Eindstreep: januari 2023

Tot slot de 'Eindstreep' van deze maand. De eerste paar weken lijkt er weinig 'eind te strepen', maar de bezoekjes van maandag en donderdag hebben dit rechtgezet. Voor de kersverse februarimaand moest ik maar weer eens een bedragje overmaken naar Mark en op een vrijdagmiddag langs het platenzaakje gaan aan het Prinsenplein. Of wellicht toch nog een tweede bezoekje aan Assen? We zullen het zien! Ik trap deze nieuwe maand af met totaal 58 singles en 4 'pre-orders'. Sugababes is besteld en betaald in december maar mag mee in dit overzicht. Van de 58 singles zijn 34 voor de Gele Bak, 9 voor de Blauwe Bak en heb ik 15 'dubbel'. Voor de goede orde: In het laatste geval heb ik ook de afwijkende persingen gerekend. Dat doe ik niet altijd, maar nu heb ik een goede reden. Dus niet de heruitgave van P.P. Arnold omdat ik beide singles apart heb en evenmin 'Dark Lady' van Cher omdat ik deze al jaren op een heruitgave heb. Lindisfarne laat ik wel toe, aangezien ik vermoed dat ik de Old Gold-persing voorgoed ben kwijt geraakt. De top tien van januari ziet er als volgt uit.

1. Fresh Air - Quicksilver Messenger Service

2. The Morning After - Maureen McGovern

3. Overload - Sugababes

4. Sleep - Little Willie John

5. Lady Eleanor - Lindisfarne

6. Rio - Michael Nesmith

7. The Snake - Al Wilson

8. Meet Me At The Station - Freddy King

9. Don't Let The Stars Get In Your Eyes - Lucille Starr & Bob Regan

10. One Night Stand - Magic Lanterns

Week Spot: Barrett Strong

Zondagavond ben ik al een paar uur klaar met 'The Vinyl Countdown' en heb een rondje gemaakt over Youtube als ik voor het slapen gaan nog even kijk op Facebook. Dan zie ik een bericht van Albert. Barrett Strong is niet meer... Voor de rest van de maandag heeft 'Man Up In The Sky' in mijn hoofd gezeten en het is 's avonds als ik een blik werp op de Week Spots van vorig jaar. Barrett Strong moet ongetwijfeld Week Spot zijn geweest of...? Hij is niet te vinden in de lijst en dus besluit ik een twee-in-een ervan te maken. 'Man Up In The Sky' mag alsnog de Week Spot heten en dat in de week die volgt op zijn overlijden. Barrett is afgelopen zaterdag overleden en is 81 jaar geworden.

Als solist heeft Strong één wapenfeit op zijn naam, maar feitelijk heeft hij Motown voorzien van een aantal grote klassiekers. De impact van het label op de hedendaagse popmuziek zou aanmerkelijk kleiner zijn geweest zonder deze klassiekers. Strong wordt op 5 februari 1941 geboren in de staat Mississippi. Zijn grootste claim is dat hij de eerste hit scoort op het Tamla-label. De naam Motown wordt dan nog niet gebruikt. Berry Gordy heeft al wel een hit gehad met Marv Johnson welke vaak als eersteling wordt gerekend, maar dan heeft hij zijn label nog niet opgezet. Overigens is 'Money' tijdens zijn wandeling door de hitparade op het Anna-label, maar is oorspronkelijk op Tamla. Motown is echter geen platenmaatschappij als alle anderen. Gordy heeft hierover zijn eigen ideeën en beschouwt de platenmaatschappij als een fabriek. De salariëring van het 'personeel' valt tegen: Het maakt niet uit of je vijf platen verkoopt of een miljoen, het bedrag op de cheque blijft hetzelfde. Dit zorgt vanaf 1964 voor een leegloop als Mary Wells als eerste opstapt. Hoewel Strong nog wel enkele pogingen onderneemt met singles voor Motown zal hij nooit weer een eigen hit hebben. Hij gaat echter liedjes schrijven voor andere Motown-artiesten, vaak in gezelschap van Norman Whitfield. Dat levert een catalogus aan prachtige klassiekers op waaronder 'I Heard It Through The Grapevine'. Zoals mijn radio-collega het treffend verwoordt: 'Als hij buiten dit nummer niets anders had geschreven, dan had hij al méér gepresteerd dan menigeen'. Goed gesproken, Lee!

In 1975 heeft Strong zich losgemaakt van Motown en heeft een contract bij Capitol. Hij maakt zijn eerste elpee welke de titel 'Stronghold' krijgt. In de nieuwe eeuw zal hij dat album een vervolg geven als 'Stronghold II'. 'Man Up In The Sky' staat eveneens op de elpee uit 1975. Het nummer is nog onder de hoede van Motown geschreven en heeft dus de eerste publicatiedatum als jaartal. Dat vertelt ons dat Strong het nummer reeds in 1971 heeft gepubliceerd. Het moge duidelijk zijn wie de 'man up in the sky' is? Het is de man met wie Strong afgelopen zaterdag is herenigd. Omdat hij het beestje niet bij de naam noemt, heeft het alleen een gospel-gedachte en maakt het daarmee aantrekkelijk voor dj's die een hekel hebben aan 'name dropping'. Het Engelse Expansion-label zorgt in 2020 voor een welkome heruitgave. Ik 'mis' het nummer aanvankelijk maar heb het afgelopen jaar ontdekt. De plaat is een grote in de Top 100 van december en eigenlijk had ik verwacht dat dit al eens de Week Spot zou zijn geweest. Daar dit niet het geval is, kan ik het deze week doen.

Singles round-up: januari 6

Schoonheidsslaapje heeft iets langer in beslag genomen, maar nu ben ik wel ineens klaar voor een Mister Uffelte-verkiezing. Gelukkig heb ik de foto voor de laatste 'Singles round-up' van deze maand reeds gemaakt en hoef ik niet meer naar boven met de singles. Ik denk dat de keren dat ik in Meppel ben geweest gedurende 2022 op twee handen zijn te houden. Of kom ik dan vingers tekort? Buiten werk om is het misschien één hand. Ik had afgelopen donderdag een afspraak voor een gesprek op de zaak. Hoewel ik vorige week maandag stevig boodschappen heb gedaan in Assen, heb ik het idee om nog een paar extra singles te kopen zodat ik de singles van Baz nog eens voor een 'Singles round-up' kan vereeuwigen. Vervolgens komt dan ook de single van Sugababes binnen. Ik heb aanvankelijk het idee om naar de megagrote kringloper te gaan aan de Paradijsweg maar deze blijkt halsoverkop te zijn vertrokken. Het pand is leeg terwijl de briefjes met openingstijden nog op de deur zijn geplakt. Dan maar weer eens kijken bij de kringloop aan de Hugo De Grootstraat. Dat is vaak niet veel soeps, hoewel ik hier ooit nog 'Catfood' van King Crimson heb gevonden. Donderdag tref ik daar een dubbele verrassing! 'Save the best for last'?

* Jerry Ackley- EP Play Bass Guitar Today (UK, Kay, 197?)
* Wet Wet Wet- Sweet Surrender (UK, Precious, 1989)
* Sugababes- Overload (UK, London, 2000)
Zie voor de eerste twee het bericht van de 'Gegeven paarden' hoewel ik daar een recensie beloof van Wet Wet Wet in een reguliere aflevering. Ach, het is niet heel erg essentieel maar brengt een positieve herinnering terug van 1989. Omdat het plaatje tijdens transport uit het hoesje is gevallen, is die niet helemaal smetteloos maar ik kan ermee leven. Sugababes heb ik een paar dagen geleden te gast gehad in 'Een plaatje om te zien'. Vanwege 'Lush Life' op de b-kant gun ik het een plekje in de Blauwe Bak. Ik heb voor dezelfde Blauwe Bak eerder vandaag een plak exotica besteld. Toch gaan de stakingen in Engeland vrolijk door en leggen de postbodes aldaar het werk geregeld neer. Met toedoen van de de douane plus het feit dat de single pas over drie weken verschijnt, betekent dat ik hem pas half maart op zijn vroegst binnen heb.

* Bob & Earl- He's A Jerk (Duitsland, Warner Bros., 1969)
Ik zou serieus moeten nakijken wanneer ik voor het laatst bij de kringloop aan de Hugo De Grootstraat ben geweest. In ieder geval niet in 2022. Het jaar ervoor wellicht wel eens een keertje? Het is ook buiten lockdown om langer dicht gebleven of beperkte openingstijden. Ze zijn daar blijkbaar erg bang geweest om een virus op te lopen terwijl ik me al jaren zorgen maak over mijn longen na een bezoek aan de zaak. Het is en blijft een stofbende. Ik hoef er niet lang te zijn want de tijd dat ze bakken vol singles hadden, kan al een paar jaar tot het verleden worden gerekend. Er is nieuwe aanwas en dat zit toevallig in de hoek van de soul. Zo beginnen we dus met deze single van Bob & Earl. Ik kan het fotohoesje 'dromen', maar heb hem niet eerder voor een euro in de handen gehad. Bob heeft inmiddels een tweede Earl gevonden als een stokoude single van Bob & Earl na twee eerdere pogingen plots een hele grote hit wordt. Dan blijken Bob & Earl contracten te hebben gehad bij verschillende labels die allemaal wensen een graantje mee te pikken. 'Everybody Jerk' is gepland om in oktober 1964 een single te worden op het Loma-label. Het is niet zeker of destijds in Amerika platen zijn geperst maar het wordt genoemd in het boekje van een verzamel-cd. Vijf jaar later is 'Harlem Shuffle' een tophit en mag 'Everybody Jerk' het in Europa proberen. Op het hoesje staat inmiddels wel de nieuwe Earl. Het is een danser in de stijl van 'Harlem Shuffle', maar niet zo fijn als bijvoorbeeld 'Dancin' Everywhere'. Over 'He's A Playbrother' is helemaal niets te vinden maar deze is geschikt voor de 'Carib-soul' en dus is dit de kant voor mij.

* Jim Capaldi- I'll Keep Holding On (Duitsland, WEA, 1984)
Bij de titel denk ik meteen aan The Marvelettes, maar nee... Het is geschreven door Capaldi samen met Chris Parren en de recent genoemde Kenny Lynch. Het is niet onaardig maar het gaat bij deze partij vooral om de jaren zestig en soul-vondsten. Jim is aardig genoeg voor een zondagavond.

* Jess & James- Change (NL, Palette, 1968)
Deze single heb ik al. Ik zal de schijfjes vinyl eens naast elkaar leggen om te zien welke het beste is. Qua hoes hou ik het oude exemplaar. De 'nieuwe' is een beetje verkleurd.

* Tom Jones- Stop Breaking My Heart (België, Decca, 1966)
* Tom Jones- EP Detroit City (Frankrijk, Decca, 1967)
* Tom Jones- I'll Never Fall In Love Again (NL, Decca, 1967)
'Stop Breaking My Heart' heb ik een paar jaar geleden van Mark gekocht als de Amerikaanse Parrot, maar deze stevige persing op vinyl mét fotohoes is domweg beter. Deze gaat dus rechtstreeks in de Blauwe Bak. De overige twee zijn een beetje voor de heb. De EP heeft eigenlijk geen titel. Het bevat 'Detroit City' met 'Ten Guitars' (een Engelbert Humperdinck-kant). 'This And That' is een hele vroege compositie van Gerry Dorsey die later Engelbert zal worden en tot slot 'City Girl'. Nee, de single is nauwelijks te draaien en wordt verstierd door 'distortion'. 'Detroit City' heb ik wel in een goede Nederlandse uitdossing. Tot slot 'I'll Never Fall In Love Again'. Deze heeft de tijd zonder hoes redelijk doorstaan maar het is een thuisbrenger. Ik wil hem uiteraard eens met fotohoes hebben.

* Lily Kok- Mensen Geeft Elkaar Een Hand (NL, Relax, 1967)
Ik noem het beestje bij de kant waarmee het in de hitparade heeft gestaan, maar eigenlijk is het de b-kant van 'Land Van Hoop En Glorie'. Het zal u niet verbazen dat dit een vertaling is? Het is een paar jaar vóór de reli-boom van 1970/71 en zelfs nog ruim een half jaar voor 'The Summer Of Love'. Zowel a-kant als de keerzijde rieken naar de kerk en hoewel de teksten vrij blijven van Jezus of God is dit helemaal in de hoek van 'Waarheen Waarvoor'. De smetteloze single (en dat blijft-ie ook!) met fotohoes kan ik echter niet weigeren en zo zit ik opgezadeld met deze single.

* Normaal- Alie (NL, Killroy, 1977)
Het zal hem eraan liggen dat ik programma's maak voor een Engels radiostation, maar ik koop zéér weinig Nederlandstalig. Nu ik heb 'gezondigd' met Lily Kok kan Normaal ook wel mee. Natuurlijk is het ten eerste geen conservatorium-Nederlands zoals Lily Kok en ten tweede mag zo'n oude Normaal-single atlijd mee. En het is ook nog eens een 'double-sider' want op de keerzijde staat 'Want Ik Mos Pissen'.

* Oliver- Jean (US, Crewe, 1969)
Hier heb ik al de Nederlandse persing van (op het Stateside-label) maar kan hem desondanks niet laten liggen. De plaat zélf is overigens geen bal aan!

* Al Wilson- The Snake (NL, Stateside, 1968)
Ik moet me ernstig inhouden maar eigenlijk wil ik een rondedansje maken als ik deze in mijn handen hou. Ik weet dan nog niet dat Al Wilson in werkelijkheid in het hoesje zit. Het hoesje is namelijk van de vierde Apple-single: 'Thuingumybob' van Black Dyke Mills Band. Helaas is deze single in geen velden of wegen te bekennen en dan blijkt 'Getting Ready For Tomorrow' in het hoesje te zitten. Met inderdaad 'The Snake' op de keerzijde. Ik had me al even verheugd op het verhaaltje over Black Dyke Mills Band, maar 'The Snake' is een hele echte Northern Soul-klassieker. De plaat is echter wel krom getrokken maar dat heeft geen invloed op de geluidskwaliteit. Het maakt echter wel dat ik 'Getting Ready For Tomorrow' niet van het vinyl kan checken. Dan even via Youtube maar nee... dat is niet geschikt voor de dansvloer. Ik ga het hoesje van Black Dyke Mills binnenkort nog eens gebruiken als 'Excuusbui'.

Rustbui

Hoewel ik nog altijd een paar berichten achterop schema lig, gaat het publiceren vandaag niet echt van harte. Ik geloof dat meerdere mensen last hebben van de kou, maar het maakt dat ik sinds zaterdag niet meer buiten ben geweest. Morgen mag ik dan flink aan de bak want dan wachten maar liefst drie berichten: De laatste 'Singles round-up', de Week Spot en de 'Eindstreep'. Ik ben wederom het archief ingedoken en heb een foto gevonden van bijna vijf jaar geleden. Deze is genomen op zondag 4 februari 2018. Met de Pioneer maak ik een ommetje over het Dwingelerveld en vervolgens via het Commissaris Cramerpad via Pesse naar Ruinen. Onderweg ga ik nog bijna onderuit in een gladde bocht maar ik hou mezelf staande. De foto is genomen op één van de bankjes voor de radiotelescoop van Dwingeloo met uitzicht op het Dwingelerveld. Aan de overkant van de weidse vlakte ligt Ansen. Ik geloof dat ik een thermoskan koffie bij me heb. Met dit plaatje moeten jullie het vandaag doen, maar ik ben morgen terug met heel veel zwarte plaatjes! Ik verlang nu heel erg naar mijn warme bedje.

Singles round-up: januari 5

Straks maar even in de dozen kijken die in oktober zijn overgekomen vanuit Jutrijp. Aan de ene kant is mijn moeder van de generatie die de Tweede Wereldoorlog hebben beleefd en dus de noodzaak weten om een voorraadje te houden. Toch vergeet ze de laatste jaren ook wel eens dat ze een voorraad heeft van bepaalde zaken en koopt ze steeds weer nieuwe. De pincetten spanden de kroon toen we het huis leeg haalden. Eigenlijk kan ik me dat helemaal voorstellen want ik heb hetzelfde met haarbandjes. Ik denk dat als ik alle hoeken van het huis uitkam dat ik mijn weelderige bos helemaal kan behangen met haarbandjes. Maar... als je er eentje nodig bent, vergeet je altijd waar ze liggen. Geldt overigens ook voor nagelschaartjes. Tegenwoordig hou ik een lade in de keuken gereserveerd voor het nagelschaartje maar ik vermoed dat er heel wat van deze dingen tussen de singles moeten zitten. Moeder heeft ook een flinke voorraad batterijen en degene in de camera is nu écht op en leeg. Eens kijken of moeder me nog blij kan maken met een foto voor de laatste 'Singles round-up' van deze maand? Of dat ik toch eerst naar de winkel moet fietsen... Nu het laatste deel van de singles uit Assen.

* The Rolling Stones- EP Five By Five (UK, Decca, 1965)
Evenals bij de single van Elvis zou ik ook hier een absurd prijskaartje verwachten. Of op zijn minst gelijk getrokken met de overige blues-singles in Assen. Maar nee... voor twee euro mag deze mee. Helaas niet het fotohoesje en ik herinner me opeens dat we die in Mossley hebben gehad. Ik vind de plaat dan niet interessant genoeg om hem mee te nemen. Nu heb ik dan de Engelse export-versie. Op de tweede kant staat de 'NCB'-afkorting en dat is de Deense Buma-Stemra als ik me niet vergis. Denemarken had overigens ook geen eigen pers voor Decca en maakte gebruik van Engelse exportsingles. Een EP hoort volgens de wet vier nummers te hebben en deze heeft er vijf. Dat maakt het, ondanks de 45-toeren, eigenlijk tot een mini-elpee. 'Who cares?'. Nou, in Engeland kunnen ze daar een enorm punt van maken. Iets met 'what you see is what you pay'. Ik heb het wellicht al eens uitgelegd en kan het best nog eens in een apart bericht doen. Het vinyl is niet smetteloos, ,daarvoor zal het té lang zonder een hoes hebben geleefd, maar het is ook niet echt van nut voor mij. Het is een leuke 'filler' want The Rolling Stones op de blues-toer heeft me nooit echt kunnen boeien.

* Whistling Jack Smith- Colonel Bogey (NL, Deram, 1967)
Jack Smith is een typisch geval van 'Tin Pan Alley'. Het gebied in Londen dat rond 1967 een centrale rol speelt in de muziekgeschiedenis en waar naast legendarische namen ook in het wilde weg 'novelty'-platen worden opgenomen. 'I Was Kaiser Bill's Batman' is een knaller van een hit en natuurlijk moet het concept helemaal worden uitgemolken. Smith fluit dus nog een paar singles vol met olijke titels als 'I Was Bizet's Car-Man' en dus ook een cover van de meefluit-evergreen 'Colonel Bogey'. Probleem is alleen dat al dat gefluit erg in het 'hoog' zit en daar is de plaat niet meer zuiver. Maar het is dan ook slechts een 'novelty' dus ik kan ermee leven.

* Lucille Starr & Bob Regan- Wayward Wind (NL, London, 1965)
Voor de liefhebber... ik heb nog een leeg fotohoesje liggen van deze single. Deze heb ik ooit eens gevonden in de hoop dat ik de losse single voor weinig op de kop kon tikken. Dat is maandag mogelijk als ik de single mét fotohoes voor twee euro kan meenemen. Bob en Lucille staan bekend als Canadian Sweethearts. Bob en Lucille zijn reeds getrouwd als ze in 1962 gaan toeren in Canada. Tijdens een tournee in Amerika wordt het duo benaderd door Jerry Moss en Herb Alpert en is een contract met A&M (dan nog uitgebracht onder de vlag van London) een feit. Toch is het eerst Lucille Starr die aan de hitparade mag ruiken. Als dat een doorslaand succes is, wordt deze single uitgebracht. 'Wayward Wind' wordt op het label aangegeven als kant A maar 'Stars' is de meest interessante kant. Een lekker groovend countrynummer met de vlam in de pijp en onze dagelijkse portie 'cowbell'.

* Mark Summers- Summers Magic (UK, 4th & Broadway, 1990)
Ik reken in één keer alle singles af die ik tot dan toe uit de bakken heb gehaald. Daar hoort ook deze bij van Mark Summers. Ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten en of het wat is. Het is één van de eerste singles die ik zie en vooruit: Ik heb wel zin in een gokje. Het komt precies 32 jaar geleden de Engelse Top 100 binnen rollen en piekt op nummer 27. En eerlijk is eerlijk: Het is een leuke plaat boordevol samples. Hij ligt in de lijn van onder andere 'Groove Is In The Heart' van Deee-Lite en er zijn dan meer van dit soort producties. Ik krijg er goede luim van maar wel gewoon voor in de Gele Bak.

* The Tams- Hey Girl Don't Bother Me (NL,Probe, 1964, re: 1971)
Ik heb de Duitse persing in een hele slechte staat. Wellicht dat ik ook ergens een Nederlandse persing moet hebben, maar het is niet veel soeps in dat geval. Ik heb de Engelse 1971-persing in de Blauwe Bak staan en deze aanwinst is dus in de eerste plaats voor de Gele Bak. Ik heb gisteravond het plaatje gedraaid in 'Do The 45' en warempel... hij is zelfs beter dan mijn Engelse persing! Toch blijf ik bij het oorspronkelijke idee en mag deze als 'reserve' staan in de Gele Bak.

* B.J. Thomas- Most Of All (Duitsland, Scepter, 1970)
De a-kant is geschreven door heren Buie en Cobb van The Classics IV en je kan het nummer met een gerust hard overlaten aan Thomas. Het is een sfeervolle popsong met een mooi gebalanceerd orkest. Niet té bombastisch zoals het vaak dreigt te worden met zangers in dit kaliber. Een erg fijn plaatje!

* Dionne Warwick- Anyone Who Had A Heart (NL, Fontana, 1964)
Mijn browser wil tijdens het bloggen wel eens vastlopen en dus heb ik deze zojuist even tien minuten rust gegeven. Intussen de singles ingevuld in de lijsten voor 'The Vinyl Countdown'. Na een paar weken iets anders te hebben gedaan, ga ik vanavond weer beginnen met de drie bakken met singles. Als ik iedere week een show doe dan kan ik alle jaren zeventig-bakken precies één keer hebben gehad voor de 'zomerstop'. Dat zijn er namelijk 23. Verder met de singles uit Assen. Hoeveel exemplaren ik heb van deze van Dionne? Geen idee! Misschien ook al eens met fotohoes maar niet zo fraai als deze.

* The Web- Baby Won't You Leave Me Alone (NL, Deram, 1969)
Ook deze heb ik al maar niet met fotohoes. Qua vinyl doet deze niet onder voor mijn oude en ik denk dat het een wisseltruc gaat worden. De eerste eigenaar (m/v) is namelijk zeer creatief geweest met viltstift en het label is praktisch een 'cover-up' geworden. Straks even kijken voor batterijen en dan zou het de bedoeling zijn om nog het laatste deel 'Singles round-up' te presenteren.

Singles round-up: januari 4

Werk aan de winkel! Ik heb nog driemaal een 'Singles round-up' voor jullie in petto, vervolgens een 'ander' bericht en dinsdag de 'Eindstreep'. Ik hoop dat mijn leven weer even in een rustiger vaarwater komt ten opzichte van de vorige week. Ik heb me er vorige week woensdag of donderdag kort over uit gelaten, maar het leek even alsof mijn werk in Steenwijk ging stoppen. Inmiddels is er een gesprek geweest en zijn we overeengekomen dat ik op vrijdag in Meppel ga werken en de overige dagen in Steenwijk. Ook ga ik weer méér de 'vliegende keep' spelen zoals ik dat in de afgelopen jaren heb gedaan. Heeft één plaats me meer nodig dan de andere, dan ben ik opeens erg flexibel. Ik ben mezelf enorm gaan hechten aan Steenwijk in het afgelopen jaar. Ik zou er bijna aan denken om er te gaan wonen, maar... dat hebben we immers al gedaan en ik ga mijn plekje in Uffelte voor geen goud opgeven. Het is in ieder geval goed geweest voor de herwaardering van Steenwijk. Het was zo slecht nog niet... Van de singles uit Assen van afgelopen maandag heb ik nu nog achttien over en hier zijn de volgende negen. De foto is al dagen geleden gemaakt.

* Michael Nesmith- Rio (UK, Island, 1976)
Ik sta een hele tijd te dralen bij Van Der Veen met deze single in mijn handen. Het vinyl lijkt in een puike staat, het is een Engelse persing en alleen de prijs is een beetje aan de té 'commerciële' kant. Iets zegt me ook dat ik de single al heb maar in dat geval niet in de Engelse persing. Ik ben achteraf gezien heel gelukkig dat ik toch overstag ben gegaan want ik heb de single nog niet in welke persing dan ook. Zoals gezegd: Op de staat valt niets af te dingen en dus is hij het geld wel waard? Ik ben er dik tevreden mee!

* Gary Numan- We Are Glass (NL, Beggar's Banquet, 1980)
Typisch zo'n plaatje dat ik in Engeland heb leren kennen en waarvan ik steeds meer ben gaan houden. Als ik me niet vergis heeft het zelfs een tijdje op de Wolfman Radio-jukebox gestaan voor wanneer er geen live-uitzendingen zijn. De single is in een keurige staat en heeft het originele fotohoesje intact.

* The Poppy Family- Which Way You Goin' Billy (NL, Decca, 1970)
In 1991 vind ik deze single in de Engelse export-versie met Scandinavische fotohoes in Denemarken. Op een bepaald moment raakt de plaat zoek en ik ga hem vrij snel 'missen'. Tijdens de vakantie van 2020 heb ik een 'thuisbrenger' gekocht in Deventer maar nu ben ik helemaal klaar. We hebben hier een keurig Nederlands exemplaar met fotohoes. Hij kan dus niet echt als 'nieuwe aanwinst' worden gerekend, maar vooruit... Er zijn een aantal 'random' singles uit de jaren zestig en zeventig die, ondanks mijn jonge leeftijd, een onderdeel van mijn leven zijn geworden en The Poppy Family is daar eentje van. Mocht ooit iemand een biopic willen maken over mijn leven, vergeet dan niet deze op de soundtrack te zetten...

* Elvis Presley- One Night (Duitsland, RCA Victor, 1958, re: 1968)
Ik kan me afvragen waarom de handelaar Gary Numan de prijssticker van 1,50 euro heeft gegeven waar de overige jaren tachtig-singles allemaal een euro zijn, maar je zal mij niet horen klagen. Dat geldt zeker voor deze single van Elvis. Elvis-met-fotohoes... Dat levert vaak absurde prijzen op omdat iedereen denkt dat ze een fortuin waard zijn. Deze mag 'gewoon' voor twee euro net als het gros uit deze partij. Voor dat geld heb je een fraaie heruitgave van de eerste Nederlandse hit van The King. Het jaartal '1958' op het hoesje geeft aan dat het de plaat is van tien jaar later, maar ook het oranje RCA-label geeft dat prijs. Ik heb vorig jaar nog eens de originele Duitse gekocht uit de jaren vijftig maar deze is niet in een hele goede staat. Dit 'nieuwe' exemplaar knalt uit de luidsprekers en zo hoort het te zijn.

* Quicksilver Messenger Service- Fresh Air (NL, Capitol, 1970)
Wat gebeurt hier? Ik moet bekennen dat ik het nummer alleen ken uit het Hitdossier als zijnde een tipnotering. De 'M' in het catalogusnummer geeft aan dat het een mono-opname is. Het klinkt alsof het niet van een mastertape komt maar rechtstreeks van een bestaande plaat. Je hebt wel aan beide kanten muziek maar geen stereo. Het is derhalve een atmosferisch nummer dat ergens heel gruizig klinkt qua geluid maar verder domweg adembenemend is. Psychedelische countryrock met betoverende samenzang. Gaat dit de ontdekking worden van de afgelopen week?

* Otis Redding- Higher & Higher (Barbados, Atco, 1969)
* Otis Redding- That's A Good Idea (Duitsland, Atlantic, 1970)
'Higher & Higher' heb ik gisteravond gedraaid in 'Do The 45'. Otis doet wat van hem wordt gevraagd. Het is niet zo goed als Jackie Wilson maar ook niet onaardig. Persingen uit Barbados hebben doorgaans een ruis maar deze heeft vooral een vlek die ik moet zien te verwijderen. Het is niet echt bijzonder. 'That's A Good Idea' heb ik nog niet gecontroleerd en dat ga ik ter plekke doen. 'Idea' is klassieke upbeat Otis en ook 'Look At The Girl' op de keerzijde is upbeat. Toch geef ik hier de voorkeur aan 'Girl' omdat het net ietsje speelser is qua arrangement. Voor de Otis Redding-fijnproever is het smullen aan beide kanten, voor mij is Otis 'gewoon' één van de zangers uit de Volt-stal en hang ik verder geen classificaties aan zijn naam. 'Look At The Girl' is derhalve erg leuk!

* Paul Revere & The Raiders- Ups And Downs (NL, CBS, 1967)
* Raiders- Indian Reservation (NL, CBS, 1971)
Soms probeer ik te begrijpen wat er door de hoofden moet zijn gegaan in 1971. In dat jaar verschijnt de single 'Indian Reservation' van Raiders en nestelt zich aan de top van de Amerikaanse hitparade. De single krijgt ook een Nederlandse release, maar... het komt niet eens in de Tipparade terecht. In plaats daarvan neemt Mike Dallon een wanstaltige cover op met Don Fardon welke het wel tot een 31e plek schopt. De versie van Raiders is domweg vele malen beter! Ik ben erg blij om deze eens te hebben. Ik maak bijna een rondedansje als ik 'Ups And Downs' in mijn handen hou. Een gave Nederlandse persing mét fotohoes voor twee euro. Kom daar nog maar eens om! Het vinyl blijkt iets minder smetteloos te zijn maar het is een lekkere harde opname en 'does not affect play' zoals de Engelsen dat zeggen. Ik ga naar zolder met de laatste negen singles van Assen en hoop het volgende deel over een uur klaar te hebben.

Een plaatje om te zien

Hoewel ik al wel een foto had gemaakt van de volgende negen uit de partij van maandag heb ik op dit moment even niet de moed hierover te schrijven. Ik zou de twee singles van Baz en een andere nieuwe aanwinst bewaren voor een latere 'Singles round-up', maar vooruit...! Ik ga deze aanwinst even apart behandelen. Het begint allemaal in december. Voor 'Van het concert des levens' zoek ik naar een plaatje uit 2002 welke het bericht mag vergezellen. Ik heb meteen het idee om 'Round Round' van Sugababes te doen maar ben dan opeens benieuwd of de plaat ooit als vinylsingle is uitgebracht. Niets daarover te vinden. De opleving van de jukeboxen en de jukebox-singles met de zwarte labels is ook een paar jaar eerder. Dan valt mijn oog op deze promo en ben meteen geïnteresseerd. Nog vóór het publiceren ben ik al aan het grasduinen op Discogs en vind daar het exemplaar dat ik nu aan de collectie mag toevoegen. Té mooi om te draaien? Ach welnee. Té mooi om zomaar weg te stoppen. Ik heb dus al besloten dat deze voor de b-kant in de Blauwe Bak mag.

Vreemd als het mag klinken, maar ik heb 'Overload' in eerste instantie gemist. Het is jaren later als ik een bandje aanschouw in De Singel in Zwolle dat het nummer in een rockversie op het repertoire heeft staan. Het is dermate een 'hit' dat het in de toegift nóg eens wordt gespeeld. Dat het nummer reeds in 2000 is uitgebracht, weet ik pas sinds een paar weken. Ik heb altijd gedacht dat het een opvolger was van 'Round Round'. Door de jaren heen ben ik erg van dit plaatje gaan houden maar niet zoveel dat ik speciaal op zoek ben gegaan naar het vinyl. Ik weet zelfs niet eens dat die op vinyl is uitgebracht. Nee, officieel ook niet. Hij is in een gelimiteerde oplage op zowel 12" als 7" geperst waarvan de laatste écht een plaatje is om te zien. Ik reken de plaat vlak voor de kerst af en wil nog de opdracht geven hem pas in het nieuwe jaar te verzenden. Té laat want de verkoper doet hem nog dezelfde dag op de post. Toch is het een kwestie van geduld want de plaat is een maand onderweg geweest. Dat heeft onder andere te maken met de stakende postbodes in Engeland, zo vermoed ik. Hij heeft blijkbaar de douane overgeslagen. In geval van Discogs moet immers vaak worden bij betaald.

We zullen nooit weten wie de creatieve geest is geweest bij London bij het verschijnen van 'Overload'. Feit is dat zowel de 12" als de 7" een authentiek Engels London-label hebben uit de jaren zestig. Of... in geval van de single uit de jaren vijftig. Bij de laatste hebben ze namelijk een 'tri-centre' aangebracht. Geen gimmick, zoals je vaak treft, maar je kan wel zien dat ze het procedé niet meer zijn gewend. Het tussenstuk is even dik als het label waar bij een originele jaren vijftig-single het 'hartje' iets dunner was. Veel van de platen op Discogs zijn het 'hartje' kwijt. Ik denk dat je het zelfs nog behoedzaam zou moeten doen als je het zou willen want het voelt erg stevig aan. Het geheel is gestoken in een replica van een London-hoesje maar dan van steviger karton. Omdat Sugababes dan pas 'nieuw' is en de nodige promotie moet worden gedaan, komt de plaat met foto's en ander papierwerk. Deze single komt zonder dat alles en is dan ook een stukje goedkoper dan de meeste anderen. Let wel: Hij is nog steeds aan de kostbare kant. Resultaat is echter wel een knalnummer op de a-kant terwijl ik de b-kant, 'Lush Life', meen kwijt te kunnen tussen sommige Modern Soul-dingen die ik in de laatste jaren heb gekocht. Het zal nooit helemaal inburgeren in de soul want daarvoor is het een hit geweest. Toch gun ik het een plekje in de Blauwe Bak vanwege het ontspannen 'Lush Life', hoewel 'Overload' gewoon een onweerstaanbare popsong is.

Ik zal in het weekend even een tandje bij zetten want uiteraard krijgen jullie nog tweemaal een 'Singles round-up' van de platen uit Assen. Verder heb ik gistermorgen een tiental singles gekocht bij de kringloop in Meppel en deze ga ik presenteren samen met de twee singles van Baz.

Week Spot: Claire Davis

Het is bijna zes uur in de vroege ochtend van donderdag als ik ga schrijven. Wat heb ik de afgelopen avond gedaan? Geslapen! Het moest een hazenslaapje worden maar het is andermaal uitgedraaid op een volledige nacht. Ik heb om elf uur het gesprek in Meppel en ik hoop dat de rust daarna weer spoedig terug keert. Over mijn lot voor de nabije toekomst hink ik op twee benen maar gelukkig is mijn begeleider van Reestmond bij het gesprek zodat ik in ieder geval ruggensteun heb. Ik ga over een paar uren wellicht een gekookt ontbijtje genieten dat ook meteen het gemiste avondeten moet vervangen. Eerst bij een bakkie koffie en en boterham maar even de Week Spot met jullie delen. Ik had deze vrijdag in de agenda staan als release-datum van de nieuwste Claire Davis-track maar schijnbaar is die vorige week al openbaar geworden. Ik moet hem nog altijd downloaden en beluisteren. Afgelopen zomer bracht Claire 'Long Gone' uit als 'digital-only' en dit is een paar maanden geleden dan ook als vinylsingle geperst. De Week Spot van deze week is dan ook de voorlaatste single van Claire Davis: 'Long Gone' uit de zomer van 2022.

Het is in maart een jaar geleden dat ik kennis heb gemaakt met LRK Records middels de digitale 'pre-order' van de single 'I Am'. Bij aanschaf van de mp3 zou je ook haar volledige album digitaal ontvangen zodra die werd gereleased alsook de vinylsingle. Het is aanvankelijk een valse start. Het enthousiasme jegens Laura Rain houdt niet lang stand. Ik ben echter dolgelukkig als de vinylsingle binnenkomt en deze qua opname afwijkt van de albumversie. De vocale capriolen in het hogere segment zijn niet bepaald 'easy listening' maar op de single-versie weet ze het binnen de perken te houden. Een paar maanden later verschijnt met veel bombarie de single 'Hope I See You Again' van The HP's Featuring Claire Davis. Het vinyl is uitverkocht voordat ik het in de gaten heb maar gelukkig heeft labeleigenaar Liam een exemplaar apart gehouden voor vaste klanten waar ik mezelf toe mag rekenen. De liefde voor 'Hope' is niet 'instant'. Aanvankelijk geef ik de voorkeur aan de b-kant, maar uiteindelijk groeit 'Hope' wel bij mij. Als ik nu een Top 100 zou moeten samenstellen over vorig jaar, dan zou die erin hebben gestaan. Het bereikt echter niet de Blauwe Bak Top 100.

Ik geloof dat 'Long Gone' eind augustus of begin september verschijnt als 'digital-only'. De verkoop van de mp3 via Bandcamp gaat echter zo voorspoedig dat LRK besluit het als vinyl uit te brengen. Het zou me niets verbazen als dit ook ging gebeuren met de nieuwste track van Davis. De kritieken zijn even lovend als die van de voorganger. Opnieuw moet ook ik weer wennen aan de nieuwe plaat van Davis maar sinds een paar weken is de liefde daar. Dit moest deze week maar eens de Week Spot worden en waarvan akte.

Claire Davis is een bekende naam in de bruisende soul- en funk-scene van het Canadese Toronto. Ze voegt zicht in 2014 bij een funkband en mag in deze hoedanigheid het podium delen met Sharon Jones & The Dap-Kings en Martha Reeves. Het is niet een gegeven maar meer van een vermoeden... De wereldwijde lockdowns maken dat artiesten 'creatief' worden. Gezien het strikte beleid in Canada en de paniek in Engeland acht ik het onmogelijk dat Claire naar Engeland is gevlogen voor een opnamesessie. Ik vermoed dat dit dus via de kracht van het internet is gegaan. Ik moet nog altijd een 'Hier en nu' doen over een band die op een soortgelijke manier is ontstaan in 2020. Op de b-kant van 'Hope' doet Claire een erg goede cover van Sharon Jones' 'Better Things'. 'Long Gone' is wederom een voortzetting van Jones' werk, ook nu weer lekkere funky retro-soul gemaakt voor de dansvloer voor nu. Het is minder 'Northern' dan 'Hope' en dat vind ik persoonlijk erg prettig, hoewel dat nummer wel aan populariteit heeft gewonnen bij mij.

De bovenstaande foto wordt geleverd bij aanschaf van de mp3. Volgens mij komt de single gewoon in een neutraal hoesje.

Singles round-up: januari 3

Op Wolfman Radio hebben we op dinsdagavond een bluesshow. Niet dat ik vaak luister, maar toch... Dinsdag is een goede avond voor de blues. Ik ga vanavond even de blues induiken. Of wordt het toevallig toch meer rhythm & blues? In de derde aflevering van de 'Singles round-up' vinden we een drietal platen waarbij ik heb gegokt. Als ze me goed bevallen? Heel misschien ga ik binnenkort nog eens terug om meer uit deze verzameling te halen. Ik ben over het algemeen niet een hele grote bluesliefhebber, maar kan het van tijd tot tijd waarderen. En het voelt ook goed aan om blues te kopen in Assen. Het is per slot van rekening slechts een paar kilometer vanaf Grolloo en de muzikanten hebben natuurlijk hun roots in Assen. Ik weet niet of ik vanavond toe kom aan het publiceren van de Week Spot, anders krijgen jullie morgen een dubbele aflevering voorgeschoteld. De apparatuur mag aan en ik word hopelijk negenmaal blij verrast...

* Jay & The Americans- Cara Mia (NL, United Artists, 1964)
Alhoewel? De eerste is natuurlijk geen verrassing. Ik heb de single al jaren maar kan deze met fotohoesje niet laten liggen. Het vinyl oogt ook gaaf en dus krijgt deze single voor twee euro het groene licht voor mij. Klokgaaf en dus mag deze als upgrade!

* Andrew Jefferies- Not Like Just Any Girl (US, Queen, 1978)
Deze staat in het vakje met de bluesplaten. Het minimalistische groene label trekt meteen de aandacht en dan kijk ik bij de credits. Daar zie ik dat de plaat is geproduceerd door Simtec en Jefferies. Simtec? Is dat? Ja, inderdaad: De plaat is geschreven door R&S Simmons en dus is Simtec van het duo Simtec & Wylie. Ook heb ik een solo-single van hem in de Blauwe Bak staan. Dit riekt dus naar soul maar... zeker weten doe ik het niet. Qua gitaarwerk is het duidelijk blues, maar het heeft een fijne groove en een prachtig arrangement zoals ik dat gewend ben van Simmons. Hij kan er zeker bij door voor wat betreft de Blauwe Bak. De single kan echter wel een wasje gebruiken. De b-kant heet 'Slipped Into A Groove' en dat is soul vanaf het intro. Bestaat er zoiets als rootsy disco? Alleen de gitaar neigt soms iets naar de blues, maar dit is geen plaat voor een doorsnee bluesliefhebber.

* Little Willie John- Sleep (US, King, 1960)
Uiteraard ga ik voor de 'grote' namen om te beginnen maar ik zou nog best nog eens door de twee vakken willen gaan en meer letten op interessante platenlabels en dergelijke. Hoe vaak tref je een originele King-single van Little Willie John? Okay, ik kan begrijpen dat er oorden zijn in Nederland waar dit repertoire meerdere malen opduikt in kringloopzaken, maar in het noorden zijn ze nooit zo van de zwarte muziek geweest als je afgaat op het assortiment van de kringloop. 'Sleep' is een ietwat poppy shuffle maar ik kan hem wel kwijt tussen de 'Big City Soul'. Op de flip staat 'There's A Difference' en dat is meer rhythm & blues en nog beter geschikt voor de koffers. Goed gegokt!

* Freddy King- Meet Me At The Station (US, Federal, 1964)
Met Freddy King kun je niet misgrijpen en 'Meet Me At The Station' is rhythm & blues genoeg voor de bakken. Op de b-kant staat 'King-A-Ling' en dat is instrumentaal. Een lekkere vuige rhythm & blues-groover met een prettig solerende King. Ook zeer geschikt voor de soul-verzameling als je het mij vraagt. Over een maand of zo een tweede ritje naar Assen? Hier lust ik wel meer van!

* Led Zeppelin- Black Dog (NL, Atlantic, 1972)
Ik twijfel lang bij deze single. Ik geloof dat ik hem eind 2021 heb gekocht in Meppel maar één ding is zeker. Die klinkt niet zo fijn als deze. De vorige eigenaar heeft de single met respect behandeld en dat is volgens mijn ervaring alleen al een unicum in de verzamelwereld. Waarom De Jong helemaal naar Amsterdam is gefietst om de plaat te halen bij Duyvené & Remmers is wel een interessante vraag? 'Zit bij je in de buurt', luidt de slagzin van de platenzaak.

* Lindisfarne- Lady Eleanor (Duitsland, Philips, 1972)
Waar is die toch gebleven? Ik heb de zoektocht inmiddels opgegeven. Als ik in Mossley woon koop ik elders de Old Gold-persing van 'Meet Me On The Corner' van Lindisfarne. Op de keerzijde staat de originele 1970-versie van 'Lady Eleanor' en ik draai het nummer zó vaak in Mossley dat ik meteen het uitzicht vanuit mijn kamer heb als ik de plaat hoor. De vraag is nu wel... is dit de originele opname of de latere mix voor de single? In het origineel is Alan Hull niet overal even toonvast en dus is er later een nieuwe opname gemaakt voor de single. De speelduur staat op 3 minuten en 34 seconden dus dat geeft goede hoop. Het is de originele opname maar dan met een ingekort intro. Helaas heeft de plaat een beetje last van 'distortion', maar o man...  Ik zit hier met een dikke laag kippenvel terwijl ik het raam uitkijk en links van de schuur de top van de Pennines zie. Ik heb geen thee en melk in huis maar anders ging ik nu een pint 'labour tea' maken. De nieuwe opname waar ik het over heb gehad, staat in die tijd op een verzamelelpee van K-Tel als ik me niet vergis.

* Lee Lynch- Don't Hold On To Yesterday (België, Supreme, 1969)
Ik ga af op het Supreme-label en voor een euro wil ik wel gokken. Omdat er geen jaartal wordt vermeld op het label kijk ik bij thuiskomst op 45cat en zie ook een paar foto's van heer Lynch. Zal wel niks worden, ondanks dat de single in Engeland door Ember is uitgebracht. Precies! Dat bedoel ik dus. Lee Lynch is gewoon een soort van Joe Dolan. Het is geen onaardig nummer maar ik had stiekem gehoopt op iets in de reggae-hoek. De b-kant heeft tenminste nog een fuzzgitaar en het is meer een prettige popsong waar de a-kant een wals is. Als toch niemand de a-kant kent, kan ik deze ook net zo goed draaien in de shows?

* The Magic Lanterns- One Night Stand (Duitsland, Polydor, 1970)
Dit heeft in 1970 even in onze vaderlandse Tipparade gewoond. Het is prettig in het gehoor liggende pop dat met een beetje geluk gewoon een hit had kunnen zijn. Het team liegt er dan ook niet om. De heren Hammond en Hazlewood tekenen voor de liedjes en Steve Rowland verzorgt de productie.

* Maureen McGovern- The Morning After (NL, Philips, 1972)
Er staat een man naast me die duidelijk niet op zoek is naar 'Carmen' van Bizet. Aan zijn bakkebaarden en kledij te zien, zit hij in de hoek van de oude rock'n'roll. 'Heb je wel gezien dat hier nog een bakje staat?', wijst hij naar de grond. Nee, die had ik over het hoofd gezien. Ik prijs hem meteen het hoekje met blues en rock'n'roll aan, maar hij is blijkbaar meer van de elpees. Hij kijkt even op als ik zeg 'Aaaah... wat mooi.... de 'Morning After'. Nee, er liggen geen voorbehoedsmiddelen tussen de platen, maar ik hou Maureen McGovern in mijn handen. Een single die ik al een hele tijd zoek. Het nummer neemt me terug naar de dagen vóór mijn 20092009 als ik net een paar mp3-tjes van iemand heb gekregen. Vermoedelijk de nummer 1 in de 'Eindstreep' van volgende week?

Singles round-up: januari 2

En ik ga meteen door met het tweede deel. Als ik morgen ook tweemaal zou publiceren dan zit ik weer op schema. De Week Spot is al bekend en dus gaat dat niet veel moeite kosten om een verhaaltje in elkaar te zetten. De partij van vanmiddag kan dan voor het weekend klaar zijn. Intussen wacht ik met smart op een single uit Engeland welke ruim een maand geleden op de post is gegaan. Ik ben geduldig want de Engelse post houdt regelmatig stakingen en wellicht dat hij hier in Nederland nog langs de douane moet. Het is een plaatje uit het jaar 2000 welke ik puur 'voor de heb' heb aangeschaft. Het is namelijk qua uitdossing een erg speciaal item en er zijn niet veel van vervaardigd. In dit tweede deel duik ik wederom de oudheid in. De meest recente single uit de volgende negen is immers ook alweer 35 jaar oud. De tijd vliegt...

* Edison Lighthouse- What's Happening (NL, Stateside, 1971)
De studiogroep van 'Love Grows' en ik heb deze single nog nooit eerder gezien of gehoord. In 1970 heeft de band Butterscotch een grote Engelse hit met 'Don't You Know' en alles wijst erop dat het team achter deze plaat het roer heeft overgenomen in 1971. 'What's Happening' klinkt héél anders dan 'Love Grows' en is voor mij niet zo 'instant' als de grote hit. Het is echter wel typische teenybopper-stijl en dat is waar de groep voor was opgericht. Tot zover ik kan nagaan is niemand uit de 'Love Grows'-periode betrokken bij de totstandkoming van deze single.

* Marianne Faithfull- All I Wanna Do In Life (NL, Nems, 1977)
Soms is het goed om nog een tweede keer te kijken. Zo blijkt! Als ik in een bak met platen sta te rommelen en ik zie een oranje label in een Dureco-hoes, dan verwacht ik een wanstaltig Hansa-product of een knaller van Oscar Harris. Marianne maakt in 1977 deel uit van de Nems-stal en dat heeft in Dureco een distributeur gevonden waardoor deze single oogt als een Dennie Christian-single. Het is echter een groovy, ietwat funky, Marianne Faithfull. In 1977 bestaat er nog niet zoiets als autotune maar ik verbaas me over de stem van Faithfull. Deze klinkt twee jaar later op 'Broken English' al meer 'verrot'. Marianne zingt een beetje lijzig en buiten het funky slagje van de gitaar is het vooral erg folky. De keerzijde is meer het werk zoals we dat van Marianne kennen. Hier is het middelengebruik ten opzichte van de stem wel merkbaar. Eigenlijk is 'Lady Madeleine' de meer interessante kant van de single.

* The Four Pennies- Until It's Time For You To Go (NL, Philips, 1965)
Bij Van Der Veen zijn alle tweedehands singles standaard vijf euro. Daar zitten een paar lachwekkende voorbeelden tussen, maar vooruit maar... Ik hoef ze per slot van rekening niet aan te bieden. Hoewel John Barry ook een zeer fraai item is, denk ik dat deze van The Four Pennies zelfs een koopje mag heten voor de prijs. Okay, de single ziet er niet fijn uit maar het hoesje is het dubbel en dwars waard? De krasjes zijn vooral 'hairlines' want de plaat speelt luid. De a-kant is een folky beat-versie van een Buffy Sainte-Marie nummer. Op de keerzijde staat een eigen compositie van onder andere Lionel Morton. 'Til Another Day' is ook hier de meer interessante kant. Wellicht een idee om ook 'Beside The A-side' te gaan doen in 'The Vinyl Countdown'? Bij een volgende fietstocht kan ik wellicht altijd nog eens op de koffie gaan bij Aukje in Witmarsum, als ze bijna zestig jaar later nog altijd op hetzelfde adres woont...

* Inez Foxx- Mockingbird (US, Symbol, 1963)
* Inez Foxx- Hi Diddle Diddle (US, Symbol, 1963)
'Mockingbird' heb ik al in diverse uitdossingen waaronder de Engelse heruitgave op United Artists. Hoewel deze variant van het label niet op 45cat staat, neem ik aan dat dit ook een origineel moet zijn. Natuurlijk doet Charlie ook mee op dit plaatje maar hij krijgt dan nog geen credit. 'Jaybirds' is een soort van vervolg op 'Mockingbird' met opnieuw de speelse zang tussen Inez en Charlie. Omdat ik 'Mockingbird' iets te vaak heb gehoord, vind ik deze net even interessanter. Charlie krijgt geen vermelding als zanger op 'Hi Diddle Diddle' maar wel als schrijver en producent. Er zit een hardnekkige vlek op de b-kant, 'Talk With Me', maar verder is dat de betere kant. Een prachtige ballade waarin Inez zich ongestoord kan laten gaan zonder in de rede te worden gevallen door Charlie. Hoewel beide a-kanten méér pop zijn dan rhythm & blues heb ik toch het gevoel dat deze in de Blauwe Bak terecht komen. Ik hoop dat ik de vlek kan verwijderen want 'Talk With Me' is absoluut smullen!

* Hello- Games Up (Duitsland, Bell, 1974)
De band die ons in in 1973 het origineel heeft gebracht van 'New York Groove', het nummer dat een paar jaar later een grote Amerikaanse hit zal worden in de uitvoering van Ace Frehley, de gitarist van Kiss. 'Games Up' is eenzelfde stamper. Het zit tussen Mud en Gary Glitter in. Best een aanstekelijk nummer en wederom zo'n plaatje waar ik nog nóóit van had gehoord.

* Jimi Hendrix & Curtis Knight- The Ballad Of Jimi (NL, Pink Elephant, 1970)
The Beatles werkt in 1964 belangeloos mee aan platen van Tony Sheridan en maakt daarmee opnames voor Polydor. David Bowie is in 1967 in de wolken als hij platen mag opnemen voor Deram. En zo zijn er meer bands en artiesten die in hun latere carrière worden achtervolgd door opnames uit de begindagen. Jimi Hendrix is flink doorgebroken in Amerika en treedt op tijdens Monterey in 1968. Kort daarop verschijnen de eerste platen op London van ene Curtis Knight samen met Jimi Hendrix. Hendrix heeft in de midden jaren zestig gespeeld met Knight maar zijn aanwezigheid op de platen is erg discutabel. Hendrix wil zelf helemaal niets te maken hebben met de opnames maar hij heeft geen hand in de dubieuze contracten die toen zijn opgesteld. De b-kant is wellicht het meest interessant. Deze is in Engeland in 1967 al uitgebracht als b-kant van 'How Would You Feel'. Het klinkt echter vooral als Curtis die het trucje van Jimi heeft geleerd en zo zijn eigen Jimi Hendrix Experience ondergaat. De a-kant is het verhaal van Curtis over zijn reeds overleden vriend Jimi waaraan hij schaamteloos heeft lopen verdienen in de voorgaande jaren.

* Bruce Hornsby & The Range- The Valley Road (Duitsland, RCA, 1988)
Hoewel ik alle singles even bekijk voordat ik ze afreken, heb ik alles meegenomen dat ik in de bakken ben tegengekomen. Ik bedoel... Wat als ik eerst de rhythm & blues-dingen had gezien? Had ik dan Bruce Hornsby meegenomen? Dit is één van de eerste singles die ik tegenkom Voor een euro mag deze wel mee. Het herinnert me aan zaterdagen in 1988. De radio op de NCRV dat de muziek van Hornsby gretig draait. En het klinkt nog altijd fantastisch op de radio!

* The Jackson 5- Goin' Back To Indiana (NL, Tamla Motown, 1971)
In 2001 heb ik een cd gekocht met daarop de grootste hits van The Jackson 5. Het is de periode dat ik net mijn eerste minidisc-recorder heb en mezelf klaarstoom voor de 'Monstertocht'. Ik heb toen kennis gemaakt met de vroege singles van The Jackson 5 waaronder 'Goin' Back To Indiana'. Toch vind ik dit plaatje té poppy voor de Blauwe Bak maar het is een ontzettend gezellig ding voor op een zondagavond.

Singles round-up: januari 1

Mijn slapen is weer eens ernstig verstoord. Ik heb de vorige nacht nauwelijks een oog dicht gegaan en vanavond is het hazenslaapje uitgelopen op iets van een lengte van een korte nacht. Ik heb vanmorgen de vruchten geplukt van het slecht kunnen slapen want hierdoor sta ik al om tien uur naast mijn bed. Ik zie zelfs gelegenheid om eerst eens mijn baard te verwijderen voordat ik op stap ga. Om half één sta ik bij de bushalte aan de Anserweg. Eerder reed er altijd een directe bus van Meppel naar Assen maar tegenwoordig is Dieverbrug het centrale punt geworden. De bus naar Dieverbrug rijdt via Dwingeloo naar Beilen en het betekent dat je moet overstappen in Dieverbrug. Dat duurt ongeveer een kwartier. Al met al ben je precies een uur kwijt tussen Uffelte en het centrum van Assen. Ik kijk even op een plattegrond want ik heb met het idee gespeeld van een kringloop waar ik in september 2021 voor de dichte deur heb gestaan. Die blijkt een héél eind buiten de stad te zitten. Wél heb ik kennis genomen van de nieuwe vinylzaak binnen de muren van warenhuis Van Der Veen. Daar neem ik eerst een kijkje en heb meteen beet. Dat is het bruine platenkoffertje op deze foto. Verder vind ik drie tweedehands singles, qua nieuwe singles is het veelal oude Record Store Day en zéér mainstream-artiesten.  Ik vis nog of ze heel toevallig 'Texas Sun' van Khruangbin en Leon Bridges op vinyl hebben, maar helaas. Daarna ga ik door naar JouwWinkelkraam. In totaal levert het bezoek aan Assen me vijfenveertig singles op die ik in vijf porties aan jullie ga presenteren. Nu het eerste deel.

* P.P. Arnold- Angel Of The Morning (België, Nems Immediate, 1968, re: 1978)
Ten opzichte van de vorige keren is nu eigenlijk nog maar eentje over met heel veel singles. De vorige keer heb ik een authentieke John Lee Hooker-single in mijn handen gehouden maar besloot deze terug te zetten. Nu is er bijna een bak vol aan oude blues en ik gok drie singles Die we in één van de volgende afleveringen zullen treffen. Ook opvallend veel singles uit de vroege jaren zeventig van bekende bands en artiesten maar waarvan ik deze platen nooit heb gezien. En een aantal heruitgaven waaronder ook deze van P.P. Arnold. Natuurlijk heb ik beide nummers al als Engelse Immediate-persingen maar een fotootje van Pat kan nooit geen kwaad. Hoewel 'Angel' bovenaan op de fotohoes staat vermeld, blijken de kanten op de single te zijn omgedraaid. 'The First Cut Is The Deepest' is dus de a-kant. Muzikaal is het natuurlijk gesneden koek want ik heb de beide kanten al op de Engelse Immediate-labels.

* John Barry- Theme From The Persuaders (NL, CBS, 1972)
Van Der Veen zou je bijna de Bijenkorf van Assen kunnen noemen. Eigenlijk zijn het meerdere winkels in één pand en de cd-zaak heeft daarna een grote vinylafdeling. Het is daar voornamelijk Americana waar de voorkeur naar uit gaat, maar ook de mainstream artiesten mogen niet ontbreken. Ik peil even of ze zin hebben om Colemine-singles op voorraad te houden, maar nee... daarvoor is de markt té klein in Assen. Dat begrijp ik helemaal. Ik neem een koffertje en drie singles mee en John Barry is daar eentje van. Twee klassieke tv- en filmthema's van Barry: 'The Persuaders' en 'The Girl With The Sun In Her Hair'. De plaat is in een redelijke staat en de corresponderende prijs is prettig.

* Shirley Bassey- I Who Have Nothing (NL, Columbia, 1970)
We gaan weer terug naar de platen van JouwKraam. 'Burley Chassis' trakteert ons op een bak violen en een sfeerrijke uitvoering van 'I Who Have Nothing'. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan Terry Knight & The Pack maar, ik weet het, ik ben eigenwijs. Ik ben wel benieuwd naar 'Goldfinger' op de keerzijde. Is dat het origineel? Jawel! Helemaal! En laat me daar nu eens extra blij mee zijn!

* Vikki Carr- My Heart Reminds Me (NL, Liberty, 1967)
De koffie is ingeschonken en hoefde niet te worden geroerd of geschud. Dit is blijkbaar de eerste Nederlandse uitgave voor Vikki Carr. In de zomer van 1967 heeft ze een grote Engelse hit met 'It Must Be Him' en hierdoor wordt de single ook genoteerd op onze Tipparade. 'My Heart Reminds Me' zit duidelijk in de hoek van de Phil Spector girl groups, alleen zingt Vikki altijd net iets té statig waardoor het dan ook wordt geschaard onder de crooners. Maakt het allesbehalve een slechte single! 'Can I Trust You' op de b-kant begint spannend en in de coupletten weet Vikki deze spanning vast te houden. Eigenlijk is dit de betere kant van de twee, maar nog altijd té poppy voor de 'Big City'.

* Cars- Double Life (US, Elektra, 1979)
De meeste singles zijn twee euro per stuk met uitzondering van de rhythm & blues-platen van vijf euro. Er zit, geloof ik, ook nog eentje van 1,50 euro bij en een aantal voor een euro. The Cars valt in de laatste categorie. Het is altijd prettig om The Cars te draaien op de radio. 'Double Life' heeft dezelfde lick als 'My Best Friend's Girl' en 'Just What I Wanted', maar dat werkt allerminst storend bij mij. Lekker nummer voor op een zondagavond!

* Cher- Dark Lady (NL, MCA, 1973)
Ik heb het nummer op één single samen met 'Gypsys Tramps And Thieves' maar altijd leuk om ook eens de originele met fotohoes te hebben. Hoewel ik nooit een erg grote fan ben geweest van Cher mag ik haar werk uit de vroege jaren zeventig graag horen.

* The Congregation- Softly Whispering I Love You (Duitsland, Columbia, 1971)
In 1997 heb ik een verzamel-cd met hits uit 1971 welke ik ik in de eerste plaats had gekocht voor 'He's Gonna Step On You Again' van John Kongos. Dit nummer van The Congregation staat er ook tussen en ik ben benieuwd... Ik heb het nummer namelijk al vijfentwintig jaar niet meer gehoord. Daar zou nog eenvoudig een kwart eeuw bij kunnen komen. Hoewel ik de 'plot-twist' na een minuut wel aardig vind. Eerst de klassiek geschoolde stemmen en dan plots de gospelzanger en de gillende elektrische gitaar. Niets mis met een beetje 'Loving Awareness' in deze tijden.

* Continental Uptight Band- I'm Going Home (NL, Imperial, 1972)
Of eigenlijk C.U.B.  zoals de band wordt getypeerd op het hoesje en label. 'I'm Going Home' is geschreven door H. Bouwes. Is dat een tikfoutje? Volgens Discogs wel, hoewel ik zeer weinig George Baker kan herkennen in dit nummer. Het stampt wel lekker maar het is geen 'On The Ride' dat uiteindelijk toch mijn favoriet blijft van de groep uit de Domstad.

* Elvis Costello- Stranger In The House (UK, Radar, 1978)
De vraag is... Heb ik deze al? Wellicht in de Nederlandse persing? Ik sta hevig te twijfelen in Assen maar als ik de vraagprijs van een euro zie, besluit ik het desondanks mee te nemen. Zie je wel... Ik heb hem dus al en eveneens in de Engelse persing. Even de singles naast elkaar leggen en besluiten welke van de twee de beste is qua staat.

Het zilveren geheugen: januari 1998 deel III

Ik ben de eerste die het zal toegeven. Ik ben een sloddervos. Altijd al geweest en hoewel het voor menig opgeruimd type onvoorstelbaar zal zijn, gedij ik het beste in mijn eigen chaos. Het maakt ook dat mijn huis geen openbare ruimte is. Ik tref vrienden en familie, laat staan volslagen onbekenden, het liefste op neutraal terrein ver weg van mijn huis. Wie mijn huis zou binnenstappen, stapt ook meteen mijn leven binnen en die afstand wil ik graag bewaren. Het is dan ook een enorme eer mocht je ooit mijn huisje betreden. Maar... dit verhaal gaat niet over mijn paradijsje, maar over het paradijsje van iemand anders. Eenzelfde laken het pak, hoewel het hier niet om een verstokte vrijgezel gaat maar over een gezin. Een gezin met academisch opleidingsniveau en functies binnen het ziekenhuiswezen. Op een ene of andere manier zou je bij hun thuis orde en netheid verwachten maar de tafel aan Westminster Road oogt precies zoals mijn tafel in Uffelte. Vertrouwelijke documenten die open en bloot op tafel liggen, kleingeld, sleutels en meer van dat alles dat je niet laat slingeren in een openbare ruimte. Het huis is niet gemaakt op bezoek en toch word ik iemands' leven binnengelaten. Vandaag wil ik een eerbetoon brengen aan deze bijzondere man en zijn familie.

De bevriende bluesmuzikant heeft laten weten dat ik altijd welkom ben maar dat ook zij hun eigen leven hebben. Natuurlijk begrijp ik dat! Ik raak tijdens de laatste weken van mijn verblijf in Bishophill Senior bevriend met, opnieuw, een Ian en breng nog wel eens een avond door op zijn kamer onder genot van muziek, 'dog ends' en (hoewel zéér illegaal in Engeland) 'stuffies'. Hij leert me ook het 'dog ends' rapen en bij een gezamenlijke zoektocht vinden we zelfs een half opgerookte joint die we dan samen maar burgemeester maken. Verder blijf ik op zondag terugkomen in de kerk in Clifton. In Nederland is het inmiddels ook gewoonte geworden maar in Engeland is koffie en koek na de dienst al langer een ritueel. De Sneker vriendin C. heeft me verteld over een vriend in Engeland die me wellicht aan werk kan helpen. Ik moet nu zien om het telefoonnummer van deze gast te krijgen maar wil C. niet lastig vallen met de peperdure 'collect call'. Ik moet dus een telefoon zien te vinden in een rustige omgeving waar ik even met haar kan praten. Met die vraag ga ik op een zondagmorgen naar de kerk en hoop dat ik 'Ian van de kerk' zal tegenkomen. Deze heeft een zondag gesnipperd maar dan kom ik in contact met iemand die me wel wil helpen. Hij bestudeert me aandachtig en daar heeft hij alle reden toe. Hij neemt per slot van rekening een wildvreemde buitenlander mee naar zijn huis dat geen publiek domein is. Hij verduidelijkt me dat ook een paar keer onderweg. Het is een eer om zijn huis te mogen binnenstappen. Eenmaal binnen begrijp ik waarom. De eettafel ligt bezaaid met documenten en de borden en pannen worden geplaatst tussen bankafschriften en andere belangrijke post.

Het telefoontje heeft wel plaats maar C. blijkt een ander idee te hebben. Als ik nu naar Dover ga, kan deze vriend me wel helpen om terug in Nederland te komen. Euh... dat is niet de bedoeling... Jim heeft deze dag het rijk alleen. Zijn vrouw is zuster in het ziekenhuis en heeft die dag haar dienst. Hij heeft nog een zoon die thuis woont maar ook deze laat zich vandaag niet zien. Jim biedt me een luisterend oor, geeft vaderlijke adviezen, maar bewaart tegelijk afstand. Het is precies datgene dat ik even nodig ben op dit moment. En... het zal een traditie worden. Na de kerkdienst tijdens de koffie loopt Jim naar mij toe. 'Fancy a bite?', is de vraag. Waarna ik blozend toegeef dat ik daar wel zin in heb. Intussen ontmoet ik ook zijn vrouw. Zij is een Zuid Afrikaanse en brengt me in verwarring als ze tijdens het eten vraagt of ik het 'lekker' vind. De zoon is een beetje een nerd maar een fan van betere popmuziek zoals The Cardigans. Ik zou graag omgang met hem willen hebben, maar Jim houdt me op veilige afstand. Als het net zich begint te sluiten in Bishophill Senior biedt Jim zelfs zijn tuinhuisje aan. 'Je hoeft niet op straat te slapen', laat hij me weten. 'We hebben verwarming in het tuinhuisje en daar kun je desnoods verblijven totdat je iets anders hebt gevonden'. Op de dag dat ik uit Bishophill Senior wordt gezet, klop ik aan bij Jim. Mijn bezittingen komen in het tuinhuisje te staan. Hij zal echter wel zorgen voor een volgende slaapplek.

In Amerika is de Methodist Church de 'Sister Act'-kerk met swingende gospelkoren en handjeklap. In Engeland onderscheidt het van The Church Of England doordat het méér maatschappelijk is georiënteerd. Om 'hogerop' te komen binnen de kerk moet je vrijwilligerswerk doen, daar voor een kerkelijke jury verslag van doen middels een spreekbeurt en hierna wordt beoordeeld of je een functie binnen de kerk mag bekleden. York heeft op dat moment, bij wijze van experiment, een 'severe weather shelter': Een tijdelijke opvang voor dak- en thuislozen. Jim heeft zich aangemeld als vrijwilliger en gaat deze avond zijn eerste dienst draaien. Ik ga mee als 'patiënt'. In de daaropvolgende weken blijft het echter traditie... Na de kerkdienst wacht een lunch op Westminster Road (dat ik ook een tijd als mijn postadres mag gebruiken). Als ik goed en wel ben 'gesetteld' in Mossley staan mijn bezittingen nog altijd bij Jim. Die haal ik op een zaterdagmiddag op met een andere 'companion'. Ik geloof dat ik tijdens de 'Monstertocht' in 2001 nog wel bij Jim ben geweest. Ik twijfel of dit tijdens de korte vakantie in eind 2001 ook het geval is geweest.

In Nederland moet je beroemd zijn, omkomen in het verkeer of slachtoffer zijn van een misdrijf als je genoemd wil worden in de krant. In Engeland ligt dat anders. De schrijvende pers hecht daar minder aan privacy dan in Nederland. In Nederland zal ik 'een inwoner van de gemeente Westerveld' zijn, in Engeland woon ik zelfs in een boerderij aan de Dorpsstraat en wordt het huisnummer nog net niet bekendgemaakt. Je komt in Engeland ook in de krant als je in het buitenland komt te overlijden. Als ik ga zoeken op Jim's naam stokt mijn adem. Volgens mijn herinnering woont zijn oudste dochter in Zuid Afrika. Hoe dan ook: Jim is afgelopen jaar op 2 juni overleden tijdens een bezoek aan Kaapstad. Er wordt gesproken van  'een vredige dood'. Ik kan niets vinden over zijn leeftijd, maar... Jim was al in de vijftig toen ik bij hem over de vloer kwam en dat is vijfentwintig jaar geleden. Hij woont blijkbaar dan nog altijd aan Westminster Road.

Hoe ik ooit in staat ben geweest om zijn vertrouwen te winnen, is een vraag die me altijd bezig zal houden. Ik wil hem via deze wijze alsnog bedanken voor het vertrouwen. Het is een eer geweest om in je leven te mogen zijn.

Honderd achteruit: Mobiles

Hoeveel platen wil je kopen? Nou, in ieder geval niet zoveel dat ik de schade ga inlopen met de 'Singles round-up'. Intussen ben ik een paar maanden geleden begonnen met 'Honderd achteruit' en dat wil nog niet echt vlotten. Er zijn een aantal artiesten en bands die tweemaal in de Top 100 staan, maar dan heb ik nog altijd vijftig of zestig berichten in het verschiet tot de volgende Gele Bak Top 100. Ik trap vandaag af met de nummer 19 in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar en dat is de laatste in een kleine serie van jaren tachtig-bands. Voor de volgende kandidaat gaan we zelfs terug naar de midden jaren vijftig en daarna is er weer iets meer afwisseling tussen de decennia. Ik heb sinds vrijdag een enorme behoefte aan een volgend deel van 'Het zilveren geheugen' omdat ik dankzij de kracht van het internet (en de typische Engelse gewoonten van de media) iets heb ontdekt waar ik graag iets mee wil doen. Maar nu eerst een Engelse eendagsvlieg welke niet helemaal onopgemerkt is gebleven in ons land hoewel de hitparade té hoog gegrepen blijkt. Het gaat vandaag over Mobiles en hun 'Drowning In Berlin' uit 1981.

Ik heb vorig jaar nog eens een kleine special gedaan in 'Afterglow' over de ontwikkeling van de synthesizer in de popmuziek. Dat is vooral naar aanleiding van een korte, doch zeer interessante, documentaire over de rol van het instrument binnen de Engelse popmuziek. We kunnen anno 2023 gerust stellen dat de toetsen nimmer de rol van de ouderwetse snaren heeft overgenomen, hoewel met name het rockpubliek angstig is voor een machtsovername. De autotune pop daar gelaten, is de meeste actuele popmuziek nog immer gebouwd rondom de structuren van de gitaar. In de begin jaren tachtig is de synthesizer dermate betaalbaar geworden dat iedere zichzelf respecterende band wel iets moet doen met het instrument. In dat landschap treffen we dan ook Mobiles, de makers van de nummer 19 in de Gele Bak Top 100.

Het verhaal van Mobiles is kort maar krachtig. De band wordt gevormd in Eastbourne in East Sussex. Het bevat eveneens leden uit Hastings en Bexford-On-Sea. Mobiles is een sextet dat bestaat uit zangeres Anna Maria, Russ Madge (lead gitaar), David Blundell (bas), Chris Downton (gitaar) en de broers John en Eddie Smithson (respectievelijk toetsen en drums). Kort na de oprichting in 1981 krijgt het een platencontract bij Rialto Records dat in die tijd goede zaken doet met The Korgis. Het label is overigens opgezet door de twee zoons van de Engelse bandleider Ted Heath. 'Drowning In Berlin' wordt vlak voor de kerst van 1981 uitgebracht in Engeland maar zal pas in begin 1982 de piekpositie bereiken. Dat is een negende plek. In Nederland blijft het steken in de Tipparade. Ik heb bijna een jaar geleden ook de opvolger gekocht van 'Drowning': 'Amour Amour'. Deze blijft in Engeland steken op op 45 terwijl het in ons land helemaal niets doet. Dan verschijnt ook de eerste elpee van de groep. Kortweg 'Mobiles' genaamd, krijgt de plaat lovende kritieken in de pers maar het is qua verkoop een teleurstelling. Rialto brengt nog een serie singles uit waaronder een cover van 'Build Me Up Buttercup' van The Foundations maar het mag niet baten. Er wordt nog wel gewerkt aan een tweede elpee maar die zal er nooit komen. Cherry Red brengt in 2006 een compilatie uit van al het beschikbare materiaal van de groep.

Na de split in 1984 werken Anna Maria en Madge samen in de band The Avengers welke in de jaren tachtig enkele platen uitbrengt voor RCA. De gebroeders Smithson zullen kort daarop gaan werken met Jason Bonham, de zoon van de legendarische Led Zeppelin-drummer John Bonham.

Honderd achteruit: Level 42

In het bericht over Freur heb ik al genoemd dat het politieke landschap in Engeland altijd erg verdeeld is geweest. Je hebt twee kampen waaruit je kan kiezen en de ene wint altijd nipt van de ander waardoor er erg veel weerstand is tegen de uiteindelijke politiek. Level 42 zou een politieke partij kunnen zijn. Of je loopt ermee weg of je moet er niets van hebben. Er zijn maar weinig mensen die 'een beetje' van Level 42 houden. In de politiek worden ze zwevende kiezers genoemd. Ik heb een jaar geleden al eens 'Een leven met Level 42' gedaan naar aanleiding van de 'World Cup Of Songs' die ik in 'Tuesday Night Music Club' doe. Ik heb de verdeeldheid daar aan den lijve ondervonden. Uit het verhaal van een jaar geleden blijkt dat ik in het pro-kamp zit. Het zijn mijn broers (en met name de oudste) die me de liefde voor Level 42 hebben bijgebracht en in een periode waarin ik niets wil horen over de jaren tachtig, draai ik nog altijd 'Running In The Family'. Toch moet ik bekennen dat ik 'Leaving Me Now' heb leren kennen dankzij de 'World Cup'. Ik heb de Top 100 door gespit maar nee... 'Children Say' heeft de lijst blijkbaar niet gehaald. Level 42 staat dus alleen met dit nummer in de Top 100 en wel op plek 18.

'Wat is nu precies de reden dat mensen NIET van Level 42 houden?'. Deze vraag heb ik mezelf dikwijls gesteld en hoewel ik probeer er een vinger op te kunnen leggen, kom ik niet tot een conclusie. 'Saaie muziek', hoor ik vaak. Tja, Level 42 had zo haar handelsmerk maar er zijn in de jaren tachtig legio bands met een herkenbaar geluid. Over smaak kun je eindeloos discussiëren maar zelf noem ik U2 en Coldplay 'saaie' bands. Niet dat ze niet goed zijn maar er is voor mij té weinig te beleven in hun songs en muziekstijl. Level 42 is een band welke niets aan het toeval overlaat en wellicht gaat dat tegenstaan? Een meer funky uitvoering van Steely Dan zou ik willen zeggen. De songs staan als een huis, de muziek is vernuft en ieder onwelgevallig piepje of kreuntje wordt tijdens de eindmix eruit gewerkt. Het neemt de ziel uit de muziek maar uiteindelijk blijft er niets anders over dan alleen maar muziek,

De geschiedenis van de band begint in 1979 met een héle grote hit. Mark King en de gebroeders Gould groeien op op Isle Of Wight. Phil en Mark komen elkaar in 1978 tegen in de studio tijdens opnames voor Robin Scott. Scott gebruikt 'M' als pseudoniem en op 'Pop Muzik' zijn Mark en Phil te horen alsook toetsenist Wally Badarou. De laatste zal nooit officieel lid worden van Level 42 maar schrijft wel nummers voor de band en springt bij waar nodig in de studio. Terwijl Scott zijn M voortzet, spreken de mannen geregeld af om te gaan jammen. Boon (eigenlijke naam: Rowland) Gould versterkt de bezetting en ook Mike Lindup is van de partij. In het begin is het een ratjetoe met de instrumenten. De meeste leden kunnen overweg met de drums en Mark King is oorspronkelijk de drummer. Hij werkt daarnaast in een muziekwinkel waar hij menig Amerikaan ziet 'slappen' op de basgitaar en hij leert zichzelf de techniek in een paar weken aan. De naam komt uit 'The Hitchhiker's Guide To The Galaxy' en Level 42 gaat aanvankelijk aan de slag als instrumentale jazzfunkband.

In 1980 tekent Level 42 bij het onafhankelijke Elite Records dat de band aanspoort om een zanger te zoeken. Omdat de huidige bezetting goed bevalt, wordt besloten om King en Lindup beurtelings te laten zingen. Level 42 produceert de eerste single: 'Love Meeting Love'. Dat brengt belangstelling van Polydor en zo tekent Level 42 haar tweede contract. De eerste single op Polydor is 'Love Games' en na 'The Chinese Way' gaat het dak eraf. De band speelt in deze eerste jaren vooral een hoofdrol in de bloeiende jazzfunk-beweging, vanaf de laatste single gaat ook het mainstream publiek overstag.

Hoewel de groep in de jaren negentig even uit elkaar is geweest, is Level 42 weer helemaal teruggekrabbeld. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen King en Lindup nog over en doet zoon Nathan King sinds 2001 mee als gitarist. De fans raken helemaal in extase als de band weer aankondigt om te gaan optreden, terwijl de andere helft zich afvraagt wat deze mensen nu al ruim veertig jaar bezielt.

Week Spot: Spencer Wiggins

Een samenloop van omstandigheden. Ten eerste zijn daar natuurlijk de stakingen in het openbaar vervoer. Waarom nu juist vandaag? Aan de andere kant is het verhaal van gisteren een negatieve invloed op mijn dag. Met andere woorden: Ik ben mijn bed niet uitgekomen en heb ook mijn radioshows voor vanavond moeten cancellen. Nu ligt de maandag dan weer open en dan wordt het waarschijnlijk een retourtje Assen omdat de winkel in Emmen op maandag dicht is (zoals ik heb ontdekt tijdens mijn laatste vakantie). Ik heb eerder vandaag ook aan alternatieven gedacht waarbij ik geen gebruik hoef te maken van het openbaar vervoer, maar zo gezegd is er vandaag geen activiteit geweest. De Week Spot voor deze week heb ik afgelopen maandag al uitgezocht en de foto staat ook al een tijdje klaar en dus ga ik daar vanavond maar eens mee beginnen. Wellicht nog een aflevering met 'Honderd achteruit' hoewel ik een jaar geleden nog over de band heb geschreven. Dat zijn dan vooral persoonlijke ervaringen, wellicht dat ik nu meer naar het verloop van de band kan kijken? De Week Spot van deze week is in ieder geval 'Lonely Man' van Spencer Wiggins uit 1967.

Één van de best bewaarde schatten uit de soulmuziek. Zo wordt Spencer Wiggins dikwijls gekenschetst. De man heeft een indrukwekkende discografie waarbij het water in de mond loopt van de ware liefhebber van soul, alleen is de man totaal onbekend gebleven in de algemene muziekwereld. Spencer heeft onlangs eenentachtig kaarsjes mogen uitblazen op zijn verjaardagstaart. Hij wordt geboren op 8 januari 1942 in Memphis. Zijn moeder zingt in het koor van de Baptistengemeente waar het gezin Wiggins de diensten bijwoont en de kroost wordt aangemoedigd om ook aan de slag te gaan met hun muzikale talenten. Van Spencer's broer, Percy Wiggins, heb ik ook een aantal platen in de bakken staan. Spencer en Percy vormen met zus Maxine hun eerste gospelgroepje. Als hij klaar is met zijn opleiding keert hij de gospel de rug toe en gaat met Percy en David Porter verder als The Four Stars. David Porter zal later, samen met onder andere Isaac Hayes,, verantwoordelijk zijn voor vele klassieke hits op het Stax-label. Met The Four Stars brengt Wiggins rhythm & blues.

In de vroege jaren zestig gaat Spencer zich meer profileren als solist en begint met het zingen in clubs in Memphis. Daar wordt hij ontdekt door Quinton Claunch, eigenaar van het Goldwax-label. In 1964 maakt Wiggins zijn eerste plaat voor Goldwax en er zullen talrijke singles volgen. Veel van het Goldwax-materiaal is anno 2023 een voorbeeld van wat 'deep soul' wordt genoemd. 'Lonely Man' is in 1967 een b-kant van een single en mijn enthousiasme voor de plaat begint al bij het intro. Het is geen valse start, maar toch klinkt het alsof het intro tweemaal wordt gespeeld. Dat zet precies de toon voor de plaat. Het is upbeat, bijna crossover-materiaal, en Spencer wringt zijn stem in alle bochten om zijn boodschap duidelijk te maken. Toch is dit niet het materiaal dat thuis hoort op de mainstream radio in de jaren zestig waardoor de verkoop achter blijft. In 1969 ziet Goldwax zich genoodzaakt om de deuren te sluiten. Zijn laatste single is een cover van Aretha Franklin's 'I Never Loved A Man' met uiteraard een verwisseling van de sekses. Duane Allman speelt gitaar tijdens deze opnamesessie.

Wiggins vindt werk bij Fame Records en zijn tweede single, 'Double Lovin',  bereikt zelfs de onderkant van de R&B Top 50 van de Billboard. Verder succes blijft uit en in 1973 verhuist Wiggins naar Florida nadat hij is getrouwd. Het brengt hem eveneens terug bij de kerk. Hij wordt actief in de Baptistengemeente als diaken en begeleidt gospelkoren. Hij heeft sindsdien een aantal geluidsdragers uitgebracht met gospelwerk. 'Keys Of The Kingdom' uit 2002 lijkt het laatste wapenfeit te zijn. 'Deep soul' is pas sinds een paar jaar een toverwoord geworden en het Engelse label Kent brengt een aantal cd's uit met het klassieke Goldwax-werk van Wiggins.

Het zilveren goud: 1998 deel I

Waar zijn alle platen gebleven? Ik meen nog altijd dat ik een aantal 'mis' maar zou niet weten waar die nu zouden moeten staan. Ik heb een vermoeden dat deze ergens mijn leven hebben verlaten. Ik heb in werkelijkheid véél meer singles gekocht in Engeland. Zelfs zoveel dat ik niet genoeg ruimte heb om ze in oktober 1999 allemaal in mijn koffer te stoppen. Een aantal heb ik in 2001 alsnog meegenomen met de 'monstertocht'. In deze eerste aflevering van 'Het zilveren goud' over 1998 trap ik af met eentje uit 1997. De vergissing is snel gemaakt want het is immers een Engelse persing. Toch weet ik zeker dat ik de plaat een paar maanden eerder in Denemarken heb gekocht. Qua verhaaltje ga ik weer verder waar ik ben gebleven. De pinpas is ingeslikt en ik sta duizend gulden in het krijt bij de bank. Dat is niet meteen mijn eerste zorg. Het is vooralsnog belangrijker om van zéér weinig (ik geloof dat ik nog tien pond in de zak heb op dat moment) een beetje rond te komen totdat het geluk me opwacht met een betaalde baan. Ik moet wel bekennen dat de herinneringen soms een beetje door elkaar heen lopen. De vorige aflevering lijkt een week maar zijn twee of misschien drie weken geweest. Vanavond kunnen we ook zomaar even om het hoekje kijken in februari?

Engeland heeft een aantal stereotypen. Werkloosheid is daar eentje van. Als ze al wel aan het werk zijn dan wordt om de haverklap gestaakt, maar verder kent Engeland een werkloosheidscultuur. Dat is anno 2023 nog altijd niet verandert! Ik zie hoe een collega-radiomaker nog altijd de sociale dienst om de tuin weet te leiden met smoesjes waar de Nederlandse 'soos' in de jaren negentig al niet meer intrapte. Het probleem zit hem in Engeland vooral in de salariëring. Het verschil met een werkloosheidsuitkering is dermate laag dat 'Only fools and horses' aan het werk gaan. Voor een tientje verschil in de week kun je 's ochtends uitslapen, 's middags naar de pub en 's avonds een concertje pakken of naar het voetbal gaan. Ik heb in beginsel geen recht op uitkering in Engeland en dat is ook niet het eerste dat in me opkomt. Wat dat betreft hebben mijn ouders resultaat geboekt want ook in de 'vrije wereld' moet er gewerkt worden. Ik ben uiterst verbaasd als ik de eerste keer naar een arbeidsbureau ga in York. Muren vol banen. De functiebeschrijvingen tonen alleen het uurloon en niet het aantal uren dat gewerkt zal moeten worden. Aanvankelijk doe ik hier weinig mee en 'wil ik gewoon aan het werk' maar Tony van het Leger Des Heils zal me later leren dat het erg belangrijk is om deze bedragen in ogenschouw te nemen en een calculator mee te brengen. Voor een Nederlander ligt het werk hier voor het oprapen en dat is wat anders dan de krappe late jaren negentig in ons land. Mijn eerste sollicitatie gaat telefonisch en halverwege het gesprek moet ik concluderen dat ik beter iets anders kan zoeken. Niet alleen vanwege het werk maar vooral door de afstand. De plaats ligt twintig kilometer buiten York en openbaar vervoer is niet om over naar huis te schrijven. Wat me opvalt is dat er veel personeel wordt gevraagd in pubs en dat nergens wordt gevraagd om papieren. Ik verzet mijn bakens naar de pubs.

Op aanraden van Bill breng ik een aantal bezoekjes aan pubs waar ze personeel zoeken. Toch komt het er vaak op neer dat je een inschrijfformulier moet invullen en vervolgens 'eens' teruggebeld gaat worden. De telefoon moet 25 jaar later nog altijd overgaan. Dan zie ik opeens iets dat op mij overkomt als een 'droombaan'. Geen ervaring nodig want je kan een interne opleiding volgen om hogerop te komen. Ik ga langs bij Bill om het nieuws te vertellen en hij adviseert me mijn ringetje uit het oor te halen. Ik was het ding al helemaal vergeten. Het is het ringetje waar tot 1996 een omgedraaid kruisje aan hing. Omdat ik er netjes moet uitzien, geeft hij mij een overhemd en een pantalon. Het overhemd zal ik nog héél lang bewaren en geregeld dragen. Eigenlijk is het een pyjamajasje uit de jaren zestig maar Bill heeft het zelf een enkele keer gedragen bij een optreden. Ik zie er 'dapper' uit, zoals de Engelsen dat zeggen. Ik stap op de bus naar Stockton-On-The-Forest, alleen... is de gelegenheid niet in het dorp zélf. Ik moet een heel eind terug lopen en rennen waardoor ik eerst ook al de deodorant moet gebruiken. De bedrijfsleider heet Ian. Heet iedereen in Engeland opeens Ian? Ian lijkt even de Jan van Engeland te zijn. Hij had bijna geconcludeerd dat hij opnieuw tevergeefs had gewacht op een sollicitant. Het blijkt schering en inslag te zijn. De mensen komen de helft van de tijd niet opdagen. Ik ben vol excuses en dat maakt indruk. Er komt niet veel solliciteren aan te pas. Er wordt gedaan alsof ik de baan al heb.

Het Innkeepers Fayre-project is iets als 'onze' Van Der Valk. Het heeft dwars door Engeland verschillende zaken aan de snelwegen. Een 'Innkeepers Fayre' bestaat standaard uit een pub (voor drankjes), een restaurant (voor een warme hap) en een hotel (voor overnachtingen). Iedereen lijkt in de pub te beginnen en middels interne opleidingen kun je groeien tot hotelmanager. Enig bezwaar aan mijn voorkomen zijn mijn groene schoenen. Die horen zwart te zijn. Ik kom met Ian overeen dat ik ter zijner tijd zwarte schoenen mag kopen en van mijn eerste weken salaris iets wordt ingehouden. Maar... hoe gaan we het nu verder doen? Ian zal bellen als ze me nodig zijn. Dat belletje gaat dan naar de administratie van de herberg. Niet praktisch en ik voel alsof er iets mis dreigt te gaan. Een week later fiets ik naar Stockton-On-The-Forest maar Ian is eerder zwaar geïrriteerd om te zien. Heb nou eens geduld man! Dan volgen weken van stilte. Omdat ik geen geld heb om te bellen, stap ik wederom op de fiets. Ian zegt dat hij twee weken geleden heeft gebeld en geen respons heeft gehad. Inmiddels werkt iemand anders in mijn plaats. Mijn wereld stort opnieuw een beetje in want de hoop op dit werk heeft me op de been gehouden. Ik kan weer 'from scratch on' beginnen.

3081 The Universal - Small Faces (UK, Immediate, 1968)
3082 Tracy - The Cuff-Links (UK, MCA, 1969)
3083 EP Up The Country Blues! - Mike Cooper (UK, Saydisc, 1968)
3084 Have A Drink On Me - Lonnie Donegan & His Group (UK, Pye, 1961)
3085 EP - The Golden Gate Quartette (UK, Columbia, 1956)
5086 EP Sings Great Spirituals - The GOlden Gate Quartet (UK, Columbia, 1957)

The Small Faces komt zo gezegd uit Denemarken. The Cuff-Links is het enige restant van de singles op oudejaarsdag 1997. De overige vier zijn van Bill en volgende maand een paar meer uit zijn collectie. Ik wil alleen de EP van Mike Cooper noemen. Mike Cooper is in Engeland een pionier op het gebied van de countryblues en zijn 'Few Short Lines' staat eveneens op het repertoire (en de recente demo-cassette) van Bill en The String Dazzlers. Saydisc is een klein onafhankelijk blues-label. Daar zijn méér van in Engeland in die tijd en alleen Blue Horizon schiet door tot nationale verkoop dankzij Fleetwood Mac en Chicken Shack. De plaat is in 1998 al een fortuin waard. Eens kijken wat die nu zou doen op Discogs? Euh... daar is die niet te vinden. Wel op 45cat maar daar geeft het niets aan over een prijs. Ik schat in dat die toch ergens rond de 150 euro moet zitten?

Honderd achteruit: Latin Quarter

Woensdag de achttiende blijkt onverwacht een hectische dag te zijn. Ten eerste heb ik wekdienst nadat ik al erg lastig de slaap heb kunnen vatten. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben al een beetje bezig met een 'afscheidstournee' in Steenwijk. Het gesprek is pas volgende week donderdag maar ik heb het gevoel alsof ik weinig andere keuze heb en mijn werkterrein ga verleggen naar Meppel. Het zou bijzonder jammer zijn, maar een herhaling van 2020 is niet wat ik voor ogen heb. Het is hectisch omdat de afspraak eerst voor volgende week woensdag staat en dan wordt verplaatst naar donderdag. Morgen zou ik graag naar een plek in de regio willen gaan voor platen. Meppel sla ik voorlopig even over. Als ik daar wel weer dagelijks ga bezorgen, kan ik dan ook altijd binnen wippen in het platenzaakje. Ik heb twee plannen en elk met één overstap. Dat kan nog spannend worden want morgen en vrijdag gaat het openbaar vervoer weer wilde stakingen doen. Tussen Meppel en Dieverbrug heb ik de ervaring dat er weinig chauffeurs bereid zijn tot stakingen en ik hoop dat dezelfde mentaliteit verderop in Drenthe eveneens heerst. Eerst ga ik de volgende aflevering doen in de 'Honderd achteruit'. Op nummer 17 vinden we 'Radio Africa' van Latin Quarter.

De 'luxe' van 's middags werken. Het begint evenwel met de vrijdag als ik nog in de voorsortering zit. Ik doe al vrij snel 'Floorfillers' op de donderdagavond en vind het dan heerlijk om even te kunnen uitslapen. Dat is geen probleem want de sortering werkt van half drie tot een uurtje of zes of half zeven. Over 'Floorfillers' en andere radioshows heb ik in november nog geschreven en het verhaal mag bekend zijn? Ik heb een 'monster' gecreëerd. Geliefd bij velen, met uitzondering van eentje. De laatste ben ikzelf. Hoewel er een periode is dat mijn liefde met 'Floorfillers' vrij soepel verloopt (2014-2015), heb ik het in de zomer van 2016 opeens helemaal gezien met de actuele dance en wil ik een show doen waarin ik ook mijn andere favoriete stijlen en genres kan proppen. Dat wordt 'Afterglow'. Kort voor de start van deze show heb ik een gesprek met mijn broer over een album dat hij recent heeft ontdekt. 'Ze zijn zoveel méér dan alleen Radio Africa', maakt me wel nieuwsgierig en ik besluit een rubriek voor 'Afterglow' in het leven te roepen. Aanvankelijk vraag ik nog de luisteraars om een elpee aan te dragen die ik beslist eens moet horen. Als ik na twee albums geen respons meer krijg, ga ik zelf albums uitzoeken die ik nog altijd eens moest horen. Op dit moment in 2023 is het weer half om half een favoriet van een luisteraar. Ik heb in september geschreven over Stick Figure in 'Hier en nu' en hun album 'Set In Stone' uit 2015 is momenteel onderwerp van gesprek. Het eerste album in de serie is echter 'Modern Times' van Latin Quarter. Na lang zoeken vind ik de single dan eindelijk in september 2021 bij mijn eerste bezoek aan het platenzaakje in Meppel.

Na Freur hebben we opnieuw een Engelse band te gast welke haar successen vooral buiten Engeland heeft gehad. Het zijn de roemruchte jaren tachtig. Het politieke landschap in Engeland is altijd al een affaire van fifty-fifty geweest. De liberalen doen niet echt mee en het gaat daar vooral tussen 'Tories' en Labour. De protesten, vooral vanaf de linkerzijde, klinken dan minstens zo krachtig als degene die het leiderschap van Margaret Thatcher als gewenst zien voor de roerige jaren tachtig. Er zijn verschillende bands en artiesten die geen blad voor de mond nemen, The Beat en UB40 zijn daarvan bekende voorbeelden. Ook Latin Quarter wordt uit linkse idealen geboren en de teksten hebben een zware politieke lading. Dat maakt dat hun platen zelden tot niet op de radio worden gedraaid met alle gevolgen van dien. Steve Skaith verruilt in 1981 Liverpool voor Londen om aldaar liedjes te schrijven voor publicatiemaatschappij Chappell Music. Daar gaat hij ook werken aan een project met teksten van Mike Jones. Skaith kent Jones al jaren en bewondert zijn felle aanklachten tegen de huidige politiek. Jones speelt geen instrumenten binnen Latin Quarter, maar zal meer de Keith Reid van Procol Harum worden of de Pete Sinfield van King Crimson. In de herfst van 1983 wordt de band geformeerd en enkele weken later nemen ze twee demo's op. Eentje daarvan is 'Radio Africa' dat aanvankelijk in eigen beheer wordt uitgebracht. Kort daarop tekent de band bij Arista dat haar onderbrengt op het Rockin' Horse-label. 'Radio Africa' wordt opnieuw uitgebracht maar de radiostations zijn niet happig om het te draaien. Begin 1986 bereikt het met pijn en moeite een 19e plek. De nummer 36 in Nederland is eveneens bescheiden, maar dat komt vooral doordat alleen de Vara (hoezo links?) en de KRO het willen draaien.

Het album 'Modern Times' verschijnt en staat slechts één week in de Engelse albumlijsten. In Europa speelt het Thatcher-sentiment minder en is het minder pijnlijk om naar bepaalde uitlatingen te luisteren. Latin Quarter maakt tussen 1986 en 1990 nog een aantal albums in steeds wisselende bezettingen. In dat laatste jaar zet het eerst een punt achter de band hoewel later dat jaar nog een album uitkomt met onafgemaakte demo's . De mensen van Latin Quarter blijven contact houden en van 1992 tot 1997 is er een tweede periode voor de band in een zeer afgezwakte vorm. In 2011 gaat het opnieuw kriebelen en het meest recente album stamt van oktober 2021. Uiteindelijk is dit dus de bezetting die het langste stand heeft gehouden.

Mijn broer heeft in 2016 overigens helemaal gelijk! 'Modern Times' is een prachtig album waar ik nog altijd met veel plezier naar luister (hoewel mijn politieke opvattingen zo mogelijk nóg meer zijn veranderd sindsdien). Ik beschouw het dan ook als een relikwie uit de jaren tachtig, hoewel veel Engelse vrienden nog altijd geloof en hoop putten uit het oude werk van Latin Quarter.