Eindstreep: november 2021

Het is precies zoals ik een week geleden heb beloofd: Komende dinsdag zit ik op dertig berichten. In december mag ik mezelf weer zien te herpakken want dat is doorgaans een drukke maand. Morgen of donderdag ga ik aan de slag met de Blauwe Bak Top 100 en omdat de Week Spot uit de onderste 18 afkomstig moet zijn, kan ik deze niet eerder kiezen als wanneer de lijst compleet is. Komend weekeinde wil ik los gaan met de eerste twee afleveringen en vervolgens iedere vrijdag, zaterdag en zondag tot en met kerst. Of de nummer 1 moet onverhoopt geen Week Spot zijn geweest, dan volgt de nummer 1 immers op dinsdag. Dat is allemaal nog een hele tijd vooruit en eerst moest ik maar een streep zetten onder de singles die ik deze maand heb gekocht. Ik wil ook nog even het aantal Blauwe Bak-singles voor jullie uitrekenen, maar nee... dat kan ik ook in een Top 100-bericht kwijt. Aan de hand van de berichten hier raak ik in de war met tellen. Een ruwe schatting komt uit op ongeveer 300 singles voor de Blauwe Bak. Laat me nu eerst concentreren op de maand dat ik het 'rustiger aan' zou doen met platen kopen en jullie ontvangen maar liefst twee top tien-lijstjes.

Ik zie nu dat ik nog net onder het aantal van vorige maand ben gebleven. In oktober heb ik 130 gekocht en deze maand zou ik op 125 uitkomen. Vijf uit voorgaande maanden reken ik niet mee omdat die nog onderweg zijn. Twee daarvan heb ik daadwerkelijk in november afgerekend, de rest al in voorliggende maanden. De Blauwe Bak is deze maand de feitelijke winnaar maar dat heeft er ook veel mee te maken dat ik nogal wat dubbele singles en upgrades heb gekocht voor de gele bakken. Ik tel 48 voor de Blauwe Bak en 39 voor de gele. Ruim 31 singles reken ik als 'dubbel' hoewel daarbij bijvoorbeeld ook de originele persing van Big Wheel zit. Als ik een heruitgave heb en het origineel koop, wil ik deze nog wel eens rekenen tot een nieuwe aanschaf. Daarin ben ik niet altijd even consistent en dat geef ik ruiterlijk toe. Ik begin eerst met de top 10 uit de Gele Bak-singles.

1. Stealin' - Uriah Heep

2. Look Back America - The Buoys

3. Thunder Island - Jay Ferguson

4. A Day Begins - Greenfield & Cook

5. Metal Guru - T.Rex

6. Souvenir - Orchestral Manoeuvres In The Dark

7. Paper Plane - Status Quo

8. Be Mine - The Tremeloes

9. Hi Hi Hazel - The Troggs

10. Looking For Clues - Robert Palmer

Tot slot de top tien van de Blauwe Bak-singles. Deze is even spannend als het samenstellen van de Blauwe Bak en ik vermoed dat die laatste flink wat tijd in beslag gaat nemen. Ik heb het nadeel dat ik geen 'Vakantiemixen' heb gehad waardoor ik een flink aantal platen zal moeten draaien om een besluit te maken over de lijst. Dat doe ik dan weer niet bij het samenstellen van de 'Eindstreep'. Ik denk dat ik wel tevreden kan zijn met de volgende lijst.

1. Win Your Love - Billy Jones

2. When I See Your Smile - Realside

3. Plastic Man - The Real Thing

4. More Than Just Friends - The Jackson Sisters

5. Dido - Names & Faces

6. Everything's Wrong - Chubby Checker

7. All Purpose Love - The Village Choir featuring Lee McDonald

8. Baby I Love You - Aretha Franklin

9. Give A Little Love - Rupert Blaize

10. Melting Pot - Booker T. & The MG's

Afscheid van York (en George)

Sinds eind 2017 ben ik op Soul-xotica geregeld twintig jaar terug in de tijd gegaan. Het begint met de avonturen op Ruigoord en gaat via de eerste zware periode in York naar Mossley. Vervolgens volgen jullie me naar De Bilt en uiteindelijk zit ik in 2001 in Tuk. Daar is dan weer niet zoveel over te vertellen. In mei of juni heb ik nog eens het verhaaltje gedaan over de muskusrat in Ulvenhout en daarvoor heb ik nog iets geschreven over de 'monstertocht' van Tuk naar Mossley en weer terug. Sinds augustus accepteer ik Tuk weer als mijn thuishaven hoewel het kort daarop even helemaal mis gaat. Ik ken mezelf bijna niet, maar ik ben echt even een ongeleid projectiel aan het worden. In oktober gooi ik ditmaal radicaal het haar eraf. En zo zijn we onderweg naar deze dag in 2001, de 29e november. Ik weet niet of het nieuws in Nederland een even grote schok teweeg heeft gebracht als in Engeland, maar waar was jij toen je hoorde van het overlijden van George Harrison? Ik hoef daar geen seconde over na te denken:: Ik ben op 29 november 2001 in York. Wat achteraf gezien zal blijken als de allerlaatste keer dat ik de stad bezoek. Het trieste jubileum van George is het gesprek van de dag op de sociale media en dat inspireert mij om nog eens terug te kijken naar de allerlaatste vakantie in York. Een uitstapje met heel veel gemengde gevoelens.

Het bezoek aan York tijdens de 'monstertocht' is legendarisch geweest. Van de eerste strooptocht naar platen en paar pints in de Snickleway Inn via de kerk en brunch bij Jim naar het weerzien met Father Stephan. De man die me in februari 1998 van de straat heeft geplukt en me tijdelijk onderdak heeft gegeven. Als ik op woensdagmorgen op de fiets stap richting Hull is het alsof ik op een wolkje zit. Als ik een lekke band krijg bij Shiptonthorpe kan ik me niet druk maken, ik weet dat het allemaal goed gaat komen. Hoewel het moeilijk te vergelijken is met enkele uitspattingen in augustus en september 2001 blijf ik de rest van de tijd op het wolkje zitten. Naar York toe is het de meest praktische weg om van Rotterdam naar Hull te gaan per boot. Daar maak ik al jaren gebruik van. Ik ga in april 2002 mijn 27e verjaardag vieren en reis nog altijd tegen 'studententarief'. Dat loopt tot je 27e levensjaar en dus kan ik nog één keer voordelig naar Hull reizen. Ik hoef ditmaal geen geld te sparen voor accommodatie want ik kan zo lang bij Father blijven als dat ik maar wil. Ik geloof dat het uiteindelijk een anderhalve week is geworden. De heenweg is weer een drama. Het is alsof het schip naar Hull tegen de stroom in gaat en bij de minste wind laat dat het gevaarte schommelen op het water. Het is mijn eerste keer op de 'Pride Of Rotterdam', het hagelnieuwe schip, en heb de mazzel dat niemand anders gebruik wenst te maken van mijn kamer. Lekker veel privacy dus!

Mijn gastheer staat me op te wachten in Hull en ik rij met hem mee naar York. Ik weet niet precies meer te herinneren wat ik allemaal heb uitgehaald in deze week. Ik weet alleen dat ik tweemaal naar een concert ben geweest van Gypsy Bill en dat ik op verschillende momenten platen heb gekocht. Voor enkele platen heb ik geen plek en die moet ik uiteindelijk achterlaten. Hij heeft echter wel een verrassing voor me in petto: Hij wil een dag naar Whitby en dan mag ik mee. Ik heb nog nooit van Whitby gehoord maar dan begint hij erover te vertellen en dan klinkt het mij wel idyllisch in de oren. Whitby is een kustplaatsje met een abdij op een heuvel. Vanaf Whitby zijn het precies 199 treden naar de abdij. Een andere vriend krijgt hier lucht van en wil ook graag mee. Hem ken ik van de eerste dag dat ik bij Father Stephan terecht ben gekomen. Hij is een fiks aantal jaren ouder dan mij en om mij ook van passend gezelschap te voorzien, nodigt hij een hele jonge knaap uit. Dat blijkt echter niet bepaald het type te zijn waarmee ik een dagje onder de pannen zou willen zijn en bovendien botert het niet tussen de jonge knaap en de oudere vriend. Ik zit daar dan weer tussenin.

De dag begint erg vreemd. Father geeft me een trui die ik moet aantrekken. Ik kijk hem vol verbazing aan want hij is niet een beetje lelijk. 'Doe nou maar, het is stervenskoud bovenop de heuvel'. Ik trek het aan en begin meteen al peentjes te zweten. Ook heeft hij handschoenen en een muts gekocht voor mij. De heenweg is nog best gezellig. Father kent de omgeving op zijn duimpje en laat ons een paar mooie plekken zien. Zo rijden we door het dorpje dat is gebruikt voor de tv-serie Emmerdale compleet met de nog aanwezige decors van voorgevels van niet-bestaande huizen. In Whitby zitten we aan de kust en ik begin het nut van de trui al iets beter te begrijpen. We gaan een pub in voor een versnapering en zetten ons daarna schrap voor de 199 treden. Bij de zeventigste ben ik al gelukkig dat ik de trui heb aanvaard en trek de muts steviger over mijn oren. De andere knaap wordt per trede meer vervelend en van de abdij heb ik uiteindelijk weinig gezien. Father heeft later nog iets voor ons in petto. Een pittoresk kustplaatsje met een hemels uitzicht. Ik meen het: Ik had daar de rest van de vakantie wel willen zitten. In plaats daarvan krijgen de twee andere heerschappen nu pas echt ruzie en dat terwijl ik net zo geniet van de rust van de golven en de ondergaande zon. Het is nog anderhalf uur rijden tot York en de sfeer is grimmig.

Ik wil niet té diep in gaan op de materie vooral omdat ik hem liever anders herinner. Feit is wel dat ik gedurende dit verblijf ergens achter kom waar ik dan zwaar in teleurgesteld ben. Dat legt een domper op de vakantie. Een vakantie die op meerdere vlakken warrig is. Hoewel we tot en met 2013 regelmatig contact hebben gehouden, ben ik nooit meer naar York gegaan. Het duurdere tarief met de veerboot ligt daar nog het meeste aan ten grondslag, maar na deze vakantie heb ik ook niet meer zoveel te zoeken in York. Ik zit in zijn woonkamer als ik op het nieuws hoor dat George Harrison is overleden. 's Avonds neem ik afscheid van een lieve vriendin, iemand die er ook bij was toen ik in 1998 op straat kwam te staan. Zij is in 2001 al geruime tijd ernstig ziek en zal niet beter worden. We praten gezellig en nemen afscheid met een hele dikke knuffel.

Op de laatste dag brengt hij me terug naar Hull. Omdat hij nog een andere afspraak heeft, eindigt de reis in het centrum van Hull. Daar vermaak ik me met een kringloopwinkel en een pub. 's Avonds ga ik op de boot terug naar Rotterdam. De zaterdag reis ik via Breda en Ulvenhout en betaal in de laatste plaats mijn schuld bij het café en neem de laptop mee die daar staat als onderpand. Ik zal in mei 2002 nog heel even terug komen naar Ulvenhout. In 2010 is het café al verdwenen.

En hoe zou het zijn met Father Stephan? Geen flauw idee. Ik heb wel zijn telefoonnummer maar durf niet te bellen, ook uit schaamte. Sinds 2013 ligt zijn Facebook-account er doods bij. Toch ontdek ik een minuut geleden dat hij nog altijd 'alive and kicking' is, dankzij een ingezonden brief in een lokale krant. Gedateerd op 2 augustus 2021. Daar ga ik meteen een stuk beter van slapen...

Het zilveren goud: november 1996 deel II

Omdat ik gedurende de zomer ergens een bericht heb 'gemorst' en intussen nog een paar titels zijn toegevoegd of weggehaald, heb ik een aantal platen 'over'. Het oorspronkelijke idee is om in de novembermaand vier afleveringen te doen van elk acht singles. Dat dit uiteindelijk twee afleveringen van elk zestien zou worden, wist ik evenmin te voorspellen. Ik ga zeer binnenkort aan de slag met 'Het zilveren goud' over 1997 en eigenlijk verwacht ik eenzelfde opzet als bij 1996. Als ik tijd heb (...) is het best aardig om iedere week een aflevering te doen. Ik schat in dat ik nog genoeg 'oude' singles heb (die ik vóór 1998 heb gekocht) om de maanden zonder verse singles op te vullen. In de zomer van 1997 koop ik een hele grote partij singles die ik nog steeds wel herken. Met name de periode januari tot en met mei kan ik me echter weer niet heugen dat ik singles heb gekocht. Ik ben dan even meer georiënteerd op de cd. Qua verhaaltjes is het allerminst bezwaarlijk om terug in de tijd te gaan. Waar 1996 al enigszins een 'hippiejaar' is voor mij, daar krijgt het zo mogelijk in 1997 een nog steviger beeld. Met Ruigoord, deelname aan een kraakactie en een eventueel vertrek naar Engeland als gevolg. In november 1996 lijkt dat nog mijlenver weg. Ik zou er erg aan hebben lopen twijfelen of mijn Meester dergelijke acties zou goed keuren want in november 1996 ben ik in den Here en dat zal de komende tijd alleen maar extremer worden.

Ik geloof ('pun not intended') dat ik het wel vaker heb uitgelegd, maar nog maar eens in het kort. Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed. Dat wil zeggen: De noordelijke variant. Waar Gereformeerd beneden de grote rivieren het 'light'-geloof is daar is het in Friesland precies andersom. Eens per zondag is genoeg en we mogen gerust eens snipperen maar als vader zegt dat we de volgende dag naar de kerk gaan, is er niemand die er tegenin durft te gaan. Tot onze veertiende verjaardag is het een verplichting, daarna worden we 'vrij' gelaten. Mijn ouders hebben een score van 50/50. Mijn oudste broer en zus gaan door voor belijdenis waar mijn andere broer en ik voor het nachtleven en uitslapen op zondagmorgen gaan. Van 1991 tot en met 1995 zie ik nauwelijks een kerk van binnen en vooral in de laatste jaren is het goedkoop scoren in het dorp om een beetje te rebelleren tegen de kerk. Op 2 mei 1996 vind ik al de eerste rust, vier maanden later kom ik wel erg opgetogen terug van een Youth For Christ-feest in Sneek. Dat is vandaag dan het startpunt. De Youth For Christ heeft al enige jaren een pand tot haar beschikking. Dat is op enkele werkdagen 's middags geopend en ook op zaterdagavond. Op de menukaart staan alcoholvrij bier, frisdrank en koffie en thee. En er staat een tosti-ijzer voor de inwendige mens. Een klein barretje, een pooltafel en in de hoek de koopwaar van de lokale gospelrock-dealer. Christelijke popmuziek voert dan ook de boventoon in Het Pakhuis. Ik ben er voor die tijd al een paar keer geweest, maar zeker na de manifestatie in de Veemarkthal gaat het meer een geregeld uitstapje worden. De pooltafel is een fijn excuus want dit spel zal ik in de loop van 1997 flink onder de knie krijgen. Ook heeft het een gebedsavond op dinsdag maar daar ga ik pas in 1997 aan mee doen.

Vrienden maken gaat me aardig goed af. Ik ontmoet meteen een oud-klasgenote van de LEAO. Hoewel? Er staat me iets van bij dat ze zelfs nog even het KMBO heeft gedaan. In die tijd is zij nogal gesloten en ben ik niet bepaald de meest populaire gast in de klas. We hebben dus niet tot nauwelijks contact. Deze is als een blad aan een boom omgeslagen. Ze kwettert nu de oren van je kop, maar ik kan er goed tegen. Nu hebben we het in Het Pakhuis niet alleen maar over God en geloof, maar is er ook ruimte voor plezier zolang het geen grens over gaat. Dat er geen alcohol wordt geschonken is op dat moment geen probleem. Ik ga in deze jaren altijd een maand (of soms langer) van de drank af en dat bevalt me uitstekend. Youth For Christ is interkerkelijk. Dat wil zeggen: De religieuze achtergrond is niet belangrijk voor bezoek en dus is het een allegaartje van verschillende kerken. Dat maakt dat ik nog enige tijd 'zoek' naar een juiste kerk, 'reli-shoppen' heet dat, omdat er altijd wel een kerk is waar een vriend of vriendin bij zit. Toch komt het er aardig snel op neer dat de meeste bezoekers zijn van een evangelische gemeente. De beschrijving klinkt goed en het maakt me nieuwsgierig, maar ik sta nog niet in de startblokken voor een kerkdienst.

Het zal ergens rond deze tijd zijn geweest in 1996. Er moet in dat geval onlangs een meisje jarig zijn geweest en ik schat dat ze ergens midden in de veertig moet zijn. Zij geeft in 1996 een verjaardagsfuifje. Ik ben sinds mensenheugenis niet op een fuifje geweest, anders dan zitten op bierkratten en zelfbediening. De familie (met een leger aan niet onknappe dochters, volgens mijn herinnering) heeft een royale woonkamer. De lofprijzingsmuziek op de cd staat zacht genoeg om het niet te horen. Van moeder is geen spoor te bekennen maar vader zit midden op de bank. Je ontkomt niet aan hem. Hij heeft natuurlijk zijn oog laten vallen op de 'new kid in town' met het lange haar en, volgens de overlevering, uit de wereld van de heavy metal. O ja, je mag slechts één biertje mét alcohol hebben en daarna is het verplicht aan de fris. Ik ben dan nog steeds op de alcoholvrije toer en dus opnieuw weer geen bezwaar. Ik raak in gesprek met de vader en hij doet één grote reclamecampagne voor de evangelische gemeenschap. Als ik naar huis fiets, is mijn interesse gewekt. Als het een beetje mee zit, kan ik wellicht woensdag al het resultaat vertellen?

2620 Wals Uit De Serenade Van Strijkers - Het Amsterdams Kamerorkest o.l.v. André Rieu (NL, CNR, 1969)
2621 Bloemen Aan Moeder - Ria Roda (NL, Philips, 1959)
2622 Kenn Ein Land - Ronny (Duitsland, Telefunken, 1964)
2623 Darling Good Night - Ronny (Duitsland, Telefunken, 1964)
2624 Hernando's Hideaway - Sam (US, Bell, 1957)
2625 Petite Fleur - Peter Schilperoort (NL, Fontana, 1959)
2626 Mexico - Willy Schobben (NL, Artone, 1962)
2627 Java - Willy Schobben (NL, Artone, 1964)
2628 Bummel-Jenka - Willy Schobben (NL, Artone, 1965)
2629 EP Die Beschwipste Hit-Parade - Der Schräge Otto (Duitsland, Polydor, 1964)
2630 You Must Go On, You Can Go On - Senton (NL, Sonopresse, 1963)
2631 Puppet On A String - Sandie Shaw (UK, Pye, 1967, re: 1978)
2632 Sir Henry's March - Sir Henry's Orchestra (NL, Hansa, 1965)
2633 Dominiek - Zuster Glimlach (Soeur Sourire) (NL, Philips, 1964)
2634 Mijn Discotheek - Wim Sonneveld (NL, CCGC, 1962)
2635 Es Fällt Mir So Schwer - Bobby Solo (Duitsland, CBS, 1966)

Alleen Sandie Shaw brengt kopzorgen met zich mee. Er staat me iets van bij dat ik de plaat in 1993 heb gekocht, maar dan ook weer niet. In de zomer van 1994 schaf ik 'Girl Don't Come' van Sandie Shaw aan tijdens mijn vakantie in Limburg en laat deze pardoes in een café in Maastricht liggen. Ik heb deze van Sandie alleen gekocht vanwege 'Girl Don't Come' op de keerzijde, dus dat is een groot vraagteken voor mij. Ik durf te wedden dat ik nog nooit van André Rieu heb gehoord als ik de single in een partij overneem. Anno 1996 is dat dus wel een novelty geworden. 'Darling Good Night' van Ronny zit in een ander hoesje. Sam blijkt de b-kant te zijn van 'Love Me To Pieces' van Janet Eden. De EP van Crazy Otto (hier in het Duits gespeld) is gemaakt voor een platenclub. Geen idee wat voor muziek er staat op de flexidisc en ik ga er mijn lieve naald ook niet aan wagen. Senton is een geriatrisch preparaat en garandeert de klant 'om oud te worden zonder oud te zijn'. Ik heb wel eens gehoord dat een farmaceut inmiddels met méér dan een flexidisc moet komen om haar producten in de recepten van een arts te krijgen. Sir Henry koop ik in 1990 al eens zonder hoesje. Het heeft duidelijk niets te maken met Sir Henry & The Butlers van 'Camp'. Ik hou 'Dominiek' bij de EP van Soeur Sourire, maar uiteraard is dit de Nederlandse vertaling inclusief vertaling van de naam.

In de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' zitten een paar singles waar ik zeker van ben dat ik ze in december 1996 heb gekocht, maar verder is het vooral weer de oude meuk.

Singles round-up: november 16

Vier keer achtereen op een dag publiceren, is wat té hoog gegrepen en bovendien wil ik het ook zien te voorkomen. Dus moet ik er een nachtje over slapen en kan ik alsnog de laatste 'Singles round-up' van deze maand aan jullie voorstellen. Ook hier weer enkele 'dubbele' singles en een aantal die ik eerder in handen heb gehad. De plaatjes kosten dan nog 2,50 euro en dat vind ik een beetje gortig voor schijfjes die ik reeds in de Engelse persing in de Blauwe Bak heb staan. Voor een euro mogen ze mee! In deze greep ook een 'droomplaat'. Ik zweer jullie dat het nummer die dag niet op de radio is gedraaid en evenmin in de winkel zélf, maar op een gegeven ogenblik is het plaatje niet uit mijn hoofd te krijgen en hoop ik stiekem dat ik hem daar ga tegenkomen. Telepathie kan een gek ding zijn? Dinsdag mag ik mezelf eerst schrap zetten voor de 'Eindstreep' en wellicht dat dit weer een Gele en Blauwe Bak-versie wordt. In het laatste geval zitten ze wel samen in een bericht. Ik vermoed dat ik woensdagavond ga zitten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Van 300 platen meer dan de helft aan de kant schuiven en uit 150 favorieten een top 100 samenstellen. Dat gaat pijn doen! Maar nu eerst de laatste negen van deze maand. Vergeet de asterisken, alleen Uriah Heep heb ik vrijdag gekocht en de rest woensdag.

* The Tremeloes- Be Mine (NL, CBS, 1967)
* The Tremeloes- Right Wheel, Left Hammer, Sham (NL, CBS, 1971)
'Silence Is Golden' ligt er ook nog, maar die is me in een té slechte staat. Ik denk dat ik de single nog altijd niet heb. Het fotohoesje heb ik echter al sinds 1990 in de bakken staan. In de late jaren zestig neemt The Tremeloes vooral Engelse vertalingen (of ik vermoed eerder hertalingen) op van Italiaanse succesnummers. Dat is op zichzelf niet uniek want zowel The Tremeloes als onze eigen Ben Cramer kiezen op een bepaald moment voor hetzelfde Italiaanse nummer. 'Zai Zai Zai' wordt een hit in ons land en 'Suddenly You Love Me' niet. Dat is het verschil. Ook 'Be Mine' komt niet verder dan de Tipparade. Het liedje heet eigenlijk 'Mi Segurai'. Ik verwacht brallerige bubblegum in de sfeer van 'Even The Bad Times Are Good', maar dit neigt meer naar The Ivy League en onze eigen Buffoons. Een sfeervol nummer met fraaie harmoniezang. 'Right Wheel, Left Hammer, Sham'  heb ik vrijdagavond al in de show gedraaid. Dat is het moment dat de hitgevoelige producers zijn verdwenen alsook de kappers en scheerapparaten. Waar The Tremeloes eerder nog wel eens 'experimenteel' wilde doen op b-kanten en elpees, evenals The Marmalade, daar is 'Right Wheel' gewoon een uitstekende rocksong met heavy gitaar. Als ik al op zoek was naar een groot contrast tussen verschillende opnames van The Tremeloes, dan heb ik bij deze de jackpot getrokken.

* T.Rex- Metal Guru (NL, Ariola, 1972)
* T.Rex- 20th Century Boy (Duitsland, Ariola, 1973)
Ik ga mijn collega-presentatoren zeker niet afvallen, maar onze seventies-show op vrijdagavond is een beetje eenkennig. Steevast 'een van de twee nummers die T.Rex heeft gemaakt' en vaak is dat 'Bang-A-Gong' want de beste man kom uit Amerika. Wij noemen dat nummer namelijk 'Get It On'. In Engeland wordt je bijna dood geslagen met T.Rex-singles, in Nederland ligt dat ietsje anders. Ik heb vooral een zwak voor de Ariola-singles die hier zijn uitgebracht. 'Metal Guru' ontbreekt nog helemaal in de verzameling terwijl ik van '20th Century Boy' nu drie verschillende persingen heb: De Engelse en de Franse (beide op het EMI Marc-label) en nu dan de Duitse Ariola. Ik moet toegeven dat het vooral voor de collectie is.

* The Tymes- Someway Somehow I'm Keepin' You (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Mark biedt deze single van The Tymes geregeld aan en in de Engelse persing. Ik ben ontzettend gelukkig dat ik de Engelse promo in handen heb gekregen. Hierop staat een langere versie op de b-kant welke nergens anders is uitgegeven. De lange versie staat een jaar geleden hoog in de Blauwe Bak Top 100. De normale single-versie is een stuk korter maar niets minder. Het is nog altijd een klein mysterie. 'Someway' is de directe opvolger van 'Ms. Grace', een gigantische hit in Engeland. Vreemd genoeg valt de opvolger tussen wal en schip en bereikt de tweede opvolger een routinematige positie in de Engelse hitlijst. Deze Duitse komt uiteraard ten goede aan de jaren zeventig-bak want de Engelse blijft in de Blauwe Bak.

* Uriah Heep- Stealin' (NL, Island, 1973)
Hier hebben we hem dan! Ik heb 'Stealin' even ervoor wel gehoord, maar dat kan dagen geleden zijn indien niet een week. Ik heb net mijn nieuwe mp3-speler gekocht als ik besluit een surrogaat voor de iPod te maken. Ik zet dus complete albums op de speler, maar anders dan bij een iPod, gooit 'nnze' speler de nummers meteen dwars door elkaar. Ik heb op Bol precies zo'n stick gezien als de oude en ga deze later vandaag bestellen. Deze is dan voor de radioshows en mixen en dan plemp ik de andere vol met losse nummers. Maar goed... 'Stealin' speelt op een woensdagmiddag in mijn hoofd, maar waarom...? Ik kom niet tot nauwelijks singles tegen van Uriah Heep en heb nog geen single gezien in de winkel die de kant van de hardrock uitwijst. Dan hou ik vrijdag deze in handen. Van dezelfde eigenaar als de Status Quo-singles en dus weer met het ontsierende plakband, hoewel de plaat in een puike staat is. Ik hou van liedjes die blijven groeien totdat een climax wordt bereikt. Dan ben je bij 'Stealin' aan het goede adres en zeker in de geknipte single-versie.

* Anita Ward- Don't Drop My Love (NL, TK, 1979)
Nederland heeft het wel goed bekeken met Anita Ward hoewel het ook hier geen zoden aan de dijk heeft gezet. In Engeland kiest men voor 'Spoiled By Your Love' als de opvolger van 'Ring My Bell'. Een kapitale fout want natuurlijk willen de fans nóg een disco-stamper horen van mevrouw Ward. In Nederland eindigt 'Spoiled' op de b-kant. Als ik de Engelse persing koop, weet ik overigens nog niet dat het een b-kant is geweest in Nederland en redelijk voordelig te bemachtigen is. Hoe dan ook: De Engelse blijft in de Blauwe Bak en 'Don't Drop My Love' mag ons op een zondagavond vermaken.

* Al Wilson- La La Peace Song (NL, Polydor, 1974)
De man wordt in de Northern Soul uitgespuugd vanwege 'The Snake', maar in de midden jaren zeventig levert de man enkele platen van grote klasse af. 'Show And Tell' uit 1973 is daarvan de absolute winnaar. Ik zie eens de b-kant van 'La La Peace Song' geadverteerd als 'bijna net zo goed als Show' maar ik moet bekennen dat 'Keep On Lovin' You' gewoon een stuk minder is. De Amerikaanse persing staat in de Blauwe Bak en deze mag Anita Ward en The Tymes achterna in de jaren zeventig-bak.

* Stevie Wonder- A Place In The Sun (NL, Tamla Motown, 1966)
Voor deze prijs kan ik hem niet laten liggen en onderweg naar huis bedenk ik me dat ik de plaat nog niet heb. Toch staan de meeste Stevie Wonder-platen bij mij gewoon in de jaren zestig, zeventig en tachtig met enkel een uitzondering voor 'I Ain't Gonna Stand For It' omdat het 'Knocks Me Off My Feet' op de keerzijde heeft. 'Place' is dan ook bedoeld voor de jaren zestig-bak want het is me allemaal erg poppy.

Ik ga straks de bakken klaar zoeken voor 'The Vinyl Countdown' van vanavond en ga dan ook een foto nemen voor 'Het zilveren goud'. Dat bericht zou later vandaag moeten volgen. Het 'verhaal' is immers in een zondagse stemming.

Singles round-up: november 15

Niet alleen zit ik na deze vier berichten op schema, ook kan ik de laatste soulvolle titels toevoegen aan de lijst voor 'Do The 45' van vanavond. We komen nu terecht in de twee afleveringen met ook singles die ik woensdag heb gekocht. Ik trap eigenlijk ook meteen af met een reden om nog even terug te fietsen langs de winkel. Woensdag ben ik er nog niet zeker van, maar ik heb voor een euro niets te verliezen. Ik schenk opnieuw een kop koffie in en ga er weer eens goed voor zitten. De asterisk achter een plaat betekent dat ik hem woensdag heb gekocht.

* The Shoes- Na-Na-Na (NL, Polydor, 1967) (*)
* The Shoes- Don't You Cry For A Girl (NL, Polydor, 1968)
In augustus (of heel begin september) 1991 bezoek ik de vlooienmarkt in Sneek en ga deze dag de nummer 500 in de verzameling aanschaffen. Na aanschaf en naast de kaartenbak moet ik besluiten welke plaat de 500e wordt. Ik twijfel tussen The Shoes en 'Goodbye' van Mary Hopkin en het wordt de laatste. Overigens heb ik The Shoes dan gekocht met het lege hoesje van 'After All' uit 1970. De single draait op zichzelf best goed, ook al heeft het een 'edge warp'. Nu wil ik opeens sentimenteel doen over dat oude exemplaar en deze mét fotohoes voor een euro laten liggen? De plaat wordt gewoon in zijn geheel vervangen want deze klinkt niets minder dan het oude exemplaar. 'Na-Na-Na' heb ik in 1994 gekocht en deze heeft een zware tijd achter de rug bij een discotheek in Steenwijk. Hij zou met fotohoes het mooiste zijn geweest, maar ach... zo met het witte 'hartje' is het al genoeg een 'upgrade'. Het Negram-hoesje kan ik vast nog wel gebruiken voor een andere single.

* Percy Sledge- Love Me Tender (Duitsland, Atlantic, 1967) (*)
Van Percy kan ik voorlopig ook even niet genoeg krijgen. Hier doet hij het succes van Elvis nog eens dunnetjes over. Qua stem zit hij een octaaf hoger dan Elvis terwijl ook Percy best kan bulderen. 'Treasures are always on the flipside', gaat ook hier op. 'What Am I Living For' is lekker klagerige Southern Soul waar Percy patent op heeft. Voor deze kant mag het uiteraard in de Blauwe Bak, maar dat zal geen verrassing zijn?

* Soft Cell- What! (NL, Vertigo, 1982) (*)
Ik schiet in een hartelijke lach als ik deze zie liggen. In bijna ieder genre heb ik wel een plaat waar ik nóóit genoeg van kan krijgen, maar ook altijd wel eentje waar ik van walg. In de Northern Soul zijn er maar weinig platen die ik echt niet kan aanhoren. Ik heb een paar jaar geleden op een zwak moment nog 'Stay With Me Baby' van Lorraine Ellison gekocht en dat heeft gelukkig een ietwat interessante keerzijde, hoewel het vooral Ellison's capriolen is welke maakt dat ik de plaat het liefste in de container gooi. En dan is er nog 'What' van Judy Street. Wat? Ja, ik begrijp erg goed dat jullie nog nooit hebben gehoord van Judy Street en 'What'. Het is een héle grote klassieker in de Engelse Northern Soul, maar gelukkig helemaal aan Nederland voorbij gegaan. H.B. Barnum kan best goede nummers schrijven en misschien dat 'What' op zichzelf ook best een goed nummer is. Het nadeel heet vooral Judy Street, ook al heeft dat de liefde voor het nummer voorgoed verziekt. Er is immers ook een opname van Tina Mason, de leadzangeres van Tina & The Mustangs. Van de groep staat 'Smokey Joe's' al jaren in de Blauwe Bak, maar ook Tina kan me niet overtuigen in 'What'. Soft Cell heeft in 1981 al een knipoog gegeven naar de Northern Soul door 'Tainted Love' van Gloria Jones op de plaat te zetten. Hoe leuk zou het zijn om nog een andere klassieker als de opvolger te doen? Het lijkt me een ideetje van de platenmaatschappij want aan de heren Ball en Almond heeft het niet gelegen. Zij doen een hemeltergende cover van het al bar slechte (in mijn optiek) nummer van Judy Street. Het is Engeland nog wel goed voor een plek op de hitparade. Voor mij is het niets anders dan een plaagstootje voor op een zondagavond.

* Status Quo- Paper Plane (Duitsland, Vertigo, 1973)
* Status Quo- Caroline (NL, Vertigo, 1973)
Iedere platenkoper kent het probleem. Bij herhaaldelijk de single in en uit het hoesje schuiven, gaan de opening en zijkanten slijten. Als je niet oppast wordt het vanzelf een klaphoesje. Je kan dat preventief aanpakken met stukken plakband, ook al is het de schoonheid van het hoesje daarmee te niet gedaan. Het werkt wel na bijna vijftig jaar! Hier hebben we dus twee stampers van de Quo en beide met het ontsierende plakband over de hoesjes. De platen zijn echter niet schoon gebleven en na een poetsbeurtje gaan ze vast beter klinken?

* The Style Council- Money-Go-Round (UK, Polydor, 1983) (*)
Niet alleen met fotohoesje maar ook nog met de 'insert' in topconditie. Zo zal je hem weinig tegenkomen. The Style Council is altijd fijn in mijn boek en 'Money-Go-Round' is geen uitzondering op deze regel. Het is vooral de staat van het gelamineerde hoesje en het vel met de foto's welke dit aantrekkelijk maken om toe te voegen aan de collectie. Verder sla ik nog wel eens een Style Council-single over als ik ze tegenkom.

* Styx- Boat On The River (NL, A&M, 1979)
Deze heb ik vorig jaar eens in de Duitse uitdossing gekocht in Ruinerwold maar helaas blijkt de single zo krom als een hoepel en geeft het weinig plezier om het te draaien. Dat gaat nu wel lukken met deze keurige Nederlandse persing met fotohoes. Omdat ik iets heb met buitenlandse persingen mag de Duitse overigens gewoon in de jaren zeventig-bak blijven en komt deze er naast te staan.

* Johnnie Taylor- Who's Making Love (NL, Stax, 1968) (*)
Klassieke Stax en ik sta paf van de conditie. De plaat is smetteloos en geheel egaal en dat is best een wonder met de flinterdunne Negram-persingen uit deze tijd. Het hoesje heeft slechts geringe vochtschade. Meer klassieke Stax op de keerzijde maar ditmaal een tandje lager dan 'Who's Making Love'. 'I'm Trying' mag verder gaan 'groeien' bij mij, het mag zonder twijfel in de Blauwe Bak.

Singles round-up: november 14

Inmiddels is het zaterdagmiddag en weten we wel wat de voorlopige maatregelen zijn. Voor mijn maat en zijn platenwinkel gaat het weinig verschil maken. Hij sluit de toko iedere dag om vijf uur en doet niet mee aan de opening op zondag. Alleen op speciale koopzondagen wil hij nog wel eens open gaan naar het schijnt. Qua berichten zal ik toch even moeten bekijken hoe ik het ga doen, want in verband met de Blauwe Bak Top 100 en de andere vaste rubrieken is de ruimte op Soul-xotica beperkt. Toch wil ik binnenkort best nog eens door zijn euro-bakken om te zien of ik iets heb gemist in de afgelopen maanden. Misschien heeft hij die nu wel voor vijftig cent? Geen idee, om eerlijk te zijn. Qua singles van woensdag hadden jullie nog twaalf tegoed en eentje daarvan komen we nu al tegen. Ik schenk nog maar een koffie in en ga meteen door met het volgende deel.

* Marboo- Boogie Feet (Duitsland, EMI, 1979)
Er is nog iemand in de zaak als ik binnenstap en ook deze heeft een boodschapje in de 'classic rock'. Om toch iets in stand te houden van een anderhalve meter (en ook omdat ik het nooit fijn heb gevonden om schouder aan schouder met een andere verzamelaar te staan...) geef ik hem even de ruimte. Dan zie ik een bak met Duitse muziek, stapels elpees zonder hoes (voor decoratieve doeleinden) en een euro-bak. Bovenop de laatste ligt deze single van Marboo. Natuurlijk verwacht ik niet veel hiervan, maar ben gewoon nieuwsgierig. De a-kant is gewoon afschuwelijke euro-disco. Op zichzelf best gezellig voor een zondagavond, maar niet geschikt voor de Blauwe Bak. De b-kant is van zijn eigen hand en ook dat is disco, maar klinkt warempel iets interessanter. Hij heeft een warme stem die ik goed kan waarderen. 'What Yer Doin' is geen hoogvlieger en als ik ruimte zat zou hebben zou het in de Blauwe Bak komen te staan. Helaas, dat gaat niet gebeuren voor deze van Marboo.

* The Moody Blues- The Voice (NL, Threshold, 1981)
* The Moody Blues- Talking Out Of Turn (NL, Threshold, 1981)
De laatste speelt al jaren verstoppertje. Ik heb de plaat in 1990 als 'new old stock' gekocht maar weet niet wat deze aan het doen is op zijn verborgen plekje. 'The Voice' staat wel in de jaren tachtig-bak maar deze blijft steken tegen het einde. Die kan in ieder geval een vervanger gebruiken. Dit duo laat ik woensdag even liggen maar besluit thuis dat ik ze toch maar moet gaan halen. Waarvan akte.

* Orchestral Manoeuvres In The Dark- Souvenir (NL, Dindisc, 1981)
Er zijn verschillende oude OMD-singles maar helaas geen 'Enola Gay'. Dan doen we maar 'Souvenir'. Die is onlangs nog eens voorbij gekomen in een radioshow van mij, mezelf en ik (en uiteraard Napoleon) en dat is erg goed bevallen. En ja, het is ook een ontzettend lekker nummer om eens op single te hebben.

* Robert Palmer- Looking For Clues (NL, Island, 1980)
Elpees doen niet mee in de verzameling. Ik heb in 2003 echter nog 'Clues' op elpee gekocht en meest vanwege 'Looking For Clues' en 'Johnny And Mary'. In dat kader heb ik hem ook nog wel eens uit de hoes gehaald voor vroegere edities van 'The Vinyl Countdown'. De elpee kan nu verder verstoffen want ik heb zowel 'John And Mary' (volgens het fotohoesje) en 'Looking For Clues' op single.

* Gerry Rafferty- The Royal Mile (Duitsland, United Artists, 1980)
Voor liefhebbers van de Schot: Hij heeft, tot zover ik kan nagaan, de volledige collectie op single in de aanbieding. Ik sla zelfs een paar over met afwijkende fotohoesjes en sta dan oog in oog met 'The Royal Mile'. Ik ben al tientallen jaren 'fan' van een track van 'Snakes And Ladders' uit 1980 welke nimmer op single is uitgebracht: 'Syncopatin' Sandy'. 'The Royal Mile' begint folky maar dan buigt het al snel om naar de muziek waar ik Rafferty zo goed om kan waarderen. Vol melodieën en met een zeer kenmerkende stem waar ik wel soep van lust.

* Roxy Music- Virginia Plain (NL, Polydor, 1972, re: 1977)
De Engelse persing ben ik tegengekomen tijdens mijn verblijf in Mossley en ik geloof dat de single uit een partij vóór de winkel komt. Ik heb de plaat echter nog altijd. Het meest vanwege 'Pyjamarama' op de keerzijde. Deze Nederlandse uitgave kan ik niet laten liggen. Het is in een zeer puike staat en met een kopie van de hoes van de eerste elpee als fotohoesje.

* Tony Sherman & The Sherman Brothers- Smile Baby Smile (NL, Basf, 1976) (*)
De asterisk geeft aan dat ik de single woensdag heb uitgezocht. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat dit richting The Jacksons moest gaan, maar nee... het klinkt niet als The Jacksons. Het klinkt wel ontzettend prettig en ook goed genoeg voor de Blauwe Bak. Het loopt niet over van genialiteit en dus is het verbazend hoeveel mensen, buiten de Shermans, hebben meegeschreven aan de plaat. Wellicht allemaal aandeelhouders van productiemaatschappij Purple Eye? Dan heeft de gast van Basf ook nog eens de naam van de Sherman gespeld als Shearman. Op de b-kant gaat het feest gewoon verder. De toeter doet me op ene of andere manier heel sterk denken aan 'Whatever Gets You Thru' The Night' van John Lennon om jullie een indruk te geven op papier. Erg prettig plaatje!

* Paul Simon- Mother And Child Reunion (NL, CBS, 1972)
Alvorens de twee samengebracht kunnen worden, moeten zowel moeder als kind eerst in bad. Ik denk dat de single wel beter kan gaan klinken met deze behandeling. 'The Obvious Child' heb ik even laten liggen, maar 'Mother And Child Reunion' ontbreekt na ruim dertig jaar verzamelen nog altijd in de bakken.

Singles round-up: november 13

Afgelopen woensdag heb ik 24 singles uitgezocht om de onderhandeling niet al té bont te maken. Daarbij heb ik een paar singles aan de kant gelegd waar ik, eenmaal thuis, toch van zou hebben gewenst dat ik ze mee had genomen. Ook omdat ik nog niet weet wat de persconferentie voor invloed gaat hebben op niet-essentiële winkels wil ik dus zo snel mogelijk terug om deze singles alsnog op te halen. Ik pin weer twintig euro. Hij heeft geen pinautomaat in de zaak. Het eerste idee is de resterende singles, een stuk of acht, maar heb woensdag ook de 'classic rock'-selectie gezien en ben daar nog niet doorheen gegaan. Ik ben op tijd klaar met de post en besluit even om het hoekje te kijken. Met name de 'classic rock' zorgt ervoor dat ik al snel weer een stapel heb van ruim dertig singles. Daar maak ik wederom vierentwintig van. Dat gaan dan nu vier afleveringen van negen worden en die wil ik vandaag publiceren. De foto's moet ik nog maken en dat doe ik straks in één keer. Eerst maar de berichten. De eerste negen zijn allemaal uit de vangst van gisteren.

* Big Wheel- If I Stay Too Long (NL, Decca, 1969)
Het zal de dj worst zijn. Onduidelijk is of hij de platen destijds nieuw heeft gekocht of dat het de gouwe ouwe-sectie is van zijn verzameling. Op de fotohoesjes is hij druk in de weer geweest. Zijn naam met pen, een sticker met het volgnummer en ook nog een felrode sticker met zijn volledige adres. Kortom: De hoesjes zijn al verstierd. De platen zijn evenmin smetteloos en ze zouden nog best een paar duiten waard zijn als er beter mee was omgesprongen. 2,50 euro is in enkele gevallen al toegestaan, maar voor een euro kan ik ze helemaal niet laten liggen. 'Beter dan het origineel' gaat niet vaak op, maar Big Wheel maakt een stevige vuist van het nummer van de Engelse Creation. De plaat oogt minder dan hij klinkt, maar dan opnieuw... ik heb een jaren tachtig-uitgave van Big Wheel welke in een betere staat is. Deze gaat mee voor 'origineel en fotohoes' en kan ik alleen maar beter tegenkomen voortaan.

* The Buoys- Look Back America (NL, Polydor, 1973)
In 'Afterglow' heb ik sinds 2016 een doorlopende serie: 'Play That Full Album White Boy'. Per show draai ik vier achtereenvolgende nummers van een album uit het verleden totdat het complete album is gedraaid. Zo heb ik eerder dit jaar een album gehad van The Buoys dat echter een compilatie-cd blijkt te zijn. Wel interessant om te horen wat de band méér heeft gedaan dan 'Give Up Your Guns' en 'Timothy'. 'Look Back America' ken ik overigens wel langer want ik heb eens een 'Tuesday Night Music Club' met Amerika-titels gedaan. Is vast met de presidentsverkiezingen geweest in 2016. Rupert Holmes heeft in 1973 zijn handen getrokken van The Buoys maar de mannen kunnen zich uitstekend redden zonder zijn hulp. 'Look Back America' is een lang uitgerekte ballade, duidelijk té lang voor de hitparade.

* Clover Leaf- Oh What A Day (NL, Polydor, 1970)
Clover Leaf blijft voor mij een interessant onderwerp van discussie. De groep uit Roosendaal wordt geproduceerd door Jack De Nijs en De Nijs wil de radioluisteraars graag trakteren op zijn versie van palingpop. De mannen van Clover Leaf hebben echter meer op met hardrock en dat mogen ze op de b-kanten doen. Dan is hier een kleine uitzondering want beide kanten van de single zijn geschreven door de leden zélf. 'Oh What A Day' klinkt minder kneuterig dan bijvoorbeeld 'Don't Spoil My Day', maar nog altijd goed in het oor liggende middle-of-the-road. De b-kant is dan helemaal voor henzelf en dat begint met een stemmig orgel en daar komt een fraaie rockballade achter vandaan. Vooral prachtig gearrangeerd met een orkestband of is ome Jack hier ook verantwoordelijk voor? Het blijft me mateloos boeien.

* Elvis Costello & The Attractions- I Want You (UK, Imp, 1986)
In september 2009, een of twee weken vóór de klap met de fiets, koop ik in Leeuwarden een vrachtje singles. De winkel heeft dan een flinke voorraad van 'I Want You', allemaal Engelse persingen en met de fotohoes. Ik koop uiteraard slechts eentje. Ik weet niet goed te herinneren wat ermee is gebeurd maar deze single is al een paar jaar 'kapot'. Het kraakt té hard voor het stemmige nummer en blijft ook steken. Dikwijls denk ik terug aan de voorraad. Had ik nóg maar eentje meegenomen. Nu vind ik deze in Meppel voor een euro en na een schoonmaak kunnen we weer even vooruit.

* Electric Light Orchestra- Turn To Stone (NL, United Artists, 1977)
Deze heb ik al eens zien liggen voor 2,50 euro maar besluit dat ik eigenlijk niet meer dan een euro wil besteden aan de plaat. Soms is geduld een schone zaak. Dit is nog één van de titels van ELO welke tot op heden ontbreekt in de verzameling hoewel hij nog altijd een paar 'exotische' singles heeft liggen welke nimmer hits zijn geweest. Wellicht voor een volgende keer?

* Tom Fogerty- Joyful Resurrection (NL, Fantasy, 1973)
Maart 1990. Hoewel ik beginnend platenverzamelaar ben, heb ik op deze dag al 84 singles in de bakken staan. Ik waag een fietstochtje naar Lemmer en uiteraard op platenjacht. Bij de Expert vind ik een single van Gerry Rafferty in de uitverkoopbak en dan is er nog het verscholen antiekwinkeltje. Dat heeft twee singles liggen, beide in een beduimelde staat. Vanwege mijn interesse voor Creedence koop ik eerst Tom Fogerty en een paar maanden later 'Johnny' van Mayfly. In geval van Tom stop ik hem in een blanco hoesje waarop ik mooi ga tekenen en een paar maanden later het stukje uit de Leeuwarder Courant plak van het bericht dat Tom is overleden. De single is niet echt in een goede staat, maar het is de combinatie met het zelfgemaakte hoesje dat maakt dat ik gisteren sta te dralen. Ik heb het besluit genomen. De oude single gaat uit de bak, maar het hoesje laat ik staan.

* Steve Harley & Cockney Rebel- Mr. Raffles (NL, EMI, 1975)
'Sebastian' op de keerzijde springt in het oog en ziet er qua lengte even lang uit als de single uit 1973. Het blijkt een live-versie te zijn. Nee, dank u. 'Mr. Raffles' is in 1975 de opvolger van de hit 'Make Me Smile' en is duidelijk minder. Harley klinkt wederom als een kruising tussen David Bowie en Bob Dylan zonder dat het hier nu echt overtuigt. Ik wist dit eigenlijk al, maar de single ontbreekt nog in de verzameling en voor een euro mag en kan veel!

* Machine- Rainmaker (NL, Polydor, 1970)
Mijn eerste exemplaar heb ik in januari 1996 gekocht en is dus voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'? De fotohoes kom ik niet iedere dag tegen. De single klinkt wederom beter dan hij oogt. Het is praktisch voor het eerst dat ik eens helemaal naar het nummer zit te luisteren en, oef, dat is eigenlijk best goed! Fijne plaat, hoewel de producent van neerslag in Uffelte wel even mag verdwijnen vanmiddag. Ik moet namelijk nog even naar de winkel in Havelte.

* Manfred Mann's Earth Band- You Angel You (NL, Bronze, 1979)
Ik heb gisteravond de seventies-show van mijn collega gedaan maar ben vergeten het op te nemen. Daarin heb ik al een aantal van de singles van gisteren gedraaid. Manfred Mann valt deze eer ook te beurt en uit deze herinnering kan ik stellen dat het niet de meest essentiële single is van Manfred en zijn metgezellen van de planeet Aarde.

Ik weet niet of het later toevoegen van foto's invloed heeft op de volgorde van de berichten en dus zal ik even kijken of ik de foto's nu kan maken.

Week Spot: The Real Thing

Komende zaterdag ga ik de laatste aflevering doen van de '2021 Collection' in 'Do The 45' en daarmee heb ik de collectie compleet. Dit ter vervanging van de 'Vakantiemixen' waar ik niet goed aan toe ben gekomen. Ik heb echter twee opgenomen afgelopen zomer maar zoals jullie vast hebben begrepen, is de vakantie dit jaar nog meer anders dan anders. Dit concept is me echter goed bevallen en ik heb straks een zevental shows van drie tot vier uur per stuk met alle soulplaten die ik in 2021 heb gekocht. De Week Spot van deze week moet ook deel uitmaken van de show van komende zaterdag en ik kies dan voor een plaatje die ik in principe als 'Classic Week Spot' zou hebben kunnen maken. Ik heb dertig jaar geleden immers het eerste exemplaar gekocht. Ook leuk om er weer eens bij te vermelden: Ik heb het hoesje geleend van singlehoesjes.nl. Het Belgische (?) fotohoesje wijkt iets af van de Nederlandse foto maar is wel precies gelijk aan de foto van de Deense persing die al twintig jaar verstoppertje speelt. Vanaf volgende week staat de Week Spot in de Top 100 en ik vrees dat deze buiten de boot zal vallen. De Week Spot van deze week is 'Plastic Man' van The Real Thing uit 1972.

Ik lees net dat vorig jaar een documentaire is gemaakt over de band en dat komt goed uit. Ik kijk momenteel bijna iedere avond wel een Engelse muziekdocumentaire en pak ook eens een muziekfilm mee. Zo heb ik afgelopen week 'Slade In Flame' gezien. Gewoon op Youtube, de dvd-speler hoeft niet te worden opgestart. Ik ga binnenkort zoeken naar deze documentaire want hij maakt me wel nieuwsgierig. Het verhaal van The Real Thing begint in de vroege jaren zestig met een doowop-groepje genaamd The Chants. Eddie Amoo is één van de leden en, naar het schijnt, wordt het eens begeleid door een vroege uitdossing van The Beatles. Zijn broer Chris zit eveneens in de muziek en in 1972 wordt besloten de handen ineen te slaan. The Real Thing bouwt al snel een reputatie op als sensationele live-band en tekent een contract bij EMI. De singles uit deze tijd, waaronder 'Plastic Man', worden geen hits en zijn tot op heden (volgens het niet altijd even betrouwbare Wikipedia) nog niet verkrijgbaar op een compilatie. Het komt mij niet onbekend voor want bij een zoektocht naar een opname van 'Plastic Man' stuit ik alleen op de nieuwe opname uit 1977. Het tij keert in 1975 als The Real Thing opvalt als begeleidingsgroep van David Essex en een contract krijgt bij Pye.

Daar verlaat ik even de biografische informatie zoals deze op het internet is te vinden en ga door naar een persoonlijke anekdote. In de jaren negentig ben ik goed bevriend met een boeker. Hoewel zijn specialisme ligt in de blues, haalt hij zijn artiesten voornamelijk uit Engeland en zit er ook wel eens een afwijkend genre tussen. Zo 'regelt' hij een tournee voor mijn goede vriend John Wright maar heeft hij ook een bezoek georganiseerd van een band die ik nimmer in actie heb gezien. De band heet Force Ten en als ik me niet vergis, doet het vooral covers van (blues)rock. Iets dat ik beschouw als een gemiste kans want waarom zou je een coverband uit Engeland halen als ieder gehucht al een eigen coverband heeft? Op een gegeven moment zit ik toch eens met de drummer aan de bar en als hij ontdekt dat ik wel wat muziekkennis heb en 'aanknopingspunten' zoek om de verborgen geschiedenis van Force Ten op te halen, fluistert hij het me min of meer in. Niet uit schaamte maar vooral omdat hij niet dik wil doen. Hij vertelt me dat hij de drummer is geweest op 'You To Me Are Everything' van The Real Thing. Normaal gesproken niets bijzonders maar het vervolg verbaast me wel. Muzikale begeleiders krijgen normaliter een uurloon of een vast bedrag en de royalties zijn voor de tekstschrijver en de producent. Hij vertelt me dat hij desondanks eens per jaar een cheque ontvangt met een gedeelte uit de royalties. Natuurlijk kan hij hiervan niet leven, maar een paar potjes bier in de pub schijnt nog wel te lukken.

Op '4 From 8' uit 1977 staat een nieuwe opname van 'Plastic Man'. Minder progressief en funky maar meer in het keurslijf van 'You To Me Arre Everything'. Oorspronkelijk wil The Real Thing het album 'Liverpool 8' noemen, naar de probleemwijk in Liverpool, maar de platenmaatschappij steekt daar een stokje voor. In de tweede helft van de jaren zeventig heeft de groep zeer wisselend succes. Als het dan ook een succes wordt? 'Can You Feel The Force' is in 1979 voorlopig de laatste single die hoge ogen gooit. In 1986 komt de 'Decade Mix' van 'You To Me Are Everything' terug op de hitparade en wordt de groep in de nieuwe eeuw geregeld gesampled. Eddie Amoo is tijdens de opnames van de genoemde documentaire overleden. Chris Amoo is naast muzikant ook bekend als hondenfokker en is een veel gevraagd jurylid tijdens hondententoonstellingen. Bijna de Engelse Martin Gaus dus?

De oerversie van 'Plastic Man' mag deze week dus de Week Spot heten en het nummer klinkt zelfs nog beter dan dat het in mijn herinnering aanwezig is geweest. Omdat ik echter méér dan genoeg keuze heb voor de Blauwe Bak Top 100 weet ik op voorhand wel te melden dat deze niet de lijst gaat behalen. Het is inmiddels donderdag als ik de Week Spot aankondig en dat zal volgende week eveneens het geval zijn. De Week Spots van december staan allemaal wél in de Top 100 en die moet ik eerst samenstellen.

Singles round-up: november 12

Met hetzelfde gemak schuif ik snel door naar de volgende aflevering van de 'Singles round-up'. Nu met maar liefst twee 'double-shots' van artiesten. Ik ben vanmiddag ruim op tijd klaar en ben even voor vier uur bij de platenwinkel. We gaan bij de toonbank ervan uit dat dinsdag de persconferentie zal zijn en een eventuele lockdown of andere regels op zaterdag van kracht worden. In dat geval heb ik volgende week nog een kans om bij hem te kijken en dat is iets dat ik zeker niet aan me voorbij zal laten gaan. Volgende week dinsdag sluit de toelating voor soul-platen voor de Blauwe Bak Top 100 die ik in de eerste dagen van december ga samenstellen. Hoe ik deze ga presenteren op Soul-xotica hangt af van een paar dingen. Daarover ben ik nog met mezelf in conclaaf. Feit is wel dat de Top 100 op de radio ga doen tijdens de kerstdagen. Op zaterdag de onderste zestig en de top 40 weer op zondag. Natuurlijk begrijp ik best dat iedereen dan naar de Top 2000 luistert, maar de shows komen weer op Mixcloud en kunnen dus tot het einde der tijden worden beluisterd. Ze komen, hoe dan ook, bij mij op de mp3-speler terecht voor een paar lange fietstochten in 2022. Nu eerst de volgende zes uit de partij van vanmiddag.

* The Four Tops- In These Changing Times (NL, Tamla Motown, 1971)
Deze single heb ik al eerder zien liggen en ook in de handen gehouden. Toch moet ik bekennen dat ik niet heel erg kapot ben van veel Four Tops-singles en 2,50 euro lijkt me dan aan de forse kant. Nee, natuurlijk niet! Het is op zichzelf een fraaie prijs maar ik heb veel Four Tops-singles in de bak staan die ik niet tot nauwelijks aanraak en dan is 2,50 een forse prijs. De plaat lijkt een beetje uit het lood geslagen, maar dat merk ik nauwelijks bij het draaien. Het intro is lang en erg druk met vuurwerk, een dreigende stem, een koekoeksklok en nog meer geluidseffecten. Als het nummer losbarst, blijkt het opeens toch een erg goede plaat te zijn. Ik denk dat ik het intro over sla. Eigenlijk is dit best een Blauwe Bak-waardige single en zou dus de eerdere 2,50 euro waard zijn geweest. 'Right Before My Eyes' heeft meteen méér het oude Motown-gevoel, maar is ook niet te versmaden en misschien nog wel ietsje beter dan de a-kant. Een onverwachte gast in de Blauwe Bak.

* Greenfield & Cook- A Day Begins (NL, Polydor, 1971)
* Greenfield & Cook- Far Too Late (NL, Polydor, 1973)
Ik zeg het even uit mijn hoofd, maar...? Ik denk dat ik alleen nog 'The End' mis en verder alle Greenfield & Cook-singles uit het Hitdossier compleet heb. 'A Day Begins' is in ieder geval een kanshebber voor de 'Eindstreep' van komende dinsdag. Dat neemt niet weg dat 'Far Too Late' ook prachtig is. Ik durf best zo ver te gaan om Greenfield & Cook te bestempelen als de meest ondergewaardeerde Nederlandse band van de jaren zeventig te noemen. Alles klopt hieraan. De liedjes, de arrangementen, de producties. Ik zou bijna willen spreken van on-Nederlands goed, ook al krijg ik jeuk van deze term.

* Gladys Knight & The Pips- It Hurt Me So Bad (US, Trip, 1973)
Ik kan onmogelijk een jaartal van opname vinden bij 'It Hurt Me So Bad'. Het Trip-label staat bekend om het uitbrengen van oud, soms onuitgebracht, materiaal van bekende artiesten. In veel gevallen gaat het om opnames met bijzonder lage kosten voor wat betreft de licenties en dus is het niets anders dan goedkoop scoren over de rug van de artiesten. De opnames komen uit de late jaren vijftig en enkele daarvan zijn ook al eens uitgebracht op het Oldies 45-label van Vee Jay. In Nederland verschijnt in 1975 een album op Ariola met deze opnames en zo heeft ieder land haar eigen uitvoering van de compilatie. 'It Hurts Me So Bad' is een fraaie ballade met dramatisch orkest. 'What Will Become Of Me' is iets meer upbeat en hoewel het duidelijk uit de periode vóór Motown is, zou je het kunnen voorstellen met een Motown-arrangement. Leuk genoeg voor de Blauwe Bak!

* Gilbert O'Sullivan- No Telling Why (NL, MAM, 1977)
* Gilbert O'Sullivan- A Minute Of Your Time (NL, CBS, 1982)
Vaak staat 'Een leven met...' in het teken van een recent overleden artiest, maar dat hoeft niet de vuistregel te zijn. Het is immers in 2012 begonnen met Lenny Kravitz en deze man is nog altijd springlevend. De aflevering met Level 42 is me dermate goed bevallen dat ik wellicht binnenkort eens 'Een leven met Gilbert' ga schetsen. Het 'Verzameldraaien' blijkt toch beduidend minder leuk dan 'Verzamelwoede' hoewel een herhaling van deze serie ook geen directe optie is. Wel ga ik binnenkort beginnen aan een nieuwe serie voor erbij en wellicht zou ik Gilbert daar ook kwijt kunnen. Met 'Een leven met Gilbert' doe ik de artiest wellicht meer eer aan. Gilbert bezorgt Gordon Mills en diens' MAM-label een goed belegde boterham, ook al gaan de zaken na 1975 bergafwaarts. Toch investeert Mills nog wel in een nieuw MAM-logo. In 1977 heeft Bovema de distributie overgenomen van Phonogram. O'Sullivan gaat onverdroten door met het uitbrengen van prachtige popliedjes, ook al is het een beetje té kleurloos voor de hitparade. Vijf jaar later gaat Graham Gouldman zich ermee bemoeien en hij produceert 'A Minute Of Your Time'. Het heeft uiteraard niets te maken met het Tom Jones-nummer waarvan Gordon Mills dan weer de producer is. Graham doet echter zijn uiterste best om Gilbert te laten klinken zoals tien jaar eerder, maar Gilbert O'Sullivan is dan een schreeuw uit het verleden geworden. Zeker geen onaardig nummer.

Singles round-up: november 11

Kijk eens aan... Precies vierentwintig singles. Als ik wederom zes per keer doe is dat goed voor vier afleveringen. En ik lig nog altijd vier berichten achterop schema. Klinkt als een plan! De uitbater heeft me blijkbaar gemist in de afgelopen weken want hij heeft de prijzen nog meer naar beneden gehaald. De 'uitgezochte' platen met fotohoesjes voor 2,50 euro zijn nu opeens allemaal een euro per stuk. Ik ga door de soul, de sixties en de Nederbeat en dat levert zo gezegd vierentwintig singles op. Een aantal 'dubbele', een paar upgrades, maar ook een aantal Blauwe Bak-residenten in Europese uitdossingen welke dus plaats mogen nemen in de jaren zeventig-bakken. Ik ben van plan om vanavond in ieder geval twee afleveringen te doen en ik moet even kijken voor een Week Spot voor deze week. Dat is voorlopig de enige taak die ik heb. Even koffie zetten en de apparatuur kan aan voor een muzikaal avondje op Soul-xotica.

* Hylda Baker & Arthur Mullard- You're The One That I Want (UK, Pye, 1978)
Ik koop vandaag twee singles voor de novelty en we beginnen meteen met de eerste. Zowel Baker als Mullard zijn in de zeventig als iemand op het onsmakelijke idee komt om hen samen in de studio te zetten voor een persiflage op John Travolta en Olivia Newton-John. Het duo wordt uitgenodigd voor een optreden in Top Of The Pops en buiten dat Baker en Mullard elkaar dan al niet meer kunnen luchten of zien, komt de producent op het idee om het duo 'live' te laten zingen. Het is al met al een bescheiden hit in Engeland, het bereikt net niet de top twintig, maar wel een zeer memorabele single. Drie minuten verrukkelijke 'non-music'. Op de flip gaat het duo tekeer in de oude Songfestival-hit 'Save Your Kisses For Me'.

* Booker T. & The MG's- Time Is Tight (NL, Stax, 1969)
* Booker T. & The MG's- Melting Pot (Duitsland, Stax, 1971)
Vreemd... Ik heb altijd gedacht dat de snelle versie van 'Time Is Tight' hier was uitgebracht, maar dit is de originele uitvoering. Voor de snellere versie zou ik nog wel een plekje hebben kunnen vinden in de Blauwe Bak, deze komt echter gewoon in de jaren zestig te staan. Maar... we hebben nog een kans met Booker T. & The MG's. Ah, nu herinner ik hem weer. Ik heb deze jaren geleden op een cd staan en ben hem sindsdien helemaal vergeten. Zoals ik gisteren heb geschreven, heb ik niet zoveel met instrumentale nummers mits ze heel erg spannend zijn en in die categorie valt voor mij 'Melting Pot'. Deze gun ik wel een plekje in de reserve-Blauwe Bak.

* Johnny Bristol- You And I (NL, MGM, 1974)
Deze heb ik een paar jaar geleden bij de kringloop in Meppel gekocht en de b-kant is uitgegroeid tot een Blauwe Bak-favoriet. Toch heeft die plaat schade opgelopen van een té zware naalddruk en klinkt niet 'schoon' in de hogere stukken. Een upgrade blijft dus welkom. Die heb ik bij deze gevonden. Deze mag in de Blauwe Bak en de oude kan in de jaren zeventig. Voor 'The Vinyl Countdown' zal ik dan ook de a-kant draaien. Is trouwens ook geen slecht nummer!

* Carpenters- Only Yesterday (NL, A&M, 1975)
Mijn verhouding met Karen en Richard Carpenter ligt een beetje complex. Ik associeer de muziek in eerste instantie als achtergrondmuziek in een restaurant. Ik weet niet meer precies waar en wanneer, maar kan me vaag iets herinneren van een etentje waar een 'greatest hits' van de Carpenters als muzikaal behang fungeert. 'Muzikaal behang', is ook vaak de benaming die ik gebruik als de Carpenters voorbij komt op Wolfman Radio waar we een paar grote Carpenters-fans hebben.  Het zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan dat ik juist de afgelopen maanden vrij veel van de Carpenters heb gekocht. Hoe zit het nu dan precies? Tja, het is en blijft behang voor mij, maar ik krijg dikwijls een brok in de keel bij 'Yesterday Once More', beschouw hun 'Superstar' als 'beter dan het origineel' en liedjes als 'Only Yesterday' geven me nog best een fijn gevoel. Het is vooral doorslaggevend dat de singles van de afgelopen weken allemaal met fotohoes komen en in een prachtige staat zijn. Hoewel deze wel een wasje kan gebruiken.

* The Drifters- You're More Than A Number In My Little Red Book (NL, Arista, 1976)
Na een Engelse tournee blijft The Drifters een tijdje hangen en dat resulteert in onder andere 'Kissing In The Backrow Of The Movies', maar ook deze single. Ik heb vorig jaar nog eens een Engelse single in de reserve-Blauwe Bak gezet voor de b-kant maar in dit geval zijn de kansen verkeken voor The Drifters. Gewoon voor in de jaren zeventig-bak.

Singles round-up: november 10

Zou ik het niet rustiger aan gaan doen in november met de aankopen? Nu alweer op de tien 'Singles round-ups' en ik denk dat daar morgen of donderdag nog wel een aflevering bij komt. Morgen ben ik immers wederom in Meppel aanwezig en ik ben nu in twee weken niet bij het winkeltje geweest. Kan een goed idee zijn als ik de plannen voor versnelde persconferenties in acht neem. Ik heb echter nog één aflevering voor jullie liggen met vier platen uit de partij van Mark. Tot slot twee Izipho's die al een paar weken in de koffers staan maar waar ik nog niet aan toe ben gekomen in de 'Singles round-up'. De koffie is in de maak en ik ga de apparatuur aanzetten Qua aantal berichten blijf ik achter de zaken aan hobbelen maar ik ga er, hoe dan ook,  voor zorgen dat ik volgende week dinsdag dertigmaal heb gepubliceerd.

* Swamp Dogg- Mighty Mighty Dollar Bill (US, Stone Dogg, 1973)
* Swamp Dogg- I Sure Love To Ball (US, Wizard, 1977)
Maar liefst twee schijfjes van mijn grote vriend Jerry Williams Jr. Volgens mij wil Mark bij iedere publicatie meteen al mijn naam invullen in de opmerkingen, maar meestal zorg ik daar zelf wel voor. Mark biedt geregeld singles aan van Swamp Dogg en ik ben de vaste klant. Dit duo heb ik nog vrij recent gereserveerd, eerst 'I Sure Love To Ball' welke niet op 45cat is te vinden. Beide platen zijn al vanaf het intro helemaal Swamp Dogg op zijn best. 'Mighty Mighty Dollar Bill' is solide Southern Soul met fluit ter decoratie rond het refrein en een koortje dat lijkt te zijn ontsnapt uit een naburige kapel. 'Choking To Death' op de keerzijde is meer funky en hierin kan 'the original D-O-double-G' lekker janken. Het is dus uiteindelijk mijn favoriet van de twee. 'I Sure Love To Ball' heeft weer de typische Swamp Dogg-groove te pakken en tot het midden bestaat de percussie uit de cowbell waar Williams in deze jaren dankbaar gebruik van maakt. Op de flip staat 'I Did It All' en klinkt een beetje té alledaags voor Swamp's begrippen. 'Chokin' To Death' en 'I Sure Love To Ball' zijn hier dus de winnaars.

* Ted Taylor- Steal Away (UK, Contempo, 1976)
Ook heb ik een abonnement op Contempo's bij Mark. Ted Taylor is een bekende naam en dat klopt: Ik heb vorig jaar zomer al eens een andere van Ted Taylor op Contempo gekocht. De scheidslijnen tussen gospel, soul en blues zijn soms erg dun, maar Ted Taylor is pure blues. Toch al soulvol genoeg voor Contempo om dit in hun serie op te nemen. 'Steal Away' is een fraaie Southern ballade en Taylor neigt een beetje naar kopstem op plaatsen. En het ontbeert een gitaarsolo waardoor het bij de oubollige blues uit de buurt blijft. Op de keerzijde staat 'You Make Loving You Easy'  en dat is meer upbeat. Ook beduidend minder blues en daardoor wellicht interessanter voor de Blauwe Bak. Laat me dus vooral de focus houden op deze kant.

* Timmy Thomas- The Magician (UK, TK, 1976)
Een andere single uit de vijf euro-actie op de dag na de 'blackout' op Facebook. Ik ken wel Engelse TK-labels met 'solid centres' uit de late jaren zeventig. Deze is echter uit 1976 en heeft nog een 'hartje' in het label. Die heb ik niet eerder gezien. Ik heb zaterdag 'The Magician' al gedraaid en dat klinkt als de Miami Soul uit die tijd en past naadloos tussen KC & The Sunshine Band en George McCrae. De b-kant is een instrumentaal nummer met de titel 'Don't Put It Down' en is meer van hetzelfde. 'The Magician' is echter niet te versmaden en een fraaie aanwinst voor de koffers!

* The Village Choir featuring Lee McDonald- All Purpose Love (UK, Izipho, 2021)
* Cleveland Parker aka Lee McDonald- How Long (UK, Izipho, 1989, re: 2017)
Ik heb sinds een jaar een abonnement op releases op het Izipho-label en ik heb The Village Choir inmiddels besteld en betaald als ik nog eens door de achtergrondinformatie ga van Lee McDonald. Dan zie ik dat hij in 2017 al een single heeft gehad en dat Patrick nog exemplaren heeft liggen. Die gaat dus extra bij de bestelling in. 'All Purpose Love' begint heel rustig en net als je een zwijmelballade verwacht, komt de band in actie en wordt het een lekker disco-feestje. Op de keerzijde staat 'Sweet Hot Lips' en dat is dezelfde prettige muziek met een heerlijk zingende McDonald. Een fraaie double-sider! 'How Long' wordt aangeprezen als een 'gospel stormer' en dat heeft dus meteen mijn aandacht. In het intro wordt de Bijbel al meteen geopend en zonder een uitmuntende kennis van het boek weet ik meteen waar het boek openvalt. Het is Prediker en de tekst kennen wij ook dankzij 'Turn Turn Turn' van The Byrds. Een zeer welkome nieuwe gast in de gospelkoffer! Op de keerzijde staat een nummer van Ronfo & Kindred Spirits Orchestra welke is opgenomen in 1985. Dat is uiteraard instrumentaal maar er zit een mooie opbouw in het nummer welke voorkomt dat het een zouteloze stoplap wordt.

Singles round-up: november 9

Op zichzelf lijkt het nu ook fraai weer voor een wandeling, maar ik zal ook langs de winkel moeten. Omdat het lastig is om de boodschappen in de hand te houden, vermoed ik dat het toch een fietstochtje gaat worden. Misschien zelfs wel een fietstochtje naar Steenwijk om het mooie weer te vieren. Terwijl ik aan mijn late ontbijt zit, kan ik eerst nog wel een deel 'Singles round-up' doen. Vijf afleveringen publiceren op één avond is een beetje té ambitieus. Zaterdag en zondag ben ik erg moe na de uitzendingen en ga kort daarop slapen. Vier van de vijf in deze aflevering heb ik zaterdag al gedraaid, maar zet ze met alle plezier opnieuw op. Ook om eventuele b-kanten te ontdekken. Na het publiceren van dit alles ga ik mezelf naar buiten sturen want de zon werkt als een magneet op mij. Er zit nog altijd koffie in de kan en dus kan eerst deze 'Singles round-up' plaats hebben.

* Jeff Redd- Love High (US, Uptown, 1990)
Laat me beginnen bij het platenlabel. Uptown is niet bepaald 'obscuur' want het is een sub-label van het grote MCA-concern. Het is dus geen 'indie'-soul uit de late jaren tachtig en vroege jaren negentig zoals ik die afgelopen jaar veel heb aangeschaft. Het is een plaatje dat gewoon niet is opgevallen tussen de releases van Madonna, Soul II Soul en andere hitmakers uit 1990. Het is echter een moddervette productie zoals deze in 1990 aan de lopende band wordt gemaakt. Toch heeft het nummer een prettige 'hook' en het steekt ook niet heel schril af bij de indiesoul-dingen. Ook weer niet super essentieel maar wel een plaatje dat bij mij blijft hangen. Op de keerzijde staat de albumversie welke maar liefs elf seconden langer is. Doe maar gek!

* Lea Roberts- Hold Me, Thrill Me, Kiss Me (US, United Artists, 1972)
Ik kom Lea in januari 2020 tegen op Discogs met een plaatje dat op papier erg leuk is: Een soul-versie van 'All Right Now' van The Free. Ik schaf het plaatje aan maar keer al snel het schijfje om voor de b-kant. Dat gaat uiteindelijk de 'hit' worden in 2020. Nu heb ik hier weer zo'n geval hoewel ik de b-kant nog niet heb geproefd. In 1972 neemt Roberts haar versie op van 'Hold Me, Thrill Me, Kiss Me' dat oorspronkelijk in 1952 op de plaat is gezet en in 1953 succesvol blijkt voor Jimmy Young en Alma Cogan. Gloria Estefan zal het in de midden jaren negentig eens dunnetjes over doen. Het is uiteraard minder disco-georiënteerd dan 'All Right Now' want daarvoor is deze single té oud. Op de b-kant staat 'Mr. Preacher Man' en dat begint heel spannend. Gelukkig weet ze de spanning vol te houden en, ja, uiteindelijk verschijnt ook hier mijn favoriete kant van de single.

* Calvin Scott- Sonny Boy (US, Atco, 1969)
Dave Crawford heeft veel te maken met deze plaat en wellicht dat ik deze man nog eens extra in het zonnetje moest zetten. 'Southern soul' is sowieso een smeltkroes van stijlen en het ligt hem vaak aan welke muzikanten aanwezig zijn in de studio dat het onbedoeld een gospel, bluesy of country-invloed mee krijgt. Dave Crawford weet echter de soul te vinden bij meer blues-geöreinteerde artiesten zoals Betty Lavette maar ook bij Calvin Scott. 'Sonny Boy' is een prachtige soul-ballade waar ik wel soep van lust. Op de keerzijde is het iets meer funky en ik moet nog even besluiten welke kant ik het beste vind. Of is het domweg een double-sider? De tijd zal het leren.

* Freddie Scott- Just Like A Flower (US, Shout, 1968)
Voor Freddie Scott kun je me midden in de nacht wakker maken. Mocht ik uiteraard al in bed liggen tegen die tijd. 'Where Were You' is een grote hit gebleken in de Blauwe Bak en daar is nu 'Just Like A Flower'. Ik kan me herinneren dat die andere titel ook een tijdje heeft geduurd om te groeien maar ik zie het wel gebeuren bij 'Flower'. Op de flip doet hij 'Spanish Harlem' op herhaling en doet dat naar mijn mening teveel in de stijl van Ben E. King zonder dat het iets bijzonders gaat worden. Nee, ik moet gewoon gaan wennen aan 'Just Like A Flower'!

* Percy Sledge- Kind Woman (UK, Atlantic, 1969)
Een paar jaar geleden haal ik nog mijn neus op voor Percy Sledge. Het is hard gegaan in de afgelopen jaren. Na 'Sudden Stop' van vorige maand hebben we hier nu 'Kind Woman'. Het is ergens in de midden jaren negentig als ik 'Retrospective' van Buffalo Springfield koop op elpee. Voornamelijk om 'Expecting To Fly' eens op vinyl te hebben. De elpee gaat ook mee naar Engeland en komt daar aan een einde. Eind 1999 koop ik het verzamelalbum op cd. Tegen die tijd reken ik mezelf als 'fan' van Buffalo Springfield en het album gaat er altijd in als Friese kruidkoek. Het bevat ook het rustige 'Kind Woman' van Richie Furay en ik meen me te herinneren dat ik me dan al een voorstelling probeer te maken hoe dit in een soul-versie zou klinken. Niet wetende dat Percy Sledge dit mopje in 1969 al heeft gedaan. En ja... ome Percy weet precies dat aan te vullen op het nummer dat ontbreekt bij het origineel. De b-kant heet 'Woman Of The Night' en is meer van dat Percy Sledge-toontje dat ik steeds meer ga waarderen. Ook een beetje met dank aan de Engelse platenkopers want, in tegenstelling tot Nederland, heeft Sledge slechts bescheiden succes in Engeland waardoor zijn platen 'interessant'  zijn voor soul-dj's. Zo zie ik regelmatig exemplaren van 'My Special Prayer' voor een tientje of meer naar een andere eigenaar gaan.

Verticaal vijf letters: Zondag 21 november

Zojuist op de Buienradar gekeken en als de voorspellingen uitkomen, wordt het één van mijn favoriete weken van 2021. Ik hou van Nederland met haar vier seizoenen, maar vooral de overgang tussen twee seizoenen genieten mijn voorkeur. Een zonnige lente of een 'indian summer' vind ik over het algemeen mooier dan een snikhete juli en augustus. Zo ook met de winter. Begin dit jaar hebben we voor het eerst in lange tijd weer eens een solide winter gehad en na een week mag de sneeuw en het ijs wel weer verdwijnen voor mij. Hebben we keuze in november? Jazeker want het kan ook de hele dag door regenen met een pittige wind. Zoals het er nu uit ziet, gaat het een winterse herfstweek worden. Dagtemperaturen van boven nul, 's nachts een enkele keer op het niveau van het vriespunt, niet teveel wind, geregeld zon... Hoewel het meest nieuwe af is van de winterjas (en dan heb ik het niet alleen over het model) kan deze me nog wel een winter warm houden en er tegelijk 'netjes' bij lopen. En voor wandelactiviteiten heb ik dan nog de lange jas die ik in eerste instantie een beetje té opzichtig vond. Omdat ik het niet fijn vind om met mijn kont op een jas op een zadel te zitten, is deze niet geschikt voor fietsen. Ik heb gistermiddag deze jas aangetrokken voor een wandelingetje. Mp3-speler met koptelefoon mee, maar geen portemonnee of mondkap. Het gaat puur en alleen om het lopen, ook al heb ik nog geen flauw idee waar naartoe of hoe lang.

Een uur eerder heeft het héél kortstondig even geregend in Uffelte. Dat veroorzaakt meteen een regenboog. Althans, dat heb ik gezien op foto's van een Facebook-vriendin. Het natuurverschijnsel is alweer verdwenen als ik de deur uit loop. Het zal ergens tussen half vier en vier uur zijn geweest. Ik heb wel zin om richting het bos te gaan en denk al even aan de wandeling die ik in maart heb gedaan. Maar dan ietsje anders want ik loop eigenlijk het liefst zo min mogelijk over het fietspad. De muziek in de oren en ik loop een eind de Dorpsstraat in om vervolgens af te slaan naar de Winkelsteeg. Dat straatje heb ik de afgelopen zomer pas echt ontdekt. Het verschil met de Postweg is dat de weg meer egaal is en zelfs een stuk fietspad bevat. Daar heb ik bovenstaande foto ook gemaakt. Het pad doorkruist de Weg Achter De Es en langs de camping naar het bosgedeelte van de Postweg. Daar wordt mijn aandacht getrokken door de knooppunten. Zoals de fietsers al jaren gebruik kunnen maken van fietsknooppunten, zo zijn ze recent ook in deze omgeving begonnen met wandelroutes. Op de paaltjes staan soms, niet altijd, kleine routekaartjes met de diverse knooppunten. Omdat ik nog nooit binnen dit bos ben geweest buiten de fietspaden om, besluit ik een route uit te stippelen. Dit is ook het punt dat ik de muziek uitzet en het de rest van de middag niet meer zal benutten. Daar waar bij het ontbreken van een bordje bij het fiets mag worden uitgegaan van rechtdoor, lijkt dit anders te zijn met de wandelroutes. Na een kilometer ben ik het spoor al bijster. Het brengt me echter wel op plekken waar ik niet eerder ben geweest. Omdat de weg kronkelt en er nagenoeg geen wind staat, ben ik mijn oriëntatie op een gegeven ogenblik kwijt. Dan zie ik weer een paaltje en hoop op een kaartje. Helaas... Dan zie ik een koppel met een hond en vraag waar zij vandaan komen lopen. Zij komen vanaf camping De Blauwe Haan en dus moet ik die kant maar op. Op een gegeven moment krijg ik voor ogen waar ik moet lopen. Dit zie ik normaal gesproken vanaf het fietspad naar het Booyveen.

Ik maak onderweg nog een paar foto's maar het begint al te schemeren. Het is fraai genoeg om nog eens terug te gaan voor een herkansing want de wandelroute is prachtig! Ik kom achter De Blauwe Haan uit. De duisternis valt in en zonder erbij na te denken, pak ik de eerste afslag links richting Uffelte. Dat blijkt de Hofweg te zijn en zo kom ik een paar honderd meter vanaf mijn huis weer in Uffelte. Om half zes ben ik thuis. Ik heb geen idee over kilometers. Het is niet buitensporig ver maar het belangrijkste is dat ik nieuwe plekken heb ontdekt. Voor herhaling vatbaar!

Singles round-up: november 8

Ondanks het feit dat ik slechts zes singles per aflevering heb, ben ik toch al snel een uurtje bezig met een aflevering. Vijf afleveringen publiceren is dan ook een tikkeltje ambitieus, maar de volgende wil ik beslist vanavond nog even doen. Het bevat namelijk beide Epsilon-singles. Als deze aflevering is gepubliceerd ga ik even zonder Soul-xotica luisteren naar de resterende platen zodat ik morgen wellicht ietsje sneller kan publiceren. Ik wil morgen overdag echter nog even aan de gang in de business van de bladeren want ondanks dat de gemeente maandag is langs geweest, ligt het plein alweer halfvol met blaadjes. Ook de tuin is weer fraai bedekt. Een fraaie 'Eupic' (zoals Mark ze noemt), drie dijenkletsers uit de jaren zestig en twee nieuwe releases op het Epsilon-label. Deze maken de derde en laatste 'Singles round-up' voor vanavond.

* Latimore- Keep The Home Fires Burnin' (Frankrijk, RCA Victor, 1975)
Als Benny Latimore de situatie met ons gas in 2021 zou weten, zou hij wellicht ook een zwengel aan de thermostaat hebben gegeven. In 1975 gunt hij ons allen nog een torenhoge rekening. Een gekke combinatie maar wel lekker! Latimore klinkt minder zwoel dan dat ik van hem ben gewend. De begeleiding is typerend voor TK-producties uit deze tijd hoewel Latimore meer bluesy zingt. Op de b-kant doet hij 'That's How It Is' uit de pen van Willie Hale. Dezelfde Willie Hale die ook 'She Don't Ever Lose Her Groove' heeft geschreven dat door Gwen McCrae weer tot 'He Don't Ever Lose His Groove' is gemaakt. Het is nu alleen nog wachten op een 2021-update welke vast 'They Don't Ever Lose Their Groove' gaat heten om niet de aanhangers van de Woke-religie tegen de haren in te strijken. Dit is meer het soort ballade dat ik gewend ben van Latimore en waar zijn stem mijns inziens veel mooier in uit komt. Toch durf ik dit wel een 'double-sider' te noemen.

* Barbara Mason- Dedicated To You (US, Charger, 1965)
'Dedicated' is de kant waarvoor ik de plaat heb gereserveerd maar volgens 45cat is het de b-kant. 'Wear and crackle', schrijft Mark op het hoesje, maar het mag bij een plaat als deze. Hoewel het melancholiek is en blijft, is dit immers oude rhythm & blues en verlaat Barb geregeld de melodie om even een paar woorden uit te spreken. 'Trouble Child' is echter ietsje dramatischer en dat kan ik uiteindelijk beter waarderen. Ik denk dat 45cat gelijk heeft en ga 'Trouble Child' als de favoriete kant gebruiken, ook al is het iets meer 'poppy' dan 'Dedicated'.

* People's Choice- Save My Lovin' For You (UK, Goldmine Sevens, 1967, re: 1996/97)
Je kan soms nog eens een 'goedkope' Goldmine Sevens treffen zoals onlangs bij Detroit Executives of Honey & The Bees eerder dit jaar. Het gros van de Goldmines is echter zeer in trek bij verzamelaars. Ook omdat het vaak de eerste Engelse persingen zijn van een nummer. Hier hebben we een kantje van People's Choice, de groep die in de jaren zeventig een hit zal scoren met 'Do It Anyway You Wanna'. In 1967 bevindt de groep zich nog in Detroit waar het deze opname maakt met Tony Hester en Richard 'Popcorn' Wylie. Ik ken het nummer van de 'Northern Soul Jukebox'. Het is klassieke Northern Soul en onbetaalbaar als originele single. Op de keerzijde staat 'My World Is On Fire' van Jimmy Mack en er staat me iets van bij dat ik die reeds heb als b-kantje van een bootleg? Ik heb nooit veel op gehad met dat nummer en dus blijf ik bij People's Choice.

* The Platters- Devri (US, Musicor, 1966)
Als ik het jaartal opzoek op 45cat zie ik dat de single ook een Nederlandse release heeft gehad. Op CBS met een fraai fotohoesje. Het is negen jaar geleden als ik net bij Wolfman Radio begin als er regelmatig iemand in de chatroom opduikt waarvan we nooit zullen weten of het een andere presentator is geweest die de dienstdoende presentator de gek aansteekt of iemand die serieus is geweest met zijn verzoekplaten. Feit is dat hij telkens iets aanvraagt dat niet binnen de show past. Nirvana in de punkshow en The Drifters of The Platters in de Northern Soul-show. Hoewel? Natuurlijk associëren we The Platters met de successen uit de jaren vijftig, maar in de midden jaren zestig maakt de groep een aantal opnames die wel degelijk populair zijn geworden in de Engelse soul-scene. 'Devri' is daar eentje van. Het is geschreven door Inez Foxx en Luther Dixon en grappig genoeg heet Mike Terry opeens 'Terri' op dit plaatje. 'Alone In The Night' is meer de traditionele ballade zoals we The Platters over het algemeen zullen herinneren.

* Ira Raibon- Shake It Off (UK, Epsilon, 1978, re: 2021)
Ik ben over het algemeen niet kapot van live-opnames en zeker niet als het voor de Blauwe Bak is. Toch is dit waarschijnlijk de enige kans om het aanstekelijke 'Shake It Off' van Ira Raibon in de verzameling te krijgen. Het is een erg minimalistische opname en het komt vrij 'mono' op mij over. De groove is lekker en heeft een fijn 'live'-gevoel terwijl het Ira uit de tenen komt. Het is als bij Edith Morene: Intro langzaam opvoeren en tegen het einde snel uit faden en dan is het verder de obscure opname zoals we dat van Epsilon kennen (zie ook de singles van Kenyatta). Ik hoor nu dat Yann het applaus aan het einde al abrupt heeft afgebroken. 'You're My Dream' is een stukje bedaarder dan het opgefokte 'Shake It Off' en is minstens zo fijn.

* Realside- When I See Your Smile (UK, Epsilon, 2021)
Het is in juli of augustus als Yann een video deelt met de titel 'things to come'. Met alle respect maar we zien een bejaard trio bij een festival op een parkeerterrein een liedje uitvoeren. Dat liedje werkt erg aanstekelijk. Als ik het uiteindelijke resultaat hoor, krijg ik een brede glimlach rond de mond. Het jaar 2021 is een goed jaar geweest voor 'nieuwe' soul en Realside bevestigt dit nog maar eens. De mannen zijn allemaal dik in de zeventig maar hebben een jeugdig elan en een jonge meid moet wel een hart van steen hebben als ze de uitnodiging voor een picknick met de oude mannen kan afslaan. Puur, eenvoudig en aanstekelijk. Op het laatst waagt Walter Johnson III zich nog aan een hoge noot waarvan hij zelf ook even moet lachen. Ik durf het niet uit te roepen tot dé beste, maar zeker één van de leukste nieuwe soul-platen van dit jaar. Op de keerzijde staat de 'extended version' en die duurt maar liefst achtenveertig seconden langer.

Singles round-up: november 7

Afgelopen woensdag heb ik een tegoedbon uitgeprint ter waarde van twintig euro om te besteden in het platenzaakje in Meppel. Ik weet niet meer precies waarom maar ik zie er vanaf als ik in de buurt van het centrum ben. Ik kan namelijk vrijdag ook wel even langs gaan. Dan zie ik donderdagavond dat de singles van Mark in Havelte liggen en bovendien ben ik vanmiddag aan de late kant met de post. Ik ben wel op tijd begonnen maar het is vrij veel en het is pas rond half vijf als ik langs de stad kom. Dit wordt dus andermaal uitgesteld. Ik weet dan overigens ook nog niet hoeveel platen Mark me heeft gestuurd, ik heb alleen een dik pakket in de fietstas. Achteraf gezien heb ik wel genoeg aan deze platen. Dat ik het uitsmeer over vijf afleveringen is vooral ook om de schade van het niet publiceren een beetje in te halen. Dat brengt me bij het volgende zestal en ook weer alle zes afkomstig van Mark. Veiligheidsgordels vast en daar gaan we weer...

* Al Green- Full Of Fire (UK, London, 1975)
Hashtag 'neverforget'. Waar was jij tijdens de Facebook-'blackout' van oktober 2021? Mark is deze dag aan de late kant met de FAD en kondigt om half zes aan dat het pas zes uur gaat worden. Om zes uur zijn we allemaal verstoken van Facebook. De volgende dag belooft hij met een vijf pond-lijstje te komen. Ik zoek daar drie singles vanaf. Ofwel... tot een uur geleden denk ik dat de laatste van deze zes 'per ongeluk' in het pakket is gekomen, maar ook deze heb ik uit de vijf euro-lijst gehaald. Al Green is eveneens een titel uit de lijst. 'Full Of Fire' is lekker upbeat voor Green zijn doen, ook al is dit hetzelfde herkenbare geluid. Hij klinkt ook erg sensueel op dit plaatje en het maakt het allemaal steeds meer onweerstaanbaar. Misschien nu al één van de leukste Al Green-singles uit mijn verzameling. 'Could I Be The One' op de keerzijde is een pure ballade en daar heb ik vanavond even geen tijd voor.

* Hamilton, Joe Frank & Reynolds- Fallin' In Love (UK, Pye, 1975)
In de eerste editie van de Blauwe Bak, omstreeks 2007, staat ook 'Don't Pull Your Love' van Hamilton, Joe Frank & Reynolds. Een bescheiden blue eyes soul-hitje uit 1971. Op een ene of andere manier heb ik het altijd erg soulvol gevonden en vandaar dat het in de Blauwe Bak mag. De single staat echter alweer jaren in de algemene zeventiger jaren maar ik leer intussen dat de groep méér heeft gedaan dat wel in de smaak valt bij de soul-liefhebbers. Lambert en Potter zijn al niet meer aanwezig als het trio dit 'Fallin' In Love' opneemt en inmiddels zijn het Hamiltons die de cursus van Lambert en Potter succesvol hebben afgerond. Het resultaat is onweerstaanbaar. Op de keerzijde is het echter onversneden country.

* The Jackson Sisters- (Why Can't We Be) More Than Just Friends (US, Prophesy, 1973)
De gezusters van de breakbeat-klassieker 'I Believe In Miracles'. Dit nummer is op verschillende momenten en voor diverse labels verschenen. Ik kan maar moeilijk verklaren waarom ik zoveel hou van The jackson Sisters en dit plaatje. Niks geen funk of breakbeat te herkennen in dit nummer, meer een poging tot Three Degrees en The Emotions met een ietwat kleurloos nummer. Toch worden alle hokjes aangevinkt voor mij en dat is uiteindelijk waar het om draait. 'Rockin' On My Porch' is dan wel weer iets meer funky, maar ook weer niet heel bijzonder. Ik blijf het houden bij 'Friends'.

* The Jive Five- Blues In The Ghetto (US, Musicor, 1968)
Eugene Pitt heeft de lead op deze plaat en krijgt nog een naamsvermelding op het label. Eigenlijk is 'Blues' de b-kant van de single maar wel de aanleiding voor mij om het plaatje te reserveren. Plaatjes met het leven in de ghetto kan ik niet genoeg hebben en deze is, ondanks de 'school of hard knocks', lekker relativerend. De andere kant heet 'Sugar' en is meer de poppy kant van de doowop. Jullie zullen ongetwijfeld begrijpen dat ik daar niet veel mee op heb?

* Marva Josie- Crazy Stockings (US, City, 1966)
Mark noteert op de blanco hoesjes de bijzonderheden en bij deze plaat noemt hij een 'slight hiss'. Die hoor je trouwens alleen bij het intro en het outro want voor de rest is dit een harde 'rockende' plaat. Marva raakt niet uitgepraat over haar nieuwe kousen en zo te horen doen ze het goed in combinatie met dansschoenen en een jaren zestig-discotheek. 'I'll Get By' op de keerzijde is minstens zo 'gritty' hoewel ze hier ook demonstreert dat ze een toontje hoger kan zingen. Toch is voor mij 'Crazy Stockings' de favoriete kant.

* Ben E. King- Lover's Question (UK, Manhattan, 1987)
'Dat ben ik niet van je gewend', geeft Mark als antwoord bij de bewuste screenshot. Het blijkt dat ik eerst twee titels van vijf pond heb uitgezocht en daarna deze van Ben E. King heb toegevoegd. Ik heb het Word-document dan alweer gesloten en vergeet het opnieuw te openen. Zie hier de reden waarom ik het niet in mijn lijst heb staan. De single valt op in de lijst omdat er geen Youtube-clips van bestaan. Met Ben E. King kun je bijna niet de mist in gaan en het is extra mooi omdat het een Engelse persing betreft. Ben E. King profiteert hier even van het hernieuwde succes van 'Stand By Me' en maakt een album voor Manhattan waar het niet ontbreekt aan grote namen. Op de a-kant doet hij het Brook Benton-nummer eens dunnetjes over en dit wordt geproduceerd door Lamont Dozier. Het is een moddervette jaren tachtig-productie maar bovenal een fraaie update van de evergreen. Voor de b-kant moet ik even Googlen maar inderdaad: Deze kant wordt mede geschreven en geproduceerd door John Paul Jones. Inderdaad! De bassist van Led Zeppelin. Het is meer een traditionele Ben E. King-opname maar dan door een jaren tachtig-mangel gehaald. Qua soul komt hier beter uit, ook al is de single niet heel erg essentieel te noemen. Leuk als kassakoopje...

Singles round-up: november 6

Het briefje mag van de deur en het bordje worden omgedraaid. Ofwel: De winkel gaat weer open! En hoe? Als het me lukt, zou ik vandaag graag vijf berichten willen publiceren. Allemaal 'Singles round-up' want de singles van Mark zijn binnen en nog twee Epsilons die ik bijna was vergeten. Ik moet de Cannonball-mensen nog maar eens vragen hoewel het ook mogelijk is dat ze het bij een bestelling van december gaan voegen. Daar zou ik op zichzelf prima mee kunnen leven. Ik snap echt helemaal niks van de inklaringskosten. Het pakket van Mark vermeldt een duidelijke waarde van vijftig pond (hoewel het pakket aanmerkelijk duurder is geweest!) en hier ziet de douane af van invoerkosten, maar rekent wel administratiekosten. Het pakketje van Epsilon heeft een aangegeven waarde van acht pond en hiervoor moet ik nog zes euro belasting betalen. Enfin, zo lang als de kosten onder het tientje blijven, hoor je mij niet klagen. Mark heeft me vijfentwintig singles gestuurd. Van Epsilon heb ik er twee gekregen plus dat ik nog twee Izipho's heb liggen die nog niet aan bod zijn gekomen. De 'Singles round-up' gaat bestaan uit vijf afleveringen: Vier van zes en eentje van vijf. Ik ga beginnen met de eerste zes en deze komen allemaal van Mark.

* Stanley Banks- Crawl Before You Walk (US, Big Boy, 1979)
Er zitten in meerdere opzichten 'gouwe ouwen'  in het pakket van Mark. Niet alleen singles met een torenhoge leeftijd maar ook titels die ik al in juni of juli heb gereserveerd. Tot mijn volle tevredenheid heeft hij een aantal 'duurdere' singles toegevoegd en eentje waar ik om had gevraagd. Verder is het weer een groot verrassingspakket. Op de bewuste middag heeft het liedje me aangesproken en nu mag ik een hernieuwde kennismaking tegemoet zien. Ik begin met een plaatje dat me op het eerste gezicht niets zegt totdat ik het opzet. Stanley klinkt qua zang als een bluesmuzikant en heeft bij de opname van deze single de beschikking over een funky begeleiding met een opvallende 'kick' in de bassdrum en een zeer modern instrument met piano-klavier. Ofwel: Zo'n zeikerige synthesizer die in 1979 het summum is onder de keyboards. De combinatie van Banks' stem met de synthesizer en de lo-fi productie maakt het tot iets waar ik mijn vingers bij af lik. 'If You Can't Beat Me Rockin' heeft meteen een gejat stukje in de melodie dat ik niet meteen thuis kan brengen. Later op de avond nog maar eens proberen. Het intro vermoedt een Swamp Dogg/Roy C.-aanpak, maar dan is het verder een 'normaal' liedje. Eigenlijk wel net zo lekker als 'Crawl'.

* Rupert Blaize & The Brothers From Across The Water- Give A Little Love (Barbados, Trex, 1974)
De plaat is sowieso al moeilijk te vinden en dan zijn er ook nog Marc Bolan-fans met een gevoel voor humor die zich in de strijd wagen. Trex is echter een onderdeel van het Wirl-concern van Barbados. Als ik me niet vergis is dit ook meteen de 'duurste' uit deze partij. Het intro doet me denken aan een gospelsingle uit mijn verzameling, maar daarna breekt het spouge-feestje los. Een eigenaardige groove maar ook een onweerstaanbaar refrein. Het is een feestje, niet alleen op de plaat maar ook in de studio. Buiten de muzikale begeiding van The Brothers From Across The Water krijgt Rupe ook vocale ondersteuning van The Halcyon Triplets. De b-kant is meer een calypso maar klinkt desondanks obscuur genoeg om eens in de show te draaien. Waar ik aanvankelijk nog twijfels heb, vermoed ik hier dat Rupert zelf ook van Barbados komt. Hij heeft naast deze single op Trex ook een plaatje gemaakt voor het Amerikaanse Alithia-label. Daar ben ik nu ook wel benieuwd naar!

* Jerry Butler- Only The Strong Survive (US, Mercury, 1969)
Een eerdere greep uit de lange lijst van reserveringen bij Mark levert een pakket op met vrij veel jaren tachtig. Ditmaal loopt de partij uiteen van de jaren zestig tot en met 1990. Ook een paar jaren tachtig-singles, maar bovenal veel jaren zestig. Ook een aantal min of meer Northern plaatjes. 'Only The Strong Survive' zou op zichzelf best een keer geprobeerd moeten worden in een zaaltje met Northern Soul-dansers want volgens mij gaat dit wel passen. Gamble en Huff tekenen voor het nummer met Butler terwijl Thom Bell en Bobbi Martin de productionele leiding nemen. Het resultaat is een fraaie Philly-productie welke qua drums een vette knipoog uitdeelt naar Detroit. Mark heeft de plaat een 'Ex' gegeven als waarde oordeel maar het styreen is er belabberd aan toe. Ik zou zelf niet boven 'Good Plus' zijn gegaan. Of hij is uit gegaan van de b-kant want deze klinkt qua styreen beter en is eveneens een fraaie ballade. Het heet 'Just Because I Really Love You'. Misschien dat dit uiteindelijk nog wel de kant gaat worden hoewel 'Survive' de reden van aanschaf is geweest.

* Clarence Carter- Trying To Sleep Tonight (US, Ichiban, 1988)
Een paar maanden geleden heb ik 'I Ain't Going Where You're Going' van Pat Cooley tot Week Spot gebombardeerd. In het begeleidende bericht schrijf ik dat Clarene Carter Cooley min of meer heeft ontdekt. Welnu, hier hebben we een plaatje van Carter zelf welke hij heeft geschreven met dezelfde Pat Cooley. Ze hebben getracht om een plaatje in de markt te zetten dat moeiteloos de top tien in kan, maar zijn daar half in geslaagd. Een ontzettend goed nummer, maar de productie is wat minimalistisch en de bas is deze dag even met verlof gegaan. Dit is de promo met hetzelfde nummer aan beide kanten in stereo. Het zou me niets verbazen als ik dit plaatje vanavond laat nog weet te herinneren want het klinkt erg aanstekelijk.

* Chubby Checker- Everything's Wrong (UK, Cameo-Parkway, 1965)
Van deze plaat weet ik dat ik hem in begin juli heb gereserveerd bij Mark. Het valt als eerste op dat hij een Northern Soul-plaatje aanbiedt en dan ook eentje van twist-koning Chubby Checker. Ik verwacht een tweede 'At The Discotheque' dat een grote hit is geworden in de Northern Soul maar ben blij verrast als ik het nummer hoor. Ik vlieg op en neer naar boven om te controleren of ik de single niet heb. Niet dus en dus ga ik voor deze Engelse persing. Ik heb het op een bepaald moment gehad met Northern Soul omdat veel platen hetzelfde klinken. Dat is ook het geval bij Chubby hoewel dit een groove is waar ik niet snel genoeg van kan krijgen. Het is uitermate geschikt voor de dansvloer hoewel het qua zang melancholiek blijft. Een fraaie combinatie en duidelijk iets heel anders dan wat we van Checker gewend zijn! 'Cu Ma La Be- Stay' is meer van de nietszeggende novelty-dingen die Checker uithaalt in deze jaren. Een stevige Engelse persing die niet geheel ongeschonden uit de strijd is gekomen, maar waar de muziek overheerst. Een Amerikaanse of Europese persing zou zijn verstierd door de achtergrondgeluiden.

* The Commands- No Time For You (US, Wax Museum, 1966, re: 1993)
En we blijven in de jaren zestig. Wax Museum is een semi-legendarisch label dat zich heeft gespecialiseerd in de meer exclusieve opnames. The Commands brengt dit plaatje in 1966 uit op het Back Beat-label en deze is erg gezocht bij liefhebbers van soul en doowop. Op Discogs staat een origineel voor zeventig dollar. Dat is op zichzelf niet verkeerd, ware het niet dat er zestig dollar verzendkosten bij komen. Deze Wax Museum-heruitgave begint overigens ook pas bij dertig euro. De mijne is een stukje goedkoper geweest. Beide kanten zijn erg goed maar bovendien verschillend qua atmosfeer. Je hoort wel de doo wop-roots op beide kanten. 'No Time For You' is een beetje 'moody' waar 'Hey It's Love' meer upbeat is. Ik kies dan toch voor de eerste.