De bevrijding

In 2015 moest ik op 2 april werken waardoor een fietstocht niet mogelijk was, dit jaar heb ik op 3 april de 'proefrit' gemaakt met de Pioneer. Ik ben niet in de buurt geweest van de Vecht en dus is het niet echt een 'ge-Vecht' geweest. Volgend jaar is het weer op een zondag, maar ben eigenlijk ook best een beetje klaar met de Vechtdalroute. Dit jaar heb ik het dus wel 'gevierd', want de tocht met de Pioneer is wel 'ge-Vecht'-waardig geweest en zeer memorabel! Vandaag is het dan 7,5 jaar geleden dat ik de alcohol vaarwel heb gezegd en ik ben vandaag niet verder gekomen dan het terras voor een spaarzaam sigaartje. Geeft niet, ik had binnen nog werk te doen. Volgende week ben ik echter van plan om met de fiets naar Zwolle te gaan voor de platenbeurs in De Singel en wellicht gaat dat nog een rondje opleveren. Ik weet nog steeds niet waar ik met dit bericht naartoe wil, maar ik denk dat ik gewoon 'iets' ga schrijven...

Gisteren heb ik de 'favoriete' drankjes nog eens op een rijtje gezet, vandaag zou over het 'gemis' moeten gaan. Welk gemis? Heb ik het gemist? Nee, niet echt. Ik heb wel eens een ingeving, maar kan het dan eenvoudig aan de kant zetten. Ik heb ook nog eens met een fles advocaat in de handen gestaan en heb het bijna in het karretje liggen als ik me realiseer dat het alcohol bevat. Terug in het rek! Ik heb het de eerste vijf jaar vooral vermeden. Zo gaat een Zwitserse fondue aan me voorbij, maar ook vlees dat bereid is met rode wijn. Dan is de alcohol al verdampt, maar wil het niet vanwege de smaak. Er zijn drie momenten in de afgelopen zeven-en-een-half jaar geweest dat ik iets alcoholisch heb binnen gekregen. De eerste keer is op de middag na de begrafenis van heit. Moeder trakteert op bonbons en wijst de rode aan: ,,Daar zit niks in, Gerrit". Ik heb mijn twijfels want rood staat altijd voor kersenlikeur. Ik voel de likeur door mijn keel glijden en kan mijn vader horen lachen. Dat is zijn laatste grapje geweest. Twee jaar later zie ik bij de Albert Heijn afgeprijsde tiramisu. Omdat ik het nooit heb gehad, neem ik het mee. Pure nieuwsgierigheid. Ik voel mijn tong tintelen. Ik heb het bakje leeg gegeten en de tweede weggegooid. Hiervan wist ik dus niet dat het alcohol bevatte...

In maart 2014 doe ik mijn fotoreportage voor de Specialized-kalender van 2015 en zit heerlijk in mijn vel als ik terug fiets uit Diever. Dat ik de heenreis langs de boerderij ben gefietst, realiseer ik me pas later. Op de terugweg ga ik bij Wittelte de bossen in richting Havelte. In Havelte besluit ik mezelf te trakteren op een Italiaans schepijsje. Bloedsinaasappel-ijs ziet er voortreffelijk uit en merk bij de consumptie dat hier eveneens likeur in zit. De andere gasten kijken op als ik luid 'proost' roep en het verder opeet. Ik beschouw dit namelijk niet als drinken. Het maakt ook niet dat ik verlang naar een glas of fles. De ijsboer zal ongetwijfeld nog steeds dit ijs hebben, maar ik heb het sindsdien niet meer gehad. En misschien bestel ik het ooit ook nog wel eens bewust, want het is erg lekker!

De Jägermeister speelt alleen even op in de eerste weken van 2012. Ik heb dan de sleutels van Nijeveen en pendel op en neer naar Steenwijk. Vanaf Nijeveen zal ik ook nog maar zelden in de kroeg komen en een 'thuisdrinker' ben ik nimmer geweest. Maar ook bij de Jägermeister weet ik mijn gedachten te verzetten en blijf netjes aan de frisdrank. Zweetbuien heb ik niet gehad en evenmin ben ik op handen en voeten 's nachts op zoek gegaan naar iets drinkbaars. Bij stoppogingen van het roken heb ik daarentegen wel 'junkie'-gedrag, maar de alcohol is gewoon voltooid verleden tijd. Een herinnering en meer ook niet.

Bij de kop wil ik iets 'lolligs' doen, maar kan geen leuke woordspeling vinden. Dan komt 'De bevrijding' bij me op en het is precies zoals ik het voel. Let wel: Ik ben geen ex-drinker die opeens met een opgeheven vinger alles afkeurt wat met drank heeft te maken. Integendeel zelfs! Als iemand lekker kan genieten van een biertje of een wijntje dan is mij dat prima! Ik betaal er zelfs voor. Zelf heb ik het in 2009 niet meer in de hand. Ik ga voor één drankje de kroeg in en kom ladderzat thuis. Meerdere malen per week. Het werk gaat eronder lijden en zelf voel ik me ook steeds minder 'happy'. Ik ben de controle over mijn leven kwijt. De knoop doorhakken en stoppen gaat niet vanzelf. Zonder al te veel prijs te geven, krijg ik de mogelijkheid, een kans om even ver van de horeca in Steenwijk te verblijven. Na een paar weken kan ik al voor een frisdrankje in een café gaan zitten en erger ik mezelf aan dronken gasten. ,,Zo wil je toch niet zijn?", vraag ik mezelf. Dit is een extra motivatie om nuchter te blijven.

Dan de illustratie... Een biertje van 7,5 procent leek me aardig, maar dan kom ik uit bij dit alcoholvrije Japanse bier. 'Fine Free'. Past ook prachtig bij de kop en dus mag die. Hoewel de wereld te koop is aan alcoholvrije 'vervangers' wil ik niet eens de smaak meer hebben en blijf dus bij de frisdranken.