Wat moet je anders op een vrijdagavond? Tot een paar maanden geleden is de vrijdag vooral de dag voor 'Van hit naar her', maar dat onderdeel is met 'Floorfillers' het graf in gegaan. Niet dat ik de 'nieuwe' muziek de rug heb toegekeerd, integendeel zelf! Toch ben ik sinds het afscheid van 'Floorfillers' niet meer up-to-date als het aankomt op veelbelovende single-acts. 'Afterglow' is meer op het gebied van de albums. Wie weet krijgt het ooit nog eens een vervolg maar ik zou het op dit moment even niet weten. De bus van 'Dodenrit' had alweer een paar keer de loods kunnen verlaten, maar ook hier heb ik momenteel mijn hoofd niet naar staan. Dan is 'Raddraaien' het meest passende. We zitten bijna op de helft van deze serie die ik vast in het nieuwe jaar ga besluiten. Vandaag een plaat die synoniem staat aan een etmaal. Iets van 'de eerste keer' dat nog vaak een herhaling zal krijgen, maar nimmer meer zo gaat voelen als deze eerste keer.
Donderdag 19 december 2007. Ik werk sinds een paar maanden bij de Dyka en heb het daar erg naar mijn zin. Ik heb een routine ontwikkeld door 's ochtends naar het bedrijf te lopen. Goed voor een paar liedjes vanaf de discman en de nodige sjekkies en ook vind ik het heerlijk om uit het werk naar huis te lopen. Met twee kilometer houdt het immers ook snel op. We hebben bedrijfskleding van de Dyka en in principe is op het bedrijf de mogelijkheid te verkleden, maar zelf kies ik ervoor om thuis al het klofje aan te trekken. De ochtend van donderdag 19 december gaat er iets extra mee in de rugzak. Goed ingepakt in plastic zakken in de rugtas om maar vooral niet de geur van pvc erin te krijgen. Als om half vijf de toeter gaat, begeef ik me naar het toilet. Het voelt zó raar aan om in nette kleding door de fabriek te lopen. Ik loop rechtstreeks naar het station en pak de eerste trein naar Zwolle. Ik wil eerst naar Plato. De duisternis is ingevallen en mijn oriëntatie is niet al te goed. Het kost me uren voordat ik de winkel vind. Ik koop een aantal cd's want dat doe ik in die tijd weer even. Dan ga ik 'dwalen'. Zwolle heeft een kerstmarkt, maar dat is niet aan mij besteed. Ik dwaal zo gezegd rond en zie opeens iets dat ik herken: Ik ben in de buurt van Diskid. Het blijkt te kloppen en tot mijn grote vreugde is hij open. Ik koop daar een flinke zwik singles waaronder 'Paradise Lost' van The Herd (1967). Daarna kijk ik nog even bij Minstrel (waar ik leer dat je het nóóit over Diskid moet hebben, de heren zijn compagnons geweest en niet bepaald liefdevol uiteengegaan). Bij Minstrel kaap ik de nieuwste van Samara Lubelski mee.
Het winterweer is vrij plotseling ingezet en voordat ik op de trein ben gestapt, heb ik bij de Blokker een muts en sjaal gekocht. Die kunnen meteen op. Terug in de trein naar Steenwijk steekt de vermoeidheid de kop op en ik schrik wakker als we in Steenwijk stoppen. Ik gris mijn tas en spring uit de trein. Als die weg rijdt, besef ik dat de muts en sjaal nog in het rek liggen. Het is nog redelijk vroeg op de avond en ik heb mezelf een drankje beloofd bij thuiskomst. Zo ga ik naar het café dat even iets van een stamkroeg zal worden, maar waar de naam me op dit moment niet te binnen wil schieten. In het café is het feest en buiten de vele biertjes om passeren ook een paar likeurtjes de revue. Ik stap aardig over een been als ik naar huis loop. De volgende dag is de laatste werkdag voor de kerstvakantie. 's Ochtends moeten we de afdeling opruimen en 's avonds is een jaarafsluiting in de schouwburg met onbeperkt eten en drinken na afloop. Ik moet om half acht beginnen, maar... tot mijn grote schrik word ik pas om elf uur wakker. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, maar ja... je doet er niks aan. Ik bel mijn consulent bij Noordwestgroep. Het is altijd al een uitstekende kerel geweest en dat is hij nu ook. Hij hoort mijn verhaal aan en begint te lachen. ,,Dan heb je het wel nodig gehad", merkt hij op. Toch schaam ik me kapot en laat weten nu onmogelijk naar het kerstfeest te kunnen. ,,Hoezo dat? Omdat jij je een keer hebt verslapen?". Ja maar, net deze ochtend... ,,Luister Gerrit, er zijn vanavond mensen die het gratis eten minder verdienen dan jou. Jij gaat er gewoon naartoe!". Dat doe ik dan ook. Ik ben het 'toeval' eigenlijk best dankbaar want als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is dat het opruimen van de afdeling. Het jaar daarop heb ik de mazzel dat ik in de ziektewet zit en ook dan geniet ik van het kerstfeest!
's Middags begint met de gekochte platen van de voorgaande avond. Intussen douchen en nette kleding aan. Als ik later op de middag het huis verlaat, schreeuwt iemand 'vuile emo' naar mij. Er is me vaker iets toe geroepen en met name in Steenwijk, maar toch is dit de enige keer dat ik ben 'uitgescholden' voor een 'emo'. Ik presteer het zelfs om ietsje té laat te arriveren voor de speeches en ik zie jaloerse blikken van collega's die wél het hele verhaal hebben moeten aanhoren. Natuurlijk zijn die avond een paar opmerkingen gemaakt over mijn verslapen, maar geen klanken als 'niet op het werk en toch vreten' heb ik niet gehoord. In de maanden erna zal het verslapen een probleem worden dat ik niet in de hand kan houden. In maart 2008 is het zover dat ik mag deelnemen aan een experiment: Een 'extra' dienst van twee tot half elf 's avonds. Hoewel ik goed mijn best heb gedaan, blijkt het toch niet rendabel te zijn en in juni ga ik de ploegendienst in. Vanaf dat moment gaat de alcohol ook meer en meer een rol spelen ten opzichte van het werk. Ik zit in deze maanden bij beide ploegen. De eerste voorman is een 'softie' die zich heel gemakkelijk om de tuin laat leiden. Geregeld voel ik mezelf duizelig op maandagochtend en stuurt hij me naar huis. Als het erg warm is, heeft hij ook alle begrip voor de duizeligheid. De tweede voorman prikt hier dwars doorheen. Als ik op het laatst té vaak arriveer na een wilde nacht ervoor, dwingt hij me op het werk te blijven en desnoods maar vier uren uit mijn neus te eten. Uiteindelijk ben ik hem het meest dankbaar want hij legt het 'probleem' bloot. Een maand na zijn 'straf' zet ik een punt achter de drankjes.
En zo heb ik dus niets verteld over The Herd? Volgens mij heb ik hun verhaal al eens eerder gedaan. Jawel: 24 juli 2015. Ik moet bekennen dat ik 'Paradise Lost' niet de beste single vind van The Herd, daarvoor blijf ik bij 'From The Underworld' en 'I Don't Want Our Loving To Die'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten