maandag 30 april 2018

Eindstreep: april 2018



Ik heb ambities met de 'Eindstreep' van de vorige maand en het is dan 'gezellige drukte' dat dit in de weg staat. Als ik gistermiddag gewoon goed was ontwaakt, dan had ik nu ook nauwelijks tijd gehad voor een 'uitgebreide' versie van de 'Eindstreep'. Ik zou morgenmiddag moeten sorteren én een speciale 'Tuesday Night Music Club' moeten doen. Nu valt dat eerste af vanwege de spit. Ik heb om vier uur de medicijnen opgehaald uit Havelte. Fietsen is een gezonde bezigheid met dit kwaaltje, alleen heb ik nu met de ligfiets te maken. Ik moet zeggen: Het heeft in zekere zin geholpen! Ik heb sinds vanmiddag twee spierverslappers gebruikt en inmiddels al een beetje geslapen. Het is ietsje hardnekkiger dan de spit van 2012, die verdween al na de eerste spierverslapper. Nu is de pijn minder maar ik voel de rug nog wel. Ik ga dus verder met de kuur en blijf morgen en waarschijnlijk ook woensdag even thuis. Ik ben zojuist de archieven ingedoken en heb het nodige telwerk verricht. Behalve de 'Eindstreep' van deze maand kan ik ook een vergelijking trekken met de voorgaande jaren.

Het moest wel mogelijk zijn om 2014 nog te 'reconstrueren', daar moet ik eens goed voor gaan zitten. 2013? Ja, ook dan schrijf ik al over iedere single die ik koop en dat is hetzelfde met enkele voorgaande jaren. De moeilijkheid is dat de singles soms 'verstopt' zijn in een bericht en dus is het lastig na te gaan óf ik moet het hele archief van Soul-xotica door spitten. Misschien ga ik dat nog wel eens doen. Feit is dat ik vanaf 2015 een lijst bij hou met alle singles die ik per datum heb gekocht. Waarom is het veel telwerk? Ik zou me kunnen baseren op getallen uit vorige edities van de 'Eindstreep', maar met name de Blauwe Bak is voortdurend aan wisselingen onderhevig en enkele 'vroegere' Blauwe Bak-aanwinsten staan inmiddels 'gewoon' in de jaren zestig- en zeventig-bakken. Om dit actueel te krijgen, zit ik toch wel een kwartiertje huiswerk te doen. Nu dus niet de resultaten van het eerste kwartaal van ieder jaar, maar van de eerste vier maanden. In 2015 koop ik maar liefst 169 singles. Hoewel ik een paar 'dure' Blauwe Bak-aanwinsten koop in de eerste vier maanden van 2015, zijn de 'gewone' singles in de meerderheid. Van de 169 singles staan tegenwoordig 64 in de Blauwe Bak en 81 in de algemene bakken. De resterende 24 zijn dubbele singles. Het kan natuurlijk altijd gekker. In 2016 zit ik ruim in het financiële sop dankzij de verhuisvergoeding en uitbetaling van het vakantiegeld van mijn vorige werkgever. Dat levert maar liefst 283 singles op. Voor de goede orde: Dat zijn meer dan twee van de bakken die ik gebruik voor de algemene singles. Er zijn 105 singles die nog altijd in de Blauwe Bak staan tegen 119 in de algemene collectie. Vooral dankzij de kringloop in Havelte heb ik de beschikking over 39 dubbele singles! In 2017 heet onze keukenmeester Schraalhans en koop ik bijvoorbeeld in februari geen enkele single. Het zijn er dan 37 in totaal. Elf singles staan nog altijd in de Blauwe Bak (en koop ik allemaal in april 2017). Totaal 23 singles komen in de algemene bakken en ik heb te maken met 3 dubbele singles.

Zo gek als in 2015 of 2016 gaat het niet meer en toch kan ik al tevreden zijn over de vangst van 2018 tot dusver. Deze vier maanden verrijk ik mijn collectie met maar liefst 83 singles. De Blauwe Bak heeft de overhand met 56 titels tegenover twintig voor de algemene verzameling. Zeven singles heb ik dubbel. Vervolgens de statistieken van deze maand. Dat zijn totaal 14 singles waarvan 3 dubbel en 5 in de Blauwe Bak. Met aftrek van de dubbele singles blijven er dan elf over waarbij ik Duran Duran laat vallen en tot deze top tien kom.

1. You Were Right On Time-Ripple

2. Wendy Is Gone-Ronnie McNeir

3. Together-Simms Twins

4. Arthur's Theme-Christopher Cross

5. Rapture-Blondie

6. On The Run-The Accents

7. A Star In The Ghetto-Average White Band With Ben E. King

8. Wild Horses-Gino Vannelli

9. Watching The River Flow-Bob Dylan

10. Victims-Culture Club

Singles round-up: april 2



Voor jullie als lezers is blijkbaar niets veranderd? Soul-xotica heeft nog dezelfde aanblik met gewoon 'volgers' en dergelijke. Blogger heeft schijnbaar besloten om sinds het laatste bericht het dashboard weer terug te zetten naar het Engels. Dat was ook zo toen ik hier begon, maar het is nu toch weer even wennen. Alles went. Zelfs een vent! Wat niet wil wennen is spit. Ik ben gistermiddag in een rare houding wakker geworden en heb vermoedelijk uren zo gelegen. Ik kan nauwelijks overeind komen en bij iedere gekke beweging (of eens even hoesten) verschiet ik van de pijn. Meteen om acht uur de huisarts gebeld en uitgelegd dat ik dit eerder heb gehad. Dat ik toen een spierverslapper en maagbeschermers heb gekregen, het een dagje 'rustig aan' moest doen en de tweede dag vooral veel fietsen. Ja, de assistente kan het terug vinden in mijn rapport maar mag niet zomaar een herhaalrecept uitgeven. Ik moet dus om twee uur terug bellen en dan is het te hopen dat ze de zooi op voorraad hebben. Ik kijk er niet naar uit om nog eens 24 uur zo door te moeten maken. Ik heb per slot van rekening nauwelijks geslapen. Het geeft me nu wel even tijd om een berichtje te schrijven. Vandaag zijn de Blauwe Bak-aanwinsten aan bod, zes in totaal. Vanavond volgt dan de 'Eindstreep'.

* The Accents- On The Run (US, Karate, 1966)
Het begint voor mij met de Nationale Popkwis in Amstelveen in 2007. Ik maak deel uit van een clubje uit Steenwijk. Het is mijn eerste 'Nationale' en weet dus nog niet hoe pittig deze werkelijk is. De kwis wordt onder andere gesponsord door een cd-winkel en deze heeft 'goody bags' samengesteld voor iedere tafel. Natuurlijk is het veelal 'bottom of the barrel' en halverwege wordt 'voor straf' nog een tas met cd's aan een team toegekend. In onze zak zit onder andere een cd van The Accents. Het ziet er heel erg 'doowop' uit op de voorkant, maar het wordt al interessanter als ik de hoestekst heb gelezen. The Accents, met zangeres Sandi Rouse, is een typisch 'dansorkest'. Ze selecteren hun repertoire door middel van radio en hitparade en zijn daarmee vooral een coverband. Toch maakt The Accents twee singles met eigen nummers. 'I've Got Better Things To Do' (Charter, 1965) weet ik reeds in 2012 op de kop te tikken. Deze 'On The Run' blijkt lastiger. Jörg heeft eens een exemplaar voor twintig euro en deze is binnen een paar uur verkocht. Dan kom ik deze tegen op Discogs. De plaat is minder in trek dan een paar jaar geleden want de plaat heeft voor tien pond aardig lang in mijn winkelmandje gezeten. Precies zoals beschreven: Een beetje té lawaaierig voor een verzamelaar, maar goed genoeg voor de dj. 'On The Run' klinkt overigens alsof het uit de stal van Motown kon komen, maar The Accents zélf zijn van San Diego. Alweer een discografie afgerond!

* Bloodstone- Never Let You Go (UK, Decca, 1972)
Deze maakt een maand geleden deel uit van de 'soul pack' van Mark. De a-kant klinkt in eerste instantie wel interessant, maar is nauwelijks te draaien. 'Never Let You Go' speelt wel door zonder noemenswaardige problemen, maar de plaat is té 'algemeen' om zo'n slecht exemplaar te accepteren. Ik zet mijn voelsprieten uit en koop deze van een Engelsman op Discogs. Nu kan ik ook eens de a-kant draaien, maar dan moet ik concluderen dat ik de afgelopen weken erg verliefd ben geworden op 'Never Let You Go'. Dat blijft dus ook de top-zijde voor mij.

* Ronnie McNeir- Wendy Is Gone (US, Prodigal, 1973)
In 1966 debuteert deze beste man met 'Sitting In My Class' dat uitgroeit tot een Northern Soul-klapper van de bovenste plank. Hij blijft stug plaatjes maken en vanaf 1973 kent zijn loopbaan een opleving. Dit is het eerste resultaat van de 'comeback': 'Fingerclicking' midtempo met een zang dat bij vlagen doet denken aan Marvin Gaye's 'What's Going On'. Een onweerstaanbaar plaatje dat door dezelfde handelaar als The Accents wordt aangeboden. Met de conditie is het dan even gokken want hij is voor dezelfde prijs wel beter te krijgen. Tot bijna het einde is er geen vuiltje aan de lucht. Als de eindstreep in het vizier komt, wordt het dan toch even luidruchtig. Je zou dan, bij wijze van spreken, de crossfader al een zwieperd kunnen geven en dus is deze nog goed genoeg om te dj-en.

* Ripple- You Were Right On Time (US, GRC, 1974)
Ik hoop van harte dat ik wat informatie kan vinden over deze groep want...? Niet verder vertellen: Dit moest deze week de Week Spot worden. Als we het over een hele grote 'hit' hebben in huize Louwsma dan is het zeker van toepassing op deze single. Hopelijk morgen meer hierover!

* Simms Twins- Together (US, Parkway, 1973)
De catalogi zeggen allemaal dat de plaat uit 1973 komt en dus volg ik hen maar. Het geheel, inclusief het Parkway-label, zou ook zomaar uit 1967 kunnen zijn. We worden verwelkomd door een xylofoon en vervolgens valt de tweeling met deur in huis. Gemodelleerd aan Sam & Dave, maar mijns inziens iets meer James & Bobby Purify qua ingetogenheid. 'Baby It's Real' is de werkelijke a-kant maar dat is pure blues en klinkt niet méér 1973 dan 'Together'.

* Annette Snell- You Oughta Be Here With Me (US, Dial, 1973)
Bij de 'soul pack' van Mark moet is noodgedwongen overschakelen naar de kantjes die het beste klinken. Deze van Annette Snell zit ook in de verzameling en hier zit de a-kant 'volgemodderd'. Erg jammer, want het klinkt meteen als koren op mijn molen. Als alternatief ga ik dan maar 'Footprints On My Mind' draaien. Het wordt de Week Spot en staat volgens mij ook op nummer 1 in de 'Eindstreep' van vorige maand. Dan zie ik bij de handelaar van The Accents dit exemplaar en ga overstag. Nu kan ik de a-kant ook eens fatsoenlijk draaien en dat heeft net zoveel klasse als 'Footprints'. Wellicht dat we 'You Oughta Be Here With Me' vanavond nog tegenkomen in de 'Eindstreep'?

zondag 29 april 2018

Singles round-up: april 1



Gisteren was ik jarig en dat heb ik gevierd! Tot mijn grote verrassing krijg ik zaterdagmorgen een sms-je van W dat ze al in Steenwijk is. Ze was hier overigens al een paar dagen. Ze was alleen haar oplader vergeten en dus kon het gemakkelijker zijn als ik naar het vaste nummer van haar moeder belde? Ik ben om half twee klaar met bezorgen en zit om twee uur aan de keukentafel. W en haar moeder zouden net een kopje soep gaan eten. Of ik ook zin heb? Het is aspergesoep, maar het is per ongeluk té zout geworden. Niet voor mij want ik lepel ook W's kom leeg. Ik heb later nog wel last van een dorstaanval dus wellicht tóch aan de zoute kant? We lopen Steenwijk in. Het is druilerig en ik heb aangegeven dat ik 'een paar singles' wil kopen voor mijn verjaardag. Eerst naar 'De Woldpoort' waar ik een paar weken geleden ook ben geweest. Daar kies ik zes singles uit en krijg weer een beetje korting. Bij Groenendijk ben ik in jaren niet geweest, maar die had de laatste keer alleen elpees. Nu heeft hij ook enkele singles in de aanbieding, maar 'ik vraag goede prijzen'. Het merendeel is veel té duur en niet interessant. Ik vind hier echter twee singles. Deze acht ga ik vandaag presenteren in de eerste 'Round-up'. Morgen de soul-platen en een volledige 'Eindstreep' als gevolg.

* After Tea- Not Just A Flower In Your Hair (NL, Decca, 1967)
Heb ik deze dubbel? Technisch gezien wel. Ik koop de single in mei 2007 als we met de familie in Bakkeveen zijn ter ere van het 45-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Momenteel staat alleen de voorkant van het hoesje in de bak. De single ben ik al jaren kwijt en in mijn herinnering is die niet in een beste staat. Terwijl singles van The Golden Earrings twintig euro moeten kosten, staat deze van After Tea voor drie euro bij Groenendijk te wachten. Het hoesje is compleet maar bijna verpulverd, de single is drie stappen vooruit ten opzichte van mijn vorige exemplaar. Niet echt een plaat om met plezier te draaien want ik kan niet goed tegen kinderkoortjes, maar hij moest toch eens 'goed' in de bakken staan. Bij deze dus!

* Average White Band With Ben E. King- A Star In The Ghetto (UK, Atlantic, 1977)
Die heb ik een paar weken geleden al in de handen gehouden, maar verwar Ben E. dan met B.B. King. Nu is de zaak duidelijk. Ben E. King en Average White Band is een combinatie die niet stuk kan, zeker als je bedenkt dat 'Do It In The Name Of Love' van King (uit 1975) is uitgegroeid tot een Blauwe Bak-'hit' van formaat. AWB houdt het lekker funky, King voegt daar klasse aan toe en het resultaat mag direct in de reserve-Blauwe Bak. De b-kant heb ik nog niet 'geproefd', maar 'A Star In The Ghetto' kan zeker nog een paar keer op de draaitafel. De ebige Blauwe Bak-aanwinst uit deze 'Singles round-up', maar morgen de zes voorlaatste aanvullingen.

* Blondie- Rapture (NL, Chrysalis, 1981)
'Homburg' van Procol Harum moet in label-hoesje al vijf euro kosten bij 'De Woldpoort'. Vandaar dat ik me hier beperk tot de jaren tachtig-singles. Eigenlijk is alles aan de prijs, maar ik heb ze zojuist in de show gedraaid en ze zijn in puikbeste staat. Daar moet je dan maar iets meer voor over hebben? Blondie is zo'n voorbeeld van een single die je vaak mishandeld tegenkomt. Het flinterdunne Chrysalis-vinyl wil graag vervormen. Dat is bij deze niet het geval. Helemaal vlak en loepzuiver, alleen wat geklieder op het label. Ik doe het ervoor!

* Christopher Cross- Arthur's Theme (NL, Warner Bros., 1981)
,,Is deze plaat twee-en-een-halve euro waard?", vraag ik hardop af wanneer ik het in de show ga draaien. Bij 'De Woldpoort' geldt hetzelfde als de vorige keer: Snel afrekenen en later spijt krijgen. Het is een geweldig nummer met goede jeugdherinneringen (mijn zus is 'fan' van Christopher Cross) en de plaat is in een fraaie staat. Ja, vooruit, hij is het voor mij waard, maar goed bekeken is hij nog steeds anderhalve euro té duur. Niet zeuren en mooi in de jaren tachtig-bak zetten. Die is overigens nog erg Christopher Cross-loos.

* Culture Club- Victims (NL, Virgin, 1983)
Als we dan toch bezig zijn met de jaren tachtig? Ik heb de keuze tussen 'Victims' en 'The War Song'. Eerst 'Victims' maar omdat dit niet direct een belletje doet rinkelen. Bij het opzetten, weet ik het alweer. Een prachtige ballade met Boy George op zijn best, maar niet de Culture Club zoals ik ze wil herinneren. Het is ook een plaat die je niet té vaak moet horen, daar ben ik na vanavond wel achter. Volgende keer 'The War Song' op deze plek!

* Duran Duran- Is There Something I Should Know (EEG, EMI, 1983)
EMI hanteert vanaf 1981 'made in EEC' op de labels, maar bij deze is het overduidelijk dat de plaat in Nederland is geperst en uitgebracht. Duran Duran is een inhaalslag aan het maken bij mij. Ik associeer de groep in eerste instantie met de zus van een schoolvriendje. Zij en haar vriendinnen laten Musical Youth afschuwelijk vallen als Simon LeBon en zijn kornuiten om het hoekje kijken. Ik heb het dus lange tijd afgedaan als commerciële jaren tachtig-'glam', maar kom daar steeds meer op terug. Duran Duran is gewoon een uitstekende en muzikale band die het 'geluk' had dat het in de gratie viel bij de 'New Romantics' en zo een breder publiek wist aan te boren. Uitbreiding van de Duran Duran-collectie is dan ook zeer waarschijnlijk voor de toekomst!

* Bob Dylan- Watching The River Flow (NL, CBS, 1971)
Groenendijk vraagt standaard een tientje voor Stones-singles met fotohoes. 'We Love You/Dandelion' oogt toch niet zo smetteloos dat ik dit ga neerleggen voor de plaat. Dan zie ik 'Together We Live, Together We Love' van The Golden Earrings. Twintig euro? Nee, ik zoek de plaat nog wel, maar dit is me té gek! Vervolgens zie ik deze van Bob Dylan. In het fotohoesje en een prachtige staat. Kostda? Zeven euro. Alleen maar omdat ik jarig ben en niet Gekke Gerrit genoeg ben voor de twintig euro van de Earrings. Bij de jukebox raken we nog in discussie. Hij heeft net 'Don't Cry Daddy' gedraaid en deze kant is flink 'verrot'. Op mijn verzoek draaien we de b-kant, 'Rubberneckin', en deze klinkt behoorlijk voor mij. Als hij een 'upgrade' tegenkomt, mag ik de oude gratis en voor nop hebben. Uiteraard blijf ik zelf ook wel even zoeken, want 'Rubberneckin' zal en moet in de reserve-Blauwe Bak.

* Gino Vannelli- Wild Horses (België, Dreyfus, 1987)
Er zijn zo van die platen waar ik meteen een goed humeur van krijg en dat geldt zeker ook voor Gino. Slechts een euro en vijftig cent voor een puntgaaf exemplaar met de fotohoes. Ik ben tevreden! Morgen de zes Blauwe Bak-aanwinsten.

vrijdag 27 april 2018

De tien albums van het leven: Joni Mitchell



Het is een kleine teleurstelling, maar de overige vijf singles zijn nog steeds niet binnen. Morgen dus nog een mogelijkheid en anders heb ik maandag één single in de 'Eindstreep' en ook nog eentje die ik dubbel heb. Wellicht zou ik mezelf morgen nog even kunnen 'trakteren' op een paar in Steenwijk? Hoe dan ook: Ik had het idee gehad om vandaag de 'Singles round-up' te doen en zaterdag de laatste van de tien albums te publiceren. Ik heb de lijst afgelopen week al gepubliceerd op Facebook. Nu 'volgens de regels' en dus niet de achtergronden van de platen. Tot mijn ergernis gaan enkele muziekvrienden afzonderlijke albums 'liken', terwijl ik expliciet heb vermeld dat het niet mijn tien meest favoriete platen aller tijden zijn. Ik had vijftien kandidaten voor de tiende plaat in deze korte serie en wellicht zou ik het volgend jaar kunnen herhalen met tien totaal verschillende albums. De plaat die het verhaal afmaakt in deze serie is 'Blue' van Joni Mitchell (1971).

Hoe verder in de tijd, hoe gemakkelijker het wordt. De verhalen over York zijn daarvan een sprekend voorbeeld. Ik wil dit verhaal al een paar jaar geleden doen maar blijf dan steken na het begin. Het is té pijnlijk en persoonlijk. In 2018 voel ik een zekere afstand tot de gebeurtenissen en kan ik zelf bepalen wat ik in het verhaal toelaat en wat niet. Het is bovendien ruim negen jaar geleden dat ik gestopt ben met de alcohol. Er is een leven van vóór 2 april 2009 en een leven na deze datum. Ook hier komt langzamerhand 'ruimte' om te schrijven. Ik bepaal andermaal wat wel of niet wordt gedeeld en pik dus het beste eruit voor de berichten. Ik heb slechts één alinea voor dit bericht en dus móet ik de hele heisa erom heen wel even negeren. Feit is dat ik de eerste weken van mijn alcoholvrije bestaan even ergens anders door breng. In de huiskamer hebben ze een mand vol oude 'Vakantiekampioen'-uitgaven en ik stort me vol overgave op deze lectuur. Alles móet en zál anders vanaf deze dag en zo droom ik mezelf een vakantie bij elkaar. Een trektocht door de bergen per benenwagen. Dat lijkt me wel iets. Natuurlijk moet ik daarvoor goede bergschoenen kopen en flink trainen, maar alles gaat toch anders worden na vandaag? Een paar dagen na mijn opname heb ik beschikking over mijn Numark PT01, een paar elpees en de complete Blauwe Bak van dat moment. Ik mag nog niet meedoen in het 'programma' en dus moet ik tijd doden. Ik mag eveneens niet alleen van het terrein af. Ze zijn zó bezorgd dat ik subiet weer aan de alcohol ga terwijl ik zeker ben dat dit nóóit weer gaat gebeuren. Het is dinsdag 7 april 2009. Alles moet anders en ik zal nieuwe dingen moeten aanwennen. In het muzikale kader zit Joni Mitchell in mijn planning. Verder dan 'Ladies Of The Canyon' ben ik nooit gekomen terwijl ik een fors aantal elpees heb van de zangeres. Ik ga aan tafel zitten met de hoofdtelefoon op, 'Blue' op de draaitafel. Het album is in zekere zin wel een favoriet geworden, maar heeft niets uitgemaakt voor de overige platen van Mitchell. Die moet ik nog steeds eens beluisteren. Van de ambitieuze plannen in april 2009 is niets terecht gekomen. We zijn niet iedere ochtend vroeg op de hometrainer begonnen, de eerste wandelvakantie moet nog worden geboekt, de bergschoenen zullen er nooit komen... en zo kan ik nog even doorgaan. Er is één ding waar ik me echter aan heb gehouden: Ik heb sinds 2 april 2009 geen druppel alcohol meer tot mij genomen!

Eretitel: 'Wrecking Ball'



De beuk erin? Het is op alle fronten voelbaar behalve op Soul-xotica! 'Afterglow' neemt bijna drie uren in beslag en dat is veel voor een show op donderdagavond. Op zaterdag ben ik inmiddels bijna gewend om vier uur lang vinyl te draaien, dus zou drie uren 'digitaal' met enkele lange nummers een 'makkie' moeten zijn. Uffelte is niet het uitgelezen centrum van Koningsdag-plezier en het ontbreekt aan de wil om een eind te fietsen voor een rommelmarkt of iets dergelijks. Intussen werk ik hard verder aan de 'zomerlijsten' die hopelijk binnenkort centraal komen te staan in mijn zondagavondshow op Wolfman Radio. Het einde komt nu in zicht en dat is maar goed ook. Ik ben per slot van rekening al een dik half jaar 'bezig' met deze lijsten. Morgen (of eigenlijk vandaag) gaan alle remmen ook weer los. Ik moet waarschijnlijk werken in Steenwijk en ga proberen om W. nog te ontmoeten voor een verjaardagsborrel. Ik zal vast wel niet 'wrecked' thuis komen! Vandaag zet ik de titel 'Wrecking Ball' centraal in de 'Eretitel'.

3. Emmylou Harris (1995)
Amerikaans, country en recent. Dat zijn de steekwoorden in deze aflevering van de 'Eretitel'. Emmylou Harris heeft haar grote album-klassiekers in de jaren zeventig en dus is het album 'Wrecking Ball' uit 1995 vrij recent. Het is Amerikaans en, hoe kan het anders, country. Hoewel ik het verschillende malen heb 'geprobeerd', wil country (of het hippe Americana) er maar niet in bij mij. Okay, er zijn uitschieters natuurlijk. Ik heb The Jayhawks niet voor niets twee keer 'live' gezien in de jaren negentig. Emmylou is het type zangeres waarvoor ik nog eens wat tijd vrij zou moeten maken. Gewoon achterover leunen en luisteren naar haar albums. Ik weet zeker dat ik een pareltje of drie ontdek op die manier maar in het snelle voorbij gaan, blijft haar muziek niet hangen bij mij. 'Wrecking Ball' is daar een mooi voorbeeld van. Dankzij 'Listen Carefully' en de 'transfer' naar de mp3-speler heb ik het nummer verscheidene keren gehoord en het is wel gegroeid bij mij. Toch raakt ze niet hoger dan de derde trede in deze 'Eretitel'.

2. Miley Cyrus (2013)
Ook hier is het driemaal raak! De dochter van Billy Ray is zelf eveneens in de country gestart en verder is het Amerikaans en de meest recente titel. In de muziekbusiness is imago belangrijker dan een geluid. Een prachtige stem alléén overtuigt geen A&R-manager of radiostation. Geen heren met snorren van middelbare leeftijd maar twee fris ogende jongelingen, om het voorbeeld van Milli Vanilli maar weer eens aan te wenden. Ook de competentie om zelf met goede liedjes op de proppen te komen, is nog geen garantie voor wereldsucces. Er zijn hele stukken proza aan gewijd: Tot in hoe ver is Miley Cyrus 'gemaakt' tot wat ze nu is. Het is triest dat hetzelfde nimmer is afgevraagd bij Amy Winehouse. Amy en Miley hoeven geen opsmuk en kunnen muzikaal overtuigen en toch legt de productiemaatschappij hen beide een levensstijl op die Amy fataal is geworden. Laten we even door alle lucht heen prikken en naar 'Wrecking Ball' luisteren. Een fantsstische popsong met een overtuigende zangeres met nagenoeg geen 'autotune' of andere fratsen. Miley had bijna op de eerste plek gestaan maar er kan maar eentje de 'boss' zijn.

1. Bruce Springsteen (2012)
De country mag er vanaf, hoewel Springsteen door de jaren heen iedere Amerikaanse roots-soort eer heeft betoond. Op het gelijknamige album uit 2012 is het ouderwetse rock'n'roll van 'The Boss'. Hij heeft met 'The Ghost Of Tom Joad' gedreigd een soort van Bob Dylan te worden. Iemand die nog steeds meedoet maar waarvoor de albums uitsluitend interessant zijn voor vergevingsgezinde 'die-hard'-fans. In 2009 staat de man op Pinkpop en ik lees dan een interview met hem. Dat heeft veel goed gemaakt voor mijn gevoel tegenover Springsteen en maakt ook dat ik zijn 'Wrecking Ball' verkies boven de uitstekende plaat van Miley Cyrus.

In 2016 valt Dierendag op een dinsdag en dus doe ik een show met louter beesten in de titel of groepsnaam. Ik weet zo te herinneren dat 'Animalisms' van The Animals de '3 From 33' is geweest. In 'Listen Carefully' zit niet één bepaald dier maar het complete dierenrijk. Volgende week drie maal 'Animal' in de 'Eretitel'. Straks de laatste van de tien albums.

woensdag 25 april 2018

Het zilveren goud: april 1993 deel IV



Eén van de zes singles (twee bestellingen) is gisteren gearriveerd en zit al in de Blauwe Bak-koffer. De overige vijf hoop ik morgen te ontvangen zodat ik vrijdag een 'Singles round-up' kan doen. Kringloopwinkel-bezoek is erbij in geschoten en dus lijkt het alsof het een 'zuinige' maand wordt met de singles. Dat wordt volgende maand dubbel en dwars goed gemaakt want ik mag maar liefst twee verjaardagscadeaus tegemoet zien! Vandaag ga ik voor de laatste keer terug naar april 1993. Ik heb het al uitgebreid over het werk gehad. De dag na mijn verjaardag is de laatste keer dat ik met Peter op pad ga en op maandag 3 mei kan ik beginnen bij het hoveniersbedrijf. Dat ga ik misschien nog even apart behandelen in een bericht. Ik vermoed dat ik op 5 mei de laatste uitzending heb gedaan van 'De Popinjectie'. Als ik een paar weken later weer werkloos ben, heeft mijn 'opvolger' het stokje overgenomen en gaat de studio even later weer voorgoed op slot. Wat is er dan anders nog te vertellen over april 1993? Twee dingen en deze kan ik vandaag met jullie delen samen met de laatste twaalf singles van vijfentwintig jaar geleden.

Ik krijg vanavond een sms-je. ,,Van harte gefeliciteerd met de verjaardag". W. is van Facebook en dus wordt ze niet meer op die wijze op de hoogte gehouden over mijn verjaardag. Ze gokt de 25e, maar is de 28e in Steenwijk! Ik zal gewoon moeten werken op mijn verjaardag en wellicht zit er nog een borreltje in na afloop? Ik hoop het, we hebben elkaar al sinds vorig jaar januari niet meer gezien. Ik zou altijd nog eens met de trein naar Leiden voor een strandwandeling aan de Noordzeekust, maar dat is nooit concreet geworden. Het zal jullie niet verrassen dat ik in april 1993 ook jarig ben? En niet zomaar een verjaardag: Ik word achttien in 1993. Cadeaus van honderden guldens zijn nooit uitgedeeld in ons gezin en dus geen brommer of rijlessen voor mij. Ik wil echter deze verjaardag wel iets 'blijvends' hebben: Een horloge. Ik krijg mijn eerste horloge voor Sinterklaas in 1986. Een digitaal horloge, want dat is dan helemaal 'in'. Toch gaat na verloop van tijd het bandje stuk en draag ik het een tijdje los in de broekzak. Ik krijg afgepast geld mee om bij V&D een nieuw horloge uit te zoeken. Zwart kunststof, ronde wijzerplaat met zwarte achtergrond, witte minuten en uren en oranje wijzers. Ik heb er lang plezier van! Eind 1997 gaat het bandje andermaal stuk en vind ik het geen noodzaak hebben om een nieuw bandje eraan te zetten. Het gaat weer los in de broekzak. Ik denk dat ik sinds mijn terugkeer in Nederland, na twee jaar Engeland, zonder 'tijd' leef. Ik heb nog eens een horloge gekregen bij een scheerapparaat, maar die stamp ik nog dezelfde avond met mijn dronken kop plat. Het leven zonder 'tijd' bevalt me wel, het is maar zelden dat ik de telefoon bij me heb en sinds twee jaar heb ik dan ook nog tijd op de fietscomputer van de Pioneer. Ik ben vorige week geëindigd met de eerste single van een vlooienmarkt in de Veemarkthal van Sneek. Daar pak ik de draad weer op en doe alvast de volgende vier van dit adres.

1175 Let's Go To The Beach-Dizzy Man's Band (NL, Injection, 1971)
1176 Back Home-Golden Earring (NL, Polydor, 1970)
1177 Sacramento-Middle Of The Road (NL, RCA Victor, 1971)
1178 Society's Child-Janis Ian (US, Verve Forecast, 1967)

Dizzy Man's Band en Middle Of The Road hebben meteen een fotohoes en bij Golden Earring twijfel ik of ik later nog eentje mét fotohoes op de kop heb getikt. Janis Ian is de Amerikaanse persing en die heeft nooit een fotohoesje gehad. De hoes boven dit verhaal is van de Duitse persing. Ik moet ook bekennen dat ik de single erg 'kwijt' ben. Ik kan me niet herinneren wanneer ik hem voor het laatst heb gedraaid. Wellicht toch nog eens speellijsten van 'The Vinyl Countdown' na speuren? De single staat in ieder geval niet op zijn plek in de jaren zestig-bak. Een beetje jammer!

Koningin Beatrix viert in 1993 haar verjaardag in Sneek. Ik ben dan nog gewoon muziekrecensent en heb geen journalistieke taak. Ik kan in de eerste plaats als vinylverzamelaar de stad in. Ik weet niet eens of de rommelmarkt nog wel in Tinga is, maar ik tref in ieder geval de verkoper die jaarlijks op deze markt staat. Ik heb in het verleden de grote hits bij hem gekocht, nu is het opeens allemaal wat meer obscuur.

1179 With A Little Help From My Friends-Joe Cocker (Duitsland, Polydor, 1968) 1180 Blue River-Elvis (Duitsland, RCA Victor, 1966)
1181 Heaven-Fiction Factory (NL, CBS, 1984)
1182 Wow!-Supersister (NL, Polydor, 1973)

Elvis, Fiction Factory en Supersister hebben meteen een fotohoes. Het correcte Duitse fotohoesje van Joe Cocker vind ik in de zomer in Denemarken. Elvis is wellicht de meest interessante van de drie. Een puntgave single in dito fotohoesje voor een gulden! De vorige eigenaar laat ons in keurig handschrift weten wanneer hij het plaatje heeft gekocht en dat dit toen ook niet meer dan een gulden heeft gekost! En... het is nog eens een bereleuk nummer van 'The King' en dat had ik ook minder kunnen treffen?

1184 Je Suis Un Rock Star-Bill Wyman (NL, Rolling Stones, 1981)
1185 Desafinado-Charlie Byrd & Stan Getz (Duitsland, Verve, 1963)
1186 Cardiac Arrest-Madness (NL, Stiff, 1982)
1187 Marliese-Fischer Z (NL, United Artists, 1981)

Alle vier de singles hebben hun fotohoes. Na afloop van de singles-jacht fiets ik naar het Sperkhem. Daar tref ik iemand die ik ken van 'T Pantoffeltje en deze vertelt me dat ze een 'barretje' hebben aan de Bothniakade. Daar zal de koningin voorbij varen op de rondvaartboot. Hoewel het regelement niet toestaat dat er alcohol mag worden verkocht, kan ik me niet heugen dat er héél streng wordt gecontroleerd en opgetreden. Bij aankoop van een pijpje pils krijg je een gratis glas cola en dat laatste moet ten allen tijde zichtbaar zijn en goed opletten als je een slok bier gaat nemen. Ondanks de 'frisse bar' kom ik 's middags nog aardig teut thuis. Ik krijg onderweg nog een oranje wuppie van de Hartstichting en volgens mij moet ik die nog ergens hebben liggen.

Volgende maand heb ik maar liefst 79 singles voor jullie in petto. Er zijn vijf woensdagen in mei 2018 en dus presenteer ik jullie volgende week de eerste vijftien of zestien.

dinsdag 24 april 2018

Week Spot: Little Hooks



Sinds ik met de label-specials bezig ben in 'Do The 45' probeer ik iedere week een Week Spot te kiezen uit het aanbod. Soms resulteert dat in een rasechte 'Classic Week Spot' als Ecstasy, Passion & Pain. Deze week zou het niet anders zijn geworden want er zitten geen recente aanwinsten bij de komende zestig singles. Ik blader tweemaal de bak door, maar nee... ik zie nergens een Week Spot die dat nog niet is geweest. Dan ga ik maar eens bij de recente aankopen kijken en besluit dan dat het tijd is om Little Hooks onder het vergrootglas te leggen. Komende zaterdag doe ik overigens Silver Fox tot en met Stateside in 'Do The 45'. Op 5 mei zijn er geen reguliere shows in verband met een live-uitzending vanaf een Specialized-festival in Reading. Op 12 mei kan ik 'de reis' voortzetten met Stax. Een paar weken eerder dan aanvankelijk gepland, maar toch ook al een paar weken té laat. Dit is het soort van Week Spot dat domweg niet lang kan wachten! De Week Spot is 'I Don't Want To Leave You' van Little Hooks With Ray Nato And The Kings uit 1972.

Aanvankelijk lijkt het een lastig verhaal te worden omdat er weinig zou zijn geschreven over Little Hooks. Dan vind ik één bron en dat gaat meteen zó gedetailleerd te werk dat je bijna een voyeur waant. Marv Goldberg heeft de eer gehad om Little Hooks een paar maal te mogen ondervragen en heeft de groep altijd op de voet gevolgd. Voor de oorsprong van het verhaal gaan we een héél eind terug in de tijd. Het grootste deel van het verhaal van The Kings speelt zich namelijk af in de vroege jaren vijftig. Onder invloed van de lokale zanggroepen The Ravens en The Orioles zijn The Kings vanaf 1950 te vinden in de straten van Baltimore, Maryland. De oer-bezetting van The Kings is Adolphus Holcomb (tenor), Bobby Hall (tenor), Richard Holcomb (bariton), Gilbert Wilkes (bas) en gitarist Leon Smith. Hall wordt door intimi 'Pop Ditty' genoemd en ook de gebroeders Holcomb hebben koosnaampjes. Richard wordt vaak 'Raymond' genoemd en op de Week Spot zelfs 'Ray Nato'. Adolphus is daarentegen bekend als 'Little Hooks'. De groep werkt drie jaar ontzettend hard en als het een talentenjacht heeft gewonnen, staat de eerste geïnteresseerde platenmaatschappij op de stoep: Jax. Het brengt in 1953 een plaat uit en het gerucht gaat dat de plaat in Philadelphial tot de best verkochte platen moest horen. Toch zijn daar geen gegevens van bekend en krijgt het nimmer een nationale release. Smith verlaat de groep voor een tijdje en de platenmaatschappij speelt erop in door de volgende plaat als 'The 4 Kings' aan te duiden. Omdat de groep nog geen hits heeft gehad en dus moet werken aan naamsbekendheid, doet zo'n zinloze aanpassing het tegenovergestelde. Dan bepaalt Bobby Hall het lot van de toekomst van de groep. Hij wil een stapje terug doen zodat Little Hooks de leadzanger wordt.

In september 1954 is het opeens druk aan het front van The Kings. The Ramblers neemt dan een single op bij MGM en feitelijk is dit Little Hooks met zijn Kings. In dezelfde maand introduceren de gebroeders Shad, de eigenaren van Jax, hun nieuwe label: Harlem. In het persbericht wordt The Kings genoemd als één van haar artiesten onder contract, terwijl het contract al lang is afgelopen. In oktober brengt Harlem een oudere opname uit van The Kings en dat valt samen met de nieuwe single van The Ramblers op MGM. Overigens is al eerder een groep actief geweest op Jax onder de naam The Ramblers, maar dat heeft verder niets met The Kings van doen. Beide platen floppen genadeloos en de gebroeders Shad weten nu meteen dat The Kings niet langer gelieerd is aan hun onderneming. The Ramblers maakt nog een paar opnames voor MGM, maar de platen worden door recensenten ontvangen met de beoordeling 'fair'. In 1955 maakt The Kings definitief haar overstap van Jax naar Gotham. Voor de paar platen op Gotham wordt de groep bijgestaan door bas John Rush. De groep maakt drie singles voor Gotham en dat levert geen miljoenenverkoop op. Het contract maakt meteen al duidelijk dat ze geen miljonairs gaan worden: Voor de eerste tienduizend exemplaren wordt een cent aan royalties uitgekeerd. Als er méér dan tienduizend worden verkocht, zijn dat maar liefst twee centen en daarmee is meteen het maximum bereikt! Niet een cent per exemplaar, maar een cent voor alles bij elkaar. The Kings gaat in 1958 in zee met een radio-dj, Jack Gale, dat opnames voor RCA in de wacht sleept en op zijn eigen Galo-label. Toch laat het succes op zich wachten. Of, om kort door de bocht te gaan, het succes zal nimmer komen.

The Kings blijft echter onverminderd door gaan en vanaf 1963 wordt de naam van Little Hooks expliciet in de naam genoemd. Adolphus zet zijn eigen Century Records op voor de release van 'Count Your Blessings' en dat plaatje wordt doorverkocht aan tenminste twee distributeurs. In 1965 maakt Little Hooks & The Kings de single 'Jerk Train' voor het Claridge-label. Daarna wordt het evenwel stil rond de groep. Het is pas zeven jaar later als Enjay de single 'Give The Drummer Some More' uitbrengt. Op de b-kant staat 'I Don't Want To Leave You'. De plaat moedigt United Artists aan tot een nationale release maar ook ditmaal kent de groep geen succes. Goldberg ontmoet Little Hooks voor de eerste keer in 1976 en dan is de groep nog steeds aan de rol. Niet veel later komt een einde aan het verhaal van The Kings. Eenentwintig singles op zestien verschillende labels in negentien jaar. Dat is het testament van The Kings. Goldberg heeft zijn bericht de laatste keer herzien in 2009. Adolphus Holcomb is predikant geworden en Discogs heeft een foto van hem in dit ambt.

'I Don't Want To Leave You, But I've Got To Go', heet het nummer voluit. Het wordt gekenmerkt door een gesproken intro. Vaak duidt dat op een ballade, maar in het geval van Little Hooks wordt toch een flink tempo aangehouden. Het is deze kant die sinds een paar jaar favoriet is geworden bij soul-dj's over de wereld en maakt dat de plaat kostbaar is. Mijn exemplaar heeft een paar lichte kraakjes, maar niks erg, en dat maakt dat ik de plaat binnen mijn budget heb weten te halen.

De tien albums van het leven: Justin Hayward & John Lodge



Vandaag heb ik een aantal titels uit deze tijdelijke serie gedraaid in 'Tuesday Night Music Club' met dit album als '3 From 33'. Dat heeft me definitief over de streep getrokken om het album te nomineren. Hij zat immers al in de beslissingsronde met 'This Is The Moody Blues', maar moet toch erkennen dat deze plaat op een ander moment heel veel heeft betekend voor mij. De aandacht voor dit Facebook-'spelletje' levert eveneens op dat ik maar liefst twee(!) uitnodigingen heb gekregen om het spel te spelen. Ik ga het echter niet dag-na-dag doen, maar ze allemaal in één bericht stoppen. De verhalen hebben jullie immers al in de broekzak! Dan stel ik jullie vandaag voor aan het negende album uit het leven: 'Blue Jays' van Justin Hayward & John Lodge uit 1975.

Er spelen in februari 1991 maar liefst drie dingen. Ten eerste is daar de Golfoorlog, dat is het enige waar jullie, als lezers, jezelf in kunnen herkennen? Tegenwoordig kijk ik nauwelijks meer op van een Amerikaanse aanval, maar in 1991 maakt dit dat de radio aangepaste muziek draait. Na 2003 gaat de mp3-jukebox gewoon door met wat het iedere dag doet in het jaar. Ten tweede is het examentijd voor mijn leeftijdsgenoten. In januari en februari worden de mondelinge examens afgenomen. Voor Nederlands zakt overigens de hele klas en dat heeft te maken met het verplichte boek: 'Een Vlucht Regenwulpen'. Ik heb Duits tot in de puntjes voorbereid en haal hier zowaar een negen! De derde gebeurtenis is echter héél persoonlijk en wordt alleen in mijn familie als zodanig beleefd. Moeder Nadat ze eerst (eind 1990) is bestraald en de kanker even helemaal lijkt te zijn verdwenen, komt het een paar weken later met rasse schreden terug. Ze moet worden geopereerd. Omdat ik een stok achter de deur nodig heb en vader en broer overdag aan het werk moeten, ga ik een tijdje logeren bij mijn zus. Je hebt tegenwoordig van die 'puberruil'-programma's op televisie en ik beleef dit als hetzelfde. Zus is een paar jaar getrouwd en ze hebben samen een baby. Van een gezin met 'oudere' ouders en oudere broers naar een jong gezin waar ik opeens het oudste 'kind' ben. Toch is de situatie vooral geschapen om erop toe te kijken dat ik naar school ga en met huiswerk bezig ben en mijn liefste zus ontpopt zich daarin als een strenge doch rechtvaardige 'moeder'. Natuurlijk moet er muziek mee, maar in verband met de kleine moet alle muziek over de hoofdtelefoon. Het is met name 'Blue Jays' dat een 'ritueel' wordt voor het slapen gaan. De spanning van het examen en de zorgen over moeder kan ik even helemaal loslaten als de klanken van dit album mijn oor binnenstromen. De operatie is in 1991 overigens geslaagd en al in 2015 wordt ze 'een medisch wonder' genoemd door de artsen. Ze hoopt in juli tachtig te worden!

zondag 22 april 2018

De tien albums van het leven: Wolf People



Het zou mooi zijn als ik deze tijdelijke serie nog deze maand tot een einde kan brengen. Jullie kunnen zeker komende week tenminste één 'Singles round-up' verwachten. Ik denk dat de zes singles uit Engeland dinsdag of woensdag zullen arriveren. Op zichzelf is zes té weinig voor een 'Eindstreep', zeker als je bedenkt dat er nog twee af gaan omdat ik ze 'dubbel' heb, dus wellicht dat ik nog een paar singles in Meppel ga kopen deze week. Ik ben per slot van rekening al sinds januari niet meer bij de kringloopwinkel geweest en hoop dat de singles intussen weer zijn aangevuld met 'nieuwe' titels. Tien albums die het leven hebben veranderd of een invloed hebben gehad. Dan heb je het vaak over 'zware' momenten, maar daar is bij dit album helemaal geen sprake van! Het achtste album van het leven is 'Steeple' van Wolf People uit 2010.

Ik heb de albums van Meg Baird en Espers 'gereserveerd' waardoor deze extra aankoop écht de allerlaatste nieuwe elpee is die ik heb gekocht? Ja, okay, in 2014 heb ik nog een album van Electric Eel Shock gekocht bij een concert, maar toch reken ik Wolf People tot de laatste. Het is 11 november 2011, een prachtige datum! De plaat mag op het laatste moment mee bij Minstrel vanwege de aankondiging dat deze Engelse band binnenkort in Zwolle zal aantreden. Hoewel...? Dat gaat uiteindelijk niet gebeuren en het is ook maar de vraag of ik in dat geval naar het concert was gegaan. Ik sta aan de vooravond om mezelf onder te dompelen in de wereld van de Northern Soul en daar staat de psychedelische rock van Wolf People haaks op. Toch smaakt het album op de momenten dat ik het draai en vooral 'Silbury Sands' is een nummer dat ervoor zorgt dat ik hem regelmatig uit de hoes haal. Dan is het begin mei 2016. Ik ben dat weekend met mijn spul verhuisd naar Uffelte en dit voelt in alle opzichten aan als een nieuw begin. Ik ben vroeg wakker op deze maandag en geniet mijn ontbijtje in de zon op het terras. Als ik in 2003 mijn eerste nacht op de Rembrandtstraat slaap, word ik vergezeld door een platenspelertje met een paar singles. Je bent pas verhuisd als de muziek er is? In Uffelte wil ik mijn systeem weer aansluiten en dat kost de nodige moeite, maar ik krijg het voor elkaar. Ik wil het vieren met een plaatje op het terras, maar het liefste eentje waarvan ik weet dat hij blijft draaien zodat ik niet om de haverklap naar binnen hoef om de naald over te tikken. De keuze valt dan op Wolf People. Daar zit ik dan... in het zonnetje op het terras van mijn droomhuis op de droomplek. Plus de geluiden van Wolf People door de openstaande deur. Het leven heeft zelden zo perfect aangevoeld als op dat moment. Voor wie het nog niet had begrepen: Uffelte is een héle grote verandering geweest in mijn leven en het voelt nog steeds als 'nieuw' aan. Ik ga hier nooit meer weg!

vrijdag 20 april 2018

Vijftig-plus pepernoten



Ach vooruit! Meestal is het andersom maar omdat ik op voorhand al weet dat publiceren hem morgen niet wordt, kan ik net zo goed een berichtje vooruit schrijven. Een kwartiertje geleden had ik het over 'Relics' van Pink Floyd als de plaat die een stormachtige periode zou inluiden. Het vredige 'Sgt. Pepper' zou ook hebben gepast op die plek, maar dan opnieuw: Dat album heeft een veel grotere rol gespeeld in mijn ontwikkeling en zou ik onrecht aandoen om het te blijven associëren met een minder fijne periode. Voordat ik terug mag kijken op mijn leven, allereerst even stilstaan bij een ander leven. Ik hoor iemand geëmotioneerd praten over een Avicii-optreden op de radio en weet meteen hoe laat het is. Avicii is namelijk twee jaar geleden 'met pensioen' gegaan, iets waar ik altijd smakelijk om heb moeten lachen. Ik ben nimmer een fan geweest, daarvoor vind ik zijn concept té gemakkelijk, maar een jongeman van 26 jaar die gaat genieten van zijn oude dag? Qua verdiensten kon hij het immers gaan doen! Intussen heeft hij ons alweer 'verblijdt' met een single, maar de meeste Avicii-drukte lijkt voorbij. Nogmaals, ik ben geen fan en zou hem normaliter geen alinea gunnen op Soul-xotica, maar achtentwintig is geen leeftijd waarop je met zoiets als de dood moet bezig zijn. De oorzaak gaan we vast nog wel horen, maar tóch wilde ik hem even genoemd hebben. Dan ga ik nu over naar 'het album van het leven' dat ik met één alinea tekort zou doen: 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles.

Vijftig-plus? Ik haal de foto even snel van Wikipedia en zie dan in mijn ooghoek dat de opnames hebben geduurd tot 21 april 1967. Het vijftigjarig jubileum is uitgebreid gevierd en vanaf vandaag is het album dan officieel 'vijftig-plus'. Het voelt goed om vandaag eens over The Beatles te schrijven want het blijft een hardnekkig misverstand. Als ik de keuze heb tussen The Beatles of The Rolling Stones dan zou ik eerst, Fries dat ik ben, The Who gaan noemen en als er dan toch écht een keuze moet worden gemaakt? Zelf heb ik het altijd appels met peren gevonden. The Beatles tegen The Who en er is geen sprake van competitie meer. Dat is precies hoe ik sta tegenover The Beatles. Zeker, de mannen konden een poepje spelen, een klassiekertje of drie schrijven en hebben een belangrijke plek in de popmuziek ingenomen. Maar... het staat niet alleen! The Who, The Pretty Things en een aantal andere Engelse groepen heeft veel meer progressie doorgemaakt in hetzelfde tijdvak dan The Beatles. Het enige dat de andere groepen ontbeert, is een 'mastermind' met het briljante idee van 'merchandise'. Een vriend van mij is zakenman en heeft de mond vol van Brian Epstein en zijn kameraden en hoe deze ervoor hebben gezorgd dat The Beatles al nummer 1 waren voordat ze weer waren teruggekeerd vanuit Hamburg. De vergelijking met 'Idols' zou helemaal mank lopen omdat het kwartet reeds vijf jaar samen is en pieken en dalen heeft gekend. De marketing-strategie is echter net zo uitgekookt als in de huidige talent-shows. The Beatles is in veel dingen 'de eerste' in Engeland. Kan een artiest leven van de muziek door alleen plaatverkoop en een enkel televisie-optreden? The Beatles gaat in 1966 met hetzelfde pensioen als Avicii en bewijst dat het zonder live-optredens nog steeds bakken met geld kan verdienen. Kort gezegd: Ik mag The Beatles, heb hen veel hoger dan The Rolling Stones, maar wil ze ook weer niet teveel ophemelen. Het maakt deel uit van een beweging in de popmuziek en er zijn andere belangrijke spelers die nu wel eens over het hoofd worden gezien omdat iedereen het over The Beatles heeft.

Broer Henk koopt in 1981 of 1982 een hoeveelheid tweedehands singles op een vlooienmarkt en daar zit ook The Beatles tussen. The Beatles is de muziek van weerboer Hans De Jong op de NCRV-radio, hij kondigt steevast een hit aan na zijn praatje. In 1986 koop ik 'Yesterday' voor een kwartje op de plaatselijke rommelmarkt en heb ik een, zeer zwakke, cover-versie van 'Let It Be' op een cassettebandje met nagespeelde jaren zestig-hits. 'Yesterday' is in 1987 ook onderdeel van de muzieklessen op school. Het 'A-B-A-B-C-A-B'-verhaal dat ik al eens eerder heb gedaan? Een paar maanden eerder is mijn zus getrouwd. 'It's A Sin' van Pet Shop Boys is dan een grote hit, maar in de Nationale Hitparade (of hoe die hitparade van de Tros toen ook heette...) hoor ik voor het eerst 'Sgt. Pepper' in combinatie met 'With A Little Help From My Friends'. Het album, dan twintig jaar oud, is dan net op cd uitgebracht en de eerste twee nummers zijn wederom geperst als een single met 'A Day In The Life' op de b-kant. In 1967 verschijnen geen album-tracks van The Beatles op single, maar de single is in 1978 voor het eerst geperst voor een speciale singles-box.

De Beatles-verzameling komt eerst moeizaam op gang. Ik kan me herinneren dat Beatles-platen dan nog erg 'duur' zijn in verhouding met andere platen uit dezelfde tijd. Dat geldt trouwens ook voor Cliff Richard en The Shadows, zowel samen als apart. Tegenwoordig moet je echt een 'stone cold minter' hebben om een redelijke prijs te krijgen voor een single. Een Beatles-single met krasjes is verre van uniek! In november 1990 zie ik iemand een puntgaaf exemplaar van 'Sgt. Pepper' uit een doos vissen op een rommelmarkt. In 1995 trek ik de stoute schoenen aan en leen de cd van de bibliotheek. Ik heb het ding uiteindelijk moeten betalen, want het is helemaal stuk gegaan in de daaropvolgende maanden. Het vinyl wil maar niet voor een schappelijke prijs voorbij komen en dus koop ik eerst nog maar de single zoals die in 1987 op de hitparade heeft gestaan. Het is pas in 1999 dat ik de cd koop. Ik woon dan in Mossley en ben net weer even begonnen met de cd's. Het is het laatste jaar van de 'oude' eeuw en EMI viert dat met afgeprijsde Beatles-albums. Zo koop ik mijn exemplaar van 'Sgt. Pepper' in de zomer van 1999. Een paar weken later ben ik weer terug in Nederland.

De tweede zondag van 2000. Ik verblijf in de gemeenschap in het midden des lands en heb een plannetje voor de zondagochtend. Wandelen met de hoofdtelefoon op. Genieten van jaren zestig-klanken en intussen de boslucht inademen. Als ik terug kom, is iemand 'zweverig' en vraagt me waar ik naar geluisterd heb. Ze proeft de woorden 'Lonely Hearts Club' en... oh nee... niet wéér dat ritueel van de gevulde harten en meer van dat gezever. Jawel hoor, de volle portie! Het neemt mijn lust voor het album weg, maar er staat tegenover dat ik hem dan bijna dagelijks heb gedraaid gedurende een jaar. Er zijn nu eenmaal weinig albums die zo'n behandeling hebben overleefd en 'Sgt. Pepper' wacht hetzelfde lot. Toch blijft het knagen: Ik moet het nog eens op vinyl hebben! Die kans krijg ik in 2006 en ik kan mijn haren wel uit de kop trekken. Het is de Engelse persing uit 1970, de Parlophone-labels met zilveren letters en zonder de (originele) gele accenten. De plaat is redelijk geprijsd en qua staat nog erg goed te genieten. Het zijn echter ook de jaren van heel veel drank, dj'en en soms onberekenbare acties waar ik later spijt van zal hebben. Mijn 'redelijke' exemplaar is na een jaar een 'redelijke racebaan'.

Elpees doen niet echt mee in de verzameling en ik maak nauwelijks tijd vrij om een oud album volledig te draaien. Het is dus niet een heel groot gemis. Ik ben vorig jaar vooral los gegaan op de verschillende out-takes en met name de mono-opnames. Het zit niet in de tijdelijke serie, maar ik mocht hem niet ongenoemd laten. Het volgende album is vrij recent, ook qua associatie, en dat is ook weer een fijne herinnering voor de variatie!

De tien albums van het leven: Pink Floyd



Hoe verder in de (tijdelijke) serie, hoe meer de koptekst me gaat tegenstaan. Tien albums van 'het leven'. Voor menigeen op Facebook niet meer dan een opsomming van zijn of haar favorieten, maar bij mij moet het album voor 'iets extra' hebben gezorgd. Of het moet een bepaald moment markeren. Het zijn niet direct de meest favoriete albums aller tijden op een enkeling na. Vandaag twijfel ik tussen twee titels. Ik zou ook 'Sergeant Pepper' hier kunnen vermelden maar om daar slechts één alinea te schrijven? Wellicht dat dit album binnenkort nog eens ter sprake komt. We gaan ook terug naar een tijd dat het even niet zo lekker gaat. Muzikaal word ik van alle kanten gevoed: Leuke tweedehands singles, aandacht voor de actuele hitparade én de nodige 'ontdekkingstochten'. Het album van vandaag is een onderdeel van dat laatste. De héle vroege Pink Floyd is lang onontdekt gebied voor mij totdat ik deze koop. Nummer zeven in de serie is 'Relics' van Pink Floyd (1971).

In de nazomer van 1994 ga ik voor het eerst naar het Dicky Woodstock-festival. Dat is de avond waarop ik de bijnaam 'Gerrit Solex' zal krijgen. Solex wordt vanzelf Soul-X en leeft tegenwoordig voort in... Soul-xotica. Vrienden maken in een nieuwe en onbekende omgeving, dat is iets waar ik in 1994 een 'kick' uit haal. In de omgeving van Steenwijk gaat dat dan ontzettend gemakkelijk. Gewoon jezelf zijn en een beetje gekte kan alleen maar positief bijdragen. En, o ja, je moet niet spugen in een flesje Hertog Jan. De eerste maanden van 1995 kom ik zeker eens tot twee keer in de maand in Steenwijk. Vaak op de Solex en vaak ook meer dan een kort bezoekje. Soms breidt het uit van een zaterdagavond tot een halve week. Ik slaap boven in de kroeg of bij stamgasten op de bank, het komt altijd goed! Dan verneem ik dat in Tuk kamers worden verhuurd. Ik kan de verhuurder maar niet aan de deur krijgen en dus bel ik hem eerst. ,,Heeft u schulden", is meteen zijn eerste vraag. Die vraag kan ik eerlijk beantwoorden: Nee. Toch lijkt de vraag om te slaan naar een uitnodiging want binnen een paar maanden heb ik wel torenhoge rekeningen in de horeca. Ik ben nog altijd gelukkig dat het toen niet is door gegaan. Ik ben in 1998 kwalijk klaar om op eigen benen te staan en laten we dan nog maar zwijgen over 1995. Ik hang eveneens veel rond bij een Solexclub-vriend in Heerenveen. Bij een wijkgebouw in Heerenveen koop ik op een zaterdagmiddag 'Relics' op een rommelmarkt. Het album zal me veel plezier bieden in de volgende vijf jaar en het gaat zelfs mee naar Engeland! Toch brengen de liedjes me in eerste instantie terug naar de eerste maanden van 1995: De eerste aanstalten om de vleugels te spreiden, maar ook de start van een nare alcoholische hobby in de volgende zomer. Desondanks kan ik het album nog steeds met plezier opzetten, het is en blijft een feest van herkenning.

donderdag 19 april 2018

Eretitel: 'Rio'



Eigenlijk is het zonde om met dit weer in bus en vliegtuig te moeten zitten, maar vooruit... we hebben het al een week geleden geboekt en nu moet het ook gaan gebeuren! Het is per slot van rekening al een tijd geleden dat we voor het laatst een excursie hebben gemaakt met Soul-xotica. Ik weet dat een aantal van jullie diep teleurgesteld is geraakt in de reisjes van deze praatpaal. De platen kosten immers klauwen vol met geld en een dagretour naar Rio De Janeiro zou teveel in de papieren hebben gelopen. En dus gaan we met het vliegtuig vanaf Schiphol naar de polders van Zalk. Wie heeft een vliegveld nodig met zulke uitgestrekte graslanden. Daarna moeten we een paar kilometer wandelen door het gras en komen dan uit bij de IJssel. Geen carnaval te bekennen maar gezien Rio 'rivier' betekent en één van de deelnemers geen land maar een deerntje is, moeten we het doen met de IJssel. Graag zie ik jullie over een jaar weer terug voor een buitenaardse reis. Ik acht het uitstapje als een hoogtepunt. Nu in het kort een samenvatting van de enerverende reis.

3. Netsky ft. Digital Farm Animals (2016)
Dit is wellicht de aanleiding geweest voor de betreffende 'Listen Carefully'. Ik neem zo nu en dan een kijkje in de Engelse of Nederlandse hitparade voor inspiratie en Netsky heb ik vast ook wel eens gedraaid in 'Floorfillers'. Ik kan anno 2018 het nummer niet meer herinneren maar heb evenmin veel trek om het op te zoeken op Youtube. Het zal geen verandering brengen in deze top drie, daar is Netsky gewoon het extraatje. Het zijn de oudjes die weer eens gaan zegevieren in deze 'Eretitel'. Netsky mag met Digital Farm Animals op drie.

2. Michael Nesmith (1977)
De muziekbusiness is er niets sympathieker op geworden in de loop der jaren. Het zijn alleen de artiesten en muzikanten die mondiger zijn geworden en leren van de legendarische fouten van beroemde voorgangers. ,,Iedereen wordt genaaid met zijn eerste plaatje", las ik eens van een 'eendagsvlieg' die nooit meer het succes heeft gekregen van toen maar wel méér inkomsten heeft dan toen. In de jaren zestig stikt het, vooral in Amerika, van de marionetgroepen. The Monkees is daar een voorbeeld van. Muzikaliteit is een pre, maar geen vereiste, bij de audities voor de tv-serie. Michael Nesmith is uiteindelijk de enige muzikant binnen The Monkees alleen... mag hij geen fluit uitvoeren binnen The Monkees. Pas in het laatst van de carrière neemt The Monkees een paar Nesmith-liedjes op. Vanaf 1970 timmert Nesmith aan de weg met zijn First National Band en maakt daarmee vooral countryrock. In 1977 heeft hij een geslaagde comeback en bereikt ook de Nederlandse hitparade met 'Rio'. Een plaatje dat je tien jaar geleden nog wel eens in de nacht hoorde, maar sinds het bij Radio 1 en 2 een en al 'jukebox' en praatprogramma's is geworden? Nesmith gaat vandaag op twee met 'Rio'.

1. Duran Duran (1982)
Hoewel Simon Le Bon en zijn maten dol zijn op verkleedpartijtjes en schmink wordt het evenmin carnaval bij Duran Duran. Dat verwijst in het nummer naar Rio Grande en dat is Amerika. Vanuit Engeland is Europees succes al een flinke trede. Engeland kent immers vele groepen en artiesten die nog nooit een steek hebben uitgehaald buiten het eiland, ondanks een indrukwekkende lijst hits. Duran Duran doet al een jaar mee op Europees niveau en de groep is klaar voor een volgende stap. Duran Duran wil doorbreken in Amerika en neemt hiervoor een speciale 'edit' op van 'Rio'. De belangstelling is gewekt in het land van Oom Sam, maar van een grootse doorbraak is geen sprake. De single doet het in Europa aanmerkelijk beter. Ik associeer Duran Duran vooral met 'The Reflex' en het effect dat dit heeft op iets oudere meisjes op de basisschool. Musical Youth wordt genadeloos aan de kant geschoven en de meisjes vechten nu om welke Duran ze mogen 'bezitten'. Hierdoor heb ik lange tijd moeite om de groep serieus te nemen, maar gaat met terugwerkende kracht goed af. 'Rio' is één van de kwaliteitsplaten die de groep heeft afgeleverd in de vroege jaren tachtig en staat voor mij op 1 voor wat betreft de titel 'Rio'.

Volgende week gaat de beuk erin! Ook daar moet ik met de huidige temperatuur even niet aan denken, maar de beuk gaat er hoe dan ook in.

woensdag 18 april 2018

Het zilveren goud: april 1993 deel III



Ik doe 'De Popinjectie' wanneer ik kan, ofwel: Als ik niet hoef te werken. Ik heb het beeld van één woensdag dat ik met Peter heb gewerkt in Hoogezand-Sappemeer. Hij maakte toen dankbaar misbruik van mijn wil om te werken en liet me sjouwen met oude kanteldeuren met het beton er nog aan. Eén van de redenen waarom ik nog geregeld mijn rug voel na inspanning. We staan op het punt om naar huis te gaan als we woorden krijgen. Ik loop weg en hij rijdt naar huis. Mijn ouders halen me die avond op uit Hoogezand. Een telefoontje naar Heeg en een week later kan hij me opeens wéér gebruiken. Hij biedt me zelfs werk aan voor een langere periode, maar 'dan buiten Start om en niet op papier'. Ik denk op dat moment alleen maar aan geld en gelukkig heb ik ouders die het niet eens zijn met de gang van zaken. Rond mijn achttiende verjaardag ga ik voor de laatste keer met hem naar Hoogezand en dan is het afgelopen. 'Heit' heeft via een kennis geregeld dat ik aan de slag kan bij een hoveniersbedrijf in Sneek. Hoezo dertien ambachten? Daarover volgende maand meer. Ik mag vandaag terug naar een woensdag in april 1993 en, geloof het of niet, het is precies hetzelfde weer als in 2018. Ik weet niet of het dezelfde week is geweest. Ik hoef niet te werken en dus kan ik 's ochtends mijn uitzending doen. Toch staat vandaag méér op het programma. Een basisschool heeft een rommelmarkt en daar koop ik mijn eerste twee 78-toeren-platen. De ene is 'I Went To Your Wedding' van Harry James uit 1953, de tweede een oudere van Tante Leen. 's Middags fiets ik opnieuw naar de stad, nu om plaatjes uit te zoeken bij Henk.

Met het nieuwe werk is het ook vrijwel meteen afgelopen met het werk bij de ziekenomroep. Met bevrijdingsdag ben ik vrij en doe ik de laatste uitzending. Mijn opvolger staat al te popelen en vooral Willem heeft daar zijn bedenkingen bij. Het is een jongen die voor een radiopiraat heeft gewerkt en compleet met een 'side-kick'. Ik maak later nog eens een uitzending mee en daarvan gaan mijn tenen krom staan. Het is een 'fuifje' in de studio terwijl we dit juist níet zouden doen bij de ziekenomroep. Een paar maanden later ligt de studio er alweer stil en verlaten bij. Ik zal Mieke nog een aantal malen treffen en dat is altijd gezellig! Willem wordt later vrijwilliger in Het Bolwerk en tref ik dus ook regelmatig. Een handjevol uitzendingen voor de ziekenomroep: Dat lijkt lange tijd mijn enige uitstapje te worden in de wereld van de radio. Ik hou me er de komende tien jaar niet tot nauwelijks mee bezig, hoewel ik wel stilletjes kan dagdromen over 'mijn eigen show' bij een landelijk radiostation. De wereld? Nee, dat kan nog niet in 1993...

Ik ga deze middag trouwens niet alleen bij Henk langs, maar ook nog bij een andere 'oude bekende'. Ik ben zijn naam helemaal kwijt maar hij is een gepensioneerde radiomonteur die het tegenwoordig voor de hobby doet. Ik tref hem in 1992 op een rommelmarkt en sindsdien kom ik regelmatig langs. Ik neem verschillende platen van hem af, maar er is eentje waar hij geen afstand van wil doen omdat hij van 'religieuze muziek' houdt. Ik wil de single dolgraag hebben en laat hem deze middag het plaatje draaien. Ik mag hem meteen hebben! Hij had duidelijk iets anders verwacht dan Emerson, Lake & Palmer?

1163 Jerusalem-Emerson, Lake & Palmer (UK, Manticore, 1973)
1164 Disco Duck-Rick Dees & His Cast Of Idiots (NL, RSO, 1976)
1165 Take Me Back To The Old Transvaal-Thembi (NL, CNR, 1977)
1166 Daddy Was An Old Time Preacher Man-Early Bird (NL, Bovema Special Products, 1977)

Eigenlijk heeft de b-kant van de Emerson Lake & Palmer-single mijn meeste interesse: 'When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I'll Be Your Valentine'. Toch verdwijnt de single een beetje roemloos in de jaren zeventig-bak. 'Jerusalem' is sowieso een drama van de bovenste plank. Thembi en Rick Dees hebben beide fotohoesjes. Early Bird (ook Earlybird) is een Friese country-formatie uit Akkrum dat in de late jaren tachtig nog steeds een veelgevraagde band is op dorpsfeesten in Friesland. Op deze single doet het twee composities van Dolly Parton en ik kan me niet heugen dat ik de plaat ooit eens heb opgezet. Gewoon voor de 'novelty'.

1167 Barbados-Typically Tropical (Duitsland, Gull, 1975)
1168 Road Runner-The Pretty Things (NL, Fontana, 1965)
1169 King Croesus-World Of Oz (NL, Deram, 1968)
1170 Hold On I'm Comin'-Sam & Dave (Duitsland, Atlantic, 1966)

The Pretty Things mag als fotomodel omdat de groep het afgelopen weekend voor de laatste keer in Nederland is geweest. In 1993 zit er nog geen fotohoes bij de single, maar dat hoesje komt later nog eens op mijn spoor. Typically Tropical is de enige van de vier dat oorspronkelijk een fotohoesje heeft. Van World Of Oz vind ik ook pas rond de eeuwwisseling een leeg fotohoesje en deze is nu dus eveneens compleet.

1171 My Little Lady-The Tremeloes (NL, CBS, 1968)
1172 See My Baby Jive-Wizzard (NL, Harvest, 1973)
1173 Trouble-Kent & The Candidates (US, Double Shot, 1967)
1174 Hi De Ho-Blood Sweat & Tears (NL, CBS, 1970)

Kent & The Candidates 'slaapt' negentien jaar lang in de bakken. In april inspecteer ik de collectie op zoek naar potentiële Northern Soul-aanwinsten en kom ik de single tegen. 'Trouble' wordt meteen Week Spot, maar het is 'Take Me By The Hand' dat minstens zo'n grote 'hit' zal worden in mijn set. De plaat staat tot op de dag van heden in de Blauwe Bak-koffers en inmiddels is het weer 'Trouble' voor mij. Ik heb dat nummer ook in de uitvoering van Foxy, eveneens op het Double Shot-label. The Tremeloes heeft oorspronkelijk geen fotohoes, maar krijg later nog eens een 'upgrade' mét hoesje. Wizzard en Blood Sweat & Tears hebben beide het Nederlandse fotohoesje. De laatste is dan weer de eerste van een vlooienmarkt in de Veemarkthal. Volgende week de rest van de vangst van deze markt en de opbrengst van Koninginnedag 1993. Dat is een erg bijzondere dag want in 1993 viert Beatrix en haar gevolg haar verjaardag in de Waterpoortstad.

dinsdag 17 april 2018

Classic Week Spot: Ecstasy, Passion & Pain



Valt het niet mee om een Week Spot te kiezen? Hoe kan dat nou? Sinds de label-specials in 'Do The 45' probeer ik eentje uit te zoeken van de platen die op de lijst staan. Als dat niet lukt, kan ik altijd nog eentje uitzoeken die ik recent heb gekocht. Beide keren gaat het moeizaam. Komende uitzending zijn het platen die veelal Week Spot zijn geweest of die ik té ver gezocht vind. Week Spot wordt je niet zomaar en ik wil dus ook dat het een 'bijzondere' plaat is die nog steeds helemaal 'past' in mijn verzameling. Bij de meer recente aanwinsten heb ik een favoriet, alleen kan ik niet aan de benodigde informatie komen om tot een verhaal te komen. Wellicht dat dit later eens gaat lukken? Ik heb immers aanknopingspunten! Verder verwacht ik zes singles van Discogs met een geheide Week Spot, maar ik durf niet te gokken. Deze singles gaan morgen op de post in Engeland en het is de vraag of ze dan vóór zaterdag binnen zijn. Weer terug naar de speellijst voor komende zaterdag en nog eens controleren op Soul-xotica. Nee! Het is nooit de Week Spot geweest. Ik heb de groep wel meerdere malen genoemd, maar daar houdt het mee op. De 'Classic Week Spot' van deze week is 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain (1974).

De Week Spot bestaat nog niet eens! Zó lang is dit geleden... Ik heb de woning in Nijeveen geaccepteerd maar woon nog gewoon in Steenwijk. Omdat de huur in Steenwijk minimaal is, kan ik me veroorloven om een paar maanden dubbele huur te betalen. Het andere deel van de verhuispremie wordt vooral ingezet om een Northern Soul-collectie te bouwen. Zo ontdek ik Rarenorthernsoul en haar filiaal Buydiscorecords. Bij de laatste heb ik een flinke stapel 'opgespaard' en zie dat de verzendkosten niet veranderen als ik wil afrekenen. Ik leg telefonisch contact met Engeland en daar legt Steve uit dat het hiermee écht is betaald. Ik plaats de bestelling en krijg een half uur later bericht terug. Er zijn twee titels niet voorradig en dus krijg ik daarvan het geld terug. Zal het klantenbinding zijn geweest? Steve 'vervangt' beide platen ook nog met twee bonus-titels. 'Papa Oom Mow Mow' van The Sharonettes staat al jaren weg te kwijnen in de jaren zeventig-bak. De andere is 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain. Een plaat die ik in 2012 zelf niet zou hebben uitgezocht, maar de single groeit meteen uit tot een hit. Een voorteken van wat over een paar jaar gaat gebeuren?

Eerst heb ik in 2012 nog andere zaken aan het hoofd, als ik alleen naar de vinyl-hobby kijk. Een Northern Soul-collectie, dat moest er komen. Ik kleur buiten de lijntjes van de Northern Soul, maar globaal zou ik een zaaltje dansers tevreden kunnen houden. Middels de 'Northern Soul Jukebox' leer ik 'Never Love A Robin' kennen van Barbara & Brenda. Het staat meteen op mijn zoeklijst en het wordt al snel een standaard-zoekterm op Ebay. Zo kom ik in 2012 aan de singles 'That's When You've Got Soul', 'One More Chance' en 'If I'm Hurt You'll Feel The Pain'. De eerste twee vallen in de categorie 'Popcorn', terwijl ik een mazzeltje heb met de laatste. 'Never Love A Robin' verdwijnt een paar maal voor mijn ogen voor koninklijke bedragen en als ik later de plaat als bootleg kan krijgen, hoeft het opeens niet meer. Ik ben tevreden met het aanbod van Barbara & Brenda dat ik nu heb.

Het is de Barb uit Barbara & Brenda waar we het vanavond over hebben: Barbara Roy. Haar meisjesnaam is Gaskins. In tegenstelling tot veel disco-acts uit de jaren zeventig waarbij de zangeressen na één plaat worden ingewisseld, is het juist Roy dat in het middelpunt blijft staan bij Ecstasy, Passion & Pain. Het is juist een komen en gaan van muzikanten. De groep bestaat van 1972 tot en met 1977 en heeft haar piek in 1974 en 1975. 'I Wouldn't Give You Up' staat in ons land even in de Tipparade, maar doet in Amerika nauwelijks iets. Het is vooral onze 'Classic Week Spot' dat hoge ogen gooit op de R&B en Dance. De opvolger van 'Ask Me' vaart ietsje beter op de reguliere Billboard Hot 100 en is de enige single van de groep die de top vijftig bereikt. Het is het lot van Ecstasy, Passion & Pain. De plaatjes zijn gelikt en geknipt voor de discotheken waar het grote hits worden. 'Mainstream' verkoopsuccessen blijven uit en in 1977 zijn de kansen verkeken voor de groep. Barbara Roy gaat solo en heeft in de jaren tachtig nog een paar redelijke disco-hits. In de jaren negentig trekt ze zich terug en draagt tegenwoordig haar stem op aan de liefde voor een oppermacht.

Komende zaterdag kan ik 'Ask Me' als de 'Classic Week Spot' aankondigen en het is niet het enige dat we van de plaat horen. Ik heb het Roulette-label in de uitzending van zaterdag zitten en daarbij hoort ook 'I Wouldn't Give You Up' alsook de instrumentale versie van 'Ask Me' door Love Child's Afro Cuban Blues Band. Ik ga zaterdag van Record Industry tot en met Silver Fox.

De tien albums van het leven: Björk



Het valt niet mee met het schrijven vanavond! Eerst ben ik een uur bezig geweest met het uitzoeken van een Week Spot en dat wordt niet zomaar een 'Classic Week Spot'! Straks meer daarover. Ook met de tien albums ontbreekt het even aan inspiratie en, nee, ik wil het niet gaan invullen met 'gewoon' favoriete platen. Vandaag in het zesde deel een album dat geen grootscheepse verandering met zich mee heeft gebracht, maar wel een album dat me terug brengt naar een tijd waar ik niet vaak aan denk. Een beetje een 'vage' tijd waarbij ik soms moeite heb om het anno 2018 in de juiste chronologische volgorde te zien. In de serie over 1997-98 kunnen jullie de 'grote veranderingen' van die jaren lezen. Het helpt me zeker een eind vooruit in mijn ontwikkeling, maar het resulteert niet meteen in een 'andere' of meer verstandige jongeman. Nee, integendeel zelfs! York heeft me andermaal geleerd 'dat het altijd wel weer goed komt' en dat is een religie die ik voorlopig nog een paar jaar blijf aanhangen. Het album van vanavond brengt ons terug naar maart 2002 als ik dreig in zeven sloten tegelijk te lopen. Het album heeft het niet voorkomen of in werking gezet, maar het refereert voor mij wel aan deze tijd. Het album is: 'Post' van Björk uit 1995.

Harrie heeft mij en de andere kostganger in januari 2002 de wacht aangezegd. Hij gaat samenwonen met zijn oude vlam en heeft de huur opgezegd per 1 april 2002. Het valt me rauw op het dak. Ik zit sowieso al in een winterdepressie waar ik probeer uit te komen en nu krijgen we dit. Wáár moet ik naartoe? Ik sta niet ingeschreven voor een huurwoning of iets dergelijks en had ook nooit verwacht dat dit zou gaan gebeuren. Eerst maar eens hulp zoeken! Zo reis ik in februari naar Oldenzaal naar een kerkelijk centrum waar ze me zouden kunnen helpen. Helaas, dat is een paar uur per week pastoraal werk en meer ook niet. Ik ben inmiddels 'klant' geworden bij het Leger Des Heils in Steenwijk, de laatste kerk die ik ga 'proberen'. Het organiseert de Alpha-cursus om een beter christen te worden en dit wordt op de woensdagavond gegeven. Het is regelmatig dat ik vanaf Het Schar via de stad terug naar Tuk loop. Al gauw zit ik eens ergens binnen in een kroeg en dat gaat van kwaad tot erger. Op een zeker moment ontmoet ik dit meisje. Ze herkent me meteen, maar ik weet het niet. We hebben een gezamenlijke vriendin in Sneek, dat is wat zeker is. Ze is flink afgegleden in de laatste jaren. Ze oefent het oudste beroep ter wereld uit en woont in een appartement boven de club. Haar vriend zit in de gevangenis. Ja, ik ben bij haar thuis geweest. Ze heeft me de kamer laten zien waar ik meteen kan intrekken, als ik dat zou willen. Natuurlijk wil ik dat! Gelukkig praat ik nog met een paar mensen vóór de verhuizing en deze openen me de ogen. Wat als hij vervroegd vrij komt en mij samen met zijn vriendin op de bank ziet zitten? Het is een samenkomst van mijn religieuze interesse en het Emmaus-idealisme dat ik haar wil helpen, maar zie niet in dat ik mezelf daarmee extra in gevaar breng. In de aanloop koop ik een stapel cd's die me doen verlangen naar haar en 'Post' is de ultieme soundtrack. Ik zal uiteindelijk bij iemand van het Leger in de kost gaan, maar ook daar word ik niet gelukkiger van. De dame heb ik, geloof ik, in 2009 voor het laatst gesproken. Ze is dan 'gepensioneerd' op een paar vaste klanten na en doet er alles aan om 'clean' te blijven. Ik hoop oprecht dat dit haar inmiddels is gelukt!

maandag 16 april 2018

Welkom in Mossley!



De vrijdag na Pasen voor wie zich probeert te herinneren waar hij/zij was op deze dag. De 17e april valt in 1998 op een vrijdag. Een dag eerder heb ik bij het Leger Des Heils in York te horen gekregen dat er plek vrij is in Mossley en dat ik daar binnen vierentwintig uur moet zijn. Het inpakken is snel gebeurd en ik doe een laatste poging om mijn stereo te confisceren van mijn vroegere buurman in Bishophill. Geen succes maar achteraf gezien ook geen nood. Ik heb stereo's voor het uitzoeken in Mossley! Letten we wel even op hoe we moeten reizen? Ik zeg het nog eens, Gerrit, want je bent soms een beetje hardleers. Let je op hoe je moet reizen? Ach, dat gezeur, ik kom er vast wel. Iets met de trein naar Manchester en daarna vraag ik het wel. Ik ben om elf uur bij het Leger Des Heils op Gillygate. Al mijn bezittingen in een rolkoffer waarvan de wieltjes op het punt staan om te bezwijken. Enkele bezittingen zijn nog even naar de schuur van Jim gegaan. Het Leger betaalt voor het vervoerbewijs en ik schrik als ik op het kaartje kijk. Ja, openbaar vervoer is schreeuwend duur in Engeland! Een enkeltje York naar Mossley is evenveel als een retour Groningen-Roosendaal. Het 'schoolreisje' kan beginnen? Nee, ik geniet er wel van om een andere omgeving te ontdekken, maar diep in mijn hart vind ik het ontzettend spannend. Het is de spanning die me vast ook niet heeft doen opletten?

Ik heb niet de snelste trein te pakken. Ik kan evenmin herinneren dat hij op ieder station stopt, maar het is wel een uur nadat ik ben ingestapt dat we in Leeds zijn. Niets aan de hand voor mij, ik kan gewoon blijven zitten tot Manchester. Onderweg meen ik even 'Mossley' te zien op een station, maar ik weet nu dat dit onzin is. De trein komt namelijk aan de 'verkeerde' kant Manchester binnen. We zijn er! Ik stap uit de trein en terwijl deze weg rijdt, oriënteer ik me op de trein naar Mossley. De displays kunnen me niet helpen en dan vraag ik een medewerker. Mossley? Dan ben ik té vroeg uitgestapt. Deze trein ging namelijk naar Manchester Victoria en ik sta nu op Manchester Piccadilly. De snelste manier om nu in Mossley te komen? De lokale trein van Piccadilly naar Salford, daar overstappen naar Victoria en dan de trein naar Huddersfield en de conducteur vragen of hij me wil waarschuwen als we in Mossley zijn. Dat moet dan maar! Salford heeft geen overkapping en het is erg guur weer. De conducteur op Victoria brengt me naar de trein naar Mossley en hij licht zijn collega in over mijn reisdoel. We verlaten Manchester en ik probeer iets van een omgeving te bekennen. Toch is het vooral begroeide muren die ik zie en enkele tunnels. Vervolgens komt de conducteur bij me. ,,Next stop is Mossley. Can I help you with your luggage?".

De eerste indruk. Nogmaals, het is een gure dag en dat is niet zo verwonderlijk. Met Pasen heeft het zelfs nog gesneeuwd. Ik stap het station uit en sta meteen op Manchester Road. Ik heb wéér niet opgelet en loop nietsvermoedend de 'winkelstraat' in. Bij de 'off-licence' toch maar even vragen. Gelukkig weten ze de weg. Ik heb niet erg goed opgelet want schuin tegenover het station zit de 'top shop' van de Emmaus en daar wordt 'uitgelegd' middels een plattegrond hoe je op Queen Street komt. Moeizaam loop ik Queen Street af. Het gaat steil naar beneden en de tegels zijn spekglad. Opeens loopt er een jong meisje naast me. ,,Hee, jij moet vast naar de Emmaus? Zal ik je even helpen?". Ze heet Linda en is fotografe. Ze heeft haar doka in de Emmaus. Het scheelt aanbellen want Linda heeft een sleutel. Ik stap de Emmaus binnen. Tegenover de voordeur ligt een hond op de bank. Ik trek mijn wollen mantel uit en leg deze naast de hond. Ik maak kennis met Bob en Carol en we nemen plaats in de keuken. De Emmaus in Mossley is nog maar kort geleden gestart, in september 1997. Bob en zijn vrouw zijn de 'begeleiders' en Mossley heeft tegenwoordig vijf 'companions' en een aantal vrijwilligers. Ze zijn gefascineerd door het feit dat ik uit Nederland kom. Ze hebben hun dochter Anneke genoemd, rijden in een Volvo 340 met links stuur en het gaat middels Shocking Blue ook al snel over muziek. Ik heb in Bob een goede getroffen: Hij kent zijn muziek! De cafètiere-koffie is een andere Nederlandse 'tic' van Bob en Carol. Het is mij té sterk, maar zij gooien ook een halve koe aan melk in hun mok. De volgende die binnenkomt is Jacky, een Fransman. Hij is de 'responsible companion' en hij vraagt me ineens waar ik mijn mooie jas heb gelaten. ,,Op de bank bij de hond". Hij doet zijn handen voor zijn gezicht. ,,Dan ligt die nu vast in slierten naast de bank". Ik spoed me naar de gang. Sadie ligt prinsheerlijk te slapen op de jas. Als ik de jas onder haar vandaan trek, likt ze me over de hand.

Mijn kamer doet me denken aan de ADM. Het is een groot vertrek waar kamers zijn gemaakt door middel van gipsplaat. Een lullig stukje gipsplaat scheidt mij van Jacky en Sadie. Het raam biedt uitzicht op Roughtown. Dat is de wijk met de kerk die jullie links op de foto zien. De foto is genomen links van het station vanaf Stamford Road, ik zit rechts van het station. Roughtown tegen een grijze lucht is niet bepaald de remedie voor een depressie. Op de heuvels verderop ligt een beetje sneeuw op de top. Ik maak die avond een klein wandelingetje. Ik wil naar 'het meer'. Welk meer? Ja, in de mist leek het alsof daarginds een meer was, maar daar blijkt niets anders dan de woonwijk (waarvan ik de naam heb geprobeerd op te zoeken, maar kan hem niet herinneren). Meer dan het smalle riviertje The Tame en het Huddersfield Canal kent Mossley niet aan water. Ik loop de hoek om bij een pub, 'The Best O'Brass' en herken vervolgens de 'off-licence'. Nu weet ik hoe ik moet lopen. Ik kijk nog wel vol verbazing naar Stamford Road. Auto's krullen bij het station het steile talud op. Waar zou dat uitkomen? Iets voor later! Op zaterdagmorgen moet ik meteen 'aan de bak' in de winkel. Het is een beetje tevergeefs wachten op klanten en ik praat vooral veel met een vrijwilliger. Intussen kan ik ook de platen eens nader inspecteren. Ik ga sowieso deze week werken om een elpee te verdienen. 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues staat in de winkel compleet met boek!

Het is op het moment van binnenkomst een internationaal gezelschap. Jacky is een Fransman, evenals Benoit. Hans is een Duitser die echter jaren in Frankrijk in de Emmaus heeft gebivakkeerd en Martin is een Engelsman. Zó gemengd zal het nooit weer worden in Mossley? Althans niet in de tijd dat ik daar verblijf. 's Middags mag ik met Sadie wandelen, maar... ,,Ze mag nog niet van de lijn. Ze moet je eerst beter leren kennen en je gehoorzamen". We lopen Manchester Road af naar Roaches Lock. Daar begint ze te klieren. Ik heb het wel in de gaten, ze wil los lopen. Op een gegeven ogenblik gaat ze weer gewoon lopen. Dan wil ik 'binnendoor' en verdwaal even. Sadie lijkt het in de gaten te hebben. Als we écht de verkeerde richting op gaan, gaat ze plotseling zitten. ,,Nee, ik wil niet die kant op". De andere kant en ze loopt braaf mee. Ik probeer het nog eenmaal en ze gaat meteen weer zitten. Ik vloek wat en volg haar maar. Binnen de kortste keren zijn we terug op Queen Street. Later deze dag krijg ik twee berispingen. De eerste is voor luidruchtig stereo-gebruik en ik krijg van Jacky een koptelefoon te leen. De tweede is een zware overtreding in de Emmaus, maar het loopt af met een waarschuwing. Ik heb een beetje geld gekregen voor shag en spendeer de rest aan een blikje bier. Als ik de Emmaus binnen loop, is het op heterdaad. Of ik de regels niet heb gelezen? Euh... nee...? Welke regels? De eerste regel is dat er geen alcohol mag worden genuttigd op het terrein of in het gebouw. Je mag best buiten drinken of naar de pub gaan, zolang het niet problematisch wordt voor je functioneren. Ik heb deze zaterdag eveneens de route gelopen naar de Methodist. Dat is in 'Top Mossley' en dat is waar Stamford Road 'eindigt'. Een behoorlijke klimpartij, maar we gaan het morgenochtend doen!

In de kerk ervaar ik in wat voor warm bad ik ben gearriveerd. Ik eet die middag lunch bij een ouder echtpaar dat me spontaan heeft uitgenodigd. De sfeer in de Emmaus moet ik nog even aftasten, maar... ik zit hier per slot van rekening alleen om 'even aan te sterken'. Ik ga over een paar weken immers weer terug naar York! We zullen zien...

zondag 15 april 2018

De tien albums van het leven: Velvet Underground & Nico



Morgen of dinsdag maar weer een extra bericht en dan bij voorkeur iets anders dan deze tijdelijke 'vuller'. Ik ben een week geleden zeer spontaan aan deze 'uitdaging' begonnen. Niet wetend waar ik ga eindigen of wat het volgende album gaat worden. Het is niet moeilijk om tien favoriete albums te bedenken, maar als we het over albums hebben die een verandering te weeg hebben gebracht of een diepe indruk hebben achtergelaten? Dan wordt de lijst een stuk korter. Ik heb sowieso nooit veel met elpees gehad en de albums die ik niet in één keer kan 'uitzitten' zijn in de meerderheid. Toch ben ik er weer in geslaagd om een album te bedenken dat een verandering in gang heeft gezet. Of is het zo dat de verandering ook in gang was gezet zonder dit album? Dat laatste is zonder meer waar! Het album fungeert dan eerder als 'soundtrack' voor deze verandering. Het brengt me weer met beide benen op de grond. Ik heb wederom slechts één alinea ruimte om de keuze te motiveren. Het vijfde album is 'The Velvet Underground & Nico' van het gelijknamige gezelschap uit 1967.

Woensdag 28 april 1999. Mijn 24e verjaardag en de tweede die ik in Mossley vier. In 1998 weet ik het tot het middaguur stil te houden en daardoor ben ik bij geschreven op de kalender in het kantoor van de Emmaus. Het is de moeite waard om de verjaardag te vieren in Mossley! Ik krijg twintig pond in contanten, een pakje shag en van onze secretaresse een pakje Benson & Hedges-sigaretten. Dat laatste is pure 'luxe'. Het geld brandt me in de zak en ik wil het meteen uitgeven! We halen dan twee keer in de week 'restanten' op bij de Marks & Spencer in Ashton-under-Lyne en ik vraag of ik vanavond een lift kan krijgen naar Ashton. Ik ga rechtstreeks naar de cd-winkel en weet, geloof ik, op voorhand al wat ik wil gaan kopen: 'Velvet Underground & Nico'. Een dag eerder zijn mijn ogen open gegaan na een lange periode. In september 1998 raak ik in een depressie. De medicijnen geven niet echt het gewenste effect en ik steek nog het meeste op van de psychologe die vrijwilligerswerk doet bij ons. Zij geeft me, kosteloos, een paar goede adviezen. Verder is het Sadie, onze gemeenschappelijke hond, die haarfijn aanvoelt wat ik nodig heb. Na verloop van tijd ben ik weer gewoon aan het werk en lijkt alles 'gewoon'. Ik overweeg zelfs een verhuizing naar Polen maar dat gaat niet door. In de Paasvakantie ben ik een paar dagen in Nederland, maar het voelt nog steeds niet als vanouds. De dag vóór mijn verjaardag zit ik tevergeefs op klandizie te wachten in het winkeltje. Ik ga een brief schrijven aan een vriend. 'Letters I've written, never meaning to send'. Op een bepaald moment verlies ik de controle over de pen en gaat het uit zichzelf schrijven. Het wordt een brief van vier kantjes. Wanneer ik klaar ben, lees ik de brief door en schieten me de tranen in de ogen. Ik verwerk hier ter plekke even de zware eerste maanden in York en besluit op dat moment weer te gaan leven en genieten! Dat hebben ze gemerkt in Mossley! De dag na mijn verjaardag trek ik het oranje overhemd weer aan en ga nog eens een zomer enorm de hippie uithangen. Met de tegendraadse klanken van Velvet Underground's 'Venus In Furs' als ultieme soundtrack!

vrijdag 13 april 2018

De tien albums van het leven: Samara Lubelski



Ik heb laatst de 'beschrijving' nog eens gelezen. Het gaat blijkbaar over albums 'die een indruk hebben gemaakt in je leven'. Toch zie ik slechts een opsomming van favoriete albums bij de meeste vrienden en is het voorspelbaar als altijd. Zelf probeer ik te zoeken naar de albums die een 'indruk' hebben achtergelaten óf, liever nog, een keerpunt in het leven zijn geweest. Ik moest hier eigenlijk een album noemen van een zangeres die ik bij naam weiger te noemen omdat ze geen streep publiciteit meer krijgt van mij. Op Facebook kun je volstaan met alleen de album-hoes, maar ook daar zou ik het niet gebruiken. Nee, dan kan ik net zo goed een paar maanden terug in de tijd gaan en dan kom ik uit in maart 2005. Drie jaar geleden heb ik eens een korte serie gedaan over de doldwaze week in België en het is daar dat ik Samara Lubelski leer kennen. Een liefde voor het leven, ook al heb ik sinds 'Future Slip' geen platen meer van haar gekocht en mis ik ook steeds haar optredens in Nederland. Ik zal in de komende alinea uitleggen waarom 'The Fleeting Skies' van Samara Lubelski thuis hoort in deze rubriek.

Tegenwoordig vind ik het steeds leuker: Ouder worden. Het voelt goed om een bepaalde afstand te creëren ten opzichte van het verleden dat steeds meer 'een ver verleden' wordt. Neem als voorbeeld de verhalen over York die jullie de afgelopen maanden hebben gehad. Een paar jaar geleden doe ik een verwoede poging, maar het is dan nog té 'dichtbij'. Nu voel ik een afstand en kan ik twintig jaar later gemakkelijk 'het beste' vertellen en 'het mindere' weglaten. Als 29-jarige háát ik het ouder worden. De week voor mijn dertigste verjaardag ga ik helemaal 'los' voor wat betreft de drank en dat zal vervolgens vier jaar zo doorgaan. Samara Lubelski is altijd bereikbaar voor de spaarzame gelukkige momenten 'thuis' want ik ga de komende jaren ook steeds meer dat plekje met mijn bed en computer vermijden. Ik zie Samara voor het eerst op het 'Femmes'-festival in het Belgische Hasselt. Een week vóór Internationale Vrouwendag en toch staat het hele weekend in het teken van de vrouwen. Samara is de allerliefste van het stel. Fursaxa staat me toe haar show op te nemen, maar dat maakt het allemaal niet toegankelijker en juist op een moment dat ik even 'rust' nodig heb, stapt Lubelski het podium op. Haar stem, tinkelende gitaar en speelse arrangementen zullen me door de zomer van 2005 helpen. Het is ook een tijd dat ik (opnieuw) mijn muzikale horizon ga verbreden. Middels de VPRO op 747AM leer ik zéér experimentele muziek en geluidskunst kennen en waarderen. Dan komen we uit bij de zangeres die ik niet meer wil noemen. Zij neemt me in 2005 bij de hand en leidt me terug naar de melodieuze folk, ook al vergeeft het ze me nooit dat ik haar muziek als 'folk' heb betiteld. De zomer van 2005 is het begin van het einde dat uiteindelijk een nieuw begin zal worden. 'The Fleeting Skies' hoort tot de categorie platen waar ik bijna niet meer aan toe kom, maar waar ik alleen al smelt bij de gedachte eraan.

Eretitel: 'Good Times'



Vandaag een dubbel bericht want ik heb gisteren 'good times' gehad met 'Afterglow'. Omdat ik dinsdagavond om zes uur mijn internet kwijt raak (het schijnt een graaf-incident te zijn geweest), kan ik die avond 'Tuesday Night Music Club' niet doen en uitgerekend nu we 'Bananarama-week' hebben. Dat is een initiatief van Lee en mijzelf (ik heb het ooit geopperd en dit is het derde jaar): Een week lang extra veel muziek van Bananarama. Ook omdat een andere radio-collega eens klaagde dat er, naar zijn mening, teveel Bananarama op de radio was. Ik heb gisteravond een 'Afterglow' gemodelleerd aan de 'Laid(back) Night Show' zoals ik die een paar jaar geleden zo nu en dan deed: Connecties en associaties zoeken met het onderwerp Bananarama. Ik ben dik tevreden over het resultaat en het is leuk om te doen. Wellicht later nog eens met een andere groep of artiest? Ik trap vanavond af met een aflevering van de 'Eretitel'. 'Good Times' is de eerste titel na mijn zomervakantie van 2016 en over een paar weken gaan we ineens heel veel tijd 'inhalen'. In de maanden november en december doe ik namelijk geen 'Listen Carefully' waardoor ik snel de afleveringen van 2017 kan aanwenden. Ik heb gisteravond 'Venus' toegevoegd aan de lijst en dus kunnen we nog wel even. Vanavond gaat het echter driemaal over 'Good Times'.

3. Love (1969)
Deze 'Eretitel' heeft tweemaal betrekking op de donderdagavond op Wolfman Radio. Ik heb op 6 september 2016 de 'Listen Carefully' gedaan met 'Good Times'. 'Floorfillers' is dan net twee maanden ervoor over gegaan in 'Afterglow' en op dit moment of even ervoor heb ik 'Four Sail' van Love te gast gehad in 'Play That Full Album White Boy'. In deze rubriek draai ik maximaal vier opeenvolgende nummers van een album (het maximum voor onze vergunningen) totdat het complete album is gedraaid. 'Four Sail' is een prachtige 'underdog' en dus zeer geschikt voor zo'n rubriek. Love heeft even ervoor haar absolute meesterwerk 'Forever Changes' gemaakt en weet zichzelf even niet meer te overtreffen. Arthur Lee is echter ambitieuzer dan ooit en neemt zoveel nummers op dat het een box-set zou kunnen opleveren. Dan komt het pijnlijke moment dat hij de beste nummers moet selecteren voor een elpee en dat wordt 'For Sail'. Love doet zichzelf in de uitverkoop. Iets minder dan 'Forever Changes' maar nog altijd zeer te genieten, een echte cult-plaat. 'Good Times' begint heel jazzy, maar heeft ook één van de meest heavy psychedelische gitaarsolo's die we hebben gehoord van Lee en zijn companen. Ze moeten zich vandaag tevreden stellen met een derde plek.

2. Chic (1979)
'Floorfillers' is zojuist al even ter sprake gekomen. Ik begin het in de zomer van 2013 als een tijdelijke show om een collega te vervangen. Als het bijna op zijn eind loopt, blijkt pas wat voor 'monster' ik heb geschapen. Iedereen wil dat 'Floorfillers' blijft! Het duurt bij mij een half jaar voordat ik lol krijg in de show en dat duurt vervolgens twee jaar. Daarna zakt de motivatie tot een nulpunt en laat ik de show over gaan in 'Afterglow'. Het intro van 'Floorfillers' is gebouwd rond het begin van 'Everybody Dance' van Chic en de groep is eveneens met andere nummers een regelmatige gast. 'Good Times' herinnert mij dus aan de 'gouden tijden' van 'Floorfillers'. Na een eenmalig uitstapje een jaar geleden, heb ik besloten het nóóit weer te doen. 'Floorfillers' is dood, lang leve 'Afterglow'! Deze show staat niet bepaald op een tweede plek, maar ik vind 'radiopromotie' op nummer 1 niet zo chique en dus zet ik Chic op nummer twee. Ook omdat ik heel stiekem de nummer 1 ietsje beter vind...

1. Eric Burdon & The Animals (1967)
Dit doet me dan vervolgens weer denken aan donderdagavonden in Utrecht. Uit de tijd dat ik vlakbij Utrecht woon. Ik leer het nummer kennen middels een verzamelelpee van Eric Burdon en verbaas me meteen over de toon van het nummer. Burdon heeft even daarvoor een hit gehad met 'When I Was Young' en 'Good Times' ligt in dezelfde lijn. Een jongeman die als een opgegroeide jongeman terug kijkt op zijn leven tot dusver, wetende dat er vast nóg meer indrukwekkende dingen zullen voorvallen tijdens zijn leven, maar ook met een stukje onzekerheid. Eric Burdon lijkt de Amerikaanse militairen in oorlogsgebied te willen vertegenwoordigen. Je proeft ook in 'Good Times' dat het elk moment afgelopen kan zijn. Dat geeft de liedjes en 'Good Times' in het bijzonder zo'n aparte sfeer dat ik het meteen beschouw als mijn favoriete 'Good Times'.

Het is alweer een tijdje geleden dat we voor het laatst een 'schoolreisje' hebben gemaakt met Soul-xotica. In de tijd van 'Schijf van 5' gingen we nog wel eens vijf keer naar een bepaald land, maar in het kader van bezuinigingen is dit steeds erbij gebleven. Nu mag ik jullie volgende week meenemen op een tripje naar Brazilië. Alsof de pret niet op kan, gaan we maar liefst drie keer!