Eindstreep: juli 2017

Zucht. Alwéér een maand voorbij! Juli 2017 gaat bij mij de boeken in als eentje van veel post bezorgen. Wellicht de 'comeback' van het post bezorgen, want het lijkt erop alsof ik steeds meer zal worden ingezet in dit werk. Vorige week ben ik het meeste in Meppel geweest. In Steenwijk hebben ze Pasar Malam en ik zou daar voor het eerst eens naar toe, want ja... dat kan gemakkelijk even uit het werk. Helaas, het is er niet van gekomen. Deze week sta ik wel weer gepland voor Steenwijk, maar het optreden van Jimmy Bellmartin heb ik moeten missen. Qua vinyl is het opnieuw een zuinige maand met slechts één single voor de reserve-Blauwe Bak. Een Blauwe Bak Top 100 zou nog wel eens lastig kunnen worden dit jaar, maar ik heb al een alternatief in gedachten. Vorig jaar had ik zoveel keuze dat nummers in de 'bubbling under' zijn verdwenen die gedurende 2017 toch hun plek hebben verdiend. Ik zou deze ter aanvulling kunnen gebruiken op de platen die ik dit jaar heb gekocht. Maar dat is voer voor over vier maanden, eerst maar eens de balans op maken van deze maand.

Zestien singles. Dat is de totale opbrengst van deze maand. Eentje daarvan heb ik 'dubbel' en valt dus af. De 'nieuwe' single van World Of Oz heeft echter wel de plaats in genomen in het fotohoesje van de 'oude' zonder dat ik beide singles onder de loep heb gehouden. Zwaar afgedraaide singles heb ik nog niet gezien bij Albert en dus is dit een 'upgrade' waard. Van de overige vijftien zie ik op dit moment de volgende lijst als de ultieme top tien. Morgen een 'Classic Week Spot' uit 2013 en woensdag weer 'back-to-business'.

1. Going Nowhere-Los Bravos

2. Vacation-The GoGo's

3. The Rain, The Park And Other Things-The Cowsills

4. Waiting For The Loveboat-The Associates

5. Eminence Front-The Who

6. Crackerbox Palace-George Harrison

7. Direct Me-Otis Redding

8. Skin Deep-The Passions

9. Venus-Les Chakachas

10. S.w.i.m.-Bobby Freeman

Gele Bak Top 100: Top 10

10. Dirty Work-Poison Girls (UK, Crass 421984/8, 1980)

9. Sleepwalkin’-Golden Earring (NL, Polydor 2001 626, 1976)

8. Emotions-Samantha Sang (UK, Private Stock PVT 128, 1977)

7. Fire Lake-Bob Seger (NL, Capitol 1A 006-86093, 1980)

6. Takin’ It To The Streets-The Doobie Brothers (NL, Warner Bros. WB 16735, 1976)

5. One Morning In May-Sundown (NL, Negram NG 2116, 1976)

4. Tears Run Rings-Marc Almond (EEG, Parlophone 006-20 2849 7, 1988)

3. Life In A Northern Town-The Dream Academy (Duitsland, Warner Bros. 928 995-7, 1985)

2. Back Street Luv-Curved Air (NL, Warner Bros. 16092, 1971)

1. Birthday-The Sugarcubes (België, One Little Indian TP 65011, 1988)

Gele Bak Top 100: 11-20

Gisteravond drie uren 'Do The 45' en vanavond vier uren 'Rewind Chart'. Dat laatste idee is gisteren ontstaan. Of eigenlijk al een paar weken geleden. We hebben met verschillende presentatoren maanden lang op de zondagavond 'The Spirit Of' gedaan met telkens een jaar in de schijnwerpers. Toen we 1999 hadden bereikt, moest er gekeken worden naar nieuwe mogelijkheden voor de uren en toen had ik al het idee om eens een complete Engelse Top 40 te draaien. Inmiddels is het 'slot' ingenomen door een collega en deze is twee weken met vakantie. Eerst wil ik de Engelse Top 50 doen van 30 juli 1976 maar stuit al bij de nummer 50 op een onvindbare plaat. Vervolgens ontstaat het idee voor de Top 40 van 1987 en dat is beter te doen. Een hitparade presenteren is een vak apart en iets dat ik graag doe. Misschien volgende week een herhaling met een andere jaren tachtig-Top 40. In de Gele Bak Top 100 heb ik de top twintig bereikt. Straks het laatste deel en morgen de 'Eindstreep'.

20. How Can This Be Love-Andrew Gold (NL, Asylum AS 13.122, 1978)

19. Black Pearl-Margriet Eshuijs Band (NL, CBS CBSA 1805, 1981)

18. My Daylight-Marx (NL, Poker S 601, 1975)

17. Not Happy-Pere Ubu (UK, Rough Trade RT 066, 1981)

16. Back In The High Life Again-Steve Winwood (Duitsland, Island 108 665, 1987)

15. Best Of My Love-The Emotions (NL, CBS CBS 5421, 1977)

14. If I Could Do It All Over Again I’d Do It All Over You-Caravan (NL, Pink Elephant 22.524, 1970)

13. T’en Va Pas Comme Ça-Nancy Holloway (Frankrijk, Accord ACX 135079, 1963, re: 1982)

12. Loaded-Primal Scream (Frankrijk, Creation CRE 070, 1990)

11. King Kong-Jimmy Castor Bunch (NL, Atlantic ATL 10675, 1975)

Singles round-up: juli 3

Vandaag het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand. Ik heb komende maandag dus keuze uit zestien singles voor de 'Eindstreep' en dat is een fraai resultaat gezien de financiële omstandigheden. Het lijstje bij Mark groeit gestaag, maar ik denk dat dit niet eerder dan september of oktober gaat worden. Hij is pas begonnen met het 'dealerschap' van Kent, hét heruitgave-label in Engeland. Dat zijn nieuwe platen die exclusief genoeg zijn voor de 'grote jongens'. Ik heb daarvan gisteren nog eentje aan de lijst toegevoegd en kan nu eigenlijk al niet meer wachten. Wat een prachtnummer! In dit laatste deel van de 'Singles round-up' kan het zomaar nog een beetje Blauwe Bak worden, want ik ben vooral benieuwd naar Johnny Robinson en heb de plaat bewust laten liggen voor vanavond. Ik ga hem straks voor het eerst draaien en dan mijn oordeel geven over het plaatje. Evenals bij de overige drie of vier. De laatste ken ik immers zeer goed.

* Otis Redding- Papa's Got A Brand New Bag (US, Atco, 1968)
De oude kringloop in Meppel schijnt dus echt een mega-partij singles te hebben. ,,Iedere keer als er weer wat ruimte komt, vullen we het aan", vertelt de uitbater van de winkel. Die moet ik dus goed in de gaten blijven houden want deze Otis Redding lag er de laatste keer nog niet. Wellicht heeft het meerdere soul-parels uit de jaren zestig liggen? Hier hebben we de Amerikaanse persing en dus zonder het bovenstaande fotohoesje. Voor Otis komt het Europese succes té laat. De beste man verlaat ons eind 1967 en zijn hit-carrière in Nederland komt dan net op gang. Gelukkig laat Redding genoeg albums achter om de hitparade de komende jaren nog te kunnen bestoken en dat wordt bijvoorbeeld gedaan met deze single. De a-kant is een live-uitvoering van de James Brown-klassieker, maar ik zit nu vooral te luisteren naar 'Direct Me'. Reserve-Blauwe Bak voor deze kant! Een beetje een nare tik, maar het is styreen en misschien valt het nog weg te 'poetsen'. Erg blij met deze single!

* Johnny Robinson- Funky Feet (NL, Epic, 1972)
Ik zie meteen al de naam van Willie Mitchell op het label en dat geeft hoop. Toch doet Robinson aan de ene kant een zwakke imitatie van James Brown en op de keerzijde een nogal kleurloze uitvoering van Otis Redding. Beide nummers zijn 'originals', maar het steekt niet boven het maaiveld uit. Ik vrees dat ik hiervoor geen plek heb in de Blauwe Bak en dat de single roemloos in de jaren zeventig-bak komt te staan. Het kan niet altijd feest zijn?

* Troy Tate- Thomas (UK, Sire, 1984)
Niet de meest tot de verbeelding sprekende naam, maar Troy Tate wordt in eerste instantie het best bekend door zijn aanwezigheid in Teardrop Explodes. Later zal hij het eerste album van The Smiths produceren, maar Morrissey en zijn kornuiten zijn niet tevreden over het resultaat en nemen het album opnieuw op met een andere producent. Tate maakt zelf drie elpees, maar trapt in 1981 af met de single 'Thomas' voor een onafhankelijk label. In 1984 brengt hij de remix van 'Thomas' uit op Sire en dat is een hitje in Engeland. Ook daar een beetje een 'vergeten' plaatje. Best aardig om mijn luisteraars eens hiermee te verrassen op een zondagavond.

* The Who- Eminence Front (US, Warner Bros., 1982)
Ik moet echt nog eens kijken, maar ja... het is The Who! De enige echte met een nummer van Pete Townshend. Zelf ben ik nog niet eerder zo'n Amerikaanse Warner Bros. tegen gekomen van The Who en het voelt een beetje onwennig aan. Het hoeft doorgaans ook niet want de Amerikaanse releases zijn vaak identiek aan de Europese en Engelse. Totdat we uitkomen bij dit 'Eminence Front'. Het nummer zélf staat op de langspeler 'It's Hard' en Polydor heeft in 1982 een release van de single in gedachten. Toch gebeurt het niet. In Amerika wordt het zelfs nog een hit in de Cashbox. Alles van The Who gaat er bij mij in als kruidkoek en dat geldt eveneens voor dit 'Eminence Front'. Okay, je mist de capriolen van Keith Moon, maar daar gelaten is dit een solide nummer van Townshend en zijn mannen. Een beetje stemmig met smaakvol gebruik van niet al té lelijke synthesizers. Kanshebber voor de 'Eindstreep'!

* The World Of Oz- The Muffin Man (NL, Deram, 1968)
We onderwerpen gegeven paarden niet aan een gebitscontrole en gezien dit een extraatje is van Albert? Ik heb deze single al sinds de jaren negentig en zal even moeten nagaan of dit 'nieuwe' exemplaar beter is dan de bestaande. Als dat het geval is, is dit een fraaie 'upgrade'. 'Dubbele' singles doen niet mee in de 'Eindstreep' en dus gaan we deze maandag niet meer tegenkomen, het nummer blijft echter fier overeind als een favoriet die ik nog steeds met plezier draai op een zondagavond.

Eretitel: 'All Cried Out'

Vermoeidheid. Dat is het sleutelwoord van deze 'day after'. Ten eerste de fiets. Het 'haperen' van het ketting is 'vermoeidheid' en/of ouderdom geweest van het ketting. Hoewel ik pas rond oud en nieuw een vers ketting heb gekregen, zit deze ook al bijna evenveel kilometers op de fiets als de vorige. Ik ga morgen of zaterdag over de 9300 kilometer. Een smeerbeurt Teflon heeft de fiets goed gedaan! Met mezelf is het iets minder verlopen vandaag. Ik word een beetje laat wakker en moet dan evengoed haasten om niet al te laat in Meppel te zijn. Daarnaast heb ik nog getwijfeld om de korte broek aan te trekken en ben dus vanmiddag verlegen geweest met mijn lange broek. Het had best gekund! Er is niet veel post en toch zit ik er door heen en moet regelmatig even pauzeren waardoor ik toch de hele middag werk heb gehad. Bij thuiskomst slaag ik er toch nog in om binnen een uurtje met een verse speellijst te komen voor 'Afterglow' en kan ik twee uurtjes slapen. Nu dan eerst de 'Eretitel' van deze week en dat is 'All Cried Out'.

3. Allure ft. 112 (1997)
Hoewel het een flinke hit is geweest en ik zeer goed op de hoogte ben van de popmuziek in 1997, is deze van Allure me ontgaan. Dat is niet heel erg vreemd. R&B heeft in deze tijd totaal niet mijn interesse om nog maar te zwijgen van Sky Radio en dergelijke radiostations die deze 'meuk' draaien. Bij benadering is het nog heilig bij de huidige maatstaven van de R&B, want dat doet tegenwoordig in schunnigheden niet onder voor de hiphop. Allure is een souvenir uit een tijd dat het nog om de mooie samenzang gaat en een bijna poëtische tekst. Het is vaak appels met peren vergelijken in de 'Eretitel' en het hangt vooral af van mijn bui op het moment van schrijven, maar toch denk ik niet dat Allure ft. 112 hoger was geëindigd dan deze derde plek als ik het bericht op een ander tijdstip had geschreven. Ze moeten het er maar mee doen!

2. Alison Moyet (1984)
Misschien is dat ook appels met peren, maar ik gooi Alison Moyet vaak op één hoop met Sade. In de albumlijsten strijden de twee dames tegen elkaar in 1984 hoewel ze beide het vaak moeten afleggen tegenover de heren van Dire Straits. Zowel Sade als Alf ben ik de laatste jaren meer gaan waarderen en het scheelt maar niets of Moyet's 'All Cried Out' was dé 'Eretitel' geworden, maar dan val ik weer in herhaling. De volgorde in de 'Eretitel' hangt vooral af van de bui en na een bijzonder geslaagde 'Afterglow' en een fijne terugblik op 'Floorfillers' voelt het alsof ik de 'junior' uit dit gezelfschap de eerste plek moet gunnen. Het is ook deze plaat die me in 2015 inspireert tot 'Listen Carefully'.

1. Blonde ft. Alex Newell (2015)
Twee weken geleden ben ik er opnieuw achter gekomen. Hoe leuk het ook is om een paar dance-nummers achtereen te draaien, een vervolg op 'Floorfillers' zit er niet in. Ik mag met genegenheid terug kijken op de show en denk bij hoogtepunten aan de jaren 2014 en 2015 als ik op woensdagavond al ga speuren naar nieuwe releases. Blonde stamt uit deze tijd. Volgens mij heb ik Blonde al eens daarvoor gedraaid met een ander nummer en 'All Cried Out' is een regelmatig terugkerende gast, te meer omdat het in Engeland een grote hit is geworden. Zoals met meer dance-nummers moet ik even Youtube op om een beeld te krijgen en dat voelt meteen zó vertrouwd donderdagavond en 'Floorfillers' aan dat ik vanavond niet anders kan dan deze de eerste plek toe te wijzen. Waarvan akte: Blonde ft. Alex Newell krijgt het predikaat 'Eretitel'.

Volgende week mogen jullie me driemaal uitzwaaien.

Singles round-up: juli 2

Ik zou gisteravond nog publiceren, maar toen besloot mijn lieve computer een update te moeten doen en ging het op de lange baan. Dat heeft als consequentie dat ik nu moet gaan schrijven. En ach... ik moet nog wat adrenaline kwijt voordat ik kan slapen. Ik ben vandaag op de fiets naar het ouderlijk huis geweest en terug, dit ter ere van de verjaardag van mijn moeder. Dat betekent dat ik opnieuw 130 kilometer kan bij schrijven in het boekje. Vooral op het laatste stuk dreigt het ketting ermee te stoppen, maar ik heb het gehaald. Morgen maar weer een flinke laag teflon erover heen en dan maar hopen dat de Pioneer het nog een paar weken blijft doen. Vandaag de volgende vijf singles uit de vangst van deze maand. Eentje uit Meppel, één uit Uffelte en drie via Albert. Ik ga wederom 'live' schrijven ofwel... de draaitafel staat aan en ik ga de singles voor de eerste maal draaien.

* George Harrison- Crackerbox Palace (NL, Dark Horse, 1977)
Nee, niet met het bovenstaande fotohoesje want dat is ook het Duitse hoesje. Het Nederlandse hoesje kan ik niet in een goede kwaliteit bemachtigen, maar dat geeft niet. Mijn single is gestoken in een neutraal wit hoesje. George Harrison wekt altijd mijn nieuwsgierigheid en deze single heb ik nog niet in de bakken staan. Geen sitar te bekennen en toch klinken de gitaren weer alsof ze zijn gestemd volgens de Indiase toonladder. Een refreintje dat blijft hangen. Harrison kan een potje bij me breken en dus ga ik me niet druk maken over de afschuwelijke Arp-synthesizer dat in de brug voorbij komt. Conclusie is dat het honderd procent George Harrison is, maar dat het de hitpotentie van zijn overige singles mist. Geen wonder dat dit nimmer verder dan de Tipparade is gekomen.

* Teddy Johnson & Pearl Carr- Sing Little Birdie (NL, Columbia, 1959)
De tweede single uit Uffelte. Verder vind ik hier een paar leuke lege fotohoesjes. Enkele singles heb ik al, maar nog niet in fotohoes. Het zijn 'Het Spel Kaarten' van Cowboy Gerard, 'Parel Van De Zuidzee' van Trea Dobbs, 'Here It Comes Agarn' van The Fortunes en 'Ik Wil 'N Cowboy Als Man' van Ria Valk. Er gaat per ongeluk een hoesje mee van Bonnie Raitt, want ook 'Ritme Van De Regen' van Rob De Nijs ligt daar, maar die laat ik per ongeluk liggen. Toch nog maar eens terug en wellicht even graven tussen de elpees? Teddy & Pearl heb ik, geloof ik, al eens te gast gehad in 'Raddraaien', maar toch heb ik hun grootste hit nog niet in de verzameling. En, verrek, het is ook nog best een leuk plaatje!

* Los Bravos- Going Nowhere (Frankrijk, Barclay, 1966)
Het staat te boek als dé beste single van Los Bravos en daar is geen woord Frans bij. Mike Kennedy klinkt bijna als een echte Engelsman en de begeleiding heeft niets weg van de primitiviteit van 'Black Is Black' of 'I Don't Care'. 'Brand New Baby' klinkt qua onbeholpen Engels vertrouwd in de oren, maar ook hier weer een uitstekende 'soulbeat'-tune met smaakvol toegevoegde Hammond-geluiden. Toch kies ik voor 'Going Nowhere' als de ultieme favoriet van de twee.

* The Passions- Skin Deep (NL, Polydor, 1981)
De opvolger van 'I'm In Love With A German Film Star', de eerste en enige hit van de Engelse new wave-band The Passions. 'Skin Deep' zou je kunnen weg zetten als instrumentaal. De titel wordt eindeloos herhaald en Barbara Gogan haalt enige vocale capriolen uit, maar verder is het gebouwd rond een hook op de gitaar. Best een lekker nummer!

* Jeffrey Lee Pierce- Love & Desperation (UK, Statik, 1985)
Als Gun Club even de wapens heeft opgeborgen, leeft frontman Jeffrey Lee Pierce een jaar in Engeland. Daar neemt hij twee albums op en 'Love & Desperation' is als single een resultaat daarvan. Een kleurrijk figuur dat in de voorgaande jaren de oude blues-meesters afstoft, maar op deze single meer als Talking Heads klinkt. Wellicht dat ik binnenkort nog eens een bericht publiceer over deze miskende muzikant. Het wordt nu dan toch echt tijd voor mijn bedje. Morgen maar weer!

Classic Week Spot: John Bowie

Ik denk dat ik vandaag tweemaal ga publiceren zodat ik morgen vrij heb. Dan ga ik mijn moeder bezoeken die haar 79e verjaardag viert en natuurlijk moet dat op de Pioneer. Heen en terug hebben we het dan over een slordige 120 kilometer en omdat ik de volgende morgen weer gewoon moet bezorgen, kan ik me voorstellen dat ik linea recta mijn nest in duik. Nu dan eerst de volgende 'Classic Week Spot'. Komende zaterdag belicht ik de hoogtepunten uit de vele singles die ik in 2012 heb gekocht en welke nog steeds in de Blauwe Bak staan. De 'Classic Week Spot' neemt me terug naar de eerste weken van het Northern Soul-enthousiasme. Ik heb dan juist de sleutels van Nijeveen geaccepteerd en zie de verhuispremie vol verwachting tegemoet. De 'Northern Soul Jukebox' maakt overuren en steeds als ik een aardig nummer hoor, ga ik snel op Ebay kijken. Toch zijn er al een flink aantal singles uit 2012 inmiddels in de 'algemene' jaren zestig- en zeventig-bakken terecht gekomen, maar deze zal voor altijd en eeuwig in de koffer blijven staan. Tot mijn verrassing is met name de laatste paar jaar informatie vrij gekomen over de artiest in kwestie en dus durf ik het bericht wel aan. De Week Spot van deze week is 'You're Gonna Miss A Good Thing' van John Bowie.

De eerste weken van het Northern Soul-enthousiasme... Ik kijk er met genegenheid op terug, maar knijp soms ook mijn billen als ik bedenk wat ik soms voor een single heb neer gelegd. Vijfentwintig pond voor de bootleg van Jeannette Williams, bijna dertig voor een niet te genieten Engelse President-demo van 'Do The 45' van The Sharpees en tientallen ponden voor een 'cheapie' van Diane Lewis in een zeer matige staat. Nee, ik heb geen kaas gegeten van de waarde van Northern Soul-platen, maar dat zal leren! Zo kom ik in deze tijd ook geregeld op het spoor van heruitgaven uit de Soul Seven-serie van Goldmine. Omdat ik Goldmine 'ken' en de opnames legaal zijn, heb ik meteen een zwak voor dit label. John Bowie pik ik in eerste instantie vanwege de achternaam. Het nummer fleurt menig fietstocht tussen Steenwijk en Nijeveen op en als ik op Ebay ga kijken, zie ik deze Goldmine Soul Seven. Met het eveneens erg leuke 'Something's Bad' van The Nomads op de keerzijde. Ik weet niet helemaal precies wat ik ervoor heb betaald, maar het zal ergens rond de tien pond zijn geweest. Dat is een hele normale prijs. Het plaatje is erg in trek. Het is namelijk de enige mogelijkheid om deze in je koffers te krijgen als je geen duizend pond of meer hebt te besteden. Soul Seven's zélf worden ook al flink verzameld.

De verhalen vermelden zowel een Big John Bowie als een Little John Bowie. Wat de reden van dat laatste is geweest, zullen we nooit weten want Bowie is allesbehalve 'little'. Hij staat afgebeeld op het hoesje van 'I'm So Sorry' van The Delcords en daar kun je hem niet missen. Bowie is degene die letterlijk met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Straks meer daarover. John Bowie is sinds de late jaren vijftig actief in de muziek in Philadelphia. Zijn eerste groep is The Philadelphians, waarvan John de leadzanger is. The Philadelphians maakt opnames voor verschillende platenlabels waaronder Campus, Cameo-Parkway en Jamie-Guyden. The Philadelphians valt pas in 1973 uit elkaar, maar dan heeft Bowie al lang het schip verlaten. Hij werkt met de groep The Magnificent Men uit Harrisburg waarmee hij een single opneemt. Bowie staat op het label als mede-schrijver, maar toch zal hij later niets van de royalties terug zien. De single wordt het beste bekend in de instrumentale uitvoering. Hoewel het gewoon dezelfde groep is, krijgt het een andere naam. Instrumentaal heet het 'Soul Step' van The Dogs, de gezongen versie is 'I'm So Sorry' van The Delcords. De plaat wordt erg gezocht in de jaren negentig en dan brengt Treasure het plaatje opnieuw uit met een fotohoesje. Deze heb ik een paar jaar geleden gekocht. Ik weet de connectie met John Bowie pas sinds een paar jaar.

In 1966 maakt John de single die hem in een kleine kring 'onsterfelijk' zal maken. 'You're Gonna Miss A Good Thing' verschijnt in 1966 op het Merben-label en slaat met name in de jaren tachtig en negentig in de Northern Soul-scene in als een bom. De plaat heeft een paar jaar geleden een extra reactivatie gekregen sinds de b-kant, 'At The End Of The Day', ook is ontdekt door toonaangevende dj's. Ik geloof dat Rarenorthernsoul eentje heeft verkocht voor duizend pond, Popsike laat zien dat een originele Merben tegenwoordig vijfhonderd dollar kan opbrengen. 'Carvers', ofwel bootlegs, doen ook al een slordige zestig pond en de Goldmine's zitten rond de vijftien pond. Latere Bowie-singles zijn een stuk vriendelijker geprijsd, maar zitten flink in de lift. Zo maakt Bowie platen voor onder andere het Phil-L.A. Of Soul-label. Evenals 'You're Gonna Miss A Good Thing' zijn het midtempo-dingen en ballades. Steeds met die krachtige stem van John Bowie als belangrijk bestandsdeel. Bowie schrijft daarnaast mee aan liedjes voor anderen en doet de nodige producties in de late jaren zestig. Dat hij heeft gewerkt met The Three Degrees staat nergens zwart op wit, maar waar rook is?

Bowie mag in kringen van de Northern Soul onsterfelijk zijn geworden, zelf komt hij in 1985 aan een vroegtijdig einde. In 1985 is zijn muzikale loopbaan al lang passé als hij voor een benzinestation werkt. Bowie komt om bij een gewapende overval. Ian Levine belt eind jaren negentig geregeld met 'vergeten' Northern Soul-helden om te vertellen dat hun oude single volle dansvloeren in extase brengt, maar Bowie heeft dit nooit geweten. Volgens mij is zijn solo-debuut ook pas in de begin jaren negentig aan het licht gekomen. Hoe dan ook: Bowie leeft voort in de harten van vele Northern Soul-fans en ook in de mijne. Een terechte Week Spot!

Singles round-up: juli 1

Hoewel in de tussentijd een paar platen hoog op de verlanglijst zijn gekomen en ik nog altijd een gevuld 'mandje' heb op Discogs, moet ik de 'internationale' platenhandel even laten voor wat het is. In totaal heb ik er tien, maar dat is een beetje weinig? Zeker als je rekent dat ik volgende week met een 'Eindstreep' moet komen en daarin, in principe, geen 'dubbele' singles wil hebben. Ik heb vanmiddag een boodschapje in Meppel en besluit, voordat ik aan het werk ga, even de kringloopwinkels langs te gaan. Opdracht: Hooguit zes singles, zodat ik een 'Singles round-up' kan uitsmeren over de komende week. Het is gelukt! Vandaag de eerste zes, morgen de 'Classic Week Spot', woensdag de volgende vijf, donderdag de 'Eretitel' en vrijdag de laatste vijf. Het komt me wel goed uit want woensdag ga ik op bezoek bij mijn moeder en ben vast bekaf als ik thuis kom. Verder is het vrij druk in de bezorging en kan ik het vrijdagavond eveneens rustig aan doen. Acht singles die ik via Albert heb gekocht, twee van de kraam op de hoek van de straat in Uffelte en zes van de kringloop in Meppel, dat zijn de singles die deze week de dienst uit maken op Soul-xotica.

* Willeke Alberti- Ciao Venezia (NL, Philips, 1962)
In Steenwijk is het schreeuwend duur om afval te storten en dat zal de voornaamste reden zijn waarom niet-commerciële rommelmarkten nauwelijks voorkomen in de regio. Er zijn een paar mega-grote rommelmarkten met een omzet van vele duizenden euro's waarbij de duizend euro om het overbodige spul te dumpen te overzien is. Havelte staat al jaren te boek als juist één van de goedkoopste gemeentes om afval te storten en Westerveld heeft na de herstructurering deze traditie voortgezet. Met andere woorden: In de omgeving van Uffelte zijn nog wel de rommelmarkten voor een goed doel op de zaterdagmorgen. Uffelte kent, wat dat betreft, de grote rommelmarkt van de plaatselijke korfbalvereniging. Ik ben daar vorig jaar geweest maar moet dit jaar in Steenwijk post bezorgen als de markt wordt gehouden. Op de hoek van de Schoolstraat en de Zuidstraat woont iemand van de organisatie en deze heeft sinds jaar en dag zomers een tent buiten staan met daarin een kraam ten bate van de vereniging. Vorig jaar had deze geen platen, nu staat een grote doos elpees en, tot mijn verbazing, ook flink wat singles. Het meeste is eind jaren vijftig, begin jaren zestig en dan het materiaal dat ik al heb of dat ik niet wil hebben. Singles van Willeke Alberti koop ik in principe niet meer, maar deze 'Ciao Venezia' zit in een prachtig 'Favorieten Festival'-hoesje en mag alleen daarom mee. Totaal irrelevant hoe de plaat klinkt, want deze gaat rechtstreeks de jaren zestig-bak in.

* The Associates- Waiting For The Loveboat (Duitsland, WEA, 1984)
In 2015 scharrel ik 'Breakfast' op en ben meteen tot over mijn oren verliefd op het nummer. Albert biedt me een lijstje aan via de email en heeft zowel 'Breakfast' als deze 'Waiting For The Loveboat' in de aanbieding. Na de ervaring met 'Breakfast' durf ik het wel aan. Ik ga de singles 'live' beluisteren en doe nu hetzelfde met deze van The Associates. Heel in de verte daagt me wel iets dat ik hem heb gehoord, maar weet niet of dit een herinnering is uit 1984 of dat ik hem recent nog eens heb gehoord bij een Wolfman-collega. Meer een 'upbeat' nummer in een typische jaren tachtig-productie maar eveneens met de prachtige stem van de betreurde Billy MacKenzie. Een stem waarvan ik de afgelopen twee jaar erg ben gaan houden.

* Les Chakachas- Venus (België, Lark, 1959, re: 1974)
Ik ga in Meppel langs beide kringloopwinkels. 'De Kring', de 'nieuwste' van de twee, heeft schrikbarend weinig interessante platen. De 'oude' heeft zowaar nieuwe aanvoer? Ik spreek de uitbater bij de kassa. ,,Iedere keer als er ruimte komt, vullen we het aan". Eentje om in de gaten te houden want deze middag vind ik onder andere een soul-plaatje uit de jaren zestig. Wie weet wat er allemaal 'onderweg' is naar de bak? Deze van Les Chakachas heeft meteen mijn aandacht. Om met de deur in huis te vallen... het is niet de 'Venus' van Shocking Blue, maar wél het nummer dat we van Frankie Avalon kennen. Oorspronkelijk dus uit 1959 en opnieuw uitgebracht in 1974. Ik zie wel het '1974' op het label en denk bij het rode label het eerste aan Polydor waarop Chakachas twee jaar eerder 'Jungle Fever' heeft uitgebracht. Als ik achteraf had geweten dat dit een jaren vijftig-opname was? Toch geen spijt want het is een klapper van jewelste. Geslaagde gok!

* The Cowsills- The Rain, The Park And Other Things (NL, A.R.C., 1967, re: 1982)
Vijftig jaar sinds de 'summer of love' en wat een plaat om dit te vieren! The Cowsills ademt '1967' met opgewekte harmony-pop en natuurgeluiden op de achtergrond. Ik heb al jaren een zwak voor het A.R.C.-label. Veel van de heruitgaven op het label hebben een 'dof' geluid, maar dat valt genoeg mee met The Cowsills. Enig punt is dat de groep op zowel het hoesje als het label The Coswills wordt genoemd.

* Bobby Freeman- S.w.i.m. (Duitsland, Vogue, 1964)
Ik doe twee pogingen tot het schrijven van de 'Classic Week Spot' van afgelopen week en bij de eerste keer ben ik van plan om 'Stand!' van Sly & The Family Stone te doen. Dan 'leer' ik iets dat ik ergens ook wel wist, maar dat ik even ben vergeten. Sly Stone begint zijn loopbaan niet alleen als radio-dj, maar ook als producent bij het Autumn-label. Bobby Freeman is één van de attracties op het Autumn-label naast The Beau Brummels en Stone is betrokken bij beide. In geval van 'S.w.i.m.' staat Stewart (Stone's eigenlijke naam) als mede-schrijver genoteerd. Het is een 'wild' nummer waar de energie vanaf spat. Ik weet dat 'C'mon And Swim' van Freeman hoog staat aangeschreven in de Northern Soul, maar 'S.w.i.m.' overtuigt niet genoeg voor een plaatsje in de Blauwe Bak. Vanuit de jaren zestig-bak zal het echter vaak genoeg haar opwachting maken in mijn shows, dus laat dat eerste geen bezwaar zijn.

* Go Go's- Vacation (NL, Illegal, 1982)
'Our Lips Are Sealed' heb ik zelfs dubbel, maar deze 'Vacation' staat nog op mijn zoeklijst. Het is een plaatje dat me rechtstreeks terug neemt naar 1982. Mijn oudste broer heeft, als ik me niet vergis, deze single óf het is niet weg te slaan op de radio. Eén van beide. Feit is dat ik de plaat jaren lang niet hoor op de radio maar dat het refreintje in mijn hoofd blijft 'spelen'. De plaat voelt als een warm bad aan sls ik de naald laat zakken. Ik heb over het algemeen niet de beste herinneringen aan de jaren tachtig, maar de muziek weet het zo nu en dan erg bijzonder te maken voor mij. Woensdag presenteer ik jullie een single uit de jaren vijftig, zestig en zeventig en maar liefst twee uit de jaren tachtig. Beide volslagen onbekende nummers voor mij!

Gele Bak Top 100: 21-30

En hierbij het tweede deel van dit weekend. Volgende week uiteraard de top 20 en dan kan ik gaan graven naar een paar 'vakantieverhalen' voor in augustus.

30. Everybody’s Day-Bojoura (NL, Polydor S 1232, 1967)

29. Johnny And Mary-Robert Palmer (NL, Island 102.243, 1980)

28. Miss America-Mark Lindsay (Duitsland, CBS 4924, 1970)

27. Your Honour-Pluto (NL, K&K RR 5544, 1975, re: 1981)

26. Cadillac-The Renegades (NL, Artone SM 25.288, 1965)

25. The Sins Of The Family-P.F. Sloan (US, Dunill 45-D-4007, 1965)

24. Bring A Little Lovin’-Los Bravos (US, London Great Hits SN-59011, 1968, re: 197?)

23. Frozen Orange Juice-Peter Sarstedt (NL, United Artists UA 25.989, 1969)

22. Look Away-Big Country (NL, Mercury 884 645-7, 1986)

21. Hope Of Deliverance-Paul McCartney (EEG, Parlophone 88 0438 7, 1992)

Gele Bak Top 100: 31-40

Het speuren naar singles in Steenwijk is van de baan gegaan. Ik kan van vrijdag op zaterdag maar moeilijk in slaap komen met als gevolg dat ik twee uren heb geslapen. Vervolgens naar Steenwijk en een pittige hoeveelheid post voor een zaterdag. Nadat ik mijn eigen 'ronde' heb gedaan, help ik een collega en uiteindelijk zijn we om twee uur klaar. Nog genoeg tijd voor de kringloopwinkels, ware het niet dat ik doodop ben en snel naar huis wil om wat slaap 'in te halen'. Het lukt me nog om de vijf 'verloren' uren in de horizontale stand door te brengen en vervolgens aan de bak voor 'Do The 45'. Vandaag, zondag, maak ik er heel erg een rustdag van. Straks wellicht even op de fiets naar Havelte voor een reep chocolade en een doosje sigaren en dan is het mij verder wel goed. Ik ga de komende week mijn kilometers wel weer maken! Nu dan eerst de nummers 31 tot en met 40 uit de Gele Bak Top 100 van dit jaar.

40. Sorrow-The Merseys (NL, Fontana 267 575 TF, 1966)

39. Mr. Lovin’ Luggage Man-The Young Idea (NL, Columbia DB 8284, 1967)

38. Shipbuilding-Robert Wyatt (UK, Rough Trade RT 115, 1982)

37. Natural Born Lover-Fats Domino (NL Imperial AI 129, 1961)

36. Sweet William-Millie (NL, Fontana 278 704 YF, 1964)

35. Soul Jamaica-Carlton Moore (US, Buddah BDA 361, 1973)

34. Sweet Cherry Wine-Tommy James & The Shondells (Duitsland, Roulette DV 14854, 1969)

33. Big Nine-Judge Dread (NL, Trojan 11 487 AT, 1974)

32. Get Out Of Your Lazy Bed-Matt Bianco (Duitsland, WEA 24-9532-7, 1983)

31. The Windmills Of Your Mind-Dusty Springfield (NL, Philips 326 972 BF, 1968)

Raddraaien: New Inspiration

Volgende week krijgen jullie de 'Singles round-up'-afleveringen van deze maand. Wie weet of er nog meer singles bij komen? Ik moest vandaag post bezorgen in Steenwijk en daarbij hoort vandaag ook het industrieterrein. Ik heb ooit wel gehoord van een kringloop op Groot Verlaat, maar begrijp niet veel later dat die dicht is. Ik weet niet of deze 'nieuw' is of dat het dezelfde is? Het ziet er aan de buitenkant niet uit. Een oude loods met een rommelig terrein. Toch moet ik hier binnenkort maar eens binnen kijken. Van Der Laan aan de Dolderweg is ook nog altijd open en hoewel ik daar alleen in 2007 en 2009 interessante platen heb gevonden, moest ik hier hoognodig weer eens naar binnen. De laatste keer kan ook zomaar zes jaar geleden zijn geweest. Ik weet niet of ik het morgen ga redden, dat hangt van de hoeveelheid post af en bovendien voorspelt het KNMI op de middag regen. Hoe eerder als dat ik thuis in Uffelte kan zijn hoe beter. Vandaag mag ik de laatste single uit de twaalfde jaren zeventig-bak aan jullie voorstellen en ga daarmee terug naar 'the day before'. De 'Raddraaier' heet 'Judy Please' en is van de Gentse groep New Inspiration.

Waar en wanneer? Ik twijfel even, maar een zoektocht op Soul-xotica levert geen resultaat op en dan weet ik het zeker! Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten, 'vier' ik sinds een paar jaar 20 september als mijn 'nieuwjaarsdag'. Dat heeft te maken met het fietsongeluk dat ik op 20 september 2009 heb gehad. De dag van tevoren zit ik in zak en as. Het loon is niet gestort en dat betekent dat ik het hele weekend zonder geld zit. Ik kijk bij de pinautomaat van de SNS op mijn rekening en, nee, nog helemaal niks. Een eerder ambitieus plan om die avond naar de 'Popronde' te gaan in Zwolle kan in de ijskast. Ik strijk bij het Het Pandje neer op het terras. Het is schitterend weer en ik geniet van de zon en het kopje koffie. Dan ontmoet ik een vriend die me een tientje wil lenen. Dat fleurt me ineens helemaal op. Ik praat even met de man van 'De Gouden Kikker', de winkel naast Het Pandje. Hij heeft het over dozen singles die nog niet verkocht mogen worden, maar die ik best even mag bekijken. Ach, weet je wat, hij bedenkt zich heel snel en ik mag 'boodschappen' doen. Op voorwaarde dat ik ze kan 'reserveren' voor een week totdat mijn geld binnen is. Die middag duik ik 'Love Is In The Air' van The Shocking Blue op, maar ook 'No Time For Tears' van The Kwyet. Dan vind ik ook 'Judy Please' van New Inspiration, een 'zwart gat' voor mij. De gok is goed bevallen! Ik heb hem nooit grijs gedraaid maar het geeft me altijd weer een fijn moment als het op de draaitafel ligt.

Geen tijd voor Belgenmoppen op Soul-xotica. Onze zuiderburen weten goede muziek te maken als we de meer recente Eurodance en -pop even uitfilteren. In de jaren zestig zijn het echter maar een handvol popbands dat de landsgrenzen voorbij weet te streven. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Wallace Collection welke hier nog recent als 'Raddraaier' is geweest, maar ook aan The Pebbles. New Inspiration is een groep met twee levens en het is pas met de tweede incarnatie dat de Nederlandse Top 40 wordt bereikt. Het Top 40-jaar 1971 heeft een groot contrast: Aan de ene kant Jacques Herb en Mieke Telkamp die maanden in de lijst staan, maar ook heel veel 'kleine' hits. New Inspiration is verantwoordelijk voor eentje daarvan. 'Rainbow I Love You' staat slechts twee weken in de Top 40 met een piek op 31. 'I See No Reason Why' staat in 1968 in de Tipparade voor wat het waard is, deze lijst is in 1971 een stuk betrouwbaarder geworden als 'Judy Please' daar een paar weken in staat. Als je de muziek niet kent, zou je bij de titels kunnen denken aan onverteerbare middle-of-the-road, maar het is het 'psychedelische' Duitse fotohoesje dat me toch wel nieuwsgierig maakt. 'Judy Please' is het bewijs dat New Inspiration beslist mág!

De groep ontstaat in de vroege jaren zestig als The Black Fellows, een populaire dansband in Gent. De zakelijke kant wordt behartigd door politiebrigadier Walter Hellbyck en het is door zijn inzet dat de groep een residentie krijgt in de TF-Club in Gent. In 1967 neemt Jacques Verdonck het stokje over en verandert de groep haar naam in (The) New Inspiration. Op WIkipedia wordt gesproken van een debuutsingle met de titel 'I Got A Feeling' welke ook een hit zou zijn geweest. Vreemd dat op 45cat niks is te vinden over deze single. Discogs biedt uitkomst. Het zou inderdaad de eerste single zijn van de band en wel de b-kant van 'Hurry Up And Tell Me'. New Inspiration kan meteen op steun rekenen van Radio Caroline. 'You Made A Fool Of Me' is de tweede single. Op de a-kant horen we een Bee Gees-achtig midtempo nummer, de b-kant is psychedelische beat. Het verschijnt ook in Engeland op Major Minor en daar klinkt de b-kant nog ruiger dan op de Belgische persing. 'I See No Reason Why' staat in Nederland in de Tipparade en wordt ook in andere landen uitgebracht. De Wikipedia-schrijver meent dat de groep zelfs platen heeft uitgebracht op Apple, maar dat is feitelijk onjuist. 'I See No Reason Why' is het dichtst bij The Beatles doordat het in Engeland op Parlophone een release krijgt. De platenlabels verschillen overigens per land. In België komt het uit bij Decca, in Nederland bij Injection (CNR), in Frankrijk via AZ. In Amerika verschijnt het weer bij Parrot dat de distributie doet voor Decca. Ook dit nummer ken ik nog niet en ik zit nu te luisteren. Melodieuze beat dat me in de verte doet denken aan Love Affair. Hij staat met stip op mijn verlanglijstje.

New Inspiration heeft een aantal grote hits in België en boert ook goed in het buitenland en toch staat de groep in 1970 op springen. Daniël Bracke, alias Danny Sinclair, is de enige uit de oorspronkelijke bezetting waarvan we na 1970 nog zullen vernemen. Op het moment dat de 'oude' New Inspiration uit elkaar valt, richt Verdonck een verse New Inspiration op. Nu bestaat de spil van de groep uit de heren Guido Wolfaert en Eddy Vanderlinden en ook nu is het komen en gaan van leden, iets dat New Inspiration sinds het begin heeft 'geplaagd'. De nieuwe New Inspiration is de groep die ons trakteert op 'Rainbow I Love You' en 'Judy Please' en deze zal het tot 1974 uithouden. Onder de tijdelijke leden vinden we ook Danny Lademacher die later Herman Brood zal begeleiden. In 1986 komt de oorspronkelijke bezetting van New Inspiration bijeen voor een reünie waaraan ook The Cousins ('Kili Watch') mee doet. Een split-single van de twee is het gevolg.

'Judy Please' is prettige bluesrock. Voor wie een extra controle gaat doen: Discogs vermeldt dat de single in 1969 in België is verschenen, maar het catalogusnummer van 'Judy Please' valt precies tussen twee singles uit 1971 in. Totdat het tegendeel wordt bewezen, neem ik aan dat dit de tweede New Inspiration moet zijn geweest. De plaat klinkt overigens ook meer 1971 dan 1969.

Eretitel: 'You Win Again'

Wat het precies is geweest, zal ik jullie niet kunnen vertellen. Toch word ik deze ochtend wakker met een kuitspiertje dat een andere houding heeft aangenomen dan dat die zou moeten zijn. Het gaat bij het ontwaken gepaard met veel pijn en ook tijdens het ontbijt merk ik dat een zithouding ook niet bevorderlijk is. Ik moet maar even zien hoe het gaat? Ik ben al een beetje aan de late kant voor het werk en zal dus eerst naar Steenwijk moeten fietsen. Dat doe ik maar in lage versnellingen en bij het afzetten vooral de kracht op het linkerbeen (het is de rechterkuit). In Steenwijk wacht een verrassing: Industrieterreinen, Tuk en, als klap op de vuurpijl, twee wijken aan de andere kant van het centrum. Ik heb mijn kilometers dus wel gemaakt! Ik heb geen last meer gehad van de kuit, maar probeer het wel in de gaten te houden. Omdat ik nog drie brieven heb voor een adres tussen Tuk en Steenwijkerwold, ga ik daar op de ligfiets langs om ze te bezorgen en maak daarna nog een fraai rondje over De Eese, Eesveen, Wapserveen en door de bossen naar Havelte. Ik ben gistermiddag over de 9000 kilometer gegaan, dus wie weet? De tienduizend in de vakantie? Vandaag de 'Eretitel' die is blijven liggen en straks nog maar een aflevering van 'Raddraaien'. Klinkt als een plan! De 'Eretitel' gaat deze week over 'You Win Again'.

3. Hank Williams (1952)
Ik heb het meerdere malen geprobeerd maar country gaat wellicht nimmer een doorslaand succes worden in mijn muzikale beleving. Misschien dat de liefde voor de folk hierbij eveneens in de weg staat. Ik heb het wel geprobeerd, ik heb zelfs een elpee van de 'moderne' country-zangeres Kathleen Edwards in de kast staan. Bij country geldt hetzelfde criterium als bij het merendeel van de overige genres: Het liedje moet me pakken en als dat gebeurt, ben ik vlug bereid om over het genre heen te stappen. Dat is bij country overigens ook al een paar keer gelukt. We zien vandaag twee country-platen terug in de 'Eretitel'. Voor wat betreft de oude country: Ik neem het voor kennisgeving aan, heb in veel gevallen wel een vaag soort respect voor de grootmeesters, maar van een verzameldrang is geen sprake. Geldt evenzeer voor Johnny Cash als Willie Nelson, maar ook voor Hank Williams. De 'Senior' uiteraard. Ik ken volksstammen die helemaal idolaat zijn van het werk van Williams en, natuurlijk, de man heeft een karrevracht aan 'evergreens' afgeleverd. 'You Win Again' is daar eentje van. Het is later opgenomen door The Rolling Stones, Grateful Dead en vele anderen, maar voor deze 'Eretitel' ga ik dan toch voor het 65-jarige origineel. Op drie.

2. Mary Chapin Carpenter (1990)
Ik hou wel van 'underdogs' en het heeft maar weinig gescheeld of ze had vandaag op nummer 1 gemogen. Maar nee... ik wil de 'Eretitel' naar eer en geweten doen en soms kan het lonend zijn om een 'underdog' op de eerste plek te zetten, maar dat doe ik vandaag niet. Mary Chapin Carpenter geldt voor een groep binnen de moderne country als één van de meest ondergewaardeerde singer-songwriters. Getuige 'You Win Again' hebben we met een speciaal talent te maken. Het heeft een lekker commerciëel geluid waarvoor je niet meteen het schaamrood op de kaken krijgt en ik zou me beslist eens verder moeten verdiepen in haar werk. Ik weet zeker dat er een paar juweeltjes verborgen zijn voor mij. Mary moet het in de 'Eretitel' vooralsnog met een tweede plek doen.

1. The Bee Gees (1987)
Dat móet beter kunnen! Misschien dicht ik de gebroeders Gibb iets teveel eer toe, maar het is opvallend dat veel titels van The Bee Gees vaker gebruikt zijn voor verschillende liedjes. Zo komen we de Gibb's over een paar weken tegen met 'Alive'. Hun 'You Win Again' verschijnt ruim dertig jaar nadat Williams' versie bekend is geworden door Jerry Lee Lewis en wellicht heeft Mary Chapin Carpenter het eerst aan Hank Williams gedacht. The Bee Gees kan desondanks een resident worden in deze serie. 'You Win Again' is een prettige herinnering uit de jaren tachtig, de laatste échte grote hit voor de gebroeders Gibb. Het steekt met kop en schouders boven de andere twee uit, in mijn beleving, en dat maakt dat het op nummer 1 mag. Je weet immers ook nooit hoe het balletje gaat rollen bij 'Alive' en 'Holiday' (er staat me iets van bij dat die laatste ook heb gedaan) en dus zet ik de drie broers vandaag op nummer 1.

Volgende week een redelijk moderne 'Eretitel'. De oudste van het stel is pas dertig jaar oud.

Het zilveren goud: juli 1992

Een anderhalve klap vanmiddag en een kort, verkwikkend, regenbuitje. Dat is tot nu toe alles wat Uffelte van het noodweer heeft meegemaakt. Volgens de buienradar zou het spektakel na middernacht nog kunnen los gaan, maar de extreme windstoten lijken van de kaart. Ik hoef niet bang te zijn voor voorbij vliegende partytenten zoals een paar jaar geleden in Nijeveen. Ik heb vandaag in Steenwijk bezorgd en ga uit het werk eens, voor de grap, kijken bij de 'marktkraam' aan de rand van Uffelte. Vorig jaar had deze ook al een tent met spullen staan, de opbrengst is voor de lokale korfbalvereniging. In tegenstelling tot vorig jaar nu wél platen. De doos met elpees wil ik niet weten en voel langs de rand en tref zo een flinke stapel singles en lege fotohoesjes. Thuis tref ik een pakketje singles van Albert in de brievenbus, dus... er komen weer 'Singles round-up's' aan. Vandaag duik ik echter een kwart eeuw terug in de tijd en kijk naar de singles die ik in juli 1992 heb gekocht.

Hoe waarheidsgetrouw is 'Het zilveren goud'? Inhoudelijk is het waterdicht: Ik heb de singles allemaal daadwerkelijk gekocht. Qua datums en dus ook maanden is het een beetje 'gissen'. Zo kom ik recent erachter dat ik op het blanco hoesje voor 'Concrete And Clay' van Unit 4+2 een datum heb geschreven en dat zou 'Het zilveren goud' finaal in de war hebben geschopt. Ik kan er soms een maand naast zitten. Met de vakanties is dat net zo. Ik kan me maar niet herinneren wanneer we exact zijn vertrokken naar Denemarken, het zou kunnen zijn dat de eerste titels van augustus 1992 in juli zijn gekocht. Evenals vorig jaar laat ik de 'vakantie-singles' bij augustus, het zijn sowieso een paar 'zuinige' maanden qua platen kopen. Niet dat ik niet actief ben, want ik ben voortdurend aan het speuren, maar de aantallen zoals in mei en juni doen niet van zich spreken in deze maand in 1992.

Een paar maanden geleden begon ik altijd 'Het zilveren goud' met de platen die ik bij Sunrise Records had gekocht. Deze winkel bestaat in juli 1992 niet meer, maar ik heb een goede vervanger gevonden in Golden Years. Hij zal de winkel tot juni 1993 open houden en ik ben daar kind aan huis. Tenslotte zal ik met een 'big bang' afscheid nemen van de nering. Volgend jaar juni zal ik meer dan honderd singles van hem kopen. In juli 1992 is het allemaal nog bescheiden. Hieronder de platen die ik in juli 1992 bij hem heb gekocht.

798 Magic Carpet Ride-Steppenwolf (Duitsland, Stateside, 1968)
802 Everything's Allright-The Newbeats (NL, Hickory, 1964)
803 Bring It On Home To Me-The Animals (NL, Columbia, 1965)
815 Swan Lake-The Cats (NL, Green Light, 1969)
816 Cold Turkey-Plastic Ono Band (Duitsland, Apple, 1969)
817 The Flood-Ginger Ale (NL, Eagle, 1969)
818 My Baby Loves Lovin'-The White Plains (NL, Deram, 1970)
819 Living Above Your Head-The Walker Brothers (NL, Philips, 1966)

Op een mooie zaterdagmiddag fiets ik naar Sloten. Uiteraard niet bewust voor platen, want daarin heeft Sloten me nooit iets te bieden gehad. Nee, het is een puur ontspannend fietstochtje en, ach, als we er nu toch zijn? Bij een souvenirs-winkeltje in het centrum van het kleinste Friese stadje staat een doosje met tweedehands platen. Ik heb deze nog nooit eerder gezien en zal ze ook nimmer weer treffen. Daar koop ik onder andere de nummer 800 uit mijn verzameling.

799 Weekend Love-Golden Earring (NL, Polydor, 1979)
800 Titles-Barclay James Harvest (NL, Polydor, 1975)
801 They Shoot Horses Don't They-Racing Cars (NL, Chrysalis, 1977)

En dan zijn we meer dan een dag later... Tijdens het schrijven van bovenstaande vallen mijn ogen bijna letterlijk dicht en met het oog op de verwachte onweersbuien besluit ik naar bed te gaan. Om vanmorgen om tien uur wakker te worden. Nu is het inmiddels vrijdagochtend na 'Afterglow' en maak ik het bericht alsnog af. De 'Eretitel' blijft liggen tot morgen. Terug naar 1992. Ik heb maandag reeds geschreven over de elpee van Sha Na Na welke ik op de braderie in Workum heb gekocht. Uiteraard hoort daar ook een stapeltje singles bij en dat zijn de volgende titels.

804 Death Of A Clown-Dave Davies (NL, Pye, 1967)
805 Run For Home-Lindisfarne (UK, Mercury, 1978)
806 I Know I'm Losing You-Rod Stewart (NL, Mercury, 1972)
807 Eagle-Abba (NL, Polydor, 1978)
808 Just An Old Fashioned Girl-Eartha Kitt (UK, RCA, 1958)
809 Shame And Scandal In The Family-Shawn Elliott (NL, Roulette, 1965)

Voor de overige singles moet ik anno 2017 even een plattegrondje van Sneek raadplegen. Ik zou blindelings naar het zaakje kunnen lopen, maar hoe heet de straat nu ook alweer? De Scharnestraat. Net vanaf de Galigapromenade. Daar opent in 1992 een winkeltje in snuisterijen en daar horen ook platen bij. In de jaren 1992 en 1993 kom ik er geregeld voor singles en op deze donderdagavond koop ik het volgende stapeltje.

810 Parlez Moi D'Amour-Wallace Collection (NL, Odeon, 1970)
811 Gimme Gimme Good Lovin'-Whichwhat (NL, Beacon, 1969)
812 Beautiful Friendship-Continental Uptight Band (NL, Imperial, 1970)
813 Broken Hearted Man-Ulysses (US, Buddah, 1969)
814 Beg Steal Or Borrow-The New Seekers (NL, Philips, 1972)

Volgende maand verwelkom ik de laatste drie elpees die ik in de kaartenbak heb genoteerd. De singles kunnen nog bijna twee jaar verder. Volgende maand levert dat vijfendertig singles op.

Classic Week Spot: Thelma Houston

De tweede poging. Met het eerste verhaal ben ik na drie ailnea's flink 'diep' gegaan, maar nog geen meter opgeschoten voor het verhaal en dus begin ik helemaal opnieuw met een andere Week Spot. In de eerste versie zet ik in de openingsalinea uiteen hoe je de 'Classic Week Spot' kan benaderen. Een 'vergeten' plaat, eentje die pas jaren na aanschaf is gaan 'werken' voor mij of een single met een hoge sentimentele waarde. Dat zou bijna het geval zijn geweest met de 'Classic Week Spot' van deze week, maar dat concept is dus de prullenmand in gegaan. Geen 'Stand!' van Sly & The Family Stone. Ik twijfel ook nog even bij Sam Dees' 'Lonely For You Baby', maar wil hem graag bewaren tot ik ooit nog eens zijn 'Fragile, Handle With Care' tegenkom. Erma Franklin is even een optie geweest, maar dan kies ik toch voor deze groeibriljant. Komende zaterdag staan de Blauwe Bak-aanwinsten uit de periode van april 2009 tot en met december 2011 centraal. Ik zit de laatste week in de 'prehistorie'. Volgende week gaat het over 2012 en verspring dan steeds een jaar tot de zaterdag na mijn geplande vakantie. Dan is het 2016 in de show en sluit ik de zomerprogrammering van 'Do The 45'. De 'Classic Week Spot' woont sinds 2011 bij me in de Blauwe Bak. De plaat heeft ook al eens een tijd in de reserve-Blauwe Bak gestaan, maar mag sinds tijden weer in de koffers. De 'Classic Week Spot' is 'I Want To Go Back There Again' van Thelma Houston uit 1972.

Zaterdag 28 mei 2011. Ik zit sinds een paar weken in een conflict met mijn werkgever en een aantal uitkerende instanties. Het komt er eigenlijk op neer dat de werkgever geen loon meer uitkeert 'omdat ik me niet aan de regels hou'. De Sociale Dienst spoort me aan om ontslag te nemen en dan zullen zij mij van inkomsten voorzien. Zélf ontslag nemen is natuurlijk het meest absurde wat je kan doen en dus weiger ik dat. Werkgever en Sociale Dienst verwachten wel van me dat ik gewoon mijn werkzaamheden voortzet, maar dan krijg ik ook nog te maken met het UWV die dat strikt verbiedt. Steeds als me een toezegging wordt gedaan, hervat ik mijn werkzaamheden. Als het dan toch weer een wassen neus blijkt, ga ik weer thuis zitten wachten. Het geld komt met horten en stoten. Soms wekenlang niets en dan ineens weer een hoop. Eind mei is weer zo'n periode dat ik thuis zit. Als ik me niet vergis 'leef' ik van het vakantiegeld. Ik heb een 'bucket list' van kringloopwinkels en eentje die ik altijd nog eens wil bezoeken, is die van Hoogeveen. Deze zaterdag spring ik op de fiets. Ik ga heenweg via de kringloopwinkel van Dieverbrug en fiets via Dwingeloo en Pesse naar de gigantisch grote kringloop van Hoogeveen. Ik val met mijn neus in de boter. Ik vind deze dag enkele pareltjes en een aantal daarvan staan nog altijd in de Blauwe Bak. Ik 'gok' veel in de hoop dat het Northern Soul is. Een paar keer heb ik bingo. Over Thelma Houston ben ik in eerste instantie niet erg enthousiast, maar het liedje gaat groeien. Zeker als ik weer eens het postwerk heb opgepakt, begeleidt dit deuntje mij tijdens de rondes.

Allereerst een misverstand uit de wereld helpen. Er zijn nog steeds hele volksstammen die menen dat Thelma familie is van wijlen Whitney Houston. Nee, Houston is een vrij algemene naam in de Verenigde Staten en de twee artiesten treffen elkaar niet in de stamboom. Thelma Jackson komt op 7 mei 1946 ter wereld in Leland in de staat Mississippi. Als Thelma wordt geboren is haar moeder werkzaam op een katoenplantage, maar ze groeit met haar drie zussen op in Long Beach in Californië. Ze trouwt jong en krijgt twee kinderen. Pas dan komt haar artistieke loopbaan op gang. Ze voegt zich bij The Art Reynold Singers en wordt in 1966 door Capitol eruit gepikt als soliste. Producent van haar twee Capitol-singles is Gary Paxton welke ook werkt met The Art Reynolds Singers. De singles floppen genadeloos en de eersté, 'Baby Mine', groeit kort daarna uit tot een Northern Soul-klassieker van de bovenste plank. In 1969 biedt Dunhill haar een contract en hier wordt ze gekoppeld aan componist en arrangeur Jimmy Webb. De elpee 'Sunshower' is het resultaat. De plaat is verre van een succes en toch is het opvallend dat Houston in mei 1970 een single uitbrengt in Engeland die niet in deze vorm in Amerika verkrijgbaar is. Het is 'I Just Wanna Be Me' met het aanstekelijke 'Crying In The Sunshine' op de b-kant, een plaatje dat sinds januari 2012 in de Blauwe Bak zit. Hoewel ze nauwelijks succesvol is geweest vóór 1971 hebben producenten en platenbonzen nog wel vertrouwen in een goede afloop voor Houston. Zo komt ze in 1971 onder contract bij Motown. Ze wordt daar ondergebracht bij Mowest, het 'nieuwe' sub-label van Motown dat vanuit Los Angeles wordt bestierd.

Haar debuut voor Motown/Mowest wordt ingezet met een cover. In 1967 heeft Chris Clark haar versie opgenomen van Berry Gordy's 'I Want To Go Back There Again'. Het is opvallend dat Motown in de vroege jaren zeventig jaartallen drukt op de labels van het moment dat het liedje voor het eerst is gepubliceerd. Dat verklaart het jaartal 1967 op het label van de Engelse demo die ik heb gebruikt voor dit bericht. Zelf heb ik hem op de originele Amerikaanse Mowest, maar zo'n groene Tamla Motown-demo geeft meer 'kleur' aan het blog. Thelma's versie is een beetje versneld ten opzichte van Clark's versie (welke ik sinds een paar jaar eveneens in de koffers heb). Ik kan Chris Clark geen onrecht aan doen, maar eigenlijk vind ik Houston's versie de definitieve van de twee. Waar Clark meer binnen het keurslijf van de jaren zestig-Motown blijft, daar laat Houston de plaat 'groeien'. Ondanks alle lof die ik de plaat jaren later kan toezwaaien, doet de single in 1972 helemaal niks. Houston's grote doorbraak komt pas met 'Don't Leave Me This Way' en daar moet ze in 1972 nog vijf jaar op wachten.

Ik haal voor de aardigheid even het bericht uit 2011 erbij. Op maandag 30 mei publiceer ik 'Hi ha Hoogeveen'. Een verslag van de betreffende zaterdag en een kort overzicht van de tweeënveertig singles. Tot mijn grote verbazing schrijf ik twee dagen later 'LEKKER!!!' achter de single van Thelma. Toch zal het nog een paar weken duren voordat ik écht van de plaat ben gaan houden. Ik kan de fietstocht nog erg goed herinneren. De heenweg is het probleemloos en ga ik rakelings langs Uffelte. De terugweg is een stuk moeizamer. Het ketting slaat steeds vaker over en in het bos bij Fluitenberg schaam ik me voor de gemeen harde klappen. In Koekange heb ik een korte toiletstop en fiets dan snel verder. Het gaat eigenlijk een hele tijd goed totdat ik in Havelte kom. Daar klapt het ketting in tweeën. Het is het laatste ritje geweest met de Marathon Tyros. Een paar weken eerder heb ik hier 'De Monstertocht' gepubliceerd en ben dan eigenlijk wel 'klaar' met de fietstocht uit 2001. Dat maakt ook dat ik opeens wel vrede heb met het feit dat het over en uit is met de Marathon. Een reparatie is niet meer lonend en zo verdwijnt het ding op de schroothoop.

Het zilveren goud op 33 toeren: juli 1992

Volgende maand het laatste deel van 'Het zilveren goud op 33 toeren'. De singles-versie van 'Het zilveren goud' kan nog twee jaar door gaan, maar bij de elpees besluit ik na augustus 1992 geen kaartjes meer te 'verspillen' waardoor ik het overzicht voorgoed kwijt raak. In de laatste maanden is het opeens nog even erg druk geworden met de serie en ook volgende maand ga ik eruit met een 'big bang'. Juli is een erg zuinige maand voor wat betreft de elpees. Slechts één langspeler en dat is tevens een plaat die ik wel wat meer in het zonnetje wil zetten. Bij deze dus: De enige elpee die ik in juli 1992 koop is dit tweede album van Sha Na Na uit 1971.

Ik denk dat deze traditie niet is weg te denken uit Workum. Ik ben daar zelf in 2003 voor het laatst geweest. Toen met een lading straatmagazines waarvan ik overigens niet eentje heb kunnen slijten. Hoewel ik een 'vergunning' heb, is het de marktmeester die het me onmogelijk maakt. Hoe dan ook: Ik denk dat komende woensdag weer een braderie is in Workum. Een traditie in de zomermaanden met eens in die periode de 'langste' markt uit de regio. Het strekt dan over de gehele lengte van het Friese stadje. Als ik in Jutrijp woon, is dit geregeld een leuk uitstapje. Op de fiets naar Gaastmeer, met het pontje over naar It Heidenskip en zo verder naar Workum. Soms over Parrega en Blauwhuis terug. Deze bewuste woensdag is de terugweg over It Heidenskip lang genoeg. Aan het stuur bungelt een plastic tas met daarin een elpee. Hoewel ik me nooit heb verdiept in het boek heb ik altijd een fascinatie gehouden voor het Kama Sutra-label. Dat zal in 1992 de reden zijn geweest dat ik het aandurf om bijna dertig kilometer te fietsen met een tas aan het stuur. Het titelloze album van Sha Na Na is eveneens op dat label dat vooral bekend is van The Lovin' Spoonful.

Er was eens een boer. Nee, ik ga niet een verhaal vertellen over It Heidenskip, we moeten ons hiervoor verplaatsen naar Bethel in de staat New York. Deze boer wordt benaderd door een concertpromotor die een festival wil houden op zijn land. 'The Woodstock Music & Art Fair' is de officiële naam van de happening. Het zal de geschiedenisboeken in gaan als Woodstock. De boer heet Max Yasgur en hij stemt in met het idee, maar heeft wel een speciaal verzoek voor het programma: Op Yasgur's verzoek wordt Sha Na Na toegevoegd aan de lange lijst van artiesten. De groep warmt gedurende een anderhalf uur het publiek op voor het legendarische optreden van Jimi Hendrix. Sha Na Na steekt muzikaal schril af tegenover hippe vogels als Hendrix, Jefferson Airplane en de vele anderen die hun opwachting maken en toch past het geheel in het plaatje van 1969. Sha Na Na combineert een komische act met natuurgetrouwe vertolkingen van rock'n'roll-klassiekers uit de jaren vijftig. De groep begint omstreeks 1963 als The Kingsmen, maar moet deze naam al snel opgeven als een andere band een hit scoort met 'Louie Louie'. Vanaf 1969 gaat de groep werken als Sha Na Na. Het bestaat dan uit twaalf muzikanten. Gitarist Henry Gross is met achttien jaren de jongste muzikant op het podium van Woodstock en deze knaap zal in 1976 een wereldhit scoren met het breekbare 'Shannon'. Sha Na Na is vooral 'live' het beste te genieten en doet daarvan blijken op haar debuutalbum, 'Rock'n'Roll Is Here To Stay'. Sha Na Na zal de daaropvolgende jaren veelal een voorprogramma-act zijn in de Fillmore waar het mag openen voor Frank Zappa, Grateful Dead en The Kinks. In andere zalen wordt de band wel als hoofdact beschouwd en heeft omstreeks 1972 een aantal keren zélf een voorprogramma in de vorm van een aanstormend talent: Bruce Springsteen.

In 1971 verschijnt 'Sha Na Na' en voor deze plaat wordt het beste uit twee werelden gekozen. Alhoewel? Eén kant laat de groep horen tijdens een concert in de Fillmore en dit is genieten in hoofdletters. De andere kant is opgenomen in de Electric Lady-studio in New York en, nee, in de studio komt de groep gewoon niet uit de verf. Sha Na Na is voortdurend onderhevig aan personeelswisselingen en van de oorspronkelijke bezetting is anno 2017 weinig meer over. Want, jawel, ook Sha Na Na is nimmer uit elkaar gegaan en is nog altijd actief. Veel van de voormalige leden zijn ons inmiddels ontvallen. Eentje daarvan is Vinnie Taylor. Hij vervangt in 1970 Gross als gitarist en overlijdt in 1974 aan de gevolgen van een overdosis heroïne. Alsof dat niet erg genoeg is, krijgt het in 1975 een macaber staartje. Elmer Edward Solly heeft in 1970 een kind van twee vermoord en is sindsdien op de vlucht voor politie en justitie. Hij neemt een aantal pseudoniemen aan en krijgt het voor elkaar om na de dood van Taylor diens' identiteit over te nemen. Taylor's overlijden is nooit breed uitgemeten in de media en als het uitkomt, beweert Solly, als zijnde Vinnie Taylor, dat zijn dood slechts een vaag gerucht is en dat hij de voormalige gitarist van Sha Na Na is die de showbiz vaarwel heeft gezegd. Solly moet uiteindelijk de identiteit toch laten varen en zal nog door een rits identiteiten gaan voordat hij wordt gearresteerd.

Sha Na Na heeft vanaf 1977 een eigen televisie-show welke door verschillende omroepen wordt uitgezonden. In haar shows ontvangt het een keur aan artiesten uit het verleden waaronder Chuck Berry en The Ronettes. In 1978 speelt de groep een rol in 'Grease' en schrijft Scott Simon van Sha Na Na het nummer 'Sandy' voor John Travolta in de film. Elliot Cahn is van 1969 tot en met 1973 de slaggitarist van de groep en zal decennia later optreden als de eerste manager van Green Day. Woensdag ga ik me verdiepen in de singles uit juli 1992.

Terug naar een voortkabbelende bron

,,Het leven dat is één groot feest", zong Karrespoor jaren voordat ik in Tuk kwam wonen. Ik heb verschillende feestjes gedurende dit jaar. Zo ga ik begin september vast aandacht besteden aan zeven-en-een-half jaar Soul-xotica en vier ik in november mijn vijfde 'radio-verjaardag'. Toch zijn er minder in het oog springende verjaardagen. Neem nou de vijfentwintigste verjaardag van mijn liefde voor de folk. Op 3 oktober 1992. 'The day before' waar 'the day after' zo'n belangrijke rol in speelt. Op die avond zie ik Richard Thompson in Het Bolwerk en weet ik dat mijn muzieksmaak voorgoed zal veranderen. Nee, ik doel niet op The Dubliners of Dropkick Murphys, dat is een hoek waar ik nooit iets mee heb gehad, maar de basis van stem, akoestische gitaar en een puurheid dat het soms pijn doet. Soms denk ik dat ik even helemaal ben afgedwaald en dan, zomaar opeens, word ik weer smoorverliefd op ene of andere artieste en realiseer ik me dat het nooit voorbij zal gaan. Vandaag wil ik jullie ten eerste voorstellen aan een artieste die de afgelopen weken heel wat teweeg heeft gebracht bij mij. Haar naam is Bedouine...

Ik ben in juni 1992 al eens bij een folk-concert geweest en kan de 'elementen' waarderen als ik het tegenkom in andere muziek, maar Richard Thompson vormt het opstapje naar de folk. Tussen 1992 en 1998 is het een maandelijkse prik. De stichting Music Inn Sneek organiseert maandelijks een folk-concert met veel terugkerende namen en sommigen heb ik té vaak gezien. Toch ben ik iedere keer weer van de partij. Onder het genot van een groot glas Guinness en een sigaartje, het is jaren vóór het rookverbod in de horeca, laat ik de muziek op me in werken. Omstreeks 2004 dreig ik even helemaal te verdrinken in de garagerock, avantgarde en tegendraadse fröbelfolk, maar plots sta ik weer oog-in-oog met de basis. Een stem, een gitaar en pure liedjes. Deze 'relatie' houdt stand tot eind 2011 en dan heb ik het wel weer even 'gehad' met de eigentijdse folk. Vervolgens is het Northern Soul dat de klok slaat en het is vooral de laatste twee jaar dat ik steeds vaker een eigentijds folk-pareltje tegenkom. Vaak draai ik het een paar keer in een show en dan is het ook wel weer 'klaar'. In dit geval gaat het zó ver dat ik het door trek naar Soul-xotica.

Sinds december 2015 koop ik mijn muziek, legaal, bij een database. Dat heeft gemiddeld twee tot drie updates per week met nagelnieuwe albums in alle mogelijke genres. Voor 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' spit ik deze release-lijsten door op zoek naar interessant werk. Natuurlijk op zoek naar bekende dingen, maar ik laat me ook graag verrassen. Van ieder nummer is een geluidsclip van een minuut beschikbaar zodat je weet wat je koopt. Het leukste is om zo nu en dan eens in het wilde weg op een album te klikken en te horen wat erachter zit. Ook kijk ik vaak naar het genre. Bedouine krijgt het predikaat folk-rock en dat doet mijn oren spitsen. Ik beluister snel drie tot vier geluidsclips van het album en kan mijn oren niet geloven. Ik vind het allemaal goed! Ik besluit in eerste instantie tot 'Back To You' welke ik de afgelopen weken geregeld in mijn shows heb gedraaid. 'One Of These Days' lijkt echter de meest recente 'single' te zijn en dat is net zo mooi als 'Back To You' en de rest van het album. Ik heb zelfs al een paar keer het album integraal gedraaid en dat gebeurt maar zelden bij een album. Vaak heb ik het na vier tracks wel gehad en zet ik het af, maar Bedouine houdt me stevig in de houdgreep. Er komt echter geen dwang bij kijken. Als je het over een ongedwongen album hebt, dan geldt dit zeker voor dit debuut van Bedouine.

Een 'bedouin' is een woestijnnomade uit het Midden-Oosten, de 'e' op het einde is vooral om verwarring met andere gebruiken van het woord te voorkomen. Jezelf vernoemen naar een nomadenstam kan in principe iedereen. Het zwervende leven ook zo ervaren, kunnen maar weinig. Azniv Korkejian wordt geboren in het Syrische Aleppo. Ze groeit aanvankelijk op in Saoedi-Arabië totdat haar familie een 'Green Card' wint en de oversteek kan maken naar Amerika. Het gezin Korkejian woont eerst in Boston, Massachusetts, en vertrekt daarna naar Houston in Texas. Zodra Azniv klaar is om haar vleugels te spreiden, gaat ze naar Los Angeles. Eerst maakt ze een trip door de Verenigde Staten met haar gitaar en liedjes, maar keert uiteindelijk weer terug naar L.A.. Dan begint een soort van kip-en-ei-verhaal. Volgens Bedouine is het eerst de muziek en dan pas de film. Feit is dat ze in Hollywood terecht komt als geluidstechnicus. Ze is verantwoordelijk voor geluidseffecten. Het knippen en plakken van spraak en muziek, dat is wat ze enige tijd beroepsmatig doet. Toch komt ze geregeld muzikanten tegen en deze wakkeren haar liefde voor de muziek weer aan. Op een zeker ogenblik wandelt ze de studio van Gus Seyffert binnen. De eigenlijke reden is om informatie bij hem in te winnen over draagbare bandrecorders, maar de dag eindigt met een opname van haar liedje 'Solitary Daughter'.

Seyffert heeft een flinke staat van dienst. Behalve bassist is hij als producent verantwoordelijk voor het retro-geluid van uiteenlopende artiesten als Beck, Norah Jones en Black Keys. Hij werkt uitsluitend met analoge apparatuur en weet dus écht het geluid uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig naar boven te halen. Ondanks haar jonge leeftijd, Bedouine is begin dertig, heeft ze muzikaal veel meer weg van de jaren zestig en zeventig. De liedjesstructuur van Leonard Cohen met de verhalen van Joni Mitchell en tegelijk een vleugje funk en bossa nova dat voorkomt dat het teveel gaat rieken naar geitenwollensokken. 'Less is more', leert ze al vroeg en ze getuigt op 'Bedouine' ervan dat ze de boodschap heeft begrepen. De arrangementen zijn speels zonder dat ze té uitbundig worden. Is het mogelijk om een favoriet te kiezen van het album? 'Mind's Eye' is een zeer aangename verrassing als ik het voor het eerst hoor. Ik heb al een paar bekende namen genoemd, maar 'Mind's Eye' doet me erg denken aan een persoonlijke favoriet: Samara Lubelski.

Ben ik de enige? Nee hoor, Bedouine is ook al opgevallen in andere media. Zo heeft ze onlangs in de Vogue gestaan, ook al gaat dat interview voor het grootste deel over iets waar ze tot voor kort nooit over wilde praten: Haar prachtige krullen. Ze háát het kapsel voor een lange tijd, maar is daar inmiddels op terug gekomen en doet zelfs wel eens iets extra om ze nóg mooier te laten uit komen. Het interview leert ons ook dat ze in het dagelijkse leven nimmer make-up gebruikt, alleen voor speciale gelegenheden. Het siert haar. Een pure schoonheid welke prachtig samen gaat met pure muziek. Dit gaat zeker mijn top tien van 2017 halen!

Gele Bak Top 100: 41-50

50. Keep Your Eye On Me-Herb Alpert (Duitsland, A&M 390 174-7, 1987)

49. Collapsing New People-Fad Gadget (UK, Mute 7Mute 030, 1983)

48. East West-Herman’s Hermits (NL, Columbia DB 8076, 1966)

47. Under The Boardwalk-Tom Tom Club (NL, Island 104.526, 1982)

46. Sinful!-Pete Wylie (Duitsland, Virgin 108 350, 1986)

45. All Night Long-Rainbow (NL, Polydor 2095 188, 1979)

44. Davy’s On The Road Again-Manfred Mann’s Earth Band (Duitsland, Bronze 15 593 AT, 1978)

43. No Son Of Mine-Genesis (Duitsland, Virgin 114 719, 1991)

42. 96 Tears-? & The Mysterians (NL, Cameo Parkway CP 25.429, 1966)

41. Pomp And Pride-Toots & The Maytals (NL, Blue Mountain 12780 AT, 1973)

Gele Bak Top 100: 51-60

Het zit me een beetje tegen dit weekeinde en daarbij komt tevens kijken dat ik niet zo trouw ben aan Soul-xotica. Nu heb ik natuurlijk de weekenden in juli al eenvoudig gemaakt voor mezelf en aan deze 'verplichting' ga ik vandaag voldoen. Tweemaal een foto plus de aftelling van de Gele Bak Top 100. Ik heb een bericht in de planning maar ga me dat nu niet meer aan tijd doen en bovendien wil ik niet meer dan twee berichten publiceren per dag. Morgen dus waarschijnlijk een dubbel bericht? Nu eerst de nummers 51 tot en met 60 uit de Gele Bak Top 100 en straks 41 tot en met 50. Tot morgen!

60. Lovely Rita-Fats Domino (NL, Reprise R 0775, 1968)

59. Forget About You-The Motors (NL, Virgin 15 814 AT, 1978)

58. He’ll Have To Go-Ry Cooder (NL, Reprise REP 14457, 1976)

57. If I Could Turn Back Time-Cher (Duitsland, Geffen 922 886-7, 1989)

56. I Don’t Want To Put A Hold On You-Berni Flint (UK, EMI EMI 2599, 1977)

55. The Radio Song-R.E.M. (Germany, Warner Bros. 5439-19246-7, 1991)

54. I Like Chopin-Gazebo (Italië, Baby BR 50289, 1983)

53. Wonderful Impressions-The Motions (NL, Havoc SH 137, 1967)

52. Hot Summer Nights-Night (NL, Planet PL 12.366, 1979)

51. I.G.Y.-Donald Fagen (België, Warner Bros. 92.9900-7, 1982)

Eretitel: 'Downtown'

Gisteravond ben ik vrijwel meteen na 'Afterglow' gaan slapen omdat ik ambities had voor de voorbije dag. Voor de verandering zijn ze ook tot uitvoering gekomen. Ik had al een briefje gekregen van de woningstichting en terecht... Ik ben een beetje achterop geraakt met het tuinonderhoud. Een gesprekje met mijn lieve buurvrouw haalt me uiteindelijk over de streep. Feit is dat mijn achtertuin een hekje heeft, maar omdat ik dat nooit gebruik en eigenlijk ook wel van privacy hou, heb ik dit een beetje bewust laten dichtgroeien. Toch is het tevens een uitgang voordat er calamiteiten uitbreken en, ach, dat 'inkijken' valt daar ook genoeg mee. Ik ben dus rigoreus aan de slag gegaan en het hek is meer zichtbaar dan ooit tevoren! Wel heb ik bij deze actie iets in mijn rug aangericht. Laten we hopen dat dit morgen bij het post bezorgen geen parten gaat spelen. Vandaag dus alsnog de 'Eretitel'. Vandaag ga ik driemaal 'Downtown'.

3. Petula Clark (1964)
Het kan bij de 'Eretitel' verschillende kanten uit gaan, dat zullen de vaste lezers inmiddels weten. Soms wordt een 'underdog' opeens de favoriet en verdwijnt het meest bekende voorbeeld op een derde plek. Andere keren zijn het de oude nummers die de 'Eretitel' domineren. De aflevering van vandaag laat zien dat er een middenweg is. De oudste van het stel staat op een derde plek. Van de Engelse dames uit de jaren zestig heb ik altijd reserves gehad bij Petula Clark. 'Don't Sleep In The Subway' en 'Don't Give Up' mogen na lang beraad 'blijven', maar met een hit als 'Downtown' heb ik nooit echt veel opgehad. De zoektocht van de afgelopen jaren heeft me op meerdere leuke singles van Petula gebracht, maar ze heeft niet de impact op mij van een Sandie Shaw of Marianne Faithfull. Misschien net even té keurig. 'Downtown' eindigt hier dus op een derde plek.

2. Macklemore & Ryan Lewis (2015)
De aanleiding. Met name in het begin van 'Listen Carefully' kijk ik naar de (Engelse) hitlijst om te kijken of daar een bruikbare titel tussen staat. Dan zie ik deze van Macklemore & Ryan Lewis staan en bedenk moeiteloos Petula Clark en One 2 Many erbij. Zou ik het aangedurfd hebben om écht 'exotisch' te doen, was ik wellicht met 'Downtown' van de Friese groep Canyon gekomen of anders de plaat van Crazy Horse zonder Neil Young. Ik wil 'Tuesday Night Music Club', zeker in het begin, als een 'algemeen geaccepteerde' show houden en dus moet het een beetje bekend zijn. Er is weinig veranderd want feitelijk is 'Afterglow' het meer 'avontuurlijke' broertje van 'Tuesday Night Music Club' geworden. Terug naar de 'Eretitel'. Het mag bekend zijn dat ik niet veel van rap moet hebben, maar om Macklemore & Ryan Lewis kun je niet heen. Als veteranen als Melle Mel en Kool Moe Dee aanschuiven voor zo'n plaat dan heb je iets goeds gedaan. Bovendien hoor je vaker rappers 'cruisen' in een auto dan op een scooter. Ik heb ook altijd gedacht dat scooters meer Europees waren. Je leert nog eens wat van zo'n rubriek?

1. One 2 Many (1989)
We eindigen deze 'Eretitel' in het hoge noorden. De eerste maanden van 1989 verdeel ik mijn aandacht tussen het bijna dol gedraaide cassettebandje van The Moody Blues, eigen radio-opnames, speelgoedautootjes en, heel voorzichtig, de start van een verzameling vinylsingles. De Top 40-muziek kwalificeer ik vaak als 'afschuwelijk'. Daar kom ik jaren later graag op terug want 1989 is een prachtig muziekjaar! Soms komt er een nieuw nummer mijn oren binnen druppelen dat in één keer helemaal raak is en dat is het geval bij One 2 Many. Een plaatje dat ik vooral heb te danken aan mijn broer die dit plaatje helemaal 'grijs' draait. Voor alle zekerheid tussen aanhalingstekens want volgens mij is hij nét aan de cd's begonnen als 'Downtown' op de hitparade komt. Een nummer dat de tand des tijds vlekkeloos heeft doorstaan en dat is tevens een eigenschap van veel Scandinavische pop. Er zijn geen extra's in petto en dus is One 2 Many de enige echte nummer 1 in deze 'Eretitel'. Laten we volgende week weer eens voor een winnaar gaan?

Raddraaien: Jimi Hendrix Experience

Het is geruisloos aan ons voorbij gegaan, maar gisteren heb ik het 2675e bericht gepubliceerd. Nou en? Ja, ik denk nog wel eens terug aan het begin van Soul-xotica toen we bij ieder 100e bericht nog de vlag uit staken, maar als je eenmaal de duizend voorbij bent. Ik weet nog niet hoe ik het vorm ga geven, maar in september zouden we een feestje kunnen vieren als ik dat wil. Dan bestaat Soul-xotica namelijk 7,5 jaar. Maar even bekijken... als het goed is heb ik dan net de vakantie achter de rug en wil dan misschien ook niets liever dan gewoon weer los gaan op Soul-xotica. Politiek en Soul-xotica gaan niet samen, maar toch kijk ik met een schuin oog naar Den Haag. De besprekingen verlopen moeizaam en volgens de betrokkenen worden er centimeters gemaakt. Dat is met 'Raddraaien' voortdurend zo, iedere aflevering wéér zeventien-en-een-halve centimeter. Ik presenteer jullie vandaag de 33e in deze serie 'Raddraaien', nog twintig te gaan. Zou ik de serie kunnen volbrengen voordat er een nieuw kabinet is gevormd? Voor het landsbelang hoop ik dat zij winnen! Vandaag een flinke 'novelty' als 'Raddraaier': 'Are You Experienced' van The Jimi Hendrix Experience. Een zéér merkwaardig schijfje vinyl!

Hoezo ambitieus? In september 2012 wil ik op een zaterdagmiddag een héél eind uit fietsen. Misschien wel tot Hoogeveen! Toch is het al later op de middag als ik vertrek en valt de oostenwind flink tegen. Ik heb een thermoskan met koffie en broodjes mee. Ik fiets he-le-maal van Nijeveen via Veendijk naar Eursinge, vlakbij Havelte. Dan besluit ik de koffie en broodjes meteen op te maken en met de wind in de rug naar Meppel te gaan. Ofwel... niet de meest succesvolle fietstocht. Bij de kringloopwinkel in Meppel koop ik een leuk stapeltje singles waaronder deze van Jimi Hendrix. Eenmaal thuis maak ik een 'Soul-x-rated' welke ik nog steeds heb en dat uiteindelijk één van mijn ultieme 'Soul-x-rated'-favorieten is geworden. Er staan ook enkele van de aanwinsten op die ik deze middag heb gekocht, maar geen Hendrix. De reden? Het is een 'stille' plaat.

In 1997 maak ik korte tijd de blits met een mobiele telefoon. Het is de tijd dat de dingen nét van de muur zijn gekomen en dat je geen aanhangwagen nodig hebt zoals bij de eerste autotelefoons. Het verschil is echter dat je niet kan bellen met mijn telefoon, het is een groot uitgevallen aansteker. Bovenop zit een 'gloeier' die je aanzet door op de antenne te drukken. Als ik in 2000 in Tuk kom wonen, heeft mijn huisbaas een mobieltje 'over'. Deze is van Dutchtone en volgens mijn herinnering een redelijk compact toestel. Toch kom ik overeen met hem dat ik gebruik mag maken van de huistelefoon om mijn ouders te bellen en dus is een mobieltje overbodig. In 2002 sluit ik mijn eerste abonnement af bij Telfort. Ik gebruik 'hun' nummer vijftien jaar later nog steeds! Een paar weken later gaat het O2 heten en ik maak ook nog mee dat het weer Telfort wordt. Daarna gaat de telefoon stuk of ik gooi hem in het water en waarschijnlijk is het laatste het geval. Ik krijg van een vriend een échte koelkast Deze verzuipt op nieuwjaarsdag 2005 in de Ruxveense Vijver. Ik doe tijden zonder een mobieltje en in 2006 is het tijd voor weer een telefoon. Nu is het een model met uitklapbaar toetsenbord. Twee weken later sla ik het ding in een dronken bui aan gruzelementen. Ik heb geen verzekering afgesloten en een nieuw beeldscherm kost hetzelfde als een nieuwe telefoon. Ik leen intussen een telefoontje van een vriendin, maar in de zomer van 2008 gaat het kriebelen. Dan verleng ik mijn abonnement bij KPN (ondanks dat ik soms geen telefoon heb, loopt het abonnement stug door) en weet precies wat ik wil hebben. Iemand in de kroeg heeft mij zijn Nokia N95 laten zien. Een vroege smartphone met 3G-internet dat in 2008 nog uniek is. Andere toestellen hebben dan nog het hopeloze WAP. Als het schermpje van de N95 eind 2011 langzamerhand dooft, besluit ik dat ik 'back-to-basics' wil. Zo koop ik in februari 2012 voor twintig euro (plus tien euro gratis beltegoed bij Lebarra, welke ik aan een vriendin geef) een Samsung bij de Kijkshop. Je kan ermee bellen, sms-en, er zit een wekker op en je hebt keuze uit... euh... één beltoon. De 'surfplank' die ik nog eens bij een verlenging krijg, verkoop ik voor een redelijke prijs via Marktplaats.

Telfort ontstaat in september 1996 als British Telecom (BT), de Engelse PTT, en de Nederlandse Spoorwegen een samenwerking aan gaan. De NS heeft kilometers glasvezel langs het spoor liggen dat het nauwelijks gebruikt. In 1998 krijgt het bedrijf groen licht om een gsm-dekkend netwerk op te zetten en het begint in dat jaar met het aanbieden van mobiele telefonie in de randstad. In 2000 verkoopt de NS haar aandeel in Telfort aan BT en dat ontketent een 'Revolutie in telecom' volgens Telfort zélf. Het organiseert op woensdag 10 mei 2000 een symposium in Amsterdam over de verhouding tussen de technologie en de tijd. In tien jaar tijd is de mp3 gemeengoed geworden zoals het internet een steeds belangrijke rol zal gaan spelen. Aldus de achterkant van de single uit 2000. Om de 'revolutie' kracht bij te zetten, brengt Telfort twee oude 'hits' uit op een grammofoonplaat. De opnames zijn ook te downloaden via de website. Ik denk dat als je de link in 2017 klikt, je waarschijnlijk hetzelfde krijgt te horen als op de vinylplaat. Niks. Terwijl de plaat aan beide kanten een duidelijke groef heeft, is men blijkbaar vergeten de volume open te zetten. Niks, maar dan ook helemaal niks!. De titels op de plaat zijn trouwens 'Are You Experienced' van Hendrix en Bob Dylan's 'The Times Are A-Changing'. Voor één keer heeft de mp3 de toekomst!

Op Discogs heeft iemand een lijstje gemaakt met 'stille' platen en de Telfort-single lijkt daarbij de enige foutieve persing te zijn. Ik zou geen politiek toe laten op Soul-xotica maar heb erg moeten lachen om het album 'The Wit And Wisdom Of Margaret Thatcher'. Complete stilte natuurlijk! Discogs vertelt me ook dat iemand 6 euro heeft betaald voor de single, mijn euro is al duur genoeg. Toch leuk voor een aflevering van 'Raddraaien'!

Classic Week Spot: The Dramatics

Vorig jaar heb ik in juli en augustus eveneens een kleine serie 'Classic Week Spot' gedaan. Dat heeft dan te maken met de grote ambitie om álle platen uit de Blauwe Bak te draaien in chronologische volgorde van aanschaf. Iedere plaat uit 2012 of 2013 is al gauw 'too much' en dus kap ik het af als ik bij 2013 ben aanbeland. Dit jaar doe ik het anders: Iedere week een aantal jaren of een specifiek jaar in de schijnwerpers. De eerste twee uren van 'Do The 45' op zaterdagavond een doorsnee van de singles uit dat jaar en in het laatste uur enkel en alleen 'upbeat'-stampers. Deze week gaat het om de aanwinsten uit de jaren 2000 tot en met 2009. Volgende week doe ik 2010 en 2011 en daarna steeds één jaar tot aan de week van mijn vakantie. Deze week een single die al ruim tien jaar bij me woont, maar nog niet zo heel lang in de Blauwe Bak vertoefd: '(Gimme Some) Good Soul Music' van The Dramatics (1972).

Zaterdag 3 juni 2006. Niet als de dag van gisteren, maar met behulp van Google. Het is het weekend van Pinksteren en dus vrij eenvoudig te achterhalen. Het is dan nog rock & roll met hoofdletters R voor mij. Ik ga deze zaterdag vrijwillig meehelpen op een punkfestival in De Buze. Gedeeltelijk in de openlucht en qua weer hebben we het niet beter kunnen uitzoeken. Ik ben de vrijdagavond gewoon aan de zwier geweest en arriveer in De Buze zonder ontbijt te hebben gehad. Dat moet even opgelost worden, maar wel op 'budget'. De goedkoopste vis van de markt, zure bokking of zoiets, en menigeen in De Buze krijgt braakneigingen als ze me zien 'smullen' van de vis. Intussen ben ik ook even binnen geweest bij de 'Pikkepoelie', de overdekte vlooienmarkt in Steenwijk. Ik koop hier de poster van het Veronica-schip de Norderney welke pas in Uffelte een plekje aan de muur krijgt. Verder een stapeltje singles waaronder deze van The Dramatics. De plaat verdwijnt aanvankelijk een beetje roemloos in de 'algemene' bakken en staat rond 2012 nog even in de Blauwe Bak. Ik geloof dat het vanwege de ernstige kras op 'In The Rain' is dat deze weer terug naar 'algemeen' gaat. Sinds een paar jaar staat het nu in de reserve-Blauwe Bak want 'Good Soul Music' is gewoon een heerlijk nummer dat niet blijft steken zoals 'In The Rain'.

Wikipedia is niet zaligmakend en bij de biografie van The Dramatics zien we andermaal een paar grove fouten. The Dramatics is namelijk in 1963 opgericht als The Dramatics en niet in 1964 als The Dynamics. Ed Wingate zou de tweede plaat van de groep per ongeluk de naam The Dramatics hebben gegeven. Nee, laten we een streep halen door deze kolder. The Dramatics maakt in 1963 haar eerste single voor Crackerjack en tekent in 1965 voor Wingate. Het Wingate-label bestaat namelijk nog niet in 1965, Ed Wingate voert dan alleen Golden World waarvoor The Dramatics geen platen heeft gemaakt. De eerste single wordt door Wingate en haar personeel per abuis toegekend aan The Dynamics, maar dit hóórt The Dramatics te zijn. De tweede op Wingate verschijnt wel onder de naam The Dramatics en dat is het aanstekelijke 'Inky Dinky Wang Dang Doo'. Tegen die tijd heeft Wingate zijn kleine imperium verkocht aan Motown en heeft The Dramatics getekend bij het onafhankelijke Sport-label. In 1969 komt de groep onder contract bij Volt. Tony Hester heeft hen zien optreden in een club in thuisstad Detroit en biedt hen meteen een nummer aan van zichzelf: 'Whatcha See Is Whatcha Get' en dat levert de groep in 1971 de eerste van twee miljoenenhits op. Hester zorgt ook voor een groot deel van de overige hits waaronder 'In The Rain'.

The Dramatics is een komen-en-gaan van mensen, maar het bestaat in 1971 uit de heren William 'Wee Gee' Howard, Willie Ford, Elbert Wilkins, Larry Demps en Ronald Banks. Het merendeel van de leden is ons ontvallen waarbij een hartaanval een overeenkomst blijkt te zijn. In de midden jaren zeventig zijn zelfs twee uitvoeringen van The Dramatics actief totdat een rechtszaak één van de twee partijen in het gelijk stelt en de andere een nieuwe naam moet kiezen. In de late jaren tachtig waagt The Dramatics zich zelfs aan house middels een 'oddball'-cover van 'Born To Be Wild'. L.J. Reynolds is in de midden jaren zeventig toegetreden tot The Dramatics en leidt anno 2017 de officiële Dramatics met Winzell Kelly, Leon Franklin en Donald Albert. Willie Ford heeft een alternatieve Dramatics. De groep is bijgezet in de Rhythm & Blues Hall Of Fame en staat al een tijdje op de nominatie voor de Rock & Roll Hall Of Fame. 'Inky Dinky Wang Dang Doo' is sinds het ontstaan van de Northern Soul een geheide 'floorfiller' en is als bootleg verschenen op Out Of The Past (O.O.T.P.).

(Sl)eentje tussendoor

Ik had gisteravond helemaal geen inspiratie voor een bericht en wil vanavond desondanks de Week Spot presenteren. Ook al moet ik nog een besluit nemen welke dat gaat worden, het wordt een 'Classic Week Spot' die ik tussen 2000 en 2010 heb gekocht. Vandaag eerst een soort van 'hoesbui' met een foto die ik vorige maand heb genomen bij mijn korte bezoek aan Sleen. Ik ben aan vakantie toe en ga dit, na het succes van de afgelopen twee jaar, opnieuw vieren in Sleen. Ik hoef niet meer op zaterdagmorgen naar de plaatselijke kringloop want die is dicht! Het geplande onderhoud aan de Pioneer heb ik een tijdje moeten uitstellen, maar volgens Nazca is weinig reden tot paniek. Het setje tandwielen zou bij goed onderhoud wel tienduizend kilometer kunnen mee gaan. De teller staat inmiddels over de 8700 kilometer. Dat is dan sinds 8 april van het vorige jaar. Twee weken geleden een lekke achterband en dus de binnenband vervangen. Kost de kop ook niet. Qua onderhoud is het sowieso de goedkoopste fiets geweest die ik tot dusver heb gehad. En hij fietst als vanouds! Later vanavond de Week Spot. Eerst even boodschappen halen in Havelte en de 'Tuesday Night Music Club' los laten op de luisteraars. Jullie zijn natuurlijk welkom! Van zeven tot negen op www.wolfmanradio.co.uk.