstaat de behoefte om meer 'unieke' artiesten en groepen te gebruiken en de Week Spot slechts eenmalig toe te kennen aan een act. Waarmee we dan in 2019 en 2020 komen en ik steeds vaker een concessie moet doen. De keuze is voor een Week Spot waarover geen informatie is te vinden óf een Week Spot waarvan we de groep al eens eerder in dit kader hebben behandeld. Daarbij komt dan ook nog het vinyl/styreen-vraagstuk. Een van de allereerste soul-platen die 2020 voor mij opent, is meteen al een favoriet voor de titel van Week Spot, maar ja...? We hebben in het verleden al een Week Spot gehad van deze groep en dus sla ik hem een tijdje over. Het gaat er dan toch eindelijk van komen: The Fuzz heeft een tweede Week Spot te pakken met 'Leave It ALl Behind Me'.

Nee, ik ga niet nog eens het verhaal doen over de groep. Kijk in het archief voor dinsdag 22 juli 2014 en daar vinden jullie de geschiedschrijving van de groep als het de Week Spot heeft met 'I'm So Glad'. Intussen kan ik een paar plannen openbaar maken voor wat betreft de Blauwe Bak. Ik heb vanmiddag aangegeven bij mijn baas dat ik het volgende week weer ga proberen. In het kader van 'genieten', heb ik nog iets tegoed waarvoor ik anders een vrije dag had genomen. Op de eerste zaterdag van de afgelopen vakantie loop ik naar Dwingeloo en wil ik met de bus terug. Het bekende mopje want de bus komt niet. Ik heb toen een klacht ingediend bij de vervoerder en ter compensatie een dagkaartje ontvangen dat geldig is tot 14 maart 2020. Aanvankelijk heb ik het idee om naar Groningen te gaan maar sinds de vakantie is Emmen daarvoor in de plek gekomen. Ik heb mijn oog laten vallen op de (goedkopere) single-koffers. Mijn Blauwe Bak-koffers heeft uitbreiding nodig. Ik heb zojuist op de tafel links van mij ruimte gemaakt voor de nieuwe koffer en wil deze vrijdag halen. Er gaan vast ook nog wel een paar singles mee. Daarmee verandert er veel in de opzet van de 'Blauwe Bak Veteranen' want nu gaan binnenkort een hoop singles uit de reserve- en Ere-Blauwe Bak terug in de koffers. Ik blijf deze serie echter voortzetten en een nieuwe lijst maken. De 'oude' blijft staan op augustus 2019 en zal de basis vormen voor de 'Blauwe Bak Veteranen'. Het plan is vrijdag of zaterdag naar Emmen te gaan met de bus. Het scheelt overstappen want sinds de jaarwisseling gaat de bus van Uffelte rechtstreeks naar Beilen in plaats van Assen.

Ik zou op zichzelf vanavond 'Het zilveren goud' doen maar moet ook nog even schoon schip maken met de laatste singles van Mark en de nieuwste Engelse aanwinst en dus volgt hierna een 'Singles round-up'.

Hier en nu: Weyes Blood

De Week Spot voor volgende week ligt al klaar. Ik wil nog altijd rekening houden met het onzinnige feit dat ik in juli alle Week Spots achter elkaar wil draaien in 'Do The 45' en dat het dan niet praktisch is, vanwege de set-up, om twee styreen platen achtereen te draaien. De Week Spot van afgelopen week is op styreen en dus moet ik een vinylsingle kiezen voor deze week. Daar ben ik nog niet over uit. Intussen ben ik al wel een week van plan om Weyes Blood met een bericht te verblijden en doe dit vanavond in plaats van de Week Spot. Op Soul-xotica gaat het veelal over muziek uit lang vervlogen tijden, maar dat wil niet zeggen dat ik minder word geraakt door nieuwe muziek. Met name het album 'Titanic Rising' van de Amerikaanse singer-songwriter Weyes Blood heeft onlangs veel bij me los gemaakt en ik reken het tot één van mijn meest favoriete albums van het moment. De volgende 'Hier en nu' is immers al in voorbereiding dankzij een album dat me afgelopen weekend is opgevallen. Vandaag wil ik jullie kennis laten maken met Weyes Blood.

Ik ben een jaar geleden gewoon eens voor de lol begonnen met de 'Vinyl Albums And Singles Top 40'. Officialcharts, dat wekelijks de Engelse Top 100 publiceert, doet naast de algemene singles-lijst ook een aantal gespecialiseerde lijsten. Dan kunnen jullie denken aan de bestverkochte dance, indie, maar ook de Ierse hitparade (die soms nog wel eens flink kan afwijken van de Engelse). Ook publiceert het wekelijks een top 40-lijst van de best verkochte vinylsingles en -elpees. Sinds een jaar draai ik iedere laatste donderdag van de maand de hoogtepunten uit beide lijsten. Soms is het een kwestie van 'blink and you'll miss it'. Sommige albums en singles komen uit in een gelimiteerde oplage en zijn na een week alweer verdwenen uit de lijst. De Arctic Monkeys-storm is net weer gaan liggen, maar David Bowie is iedere maand weer met diverse singles vertegenwoordigd. Andere oudgedienden als T.Rex en The Who doen het ook altijd goed met nieuw onuitgebracht werk. Qua nieuwe artiesten verblijven onder andere Lewis Capaldi en Billie Eilish al maanden in de lijst. Dan zijn er ook nog een aantal 'klassiekers' die wellicht nooit gaan verdwijnen uit de lijst. 'Rumours' van Fleetwood Mac, 'Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd, 'Nevermind' van Nirvana, 'A Night At The Opera' van Queen en 'Sgt. Pepper' van The Beatles zijn maar enkele voorbeelden. Het maakt iedere maand weer een afwisselende show met zowel oud als nieuw werk en van pure cult en indie naar gerenommeerde artiesten met populaire albums. De lijst heeft ook altijd een verrassing in petto. Ik heb eerder in deze serie bijvoorbeeld Cigarettes After Sex gehad. Dat ken ik dankzij de 'Vinyl Singles Top 40' en hetzelfde is aan de hand met Weyes Blood.

'A Lot's Gonna Change' is een vrij recente aanwinst in de 'Vinyl Singles Top 40' en de eerste zoektocht brengt me bij het album 'Titanic Rising' dat vorig jaar is verschenen. Ik ontdek afgelopen weekend pas dat het niet de studio-versie is die in de vinyl-hitparade staat. 'A Lot's Gonna Change' is namelijk niet uitgebracht als single maar is de eerste track op de EP 'Rough Trade Sessions'. Deze uitvoering heb ik nog niet gehoord maar blijf bij de schoonheid van het origineel. Sinds een paar dagen laat ik ook de rest van het album op me inwerken en het klinkt me allemaal als muziek in de oren. Tijd om deze artieste eens onder een vergrootglas te leggen.

Natalie Laura Mering is de naam van het deerntje. Ze wordt op 11 juni 1988 geboren in het Californische Santa Monica. Haar vader, Sumner Mering, is in de late jaren zeventig gitarist in de new wave-band Sumner welke actief is in de omgeving van Los Angeles. Als Natalie wordt geboren is het gezin echter al helemaal in de ban geraakt van het geloof. Als kind begint ze al te twijfelen aan het verhaal en vanaf haar twaalfde probeert ze zich los te breken van het geloof. Haar eerste muzikale schreden zet ze als bassiste in een groep dat meteen een glimlach op mijn gezicht tovert: Jackie-O-Motherfucker. De naam van Samara Lubelski is niet geheel onbekend op Soul-xotica want ik vaker over haar geschreven. Samara maakt ooit ook deel uit van deze experimentele groep. Dat zegt op zichzelf nog niet veel want de groep heeft dertig verschillende bezettingen gehad. Als vijftienjarige begint ze met het schrijven en uitbrengen van opnames. Ze ontleent haar podiumnaam van het boek 'Wise Blood' van schrijfster Mary Flannery O'Connor. De spelling verandert nog al eens, van Wise Blood via Weyes Bluhd naar Weyes Blood. Na Jackie-O-Motherfucker en Nautical Almanac brengt ze in 2011 haar echte debuutalbum uit: 'The Outside Room'. Na drie albums die lovende kritieken ontvangen, brengt ze op 5 april 2019 haar vierde album uit op Sub Pop: 'Titanic Rising'. Het is jammer dat ik het pas in januari heb leren kennen. Ik had het album ook hoog bij mijn favorieten kunnen hebben van 2019 zoals toonaangevende magazines als Pitchfork. Nu gaat het mee als een favoriet voor 2020 hoewel de volgende 'Hier en nu' echt een album uit 2020 is.

Qua invloeden vliegt het alle kanten op en dat is goed terug te horen op 'Titanic Rising'. Toch zie ik twee namen voorbij komen waarmee ik meteen iets kan: The Kinks en Harry Nilsson. Sommige nummers hebben een jaren zestig-pop-klank welke ik erg goed kan rijmen met The Kinks. Tegelijk is daar ook weer de eigenzinnigheid van Nilsson of Velvet Underground (welke ze ook als bron aan draagt). Het resultaat is adembenemende popmuziek. Enerzijds erg eenvoudig maar met de spanning van iets groots dat op de hoek wacht. En een stem waar ik zelfs naar kan luisteren als ze de berichten voor de land- en tuinbouw zou voorlezen.

Blauwe Bak Veteranen deel 30

In navolging van 2011 is ook de zomer van 2012 'vakantieloos'. Dat heeft onder andere ermee te maken dat ik op dat moment niet aan het werk ben en dus genoeg vrije tijd heb. Dan is het verlangen om 'er even tussenuit te gaan' minder sterk aanwezig. In de zomer van 2011 gaat het dan nog over vanwege het ontbreken van een deugdelijke fiets en het rampzalige fietsweer in juli en augustus. In de zomer van 2012 passeert de gedachte niet eens. Ik vermaak me wel in Nijeveen met een tuin die dringend onderhoud behoeft. De podcasts houden me verder van de straat in 2012 want naast de wekelijkse 'Soul-x-rated' doe ik dan ook een losse podcast voor het muziekforum. Ik vul mijn avonden met films kijken en hang veel rond op het internet. Op Facebook heb ik jaren geleden eens een 'lege' pagina 'leuk' gevonden zodat het als interesse verschijnt op mijn profiel. De pagina heet 'Northern Soul'. Begin juli begint deze pagina opeens te 'leven' en blijkt het meer Mod en scooters te zijn dan Northern Soul. Dan adverteert iemand anders een groep waar het juist wel om de muziek en de dansers gaat. Ik leg contact met hem en leg uit waar ik zoal mee bezig ben. Hij geeft me groen licht om dat in zijn groep te doen. Niet zo zeer voor de achtenvijftigste keer de plat gewalste Northern SOul-klassiekers posten, maar voortdurend op zoek naar onontdekte pareltjes. Toch komt hij een paar weken later terug op zijn besluit en schopt me de groep uit. Ik heb dan al een schets gemaakt voor een eigen groep en neem 'en passant' nog wat van zijn leden mee naar mijn groep. Ik heb dan ook net mijn eerste Engelstalige podcast geplaatst voor leden van deze groep.

Het is ontegenzeggelijk de zomer van 2012 voor mij. Ik probeer mezelf te profileren als 'een frisse wind' in de Northern Soul en ben hierin redelijk succesvol. De Facebook-groepen maakt dat ik kennis neem van Wolfman Radio, vrienden word met Lee en na nog één Nederlandstalige podcast definitief overschakel naar een Engelse 'Soul-x-rated'. In dit landschap speelt de aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' zich vanavond af. Ook begin ik met de post in Meppel in deze periode en tegen het einde van de aflevering is het eerste contact met Wolfman Radio over een show al een feit. De eerste single is van 4 augustus 2012. Dat is het weekend dat een paar kilometer verderop een windhoos de tent van het Dicky Woodstock-festival overhoop waait. Het is ook het weekend dat ik vijftig pogingen doe om de eerste Engelstalige podcast op te nemen en ik een start maak met 'Upbeat Rare And Northern Soul Music', mijn (niet meer bestaande) eigen Facebook-groep. De eerste twee singles zijn 4 augustus en de derde van 9 augustus. Dat is een nummer dat ik ken sinds de release in 2005. Het zijn eerst de Soulclap-jongens in Zwolle die me idolaat maken van dit nummer. In de MySpace-tijd heb ik een korte (gratis) clip op mijn mp3-speler. Op een ochtend in 2010 word ik wakker met het nummer in het hoofd en dat is het moment dat ik de volledige track toevoeg aan mijn Nokia N95. Op een ochtend in augustus 2012 besluit ik dan om de single te gaan zoeken en dat blijkt tamelijk eenvoudig.

296. I've Got Better Things To Do-The Accents (US, Charter, 1964)
297. If I'm Hurt You'll Feel The Pain-Barbara & Brenda (US, Dynamo, 1967)
298. If This Ain't Love-Nicole Willis & The Soul Investigators (Finland, Timmion, 2005)
De fascinatie voor The Accents uit San Diego gaat terug naar de afloop van de Nationale Popquiz in 2007. In het tasje met cd's zit een overzichtswerk van deze obscure jaren zestig-groep. De single verblijft ook een tijdje in de 'algemene' jaren zestig-bak maar mag weer terug als 'On The Run' na jaren eens in de collectie komt. Het is tegenwoordig de eerste in de reserve-Blauwe Bak (The Accents uit Chicago staat in de Ere-Blauwe Bak en Abdullah is jaren geleden verhuisd naar de jaren zestig-bak. In de koffers staat Ace Spectrum vooraan.). De Barbara & Brenda-hobby zet nog een voort en in deze aflevering treffen we nog eentje. 'Pain' is echter de meest gewilde van het stel! 45cat kan me niet helpen aan het zwarte label met de witte letters maar ik vermoed dat Nicole Willis in 2011 of 2012 opnieuw is geperst. Ik koop de single immers 'nieuw' van een Duits postorderbedrijf terwijl de eerste persing dan al lang is uitverkocht. Barbara & Brenda staat in de Ere-Blauwe Bak en Nicole Willis als enige in de koffers.

299. She's A Winner-The Intruders (NL, Philadelphia, 1974)
300. Home Is Where The Heart Is-Gladys Knight & The Pips (UK, Buddah, 1976)
301. We Got Togetherness-The Jewels (US, MGM Special Products, 1966, re: 197?)
302. I Need You Like A Baby-Andrea Henry (UK, Groovesville/Outta Sight, 1968, re: 2010)
The Intruders en Gladys Knight koop ik op 16 augustus 2012 in een grote partij singles. Meppel viert op de donderdagen in juli en augustus Donderdag Meppeldag en ik koop deze singles op een braderie. Beide staan ze in de reserve-Blauwe Bak. Bij The Jewels heb ik niet zomaar een beetje geluk? De Engelse verkoper is blijkbaar nieuw in de handel en getuigt niet van veel 'common sense'. Hij stuurt de plaat zonder hoes of versteviging in een bubbeltjes-envelop. De plaat arriveert derhalve ongeschonden. Het staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak. Dit is overigens een vrij courante bootleg waarbij de producenten geen moeite hebben gedaan om het als het origineel te doen lijken. Andrea Henry 'speelt' al als ik mijn eerste aankopen doe bij Rarenorthernsoul, alleen duurt het een half jaar voordat de plaat gaat groeien bij mij. Als dat eenmaal is gebeurd, is het meteen een plaat voor het leven! Hij staat nog altijd in de koffers en ik zie geen enkele reden om hem daar weg te halen.

303. That's When You've Got Soul-Barbara & Brenda (US, Heidi, 1964)
304. Tired Of Being Alone-Al Green (UK, London, 1971)
305. Need Your Lovin' Everyday-Tyrone Davis (US, Dakar, 1969)
306. Follow The Leader-Major Lance (US, Dakar, 1969)
Ik begin 1 september 2012 in de post in Meppel en de bovenstaande vier singles zijn uit de begintijd hiervan. Het is verkiezingstijd kan ik me ook herinneren. Deze zijn op 12 september 2012 en dan doe ik mee in de veiling voor Barbara & Brenda. Twee dagen later reken ik deze af. De volgende dag heb ik ambitieuze fietsplannen maar het wordt een rondje Havelte en kringloopbezoeken in Ruinerwold en Meppel. Bij 'De Kring' koop ik Al Green. De twee Dakar-singles staan samen geadverteerd op Marktplaats en ik mag ze voor een zacht prijsje hebben. Dat is op 20 september 2012. Ik noem de Dakar-singles bij de favoriete kanten anno 2012. Tyrone Davis is vorig jaar terug in de koffers gekomen dankzij de b-kant: 'All The Waiting Is Not In Vain'. Major Lance en Barbara & Brenda staan al acht jaar in de koffers. Al Green moet genoegen nemen met de reserve-Blauwe Bak.

307. Do It, To It-The Flamingos (US, Philips, 1967)
308. Happiness-Jackye Gerard (NL, Capitol, 1973)
309. Blue Color-Gene Pitney (NL, CBS, 1966)
310. Don't Go Home-The Shirelles (Duitsland, Vogue, 1967)
311. I Wanna Be Around-Dora Hall (US, Calamo, 1964)
Op de laatste dag van september reken ik The Flamingos af. Jackye Gerard gaat mee van de 'oude' kringloopwinkel in Meppel evenals Gene Pitney. Dat is op 8 oktober. De elfde reken ik The Shirelles af op Marktplaats. The Flamingos staat met Dora Hall in de reserve-Blauwe Bak, Gene Pitney in de Ere-Blauwe Bak. 'Blue Color' is feitelijk de b-kant van 'Nobody Needs Your Love'. The Flamingos is een kadootje van Albert en ik krijg ook de Mojo-heruitgave van The Formations van hem in deze periode. Die staat echter in de jaren zestig-bak sinds ik de Duitse MGM heb en wordt pas in 2016 genoemd in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Op zondag 21 oktober krijg ik bezoek van Peter van Singlehoesjes en Dora Hall is de eerste single in het alfabet. Volgende keer een voortzetting van de singles die middels hem in de Blauwe Bak komen en verlaten we zelfs al 2012.

Met genegenheid terugblikken: januari 2016

Ik hou bewust zaken gescheiden van elkaar. Heb ik immers niet een mooiere manier om mijn weblog te promoten dan middels de radioshows? Promotie voor Soul-xotica... heb ik in zijn geheel aan jullie te danken! Soul-xotica bestaat bij de gratie van mond-tot-mond reclame. Ik blijf bij mijn standpunt: Ik heb liever vijf lezers die geïnteresseerd zijn in de materie dan honderden of duizenden die alleen maar proberen om zichzelf te promoten. Hetgeen tevens de reden is waarom reacties niet meteen worden gepubliceerd: Teveel 'nice blog, visit mine on www...' etc. Ik modereer de reacties en wanneer het goede aanvullingen zijn op het bericht, dan publiceer ik ze. Als de reactie met het blog te maken hebben maar ik zie niet het nut het te publiceren, dan neem ik even contact op met de schrijver. Het maakt Soul-xotica tot wat het tien jaar later is: Advertentievrij (en dus ook geen inkomsten voor mij) en geheel onafhankelijk. Net zoals bij mijn radioshows is ook het blog als een toiletbezoek: Ik moet het in ieder geval kwijt en als er dan toevallig nog lezers zijn? Iets dat ik strikt gescheiden hou van het blog is mijn werk en toch ga ik het daar vanavond even over hebben. De avonturen van een postbode uit januari 2016.

Het pikken van een hoogtepunt uit 2016 is niet eenvoudig. Het jaar is één groot hoogtepunt geweest voor mij. De vakanties en de fietstochten zijn al uitgebreid aan bod gekomen en dus wil ik kiezen voor iets dat nimmer echt het blog heeft gehaald. Op oudejaarsavond 2015 verlaat ik dat jaar met gemengde gevoelens. Ik schrijf over een onzekere toekomst. Als ik toen had geweten wat ze een paar dagen eerder hadden besloten? Dan zou ik 2016 met een meer gerust hart zijn binnen gestapt. Niet alleen Soul-xotica viert dit jaar haar tienjarig jubileum. Zelf heb ik op 4 december 2020 een tienjarig jubileum als postbode. Wel met een paar onderbrekingen. In 2011 raak ik gevangen in een web tussen UWV, sociale dienst en werkgever. Als ik eind 2011 net weer aan de slag ben, komt Nijeveen in het vizier. Het is uiteindelijk pas in augustus 2012 als ik de post weer op pak, maar dat is de eerste paar jaar eigenlijk alleen maar 'voorsorteren'. Als de nood aan de man is, ga ik bezorgen maar dat is in Meppel niet echt nodig in deze tijd. Het verandert als we een nieuwe voorman krijgen. Hij zit dan tevens in de functie in de gemeente Zwartewaterland: De plaatsen Hasselt, Zwartsluis en Genemuiden. Het is kort na mijn vakantie in 2015 dat hij me op een maandagmorgen vroeg ophaalt van huis. De Rabobank heeft een mailing die we binnen een dag moeten bezorgen. Het is een soort van 'test' om te laten zien waartoe we in staat zijn. We krijgen uiteraard hulp van de vaste bezorgers in de plaatsen hoewel deze gewend zijn om maandag vrij te zijn. Rond een uur of vier stappen ze een voor een op. De voorman en ik kijken elkaar aan en zeggen niets. We beuken gewoon door! Ik heb geen notie van tijd als ik hem bel om te zeggen dat ik klaar ben. Hij hoeft dan nog maar een paar brieven te bezorgen. Als we in de auto zitten, kijk ik vol verbazing naar de klok op het dashboard. Het is bijna acht uur 's avonds! We hebben het gered! Ik denk dat dit de eerste keer is geweest dat ik in Genemuiden heb bezorgd?

Het postbedrijf heeft me in de zomer van 2015 toegezegd dat ze me een tijdelijk contract gaan aanbieden. Door verschillende omstandigheden wordt dit almaar uitgesteld en is het opeens november van dat jaar. Dan wordt bekend dat we onze grootste klant, de gemeente Meppel, kwijt raken. Opeens staat mijn contract weer op de tocht. Ik probeer met alle macht om de partijen weer bijeen te brengen want ook zonder de gemeente blijft genoeg werk over voor mij. Tussen kerst en oud en nieuw treffen ze voor het laatst, maar de uitkomst leer ik pas in de eerste werkweek van januari. Het is positief: Ik heb een jaarcontract gekregen.

,,Kan ik donderdag en vrijdag op je rekenen?", vraagt de voorman in januari 2016. ,,We hebben een grote mailing in Genemuiden. Huis aan huis". Ik stem meteen in met donderdag maar twijfel bij vrijdag. De voorman weet de reden en het heet dan nog net vijf maanden 'Floorfillers' op de donderdagavond. ,,Ik haal je vrijdag om half negen op". Ach vooruit, voor een keer moest het maar kunnen? De donderdag is het stralend mooi weer. Okay, het is februari en de wind is bij vlagen ijzig koud maar de zon houdt het aangenaam. Ook heb ik als voordeel dat ik veelal in het centrum van Genemuiden aan het bezorgen ben of in dicht gebouwde woonwijken. Ik heb geen idee hoe het is om aan de buitenrand te zijn tegen de Noordoostpolder aan. Als ik lekker aan het bezorgen ben, vergeet ik dikwijls de tijd. Dan gaat de telefoon en het is de voorman. ,,Hoe ver ben je?". Nog een paar straten en dan ben ik klaar met deze wijk. ,,Dat doe je morgen maar! Het is zes uur, we gaan naar huis". De 'Floorfillers' van deze avond weet ik nog goed te herinneren. Ik wil een 'best of' doen en draai rechtstreeks van de mp3-stick met drie jaar aan Floorfillers-favorieten. Dan treedt ene of andere bug op en ineens is mijn hele archief verdwenen. Dit heeft er mede mee te maken dat ik een paar maanden later de stekker eruit trek. Ik lig pas om vier uur in bed en ben om half acht alweer aan de koffie. Ik ben niet bepaald uitgeslapen als de voorman bij me aan de deur staat, maar het is gaan met de banaan.

Op de foto zien jullie het oude gemeentehuis van Genemuiden dat een paar jaar geleden zijn oorspronkelijke functie is kwijtgeraakt. Tegenwoordig zit (als ik me goed herinner) de bibliotheek in het pand en wordt de trouwzaal nog regelmatig gebruikt. Het postbedrijf huurt ook een kamertje en bovendien mogen we hier onze lunch genieten met verse koffie. Het is een schril contrast bij dondedag: Deze vrijdag is grijs, regenachtig en bovenal guur. De zwaarste klap krijg ik rond het middaguur te verdragen. Ik ben al eens eerder binnen in het bejaardentehuis geweest. In plaats van centrale brievenbussen moet ik hier huis aan huis langs alle voordeuren. Binnen is het een sauna vergeleken met buiten en ik ben al snel drie kwartier binnen om alle brievenbussen van een gemeentelijk schrijven te voorzien. Dat voel ik als ik buiten kom! 'Save the best for last'? Ik moet nog een fiks aantal brieven bezorgen in een nieuwbouwwijk in wording. De westenwind heeft hier vrij spel. Deze komt vanuit de polder met een gang op Genemuiden af en de postbode mag het opvangen. Het snijdt dwars door de jas en de trui heen. Gelukkig komt het einde daarna snel in zicht. Met de voorman in de auto bezorgen we nog een paar adressen die té ver weg zijn en in de auto is het aangenaam warm. Op de zaak teken ik het contract en laat me door een collega in de stad af zetten. Ik heb een paar boodschapjes waaronder een paar singles bij De Tafel. Dan loop ik naar de bushalte bij de brandweerkazerne en begint het wachten op de bus naar Nijeveen. Dat hoeft niet lang te duren, maar... opeens word ik zo gaar als het maar kan. Ik begin onophoudelijk te geeuwen en geneer me hiervoor. Toch kan ik het niet tegenhouden ook al zie ik de ergernis om me heen. De bus stopt en binnen zestien geeuwen ben ik in Nijeveen. Ik schuif wat eten naar binnen en moet dan toegeven aan mijn slaap. Wekker gezet op anderhalf uur en...

Ik ontwaak twaalf uren later.