Eindstreep: augustus 2017

De dertiende dag van de vakantie. Of moest ik inmiddels aftellen tot de eerste werkdag? Nee, het vakantiegevoel is nog immer aanwezig. Wanneer ik een beetje huiverig word, wil ik de sweater van het bedrijf aan trekken. Ik weet het, het is maar een simpel stuk textiel maar toch voelt het niet 'goed' vandaag. Zo trek ik weer het vest aan dat mee naar Sleen is geweest voor de koelere avonden. Ik ben tussen de buien door naar Havelte gefietst voor enkele boodschapjes. Ik heb ergens wel zin om even verder te fietsen, maar de luchten zien er niet fijn uit. Hopelijk is het morgenmiddag beter of anders zondag. Ik heb net de eerste radioshow gedaan na de vakantie en het voelt alsof ik weer maanden vooruit kan. Nu eerst maar eens de balans op maken van deze maand.

Een financiële meevaller betekent niet alleen dat ik geen zorgen hoef te maken over de vakantie, maar ook dat ik mezelf een paar singles kan permitteren. In totaal kan ik negentien singles aan de bakken toevertrouwen waarvan dertien voor de Blauwe Bak. Dat is inclusief de gospel. Ik heb Timi Yuro al in de London-uitgave van 1961, maar toch reken ik de Liberty uit 1962 niet tot een 'dubbele' single. Dat geldt wel voor 'You're Falling In Love' van Liz Damon's Orient Express en dat is dus de enige 'dubbele' single van deze maand. Het kost niet veel moeite om de 'Eindstreep' te bepalen. Mrs. Miller hóórt bovenaan gevolgd door het liedje dat mede mijn vakantie heeft bepaald. De 'Eindstreep' moest er dan als volgt uit zien.

1. Downtown-Mrs. Miller

2. Side Show-Barry Biggs

3. When You Have Love-Felony Theft

4. You Must Be Doing Something Right-Gerri Granger

5. Ride The Sky-Lucifer's Friend

6. Please Stay-The Ivories

7. Show And Tell-Al Wilson

8. If I Could See The Light-The 8th Day

9. I'm Looking For A Man-The Five Blind Boys

10. Pure Natural Love-The Ovations

Classic Week Spot: Major Harris

Wat doet een mens op zo'n dag ná de vakantie? Niet veel in mijn geval, anders dan blog schrijven en uitrusten. Had ik dat laatste niet tijdens de vakantie gedaan? Nee, ik merk het 'gewone fietsen' in mijn kuiten. Bovendien lokt het weer niet uit tot veel activiteit, ook al is het best aangenaam vanmiddag tussen de buien door. Morgen misschien weer wat proberen te fietsen? Zondag lijkt in ieder geval een geslaagde fietsdag te kunnen worden, dus ik hoop op een fraaie slotnoot van de vakantie! Terug naar de orde van de dag. Een 'Classic Week Spot'? Ja, ik heb vorige week beloofd dat ik 'back to business' zou gaan vanaf deze week en stiekem doe ik dat ook. Major Harris is namelijk één van de eerste 'resultaten' van de 'vakantiemixen'. Moet ik het een 'Classic' noemen? Ik heb met mezelf de afspraak dat een 'normale' Week Spot minder dan een jaar geleden gekocht moet zijn. Major Harris zit daar net een week overheen. Bovendien ga ik komende zaterdag een 'Classic Do The 45' doen met de hoogtepunten van 2016 en dus past zo'n 'Classic Week Spot' als deze opeens. Vanaf volgende week is het pas weer 2017 in zowel de show als in de Week Spot. Deze week krijgt Major Harris de Week Spot met zijn 'After Loving You' (1974).

Ik heb de single op 18 augustus 2016 besteld. Dat klopt! Ik heb een fraai vooruitzicht tijdens de vakantie van vorig jaar. Er zijn een aantal singles die binnen gaan komen tijdens of vlak na de vakantie. Ik geloof dat ik 'You Don't Love Me No More' van Candi Staton zie op de site van Rarenorthernsoul en dat ik vanuit daar op Discogs ga kijken. Mijn Oostenrijkse maat heeft de plaat met 'soundfile' en dit laat horen dat de plaat in een prachtige staat is. Om verzendkosten te sparen, kijk ik even verder bij zijn overige handel. Ik koop dan ook 'Special Loving' van Barbara Acklin met op de keerzijde Barbara's 'antwoord' op 'Woman To Woman' van Shirley Brown. Major Harris is spotgoedkoop en mag dus ook mee. Toch is het niet de hit 'Love Won't Let Me Wait' dat me het meest aanspreekt. Daarvoor gaat de eer naar de b-kant, 'After Loving You', en het is logisch dat die kant de 'vakantiemix' haalt. De plaat is nooit echt een grote favoriet geweest maar geeft me een fijn moment iedere keer als ik het draai in een show. Bij de ontbijtjes komt het nauwelijks tot niet aan bod. De mixen zijn 'ear-openers' wat dat betreft en het bezorgt Major Harris dit jaar de felbegeerde Week Spot-titel.

Er zijn meerdere hondjes die naar de naam Bello luisteren en dus mogen we Major Harris niet verwarren met de American Football-speler van de universiteit van West-Virginia. Onze Major Harris was er eerst! Hij is meer dan twintig jaar vóór de sporter geboren. Zanger Major Harris wordt als Major Harris III geboren op 9 februari 1947 in Richmond in Virginia. Toch nog even bij de sportman gekeken maar die wordt in Pittsburgh in Pennsylvania geboren. De twee hebben dus niets met elkaar van doen. Harris start zijn loopbaan in de vroege jaren zestig in enkele doowop-groepen. De meest bekende daarvan is The Jarmels dat in 1961 een hit scoort met 'Little Bit Of Soap'. Als Harris toetreedt, is dat al vijf jaar geleden en is The Jarmels niets meer dan een naam uit het verleden. In 1968 maakt hij zijn eerste solo-single voo het Okeh-label. De tweede is een eigenwijze uitvoering van Bob Dylan's 'Like A Rolling Stone'. Het worden geen hits en Harris sluit zich aan bij Nat Turner Rebellion, een groep uit Philadelphia. Als Randy Cain in 1971 de uiterst succesvolle The Delfonics verlaat, stapt Harris de groep binnen als zijn vervanger. Cain vertrekt niet alleen, ook songschrijver Thom Bell zegt zijn medewerking op. De populariteit van de groep zakt met de dag en in 1974 heeft Harris het wel gezien bij The Delfonics. Hij tekent een contract bij Atlantic en gaat verder als solo-artiest. 'Each Morning I Wake Up' wordt uitgebracht als The Major Harris Boogie Blues Band, maar daarna gaat het allemaal onder zijn eigen naam. 'I Got Over Love' is de tweede voor Atlantic en doet in eerste instantie helemaal niks. Het tij keert pas als 'Love Won't Let Me Wait'. Niet alleen is het zowel een grote hit op de 'mainstream' Hot 100 als in de R&B, ook breekt de plaat door tot de Engelse top 50.

Billboard bepaalt dat het de 24e best verkochte plaat is van 1975. Het noteert een vijfde plek op deze hitparade en Cash Box maakt er een derde plek van. De plaat staat één week op de eerste plek in de R&B. In Engeland moet het genoegen nemen met een 37e plek en ook in Canada is het een grote hit voor Major Harris. 'I Got Over Love' wordt als opvolger opnieuw in de markt gezet en is nu nog wel een redelijke hit en dat geldt eveneens voor 'Jealousy' en 'Laidback Love'. Na 1976 blijft Harris wel platen maken, maar is het succes weer ver te zoeken. Pas in de jaren tachtig heeft hij een korte comeback met de titeltrack van het album 'I Believe In Love' (1984). In de jaren negentig komt hij nauwelijks meer aan de bak en keert terug bij één van de twee Delfonics dat haar rondes maakt langs de 'oldies'-avonden. Op 9 november 2012, een dag voor mijn debuut op Wolfman Radio met 'Do The 45', overlijdt Major Harris in een ziekenhuis in Richmond, Virginia. Hij is dan nog maar 65 jaar oud.

'After Loving You' is, in vergelijking met de zwijmelsoul van 'Love Won't Let Me Wait', een fijn uptempo ding met een vroege disco-invloed. Het is een kant welke een beetje onderbelicht is gebleven en dus verdient dit helemaal om de Week Spot te worden. Morgen besluit ik de maand met een 'Eindstreep'.

Die zit!

Een wereldberoemd bankje? Ja, het is verschillende malen voorbij gekomen op Facebook, maar ook op Soul-xotica. Misschien zou ik zo ver kunnen gaan dat ik het mijn ultieme favoriete bank ga noemen. Het zou zomaar kunnen. Iedere keer als ik plaats neem op dit bankje overvalt me het vakantiegevoel. Het bankje staat bij het fietsroutenetwerkknooppunt (dubbele woordwaarde) 8 en tegenover de kerk in Sleen. Het is het bankje dat ik altijd even meeneem op fietstochten en niet zelden komt de camera dan ook tevoorschijn. Bovenstaande foto mist iets: Anders staat er een fiets bij. Nu is het twaalf uur op dinsdagmiddag en ik moet een half uur overbruggen totdat de bus me naar Assen gaat brengen. Een pak 'chocolate chip cookies', flesjes ijsthee, bidon water, doosje sigaren én muziek moeten me daarbij gaan helpen. Ik zie het helemaal zitten! De derde van de vier 'vakantiemixen' die ik een week eerder heb opgenomen, mag me uitgeleide doen in Sleen. Het is een selectie die ik veel heb gedraaid bij wandelingen op de avond. 'You'll Wake Up Wiser' van Chuck Boris klinkt zó 'anders' in Sleen en datzelfde geldt voor nummers van Maxine Brown en Jimmy Coleman. Verder schat ik een hoge plek op de Blauwe Bak Top 100 in voor 'Love Me Like You Mean It' van Percy Sledge. Straks mag het weer over muziek gaan, nu even verder met het afscheid van Sleen.

De elfde dag van de vakantie ontwaak ik rond half negen. Ik ben nicotinebehoeftig en dus loop ik eerst naar de Albert Heijn voor een doosje sigaren. Terug op de camping komt de zon net tevoorschijn achter de bomen en ik zie de dauwdruppels bijna verdampen op de tent. Ik sluit de tent en ga aan de picknicktafel zitten met koffie en ontbijt. Als dat op is, is de tent helemaal droog. Het inpakken gaat eenvoudig en ik merk dat ik maar weinig 'rommel' heb meegenomen deze vakantie. Alleen de blikopener is niet van pas gekomen en het keteltje. Beide nemen geen plek in beslag en dus is het geen bezwaar. De lange broek heb ik alleen op een avond aan gehad omdat ik naar de wc moest en niet in mijn slaap-outfit gezien wilde worden. Dan reken ik af en het is precies waarop ik had gerekend. Afscheid nemen van de buren en nog een kleine koffieronde aan de picknicktafel. Om twintig voor twaalf loop ik de camping af. De kwart-voor-twaalf ga ik niet meer halen, maar dat is geen bezwaar. Zal ik een terrasje pakken of toch 'lekker op budget' even naar de Albert Heijn en op het bankje zitten? De keuze valt op het laatste. Ik heb geen spijt van mijn aankopen want in Assen moet ik wederom veertig minuten wachten op de bus naar Uffelte. Doordat die een rondje door Diever moet maken, ben ik pas rond half vier terug in Uffelte. Ik heb nog een paar koekjes over en een flesje ijsthee. Dat laatste ga ik straks wellicht drinken, de koekjes sneuvelen al bij de koffieronde achter huis. De koolmeesjes en mussen zijn nog immer 'druk' in mijn tuin en hebben mijn afwezigheid waarschijnlijk niet opgemerkt.

Gevecht tegen de hitte

De tiende dag van de vakantie en de laatste volledige dag van het verblijf in Sleen. De maandag is altijd goed voor veel kilometers, want er is anders weinig te doen op deze dag. Het begint met het kaartje op schoot. Dat ik de route van Erica naar Erm niet heb afgelegd volgens het liedje blijft me bezighouden. Dan ontdek ik de fout en zie ook meteen hoe de route wél had moeten gaan. Geen reden om naar Erica te fietsen, denk ik zo. Dat is eerst echter wel het plan geweest. Zo blader ik verder in het boekje met de fietsroutes in en rond het Veenpark. Weer stuit ik op de route die vorig jaar een beetje in de mist is gegaan. Ook nu zie ik wat ik fout heb gedaan. De weg naar het Moormuseum in Duitsland is hetzelfde als de kerk in Erica bij de 'Op Fietse'-tocht. Het is een extraatje waarna je weer terug moet fietsen naar een bepaald punt om daar de route weer op te pakken. Ambitieus? Jazeker! De rondgaande route is 65 kilometer lang en start vanuit Barger-Compascuum. Daar zijn we ook nog niet. Ik zou 'saai' kunnen doen en via Veenoord en Nieuw-Amsterdam de vaart blijven volgen naar het Veenpark, maar ik moet natuurlijk weer 'moeilijk' doen. Via de fietsrouteknooppunten en stukjes afsnijden. Het wordt evenwel steeds warmer en KNMI lijkt niet te overdrijven met haar achtentwintig graden. Ik moet het dus nog maar zien!

Eerst naar Westenesch en vervolgens afzakken naar Zuidbarger. Goed bezig! Dan wederom stukjes 'afsnijden' maar dat is geen hit. Ik kruis driemaal dezelfde snelweg. Een stuk industrieterrein waarvan ik even de hoop heb dat het dezelfde is die ik gisteren ben gefietst. Helaas. Vervolgens een woonwijk in en met pijn en moeite er weer uit en een viaduct over. Dan zie ik een opvallend straatnaambordje: Barnar. Hier ben ik eerder geweest! Jawel, ik ben in Barger-Oosterveld en opeens is de oriëntatie terug. Richting Klazienaveen-Noord en dan het Oosterbos door naar het Veenpark. Met de nodige rustpauzes is het inmiddels half één als ik bij de ingang van het Veenpark ben en dan moet de route van 65 kilometer nog beginnen. In Zwartemeer zie ik dat er een rondgaande route is, de Moorroute, en dat deze middels bordjes wordt aangegeven. Ook een optie? Dan fiets ik richting het grensgebied, 'het zandpad langs de Duutse grens' volgens Daniël Lohues, en zie dan de waarschuwingsborden staan. Nee, het is dus tot oktober niet toegankelijk. Ik moet omfietsen en dat is een gedeelte van de route die ik gisteren in tegengestelde richting heb gefietst. Onderweg kom ik bij de uitkijkheuvel waar ik de foto heb genomen. Dan heb ik het plan van de ambitieuze route al laten varen. Ik ga 'zomaar wat fietsen', een combinatie van fietsroutenetwerk en eigen fantasie. Het is half drie als ik aan de kant van het Veenpark sta waar ik de route zou moeten vervolgen. Ik twijfel nog even of ik de grens zal oversteken. Ach, ik ben vorig jaar in Twist geweest en in deze grensplaatsen is niet zoveel te beleven. De wind is zuidelijk en er tegenin 'kruien' wordt een zweterige bedoening en dat is eveneens iets waar ik niet op zit te wachten. Ik volg de contouren van de grens tot aan Nieuw-Schoonebeek. Dan zie ik opeens een oude bekende die ik hier helemaal niet zou verwachten...

Ofwel: Plannen voor volgend jaar? Ik kom bordjes tegen van de Saksenroute. Die ging eerder door Coevorden, maar lijkt nu vanaf Westenesch richting Schoonebeek te gaan en zowaar de grens over naar Emlichheim. Dat wil ik volgend jaar met eigen ogen zien! De routeplanner van de Fietsersbond geeft nog de oude route aan maar als ik later in Coevorden ben, let ik er op en nee... geen Saksenroute meer door Coevorden. Dat was de laatste jaren ook al een drama door nieuwbouw halverwege de route door de stad. Omleidingen zijn niet leuk, zeker niet als je niet bekend bent in een plaats. Ik ken Coevorden inmiddels beter, maar 'verdwaal' in 2014 nog bijna. Ik ga tussen de gasvelden door en blijf aan de Nederlandse kant van de beek die me scheidt van Duitsland. De laatste loodjes want vanaf Coevorden zal ik wind in de rug hebben. Boven verwachting ben ik om vijf uur in Coevorden. Ik koop een dikke softijs en fiets dan via Dalen naar Sleen. Voorbij Wachtum herinner ik me zelfs een stuk dat ik vorig jaar heb gefietst en snij een stuk af. Rond een uur of zes ben ik in Sleen. Een paar boodschapjes doen bij de Albert Heijn, het laatste avondmaal nuttigen en even afscheid van Sleen nemen middels een wandeling. Die voert ook langs de bushalte waar ik alvast even kijk hoe laat de bus naar Assen vertrekt.

In de bandensporen van Daniël Lohues

'Ik trap de fietse deur 't buulzand hen, op 'n zandpad tussen Slien en Erm'.
De eerste regels van een lied dat niemand verstaat, maar waarvan iedereen in 1997 goede luim lijkt te krijgen. Het is 'Op Fietse' van de Drentse popgroep Skik waarin Daniël Lohues 'zomaar' een fietstocht door zijn omgeving beschrijft. Ik heb sinds 2012 al het verlangen om deze tocht nog eens te fietsen en zie in 2015 mijn kans schoon als ik de eerste keer in Sleen op vakantie ga. De brochure is echter 'op' en het is het management van Lohues dat een speciale lay-out wenst voor de nieuwe folder. Deze is dus niet voor handen. Ik print de folder van internet, maar dat wordt priegelwerk. Ik wil de tocht in Diphoorn beginnen, maar 'mis' meteen een paddestoel. Diphoorn?
'en as ik dalijk eben in Diphoorn ben dan fiets ik deur'.
Het zit in de oorspronkelijke tekst en ook in de beschrijving op het internet, maar in de huidige route kom je rakelings langs Diphoorn. Het is sowieso al gissen met het begin. Daniël is de fietstocht vanuit huis, in Erica, begonnen, maar het lied begint tussen Sleen en Erm. De eerste tien kilometer is dus niet bekend. Maar goed... Ik begin de fietstocht waar het liedje begint en dat heeft ermee te maken dat ik in Sleen met vakantie ben en dit punt het dichtst bij de camping is. Na vijfenzestig kilometer gaat die mondharmonica je flink vervelen en ik probeer ondertussen te bedenken wat Daniël moet hebben gedacht. Hij kent de omgeving immers. Heeft hij hier nieuwe liedjes bedacht voor 'Niks Is Zoas 'T Lek'? Heeft Bach in zijn hoofd gespeeld terwijl hij door het Amsterdamsche Veld fietst?
'Langs Ermerzand goa'k op Veenoord an'
Zo begint de fietstocht voor mij op de negende vakantiedag.

Nog een idee dat me opeens overvalt: Is Daniël meteen van plan geweest om een héél eind rond te fietsen of 'giet 't haost vanzölf'. Het is opvallend dat na Veenoord en Nieuw-Amsterdam de route langs het Dommerskanaal gaat en daarbij de kassen van Erica passeert. Het zou een rondje van vijfentwintig kilometer zijn geworden en vast niet zo'n grote Top 40-hit. Op de dag dat Lohues de tocht fietst 'weijt 't nie slim', ofwel: het is bijna windstil, en dus 'fiets ik deur'. Op deze zondag in 2017 staat er meer wind, meest uit het noordwesten.
'Ik wul aal wieder deur naar Weiteveen'.
Je zou het niet verwachten in deze contreien, maar de supermarkten zijn open op zondag. Sommige zelfs al om tien uur! Zo koop ik nog iets te drinken en heb achter Weiteveen op het Amsterdamsche Veld mijn lunch. Het water in de thermoskan is koud geworden en dus noem ik het ijskoffie en eet een paar broodjes. In het tweede couplet zit een stuk dat ik meteen versta:
'Op 'n zandpad langs de Duutse grens'.
Wat moet je voorstellen bij zoiets? Welnu, ik heb dat zandpad vorig jaar al gefietst, zo zal blijken. Alleen is er iets veranderd en ik weet de oude situatie niet meer voor de geest te halen. Het is na Zwartemeer bij het gebouw van Staatsbosbeheer het grensoverschrijdend veengebied in. Er staan wel borden dat je niet mag inrijden, maar ik zie drommen fietsers en wandelaars en dus negeer ik het maar. Het zand is zó mul dat je stukken moet lopen. 'No way' dat ik dit met de ligfiets heb gedaan en toch ben ik via deze route gefietst.
'Ik denk da'k dalijk even kieken gao in 't buutenland'.
Ja, dat weet ik wel zeker! Het maakt niet uit of ik over de grens kan pissen, maar een 'uitstapje' naar Duitsland hoort erbij. Zo fiets ik 'de gruppe' over naar het ingedutte dorpje Schöninghsdorf. Een paar kilometer langs de provinciale weg en dan naar het schilderachtige Hebelermeer. Ook daar ga ik nog even uitgebreid op een bankje zitten.
'A'k daor dalijk over 'n slootie gao, dan ben'k weer terug in Nederland'.
Dan moet je niet verkeerd fietsen en tussen de maisvelden uitkomen. Het blijkt dat ik de weg een paar kilometer moet vervolgen om dan rechts een betonpad in te gaan. Meer dan een sloot is het niet en dan ben ik op de Limietweg, de Nederlandse weg die langs de grens loopt.

Lohues heeft nog steeds geen 'skik' om naar huis te gaan en moet dus nog even in Barger-Compascuum, Klazienaveen-Noord, het Oostersebos en Oranjedorp kijken. Met name het Oostersebos is een prachtige omgeving! Daarna word ik welkom geheten in Emmen, maar in werkelijkheid is het de buitenste rand van de stad en is het nog een flinke fietstocht naar het centrum. Lohues doet de nodige 'name dropping' in de tekst en dan vooral Drentse uitvoeringen van straat- en plaatsnamen. Een Engelse naam valt hierbij op.
'Ik gao nu over Barger-Oosterveld, over't schoelpattie kort daor bij de Honeywell'.
Ik zal even Google raadplegen, maar ik heb Honeywell altijd geassocieerd met kappersbenodigdheden. Ik stel me dus een kapperszaak voor dat Honeywell groot op de gevel heeft staan. Ik beschouw het eerst als een foutje van de routeplanners als ik een industrieterrein moet doorkruisen. Ik heb er niet op gelet of de Honeywell er nog steeds zit, maar het is waar. Na twee kilometer over het industrieterrein ga ik rechts af de Robert Scottstraat in. Daar loopt een smal paadje en als je daar links gaat?
'En dan recht deur tot de brugge van Oranjedorp'.
Inderdaad, zo zit je op een grijs industriegebied en zo sta je in een dorpje aan een kanaal. Overigens heeft Honeywell niets met kappersbenodigdheden te maken, het is een fabriikant van regelapparatuur dat in 1964 naar Drenthe is gekomen na de ontdekking van aardgas in de bodem van Slochteren. Het is de afgelopen jaren nogal in opspraak gekomen door ontslagen.

'Een stukke Bladderswieke en dan de Herendiek en a'k pastoorse bos en de toren zie'.
Het gaat even fors het westen naar de toegangsweg tot Erica. De route eindigt in het boekje bij de katholieke kerk. Dan is het voor mij zaak om terug te gaan naar de eerste bladzijde. 'U start in Erica bij de Katholieke kerk en fietst richting het noorden Kerkweg. Einde Kerkweg rechts'. Okay, dan zit ik langs de vaart. 'Op de 2e rotonde linksaf richting De Rietplas'. Eerst nog maar een ijsje bij een snackbar aan het kanaal in Erica en een kort gesprekje met een andere gast. De rotonde komt maar niet, de tweede dus evenmin. Ook geen bordjes van De Rietplas. Een beetje tegen mijn zin fiets ik over Nieuw-Amsterdam en Veenoord langs de autowegen naar Erm en Sleen. Er klopt geen barst van? Het is pas de volgende morgen dat ik de fout ontdek. Ik denk dat het een rondgaande fietstocht is, maar de kerk in Erica is een extraatje. Ik ben niet noordwaarts maar zuidwaarts gefietst. De Rietplas is het gebied waar twee jaar geleden het vliegerfestijn is geweest en dat stuk van de tocht is gesneden koek voor mij. Daniël heeft niet overdreven toen hij de tekst heeft opgeschreven. Het is een zeer fraaie route buiten het stuk industriegebied.

Ik ben om vijf uur terug in Sleen en heb mezelf beloofd om vanavond buiten de deur te eten. Dat wordt een plate met zigeunerschnitzel bij de dichtstbijzijnde snackbar. 's Avonds nog even een stukje wandelen met muziek en natuurlijk geen moeite om in slaap te vallen. Hoewel ik deze vakantie geen exacte kilometerstanden kan geven, ook erg ontspannen, denk ik dat ik buiten zaterdag om toch wel zestig kilometer per dag heb gefietst. Soms misschien meer.

Vakantie-uitrusting

Dag 8 van de vakantie. Doordat ik gisteravond niet onder de douche ben gestapt, heb ik vandaag sowieso al één plan: Douchen. Ik doe dit twee jaar geleden ook op zaterdagmorgen. Ik blijf bewust even langer in de tent liggen want pas na een uur of tien schijnt de zon uitbundig op de tent en dat is het beste nadat ik een douche heb gehad. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wil nog een ronde koffie zetten (ontbijt heb ik al vóór de douche gehad) als de buurman tegenover me mij uitnodigt om bij hen koffie te drinken. Zij gaan rond de middag weg. Het weer is erg aangenaam en het is geen goed idee om een extra t-shirt aan te trekken, want natuurlijk gaan ze me het hemd van het lijf vragen? Het valt mee! Het is juist erg gezellig. Ze komen uit Oudleusen, nabij Dalfsen. Opeens kijkt hij op de klok. ,,We moeten opschieten, het is al half twaalf". Ik stel hen gerust. ,,Klaas (de campingbaas) is niet zo moeilijk". Toch gaan ze de boel inpakken en ik bied mijn hulp aan vanuit de tuinstoel. Het zal niet nodig zijn. Buurman heeft overal op de camping 'vrienden' gemaakt en als de caravan achter de auto is gekoppeld, is de man nog niet van het terrein. Het is best vermakelijk. Leuke buren is fijn in het dagelijkse leven, maar op een camping geeft het ook kleur aan de vakantie. Terwijl zij het terrein verlaten, zit ik in de tuinstoel in de brandende zon. Flesje drinken naast me, puzzelboekje op schoot en zelfs even een muziekje op de hoofdtelefoon. Al snel komt een volgende auto met caravan het terrein opgereden. Ik zou verwachten dat ze gaan staan op de plek waar 'Oudleusen' heeft gestaan, maar ze gaan verder in de hoek. Daar staat de picknickbank die ik de afgelopen dagen veel heb benut. Ik loop er naartoe en samen met de 'nieuwe buurman' zetten we de tafel vlak naast mijn tent. Ze zijn een stuk jonger, ik schat ze van rond mijn leeftijd. Het opzetten van de voortent behoeft handigheid die ze nog niet helemaal bezitten en even voel ik me bezwaard als 'pottenkijker'. Het is rond half vier en ik móest nog even in actie komen.

De bossen van Gees, dat lijkt me wel iets. Vorig jaar ben ik niet aan boswandelingen toegekomen vanwege de ligfiets. Die parkeer ik niet zo gemakkalijk aan de openbare weg. Niet dat ik bang ben dat het gestolen zal worden, ik heb meer de angst dat er spul gesloopt gaat worden. De achteruitkijkspiegel is geen overbodige luxe op een ligfiets en het ding is zeer eenvoudig te vernielen. Nu ik een 'gewone' fiets tot mijn beschikking heb, zou ik best een rondje door het bos kunnen maken. Ik fiets via Oosterhesselen naar Gees en zit tussen beide plaatsen even op een bankje. Vandaag 'moet' niks. Ik kom op de plek met de wandelroutes, maar ik hoop eigenlijk op een 'paaltjesroute' van een paar kilometer over wandelpaden. Gees biedt vooral paden in natuurgebied en bij de entree wordt als gewaarschuwd dat het drassig kan zijn. Ik ben een halve kilometer in het bos als het begint en dan zou ik nóg vier kilometer moeten. Nee, hier heb ik geen zin in. Ik loop terug naar de fiets en ga maar 'wat fietsen'. Dat brengt me gedeeltelijk op de Arnica-route zoals ik die in april heb gefietst. Ik heb deze vakantie nog geen ijs gehad en daar heb ik nu wel zin in. Ik fiets via Meppen en Zweeloo naar Aalden en geniet daar van de grootste softijs van het huis. Mét nootjes, omdat het vakantie is! Dan fiets ik weer op mijn gemak en via een ombocht terug naar Sleen. Na een maaltijd bij de tent heb ik nog wel energie voor een wandeling van een uur over de ruilverkavelingswegen. Ik vier de zaterdagavond verder met een flesje ijsthee en een zakje chips. Het plan voor morgen ligt al klaar, dan ga ik ein-de-lijk eens de route fietsen welke twintig jaar geleden door Skik is bezongen in 'Op Fietse'. Ik kom een jaar geleden bij thuiskomst erachter dat de route is opgenomen in het boekje van de Veenlanden. In het volgende verhaal ga ik aan de hand van de songtekst van 'Op Fietse' de route nogmaals fietsen.

De paden in met Cuby

Vakantiedag 7. Nee hoor, ik heb geen eindeloze vakantie, maar ik ga op dit moment de zevende vakantiedag opnieuw 'beleven'. Ik heb zojuist mijn enkels met boeien aan de bureaustoel vast geklonken en de lopende band aan gezet. Ofwel: Het is een blogfabriek vandaag! Morgen wil ik alleen de 'Eindstreep' over hebben en dus ga ik flink aan de bak vandaag. Ik ben niet heel erg vroeg gaan slapen, maar desondanks zit de vakantie er nog goed in. Ik word in eerste instantie om half acht wakker, maar ben om elf uur het bed helemaal zat. Dat is wel eens anders, maar erg typerend voor de tijd rondom de vakantie. Ik ga vandaag eerst terug naar de zevende vakantiedag. Twee jaar geleden ben ik al eens bij het Cuby + Blizzards-museum geweest en dit smeekt om een herhaling. Nu ik gedurende de donderdag goed ben gewend aan het fietszadel, kan ik de tocht naar Grolloo en terug aanvaarden. Overigens is de afgelopen nacht, donderdag op vrijdag, erg koud geweest. Ik word regelmatig wakker met mijn blote armen boven de slaapzak. Het is nog net geen kwestie van klappertanden maar een deken zou welkom zijn geweest. Ik drink koffie bij de tent en neem vervolgens een thermoskan water mee voor méér van dat goedje onderweg.

Ik verwacht een redelijke wind zoals gisteren, maar dat valt achteraf bezien best mee. Ik stippel mijn route echter wel uit met de wind in gedachten. Voor mijn gevoel is deze het meest zuidwestelijk, maar blijkt vooral westelijk te zijn en allerminst storend. De heenweg wind in de rug en dus over ietwat kale wegen, de terugweg door het bos om zo weinig mogelijk last te hebben van de wind. Dat gaat de heenweg via Noord-Sleen en, een oude bekende van een paar maanden geleden, Kibbelveen naar Odoorn. Ik zit afwisselend in de bossen. Het fietsen gaat zó fijn dat ik zelfs een eindje wil om fietsen. Haast ken ik niet en twee jaar geleden heeft me geleerd dat ik echt geen halve dag hoef uit te trekken voor het museum. En dus kan ik ook best nog een stukje Drouwenerzand mee pikken. Ik ben al met al om één uur in Grolloo bij het museum en zal daar drie uren vertoeven.

Het museum heeft ieder jaar een thema. Twee jaar geleden gaat het vooral over gitarist Eelco Gelling, ditmaal staat niet een persoon centraal, maar een wezenlijk onderdeel van een muzikantenbestaan en ook een bestandsdeel voor de muziek. 'So many roads' gaat over 'reizen'. Door het museum verspreid, staan reiskoffers met daarop citaten van Harry Muskee die van toepassing zijn op het reizen. In 1966 heeft hij een bloedhekel aan reizen. ,,Tegenwoordig ben ik blij dat ik op de plaats van bestemming ben en het podium op kan", laat hij ons weten in het video-interview uit dat jaar. Het is één van de films die de 'video-muur' heeft overleefd. Waar twee jaar geleden collega-muzikanten Eelco Gelling lofprijzen en de man zelf ook even aan het woord komt, daar gaat het dit jaar over de 'reizen' van Muskee. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de latere optredens in Zuid-Afrika maar ook de 'roadmovies' door Amerika welke hij een paar jaar voor zijn dood maakt voor de regionale omroep. Het woord is verder aan studiopersoneel en managers. Gitarist Erwin Java is later de chauffeur van Muskee en vertelt een paar verhalen. Ook 'nieuw' op de videomuur: De volledige promotiefilm van 'Appleknockers Flophouse'. Twee jaar geleden alleen nog maar een 'edit' van anderhalve minuut, nu het volledige nummer met beelden van de dronken boeren, bluesmuzikanten en de stripteasedanseres. In de bedstee vertellen de neef en nicht van Muskee over de eerste vakantie-ervaringen met hun oudere neef. Ook een erg curieuze film uit 1967 waarin bewoners van Grolloo (dan overigens nog Grollo) wordt gevraagd wat ze van de komst van de band naar het dorp vinden. De meningen lopen uiteen. ,,Het zet Grolloo op de wereldkaart", zegt iemand. Anno 2017 is daar weinig meer van over want Grolloo verwelkomt me een halve eeuw later in het 'bloemendorp'. Alleen de fietsenrekken bij café Hofsteenge vermelden 'welcome to the blues village of Grolloo'.

Er is nóg een doel van het bezoek en dat ben ik niet vergeten. Twee jaar geleden ontdek ik op het laatste moment dat boven een bibliotheek aan boeken is en dat daar tussen ook de Chicago-'bijbel' van Robert Pruter staat. Natuurlijk zou ik het hele boek nog eens willen lezen, maar ik heb even snel een paar dingen opgezocht en zo ook nog iets geleerd. Om vier uur sta ik weer buiten het museum. Ik heb dorst en besluit even naar Hofsteenge te gaan. Koffie om wakker te blijven of toch maar een frisje tegen de dorst? Ik kies voor het laatste en stap na een ijsthee weer op. Eerst richting Elp en dan via het vlonderpad door het Grolloërveen. Ik ben op het laatst in het bos en wil nog een bocht maken als ik opeens Sleen op de paddestoel zie staan. Toch heb ik ergens zin in en moet hiervoor via Aalden fietsen. Dat is een extra bocht maar zonder het gewenste resultaat. Nadat ze al zijn verdwenen bij de Albert Heijn, lijkt dit hetzelfde geval bij de Coop: Twee jaar geleden heb ik hier heerlijke 'jacked potatoes' gekocht: Gestoomde aardappelen voor in de magnetron. Met een lapje vlees en wat groenten is dit een volledige maaltijd in een relatief kort tijdsbestek. Geen aardappelen, het brood is op en ik kan geen lekkere koeken vinden. Ik loop de winkel uit en fiets verder naar Sleen om bij de Albert Heijn wel de boodschappen te doen. Bij gebrek aan aardappel wordt het gevulde pasta en dat is iets dat ik vaker zal krijgen in de vakantie (en dan vooral vanwege de korte kookduur).

Ik zou ontzettend graag willen douchen, maar ben een beetje 'huiverig' na gisteravond toen het opeens zo is afgekoeld. Achteraf gezien had ik het met gemak kunnen doen. Het is een prachtige avond! Ik zit nog een hele tijd buiten en kruip pas rond een uur of elf in de slaapzak.

Singles round-up: augustus 3

Bij nader inzien weet ik ook niet of ik vanavond wel tot vier berichten ga komen. Tijdens de vakantie is het normaal gesproken al bedtijd voor mij en ik voel mijn ogen al zwaarder worden. Morgen zal het slecht weer worden en dan kan ik immers ook mooi de schade in halen? Nu dan eerst de derde en laatste 'Singles round-up' van deze maand. Zeven singles die ik donderdagmiddag heb uitgezocht bij Mijn Kraam in Emmen. De spelregels zijn hetzelfde als bij De Tafel. Tóch is Mijn Kraam meer nieuw spul en zijn er nogal wat professionele handelaren. Qua singles valt het aanbod twee jaar geleden verschrikkelijk tegen. Op dit moment staan er enkele duizenden van deze schijfjes. Twee verkopers zijn zendpiraten en een snelle graai levert veel Hollands- en Duitstalig repertoire op. Dan is er voor mij één verkoper met leuk spul. De singles missen allemaal het 'hartje' waardoor het lijkt dat het een jukebox-eigenaar is geweest. Hoe dan ook: Bij deze man zoek ik zeven singles uit voor een euro per stuk. Sommige zijn duurder, maar ik hou het bewust bij de aanbiedingen van een euro. Dat levert de volgende platen op die ik weer 'live' ga beluisteren.

* Barry Biggs- Side Show (NL, Pink Elephant, 1977)
Radio-collega Lee heeft nog altijd een Engelse persing voor me liggen, maar ik kan niet langer meer wachten. Die Engelse is immers altijd welkom! Hier heb ik de Nederlandse persing met fotohoes. Hij ligt tweemaal bij deze verkoper en in het tweede geval moet die twee euro kosten. Waarom? Ik denk dat hij deze van een euro 'vergeten' is. Zoals 'Teardrops' van Womack & Womack een beetje de 'soundtrack' van de vakantie van 2015 is geworden, is dit het geval met Barry Biggs en de afgelopen vakantie. Ik weet niet of de single origineel is geleverd met dit accessoire, maar mijn exemplaar heeft een hele aardige 'adaptor' in het middengat. Een paar gebruikerssporen die de plaat alleen maar meer charme geven, maar verder in een uitstekende staat. Kanshebber voor de 'Eindstreep' van donderdag!

* Liz Damon's Orient Express- You're Falling In Love (US, White Whale, 1970)
Die heb ik al en zit sinds een paar jaar in de reserve-Blauwe Bak. Het probleem wil echter dat deze tegen het einde blijft hangen. De 'nieuwe' ziet eruit alsof het praktisch nieuw is, dus hopelijk heb ik een 'upgrade'. Als dat het geval is, moest ik dit plaatje wellicht toch nog eens tot Week Spot bombarderen? Bingo! Geen vuiltje aan de lucht. Overigens is het officieel de b-kant van '1900 Yesterday', maar die kant is absoluut niet interessant. En, ja, je komt de plaat zeer geregeld tegen op rommelmarkten en bij kringloopwinkels, maar ik 'vergat' steeds om een 'upgrade' te kopen.

* Lucifer's Friend- Ride The Sky (Duitsland, Philips, 1971)
Ik sta altijd wat sceptisch tegenover vroege hardrock uit Duitsland, maar waarom nou eigenlijk? Dit 'Ride The Sky' heeft een geluidseffect dat doet denken aan Robert Plant's zang in 'Immigrant Song' van Led Zeppelin, maar voor de rest 'rockt' dit als geen ander. Het zou ook zomaar 'mainstream' hardrock uit de midden jaren zeventig kunnen zijn met deze zompige 'groove'. Nee, ik val andermaal in de verbazing. Een erg leuk plaatje en misschien ook wel een kanshebber voor de 'Eindstreep'!

* Giorgio- Moody Trudy (NL, Pink Elephant, 1970)
Ik doe de singles wederom in alfabetische volgorde van de artiesten. Waarom komt Giorgio dan ná Lucifer's Friend? Giorgio is niemand minder dan Giorgio Moroder, de latere producent van Donna Summer. Ik heb ook Giorgio's versie van 'Son Of My Father' en deze staat ook onder de 'M' van Moroder. 'Moody Trudy' is van die 'sunshine pop' dat erg populair is in Duitsland met een speels tinkelende elektronische piano. De b-kant heet 'Stop' en dat heb ik in een Italiaanse versie van ene Armando Savini. Giorgio maakt er een spannend psychedelisch geheel van met zelfs wat moderne elektronica voor die tijd. Alleen al om die synthesizers een geweldige 'novelty' hoewel 'Stop' zelf een beetje een flauw nummer is. Ook jammer van de tik aan het einde. Toch een eigenaardig leuk plaatje!

* Gary Puckett And The Union Gap- This Girl Is A Woman Now (US, Columbia, 1969)
De titel klinkt als een perfecte opvolger van 'Young Girl' en 'Lady Willpower', maar klinkt tot mijn verrassing behoorlijk anders dan de twee grote hits van Union Gap. Jerry Fuller heeft niet langer de productionele leiding en arrangeur Ernie Freeman en nieuwe producent Dick Glasser weten niet het recept voor een magisch refrein en zo is een ietwat vervelende aangelegenheid. De verwachtingen zijn al niet erg hoog als ik hem uit de bakken haal, het is vooral door 'logica' van de Union Gap-titels dat deze voor een euro mee mag. De plaat blijkt goed te zijn genoten door de vroegere eigenaar(s), want het styreen knettert een beetje.

* The Troggs- Hip Hip Hooray (Duitsland, Hansa, 1968)
Alleen Barry Biggs heeft het fotohoesje intact, de rest wordt geleverd met neutrale hoesjes. The Troggs heeft dus niet de fotohoes van de hierboven afgebeelde Nederlandse Page One en evenmin het fraaie Duitse fotohoesje. Hoewel de vroege singles in Nederland op Fontana verschijnen en ook Page One via Phonogram op de markt worden gebracht, zijn de singles van The Troggs in Duitsland allemaal uitgebracht op Hansa. In Nederland leren we dat label pas kennen middels Boney M. In Nederland heeft de groep alleen in 1966 en 1967 hit-successen, maar in Duitsland loopt het nog een tijdje door. Ook dit 'Hip Hip Hooray' uit oktober 1968 wordt een grote hit bij de oosterburen. 'Hip Hip Hooray' is een compositie van de heren Carter en Stephens en doet evenmin goeds voor het duo als voor The Troggs. Het is een suf stampertje zonder de rauwe energie van eerdere Troggs-opnames. Laten we het dan maar eens omdraaien. Dat bevat een nummer van de hand van Chris Britton: 'Say Darlin'. Ja, dat is meer het bekende Troggs-geluid en voor mij de meest interessante kant. In zo'n nummer kun je tevens horen waarom R.E.M. de groep aanwijst als voorname inspiratiebron.

* Timi Yuro- Hurt (NL, Liberty, 1962)
Nu zeg ik tegenwoordig geen 'nee' meer tegen een Timi Yuro-single, maar op de terugweg begin ik te twijfelen. Heb ik 'Hurt' niet op de Nederlandse London? Ja, dat blijkt wel zo te zijn, maar nogmaals... een Timi Yuro-single kan ik moelijk laten liggen. Deze Liberty is dus een jaar na de London-versie uitgebracht. Op de b-kant staat 'Smile' en dat is al net zo genieten als de a-kant. De vakantie heeft een muzikale noot gekregen dankzij deze singles en in dat opzicht ben ik een gelukkig mens!

Klenck-klare onzin

En dus tóch gegaan! In Havelte overvalt me ineens het vakantiegevoel en het moet vandaag gebeuren. Thuis drink ik koffie en stap dan op de bus. Naar Meppel. Het idee is om de heenreis met de trein naar Assen te gaan omdat dit 'sneller' gaat. Helaas. De tijd dat brugwachters rekening hielden met de bussen, ligt al ver achter ons. Door een klein oponthoud voor twee bruggen arriveren we vijf minuten té laat op het station in Meppel. Ik heb net mijn kaartje uitgeprint als ik zie dat de trein naar Assen voor mijn neus vertrekt. Als ik nu geen kaartje had gehad? Dan zou ik op de bus terug zijn gegaan en dan wel door naar Assen, maar ja... om nou dat tientje weg te gooien? Dus pak ik een trein later en moet bijna een uur wachten op het station van Assen. Rond half zeven ben ik op de camping en het is dit jaar écht een warm bad. 'Buren' die spontaan vragen en een gesprekje beginnen, dat heb ik tot voordien nauwelijks gehad op Pieterom. De tent staat in een vloek en een zucht en daarna kan ik aanschuiven voor het avondmaal. Dat is een bak nasi van de Albert Heijn welke maar tien minuten in de magnetron hoeft. Lekker? Nee, het is pure maagvulling en morgen gaan we weer ouderwets koken!

Dag 6 van de vakantie. Ik neem mijn tijdelijke fiets in ontvangst. Een Puch van wel een paar jaar oud, maar desondanks in een fraaie staat en met verend zadel en geveerde voorvork. Het zadel is goed bedoeld. Zo'n anatomisch gevormd gelzadel dat je eigenlijk eerst moet 'in fietsen' zoals je laarzen eerst moet 'in lopen'. Vooral deze eerste dag zal het me de nodige pijn geven, maar ik zal er even aan moeten wennen. Ik ben natuurlijk erg verwend geraakt door de ligfiets. De eerste dag moest maar een route in de buurt worden, zodat ik desnoods kan afsnijden naar de camping. Ik heb de folder van de Klencke-route en ik zie dat die langs fietsknooppunten gaat. Ik besluit het even buiten Sleen op te pakken. Het is pas in Aalden dat ik merk dat de Klencke-route van bordjes is voorzien en dat ik op dit moment de route in tegengestelde richting fiets. Ach, het komt misschien wel goed uit. De westenwind is nog best aanwezig en op deze manier heb ik daar het minste last van. Vanaf Sleen gaat het langs de toegangspoort van De Klencke en via Benneveld naar Aalden. Vervolgens zuidelijk door Oosterhesselen en de eerste maal door Dalen. Dan komt Coevorden in het vizier en, ja, ik moet naar het centrale punt in deze plaats. Dat brengt me in het centrum en daar kan ik pinnen. Ook neem ik even plaats op een terras voor koffie met appelgebak, maar zit niet veel later weer op het zadel. Nu over Stieltjeskanaal en langs De Huttenheugte naar Dalen. Dan door Holsloot en daar is het de bedoeling van de route dat ik naar Sleen fiets. Ik merk dat ik eigenlijk nog even moeten fietsen om definitief te wennen aan het zadel en iets knaagt in me. Ik wil deze vakantie mét singles kunnen afsluiten, dus...? Zo fiets ik naar Emmen en ga rechtstreeks naar Mijn Kraam, de winkel waar ik twee jaar geleden ook een paar heb gekocht. Dat brengt me bij het volgende verhaal: Een 'Singles round-up'. Daarna vervolg ik de serie met een verhaaltje bij iedere dag. Vandaag vier berichten en morgen drie vakantie-berichten en de 'Classic Week Spot'.

Gaan?

Vakantiedag 5. Hoe relaxed kan iemand zijn? Gisteravond besluit ik om donderdag weg te gaan. Ik word om tien uur wakker en drink een bakje koffie buiten. Als ik nou eerst eens de hardware ging inpakken? Dat is vrij snel gebeurd en tot mijn grote vreugde blijk ik nog wegwerp-bordjes over te hebben van vorig jaar. Dat scheelt boodschapjes! Vervolgens zoek ik me lam naar de slaapzak als me opeens iets begint te dagen. Juist! Die zit in het bodemvak van de tas waar de tent in zit. Compleet met slaapmat en hopelijk ook met het kussentje, maar daar zou ik zonder kunnen. Kleding ingepakt en dan? Ik moet eigenlijk even naar Havelte om geld op mijn ov-kaart te zetten. En dan? Geen idee. Of de boel ingepakt houden en morgen vertrekken of wellicht toch vandaag? Ik weet het niet, maar ik vrees het laatste. Hierbij neem ik dus afscheid van jullie. Ik ben dinsdag weer terug met foto's, vakantieverhaal en Week Spot!

Classic Week Spot: Betty Wright

Dag vier van de vakantie is echt weer vakantie. Een fietstocht naar Meppel wordt aldoor uitgesteld en ik zal straks nog even naar Havelte moeten. Op ene of andere manier voelt het alsof alles onder controle is en dat de deadline nog ver weg is. Ik heb dus alle tijd want het pakken van de tas doe ik altijd op het laatste moment. Dan gaat er immers ook zo weinig mogelijk 'troep' mee. Ik zou morgen rond deze tijd in Sleen moeten arriveren en het gebeurt wel vaker dat ik 24 uur van tevoren nog steeds niet in actie ben gekomen. Hoewel zaterdag geen 'Do The 45' heeft, zet ik de serie voort en hebben we deze week de laatste 'Classic Week Spot'. Vanaf volgende week is het weer 'gewoon' 2017. De 'Classic Week Spot' van deze week is zo'n plaat die ik door middel van de 'vakantiemixen' van vorig jaar heb leren waarderen. Dit moet dan ook de Week Spot zijn, ook al denk ik dat het een gemakkelijke weg is. Is 'Clean Up Woman' in 2012 geen Week Spot geweest? Heb ik 'Shoorah! Shoorah!' niet eens als 'Classic Week Spot' gehad? Nee, niets van dat alles. We komen haar naam geregeld tegen in de Week Spot, maar zelf heeft ze de titel nog niet bereikt. Bij deze: 'It's Bad For Me To See You' van Betty Wright (1974) is de Week Spot in deze vakantieweek.

'Classic' geldt alleen wanneer ik een plaat méér dan een jaar ervoor heb gekocht en dat klopt bij Betty Wright. De single komt uit de tweede hoeveelheid die ik van Mark koop en heb ik afgerekend op 22 februari van het vorige jaar. In de 'Singles round-up' laat ik me gematigd positief uit over de plaat. Ik herinner me dat ik de plaat heb gereserveerd met de reactie 'dat Betty altijd een potje kan breken bij mij'. Ik ken Wright dan voornamelijk van haar uptempo-hits, maar 'iets' grijpt me in deze ballade. Ik ben inmiddels zo ver dat ik durf te beweren dat ballades het sterkste punt vormen voor Wright, maar die mening ben ik in februari nog niet toe gedaan. 'Ik denk dat ik deze niet grijs ga draaien', schrijf ik in de betreffende 'Round-up'. Nee, van grijs draaien is geen sprake, maar toch heeft het menig ontbijt en 'Do The 45' opgefleurd en is het vooral sinds de 'vakantiemix' van afgelopen jaar dat ik van het nummer ben gaan houden. Betty heeft een zeer uitgebreid register dat in de vlotte hits niet altijd tot wasdom komt. In 'It's Bad For Me To See You' hoor je een gebroken hart. Het begint licht-optimistisch als ze vertelt dat ze haar leven op orde heeft. Dan loopt ze over straat en ziet ze hem. Dan begint het verdriet van voren af aan. Ze hoort de telefoon rinkelen en smeekt dat het hem is. Ze klinkt intens verdrietig en we zullen nooit weten wie aan de andere kant van de lijn is. Een kippevel-nummer van de bovenste plank!

Betty is een soort wonderkind. Ze komt op 21 december 1953 ter wereld in Miami en zingt op driejarige leeftijd al de lead op enkele nummers van The Echoes Of Joy, de gospelgroep van Betty's broers en zussen. Haar officiële naam is overigens Bessie Regina Norris. De meisjesnaam van moeder Rosa is Wright en vanaf 1965 gaat Bessie zich Betty Wright noemen. Ze treedt tot dat jaar op met The Echoes Of Joy en maakt platen met de familiegroep. Als Betty Wright verlaat ze de gospel en schuift door naar de 'duivelse' rhythm & blues. Ondanks haar piepjonge leeftijd is ze alras een geziene gast in de clubs van Miami en ook laat ze weten een neus voor talent te hebben. Zo ontdekt ze in 1967 George en Gwen McCrae en helpt hen aan een contract bij Alston. Zelf heeft Wright aanvankelijk een paar lokale hits, maar breekt in 1968 door met 'Girls Can't Do What Guys Do'. Ze zit als zestienjarige nog altijd in de schoolbanken als ze 'Pure Love' opneemt, een numemr dat later veel gesampled zal worden.

In 1971 breekt ze wereldwijd door met 'Clean Up Woman' en een jaar later is haar eigen 'Baby Sitter' een hit. Ondanks een zeer actieve 'scene' is Miami ten opzichte van Detroit, Chicago en Memphis een 'underdog' gebleven in de populaire zwarte muziek. Rond 1974 komt dit in een stroomversnelling en dat is mede dankzij Betty Wright. Haar 'Where Is The Love' en 'Shoorah! Shoorah!' zijn klappers van hits in 1974 en 1975. Beide nummers staan op haar elpee 'Danger! High Voltage!' dat eind 1974 in de schappen ligt. Het bevat ook Wright's toekomstige grote hit. In eerste instantie nog een kalm gezongen liedje dat in Europa als b-kant van 'Shoorah! Shoorah!' verschijnt: 'Tonight Is The Night'. In 1978 verschijnt de live-versie met een lang gesproken intro en stukjes uit 'Pure Love'. Het wordt niet alleen een monsterhit, het zal ook nog jaren blijven klinken als sample. Color Me Badd gebruikt het zonder toestemming voor 'I Wanna Sex You Up' en de producenten worden door Wright voor de rechter gedaagd. Sindsdien krijgt ze een derde van de royalties. 'Knockin' Boots' van Candyman gebruikt het numemr eveneens. Lil Wayne gebruikt haar stem in 2008 voor een single, maar dat zal vervolgens niet op het album komen dankzij de inspanning van Wright's advocaten.

'It's Bad For Me To See You' verschijnt intussen een beetje anoniem als single. Het bereikt slechts een 66e plek op de Billboard en het staat niet op de albums uit die tijd. In 1978 ontdekt Wright Peter Brown (Nederlandse hit met 'Love In Our Hearts') en doet in 1982 mee op Richard 'Dimples' Fields' 'She's Got Papers On Me'. In 1981 zakt het TK-imperium als een pudding in elkaar en dan tekent Wright bij Epic. In de midden jaren tachtig zet ze haar eigen label op. Buiten dat ze tot op de dag van heden op de bühne staat, is Wright eveneens op de achtergrond betrokken. Zo arrangeert ze het koor voor 'Coming Out Of The Dark' van Gloria Estefan en speelt ze verder ook een grote rol in de loopbaan van deze zangeres. In 2008 produceert Wright met haar team twee nummers voor het Tom Jones-album '24 Hours' en is ze in 2006 betrokken bij de televisieshow 'Making The Band' als zangcoach voor de band Danity Kane. Een bezige bij dat voorlopig nog niet is uitgezoemd.

Enkeltje eerste hulp

Volgens de baas de eerste vakantiedag maar omdat ik zaterdag ook vrij ben geweest, reken ik het inmiddels tot de derde vakantiedag. Het 'mixen' is niets meer geworden afgelopen nacht. In plaats daarvan heb ik overdag twee opgenomen en doe straks de vierde en laatste. Morgen moet ik nog een paar boodschapjes doen en dan de tas inpakken. Ik wil proberen om woensdag te vertrekken, maar hou een slag om de arm. Twee jaar geleden ging het ook niet helemaal naar wens als ik me goed herinner? Hoe dan ook: Donderdag gaat wellicht de mooiste dag van de week worden en ik zou die dag graag op de fiets willen doorbrengen in de omgeving van Emmen. Ik lig één bericht achterop schema en dat ga ik gebruiken voor het 'afscheid'. Morgen een verrassende 'Classic Week Spot'. Ik heb de plaat al weken in het vizier voor de Week Spot voor deze week en meen dat de artieste al eens de Week Spot heeft gehad. Nee! Ze komt vaak voor in berichten met betrekking tot de Week Spot en ik heb al eens in 2012 een bericht over haar gepubliceerd. Morgen dus het 'volledige' verhaal. Nu eerst een 'vakantieverhaal'. Volgende week dinsdag is het een kwart eeuw geleden dat ik voor het eerst over mijn enkel ben gegaan. Een blessure die me nog lang achtervolgt en dus een bericht heeft verdiend. Het begint allemaal op zaterdag 29 augustus 1992.

Het oog wil ook wat? Als muziekrecensent zie ik bij concerten graag wat actie op het podium. Kwalitatief begaafde muzikanten die stokstijf op een podium staan, voelen zich vaak niet begrepen door de criticus van het lokale sufferdje. Een beetje aankleding, een beetje humor, zelfspot en gewoon een knotsgekke show: Dat geeft gegarandeerd een positieve recensie in het Sneeker Nieuwsblad. Zelfs tientallen jaren later weet ik een aantal opzienbarende shows nog steeds te herinneren terwijl de 'serieuze' bands niet meer dan een 'naam' zijn gebleken. An Emotional Fish? Ja, die heb ik 'live' gezien en dat was, geloof ik, best goed. Dat werk... Een opvallende naam in het Friese muzieklandschap van 1992 is de band Wiegels Wjukkelmasine. 'Wjukkelmasine' is een zelden gebruikte vertaling voor een helicopter. Wiegel is ten tijde van de oprichting van de band de Commissaris van de Koningin in Friesland. De naam is een variatie op Jefferson Airplane. Hans Wiegel ziet de humor er wel van in en is zo te horen in het outro van de eerste cd van de groep. Ik tref hen voor de eerste maal tijdens hun 'Wettertoer', een tournee van een week langs enkele watersportplaatsen. De groep vervoert zichzelf middels een boot. Ik zie de band optreden in Woudsend en Sneek en ben 'fan voor het leven'. Net als met de Friese band Reboelje volg ik de Wjukkels op de voet en ben present bij ieder optreden in de regio van het Sneeker Nieuwsblad. Voor de Wjukkels variëren de optredens: Ze zijn te bezichtigen op 'serieuze' popfestivals, maar luisteren ook menig dorpsfeest op. Scharnegoutum is één van de dorpen dat Wiegels Wjukkelmasine op het programma heeft staan voor haar dorpsfeesten.

Ik tref volk uit het dorp die ik ken van 'woeste' concerten in Het Bolwerk. Omdat de bevolking van Scharnegoutum geen gebruik lijkt te maken van de dansgelegenheid besluiten wij maar intrek te nemen. De Wjukkelmasine is vooral een feestband en wij gedragen ons alsof er een hardcore-band op het podium staat. Compleet met 'stagedive' (mijn eerste en laatste ervaring in het zélf uitoefenen van dit fenomeen), 'pogoën' en bier-smijten. Het is in een sportzaal en dus met een vloer die alras erg glibberig wordt door het verspilde bier. Later op de avond komen de dorpelingen in actie. Voorzichtig wordt er iets geschuifeld want ook zij weten dat de vloer zo glad als een ijsbaan is. Wij blijven echter vooraan bij het podium. Op een zeker ogenblik maak ik een rare sprong en voel mijn voet weg glijden. Op de zijkant nog wel en dat doet pijn. Onnodig om te zeggen dat ik plat op mijn kont ga. Het doet pijn aan mijn voet, maar ik klauter op. Tegelijk krijg ik een duw vanuit de 'schuifelaars'. Ik kijk om naar de dader en zie deze blonde dame die 'not amused' lijkt. Het maakt dat ik met een plof op mijn pijnlijke voet terecht kom. Pijn is voor de volgende dag en dus spring ik met een verbeten gezicht verder totdat het concert is afgelopen. Dan moet ik nog tien kilometer op de fiets en hoewel het zwaar trappen is, doe ik dat ook gewoon. Ik ga slapen en word de volgende dag met een schok wakker. Mijn voet is niet een klein beetje opgezet...

Meteen naar de eerste hulp van het Sneker ziekenhuis. De assistente van de dokter komt nogal stoïcijns over. ,,Hoe is het gebeurd?", vraagt de dokter. ,,Ik was in Scharnegoutum bij een band en toen...". ,,Ah", zegt de dokter. ,,Dan heb je mijn assistente misschien ook wel gezien". Ja hoor! Zij heeft me de duw gegeven. Een ingescheurde enkelband is het gevolg. Niet dat ik háár de schuld geef hier van! Het is ook een zekere zin van onwetendheid. Geblesseerde enkel? Meteen met de voet in het water! En zeker niet door gaan met hossen en nog eens tien kilometer naar huis fietsen. Nee, ik heb dit helemaal aan mezelf te danken! Het enkel maakt dat mijn vakantie met twee weken wordt uitgebreid. Twee weken stil zitten. Mijn familie weet niet van mijn beginnende rookverslaving af en dus is het extra doorbijten in deze weken. Van de fysio moet ik het zeker nog een paar maanden 'rustig aan' doen tijdens 'rock-uitvoeringen', maar ik sta in oktober alweer te dansen op de muziek van Reboelje.

In de zomer van 1993 ben ik op de dorpsfeesten in Heeg waar, volgens mij, Rowwen Hèze speelt. Ook hier wordt weer gesprongen dat het een lieve lust is en opnieuw is de vloer glad, hoewel mijn herinnering zegt dat ik bij een vloerdeel ben afgegleden voor de bar. Nu weet ik wat ik moet doen! Ik strompel naar de sloot, trek mijn schoenen en sokken uit en ga met de voet in het water. ,,Je moet naar de dokter", zegt iemand. Zo breng ik midden in de nacht een bezoekje aan de huisarts die me prijst voor mijn adequate optreden. Snel naar huis en maar weer in een teil water. Dat loopt met een sisser af. In de eerste weken van 1995 stap ik verkeerd op een trottoirband. Gelukkig ben ik dicht bij huis en ga meteen weer met de voet in een teil water. 's Avonds ga ik even naar de dorpskroeg en vertel de kroegbaas wat er is gebeurd. ,,Daar krijg je vanavond flink pijn van", zegt hij. ,,Ik weet wel een medicijn, maar dan moet je binnen vijf minuten weg zijn". Hij schenkt me een Unterberg in, maar een kwartier later sta ik nog steeds in het café. Waarom ik zo vroeg weg moet? Op de fiets terug ga ik dat merken. Ik ben halverwege als mijn ogen bijna dicht vallen. Ik mis zelfs de afslag naar huis en fiets dwars door een tuinhek. De gedupeerden hebben later een anonieme envelop met inhoud gevonden, want zo ben ik dan ook wel weer. Niks geen last gehad van het enkel buiten een kater van de combinatie bier en Unterberg.

Verdere 'ongelukjes' uit de jaren negentig kan ik me niet herinneren, maar het zal steeds zijn opgelost met een teiltje water en een verstoorde nachtrust. Dan is het januari 2003. Ik heb sinds drie dagen de sleutels van mijn huisje aan de Rembrandtstraat in Steenwijk. Ik begin maandagmorgen ambitieus met behang scheuren. Mijn ouders brengen later een koffiezetapparaat en nog wat spulletjes langs. Rond het middaguur ben ik het scheuren even zat en loop de stad in. Bij de kringloopwinkel zie ik een fraaie stoel en die moet meteen mee! Het ding is zó groot dat mijn uitzicht wordt geblokkeerd en dan glij ik uit op een marmeren trottoirband. Krak, zegt het enkel. De stoel is duur betaald en bovendien zou het 'dumpen van afval' zijn als ik de stoel liet staan. Ach, het is al gebeurd. Ik hink met de stoel naar huis en ga plezier krijgen van het meubelstuk. Ik mag er drie weken in wonen! Een half jaar later is het opnieuw bingo. Buiten de supermarkt is de kermis aan de gang en ik wil het evenement mijden door achter de attracties langs te lopen. Ik stap per ongeluk op een 'tunneltje' dat over de kabels is heen gelegd. Dat wankelt en ik plof wéér met de voet naar beneden. Ditmaal is het een week in de stoel. Zullen we het afkloppen?

Op zichzelf is afkloppen overbodig. Ik drink al acht jaar niet meer en maak evenmin ongecontroleerde sprongen tijdens concerten. Ik let extra goed op bij het stappen van trottoirbanden. Nadat ik in 2009 nog twee keer in een jaar bij de eerste hulp ben geweest, heb ik me voorgenomen om dit de rest van mijn leven niet meer te doen. Deze belofte houdt dus eveneens acht jaar stand!

'Mixed feeling'

Dag twee van de vakantie. Wederom een 'rustdag'. Het weer is me té bar om op de fiets te stappen of iets anders buitenshuis te doen. Ik maak vanmiddag een begin met de mixen van 2017 en heb de eerste opgenomen. Nu wil ik graag de tweede en misschien de derde opnemen en neem dus niet de tijd om een fatsoenlijk bericht te schrijven. Vanwaar deze haast? Welnu, als ik naar de weersverwachtingen kijk, is het me duidelijk dat ik vóór vrijdag moet vertrekken om nog iets van de warmte mee te krijgen tijdens mijn vakantie. Het wordt 'last minute', maar ik denk dat ik woensdag al vertrek zodat ik donderdag en vrijdag twee mooie fietsdagen in de achterzak heb. Ik heb tachtig singles geselecteerd voor de mixen, de eerste twintig zijn nu samengevat en hoewel het steeds later wordt, heb ik nog steeds het gevoel dat ik wil mixen. De foto dateert van de eerste dag na de verhuizing. Zo ziet het er inmiddels niet meer uit. De eetkamerstoel staat weer bij de tafel en is vervangen door een bureaustoel. Dan heb ik het nog niet over de diverse 'rommeltjes' en het feit dat de kleden niet bepaald meer schoon zijn. Een studio waarin veel wordt gewerkt, zullen we maar zeggen?

Eretitel: 'Alive'

De eerste vakantiedag is voorbij. Ik word deze morgen wakker met een idee, maar dat gaat uit als een nachtkaars. Ruinerwold heeft haar jaarlijkse oldtimer-treffen en het lijkt me een goed idee om daar naartoe te gaan. Als ik buiten aan de koffie zit, beslis ik anders. Het is een drukke week geweest en om ook komende week nog wat leuke en nuttige dingen te doen, moet ik vandaag even rustig aan doen. Zo maak ik een wandelingetje naar Havelte en terug, heb ik een scheer- en wasbeurt en besluit ik nog iets voor de komende vakantie. De ligfiets blijft thuis! De camping heeft namelijk een paar fietsen in de verhuur en ik heb al een herenfiets gereserveerd voor de dagen dat ik daar ben. Waarom? Ik maak dubbele reizen met de ligfiets. Dat kost niet alleen geld, maar ook twee kostbare dagen. In plaats daarvan stap ik donderdag of vrijdag met de tent en toebehoren op de bus naar Assen en Sleen. Het gaat méér een 'rustvakantie' worden hoewel ik niet uitsluit dat er stevig gefietst gaat worden. Vanavond doe ik alleen de 'Eretitel', wellicht morgen of maandag een dubbel bericht. Vandaag is de 'Alive' de titel waar het hem om draait.

3. Pearl Jam (1992)
In de eerste maanden van 1992 is het met Nirvana en Pearl Jam als in de jaren zestig met The Beatles en The Rolling Stones. Ik ben vóór Nirvana en er is maar eentje in mijn omgeving die liever Pearl Jam heeft. Toch is dit meer een Oasis en Blur-verhaal. Van de strijd is het meest scherpe alras verdwenen en opeens vallen beide groepen in een genre. Als liefhebber van dat genre hoef je ineens niet meer te kiezen. Het duurt voor mij tot 1995 eer ik Pearl Jam meer begin te waarderen. Dan koop ik ook de cd 'Ten' en draai deze tot 1998 zó vaak dat het op het laatst niet meer wil. 'Alive' heb ik dus ook ontelbare keren gehoord en dat zien we vandaag terug in de 'Eretitel'. Meer dan een derde plek kan het nummer niet meer krijgen. Ik ben trouwens ook nooit verder gekomen dan 'Ten', hoewel ik het wel heb geprobeerd. Pearl Jam 'pakt' me niet.

2. Sia (2015)
Een nummer dat ik even leek te zijn vergeten. Een radio-collega draait het nummer en ik moet even flink nadenken. Vreemd, want ik heb het in 2015 verschillende keren zélf gedraaid. Ze zijn met een lantaarntje te zoeken, maar ze bestaan wel: Hedendaagse platen waaruit een positieve energie straalt. Wat mij betreft geldt dat ook voor 'Alive' van Sia. In de opbouw naar het refrein krijg ik steeds meer de neiging om op te staan, mijn handen in de lucht te gooien en me helemaal te laten gaan. En waarom ook niet? Sia mag bijna op de eerste plek totdat ik besluit om deze week toch maar een oudje bovenaan te plaatsen.

1. Bee Gees (1972)
Klopt! De gebroeders Gibb vormen een bron van inspiratie voor de 'Eretitel'. Veel van hun titels zijn immers later weer 'gebruikt' door andere artiesten voor totaal verschillende platen en dus is de lijst van Bee Gees-hits essentieel bij de 'Eretitel'. 'Alive' komt uit een lastige periode voor de groep. Het heeft de crisis met de eerste soloplaten in 1969-70 overleefd en doet in de jaren erop tevergeefse pogingen om af te komen van haar teenybopper-imago. The Bee Gees wil voor vol worden aangezien en doet dat middels een aantal elpees die minder hitparade-gericht lijken te zijn. Het levert een serie fraaie singles op waaronder 'Alive', de laatste Top 40-hit van de groep voordat het in 1975 op de disco-toer gaat. Een kippevel-plaatje dat je, gelukkig, niet iedere dag hoort. Hoewel het de minst levendige 'Alive' is, is dit voor mij de ultieme favoriet van de drie.

Komende donderdag verwacht ik geen 'Eretitel' en de week erna evenmin. Toch denk ik dat ik zeer binnenkort nog wel een volgende aflevering ga doen. We gaan het dan over mijn liefde hebben.

Raddraaien: Terry Dactyl & The Dinosaurs

Vakantieplannen? Ten eerste ga ik weer op schema komen met Soul-xotica. Ik wil, na het succes van vorig jaar, weer een paar mixen opnemen met Blauwe Bak-aanwinsten van het afgelopen jaar. Ik heb de buurvrouw weken geleden beloofd eens het gras tussen de tegels te verwijderen en ben daar door werk (of slecht weer op vrije momenten) niet aan toe gekomen. Ook alvast de eerste dingen inpakken en langzaam aan een beetje voorbereiden op de vakantie. Ik zal nog eens even naar Meppel moeten voor een paar kleine vakantie-boodschappen. Een melamine-mok bijvoorbeeld en wellicht ook even een nieuwe thermoskan. Ik hoop dat de camping naar mijn vraag heeft geluisterd en dat er inmiddels een waterkoker staat. Dan kan ik dit jaar in ieder geval het gasflesje overslaan, dat is dan alleen nog voor het maaltijdje koken. Ik heb een 'vakantieverhaal' in de planning, maar ga vanavond eerst verder met 'Raddraaien'. De 27e single uit de vijfde jaren zeventig-bak is op dit moment voor 'Sea Side Shuffle' van Terry Dactyl & The Dinosaurs. Ik ga straks Mrs. Miller en Al Wilson aan de Blauwe Bak toevoegen en dan de 'nieuwe' aanwinsten voor de algemene bakken bij voegen waardoor die andermaal van volgorde veranderen. Op dit moment staan 'War' van Edwin Starr, 'Red Light' van Billy Ocean en 'Kangaroo' van Hoagy Benson klaar om de Blauwe Bak te verlaten. Maar goed... ik ga nu 'Raddraaien' met Terry Dactyl.

Waar en wanneer? Ik heb de single 'dubbel' en de 27e single is de eerste die ik koop: De Engelse UK-persing. Deze komt in de eerste weken van 1993 bij me wonen. De wereldbaan bij de zuivelfabriek ligt reeds achter me. Ik bezoek bijna dagelijks de verschillende uitzendbureaus en ga van adresje naar adresje. Veelal omdat het werk op afroep is en de opdrachtgever na één dag vaak geen personeel meer nodig heeft. Het werk droogt op in 1993. Over een paar maanden zal ik er niet meer in slagen om aan de bak te komen. In de jaren 1992 en 1993 is Golden Years mijn hangplek, de jukebox-winkel in de Nauwe Noorderhorne in Sneek die ik binnenkort ook nog eens in de schijnwerpers wil hebben. Eigenaar Klaas heeft deze singles uit een jukebox gehaald en ze hebben geen hoesje. Ze mogen dus extra goedkoop weg. Daar zit ook deze 'Sea Side Shuffle' bij. In de nieuwe eeuw koop ik ook nog de Nederlandse Decca in het fotohoesje. Bij de zoektocht naar een geschikte illustratie kom ik op 45cat deze leuke poster tegen. Weer eens iets anders dan een single.

,,You are now listening to Wolfman Radio. This is Jona Lewie, saying thanks for listening", tegen de achtergrond van 'Stop The Cavalry'. Dat is in november 2015 een kadootje van de radiobaas aan het management van Wolfman Radio. Jona Lewie heeft een paar weken eerder opgetreden tijdens 'The Big One' en er is een interview opgenomen. Op de vraag of hij een boodschap wil inspreken voor de Wolfman-luisteraars komt hij met de bovenstaande tekst. Dan zie ik opeens dat Jona en ik nogal wat vrienden gemeen hebben. Ik stuur een verzoek en... word vrijwel meteen toegevoegd. Jona Lewie's Facebook is niet eentje van een management of een fan. Het is in principe zijn persoonlijke pagina alleen maakt hij zich niet zo druk op Facebook. Ik krijg de indruk dat hij zich helemaal niet meer druk maakt. Hij vermeldt wanneer hij opduikt op televisie, al dan niet iets 'uit den ouden doosch'. Ook dat hij geregeld opduikt in kwissen met zijn maatje Owen Paul (van 'You're My Favorite Wsste Of Time'). De man is op 14 maart zeventig geworden en doet het rustig aan. John Lewis gaat eerst onder eigen naam werken in de jaren zestig. In de tweede helft van de jaren zestig is hij actief als blues-zanger en verschijnt op een tweetal compilatie-albums. In 1970 gaat hij als pianist werken met Brett Marvin & The Thunderbolts. Dat is een bluesband dat een contract heeft met Sonet. Wiens' idee het is geweest, is niet duidelijk. 'Sea Side Shuffle' wordt geschreven door Lewis/Lewie en wordt door Sonet uitgebracht als Terry Dactyl & The Dinosaurs. De plaat doet aanvankelijk helemaal niks totdat Jonathan King oren krijgt naar het plaatje. Het verschijnt in 1972 opnieuw via King's UK-label en dan wordt het een grote hit. Terry Dactyl & The Dinosaurs heeft nog twee hits met Jona Lewie-composities in 1973, maar dan verlaat Lewie het schip en gaat Brett Marvin & The Thunderbolts onder de oude naam verder.

Jona weet wonderwel aansluiting te vinden in de 'new wave' die opsteekt gedurende de punk-explosie in 1977. Evenals bijvoorbeeld Elvis Costello en Nick Lowe komt ook Lewie onder contract bij Stiff Records. Zijn single 'Come Away' wordt nog toegeschreven aan Terry Dactyl & The Dinosaurs Featuring Jona Lewie, maar al gauw blijkt dat hij zonder de 'fictieve' groep kan leven. 'You'll Always Find Me In The Kitchen At Parties' is al een grote hit, maar hij vestigt definitief zijn naam met 'Stop The Cavalry' in 1980. Wellicht nog eens voer als hij eens solistisch aan bod komt in 'Raddraaien'?

'Sea Side Shuffle' past met haar skiffle-geluid helemaal in de lijn van de Jonathan King-producties uit de vroege jaren zeventig, toch heeft King aanvankelijk weinig te maken met de opname. Terry Dactyl verwijst niet naar een specifieke personage binnen de groep, maar is afgeleid van Pterodactyl. Verder kan dit plaatje in één lijn worden geplaatst met 'Groovin' With Mr. Bloe', een andere 'anonieme' plaat waarbij een getekend figuur de hoofdrolspeler lijkt te zijn.

Singles round-up: augustus 2

Het laatste eruit persen en dan... Vakantie! Na een zeer drukke week heb ik vanmiddag symbolisch een softijs gegeten op een terras dat niet meteen overloopt van de zonaanbidders. De zon laat zich zelfs niet eens zien. Het maakt mij niets uit. Een korte nacht van donderdag op vrijdag en vervolgens half Steenwijk bezorgd, allemaal met deze hoofdprijs in het verschiet. De weerboeren vechten nog even over wat voor weer het wordt, het lijkt er nu op alsof ik de korte broek thuis kan laten. Of mijn benen dusdanig trainen dat die met een graadje of negentien tevreden zijn. Vandaag een dubbel bericht, maar ik laat de 'Eretitel' even liggen voor morgen of zondag. Nu eerst het langverwachte tweede deel van de 'Singles round-up'. Het Deense pakket is gisteren gearriveerd en dus kan ik de voorlopige balans opmaken van zes Blauwe Bak-aanwinsten.

* Felony Theft- When You Have Love (UK, Athens Of The North, 1972, re: 2016)
Kort maar krachtig! Beter is deze plaat niet te beschrijven. Het duurt namelijk slechts 1 minuut en 52 seconden en dat is best kort voor een plaatje dat oorspronkelijk uit 1972 komt. Het heeft op mij hetzelfde effect als bijvoorbeeld 'I Keep Forgettin' van Cuppy Records Studio Band. Zelfs na een derde herstart krijg je nog steeds niet genoeg van deze aanstekelijke groove. Athens Of The North is een vrij nieuw Schots label dat zich vooral heeft toegespitst op jaren zeventig-disco en boogie, maar net zo stevig worden gegrepen door dit 'When You Have Love' van Felony Theft en het aan de catalogus toevoegt. Wat gebeurt er in de korte tijdspanne van deze single? Een zeer aanstekelijk funky ritme waarbij de gitaar een opvallende hook heeft en dat maakt dat het meteen in het hoofd gaat zitten. Qua zang is het geïnspireerd door de 'sweet soul' maar het voortstuwende ritme maakt dat het nergens helemaal 'sweet soul' wordt. 'When You Have Love' is terecht gekozen als a-kant van deze heruitgave, oorspronkelijk is dit de b-kant voor 'Run For Cover'. Dat laatste nummer duurt alweer bijna drie minuten en dat is inderdaad méér 1972. 'Run For Cover' is meer rechttoe rechtaan Northern Soul.Het geluid is op beide kanten 'prettig lo-fi' en dat maakt dat het eveneens uit 1967 of 1968 had kunnen komen. Ik ga Athens Of The North in de gaten houden de komende tijd, want dit smaakt naar meer!

* Gerri Granger- You Must Be Doing Something Right (US, Double L, 1965)
Haar 'I Go To Pieces' is sinds de late jaren zeventig één van de grote favorieten in de Northern Soul-scene van Engeland. Zelf heb ik dat nummer nooit goed 'begrepen'. Ik zou het zelf nimmer kwalificeren als Northern Soul en ook als liedje vind ik het niet bijzonder genoeg om het in de bakken te hebben. Ik ben toch wel een beetje nieuwsgierig als ik 'You Must Be Doing Something Right' zie bij een grote Engelse dealer. Het Double L-label doet erg denken aan de Engelse Parlophone-labels (het gele pound sterling-logo op de zwarte ondergrond) en de plaat is erg zonnig geprijsd voor een 'grote' naam uit de Northern-beweging. 'Mid-tempo' wordt het genoemd, maar ik heb tragere platen zien weg gaan met die kwalificatie. 'Mid-tempo' voor de Northern-dansers, denk ik dan. Het klinkt als het liedje dat ik al tijden ken maar waar ik nooit de artiest van heb geweten. Waar ik het zou moeten hebben gehoord, kan ik niet ontdekken. Het is vooral het 'oh-oh-oh-yeah' dat me in lichterlaaie zet. Erg fijn plaatje en een potentiële Week Spot!

* The Ivories- Please Stay (UK, Wand, 1967, re: 2016)
Het is bijna twee weken geleden als ik door een gesprek wordt herinnerd aan Soulful Records. Ik heb hier enige malen zéér goedkope bootlegs gekocht. Op Discogs is jaren geleden een hetze gekweekt tegen deze verkoper. Een beetje flauw? Tja, het is een strijd tussen verzamelaars die honderden of duizenden ponden hebben betaald voor een 'original' en die niet kunnen pruimen dat Soulful Records deze zeldzame platen voor een habbekrats aan de man brengt. De tijd dat een originele plaat in prijs daalt bij het verschijnen van een 'mp3-rip' als deze is al lang geleden. Desondanks krijgt de man een flinke boete en bij een recent bezoek aan zijn website blijkt de kaars te zijn gedoofd. Deze van The Ivories is één van de laatste nieuwe aanwinsten in zijn catalogus. Eigenlijk is de, ook erg leuke, keerzijde van The Masqueraders de officiële a-kant, maar ik koop het plaatje echt vanwege The Ivories. De plaat is origineel niet te vinden en niet te betalen en zelfs de Soul City-heruitgave van een paar jaar geleden is al flink aan de prijs. The Ivories is een voorbeeld van een Northern Soul-'hit' van ná de sluiting van The Casino in Wigan. Ik geloof dat dit kantje in de vroege jaren negentig is ontdekt.

* Mrs. Miller- Downtown (US, Capitol, 1966)
Wat hebben ze me aan gedaan? Ik heb 'Downtown' zeker vijf keer gedraaid in de laatste 24 uur en het blijft gieren van het lachen. Stiekem doe ik al een beetje huiswerk ten opzichte van haar overige platen. Jammer dat 'Downtown' één van de weinige singles is. 'Let's Hang On' of 'Yellow Submarine' gaan bijvoorbeeld alleen maar via de elpee. Ik heb onlangs het verhaal geschreven over Mrs. Miller ('Uit de maat met Mrs. Miller') en daaruit blijkt dat Mrs. Elva Miller écht heeft bestaan en dat het niet een studio-mopje is in de trant van 'They're Coming To Take Me Away Ahaaa!'. Toch blijft het moeilijk voor te stellen. Het grote Capitol Records dat alles in de waagschaal legt voor een huisvrouw met een voorliefde voor fluiten (even toonvast als haar zangcapaciteiten) en dat eigenhandig de 'freestyle rap' uitvindt. Ook opvallend is dat deze single het internationaal tot vele releases heeft geschopt, vaak met 'A Lover's Concerto' als de a-kant. Zelfs Nederland krijgt er eentje met een fotohoes van deze schoonheid. Mocht iemand een exemplaar weten voor een schappelijke prijs? O ja, deze komt gewoon in de reserve-Blauwe Bak. Geen paniek, Marsha Gee is na zeven jaar ook al naar de jaren zestig-bak verhuisd.

* Stone Creations- Hands On A Golden Key (US, Fly-By-Nite, 1973, re: 2012)
Sommige liefdes gaan nooit voorbij en eentje daarvan is de liefde voor 'Questions' van Pat Stallworth. Niet alleen het verhaal rondom de artieste, maar bovenal de atmosfeer van dit plaatje... Na vier jaar geeft het me nog altijd laagjes kippevel. Het is een jaar geleden als ik deze zie van Stone Creations. Op hetzelfde Fly-By-Nite-label dat ook 'Questions' doet verschijnen en... Stone Creations blijkt ook de begeleiding van Stallworth te zijn op haar plaat. 'Hands On A Golden Key' is eigenlijk de b-kant van 'The It Song', maar heeft nog het meeste weg van 'Questions' en dus is dit meteen mijn favoriete kant. Doet niets af aan 'The It Song'. Ook hier schrijft en produceert Bill Jacock weer en dat betekent een solide groove, funky gitaren en een dwarsfluit. Geen wonder dat de man is gevraagd om nationale talkshows te produceren, want ondanks het ontbreken van een grote platenmaatschappij en een dito budget klinken Jacock's producties allemaal erg audiofiel. Ook deze single is in 2012 opnieuw verschenen via de 'Omnibus: Eccentric Soul'-box set van Numero Music Group.

* Al Wilson- Show And Tell (Canada, Bell, 1973)
Bij sommige heruitgaven kun je je afvragen wat het nut is. Zo heeft Outta Sight een paar jaar geleden 'The Snake' met 'Show And Tell' gekoppeld voor een single. 'The Snake' is sinds jaar en dag één van de meest geliefde én gehate Northern Soul-hits en 'Show And Tell' staat daar haaks op. Een mooie double-sider, ware het niet dat ik leer dat de b-kant van de originele 'Show And Tell' ook zeer de moeite waard is. Als je er een beetje moeite voor doet, kun je de plaat voor een zonnige prijs vinden. Deze Canadese persing kost me twee euro bij een Deense verzamelaar. Als ik nu naar 'Listen To Me' luister, de b-kant, moet ik zeggen dat die toch echt ondergeschikt is aan 'Show And Tell'. Ik blijf het bij die laatste houden.

Mrs. Miller mag zo gezegd in de reserve-Blauwe Bak, de rest neemt haar intrek in de koffers!

Het zilveren goud: augustus 1992

Het pakket uit Denemarken is nog altijd onderweg en dus vanavond slechts één bericht. Eigenlijk ben ik daar niet rouwig om. Ik heb vandaag in Meppel bezorgd en de brandende zon heeft zijn weerslag gehad. Ik heb het gevoel dat ik het vanavond niet laat ga maken. Morgen en vrijdag nog en dan kan ik genieten van mijn welvediende (?) vakantie. De weerboeren zijn gematigd positief over de komende twee weken. Echt tropisch zal het niet worden in de geplande kampeervakantie, maar een graadje of twintig met weinig neerslag is iets waarvoor ik het doe! Maandag hebben we afscheid genomen van 'Het zilveren goud op 33 toeren', maar met de 45 toeren-variant kan ik bijna twee jaar vooruit. Deze aflevering staat vooral in het teken van de platen die ik in Denemarken heb gekocht plus nog een aantal van het staartje van de schoolvakantie. Dat dan ook nog eens twee weken wordt uitgesteld, maar dat is een 'vakantieverhaal' dat ik binnenkort ga delen. Vandaag de singles die ik in augustus 1992 aan de bakken heb toegevoegd.

De vakantie wordt, volgens traditie, gevierd bij mijn oudste broer. Hoewel ik nog sel geregeld 'mee lift' met mijn ouders is de tijd dat ik met hen aan het handje ging definitief verleden tijd. Terwijl zij de toeristische punten op zoeken in een Deense stad speur ik naar singles. Op een vooraf afgesproken tijdstip treffen we elkaar weer bij de auto. Dat gaat altijd goed! De eerste vijf koop ik op de eerste zaterdag van de vakantie in de stad Vejle. Ik tref daar een stripboekenwinkel waar ze nota bene 'weten' dat jaren zestig-singles worden verzameld! Ik heb een gezellig onderhoud met de verkoper die mij leert dat vooral platen van de Deense groep Gasolin' erg in trek zijn bij verzamelaars. Hij laat me eentje zien met een koninklijk prijskaartje. De singles die ik hier vind, zijn allemaal een stuk zonniger geprijsd.

820 Over Under Sideways Down-The Yardbirds (Denemarken, Columbia, 1966)
821 Cottonfields-The Beach Boys (Denemarken, Capitol, 1970)
822 She Loves You-The Beatles (UK, Parlophone, 1963, re: 1978)
823 El Condor Pasa-Simon & Garfunkel (Denemarken, CBS, 1970)
824 Get Off Of My Cloud-The Rolling Stones (UK, Decca, 1965)

Bij de bovenstaande vijf wil ik nog vermelden dat The Beach Boys 'laat' is uitgegeven in Denemarken. Hoewel het in Nederland in 1969 al een hit is geweest, vermeldt het label van de Deense persing dat het uit 1970 komt. De single van The Beatles komt uit de box-set met de heruitgegeven Beatles-singles in de groene fotohoezen. The Rolling Stones is weer zo'n voorbeeld van een Decca-plaat die in Engeland is geperst voor de Deense markt. Alleen The Beach Boys, The Beatles en Simon & Garfunkel hebben fotohoesjes. De illustratie boven dit bericht is de hoes die aan 820 toe behoort, maar welke in 1992 ontbreekt. Dan vervolg ik nu met de singles die ik bij de 'Køb Og Saelg' in Skarrild heb gekocht. Die gaan normaal gesproken bij mij per vier, maar volgens mij haal ik de elpee van Sherbet eveneens uit Skarrild. Ook kan ik me herinneren dat de keuze voor mij 'op' begint te raken, hoewel ik ook in 1993 nog enkele singles daar vandaan zal halen. Hierbij de 'lokale' vangst.

825 Hi Li Lo Li-The Immigrants (Denemarken, Metronome, 1965)
826 Let Me Know-Gloria Gaynor (Duitsland, Polydor, 1979)
827 Great White Lady-John Kongos (Denemarken, Sonet, 1972)
846 Breakin' In A Brand New Broken Heart-Connie Francis (UK, MGM, 1962)

Gloria Gaynor is een Duitse export-versie voor de Scandinavische markt. Alleen John Kongos heeft het originele fotohoesje, In Herning ontdek ik een 'nieuwe' winkel. Het kan zijn dat de zaak al een tijdje bestaat, maar het is nieuw dat het een bakje verzamelaars-singles op de toonbank heeft staan. Volgens mijn herinnering is het vooral een winkel voor de audiofiel. In 1993 zal ik hier ook nog een aantal keren terug komen, maar dit zijn de aanwinsten uit 1992.

828 A Girl Has To Know-The G-Clefs (UK, London, 1962)
829 Every Little Thing-Jeff Lynne (Duitsland, Reprise, 1990)
839 The More I See You-Chris Montez (Duitsland, London, 1966)

Alledrie met fotohoes. Die van The G-Clefs is daarvan het meest zeldzaam. Jeff Lynne is 'new old stock' en Chris Montez heeft een foto van jongeren op de dansvloer, een design dat ze voor uiteenlopende platen gebruiken. Tot volgend jaar! In Arhus tref ik ook een verzamelaarswinkel en hier heb ik écht tijdgebrek. Ik zou gemakkelijk de rest van de dag hier kunnen doorbrengen, maar ben afhankelijk van familie die op de stoep staat te wachten. Ik neem de volgende twee haastig mee.

830 So Deep Within You-The Four Tops (Denemarken, Tamla Motown, 1972)
831 Lady Madonna-The Beatles (Denemarken, Parlophone, 1968)

Beide in een neutrale hoes. Ik ben op mijn best als ik op eigen houtje de wereld kan intrekken. Henk heeft een racefiets welke hij nog kwalijk gebruikt, maar het is betrouwbaar genoeg om kilometers te vreten. Een kaartje mee ter oriëntatie en dan kom ik een eind! Ook nu weer de nimmer eindigende zoektocht naar vinyl. De tweede zaterdag van de vakantie hoef ik echter niet zo ver te fietsen. Nabij het bruinkoolmuseum van Søby is een kofferbakverkoop. Daar sla ik een flinke slag qua vinyl.

832 I Take It Back-Sandy Posey (Duitsland, MGM, 1967)
833 Ved Landsbyens Gadekaer-Keld & The Donkeys (Denemarken, Odeon, 1966)
834 Ten Lonely Guys-Pat Boone (Denemarken, Dot, 1961)
835 Bad Moon Rising-Creedence Clearwater Revival (Denemarken, Liberty, 1969)
836 Mashed Potatoes-The Defenders (Denemarken, Sonet, 1965)
837 Johnny Loves Me-Suzie (Denemarken, Sonet, 1964)
838 Juanita Banana-Keld & The Donkeys (Denemarken, Odeon, 1970)

Alleen Creedence, The Defenders en 'Juanita Banana' hebben geen fotohoes. Suzie is niemand minder dan 'onze' Maria Catharina Martina Pereboom die in de vroege jaren zestig naar Zweden trekt om daar een populaire zangeres te worden. Erg leuk om zoiets in Denemarken te vinden. De zoektocht naar het bijpassende fotohoesje levert mij de informatie op dat het hier de tweede Deense persing betreft. Het hoesje ontbreekt namelijk op 45cat. Als ik ooit nog eens een scanner koop, ga ik dat oplossen! Dan is de vakantie in Denemarken bijna om. Het is een dinsdag als ik mijn laatste fietstocht maak en ik, dankzij de gouden gids, een paar opkopers traceer die hun deur voor mij willen openen. Wat ik me ook nog erg goed herinner is dat er deze dag een stevige wind staat. Ik heb de singles in een slap plastic zakje (denk aan het model dat je bij de snackbar of de chinees krijgt) aan het stuur bungelen en plots zeilt Garland Jeffreys door de lucht. De single valt in een greppel, het hoesje waait een maisveld op. Jammer maar helaas. Uiteraard heb ik het plaatje na bijna kwart eeuw eens vervangen door eentje die niet in een greppel heeft gelegen en waarvan het hoesje nog wel aanwezig is. Hierbij de laatste singles van het Deense avontuur.

840 That's My Baby-The Defenders (Denemarken, Sonet, 1965)
841 Always On My Mind-Willie Nelson (NL, CBS, 1984)
842 The Look Of Love-ABC (Italië, Mercury, 1982)
843 Wringle Wrangle-Jimmy Carroll (US, Bell, 1957)
844 Maxwell's Silver Hammer-George Howe (Zweden, MCA, 1969)
845 Matador-Garland Jeffreys (NL, A&M, 1980)

Eindelijk staat het beeld me weer voor de ogen en kan ik de correcte informatie geven ten aanzien van The Defenders. Het hoesje van 'Der Er Lys I Lygten' ligt bij de 'Køb Og Saelg' in Skarrild met geen spoor van de plaat. Ik neem het hoesje in 1991 mee als ik 'You'd Better Get Used To Missing Her' van The Symbols koop. 'That's My Baby' heeft geen fotohoesje en dus stop ik deze in het Defenders-hoesje dat ik heb liggen. Buiten de 'verloren' hoes van Garland Jeffreys hebben alleen Jimmy Carroll en George Howe een fotohoes. De single van ABC is een Italiaanse promo met een wit label. De eigenlijke a-kant is 'Avalon' van Roxy Music, maar ik vind deze van ABC anno 1992 een stuk interessanter (en stiekem nog steeds...) en schrijf de single in onder ABC.

Dan tot slot het restant singles dat ik in Nederland koop. 847 heb ik dan al een jaar in huis en heb uit pure baldadigheid de single zo zwaar mishandeld dat hij eigenlijk niet meer wil draaien. Het is één van de platen die ik bij het boekenwinkeltje van Cees Buster heb gehaald. Ik mag achteraf gezien nog van geluk spreken dat de single zélf niet zo heel veel soeps is. Het had immers ook met Major Lance of Doris Duke kunnen gebeuren? 848 tot en met 851 komen van Golden Years. The Mohawks heeft tot vorige week in de (reserve-) Blauwe Bak gestaan. Alleen Blue Planet heeft een fotohoes hoewel ik The Outsiders later nog eens heb vervangen door een beter exemplaar met fotohoes. De nummers 852 tot en met 854 komen van het verzamelaarswinkeltje waar ik in juni nog een aantal singles heb gekocht. Hier heeft alleen The Bee Gees een fotohoes, hoewel ik Les Baroques later eens met fotohoes heb gekocht.

847 I Can Do It If I See It-Louise Freeman (UK, London, 1974)
848 Monkey On Your Back-The Outsiders (NL, Relax, 1967)
849 Day After Day-Badfinger (NL, Apple, 1972)
850 I'm Going Man I'm Going-Blue Planet (NL, Philips, 1970)
851 The Champ-The Mohawks (NL, Philips, 1969)
852 Help (Get Me Some Help)-Tony Ronald (Duitsland, Ariola, 1971)
853 Such A Cad-Les Baroques (NL, Europhon, 1966)
854 Lonely Days-The Bee Geees (NL, Polydor, 1970)

Volgende maand gaan we voorbij de 900. Maar liefst zesenveertig singles, maar over een paar maanden is het helemaal feest in deze serie.

Classic Week Spot: Dusty Springfield

In welke slagorde? Welnu, de singles zijn meest van belang voor Soul-xotica en dus begin ik met deze update. Vandaag zijn drie singles uit Engeland gearriveerd en het is nu alleen nog wachten op de twee uit Denemarken eer ik een tweede 'Singles round-up' kan doen. Hopelijk zo snel mogelijk. Ik word deze morgen wakker van een binnenkomende sms. Het is afkomstig van Marianne en ze biedt haar portable minidisc-speler inclusief schijfjes aan 'ter ondersteuning van' Wolfman Radio. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen! Ik heb het apparaat bij haar verhuizing in 2013 nog in handen gehad en meteen laten weten dat ik erg geïnteresseerd ben. Bijna vier jaar later wordt het gehonoreerd. Ik heb de speler vanavond opgehaald en... ik krijg als bonus ook nog haar 'grote' minidisc-speler. O ja, het zal vanzelf spreken dat beide apparaten ook geschikt zijn om op te nemen? Plus enkele tientallen gebruikte minidiscs, maar deze zijn eenvoudig te wissen en te hergebruiken. Dit, de uitzondering dat ik op een dinsdagmiddag moet sorteren en paniek om niks met een kredietlimiet op de bankrekening... dat is mijn dinsdag de vijftiende tot dusver. Dan zou ik bijna nog vergeten dat het lastig is geweest om tot een 'Classic Week Spot' te komen. De meest belangwekkende singles uit 2015 zijn al eens Week Spot geweest. De artiesten vaak ook, maar dan zie ik onze Dusty. 'What's It Gonna Be' van Dusty Springfield (1967) is deze week de 'Classic Week Spot'.

Natuurlijk kan ik het verhaal van Dusty Springfield uit de doeken doen. De tragische geschiedenis van een zangeres die haar eigen schoonheid niet wilde horen. Dusty is door de jaren heen al een paar keer aan bod gekomen op Soul-xotica en dat mag geen wonder heten. Toch is het laatste échte bericht over Dusty alweer een tijdje geleden en dus zou ik vandaag een verkapte versie van 'Een leven met Dusty' kunnen doen. Ofwel: Wélke impact heeft Dusty gehad op mijn leven? Hoe is de liefde ontstaan? De eerste kennismaking? Dat ga ik vanavond doen. Intussen is 'What's It Gonna Be' de nieuwe 'Classic Week Spot'. De single wordt via een Duitse grootgrutter aangeboden als ik in september 2015 'boodschappen' doe bij deze online-winkel. De conditie van de plaat is onduidelijk maar ik zie zo op het blote oog dat de Duitse fotohoes alleen al een kapitaal waard is. Achteraf gezien kan ik niet begrijpen waarom het vinyl zo laag wordt ingeschat. Ja, okay, je moet jezelf indekken voor kritische kopers. 'Hairlines' doen geen pijn en een paar stickers op de hoes brengen me evenmin van de wijs. Voor minder dan een tientje heb ik een vrijwel smetteloze Dusty-single in een gewilde vorm mét fotohoes. Eigenlijk is Dusty te 'mainstream' voor de Northern Soul. Ze heeft het geluk dat 'What's It Gonna Be' niet erg hoog scoort op de Top 40 waardoor dit enkele jaren later wordt beschouwd als een klassieker in de Northern Soul.

De kennismaking met Dusty heb ik helemaal te danken aan de heren Tennant en Lowe. Pet Shop Boys gaat in 1987 een samenwerking aan met een artieste waarvoor zij beide een diepe bewondering hebben. Pet Shop Boys en Dusty Springfield blijken een gouden combinatie. Niet alleen wordt 'What Have I Done To Deserve This' een grote hit in 1987, ook zorgen de heren voor enkele grote solo-hits van Dusty in de late jaren tachtig. 'Nothing Has Been Proved' en 'In Private' zijn nummers die Dusty en haar herkenbare stem passen als een maatkostuum. Dit is de eerste keer dat ik in aanraking kom met Dusty. De tweede keer gaat via niemand minder dan Bonnie St.Claire. Zij heeft in 1988 een populaire single op de melodie van, zo blijkt later, 'I Close My Eyes And Count To Ten'. Deze en 'The Summer Is Over' zijn de eerste jaren zestig-opnames die ik hoor van Dusty. 'I Close My Eyes And Count To Ten' komen we volgende maand tegen in 'Het zilveren goud' en zo begint de liefde voor Dusty. Eerst is het 'gewoon' een jaren zestig-zangeres. Niets meer en niets minder. Ik koop haar 'Greatest Hits' op elpee om eindelijk eens 'The Summer Is Over' op vinyl te hebben en koop rond dezelfde tijd 'Son Of A Preacher Man' op cd-single nadat dit is gebruikt in 'Pulp Fiction'. Desondanks blijft Dusty een soort van Sandie Shaw of Mary Hopkin of, desnoods, Lulu. Ze wil maar niet van een speciale waarde worden. Daarvoor zal ik eerst in Engeland moeten wonen.

Het is een dinsdagmorgen in 1999. Ik zit in 'mijn' winkeltje aan Manchester Road te wachten op klanten. De eerste komt pas na de lunch. Ik luister intussen naar BBC Radio 2. Dat heeft 's ochtends een aardig programma met een muziekquiz welke ik altijd hardop mee speel. Het programma eindigt als normaal en dan volgt om elf uur het nieuws. Er is één bericht: Dusty Springfield is overleden. Let wel: Het is 1999. Het is de tijd dat de BBC ook nog werkt met losse cd's in plaats van een digitale database zoals tegenwoordig. Er wordt hard gewerkt! De rest van de dag klinkt alleen maar muziek van Dusty Springfield op de radio. Niet alleen de grote hits, maar ook obscure album-tracks. Dusty is het gesprek van de dag. Iedere Engelsman blijkt zijn of haar verhaal te hebben. Voor mij is Dusty de zangeres die met Pet Shop Boys heeft gewerkt en in de jaren zestig een anderhalve hit heeft gehad. Voor veel Engelsen is Dusty net zo'n onderdeel van het huis als een beschuitbus. Of je nu tiener, twintiger, dertiger, veertiger of in de zeventig bent: Ergens in je leven heeft Dusty een rol gespeeld. Is het als lid van The Springfields, haar samenwerking met Pet Shop Boys of de 'Greatest Hits'-elpee van je vader? Iedereen die wordt aangesproken, is geschokt en weet een herinnering aan Dusty op te halen. Halverwege de middag hoor ik opeens een intro dat ik erg goed ken. Een nummer van Goffin en King dat ik dan geregeld draai in de uitvoering van The Byrds: 'Goin' Back'. Nu hoor ik Dusty zingen en de tranen wellen in mijn ogen. Er komt juist iemand de winkel binnen maar... er is opeens alle begrip. Ik huil om Dusty en besef me opeens wat een zangeres ze is geweest.

Vanaf dat moment is mijn liefde voor Dusty nooit meer hetzelfde geweest. Ze heeft me later nog eens naar de zakdoek doen grijpen. Dat is nogal een gênante vertoning. Ik ben te gast bij Marianne en de televisie staat aan 'op de achtergrond'. 'Gooise Vrouwen' speelt op dat moment en omdat de ogen worden aangetrokken tot het bewegende beeld, kijk ik per ongeluk een aflevering mee. Er zit een bruiloft in van één van de vrouwen en dan hoor ik opeens 'How Can I Be Sure' van Dusty. Natuurlijk is dit een emotionele gebeurtenis in de serie, maar ik wil niet gezien worden als 'fan' van de serie. Bovendien komt het niet dóór de serie, het is puur de ontroering door het horen van Dusty. Met trillende lip zeg ik dat ik even naar het toilet moet en heb daar vervolgens tien minuten zitten janken. En het lukt nog steeds met het nummer!

'What's It Gonna Be' is daarentegen een soul-feestje van jewelste. Het juiste tempo voor de Northern Soul-clubs en tegelijk zo'n typische Dusty Springfield-uitvoering met een fraai uitgebalanceerd orkest en achtergrondkoor. Het is niet zeldzaam en obscuur als het merendeel uit deze 'scene', maar toch moet ik de eerste nog ontmoeten die kwaad weg loopt van de dansvloer.