Eindstreep: april 2020

Als één schaap over de dam is? Dan staat de rest waarschijnlijk nog verbaasd te kijken over de durf van haantje de voorste. Tenminste, als ik de 'nieuwe buren' gade sla, lijkt het me denkbaar. Ik zie vooral moeders met hun kroost dwars door elkaar lopen. Ze trekken ieders hun eigen plan en volgen niet slaafs de ander. Nee, bij de schapen volgt niet de rest maar deze maand gebeurt het wel bij mijn singles-aankopen. Ik ben eigenlijk niets van plan als ik zie dat Cannonball de voorverkoop is gestart van opnieuw een gelimiteerde release. Voordat ik het weet, heb ik de bestelling geplaatst en voor de single betaald. Toch reken ik deze niet mee in de 'Eindstreep' omdat de plaat pas eind mei wordt uitgebracht en het waarschijnlijk is dat ik hem pas in juni in de koffers heb staan. Ik kijk die avond op Discogs en besluit schoon schip te maken bij een Engelse dealer en daar volgen de vier van de Nederlandse verkoper op. In totaal zijn het dus tien singles en vier 12"-singles en allen bestemd voor de Blauwe Bak. Als ik daaruit een top tien moet samenstellen, ziet dat er als volgt uit.

1. 10,000 Miles-American Gypsy

2. She's Got It All Together-Harry Deal & The Galaxies

3. Lovin' Is Really My Game-Brainstorm

4. We've Got Everything Going For Us-Kiki Dee

5. Drivin' Me Mad-The 3 Degrees

6. Happy Time-Willie Clayton

7. You've Got It All-Peggy Scott

8. Real Love-Drizabone

9. Tired Of Being Lonely-Eddy Jacobs

10. I'll Try To Do Better-Kim Tolliver

Blauwe Bak Veteranen deel 42

Normaal gesproken is de woensdagavond gereserveerd voor 'Het zilveren goud' maar ik heb vorige week de laatste singles van april 1995 behandeld. De platen van mei kunnen daarentegen in één bericht, maar juni en juli zijn weer 'drukke' maanden. Volgende week trakteer ik jullie op de singles uit mei 1995 en ook alvast de eerste titels van juni. Daarna zal 'Het zilveren goud' om de twee weken plaatsvinden op de woensdag. Er zijn genoeg titels om iedere week een aflevering te doen, alleen heb ik daar niet zoveel trek in. Nogmaals: Ik heb niet de beste herinneringen aan de zomer van 1995. Op de woensdagen dat er geen 'Het zilveren goud' is, ga ik wellicht extra afleveringen doen van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Of het moet natuurlijk weer handig uitkomen als ik platen heb gekocht. Vandaag start de reis op 24 maart en eindigt precies zes jaar geleden op 29 april 2014.

In de vorige aflevering is de fiets stuk gegaan en koop ik voor een paar tientjes een 'stationsfiets' op Marktplaats. Eentje uit een betrouwbare hoek. Nogmaals: Ik heb op dat moment geen budget voor een betere fiets en heb het stalen ros nodig om van Nijeveen op mijn werk in Meppel te komen. Zo nu en dan op zondagmiddag een bocht(je) om fietsen en, o ja, de fiets gaat natuurlijk mee op vakantie. Bagagedrager moet dus ook in orde zijn, alsook de verlichting en de algehele staat van de fiets. Het is een puik fietsje maar ik heb wel stappen achteruit gemaakt in de laatste jaren. Van de Tyros naar een aluminium frame en nu zit ik opeens op een fiets die je op zaterdagavond met een gerust hart tegen de gevel van een horecagelegenheid zet. Toch kan ik heel snel wennen aan bepaalde dingen. Om een voorbeeld te noemen: Mijn toetsenbord van de desktop schreeuwt al maanden op vervanging. Als er plotseling een dubbele 'e' staat waar een enkele hoort, dan is de invloed van mijn toetsenbord. De 'e' blijft steken en daarentegen laat het soms de 'a' weg. Iedere keer dat het overkomt, kan ik me erover opwinden, maar het kan zomaar nog twee maanden duren eer ik mij eens herinner om een ander toetsenbord te kopen. Zo gaat het ook met de 'nieuwe' fiets. In het begin is het afzien maar al snel ga ik ook op zondagmiddag uit fietsen en raak ik tijdens de vakantie in Limburg bijna gehecht aan het schroot op twee wielen. Ik moet in de afgelopen weken een financiële meevaller hebben gehad als ik kijk naar de hoeveelheid singles. In april 2014 is de koek een beetje op en doe ik vooral (goedkope) boodschappen bij mijn favoriete bootleg-dealer, kringloopwinkels en bij mijn favoriete hoesjes-boer.

499. Little Bit O'Soul-The Music Explosion (NL, Stateside, 1967)
500. I'm Not Ready-Ujima (UK, Outta Sight, 1973, re: 2012)
Ik begin met de laatste twee van maart 2014. Op 24 maart ben ik nog volop aan het sparen voor de komende 'Blauwe Bak Top 40' en koop bewust bij Nederlandse dealers en mensen waarvan ik weet dat de plaat binnen een week in Nijeveen kan zijn. Toch begin ik al vroeg met de opname van de podcasts en dat resulteert in een aantal mp3's in de show omdat de platen nog niet binnen zijn. The Music Explosion is zo'n plaat die ik van de 'Northern Soul Jekebox' moet 'lenen' voor de opname. Ujima arriveert precies op tijd. De laatste is de eerste uit de MSV-serie van Outta Sight: De serie die is opgedragen aan de Modern Soul. Inmiddels heeft het een nieuwe serie gestart en de eerste release is meteen een jaren zestig-klapper die ik steeds beter kan waarderen. De kans is aanwezig dat ik volgende maand de single aanschaf want het lijkt een 'limited edition' te zijn. Qua MSV-serie zal het bij deze ene van Ujima blijven. Hij staat altijd nog in de koffers terwijl The Music Explosions in de reserve-Blauwe Bak residentie houdt.

501. He's Coming Home-Beverly Ann (UK, RCA Victor, 1967, bootleg)
502. If You Ever Get Your Hands On Love-Gladys Knight (UK, Soul, 1966, bootleg)
503. Don't Pity Me-Sue Lynn (UK, RCA Victor, 1969, bootleg)
504. Your Gonna Love My Baby-Barbara McNair (UK, Grosvenor Rooms, 1965, bootleg)
Ik heb de informatie rechtstreeks van de labels gehaald inclusief 'Your' in plaats van 'You're' bij McNair en het ontbreken van The Pips bij Gladys Knight. In april of mei 2012 ben ik helemaal verslingerd geraakt aan 'You've Got Your Mind On Other Things' van Beverly Ann en ik ga speuren op Ebay. Zo kom ik bij mijn toekomstige favoriete bootleg-dealer. Een persoon die met pek en veren van de soul-fora is gestuurd en die zelfs de politie achter zich aan heeft gehad. De misdaad? Het goedkoop verkrijgbaar maken van singles die origineel nauwelijks zijn te bemachtigen. Niets wijst erop bij zijn handel dat het om originele persingen gaat en indien je de vergissing wel maakt, dan 'verlies' je vijf pond terwijl je het origineel nóóit gaat vinden voor een dergelijke prijs. Ik koop in 2012 de single van Beverly Ann maar deze arriveert met een 'slight warp'. Dat maakt dat Beverly Ann teveel 'zeurt', maar op de andere zijde staat Roy Hamilton's 'You Shook Me Up' welke minder last heeft van het euvel. Rond Pasen heeft de dealer, ten tijde van zijn website, altijd een 'uitverkoopweek' en gaan de platen gemiddeld voor drie pond per stuk. Deze Beverly Ann heeft het leukere 'He's Coming Home' op de andere kant en dat wordt de favoriet van het duo. Gladys is eveneens uitgegeven met 'Here Are The Pieces Of My Broken Heart' als keerzijde, maar deze is (helaas) met 'Something's Wrong' van Chris Clark. Sue Lynn is uit dezelfde serie als Beverly Ann en heeft hier 'Born A Loser' van Don Ray als keerzijde. Sue Lynn is trouwens de nieuwe ontdekking van Chris Andrews en hij schrijft ook het aanstekelijke 'Don't Pity Me'. Barbara McNair moet lijken op een gelimiteerde oplage en uitgegeven tijdens een Northern Soul-feest op 16 oktober 2010. Het label staat echter vol fouten: 'anniversary' in plaats van anniversary en het geheel ziet er zo 'tacky' uit dat je als serieuze organisator niet geassocieerd wil worden met de schijf. Op de keerzijde staat 'Tears At The End Of A Love Affair' van Tammi Terrell. Ik reken de acht singles af op 5 april 2014 en ze arriveren twee weken later in een envelop die bijna uit elkaar valt. Beverly en Sue staan in de Ere-Blauwe Bak en Gladys en Barbara in de reserve.

505. Since I Found My Baby-The Metros (UK, RCA Victor, 1967, bootleg)
506. The Girl Across The Street-Moses Smith (UK, Dionn, 1968, bootleg, 2014)
507. Beggin'-Timebox (UK, Deram, 1968, bootleg)
508. What More Do You Want-Gene Toones (UK, Simco, 1966, bootleg)
Een Duitse kennis heeft op een bepaald moment de Duitse persing van The Metros met fotohoes en, stom als ik ben, toon ik interesse. Natuurlijk is die plaat onbetaalbaar! Outta Sight heeft het eveneens uitgebracht maar toch kan het nóg goedkoper voor exact dezelfde cd-opname. Nu met het klassieke 'Cracking Up Over You' van Roy Hamilton als keerzijde. Een van de weinige moderne bootlegs welke nog altijd in de koffers staat. Moses Smith blijft een eigenaardig ding. Het blijkt dat het onuitgebrachte 'Try My Love' de eigenlijke a-kant is en 'Girl' een andere (en minder geslaagde) mix is. Met name het achtergrondkoortje loopt niet lekker met de rest van de plaat en het gaat té lang door op het eind. Timebox is ongetwijfeld uitgebracht om in te haken op het succes van Madcon. Hier lijkt het label best een beetje op de Amerikaanse demo. Op de keerzijde staat een freakbeat-klassieker van The Quik: 'Bert's Apple Crumble'. Gene Toones is in jaren niet opgedoken maar als die dat doet dan gaat de prijs vast voorbij de vijfduizend pond. Deze bootleg heeft het prijsnummer aan beide kanten en beide in de belabberde stereo-opname. The Metros staat in de koffer, Moses Smith in de Ere-Blauwe Bak en de overige twee in de reserve.

509. Every Little Bit Hurts-Brenda Holloway (US, Tamla, 1964)
510. Shame-Evelyn 'Champagne' King (NL, RCA Victor, 1978)
Op dinsdagavond 22 april neem ik de Motown-show waar van een oud-Wolfman-collega. Het zijn twee achtereenvolgende weken en ik heb alle klassieke Motown uit mijn platencollectie bijeen gebracht. En dus ook de elpee 'The Artistry Of Brenda Holloway' en ik draai deze avond 'Every Little Bit Hurts' in de gekunstelde stereo-versie. Aan het einde van de plaat moet ik concluderen dat dit nummer gewoon beter klinkt in mono. De volgende dag check ik een kringloop uit in Wolvega waarover ik in Emmeloord heb gehoord. Meteen één van de eerste vangsten: De originele Amerikaanse mono-single van Brenda Holloway. Het bezoek levert heel veel interessante platen op waarvan de meeste na zes jaar in de 'algemene' bakken staan. Brenda staat in de Ere-Blauwe Bak en Evelyn is sinds een paar jaar terug in de koffers.

511. You Must Be Making Love (You Sure Ain't Making Love To Me At Home)-Clay Hammond (US, Mercury, 1973)
512. What About Love-Marboo (NL, Negram, 1974)
513. Tossin' And Turnin'-Bunny Sigler (NL, Epic, 1973)
514. Star Love-3 Ounces Of Love (België, Motown, 1978)
Eind april is duidelijk dat ik hoognodig verse witte hoesjes nodig ben. Ik speur op het internet en vergelijk enkele Nederlandse leveranciers. Het bedrijf 45Toeren komt als beste uit de bus. Ik maak nog altijd gebruik van de iets stevigere blanco hoesjes van 45Toeren. Het heeft naast een fysieke platenzaak ook een internet-handel in zowel nieuw als tweedehands vinyl. Ik ga een paar maal zijn soul-aanbod door en een deel van het resultaat zien jullie terug in deze aflevering. Duke Baxter staat bijvoorbeeld alweer tijden in de gewone jaren zestig-bak. Marboo is ietsje duurder maar nog altijd ruim onder de prijs die ik recent heb gezien. De overige singles zijn spotgoedkoop. Van Bunny Sigler koop ik zelfs een vrachtje in de hoop dat ik ze voor een leuke prijs kan slijten op Facebook. Helaas... Ik heb nog altijd een paar op voorraad, dus wie belangstelling heeft bij de Nederlandse persing met 'fotohoes' en absolute nieuwstaat? Marboo en 3 Ounces Of Love staan in de koffers, Hammond en Sigler in de reserve-Blauwe Bak. Deze singles heb ik dus op 29 april 2014 afgerekend alsook een partij blanco hoesjes.

Week Spot: Brainstorm

Lang zal die leven! De Week Spot van deze week start op mijn 45e verjaardag en natuurlijk moet dat een speciale plaat worden. Of toch niet? In eerste instantie heb ik eigenlijk geen plannen voor de Week Spot, het is pas tegen het weekend dat ik me besef dat dit wel een ideale Week Spot kon zijn. Eerst moet de plaat binnenkomen in Uffelte want de tijd van de eerste Week Spots heb ik lang achter me gelaten. De eerste Week Spots uit 2012 zijn 'nieuwe ontdekkingen' die ik dan nog niet op plaat heb. Vaak koop ik de plaat wel een maand later maar het hoeft niet beslist aanwezig te zijn om Week Spot te mogen heten. Ik heb Brainstorm zaterdagmiddag opgepikt van het postkantoor en zaterdagavond meteen twee keer gedraaid in 'Do The 45' én aangekondigd als de Week Spot voor de komende week. Het betekent overigens niet dat ik de plaat zaterdag ga draaien in 'Do The 45'. Deze show volgt het patroon van 'Tuesday Night Music Club' van vanavond (de show gaat na dit verhaal op Mixcloud) waarin ik alleen singles (45 toeren) uit 1975 heb gedraaid. Brainstorm is net té nieuw voor een show over 1975, maar desondanks is het ein-de-lijk in de collectie en mag het de Week Spot heten: 'Lovin' Is Really My Game' van Brainstorm in, uiteraard, de lange 12"-versie.

Het is augustus 2012. De elpee van de eerste alinea heb ik vaker afgespeeld op Soul-xotica, maar het zal toch even moeten in deze context. Ik heb jaren geleden op Facebook een pagina 'geliked' genaamd 'Northern Soul'. Het wordt in de lijst weergegeven als interesses als je op mijn profiel drukt. Het is een lege pagina welke in juni 2012 opeens begint te leven. Toch ligt de nadruk nogal op de scooter-scene en minder op de muziek. Iemand weet een bericht tussendoor te drukken dat hij een muziek-groep is gestart. 'Northern Soul Is In My Blood' is de volgende stap. Omdat ik veel van mijn favorieten niet op Youtube kan vinden, ik een paar weken eerder met de Soul-x-rated ben begonnen én een speciale podcast-uitzending doe voor een Nederlands muziekforum... en ik de platen wil draaien, welke niet op Youtube staan... Daarom dus! Ik maak een eenmalige Engelstalige show welke zo goed wordt ontvangen dat ik besluit de Soul-x-rated voortaan ook in het Engels te doen. Ik ontmoet Lee in deze groep en ga in op de uitnodiging om naar zijn radioshow te luisteren. De rest is geschiedenis want drie maanden later zal ik me bij dat station voegen, Wolfman Radio, en ik reken Lee tot één van mijn allerbeste vrienden.

Hoewel Lee slechts zeven jaar ouder is dan mij heeft hij veel jongere en meer 'hippe' ouders. Dat betekent dat hij The Beatles en andere popmuziek middels zijn vader met de paplepel krijgt toegediend. De platenverzamelingen van zowel vader als moeder vormen de eerste stappen in de muzikale educatie van Lee en zijn broers. In Engeland is het de normaalste zaak van de wereld dat een twaalfjarig kind al zelfstandig naar een jeugdclub gaat. Daar leert hij de Northern Soul kennen en slijt heel wat uren en schoenzolen op de dansvloer. De 12"-single van Brainstorm is de plaat voor 'de betere dansers'. Niet alleen vergt het techniek maar vooral uithoudingsvermogen want er is nergens in de 7 minuut 22 en rustpauze ingelast. Het blijft tot de fade door beuken. ,,Tegenwoordig ben ik al buiten adem bij de single-versie", laat hij me later weten, maar in augustus 2012 (als ik de tweede achtereenvolgende week aanwezig ben in de show) draait hij de plaat die voor hem synoniem staat aan de Northern Soul-jaren in de jeugdclub. Hij vertelt me over het rode vinyl en hoe deze erg duur zou zijn. Dat klopt, ik heb de zwarte en die is vrij voordelig te bemachtigen. Toch wil ik in de soul tot 2016 niet aan de 12"-single. Ik had bijna de korte single gekocht in 2013, maar nee... ik wil toch eigenlijk de lange versie hebben. Na enkele stuiptrekkingen ben ik vorig jaar zomer overstag gegaan en voeg 12"-singles toe aan de Blauwe Bak. Dan komt de 12" van Brainstorm opeens ook weer op het verlanglijstje en een paar weken geleden heb ik de knoop door gehakt. Waarvan akte...

Ik verwacht een ander verhaal bij Brainstorm. Ik heb lange tijd gedacht dat het een soort van Chic zou zijn: Een stel producenten die voor iedere opname een nieuwe groep samenstellen. Nee, Brainstorm is écht een band geweest. Het bestaat voor de duur van drie albums in 1977 en 1978. Ten tijde van 'Stormin', de eerste elpee en de plaat met 'Lovin', bestaat de band uit Belita Woods, Chuck Overton, Lamont Johnson, Renell Gonsalves, Treaty Womack, Bob Ross, Jerry Kent, Jeryl Bright en Larry Sims. De band heeft Detroit als thuishaven en enkele muzikanten hebben reeds een staat van dienst. Bassist Deon Estus maakt in 1978 deel uit van Brainstorm en hij zal later bassist worden in Wham! en in 1989 een hit scoren met 'Heaven Help'. De bandleden zullen afzonderlijk nog decennia lang verantwoordelijk blijven voor het begeleiden van grote en minder grote artiesten en groepen. Enkele muzikanten hebben deel uitgemaakt van The Funk Brothers, het huisorkest van Motown. Op 'Lovin' wordt de zang verdeeld tussen Belita Woods en Tranita 'Treaty' Womack. Hoewel de groep Amerikaans is, lijkt het alsof 'Lovin' voor de Engelse markt is gemaakt. Pete Waterman van het latere Stock, Aitken & Waterman heeft een vinger in de productie van de 12"-single. De plaat zal de meer progressieve discotheken in Engeland in bezit nemen in 1977 en omdat veel van deze disco's ook een Northern Soul-avond hebben, glipt deze bij de al bizarre speellijst in van de laatst genoemde stroming. Tot slot kan ik melden dat Belita Karen Woods op 14 mei 2012 op 63-jarige leeftijd is overleden. Nu ga ik de felicitaties op Facebook tellen en ben morgen terug met de 'Blauwe Bak Veteranen'.

Op volle toeren

Eigenlijk had hier een foto moeten staan met een berichtje over een buitenactiviteit in het weekend. Zondag ben ik eerst al een beetje 'uitgeblust' na een week post bezorgen in de zon. Maandag heb ik wel idee om te fietsen, alleen... heb ik momenteel weer de 'oude' elektrische fiets tot mijn beschikking. Daar is de hoge versnelling uitgevallen. Het maakt dat deze elektrisch vier kilometer per uur minder snel gaat en daar kan ik op zichzelf mee leven. Het maakt echter ook dat zonder motor je een slag in de rondte trapt. Dit in combinatie met de zwakke accu maakt de fietsomgeving dan heel erg beperkt en even zou ik wensen dat ik een 'gewone' fiets had meegenomen vanaf het werk. Want... hoe zit het alweer met de ligfiets? Deze staat inmiddels 53 weken in de schuur. Ik wil proberen om hem begin juni van mijn vakantiegeld te kunnen repareren, maar eerst moet ik zien of de originele naaf nog verkrijgbaar is. Het ligplezier gaat terug komen! In plaats van een sfeerfoto uit het bos van Holtinghe (en eventueel had ik nog ongebruikte foto's liggen die ik zou hebben kunnen benutten) nu de afbeelding van een zilvergrijs plastic (metaal-look) dopje met een middengat. Voor wie het gemist heeft, ik vier vandaag mijn 45e verjaardag en 'Do the 45' iedere dag van het jaar.

De familie kan het niet echt begrijpen, maar voor mij heeft 45 veel meer waarde dan 50. Het zal dertig jaar geleden zijn geweest dat ik me heb bedacht dat ik op mijn 45e alle singles in de verzameling ga draaien. Ik heb er dan een stuk of tweehonderd. Ik moet in een totale lockdown van acht jaar wil ik alle singles draaien. Dat is wellicht sterk overtrokken, maar het is een karwei waar ik niet naar uit zie. Het is fijn om een archief te hebben en dat ik als een jukebox de juiste platen voor het juiste moment binnen de vier muren heb. Er zijn ook verzamelingen binnen de verzameling die geen enkel nut dienen. Om maar vooraan te beginnen in de collectie: Wat moet ik in hemelsnaam met (bijna) de volledige collectie singles van Adamo? Of Willeke Alberti? Tussen Adamo en Willeke Alberti staan vast ook 'toevallige vondsten' die ik nog nooit heb gedraaid. Toch zal het maar zo moeten uitkomen dat ik eentje nodig heb voor een show. Of ontwikkel ik binnen tien jaar een voorliefde voor Nederlandstalig of Belgische pop en komt het opeens erg goed van pas. Dat laatste heb ik in 2012 gezien bij de uitbreiding van de Northern Soul-collectie.

Vijfenveertig toeren oud, ik bedoel jaren... Nog altijd 'single' en kijkende naar mijn liefdesperikelen van de afgelopen decennia mag je gerust stellen dat ik 'maxi-single' ben. Toch ook weer niet voor één gat te vangen, dat spreekt de single juist weer tegen. Waar het hart vol van is, loopt de groef van over en vaak zit er stof in de groef. Omdat we ooit toch weer tot stof zullen vergaan, is het balletje wat mij betreft weer rond. Ik ga schrijven over de Week Spot!

Singles round-up: april 3

Ik ben niet de enige die momenteel veel via internet bestelt. In mijn postwerk merk ik eveneens dat er meer pakketjes zijn dan anders. Dan gaat het bij mij nog om brievenbuspakjes, het moet per slot van rekening in de fietstas passen en het liefste geen breekbare spullen. En het moet door de brievenbus passen? Ja, maar dat zegt niet altijd wat. Het hangt helemaal van het type brievenbus af. Een groene brievenbus waarvan beide deksels omhoog kunnen, zijn het meest praktisch. Het komt erop neer dat bij veel pakketten nog steeds moet worden aangebeld en dan is het maar te hopen dat de deur wordt beantwoord. Als dat het geval is... stap terug en de armen horizontaal met het pakket in de aanslag. Ik kan binnenkort nog best eens even binnen wippen bij de kringloopwinkel aan de Paradijsweg want deze is gewoon open. Dan is het te hopen dat de platen zijn aangevuld in het laatste half jaar want anders ben ik snel weer buiten. Vandaag eerst het laatste deel van de vangst van deze maand. Donderdag mag ik van deze platen een top tien maken in de 'Eindstreep'.

* American Gypsy- 10,000 Miles (US, Chess, 1975)
Het is slechts een paar weken geleden dat ik dit plaatje heb leren kennen. Natuurlijk is het waar dat American Gypsy een groep Amerikanen is die in Nederland zijn neer gestreken. In Nederland blijkt eenvoudiger een markt voor hun muziek te zijn dan in het thuisland. Als 'Angel Eyes' een top tien-hit is geweest in ons land wil het team het alsnog proberen aan de overkant van de grote plas. Vreemd genoeg wordt de single door Chess uitgebracht, waar je zou verwachten dat het via Mercury of een andere 'partner' van Philips zou gebeuren. Hoe dan ook: 'Angel Eyes' verschijnt in Amerika met een b-kant welke nergens anders op single is uitgebracht en dat is dit '10,000 Miles'. En dat is zo'n klapper dat het goed mogelijk is dat dit binnenkort Week Spot gaat worden. De Week Spot voor komende week staat echter al vast.

* Willie Clayton- Happy Time (US, Nuance, 1985)
Ik leer Clayton in 2016 kennen middels de voormalige Week Spot 'It's Time You Made Up Your Mind'. Een eigenzinnige singer-songwriter die van Willie Mitchell zelfs een speciaal label krijgt toebedeeld: Pawn Records. Een paar maanden geleden heb ik de erg leuke opvolger van eerdergenoemde single gekocht, eveneens op Pawn. Nu kom ik dan deze jaren tachtig-single tegen van Clayton en, ja, het moge duidelijk zijn: Hier lust ik wel meer van. 'Happy Time' is precies datgene wat het belooft: Een lekker opgewekt nummer met een wederom erg sterk zingende Willie.

* Harry Deal & The Galaxies- She's Got It All Together (US, Eclipse, 1974, re: 1978)
Dit is mogelijk de Week Spot van volgende week. Ik ken het nummer van de 'Northern Soul Jukebox' en ik ben lang in de veronderstelling dat dit een 'dure' plaat is. Dat komt enerzijds door 'I Still Love You', een nummer van de groep uit 1971, welke idiote prijzen doet. 'Together' blijkt een stuk zonniger geprijsd en helemaal als je de heruitgave van 1978 hebt te pakken. 'Blue-eyed soul' van de bovenste plank en binnenkort meer over deze groep en plaat!

* Benny Johnson- Visions Of Paraise (US, Today, 1973)
Benny Johnson en Special Delivery schaf ik aan zonder het te beluisteren. 'Visions' ben ik een beetje 'vergeten' maar de associatie zegt me dat dit een fijne plaat is. Ik geloof dat ik in 2016 even de boot af hou omdat ik dan net 'Baby I Love You' heb gekocht en 'overkill' wil voorkomen. Vier jaar later moet ik er helemaal klaar voor zijn en nog steeds vind ik deze plaat het niet halen bij 'Baby', maar ik geef het graag de tijd en ruimte om te groeien. Ik ben er zeker van dat het wel gaat lukken met dit pareltje.

* Bobby Marchan- Love Is So Good (US, Mass, 1983, re: 1986)
Bobby is al een echte veteraan als hij in 1983 dit nummer voor het eerst uitbrengt op zijn eigen B&B-label. Drie jaar later wordt het opgepikt door het Mass-label en krijgt het een nationale distributie. 'Love Is So Good (When You're Stealin'It)' is de volledige titel van het nummer en het herinnert me andermaal aan een voornemen dat ik vier jaar geleden heb bedacht: Ik moet nog eens een lijst maken met soul-platen met overspel als thema. Bobby doet hier namelijk ook volop aan mee en ontmoet ook weer deze dame in een motel en toch gaat hij er een stuk luchtiger mee om dan Mighty Sam in 'Mr. And Mrs. Untrue' om maar een voorbeeld te noemen.

* Special Delivery- Come Back With Your Love (US, Mainstream, 1976)
In 2016 koop ik bij Mark een single van Terry Huff op het Mainstream-label. Dankzij 'Raddraaien' komt deze single in 2017 in de schijnwerpers te staan en leer ik van alles over Huff en zijn band Special Delivery. Enige tijd later volgt 'I Destroyed Your Love' en wil ik even wachten met de volgende Special Delivery-plaat. Nu is dan de tijd aangebroken voor een 'opvolger' van 'I Destroyed Your Love' en ook hier moet de plaat nog even groeien. Bij zowel Special Delivery als Benny Johnson heb ik nog altijd teveel gevoel bij de andere platen om nu al een nieuw geluid van dezelfde band en artiest te kunnen waarderen. Misschien dat het nog lukt voor donderdag?

Rondom 10: april 2010

In de afgelopen maanden heb ik 'met genegenheid terug geblikt' op negen jaar Soul-xotica, het komende jaar ga ik hetzelfde doen met, uiteraard, tien jaar Soul-xotica. Het idee is om vanavond te beginnen en iedere maand een jaar en een maand te verschuiven in de tijd. Volgende maand ga ik bijvoorbeeld schrijven over mei 2011, in juni over 2012 enzovoorts. Het eindigt dan in februari 2021 met een terugblik op februari 2020 en dat lijkt nu al een memorabele maand te worden. De laatste maand 'in vrijheid', maar laten we het eerst lekker even ergens anders over hebben. Op 11 april 2010 besluit ik op dagelijkse basis te gaan posten op Soul-xotica en een jaar later wil ik deze datum alsnog vieren als het bericht komt dat mijn vader is overleden. Sindsdien hou ik 2 maart 2010 als startdatum aan. Op Soul-xotica wil ik het in april 2010 voornamelijk over jaren zestig- en zeventig-singles hebben en daardoor raakt één concertbezoek totaal ingesneeuwd maar ontkom ik niet aan de tweede. Vanavond gaan we tien jaar terug in de tijd naar april 2010.

Eerst even een plaatje opzetten? Dan kies ik voor 'If This Ain't Love' van Nicole WIllis & The Soul Investigators. Hoewel de plaat dan al vijf jaar oud is, speelt het op een ochtend in mijn hoofd als ik ontwaak. Ik zoek het op in de digitale wereld en sindsdien is het een 'telefoontoppertje'. In 2012 schaf ik alsnog de single aan en deze staat in de Blauwe Bak. In februari en maart heb ik even mogen 'proberen' te werken van de bedrijfsarts, maar ik hou het niet uit op deze afdeling en meld me even later weer ziek. Dat betekent dat ik tot oktober terug ga de ziektewet in. Het voorjaar komt om het hoekje kijken en ik wil weer gaan fietsen. Het stalen ros staat sinds het ongeluk op 20 september 2009 (20092009) in de schuur en wordt deze maand voor de laatste keer opgelapt. Het moet eigenlijk op tijd zijn voor een concert in Zwolle, maar op de zaterdag zelf blijkt het niet zulk fraai weer te zijn en ga ik alsnog met de trein. Geen woord op Soul-xotica over dit uitstapje. Het concert kan ik me ook niet echt goed meer herinneren moet ik toegeven. Tijdens een fietstocht krijg ik heel veel inspiratie en maak voor mezelf een lijstje met artiesten en groepen waarover ik wil schrijven. Dat lijstje gaat ervoor zorgen dat er meer structuur komt in Soul-xotica. Tegen het einde van de maand besluit ik 'even iets anders' te doen en trakteer jullie op het bericht over Fursaxa. Dat zal de eerste keer zijn dat een artiest uit de nieuwe eeuw haar opwachting maakt op Soul-xotica. Dan kan ik immers ook net zo goed de folkzangeres behandelen waar ik op dat moment een grote fan van ben. Ofwel: Ik kan nog altijd genieten van haar muziek maar heb me flink verkeken op de persoon.

Het nuttige met het aangename verenigen. Vader heeft drie maanden eerder te horen gekregen dat hij niet zal genezen en dus is 2010 vooral de periode van het wederzijdse afscheid. Iedere keer kan de laatste keer zijn geweest dat je 'heit' in levende lijve hebt gezien. Het zal echter tot april 2011 duren eer we echt afscheid van hem moeten nemen en ik doe het na afloop van de kerst in 2010. Nu de fiets weer klaar is en ik bezig ben mijn conditie terug op peil te brengen, lijkt het me aardig om in een dag op en neer te fietsen van Steenwijk naar Jutrijp en terug. Dat doe ik op een woensdag en ben rond het middaguur bij het ouderlijk huis. Ik heb een boodschapje in IJlst hetgeen maakt dat ik in Friesland ook nog een paar extra kilometers fiets. Dat merk ik als ik 's avonds in Steenwijk kom.

De Buze is na een paar maanden rust weer open gegaan en we hebben een nieuwe programmeur. Deze heeft geregeld dat we, als vrijwilligers, bij een aantal zalen zo nu en dan op de gastenlijst kunnen staan. Als ik verneem dat A Silver Mt. Zion in Groningen komt spelen, regel ik via hem dat ik op de gastenlijst kom. Ik kan 's avonds niet meer terug en heb een nachtje geboekt in het hotel van Simplon. 's Middags in de trein naar Groningen en eerst de tas bij Simplon brengen. Daarna loop ik door de stad naar Vera. Daar blijk ik opeens niet op de gastenlijst te staan en even dreigt een probleem. Een telefoontje met de programmeur in Steenwijk en ik kom alsnog op de lijst. Ik stap Vera binnen en zie die avond een meisje waar ik vier jaar eerder een beetje verkikkerd op was. Ze herkent mij niet en ik negeer haar ook maar even, hoewel ik haar eigenlijk moet bedanken dat ik hier ben. Zij heeft me in 2006 een spoedcursus Godspeed You! Black Emperor gegeven en uiteraard hoort de spin-off A Silver Mt. Zion daar ook bij. De muzikanten betreden het podium en de voorstelling kan beginnen. Het ene moment oorverdovend hard, dan weer zacht en subtiel tot op de vierkante millimeter. Soms angstaanjagend en dan weer lief. Ik voel het in mijn hoofd, het Canadese gezelschap doet echt iets met mijn bovenkamer. Als het concert is afgelopen, wordt duidelijk welk effect het heeft gehad. Ik koop een paar platen van de groep. In de kelder is een garagerockband gaan spelen en wij hebben gratis entree. Toch ben ik hier niet voor in de stemming en de muziek uit de horecapanden trekken evenmin. Ik ga uiteindelijk zitten in een saai volkscafé vlakbij Simplon. Daar heb ik mijn laatste drankje voordat ik onder de wol ga.

De dagen erna ben ik aangenaam verdoofd. Mijn hoofd kan geen andere muziek verdragen en als ik de muziek van A Silver Mt. Zion heb, ga ik spontaan huilen. De zondagmiddag 'vier' ik mijn verjaardag met W. op een terrasje in Steenwijk en zo kan ik tenminste toch iets van mijn ervaring kwijt. Het blijft nog twee dagen zo en dan moet ik mezelf verlossen uit de droom. De woensdag van mijn verjaardag vier ik 's middags bij Benny, nog altijd één van mijn volgers op Soul-xotica. Vermoedelijk sinds deze middag? 's Avonds ga ik chinees eten met Marianne en dat is dan meteen één van de meer uitgebreide vieringen van mijn verjaardag. Volgende maand gaan we naar mei 2011, de eerste weken na het overlijden van vader en een complexe tijd als het aankomt op werk en financiën.

Singles round-up: april 2

Ik heb gistermiddag het pakket opgehaald bij het postagentschap in Havelte en heb de platen gisteravond ten doop gehouden in 'Do The 45'. Dit maakt dat ik niet noodzakelijk de platen hoef te draaien bij de beoordeling omdat ze nog vers in het geheugen liggen. Ik splits de 12"-singles even van de 7" en dat maakt dat ik vandaag met een kort bericht kan beginnen. Vier 12"-singles waaronder de kersverse Week Spot en daarover ga ik dus dinsdag schrijven. Verder ligt ook nog een verhaaltje over april 2010 in het verschiet, maar daarover later meer.

* Carlton Blount- A Day Without Love (US So New, 1989)
Ik koop niet zomaar op de gok 12"-singles mits ze worden aangeboden bij een dealer die de platen een kleine beschrijving heeft gegeven. Steve is zo'n verkoper die méér doet dan slechts de standaardbeschrijving van de conditie van plaat en hoes. Ten eerste heeft hij een eigen beoordelingsmethode. Hij geeft rapportcijfers met tien als hoogste. '8 out of 10' is een conditie die vaak voor komt en waarvan ik enkele platen heb gekocht. Dat is in officiële termen 'Very Good Plus' en bij '7 out of 10' en lager mag je je serieus zorgen maken, ook al heeft hij een grijze bak op wielen voor de echte rotzooi. Hij beschrijft deze plaat als 'late eighties modern soul' en dat durf ik wel aan voor een Engelse pond. Het stelt gelukkig niet teleur. Het is de soort zoals Mark die ongetwijfeld ook had kunnen aanbieden. Een prettige soulvolle stem over een ietwat elektronisch aandoende backingtape. Minpuntje is dat de plaat op 33 toeren is, maar dat houdt dan wel de 'radio edit' en de 'album version' op één kant. Op de keerzijde staat de instrumentale uitvoering. Vooralsnog duurt de 'radio edit' me lang genoeg, maar ik zal de plaat langzaam laten groeien totdat ik klaar ben voor de album-versie.

* Brainstorm- Lovin' Is Really My Game (UK, Miracle, 1977)
Dit wordt dinsdag de nieuwe Week Spot en dan ga ik mijn uiterste best doen om het gezelschap Brainstorm bloot te leggen. Ik dank deze plaat aan radio-collega Lee en zijn Northern Soul-show op de maandagavond. Lee hangt als twaalfjarige veel uit in een 'youth club' waar gretig wordt ingespeeld op de Northern Soul-rage. Het dak gaat van de tempel als de dj deze lange versie van 'Lovin' van Brainstorm op zet en hij kon ooit, veertig jaar geleden, het hele nummer door dansen. Een prestatie vanjewelste want er zijn maar weinig disco-platen die sneller zijn dan deze. Dinsdag meer over deze plaat die héél lang op mijn verlanglijstje heeft gestaan.

* Drizabone- Real Love (UK, 4th & Broadway, 1991)
Ooit moest ik enorm lachen om de 'soulful house'-beweging binnen de Northern Soul. Het doet me direct denken aan een zomerse vrijdagmiddag van een paar jaar geleden. Ik ben in Steenwijk aan het bezorgen als ik opeens enorm harde muziek hoor. Ik kijk om en sta oog in oog met een oudere man met een midlife crisis in een moderne Opel cabriolet. Als een toef slagroom op een gevulde koek is geprobeerd iets 'exotisch' te maken van een huis- tuin- en keuken-koekblik. De chauffeur moet hebben gehoord dat het lekker moet zijn om in een cabrio te rijden onder begeleiding van harde house, want hij heeft bij het Kruidvat een cd gekocht. De muziek is elektronisch en doet me denken aan de muzak als je in de wacht komt te staan bij een telefoongesprek naar een nutsbedrijf. Hetzelfde gevoel als bij 'soulful house'. Oudere mensen die house altijd hebben verafschuwd omdat er niets gaat boven de plat gedraaide Northern Soul-krakers en nu opeens gaan dansen op een soort house dat 'past' in hun scene. Drizabone is zo'n gezelschap dat is door gedrongen tot deze groep. Kort door de bocht zou je kunnen stellen dat het in de hoek zit van M People en Incognito uit de vroege jaren negentig en andere projecten waaraan Jocelyn Brown en Martha Wash hun vocalen lenen. 'Real Love' is op zichzelf best een aardig nummer en dat trekt me uiteindelijk over de streep. Het is een promo welke is bedoeld voor in de clubs met drie remixen van het nummer. De 'Up All Night Remix' is een beetje vaag en dus hou ik het maar bij de 'Alternative Single Mix'.

* Peggy Scott- You Got It All (UK, Pinnacle, 1978)
Tot slot een plaatje dat goed gaat met Brainstorm. Peggy Scott is voornamelijk bekend als duetpartner van Jo Jo Benson in de jaren zestig. Een decennium later staat ze onder contract bij Malaco en Pete Waterman heeft toestemming gekregen van Pinnacle om enkele Malaco-releases geschikt te maken voor de Engelse markt. Peggy is daarvan de eerste. 'You Got It All' is een recht-in-het-gezicht disco stamper en her en der net ietsje té uitbundig. Op de b-kant is het hele andere koek: 'Let Me Untie You' is uiteindelijk de winnaar voor mij. Het is de enige 12" met een fotohoes en bovendien is het geperst op transparant vinyl. 'You Got It All' heeft een paar krasjes in het intro en de prijssticker is hardhandig verwijderd van de hoes en dat maakt dat de plaat goedkoop weg mag. Overigens lijkt het alsof deze 12" een rechtstreekse kopie is van de 7".

Singles round-up: april 1

Laat me dan toch alvast beginnen met de 'Singles round-up'. Eigenlijk vind ik vier té minimaal voor een aflevering, maar vooruit maar! Het pakket uit Engeland bevat vier 12"-singles en zes gewone singles en dat maakt dan eveneens twee compacte afleveringen. Het verhaal begint met een bereleuk jaren zestig-deuntje dat ik hoor in de Northern Soul-show van mijn Wolfman-collega. Ik ken het nummer uiteindelijk al wel enkele jaren maar realiseer me nu pas hoe aanstekelijk het werkelijk is. Hoewel ik het al langere tijd heb gehad met de 'stormers' is dit een upbeat jaren zestig-plaatje waar ik mijn stoel voor uit kom. Het zit maandenlang in het boodschappenmandje op Discogs en eigenlijk bij de Engelsman waar ik het volgende pakket van krijg. Het is pas afgelopen week als ik eens besluit verder te kijken naar de plaat. Dan zie ik hem bij een Nederlandse dealer staan en gewoon een stuk goedkoper. Ik kijk even verder in haar handel en vind nog drie singles die ik erg graag wil hebben. Ik ben me al aan het voorbereiden op een volgende bestelling want op 12"-gebied heeft ze een plaat waar ik al jaren erg veel van hou en dat nu eindelijk gaat 'passen' in de set. Dan wil ik jullie nu voorstellen aan het kwartet singles dat ik vorige week vrijdag heb besteld en dat ik sinds zaterdagmiddag in mijn bezit heb.

* Kiki Dee- We've Got Everything Going For Us (UK, Fontana, 1967)
De Week Spot van deze week. Het is aanvankelijk de a-kant die me verder doet klikken op de advertentie. Ik ken 'I'm Going Out' in de uitvoering van de Zweedse band Tages en heb hun single (op Odeon) sinds 1991 in de bakken staan. Oorspronkelijk gaat het nummer terug tot Lesley Gore. Zoals ik dinsdag heb proberen te verkondigen is Kiki Dee een zangeres van formaat welke ondergewaardeerd is gebleven vanwege de zwakke producties. Niet dat er iets schort aan de technische kant van de productie, maar de arrangementen maken de plaatjes té zoet en het maakt dat Kiki vooral wordt herinnerd als een 'lieve' zangeres. Als 'I'm Going Out' was door geknald na het veelbelovende intro dan zou het nu één van de grote Northern Soul-hits zijn. 'We've Got Everything Going For Us' moet nog worden ontdekt door het gros van de 'beat ballad'-liefhebbers en ik ga het een handje helpen. Ook hier is het wederom jammer dat het té zoet en lief blijft, hoewel dat natuurlijk wel weer past bij de optimistische tekst.

* Eddy Jacobs- Tired Of Being Lonely (NL, Grant, 1967, re: 198?)
De Belgische Popcorn en de Surisoul-scene in Nederland hebben enkele raakvlakken en dat maakt het in de vroege jaren tachtig tot een lucratieve business voor bootleggers. Hoe het steeds de dans weet te ontspringen, is een ander verhaal. Het Grant-label oogt helemaal echt en wederom met het 'STEMRA'-keurmerk op het label. Toch lijkt het me een beetje sterk dat de eigenaar van de Chess-catalogus zomaar toestemming geeft aan een Nederlander om een oude Chess-plaat opnieuw uit te brengen zonder iets van een vermelding richting de oorspronkelijke eigenaar van het werk. Discogs erkent de platen echter en dus kunnen ze vrij worden verhandeld en dat is dan weer een voordeel voor ons als armetierige dj's. 'Turn Me Loose' is de favoriete kant van de voormalige eigenaar en past beter in de 'deep soul' of de Carib, maar het blijft een beetje 'pants' voor mij. Nee, dan ga ik nu andermaal voor de uptempo a-kant. Een typische opname van het roemruchte label uit Chicago, 'gritty' zoals het meer klassieke werk. Niet essentieel maar wel erg lekker!

* The 3 Degrees- Drivin' Me Mad (US, Swan, 1965)
Dit is de plaat die ik in de inleiding noem. Ik heb al langer een zwak voor het werk van The Three Degrees en ergens staat 'Contact' uit 1966 nog op het verlanglijstje. Dat haalt eveneens de interesse van andere krakers van de groep en het betekent dat ik eerst gewoon weer eens 'Drivin' Me Mad' moet horen op een maandagavond voordat mijn mening wordt bijgesteld. Dit is overigens alweer weken of maanden geleden. Ik begin erg te verlangen naar één van de 12"-singles en dat maakt dat ik vorige week actie heb ondernomen. 'Look In My Eyes' op de a-kant is niet onaardig, maar 'Drivin' is gewoon het prijsnummer.

* Kim Tolliver- I'll Try To Do Better (US, Rojac, 1969)
Ik ken eigenlijk alleen het disco-achtige 'I Don't Know What Foot To Dance On' uit 1975 en verder is het werk van Tolliver een mysterie voor mij. Ik moest er toch maar eens wat dieper op in gaan want volgens mij zijn hier nog wel parels te vinden. Ze levert tussen 1967 en 1979 een tiental singles af zonder uit te komen voor een 'major' label. Rojac en General zijn daarvan de 'grootste' labels. Op 45cat staan een single uit 1979 welke alleen in Nieuw Zeeland is uitgegeven en waarvan geen Youtube-video's bestaan. Dat maakt een mens van nature al nieuwsgierig? De single uit dit kwartet heeft 'Let Them Talk' als de topkant en hoewel Kim hierin haar zangtalenten helemaal uit de doeken mag doen, geef ik de voorkeur aan het iets meer ingetogen 'I'll Try To Do Better'. Het geluid van een onbetaalbare soul-plaat op een label dat ik associeer met enkele hele dure platen en dat alles voor slechts een paar euro. De soul-hobby is nog lang niet afgelopen voor mij dankzij ontdekkingen als deze!

Week Spot Kwartet week 17

Ik had er op gerekend dat ik mijn pakket platen al zou hebben en had daarom ook het bericht 'gespaard' zodat ik vavond met het 'Week Spot Kwartet' en de eerste 'Singles round-up' zou komen. Woensdag en donderdag zijn voorbij gegaan zonder bezoek van de postbode. Ofwel: Een rekening maar geen platen. Vandaag lijkt het eerst alsof ik de hele dag moet werken, maar hoor om elf uur dat ik pas om drie uur hoef te beginnen. Als ik nu mazzel heb, tref ik de pakketbezorger als die vroeg op de middag bij me aanklopt. Helaas, die is langs gekomen toen ik in Meppel was waardoor ik het pakket nu van het postkantoor in Havelte moet halen. Officieel gezien kan dat pas morgenmiddag na drie uur, maar dan ben ik nog aan het werk. Ik hoop dat het pakket reeds in Havelte ligt en dat ik het morgenochtend kan halen. Als dat niet lukt... dan is het er pas aankomende dinsdag en dan wordt het wel laat voor drie afleveringen 'Singles round-up' vóór donderdag. Duim even mee voor mij. Vanavond dan toch eerst maar het kwartet Week Spots van de afgelopen vier jaar en dat is eentje met louter klassiekers.

2016: What Do You See In Her-Inell Young (1973)
Als de dag van gisteren... Hoewel ik nu mijn leven niet kan voorstellen zonder deze single, helpt het in zekere zin dat ik een paar weken ervoor mijn verhuisvergoeding heb ontvangen. De single is hagelnieuw op dat moment en niet bepaald goedkoop. Ik zie nu dat de heruitgave driemaal is uitgebracht. De plaat met de gele labels stamt uit 2008, de rode labels uit 2014 en de groene uit 2016. De platenmaatschappij vertelt in 2016 trots dat de gele inmiddels 75 pond zou doen. Dat is een beetje overtrokken voor een heruitgave die niet héél exclusief meer is. Wel is het de derde keer dat een beperkte oplage als warme broodjes over de toonbank gaat. Het Amerikaanse origineel is gewoon niet te betalen, punt uit. 'What Do You See In Her' is een kunstwerkje met een heftige achtergrond. Twee vriendinnen die als backing werken voor een producent en waarvan Inell de meest getalenteerde is. Ze raakt op het liefdespad met de producent en vervolgens ontdekt zij de narcotica. Producent zegt de samenwerking op met haar en gaat verder, ook in de liefde, met de vriendin. Inell schrijft 'What Do You See In Her' als manier om af te reageren en sterft niet veel later aan een overdosis. Ik moet de plaat inmiddels wel vijfhonderd keer hebben gedraaid, maar nog steeds geeft het me dezelfde laag kippenvel als in 2016.

2017: The Stars-Barbara Lewis (1970)
Ik ben er vanmiddag nog langs gefietst. Het fietspad tussen Havelte en Meppel langs de Drentse Hoofdvaart. Het fietspad is overigens vernieuwd sinds ik in Uffelte ben komen wonen en dat was hard nodig! In de tijd dat ik in Nijeveen woon, ga ik bijna nooit in de richting van Uffelte, maar deze zondagmiddag staat me nog goed bij. Het is al dagen drukkend warm en een onweersbui is feitelijk om de hoek. Het is, denk ik, de eerste zondag van september in 2012 geweest. De dag voordat ik aan de slag ga in de post in Meppel. De fietstocht leidt me over het Dwingelerveld en tijdens de rit vermaak ik mezelf met de 'Northern Soul Jukebox'. Op het stuk tussen Veendijk en Meppel hoor ik opnieuw 'The Stars' van Barbara Lewis. Ik heb even daarvoor een héle lieve dame leren kennen via een Northern Soul-groep op Faceook en ik verbeeld me een beetje dat ik verliefd ben. 'The Stars' lijkt dit helemaal te bevestigen. Voor de singles-hobby is echter het probleem dat het een album-track is welke alleen te verkrijgen is middels een bootleg met een bar slecht geluid. Ik maak een rondedansje als Kent in 2016 bekend maakt dat het 'The Stars' opnieuw uitbrengt. Het duurt evenwel een jaar voordat het de Week Spot mag worden en de reden hiervoor is dat Barbara al eerder in de schijnwerpers heeft gestaan op Soul-xotica. Alleen handig bij extreme droogte of als een Jantje-van-Leiden.

2018: I Don't Want To Leave You-Little Hooks & Ray Nato & The Kings (1973)
Twee jaar geleden. Al bijna even onvoorstelbaar als de vier jaar bij Inell Young. Bij Little Hooks heb ik echter meteen twijfels. Dat is niet vanwege het nummer maar vanwege de platenmaatschappij en het styreen. Styreen van United Artist kan mooi lijken, maar intussen nergens naar klinken. 'Slight wear' heeft Mark gezegd, maar 'not excessive'. De prijs is redelijk maar er is al een stuk vanaf door de 'slight wear' en dus moest ik de gok maar nemen. Ik heb de plaat tot op heden 'goed' gehouden. Het dramatische gesproken intro en dan de inzet van het nummer zelf. Bij het intro zou je nog een ballade verwachten, maar het is midtempo en met de juiste 'touch' om het te doen slagen in de Carib-soul. Ik heb geen dag spijt gehad!

2019: And Black Is Beautiful-Nickie Lee (1968)
Vervolgens een voorbeeld waarvan het styreen niet meer zo schoon klinkt als bij eerste aanschaf. Het herinnert me ook steeds aan een voornemen. De plaat is in 1969 door Dave Godin uitgegeven op het Deep Soul-label. De sticker met het logo is al een lust voor het oog en ik zou nog graag eens een Deep Soul willen toevoegen aan de collectie. Nu blijkt Nickie Lee één van de meest voordelige te zijn uit de serie en dus moest ik nog eens actief op zoek naar de Engelse persing. Qua nummer gaat het me hier niet 'deep' genoeg, de b-kant al ietsje meer maar echt heel interessant wordt het niet. 'And Black Is Beautiful' is een nummer dat altijd goed smaakt. Ik heb het al in maanden niet meer gehoord en kijk stiekem al een beetje uit naar moregnavond!

Het zilveren goud: april 1995 deel II

Het was al een beetje vreemd toen ik de foto nam. Ik was namelijk uit gegaan van acht singles. Het blijkt dat ik maar zeven op de foto gezet. Ach, heel veel verschil maakt het niet. De ontbrekende single zit nog altijd in het hoesje van 'Pruimenpap' van Johnny Jordaan, precies zoals ik hem vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. Ik ben wederom vergeten om witte hoesjes mee naar boven te nemen zodat twee van de zeven in al hun naaktheid wordt getoond. Ze gaan straks trouwens wel in nieuwe 'oude' hoesjes de bak in. De echte nieuwe hoezen hou ik voor de Blauwe Bak, voor het algemene spul heb ik nog wat mindere blanco hoesjes liggen. Nog geen bericht gehad over de platen uit Engeland en morgen ben ik de hele dag aan het werk. Ook al komt de bezorger het morgen brengen, dan heb ik ze niet eerder dan vrijdag in huis. Vanavond ga ik de maand april in 1995 afsluiten. Vorige week zijn we aan het werk geweest en deze week is het tijd voor een stukje 'ontspanning'. Het volgende hoofdstuk uit de biografie van de deathmetalband.

Hoewel ik de jongens al een tijd niet meer heb gesproken, denk ik dat het eenvoudig is vast te stellen dat we weinig zijn veranderd. Okay, de haarlijnen zullen her en der wat minder worden en zelf heb ik al een grijze baard, maar voor de band geldt: Ruwe bolster, blanke pit. Willem, de drummer, woont in mijn geboortedorp. Hij is gelukkig getrouwd en heeft een stel prachtige kinderen. Geen idee of hij sinds 1997 nog eens een drumstokje in zijn handen heeft gehouden? Een kwart eeuw geleden heeft hij net verkering gekregen met een héél leuk meisje. Dat meisje is later zijn vrouw geworden. Ze woont in Gorredijk en ook voor mij is dat tot 1995 een afslag op de snelweg tussen Heerenveen en Groningen. Niet helemaal waar natuurlijk want vorig jaar zijn we al eens in Gorredijk geweest in 'Het zilveren goud'. Als hij een weekend naar Gorredijk gaat, hangt hij zaterdagavond uit in een lokaal café. Het café is van 'De Roos' 'The Rose' geworden en dat met een vignet met prikkeldraad om de bloem. Het is hét alternatieve muziekcafé in de regio. Ik ga op een vrijdagavond met Willem mee want 'je gaat een optreden regelen voor ons'. De zaak is natuurlijk snel rond want Horrible Dying kent geen 'riders' en andere moeilijke eisen. Een paar tientjes voor de peut, een natje en een droogje en, als het even kan, een paar tientjes extra en de band is dik tevreden.

Het is té laat om met de bus terug en slaapplek is nergens voor handen. De vriendin van Willem weet echter een droog en beschut plekje en daar val ik in slaap onder mijn lange leren jas. Het optreden staat gepland voor Koninginnedag of tóch de avond ervoor? Een paar weken ervoor heeft de gitarist uit Sneek, die ik in september bij de band heb gehaald, aangekondigd dat Gorredijk zijn laatste optreden zal zijn met de band. Hij heeft ambitieuze plannen om een kroeg over te nemen in Duitsland. Ik weet nog wel dat een bus vol vrienden uit Sneek naar de opening zijn geweest, maar een maand of twee later is het avontuur alweer ten einde. Mijn rol bij het optreden in Gorredijk is uitgekleed ten opzichte van het concert in Hommerts. Ik mag alleen op het podium komen voor de tweede zangpartij in 'I'm God, Kill Me' en wellicht nog zo'n onbeholpen 'klassieker' uit mijn pen. We delen het podium deze avond met Sick Joke, een band die redelijk populair is geworden in het Friese clubcircuit. In de pauze word ik aangesproken door iemand die snoeihard maar constructief zijn mening laat weten over de band. ,,Bespeel je een instrument?". Het antwoord is bevestigend. ,,Kunnen we je hierbij dan aannemen?". Ook dat is akkoord en zo wordt Theo niet alleen de nieuwe gitarist maar zal hij er mede voor zorgen dat het vooruit gaat. Theo heeft een pijpje bij zich en we roken dat bij wijze van 'toast'. Hierdoor weet ik de rest van de avond niet meer te herinneren want ik ben apestoned. Het afscheidsfeestje van de oude gitarist is op 4 mei 1995 en dit is de opmaat naar een weerzinwekkend weekend waarover ik volgende keer ga schrijven.

2162 Als Het Vriest In Madagascar-Bobbejaan Schoepen (NL, Philips, 1967)
2163 Those Were The Days-Sandie Shaw (NL, Pye, 1968)
2164 Jesus Was A Cross Maker-Judee Sill (NL, Asylum, 1971)
2165 Strangers In The Night-Frank Sinatra (NL, Reprise, 1966)
2166 These Boots Are Made For Walkin'-Nancy Sinatra (NL, Reprise, 1966)
2167 My Darling Helena!-The Walkers (NL, Killroy, 1971)
2168 A Ha, Dat Is Marie-De Wama's (NL, CNR, 1971)
2169 Baby Won't You Leave Me Alone-The Web (NL, Deram, 1969)
De platen zijn allemaal nog zoals ze in april 1995 heb gekocht met uitzondering van Judee Sill. Ik weet niet precies wanneer ik deze 'groene' hoes heb gekocht. Ik heb hem ook nog in de roze hoes en die heb ik een paar jaar geleden bij De Tafel gekocht. De groene bevat echter de single met de 'four prong centre' en dat is zoals ik hem in 1995 in een neutraal hoesje heb gekocht. De plaat zélf heb ik met name in 2001 helemaal stuk gedraaid. Bij The Walkers twijfel ik of ik hem in 1995 met fotohoes heb gekocht. Ik weet dat eerst een plaat zonder hoes was en dat die flink was gehavend. De reden waarom ik hem niet in de kaartenbak had ingeschreven. Of ik nu die in april 1995 heb gekocht of dat ik deze met fotohoes als 'upgrade' heb gekocht? Nee, mijn geheugen laat me hier in de steek. The Web staat dus niet op de foto. Van deze groep heb ik vorig jaar een nummer leren kennen waar ik meteen helemaal verliefd op ben. Het blijkt dat de single alleen in Belize is uitgegeven en dat ik niet de enige ben die hem zoekt. 'The Same Old Me' is dan ook een paar stuivers waard als die opduikt en zelfs een beetje buiten mijn budget. Maar ja, hij moet eerst maar weer eens opduiken op Discogs of iets dergelijks want dat gebeurt zelden tot nooit...

Week Spot: Kiki Dee

Ik verwacht woensdag of donderdag het pakket met platen uit Engeland. Het nadeel is dat het pakket 12"-singles bevat en dat het daarmee niet door de brievenbus kan. En ja... op het moment dat de PostNL-bezorger langskomt, ben ik morgen voor dezelfde firma in Meppel en donderdag voor de concurrent (ik ga donderdag de 'eigen' post bezorgen). Als ik thuis kom, is het vaak al té laat om naar Havelte te fietsen of ik heb er domweg geen zin in. Ik heb nog een extra berichtje achter de hand want als ze binnenkomen, wil uiteraard zo snel mogelijk de boel hebben behandeld. Vandaag ga ik jullie echter voorstellen aan een plaatje dat ik een week geleden nog niet kende. Jawel, ik was wel bekend met de a-kant van de single, maar de b-kant heeft me afgelopen dondedag pas gegrepen. Een 'beat ballad' met een opgewekte tekst, dat is precies datgene dat de wereld nodig heeft op het moment. Als ik kijk naar de maatregelen (en de 'versoepeling' ervan) die vanavond zijn aangekondigd, dan kan ik niet anders concluderen dat met name veel ondernemers zich niet in de tekst kunnen vinden, maar goed... 'We've Got Everything Going For Us' van Kiki Dee (1967) mag deze week de Week Spot heten.

Wat heet ondergewaardeerd? Kiki Dee heeft in haar imposante loopbaan best een paar commerciële hoogtepunten gekend. Ze heeft een paar erg succesvolle singles en elpees op haar naam staan waaronder een nummer 1-hit in een duet met Elton John. Toch zijn 'kenners' van mening dat we nog altijd met een ondergewaardeerde zangeres van doen hebben en ik schaar me eveneens in dit gezelschap. Het feit dat ze de eerste Britse zangeres is met een contract bij Tamla Motown is niet geheel toevallig. Daar hebben ze vast 'gehoord' wat de 'kenners' ook menen te horen. Om kort door de bocht te gaan: Kiki heeft niet de persoonlijkheid van een diva en krijgt daardoor niet de behandeling van bijvoorbeeld Dusty Springfield. Beide zangeressen zitten erg dicht bij elkaar in de buurt qua kunsten en performance. Waar Dusty kritisch mag zijn op producenten en arrangeurs, daar moet Kiki eten wat de pot schaft en dat levert een serie platen op met uitstekende zang maar met een té zoet arrangement. Dat geldt eveneens voor onze Week Spot: De plaat zou nóg beter zijn geworden als een beetje pit was toegevoegd aan het orkest, maar ook zonder dat ik vind ik 'Going' uitstekend te pruimen. Toch is het een manco dat optreedt bij meerdere opnames waardoor Dee helaas alleen wordt herinnerd voor een paar nietszeggende pophits.

Ze heet Pauline Matthews en wordt op 6 maart 1947 geboren in het Engelse Bradford. Vanaf de jaren tachtig komt Bradford meerdere malen negatief in het nieuws vanwege rellen, meestal met rassenhaat als achterliggende gedachte. Pauline ontdett reeds als kind dat ze erg goed kan zingen en dat dit een mooi middel is om in de belangstelling te komen staan. Na haar schoolperiode werkt ze overdag bij een drogist en speelt 's avonds in clubs in Leeds met een coverband. Daar wordt ze op een avond gespot en uitgenodigd voor een auditie in Londen. In 1963 levert dat een contract op met Fontana. Naast het uitbrengen van onsuccesvolle singles doet ze in het begin veel 'anonieme' optredens voor de BBC. Ze maakt deel uit van een band dat 'live' covers speelt van artiesten en bands die de BBC niet in de studio kan krijgen. De BBC heeft dan immers nog de zogenaamde 'needle-time' welke door de piraten letterlijk overboord wordt gegooid. De a-kant van de Week Spot is in februari 1967 eveneens populair bij de Engelse piraten en staat in de hitlijst van Radio Caroline (waarvan oprichter Ronan O'Rahilly overigens is overleden, wellicht later nog een eerbetoon). De covers missen echter vaak 'het vuur' van de originele versies en dat maakt dat Tami Lynn's 'I'm Gonna Run Away From You' wel wordt opgepikt door de Northern Soul-dj's en Kiki's cover uit 1966 niet. In 1968 sluit Fontana deze periode af met 'I'm Kiki Dee', haar eerste album. Hoe ze precies in Detroit is terecht gekomen, dat is vooralsnog een mysterie voor mij. Ik heb ook niet erg gezocht, moet ik opbiechten en met 'Kikipedia' (met dank aan mijn radiocollega) en in het verleden vergaarde kennis in het achterhoofd gewoon gaan schrijven. Feit is dat de maatschappij in 1970 'Great Expectations' uitbrengt en dat is onheilspellende titel. Het verkoopt ondermaats en ze heeft in 1971 een minimale Amerikaanse hit met 'Love Makes The World Go Round'. Na Motown heeft Kiki het even helemaal gehad met de muziekbusiness.

Dan komt Elton John met een reddingsplan. Gary Osborne vertaalt 'Amoureuse', een lied van Veronique Sanson, en het brengt Dee in 1974 voor de eerste keer in de Engelse hitlijsten. 'I've Got The Music In Me', geschreven door Bias Boshell (ex-Trees en later bij The Moody Blues), maakt Dee opeens tot een succesvolle artieste. Elton John heeft Dusty Springfield in gedachten voor het duet 'Don't Go Breaking My Heart', maar deze moet voor de eer bedanken. Kiki Dee stapt ervoor in de plaats en het is een wereldwijde tophit. Even de knop van 'fastforward' in drukken op de cassettespeler. In 1981 heeft Kiki een hit met 'Star' en in 1985 treedt ze met Elton John op tijdens 'Live Aid'. In 1993 staat ze nog eenmaal in de hitlijsten in duet met Elton en ditmaal is het 'True Love', de klassieker van Bing Crosby en Grace Kelly. Vanaf 1995 werkt ze samen met Carmelo Luggen en haar meest recente album stamt uit 2013. Vorig jaar is nog een compilatie van haar verschenen.

Ik ben doorgaans erg optimistisch ingesteld en wat dat betreft zou Kiki Dee elk moment kunnen. Het is de tweede Week Spot die echter iets met de huidige omstandigheden heeft te maken voor mij, maar ik neem aan dat jullie daarover al genoeg in de media horen. 'Talking About Freedom' van Fontella Bass was trouwens de andere.

Blauwe Bak Veteranen deel 41

Ik lig nog altijd een bericht achter op schema maar dat doe ik op dit moment even expres. Ik verwacht later deze week het pakket uit Engeland en kan dan een extra bericht gebruiken voor de 'Singles round-up'. Verder nagenoeg de bekende rubrieken. Morgen de Week Spot, woensdag het tweede deel van 'Het zilveren goud' van april 1995 en donderdag het 'Week Spot Keartet'. Op Wolfman Radio hebben we deze week de Bananarama-week hetgeen betekent dat ik donderdag een uur eerder begin met de show waardoor ik hopelijk na afloop nog kan publiceren. Op pinkstermaandag 2019 maak ik een tocht op de elektrische fiets en bedenk onderweg een 'leuke' rubriek voor Soul-xotica. Het doel is om de vroegste Blauwe Bak-aanwinsten eens voorbij te laten komen. Eerst ligt de lat bij 1998, dan bij 2009, vervolgens 2012 en nu... gaan we gewoon door tot de dag van vandaag. In aantallen zijn we nog steeds niet halverwege de inhoud van de Blauwe Bak en dus kan deze serie nog een tijdje vooruit. Vandaag ga ik andermaal terug naar de eerste maanden van 2014. De reis begint op 19 februari en eindigt op 24 maart van dat jaar.

De tweedehands fiets die ik in augustus 2011 heb gekocht nadat de Marathon Tyros met pensioen is gegaan, heeft een zwaar leven bij mij. Onderhoud is alleen waar noodzakelijk en ik maak me doorgaans niet zo druk met flesjes olie en dat spul. Met name ketting en tandwielen hebben ernstig te lijden onder de winters van 2011 en 2012. Ik ontdek pas tijdens de vakantie in 2013 hoe roestig de tandwielen zijn geworden. Ik blijf echter gewoon door beuken op het stalen ros. Op woensdag 19 februari 2014 heb ik plots zin om weer eens singles te scoren in Emmeloord. De fietstocht door de polder is doorgaans bar en eentje waar ik vaak niet de moed voor heb. Als het moment er is, moet ik het ook met beide handen aan grijpen. En zo zet ik koers vanaf huis in Nijeveen. Via Wanneperveen, Blauwe Hand, Sint Jansklooster en Vollenhove de polder in. Het is waterkoud ondanks de dubbele laag van kleding. In Emmeloord doe ik me te goed aan platen en kijk nog even bij de Action in het centrum. Dan dezelfde barre tocht terug en boodschappen doen in Vollenhove. Nu maak ik wel vaker van dergelijke fietstochten maar ditmaal wil ik aangeven hoeveel geluk ik heb gehad. De volgende dag fiets ik van Nijeveen naar het werk in Meppel en gaat het ketting ernstig tegenwerken. Het is dan nog altijd mogelijk om je fiets bij de technische dienst van het bedrijf te brengen en daar komen ze al snel tot de conclusie dat het over en uit is. Maar ja... zoiets gebeurt altijd wanneer het geld niet voor het oprapen ligt en ik ben toch wel afhankelijk van een tweewieler. Ik zoek op Marktplaats en vind een stationsfiets mét werkend licht. Ik kan ook nog regelen dat de fiets in Meppel wordt gebracht en, ja, deze komt van een betrouwbaar adres. Gewoon een familie met een overbodige fiets nu zoonlief een scooter heeft gekocht. Toch moet ik her en der kleine meevallers hebben want de platenhandel gaat onverminderd door. De zestien platen van vanavond zijn immers niet de enige die ik in deze periode heb gekocht...

483. Live Is The Message-MFSB (UK, Old Gold, 1973, re: 1989)
484. Signed, Sealed, Deliverd I'm Yours-Stevie Wonder (NL, Tamla Motown, 1970)
485. You Don't Love Me-The Epitome Of Sound (UK, Go Ahead, 1968, re: 2010)
486. Skiing In The Snow-The Invitations (UK, Outta Sight, 1966, re: 2014)
De eerste twee zijn de restanten van de platenjacht in Emmeloord. Ik doe me vooral te goed aan vele Old Gold-heruitgaven en heb gisteravond nog 'Never Can Say Goodbye' van Isaac Hayes gedraaid. Dat is de b-kant van de Old Gold-uitgave van 'Theme From Shaft'. 'Live Is The Message' is de keerzijde van 'TSOP' maar die laatste heb ik ook al op originele single en niet interessant genoeg voor de Blauwe Bak. 'Live' is in de volledige albumversie en dat houdt de plaat in de reserve-Blauwe Bak. Daar staat ook Stevie Wonder. Ik heb 'You Don't Love Me' van The Epitome Of Sound in begin 2013 als de jaren zeventig-bootleg gekocht. Het styreen is stuk gedraaid en het label voor een deel verwijderd. Ik verlang toch wel naar een betere opname van deze klassieker en dan is Go Ahead mijn vriend. Op 23 februari wordt de koop gesloten en de plaat staat tot op heden in de koffers. Ik heb vooral in 2012 geregeld platen gekocht uit de catalogus van Outta Sight. Begin 2014 viert het label de honderdste uitgave in de OSV-serie en doet dat met een fraaie heruitgave van deze single van The Invitations. Het krijgt een fotohoesje mee en op de achterkant staan de eerste 99 singles uit de serie op een rijtje. Ik reken de single af op 2 maart 2014 en staat tegenwoordig in de Ere-Blauwe Bak.

487. Let's Hang On-Johnny Johnson & The Bandwagon (UK, Direction, 1969)
488. Stop Her On Sight (S.O.S.) - Edwin Starr (UK, Polydor, 1966, re: 1968)
489. Hey Girl Don't Bother Me-The Tams (UK, Probe, 1964, re: 1971)
490. I Get The Sweetest Feeling-Jackie Wilson (UK, MCA, 1967, re: 1972)
De volgende vier komen van Marcus een reken ik af op 5 maart 2014. Ook hier zitten meer singles in het pakket waaronder 'Soul Deep' van The Box Tops. Bovenstaand kwartet zijn de enige singles die in de buurt van de koffers zijn gebleven. Johnny Johnson en The Tams in de Ere-Blauwe Bak en de andere twee in de reserve. Hij heeft me dan ook een plaat van The Spinners aangeboden, maar die vind ik té duur. Als ik hem erover aanspreek, zegt hij dat hij heeft begrepen dat deze specifieke persing 'gewild' is maar wil hem wel voor minder aan me slijten. Straks dus nóg een losse single van Marcus.

491. Tramp-Otis Redding & Carla Thomas (UK, Stax, 1967)
492. Loving You And Being Loved By You-Gloria Taylor (US, Silver Fox, 1969)
493. It's A Shame-The Spinners (Australië, Tamla Motown, 1970)
494. Silent Kind Of Guy-The Symphonics (US, Brunswick, 1966)
495. Blowing Up My Mind-The Exciters (UK, Outta Sight, 1968, re: 2014)
De eerste twee vind ik op 12 maart op 'good old' Marktplaats. Het is dezelfde tijd dat ik de 10" van Amy Winehouse' 'Valerie' tegenkom. De oude eigenaar wil niet meer voor de plaat hebben dan wat hij ervoor heeft betaald en dus heb ik deze erg voordelig. Otis & Carla zijn onderdeel van mijn collectie blauwe Engelse Stax-labels want ik heb de Duitse Atlantic al jaren in de bakken staan. Gloria Taylor is de keerzijde van 'You Got To Pay The Price'. Op 18 maart haal ik Marcus over om The Spinners voor minder te doen. Ik zal eens even kijken op Discogs want hij vraagt in eerste instantie twintig pond voor de single. Van de 'issue' zijn geen prijzen bekend maar er wordt een promo aangeboden voor dertig Australische dollars. Ik mag hem uiteindelijk voor acht pond hebben. The Symphonics is een vrij dure geweest in 2014. Het is de promo met het gele label en zit ook tegenwoordig rond de veertig dollar in de staat zoals ik hem heb gekocht. Outta Sight is niet bij OSV 100 gestopt en zit in maart 2014 al bij nummer 111. Dat is deze stamper van The Exciters die ik op 21 maart aan de koffers kan toevoegen. Spinners en Symphonics zijn residenten in de koffers, de andere drie staan in de reserve-Blauwe Bak.

496. Dolly My Love-The Moments (Duitsland, Philips, 1975)
497. My Woman Is Calling-Dwight Thompson (NL, Poker, 1975)
498. I Don't Mind-Carolyn Cooke (US, RCA Victor, 1965)
Komende week een Nederlandse single in de 'Singles round-up', maar dan in een Amerikaanse persing. Het kantje waarom het gaat, is nooit in Nederland verschenen als single. Er zijn een aantal Nederlandse platen die echter grof geld waard zijn in Engeland en eentje daarvan is een top tien-hit uit 1975: 'I've Got The Need' van Spooky & Sue. Ik loop in 2012 tegen een partij aan van deze plaat maar helaas kan ik de handelaar nooit weer vinden. Op 22 maart ga ik even naar de kringloopwinkel in Meppel en hou daar eentje in mijn handen. De fotohoes is een beetje gescheurd maar de plaat oogt goed. Voor een euro gaat die mee en twee dagen later zet ik hem op 'Hassle Free Record Selling Group'. Twintig pond exclusief verzending. Tien minuten later is die verkocht en is het geld al bijgeschreven op mijn Paypal. Ik kijk op dat moment naar mijn budget en moet concluderen dat ik niet boven de dertig pond kan gaan. Daar tel ik de ruim twintig pond bij op en ga dan opnieuw zoeken. Zo kom ik op het spoor van deze gewilde single van Carolyn Cooke en kan deze alleen maar permitteren omdat ik Spooky & Sue heb verkocht. Van de promo staat eentje te koop bij een Engelse dealer voor 115 euro, maar de man heeft zo'n twijfelachtige reputatie dat ik nog liever de 115 euro door de plee zou willen spoelen. De mijne is dus vijftig pond geweest dankzij de b-kant die niet te draaien is. Een foutieve persing en vaker het geval bij deze promo. Dwight Thompson koop ik bij de kringloop zonder hoesje en dat accessoire vind ik een paar weken later bij een volgend bezoek. The Moments staat in de reserve-Blauwe Bak, de overige twee in de koffers.

In de volgende aflevering veel bootlegs en dan wandelen we van 24 maart door naar eind april.

Een leven met Reboelje

Op zaterdag 7 maart 1992 heb ik een druk programma. De voorgaande voorjaarsvakantie hebben we met zijn allen geholpen om ons 'dophok' op te knappen. Het is de voorloper van de beruchte 'zuipkeet' en in ons geval een zeer gedateerde arbeiderswoning naast een boerderij. We hebben twee jaar ervoor toestemming gekregen om 'het hokje' te gebruiken als clubhuis en in de krokusvakantie van 1992 halen we de oude rotzooi eruit en maken een beter geïsoleerd en aangenamer lokaal van. 'T Hokje is altijd open. Voor de ene is dit het startpunt van een avondje stappen en de laatste halte tot thuis, anderen blijven de hele zaterdagavond zitten in 'T Hokje. Op 7 maart 1992 hebben we de heropening gepland, maar ik moet eerst nog naar Het Bolwerk voor een recensie. Daar vindt die avond het eerste 'Úteinrock'-festival plaats, een festival dat zich richt op minderheidstalen. 'T Hokje heeft een beetje voorrang voor mij en dat maakt dat ik al heel vroeg in Sneek ben en ik ben inderdaad van plan één of twee bands mee te pikken voor de recensie. Ik val met de neus in de boter want Reboelje is de volgende band die op het podium zal verschijnen. Ook al heb ik geen andere plannen voor deze avond, dan zou ik waarschijnlijk nog steeds na dit optreden naar huis zijn gegaan. Het is slechts een paar maal gebeurd in de jaren van bandjes kijken en Reboelje is daar een voorbeeld van: Ik ben meteen verkocht en feitelijk een beetje van de wereld. Ik kan even geen andere muziek verdragen voordat ik het goed en wel heb 'verwerkt'. Het zal later ook nog eens plaats hebben bij The Gathering en, tien jaar geleden, bij A Silver Mt. Zion. Vanavond zet ik echter Reboelje in de schijnwerpers.

De band bestaat al een jaar of vijf als ik het ontdek. Het verhaal begint met een aantal vrienden die samen komen en kort daarop een talentenjacht in Assen winnen. De beschikbare studiotijd wordt gebruikt voor een demo en meteen al in de 'memmetaal'. Het maakt Reboelje tot een vreemde eend in de bijt, maar wel eentje met een zeer herkenbaar geluid. De muziek is gestoeld op folkrock maar kent ook wave-invloeden en het is vooral de emotionele stem van Marius De Boer dat voor mij het plaatje compleet maakt. Bij het optreden in Het Bolwerk doet gastviolist Remi Adriaansz mee en het gebeurt niet vaak dat die 'live' is te bewonderen met de groep. Er worden vooral nummers gespeeld van de tweede langspeler van Reboelje: 'Magysk Teater'. Het conceptalbum is geïnspireerd door Herman Hesse's 'Der Steppenwolf'. Ik probeer het boek in 2000 eens te lezen (de Nederlandse vertaling), maar ik kom er niet door heen. Anders is dat met 'Magysk Teater'. Ik tref bij een later optreden een vroegere klasgenoot die met zijn ouders naar Sneek is verhuisd. Jeroen bezorgt me het album op cassette want Louwsma heeft in 1992 nog altijd niet een cd-speler. In het najaar van 1992 krijg ik de mini-cd 'Simemrsnie' en dat zal mede ervoor zorgen dat ik binnen een paar maanden eveneens een digitale speler zal aanschaffen.

Ik ben zo onder de indruk van de band dat ik mijn liefde meteen openbaar wil maken. Ik benader Tiede Lanting via de telefoon en we spreken af om elkaar te treffen op het Aaipop-festival in Nijland. Daar vuur ik de nodige vragen af op de mannen en zal dat weken later proberen te verwerken tot mijn eerste échte interview. Helemaal in het Nederlands want van het Fries schrijven heb ik dan nog geen brood gegeten. Toch voelt het niet helemaal eerbiedig aan bij een band die er zo voor heeft gekozen om de Friese taal uit te dragen. Inmiddels ben ik een echte fan geworden die op woensdag in de Wijd En Zijd kijkt of Reboelje dat weekend ergens in de regio speelt. Ik probeer zelfs nog een optreden bij te wonen met mijn voet in het gips, maar daar steken mijn ouders een stokje voor. Nadat ik over mijn enkel ben gegaan, heeft de dokter gezegd dat ik het 'rustig aan' moet doen bij 'rockuitvoeringen'. Een maand na het enkel zie ik Reboelje weer in Het Bolwerk en steek in gedachten de middelvinger op. Reboelje zien en niet kunnen pogoën op 'Trije'? Ik kan het me niet voorstellen!

Op 'Simmersnie' staat 'De Fûgel Yn Dy' dat al een tijdje een live-favoriet is. Dat wordt in april 1993 als single uitgegeven en Henk Westbroek draait het helemaal dol in zijn radioshow. De Friese concertbezoeker zal een tijdje zonder de band moeten want deze doet talloze optredens in Frankrijk en Engeland. In 1994 komt de band met 'Medusa'. Ik ben zelf nog altijd helemaal onder de indruk van 'Magysk Teater' en begin 'Medusa' pas later op waarde te schatten. Het is eigenlijk het beste wat Reboelje heeft gemaakt. In 1996 worden we zoet gehouden met 'Merkeman', een mini-album geproduceerd door Phil Mills. Het levert een steviger geluid op en ik laat het me goed smaken. In het najaar van 1996 komt Reboelje met 'De Brulloft', een multimedia-spektakel dat slechts op een paar locaties in Friesland wordt opgevoerd. Balk is het meest in de regio en heit brengt en haalt me voor deze gelegenheid. Ik ben meteen in de war want... is dit nu theater of echt? Het doet helemaal aan als een echte trouwpartij dat ik ook maar wat geld in de melkbus stop. Dat geld gaat, zo blijkt later, weer naar een goed doel. Je komt ogen en oren te kort op de bruiloft. Reboelje speelt eerst als gezapig dansorkest en begint dan met het verhaal over de bruid. Het wordt nóg surrealistischer als plots een stel mannen de zaal binnen stormen en de bruid ontvoeren. Vierentwintig jaar later kan ik nog steeds niet bevatten van wat ik heb gezien op die avond. Over memorabele optredens gesproken!

De live-registratie op cd maakt bij mij niets los. De herinnering blijft, om met Ben Cramer te spreken. In het najaar van 1997 krijg ik een uitnodiging voor 'Hotel Reboelje', een unplugged-aangelegenheid in de herberg van één van de leden in het Friese Zurich. Het ligt te ver buiten de regio voor een recensie in de Sneeker en bovendien kan ik het niet rond krijgen met het vervoer. Dan vertrek ik naar Engeland en in Mossley zal ik uiteindelijk 'Medusa' verder leren kennen en waarderen. In 1999 hoor ik dat de groep een kleine hit heeft in de Mega Top 100 met een kerstnummer. 'Marije Maria' doet me de tranen in de ogen schieten en niet omdat ik het zo mooi vind. Ik moet erkennen dat Reboelje sinds 'Medusa' haar meest wilde haren is kwijt geraakt en té zoetsappig wordt voor mijn smaakpapillen. Ik zie de band nog eenmaal in 2000 maar 'Trije' of 'De Swarte Ridder' staat dan niet meer op de setlist en ik doe de band af als een Friese BZN. Leuke tijden gehad in de vroege jaren negentig! In 2003 houdt de band op met bestaan en ik meen dat ik ooit nog eens muziek van Swee heb gehoord, de 'opvolger' van Reboelje zonder Marius.

Marius is nog altijd actief als zanger (Mariusz) en met zijn platenmaatschappij Marista.

Nieuwe buren

Ik heb niet echt meer de moed om een volledig bericht te schrijven en zet dus een joker in voor vandaag: Een foto uit mijn persoonlijke album. Sinds een paar weken heb ik nieuwe buren. Er zijn wel vaker schapen geweest in het weiland op de hoek van de Zuidstraat en de Dorpsstraat maar nooit zo vroeg in het seizoen. Het is aangenaam gezelschap. Je ziet de lammetjes per week ouder worden. Een paar weken geleden werd er nog volop gespeeld met elkaar, je ziet nu dat ze begrijpen hoe de toekomst er uit gaat zien en dat er vooral veel gegraasd moet worden. Moeder begrijpt ook dat de tijd is aangebroken en duwt soms met lichte dwang de jongeling in beweging als deze het wel erg fijn vindt om erbij te blijven liggen. Ik wil graag moeder en kind op de foto hebben maar schapen zijn erg waakzaam. Zodra de wollige mamma het in de gaten krijgt, gaat ze pal voor de jongeling staan die overigens meteen naar de uiers grijpt. Let wel: Deze foto is al twee weken oud. Ze mogen vandaag evenwel dit blog opfleuren. Wellicht morgen nieuwe foto's want ik wil eigenlijk nog wel even wandelen.

Week Spot Kwartet week 16

Ik noem het al terloops in 'Het zilveren goud', maar er zijn 'Singles round-up'-afleveringen op komst. Het begint als ik woensdag een bericht krijg van Cannonball Records over een nieuwe release. De plaat komt op zijn vroegst eind mei uit en ik heb me al verzekerd van een exemplaar. Het kan echter tot en met juni duren eer ik de plaat aan jullie kan voorstellen. O ja, het is de nieuwe single van The Swans Of New England, de groep van 'I'm Hunting For Your Love Again' dat eveneens Week Spot is geweest in het afgelopen jaar. Ditmaal is het een opname uit 1981 waarvan alleen de oorspronkelijke zang en toetsen overeind zijn gebleven in het nieuwe arrangement. Net als 'Hunting' barst ook deze opname van de potentie en ben ik er liever vroeg bij! Als ik dan toch bezig ben, dan kan ik ook wel eens kijken bij mijn boodschappenmandjes op Discogs. Het levert een grote order op bij de man waar ik ook mijn allereerste Discogs-aankoop heb gedaan en waarbij ik vaker singles heb gekocht. Eén van zijn singles staat inmiddels goedkoper bij een Nederlandse dealer en als ik daar even verder kijk, zitten er al snel drie anderen in het mandje. Deze zouden morgen bezorgd moeten worden en beleven morgenavond hun debuut in 'Do The 45'. Met de 'Singles round-up' wacht ik even tot de volgende vracht. Vanavond kijk ik naar de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2016: Come On Home To Me Baby-Deniece Chandler (1969)
Ik heb inmiddels de sleutels van Uffelte maar wacht nog op het onderhoud van de woningstichting en dan met name het werk in de keuken. Het eerste deel van de verhuispremie is binnen en daar heb ik inmiddels de Pioneer van gekocht. Ook investeer ik het in de huur van een afvalcontainer. Dat is het voordeel van dat er relatief weinig hoeft te gebeuren in Uffelte qua vloerbedekking en gordijnen. Werken, inpakken, een paar radioshows doen en zo nu en dan Ebay, Discogs en de Facebook-groepen op op zoek naar leuk vinyl. Tegen die achtergrond komt ook Deniece Chandler mijn collectie binnen. Ik ken het Toddlin' Town-label van de Guys & Dolls-single (nee, niet de band van 'You're My World') en het is een bonus voor bij 'You're Losing Me' van Ann Sexton. Het is eerst de a-kant die me over de streep trekt ('Shy Guy'), maar het meer 'gritty' 'Come On Home To Me Baby' is de winnaar. De avond dat ik over de Week Spot schrijf ontdek ik dan dat Chandler beter bekend is als Deniece Williams en die link had ik anders niet herkend!

2017: How Could You Be So Cold-Grand Theft (1976)
In 2017 ben ik in blijde verwachting van de eerste singles van Mark van dit jaar. Met name bij de Week Spot is dit te merken want ik grijp geregeld maanden terug voor de Week Spot. Dit is eveneens het geval bij Grand Theft. Een 'lowrider'-keerzijde van een weinig interessante disco-stamper welke dankzij de 'Vakantiemixen' is gaan groeien bij mij.

2018: Ask Me-Ecstasy, Passion & Pain (US, Roulette, 1974)
Een jaar later grijp ik bewust terug naar 'Classic Week Spots'. Ik zit dan in de serie in 'Do The 45' waarbij ik alle singles in de Blauwe Bak op alfabetische volgorde van platenlabels wil draaien en inmiddels ben ik gevorderd tot de 'R' van Roulette. 'Ask Me' is niet zomaar een favoriet. De plaat komt in januari 2012 als bonus in een bestelling bij Rarenorthernsoul en zal uitgroeien tot een enorme favoriet in de Blauwe Bak. Beter laat dan nooit en het is gewoon terecht dat deze plaat alsnog eens de Week Spot wordt.

2019: Hung Up On You-Billy Butler & Infinity (1973)
Tot slot in dit kwartet de broer van Jerry Butler en een legende in de wereld van de Northern Soul. Zijn Okeh-singles uit de jaren zestig zijn geheide klassiekers in het genre en daarbij staat zijn uitstekende werk uit het volgende decennium in de schaduw. Neem nou het schitterende 'Hung Up On You'. Zelfs al zou ik de rest van deze pagina vullen met superlatieven dan zou dat nog steeds niet genoeg zijn om deze plaat te beschrijven. De smaak van perfectie!

Het zilveren goud: april 1995 deel I

Soul-xotica is weer terug en aan inspiratie geen gebrek. Ideaal gezien zou ik vandaag drie berichten moeten publiceren, maar van twee heb ik de foto's al klaar liggen. 'Klinkt dan en daverje' heeft me sowieso geïnspireerd tot één bericht dat ik nog verder moet uitdenken. Hoewel het muziek-gerelateerd is, is het tegelijk ook 'gezellig' genoeg voor in het weekend. Vanavond de eerste van twee delen 'Het zilveren goud' van april 1995 en jullie hebben het 'Week Spot Kwartet' te goed van mij. Met de laatste aflevering 'Klinkt dan en daverje' heb ik eveneens 'Het zilveren goud' van maart afgesloten en kan nu verder met april. In mijn herinnering is dat slechts één maal dat ik me te goed kan doen aan singles en dat is tijdens de fancy fair van de gereformeerde kerk in Sneek. Al jaren vaste prik in april en ook dit jaar ben ik van de partij en staat een zéér grote collectie jaren zestig-singles te wachten. Helaas zit ik in deze periode iets minder florissant in de pecunia en moet ik selectief te werk gaan. Over singles gesproken... morgen arriveren vier nieuwe aanwinsten van Discogs en volgende week verwacht ik een pakket van zes singles en vier 12"-es. Maar nu ga ik met lichte tegenzin terug naar april 1995.

Na een jaar op de gemeentewerkplaats, met een tussentijdse nevenfunctie om de houtdroogloods te demonteren en herbouwen, loopt in februari 1995 mijn JWG-contract af bij de gemeente. Het mogen niet-bestaande vacatures zijn en dus worden her en der klusjes gecreëerd. Ik zal nooit weten wie op het lumineuze idee is gekomen om mij te plaatsen als conciërge op een basisschool. Basisscholen hebben dan helemaal geen conciërges. Oudercommissies doen vaak klusjes die anders blijven liggen en om daar nu speciaal iemand voor in dienst te nemen? Kijk in het kaartenbakje en zoek dan juist iemand uit die op dat moment niets op heeft met gezag, voortdurend zijn eigen plan trekt en door lang haar, lange baard en zwarte leren motorjas er afschrikwekkend uit ziet. Ik kan me anno 2020 niet meer vereenzelvigen met de Gerrit van toen, maar weet nog wel dat ik trachtte zo afschrikwekkend mogelijk over te komen. Misschien heeft de sociale dienst van de gemeente de hoop gehad dat de basisschoolmedewerkers mij zouden verlossen uit dit imago? Ik weet zeker dat er meer geschikte kandidaten in de kaartenbak hebben gezeten. Het optreden op de basisschool is van zeer korte duur en valt, als ik me goed herinner, samen met het onsuccesvolle uitstapje naar Akkrum en de dagen in Tuk. Ongeoorloofd niet op het werk verschijnen en dan ook nog eens een grote bek opzetten als er iets van wordt gezegd? Ja, dat is dé Gerrit van 1995. Vijfentwintig jaar later niet minder eigenzinnig en eigenwijs geworden, maar in ieder geval minder kort door de bocht.

Er volgen een paar weken van thuis zitten. Hoewel ik na mijn misdragingen uiteraard word gekort voorziet het JWG niet in een natuurlijk ontslag. Je kan alleen zelf ontslag nemen, maar dan zit je een half jaar zonder uitkering. Het verklaart waarom ik in januari 1998 niets heb te verliezen als ik het in Engeland ga proberen. Ik heb tot juli 1998 sowieso geen recht op uitkering in Nederland. Het is rond het einde van maart als ik word uitgenodigd voor een gesprek op het gemeentehuis. De waarnemend consulent geeft aan dat ze op zoek zijn naar een volgende onderneming maar dat het op dit moment karig is met het aanbod. Intussen zoeken ze nog wel iemand die, geheel vrijwillig, openbare toilet- en douchegebouwen wil schoon houden. Geheel vrijwillig, er zijn geen consequenties als ik weiger, maar ik ben op zijn minst een paar uur per dag uit het ouderlijk huis weg. Als ik alles van tevoren had geweten? Het is de opvoeding dat je moet werken voor je geld dat maakt dat ik 'ja' zeg. Een maand later blijkt het helemaal niet zo vrijwillig te zijn als dat me is voorgespiegeld. Ik ga gewoon een half jaar lang de beide gebouwen in Heeg en Woudsend schoon houden en tot die tijd wordt niet gezocht naar ander werk. Ofwel: Ik ben erin geluisd! De gebouwen zijn dicht in de buurt van passantenhavens en met name die in Heeg is een favoriete aanlegplek voor jongeren die 's nachts in de lokale discotheek lopen te hossen om vervolgens het hele toiletgebouw onder te smeren. Dat wordt het decor van de komende maanden in de afleveringen van 'Het zilveren goud' met wellicht maar één smerig voorval dat ik met jullie ga delen. Nu maar eens kijken naar de eerste acht singles van april 1995.

2154 Le Neon-Adamo (NL, HMV, 1967)
2155 Alle Leuke Jongens Willen Vrijen-Gonnie Baars (NL, Artone, 1967)
2156 Marcella-The Beach Boys (NL, Reprise, 1972)
2157 Please Don't Run-Tony Castillo Jr. (NL, Philips, 1968)
Het is de fancy fair met de verkeerde singles in de hoesjes. In veel gevallen ontbreken ook de correcte singles en fotohoesjes en dus levert het veel fotohoesjes op waarvan je de platen nog moet zoeken én een andere single op de koop toe. Adamo is daarvan meteen een voorbeeld. 'Le Neon' zit in het hoesje van 'Ensemble', vandaar dat ik hem voor de foto uit het hoesje heb gehaald. Gonnie Baars ken ik qua titel dankzij een column van Jan Rot over de dan actuele 'camp'-scene. Het hoeft weinig uitleg waarom 'Alle Leuke Jongens Willen Vrijen' het goed zou doen bij de feestvierende homo's. Over Tony Castillo Jr. kan ik merkwaardig genoeg niets vinden op NLdiscografie. Misschien Karel eens vragen via Facebook hoe het zit? Het nummer is geschreven en geproduceerd door Jimmy Once en Chiel Montagne. Helaas stopt de plaat daar ook meteen met 'leuk' zijn want Castillo tracht een 'crooner' te zijn die hij nimmer zal worden.

2158 Genesis And The Third Verse-Lou Christie (US, Buddah, 1968)
2159 The Last Seven Days-Gloria (NL, Imperial, 1969)
2160 Black Is Black-Los Bravos (Frankrijk, Barclay, 1966)
2161 Silver Moon-Michael Nesmith & The First National Band (Duitsland, RCA Victor, 1971)
45cat is slechts een muisklik verwijderd en toch wilde ik dat ik veel eerder de Lou Christie daar had opgezocht! Het blijkt Lou's eerste single op Buddah te zijn, het label dat hem op de tweede single abusievelijk als Lou Christy in de markt zet, hetgeen bij de derde single weer wordt gecorrigeerd. Het is me nog nooit opgevallen, maar het label van 'Genesis' heeft eigenaardige tijdsaanduidingen. Het zou '2:115' duren. Het blijkt 3 minuten en 55 seconden te zijn en dat klopt op zichzelf. Op de b-kant is de tijd '2:117' en dan kijk je opnieuw naar de titel en luister je naar de tekst. Lou zingt over het derde vers in het bijbelboek Genesis dat een kwade boodschap zou hebben. Het blijkt een leuk bedacht concept zonder dat Christie en Twyla het heilige boek hebben geraadpleegd. Op 45cat is iemand gaan tellen in Genesis 2 en komt op 'het' en 'voor' als 115e en 117e woord. Over het boek gesproken...? Karel Hille heeft vast meer tot zich genomen dan een pepermuntje als hij het einde der tijden aan het papier toevertrouwt. Een pseudo-psychedelische draak van een plaat die ik nog altijd kan waarderen. 'Black Is Black' heb ik al in een Engelse persing op Decca, maar de originele Barclay kan ik niet weigeren voor een gulden (of minder). Over platen gesproken waar ik zielsveel van hou: Ik heb op een gegeven ogenblik wel tien exemplaren staan van 'Silver Moon' en het doet pijn om slechts eentje in de bak te houden. Privé mag het dan niet over rozen gaan in april 1995, met de muziekjes zit het wel goed!

Week Spot: Vivian Verdree & Ed Boze

Ach, dan maar een 'labelbui'. Als ik uit ga van de muziek en een plaat die mijn afgelopen weken heeft ingekleurd, dan moet het gewoon de Week Spot worden deze week. Waar ik al bang voor ben: Er is bijna geen informatie te vinden over de beide artiesten van deze single en ik kan dus even goed een uitgebreide eerste alinea maken met alles wat voor handen is. Ik zoek uiteraard eerst bij Sir Shambling en daar vind ik een beknopte rubriek voor Ed Boze. Hij beveelt 'Memories' (1973) en 'You're A Part Of Me' (1974) aan voor de fans van deep soul. Wel komt hij contact met Boze die hem laat weten dat 'het zijn dag heeft gemaakt' nu hij weet dat veertig jaar later zijn muziek nog altijd tot de verbeelding spreekt. Boze is dan een dominee in North Carolina en is een vertrouwenspersoon in de gevangenis. Sir Shambling noemt 'Mister Soul Singer' alleen in de voetnoot. Over Verdree is nog minder bekend. Zij maakt in 1974 de single 'Sad Song' voor Hugo & Luigi welke eerst ook als stereo/mono-demo verschijnt. Blijkbaar heeft dit het toch nog tot een 'stock copy' geschopt. 'Mister Soul Singer' is niet anders bekend dan demo, hoewel in 2016 een 'album' verschijnt op Spotify met 'He Did A Number On Me' als mogelijke b-kant. Het mysterie ligt hem echter niet in het feit dat er niets is te vinden over Boze of Verdree, maar eerder hoe deze 'left fielders' een contract hebben gekregen bij het zeer commerciële H&L Records. 'Mister Soul Singer' is geen dijenkletser welke gemaakt is voor de discotheken maar wel een uiterst sfeerrijk nummer dat méér verdient! Laat de Week Spot de start zijn van deze missie.