Gelukkig oudjaar!

Ik had het liedje al wel uitgezocht, maar dan opnieuw... qua foto past deze beter. Het liedje is het laatste nummer dat ik in 'ons' 2016 heb gedraaid. Oud en nieuw is altijd dubbel voor mij als ik uitzend voor Wolfman Radio. We zijn een Engels station en de echte aftelling is een uur na ons. Ik sluit 2016 in Nederland met 'Be The One' van Dua Lipa en draai na twaalven traditioneel 'Everything's Gonna Be Alright' van P.P. Arnold. Afscheid nemen is nooit eenvoudig, maar dit keer heb ik meer moeite met het afscheid. Wie had dit een jaar geleden kunnen denken?

2016. Ik sta je niet met open armen op te wachten op oudejaarsdag 2015. Zelfs P.P. Arnold kan me niet geruststellen. 2016 begint met spanning, maar gelukkig verlies ik dit snel. Maandag 4 januari hoor ik 's middags dat ik word aangenomen door Cycloon en dat daarmee de onzekerheid ten einde is. Vervolgens is er nog spanning rondom de verhuizing en dat duurt tot half maart. Als Uffelte binnen handbereik is, weet ik het zeker. Dit gaat een héél bijzonder jaar worden. De Pioneer kleurt het verder in. Vandaag zien jullie bij de berichten vanaf dinsdag dat de eerste letters het woord 'geluk' vormen en dat woord staat synoniem aan 2016. Het heeft even geduurd en ik heb even wat moeten doorstaan, maar dan heb ik toch eindelijk een thuishaven waar ik me gelukkig voel. Een plek om thuis te komen. Een omgeving die inspireert en me tegelijk rust brengt. Het afscheid van 2016 is zwaar maar heb met mezelf een compromis gesloten. Als 2017 half zo mooi wordt als 2016, dan doe ik het ervoor. Het zal namelijk nooit beter worden dan 2016. Hoewel menig Facebook-contact 2016 verwenst, is het één van mijn meest zonnige jaren sinds een lange tijd. Dat gevoel verveelt nooit en mag gerust nog een paar jaar voort duren.

Nu is dan toch het moment gekomen om het boek van 2016 te sluiten en met frisse moed 2017 binnen te stappen. P.P. Arnold klinkt meer geloofwaardig dan een jaar geleden en dus ga ik van het beste uit. Morgen het eerste bericht van 2017!

Kilometerknallen

Maand bij maand, een top tien, een top vijf, een top twintig...? Ik kan geen besluit nemen en begin maar gewoon een paar fietstochten op een rijtje te zetten. Met een beetje snoeiwerk zit ik nu op twintig 'memorabele' tochten. Is de ene mooier dan de ander? Nee en vandaar dat ik dit ook niet als een hitparade presenteer. Ik ga gewoon langs de twintig meest memorabele fietstochten, beginnend in maart (ik kan me eigenlijk niet heugen dat ik in de eerste twee maanden recreatief heb gefietst) en het eindigt in november. Drie fietstochten zijn gemaakt op de Multicycle, de rest op de Pioneer. De foto is eentje uit de vakantie die ik niet heb gebruikt en waarvan de fietstocht niet dit overzicht heeft gehaald: Het is de maandag dat ik in Duitsland wil fietsen, maar het komt, ondanks vele kilometers, maar niet tot een gevoel zoals ik dat bij de nu volgende twintig tochten heb gehad. Ik blijf keurig binnen de grenzen, alleen deze maandag ga ik er een paar keer overheen waarvan de foto een stille getuige is.

13 maart: Nijeveen-Uffelte
Ik heb de zaterdag vrijaf genomen van 'Do The 45', maar dan kan de huidige bewoner niet. Zondagmiddag kan wel. We spreken af dat ik rond het middaguur in Uffelte ben. Tot mijn schrik krijg ik wekdienst en spurt in record-tijd op vrijwel nuchtere maag naar Uffelte. Buiten een verraderlijk koude wind schijnt de zon op haar mooist. Muzikaal word ik onderhouden door selecties uit mijn radioshows van de afgelopen weken. Even voor Uffelte word ik zo getrakteerd op 'Les Fleur' van Minnie Riperton. Dat nummer zal synoniem blijven aan de verhuizing naar Uffelte en mijn jaar 2016. Ik kom helemaal euforisch terug uit Uffelte en moet wat kwijt. Ik fiets een stukje door de bossen en wil een wandelroute doen bij de hunebedden van Havelte. Hier is het me echter te druk, ik voel me moe en ik kan ook niet echt zeggen dat ik me fit voel. Ik fiets vervolgens over Steenwijk om boodschappen te doen en dan over Onna terug naar Nijeveen. Onderweg besluit ik mijn show voor vanavond af te zeggen. Ik kan niet slapen van de spanning, maar krijg het de volgende ochtend gewoon toegewezen. De dagen erna ben ik ziek.

3 april: Het liggend ge-Vecht
Dinsdag heb ik deze dag nog beschreven, de zondag dat ik de Pioneer huur. Het gaat tot Ruinen moeizaam en dan gaat de turbo aan. Ik ben vastberaden om Sleen te bereiken, maar... dan moet ik ook heel snel weer terug om voor donker thuis te zijn. Dat red ik nét. De Pioneer laat zien dat het allemaal mogelijk is. Ik wijt het aan de kralenzitting op het stoeltje dat mijn rug en kont 's nachts nog schudt als ik in bed lig. Met het zachte kussen heb ik daar geen last meer van gehad.

16 april: Jutrijp
Het eerste weekend nadat ik de Pioneer heb gekocht, doe ik het 'rustig aan'. Dat mag op zichzelf ook wel want mijn linkerscheenbeen weigert om in te pakken zolang ik het op de donder blijf geven. Een week later begint het toch weer te jeuken. Ik móet fietsen! Ik ben zo trots op mijn nieuwe aanwinst dat ik het mem wil laten zien. Ofwel: Naar Jutrijp en terug. De heenweg ontdek ik dat mijn fietstas spatwaterdicht is. De hagel in Heerenveen gaat dwars door het canvas heen. De terugweg is 'kicken'. Wind in de rug en dus vliegen we door de polder. Ik ga op 26 juli ook nog eens met de Pioneer naar Jutrijp, maar heb deze uit het overzicht gehouden.

1 mei: Thuiskomen in Uffelte
Ja, wellicht is het tussenliggende deel inwisselbaar hoewel het schitterend fietsweer is op deze middag. De mooiste ervaring is vertrek en aankomst in Uffelte. Uffelte is vaak 'de start' geweest van een fietstocht. Nijeveen tot en met Havelte is een aanloop. Deze middag ervaar ik hoe het is om zonder aanloop te beginnen aan een fietstocht. Ik rij het pleintje af en de vakantie is begonnen. Rheebruggen, Ansen, Dwingelerveld... alles waarvoor ik eerder 'een eind' moest fietsen, liggen nu praktisch om de hoek. Hoogersmilde is anders een buitenlandse reis, maar door Uffelte is het te behappen (hoewel het niet mijn meest favoriete omgeving is). Door de bossen koers ik aan op Diever waar ik patat eet. Ik heb nog steeds geen kookgerei. Thuis komen in Uffelte voelt aan als een droom en eigenlijk ben ik er nog steeds niet aan gewend!

8 mei: Saksenroute Emmen-Assen
Het schoonmaken in Nijeveen wil niet meer en ik probeer me hier geen zorgen over te maken. Maandag moet ik de sleutels inleveren. Tussen schoonmaak en sleuteloverdracht hoort een gedegen fietstocht want het is immers ook prachtig weer. Ik plan een route naar Emmen waar ik het ontbrekende stuk Saksenroute wil fietsen. In de buurt van Assen moet ik ergens linksaf bij een boerderijwinkel en ik weet achteraf nog goed dat ik daar heb gefietst. Het is echter druk op de weg en ik ben meer geconcentreerd op het fietsen dan op het rondkijken naar de afslag. Ik ben acht kilometer ten noorden van Assen als ik mijn fout ontdek. Ik zit er dan al flink doorheen want dit is iets teveel van het goede. Het cafetaria in Hoogersmilde montert me echter weer helemaal op en met de wind in de rug zeil ik langs de Drentsche Hoofdvaart naar Uffelte.

16 mei: Gedeelte Flevoroute
Ik heb getwijfeld of ik deze tocht in de lijst zou houden, maar doe het dan toch. Pinkstermaandag is niet bepaald het mooiste weer en ik herinner de tocht als grijs en regenachtig. Ik fiets eerst via Steenwijkerwold en Oldemarkt naar Driewegsluis. Daar vandaan wil ik een stuk Rietlanden volgen (de tocht die ik in 2009 heb gedaan, van Holwerd naar Kampen). Tot aan de kruising met de Flevoroute en dan die tocht een stukje oostwaarts. Het zijn veel wegomleggingen en dat maakt het niet overzichtelijk. Vanaf Oosterwolde ga ik vrij rechttoe rechtaan naar Appelscha en ga door de bossen naar Diever. Daar eet ik opnieuw patat hoewel ik nu wel kooktoestellen in Uffelte heb staan. Voor de kilometers is het een prachtige tocht, verder ietwat gemengde gevoelens.

29 mei: Het verloren punt bij Assen
Drie weken na de Saksenroute fiets ik deze middag naar Assen. Dat gaat bewust vanwege de noordoostenwind. Vanuit Assen is het eenvoudiger om het 'verloren punt' te vinden en ik vier het met appelgebak op het terras van de boerderijwinkel. Dan kondigen de eerste spatten regen zich aan. Ik ga nu Saksenroute in tegengestelde richting en sla halverwege rechtsaf naar Grolloo. De regen wordt nu even menens maar ik blijf stug doorfietsen. Over Westerbork en Hooghalen en dan naar Hijken. Een stuk dat ik al heel lang niet heb gefietst. Eenmaal terug in Uffelte ben ik net op tijd binnen voor het onweer.

5 juni: 'Relax, take it eeeeeeeasy'
Wat is er toch van Mika geworden? Ach, dat kan nog wel eens in een ander bericht. De Uffelter dorpsfeesten zijn niet aan mij besteed, wel lees ik van een van braderie in Diever. He-le-maal niks op het gebied van platen en dan ga ik 'gewoon' fietsen. Het is drukkend warm en het helmpje gaat me irriteren. Wat als ik deze nu eens achter in de tas doe en de snelheid flink naar beneden haal? Het wordt dus een héle ontspannen middag. Met ijs in Zorgvlied, meer ijs in het bospaviljoen van Appelscha en gewoon op een sukkeldrafje fietsen. Het is de opmaat tot de vakantie als ik buiten de maandag naar Duitsland om voortdurend zonder helm fiets. Wat is trouwens het nut van een helm op een ligfiets? Het is niet verplicht en toch draag ik het meestal. Over de kop slaan, kan niet met een ligfiets. Het geeft mezelf een gevoel van extra veiligheid en bovendien valt de witte helm beter op bij schemering.

24 juni: 'Take the long way home'
Ik ben deze avond even Meppel in geweest voor een bezoek aan De Tafel. Het is nog vroeg als ik Meppel wil verlaten. Ik zou best even een stukje kunnen fietsen want het is nog lang niet donker. Dan gaat het van Meppel via Berghuizen (Ruinerwold) over een ruilverkavelingsweg tot bijna in Ruinen. Dan over de Anserdennen en Rheebruggen terug naar Uffelte. Het is fantastisch weer en ik geniet met een hoofdletter G!

9 juli: Kringlopen in Dwingeloo en Dieverbrug
Op een zaterdagmorgen notabene! Ik wil eerst naar de kringloop in Dwingeloo en fiets heerlijk toeristisch over Wittelte. De vangst aldaar is minimaal en dus besluit ik een gokje te wagen in Dieverbrug. Daar is The Formations op de Duitse MGM de grootste verrassing. Het is het 'cruisen' op de Pioneer tussen Wittelte, Dwingeloo en Dieverbrug dat deze tocht zo memorabel maakt.

17 juli: Veenwoud-route
Ik verbeeld me dat de batterij van de kilometerteller op is, maar nee... het moet uiteindelijk toch kloppen. Nog steeds voelt de tocht niet aan als tachtig kilometer, maar dat is iets anders. Ik heb op 5 juni een stukje van de Veenwoud gefietst en ben wel benieuwd naar de rest. Tja, mooi stuk over de Fochteloër Venen, maar verder een onvoldoende. Sterker nog: De Fochteloër Venen maakt het juist tot een memorabele route. Wat hou ik van dit gebied!

10 augustus: Uit het werk
Ik heb post bezorgd in Steenwijk en wil een klein stukje om naar huis toe. Hoewel? In de buurt van Baars twijfel ik nog even of ik zal door fietsen naar Wolvega, maar het weer houdt me op de route naar huis. Het regent een paar keer fel en daar ben ik niet echt op gekleed. Via Wilhelminaoord naar Vledder waar ik boodschappen doe. Op het stuk Frederiksoord-Wapserveen haal ik mijn record-snelheid: 44,1 kilometer. Door Wapserveen en via de bossen terug naar Uffelte. Ik bedenk me nu dat ik in mijn herinnering twee tochten door elkaar gooi. Een week later fiets ik ook toeristisch vanaf Steenwijk, maar dan meer op Havelte aan. Latere woensdagen werk ik weer in Meppel, maar het is sowieso mooier fietsen naar Steenwijk dan naar Meppel.

24 augustus: Gasflesje halen
Op de Multicycle terwijl het snikheet is. Ik heb geen fles water bij me en dat zal ik op de terugreis missen. Ik stop in plaats daarvan mijn muil vol snoepjes en eet een ijsje in Havelte. Dan heb ik nog energie over om over Holtinge terug te fietsen.

26 augustus: Uffelte-Sleen
De start van de vakantie. Ik heb slecht geslapen en dat geeft deze tocht een speciaal tintje. Bij Wijster zet ik de helm af en dat blijft voor het grootste gedeelte zo tijdens de vakantie. Hoewel ik deze vrijdag niet kijk op een kilometer sneller.

27 augustus: Saksenroute op herhaling?
Nee, het is een regionale route, maar loopt wel voor een deel parallel aan de Saksenroute. Het wil me Emmen in hebben, maar weet dan uit ervaring dat ik een stuk kan afsnijden zonder in de stad te hoeven zijn. En... dat werkt!

30 augustus: Magisch Drenthe
Een rondje van 65 kilometer, daar heb ik vandaag wel oren naar. Coevorden wordt het keerpunt en daar kan ik uitstekend mee leven. De wind houdt het koel en maakt dat ik soms ook even flink moet bijschakelen. De route is om door een ringetje te halen!

31 augustus: Sleen-Uffelte
Eerst gaat de fiets terug naar Uffelte, ik volg een dag later. In het begin fiets ik 'mis' en maak onnodig veel, maar mooie, kilometers in het bos. Dan ben ik eigenwijs en ga richting Hoogeveen. Hee! Dat is veel sneller en bovendien ook een mooie tocht! In de buurt van Ansen waan ik mezelf nog steeds 'op vakantie' en dat geldt ook als ik in Uffelte arriveer.

19 september: De warmste septemberdag
Dan wil ik ook fietsen, alleen gruw ik van de gedachte aan het t-shirt dat vastplakt aan de zitting van de Pioneer. Ik ga eens op de Multicycle voor de variatie. Met voldoende proviand ga ik eerst naar Dieverbrug voor een paar singles en dvd's. Na een heerlijk schepijsje in Diever ga ik maar 'wat fietsen'. Het wordt een viering van het Drents-Friese Wold met stukjes van 5 juni als herkenningspunten. In Vledder doe ik boodschappen maar koop ook broodjes, beleg en ijskoffie. Ik ga straks nog even 'picknicken' voordat ik weer koers zet naar Uffelte.

23 oktober: Vierduizend kilometer
Ik heb de fietstocht naar Zwolle (9 oktober) eruit gehouden. Op 23 oktober kom ik laat op gang, maar ga vandaag de 4000 voorbij. De teller verspringt op 13 mei naar de duizend, de tweeduizend bereik ik begin juli. Gisteren ben ik de vijfduizend gepasseerd. Let wel: Allemaal sinds 8 april. De teller staat dan op 536 kilometer waarvan ik zelf 150 kilometer heb gefietst, maar zet hem die dag op nul. Het is gedeeltelijk nachtfietsen maar ik ben redelijk bekend in deze regio.

27 novemben: Vast in Vledder
En tenslotte de laatste échte fietstocht van dit jaar. Verder staan de tochten al snel in het teken van het werk en zou ik wellicht het kleine stukje van gisteren kunnen toevoegen. Maar zelfs nu ben ik selectief te werk gegaan. Met voldoende lucht in de banden en een vers ketting is de Pioneer helemaal klaar voor 2017. Als het weer andermaal gaat meewerken, gaat dit weer heel wat fijne kilometers opleveren. Ik ga ervoor!

Eindstreep: december 2016 + totaal

De Pioneer heeft vandaag een nieuw ketting ontvangen en is overspoeld met complimentjes in de werkplaats. Negen maanden lijkt een korte tijd voor een ketting, maar het betekent in mijn geval vijfduizend kilometer dat erg veel is voor een ketting. Normaal gesproken moet je bij een 'gewone' fiets ook tandwielen vervangen wanneer het ketting 'op' is. De huidige cassette houdt het nog wel vijfduizend kilometer vol. De banden zouden goed zijn voor vijftienduizend kilometer, dus dat zien we over anderhalf jaar wel weer. Het werk is zo gepiept en dan smeekt de kilometerteller. 4993 kilometer en ruim een uur voordat ik op de zaak moet zijn. En dus fiets ik gedeeltelijk het eerste stuk dat ik op de eerste zaterdagavond heb gefietst: Over de Matenweg richting Wanneperveen en over Leenders en het industrieterrein naar de zaak in Meppel. In die tussentijd ben ik over de vijfduizend heen gegaan. Enige klacht is dat de banden té zacht waren en dat verschil merk ik nu: We schieten weer vooruit! Vandaag ga ik de Eindstreep behandelen omdat ik toch geen platen meer ga kopen morgen. De top tien is nog redelijk lastig omdat ik keuze heb uit slechts twaalf nummers. Vandaag ga ik jullie dan ook mededelen hoeveel singles ik dit jaar heb gekocht.

Als blijkt dat ik meer 'dubbele' singles dan Blauwe Bak-aanwinsten heb gekocht, gaan de belletjes rinkelen. Dan bemerk ik de fout, maar denk niet dat ik deze informatie foutief heb gebruikt in de 'Eindstreep' van de betreffende maanden. Dat kan bijna niet. Het betekent echter wel dat ik vanavond wel opnieuw moet tellen. Het is sowieso 'bij benadering' want enkele Blauwe Bak-aanwinsten staan alweer in de 'algemene' bakken en enkele 'dubbele' singles zijn dermate 'uniek' dat ik ze niet als dubbel heb gerekend. Met december ben ik snel klaar: Dat zijn de zestien singles van de kringloopwinkels in Meppel. Alleen Percy Sledge is daarvan in de Blauwe Bak gekomen en vier singles reken ik als dubbele exemplaren. 'It's You' van Freddie Starr en 'Wasn't That A Party' van The Rovers vallen af en dan blijven tien over voor het lijstje.

Hoe zit het dan met het totaal? Het eerste kwartaal telt 183 singles in totaal, het tweede piekt met 218. Juli tot en met september brengt me 116 en de laatste drie maanden totaal 89. Opgeteld zijn dat er 606. Daarvan komen er 230 in de Blauwe Bak waardoor de 'algemene' singles groeien met 376. Dubbele singles zijn andere persingen van platen die ik al heb of, zoals vaak, 'upgrades' van versleten exemplaren. Van de 606 singles zijn er 93 dubbel.

Een behoorlijke vracht en het is afwachten of ik daarbij in de buurt ga komen in 2017. Met name de maanden april en mei kon het niet op met de singles en dat zal waarschijnlijk weer rustiger worden in het nieuwe jaar. De laatste Eindstreep van dit jaar ziet er als volgt uit.

1. Love Me Like You Mean It-Percy Sledge

2. Sweet Cherry Wine-Tommy James & The Shondells

3. I Don't Want To Put A Hold On You-Berni Flint

4. Keep Your Eye On Me-Herb Alpert

5. Saddle Up-David Christie

6. Boogie Nights-Heatwave

7. Saturday Night-Bay City Rollers

8. Celebrate Youth-Rick Springfield

9. Can The Can-Suzi Quatro

10. Playground In My Mind-Clint Holmes

Uffelter binnenpret

Gek is dat. Soms zie je een foto van iets dat je meteen zou moeten herkennen. Zo ook de foto die ik voor dit bericht heb gebruikt. Gewoon via Google gevonden. Als ik in eerste instantie naar de foto kijk, bevind ik me heel ergens anders op de Dorpsstraat. Dat kan ik niet rijmen met de omschrijving en ik besluit dat punt in mijn hoofd op te zoeken. Warempel! Ik had dit meteen goed moeten raden. Deze foto is namelijk pal achter mijn huis genomen. Vaak staat het fietsknooppunten-bordje op een foto vanuit deze hoek, maar de cameraman/vrouw houdt dit buiten het vizier. Wat rest is een stilleven zonder storende elementen. De boerderij op de achtergrond staat aan de Woerth, een achterafgelegen paadje dat parallel loopt aan de Dorpsstraat. De foto is genomen vanuit de Zuidstraat, vlak achter mijn huis. Feitelijk zie ik hetzelfde als ik vanuit mijn tuin nar rechts kijk en dat doe ik héél vaak. Het doet me iedere keer gekscherend vragen wanneer de vakantie nu eens is afgelopen. Uffelte is vaak voorbij gekomen in de afgelopen negen maanden. Ik heb jullie foto's van het huis laten zien alsook de omgeving. Toch ben ik nooit verder in de geschiedenis van Uffelte gedoken voor deze praatpaal. In mijn privé heb ik daarentegen wel het nodige huiswerk verricht, ook al is dat vooral informatie met betrekking tot 'onze' boerderij.

'Waar en wanneer' is immer de tweede alinea in een aflevering van 'Raddraaien' en bij dit bericht voelt het eveneens alsof ik hier moet beginnen. Niet 'waar en wanneer heb je de plaat gekocht', maar vooral 'wanneer heeft Uffelte handen en voeten gekregen'. Ik zal niet ontkennen dat ik vóór 2008 niet in Uffelte ben geweest. Ik heb veel gefietst in de omgeving en dus móet ik wel eerder in Uffelte zijn geweest. In mijn tijd in De Buze is er een vrijwilliger die geregeld 's nachts op de fiets vanuit Steenwijk naar zijn ouderlijk huis in Uffelte moet. Hij leent zelfs nog eens mijn hoofdtelefoon omdat zijn oude is gesneuveld. De 'eerste keer' is niet de eerste keer, maar wel het moment dat ik me ben gaan realiseren wáár Uffelte ligt. Dat is in augustus 2008, vlak voor mijn 'wereldtournee' naar Hellevoetsluis. Op zondagmiddag maak ik een fietstocht om de kater van een heftige zaterdagavond te laten verdwijnen. Het gaat onder andere over Koekange, het Ruinerbos, Ruinen, Ansen en Rheebruggen en kom vanaf de Anserweg de brug over Uffelte binnen fietsen. Een jaar later, het weekend van 20092009, kom ik meerdere malen door Uffelte fietsen. Sindsdien ontdek ik zowel het weggetje over Rheebruggen naar Ansen (van waaruit je prachtig kan oversteken naar het Dwingelerveld) en de Postweg door de bossen naar Wittelte en Diever. Zo kom ik heel vaak fietsen langs mijn toekomstige woonstek. Soms steek ik aan bij 'knooppunt 50' om de route nog eens te controleren. In de tijd dat ik in Nijeveen woon, is Uffelte dé start van een fietstocht. Het stuk tot Havelte fiets ik vaker, in Uffelte overvalt me altijd een soort van vakantiegevoel.

Al in 1040 wordt melding gemaakt van Ophelte. Ik heb het feest nét gemist, maar hoop hier nog zeker 24 jaar te blijven wonen. Met het 975-jarig jubileum zijn er borden geplaatst bij de ingang van het dorp met de tekst 'Uffelte anno 1040' dat volgens mij niet helemaal terecht is. 'Anno' is 'in het jaar' terwijl de bordjes ons vast willen vertellen dat het sinds 1040 bestaat. Ophelte is dus de eerste naamsvermelding. In 1215 wordt het dorp Vffelte genoemd. De naam kan op verschillende manieren worden uitgelegd. 'Uf' is oud-Drents voor 'uil', 'hulthija' is een plaats waar hout groeit, 'helte' is een hoger gelegen bosterrein. Het is ook niet onwaarschijnlijk dat 'Uf' afstamt van de naam Uffo. In 1040 ontneemt keizer Hendrik III het landgoed van Uffo en zijn broers en schenkt het aan de bisschop van Utrecht, Bernold. Het hof wordt in 1048 geschonken aan het Kapittel van Sint Pieter, dat door Bernold zelf is opgericht. In Uffelte bevindt zich lange tijd de voorraadschuren voor het graan voor het Kapittel en de boel wordt gerund door 'horigen' die bij een bezoek van het Kapittel de gasten van 'paard en proviand' moest voorzien. In 944 na Christus zou Uffelte uit zes woningen hebben bestaan. In 1300 zijn dat maar liefst zeventien gewaardeelde boerderijen. In de jaren 1770 tot en met 1780 wordt de Drentsche Hoofdvaart aangelegd en dit geeft het dorp niet alleen meer van de huidige vorm, maar ook een verbreding van de arbeid. In 1925 telt Uffelte duizend inwoners. In 2008 zijn dat er 1440.

De 'oude kern' van Uffelte bevindt zich aan de Dorpsstraat, Schoolstraat en Holtingerweg. Een prachtige kronkelende weg langs Saksische boerderijen en een markante hooimijt. In de loop van de jaren zestig raken de boerderijen langzamerhand hun agrarische bestemming kwijt. Door de fraaie ligging nabij Holtinge zijn de boerderijen vooral in trek als vakantiewoning. Dat komt de leefbaarheid in Uffelte niet ten goede en halverwege de jaren zeventig komt de gemeente met een opmerkelijk plan. Het koopt drie leegstaande boerderijen op en zonder dat het concessies doet aan de buitenkant, wordt het getransformeerd tot meerdere eengezinswoningen. In 1978 vindt de opening van de eerste opgeleverde woonboerderij plaats en wordt verricht door de toenmalige minister van volkshuisvesting. In 1979 wordt 'onze' boerderij opgeleverd. Hoewel mijn adres (en dat van twee buren) aan de Dorpsstraat is, staat de boerderij als geheel eigenlijk aan de Zuidstraat. Ik heb de afgelopen maanden vooral spitwerk verricht naar aanleiding van de uitslaande brand in 1994, maar kan daar niets over terug vinden (Tips en/of informatie is welkom!). Feit is dat op 19 april 1996 de eerste steen is gelegd voor de boerderij die er nu staat en dat dit een regelrechte kopie is van de vorige boerderij. Ik zie alleen een verschil bij de eerste etage van de buurman en dat is in de huidige vorm alleen maar fraaier geworden.

De dorpsvereniging heeft de noodklok al geluid. Uffelte is als zelfstandige gemeenschap ernstig in gevaar. Momenteel worden nieuwe huizen gebouwd in de hoek tussen de Ruiterweg en de Liezenveenweg, maar er is méér nodig. Het winkelaanbod van Uffelte houdt met de elektronica-zaak (het inbegrepen postkantoor is sinds maart dicht) en de gigantische meubelzaak van Snoeken snel op. De laatste kruidenier is ruim tien jaar geleden dicht gegaan en sindsdien is Havelte de dichtstbijzijnde optie. Uffelte heeft een school en een dorpshuis. De kerk is pas honderd jaar oud maar ik heb daar weinig activiteit gemerkt zolang ik er woon. Verder is het vooral horeca. De Roskam zit bij mij op de hoek, De Molensteen en Frederikshaven aan de doorgaande weg langs de Drentsche Hoofdvaart tussen Havelte en Diever. Als je de brug overgaat naar de Anserweg zit het café van Schenkel op de hoek.

Qua voorzieningen is Havelte dichtbij. Voor mij is het vier kilometer naar de supermarkt en, als ik wil, enkele andere winkels maar daarvoor kom ik té vaak in Meppel of Steenwijk. Diever, de hoofdplaats van de gemeente Westerveld, ligt ongeveer zes kilometer verderop. Uffelte is echter een lustoord voor de rustzoeker en de natuurgenieter. Toch had het anders kunnen lopen? In de Tweede Wereldoorlog bouwen de Duitsers aan de Havixhorst op het nabijgelegen Holtinge. Aanvankelijk zou het gebruikt moeten worden als militair vliegveld, maar uiteindelijk zal het moeten uitgroeien tot een luchthaven van het kaliber Schiphol. De Havixhorst wordt verschillende keren gebombardeerd en de rest wordt door Duitsers zélf opgeblazen. De plaats van de beveiligingsgebouwen in het Uffelter Binnenveld zijn de vennetjes van nu. De bomkraters hebben zich gevuld met water en bieden leven aan een aantal zeldzame waterplanten en -dieren. Het enige dat de Duitsers zijn vergeten is een hangar welke nog plompverloren in Holtinge staat en herinnert aan de strijd in de jaren veertig.

Lig!

'Bicycle porn' wordt het inmiddels genoemd door collega-presentatoren. Als het eens niet over muziek gaat op Facebook, staat al heel snel een foto afgebeeld van de Pioneer. Met alweer een mijlpaal of vakantiekiekjes. De komende dagen kijk ik terug op het afgelopen jaar en dat is allemaal vrij beknopt. Ik heb serieus nagedacht over andere onderwerpen, maar die zijn er gewoon niet! De eerste letters uit de titels voor de komende vijf berichten vormen samen een woord dat voor mij samenhangt met 2016. Nee, er hoeven geen briefkaarten op de post. Oudejaarsdag zal duidelijk worden welk woord het is. De Pioneer komt in twee berichten voorbij. Hoe je het ook wendt of keert, dit apparaat staat synoniem aan 2016. Over de fietstochten ga ik het later nog eens hebben. Vanavond eerst aandacht voor de fiets zélf en hoe het zo is gekomen.

De eerste ligfietsen die ik in levende lijve zie, zijn beide Sinclair's . De Sinclair wordt begin jaren tachtig in de markt gezet als het 'groene' alternatief voor de auto. Er gaat iets van een accu in het ding en volgens mij is dat ook een soort van trapondersteuning. Verder werkt de verlichting vanuit deze accu. De berijder (m/v) zit voor een goed deel ingepakt in het kunststof en het heeft drie wielen voor extra stabiliteit. Ik breng in de vroege jaren negentig met mijn broer een Sinclair voor reparatie. Dat is de standaard-uitvoering. Er woont iemand in Jutrijp die een 'sigaar' van carbonfiber om de fiets heeft. Die scheurt dagelijks met het ding naar Lemmer en terug, bijna twintig kilometer over een kaal fietspad. De ligfiets is dan nog voor 'the happy few', een duur stuk speelgoed.

Ik weet niet helemaal precies meer wanneer de fascinatie voor de ligfiets is ontstaan. Ik herinner me iets van minstens vijf jaar geleden. Ik trek dan veel op met Marianne en deze heeft een adres gevonden van iemand in de polder waar je proefritten kan maken op verschillende fietsen. Daarbij staan ook ligfietsen en ik heb daar meteen oren naar. Het gaat echter niet gebeuren. Dan kom ik in Nijeveen wonen. Een paar maanden later zijn de dorpsfeesten en in het krantje zie ik het adres van Nazca. Een jaar later loop ik voorbij de winkel vanaf de boeken- en platenmarkt bij de kerk en kijk even naar binnen. Een paar maanden later weer het krantje voor de feestweek en opnieuw de advertentie van Nazca. Het komt er niet van. Begin 2015 ben ik er helemaal klaar voor en bijna zou ik de fout hebben gemaakt. Het begint met de advertentie van een Batavus Relax4All. Het ding staat in de buurt van Wolvega en dat is redelijk te doen per openbaar vervoer. Tóch nog maar even vragen naar de lengte van de persoon? Hij is 1 meter 95 en past nét niet op de Batavus, vandaar dat hij hem verkoopt. Dan kan ik het met twee meter verticaal helemaal wel 'shaken'. Iemand anders heeft een prachtige fiets met alles erop en eraan te koop, maar dan kan ik het geld niet meer ophoesten. Als ik toen een ligfiets had gekocht? Dat was één groot fiasco geworden. Het blijkt moeilijker dan het lijkt totdat je het eenmaal kan...

De ligfiets gaat weer 'spelen' als Uffelte in het vizier komt. Omdat ik de vloer- en raambedekking voor een schappelijke prijs kan overnemen, blijft er wat geld over. Toch ben ik nog niet van plan om een fiets te kopen als ik op zaterdag 2 april mijn schroom overwin en de winkel van Nazca binnenstap. Ik heb me de maanden ervoor vooral gefixeerd op een onderstuur maar nu ik tegenover een onderstuur sta, lijkt me dat nog behoorlijk eng. ,,Menig ervaren ligfietser gaat meteen op zijn plaat of de greppel in", krijg ik later te horen. Eerst maar eens bovenstuur leren? Dan ontdek ik hóe belangrijk lengte is bij de keuze voor een ligfiets. Bij het uitzoeken van een beschikbare fiets gaat het niet om de kleur of de uitvoering, de fiets wordt afgestemd op mijn lengte. De rode Pioneer is dan de meest geschikte. Ik had in het kleurenpalet van Nazca al stiekem uitgekeken naar het 'hemelse blauw' of het agressieve citroengeel. Dit rode is net weer iets aan de burgerlijke kant. Nogmaals: Het doet er vanmiddag niet toe. De fiets moet 'passen'. Haastig wordt de trapas iets naar voren geschoven (deze fiets gaat voor personen tot 1.95 meter) en een stukje tussen het ketting gezet. Dan is daar het spannende moment. Voor het eerst fietsen op een ligfiets.

Gaat dat wel gebeuren? Voordat ik ga zitten, moet ik eerst leren om de handrem in te drukken. Anders schuif je met fiets en al achteruit. Dan... één voet rechtuit tegen het pedaal. Rem loslaten, trapper letterlijk weg trappen en de andere voet aan de trapper. Inmiddels sta ik weer met beide benen aan de grond met de schrik in de ogen. Dit is niet zomaar eng! Monique is geduldig en blijft me moed in praten. Ik maak vorderingen, maar de bocht komt ook snel en ik weet niet wat ik moet doen. Hoe lang zou het hebben geduurd? Twintig minuten? Maar dan fiets ik! En hoe? Het Weidelint is een rustig straatje om een blok nieuwbouwwoningen in Nijeveen en ik fiets heerlijk ontspannen een blokje rond. Monique staat halverwege en roept dat het goed gaat. Dat kan ik beamen, maar dan...? Concentratie even weg of wat? Ik ga met nog een fikse snelheid op de klinkers. Het frame op mijn linkerscheenbeen. Pijn voel ik niet, het is eerder de schrik. Omhoog klauteren en na tweemaal een valse start fiets ik weer gewoon. Eenmaal thuis merk ik dat mijn scheenbeen flink is opgezet, maar... nu gaan we er ook mee door! Een paar uren later haal ik de fiets op. Op de Nijeveense Kerkweg wil ik opstappen, maar weer dezelfde angst als bij de eerste keer. Op een gegeven ogenblik, tien minuten later, heb ik de gang te pakken. Het fietsen zélf is een peulenschil, het opnieuw starten vormt een lastig punt. De volgende morgen is nóg erger. Ik neem de fiets aan de hand mee uit het gezichtsveld van de buurt. Het is pas na een paar uren als ik steeds meer vastberaden ben bij het opstappen en wegfietsen. Dan kan de fietstocht van uiteindelijk 130 kilometer beginnen! Onderweg word ik heimelijk verliefd op de Pioneer. De kleur staat 'lief' bij het pittige karakter.

Een nieuwe Nazca is té hoog gegrepen voor mijn budget. De maandagochtend kijk ik op Marktplaats en zie een occasion. De verkoper heeft erbij staan dat hijzelf 1.80 meter is. Ik leg het voor aan Monique en die raadt me de fiets af. Ten eerste vanwege de 1.80. Deze heeft zoveel aanpassingen nodig dat het me nog eens vijfhonderd euro extra gaat kosten. Ten tweede is dit een model met een klein voorwiel en dat fietst voor geen meter. Het is niet zonder reden dat het uit productie is genomen. Tja... wat dan? ,,Is deze te koop?". Ja, dat blijkt ze te zijn en de prijs is helemaal akkoord bevonden. Totdat afgelopen donderdag het ketting brak, heb ik niets anders met de Pioneer gehad buiten 4994 heerlijke kilometers om. Komende donderdag krijgt ze een nieuw ketting en kom ik dezelfde dag nog op de 5000 kilometer.

Als je eenmaal bent gewend? Ja, maar dat is met de aankoop nog niet zo ver. Het duurt nog tenminste twee maanden voordat ik 'thuis' ben op de Pioneer. Met name in het begin: Als ik een paar dagen niet heb gefietst, is het een gesukkel van jewelste bij het opstappen. Ook kan ik me nog een paar 'gevaarlijke' momenten herinneren waaruit blijkt dat ik de fiets nog niet goed genoeg ken. Nu zou ik bijna met een blinddoek voor kunnen weg fietsen. De ligfiets heeft op een andere manier ook voor een nieuwe fietssensatie gezorgd. Het is jaren lang een ritueel geweest dat ik beslist muziek in de oren moest hebben tijdens het fietsen. Op de ligfiets zou ik het niet willen en ik heb er ook geen behoefte meer aan. In die zin heeft de Pioneer me ook dichterbij de natuur gebracht en zowel de muziek als de rust die daaruit voortkomt.

Week Spot: Gale Eason

Ik ben net weer terug uit Friesland voor het traditionele familiebezoek. Ik ben gistermiddag weggegaan met een rugzakje en ben thuis gekomen met een aantal dozen. Feit is dat op zolder van het ouderlijk huis nog dozen met spullen staan die nog eens naar mijn huis zouden gaan. Eerst was dat Steenwijk, toen Nijeveen, maar nu ik in Uffelte woon heb ik eindelijk de ruimte om de spullen in ontvangst te nemen en eens te bekijken wat afgevoerd kan worden en wat niet. Zo zijn er een paar honderd elpees binnen gekomen, een bakje met veelal 'dubbele' singles, maar ook mappen vol oude persfoto's van bands uit de jaren tachtig en negentig. Zojuist voor de grap even op Ebay gekeken en ik verwacht een aantal wel voor een leuk prijsje te kunnen verkopen. Na een miserabel jaar voor de popmuziek qua aantal overledenen, komt George Michael daar vandaag nog eens bij. Hem ga ik in het nieuwe jaar in het zonnetje zetten met 'een leven met George Michael'. De komende vijf dagen ga ik terugblikken op 'mijn' 2016 en dat is gelukkig een stuk zonniger. Het 'Week Spot kwartet' schuift door naar volgende week. Vandaag eerst de hagelnieuwe Week Spot en dat is, zoals aangekondigd, de nummer 2 uit de Blauwe Bak Top 100: 'I Can See The Hurt' van Gale Eason uit 1974.

Nog maar eens een kwartier vruchteloos zoeken. Dat is ook precies de reden waarom de plaat niet eerder Week Spot is geweest. Er bestaat namelijk geen streepje informatie omtrent de artiest. Het enige dat we weten is dat ze deze single in 1974 heeft uitgebracht. Aanvankelijk als promo, maar Epic moet tevreden zijn geweest over het resultaat want er wordt ook nog een reguliere single geperst met 'Come Back Heavenly Father' op de keerzijde. Die blijkt anno 2016 het moeilijkste te vinden. Mark biedt in maart eens de promo aan en dat gaat als een warm broodje. Ik ben nét te laat maar wordt ter plekke wel bevangen door de schoonheid van het nummer. Een speurtocht op Discogs leert dat de promo het beste verkrijgbaar is. De stereo-single is echter lastig en dan zie ik hem opeens voor een uitstekende prijs staan. Hoewel Epic-styreen uit de midden jaren zeventig doorgaans niet best is, heeft deze een heel klein beetje 'distortion' in de finale, maar nauwelijks waarneembaar.

Met de b-kant ben ik snel klaar. Ook al zou het een gospel zijn, dan kan ik er nog steeds niets mee. 'I Can See The Hurt' is de kant die me omver blaast. Tekstschrijver, componist en producent is Billy Jackson en over hem is gelukkig nog een beetje informatie te vinden. Hij begint zijn loopbaan in de jaren vijftig met het zanggroepje The Revels en maakt in 1967 een single onder zijn eigen naam. In de vroege jaren zestig begint hij met liedjes schrijven en één van zijn eerste credits is een nummer dat we allemaal kennen? 'Don't Throw Your Love Away' wordt aanvankelijk opgenomen door The Orlons, maar is in 1964 een grote hit voor de Engelse Searchers. 'So Much In Love' (The Tymes) is een andere grote hit uit de pen van Jackson. In 1966 is hij betrokken bij het Daddy Kae Trio van Kae Williams dat een single opneemt met Yvonne Baker van The Sensations. In 1967 maakt Jackson onder eigen naam een single voor Brunswick: 'T.C.B. (Taking Care Of Business)'. Omstreeks 1970 schrijft en produceert Jackson onder andere voor Ronnie Dyson en Mashmakhan (ook op hun grootste hit 'As The Years Go By'). In 1974 maakt hij deze eenmalige single met Gale Eason en van haar wordt daarna niets meer vernomen.

Inell Young, onze nummer 1, vertelt het verhaal van mijn 2016 in een notendop en Gale Eason doet dat eveneens. Met de eerste zit er zelfs nog een staartje Nijeveen bij in. Het is twee dagen nadat ik voor het eerst in de boerderij ben geweest. De volgende dag ga ik met een onbestemd gevoel naar Ruinen omdat ik mijn inkomensverklaring niet op tijd heb binnen gekregen. Het huis wordt me toegewezen en ik mag een week later terug komen om de boel af te ronden. Het is niet zo netjes om een huis te bezichtigen en dan iets mee te nemen, maar stiekem heb ik dat wel gedaan. Het echtpaar heeft een tweeling van drie jaar oud. Eentje daarvan is zo ziek als een hond en ik neem haar bacil mee naar Nijeveen. De volgende dagen lig ik in de lappenmand. Ik breng de tijd eveneens door achter de computer en maak dan kennis met Gale Eason. De single arriveert vlot en biedt me troost in de laatste weken in Nijeveen. Wat een plaat! Mark beschrijft het als een 'builder' en dat is het ook. Normaal gesproken bouwt een liedje naar het refrein toe en dan is dat de voorlopige climax. Met het tweede couplet zakt het terug naar het eerdere niveau. Dat doet Gale niet. Het tweede couplet is eerder een brug en de climax wordt verder opgevoerd in het tweede refrein. Daarna lijkt het aan een 'fade' te beginnen maar ook daar bouwt het door. Dan hoop je dat de naald in een 'dode' groef gaat vallen en dat het avontuur nog minstens tien minuten doorgaat. Helaas komt de tijdslimiet van 3 minuten en 28 seconden in het vizier en sterft de plaat langzaam weg. Dit is een nummer waarin je wilt wonen...

Het gaat in de Top 100 echt tussen deze en Inell Young, maar de laatste wint het op het punt dat het méér het gevoel van Uffelte uitspreekt. Inell Young is het geluid van de nieuwe start in Uffelte. De komende dagen ga ik heerlijk terugkijken op deze wonderlijke twaalf maanden dat 2016 heet. Een jaar dat zo 'zuur' begint, maar uiteindelijk zal uitgroeien tot één van de mooiste jaren tot nu toe.

(Kerstkn)uffelt(j)e: 1e kerstdag 2016

Blauwe Bak Top 100: top 10

Ik heb vanmiddag in twee-en-een-half uur de resterende 33 platen gedraaid uit de Top 100. Vanavond zou ik een 'speciale' show doen met een soort van verhaal, maar heb daarvan af gezien. Ik moest nog steeds met het verhaal beginnen en dus maak ik er een algemene muziekshow van: 'Saturday Night Music Club' op herhaling. Ik heb die naam op 7 mei gebruikt voor een eenmalige show. Ik had toen de draaitafels nog niet aangesloten in afwachting van de nieuwe mixer (die momenteel overigens te koop staat) en besloot toen een 'Tuesday Night Music Club' op zaterdag te doen. Nu heeft het beestje gewoon een naam nodig. Ik heb een uurtje klaar staan (inclusief platen die ik had geselecteerd voor 'Winging It') en improviseer er verder op los. Nu dan eerst de top tien maar even schrijven zodat ik vanavond vroeg kan slapen.

10 Can’t Let You Go-Affetuosos Of St. Vincent (Barbados, Wirl B595, 1977)
De Barbados-hobby is een beetje per ongeluk gegaan. Natuurlijk begint het als ik 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne & The Dynamics heb gekocht, maar ook het laatste jaar kom ik opvallend veel Barbados tegen. Soms een persing van Barbados van een plaat die ook in andere vormen te koop is, maar bij De Tafel kom ik veel 'spouge' tegen. Toch heeft deze nummer tien daar niet de oorsprong. 'Can't Let You Go' is in de jaren tachtig in ons land verschenen op het Flaming Arrow-label met 'The Train' van Charles Jackson op de keerzijde. Die laatste heb ik op de originele Capitol van Barbados. Mark biedt echter de Flaming Arrow aan en het is met name dit 'Can't Let You Go' dat mijn hart steelt. De Youtube-clip geeft de indruk dat het wel vijf minuten of meer duurt, maar de single zal ongetwijfeld zijn ingekort? Een korte zoektocht op Discogs en ik vind deze bij een Nederlandse dealer. En wat blijkt? Het is de volledige versie. Ik heb de Barbados-platen tot dit jaar altijd geprobeerd buiten de top tien te houden, maar bij deze schoonheid kan het gewoon niet anders.

9 I Wanna Be By Your Side-Sheree Brown (US, Capitol A-5079, 1981)
Goede muziek is nooit opgehouden met bestaan. Hoewel de platvloerse disco aan alle kanten uit de luidsprekers klinkt in 1981 wordt er in dat jaar nog degelijk interessante soul uitgebracht. Neem bijvoorbeeld deze Sheree Brown. Als tekstschrijfster werkt ze veel samen met Patrice Rushen die we nog zouden kennen van 'Forget Me Nots' uit 1982. Brown kan er solistisch ook wat van. 'I Wanna Be By Your Side' komt van haar elpee uit 1981 en is als single ongedocumenteerd. Mark is van een grote invloed geweest op deze Top 100 en hij heeft me, onder andere door Sheree Brown, weten te interesseren voor de onbekende soul uit de jaren tachtig. Dit zal in 2017 ongetwijfeld een staartje krijgen.

8 The Stars-Barbara Lewis (UK, Kent TOWN-161, 1970, re: 2016)
Gek is het. Als ik 'The Stars' hoor, ben ik meteen op een stukje fietspad dat ik sindskort bijna dagelijks fiets. Het is het stukje Drentse Hoofdvaart tussen de op- en afrit bij Nijeveen en de brug van Veendijk. Ik denk dat ik hem wel eerder heb gehoord op de 'Northern Soul Jukebox', maar op dit stuk hoor ik het nummer tot tweemaal toe en raak tot over mijn oren verliefd op het nummer. Probleem is echter... buiten een jaren tachtig-bootleg is deze nooit op single uitgebracht. Het is oorspronkelijk een nummer van een elpee welke eveneens niet eenvoudig is te bemachtigen. Kent voorziet ons begin dit jaar in de behoefte aan de plaat en het klinkt vele malen beter dan die bootleg van dertig jaar geleden.

7 Remember Me-The Trinikas (US, Pearce NUMO45.39, 1969, re: 2012)
Dit is de woensdag van september welke records heeft gebroken met aanzien tot de hoge temperaturen. Ik ga voor de variatie eens op de gewone fiets een rondje maken. Onderweg schiet deze van The Trinikas me te binnen en bij thuiskomst waag ik nog eens een gokje. Feit is dat Numero de plaat 'nieuw' in haar webshop heeft, maar dat je niet vanuit Europa daar kan bestellen. Toch vreemd voor een heruitgave die zoveel geld moet opbrengen in Engeland. Dan blijkt dus dat deze single ook apart is geperst van 'Omnibus: Eccentric Soul' en dat deze uitgave zo goedkoop is te bemachtigen. Ik bestel hem uiteindelijk via een Nederlandse handelaar op Discogs.

6 Sunshine Of Your Love-Spanky Wilson (UK, BGP BGPS 015, 1970, re: 2003)
'Upbeat Rare And Northern Soul Music' is verder 'op slot' gegaan dit jaar. Het is de Facebook-groep die ik in augustus 2012 heb opgezet. In het begin is het een gezellige drukte. De 'Themed Evening Sessions' op dinsdag zijn populair en daar leer ik 'Sunshine Of Your Love' van Spanky Wilson kennen. Het duurt uiteindelijk pas vier jaar totdat ik de stap neem en de single ga aanschaffen. Als er één Blauwe Bak-aanwinst is welke ik heb grijs gedraaid dit jaar is het deze van Spanky Wilson. En... hij gaat nooit vervelen!

5 If-Jackie Moore (Canada, Atlantic AT 2956, 1973)
De muzikanten hebben MySpace massaal verlaten en het wordt nu vooral gebruikt door dames om hun intieme plekjes te tonen. Toch heeft iedere zichzelf respecterende groep, artiest of dj zijn of haar eigen MySpace. Sommige bieden ook gratis MP3's aan en eentje daarvan is een jonge Engelse club-dj. Zijn mixen bestaan uit splinternieuwe dingen maar ook uit vergeten oudjes. Hij opent een mix met dit 'If' van Jackie Moore, ook al zal ik de identiteit van de plaat pas tien jaar later achterhalen. En nu, 2016, is de tijd helemaal rijp voor 'If'.

4 My Love Is Getting Stronger-Gloria Edwards (Austria, Record Shack RS 45.019, 1972, re: 2015)
De 'Northern Soul Jukebox' heeft een erg krakkemikkige mp3 van dit nummer van Gloria Edwards. Het klinkt nergens naar, maar... nog steeds kan ik horen dat door het bagger-geluid heen een geweldig nummer afspeelt. De eerste zoektochten zijn hopeloos. Het is gewoon niet te vinden! Dan kondigt Record Shack een uitgave aan van 'My Love Is Getting Stronger' en spring ik een gat in de lucht.

3 What’s Left To Give-The Whatnauts (US, Stang ST 5018, 1970)
De grote verrassing van de platenbeurs in Zwolle in oktober. Het lijkt aanvankelijk een zwaar mishandelde plaat die nauwelijks zal draaien. Gedurende de eerste draaibeurt besluit ik een beter exemplaar te zoeken. Vervolgens ontdek ik hóe zeldzaam en gewild deze plaat werkelijk is en opeens valt de staat ook nog stukken mee. Okay, genoeg krasjes, maar een 'schoon' geluid en geen gemene tikken of krassen. Een stevige opname die sterk klinkt over de krakende ondergrond.

2 I Can See The Hurt-Gale Eason (US, Epic 5-11124, 1974)
Het is anders dan later op de avond schrijven. Ik probeer het niet teveel af te rafelen, maar heb over minder dan een uur wel een show. Gale Eason ga ik maandag voorstellen als de nieuwe Week Spot.

1 What Do You See In Her-Inell Young (UK, Libra SJR 185-7, 1972, re: 2016)
Het is Gale Eason óf Inell Young en na lang beraad kies ik voor de laatste. Het is één van de eerste singles die ik draai in Uffelte en het neemt me meteen terug naar die eerste nachten op het nieuwe stekje. Maar... volgende week meer daarover. Om te beginnen met maandag want er is absoluut helemaal niks te vinden over Gale Eason, dus dat wordt al improvisatie!

Blauwe Bak Top 100: 20-11

Ojee... heb ik iets ontdekt? Het kan dus wel, mits ik eerst de foto publiceer. Toch zal ik beloven dat het geen gewoonte wordt, hoewel ik het over een paar weken voor de donderdagavond zoiets zou kunnen doen? Terug naar de Top 100. Vanmiddag ga ik de nummers 33 tot en met 1 draaien in 'Do The 45', dat is vanaf drie uur 'onze tijd'. Een (klein) deel van de lijst is immers niet te beluisteren via Youtube of iets dergelijks. Uit de vorige aflevering is dit in ieder geval het probleem met de Phillips Singers. De top tien blijft voor zowel jullie als de luisteraars naar de show een verrassing. Ik verwacht dat ik dat bericht morgenavond na de show ga publiceren. Wellicht ook schrijven, want ik moet mijn show van morgenavond ook nog voorbereiden. De titel is 'Winging It' en misschien dat ik het ook wel doe. 'Winging It' staat voor iets doen zonder voorbereiding. Toch bedacht ik een uur geleden een 'link' die toch wel in de show moet, dus toch maar even een draaiboek in elkaar zetten? Eerst het eerste deel van de top twintig. Met de hoogst genoteerde gospel (en zelfs dat was voor mij een verrassing bij het samenstellen). De Week Spot van komende week is de nummer 2 in de Top 100. Volgens mij had ik dat al gezegd, maar de nieuwe Week Spot bevindt zich dus niet in dit bericht.

20 Under The Spell-The Burke Family (US, Cobblestone CB 701, 1968)
Ze zijn niet exclusief in de soul-wereld, ik ken in verschillende genres 'builders' hoewel die daar niet zo worden genoemd. Een 'builder' is een plaat die nergens stopt met groeien. Het begint (vaak) 'klein' en groeit naarmate het couplet vordert. In een gebruikelijke popsong gaan in het refrein alle registers open en zwakt het dan af naar het volgende couplet. Bij een 'builder' bouwt het nummer verder in het refrein en is het tweede couplet niet zomaar een herhaling van de eerste. Vaak een brug, dan refrein en aan het einde nog een ritme- of toonsoort-wisseling. The Burke Family is een voorbeeld van een 'builder' ook al klinkt het alsof de plaat halverwege begint. Qua harmonie-zang zijn ze soms té ambitieus en hebben ze een 'dirigent' nodig. Die verschijnt in 1969 ten tonele als de familie de kleine Cubie opneemt in het gezelschap en zich Five Stairsteps & Cubie gaat noemen. Curtis Mayfield weet de pijnlijke uithalen te filteren, maar het geeft dit 'Under The Spell' een surrealistisch tintje. Eigenlijk de b-kant van een niet erg interessante uitvoering van het Bacharach/David-nummer 'The Look Of Love'.

19 Punish Me-Margie Joseph (US, Volt VOA-4046, 1970)
Ze heeft eens de 'Classic Week Spot' gehad met 'Let's Stay Together' (1973) en dat is de reden waarom jullie weinig van deze aankoop hebben vernomen. Toch is hier andermaal sprake van een 'groeiplaat' die mijn 2016 is gaan beheersen. De 'mix' heeft dit alleen maar versterkt. Margie brengt hier een liedje dat vanuit haar tenen komt. Ze is stout geweest en verdient het om vernederd te worden. Blijkbaar is haar liefde zo nijdig dat hij de benen heeft genomen en dat is een bestraffing die ze niet kan doorstaan. 'Let's Stay Together' brengt vooral herinneringen aan de 'wereldtournee' in Hellevoetsluis, maar verder heeft 'Punish Me' gesmeekt om de Week Spot te mogen worden. Eén keer is echter genoeg voor een artiest als het geen ander verhaal heeft en dus is dit het hoogst haalbare voor 'Punish Me'.

18 Do It Again-Lady Wray (US, Big Crown BC 009-45, 2016)
Niets dan goeds over de doden. Het is niet zo dat Sharon Jones met haar Dap-Kings in 2002 het wiel opnieuw uitvindt, wel is het de start van een nieuwe lichting in de soul. Tot 2007 nog vrij ondergronds, maar met toetreding van Amy Winehouse, Duffy en Gabriella Cilmi (wat zou er van háár zijn geworden?) opeens geknipt voor de hitparade. Op moment van schrijven is het een week geleden dat ik kennis heb gemaakt met zangeres Andra Day en zij gaat vroeg in 2017 haar opwachting maken op Soul-xotica. Toch neigen Day en vele andere hedendaagse soul-producties teveel naar het Mark Ronson-geluid van Amy Winehouse. Net iets té retro. Dan is daar Lady Wray. Ik maak in juni kennis met 'Do It Again' als een Italiaanse vriend de Youtube-video deelt op Facebook. Het gaat zo de 'Tuesday Night Music Club' in. Toch ben ik al jaren gestopt om nieuwe soul-singles te kopen, hoewel het verlangen naar deze van Lady Wray steeds groter wordt. Het nummer hóórt in de Top 100 en zo bestel ik hem nog snel even in november. Zeer binnenkort de Week Spot. Als het niet boven de 20 was gekomen, had het deze week de Week Spot mogen zijn.

17 You Don’t Love Me No More-Candi Staton (US, Fame 91005, 1972)
Een zeer veelzijdig artieste. Voor het disco-publiek is ze een heldin dankzij 'Young Hearts Run Free' en voor de house-generatie hetzelfde dankzij 'You Got The Love' van The Source. Haar zeer obscure 'Now You Got The Upper Hand' is al sinds de jaren zeventig een 'hit' in de Northern Soul en in de Blauwe Bak geldt dat voor haar 'groovy' versie van 'Stand By Your Man'. Ofwel: Ik ken Candi het beste van het upbeat werk. Dat ze ook een paar tanden lager weet te overtuigen, is iets dat me niet geheel bekend is. Ik moet wachten totdat ik door haar stem word ingepakt. Dat is het geval met dit 'You Don't Love Me No More', een impulsieve aankoop waarvan ik geen spijt heb gehad. Dit blijft me ontroeren!

16 Ain’t Nothing Like Your Love-The Charisma Band (UK, Expansion EX7012, 1975, re: 2016)
Zouden het de hormonen zijn geweest? Tot februari 2015 ken ik dit nummer vrijwel niet. Ik heb eens een cover gehoord maar doet het kwartje niet vallen. Het is in 2015 als ik het origineel hoor en, oef, dat klinkt alsof het in mijn koffers moet staan. Op dat moment is een veiling aan de gang van een bootleg met 'Turning My Heartbeat Up' van The MVP's op de keerzijde. Het is meest vanwege die kant dat de plaat de pan uit rijst. Het origineel van The Charisma Band is praktisch onvindbaar en bovendien op zwak demo-styreen. Het is omstreeks juni dat het ineens gaat 'branden'. Ik móet de plaat nu eens in de koffer hebben. Bijna ben ik van plan om mijn zoektocht naar de bootleg openbaar te maken als ik opeens merk dat Expansion de single eind juli opnieuw uitbrengt. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik heb gewacht. In plaats van een stukgedraaide bootleg voor dertig pond (of daaromtrent) heb ik voor een tientje nu een fraaie vinyl-persing. De concurrentie in de Top 100 is loodzwaar en nummer 16 is daarmee erg bescheiden voor zo'n 'wensplaat'.

15 You Can’t Help But Fall In Love-The Contributors Of Soul (US, Tad 101, 1969)
Het zal ergens omstreeks 1990 zijn geweest dat een 'record hunter' in een warenhuis in Chicago een ongeopend doosje singles vindt. Het is 'I Don't Know/ Look What You've Done To Me' van The Contributors Of Soul op het obscure New Miss-label. De plaat is even 'hot' in de Engelse soul-scene in de vroege jaren negentig en heeft zich daarna gesetteld als een vrij eenvoudig te bemachtigen plaatje. Dat The Contributors méér heeft gedaan, is niet bij iedereen bekend. Ik ben blij verrast als ik deze vrij eenvoudig en goedkoop kan binnenhalen uit een veiling. 'You Can't Help But Fall In Love' is mogelijk nóg beter dan de voorgenoemde single en op het Tad-label is dit een redelijke zeldzaamheid. Toch moet de tijd nog aanbreken voor dit nummer en ik doe mijn best...

14 Gift Of Love-Gloria Walker (NL, Seafair Bolo 001, 1972)
Update? Een paar weken geleden is dit nog de Week Spot geweest en toen heb ik verteld over het mysterieuze Seafair Bolo-label. Ofwel: Dat daar geen informatie over bestaat. Welnu: Sinds een paar weken weet ik dat Gloria's eerste twee singles in de jaren zeventig eveneens zijn samengebracht op het het Nederlandse Flaming Arrow-label. Misschien dat deze twee labels iets met elkaar van doen hebben. Qua typografie zou ik al denken dat deze Nederlandse 'Gift Of Love' eind jaren zeventig of begin jaren tachtig is geperst en dat zou rond dezelfde tijd zijn als de genoemde Flaming Arrow-single. Toch is deze Seafair Bolo-single waarschijnlijk toch opnieuw geperst vanwege de slome b-kant, maar 'Gift Of Love' is mijn soundtrack van Sleen geworden.

13 Lost Love-The Lintons (US, Erica ER-005, 1972)
'What I Couldn't Know' is één van de ontdekkingen van 2015. Een vrij zeldzame plaat die ik voor pinda's heb binnengehaald. Het ontbreken van informatie omtrent The Lintons maakt dat het onderwerp me mateloos boeit. Ik hap meteen toe als Mark deze 'double-sider' aanbiedt. Het is 'Lost Love' dat uiteindelijk wint van de twee, maar die keuze is zwaar geweest! Muzikaal minder vernuft dan 'What I Couldn't Know', maar deze nummers zijn dan ook niet door George Clinton geschreven. Qua 'sweet soul' is dit echter een droom zonder dat het slaapverwekkend is. Het is daarentegen juist 'speels' en dat geeft de plaat de hoge notering.

12 Take Me I’m Yours-Edwin Hawkins (US, Lection LN 3001, 1981)
Ik denk dat ik de fout nooit had geconstateerd, maar wat ben ik 'gelukkig' geweest bij deze veiling. Deze van Edwin Hawkins oogt obscuur en klinkt té mooi om waar te zijn. Ik ben bereid 'ver' te gaan met de plaat en baal in eerste instantie als ik word overboden. Dan haal ik opgelucht adem als blijkt dat de plaat voor ruim twintig dollar minder te bemachtigen is. In dezelfde veiling is ook een zéér zeldzame gospel-single voor vijftig dollar aan mijn neus voorbij gegaan. De single is nagenoeg ongedocumenteerd, de elpee van de betreffende groep doet ruim driehonderd dollar. Een 'once in a lifetime' waar ik even had moeten doorpakken? Edwin Hawkins is echter de normaalste zaak van de wereld. 'Take Me I'm Yours' is onbekend maar is bij honderden tegelijk geperst als demo voor de nieuwe elpee. Een nummer dat klinkt als het beste in post-disco uit 1981 en tot het 'Take my life Lord and use it' ook nog geïnterpreteerd zou kunnen worden als een liefdesverklaring. Net zoals 'Make My Life Over' van The Artistics als een gospel uitgelegd kan worden, maar 'gewoon' een liefdesliedje is. Deze volmaakte jaren tachtig-disco van een man met een 'beruchte' naam dankzij een wereldhit is in de Top 100 de meest ultieme gospel gebleken. Als ik een aparte gospel-lijst zou moeten doen, zou die een stuk lager staan, maar in de Top 100 'past' het zo precies!

11 Come On Home To Me Baby-Deniece Chandler (US, Toddlin’ Town 127, 1969)
Het moet wel erg bijzonder zijn, wil een hit in de Blauwe Bak staan. 'Free' van Deniece Wiliams is geen zeldzame plaat en heeft een paar maal op het punt gestaan om te verdwijnen naar de jaren zeventig, maar de single overleeft iedere schifting. De reden? De sfeer van de plaat en Niecy's zang waarbij de merels in mijn tuin talentloze mormels zijn. Bij deze single trekt, naast de muziek, eerst het Toddlin' Town-label en leer ik pas bij de verkiezing tot Week Spot dat het Deniece Williams is van voor haar huwelijk. Een pittige Aretha Franklin met een lekkere 'losse' productie zoals ik dat ken van talrijke Chicago-platen. Ik zie jullie morgen voor de top tien!

Blauwe Bak Top 100: 30-21

Ik ben benieuwd hoe Blogger dit gaat verwerken. Met name in de eerste twee jaar heb ik dit heel vaak gedaan. Hoewel? Nee, dan 'reserveerde' ik een bericht als leeg concept. Als ik dit voor negen uur 's ochtends deed, kon ik nog steeds op de voorgaande dag publiceren. Dat verklaart ook dat ik in 2011 relatief weinig 'achterstand' heb gehad. Toch heb ik ook toen vaak dubbel gepubliceerd. Té ambitieus om woensdag te beginnen met de Blauwe Bak Top 40? Er zijn een paar onvoorzienbare dingen voor deze dagen, maar deels wist ik wel dat het 'hard work' ging worden. Met als toppunt op vrijdagmorgen vroeg beginnen met werken terwijl 'Afterglow' ook een doorgang moet vinden. Van de aflevering 30 tot en met 21 heb ik gelukkig de foto al gemaakt, van de top 20 moet ik straks nog foto's maken. Onvoorzien is bijvoorbeeld ook de drukte met de cv-ketel maar sinds gisteren werkt alles weer naar behoren. De proef op de som is de douche van gisteravond. Hoewel het een tijdje duurt voordat het heet is, blijft het (boven verwachting) voor de rest van de tijd heet. Gelukkig maar, weer een zorg minder. Dan kan ik me nu gaan richten op de Top 100 want van 'van tevoren schrijven' is niks terecht gekomen. Het zal vandaag en morgen moeten gebeuren! Overigens zend ik zaterdagmiddag vanaf drie uur de gehele Top 33 uit op Wolfman Radio. Jullie zijn van harte welkom!

30 Tribute To Girls-The Soul Cop (US, Norfolk International 10001, 1976)
Er is een tijd geweest dat ik platen kocht vanwege het platenlabel. Dan heb ik het vooral over de jaren negentig als ik op zoek ben naar psychedelische rock. Wie kent niet de Buddah-labels met het 'psychedelische' effect? Zulke etiketjes op de platen deden mij de portemonnee trekken. Het is echter maar een sticker en vaak kom ik thuis met, bij wijze van spreke, The Cats-met-fuzzgitaar. Sinds een paar jaar heb ik een fascinatie voor soul op 'niets-zeggende' labels en wat dat betreft is The Soul Cop een schot in de roos. Niks geen logo: Gewoon een oranje label met zwarte lijntjes en standaard-typografie. Bij de a-kant ben ik niet overtuigd en haal mijn neus op als ik de titel van de b-kant zie: 'Tribute To Girls'. Een antwoord op Moments & Whatnauts? Het is niet geschreven door Sylvia Robinson en dus is het geen legale cover. Een eerbetoon is ook al vaak instrumentaal. Nee, het lijkt me helemaal niks, maar de nieuwsgierigheid overwint. Pardon? Niks geen instrumentaal, niks geen 'rip-off' van een bestaande artiest of groep, dit is gewoon pure crossover-soul zoals ik het graag hoor. In de wereld van de crossover kijkt menigeen met dezelfde gedachte naar het labels als mij, zonder dat ze de plaat ooit hebben gedraaid. Een plaat met een missie want hij is op iedere straathoek te koop voor centen in plaats van euro's.

29 Pool Of Bad Luck-Joe Simon (UK, Mojo 2093-014, 1972)
Ik neem geregeld mijn hoed af voor Peter en probeer vaak even terloops de aandacht te vestigen op singlehoesjes.nl. In de Blauwe Bak Top 100 komen we zijn naam echter niet vaak tegen, maar bij Joe Simon is het weer tijd om de hoed in de hand te nemen. Het is omstreeks 2010 dat ik een paar singles 'verzamel' van Joe Simon. Dan breekt de Northern Soul-interesse aan en dat Simon daarin een bescheiden plek in neemt, mag duidelijk zijn. Toch biedt Peter me op een gegeven ogenblik een 'dubbele' single aan: Een oudje van Joe Simon op het Monument-label. Hij heeft er een exemplaar (de Nederlandse?) van 'Music In My Bones' voor terug zodat ik, geloof ik, nog de Franse 'Discotheque Special'-fotohoes heb. Hierdoor blijft Joe Simon 'in the picture' en verder speur ik, sinds de cover van Eva Cassidy, naar 'Drowning In The Sea Of Love'. In de loop der jaren ga ik Simon steeds meer waarderen. Toch is het de liefde voor het Mojo-label en omdat deze 'Pool Of Bad Luck' het Engelse label-hoesje in tact heeft, dat ik overstag ga voor deze single. Het nummer zelf is een 'slow burner' en heeft in de beleving hetzelfde effect. Toch is het één van de meest gedraaide 'Do The 45'-singles geworden en kan ik op een zekere dinsdag de Week Spot niet meer ontwijken.

28 What More Can I Ask For-The Startels (US, Lamarr 1000, 1970)
Of het verhaal van de gebroeders Brown een vervolg krijgt in 2017? Dat valt te bezien. Ik had een jaar geleden niet gedacht om deze in de koffers te verwelkomen. Het begint in 2014 met 'My Baby's Gone Away' van The Chymes, dan ook de nummer 1 van het jaar. Vorig jaar zomer moest ik héél ver gaan om 'Falling In Love With You Girl' binnen te halen en buiten de single van Danny Bell om denk ik dat dit het moet zijn geweest. Dan zie ik 'What More Can I Ask For' bij de dealer in Chicago naast een evenmin verwachte tweede aanwinst van Contributors Of Soul. Beide zijn relatief gemakkelijk binnen te halen. De gebroeders kunnen er wat van! Momenteel gaan we steeds verder terug in de tijd en luister ik naar voorlopers van 'My Baby's Gone Away'. Op deze single laat The Startels zich van twee kanten horen, 'What More Can I Ask For' is de mierzoete crossover-kant en dit is het geluid dat ik liever heb dan de funky kant. The Chymes heeft singles gemaakt als The Chimes maar die zijn flink gezocht, wellicht dat dit het vervolg in 2017 zou kunnen zijn... Op de 'wishlist'.

27 Put Our Love Together-Arthur Conley (UK, Atlantic 584175, 1968)
De Blauwe Bak Top 100 bevat louter platen die ik voor 1 december 2015 nog niet heb. Hoewel de Duitse persing van 'At The Top Of The Stairs' van The Formations als een 'nieuwe' aanwinst voelt, laat ik deze en andere 'dubbele' singles uit de lijst. Ik maak slechts eenmaal een uitzondering en dat is bij deze nummer 27. Ik haal 'Funky Street' op de Zweedse Atlantic uit Denemarken. Dat moet dus in 1996 of 1997 zijn geweest. Natuurlijk vanwege de a-kant! Ik maak nooit aanstalten om de b-kant eens te beluisteren en dus blijft het daarbij. Dan hoor ik 'Put Our Love Together' van Youtube door de advertentie van deze single op de pagina van Mark. 'Funky Street' wordt niet genoemd en ik kijk meteen in de reserve-Blauwe Bakken naar mijn compacte Arthur Conley-verzameling: 'Sweet Soul Muxic', 'People Sure Act Funny' en 'Funky Street'. Het is de b-kant van de laatste maar de Zweedse persing van de single heeft zijn beste tijd gehad. Mark heeft een vriendelijke vraagprijs voor de Engelse Atlantic en dus schaf ik hem aan. De 'mix' maakt dat ik het steeds meer ga waarderen en bij de samenstelling van de Top 100 moet ik erkennen dat ik niet om deze plaat heen kan. Het voelt als een nieuwe plaat en een nummer dat onlosmakelijk is verbonden met de zomer van 2016 en dus doe ik hier een kleine concessie.

26 Nevermore-Renaldo Domino (US, Twinight 128, 1969)
De Twinight-hobby is weer iets bekoeld. De enige Twinight die ik gedurende 2016 heb gekocht is het bluesy 'Is It Because I'm Black' van Syl Johnson. Renaldo Domino koop ik in de laatste dagen van december 2015 en mag derhalve toch nog mee in de Top 100 van 2016. De interesse is verschoven naar de gospel plus dat ik in bijna een jaar niet meer singles uit Chicago heb besteld. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ik met 'Nevermore' wel meteen één van de fraaiste Renaldo Domino-singles heb binnengehaald. Terecht op een 26e plek.

25 Use Me Up-The Phillips Singers (US, Pax P001, 1982?)
1982? Het is het Paasweekeinde van 2015 dat ik meen dat ik deze single voor het eerst tegenkom en dat de handelaar kan vermelden dat het uit 1982 komt. Toch kan ik die informatie nergens vinden. Het heeft wel het geluid van een vroege jaren tachtig-plaat. Overigens is dit de enige single op dit Pax-label, er zijn een paar andere maatschappijen die dezelfde naam hebben gebruikt. Er is totaal geen informatie over dit plaatje en tot mijn grote verrassing heeft Greg hem evenmin op zijn Youtube-kanaal. Ik besluit het hem te vragen in een privé-bericht. Ja, hij heeft de single wél. Hij zoekt hem even op voor mij en geeft het een draaibeurt. 'Fijne 80s midtempo, bedankt voor het herinneren, deze moet ik eens vaker draaien'. Ik weet niet of hij de daad bij het woord heeft gevoegd, anders heb ik het wel gedaan in het afgelopen jaar. Gospel is vooral tekstueel, liedjes die zijn opgedragen aan de Drie-eenheid of één van de afzonderlijke hoofdpersonen. Muzikaal kun je alle kanten op. Je kan gospel verzamelen vanwege het 'cheesy' karakter en dan heb je binnen de kortste keren een koffer vol. Je kan ook voor 'rocking gospel' gaan en dan is het ook niet moeilijk om een verzameling aan te leggen. Als je speurt naar funk en disco met een gewijde boodschap, dan wordt het een stuk avontuurlijker. Phillips Singers is een voorbeeld van hoe lonend de zoektocht kan zijn. Zelfs zonder geestelijke boodschap is het een 'choon', maar mét maakt het alleen maar exclusiever!

24 She’ll Be Sorry-Gloria Gaynor (US, Jocida J-300, 1965)
Soul-xotica heeft me het nodige geleerd over de vroege geschiedenis van disco-artiesten. De Koningin van de disco, Donna Summer, begint haar carrière met de Duitse 'Hair', maar verder...? Het maakt niet uit of we het over Barry White hebben of Dooley Silverspoon, Moments & Whatnauts en George McCrae hebben: Allemaal zijn ze hun loopbaan in de late jaren zestig begonnen. Ze hebben allemaal tenminste één single uit de vroege periode die wordt omarmd door de soul-dj's. Toch is Gloria Gaynor voor mij tot de zomer een witte bladzijde. Ze is daar opeens in 1974 met 'Honey Bee' en 'Never Can Say Goodbye' en vindt als het ware de disco uit. Dat Gloria ook in de jaren zestig iets heeft opgenomen, is me lange tijd onbekend. Dat het dan zo'n stamper is, is nog eens extra leuk! Dankzij latin-invloeden net geen Casino-stamper, maar toch... meer Northern dan hier gaat het niet worden en dit is een plaat waar ik maanden na aankoop nog steeds met veel plezier naar luister. Qua 'grote artiesten' is dit voor mij dé ontdekking geweest.

23 After Hours-J.R. Bailey (US, Toy TR-3805, 1972)
'After hours' hoeven niet saai te zijn. Ik heb eentje meegemaakt in de Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley. Om elf uur moesten we naar buiten en wachten op de hoek van de straat. Daarna een-voor-een binnenstappen en achter gesloten gordijnen feest vieren als bezoek van de 'landlord'. De enige die er niet over te spreken is, is onze gemeenschappelijke hond. Ik stuur haar van de bank en dat vind ze niet lief, temeer omdat ik genadeloos stink naar Huddersfield Canal. In de Cloggers Arms in Uppermill heb ik het ook eens meegemaakt. Toch roept 'After hours' de associatie op van rokerige jazzclubs waar de meeste pit uit is. J.R. Bailey's 'After Hours' lijkt daarmee geen 'hit' te worden in mijn collectie en toch gaat de 'hook' voor mij werken na verloop van tijd. Het wordt één van de meest gedraaide singles van het jaar en het heeft de 23e positie dubbel en dwars verdiend!

22 If You Want My Love-Jimmie Bo Horne (US, Alston A-4612, 1972)
Waar Gloria Gaynor een volslagen verrassing is, daar weet ik het al langer van Jimmy 'Bo' Horne. Ja, vooruit, ik gebruik daar de spelling van de artiest die we kennen van 'Spank' en 'Dance Across The Floor'. 'I Can't Speak' is een gigant in de Northern Soul en ligt, buiten de Outta Sight-persing om, mijlenver buiten mijn budget. 'If You Want My Love' is echter nét zo leuk en voor een stuk minder bereikbaar.

21 Long Distance Love-Latimore (US, Glades 1752, 1979)
Ik heb getwijfeld of ik 'Let's Move And Groove Together' van Benny Latimore eveneens zou binnenlaten in de Top 100, maar dat heb ik niet gedaan. De laatste single heb ik immers sinds 2008 in de koffers staan, maar 'ken' ik pas sinds mei van dit jaar. Latimore dank ik aan de muzieksmaak van Mark en dat begint met het lager genoteerde 'There's No End'. 'Long Distance Love' koop ik in eerste instantie voor het disco-ding 'Out To Getcha', maar besluit dan een dinsdag 'Long Distance Love' in 'Listen Carefully' te doen. Met Little Feat en een derde die me is ontschoten. 'Long Distance Love' is niet de meest gewilde vorm van liefde, het is zeer gewild als gespreksonderwerp in liedjes. Het is door 'Listen Carefully' en uiteindelijk de 'mixen' dat ik deze van Latimore meer ga waarderen. Hij heeft dus nét niet de top twintig gehaald. Straks vervolg ik met de volgende aftelling, hoewel...? Ik moet eerst zien of Blogger dit accepteert als zijnde een bericht van donderdag of dat de wijzigingen té groot zijn geweest om voor die dag te gelden.

Blauwe Bak Top 100: 40-31

Het is blues en soul dat de klok slaat op de burelen van Soul-xotica. De blues is dan vooral afkomstig van de cv-installatie. Dat dreigde me gisteravond ontzettend in de kou te laten zitten. Centrale verwarming is 'nieuw' voor mij, ik heb alleen maar panden bewoond met gaskachel en in de woongemeenschappen had ik geen omkijken naar de centrale verwarming. Gelukkig zijn er legio video's op Youtube, alleen... zeggen ze allemaal iets anders. Volgens enkele video's is een druk van 1,2 tot 1,5 bar uitstekend. Mijn ketel geeft op dat moment 1,3 aan. Toch vanmorgen met de eigenaar van de ketel gebeld en deze adviseert een druk van omstreeks 1,8 bar. Die heb ik bijgevuld en nu moet ik eerst langs een bouwmarkt om een ontluchtingssleutel voor de radiatoren te halen. Kortom: Het is nog niet warm in de kamer. Dan de soul... Zouden we aanvankelijk niet vrijdag beginnen met de Blauwe Bak Top 100 en had ik dat al niet naar donderdag gehaald? Klopt! Toch is mijn ervaring dat Eerste Kerstdag altijd een drukke dag is (voorbereiden op familiebezoek) en dus heb ik besloten om vandaag te beginnen en zaterdag te eindigen. Dat geeft jullie als volgers en/of toevallige passant ook een pluspuntje. Zaterdagmiddag draai ik namelijk de 33 hoogst genoteerde platen in de Blauwe Bak Top 100 in mijn show 'Do The 45' op Wolfman Radio. Vanaf drie uur (onze tijd) tot ongeveer half zes via de huiscomputer of middels TuneIn: Het geluid bij de plaatjes die ik de komende dagen ga beschrijven. Vandaag de nummers 40 tot en met 31.

40 Until The End-Gary Moore & New Joy (US, HSE HSE 449, 198?)
Ik vind het nog immer een gemiste kans. Stel: je runt een korfbalvereniging in Uffelte. Je hebt het idee gekregen om de eerste drie letters van de sport te combineren met de eerste letter van de plaats. Niemand die dan opmerkt van 'waarom noemen we het dan niet Korfu'? Het blijft dus bij de Koru, maar dan spreken we wel van een zeer actieve club in het Uffeltse. De mega-grote rommelmarkt is een trekpleister, naar het schijnt, en op deze zaterdagmorgen ga ik eerst op zoek naar het terrein. Via de lege voetbalvelden en een buurtbewoner ontdek ik dat de velden tegenover de school zijn. Ja! Ook dat hebben we nog in Uffelte. Met een meubelzaak, een electronica-winkel en vier horeca-uitspanningen. Helaas valt het tegen qua platen op de markt en thuis duik ik Facebook op. Daar adverteert een Italiaanse vriend en dj met een lijstje singles. 'Gospel' is een toverwoord geworden voor mij en hem kennende, heeft hij een uitmuntende muzieksmaak. Hij heeft een clipje van de single en dat klinkt uitnodigend. Goedkoop is die niet, maar ik heb geen seconde spijt. Het is vooral dat onweerstaanbare geluid van de basgitaar dat het speciaal maakt voor me, maar ook de ingetogenheid van Gary Moore en zijn kornuiten. Uiteraard niet te verwarren met zijn Ierse naamgenoot.

39 How Could You Be So Cold-Grand Theft (US, Honey HNS-1006, 1976)
Vraag me niet naar een definitie van de muziekstijl, daar ga ik zeker nog eens aandacht aan besteden. 'How Could You Be So Cold' is een klassieker uit de 'lowrider'-stijl. Ik denk dat veel van wat ik 'sweet soul' noem dat het iets met 'lowrider' van doen heeft: Crossover-sweet soul zoals ik het vaak betitel. Over Grand Theft is verder helemaal niks bekend. 'How Could You Be So Cold' is de b-kant van een middelmatig disco-deuntje. Het is midtempo, heeft het drama van croosover voor de refreintjes en suikerzoete harmoniezang. Het zou me helemaal niks verbazen dat ik het afgelopen jaar een voorraadje 'lowrider' heb aangelegd want dit is het geluid waar ik momenteel op jaag.

38 I’ll Make It Alright-Scott Singers (US, Alma S-5146, 1968?)
De overgang van Nijeveen naar Uffelte is niet zomaar het verwisselen van huis. Het is een contrast van dag en nacht. Op 6 april neem ik de sleutel in ontvangst maar moet eerst wachten totdat de aannemers klaar zijn. Gelukkig begin ik toch maar met oversteken want anders had ik het niet gered. De renovatie had maanden geduurd als ik er niet achteraan had gebeld. Toch heb ik in Nijeveen ook genoeg te doen en is het in april vooralsnog mijn uitvalsbasis. Ik heb de eerste smak geld binnen maar heb me voorgenomen om minder impulsief platen te kopen dan in 2012. Dan adverteert Greg een aantal singles en, ach, ik kan het me nu permitteren! Van de singles blijven alleen King Hannibal, Jewel Gospel Singers en deze nummer 38 over voor de Blauwe Bak Top 100. De hoogste notering is voor Scott Singers. Hoewel een 'kloppend' nummer als dat van Gary Moore erg fraai is, vind ik de ietwat rammelende gospel eigenlijk mooier. Bij Scott Singers ben ik aan het juiste adres! Het komt Virginia Scott uit de tenen en de overmeestering door de Geest overwint de stemvork, maar bovenal zijn de Singers gezegend met een zeer enthousiaste drummer. Zijn getrommel geeft het nummer nog een extra smoel. Dit is het geluid van obscure gospel, ook al spreken die twee woorden elkaar tegen.

37 Please Don’t Leave Me Now-The Fifth Amendment (US, New York Sound Company NYS-100, 1971)
Ik weet niet helemaal precies meer hoe het zat met deze van The Fifth Amendment. Heeft Mark hem geadverteerd of iemand anders? Feit is dat de plaat verkocht is. Dan zoek ik verder op Discogs en vind het voor een vriendelijke prijs. En zo heb ik weer een fraai staaltje 'sweet soul' in de koffers staan. De allure van een gevierde groep op een groot platenlabel, maar desondanks is het een onbekend gebleven gezelschap voor een minimale maatschappij. Daardoor mist het een goede distributie en breekt het niet verder door. Ontzettend jammer want hier zou meer in hebben gezeten! Het grenst bijna aan perfectie.

36 Baby I Love You-Benny Johnson (US, Today Ts-1527, 1973)
In een Facebook-groep wordt eens de vraag gesteld: Wat vind je beter klinken? Platen op Motown of platen op Stax? Natuurlijk is 'c' mijn antwoord: De opnames op Brunswick van omstreeks 1969-70. Ik heb het dan uiteraard over soul, de vraag is eveneens gesteld in een groep voor soul-liefhebbers. Toch is er drie jaar later een ander label dat eruit springt voor mij: Perception. Perception en Today zijn onderdeel van hetzelfde concern en ook deze van Benny Johnson ademt datgene dat ik in Perception waardeer. Een keurig gerangschikt 'vol' geluid met speelse elementen. Ik kom deze van Benny Johnson geregeld tegen door de jaren heen, maar nooit 'grijpt' hij me echt. Dan is het bijna een jaar geleden en gebeurt het alsnog. En hoe? Nou, een 36e plek in de Top 100 zegt genoeg?

35 Make My Life Over-The Artistics (US, Brunswick C 55444, 1971)
'Hope We Have' van The Artistics wordt erg vroeg opgepikt in de Northern Soul. MCA, de Engelse vertegenwoordiger van Brunswick, brengt het in 1971 opnieuw uit. Ik heb sinds een paar jaar de originele Brunswick uit 1966 in de koffers staan. De overige platen van The Artistics vallen buiten de interesse van de Northern Soul, maar onder liefhebbers van crossover-soul is de groep een legende waarmee je onmogelijk de mist kunt in gaan. Jörg uit Duitsland biedt deze aan voor een aantrekkelijke prijs (zes euro, als ik me niet vergis) en het geluidsclipje van 'Make My Life Over' klinkt best okay. De andere kant kan ik niks mee: 'Sugar Cane'. Toch staan beide nummers hoog aangeschreven. Voor mij is het 'Make My Life Over' dat er meteen uit springt en dat in augustus ook in een van de mixen komt. De vakantie doet de rest.

34 Don’t You Wake Me-Charles ‘Chuck’ Barrino (US, Sophisto-Soul 001, 1974?)
Bij de gospel staat geregeld een vraagteken bij het bouwjaar. Dat komt omdat het slecht gedocumenteerd is en gospel soms een beetje achter liep met opname-technieken. Gary Moore klinkt bijvoorbeeld alsof die in 1978 is opgenomen, maar er zijn aanwijzingen dat het uit de jaren tachtig komt en dus volg ik de massa. Scott Singers schat ik op 1968 vanwege de typografie op het label, de gammele mono komen we in 1973 nog immer tegen in de gospel. 'Unlisted' soul is doorgaans peperduur maar dat geldt niet voor Charles 'Chuck' Barrino. Toch is het geluid dermate midden jaren zeventig dat ik het aandurf om er 1974 aan vast te hangen. 'Quality seventies soul' heeft dit specifieke geluid voor mij en ik hoop nog vele voorbeelden als dit te mogen verzamelen in 2017!

33 Winners Together Or Losers Apart-George & Gwen McCrae (US, Cat 2002, 1976)
George zijn we vorig jaar tegengekomen met zijn 'Take It All Off'. De tijd dat ik zijn RCA-singles in de Blauwe Bak had staan (of het Engelse equivalent op Jay Boy) is lang geleden. Eigenlijk speur ik ook niet naar singles van McCrae. Het is wederom de fascinatie voor een label. Vorig jaar heb ik kennis gemaakt met het verhaal van Purple Mundi en haar 'Stop Hurting Me Baby'. Daarbij speelt het Cat-label een belangrijke rol. Ik leer dan dat Cat gelieerd is aan Alston, Glades en TK. Purple Mundi is goed voor een hoofdprijs op het Cat-label, verder zijn Cat-singles allesbehalve 'zeldzaam'. Toch is het de fascinatie dat me op het spoor brengt van deze single van George en Gwen en als Mark het aanbiedt, ben ik de eerste die reageert. Ik ga niet tellen maar schat in dat dit de meest gedraaide plaat in 'Do The 45' van dit jaar is geweest.

32 One Man Band-Ronnie Dyson (NL, CBS CBS 1278, 1973)
Het is vijf jaar geleden dat ik mijn Ebay-account af stof en eindelijk ook eens Paypal ga activeren. Kort daarop maak ik kennis met Rarenorthernsoul en haar dochter Buydiscorecords. In januari plaats ik een grote order waaronder veel van Buydiscorecords. 'When You Get Right Down To It' van Ronnie Dyson zit daar eveneens bij. Een ietwat poppy cover van het gelijknamige Delfonics-nummer en toch valt het enorm in de smaak bij mij. Een groot contrast met 'Why Can't I Touch You' dat ik reeds sinds de midden jaren negentig op single heb. Ik twijfel dan ook sterk als ik eerst 'One Man Band' zie bij Mark. Ik besluit even te kijken op Marktplaats want ik kan me niet heugen dat ik deze ooit in de Nederlandse uitdossing ben tegengekomen. Geen resultaat op Marktplaats en omdat Mark niet veel vraagt en het clipje me toch wel overtuigd, ga ik akkoord met de prijs en 'reserveer' het. Een paar dagen later adverteert hij met 'We Can Make It Last Forever'. Ik heb slechte ervaringen met twee nummers van dezelfde artiest in een kort tijdsbestek. Daar komt altijd een verliezer uit! 'We Can Make It Last Forever' komt desondanks toch in mijn koffers en is eveneens favoriet, toch wint 'One Man Band' in de Top 100 met een 32e plek.

31 We’re Still Together-O.V. Wright (US, Hi/Cream H 79531, 1979)
De Week Spot van deze week. Voordat er nog reacties op komen: Blue Cheer heeft geen 'Ace Of Spades' opgenomen. Het bedoelde nummer gaat wel over het kaartspel maar heet 'Aces'n'Eights'. Gelukkig heeft Link Wray een instrumentaaltje opgenomen met de titel 'Ace Of Spades' en zo kan 'Listen Carefully' toch nog doorgang vinden.

Week Spot: O.V. Wright

Ja vooruit! Ik heb nog wel moed voor een extra bericht en dus stel ik meteen de Week Spot aan jullie voor. Dat betekent dat ik morgen of woensdag het 'Week Spot kwartet' uit week 52 voorbij laat komen. Ik heb even gekeken en dat wordt inderdaad een kwartet. Het kwartet van de eerste week van 2017 wordt een kwintet dankzij de 'rare' week 53 van vorig jaar. Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken tijdens de Blauwe Bak Top 100: Ik sta sinds een jaar flink onder de invloed van Mark. Ofwel: We hebben muzikaal gezien veel overeenkomsten. Hij neigt nog wel eens teveel naar de ballads en daar moet ik afhaken, maar als hij iets betiteld als 'a quality seventies dancer' dan kan ik vaak niets anders zeggen over dezelfde plaat. Zo adverteert hij op zekere dag deze single van O.V. Wright. Een 'legendarische' naam zonder dat ik daar meteen een liedje aan kan vastknopen. De vraagprijs is zeer billijk en ik besluit in te haken op het aanbod. Afgelopen week biedt hij opnieuw een exemplaar aan en ook deze is binnen mum van tijd verkocht. Een plaatje dat op meerdere fronten buiten de boot is gevallen. Het 'huwelijk' met de single loopt niet altijd even voorspoedig en het is pas tegen het einde van de vakantie dat ik de plaat écht ga waarderen. Nu mag het dus de Week Spot heten en staat het op nummer 31 in de Blauwe Bak Top 100 over 2016: 'We're Still Together' van O.V. Wright (1979).

De naam van O.V. Wright kom ik regelmatig tegen en het heeft iets waardoor het steeds mijn aandacht trekt. O.V. Wright maakt in de late jaren zestig platen voor het Back Beat-label. Ik betaal eens een vorstelijk bedrag voor 'All Of A Sudden' van Jeanette Williams op hetzelfde Back Beat-label en verbaas me erover dat de handelaar nóg een exemplaar heeft van deze gezochte single. Even later leer ik dat de originele single praktisch onvindbaar is en dat de mijne ook een bootleg is uit de midden jaren zeventig. Hij is gemakkelijk te herkennen. Op het label staat een trommel met drumstokjes afgebeeld. Bij de originele single blijft de tekst aan de zijkant uit het drumstokje, bij de bootleg zijn de letters over de tekening geprint. Een hele echte nepperd dus waarvoor ik wellicht een tientje teveel heb betaald. Dan is er ook nog 'Competition Ain't Nothin' van Carl Carlton op hetzelfde Back Beat-label. Een plaatje waar ik drie tot vier jaar geleden even helemaal gek van ben, maar dat ik nu niet meer zou willen hebben. Back Beat trekt dus altijd mijn aandacht en zo zie ik vaak de naam van O.V. Wright.

Overton Vertis Wright is de naam van de beste man en hij wordt op 9 oktober 1939 geboren in Lenow in Tennessee. Hij begint met zingen in de kerk en als hij zeventien is, treedt hij toe tot de gospelgroep The Sunset Travelers. Even later formeert hij zijn eigen gospelgroep: The Harmony Echoes. Liedjesschrijver en manager Roosevelt Jamison ontdekt hem tijdens een optreden van The Harmony Echoes rond dezelfde tijd dat de eerstgenoemde ook James Carr uit de obscuriteit haalt. In 1964 maakt Wright zijn eerste single: 'That's How Strong My Love Is'. Het is de eerste seculiere plaat die Wright maakt en het blijft steken in de 'bubbling under'. Het tij keert als Otis Redding het op de plaat zet, gevolgd door The Rolling Stones in 1965. The Sunset Travelers heeft ooit onder contract gestaan bij het Peacock-label van Don Robey. Als Redding een hit heeft gehad met 'That's How Strong My Love Is' eist Robey hem op voor de rest van zijn carrière. Of hij het nu wil of niet, op latere platen wordt steeds 'credit' gegeven aan ene 'D. Malone', een schuilnaam van Robey, en dit betekent dat Wright geld moet afstaan aan de 'boef' die gevreesd wordt in de muziekwereld.

'That's How Strong My Love Is' verschijnt op Goldwax, de volgende platen komen uit Robey's Back Beat-label. Het levert Wright drie minimale 'pop'-hits op. 'You're Gonna Make Me Cry' (1965) en 'Four Women, Two Men' (1967) zijn top tien-hits op de R&B, maar doen slechts 86 en 80 op de Billboard Pop. Zijn grootste 'pop'-hit is 'Ace Of Spades' in 1970, uiteraard niet het nummer van Motorhead. Het inspireert me wel tot een 'Listen Carefully' voor morgen want Blue Cheer heeft ook een 'Ace Of Spades' als ik me niet vergis. Wright bereikt in 1970 een 54e plek met deze titel. Op de R&B doet hij het een stukje beter. 'A Nickel And A Nail' staat op 19 in de R&B in 1971, de overige 17 singles zullen buiten de top 20 van de R&B pieken. O.V. Wright raakt niet alleen muzikaal van God los, maar in zijn privé-omstandigheden. Hij maakt kennis met de narcotica en dit gaat een groot deel van zijn tijd opeisen. In 1973 maakt hij zijn laatste elpee voor Back Beat en wordt kort daarop gearresteerd voor drugsbezit. In 1977 tekent hij bij Hi Records dat op dat moment al flink op zijn retour is. Sinds zijn vrijlating heeft O.V. Wright nog een paar zeer bescheiden hits op de R&B. De laatste daarvan is 'I Don't Do Windows' in 1978. Bill Gates heeft de boodschap nooit begrepen. 1979 levert geen hits op voor O.V. Wright en daar hoort onze Week Spot eveneens bij.

O.V. is gezegend met een zeer apart stemgeluid. Dit zal eveneens de reden zijn geweest waarom de plaat zo langzaam 'groeit' bij mij. Hij klinkt iets lijziger dan Al Green en in combinatie met een ietwat gladde productie (typisch Hi) wil dit er niet meteen in bij mij. Het blijkt voortreffelijke muziek om bij te wandelen of voor de warmste septemberdag sinds jaren op de 'gewone' fiets en zo stroomt het nummer mijn leven binnen. Toch is 1979 absoluut niet de tijd voor dit, zelfs Al Green moet zijn bakens verzetten om aan zijn boterham te komen. De drugs heeft echter een royaal deel van zijn lichaam weggevreten en hij overlijdt op 16 november 1980 in de stad Mobile in de staat Alabama. Wright is dan 41 jaar geworden.

Zijn 'That's How Strong My Love Is', eigenlijk geschreven door Jamison, gaat na Redding en The Rolling Stones een eigen leven leiden, in ieder geval in Engeland. Bands zo divers als The Creation en The Hollies zetten het nummer op de plaat en volgens 'originals.be' is voormalig The Free-zanger Paul Rogers de meest recente met een cover uit 2014. Zijn Back Beat-singles zijn in trek bij soul-verzamelaars en enkele zijn voor relatief weinig te bemachtigen. Zijn Hi-repertoire is voorbehouden aan de fijnproevers van de soul uit de late jaren zeventig en, nee, dat zeg ik niet om mezelf op de borst te trommelen. Ik heb het nummer in de eerste plaats aan Mark te danken, zonder hem zou ik hem wellicht nooit gehoord hebben!

Week Spot kwartet: week 51

Gebruikelijk doe ik het 'Week Spot kwartet' op de donderdagavond, maar ik heb besloten om donderdag al met de Blauwe Bak Top 100-finale te beginnen. Dat betekent onder andere dat ik dit verhaal van tevoren moet schrijven want daar ga ik na 'Afterglow' niet meer mee aan de gang. Bovendien moet ik de volgende ochtend om acht uur klaar staan voor het werk en dus wordt het 'rock & roll' zo vlak voor de kerst. Qua werk mocht het van mij iedere maand wel kerst zijn, niks fijner dan iets te doen hebben! Morgen (of wellicht toch nog vandaag?) presenteer ik jullie de nieuwe Week Spot want ik moet ook nog een avond 'vrij' houden om de show van zaterdagavond voor te bereiden. Het gaat weer zoiets worden als 'The Rise And Fall Of A Tree', een 'muzikaal verhaal' dat waarschijnlijk nergens over gaat. De werktitel is 'Winging It' en zou over een kerstengel moeten gaan die zijn vleugels is kwijt geraakt. Een paar titels heb ik al verzameld, nu moet het verhaal erom heen. Terug naar Soul-xotica. Morgen of woensdag doe ik ook het 'Week Spot kwartet' van volgende week, zodat ik dan alleen volgende de Week Spot zélf heb en dan verder ongegeneerd terug kan kijken op 2016. Nu dan eerst de vier Week Spot's uit week 51 tot nu toe, hoewel de Week Spot van deze week reeds bekend is bij mij.

2012: Follow The Leader-Major Lance
Een toevalstreffer! Even op 'Northern Soul' zoeken op Marktplaats en vervolgens twee Dakar-singles vinden van Major Lance en Tyrone Davis. Hoewel ze niet super-zeldzaam zijn, zijn het ook niet de meest voor de hand liggende titels. Als een artiest eenmaal een Week Spot heeft gehad, is dat vaak ook de laatste keer. Het is door de Week Spot in week 51 in 2012 dat Major Lance die eer in 2016 niet heeft gehad. Tóch kan ik terug kijken op een succesvol Major Lance-jaar. Dat begint meteen in de eerste week van januari als ik de Playboy-persing van 'Sweeter' tegenkom bij de kringloopwinkel. Een maand later koop ik zijn succesnummer 'Rhythm' op het Okeh-label en Mark verblijdt me later nog met 'Stay Away From Me'. De concurrentie in de Blauwe Bak Top 100 is ook té zwaar voor Major Lance waardoor 'Sweeter' en 'Rhythm' het nét niet halen. Major Lance kan niks fout doen bij mij en hij is inmiddels ruim vertegenwoordigd in de Blauwe Bak. Toch is 'Follow The Leader' een beetje in het vergeethoekje gekomen sinds de aanschaf van de nieuwere titels.

2013: Don't Forget About Me-Barbara Lewis
Drie jaar geleden? Nee, ik kan er nog steeds niet bij. Is het écht drie jaar geleden? Het 'Week Spot kwartet' liegt niet: Barbara Lewis is de Week Spot in week 51 van 2013 en dat is drie jaar geleden. Dan is het volgende maand drie jaar geleden dat ik het weekend naar Engeland ben geweest. Dat staat nog immer op mijn netvlies. Ik kan de kleinste details herinneren van dat weekend. Ik kan de geur opsnuiven van de straat met de 'charity shops' in Borehamwood, weet ook nog iedere plas blubber op de 'public footpath' van zondagmorgen. Ik krijg nog tranen in de ogen van de curry van zaterdagavond. Barbara Lewis is alom aanwezig bij deze herinnering. Ik heb in december 2013 het idee om het optreden in Watford te besluiten met deze plaat, maar dat is uiteindelijk toch 'Do The 45' van The Sharpees en is Lewis niet de 'koffer' uit geweest. De koffer is dan eigenlijk een plastic mandje dat ik op dit moment gebruik voor mijn 'algemene' singles op zolder. 'Don't Forget About Me' is nog immer een favoriete laatste plaat voor me, maar het doet de herinnering vooral afdwalen naar dat legendarische weekend in Engeland. En ik kan me nog steeds niet voorstellen dat dit drie jaar is geleden... Maar snel verder naar de Week Spot van 2014!

2014: Never Again-The Royalettes
In 2014 en 2015 doe ik eveneens 'hoogtepunten' uit de Blauwe Bak Top 100. The Royalettes staat in 2014 op 50. Ik heb even gekeken, maar geen speciale 50 of 51 in deze specifieke Top 100. Wel de melding dat 'Just As Long As We Have Love' van Carolyn Leacock & The Outfit is binnengekomen en dat zou oorspronkelijk de nummer 50 zijn geweest. Dat is de single die twee maanden onderweg is geweest van Engeland naar Nijeveen. Op de helft vinden we dus dit plaatje van The Royalettes. Typerend voor de tijd in eind 2013, begin 2014. Ik wijk dan een beetje af van het geplaveide Northern Soul-pad en waag me in de wereld van de meidengroepen. Dan heb ik aan Marcus een goede want die heeft eenzelfde fascinatie. Van hem koop ik deze van The Royalettes. De a-kant is heerlijk stemmige girlgroup-pop, maar mijn Northern-hart gaat sneller slaan van 'Never Again'. The Royalettes staat overigens met een ander nummer hoog aangeschreven in de Northern, dus heel ver uit de richting zitten we niet. Waar de dames lang de overhand hebben gehad in de Blauwe Bak zijn de heren sinds een jaar flink in opkomst. Zoiets als The Royalettes komt praktisch niet meer voorbij.

2015: I've Got To Tell Somebody-Corinthian Radio Choir
Het is een jaar geleden dat ik voor het laatst zaken heb gedaan met 'mijn maat' in Chicago. De handel van Mark is té aantrekkelijk geworden en bovendien word ik huiverig van de verhalen van andere verzamelaars. Het regent klachten over torenhoge invoerkosten. Ik ben een mazzelpik! In de jaren dat ik platen koop in Amerika heb ik nog nooit een cent invoerkosten hoeven betalen. Ik heb de billen al wel eens samengeknepen als ik zag dat een handelaar een plaat van 50 dollar had aangevinkt als een 'used jukebox record' voor anderhalve dollar, maar ze zijn altijd nog aangekomen en ik hoefde er nimmer voor te betalen. Bij eentje zal het nog meevallen, maar ik koop het liefst een vrachtje om de verzendkosten laag te houden (het gemiddelde in dat geval). Corinthian Radio Choir is onderdeel van een pakketje gospel en een paar soul-platen welke ik in januari 2015 van deze man koop. Een maand later gevolgd door een tweede partij. Het is het uiterste begin van mijn gospel-verzameling en met Corinthian Radio Choir heb ik geen slechte beurt gemaakt. De single blijkt nog flink zeldzaam! Het staat overigens op 43 in de Blauwe Bak Top 100 van 2015.