Eindstreep: maart 2023

Tot slot de 'Eindstreep' van deze maand en daarna kan ik gaan bekijken of we vanavond een Top 45 gaan doen op de radio. Zoals ik al heb aangegeven, denk ik dat de Top 45 het niet tot een volledig overzicht gaat maken op Soul-xotica. Daarvoor heb ik teveel andere plannen voor de maand april en bovendien wil ik het dan ook zo snel mogelijk allemaal hebben afgewikkeld. Straks eerst maar eens de kandidaten verzamelen en bij elkaar in één bak zetten, dat maakt het een stuk eenvoudiger. De 'Eindstreep' van deze maand bevat ook de singles van Mark van vorige maand. Voor de rest is het allemaal eenvoudig: Vijftien voor de Gele Bak en vier dubbele singles. De vijftien voor de Blauwe Bak zijn nog niet gearriveerd en bij enkele platen kan dat nog maanden of weken duren. Er zit onder andere een 'pre-order' bij welke eind mei uitkomt als het mee zit. De top tien is een mix op zichzelf maar zou er als volgt moeten uitzien.

1. What You Need Baby - The Caprells

2. Is This For Real Or Is It A Dream - The Montclairs

3. Be A Lover - The Regime

4. Loving You - Deliverance

5. All The President's Men - Carlsberg

6. Times Like These - Wanda Talford

7. Him - Rupert Holmes

8. Equinoxe Part 5 - Jean Michel Jarre

9. Four Letter Word - Kim Wilde

10. I'll Be Over You - Toto

Singles round-up: maart 8

Om zes uur vanavond heb ik voor het laatst in de groene brievenbus gekeken. Helaas... deze singles gaan dus allemaal door voor april. Ook kom ik tot de slotconclusie dat ik de 'Singles round-up' al eerder deze week had kunnen doen, maar je blijft hopen. Overigens heb ik mezelf vandaag ziek gemeld, niets ernstigs maar wel even pas op de plaats, en ben hierdoor morgen automatisch ook vrij. Ik denk dus wel dat ik morgenavond een Blauwe Bak Top 45 ga doen op de radio maar weet niet of dit Soul-xotica gaat halen. Ook speel ik nog met een plannetje voor komende zondag, het is dan immers de tweede april en vier ik mijn alcoholvrije bestaan op deze planeet. Nu ga ik me dan buigen over de vier resterende singles van deze maand. Alleen de eerste heb ik al gedraaid, bij de andere drie heb ik mijn nieuwsgierigheid weten te beteugelen. Ik ga ze dus 'live' beoordelen. Met verschillende 'pre-orders', twee Juno-pakketten binnen een week en twee Bandcamp-platen blijft de rubriek de volgende maanden terug komen.

* Betty Griffin- Free Spirit (US, Cultures Of Soul, 1980, re: 2022)
Niet alleen Cultures Of Soul maar ook Cannonball/Tesla Groove/Stream heeft momenteel problemen met de perserijen. De laatste maakt schijnbaar gebruik van 'vintage' apparatuur waarbij een vitaal onderdeel stuk is gegaan en welke erg lastig is om opnieuw te vinden en toe te passen. Het kan nog maanden duren eer we deze platen in huis hebben. Cultures Of Soul sukkelt al langer met dit probleem. Bij hen is het vooral drukte waarbij de 'major' labels aldoor voorrang krijgen. Ik ken het probleem onder andere van de 'Divine Funk'-box set uit 2021. Deze van Betty Griffin wordt blijkbaar voor het eerst gepromoot in eind 2021. Een jaar later opnieuw want dan zijn er nog altijd geen fysieke platen gedrukt. Ik bestel de plaat eind 2022 en even zo goed duurt het nog een aantal maanden voordat de plaat is gedrukt. 'Free Spirit' van gospelzangeres Betty Griffin is hier in twee remixen beschikbaar: 'Divine Situation NYC Downlow Rework' en 'Divine Situation Maceo Dub Mix'. . De NYC Downlow verwijst dan overigens weer naar het Engelse Glastonbury-festival waar Greg Belson een residentie heeft in de genoemde tent. Het is me niet duidelijk of de 'live'-geluiden uit deze tent afkomstig zijn. Feit is dat het nummer is 'opgeleukt' en klaar is voor de dansvloer. Een 'edit' dus. 'Free Spirit' is stevige disco-business waarmee ome Greg de Glastonbury-tent ongetwijfeld helemaal omver heeft geblazen. De dub-versie is zoals verwacht instrumentaal.

* Norman Hutchins- I Really Love You (UK, Izipho Soul, 2006, re: 2023)
Ik beluister al heel lang geen Izipho-releases meer voor het bestellen. De platen zijn dus helemaal nieuw voor mij. Van zowel Norman als Ronfo weet ik dat het gospel is en dan zit het al snel erg goed. Hutchins zit erg in het betere r&b-idioom van de late jaren negentig en de nieuwe eeuw. Compleet met een koor en Norman die een aantal keren de naam uitspreekt van degene waaraan het nummer is geadresseerd. Norman's zang komt vanuit het diepste van zijn soul en dat mag ik graag horen. Het is een heerlijk laidback nummer met een duidelijke boodschap. Op de keerzijde staat een track uit 2009 genaamd 'God's Got A Blessing' en dat is zelfs méér upbeat dan de a-kant. Een fraaie 'double-sider' maar door het veelvuldig gebruik van Zijn naam alleen voor de meer progressieve gospelsoul-dj's.

* Ronfo & Kindred Spirits Orchestra ft. Sandi Everett of Whirlwind- Don't Let Him Get The Best Of You (UK, Izipho Soul, 1985, re: 2023)
Gospelsoul zit momenteel erg in de lift en ook Patrick begrijpt dat. Hij heeft in het verleden al meerdere Ron Foster-producties uitgebracht en hier is de volgende. Dit klinkt erg 'lo-fi' maar is desondanks een heerlijk nummer. O ja, Ron Foster wordt vooral gelinkt aan gospel maar dit is gewoon een liefdesliedje van mens tot medemens. Ik heb het gevoel dat deze nog een beetje bij me moet groeien, waarschijnlijk eerst alle 'weirdness' in de groove een plek geven. Foster benadert opnieuw het Love Unlimited Orchestra-geluid en dat maakt het allemaal nog meer vervreemdend. Op de keerzijde staat Lee McDonald met ditmaal een nummer uit 1981: 'Lets'Play Luck'. Dit klinkt een stuk beter gemixt en geproduceerd dan het charmante nummer met Sandi. Het is lekkere voortstuwende disco met Lee's prettige stemgeluid. Knappe 'double-sider'!

* The Regime- Be A Lover (UK, Izipho Soul, 2023)
De vorige single van The Regime is met recht een 'bestseller'. De plaat is gedurende 2020 en 2021 door diverse persingen gegaan. Hier is dan het laatste kleinood van de band en dit is opnieuw net zo 'instant' als de vorige. Ook dit klinkt als een plaat die snel uitverkocht zal zijn en vervolgens een tweede en derde persing zal krijgen. Ik gun het Patrick van harte. Ik schat in dat dit binnenkort de Week Spot gaat worden!

Honderd achteruit: The Searchers

Wederom een dubbelaflevering van 'Honderd achteruit'. Het kan wel eens een van de laatste zijn? The Searchers is zo'n jaren zestig-band waarvan de singles op ene of andere manier niet op mijn spoor willen komen en het is pas jaren later dat ik de singles eventueel op de kop weet te tikken. Het is hetzelfde verhaal als The Kinks om een voorbeeld te noemen. Waar ik de singles van The Kinks dan nog gewoon via rommelmarkten en platenwinkels heb binnen geharkt daar heb ik voor The Searchers het internet nodig. Zo ook de twee singles die vanavond centraal staan. Beide komen van Discogs. In de Gele Bak Top 100 van 2022 vinden we op nummer 28 'He's Got No Love' en een stuk lager op 74 treffen we 'Bumble Bee'. Deze twee vormen vanavond de aanleiding tot een bericht over The Searchers.

Het gehele verhaal van The Searchers is stevig en complex dus daar doe ik liever wat 'cherry picking'. Mijn verhaal met The Searchers begint in 1989. Ik koop op de dinsdagmarkt in Sneek een cassettebandje met jaren zestig-hits en dit bevat 'Needles And Pins' van The Searchers. In hetzelfde jaar (?) treedt de band op tijdens het 'Goud Van Oud'-spektakel. Mijn eerste single van The Searchers volgt pas in 1993 als ik 'Take It Or Leave It' aanschaf. Het is de op-een-na grootste hit in Nederland van de band. Vreemd genoeg heeft het vrijwel niets gedaan in Engeland. Zowel 'He's Got No Love' als 'Bumble Bee' hebben een tijd op mijn verlanglijstje gestaan. De eerste staat daar nog altijd want mijn exemplaar is een 'thuisbrengertje' en zou ik nog graag eens beter en met fotohoes willen hebben. Bij 'Bumble Bee' ontdek ik intussen dat het een cover is en schaf in 2013 'Bumble Bee' aan van Lavern Baker. Nu zit ik te twijfelen... Heb ik de band 'live' gezien tijdens een sixties-spektakel in Heerenveen? Volgens mij wel!

Engeland is in de late jaren vijftig helemaal in de ban van de skiffle-muziek en vanuit de skiffle ontstaan ook de latere popbands. In Liverpool is dat bijvoorbeeld het geval met The Beatles maar ook The Searchers hebben dezelfde oorsprong. John McNally en Mike Prendergast (of Pender, zoals hij zich later zal noemen) spelen in een skiffle-groep. De uiteindelijke Searchers krijgt haar naam in 1962. Het is vernoemd naar de westernfilm uit 1956. Hoewel Tony Jackson de feitelijke leadzanger is, nemen ook andere leden incidenteel de zang voor hun rekening. De band is net op tijd klaar voordat de 'British Invasion' kan beginnen. Op 7 maart 1964 komt 'Needles And Pins' de Amerikaanse hitlijsten binnen samen met 'Hippy Hippy Shake' van The Swinging Blue Jeans. Dit zijn de eerste twee Liverpool-bands buiten The Beatles die de Amerikaanse hitlijsten zullen bereiken. Hoewel er enkele pogingen worden gedaan (waarvan 'He's Got No Love' een voorbeeld is) om zelf nummers te schrijven, lijkt The Searchers veroordeeld tot het vertolken van covers. Denk aan 'Needles And Pins', 'When You Walk In The Room' en ook 'Bumble Bee'.

Voor The Searchers wacht hetzelfde lot als The Swinging Blue Jeans. In 1967 maakt The Beatles een switch met 'Sergeant Pepper's' en is het opeens afgelopen met de Merseybeat. The Searchers probeert het nog wel met vooral 'toy town', een geuzennaam voor quasi-psychedelica met kinderlijke teksten. In Nederland heeft de groep in de zomer van 1967 een laatste hit met 'Western Union' maar dat is vooral dankzij het origineel van The Five Americans. In de jaren zeventig wachten vooral de revival-festivals voor The Searchers en zo nu en dan wordt een oude hit in een nieuw jasje gestoken. De band gaat echter zestig jaar onverdroten door. In 2019 kondigt de groep aan te willen stoppen. In 2023 zijn ze daar al op terug gekomen en gaan ze nog enkele optredens doen.

Week Spot: Desmond Dekker & The Aces

Met de planning voor Soul-xotica loopt alles gesmeerd. Anders is dat bij mijn radioshows. Ik zou op zichzelf komende zaterdag een Top 45 willen doen over de afgelopen vier maanden van Blauwe Bak-aanwinsten, alleen... weet ik niet de tijd te vinden om de lijst samen te stellen. Daar komt bij dat ik nog altijd een paar nieuwe aanwinsten heb waar ik nog niet genoeg aan ben gewend en hoop ik stiekem nog dat morgen een pakketje uit Engeland arriveert. Een week uitstellen is geen optie want dan is het Pasen en heb ik reeds een plan voor een gospel-'Do The 45'. Hoe dan ook: De Week Spot moet potentieel in de Top 45 staan en dat gaat wel goed komen met de keuze voor deze week. Er is een paar jaar geleden een erg fraaie compilatie uitgebracht van soulvolle momenten op het Trojan-label. Reggae en ska komen oorspronkelijk van dezelfde rhythm & blues dat later 'soul' zal worden genoemd en menig zanger heeft op de b-kant behoefte om het eens zonder reggae-ritme te doen. Amerika is, tot zover ik kan nagaan, het enige territorium geweest waar 'Israelites' van Desmond Dekker met een andere b-kant is uitgebracht en het is deze keerzijde welke de Week Spot mag heten: 'My Precious World' uit 1969.

Er is sprake van een heuse 'double-sider' want van 'Israelites' kan ik nooit genoeg krijgen. Het intro geeft me meteen al een laag kippenvel. Hoewel ik mijn eerste 'Israelites' in 1993 heb gekocht (de Engelse Cactus-heruitgave van 1975) koop ik de originele Nederlandse met fotohoes in 2013. In de late jaren negentig heb ik het op een cd staan welke hetzelfde gevoel voortbrengt. Inmiddels heb ik de collectie nog verder uitgebreid. Toch moet ik bekennen dat ik de Amerikaanse in eerste instantie links zou hebben laten liggen als ik geen kennis had gemaakt met 'My Precious World'. Ik ben over het algemeen niet zo'n hele grote fan van styreen op het Uni-label.

Desmond Adolphus Dacres is de naam die wordt vermeld in zijn paspoort. Hij wordt geboren op 16 juli 1941 in Saint Andrew Parish, een gebied in het zuidoosten van Jamaica. Hij groeit op in Kingston waar hij met zijn familie regelmatig kerkdiensten bezoekt. Hier ontdekt hij zijn liefde voor zingen. Nadat hij school heeft afgemaakt, gaat hij aan het werk als lasser. Ook tijdens deze werkzaamheden vermaakt hij zichzelf en collega's met zijn zangkunsten en hij wordt aangespoord om professioneel te worden. In 1961 doet Dacres voor Coxsone Dodd en Duke Reid, de twee grootste namen op Jamaica, maar ze wijzen hem af. Vervolgens vindt Dacres onderdak bij Leslie Kong en dat is de start van een succesvolle loopbaan. Dacres ontdekt een andere lasser met eenzelfde talent en helpt hem in 1962 aan een platencontract. Dan hebben we het over Bob Marley.

Het grote succes komt voor Dekker in 1967 als hij '007 (Shanty Town)' op de plaat zet. Het is niet alleen een hit op Jamaica maar ook in Engeland. In 1969 is het echter helemaal raak wanneer hij 'Israelites' uitbrengt. Tijdens mijn verblijf in Engeland heb ik nog eens de video gezien van de 'Top Of The Pops'-uitzending waar Dekker zijn nummer 1-hit zingt. Het is voor het publiek zéér ongewone muziek en bovendien wordt een beetje gek aangekeken tegen deze donkere meneer. Dekker is de laatste die lacht want de plaat wordt overal ter wereld een grote hit en zet de reggae definitief op de kaart. De jaren zeventig breken aan en Dekker heeft een hit met 'You Can Get It If You Really Want'. Het is op aanraden van Kong dat hij het nummer op de plaat zet en Dekker maakt gebruik van dezelfde backing als Jimmy Cliff. In 1971 overlijdt Kong en dat heeft zowel een effect op Jimmy Cliff als op Desmond Dekker. De laatste staat in 1972 in de schijnwerpers dankzij de film 'The Harder They Come' waarbij '007' op de soundtrack staat. In 1975 wordt 'Israelites' voor een tweede maal een top tien-hit in Engeland en werkt Dekker aan nieuw materiaal. 'Sing A Little Song' is daarvan het resultaat en dat is Dekker's laatste hit in Engeland.

Hij woont al sinds 1969 in Engeland en in 1984 wordt hij bankroet verklaard. In het begin van de nieuwe eeuw laat hij zo nu en dan van zich horen middels optredens bij onder andere Jools Holland. Op 25 mei 2006 krijgt hij een hartaanval. Hij is dan pas 64 jaar en laat een zoon en dochter achter. Zijn begeleidingsgroep The Aces gaat echter na zijn dood vrolijk door met optredens.

Alle 40 goed: 1993-97

Het is nog precies een maand tot mijn verjaardag. Dan vier ik behalve mijn eigen verjaardag ook dat het veertig jaar is geleden dat ik mijn eerste single heb gekregen. Kijkende naar de broers en zus ligt een hobby als platenverzamelaar wel ergens in de planning, maar toch kan ik me dan nog niet voorstellen dat ik over veertig jaar nog nét zo enthousiast word van een single. Ik wil dit lustrum vieren met een 'Alle 40 Goed' met een muzikaal hoogtepunt op 45 toeren uit ieder jaar of een plaat welke iets vertelt over mijn interesse en bezigheden in dat bewuste jaar. Vanavond beslaat het de periode 1993 tot en met 1997. Van het jaar dat ik de 1500e single toevoeg aan de verzameling tot het vertrek naar Engeland. Met tussenstations als de eerste zelfstandige vakantie, het afronden van een 'duivelse' tijd, hippie voor een zomer en een eerste stap in de 'foute muziek'.

Natuurlijk begin ik bij 1993 maar wil meteen een snelle oversteek maken naar 1997. In dat laatste jaar koop ik mijn eerste 'Rare Record Price Guide'. Dat is het einde van een verzameling en de start van een nieuwe. In 1993 meen ik nog dat bepaalde platen héél veel waard moeten zijn terwijl ze feitelijk niet meer dan een paar gulden zullen opbrengen. Is het ook andersom? Jazeker! Ik leer pas twintig jaar later over de waarde van The Kingstonians op het Negram-label. Ik heb de single overigens dubbel. De eerste koop ik eveneens in 1993 maar komt niet voor op 'Alle 40 Goed'. 1993 is het miserabele jaar van de eerste baantjes nadat ik van school ben gegaan en vervolgens de grauwe werkelijkheid van werkloosheid. Intussen nog wel een beroepenoriëntatie-'cursus' maar verder is het 'rondhangen' en wachten op betere tijden. Toch trek ik het in september 1993 even niet meer en ga voor een weekje 'onderwater'. Ik heb kort daarvoor de single van Rod Stewart gekocht en hoewel ik zeker geen 'Miss' ben, voel ik me in mijn zelfmedelijden wel een beetje 'onbegrepen'. In 1994 gaat het echter alweer een stuk beter met me. Ik heb inmiddels de Solex tot mijn beschikking en rij daarmee stad en land af op zoek naar singles en leuke feestjes. Als ik Richard Barnes hoor, ben ik altijd weer direct in de zomer van 1994. Ik voel de hoofdpijn nadat ik in België in de zon heb zitten slapen en voel me weer misselijk als ik de friet met rode bieten op het bord zie liggen. Eveneens de spanning van het eerste Woodstock-festival en de kwaaie gezichten als blijkt dat er een omgedraaid kruisje in mijn linkeroor hangt.

Daarop volgt het 'duivelse' jaar 1995. Ik heb wel waanideeën in die tijd, maar hou deze redelijk binnen mijn hoofd. Ze komen alleen tot uitdrukking in de 'zieke' teksten voor Horrible Dying. Buiten een beetje provoceren om heb ik mezelf niet op iets ernstigs of extreems kunnen betrappen. Toch gaat het geheel gepaard met veel drank en daar word ik niet gelukkiger van. Als 1995 ten einde komt, voel ik me even heel erg eenzaam en dat is het moment dat ik de single van Moebius Bottle tref. Het nummer kan me nog steeds 'raken' op bepaalde zwakke momenten, maar eind 1995 en begin 1996 heb ik menig traan gehuild bij het beluisteren van de single. Het werkt ontnuchterend voor mij. In 1996 ga ik me dan weer helemaal 'hippie' voelen en wil dit weergeven in 'Alle 40 Goed' met een écht hippie-plaatje. Dat wordt dan Alan Bown Set met 'We Can Help You'. Het nummer is oorspronkelijk van de Engelse Nirvana.

Bij QMusic betekent 'fout' niets meer of minder dan een 'gouwe ouwe'. 'Fout' komt echter uit de jaren negentig en heet dan ook 'camp'. Het ontstaat in de homo-discotheken en is, net als Northern Soul en Popcorn, een vage term waar je geen vinger op kan leggen. Glamrock is 'camp' maar niet alle glamrock. Hardrock is 'camp' maar laat AC/DC maar thuis. Hetzelfde met disco en Hollandstalig. Ik krijg mijn lesje 'camp' of 'fout' van Jan Rot middels zijn column in de Nieuwe Revu. In 1997 staat het eindfeest van de vrijwilligers van Het Bolwerk in het thema van 'fout' en ik maak hier mijn dj-debuut. Later zal 'fout' iets worden als 'cringe', maar als ik naar QMusic luister kan ik bij heel veel platen geen cringe krijgen. Het is gewoon 'Goud van oud' met enkele carnavalsstampers. Door toedoen van mijn liefste zus ben ik een beetje allergisch voor Abba en zeker als ik meer dan twee nummers hoor. Apart van elkaar scheelt het niet alles en omdat ik het toch een beetje 'fout' wil hebben voor 1997, kies ik dan voor Abba.

1993: Little Miss Understood - Rod Stewart
1994: Take To The Mountains - Richard Barnes
1995: O My Mother - Moebius Bottle
1996: We Can Help You - The Alan Bown Set
1997: Fernando - Abba

Singles round-up: maart 7

Maart roert zijn staart. Zo heb je een paar weken geleden een voorzichtig voorjaarsgevoel en zo kan de kachel weer omhoog. Ik heb de verwachtingen voor morgen nog niet gekeken maar ik denk dat ik het wel warm ga houden. In de staart van maart zitten ook nog een aantal bestellingen op het gebied van platen. Er is één pakketje dat ik al had verwacht en hopelijk voor het weekend gaat arriveren. Daarnaast heb ik nog vier hagelnieuwe aanwinsten. De 'Singles round-up' van vanavond is dus nog niet de laatste van deze maand. Nu in ieder geval de laatste zes singles van afgelopen vrijdag.

* Roxy Music- Street Life (Duitsland, Island, 1973)
* Roxy Music- Over You (NL, Polydor, 1980)
'Street Life' hebben we twee weken geleden nog gehad in 'Het zilveren goud'. Ik koop mijn eerste in januari 1998 in York. In eerste instantie denk ik aan 'Do The Strand' die bij mij flink aan vervanging toe is. 'Street Life' functioneert op zichzelf nog goed maar... zo'n fotohoesje is ook erg aardig en de plaat is niet schreeuwend duur. Bij 'Over You' moet ik even gokken en dat is goed gegaan want ik heb de single nog niet.

* Sail-Joia- Amsterdao (NL, Philips, 1977)
En we gaan vrolijk door met gokken. Al lang niet meer achter de Club2000-automaten maar wel met een single van Sail-Joia. Ik ken de groep jarenlang van naam als ik in 2013 een single tref op de rommelmarkt in Nijeveen. Met name de ietwat funky b-kant valt goed in de smaak en is zelfs nog Week Spot, ook al staat de single inmiddels in de algemene jaren zeventig-bak. Ik hoop op eenzelfde verrassing hier. 'Amsterdao' herken ik achteraf gezien wel. De hoop is gevestigd op 'Living In The Jungle' maar dat is niet wat. Hij komt dus gewoon in de jaren zeventig bij 'I Believe In You'.

* 10CC- One-Two-Five (UK, Mercury, 1980)
Platen van 10CC zijn altijd welkom en zeker in de Engelse persingen. Toch heeft 10CC in 1980 alle glans verloren voor mij. In 'One-Two-Five' zit zelfs nog een bruggetje reggae om hopelijk een associatie op te roepen met 'Dreadlock Holiday' maar verder is het helemaal niets bijzonders. Niet onaardige muziek maar geen hoogvlieger.

* Toto- I'll Be Over You (NL, CBS, 1986)
Soms kun je opeens heel veel zin hebben in een bepaalde plaat. Ik heb me reeds voorgenomen om deze vrijdagavond de nieuwe aanwinsten te draaien op de radio. Als ik vrijdagmiddag eraan denk dat ik later die avond 'I'll Be Over You' zal horen over de koptelefoon word ik bijna emotioneel. De vraagprijs is een beetje fors voor Toto uit de jaren tachtig, maar het verlangen wint de wedstrijd.

* Kim Wilde- Four Letter Word (Duitsland, MCA, 1988)
Ik heb een paar maanden geleden 'You Came' nog gekocht en dan speelt ook dit 'Four Letter Word' door mijn hoofd. Mijn broer is een grote fan van Kim Wilde en ik associeer de beide nummers dan ook vooral met hem. Het maakt dat de platen zeer welkom zijn in de verzameling en nu heb ik ze dan beide. De zoektocht naar méér Kim Wilde gaat intussen gewoon verder!

Het zilveren geheugen: maart 1998 deel IV

Afgelopen weekend ging de klok een uur vooruit. Dat gebeurt ieder jaar op de laatste zaterdag van maart en reeds sinds de jaren zeventig. Dus ook in 1998. In dat jaar woon ik net een paar weken in de YWCA aan Water Lane en wil op zondagochtend traditiegetrouw naar de kerk. Daar woon ik nu op relatieve steenworp vandaan en dus kan ik twintig minuten voor aanvang van de dienst de deur uit gaan en nog altijd ruim op tijd zijn. Deze zondagmorgen verbaas ik me over de vele mensen op straat. Anders is York nog vrij uitgestorven als de kerk ingaat. In de kerk zélf volgt nog meer verbazing. Daar ontdek ik dat de klok een uur vooruit is gegaan en ik de heilige schrift heb gemist. Ik kan echter meteen aanschuiven voor thee en koekjes. Tot dusver de herinnering aan dat moment in York. Er had in de eerste week in de YWCA nog van alles kunnen gebeuren waardoor het heel anders heeft kunnen lopen. Deze twee onderwerpen staan vanavond centraal in 'Het zilveren geheugen'.

Ten eerste... mijn National Insurance Number. Deze moet je hebben wil je aan het werk gaan in Engeland. Ik heb de afgelopen weken heel wat af gesolliciteerd en er is nog niemand die me ooit naar mijn National Insurance Number heeft gevraagd. Ik geloof dat het met de aanvraag van een uitkering te maken heeft. Hoewel ik niet in Engeland ben gekomen om op mijn luie reet te gaan zitten en te profiteren van de sociale welvaart, moet ik op dit moment wel iets hebben om de huur te betalen. Ik moet dus eerst mijn National Insurance Number aanvragen, zoiets als het Sofi-nummer in Nederland destijds. Father raadt me aan mijn koffers alvast in te pakken. Als het wordt afgewezen, heb ik twaalf uur tijd om het Engelse grondgebied te verlaten. Toch heb ik op ene of andere manier vertrouwen dat het gaat lukken. En het lukt ook! Ongelofelijk! Ik sta nog altijd ingeschreven in Jutrijp, ook al besef ik me op dat moment nog altijd niet.

Ondertussen ga ik druk door met solliciteren. Dan zie ik deze advertentie bij het arbeidsbureau en dit vinkt meerdere hokjes aan. Een pub in Shiptonthorpe zoekt een medewerker en het heeft woonruimte boven de pub. Ik ken Shiptonthorpe van de keren dat ik van en naar Hull ben gegaan met de bus. Shiptonthorpe en Market Weighton liggen praktisch centraal aan de doorgaande weg van Hull naar York. Dat is een fiks eind fietsen maar daar geef ik natuurlijk niets om. Ik heb wind mee en heb het ruim aan tijd zodat ik niet geheel bezweet zal arriveren in de pub. Ik klop aan en word binnengelaten. De oudere dame is blij verrast met mijn komst. Het is iets dat ik vaker heb gehoord, ook van het arbeidsbureau. Veel werklozen maken een afspraak zodat ze dit kunnen tonen bij de sociale dienst, maar zullen nimmer komen opdagen voor een sollicitatiegesprek. Ik sta er wel en de eerste indruk is bijzonder goed! The Ship Inn ademt voor mij alles dat ik graag zie in een Engelse pub. Het voelt meteen als een huiskamer.

"Miss Mary' mag ik haar noemen. Haar man is jaren terug overleden en ze runt nu in haar eentje de pub. Dat is haar altijd goed af gegaan totdat ze is gevallen. Sinds dat ongeval voelt ze zich opeens erg alleen en kwetsbaar in zowel pub als woonhuis en dus wil ze graag iemand hebben die intrek neemt in een kamer boven de pub. Het vertrouwen is meteen wederzijds en ik heb het gevoel dat ik hier volgende week met mijn hebben en houden ga arriveren. Hoe het dan verder had gemoeten? Ik weet niet wat voor zinnigs ik in een pub zou moeten doen. Ik kan nog niet eens bier pompen en heb verder totaal geen ervaring met horeca buiten flesjes doppen in de Popkelder. En flesjes worden nagenoeg niet gedronken in Engeland. Op zondag moet er een 'Sunday Roast' worden aangeboden. Een paar weken eerder heb ik geprobeerd spaghetti te koken met suiker omdat ik geen zout bij de hand had. Ik maak kennis met haar zoon die een pub heeft in een andere plaats. Omdat deze een boodschapje heeft in York krijg ik meteen een lift terug. Miss  Mary verwacht een sollicitant op vrijdag en zal me daarna bellen om te laten weten of ik ben aangenomen of niet. Zoals gezegd ben ik ervan overtuigd dat ik de geschikte kandidaat ben.

In de YWCA blijft het echter stil hoewel ze mijn kamernummer weet en de instructie heeft gekregen om naar 'Gerrit Louwsma J5' te vragen. Ik ben er niet op het moment en degene die de telefoon heeft aangenomen, heeft geen notitie gemaakt. Ik denk zelfs dat het de zondag is geweest nadat de klok is verzet. Ik stap die middag op de fiets en leg weer de tocht af naar Shiptonthorpe. Ik ben zéér opgewekt want ik heb het gevoel dat ik meteen vanavond kan blijven slapen in mijn nieuwe bed boven de pub. Ik stap de Ship Inn binnen, maar Miss Mary geeft aanvankelijk nog geen krimp. Dan vraag ik het maar en is ze een beetje verbaasd dat ik de mededeling niet heb door gekregen. Jullie raden het al: De andere sollicitant heeft voorrang gekregen. Ze troost me terwijl ik in tranen uitbarst maar kan verder ook weinig voor me betekenen. Berooid ga ik op de fiets terug naar York.

Het is, denk ik zo, de laatste sollicitatie geweest in Engeland. Met Tony van het Leger Des Heils vraag ik opnieuw een uitkering aan nadat een vorige is afgewezen. Dit moet gaan lukken. En anders...? Nee, het móet gaan lukken! De foto van The Ship Inn stamt uit 2006. In 2011 is de Wikipedia-pagina aangemaakt van het dorp Shiptonthorpe en dat vermeldt dat beide pubs in het dorp inmiddels zijn gesloten.

Singles round-up: maart 6

Over werk gesproken: Gisteren ben ik niet aan het werk gegaan. De keuze is tussen windstoten en winterse buien en dan kies ik toch liever voor het laatste. Met andere woorden: Ik ga morgen het beetje post wegwerken want ik verwacht eerlijk gezegd niet zo heel veel. Het is de laatste tijd rustig in de post. Ik vermoed dat ik straks nog wel even uitgebreid naar buiten ga want het extra uurtje vind ik altijd wel genieten. Ik ben zojuist alleen even achter huis geweest voor een shot échte nicotine. Nu ben ik dan klaar voor het volgende deel uit de singles van vrijdag. De show met de negentien singles en extra's staat op Mixcloud.

* Geordie- Don't Do That (NL, Pink Elephant, 1972)
Ik begrijp het niet. Volgens mij moet ik een single van Geordie in de jaren zeventig-bak hebben, maar hij staat niet in de computerversie. Toch maar even een wandelingetje naar boven eraan wagen? Nee, hij staat ook niet in de jaren zeventig-bak. Ik heb hem waarschijnlijk afgevoerd omdat het brandhout was. 'Don't Do That' is dan nu de eerste jaren zeventig-single van Geordie in mijn collectie. Het is fijne glamrock met Brian Johnson op leadzang. Jawel, de man die in 1980 AC/DC kwam versterken. Hoewel hij acht keer zo lang de leadzanger is geweest van AC/DC wordt er altijd nog gerefereerd aan de 'nieuwe' zanger.

* Dale Hawkins- Susie Q (US, Eric, 1957, re: 1979)
Het origineel van de hit van Creedence Clearwater Revival. Eric-styreen is bijna van glas en wil graag en snel beroerd klinken. Deze heeft de strijd goed overleefd. Het is een 'double-sider' want op de keerzijde staat het even fraaie 'Bo Diddley' van Bo Diddley.

* Rupert Holmes- Him (NL, MCA,1979)
Is dit de 'guilty pleasure'? Nee hoor, die zit in de volgende aflevering. 'Him' kan ik nog goed herinneren ten tijde dat het een hit was terwijl ik slechts vijf jaren jong was. Ik ken nog geen woord Engels en hoor steeds 'himd'. Wie zingt er nu een liedje over een hemd? Gelukkig weet ik nu beter. Je zal maar een hemd hebben dat sigaretten rookt. Overigens zou je ook zo spoedig mogelijk van je vrouw af willen als ze zou willen knuffelen met zo'n kledingstuk.

* Jean Michel Jarre- Equinoxe Part 5 (Duitsland, Polydor, 1978)
Het is de schuld van Pico en zijn dure geluidsinstallatie maar in 2007 ga ik door een Jean Michel Jarre-fase. Ik heb de elpees 'Oxygene' en 'Equinoxe' al jaren in huis maar ze komen deze zomer goed van pas. Met name 'Oxygene' omdat ik in deze tijd nog wel eens de neiging heb om er onvrijwillig bij te gaan liggen. Nu ik zestien jaar later dit niet meer heb, wijt ik het aan de destructieve leefwijze van drank en chemische middeltjes die niet erg frequent voorbij komen maar toch ongelofelijk slecht voor me zijn. Van 'Equinoxe' weet ik nog vooral dat bij 'Part 5' de plaat op gang kwam maar heb, evenals vrijdag, weer enorm de behoefte om de plaat te draaien. Straks even in de kratten kijken.

* Kenny Loggins & Jim Messina- Vahevala (NL, CBS, 1972)
Het allermooiste (...) aan deze single is het hoesje. Een Nederlands CBS-Artone-hoesje dat ik niet vaak tegenkom. Is het mooier dan de single? Ja en dat is geen wonder. Ik vind het aardig om de Loggins & Messina-singles in de verzameling te hebben maar artistiek boeit het me net helemaal niets. Dat heb ik vaker met country-  en folkrock-artiesten die pogen rock'n'roll te klinken.

* John Mayall- Room To Move (Duitsland, Polydor, 1970)
Mijn Nederlandse persing is brandhout en dus denk ik in eerste instantie aan een 'upgrade'. Mooi met het fotohoesje. Alleen... heeft Duitsland een 'edit' terwijl de Nederlandse de volledige album-versie heeft. Laten we wel wezen, het hoogtepunt van de plaat is in de brug waar de muzikanten met hun mond de percussie overnemen. Dat moet je missen in de Duitse persing en ook het intro ontbreekt. Ik blijf dus rondkijken voor een betere Nederlandse!

Singles round-up: maart 5

Een week geleden op vrijdagmiddag. Ik ben klaar met mijn postronde en fiets langs de Jumbo voor een kleine versnapering. Dat is onderhand een beetje traditie en zolang ik het mezelf financieel kan veroorloven, zet ik het door. Ik parkeer de fiets buiten bij de supermarkt en wil hem op slot zetten. 'Was je van plan om bij me langs te komen?'. Ik kijk over mijn schouder en zie de man van het platenwinkeltje. 'Euh nee, ik denk dat het volgende maand pas gaat worden'. Het is goed bedoeld. Hij wil op dit moment even pauze hebben omdat vrijdagavond koopavond is. 'Ik zie je volgende maand wel weer'. Dan is het een week later. De hoeveelheid post valt reuze mee en ik ben in een vloek en een zucht klaar. Wat let me? Ik heb een klein bedrag gepind (je kan bij hem niet pinnen in de zaak) en ga gewoon een kijkje nemen. Het mag niet té gek worden? Ik heb het bescheiden gehouden en heb negentien singles aan de verzameling toegevoegd. Deze ga ik in drie afleveringen aan jullie voorstellen.

* Barclay James Harvest- John Lennon's Guitar (UK, Polydor, 1990)
Het is begin 1999 en ik woon op dat moment in Mossley. Ik raak aan de bar van een zéér gezellige pub in Uppermill aan de praat met iemand die eveneens van progressieve muziek uit de sixties houdt. Wellicht is dit het juiste moment om het eens te vragen? Ik heb dan een Engelse popencyclopedie en deze vermeldt dat Barclay James Harvest uit de 'Oldham area' afkomstig is. 'Nee maar...', antwoordt de man verrast. 'Die komen hier uit de omgeving. Als je een van hen wilt ontmoeten, hij zit altijd in een pub even verderop'. We gaan wel naar de pub en ik schud zijn hand maar de drinkebroer heeft me verteld dat het geen voorname pub is. Na een drankje gaan we terug naar de Clogger's Arms. Tot zover mijn 'claim-to-fame' qua Barclay James Harvest. Nu de plaat... John Lees vertelt een waargebeurd verhaal. Ze zijn bezig aan de tweede elpee van de band, 'Once Again', en dat moet dus in 1970-71 zijn geweest. Norman Smith heeft de productionele leiding en hij heeft gewerkt met Pink Floyd én The Beatles. Ik zou de plaat opnieuw moeten draaien om achter de reden te komen maar feit is dat Lees op de gitaar van John Lennon mag spelen. Nee, ik ga hem nu niet draaien. Ik heb ze vrijdagavond gedraaid en het is een sentimentele dweil van meer dan vijf minuten.

* Carlsberg- All The President's Men (NL, GIP, 1979)
Op een avond in De Karre heeft de barman de regie over de muziek uit de jukebox en hij laat me kennis maken met Partner en Carlsberg. 'Partner probeert te klinken als Steely Dan en Carlsberg doet op deze plaat alsof het de Dire Straits is'. Ik heb vrijdagavond de twee 'back-to-back' gedraaid. Met een beetje fantasie zou je Carlsberg kunnen verwarren met Dire Straits, het is precies het geluidje maar wel enorm professioneel gedaan. De plaat staat al een fikse tijd op mijn verlanglijstje.

* Carpenters- Beechwood 4-5789 (US, A&M, 1981)
'The longest running feature on radio', roept mijn collega regelmatig. Dat is natuurlijk onterecht. Als je de Week Spot een 'radio feature' mag noemen... dat loopt al ruim tien jaar in mijn shows. 'Hats Off To The 80s Stars' doet ongeveer zeven jaar mee, maar... toegegeven... net als 'Listen Very Carefully' is het een rubriek waarvan we ooit dachten dat het na een paar maanden wel klaar zou zijn. In 'Hats Off' heeft Lee wekelijks een artiest of groep uit de jaren tachtig welke een Motown- of soul-tune hebben gecoverd. In dat kader neem ik deze van The Carpenters mee. Ik zou het ook op een briefje of op de telefoon kunnen krabbelen maar voor een euro heb ik een blijvende notitie. Het is in 1982 nog een redelijke Amerikaanse hit geweest en het styreen klinkt nog als nieuw!

* Chicago- Hard To Say I'm Sorry (UK, Full Moon, 1982)
In de laatste aflevering zit een échte 'guilty pleasure' maar ook deze single van Chicago valt redelijk uit de toon. Ik heb vrijdagavond een show gemaakt en opgenomen (inmiddels beschikbaar via Mixcloud) met alle negentien singles en nog wat recente aanwinsten uit Assen. O ja, ik start met 'Love Song' van The Damned omdat die hier nog rond zwerft na 'Het zilveren goud'. Ik kan in de show van vrijdag zelfs even 'slow' gaan dankzij Chicago en de 'guilty pleasure'.

* Fats Domino- Let The Four Winds Blow (NL, Imperial, 1961)
* Fats Domino- Did You Ever See A Dream Walking (NL, Imperial, 1962)
Qua oudheid ben ik over het algemeen snel klaar. Alleen zal ik altijd een zwak blijven houden voor Fats Domino. 'Let The Four Winds Blow' blijk ik al te hebben maar ik denk dat de single van vrijdag in een betere staat is. 'Did You Ever' is meer een walsje van Fats en muzikaal niet zo heel interessant.

* Dr. Hook & The Medicine Show- Sylvia's Mother (UK, CBS, 1972, re: 1974)
Ik twijfel al even bij het label en de 'cracks' op 45cat brengen me het verlossende antwoord. Ten tijde van de originele release heeft CBS deze labels nog niet. Deze single is in 1974 geperst met exact dezelfde b-kant. De reden? Wellicht dat de single twee jaar later nog altijd populair is en de eerste persing is uitverkocht? Of heeft het ermee te maken dat Dr. Hook in 1974 de eerste Engelse tournee ondernam? Feit is dus dat het de tweede persing is. Ik heb ook de Nederlandse maar die is in een slechte staat.

Alle 40 goed: 1988-92

Het idee ontstaat heel snel en zonder al teveel erover na te denken. De eerste aflevering is vrij eenvoudig want The Beatles is in 1986 bijvoorbeeld de enige plaat die ik koop of krijg. Wat wil ik precies bereiken met deze lijst? Wil ik een hitparade maken van favorieten of moet het iets over mijn verzamelgedrag vertellen? Ik kies voor het laatste. En ongemerkt ook een beetje van het eerste. Het vorige bericht heb ik vrij kort gehouden en ditmaal vind ik dat ik best wat meer mag uitpakken. Dus krijgen jullie nog een paar woorden over de jaren 1983 tot en met 1987 maar presenteer ik jullie eveneens de selecties van 1988 tot en met 1992.

Over Madness en het ontstaan van mijn liefde voor The Moody Blues hoef ik het niet meer te hebben. Wél kan ik melden dat 'Yesterday' van The Bealtes de eerste single is die ik van mijn eigen geld koop. Het is per slot van rekening maar een kwartje. Het is de enige single op de rommelmarkt in Hommerts in 1986. Er liggen nog wel cassettes en eentje daarvan neem ik mee. Het bevat nieuwe opnames van anonieme artiesten van hits uit de jaren zestig en zeventig. Hoe onbenullig ook, ook dit bandje zal bijdragen in mijn singles-collectie. In 1987 wordt bij ons in het dorp een rommelmarkt gehouden en daar koop ik een stapeltje singles. Ik doe het vooral op associatie en op 'stoere' hoesjes. In de laatste categorie valt Manfred Mann's Earth Band. Ik heb in 1987 nog stekeltjeshaar en droom stiekem van de kapsels van Manfred Mann en zijn kornuiten. De liefde voor de muziek van Manfred Mann's Earth Band breidt zich in 1988 dankzij de 'Elpee Pop'-radioshow op de NCRV en duurt voort tot deze dag.

In 1988 leer ik The Moody Blues kennen via de special van 'Elpee Pop' en krijg ik een heruitgave van 'Nights In White Satin' voor mijn verjaardag. Toch heb ik in die tijd nog niet zelf afspeelapparatuur en moet de plaatjes draaien in de woonkamer. In oktober 1988 vind ik een oude Philips Diamond-koffergrammofoon en dan kan ik ze ook op mijn slaapkamer beluisteren hoewel de spijker in de platenspeler funest is voor mijn platen. Mijn zus schaft in 1989 nieuwe apparatuur aan en ik kan voor weinig haar platenspeler overnemen. Ik reken zaterdag 17 juni 1989 als startpunt van de collectie. Ik heb dan reeds dertig singles maar ga vanaf deze dag 'gokken'. Ik koop ook platen die ik niet ken maar waarvan ik de artiesten wel ken. Op deze dag zijn dat geflopte singles van Roy Orbison en The Troggs. Ook al heb ik een paar weken ervoor maar liefst vijf gulden betaald voor een tweedehands single. Dat is een vermogen in 1989! In de eerste jaren verzamel ik voornamelijk The Bee Gees, Creedence Clearwater Revival en The Sweet. Dit wil ik weergeven in deze aflevering van 'Alle 40 Goed'. De single van 1989 is van Creedence en The Bee Gees koop ik op 5 mei 1990.

De keuze voor een plaatje uit 1991 is vrij lastig. Ik ga hier dan uiteindelijk wel voor een persoonlijke favoriet. Hoewel ik het plaatje heb gekocht voor 'Say You Don't Mind' zal 'Caroline Goodbye' uitgroeien tot een favoriet van wereldformaat. In 1992 ga ik geld verdienen dankzij de recensies van de krant en neem ik in oktober 1992 de singles over van een Sneker café. Waarom The Romantics? Het is één van de plaatjes uit 1992 welke ik gebruik om klaar te stomen voor een avondje Sneek. Zoals een dame voor de make-up spiegel gaat zitten, moet ik een paar plaatjes draaien. Bij The Romantics ruik ik meteen Marlboro sigaretten, pils uit slappe plastic bekers in Het Bolwerk en de zoute pinda's uit de automaat. Deze vijf mogen deel uitmaken van de speellijst.

1988: Nights In White Satin - The Moody Blues
1989: I Put A Spell On You - Creedence Clearwater Revival
1990: World - The Bee Gees
1991: Caroline Goodbye - Colin Blunstone
1992: What I Like About You - The Romantics

Week Spot: Spice Of Ice

Het is een paar weken geleden dat ik opeens een paar ideeën krijg voor toekomstige uitzendingen van 'Do The 45'. Zo staat voor de zaterdag van Pasen een gospel-special in de planning en wil ik ook eens een show doen met uitsluitend heruitgaven. Ik hoop dat er nog een paar vanuit Engeland arriveren voor zaterdag, maar de heruitgaven ga ik deze week doen. Dat betekent dat de Week Spot ook een heruitgave moet worden en dan hoef ik niet lang na te denken. Het enige nadeel is dat het verhaaltje erg beknopt is want er is niet veel bekend over de groep. De enige informatie die ik heb is de release-info van het Stream-label en Discogs maakt melding van een 12" uit 1982. Het is echter ook wel aardig om het Stream-label eens in het zonnetje te zetten want dat is een erg speciaal label! De Week Spot van deze week is 'Joy To The World' van Spice Of Ice uit 1978 en in 2022 opnieuw uitgebracht door Stream.

In de (soul-)dj-wereld draait alles om exclusiviteit. In de jaren vóór internet is het de bedoeling dat slechts één dj een bepaalde plaat draait. Je moet hem dus gaan 'volgen' om de plaat te kunnen horen. Niet zelden wordt de 'cover-up'-methode toegepast. Het platenlabel wordt dan losgeweekt of dusdanig verminkt dat het geen informatie meer biedt aan een buitenstaander. De plaat krijgt een nieuwe, niet bestaande, identiteit aangemeten en dan maar hopen dat nooit iemand de ware naam van het beestje ontdekt. Soms zijn het onmogelijke platen om een tweede exemplaar te vinden, maar soms ook b-kantjes en niet bepaald obscure bands. Zo is 'Free To Be Me' van CJ & Co., de b-kant van 'Devil's Gun', jaren lang een mysterie en zet iemand een hele volksstam op het verkeerde been met een plaatje van Anderson Brothers welke in feite een plaat is van Delegation. Top dj's strooien niet graag met de inhoud van hun platenkoffers en werken doorgaans al helemaal niet mee aan het vervaardigen van een betaalbare heruitgave. Daarin onderscheiden de heren Yann Vatiste en Alberto Zanini. Yann is geboren in Lyon maar leeft tegenwoordig in Londen waar hij vinylplaten restaureert. Het loont niet de moeite om een plaatje van een euro naar Yann te sturen, maar een gebroken single van duizend euro weet hij perfect te restaureren. Alberto is afkomstig uit Italië en runt sinds 2015 Cannonball Records. Yann brengt muziek uit via zijn Epsilon-label.

Het is ten tijde van de eerste lockdown dat deze mannen elkaar een opdracht geven: Probeer de oorspronkelijke artiesten van je meest favoriete platen te vinden. Kijk even of ze nog altijd muzikaal actief zijn en maak de heruitgave van een oude single bespreekbaar. Het resultaat hiervan is het Stream-label. De meewerkende artiesten en, in geval van Spice Of Ice, de producenten krijgen eindelijk iets uitbetaald voor hun godvergeten platen. Ik herinner me altijd de uitspraak van de leden van het Zweedse Trad, Gras Och Stenar over de opmerking dat hun elpees voor honderden dollars worden verhandeld: 'Iemand anders verdient het geld, maar... wij hebben ze gemaakt!'. Spice Of Ice heeft tot dusver niets gemerkt van het gegeven dat hun oorspronkelijke werk nauwelijks voorhanden is en verzamelaars en dj's hun vrouw willen verkopen om een exemplaar te bemachtigen.

'Joy To The World' is oorspronkelijk de b-kant van 'Does Anybody Know?' op het eigen Kickback-label. Het is voor mij persoonlijk een 'groeibriljant'. Het nummer valt me pas op in september en groeit gestaag door totdat ik de Top 100 mag samenstellen. Op The Nombres na wordt het de hoogst genoteerde Stream-single. Het Stream-project wordt vooral geplaagd door problemen in de perserij. Vorige releases moesten eindeloos worden uitgesteld doordat Vatiste en Zanini niet kunnen opboksen tegen 'grote spelers' en Record Store Day. Nu schijnt een onderdeel stuk te zijn en duurt het een tijd voordat de machine is gerepareerd. Tegen die tijd worden eerst de oude orders uitgevoerd waardoor het nog wel een half jaar kan duren eer de laatste releases in Uffelte liggen.

Honderd achteruit: The Moody Blues

De band is gisteren al ter sprake gekomen in 'Alle 40 Goed' en méér daarover in de volgende aflevering. Bovendien komen we groep tegen in deze aflevering van 'Honderd achteruit'. Het begint voor mij met 'Nights In White Satin' in de Top 100 Aller Tijden van 1986. Een paar maanden later zie ik dat de groep nog steeds actief is als de Avro besluit 'Your Wildest Dreams' tot RTV-Tip te maken. Vervolgens zal de hobby pas in 1988 op gang worden geholpen dankzij het NCRV-radioprogramma Elpee Pop en krijg ik drie maanden later 'Nights' op mijn dertiende verjaardag. Ik ben 'fan' voor het leven. In 1991 dreig ik ermee om naar een concert in Den Haag te gaan en dan leest mijn broer in de Telegraaf dat Justin Hayward en John Lodge hun nieuwste album gaan signeren bij Staffhorst in Utrecht. Ik heb een brief geschreven, foto erbij en een blanco kaartje. Een week later heb ik het terug mét de handtekening van beide Moody Blues-veteranen. Ik ben in 1992-93 ook nog een tijdje lid geweest van de officiële fanclub maar in de midden jaren negentig bloedt de interesse dood. Ik heb dan inmiddels ook het meeste wel en kom de ontbrekende platen vanzelf eens tegen. En zo is het 2022 en tref ik maar liefst twee van deze singles en deze staan vandaag in de schijnwerpers. Op nummer 27 in de Top 100 van vorig jaar staat 'From The Bottom Of My Heart' uit 1965 en op 56 'Life's Not Life' uit 1967. Het betekent dat ik de focus mag leggen op de eerste jaren van The Moody Blues.

Goed beschouwd is The Moody Blues een lokale supergroep zoals er meerdere van deze initiatieven zijn. Jaren lang hebben bands het kunnen permitteren om maar wat aan te rommelen in de marge. Een enkeling stoot door naar de hitparade of krijgt een residentie in een club in Hamburg. Met de komst van The Beatles is het voor veel plaatsen duidelijk: Er moeten krachten uit verschillende bands worden gebundeld om met één kwaliteitsgroep op de proppen te komen. Ray Thomas, John Lodge en Mike Pinder komen uit El Riot & The Rebels welke in Hamburg hebben opgetreden zonder al teveel succes. Brian Frederick Hines noemt zichzelf Denny Laine en is de leider geweest van Denny & The Diplomats. Drummer van The Diplomats is Bev Bevan. Graeme Edge heeft de drumstokken vastgehouden in Gerry Levine & The Avengers met Roy Wood. John Lodge is kandidaat om het vijfde bandlid te worden maar deze geeft de voorkeur om eerst zijn studie af te maken. Albert Eccles wordt dan de basgitarist voor de band, hoewel hij het pseudoniem Clint Warwick gebruikt. Hoewel de leden een bom aan ervaring mee dragen, gaat er relatief weinig tijd overheen voordat The Moody Blues een platencontract heeft. De eerste single heet 'Steal Your Heart Away' (per ongeluk toegeschreven aan The Moodyblues in Engeland) en deze flopt genadeloos. De tweede single is het raak: 'Go Now!' is een wereldwijde top tien-hit. Helaas voor The Moody Blues is de boekhouding een zootje en is vooral een corrupte manager ervandoor gegaan met het zuurverdiende loon van de leden.

Hoewel The Moodies nog een paar hits zullen hebben in Engeland komt er geen tweede 'Go Now!'. 'From The Bottom Of My Heart' schopt het tot een 22e plek in de Engelse hitlijst. Clint Warwick is op alle opnames te horen van de groep uit de jaren 1964-66 en ook op 'Life's Not Life'. Clint is de oudste van het stel en wil zich concentreren op zijn gezin en verlaat de groep in 1966. Rod Clarke vervangt hem tijdens een tournee door Nederland en België en kort daarna laat John Lodge weten dat hij klaar is voor het avontuur. Het uitblijven van succes en de tegenwerking van Decca noopt ook Denny Laine tot opstappen. Hij maakt in 1967 een paar solo-singles en zal daarna vooral gastzanger worden. In de jaren zeventig voegt hij zich bij Wings en de rest is geschiedenis. Zijn eerste solo-single is 'Say You Don't Mind' en Colin Blunstone zal in 1972 een hit hebben met het nummer van Laine.

Na een oproep in een muziekblad stapt Justin Hayward naar voren. Hij heeft in de jaren ervoor gewerkt met Marty Wilde en wil wel verder met The Moodies. Echter heeft hij het helemaal gehad met het vertolken van zwarte rhythm & blues en wil meer de folk-kant op. Bovendien heeft Mike Pinder een mellotron gekocht dat hij meer wil inzetten in de muziek. Een vriend in België biedt hen onderdak aan van waaruit The Moody Blues kunnen schrijven aan nieuw materiaal. Decca probeert echter nog altijd om het lichtje brandend te houden en met name in Nederland, België en Frankrijk waar de groep dan een soort van cult is geworden. Tot afgrijzen van The Moodies zélf komt Decca in begin 1967 met de single 'Life's Not Life'. De opnames zijn al twee jaar oud en hebben niets met de nieuwe koers te maken. Bovendien negeert Decca het feit dat twee van de band al lang zijn opgestapt.

Decca is echter van meerdere markten thuis en is in 1966 het progressieve Deram-label begonnen. Ook heeft het een stereotechniek ontwikkeld welke alleen nog promotie vergt in de hoek van de klassieke muziek. Het idee ontstaat om een rockband te laten optreden met een orkest. In eerste instantie denkt Decca aan Procol Harum. Deze band heeft echter geen contract met Decca maar met producent Denny Cordell en de laatste heeft na de release van 'A Whiter Shade Of Pale' een contract afgesloten bij Regal Zonophone. The Moody Blues krijgen lucht van dit plan maar Decca weigert aanvankelijk het gesprek aan te gaan. The Moodies zijn bijna uit hun contract en het heeft Decca de afgelopen twee jaar alleen maar geld gekost. Dan komt het groen licht, maar... het is wel de laatste strohalm. Als dit mislukt of de plaat flopt, dan is het definitief afgelopen met The Moody Blues bij Decca. Het album wordt 'Days Of Future Passed' en bevat 'Nights In White Satin'. Hiermee kunnen we stellen dat het noodlot op een nippertje is afgewend want opeens is van alles weer mogelijk voor de groep.

Alle 40 goed: 1983-87

Toegegeven, ik ben dol op feestjes en jubilea. Het is afgelopen zondag als ik in 'The Vinyl Countdown' de jaren tachtig-bak heb met Madness en ik 'Tomorrow's Just Another Day' draai. Opeens bedenk ik me dat het volgende maand veertig jaar is geleden dat ik mijn eerste single heb gekregen. Meteen volgt het idee om een speellijst te maken voor een show. Op het gebied van Soul-xotica heb ik aanvankelijk geen plannen, maar ach... het lijkt me toch wel leuk om de spanning op te bouwen tot mijn verjaardag. Het zullen geen uitgebreide verhalen worden naar verwachting. Een leuk fotomomentje voor de platen, hoewel ik nu wel voel alsof ik méér kan en wil schrijven. In dit eerste deel de singles uit de jaren 1983 tot en met 1987.

Zowel Sinterklaas als de Verjaardagspieten zijn gewend geraakt. Na jaren van Lego en autootjes zal ook de jongste telg uit het gezin op een bepaald moment van deze zwarte schijfjes willen bij de banketletter of de oranjekoek. Mijn broers en zus zijn al volop aan het platen kopen en mijn oudste broer heeft me in 1981 aangestoken met het Madness-virus. Het is met name de videoclip van 'Baggy Trousers' dat me over de streep trekt. Als ouder kun je niet veel bezwaar hebben want ook Suggs houdt zijn kapsel kort en de muziek is immer positief. Hoewel de Lego nog wel een paar jaar zal doorgaan en ik ook nog een elektrische trein zal krijgen voor Sinterklaas, krijg ik voor mijn achtste verjaardag een dubbel muzikaal cadeau. Ten eerste de meest recente single van Madness welke in Nederland in de Tipparade blijft steken. Ik denk dat de single nét een rijksdaalder is geworden als ik jarig ben. Ook heeft mijn oudste broer een cassettebandje opgenomen met de grootste hits van Madness. Het is jaren lang mijn enige cassettebandje en zal het draaien totdat het in de recorder blijft steken. Ik kan er niets aan doen want ik heb niet mijn geboortejaar bepaalt en bovendien kan Madness hier evenmin rekening mee houden. Toch is het na 1982 eigenlijk een beetje voorbij voor het succes van de band. In Engeland worden nog enkele hits gescoord maar in 1985 valt definitief het doek. Suggs is alweer een kwart eeuw bezig met een band genaamd Madness maar tot een volledige reünie is het, bij mijn weten, nooit gekomen.

Het maakt het voor mijn broers en zus echter een stuk eenvoudiger. Ze hoeven niet de volledige zes gulden te investeren in een verjaardagscadeau maar kunnen voor een rijksdaalder of minder de kleine Gerrit blij maken met een single van zijn favoriete groep. Toch gaat bij mij ook de interesse verschuiven. Als ik in de Top 100 Aller Tijden 'Nights In White Satin' van The Moody Blues hoor, ben ik helemaal 'om'. Natuurlijk ken ik het plaatje wel en heeft mijn oudste broer de originele single in zijn verzameling, maar op dit moment (in 1986 als ik me niet vergis?) klinkt het zoveel mooier en wil ik niets liever dan deze plaat. Ik zal voor mijn dertiende verjaardag een heruitgave krijgen van de single.

Jaren geleden heb ik deze singles gehad in de 'Prehistorie'. Hoewel ik slechts een handjevol platen heb, hou ik de nummering aan die ik ooit heb gegeven, ook al is deze incorrect. Zo is 'Yesterday' van The Beatles de nummer negen en 'Yesterday's Men' van Madness de nummer tien. Dat moet andersom zijn. De nummer vijf is in werkelijkheid de nummer twee, maar ach... wat maakt het uit. Vanavond leg ik ze echter wel in chronologische volgorde. Dit zijn mijn favorieten uit de eerste vijf jaar van mijn verzamelen en de eerste vijf in de speellijst.

1983: Tomorrow's Just Another Day - Madness
1984: Michael Cain - Madness
1985: Yesterday's Men - Madness
1986: Yesterday - The Beatles
1987: Spirits In The Night - Manfred Mann's Earth Band

Ik weet niet precies wanneer ik de volgende aflevering ga doen. Feit is dat er acht komen en ik daar vijf weken voor heb.

Het zilveren geheugen: maart 1998 deel III

Evenals vijf jaar geleden ben ik opnieuw een half uur aan het speuren geweest op Google. Ik meen zelfs dat ik in 2018 nóg langer heb gezocht en dat ik anno 2023 het uiteindelijke resultaat wel weet. Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst heb gezocht maar toen heb ik een foto gevonden van de oude YWCA. De vraag is alleen... Het pand staat in 2001 leeg en zou gesloopt moeten worden. Is dat gebeurd en hebben ze een identieke bouwstijl gegeven aan de nieuwe bestemming of is het verbouwd? In de foto herken ik namelijk de contouren van de hoofdingang en de rest van de gebouwen ziet er even oranjebruin uit als in 1998. De YWCA is ook nog altijd actief in York maar nu met promotie en cursussen op locatie. We kennen allemaal de YMCA dankzij de Village People. YMCA staat for 'Young Men's Christian Association' waar YWCA voor 'Young Women's Christian Association' staat. Ik weet niet of vrouwen welkom zijn in de YMCA, in de YWCA wonen wel mannen maar deze moeten in hun eigen vleugel blijven. Ik verblijf een goede maand in de YWCA van York en hoewel de huur van de kamer belachelijk laag is, heb ik echter geen cent om de kont te krabben en laten de 'sponsors' me in de steek. In dit bericht ga ik uitleggen wat de YWCA is en wat het niet is voordat er voorbarige conclusies worden getrokken...

Een ding is niet veranderd. The Village People is al erg 'woke' voor hun generatie en anno 2023 zet de YWCA in op 'empowering women' en vecht het tegen racisme. Ik kan me voorstellen dat het procedé van de YMCA in de jaren zeventig populair is geweest onder de homoseksuelen in Amerika, want daar ligt dan nog een zwaar taboe op. Anno 1998 biedt het een 'beschermde' woonomgeving. Het zet vooral in op ex-gedetineerden en mensen die zijn afgekickt van drugs en/of misdaad. De bescherming zit hem in het feit dat niemand je kan bezoeken of bellen als ze niet je kamernummer weten. 'Ik moet Gerrit spreken', is niet genoeg. Het moet zijn 'Gerrit Louwsma, kamer J5'. Ja, het kamernummer weet ik nog altijd te herinneren. Als ik me niet vergis, is het één van de hoogste kamernummers voor de heren. Elders in het complex wordt gezegd: Hoe hoger, hoe gekker. Daar kan ik over mee praten! Ik ben echter nooit toegekomen aan promotie naar een andere plek.

Voor twintig pond per week huur je een zogenaamde 'bedsit'. Het is één kamertje met ruimte voor een bed, een kast en een tafel en stoel. In York zit de koelkast en waterkoker bij de prijs inbegrepen. De keuken is gedeeld en je kan voor een bedrag een kastje huren voor je eigen kookgerei. De badkamer en toiletten zijn ook gezamenlijk. Per vijf of zes kamers één badkamer en per twaalf kamers een keuken met meerdere gaspitten. Ik heb echter geen kookgerei en leef in deze tijd op brood en een spaarzame warme maaltijd. Ik ga nog altijd 's ochtends naar de Carecent voor ontbijt en heel veel koffie. Als ik geen sollicitaties heb gepland, ga ik meestal naar de Rock Church of een andere kerk met inloopmogelijkheid en thee en koekjes. Dankzij deze Rock Church zal ik een hele mooie grijze wollen mantel krijgen die ik nog héél lang heb gedragen! 's Avonds ga ik naar de 'soup run'. Een mobiele gaarkeuken met soep en boterhammen. In het laatste geval zijn het overgebleven voorverpakte boterhammen van een drogist. Ik mag altijd de restanten meenemen en stop deze thuis in de koelkast. Jullie zullen begrijpen dat ik in het volgende jaar niet veel trek heb gehad in brood.

Op het gebied van bereikbaarheid per telefoon moet je hetzelfde vertrouwen hebben als bij de herberg. Ik merk dat als me niet is doorgegeven dat ik ben afgewezen op een sollicitatie. Over deze sollicitatie wil ik het in de volgende aflevering hebben. Het had zomaar opeens allemaal anders kunnen lopen! Goed beschouwd kom ik alleen in de YWCA om te slapen. Overdag ben ik druk met sollicitaties of heb ik geen behoefte om in de kamer te zitten. Ik word daar ook knettergek want de buurman draait de godganse dag 'Blowin' In The Wind' van Bob Dylan. De 'fire drill' is een vast terugkerend ritueel. Het is meestal donderdagavond rond een uur of half zes. Opeens gaan alle alarmen piepen en wordt je buiten op de verzamelplaats verwacht. Het is één van de laatste weken dat ik in de YWCA woon. Buiten is het hondenweer en om half zes gaat het alarm af. Ik haal mijn schouders op en zet mijn koptelefoon een tikkeltje harder. Een half uur later een roffel op de deur. Waarom ik niet naar buiten was gekomen? Er was ditmaal écht een klein keukenbrandje geweest.

Hoewel de huurprijs erg aantrekkelijk is, heb ik nooit het plan gehad om langer in de YWCA te blijven dan dat nodig zou zijn. Misschien was het uiteindelijk wel samengevallen met de sluiting van de YWCA. Bij de 'Monstertocht' in 2001 is de YWCA al een tijdje dicht en staat het pand te wachten op de sloopkogel. Als ik naar de foto kijk van de huidige situatie betwijfel ik of deze er is gekomen. Het is inmiddels een bejaardentehuis geworden.

Honderd achteruit: Sex Pistols

Afgelopen week hebben we in de politiek wederom kunnen zien wat het effect is van een 'overnight sensation'. Een partij die vier jaar geleden de grote winnaar was en inmiddels alleen op stemmen van de leden kan rekenen. Tegelijkertijd is het ook maar de vraag wat er van de grote winnaar van deze verkiezingen gaat gebeuren. Binnen twee jaar kun je een monsterzege boeken met een nieuwe politieke partij, maar binnen hetzelfde tijdsbestek kun je ook helemaal ter gronde worden gericht. Deze 'overnight sensations' heb je eveneens in de muziek. Soms door een 'toevalligheid'. Zouden we ooit 'In The Summertime' hebben gezongen als Mungo Jerry niet als vervangende band was komen opdraven op dat Engelse festival? Er zijn ook nog legio voorbeelden van bands en artiesten waarbij het lijkt alsof het allemaal opeens gebeurt maar waar een gedegen organisatie aan ten grondslag ligt. En dat brengt me bij de nummer 26 van de Gele Bak Top 100 van vorig jaar: Sex Pistols met 'Friggin' In The Riggin'.

Laat me met de deur in huis vallen. Hoewel voor menigeen punk begint met Sex Pistols, is de punk niet een verschijnsel uit Engeland. De roots van de punk ligt hem in het Amerikaanse Detroit. MC5 is wat dat betreft de pionier. Een band welke al in 1969-70 schuttingtaal bezigt in haar teksten en daarmee flink tegen de haren van de gevestigde orde in strijkt. Het is echter rond 1973-74 als de punk een definitieve schets krijgt middels Death en New York Dolls. In 1976 meldt zich The Ramones en pas dan wordt Engeland wakker geschud. De economie en leefomstandigheden van jongeren is daar al een tijdje belabberd en deze explosieve nieuwe muziekstijl lijkt helemaal aan te sluiten op de behoefte. Maar dan opnieuw: Gebeurt het allemaal opeens of gaat er een slimme marketingtruc aan vooraf? En is de band écht zo anti-establishment als het lijkt of legt het juist de muziekbusiness op een pijnlijke manier bloot?

Het is 'stuff of dreams' maar heb zojuist gezien dat de single in Nederland is verschenen mét fotohoes. Ik heb het dan over 'Anarchy In The U.K.' op het EMI-label uit 1976. Northern Soul-dj Richard Searling werkt in die tijd als A&R-manager voor RCA Records en heeft het idee opgevat om een 'nieuwe' punkband te vinden en deze een cover te laten opnemen van 'Keep On Keepin' On' van N.F. Porter. Hij komt de band Warsaw tegen en deze maakt zelfs nog enkele opnames voor RCA. Er wordt echter een stokje voor gestoken als een collega de nieuwe ontdekking hoort als Searling op platenjacht is in Amerika. Warsaw zal later Joy Division worden. Wie verantwoordelijk is geweest voor het aannemen van Sex Pistols bij EMI blijft een mysterie. Feit is wel dat de groep binnen een paar weken buiten de deur wordt gezet. A&M is de volgende belangstellende en hierover gaan verschillende verhalen de ronde. Feit is dat A&M driehonderd exemplaren van 'God Save The Queen' heeft gedrukt. Er gaat een verhaal dat Richard Carpenter en Rick Wakeman zouden hebben geklaagd bij de A&M-bazen, maar dat lijkt een fabeltje. Misschien heeft Malcolm McLaren zélf een hand gehad in het script. Uiteindelijk zal 'Never Mind The Bollocks' eind 1977 verschijnen bij Virgin.

Het is leuk om de vroege recensies te lezen van de Sex Pistols. Hieruit blijkt namelijk dat de groep schatplichtig is aan menig oudgediende waar Johnny Rotten de neus voor ophaalt. Zijn podiumpresentatie lijkt een kruising tussen Mick Jagger en Roger Daltrey en ook qua energie en woede richting de oudere generatie lijkt het veel op de 'attitude' van The Who ten tijde van 'My Generation'. Naar verluid heeft McLaren goed gekeken naar Brian Epstein en hoe hij The Beatles als product in de markt heeft gezet. Ook bij de Sex Pistols zijn de mode-accessoires vanaf het eerste optreden meteen al te koop in de boetiek van McLaren en is hij daarmee de grootgrutters voor. Bij Amy Winehouse heb ik me dikwijls afgevraagd of haar drank- en drugsgebruik niet is ingegeven door de muziekbusiness? Als ze alleen maar mooi zou kunnen zingen, had ze het immers nooit zo ver geschopt? Hetzelfde kun je je afvragen bij de Sex Pistols. De teksten worden meer vulgair, zowel in de liedjes als tijdens interviews. De groep wordt in een tijdsbestek van drie jaar helemaal uitgemolken. Inclusief een film in 1979. Sid Vicious is altijd al een ongeleid projectiel geweest, maar is de moord op zijn vriendin en de zelfmoord een punt geweest waartoe de muziekbusiness hem heeft gedreven? Natuurlijk zeg ik niet dat iemand bij Virgin hem dit script heeft voor gehouden, maar muzikanten zitten vaak in een 'bubble' en worden daar wel binnen gehouden door de business.

Hoe dan ook: 'Friggin' In The Riggin' is in 1979 de b-kant van de Gene Vincent-cover 'Something Else'. De Virgin-persing van 'God Save The Queen' bereikt een tweede plek op de Engelse hitparade en 'Something Else' is de op-een-na grootste hit voor de band. Het bereikt op 31 maart 1979 een derde plek op de hitparade. Een week later komt overigens alweer de volgende single uit van de band. Als we het bescheiden succes van 'Anarchy' niet mee rekenen  (nummer 38 en 4 weken in december 1976) dan duurt het commerciële avontuur van de Sex Pistols 2,5 jaar. Ik hoor 'Friggin' In The Riggin' overigens pas in 2013 voor het eerst bij een collega op Wolfman. Het is opnieuw muziek van 19-jarigen voor 19-jarigen want het nummer is lekker puberaal met de nodige vloekwoorden. Toch weiger ik bij deze plaat om op te groeien en volwassen te worden want het smaakt mij 44 jaar later nog altijd opperbest!

Van het concert des levens: 2006

Is de vakantie weer voorbij? Wie weet. Het is in ieder geval de hoogste tijd om weer aan de slag te gaan met Soul-xotica. Ik heb in december (als ik me niet vergis?) de aflevering over 2002 gepubliceerd en hoor de volgende dag Ilse voorbij komen. Ik kan alleen niet meer herinneren of het via Sky Radio was of via het muzieksysteem in de Albert Heijn. Ik meen direct dat het me terug brengt naar het begin van 2006. Dat is onjuist want die herinnering is van 2007. De plaat is evenwel in 2006 uitgebracht en dus is het de uitgelezen kandidaat voor deze editie van 'Van het concert des levens'. Hoewel ik geen verre reizen maak (buiten een vakantie in België) en ook nog niet klaar ben om te kappen met een aantal ongezonde hobby's heb ik in 2006 in zekere zin een 'great escape'. Ik hoop dat ik dit in het bericht kan uitleggen. Een ontsnapping uit de maatschappij om vervolgens terecht te komen aan de onderkant van een maatschappij. Zoiets. Het jaar 2006 is niet het meest vrolijke jaar in mijn bestaan maar desondanks ga ik me nu een half uurtje bezig houden met dit grauwe jaar.

Daags voor mijn dertigste verjaardag is de alcoholconsumptie flink omhoog gegaan. Nu moet ik meteen erkennen dat ik altijd al een stevige drinker ben geweest, maar uitsluitend in de horeca en op feestjes. Ik kan me niet heugen dat ik ooit een krat bier of een tray blikjes heb gekocht voor thuis. Een enkele keer een tray als ik een oudejaarsavond thuis blijf. Is dat 2005 of 2006 geweest? Dat is een goede! In Café De Singel in Zwolle hebben ze dan een 'Silvester'-feest op nieuwjaarsdag en ik ben daarvoor uitgenodigd. Ik vier oudejaarsavond dan thuis met Palm biertjes. Het zou zomaar oudejaarsavond in 2006 kunnen zijn geweest. In 2005 ben ik nog niet goed genoeg ingeburgerd in de kroeg, denk ik? In dat geval begin ik 2006 met een flinke kater want tijdens deze oud en nieuw kom ik terecht in een Steenwijker discotheek waar de neuzen flink worden gepoederd. Goede speed is dan al een zeldzaamheid en vaker is het maar matige cocaïne zoals deze avond. Oh wacht? Ik kan het na kijken! Saddam Hussein is op 30 december 2006 ter dood veroordeeld en dat hangt samen met de avond met de drugs. Dan ben ik op oudejaarsdag 2005 thuis gebleven en het feestje gevierd in Zwolle. De kop en staart hebben we. Wat gebeurt er in tussentijd?

Allereerst wordt er per januari 2006 gerommeld met de ziekenfondspremies. Ik heb de jaren ervoor een rijkeluisleventje gehad. De uitkering is niet buitensporig hoog maar de huur van mijn huisje is belachelijk laag en dus kan ik me permitteren om iedere maand naar Zwolle te gaan voor een stapel elpees. Met ingang van 2006 verdwijnt dat geld in de ziekenfondspremie. Het café waar ik afgelopen augustus voor het eerst ben binnengestapt, wordt mijn nieuwe hangplek. Buiten De Buze natuurlijk. Ik denk dat ik in 2006 zelfs even schoonmaker ben geweest in De Buze. De sociale dienst vindt het allemaal wel best. 'Je doet genoeg uren vrijwilligerswerk waarmee je jezelf nuttig maakt voor de maatschappij', is wat ik te horen krijg en dus hoef ik niet te solliciteren of mee te doen in een reïntegratieproject naar een betaalde of gesubsidieerde baan. Op een gegeven moment zit ik aan de bar van het café en kijk over mijn schouder naar buiten. Ik zie de mensen voorbij wandelen en opeens weet ik het: Ik heb mijn plekje gevonden! Aan de zijlijn van de maatschappij met een biertje binnen handbereik en in mijn eigen veilige wereld van muziek. Ik kan me er in 2006 helemaal mee verzoenen!

De vakantie is een hoogtepunt van ieder jaar als ik het goed bekijk. In 2006 is het een halve fietstocht. Ik ga met de fiets in de trein naar Dordrecht en fiets via Antwerpen naar Waasmunster. Ik ga dan de tweede keer naar de Lokerse Feesten en ga vooral voor The Cramps. Bauhaus volgt op The Cramps maar beide bands hebben last van een slapende geluidstechnicus en Bauhaus houdt het voor gezien na anderhalf nummer. Deze tien minuten zijn echter meer indrukwekkend dan de hele set van The Cramps. Later dat weekend ben ik te gast op een noise-festival in het havengebied van Antwerpen. 'Sideburner' komt zo nu en dan nog even om het hoekje kijken op het gebied van rauwe rock'n'roll, maar het is al wel méér folk en aanverwante stijlen dat mijn interesse krijgt. Diggin4Dirt, het e-magazine, wordt een paar keer plat gelegd door hackers waarbij het hele archief verdwijnt. In 2006 is het, geloof ik, helemaal afgelopen met het project.

Het jaar 2006 is ook het jaar van mijn vele strandbezoeken, ook al moet je dan vooral denken aan de Ruxveense Plas bij Steenwijk. Ik nodig W. eens op een zaterdagavond uit om de volgende dag naar het strand te gaan maar zij komt niet opdagen. Het is vermoedelijk ook het enige jaar dat ik volop zonnebrandcrème heb gebruikt. Hoewel ik het jaar herinner als een 'grauw' jaar is er weinig mis met de zomer? Voor de rest merk ik dat de herinneringen van 2006 en 2007 door elkaar heen lopen. Het jaar 2007 is ietsje positiever gestemd en dus kijk ik nu al uit naar dat verhaaltje. Dit is het beste wat ik kon maken van 2006...

Het zilveren goud: 1998 deel III

Omdat ik met name de afgelopen jaren bijna wekelijks een aflevering heb gedaan van 'Het zilveren goud' wil ik deze traditie graag voortzetten in 2023. Alleen... het probleem is dat ik in 1998-99 niet heel veel platen heb gekocht. Niet genoeg om er een wekelijkse rubriek van te maken. Nu zou ik hetzelfde kunnen doen als in eerdere jaren: De singles per maand in één bericht stoppen maar ook dan komt het niet fraai uit. In 1998 koop ik in januari een flinke hoeveelheid. In april slechts twee en in mei 1998 nog veel meer. Omdat de 'verhaaltjes' leuk blijven om te doen, heb ik inmiddels 'Het zilveren geheugen'. Eens per maand publiceer ik dan een aflevering van 'Het zilveren goud' met gewoon de volgende zes uit het lijstje. In maart betekent het dat dit singles uit januari 1998 zijn. Volgende maand is het eentje uit januari, twee uit april en zes uit mei 1998. We gaan ten opzichte van de ontwikkeling in 'Het zilveren geheugen' vanavond weer even flink terug in de tijd. De eerste weken in York. Ik leef op grote voet en heb onder andere een racefiets gekocht (om mobiel te zijn voor sollicitaties) en een stereotoren (die ik twee maanden later alweer kwijt ben). Mijn drankconsumptie ligt hoog maar gelukkig ben ik de plaatjes ook niet vergeten. Ik wil het in het verhaaltje dan eens hebben over die grote dingen 'die niet meedoen in de collectie'.

Het is best eigenaardig als ik erover na denk. Mijn vinylhobby is ooit begonnen met The Moody Blues. Progressieve rock welke het beste tot uitdrukking komt op het formaat van een elpee. Toch genieten de singles vanaf het eerste moment mijn voorkeur. Ik heb dan een bescheiden fietstasje waar wel singles in passen. Het is té klein voor elpees. Ik heb wel eens met een elpee onder de arm of in een plastic zak aan het stuur gefietst en dat is niet ideaal. In geval van 'This Is The Moody Blues' is het de fietstocht vanuit Bolsward meer dan waard. Als ik de plannen heb om in Amsterdam te gaan wonen, gaan de albums meer een rol spelen. Het is een eenvoudige manier om heel veel muziek mee te nemen en bij je te hebben. Dat manifesteert zich dan overigens even op cd. Aangezien de stereotoren in York geen werkende cd-speler heeft, is de keuze niet zo lastig. Er moeten elpees komen! Toch laat ik me bij Ark Records verleiden door de singles en moeten 'I Feel Free' van Cream op het Engelse Reaction-label en de single van Joni Mitchell mee. De laatste vooral vanwege 'Woodstock' op de keerzijde, hoewel het plaatje helaas een erg minimaal audiogeluid heeft. Het nummer van Cream koop ik deze middag eveneens op de langspeler: 'The Cream Of Eric Clapton' is een fraaie dwarsdoorsnede van het werk van Clapton door de jaren heen. Van The Moody Blues vind ik 'Every Good Boy Deserves Favour'. Mijn Nederlandse persing ligt in Jutrijp en deze uit Zuid Afrika oogt wel aantrekkelijk.

Later op de middag koop ik nog een paar goedkopere elpees en ook hier is het proberen zoveel mogelijk muziek bijeen te krijgen op een plaat. 'Natural History', de compilatie van het werk van Talk Talk, bespaart bijvoorbeeld ruimte alsook 'The Whole Story' van Kate Bush. Niet alle platen die ik deze middag heb gekocht zijn uiteindelijk mee terug gegaan naar Nederland. Ik moet in oktober 1999 erg kritisch te werk gaan en bijvoorbeeld een plaat van Joan Armatrading is achtergebleven in Engeland. Ik zie dat ik 'I Just Can't Be Happy Today' van The Damned in 1999 in mijn winkeltje aan Manchester Road heb gehad. Er zit een (eigen) sticker op van vijf pond. Op een bepaald moment zit ik zó diep in het Emmaus-idealisme gevangen dat ik heb besloten een aantal van mijn eigen platen te verkopen voor het goede doel. Ik heb mijn hoop gevestigd op 'Dedicated Follower Of Fashion'  van The Kinks in de envelop-hoes maar het ding trekt alleen maar bekijks en geen kopers. Ik geloof dat deze wel mee terug is gegaan?

3093 I Feel Free - Cream (UK, Reaction, 1966)
3094 Love Song - The Damned (UK, Chiswick, 1979)
3095 I Just Can't Be Happy Today - The Damned (US, Chiswick, 1979)
3096 Big Yellow Taxi - Joni Mitchell (Zuid Afrika, Reprise, 1970)
3097 Be My Baby - The Ronettes (UK, London, 1963)
3098 Street Life - Roxy Music (UK, Island, 1973)

Bij de laatste heb ik nog even lopen twijfelen of ik die toen wel heb gekocht. Het hoesje laat er geen twijfel over bestaan. Mijn naam, de woonplaats York en de datum van januari 1998. Misschien wel een beetje aangestoken door Joanna? De single van The Ronettes is een 'feestje'. De plaat is oorspronkelijk het 'hartje' kwijt geraakt maar Joanna heeft eigenhandig eentje uit een EMI-single erin geplakt. Het hoesje is afkomstig van platengigant J.W. Thornes met vestigingen in Dewsbury, Birstall, Batley en Heckmondwike. Dat zijn allerhande plaatsen in West Yorkshire. Wat weten we allemaal van Joanna? Er is iemand op LinkedIn met die naam maar dat is een studente in Wakefield (in West Yorkshire!) welke haar opleiding 2014-16 heeft gevolgd. Lijkt me stug dat het dezelfde is. Joanna is 16 in 1984 en haar vriendin Claire heeft mee lopen kliederen op het hoesje. Zij was daar op 24 september 1984. Joanna laat zich ook graag Joe noemen want die naam komen we ook diverse malen tegen. Over Engeland en de fotohoesjes heb ik het wel vaker gehad. Het zijn de punkers die lak hebben aan de strenge regels in de platenindustrie en fotohoesjes gaan drukken. 'Love Song' van The Damned is in vier varianten met elk een bandlid op de voorkant. Ik tref de single met Rat Scabies. Cram heb ik oorspronkelijk in een Engels Capitol-hoesje gekocht dat niet origineel toebehoort aan de plaat. Het hoesje is dan al redelijk gehavend en heeft de vijfentwintig jaar niet overleefd. Overigens is de single zelf ook brandhout.

Week Spot: The Caprells

De achterstand blijft groot maar ik ga weer een poging wagen. Eerst maar met de aankondiging van de nieuwe Week Spot. Daar ben ik vrij snel mee klaar want 'Deep Love' is in 2015 al Week Spot geweest en daarmee heb ik het meeste verteld over The Caprells dat ik kan vinden. De herinnering aan de vakantie in Limburg ligt nóg verder achter me en dat zou ik eerst moeten doorbladeren, wil ik met een verhaaltje hierover komen. Feit is dat ik beide singles van The Caprells heb leren kennen middels een Engelse podcast welke ik vooral tijdens deze vakantie in Limburg heb beluisterd. Ik zie nu trouwens op 45cat dat het méér heeft gedaan dan alleen 'Hey Girl/Deep Love' en 'Dottie's Party/What You Need Baby' maar de zoektocht qua Caprells lijkt momenteel even ten einde. 'What You Need Baby' wordt in 1976 eerst uitgebracht op het eigen Bano-label en kort daarop tekent de band bij Ariola-America dat e plaat een rechtstreekse release geeft en nu met een goede distributie. De single heeft zowaar nog in de Billboard gestaan en in een run van zes weken nummer 87 bezocht. De Week Spot van deze week is dus 'What You Need Baby' van The Caprells uit 1976.

Beeld uit het verleden: 24 maart 2019

Omdat ik nog altijd een aantal berichten achterop schema lig en nu even niet meer de moed heb om een lang bericht te schrijven, kijk ik eens in mijn foto-archief. Het liefste een foto van rond deze tijd. Dan zie ik deze foto's en het duurt even totdat het kwartje valt. Maar... wat heb ik hier gedaan op zondag 24 maart 2019? Ik heb een vermoeden en zoek het bericht op op Soul-xotica. Jawel, ik heb met W. afgesproken deze middag. In 2019 ben ik tien jaar van de drank af en wil aanvankelijk de 2e april vieren aan het strand van Noordwijk en Katwijk. Dat schikt haar niet en dus spreken we af voor de 7e april. Ook dat blijkt achteraf niet te kunnen. In het bericht schrijf ik vervolgens dat ik naar Leiden wil voor mijn verjaardag. Het zal echter nog een maand langer duren voordat we elkaar weer zien. In mei koop ik voor het tweede jaar een drie-seizoenen-kaartje waarmee ik iedere drie maanden gedurende lente, zomer en herfst een dag in het weekend onbeperkt kan reizen. In 2019 zelfs eersteklas! Ik ben in 2020 weer van plan het kaartje aan te schaffen maar de corona gooit roet in het eten.

De tweede april zal ik vieren met een 'ge-Vecht tegen de drank', ditmaal met de Pioneer. Ook het weekend erna zal ik nog tot Sleen toe fietsen, maar een week later is het mis met de fiets. Het komt in de schuur te staan en... daar staat die nog steeds. Onderhand heb ik al wel eens plannen gemaakt voor een restauratie maar de fiets zal niet meer dagelijks worden ingezet. Dat is niet bevorderlijk voor mijn knieën. Volgens het bericht fiets ik de heenweg langs de kazerne en Kallenkote door de Oostercluft naar Steenwijk. Of wellicht toch door de Nieuwe Gagels? Ik noem het 'mijn oude bezorgwijk' en de Nieuwe Gagels loop ik eigenlijk alleen als een collega niet kan. Ik heb het dan over de beginjaren van de post in Steenwijk, inmiddels is het wel min of meer een vaste wijk geworden. We lopen bij haar moeder vandaan langs het station en via de spoorbrug naar de Woldmeenthe. Dan het Woldmeenthepad langs naar de spoorwegovergang achter Tuk en de Bergweg af naar de Woldberg. W. wil naar een heideveld dat we niet kunnen vinden totdat ze zich herinnert dat het achter de Heerlijkheid moet zijn. Dat is kilometers verderop. We passeren deze fraaie villa waarmee ik in 1997 voor het eerst oog in oog kom te staan. De ronde toren heeft me altijd geboeid. In 2019 staat het leeg maar niemand van mijn volgers heeft geld overgemaakt en dus woon ik nog altijd in Uffelte. Morgen maar eens rondkijken voor een geschikte Week Spot.

Honderd achteruit: Roger Waters

Het lijkt me wel lollig om de platen uit de Gele Bak Top 100 elk van een verhaaltje te voorzien. Echter, als ik met de serie begin weet ik niet hoe ver ik zal eindigen. Ik heb een paar jaar geleden 'Verzamelwoede' gedaan en meen dat ik na afloop wel weer opnieuw kan beginnen met een nieuw concept. Dat wordt dus helemaal niks. Ook bij 'Honderd achteruit' lijkt dit te spelen voor mij. Het is nu halverwege maart en vier maanden tot de publicatie van de nieuwe Gele Bak Top 100 en, zie hier, we hebben na vanavond een kwart van de platen gehad. Eigenlijk ietsje meer omdat er artiesten en bands zijn met meer dan één single. Het komt er nu op neer dat ik geen excuus mag hebben omdat ik niet weet waarover ik zal schrijven, want op deze plek hoort een plaat of artiest te komen uit 'Honderd achteruit'. Vandaar dat ik de reis vanavond continueer met de nummer 25 uit de Gele Bak Top 100: '5:01 AM (The Pros And Cons Of Hitch-Hiking)' van Roger Waters uit 1984.

Bij het station in Steenwijk hebben ze tegenwoordig zelfs een apart hoekje gemaakt bij de taxiplaatsen. Hier kun je gaan staan en je duim omhoog doen als je richting Oldemarkt wil reizen. Ik rij zelf geen auto maar heb de indruk dat liften is achtergebleven in de vorige eeuw. Vader zit voor zijn werk dagelijks op de weg en waarschuwt ons altijd voor lifters. Toch kan ik me herinneren dat we één of twee keer iemand een lift hebben aangeboden. De plek of omstandigheden willen me even niet te binnen schieten maar het is een gegeven dat vader ook wel eens de hand over het hart wil halen. Zelf ga ik in 1993 voor het eerst liften tijdens het weekje 'onderwater' in Amsterdam. Eerst met de duim omhoog en later met kartonnetjes. Ik heb het soms ook niet helemaal goed begrepen want in 1995 loop ik op de vluchtstrook van de snelweg. Geen Porsche van de politie gezien maar wel een Mercedes terreinwagen welke me een lift geeft. In 1997 krijg ik zelfs nog een bekeuring voor het liften op de snelweg. En dan kom ik vervolgens bij mijn lifters-'claim to fame'. Ik weet namelijk helemaal zeker dat ik in mei 2001 een lift heb gehad van wijlen Pierre Kartner. Doordat de ramen op een kiertje staan en we last hebben van rijwind, is een gesprek niet mogelijk. Ik denk dat ik na deze warrige weken in 2001 het liften achter me heb gelaten.

En dat brengt me bij het onderwerp van vanavond. Liften om vijf uur 's ochtends? Nee, zo vroeg heb ik het slechts één keer gedaan en dat is op 6 mei 1995. Ik kom dan uit Leeuwarden waar ik vijftig jaar bevrijding heb gevierd en waar ik geen aansluiting heb kunnen vinden op een slaapplek. De lift net buiten Gorinchem in dezelfde rare week in 2001 is ook opvallend. Ik heb mijn jasje half open en draag eronder een longsleeve van The Gathering. Er stopt een auto en de bestuurder begint meteen over de band. Ik ben verbaasd en ontdek dan dat ik de longsleeve draag onder het jasje. Hij heeft maar een fractie van het logo gezien maar heeft het meteen geassocieerd met de band. Enfin, terug naar de muziek! Natuurlijk heb ik bewust meegemaakt dat '5:01 AM' veelvuldig op de radio wordt gedraaid en een bescheiden plek op de hitparade krijgt. Toch ben ik het nummer kort daarna vergeten. Het is pas in 1996 als mijn broer een cassettebandje voor me maakt waarop ook dit nummer staat. Dat is een welkome hernieuwde kennismaking. De single heeft sinds die tijd op mijn verlanglijstje gestaan en heb deze eind 2021 aan de collectie toegevoegd. En dus op 24 na mijn meest favoriete single uit de jaargang 2021/2022 van de Gele Bak.

George Roger Waters wordt op 6 september tachtig jaar en laat nog altijd van zich horen. Muzikaal ben ik hem al jaren uit het oog verloren. Als ik in 1992 mijn eerste cd-speler koop is de single 'What God Wants' één van de eerste schijfjes die ik kan afspelen. Toch ben ik nooit een hele grote fan geweest van Waters' solo-werk, maar moet wel erkennen dat Pink Floyd ook nooit meer de oude is geworden zonder Waters. Ik zie hem nog het vaakst opduiken in video's op Youtube, veelal als gast in Amerikaanse talkshows waar hij uitspraken doet die nogal wat stof doen opwaaien. Met name zijn visie op het conflict tussen Israël en de Palestijnen en zijn houding heeft hem een paar fans gekost. Als ik hem dan weer eens zie oreren, zie ik niet een slecht geïnformeerde popmuzikant die staat te roeptoeteren. Ik zie dat vorige maand in Duitsland nog een concert is gecancelled omdat het stadsbestuur geen podium wil bieden aan een 'antisemiet'. In dezelfde maand houdt hij een speech voor de Verenigde Naties waarvan wordt gezegd dat het een opdracht was van Rusland. Hoe dan ook, Waters roept op tot vredesbesprekingen en staakt het vuren.

Waar hij zich op dit moment mee bezig houdt? Welnu, later dit jaar viert 'Dark Side Of The Moon' zijn vijftigste verjaardag en Waters is bezig om 'zijn' album opnieuw te produceren. De gitaarsolo's gaan ontbreken in de nieuwe versie en er komt gesproken woord op de plaat. Waters wil hiermee het spirituele meesterwerk afleveren dat hij altijd heeft willen maken. Hij smijt vervolgens met modder naar de andere leden met de opmerkingen dat het 'zijn' album is en dat zij geen kunstenaars zijn.