Singles round-up: oktober 7

Hoezo een verslaving? De gedachte dat het bijna drie weken geleden is dat ik voor het laatst singles heb gekocht, doet me het angstzweet uitbreken. Waarvoor zou ik angst hebben? Niet uit te leggen. De drang wordt alsmaar groter tot het moment komt waarop ik me niet langer meer kan inhouden: Ik moet en zal singles kopen! Het is bovendien een maand sinds ik bij De Tafel ben geweest en, jullie raden het al, daar ben ik vanavond geweest. Gecamoufleerd als 'een paar boodschapjes doen' naar mijn collega's en ja... ik heb een paar dingetjes in de stad. Dampvloeistoffen, een kistje sigaren, iets te eten voor vanavond, maar... uiteindelijk gaat het maar om één ding en dat is zwart goud scoren. Een bescheiden vangst van zeven singles maar wel genoeg voor een 'Singles round-up' en dus ga ik de laatste aanwinsten vanavond aan jullie voorstellen.

* Angel- Winter Song (Frankrijk, Casablanca, 1977)
Ik presenteer de singles andermaal in alfabetische volgorde en dat maakt dat Angel als eerste aan de beurt is. Hoezo een draak van een plaat? 'Winter Song' zélf heb ik altijd een leuk nummer gevonden. Het spijtige aan de plaat zijn de kerstbelletjes die maken dat de plaat 'not done' is in juni en natuurlijk The California Boys Choir wie ik niet bepaald hartelijk bedank voor hun bijdrage. Ik heb het niet zo op kinderkoren. Angel komt feitelijk uit dezelfde koker als Kiss. Beide brengen ze hun platen uit op Casablanca en zijn bovendien in de weer met make-up. Waar Kiss de 'hellraisers' zijn van de twee, daar probeert Angel haar engelen-uitstraling te handhaven met beduidend softere rock. Toch weten de heren Meadows, Giuffria en DiMino markante songs te schrijven en 'Winter Song' valt beslist in die categorie. Zelfs een grote kanshebber voor de 'Eindstreep' op maandag!

* Cher- If I Could Turn Back Time (Duitsland, Geffen, 1989)
Ik ben vanmorgen 'Afterglow' begonnen met dit nummer van Cher omdat ik 'Turn Back The Clock' van Johnny Hates Jazz reeds in 'Tuesday Night Music Club' had gedraaid. Vanavond tref ik de vinylsingle voor een euro en ik vind het vrij toepasselijk voor dit weekend. Nee, natuurlijk heeft dit nummer geen bal te maken met de klok een uur terug zetten. Het is een typisch geval van 'berouw komt naar de zonde' en verpakt in gelikte jaren tachtig-rock-sound. Leuk voor op een zaterdagavond en dus mag het mee in de tas.

* Julien Clerc- EP Hair (Frankrijk, Odeon, 1969)
Alles dat op het eerste gezicht 'interessant' lijkt, wordt apart gelegd. Daarna ben ik snel klaar. Deze EP van Julien Clerc zit dus bij in het feestpakket. Volgens 45cat de derde schijf voor Julien Clerc en het bevat drie Franse uitvoeringen van nummers uit de musical 'Hair'. Het trapt af met 'Manchester, England' en vervolgt met 'Oui, J'ai La Vie' dat 'I Ain't Got No, I Got Life' blijkt te zijn. Mijn meeste interesse gaat uit naar 'Laissons Entrer Le Soleil', de Franse 'Let The Sun Shine In'. Groovy? Mwah... Het is me allemaal iets té netjes. Geen scheurende fuzz-gitaren waar de Fransen erg scheutig mee waren in de late jaren zestig. Niet de mod-krakers waarop ik had gerekend. Het is nét de anderhalve euro waard...

* Ry Cooder- He'll Have To Go (NL, Reprise, 1976)
Ik moet bekennen dat ik nooit echt gecharmeerd ben geweest van Buena Vista Social Club. Misschien dat dit is geweest omdat opeens iedereen dat album geweldig vond en dat dit juist mensen waren waar ik in 1997 niet zoveel verbintenis mee wilde hebben. Toch is Ry Cooder een avonturier wiens levenswandel terug te horen is in zijn opnames. Vreemd te bedenken dat hij is begonnen bij Captain Beefheart's Magic Band. Dat Cooder ongetwijfeld ook in de studio was toen Captain Beefheart een geleende 'state of the art'-studiomicrofoon hardhandig aan zijn einde hielp voor het nummer 'Electricity'. Hetgeen erin resulteerde dat Beefheart nog jaren lang geld heeft moeten afdragen aan de eigenaar van de dure microfoon. Vanaf de vroege jaren zeventig staat Cooder op eigen benen en het grote publiek maakt in 1976 kennis met hem via het album 'Chicken Skin Music'. 'He'll Have To Go' is de single van het album. Een kwestie van lef: Een lied pakken dat anno 1976 nog zeer geliefd is door de uitvoering van Jim Reeves en het dan presenteren in een zonnige uitvoering als deze. Het is ook de kennismaking met accordeonist Flaco Jiminez. Veertig jaar later klinkt 'He'll Have To Go' nog altijd even 'fris' en sinds zijn album 'Chavez Ravine' (2006) ben ik Cooder weer iets gaan 'volgen' de laatste tijd.

* Enigma- Sadeness part I (Duitsland, Virgin, 1990)
Als broer Jelte in 1995 naar Denemarken verhuist, neem ik voor vijfentwintig gulden een zak cd-singles van hem over. Het zijn veelal nummers die hij al anders op cd heeft. 'Sadeness' van Enigma is één van de cd-singles. Sinds vanavond heb ik het ding ook op vinyl. Angel een draak? Enigma doet er niet voor onder! Gregoriaanse zang, new age-elementen en een vrij monotone beat... je moet er maar op komen. Enigma is een succesvol project geworden. Hoewel het een draak is en blijft, krijg ik ruim een kwart eeuw later nog altijd een glimlach rond de mond en daar gaat het per slot van rekening om?

* Genesis- No Son Of Mine (Duitsland, Virgin, 1991)
'Drie boeken of cd's voor een tientje'. Menig lezer zal de advertenties voor de geest kunnen halen... de lokkertjes waarmee ECI en Boek En Plaat nieuwe klanten trachtte binnen te krijgen. Ik zwicht voor het aanbod van Boek En Plaat en kies zo het debuutalbum van The Doors, 'I Can't Dance' van Genesis en een Nederlands woordenboek uit. The Doors heb ik helemaal grijs gedraaid, Genesis heb ik vaak opgezet vanwege 'Jesus Knows Me', een nummer dat ik zo goed als 'gemist' heb in 1991, maar dat ik in 1993 opeens erg leuk vind. Het woordenboek heb ik nauwelijks aangeraakt. Een paar jaar later voel ik me erin geluisd en word ik gedwongen tot een paar aankopen om vooral maar het 'kroonboek' te ontwijken. Nu zit ik dan toch zes-en-een-halve minuut ademloos te luisteren naar 'No Son Of Mine', een nummer dat ik vaak lijk te heb overgeslagen op de cd. Misschien omdat het begin heel erg als 'In The Air Tonight version 3' klinkt. Wederom een kanshebber voor maandag!

* Salt-n-Pepa- Let's Talk About Sex (België, FFRR, 1991)
Oh, wat kan ik het me nog goed herinneren! Ik ben een puber van zestien jaar en weet maar moeilijk een houding aan te nemen als ik dat ene woord hoor: Sex. Plotseling is het de zomer van 1991 en staat Salt-n-Pepa in de hitparade met 'Let's Talk About Sex' en is er ook nog 'I Wanna Sex You Up' van Color Me Badd. Het is de tijd dat ik vakantiewerk doe in de droogbloemen in Rutten. Radio 3 schalt over het veld en bij deze nummers is de sfeer altijd een beetje laconiek. We zijn immers allemaal van dezelfde leeftijd. Vanavond verschijnt dezelfde 'stoute' glimlach als ik deze single uit de bak trek. Natúúrlijk mag die mee! Het werd ook wel tijd dat ik iets gelukkiger zou zijn met een Salt-n-Pepa-single. Tot nu toe heb ik alleen 'Twist And Shout' en die is zo krom als een hoepel. Julien Clerc heeft 1,50 euro gekost, de rest een euro per stuk. Zo kun je voor zeven-en-een-halve euro nog steeds veel lol hebben...