dinsdag 31 augustus 2010

39 jaar vóór 'ontvrienden'


De Eindstreep heeft deze maand niet De Eindstreep gehaald, dus deze maand geen Eindstreep. Het geeft me al een jaar een zekere rust om niet aan het einde van een maand een lijstje te moeten maken, bovendien geeft Soul-xotica aardig weer wat zoal op mijn draaitafel terecht komt. Nu aandacht voor een plaatje dat mijn maand heeft gemaakt. Op zondag 1 augustus was het één van de eerste platen die op mijn telefoon voorbij kwam. En een maand later smaakt hij nog steeds naar meer.

De drie muzikanten die The Peddlers vormen, leren elkaar kennen in een muziekwinkel in Manchester. Allen hebben dan al bandjes gehad. Maar The Peddlers willen iets nieuws onder de zon brengen. Een vitale mix van blues, rock en jazz met in de hoofdrol het Hammond-orgel van Roy Phillips. De platenmaatschappij stuurt aanvankelijk aan op een Merseybeat-aanpak, maar alras weet het trio de staf te overtuigen.

Manchester blijkt nog niet klaar voor hun muziek, maar dat verloopt anders wanneer ze in Londen neerstrijken. Het geluid van The Peddlers is 'hot' en de clubs en zalen zijn dikwijls bevolkt door bekendheden. Op het vinyl speelt de groep voornamelijk eigenzinnige bewerkingen van bestaand materiaal, hoewel drupsgewijs de eerste eigen composities op het repertoire komen. Hun meest interessante periode komt als ze tekenen bij CBS. 'Nobody Likes Me', 'People' en het totaal vergeten 'Girlie P.S. I Love You Girlie' zijn mooie voorbeelden.

Of het er mee te maken had dat het in de film 'Gemini And Me' zat? Of dat Adje Bouman de plaat de nodige steun gaf? Maar pas in september 1970 vieren ze hun enige Top 40-hit, ook al was hij binnen een paar weken vertrokken. 'Tell The World We're Not In' kwam niet verder dan nummer 29.

Een Radio 2-deejay zei ooit iets soortgelijks over 'Message To My Girl' van Split Enz. Als de sms toen had bestaan, had het lied waarschijnlijk nooit bestaan. Als The Peddlers in 1970 een sociaal netwerk op het wereldwijde rag hadden gehad en bovendien het begrip 'ontvrienden' hadden gekend, hadden ze de boodschap wel via Facebook of Hyves de wereld in geholpen! De wereld had dan wel een grappig liedje gemist met uitstekend orgelspel.

Hemelsbreed 300 kilometer van huis, op de fiets in België, is de tekst opeens erg tijdloos. Verliefd stel kijkt vol verbazing naar een wereld die zichzelf verstikt in haar ingebeelde problemen. Laat die wereld buiten de deur, want zij hebben elkaar. Het flitsende orgel doet vermoeden dat hij geen oorlogje met haar gaat spelen...

maandag 30 augustus 2010

de originele cover?


Toen ik een paar maanden geleden in Het Pandje 'I Put A Spell On You' van The Alan Price Set draaide, stapte iemand op me af met de vraag 'of ik het origineel van Creedence kon draaien'. Niet meteen, omdat ik pas een nummer van hen had gedraaid. Jaren geleden kreeg ik, nadat ik 'Born On The Bayou' van tien minuten in de hoes had gedaan, het bevel 'eindelijk weer iets van Kriedentz te draaien'. Om maar te illustreren dat ze er in deze kontreien wel pap van lusten. Toch vind ik het wel triest dat men niet weet dat het nummer een langere geschiedenis heeft.

Of Screamin' al voor zijn naam stond? Ik vermoed dat hij het met deze plaatopname heeft verdiend. Jay Hawkins stond in de studio om een lied op te nemen dat hij samen met ene Slotman had geschreven. Hawkins kon maar niet de juiste 'vibe' krijgen. De sessie werd even stilgelegd en de hulp ingeroepen van de opnamestudiopsycholoog: Een grote fles sterke drank. Wiens idee het was, is een mysterie, maar Hawkins 'verkracht' het liedje terwijl hij meer dan aangeschoten is! Hij zucht, briest, buldert en krijst dat het een lieve lust is. De plaat wordt uitgebracht en zal een molensteen om de nek van Hawkins blijken.

Nina Simone kon ook wel tetteren, maar had beduidend minder op toen zij haar versie opnam. Een organist van een populaire Britse rhythm & blues-groep luisterde voor inspiratie graag naar Nina en zijn groep had al 'Don't Let Me Be Misunderstood' opgepikt. The Animals had ook een cover van 'I Put A Spell On You' in gedachten, toen Alan Price plots eruit stapte. Zijn plaatdebuut was met genoemde titel. Hij had een Bach-orgel toegevoegd. De overige Animals voerden het nummer uit op de elpee 'Animalisms'.

In 1968 volgt dan de groep die doorbrak op 'gratis toegankelijke zondagmiddag-happenings' met haar radicale uitbouwsels van rock & roll- en rhythm & blues-klassiekers: Creedence Clearwater Revival. Het kwam op hun titelloze debuut en in 1972 op de afgebeelde maxi-single.

In 2002 leerde ik een dame kennen met een zeer opvallende voornaam. Ze was met stomheid geslagen toen ik haar meisjesnaam wist én het adres van haar ouderlijke huis. En dat ik wist dat ze van Creedence hield. Ik had in 1989 haar exemplaar van deze maxi-single gekocht, waarop zij haar toenmalige adres en naam had geschreven...

'I Put A Spell On You' is nog vaak gecoverd sedertdien, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er geen betere cover dan deze van Creedence is bijgekomen. Want de single van Audience die ik woensdag heb gekocht, valt eveneens tegen, hoewel die typisch is geënt op de versie van Alan Price. En de disco-versie van Dee Dee wilde ik eigenlijk niet noemen...

zondag 29 augustus 2010

a day without Dusty...


Na Air van vorige week, nu wederom tijd voor een 'hersenschuddingschijf'. Al had ik Dusty ook zonder die kwaal kunnen aanschaffen, want de dubbelaar 'Walk On By' was aantrekkelijk geprijsd. En bevat een fraai overzicht van Dusty's carriére. Van 'I Only Wanna Be With You' uit 1963 tot en met 'In Private' en de samenwerking met de Pet Shop Boys. Alleen die titel... Dusty nam nóóit 'Walk On By' op!!!

Maart 1999. Ik zit tevergeefs op klandizie te wachten in het bric-à-brac-winkeltje van de Emmaus aan Manchester Road in Mossley. Ik dood de tijd met BBC Radio 2, ondermeer met de popkwis om kwart over tien. Om elf uur is het nieuws. Slechts één bericht: In Londen is Dusty Springfield overleden.

Tegenwoordig is er een database bij de radiostations, maar in 1999 werkte ook de 'Beeb' nog gewoon met cd's. Hoe ze het voor elkaar kregen, maar direct na elf uur en voor de rest van de dag weerklinkt de stem van Dusty op de radio. Engeland rouwt! Dusty is een nationale heldin. Iedereen, maar dan ook iedereen, heeft wel 'iets' met Dusty. Ouderen die haar hoogtijdagen bewust hebben meegemaakt, dertigers die in 1987 stonden te swingen op 'What Have I Done To Deserve This' en een nog jongere generatie die haar kennen van de verzamel-cd van hun ouders.

Zelf blijf ik aanvankelijk nuchter onder het nieuws. Totdat rond twee uur een top 20-single uit 1966 voorbij komt. Ik ken het lied van The Byrds, maar de stem van Dusty en het orkest van Ivor Raymonde doen me plotsklaps in huilen uitbarsten. Ik leer Dusty pas kennen, nu ze niet meer onder ons is. 'A day without Dusty is a day that does not exist'. En toch gaan heel wat dagen zonder Dusty voorbij, maar ze hoort als ontbijt bij een geslaagde dag!

Dusty ontroert nog steeds. Toen ik vorige maand 'How Can I Be Sure' draaide, biggelden de tranen over de wangen. Waarom is me nog steeds niet duidelijk. Maar het kan ook uitbundig. 'I'll Try Anything' zou nog op vinyl mijn koffer northern soul in moeten.

zaterdag 28 augustus 2010

de laatste nachtdienst


,,Overdag heb je luisteraars, 's nachts maak je vrienden". Met die woorden sloot de presentator zes jaar geleden zijn programma op Radio 2. Iedere maandagochtend tussen twaalf en twee draaide hij obscure 12"-es, totdat die zender 's nachts overging op nonstop-muziek. Nachtradio is een andere wereld dan overdag. Sinds enige jaren luister ik graag naar de nachtradio op Radio 1. Nu zit ik te luisteren naar het afscheid van Avro's Nachtdienst, de moeder der talkradio.

Toen ik vorige week hoorde dat de laatste uitzending 'live' met publiek zou zijn op een camping in Amsterdam, heb ik nog even getwijfeld. Toen 'Niemandsland' van de KRO in december 2003 de deuren sloot, ben ik nog wel naar de voorlaatste uitzending in Hilversum geweest. Hetzelfde gevoel bekruipt me nu ook. Ik zou eigenlijk op stap zijn gegaan, maar ben wederom aan de radio blijven plakken.

Van de talkradio-programmas viel De Nachtdienst op door het vrije karakter. De Avro is neutraal qua levensovertuiging en moraal en dus hoorde je zeer diverse verhalen. Sytze Van Der V., de ontheemde pedofiel, belde ooit. Alex, de zanger van 'Een Bossie Rooie Rozen', die van een optreden terugkwam. Dronken studenten. Maar ook de vaste kliek bellers die je iedere avond hoort. Als ik in De Buze had gewerkt of ik kwam na vieren terug uit de stad, ging ik altijd even luisteren naar de frisse presentatie van Astrid De Jong. Haar zal ik dan ook het meeste missen...

Llink is woensdagochtend sentimenteel afgezwaaid met 'Motradio', 'Napels Bij Nacht' van de RVU is sinds vanochtend passé. Morgen neem ik afscheid van 'Andermans Veren' en 'Voor 1 Nacht'. Volgende week het dertiende vaarwel aan 'Het Steenen Tijdperk', maar gelukkig leeft die naam verder op het onvolprezen forum.

Het afscheid van De Nachtdienst vroeg om een plaatje van een radio. Het is niet de eerste de beste geworden, maar een heuse Telefunken Gavotte! Mijn meest favoriete lampenradio ooit! Ik had een paar jaar geleden nog geboden op eentje op Marktplaats, maar helaas verloor ik contact met de verkoper. Hij mag in een dubbel fotolijstje naast Penny (maart: Even slikken!)...

vrijdag 27 augustus 2010

come on everybody, let's do the brainshake


Geïnspireerd door de 'Peanut Duck' (= niet de vogel op het plaatje!) van Marsha Gee, heb ik zelf een northern soul-dansje bedacht. Soundtrack: Moloko. Strek de armen voor u uit, beweeg eerst rechtervoet omhoog totdat uw knie in een hoek komt te staan. Beweeg de voet langzaam naar beneden. Herhaal deze handeling met uw linkerbeen. Herhaal het om-en-om totdat het overeenstemt met de vierkwartsmaat van een single-hit van Moloko. Dan plotseling springen een halve salto zodat u met de schedel de dansvloer raakt. En terwijl de dj abrupt de muziek staakt, blijft u voor dood liggen...

Als je 20092009 intoetst op Goochel Afbeeldingen volgt na foto's van modeshows deze prent van een goudplevier. Omdat fietsen en 'I'm Like A Bird' van Nelly Furtado iets met elkaar hebben te maken (zie juni) en ik ze na de klap zag vliegen, alleen daarom...

Zaterdag 19 september. Nadat broer Henk me net doodleuk heeft verteld dat hij die ochtend in de huwelijksboot was gestapt, fiets ik met rugzakje naar het Dwingelerveld. In de rugzak zit een thermosfles thee en boterhammen. Het fraaie weer heeft me doen besluiten om mijn koude avondeten aldaar te nuttigen. Op een fietsroutenetwerk-bord lees ik dat ik niet ver van Hooghalen zit en dus ook relatief vlakbij Grolloo. En zo herinner ik me de wens om nog eens bij het borstbeeld van Harry Muskee, alias Cuby van The Blizzards, te kijken. Het begint al te schemeren, dus vandaag niet.

De volgende ochtend vertrek ik opnieuw. Nu met Grolloo als keerpunt in het vizier. Ik stippel een fraaie route uit, maar raak deze na Beilen even kwijt. Met een broodje en lauwe thee op een winderig bankje, zie ik dat Gerard Voorburg op het STF gehoor heeft gegeven aan mijn vraag om een mp3 van 'Back Home' van Cuby & The Blizzards. Het wordt een van de nummers op de soundtrack. Hoe wrang ook de titel zal blijken, want ik kom vandaag niet meer thuis...

Even voor zessen ben ik bij het borstbeeld van Harry in Grolloo. Daarna via Hooghalen over de heide van Smilde naar Oranje. Bekend van Speelstad Oranje. Daar tegenover zit een café met snackbar. Uit zuinige overwegingen neem ik een patatje oorlog en een frikandel speciaal. Niet genoeg voor zo'n fietstocht, maar ik ga thuis nog eten koken. Ik zit daar op 20-09-2009 om 20.09 uur te eten tot grote ergernis van de goden. Maar ze zouden me nog wel krijgen!

Bij Hoogersmilde valt de duister in. Ik raak vermoeid en merk dat het snackje van zonet onvoldoende is. Maar ik kom niets eetbaars tegen. In Diever zit ik er even doorheen. Het is bijna tien uur. Ik wil niet meer koken. 'T Buurtje sluit om elf uur. Dat haal ik niet meer! Dan maar Carambar. Lekker! Halve kip! Maar ik ben nog minstens 17 kilometer van Steenwijk verwijderd. Ik kies voor ritmische nietszeggende dance op de discman en dus de grootste hits van Moloko. Even voor Vledder bereken ik nog dat ik 26 km/u fiets op het moment. Tussen Vledder en Frederiksoord meen ik de halve haan te ruiken, maar dan: Blanco!

Ik ontwaak op een bed met het gevoel van een corset. Het blijkt een veels te klein pyjamajasje. Per abuis lig ik in iemand anders zijn bed! Wat is er gebeurd? Er lag een afgewaaide tak op het fietspad. Ik heb een lichte hersenschudding. De chirurg ziet in mijn dossier de recente Paaz-opname. Alcoholmisbruik. Was niet de échte reden van opname. Desondanks vermeldt hij in zijn rapport maar dat ze me in beschonken toestand aantroffen. Lijkt heel aannemelijk. Maar ik heb sinds 2 april geen druppel gedronken!

De hersenschudding maakt dat de eerste twee weken 'blanco' zijn. Ik schijn achteraf veel cd's te hebben gekocht. Welke? Elke week laat ik er eentje voorbij komen. Afgelopen zondag hadden we al Air...

Samara mag altijd een potje breken!


Wellicht is na de haat jegens Morrissey een liefdesverklaring voor een zangeres wel de juiste keuze. Eigenlijk wilde ik Samara Lubelski vorige week al behandelen, maar gelukkig stelde ik dat uit, want sinds woensdag kan ik zeggen dat ik qua liedjes-platen weer up-to-date ben. Mijn verhaal begint op vrijdagavond 4 maart 2005 in Kunstencentrum België in Hasselt. Evenals Marissa Nadler heb ik Samara ook indirect te danken aan Fursaxa, welke ik in april heb behandeld...

Femmes, heet het tweedaagse festival van tegendraadse vrouwelijke kunstenaarr. Ikue Mori & Zeena Parkins zijn de grootste namen. Een volslagen onbekende Islaja, alsmede Fursaxa en Esther Venrooy staan op de poster. En Daniëlle Lemaire, die in juni voorbij kwam in het verhaal van Nora Keyes. Echt een onvergetelijk festival.

Doordat het noorden en de Randstad nog kampten met de gevolgen van de hevige sneeuwval van woensdag, moest met het boemeltje over Arnhem en Nijmegen naar Roosendaal. Op Antwerpen-Berchem mis ik aansluiting en er rest niets dan een eindeloze reis per stoptrein naar Hasselt. Maar hoewel ik wel wat rust wil gebruiken, kennen de artiesten geen genade. Ze improviseren aritmisch en krassen als kraaien. Dan opeens een klein meisje, verhoudingsgewijs een joekel van een gitaar en een zachte fluisterende stem.

Het is Samara Lubelski. Hoewel haar solodebuut vers van de pers is, is ze geenszins een debutante. Samara studeerde viool, maar koos voor de experimentele richting. Ze speelde (en zong) met Jackie-O-Motherfucker en Hall Of Fame, totdat die laatste explodeerde. Hall Of Fame kon extreem zijn, maar kende in Samara's liedjes ook verstilde miniaturen. Die lijn had ze gebruikt voor 'The Fleeting Skies', een prachtplaat met een 'open' geluid.

Toen 'Spectacular Of Passages' eind 2005 uitkwam, kocht ik die omdat het logisch was. En hoewel ik hem nu stukje bij beetje leer waarderen, was het toen een teleurstelling. Matige liedjes en de open gaten van de eerste volgesmeerd met pur van mellotron en drums. Intussen verschijnt ook nog dat ding met de viooldrones, een probaat middel om poezen uit de tuin te houden. Ik bespaar het geld, maar heb desondanks nu wel spijt!

Eind 2007 ben ik Samara bijna vergeten als ik 'Parallel Suns' in de handen hou. Omdat ik nog altijd een fijne herinnering koester aan Hasselt, krijgt ze nog een kans. Gelukkig maar! De goede liedjes van de 1e plus de begeleiding van de 2e geeft 'Parallel Suns'. Samara en band (collegae van de Duitse avantgardisten Metabolismus) zijn in evenwicht. Maar de euforie rondom dit album speelt mijn aanschaf van 'Future Slip' bijna parten. Woensdag heb ik hem, een jaar na release, alsnog gekocht.

Hij is anders, maar niet minder. Het neigt steeds meer naar psychpop, zonder dreampop of shoegazer te worden. Herkennen we her en der wat sixties-invloeden? Ook is Samara haar eigen stem als achtergrondzang gaan gebruiken. Als deze lijn zich doorzet, brengt ze over drie jaar 'the state of art' uit op het gebied van de moderne psychpop. Een eventueel miskleuntje verandert niets aan mijn liefde voor haar!

donderdag 26 augustus 2010

Rod mag het zeggen...


Even een kijkje achter de schermen van soul-xotica? De klok loopt acht uren achter, waardoor ik de volgende nacht nog steeds een bericht van de vorige dag kan maken. Ideaal, omdat ik rond middernacht de meeste inspiratie heb. Als ik dan een concept opsla, kan ik dagen later nog steeds een posting van die dag plaatsen. Ziehier: Vrijdag 27 augustus, 18 uur en een opgeslagen concept van gisteren...

Een kater weerhoudt me ervan om te schrijven. Neen, ik heb louter ijsthee genuttigd! Het was De Nacht Van Steenwijk. Ik heb eerst uiterst gezellig bij een vriendin gegeten. De conversatie hou ik privé, maar met haar kom ik in een zeer openhartig gesprek. Een hartelijk gesprek, welteverstaan! Een echte 'eye-opener' aan beide kanten. Tegelijk heb ik afgesproken om met een andere lieve vriendin op stap te gaan. De 3J's wilde ik sowieso niet behandelen en, hoewel ik enthousiast was, ga ik de Top 100-band Papa Di Grazza evenmin ruimte bieden!

In Het Pandje speelt een bereleuk bluesrock-bandje, de sfeer is optimaal, ben nog steeds hees van 'Twist And Shout' van The Beatles... Kortom: De avond kan niet stuk? Jawel hoor. Vriendin gaat Duvels drinken alsof het pils is en dan... Dan mag Rod het zeggen!

woensdag 25 augustus 2010

boodschapjes gedaan...


Vanmiddag zette ik weer eens 'Spectacular Of Passages' op, de tweede 'liedjesplaat' van Samara Lubelski, die ik na vijf jaar eindelijk op waarde ga schatten. Als ik nu de tijd kon terugzetten naar vorig jaar oktober, dan zou ik onmiddelijk haar nieuwste hebben gekocht. Maar ja, na een jaar zullen die 500 elpees wel op zijn. Kan ik wel even vragen bij Free Record Shop, terwijl ik The Gathering en Hope Sandoval in de bestelling doe...

The Gathering is nog niet uit, van Hope hebben ze alleen 'Bavarian Fruit Bread' op cd in de catalogus. Drie weken levertijd... Laat maar! Samara is alleen op cd en ook niet snel beschikbaar. Bij de tweedehands cd-boer er tegenover koop ik de soundtrack van 'Jackie Brown', maar het blijft knagen. Ik wil een LP!

In Het Pandje aan de ijsthee kijk ik op de klok. Als ik de kwart voor vijf trein pak, kan ik even over vijf bij Minstrel zijn. Ik doe het en heb mazzel! Arjan heeft nog één exemplaar van 'Future Slip' van Samara Lubelski. Daarover binnenkort meer! Verder singles 'geshopt'. Eerst de nieuwe:
- Fleur De Lys- EP The Two Sides Of
- Keefmen- Cryin' At My Door
- No Goods- Wonder
- Eli 'Paperboy' Reed- Come And Get It
- John Schroeder- Money Runner

Dan de oudjes, buiten Joe Tex (€ 3) was de rest een euro per stuk, maar ik heb de 21 voor € 15 meegekregen!
- Audience- I Put A Spell On You
- Bad Company- Feel Like Makin' Love
- Blue Mink- Good Morning Freedom
- James Brown- Sexy Sexy Sexy
- Champion Jack Dupree- I Haven't Done No One No Harm
- Chicken Shack- I'd Rather Go Blind
- Crosby Stills & Nash- Suite Judy Blue Eyes
- Deodato- Also Sprach Zarathustra
- Fendermen- Don't You Just Know It
- Grateful Dead- Let Me Sing Your Blues Away
- If- Far Beyond
- Lord Rockingham's XI- Hoots Mon
- Move- Night Of Fear
- Nemo- The Sun Has Got His Hat On
- Pretty Things- Sittin' All Alone
- Small Faces- My Mind's Eye
- Smoke- Choose It
- Cat Stevens- The View From The Top
- Joe Tex- Go Home And Do It
- T.Rex- Get It On
- Who- A Legal Matter
- Zombies- She's Not There

dinsdag 24 augustus 2010

mijn haatliefde voor Morrissey


Zondagmiddag had ik er plotseling trek in, ook weet ik dat het slecht voor me is. Nee. Jullie zijn geen getuige van een plots opdoemende zucht naar een alcoholische versnapering, evenmin een drug waarbij ik ooit mijn vingers aflikte. Nee, ik heb het over 'Viva Hate', het eerste solo-album van voormalig Smiths-voorman Morrissey. Ik mag de plaat niet als ontbijt nuttigen, anders lig ik even later weer somber onder de wol. En nu had ik zin in een langspeler en ving een glimp op van de hoes van Morrissey. Niks 'Viva Hate'! Het is alom...

Laat maar met de deur in huis vallen. Morrissey is een 'drama-Truus', een pathetisch stuk vreten. Ik schaam me er oprecht voor dat ik ooit bescherming zocht in diens' teksten. Zwaar overdreven sentimentele dweil. En nu uitademen... Lucht dat op?

Ik kreeg de plaat in Mossley van Mike. Onderdeel van een zwikje elpees waarvan Scritti Politti het meest opgewekte was. Of toch 'Skylarking' van XTC. Als geboren en getogen Mancunian had Mike alle platen van The Smiths. En deze draak van Morrissey. Mike is één van de jongemannen die Morrissey op zijn geweten heeft. Ook al had hij niets met de IRA-aanslag op het winkelcentrum in Manchester te maken. Mike was onderweg er naar toe, maar werd opgehouden door een vriend. Tien minuten later volgde de explosie. Als Mike was door gelopen, had hij daar geweest...

Ik draai de plaat voor het eerst op een zondagmiddag. Na 45 minuten Morrissey lig ik weer in bed. ,,It are fine albums, but I can't listen to them anymore", had Mike gezegd. Rust zacht, jongen! Ik zit eind 1998, begin 1999 in een zware depressie. Het is vooral verwerking van de eerste maanden in Engeland. Morrissey is mijn soundtrack, samen met nog een album dat ik niet meer kan uitstaan: 'Crime Of The Century' van Supertramp.

Maar nu, 24 augustus 2010, draai ik 'Viva Hate' weer. Een feest van herkenning? Jazeker! Met een zekere aversie herken ik de intro's. Ik ken alle teksten nog, maar krijg braakneigingen als ik wil meezingen. Ik zit er allerminst mee als de plaat even overslaat. Scheelt weer een seconde! Maar 'Everyday Is Like Sunday' blijft een prachtnummer! Een klassieker! Straks stop ik de plaat weer met liefde in de hoes. Tot over drie jaar! Ofzo...?

maandag 23 augustus 2010

hedendaagse traditionals


Soms kost het moeite om bepaalde dingen in het juiste perspectief te zien. Natúúrlijk kent iedereen de producties van Greg Weeks. Moet je nu nog uitleggen wie Meg Baird is? En heeft ook iedereen wel een cd in huis waarop Helena Espvall haar wondere spel van strijkstok en snaren mag etaleren. Als ik de groep zou aankondigen als The Espers zou mijn mailbox te klein zijn. Immers, iedereen weet dat The voor Espers uit de boze is. Als iemand heeft lopen meeknikken met al het bovenstaande: We zijn zeldzaam! Gelukkig leent Soul-xotica zich ook voor onontdekte supergroepen.

Supergroep. Er zijn maar weinig formaties die dat predikaat kregen opgespeld, die de verwachtingen waar maakten. Natuurlijk is het een experiment om concurrerende meesters uit een genre samen te laten werken, of een groep uit uitersten samen te stellen. Misschien is 'supergroep' tegenwoordig de minst gunstige kritiek die een band kan krijgen. De benaming roept veel cynisme op.

Toch kun je bij Espers, zo hoort het, er moeilijk om heen. De criticus die 'New Weird America' verzon, mag een steniging tegemoet zien. Inmiddels niet alleen van de geassocieerde artiesten, maar ook van liefhebbers uit die hoek. Okay, de vergaarbak van Cocorosie is misschien moeilijk te duiden, maar bij Espers is het toch overduidelijk de folkrock die leidt.

Het broertje van Espers heet Vetiver (hoort op zijn Frans: Vet-i-vér) en is iets beter bekend. Dé ultieme hippie uit het NWA-circus is de enigmatische folkbard Devendra Banhart, die vaak meezingt op hun platen, soms bij optredens uit het niets verschijnt, maar zich verder alleen om zijn eigen carriére bekommert. Desondanks verschijnt van Vetiver op gezette tijden een nieuw album.

Na het debuut van Espers in 2004 was het al een verrassing dat in 2006 dit album uitkwam: 'Espers II'. Nóg groter de verrassing: De komst van de derde in 2009. Omdat ik het schaarse vinyl heb gemist en cd niet zo'n hoge prioriteit heeft, laat staan zwakke mp3-downloads, ken ik deze (nog) niet.

Ik kende in 2006 alleen Espers van naam. Kort na die tijd regende het de namen van Greg Weeks en Helena Espvall. Greg speelt een sleutelrol in de hedendaagse folkrock. Die prachtige stem van Meg Baird zou het langst bij me blijven. Een jaar later verschijnt haar soloplaat 'Dear Companion', natuurlijk geproduceerd door Weeks.

Folk is iets uit de oudheid. Je zou verwachten dat binnen de folk geen sprake kan zijn van vernieuwing. Immers, alles lijkt gestoeld op traditionele melodieën? Ziehier, de kunst van Espers om melodieën in de geest van 'She Moves Through The Fair' te produceren. Hélemaal van nu!

Het 'rock'-aanhangsel zou ik willen omschrijven als The Pentangle zonder jazzy fratsen. Ik ben er zeker van dat nummers als 'Rosemary Lane' (van het debuut), 'Dead King' en 'Children Of Stone' over een paar eeuwen als traditionals worden beschouwd. Folk leeft, lang leve Espers!

zondag 22 augustus 2010

zuurstof voor de hersens


Amerika heeft 9/11, ik heb bijna een jaar 20092009. Voor beide een keerpunt in de historie. Het verhaal 20092009 volgt binnenkort. Omdat ik in de twee maanden erna, onder invloed van een 'lichte' hersenschudding, als een gek cd's heb gekocht, ga ik nu iedere week een schijfje behandelen. De hersenschudding top tien of daaromtrent. Feit is dat ik een aantal cd's 'vergeten' ben, niet meer weet waarom ik ze gekocht heb of die tijdelijk met hersenschudding extra lekker smaakten.

Air heeft een halfjaar rondgezworven op mijn tafeltje. Ik zag de bandnaam aan voor een dvd en bovendien... ik had toch geen cd van Air? Het hoesje lag onder mijn bed. Ik vond beide daags voor de vakantie. De eerste zaterdagavond van de rit, in Oldebroek, leg ik de schijf in de discman en beleef een déja vù. Ik heb hem indertijd héél vaak gedraaid. Met een reden.

Hoewel 'Moon Safari' onrecht wordt aangedaan als het betiteld wordt als 'behang', kent het album geen scherpe kanten. Alles is zacht, mooi en lief, zonder dat het een bak stroop is. Juist wat mijn hersens nodig had op dat moment.

'All I Need' was ik vergeten. Ik had daar vorig jaar ook al over verbaasd. Nooit geweten dat het Air was, altijd gedacht dat het 'gewoon' een zangeres was. Wel glimlach ik opnieuw bij het hijgerige Frangels van het meiske. Dan is er natuurlijk ook nog dat autobiografische nummer... 'Sexy Boy'...

'Kelly Watch The Stars' leerde ik in Engeland kennen. Ik was enerzijds verrukt om 'een nieuw geluid' te horen, hoewel ik qua Franse electronica-duo's de voorkeur gaf aan de gortdroge retrodisco van Daft Punk. Daarbij vergeleken is Air voor 'zweefteefjes' (dank, Roelien, voor het mooie woord!).

Na tientallen kilometers op de pedalen blijkt de cd opnieuw een uitkomst. Air is het equivalent voor kabbelende beekjes (waar ik altijd van naar de wc moet) en Staatsbosbeheer-soundtracks. En ik heb niet eens dat verfoeide 'lounge' gebruikt!

zaterdag 21 augustus 2010

een spriet in een hooiberg


In Avro's Nachtdienst, de voorlaatste, behandelen ze vanavond de grasspriet. Een onderwerp van niets? Welnee, integendeel zelfs. Je kunt alle kanten op met de grasspriet. Via sport, filosofie of pure feiten. Ik leerde zonet dat gras een uiterst sterk gewas is. Bij het lostrekken van een spriet zaait deze onmiddelijk zaadjes uit. Ik heb het al weken te doen met de muzieksamensteller. Gras? Tja, verder dan Tom Jones kwam ik nauwelijks, misschien The Move. 'Night Of The Long Grass' van The Troggs, maar dat is 'wishful thinking'.

'Tomorrow The Green Grass' van The Jayhawks was geloof ik alleen een album, de onlangs behandelde single van Rob Hoeke wordt al 42 jaar over het hoofd gezien. De samensteller verrast ons met 'She Like Weeds' van Tee Set als eerste plaat. Shampoo! Ben ik weer vergeten te zoeken...

Koninginnedag 1990. Een nationalistische rockliefhebber verkoopt zijn singlescollectie. Dat eerste blijkt uit het feit dat het alléén maar Nederpop is. Shocking Blue, Earth & Fire, Sandy Coast, Focus, Tee Set, Earring... Alle kwaliteitspop en -rock van 1969 tot 1975 is vertegenwoordigd. Kostte natuurlijk maar een kwartje per stuk. Ik had een rijksdaalder bij me, anders had ik ze allemaal meegenomen!

Bij thuiskomst blijkt 'A Sunny Day In Greece' in het hoesje van 'She Likes Weeds'. Ik schreef zes weken geleden dat ik eindelijk 'Maggie' van Redbone had gevonden. Bleek 'Niji Trance' in te zitten en die had ik al. Terug naar Tee Set: Ik herinnerde me wel het hoesje van 'A Sunny Day In Greece', daar zal dan wel 'She Likes Weeds' in zitten. Toen ik een paar uur later de handelaar weer gevonden had, had deze net de overgebleven platen voor een habbekrats verkocht.

Rommelmarkten, kringloopwinkels, platenzaken. Ik ben op vele plekken geweest sinds april 1990, maar nimmer kwam een 'She Likes Weeds' op mijn pad. In 2006 vond ik een exemplaar op een braderie in Steenwijk. Ik zat financieel een beetje krap, bovendien vond ik drie euro voor een single zonder 'hartje' in een slordige neutrale hoes iets aan de hoge kant.

Pas twee jaar later kocht ik hem. Eenmaal thuis bleek deze finaal kromgetrokken en derhalve niet te draaien. Sindsdien belooft een vroegere deejay mij de single, maar ook die kan hem niet vinden.

Een grote Europese hit, wekenlang nummer 1 in Nederland. Als ieder verkocht exemplaar een grasspriet zou zijn, heb je een leuk veldje? Dan is het erg vreemd dat ik nog steeds geen gaaf exemplaar heb gevonden...

vrijdag 20 augustus 2010

hitgroep heeft diepe gronden


De Eindstreep is na twee edities nog niet volmaakt. Ik was ook bij die van juli weer een titel vergeten. Bovendien fixeer ik teveel op single-tracks, terwijl ik ook wel eens twintig minuten onafgebroken muziek wil luisteren. Als een langspeler geen bijzondere uitschieter bevat en beide kanten even genietbaar zijn, dan wil je die wel eens vergeten. En dat is jammer. Zeker voor een ondergewaardeerd album als 'Still Waters Run Deep' van The Four Tops. Bij deze dan maar.

Ik associeer The Four Tops niet onmiddelijk met elpees. The Four Tops, makers van klassieke hitsingles als 'Reach Out I'll Be There', 'It's The Same Old Song' en 'I Can't Help Myself'. Het is niet toevallig dat die titels allen uit 1965-66 stammen, dat waren toch de gouden tijden van het kwartet. 1970 bracht een single als 'Barbara's Boy', meer van hetzelfde zonder het niveau van vier jaar daarvoor te evenaren.

'Still Waters Run Deep' was anders wellicht nooit in mijn collectie gekomen, als deze niet voor een euro bij de kringloopwinkel in Meppel had gelegen. Ik had dan The Four Tops altijd gelinkt aan voorgenoemde singles en had de groep van mij na 1968 ook wel mogen stoppen.

Zoals ik eergisteren schreef bij Diana Ross & The Supremes, veranderde in 1969 iets in het Motown-geluid. Het stereotype gestamp begon te achterhalen en Motown koos voor een 'sophisticated soul'-aanpak. Betoverende arrangementen was het gevolg, her en der lichtelijk psychedelisch, maar nog niet zo overdreven als bij The Temptations.

'Still Water (Love)' loopt bijna naadloos over in 'Reflections', inderdaad: het Supremes-succes uit 1967. Qua 'evergreens' staan verder Fred Neil's 'Everybody's Talking', Bob Lind's 'Elusive Butterfly' en het aloude 'It's All In The Game', dat hier een tijdje in de Tipparade woonde. De plaat sluit af met 'Still Water (Peace), zodat het een suite of, erger, een conceptalbum lijkt. Dat is het niet, behalve dat Levi Stubbs, Obie Benson, Duke Fakir en Lawrence Payton anno 1970 nog steeds mee konden in het poplandschap. En dit alles zonder hoog gegrepen pretenties. Een prachtalbum!

donderdag 19 augustus 2010

met nadruk


Van de 57 teams werden wij 46e. Ik heb het over de Nationale Popkwis van 2007 in Amstelveen. 'Wij' zijn vier muziekfreaks uit Steenwijk, handelend onder de naam 'Stonedville'. Maar bij deze kwis geldt 'Every1's A Winner' om met Hot Chocolate te spreken en ontvangt ieder team een tas willekeurige cd's, die rechtstreeks uit de uitverkoopbak komen. Eén van de cd's die mij ten deel valt is van The Accents. Een uniek geluidsdocument.

In de zomer van 1966 werd in San Diego een hoofdstuk in de popmuziek afgesloten. Nee. Ik overschat The Accents niet! Maar ze vertegenwoordigden een genre dat ten dode was opgeschreven. The Accents was een dansorkest, om het oneerbiedig te zeggen. Of het nu een ballade of een snel nummer was, de voorste linie in een concertzaal was voor de beste dansers! Het was een tijd van hotrods, suikerspinnen en 'dirty dancing', al meent de schrijver in het cd-boekje dat de latere film een beetje slapjes was. Dat het geen muziek voor doetjes was, blijkt wel uit de hoeveelheid kettingen, flessen en boksbeugels die bij de ingang door lokale American Football-helden werden geconfisceerd.

Sandi Rouse en The Accents waren lokaal grootheden. De single 'You Better Watch Out Boy' heeft even in de 'bubbling under' van de Billboard gestaan. Ze waren in 1964 bijeengekomen. Ieder lid mocht op de repetitie een plaat aandragen, de rest mocht dan beslissen of het dansbaar was. Als eentje twijfelde, kwam het niet op het repertoire! Het merendeel van de cd is krakkemikkig opgenomen tijdens dat afscheidsconcert en zijn covers uiteenlopend van 'Sunny' en 'Don't Make Me Over' tot 'Land Of 1000 Dances'.

Ook staat het flink gedateerde 'Better Watch Out Boy' (bijna doowop ten tijde van 1959), de betere b-kant 'I've Got Better Things To Do' en een nummer dat nooit verder dan een acetaat is gekomen: 'On The Run', zelf geschreven, is northern soul pur sang met een prettig Motown-gevoel! Wat mij betreft het prijsnummer.

De hotrods en Woody's gingen alsnog op de schroothoop, dames gooiden hun haar los, scheerden niet langer de benen en zouden lang niet meer dansen. Dat zou pas met de disco weer terugkomen. Een tijdperk was voorbij, de flower power stond voor de deur. Deze cd is, ondanks de belabberde geluidskwaliteit, een document dat een stukje voorbij gegane Amerikaanse jeugdcultuur in herinnering houdt!

woensdag 18 augustus 2010

afkicken en overnieuw beginnen


Alle begin is moeilijk, zeker na zo'n lange fietstocht. Lichamelijk betekent het dat ik ervan geniet om niets te hoeven. Nu Summertime Blues is afgerond, mag ik weer over muziek blaten. En er is inspiratie genoeg, alleen viel de keuze zwaar. Ik had Nico met 'Desertshore' al in de aanslag, alleen werd die 'te zwaar op de hand bevonden'. De uiteindelijke keuze getuigt van de wens om een 'easy start', een singlehoesje om bij weg te dromen, die toch nog iets met vakantie en fietsen van doen heeft. Ik moet per slot van rekening toch afkicken!

Ik had een paar maanden ervoor een cd gekocht bij de kringloopwinkel. Een zogenaamde '2 On 1' uit de prille jaren van de cd, ofwel twee oude elpees op één schijfje. Het betrof hier de albums 'Let The Sun Shine In' (1968) en 'Cream Of The Crop' (1969) van Diana Ross & The Supremes. Ooit verhuurd door de plaatselijke videotheek was hij optisch in een erbarmelijke staat. Ook mijn als cd-speler dienstdoende dvd-speler bleek ernstige moeite te hebben met de cd.

Desondanks ging hij vorig jaar mee op vakantie. Ik had toen een wat merkwaardig plan. Omdat Waasmunster toen wel in de planning lag en ik daar tijdens de Lokerse Feesten zou zijn, kon ik wellicht een zaterdagavond in de kantine draaien? En zo nam ik ruim 120 cd's mee. België werd niet gehaald, wel ontdekte ik voor mijn tentje een aantal vergeten cd's.

Toen ik net was gearriveerd in Berg En Dal, had ik opeens trek in 'soul'. En zo stopte ik The Supremes in mijn discman. Dit apparaat 'pakte' hem wel. Ik verbaasde me over de knappe arrangementen. Met name 'Let The Sun Shine In' staat boordevol covers. Krijg ik altijd kippevel van het intro van Fifth Dimension, die van het titelnummer van de cd is nóg fijner! En wat te denken van de charmante kreetjes van Diana in het 'lalala'-stuk van 'Hey Jude'. Waar John Lennon loos gaat in het origineel, doet zij het op haar eigen manier. Op het stukje Maasvestingroute tussen Cuijk en Lithoyen draai ik die maandag de cd continu.

Halverwege de cd verandert er geluidstechnisch iets. Het begint met een fraai georkestreerd intro, waarna de meisjes 'Someday We'll Be Together' zingen. 'Cream Of The Crop' is minder uitbundig en draagt een zekere spanning. Wisten The Supremes toen al dat haar leider kort daarna zou opstappen? 'Someday We'll Be Together', de laatste hit van Ross en The Supremes, op de grens van sixties en seventies, zou geen waarheid worden. Ross zou nimmer meer als Supreme het podium opgaan. Gelijk andere Motown-acts zijn er tegenwoordig meerdere Supremes, maar allen hebben ze net zoveel te maken met Ross als Jim Morrison met The Beatles...

dinsdag 17 augustus 2010

Summertime Blues: 7 augustus


Deventer - Steenwijk (ca. 85 kilometer)

De Hanzeroute loopt van Millingen via Zwolle naar Kampen. Ik heb al zitten denken om hem bij Zwolle af te breken. Via Kampen kan ik niet binnen een dag doen en de weerberichten voor het weekend zijn weinig hoopvol. Bovendien verlang ik na twee weken wel weer naar mijn zachte bed, constant warme douche en muziek van vinyl. Rond half elf steek ik de IJssel over. Boven verwachting hoef ik niet Deventer in. Ik blijf de rechteroever volgen en mag dan het bos in. In tegenstelling tot plaatsen waar het de hele dag grauw was, drink ik in Diepenveen koffie op een zonovergoten terras. Ik krijg bijval van een echtpaar dat ook de Hanzeroute fietst. Op het terras zijn ze erg hartelijk, toch gun ik ze een behoorlijke voorsprong.

Na Olst kom ik ze weer tegen. Ze kunnen geen bordje vinden. Bij geen bordje rechtdoor of de meest logische richting, weet ik na twee weken LF-en. Ik haal ze in, maar voel me opgejaagd. Ze mogen me passeren. Ik neem alle tijd om een peuk te roken. Bij Wijhe staan ze opnieuw. Nu doe ik boodschappen en lunch uitgebreid op een bankje. Daarna kom ik ze niet meer tegen...

Bij Olst is het besluit gevallen, ik ga in Zwolle van de route. Desondanks zal ik de fietstocht in stijl afsluiten. Ik heb al een plan gemaakt. Na Olst volgt veel niemandsland met de IJsselcentrale (zie foto) als baken. Als ik om dit industriële monument fiets, begint het te regenen. Hoe gepast, vlak voordat ik de Hanzeroute ga verlaten. Ik ga de NAP op, nu in tegengestelde richting, dus door Zwolle. Na twaalf veerponten wil ik nog eenmaal over met de mooiste: Die bij Haerst. Via Genne en Holten eindig ik de NAP bij molen 'De Zwaluw' in Hasselt.

Net als vorig jaar besluit ik de vakantie met ijsthee op het terras van café De Zon in Hasselt. Dan ga ik rechttoe rechtaan naar huis. Het regent bij vlagen erg hard, maar het doet me niets. Ik ben bijna thuis! Om kwart over zeven draai ik de sleutel in het slot.

De missie is geslaagd. Voor het eerst uit-en-thuis met de fiets. Ruim duizend kilometer in twee weken. Al met al prachtig fietsweer. De ernstige buien zijn op een hand te tellen. Ik wil op deze plaats vooral mijn fiets eren. Hoewel het hem een tandwiel heeft gekost, géén lekke banden of ander malleur! Hulde! En ik heb een onvergetelijke vakantie gehad. Morgen mag ik het dan eindelijk weer over muziek hebben!

Summertime Blues: 6 augustus


Millingen Aan De Rijn - Deventer (ca. 70 kilometer)

Het zal enerzijds te wijten zijn aan de 'klap' van gisteren, maar vast ook aan het zomerse weer. Ik kom vandaag maar moeilijk op stoom. Dat begint al op de camping, vervolgens naar Millingen waar het veer voor mijn neus wegvaart en ik dus een kwartier moet wachten. Nauwelijks een kwartier nadat ik de Rijn ben overgestoken, zit ik al aan de koffie met een aardbeischuitje. De Hanzeroute gaat nog een tijdje parallel op met de Maasroute, totdat die bij Arnhem de pont neemt voor zijn laatste kilometers. Ik ga voorbij Westervoort via Lathum naar Giesbeek. Opnieuw een ellenlange pauze. Want hoewel ik nu op de terugreis ben, heb ik het vakantiegevoel nog steeds te pakken!

De wind is gunstig gedraaid. Was die de afgelopen dagen westelijk, nu komt die uit het zuiden. Dat betekent veel wind in de rug. De zomerse temperatuur voorkomt dat je er als een gek tegenaan gaat. Het is inmiddels tegen drieën als ik door Doesburg fiets. Ik heb dan slechts 35 kilometer achter de rug. Zoals het nu lijkt, moet ik binnen een uur een terras hebben gevonden, want fietsen met 32 graden kan altijd nog! Dan gebeurt er iets gunstigs. Als de zon op zijn hoogste punt komt, verdwijnt die enigzins achter de wolken. Opeens is het uitermate geschikt fietsweer. Het pontje van Bronkhorst komt in zicht en ik ga eindelijk beginnen!

Als het aan de gemeente ligt, wordt het kleinste stadje van Nederland autovrij. Dit zou een doodsteek zijn voor het veer. Een goed excuus voor een foto. Nog eentje: Vlak voordat we van wal steken, scheurt een speedboot voorbij. Ik sta met fiets voor de hut. Door de deining spuit er water door een gat het dek op. Indirect, welteverstaan! Het schiet eerst tegen mijn benen aan...

Na deze verfrissing krijg ik er zin in. Met een mooie snelheid kom ik op Zutphen aan. Eerst over een platte brug, dan via buitenwijken en een stukje door de binnenstad naar de boogbrug. Daar zie ik dat Deventer maar 22 is volgens de Hanzeroute. Ik overtref mezelf door extra gang te maken. Na Deventer moest ik maar gaan rondkijken naar een camping. Een uur later arriveer ik op de linkeroever. Middels een pontje moet ik oversteken naar de stad, maar voor mij ligt de stadscamping. Ondanks de moeizame start heb ik vandaag heerlijk genoten en uiteindelijk toch nog een mooie score neergezet!

Summertime Blues: 5 augustus


Lottem - Millingen Aan De Rijn (ca. 90 kilometer incl. verkeerd fietsen)

Een campingbuurman uit Leek heeft me gisteravond helemaal bij gepraat. Hij heeft een paar weken geleden 'Rondje Nederland' gefietst. Dat zijn enkele aaneengeschakelde LF-routes, waaronder de Maasroute. Tot mijn ergernis verhaalt hij die hele route, terwijl ik zo hou van de verrassing van een route. Ik kom wel te weten dat ik buitenom Nijmegen kan en dat Lottem naar Millingen tachtig moet zijn.

Ondanks de uitnodigende zon en de goede vooruitzichten ga ik vandaag eens niet in korte broek en op korte mouwen. De Maasroute doet zijn naam alle eer toe. Hoewel ik wel wat meer pontjes had verwacht. Bij Well ga ik zelfs naast de snelweg over de Maas. Daar heb ik ook mijn eerste rustpunt. Gewoon op een bank met een broodje. Ik had mezelf nog zo koffie met vlaai beloofd, maar kom maar niet een geschikte nering tegen. Mijn koffie- en toiletstop wordt misschien wel té ver uitgesteld?

Bij Vierlingsbeek en Afferden ga ik met pontjes over. In Heijen en Gennep moet ik door de centra. Achter Gennep een heel bizar bord. Omdraaien? Waar naartoe? Ik had 300 meter kunnen besparen door het parkeerterrein over te steken. Ik heb mijn zinnen gezet op Millingen, maar mijn humeur wordt er niet beter op. Dan krijg ik ook nog een bui over me heen. En dan? Hee... wacht eens...

Ik sta op het knooppunt van Middelaar. Hier besloot ik vorig jaar de Maasroute af te kappen en op de Maasvestingroute verder te gaan. In Plasmolen, buiten Mook het meest noordelijke van Limburg, heb ik dan eindelijk mijn koffie met appeltaart te pakken. Dan naar de Mookerheide. Vorig jaar was dat erg lollig, nu vooral veel lopen met de fiets aan de hand. Van de overtrekkende buien heb ik door de bladerenmassa weinig last, maar dat is dan ook het enige positieve!

Voorbij Heumensoord wordt ik voor de keuze gesteld: Dóór Nijmegen of er omheen. De man uit Leek had verteld dat door het centrum het beste te fietsen was. Ik ben eigenwijs en ga over Berg En Dal. Nog meer wandelen. Ik mis een bordje en zet de afdaling naar Wyler in en kan daarna de heuvel weer beklimmen. De weg naar Beek gaat nóg steiler omlaag. Daar gebeurt iets dat laat zien dat ik geestelijk 'kapot' aan het gaan ben. Een dagetappe van negentig, mijn voorgenomen maximum, blijkt na anderhalve week té hoog gegrepen.

Vanuit Beek wil ik eerst nog de Maasroute volgen, maar geef hem vlak voor Leuth op als blijkt dat die nog kilometers gaat kronkelen. De fietscamping ligt praktisch tegen de Duitse grens. Het is tien over acht en de laatste winkel in Millingen is nét gesloten, zo wordt me verteld. En dus nog eenmaal kwaad maken over de telefoon tegen de shoarmaboer uit Leuth, die aanvankelijk weigert te bezorgen. Uitgeteld val ik in slaap. De illustratie is van de Mookerheide ten tijde van de bloedige veldslag.

Summertime Blues: 4 augustus


Heusden - Lottem (ca. 70 kilometer)

Omdat ik gisteravond geen boodschappen heb kunnen doen, heb ik geen brood in de tent. En zonder ontbijt gaan fietsen? En zo sta ik om elf uur bij de Spar in Heusden en ontbijt aan een picknicktafel op een plantsoen tegenover de winkel. Ik word daar afgelost door de Duitse dame met haar zoontje. Ze zijn met de fiets bij Venlo ons land binnengekomen en willen naar de zee. Ik adviseer hen de Schelde-Rhein naar Middelburg te volgen en dan de Noordzeeroute richting Den Helder. Ze kijkt pijnlijk. Blijkbaar gaat ze liever langs snelwegen...

Ik fiets terug naar het kruispunt en kom reeds na een kilometer langs een echte boerencamping van het type Ulvenhout, maar dan nog meer 'in the middle of nowhere'. Ik ga via plaatsen als Neerkant, Grashoek en Koningslust. Ondanks de mooie namen ogen de bungalowdorpen kil. Misschien is het weer hier debet aan. De zon is vandaag de grote afwezige.

Geeft ons heden ons dagelijks appelgebak. Vandaag is Maasbree de plaats waar het plaats vindt. Inclusief koffie, toiletgebied en telefoonoplaadpunt. Het spettert een beetje terwijl ik onder de parasol zit. Als het droog wordt, trap ik de Tyros weer aan. We naderen nu de ontknoping van de Schelde-Rhein. Ik hoop nog dat ik de Maasroute aan de buitenkant van Venlo ga treffen. Helaas kom ik eerst in een villawijk waar een bordje erg cryptisch staat, waardoor ik een rondje van de zaak krijg. Ik moet met een brug de Maas over. Terwijl de Schelde-Rhein verder het centrum van Venlo in gaat, volgt de Maasroute de uiterwaarden. In Velden doe ik wat boodschappen en ga met de pont over naar Grubbenvorst.

Op een bankje nabij een bos eet ik een broodje. De lucht richting noorden tekent steeds donkerder af. Voor Lottem gaat het regenen. Ik snij expres een stuk af. De toegangsweg naar het centrum is afgesloten. Ik volg een bordje van een camping, maar die heb ik geloof ik gemist. Ik kom Lottem aan een andere kant binnen. Het rozendorp maakt zich op voor het Rozenfestival van dit weekeinde. Even buiten Lottem gaat het steviger regenen. Ik probeer te schuilen onder een boom. Opeens ontwaar ik een kleurig bordje. Ik sta tegenover een plattelandscamping!

Het kampeerterrein verandert in een zwembad. De boer heet me welkom op een overdekt terras. Ik hoor hem iets over bed & breakfast zeggen en eigenlijk klinkt dat erg aantrekkelijk. Ook vang ik de woorden appartement en caravan op. Als het droger wordt, laat hij me eerst de stacaravan zien. Vervolgens het driepersoons appartement dat ik alleen mag bevolken. Ik kies voor de caravan. De prijs? 20 Euro met beddengoed en ontbijt.

Later bezoekt zijn vrouw me in de caravan. We herzien de afspraak. Ik slaap in mijn slaapzak en zal ontbijten met mijn eigen broodjes. Rest een caravan met voortent voor de prijs van een koepeltentje: Zes euro voor een nacht. Ik vraag hoe de douches werken. Gewoon! Kraan open en wassen! En wc-papier bij de vleet. Fiets kan onderdak. Natte kleding mag in de droger of aan de waslijn.

Die avond zit ik buiten mijn caravan in een waterig zonnetje. Dit is de beste camping van Nederland! Accept no substitute...

maandag 16 augustus 2010

Summertime Blues: 3 augustus


Alphen - Heusden (ca. 90 kilometer)

De Schelde-Rhein laat zich vandaag van zijn mooiste kant zien. Terwijl ik Tilburg en Eindhoven kan ruiken, blijft de route mijlenver verwijderd van de stad of dat erop lijkt. Nog iets fijns over fietsen in Brabant: Als de fietsroutes om een dorpscentrum gaan, staan er bordjes naar het centrum. Andersom staan er bordjes naar de fietsroutes. Zo is een onderbreking ten bate van koffienijd of buurtsuperdrang mogelijk en is het eenvoudig om terug te fietsen. Zoiets mocht in de rest van het land worden overgenomen! Ook is de Schelde-Rhein niet te beroerd om me soms door een dorp te sturen.

Vanuit Alphen gaat het onder Tilburg bijna de grens over, maar ik blijf in Nederland. Ondermeer door het schilderachtige gehucht Gorp koers ik naar Hilvarenbeek. Langzaam ga ik iets het noorden in. Bij Haghorst ga ik min of meer het Wilhelminakanaal volgen. In Oirschot voorzie ik mezelf van een dosis koffie en krul dan noordwaarts om de Lichtstad. Zonder daadwerkelijk bebouwing te zien, passeer ik Son En Breugel en Nuenen. Even voor Nuenen, in het dorpje Gerwen, fiets ik even helemaal verkeerd, maar het komt weer op zijn pootjes terecht.

Onder Helmond ga ik door Mierlo, waar ik mezelf op ijskoude frisdrank tracteer. Het is bij vlagen erg warm vandaag. In de buurt van Asten beleef ik veel lol aan een hertenkamp. Als ik bij het hek ga staan, vliegen de dieren (met de kippen voorop) op me af. Ik kijk vooral mijn ogen uit bij de Nubische hangoorgeiten. Wat een prachtige dieren! Als iemand langskomt met brood is het een gevecht, maar opeens rennen de geitjes luid mekkerend naar de overzijde en komen terug gerend met een stel ganzen achter zich. Dat dieren zo sociaal zijn, wist ik niet. De enige die geen vrienden kent is de pauw. Zelfs de herten gaan voor hem aan de kant!

Ik kom in De Peel. Hoewel het een schitterend gebied is, is het ook weinig toeristisch. Als ik dan twaalf kilometer na Asten een bordje van 'minicamping De Peel' zie, verlaat ik de route. Als ik alles achteraf had geweten. Het is in Heusden, acht kilometer van de route en bijna terug in Asten. Terwijl ietsje verder óp de route drie campings achter elkaar kwamen. In Heusden is de winkel al dicht, zodat ik maar een plate nuttig in het cafetaria. Hoezo minicamping? Er zijn gewone campings die kleiner zijn en geen zwembad hebben...

Summertime Blues: 2 augustus


Heimolen - Alphen (ca. 70 kilometer)

Ik had gistermiddag al geconstateerd dat ik op de Schelde-Rhein-route zat. In totaal loopt die van Middelburg tot Venlo. Ik had er woensdag al stukjes van gefietst en dat beloofde veel moois! Nog een pluspunt van deze tocht: Je komt langs campings. Vooral de NAP leek de campings te mijden. Bij de camping rechtsaf en meteen de bossen in. Bergen Op Zoom wordt totaal genegeerd. Wel kom ik langs de Stayokay. Ik fiets gedurende een fiks aantal kilometers door een niemandsland dat ik niet ken, hoewel ik wel van de Wouwse Plantage heb gehoord. Na de bossen volgen ruilverkavelingswegen en een spoorlijn. Erachter ligt een dorp als een bron in de oase. Ken ik de kerktoren niet ergens van?

Inderdaad, het is Nispen. Het grensdorp tussen Roosendaal en het Belgische Essen. Op de foto kom ik van links. Het bord van de herberg rechts staat altijd buiten. Deze ochtend is hij ook gesloten. En dus maar boodschapjes doen bij de Spar en chocolademelk drinken op het bankje achter de witte bestelbus. Om twaalf uur herinnert het luchtalarm aan mijn fietstocht en zo stap ik maar weer eens op. Op de foto ga ik bij de herberg het hoekje om en kom weer op onbekend terrein.

De koffie blijft knagen, maar de route is meedogenloos en leidt me door naamloze buurtschappen en zelfs even door België. Zoals ik donderdag al schreef, kom ik opnieuw langs het kapelletje, waarmee ik als het ware een rondje België afrond. De grens over en ik beland ergens tussen Rucphen en Schijf bij een fietscafé. Het begint te regenen en ik zoek een plekje onder een parasol. Een vriendelijke dame vertelt hoe ze vanaf Roosendaal voor deze bui uitfietste, terwijl het even menens wordt. Gelukkig klaart het een half uur later weer op en vervolg ik mijn weg.

Na zes kilometer herken ik de route. Ik ben in de buurt van Rijsbergen en heb dit woensdag gefietst. Als ik het viaduct voor het Mastbos oversteek, hangt er een lelijke lucht voor me. Links van mij ontwaar ik bliksemschichten. Ulvenhout is het volgende dorp. Tijdens deze vakantie lijkt er een vloek te rusten op Ulvenhout!

Hoewel ik dankbaar gebruik maak van mijn opgedane oriëntatievermogen, kijk ik niet met sentiment terug op die vreemde zomer van 2001. Nee, ik zou niet terug willen naar die tijd. Maar waar vorige week dinsdag vlak voor Ulvenhout een wolkbreuk plaatsvond, daar beleef ik nu een onweersbui in het Mastbos. Als het ergste voorbij is, ga ik nog wel koffie drinken bij café Christianen. Iets in zijn blik verraadt herkenning van de kroegbaas, maar ik hou me op de vlakte en bestel koffie. Ook trek ik een droog overhemd aan.

Ik heb nooit geweten dat de Baroniebossen zo uitgestrekt waren. Ze eindigen pas bij Chaam. Daar opnieuw een bos in. Aan het eind, nabij Alphen, kom ik langs een camping. Een megagrote ditmaal. Ik ben de enige met een trekkerstentje op het terrein. Al gauw komt het eerste nieuwsgierige kind. Zodra die mijn gekleurde teennagels heeft gezien, staan er al gauw vijftien. De start van een kruisverhoor. Of ik wel betaald had? Of ik wel een huis had? Of ik getrouwd was? Een knaap van elf heeft aanleg om psychiater te worden. Eentje begint het na verloop van tijd op te vallen dat ik minder vriendelijk wordt. Na wat druk van mijn kant hoepelen ze na een half uur op. Rust?

Nadat het gekrijs rondom de washokken tot na elven is doorgegaan, besluit aangeschoten bakvis haar vriendje ter overstaan van de camping uit haar tent te zetten. Dat gedonder verstomt om één uur...

zondag 15 augustus 2010

Summertime Blues: 1 augustus


Waasmunster - Heimolen (ca. 75 kilometer)

Hoe laat de kantine op zondag ook alweer open ging? ,,Tsja", had de patron op zaterdagmorgen gezucht. ,,Om twintig na zeven komt de bakker, dus dan is de kantine open". En dus zet ik deze ochtend wederom geen koffie, maar pak mijn spullen in. De kantine gaat pas om tien uur open, vertelt Chris me met kleine oogjes in het bureel. Ik mag van hem aldaar twee tassen wegwerken en mijn, van de bakker bestelde, koffiekoeken verorberen. Chris is zeer blij als hij hoort dat ik Gerstekot wederom als een warm bad heb ervaren. Na twee koppen koffie (dat noemen ze hier tassen) begint hij me wel weg te kijken en om negen uur stap ik op. Ruim een uur later zit ik op een terras in Beveren om mijn caffeïnegehalte verder op peil te brengen.

De zon aarzelt aanvankelijk, maar komt bij Antwerpen pas in vol ornaat tevoorschijn. Gemakshalve fiets ik maar weer naar de verste fietstunnel, want ook België is met verlof en dus kan de lift wel eens voor november gerepareerd zijn. Amper op de rechteroever krijg ik een sms van Michel. Langskomen is prima, slapen wordt niets. Maar de dichtsbijzijnde camping is in Heimolen.

Na Antwerpen gaat de zon verstoppertje spelen. En ja hoor! Hoe dichter bij de grens, hoe donkerder de wolken. In 2006 kreeg ik tussen Kalmthout en Essen een wolkbreuk. In 2008 kreeg ik in Hoogerheide een stortbui te verdragen. En nu lijkt het niet anders te worden. In het grensdorp Putte een paar spetters, maar meer blijft me bespaard.

In Heimolen zet ik om drie uur de tent op en bel Michel. Twintig minuten later zit ik naast hem in zijn afgetrapte Saab. Hij is een boeiend verteller en leert me een en ander over Bergen Op Zoom. Meest verbaas ik over de nieuw verrezen woonwijk waar hij woont. Tot 1983 was dit nog een gedeelte van de Schelde. Ik maak kennis met zijn vrouw Koosje, een brok gezelligheid. We eten bami, lekker pittig zonder té scherp te worden en praten honderduit. Natuurlijk veel over muziek, het forum, maar ook wordt mijn doopzeel gelicht. Om half tien brengt Michel me terug op de camping. Hoewel het één van de grootsten is, heb ik hier de meest rustige nacht. Geen schreeuwende kinderen en dronkelappen tot middernacht. Zoals het hoort, maar tegenwoordig toch vrij uniek!

Summertime Blues: 30 en 31 juli


Waasmunster, maar niet stationair, dus toch nog ca. 50 kilometer op de fiets.

Danny had me twee jaar geleden geadviseerd, toen de eerste stok brak, deze te laten repareren bij de megagrote campingzaak tussen Lokeren en Gent. Vandaag fiets ik daar naar toe met twee kapotte tentstokken. De winkel zit in het meest westelijke deel van Lochristi, ruim 20 kilometer vanaf Waasmunster en nog 15 tot het centrum van Gent. De 'stokkenmaker' kijkt laatdunkend naar de stokken met het bijna vergane elastiek. Hij verkoopt me twee buizen en twee elastieken. Als hij ze zou repareren? Minstens 40 euro per stok. En dat voor een tent die vier jaar geleden nog geen 30 kostte. Inmiddels heeft mijn geduldige moeder aangeboden dit monnikenwerk uit te voeren.

Ik twijfel nog even om naar Gent te fietsen, maar het kwik staat al ergens rond de dertig en gaat nog stijgen en dus schakel ik de turbo aan en ben een uur later op de camping. Na een paar ijstheetjes in de altijd gezellige kantine van Gerstekot (er zijn gasten die meer uren in de kantine dan in hun caravan doorbrengen!), loop ik langs de abdij over de berg naar Waasmunster zélf. De supermarkt is net tien minuten dicht, dus geen ontbijt. Qua avondeten ga ik naar de frituur voor een grote portie met tartaar (saus) en een Ardeense saté, een pittig gekruide worst. Die eet ik bij een kapelleke op een bankje, nadat ik devoot een kruisje heb geslagen. In de buurt van de abdij 'verdwaal' ik, maar vind daardoor wel een schitterend paadje boven de snelweg.

In de kantine heb ik het even zwaar. Ze hebben een ogenschijnlijk heerlijke donkere dubbel van de lokale abdij op tap. Ik herinner de afspraak met mezelf, bestel nog een ijsthee, maar heb het wel moeilijk.

Zonder ontbijt kan ik ook net zo goed tassen koffie in de kantine gaan drinken. Het is wisselvallig en grijs, maar qua temperatuur aangenaam. Ik fiets naar Sint Niklaas. 'Moment of decision'. Bij de bank toets ik een hoog bedrag in, teneinde te ontdekken wat er nog staat. Bij 150 of minder kan ik morgen met fiets in de trein naar Steenwijk en is de vakantie voorbij. Zonder na te hoeven denken, spuwt de automaat de biljetten uit. Méér dan genoeg! De vakantie is net begonnen...

Dan ben ik stout. Ik zou geen singles kopen, maar doe het toch bij Oxfam. Ondermeer 'Working In A Coalmine' van Lee Dorsey in de Engelse persing uit 1966. En is 'Maria Isabel' van Los Payos spontaan een vakantiehit geworden. Dan op zoek naar de kroeg van Georgette, waar ik nog voor drie euro op de lat sta. En waar ik graag weer eens een King-single van James Brown zijn rondjes wil doen laten draaien in de jukebox. Ook die herinnering kan later nog wel eens. Georgette staat er niet meer en de jukebox is verdwenen. In Belsele ga ik aan bij de frituur. De friet van gisteravond was gewoon oerhollandse troep. Lieve help! Ik bestel een kleine portie, maar kan het nauwelijks op! Bij de Smatch haal ik hetzelfde als donderdag. Mijn feestmaal. 's Avonds nog even naar de kantine en met pijn in de maag langzaam de stop uit het bad trekken...

Summertime Blues: 29 juli


Rucphen - Waasmunster (ca. 75 kilometer)

Als ik 's ochtends de tent open rits, zijn de buien van afgelopen nacht alweer vergeten. Mijn buurvrouw uit Groningen zegt zelfs niets gemerkt te hebben. Zij en een vriendin fietsen samen van provincie tot provincie. Ze hopen voor de avond in Limburg te zijn. Ik benijd ze niet. Zelf ga ik vandaag een andere grens over.

Zonder een specifieke route te volgen, ga ik naar Schijf. Vanuit daar hoop ik de rustige binnenweg naar Essen te vinden. Die vind ik niet, maar op zijn minst kan ik nu al de Vlaamse grens ruiken. Die ga ik over bij een Mariakapelletje dat ik maandag opnieuw voorbij zal fietsen. Ik kom Essen op een manier binnenfietsen die ik niet ken. Wél kom ik langs de Renaultgarage van Parmentier waar ik in 2006 droge kleding kreeg na een wolkbreuk. Direct na Essen word ik duidelijker dan anders naar de parallelweg naast de spoorlijn gedirigeerd.

In Kapellen lijk ik verkeerd te fietsen. Normaal kom ik bij Merksem Antwerpen binnen en moet dan nog naar de Schelde, nu kom ik binnen in Ekeren dat praktisch aan de Schelde ligt. Het gaat goed, beter zelfs, want niet veel later ben ik op de rechteroever. Maar eerst ben ik nog langs de Norderney gefietst, niet dansend op de golven als op de foto uit 1972, maar al jaren aan de ketting in Antwerpen.

De lift in de Annatunnel is in revisie. Dan maar met topzware fiets op de roltrap? Daggetnie! Gelukkig ben ik hier bekend en weet dat drie kilometer verderop de volgende voet/fietstunnel is. Aan de linkeroever weer drie kilometer terug naar de overzijde van de Annatunnel. In Zwijndrecht spookt het. Het is heerlijk zonnig weer, maar onverwacht kan een ferme windvlaag om de hoek komen. Mijn fiets lijkt als enige opgewassen tegen het geweld, terwijl baasje koffie drinkt en telefoon laadt op een terrasje. Met muziek in de oren ga ik verder langs de grote weg door Beveren naar Sint Niklaas. Even zit ik er doorheen, maar dan is het minder dan tien kilometer naar de camping. Bij de Smatch aan het begin van Waasmunster doe ik boodschapjes. Macaroni, Provencaalse tomatensaus en tonijn met groenten. Een verrukkelijke combinatie!

Gerstekot is een warm bad. 'Het Beest is terug', is niet van de lucht. Willemijn werd toen Belle genoemd, sindsdien ben ik Het Beest. Chris stopt met zijn auto om me hoogst persoonlijk welkom te heten. Ik ben ook erg blij om Danny terug te zien en hij oogt zo gezond, terwijl in 2008 zijn levensverwachting nog zo kort was. En zijn vrouwtje Marleen is behulpzaam als altijd. Ik ben er nog maar een kwartier, maar het voelt alsof ik geen dag ben weggeweest!

Summertime Blues: 28 juli


Ulvenhout - Rucphen (maar liefst 25 kilometer!)

Ik schreef vrijdag naar aanleiding van de telefoonproblemen dat ik de turbo zou aanzetten. Als er iets was dat ik woensdag de 28e ontbeerde, was dat wel de turbo. How come? Na nog een paar stevige nachtelijke buien ontwaak ik bij een uitbundig schijnende zon. Omdat de Santiago-gangers meer haast hebben, geef ik hen voorrang. Als die de reis hebben aanvaard, neem ik de picknickbank over om slaapzak en kleding te drogen. Ik was van plan geweest om rond het middaguur te vertrekken, maar omdat de hoveniers bij de heg naast mijn tent moeten zijn, ga ik al om elf uur.

Café Christianen is nog niet open, de toko op de plek van Joop wel, maar dan liever 'T Bikkelementje. Hee! Die ligt met de grond gelijk. Bij de brug over De Mark praat ik met een resident. Ik vertel over 'Swiebertje' die hier aan De Mark werd bestolen door een muskusrat. Hij kent het verhaal niet. Woonde blijkbaar in 2001 ergens anders?

Na het Mastbos begint de lucht gekke bekken te trekken. Vlak voor Rijsbergen gaat het feest los. Gelukkig fiets ik net een café voorbij. Daar wordt de bui overleefd, telefoon opgeladen en sanitaire stop gehouden. Na deze enkele bui klaart het weer meteen weer op. De jas kan achterop. Ik fiets afwisselend stukjes Schelde-Rhein (Middelburg-Venlo vv) en knooppunten. Intussen probeer ik collega-forummer Michel uit Bergen Op Zoom te bereiken. Tevergeefs. In Sprundel koop ik broodjes en drinken en ga op het bankje van het aanpallende pleintje zitten. Emailverkeer, broodje happen, frituren in de zon. Hier overvalt mij het vakantiegevoel! Ik heb er misschien wel langer dan een uur gezeten!

In de buurt van Rucphen vind ik het welletjes. Niet dat ik moe ben. Welnee, maar ik wil nog wel dankbaar gebruik maken van de droogkracht van de zon. Nog meer vakantiegevoel: Ik heb wel trek in zo'n plate van het campingrestaurant. Als ik de prijzen lees, € 7,50 voor schnitzel, friet en sla, fiets ik toch maar naar de buurtsuper en kook die avond héérlijk primitief krieltjes, spinazie en met Lupack-hamburgers erbij. Wél tracteer ik mezelf op een ijsje. Het is een grote familiecamping, normaal het soort dat ik vermijd, en het is nog lang onrustig buiten. Na een uurtje slaap steekt er een onweer op. Bang ben ik niet meer. Zolang er geen windstoten komen... Mijn tent hoort met vier stokken te staan, maar stond al twee zomers met drie. In Ulvenhout was de derde gesneuveld. Hij staat wel met twee, alleen mist die aan stevigheid.

zaterdag 14 augustus 2010

Summertime Blues: 27 juli


Vianen - Ulvenhout (ca. 110 kilometer)

Hoewel de weerboeren vandaag als de mooiste dag van de week beschreven, voel ik me desondanks een überpositivo als ik opsta in korte broek. Want hoewel de zon al lekker schijnt, waait er een fris windje vanaf de Lek. Na koffie en ontbijt bij de tent, voldoe ik de schade in het bijbehorende café. En ja, ze hebben in principe de koffie klaar. En dus breek ik de tent af en vind mijn geplette baal shag met aansteker onder het grondzeil. Dan volgt nog een uitgebreide koffieronde op het terras plus de noodzakelijke sanitaire behoeften en is het reeds na elven als ik het terrein verlaat.

In Hei- En Boeicop, zo'n zeven kilometer na de camping komt de ontknoping. De NAP gaat rechtdoor, de Oeverlanden linksaf. In tegengestelde richting geeft de NAP aan 'volg Oeverlanden tot centrum Utrecht, ca. 24 kilometer'. Het is dus maar een geluk dat ik op de Oeverlanden was gebleven. Ik ga langs Meerkerk en door Nieuwland naar Gorinchem. Voor het eerst kom ik in het oude stadscentrum en wordt na de eerste veerpont van vandaag gedirigeerd. Ik neem plaats op de pont naar Sleeuwijk. Vlak voor vertrek vang ik op dat er ook een veer naar Woudrichem is. Maar de bordjes wezen duidelijk naar het veer naar Sleeuwijk, dus doet dat niet ter zake.

Of toch wel? Aan de zijde van Sleeuwijk zijn alleen bordjes van de Maasvestingroute. En dus volg ik die maar voor zeven kilometer. Eenmaal in Woudrichem blijkt inderdaad dat ik het verkeerde bootje was ingestapt. We kunnen weer! Ik verlaat de Maas, kom langs het minuscule Rijswijk en via Korn in Dussen. Daar wacht weer een veerboot. Ik raak in gesprek met een echtpaar. Bespeur ik enige twijfel iedere keer als ik vertel dat ik ook weer per fiets naar Steenwijk ga? Na de pont gaan zij rechtdoor en moet ik rechts. Ik kom op een driesprong bij een industrieterrein. Ik kan rechtdoor via een pontje, zo vertelt een bord. Als deze niet in de vaart is, moet ik links over de brug en over het industrieterrein. Maar lang leve de vakantie en dus via het pontje! Daar moet ik wel 45 minuten op wachten en had veel sneller via het industrieterrein kunnen gaan.

Godzijdank kom ik niet door het smerige Raamsdonksveer, maar wel door het idyllische Raamsdonk. Vanuit daar mag ik een beek-achtig riviertje volgen tot even boven Oosterhout. Als ik in de buurt van Dorst ben, heb ik al een camping geprobeerd en wil niets liever dan door Bavel naar Ulvenhout. Als de NAP me toch weer naar Oosterhout stuurt, ben ik het zat. Op eigen initiatief fiets ik door Bavel naar het Baroniebos. De ANWB kondigt twee campings aan, maar het blijken wederom huisjesparken. Terug naar de Ulvenhoutseweg en richting centrum. Ik ben er bijna als boven de wc wordt doorgespoeld.

Ik probeer zo goed en kwaad te schuilen onder de bomen, maar het geeft geen zier. Het is nog een kilometer naar de volgende camping. Ik bevind me linksonder op de foto en ga dwars door Ulvenhout richting Galder. Bij de entree van de boerencamping staat een echtpaar bepakt en bezakt en nu net zo verzopen als 'yours truly'. Zij zijn net onderweg naar Santiago De Compostela. Op de vraag of we ergens onze kleding kunnen uithangen, kijkt de gepensioneerde boer ons vol medelijden aan. ,,Sorry mensen. Hier is helemaal niets". Daar is de prijs ook naar: Zes euro per nacht. In de stromende regen tent opbouwen betekent een kleuterbadje. Op een droog moment warm ik mijn blik ravioli op en zet koffie en kruip dan in mijn zeiknatte slaapzak.

vrijdag 13 augustus 2010

en toen...

Juist op het moment dat het qua 'Summertime Blues' zo lekker ging, overleed op dinsdagochtend de accu van mijn Nokia. Precies twee jaar na aanschaf! Omdat Nokia vooralsnog mijn enige internetverbinding is, kwam er dus plotseling een halt op Soul-xotica. Maar niet getreurd: Eind volgende week moet het verhaal verteld zijn, want hersenspinsels over onder andere Love, Nico en Clor moesten snel gaan verschijnen. Dus zet ik de komende dagen de turbo aan!

maandag 9 augustus 2010

Summertime Blues: 26 juli


Lage Vuursche - Vianen (ca. 40 kilometer incl. zoeken)

De buurman met de bakfiets, die ik gisteravond heb weggesnauwd, blijkt best aardig te zijn. Het begon net weer te regenen toen ik de tent opzette en de vermoeidheid maakte dat ik chagrijnig reageerde. De nacht had me goed gedaan, maar werd met twijfel wakker. Ik zou eigenlijk best een dagje vrij willen hebben, zeker na de klets van gisteren, maar om nu na twee dagen meteen op mijn krent te gaan zitten? Nee, ik zou het wel rustig aandoen vandaag.

Bovendien ben ik reuze benieuwd naar wat de route gaat doen. Via Rhijnauwen, Bunnik naar Houten? Door Utrecht? Nee... Ik ben pas nog door Amersfoort gekomen, dus dat zal wel niet. Helaas blijkt het wel zo te gaan. Ik vertrek rond het middaguur en neig onmiddelijk naar Maartensdijk en Groenekan, maar laat gelukkig De Bilt links liggen. En dan Utrecht. Zoals verwacht ben ik voor het centrum de bordjes al kwijt, maar herken de Biltstraat en koers over Neude naar het station.

Wél vind ik bordjes van een route van Den Haag naar Enschede en die van De Oeverlanden (Alkmaar-Maastricht). Op een overzichtsbordje zie ik dat op Neude een fietsrouteknooppunt hoorde te zijn, maar deze ligt overhoop. Ook zie ik dat de Oeverlanden en de NAP beide de regio Utrecht bij Vianen verlaten. Die dan maar volgen. Met enige tegenzin, want ik wil de NAP hebben! In Nieuwegein wil ik nog even van de Oeverlanden afwijken, maar bij Vianen wordt duidelijk dat er iets niet klopt...

Er zijn twee manieren om vanuit Utrecht naar Vianen te komen. Enerzijds de beroemde Lekbrug, maar het fiets/voetveer is toeristischer. De Oeverlanden leidt me langs de laatste, maar ook op het kruispunt na de Lekbrug zijn geen bordjes van de NAP.

Ik vind een camping aan de Lek. Het waait er gemeen hard en ik zoek een plaatsje in de schaduw van een onbemande stacaravan. Tijdens het tent opzetten, zou mijn shag zijn weggewaaid. Op zich geen probleem, ik heb nog wel, alleen mis ik mijn aansteker. Ik heb er een nacht op geslapen, want het blijkt onder mijn grondzeil te liggen. De wind gaat liggen, terwijl ik een jongedame telefonisch feliciteer met haar 72e verjaardag. Een konijntje komt voorbij huppen. Later die avond realiseer ik me dat ik in 1998 hier al een keer ben geweest. Maar die herinnering kan later nog wel eens...?

zondag 8 augustus 2010

Summertime Blues: 25 juli


Oldebroek - Lage Vuursche (ca. 110 kilometer)

De vrouw van de campingbaas gaat met twee dochters in stemmig zwart naar de kerk, als ik de fiets bestijg. Via Oldebroek-centrum gaat het richting Elburg. Nog steeds geen paniek. Maar dan? Ho! Dit gaat niet goed!!! Maar de bordjes liegen niet. Ik ga bij Elburg de brug over en de polder in. Mijn idee van de Veluwe oversteken, gaat in gruzelementen.

Bij het allereerste paviljoen steek ik aan voor koffie en appeltaart. De zon schijnt dermate mooi dat mijn jack al achterop zit. Maar dan nog... Die verschrikkelijke polder! Met een beetje ongeluk zit ik minstens tot Harderwijk in deze groene Sahara... Het kón nog erger!

Harderwijk blijft letterlijk links liggen. In een woonwijk van Zeewolde (één grote schimmel) gaat het hozen. Gelukkig is niet veel verderop een camping met paviljoen. Gedurende de koffie en twee icetea volgen nog een paar buien. Tegen vieren wordt het droog en wordt het even bedrieglijk warm. Bij Nijkerk mag ik de polder uit en dat wordt gevierd met verse plensbuien. Als ik rond half zes in Spakenburg arriveer, besef ik dat ik dichtbij mijn maximale dagetappe zit. Ik ga buiten Spakenburg rondkijken voor een camping.

Tot overmaat beland ik al snel in Amersfoort. Zwolle-op-herhaling. In de stad raak ik een bordje kwijt. Dan maar naar het station. De LF9 stuurt me naar een niet-bestaand fietsroute-kruispunt. Nogmaals de stadsgracht gevolgd en nu ontwaar ik een verdekt opgesteld bordje. Twintig minuten later fiets ik het bos in.

In de buurt van Soest vraag ik iemand naar een camping. Die stuurt me naar een bungalowpark. Weer in de buurt van Soest opnieuw gevraagd. Ja, ik moet naar Lage Vuursche. De man legt het moeilijk uit. Iets met Soestdijk. De vrouw vraagt zich af waarom hij me niet door het bos stuurt? Ik zou verdwalen. Jaja, na iedere 5 meter een paddestoel en dan verdwalen? Ik ga door het bos!

Lage Vuursche biedt weinig meer dan pannekoekenhuizen als bovenstaande. Als ik een resident vraag naar 'De Hoge Dennen', antwoordt die: ,,Maar man, die zit helemaal in Baarn!". Even denk ik klaargestoomd te zijn voor een verblijf op de lokale Paaz, maar dan hoor ik: ,,Hier om de hoek zit ook een goede camping, hoor!"

Summertime Blues: 24 juli


Steenwijk - Oldebroek (ca. 75 km).

Slapen voor de vakantie is luxe bij mij. Meestal schiet de adrenaline door mijn lijf en doet me na een uur met een schok wakker worden. Deze nacht draai ik een uurtje. Daarna is het definitieve inpakken van de tassen. Ik lijk het te verleren. Ook nu verdeel ik weer 'hardware' over rugzak en tas achterop, terwijl dat niet op mijn rug mag bungelen. Even na achten ben ik dan helemaal klaar en vertrek naar Nijeveen om daar de LF9 op te pikken.

Even voor Meppel bemerk ik mijn inpakfout. Mijn linkerarm en schouder beginnen te tintelen. Ik wil met links de richting aangeven, maar krijg mijn arm niet meer terug naar het stuur. Het gaat maar net goed. Al wat overgepakt, ga ik verder. De tinteling blijft. De Arta is al vroeg wakker en moeten gezamenlijk wandelen als ik er langs fiets. In de polders van Staphorst vindt de definitieve scheiding plaats. Al het zware spul achterop en alleen kleding in de rugzak. En zo hoort het!

Zwartewaterklooster, Den Velde, Haerst, Genne... Ik ken wel de namen maar de NAP-route laat me kennis maken met de schilderachtige dorpjes tussen Staphorst-Rouveen enerzijds en Zwartsluis-Hasselt anderzijds. Het primitieve pontje bij Haerst verdient een extra vermelding. Vandaar de foto.

Ik meende in Zwolle de uitgang te hebben gevonden, zodat ik niet door de stad hoefde te fietsen. Helaas blijkt het de entree... Wat volgt is ruim tien kilometer door Zwolle en met een veerpont de IJssel over naar Hattem. Ik zal de details besparen, maar na vijftien kilometer heb ik maar liefst vijf kilometer hemelsbreed gefietst. Het is droog, zonnig, maar met een pittige westelijke wind. Té fris voor blote armen. Op winddichte stukken is het peentjes zweten met de jas aan. Vlak voor Oldebroek ontmoet ik de eerste koffiestop sinds Hattem.

Het wordt gerund door een bouwvakker. Een verzamelaar van alles! Hij heeft de schuur behangen met authentiek emaille, het herbergt een hobbykroeg met een wereldwijde bierviltjescollectie en een jukebox die nog afgesteld moet worden. Op een tafeltje liggen een paar singles. Hier is niets te koop! 'C'Mon Everybody' van Vince Taylor leek zo interessant...

Zittend op het zonovergoten terras besluit ik dat het welletjes is voor vandaag. Morgen lekker de Veluwe over? Bovendien is het hier minder toeristisch dan in Doornspijk of Nunspeet, dus meer kans op een rustige camping. Het wordt een minicamping.

In het toiletgebouw raak ik in discussie met de uitbater. Welkom in de 'bible-belt'. Gelukkig bespeur ik her en der progressieve trekjes. Hij belooft later nog eens bij mijn tent te komen praten. Dat is pas als ik net de pyjama aan heb. Hij wenst me Gods' zegen toe. Ik heb geen pech met de fiets gehad...

de Eindstreep van juli

De eindstreep van de vakantie werd gisteravond om zeven uur gehaald. Twee onvergetelijke weken, ruim 900 fietskilometers en al met al weinig wanklank qua weer. De komende tijd gaat de fietstocht opnieuw beleefd worden in schrift, echter kent Soul-xotica zijn formaliteiten. Eentje daarvan is de Eindstreep. Welke tien platen hebben me veel gedaan gedurende juli?

Dan moest ik beginnen met de ontdekking dat Hope Sandoval weer terug in zaken is. Komende dinsdag treedt ze op in Paradiso, heb vorige week nog getwijfeld om de vakantie af te kappen zodat ik geld zou overhouden voor concertbezoek, maar koos toch maar voor de cd (als vinyl niet leverbaar is) en een week fietsen. Ook een extra vermelding bij Dusty. Ik weet nog steeds niet waarom ik in een huilbui uitbarstte...

* Hope Sandoval & The Warm Inventions- Trouble (2009)
* Dusty Springfield- How Can I Be Sure (1970)
* The Classics- My Lady Of Spain (1972)
* The Grapefruit Zoo- Said Before It Couldn't Happen To Me (2009)
* James White & The Contortions- Designed To Kill (1980)
* Guess Who- Share The Land (1970)
* Dan Fogelberg- Nether Lands (1977, buitencategorie)
* Air- All I Need (1998)
* Nicole Willis & The Soul Investigators- If This Ain't Love (2006, mijn zomerhit van dit jaar)
en op de valreep:
* Adjeef The Poet- Iekk... I'm A Freak (1967).
Plaatopname valt toch een beetje tegen, theremin had scheller gemogen, desalnietteplus een aardige 'nugget'.
Herontdekte cd van de maand: 'Moon Safari' van Air. Wist niet eens dat ik hem had! Rothersenschudding...

Okay, dat was dat, nu het moment waarop u alledrie (ja..., tijdens de rust heb ik er twee fans bij gekregen! Zou het een teken zijn...???) hebt gewacht: The Summertime Blues parts 1-13. Lijkt Jean-Michel Jarre wel...