dinsdag 31 mei 2011

De Eindstreep: mei 2010


Morgen begint een nieuwe maand, hopelijk met een frisse bundel internet van Hi. Ik geef toe dat ik het de afgelopen maand wat te gek heb gedaan met het internet, daar was de rekening ook naar, maar om mij nu te ontmoedigen door zo'n slechte verbinding te geven, zet evenmin zoden aan de dijk. Soul-xotica moet gewoon doorgaan! Aan het einde van de maand stel ik een top tien samen uit platen die ik in dezelfde maand van het voorgaande jaar heb behandeld, zoals nu die van mei 2010.

Een maand waarin Soul-xotica meer vorm kreeg. Hoewel er twee optredens werden gevierd, keek ik verder dan blauwe bak en dj-favorieten. De ongekroonde nummer 1 was hier vorige week nog te gast, vandaar de prent van 2.

De afvallige was snel bedacht. Ik dank Fursaxa voor haar invloed, ze heeft me naar ondermeer Marissa Nadler geleid, maar van háár muziek moet ik niks meer hebben...

Mijn top tien:
1. Caroline Goodbye-Colin Blunstone (voorlopig het laatste woord, 24-5-10)
2. Girl Don't Make Me Wait-Timebox (effe wachten nog, 30-5-10)
3. It's A Beautiful Day Today-Moby Grape (een echte klassieker behoeft geen single, 9-5-10)
4. Come And Get Your Love-Redbone (ik bid nie veur rooie bone!, 23-5-10)
5. Virgin-Brainbox (al lang niet meer maagdelijk, 20-5-10)
6. Apricot Brandy-Rhinoceros (alcoholisch sportdrankje, 19-5-10)
7. You And Him-Sophie Zelmani (Zelmania - de samenvatting, 18-5-10)
8. Someone Out There-Flirtations (roemen op oude teer, 7-5-10)
9. Stepping Stones-Johnny Harris (James LaSD???, 13-5-10)
10. Tell Her Johnny Said Goodbye-Jerry Jackson (ons plaatje!, 21-5-10)
* Afvallige van de maand: Fursaxa (niet een beetje off-topic, 9-5-10)

maandag 30 mei 2011

hi ha Hoogeveen


Stel, je wilt al de hele week fietsen en kringloopwinkels bezoeken. Welke dag kies je? Natúúrlijk! De dag met een straffe zuidwester en een gerede buienkans. Dan pak je natuurlijk een fiets die urgent in de revisie moet en zorg je op een bepaald moment ervoor dat je ruim veertig kilometer van huis in de rimboe zit! Ik heb strontmazzel gehad dat de ellende pas bij Havelte begon, maar... jullie zijn voorlopig wel even verlost van fietsavonturen! Een ruime 80 kilometer met kringlopende pitstops in Dieverbrug en Hoogeveen (Waterlooplein). Hierbij de vangst:

* Blue Diamonds- I Want You To Be My Baby (de blauwe bak-kneiter, nu mét fotohoes)
* Jacqueline Boyer- Tom Pilibi
* Watson T. Browne- I'm On The Road Again (zeer fijne Europop met snijdende fuzzgitaar)
* Linda Carr & The Love Squad- Dial L For The Love Squad (opnieuw die leuke gilletjes, erg fijn!)
* Cats- Don't Waste Your Time (nu in-het-lood én met fotohoes)
* Ivy Christie- One Way Ticket (La Paay met een popcorn-riedel dat zeven jaar later een hit zou worden voor Eruption)
* Jackie Cornell- Everyday's Torture (een dagelijkse draaibeurt zou toepasselijk zijn! Wat een ellende!)
* Troy Dante- I Know Why (ik niet!)
* Trea Dobbs- You've Lost That Lovin' Feeling (had hem al, maar voor 50 cent???)
* Donovan- Epistle To Dippy
* Dream Warriors- Wash Your Face In My Sink
* East Of Eden- Sin City Girls (ik kende ze van 'Jig-A-Jig', maar dit is uitstekende glamrock!)
* J.B. Euson & Stax- I Want You Around Me (beetje glad, maar wél uptempo)
* Fairport Convention- John Lee
* Forum- The River Is Wide (zeldzame fotohoes en nieuwstaat, dreigende harmonypop)
* Galaxy Lin- Long Hot Summer
* Heatwave- The Groove Line
* Peter Hofer- Somewhere There's Gotta Be Me (NL-crooner met apart Ballard-nummer)
* Thelma Houston- I Want To Go Back There Again (LEKKER!!!)
* Intruders- Doctor Doctor (mwah)
* Jigsaw- Lollipop And Goody Man
* Hildegard Knef leest voor uit haar boek 'Teksten' (hoezo exotica?)
* Patti Labelle- Release
* Marie Laforêt- EP IX
* Don Mercedes- Gone Tomorrow (knap staaltje boerenkoolengels)
* Tony Osborne Sound- The Shepherd's Song (wil je niet kennen!)
* Willie Parker- You Got Your Finger In My Eye (b-kant is het leukste!)
* Purple Heart- Sympathy
* Raiders- Country Wine
* Redbone- We Were All Wounded At Wounded Knee (nu mét hartje en betere fotohoes)
* Otis Redding- Amen (beter dan mijn Franse persing, alleen wat is 'Hard To Handle' zacht opgenomen)
* Rose Garden- Flower Town (bagger)
* Sam & Dave- You Don't Know What You Mean To Me (beter exemplaar)
* Joe Simon- Music In My Bones (nu de Discotheque Special)
* Bonnie St.Claire & Unit Gloria- Knock On My Door (ging om hoesje 'Happy Being Me ' van Manfred Mann Chapter III)
* Barbra Streisand- People
* Stretch- Why Did You Do It (de remix)
* Felice Taylor- I Feel Love Comin' On (voor Peter!)
* Tee Set- What Can I Do (LEUK!!!)
* Three Dog Night- An Old Fashioned Love Song
* Wigan's Chosen Few- Footsee (YESSS! Eindelijk te pakken!)
* Andy Williams- Can't Get Used To Losing You

zondag 29 mei 2011

Schijf van 5: in maandelijks verband


Blogger had me gisteren bij de neus. Ik meende dat na 8 uur 's ochtends op Blogger de nieuwe dag aanbrak, maar dat blijkt een uur later. En dus publiceerde ik op zaterdag, maar rekende Blogger het tot vrijdag. Maar dan vandaag... Ik had het me niet gemakkelijk gemaakt. Titels met maanden genoeg, maar of ze ook Schijfwaardig zijn? Ik wilde 'November Rain' niet afzeiken. Goeie gitaarsolo, maar dat drama van acht minuten vooraf?

Het is een hoop tweede keus, ook in deze Schijf. Op vijf zet ik dan 'August October' van Robin Gibb (1970). Ik schreef al eerder dat de solo-singles perfect aangeven hoe de rolverdeling binnen The Bee Gees in elkaar steekt. Met dat verschil dat er geen twee tegenstemmen kunnen zijn. Als nummer van The Bee Gees had het niet veel gedaan...

Als straks de examens voorbij zijn, gaat er op het schoolplein een gejuich op? Je zal maar heimelijk verliefd zijn op iemand die je vervolgens een paar maanden niet ziet. In Amerika in de jaren vijftig en zestig een favoriet onderwerp voor een geheide hitsingle. Uit het brede aanbod kies ik 'It Might As Well Have Rained Until September' van Carole King uit 1962.

Op 3 staat een groep met zangeres en album dat ik al vaker lof heb toegezwaaid: 'The May Song' van The Gathering (1997).

De verbinding is hopeloos en wil toch graag publiceren. Op 2 staat 'One Morning In May' van Sundown uit 1976. Bovenaan staat 'July Morning' van Uriah Heep, het prijsnummer van de elpee 'Look At Yourself' uit 1971. De volgende keer weer wat langer...

vrijdag 27 mei 2011

20 Years Ago Today: 350-352


Héél soms kreeg ik het voor elkaar om een dealtje te sluiten bij Sunrise en mocht ik voor een rijksdaalder drie singles van een gulden uitzoeken. Bij de vijf gulden-bak was het 'no offers' tot zover ik weet, maar ik had immers ook net genoeg voor eentje. De eerste mokerslag voor mijn platen verzamelen, was toen ik in 1997 een exemplaar van de Record Collector Rare Record Price Guide kocht. Bij bepaalde singles dacht ik aan waardebepalingen van honderden guldens, maar dat viel vies tegen. Natuurlijk, het is wat de gek ervoor geeft, maar 'Little Girl' van The Troggs uit 1968 zal nimmer boven de dertig euro gaan. En is de inhoud van die vijf gulden-bak op een enkele uitzondering na (bv. Flaming Youth) ook dik betaald. Het trio van vandaag kan voor een gulden in geen geval stuk!

Hoewel? We vallen meteen met de deur in huis middels 350. 'Vous Permettez Monsieur' van Adamo is een bestseller en er zijn vast singles die een beter leven hebben gehad. Hij heeft nog wel de bijbehorende EMI-hoes, maar die bestaat anno 1991 al uit twee delen. Het uitdrukhartje is... inderdaad... uitgedrukt en afwezig. Verder is die stevig genoten. Misschien waren de andere twee een gulden en deze vijftig cent?

Ik heb ergens een zwak voor Adamo en heb in de jaren een stevige collectie singles en EP's opgebouwd. Voor de heb, want alleen 'Another Love Affair' draait eens in de vijf jaar zijn rondjes. In België was Salvatore Adamo een icoon in de jaren zestig. De enige popster waarop zowel moeder als dochter heimelijk verliefd waren. De jongens adopteerden de zogenaamde Adamo-jassen. Maar zoals Adamo geen schijn van kans had in het hippiegeweld, moest zijn kenmerkende jas het afleggen tegen de Afghaan-jassen van 1968.

Totdat ik bovenstaand hoesje ging zoeken, wist ik niets van The Mixtures. Ik stuitte op de website van Lyn Paul, zangeres van The Nocturnes en vanaf 1972 The New Seekers. En ze is nog steeds actief! Het duurde even voordat ik de link had gevonden. Mick Flynn, die in 1973 The New Seekers kwam versterken, was zanger geweest van The Mixtures.

Wie in 1969 een revival van jugbandmuziek had voorspeld, was opgesloten. Totdat Mungo Jerry een popfestival in Engeland op zijn kop zet met 'In The Summertime'. Nadat het een wereldwijde hit was geweest en Mungo Jerry het eenmalige geintje flink had uitgemolken met opvolgers als 'Maggie' en 'Baby Jump', slaagt The Mixtures erin om 'In The Summertime' nog eens zachtjes over te doen. Hoewel het in Engeland goed is voor de top tien, komt het hier niet verder dan nummer 29.

Wat is er geworden van The Vinyl Countdown? Welnu, ik ben van plan om bericht 495 tot en met 499 dagelijks een Schijf van 5 te doen over de cijfers 5, 4, 3, 2 en 1. Later meer daarover. In de laatste, 6-10 op maandag 25 april, noemde ik enkele malen Judge Dread en droeg 6 aan hem op.

Het is geen geintje, de opvolger van 'Big Six' werd 'Big Seven' en werd gevolgd door 'Big Eight' en 'Big Nine'. Judge Dread was in de begin jaren zeventig een held in de skinheadreggae. De aanhangers waren allesbehalve fascisten! Judge Dread 'toostte' vieze rijmpjes met de nodige 'slang' over instrumentale reggae. Zó goed dat hij zeer gewaardeerd werd onder zijn Jamaicaanse vakbroeders. Ik zag Judge Dread onlangs nog op tv, hij presenteerde in 1973 een reggae-showcase op het Edinburgh Music Festival.

Natuurlijk is 'Big Eight' uit dat jaar niks nieuws onder de zon, maar niet minder populair in Engeland. Nederland en de rest van Europa snapte niet de pikante humor van de zwaarlijvige Judge. Hij bleeft met zijn antieke mopjes optreden tot zijn dood in 1998.

de belofte van Eucalypta


Marianne noemt me wel eens gekscherend Eucalypta, als ik binnenstap in een zwierige fluwelen rok of vertel dat ik in die kledij zuurstof ben wezen happen in het bos. 'The Witch's Promise' had zomaar een telefoontoppertje kunnen zijn, maar heeft evenveel met 20 Years te maken. Over twee weken is het twintig jaar geleden dat ik een flinke partij singles op de Sneker vlooienmarkt kocht. Was ik dezelfde partij na 1992 tegengekomen, had ik waarschijnlijk veel rotzooi meegenomen. Maar in 1991 mag ik nog kritisch zijn. Het is geen doen om iedere single toe te lichten, maar voor enkelen maak ik een uitzondering!

Jethro Tull was niet bepaald een singlesgroep. De jongens kregen vast al een huiverig gevoel bij de gedachte. De groep kwam in 1967 bijeen in Blackpool, de badplaats voor de 'working class' in het noordwesten van Engeland. Ze beproefden het geluk in Londen en hadden onmiddelijk succes. Ze maakten een single voor MGM die gelukkig flopte. De groep stond namelijk als Jethro Toe vermeld...

Maar dan komt Island om de hoek, een platenmaatschappij die zich meer op de elpees richt. 'This Was Jethro Tull' (1968) is de kennismaking met het grote publiek. Toch heeft het grondpersoneel van Island ook wel eens problemen met het oorspronkelijke geluid van Jethro Tull. Blues is de basis, maar de dwarsfluit van Ian Anderson is de vreemde eend in de bijt. Enerzijds maakt dit het geluid iets folky, maar is de associatie met klassieke muziek erg opdringerig, vooral omdat Anderson zijn hand er niet voor omdraait. Op suggestie van de technicus speelt Anderson 'Serenade To A Cuckoo' van Roland Kirk op het debuut. De grootste Nederlandse hit is echter 'Bourree', een nummer 6-hit in 1969.

Maar het zijn vooral de langspelers waar Jethro Tull het van moet hebben. De tweede en laatste Top 40-hit van Jethro Tull was 'The Witch's Promise', misschien wel de meest geslaagde in de zin van representativiteit. Een vrij lang nummer met een lang tussenstuk. Precies datgene waar de elpeekopers hun zuurverdiende fl. 21,90 voor neerleggen.

Waar veel groepen en artiesten uit de late jaren zestig in de loop van het volgende decennium steeds minder verrassen en zich niet staande houden tussen punk en disco, daar brengt Jethro Tull twee uitstekende elpees uit: 'Songs From The Wood' en 'Heavy Horses' uit respectievelijk 1977 en 1978. En hoewel de heavy metal-aanpak minder is, blijft de groep zich ontwikkelen.

De vuurbal op het hoesje heet 'ringwear'. Voor een Duits Ariola/Island-hoesje uit die tijd de normaalste zaak. Bovendien toont zo'n hoes dat de plaat lange tijd niet buiten is geweest en derhalve in nieuwstaat. Lelijk? Ik vind het een heerlijk authentiek hoesje!

donderdag 26 mei 2011

telefoontoppertje #11: Trio Robbie Van Leeuwen


De Nokia heeft humor! Ten eerste is hij sinds zijn tweede verjaardag in de rui (ik mis 2,4, 5, 7 en 8!) en wil het batterijklepje niet meer dicht, waardoor de accu er te pas en te onpas uitvalt. Is al lastig halverwege een bericht, erger is als het 's nachts gebeurd en je afhankelijk bent van de ingebouwde wekker... Laatst op een wandeling naar de Woldberg liet ik hem kiezen uit de 240 liedjes. Eerst Mistral, direct gevolgd door The Motions. Hee, dat is toevallig! Toch kon het gekker, na The Motions kwam Shocking Blue...

Robbie Van Leeuwen was in 1966 een rolmodel voor de Nederlandse mod, tot zover die in ons land voorkwam. Haar tot in de nek, fris gewassen gekamd en ieder optreden een ander stijlvol pak. Vriend Kees liet zich toen ondermeer inspireren door de kledingkeuze van Van Leeuwen. Maar het was niet alleen het uiterlijk. Van Leeuwen was breed georiënteerd. In 1965 hadden weinig Nederlanders van dominee Martin Luther King gehoord, totdat The Motions een hit had met 'Wasted Words'.

Terwijl 'Why Don't You Take It' in de blauwe bak woont, heb ik 'Every Step I Take' in de telefoon staan. Een zoekplaatje dat héél hoog op de verlanglijst staat! Van Leeuwen verlaat zijn makkers in 1967 om Shocking Blue op te richten. Met zanger Fred De Wilde worden nog geen hits gescoord, ook al verschijnt de single 'Love Is In The Air' in de gloriedagen op diverse verzamelelpees. Voor mij hoort dit nummer net als hooikoorts bij het voorjaar. Sinds anderhalf jaar ben ik in het bezit van deze gezochte single!

Grappig detail: Om meer op Jefferson Airplane te lijken, wordt Mariska Veres aangetrokken en 'Send Me A Postcard' opgenomen. Hoe ongrijpbaar is northern soul? In Engeland groeit het uit tot een klassieker in die kringen. In Nederland wordt de groep vaak voor bubblegum versleten.

Van Leeuwen schrijft intussen ook nog 'Mary Is My Sweetheart Again' voor Short 66, dat feitelijk 'P.P. Arnold in het kwadraat' is. Alle gimmicks zijn aanwezig!

Drie jaar ná 'Venus' is Rob toe aan een nieuwe uitdaging. Met Motions-collega Ruud Van Der Berg, alias Rudy Bennett (later een duo met Bee), formeert hij Galaxy Lin, waarin de mandoline de hoofdrol speelt. Na 1976 verblijft hij het meest in de studio. Onder de naam Mistral verschijnen gelikte studioprodukties waarbij Spaanse gitaar hand-in-hand loopt met moderne synthesizers. Het sfeerrijke 'Starship 109' wordt een succes, 'Ca-Ti-Ca-Too' flopt genadeloos.

Vorig jaar april vroeg iemand op het Steenen Forum om enkele b-kantjes van Mistral. Er ontstond een discussie en opeens werden we door Gerard Megawatti geattendeerd op dit nummer. Poepje commercieel. Waarom 'Ca-Ti-Ca-Too' niet dé zomerhit van 1979 werd? Geen flauw idee!

We zullen Robbie niet treffen in 'roemen op oude teer'. Terwijl Veres tot haar dood bleef optreden, ambieerde hij een opmerkelijke carriére-switch: Hij werd huisman...

woensdag 25 mei 2011

20 Years Ago Today: 349


Terwijl Peter me de ene na de andere parel toestopt voor De man met de schijf van volgende week zondag, wil ik een oproep plaatsen voor de overige vijf volgers en de geregelde passanten: Kunnen jullie me helpen met de Schijf van deze zondag? Ik zoek LEUKE platen met een maand in de titel. 'November Rain', maar dan écht een goed nummer. Spuw ze bij reacties of middels een email. Ze moeten dus wel Schijfwaardig zijn...

Vandaag de derde 20 Years Ago Today en dan zijn we twee dagen vrij van de serie. Ik begin me serieus zorgen te maken over het geld. Wat voor extraatje had ik toch in die tijd. Nummer 349 is alweer een single uit de vijf gulden-bak van Sunrise. En ik kreeg maar zes gulden zakgeld per week...

Paul Jones leek in 1965 wel even gelijk te hebben gehad, toen hij in 'The One In The Middle' zong dat het publiek niet voor de muziek kwam, maar voor 'the singer looking sweet'. Toen hij de groep in 1966 verliet en meteen een monsterhit scoorde met 'High Time', bleven zijn bandmaatjes even beduusd achter. Diens' opvolger Michael D'Abo bleek achteraf zijn gewicht in goud waard, maar de gloriedagen van 'Do Wah Diddy Diddy' (1964) waren even voorbij.

Pas met 'Ha Ha Said The Clown' in vroeg 1967 kwam er weer schot in de hitgroep. Even daarvoor verscheen 'Semi-Detached Suburban Mr. James'. De plaat markeerde nieuw begin. De oorspronkelijke jazzy roots verdween en maakte plaats voor ongecompliceerde, doch stijlvolle, popmuziek. In Nederland bereikte de single een 21e plaats in de Top 40.

Waar voor Paul Jones al snel de grote hits opdroogden, daar bleek Manfred Mann Mk. 2 succesvoller dan zijn voorganger. De band hield het tot en met 1969 uit.

Een linkje met Bob Dylan, die gisteren zeventig werd. Dylan speelde Manfred Mann een tape voor met een recent geschreven liedje. Mann luisterde aandachtig en zei toen: ,,Een goed liedje. Alleen waar heb je die afschuwelijke zanger vandaan getrokken?". Dylan lachtte besmuikt, hij had het zélf ingezongen... Het liedje was 'Quinn The Eskimo', als 'Mighty Quinn' een grote hit voor Manfred Mann.

dinsdag 24 mei 2011

20 Years Ago Today: 341-348


Exact een jaar geleden, op Pinkstermaandag, stond Colin hier ook. Omdat ik moeilijk iets ná 'Caroline Goodbye' kan draaien, gaf ik hem toen het laatste woord, zodat ik in een paar dagen het noordelijke deel van de NAP kon fietsen. Dat ik hem precies 19 jaar ervoor had gekocht, realiseerde ik me gisteren pas! Of Leeuwarden nog steeds leuk is? Op het gebied van oud vinyl is de Friese hoofdstad inmiddels ingehaald door Zwolle. Zoals dit bericht aantoont, kon je je in 1991 een vrijdagmiddag kostelijk vermaken!

Vraag anno 2011 iemand naar de Bierkade en je krijgt een verbaasd gezicht. Niemand lijkt te weten dat het trapje af op de Schrans, praktisch in de gracht, een eigen straatnaam heeft. Nu zit er een kledingwinkel, ooit zat er 'Downstairs'. Die verhuisde nog twee keer tot de leegverkoop in 2002. Hij wordt deze middag niet rijk van mij. Ik koop er 'Don't Wanna Live Inside Myself' van The Bee Gees en 'It's The Same Old Song' van The Weathermen.

Dan 'Deja Vu' of 'v/h 't Keldertje'. Die houdt al jaren leegverkoop totdat zich een koper voor het pand gaat melden. Toen deed hij grotendeels aan eenheidsprijzen. Singles waren fl. 3,50. Vandaag kaap ik 'Ride My See Saw' van The Moody Blues en 'Blue Guitar' van Justin Hayward & John Lodge. Inderdaad, die van...?

De Melomaan speelde in de jaren tachtig een pioniersrol. Het kan best eens de eerste platenverzamelaarswinkel van het noorden zijn geweest! Halverwege de jaren negentig sluit hij de zaak en duikt helemaal in de platenbeurzen. In 1993 deed hij iets nieuws: Hij verkocht tweedehands cd's!

'Rainsun Song' van Mayflower slaapt er al jaren, voor fl. 1,50 is hij blijkbaar nog té duur? Ik koop hem en heb er veel plezier van. 'Feelin' Stronger Everyday' van Chicago kent een opleving, heeft met de inbeslagname van Radio Caroline te maken, en voor fl. 3,50 'scoor' ik de Amerikaanse persing.

Sneek had al eens 'The Fonz', werd daarna Jaarsma Jukeboxen en verkocht daarna de hele handel. Een deel belandde in Leeuwarden. Daar vind ik 'Driftwood' van de Moodies en Colin Blunstone. In het laatste geval ging het me toen om de b-kant. 'Caroline Goodbye' ontdekte ik deze eeuw pas!

Of antiquariaat Auke Postma nog platen heeft? Of Deja Vu al dicht is? Wel hebben we inmiddels King Kong voor nieuw vinyl. En mogen we Poort niet vergeten: hét adres voor de allerbeste klassieke muziek-cd's! Maar het geeft inmiddels geen reden meer om er een eind voor te reizen...

maandag 23 mei 2011

20 Years Ago Today: 339-340


Ik heb in januari aan de hand van de kaartenbakken een lijst gemaakt van de singles die ik in 1991 heb gekocht. Van een aantal platen wist ik de datum nog zo te herinneren, de rest heb ik moeten reconstrueren. Heb ik 339 en 340 wel op dezelfde dag gekocht? En hoe kwam ik aan zoveel geld, want ook morgen en woensdag zijn er 20 Years Ago Today's. De datums uit de lijst kunnen er niks aan veranderen: alle deze week genoemde singles zijn in deze periode gekocht.

We beginnen vandaag met twee singles uit de vijf gulden-bak van Sunrise, de platenzaak-annex-coffeeshop aan de Nauwe Noorderhorne in Sneek. Een pure coffeeshop voor hasjies was toen nog taboe. De eigenaar van Sunrise en Sunshine in Heerenveen was zélf platenverzamelaar, dus de 'dekmantel' was snel bedacht. Ik verbaasde me wel over de zoete geur die altijd in de zaak hing, maar mijn aandacht ging uit naar de duizenden singles.

Ik ben hem kwijt! Het hoesje staat nog gewoon onder de R, maar de cirkel zelf mis ik al sinds 1996. Jammer, want 339 is een erg leuke plaat! Hij zat al in The Vinyl Countdown: 'Just Seventeen' van The Raiders uit 1970. Hoewel Mark Lindsay in dat jaar enkele soloplaten uitbracht, staat hij wel op het hoesje en horen we hem overduidelijk zingen. Tóch zowel op het hoesje als het label géén vermelding van Paul Revere, het pseudoniem van Lindsay. Zou hem dat parten hebben gespeeld? 'Just Seventeen' is net zo'n onweerstaanbare 'heavy rock'-stamper als 'Let Me', hun enige hit in ons land. Dat staat in een schril contrast met de consistentie van hits in Amerika. Ze bereikten daar de hoogste plek met 'Indian Reservation', bij ons pas in 1971 een bescheiden hit voor Don Fardon.

Dan Engelsman Dave Grundy. Hij salueerde Chuck Berry met zijn artiestennaam en diens' eerste Engelse hit kwam eveneens van zijn held: 'Memphis'. De Britse piratenstations hielden hem in de hitparade, ondermeer met 'The Crying Game'. In Nederland is hij een volslagen onbekende.

Hier staat het jaarlijkse liedjesfestival in het Belgische Knokke op eenzelfde voetstuk als het Eurovisie Songfestival. In Engeland is de publieke interesse voor Knokke wat flauwtjes. Desondanks gaat in 1965 wel een delegatie naar Knokke. Dave Berry maakt diepe indruk met een lied dat Ray Davies van The Kinks voor hem had geschreven: 'This Strange Effect' wordt met veel handengebaren opgevoerd. Europa gaat finaal plat voor hem. Engeland niet! 'Effect' staat een week op 49 in de Engelse Top 50 en alleen 'Mama' zou in 1966 thuis nog iets doen.

In Nederland staat Berry in december 1965 met drie singles in de Top 40, heeft hij een hele grote fanclub en houdt tot 1971 het record van de langst genoteerde single. 'This Strange Effect' kent echter een moeizame start. Pas in zijn dertiende week knikkert hij 'Satisfaction' van The Rolling Stones van de eerste plaats, maar overleeft drie hits van zichzelf. En daar stop ik even, want over een paar weken staat hier een andere hit van Dave Berry in deze rubriek. En dan gaan we bekijken wat er verder van hem terecht kwam!

Morgen gaan we een historische platenjacht houden in Leeuwarden: 3 van de 4 bezochte winkels bestaan al lang niet meer. Die vierde houdt al jaren leegverkoop...

zondag 22 mei 2011

Schijf van 5: vrijheid


Ik was zaterdagnacht op stap geweest en was gisteren lichamelijk brak van het gebrek aan rust en 'shaky' van de suikers. Dat laatste is dan weer het equivalent van de kater voor de geheelonthouder. Ik dacht gisteren wel te kunnen volstaan met een hoesbui. Peter had me enige tijd geleden een scan gestuurd van een charmant Duits hoesje van Margot Eskens, maar bij het uploaden bleek deze erg groot. Intussen keek ik ook even in de lijst van 20 Years Ago Today en... Oeps! Ik heb helemaal geen tijd voor een hoesbui!

Het zou de komende weken ook 20yearsagotoday.blogspot kunnen heten. Vanavond alvast de eerste. Huh? Ja, het is nu maandagmorgen en ik heb de hoesbui gebackspaced ten behoeve van een Schijf op zondag, zoals het hoort...

Bob Dylan is nog één dag 69. 'De grootste songwriter' wordt hij genoemd, maar in ruim een jaar Soul-xotica komt hij er bekaaid af. En dan notabene ook nog met een haatdraaier! Was het een Schijf van 6 geweest, had hij op zes gestaan. Bij een Schijf van 4 was hij afgevallen. Dylan verdient dus alleen vermelding vanwege zijn verjaardag. We noemen 'Chimes Of Freedom' van de neuzelaar uit 1964.

Op vier een erg toepasselijke voor het tijdstip van schrijven. Blue Mink hadden we hier twee weken geleden nog te gast. Het ging toen om twee van de drie top tien-hits uit 1970. Vandaag de tweede en qua notering de hoogste. 'Good Morning Freedom' bleef in 1970 steken op 5, nu een plaatsje hoger.

Vrijheid is niet vanzelfsprekend? 'Freedom' als titel wel bijna een garantie voor een top 40-hit. Het is de meest voorkomende titel in de vaderlandse hitgeschiedenis. Ik hoop dat ik niemand vergeet... The Motions, Mac & Katie Kissoon, Wham!, George Michael en Robbie Williams. Bovendien kwam 'Freedom' in 1971 als dubbele a-kant op de Top 40.

De dood van Jimi Hendrix was gememoreerd met een maxi-single: 'Voodoo Chile' met op kant 2 'Hey Joe' en 'All Along The Watchtower'. Een half jaar later kwam de opvolger, maar nu een single met recente opnames. 'Angel' wordt alom beschouwd als de hitkant, maar ik kan niet tegen het toegepaste knipwerk en dus is het miskende 'Freedom' mijn favoriet geworden. Die staat dus op drie!

Er gaat normaliter niets boven Traffic, maar ik heb eind vorig jaar in 'verkeersknooppunt' de elpee 'John Barleycorn Must Die' uit 1970 nog in het zonnetje gezet en met name 'Freedom Rider' en dus gaat die vandaag op twee...

Over telefoontoppertjes gesproken: De laatste is alweer een ruime maand geleden. Peter kwam met de suggestie voor de uiteindelijke nummer 1 en hielp mijn geheugen op te frissen dankzij een mp3-opname. Sinds die anderhalve week is het één van de meest gedraaide nummers uit de telefoon. Het wordt vandaag nóóit 1971, want ook deze is uit 1970: 'Freedom Blues' van Little Richard.

Over twee weken weer een Man met de Schijf, volgende week titels met een maand erin!

zaterdag 21 mei 2011

20 Years Ago Today: 336-338


Zo heeft een ieder zijn herinnering bij 1991. Naar aanleiding van de vorige 20 Years Ago Today meldde Peter dat zijn Saab 900 die dag in 1991 van een kenteken was voorzien. Ik wilde over mevrouw Van Der Schoot beginnen, maar die had ik bij nader inzien alleen de eerste twee jaren van de LEAO. Lerares Nederlands en klassenhoofd in de brugklas. Zij reed destijds, ook nog in 1991, in een donkerblauwe 900. Maar goed, we gaan het weer over singles hebben en hoe zo'n schijfje zwart plastic me in de ban kan houden...

Het was niet deze dag, ik geloof een dag vóór de vorige 20 Years. Een woensdag. Op het menu staat Handelsadministratie. Maakt men anno 2011 nog grootboekrekeningen in een tabularisch kasboek? Zal vast een softwareprogramma voor zijn uitgevonden. Ik fiets die ochtend naar school. Lang genoeg getreuzeld om een beetje haast te hebben. Bij het fietstunneltje van Duinterpen krijg ik een fata morgana. Of toch niet? Ik zie een single op het fietspad liggen. Een Decca uit de jaren zestig, maar compleet vernield. Ik kan niet stoppen om te kijken en dus fiets ik verder.

De gedachte aan de single blijft spelen. Het zal toch niet? The Moody Blues? Ach nee! Hoewel? En zo de hele dag door. Handelsadministratie: Vier opdrachten. Vraag 1: bruto/tarra. Vraag 2: nog zo'n theoretische vraag. Vraag 3: stukje troubleshooting bij een 'fout' in een grootboek. Laatste vraag: Zelf een grootboek maken. Met name die laatste 2 moeten tijd vreten. Ik ben in een kwartier klaar. 1. goed, 2. gok en 3 en 4 niet ingevuld. Dit examen gaan we nog tegenkomen in latere berichten!!!

Ik had niet gedroomd. Op het fietspad ligt een geknakte single. Inderdaad een Decca. Het is 'The Last Time' van The Rolling Stones. Bewerkt met een aansteker, maar anders krijg je het duimendikke vinyl ook niet door midden? Ik kan wel huilen, maar werp het in de struiken en probeer het te vergeten. Dat is een moeilijke opgave... waarvan akte!

Vandaag 20 jaar geleden was een vrije dinsdag. Ik ga op de fiets naar Heerenveen. Ik krijg een lekke band en deze wordt op het station geplakt. Bij Sunshine, de 'moeder' van Sunrise in Sneek, koop ik drie singles: 'Another Lonely Night In New York' (1983) en 'Boys Do Fall In Love' van Robin Gibb (de laatste staat op 'Secret Agent' uit 1984), plus 'Bonanza' van Johnny Cash uit 1962. Waar Sunrise in 1992 de deuren sloot, daar bestaat Sunshine nog steeds! De platen zijn verdwenen en het is nu een smartshop.

Wegens de lekke band blijft het bezoekje beperkt tot Sunshine. Over een paar weken ga ik weer terug!

vrijdag 20 mei 2011

de smaak van absolute perfectie?


Door toedoen van 20 Years Ago Today sneeuwen ze een beetje onder: de 'vergeten nieuwgekochte' albums. Voor 'nieuwkomers': Sinds september 2003 koop ik, indien voor handen, erg bewust nieuwe albums op vinyl in plaats van cd. Veel van die ruim 120 albums tot nu toe zijn al eens ter sprake gekomen, maar er zijn titels die ik ben 'vergeten te noemen'. Soms is de meest recente draaibeurt ook al eeuwen geleden, maar voor Soul-xotica stof ik ze met alle liefde af. Vandaag: 'Raven And The White Night' van Odawas uit 2007.

,,Een aander hef een Opel Vectra in de garage, ik hef een racefiets en een stereo". Knap hoor! Stukje 'gecultiveerd Stienwieks'... Ik zou Pico immers onmogelijk in ABN kunnen citeren? Klinkt armoedig, een fiets en een stereo. Behalve als die laatste in 1997 twintigduizend gulden heeft gekost. Ik ging regelmatig naar Pico voor een luistersessie. Biertje en een jointje..., das war einmal! Nee, is geen Stienwieks... Op mijn aanraden verving hij zijn tangentaire ellende door een Thorens. Helaas pakte hij door en ruilde zijn audiofiele houtkachel (qua warmte) in voor een koud klinisch geluid.

In oktober 2007 had ik boodschapjes gedaan bij Minstrel. Dat leverde in ieder geval de meest recente Current 93 op, die doen we nog eens in november ofzo, en deze van Odawas. De plaat raakte mij niet alleen, ook Pico kwam woorden tekort. Ik heb hem een half jaar later nog eens gekocht en geruild tegen de tangentaire Aristona met versleten naald die alleen al 400 euro kost. De liefhebber mag hem komen halen...

Wat is perfectie in de muziek? Dat verschilt van persoon tot persoon. Je hebt natuurlijk 'klinische perfectie', waarbij ieder bijgeluidje is weggemixt en alle scherpe randjes zijn bijgeschaafd. Ik denk dan aan Dire Straits en Steely Dan. Maar bij King Crimson en Pink Floyd komt nog een compositorische perfectie voorbij die gradaties als pop, jazz en klassiek achter zich laat en zich in een eigen dimensie beweegt. Zo pretentieus als dat klinkt, is ook Odawas.

Het is foutloos, maar niet glad. Het is zelfs geen 'easy listening'. Allesbehalve zelfs! Toch is de fraaie hoes weinig representatief, die doet denken alsof het nimmer 1975 werd. Hoewel Odawas uit dezelfde beker thee heeft gedronken als Pink Floyd, klinkt het niet als lichtjaren geleden. De gebruikte synthesizers verraden zelfs wat jaren tachtig, maar deze worden tot op heden in 'new age' gebruikt. Wat zou er gebeurd zijn als ABC afstand van de hitsingles had gedaan en het experiment was aangegaan?

Ja hoor, leuk dit gebalk in de ruimte. Kom tot je punt, Soul-X. Je kan het, jongen! Goed, ik zal het proberen. De basis van Odawas wordt gevormd door kleine liedjes met akoestische gitaren, met daarover heen groteske arrangementen. Persoonlijke favoriet is 'Getting To Another Plane' met een tussenstuk dat uit de koker van Roger Waters had kunnen komen. 'Barnacles And Rustic Debris' heeft zo'n magisch deel in de finale. 'Alleluia' riekt wat naar 'The Power Of Love' van Frankie Goes To Hollywood. Bij 'The Ice' wil je als luisteraar de winterjas aan trekken.

Odawas laat niets aan het toeval over en ieder lid draagt zijn steentje bij in de opname, het mixen en de produktie. Zo'n stukje huisvlijt voor vinyl verdient een exclusief label. Jagjaguwar limiteert haar albums tot een bepaald maximum en er komt nóóit een tweede persing. De vinyl met cd was in een oplage van 300 en is al lang uitverkocht!

donderdag 19 mei 2011

wandel in het licht met Petra


Nee. Het is niet een aanstormend piratentalent uit Steenwijk-West. Het is evenmin de country-sensatie van De Basse. Of is het die aardige kassiére van de C-duuzend op 'T Diep? De enige Petra uit mijn vriendenkring was tot voor kort fractievoorzitster van de lokale SP, maar ook zij is niet het onderwerp. Peter klonk een beetje zwak en onderging een gedaanteverwisseling. En Peters aller lande, ik doel hierbij op de persoon naar wie u bent vernoemd: Petrus. Overigens is deze Petra een band.

Op 2 mei had ik het in 'Een oor-zaak' al over de 'bevrijding'. Eind 1996, begin 1997 is Het Pakhuis mijn 'hangout', het clubhuis van de Sneker Youth For Christ. Hoezo extreem? In die tijd bezoek ik ook de urenlange diensten van de Evangelische Gemeente, inclusief 'Toronto blessing' (mensen die krijsend op de vloer liggen. De Heilige Geest is in hun gekomen en je kan je afvragen via welk kanaal...). De EGS heeft in 'Rooster's Call' haar eigen gristelijke motorclub. De voorzitter had vast de Motörhead-badges losgeweekt van zijn bejaard spijkerjack en deze vervangen door Petra.

Volgens mij is Petra nog steeds actief, maar ik vond in 1997 het nieuwe werk even kleurrijk als dat van de Duitse Scorpions. Maar dat titelloze debuut uit 1974, dat is domweg onovertroffen! De plaat verscheen op het Word-label, een onderdeel van Epic en ingericht voor gospelrock.

Natuurlijk zijn het 'rednecks'. De boodschap is niet bepaald subtiel toegepast. Ze willen getuigen van de blijdschap die het geeft om met Jezus te wandelen en houden er een Ku Klux Klan-achtige benadering op na. 'Hare Krishna may be fun to sing, but they're not gonna get you to heaven'. Hoezo kortzichtig?

Muzikaal zit Petra op het debuut in de betere Southern Rock. Doorgaans mannen met lange manen, getrouwd met Jack Daniels en 35 buitenechtelijke kinderen. In dat opzicht is 'Lucas McGraw' erg grappig. Een bluegrass-deuntje met de oude vrienden die zich afvragen wat Lucas bezield, nu hij zich iedere dag scheert, naar de kerk gaat en lief is voor zijn vrouw... Nadeel bij Petra is echter dat Jezus zo uitdrukkelijk aanwezig is, dat de nummers niet als een universele liefdesverklaring kunnen worden beschouwd. En dat heeft het succes voor hen gedwarsboomd.

'Wake Up', 'Storm Comin', 'Gonna Fly Away', 'Get Back To The Bible'... Als Lynyrd Skynyrd en Black Oak Arkansas je ding is, dan hoor je deze van Petra ook in de kast te hebben. Moest ik er dan nog bij vertellen dat de cd inmiddels wordt gedistribueerd door Alliance Music? Wel kan ik nog even vertellen dat de trackvolgorde geheel ten goede verschilt van de elpee. Maar die laatste is toch niet te vinden...?

woensdag 18 mei 2011

alternatief voor schaapjes tellen


Ik zou met alle liefde mijn huidige werksituatie willen uitleggen. Het zou dan echter een langer bericht worden dan gebruikelijk en waarschijnlijk begrijpen jullie het dan nog steeds niet. En dan ik ook niemand kwalijk nemen! Het is een uiterst ongebruikelijke situatie, gebaseerd op afspraken tussen mijn ex-werkgever, Sociale Dienst en UWV. Het ontbreken van geld heeft me de afgelopen maanden al vaak tot wanhoop gedreven, maar het toppunt was een actie van mijn ex-werkgever. Ik zat al weken tegen het plafond, gisteren ging ik er door heen!

Slapen werd dus ook helemaal niks. Ik zocht een uitlaatklep voor mijn frustraties en bedacht een fietstocht. Ik had vanmiddag om drie uur een afspraak met de psycholoog en vóór die tijd moest ik van mezelf bij kringloopbedrijf De Groene Cirkel in Rouveen zijn geweest. Ik vertrek even na zeven uur na twee potten koffie en een reep chocola, wegens gebrek aan brood in mijn huis.

Dat voelt niet fijn! Bovendien zoekt de Nokia uit de 242 liedjes de meest slaapverwekkende uit. Een pakje drinkontbijt en een broodje verder, voel ik me een stuk meer mans. Dan zet ik koers naar het Staphorster Bos. Ik ben hier al twee jaar niet meer geweest. Je waant jezelf op De Veluwe. Ik ontdekte het gebied als de kortste route naar De Hondenkoekjesfabriek in Nieuwleusen, het impro-noisetheater van het noorden. Twee jaar geleden was het een kattenstapje vanaf de Paaz en ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt. Na nog een broodje op een bankje koers ik naar Rouveen. Even naar tien uur ben ik bij De Groene Cirkel.

Bij een bezoek in 2003 vond ik hier de originele Jamaicaanse 'white label' van 'The Train Is Coming' van Ken Boothe uit 1966, vandaag is 'funk time'. Ik heb de vangst nog niet beluisterd, maar Black Heat ziet er fijn uit. En dan Apollo's Wing, een Nederpop-single uit 1972 met als bonus een zwartwit-ansicht van de groep. Ze zijn 75 cent per stuk en er worden geen deals gesloten.

Na het afrekenen tref ik Paula. Zij had in 2008 een jaar lang een winkel in Meppel en ik deed groot boodschappen bij haar uit de drieduizend singles en héél veel northern soul. Ik fiets 'het gebed zonder einde' af, de Oude Rijksstraatweg, een acht kilometers lange martelbaan van klinkers door Rouveen en Staphorst. Even na elven ben ik weer in Meppel. Is het waar? Ja! Voor het eerst in twee maanden sta ik in de plus. Ik vier het met een boerenomelet en koffie op het terras van De Kansel.

Action heeft niet de gewenste thermoskan, dus kan ik verder kringlopen. Bij De Kring duik ik weer meteen in de kleding. Zusje wordt getrakteerd op topje, bloesje en colbertjasje, terwijl de platenkrasser zich door 350 singles worstelt. De gekochte Nederlandstalige dingen zijn kadootjes op de Golden Beat Years-forummeeting en ik geloof dat ik Joe Simon dubbel heb, dus zou singlehoesjes.nl binnenkort 11 hoesjes van hem kunnen hebben. Over de cd van Petra zeg ik even niks. Die doen we morgen!

Ik sluit de kringloop af bij de zaak waar ik zaterdag ook was. De singles die toen eruit gegooid had, zijn alsnog mee gegaan. Om twee uur ben ik in Steenwijk. Zeven uren en ongeveer zeventig kilometer gefietst. Moe, maar voldaan!

* After Tea- Snowflakes On Amsterdam
* Anca's- Stop Een Tijger In Je Tank
* Apollo's Wing- Together
* Marc Aryan- Un Jour
* Black Heat- Street Of Tears
* Chi Lites- You Got To Be The One
* Eye To Eye- Am I Normal
* Guru Josh- Infinity
* Emmylou Harris- Together Again
* George Harrison- Ding Dong
* Hi Lo's- One Note Samba
* Icehouse- I Can't Help Myself
* Instant Funk- The Funk Is On
* Jefferson Airplane- White Rabbit
* Elton John- Daniel
* Johnny Jordaan- Kerstmis In De Jordaan
* Peggy Lee- Fever
* Alannah Myles- Love Is
* New Vaudeville Band- Peek A Boo
* Lynsey De Paul- Ooh I Do
* Players Association- Turn The Music Up
* Pony Tails- Born Too Late
* Elvis Presley- King Creole
* Sandra (Reemer)- De Herdertjes Lagen Bij Nachte
* Joe Simon- Music In My Bones
* Thérèse Steinmetz- Het Meisje Van Josef Is Tot Z'n Grote Spijt Regelmatig Met De Muziek Mee

dinsdag 17 mei 2011

20 Years Ago Today: 333-335


Het was eigenlijk gisteren twintig jaar geleden, ik had me in de datum vergist. Zelf ben ik gediplomeerd kniesoor om daar over te struikelen. Maar op een of andere vreemde wijze voelt deze donderdag 16 mei 1991 aan als de dag van gisteren. Het was zowel letterlijk als figuurlijk een kleurloze dag. Grijs, zo nu en dan een spetter regen. Het begin van de examentijd. Met name het moment waarop ik mijn kersverse aankopen op de Philips RB 5400 leg, heug ik me nog goed. Heeft nog iemand een tube acné-zalf over?

Examentijd spannend? Welnee... Waar voor andere leerlingen het examen de toets is 4 jaar opgedane kennis, daar was het voor mij de slotnoot van 4 jaar educatieve wanprestatie. Genoeg intelligentie, alleen niet de wil. Als ik me met evenveel enthousiasme in de leerstof had geworpen als in het Hitdossier, dan...? Had ik geen popkwissen gewonnen en dat was ook wel jammer geweest!

Op de zoektocht naar de perfecte rocksong ben ik lange tijd bij 333 blijven hangen. 'Planet Of Love' van de Haagse rockband Lemming is namelijk rock zoals het hoort. De groep had zichzelf reeds in een status van 'novelty act' gemanoeuvreerd en daar kon deze single niks aan veranderen. Dat ze het wél konden, blijkt ook uit het uitstekende 'I'll Take You Back' uit 1981 dat bij leven en welzijn in februari in deze rubriek zit.

J. Vincent Edward (dus zonder S op het eind) was niet meer voor mij dan zomaar een naam uit het Hitdossier. Over een paar weken koop ik zijn grootste hit, 'Thanks' uit 1969. Nummer 334 is één van de vruchteloze opvolgers van die hit, ditmaal een zwaar dramatische Barry Mann en Cynthia Weil-ballade aan het adres van Angelica. Het nummer draagt ook haar naam. Voor Edward was het even afgelopen, in de midden jaren zeventig opereerde hij vanuit België. De naam van die eendagsvlieg schiet me even niet te binnen, wel had hij in 1976 nog een hit met 'Love Hit Me'.

Dan ons fotomodel, nummer 335. No. 1 in UK? Nou en? Mag ik jullie erop wijzen dat The Wombles in dat jaar tweemaal bovenaan had gestaan? Die kennen we hier gelukkig niet. Een stel zingende poppen uit de koker van Mike Batt, die in de volgende eeuw grof geld gaat verdienen met een individuele Womble: Katie Melua... Ahum, terug naar Johnny Nash. Ik heb nog altijd medelijden met hem dat hij na zoveel formidabele platen in 1975 zijn grootste Nederlandse hit moet scoren met dit vod! En dat we 'Stir It Up' alleen van ome Bob kennen. En we nooit hebben gerealiseerd hoe Nash de kloof tussen reggae en soul heeft overbrugd. Je kan mijn kussensloop uitwringen hierover!

Ik baal er wel even van dat ik die hitsingle en groep van J. Vincent Edward uit 1974 niet kan herinneren. Hierbij een pass. Wie schiet hem in?

maandag 16 mei 2011

roemen op oude teer: Status Quo


Ik noemde zaterdag al het plan voor deze serie en het eerste onderwerp heeft evenveel met de bewuste fietstocht te maken. Want naast affiches voor het reünieconcert van Titt'n hingen overal ook plakkaten voor Normaal en Status Quo in Pesse. Quo speelde in 2006 ook al in Ruinerwold. In deze onregelmatig terugkerende rubriek behandel ik oudgedienden die het niet kunnen laten. Of zij die niet anders kunnen? Met Status Quo hebben we meteen bijzondere binnenkomer!

Ik beloof hierbij plechtig dat dit niet een afzeikrubriek gaat worden, toch is het soms tenenkrommend wat er anno 2011 voor een bekende groep van decennia terug door gaat. Soms zijn financiën de enige drijfveren voor een veteraan om weer het podium op te gaan. Dit alles geldt niet voor Status Quo.

Hoewel de ruzie met Andy Lancaster inmiddels is bijgelegd, heeft die laatste het té druk om continu met Francis Rossi en Rick Parfitt op tournee te gaan. Hoewel beide krasse knarren zijn, zijn het niet méér karikaturen van zichzelf geworden dan ze al waren. Ze zijn wat grijzer geworden, maar passen nog prima in hun verschoten spijkerpakken.

Ik hoorde een vriend ze ooit 'steedsweerzo' noemen. Status Quo is al veertig jaar gelukkig getrouwd met dit handelsmerk. Ze maken ook nog steeds nieuwe albums, steeds meer van hetzelfde, terwijl de fans maar één ding willen... Juist! Meer van hetzelfde! Zolang het past in de trant van 'Roll Over Lay Down' blaast Quo nog iedere feesttent omver!

Wat je vaker ziet bij verguisde bands is dat ze erg loyaal aan hun fans zijn. Status Quo heeft meer van een voetbalteam. Die cd's zijn niet belangrijk. Alle tekortkomingen zijn vergeten als Rossi en Parfitt zich storten in de herkenbare oerboogie.

Die John Peel! De legendarische discjockey was stapelverliefd geworden op Status Quo na een optreden op een hippiefestival. ,,Hi. We're Status Quo and you don't like us'. Het publiek mocht hen inderdaad niet, maar Peel was fan voor het leven.

En zo hebben we wellicht meteen het meest sympathieke onderwerp uit deze serie gehad. 'Boogie on, guys!'. En nog vele jaren!

zondag 15 mei 2011

de man met de Schijf: oeps!


Is het overdreven om te zeggen dat er lang naar deze Schijf is uitgekeken? Feit is dat op het Golden Beat Years-forum sinds een paar weken een discussie is over plaatjes met dooien en dat deze praatpaal al enkele malen is genoemd. Het was aanvankelijk het plan geweest om één Schijf van 5 te maken met liedjes waarin een dode valt, maar er zijn zoveel! Na 'De strop' van 13 maart is vandaag de tweede aan bod, ditmaal over liedjes met een dodelijk ongeluk.

De eerste waaraan je meteen moet denken, is 'Manuela' van Jacques Herb. Maar als die financieel niet was leeg gezogen door Vader Abraham en in 1974 met de VUT was gegaan, dan had die misschien gekund. Maar het liep anders en zo kwam Herb 25 jaar na zijn monsterhit met een deel 2 waaruit blijkt dat Manuela springlevend is. Het drama was dus voor niets geweest...

Op vijf staat een twijfelgeval. Krijgt onze grote vriend een ongeluk omdat zijn ogen vol tranen staan óf rijdt hij zichzelf bewust het hiernamaals in? Hij is net gedumpt door een blonde schone met de mooiste suikerspin uit de buurt. 'The Leader Of The Pack' verdiende ook een antwoord: 'The Leader Of The Laundromat' van The Detergents. Hij heeft een afspraakje met het hoofd van de wasserette, hoewel hij van zijn ouders een andere moet zoeken omdat het wasgoed bruin gedroogd terugkomt. Waarom rent zij opeens de straat op, als hij het uitgemaakt heeft? Hoe dan ook, ze wordt overreden door een vuilniswagen. Omdat het beide twijfelgevallen zij, vormen ze een fraaie nummer vijf!

Eind jaren vijftig waren de 'death discs' even erg populair. Die komen we nog tegen bij zelfmoord. Op de hedendaagse darkfolk-platen valt gemiddeld ook één dooie per titel, maar vaak blijft de oorzaak in het ongewisse. 'Stairs', het tweede nummer op de elpee 'Victorian America' van Emily Jane White, geeft echter gedetailleerd de dood van Catherine weer. Haar kinderen vervelen zich en geven hun mama bovenaan de trap een duwtje. 'With a crash she hit the ground/ she fell backwards/ backwards without a sound/ until she hit the ground'. Dan gaat het regenen en breekt een onweer los. 'Sweet Catherine, are you in heaven now?'. Nou, ze is hier in ieder geval niet meer! Verwacht geen droeve dramatische ballade, want Emily Jane White maakt er bijna een feestje van!

De elpee 'Hollywood Dream' van Thunderclap Newman speelt even verstoppertje tussen de overige duizenden niet-gerangschikte langspelers en dat mopje kost hem punten. Daardoor heb ik me niet kunnen laven aan 'Accidents', hoewel de herinnering goed is voor een derde plaats in deze Schijf. Net als bij Emily Jane is de muziek hier ook verre van droef en dat maakt het met de betreurden in het lied extra morbide. Het zijn namelijk kinderen. De arme Mary valt in het water en verdrinkt, terwijl de koningin voorbij vaart. En wordt kleine Johnny overreden door een auto. Samen met 'Something In The Air' maakt deze 'Hollywood Dream' tot een parel en vergeven we de zouteloze Dylan-cover 'Open The Door, Homer' met alle plezier!

Wie denkt dat een autocross niet meer is dan wat racen en botsen met een Opel Kadett die gezakt is voor de APK, komt bedrogen uit. Uit mijn tijd bij het Sneeker Nieuwsblad weet ik nog dat een coureur mij vertelde dat zijn bolide, geprepareerd en wel, zo'n slordige drieduizend gulden vertegenwoordigde. Tja, als je dan geen 'munnie' hebt voor een ring voor Laura, is het tamelijk onbezonnen om met een afgeragde Chevy het circuit op te gaan. De betreurde ontdekt dus het nut van een gedegen rolkooi en driepuntsgordels, want in 'Tell Laura I Love Her' kan het wicht op zoek naar een andere kerel. We zijn nóóit eigenwijs en kiezen voor de versie van Sha Na Na op de live-kant van hun titelloze album. Er was ooit eens een boer die toestemming gaf om een festival op zijn land te organiseren, onder beding dat zijn favoriete band kwam spelen. Dat was Sha Na Na...

Ik zal gistermiddag tweemaal voor gek zijn versleten tijdens mijn fietstocht over Meppel, Ruinerwold en Havelte. De Nokia mocht zelf uitzoeken uit de ruim 240 liedjes. 'Goodbye Baby' van Little Caesar is geniaal en goed voor een lachsalvo, die komen we nog bij 'moord uit jaloezie' tegen. Maar ook de nummer 1 is tranen met tuiten van het lachen! Natuurlijk herinneren we Dion DiMucci het liefste met 'The Wanderer', 'Runaround Sue' en 'Ruby Baby', maar ook hij was eens even helemaal in den Here. Dat resulteerde ondermeer in 'Abraham, Martin And John', maar ook in 'Be Careful Of Stones That You Throw'.

Dion trekt ten strijde tegen roddel en kwaadsprekerij. Buurvrouw komt bij hem staan terwijl hij, lekker rock and roll, in de tuin bezig is. Buuf trekt van leer over 'the bad girl down the street'. Dan piepende remmen en wordt het kind van buurvrouw op het nippertje gered van een auto. De Samaritaan overleeft het niet en terwijl Dion zich over het levenloze lichaam ontfermt, huilt de buurvrouw: 'Wie heeft het leven gelaten door mijn kind te redden?'. Het antwoord laat zich raden...

Volgende week vieren we alsnog de vrijheid, dus kom maar op met titels over 'freedom'. Hoewel ik al een paar fijne suggesties heb ontvangen, is er nog plaats voor twee!

zaterdag 14 mei 2011

ben je single of wil je een koekje?


Nee, op Soul-xotica doen we niet aan 'breaking news'. Liever kijken we terug, ook al had ik het eerste onderwerp van vandaag veel eerder gebracht. Dan had iedereen, van Hammerum tot Leiden, nu in de feesttent van Ruinerwold gestaan. Daar speelt Titt'n op dit moment hun novelty-hit 'Ben Je Geil Of Wil Je Een Koekje' uit 1999. Een eenmalig reünieconcert. Het is te hopen dat ze zich daaraan houden! Maar wat ze nu precies met de 'originele bezetting' noemen. Toen het een hit werd, stapten twee originele leden op. Een lolletje was hun best, maar om hier nu je leven lang aan herinnerd te worden?

Ik zag de poster vanmiddag in Ruinerwold hangen. Op zich had dit het eerste deel van 'roemen op oude teer' kunnen worden, een serie die volop in voorbereiding is, maar meer dan hun verkrachting van 'Should I Stay Or Should I Go' van The Clash ken ik niet van Titt'n. Ik was eerst naar Meppel geweest. Boodschapjes doen.

Ik blik meerdere malen in de week terug op de singles die ik in 1991 kocht. Betekent dit dat de collectie anno 2011 tot een halt is gekomen? Nee hoor, alleen is mijn financiële situatie de afgelopen maanden penibel geweest. Maar vanmiddag mocht ik weer even bij één van de twee kringloopwinkels in Meppel. In 'kold an de knijen' (ik gok februari) kocht ik daar bijvoorbeeld 'Hey Joe' van The Jimi Hendrix Experience, een betere 'Real Cool World' van Greatest Show On Earth en 'Down Man' van Brainbox. Nu lagen er een paar extra hoesloze singles uit dezelfde collectie. Mocht ik die eerder voor 50 cent, nu waren ze allemaal een euro en 'no offers'. Dus moest ik kritisch zijn. Alleen UK en Hildegard Knef hebben fotohoezen.

Ik kwam eigenlijk voor iets anders, maar dat vergat ik. Ik moest bovendien ook nog eens naar De Kring en liep ik in de Action de thermoskannen voorbij. En dus verwacht ik binnenkort weer even op de fiets te stappen en naar Meppel te gaan.

De vangst van vanmiddag:
* Brainbox- The Smile
* Boudewijn De Groot- Aeneas Nu
* Jay Jays- Bald Headed Woman
* King Curtis- Memphis Soul Stew
* Hildegard Knef- Macky Messer
* UK- Rendez Vous 6:02

vrijdag 13 mei 2011

't ken raar lopen


Komende zondag ga ik een Schijf samenstellen van bezongen ongelukken met fatale afloop. Het was ergens rond 1962 toen er een ongeval plaats vond. Gelukkig geen doden of gewonden, enkel blikschade en gekissebis over de schuldvraag. Totdat het duo uit de ene auto bij de ander een drumstel op de achterbank zien staan. Ofwel: Hoe John Maus en Scott Engel in aanvaring kwamen met Gary Leeds.

En jawel hoor! Zonet nog even gekeken hoe oud John precies was geworden en wederom een artikel op Wikipedia waar een dwaling op staat. John zou de naam Walker hebben aangenomen. Fout! John en Scott speelden ooit samen in een bandje met een stel broers. Die heetten Walker. Scott en John gingen zich toen voor de lol ook Walker noemen. Van die originele Walker Brothers ontbreekt ieder spoor, maar Scott en John zouden er groot mee worden.

Eind 1965 steekt het trio de grote plas over. In Engeland kunnen ze wel een groepje tieneridolen gebruiken, nu Herman's Hermits grotere triomfen in Amerika vierde dan thuis. The Walker Brothers is de meest succesvolle nieuwkomer van 1966. Twee jaar later zijn ze alledrie solo en heeft Scott het meeste succes. John is een goede tweede met de singles 'If I Promise' en het samen met Graham Nash geschreven 'Annabella'. Dan gaat het bergafwaarts met John. Géén verkoopsuccessen, tweemaal een scheiding en een alcoholverslaving.

De 'broers' komen in 1975 bijeen voor drie albums, maar in 1978 is het avontuur voorbij. John doet zo nu en dan nog een revivalshow, maar gaat in 1986 terug naar de States. Hij bouwt een eigen studio, maakt sinds 2000 nieuwe cd's, maar teert ook nog steeds op de oude roem.

John leed al enige tijd aan leverkanker. Afgelopen zaterdag bezweek hij daaraan. John Maus werd 67 jaar.

20 Years Ago Today: 331-332


Laten we het eens over sex hebben! Leuk op zo'n herensociëteit als Soulsexotica. O ja, vrouwen mogen mee kijken. Wat zei je? Of je een 'rock on' mag hebben? Voor mij is dat okay, ik weet niet hoe het met de anderen zit. Maar goed, we gaan het dus over een extreme perversiteit hebben: Over David Es-sex. Peter doet niet aan vieze plaatjes. Afgaande op de zoektocht naar een vrijgezel hoesje, lijkt het alsof deze tak van sport niet vaak wordt bedreven. We zijn dus maar voor dertig in plaats van zeventien centimeter gegaan...

De carriére van David Essex kwam maar moeilijk op gang. Hij maakte een paar singles in de jaren zestig, maar er lag geen succes voor het oprapen. Rond 1970 maakt hij kennis met Jeff Wayne, een jonge onafhankelijke producer. Ondanks een klassieke achtergrond heeft Wayne een fascinatie voor popmuziek en heeft daar zijn eigen ideeën over. Stiekem droomt hij er van om het werk van zijn vader nog eens zachtjes over te doen, maar dat duurt nog acht jaar...

In de vroege jaren zeventig voldoet Wayne nog aan reclame-opdrachten. Zoals bijvoorbeeld 331. Er zit een luchtje aan 'You're OK With Us' van Us, het was namelijk een commercial voor deodorant. De leadzang op de single is van David Essex, ook al weet ik dit nog maar sinds maandag. Jeff Wayne was in 1991 aanvankelijk de connectie.

Hoewel Essex zélf zijn tienerjaren achter zich heeft gelaten, wordt hij in 1973 in de markt gezet als een tieneridool. Dat gebeurt met 'Rock On'. Wayne wordt onderscheiden vanwege deze opvallende produktie. Ik leer het nummer pas later waarderen. Want hoewel het nummer 332 in mijn verzameling is, kocht ik de single op woensdag 4 juli 1990 op een braderie in Workum. Toen ook al vanwege Jeff Wayne, toch vond ik bij nader inzien de single té min om bij de toenmalige 172 te wonen. 159 singles later kwam het er toch nog van.

Jaren later blijkt dat Essex een flinke 'fanbase' in Mossley had, want het regende David Essex-platen in onze kringloopwinkel. Het is ook daar dat ik Essex' eerste Nederlandse hit, 'Gonna Make You A Star', leer kennen én waarderen. En toen pas begon voor mij de liefde voor 'Rock On'.

Na de eerste publicatie zag ik dat Blogger de eerdere fout had hersteld en 'Old man Burdon' had teruggeplaatst. Ik heb dus 'Even schrikken' verwijderd en publiceer vandaag nog een tweede bericht. Eind goed, al goed!

woensdag 11 mei 2011

old man Burdon


Ook kleine diertjes worden groot! Neem nu Eric Burdon, leadzanger van The Animals. Hij viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. Ik weet niet precies of Burdon op 'dodenlijst' stond van Rolling Stone? Na het overlijden van Jimi Hendrix, Jim Morrison, Janis Joplin en Brian Jones stelde het blad in 1972 een lijst op van artiesten die mogelijk op korte termijn zouden kunnen overlijden, zeker wanneer je hun ongezonde levenstijl in ogenschouw nam.

Het leuke daaraan is dat praktisch iedereen nog leeft. Keith Richards was lijstaanvoerder, maar Lou Reed stond er ook tussen. Burdon bewoog zich toen al niet meer op de voorgrond, maar hij had de reputatie dat hij iedereen onder de tafel zoop!

Hoewel Newcastle Brown Ale stevige kost is, viel deze eigenschap pas echt op toen Burdon de oversteek naar Amerika maakte. Hij was vier jaar ervoor zanger geworden bij The Alan Price Rhythm And Blues Group, die zich in datzelfde jaar The Animals gingen noemen. 'The House Of The Rising Sun' was een internationale hit en The Animals ging in 1965 op tournee door Amerika. Hoewel de media toen repte van een conflict tussen Price en Burdon, was de vliegangst van de eerste de reden van vertrek. De hoes van 'The Price To Play' (1966) kent een goudeerlijke tekst uit de pen van Burdon. Hij roemt de vooruitgang van Price' zang.

The Animals boert nog even verder met een nieuwe toetsenist, maar in de zomer van 1966 valt de originele bezetting uiteen. The Animals zijn in Amerika op hun top en Burdon formeert snel een nieuwe groep met die naam. Na het matig succesvolle 'Help Me Girl' vestigt Burdon zich met zijn gevolg in San Francisco. De flower power is op zijn kookpunt en Burdon doet mee met psychedelische hits als 'When I Was Young' en 'Sky Pilot'. In 1968 neemt het Engelse Polydor niet eens meer de moeite om het dubbelalbum 'Love Is' uit te brengen. In ons land scoort Burdon in 1969 zijn grootste hit met 'Ring Of Fire'.

In 1970 werkt hij samen met de multiraciale groep War. 'Black Man Burdon', een album uit 1971, inspireerde de kop. Hoewel Burdon bij tijd en wijle zijn gitzwarte bluesstem leent, ondermeer op een album met Jimmy Witherspoon, slaat hij in de eind jaren zeventig de plank finaal mis door enkele Animals-klassiekers in een heavy rock-arrangement op te nemen.

Burdon overleefde, ondanks zijn oeverloos gezuip, wel menig generatiegenoot, qua status in de popmuziek heeft hij de tand des tijds niet doorstaan! Hij is nu overgeleverd aan een spaarzame Animals-reünie en een schare cult-volgelingen. Op de redactie salueren we hem desondanks met veel respect.

Nog vele jaren, Eric! Enne..., niet te veel zuipen...

dinsdag 10 mei 2011

20 Years Ago Today: 329-330


Eigenlijk kocht ik drie singles op 9 mei 1991, toch behandel ik 331 samen met 332 op donderdag. Deze twee hebben een grote gemene deler en het duo van vandaag ook. 329 is 'Melting Pot' en 330 'Our World', beide van Blue Mink. Hoewel ik later ook de reguliere singles heb gekocht, 'Our World' zelfs met fotohoesje, zijn beide Amerikaanse persingen. Daarnaast is 'Melting Pot' een promo met op één kant de stereo en de mono op de andere zijde. Ze waren een gulden per stuk.

Wie heeft mono nodig als je stereo hebt? Wel, met name de AM-radiostations gebruikten bij voorkeur de mono-kant, omdat die krachtiger klonk door de radio. Zo'n stereo/mono-promo is dus een hele slimme zet voor een platenmaatschappij. En in het geval van 'Melting Pot' legde het geen windeieren voor Philips!

Het verhaal Blue Mink is vrij complex. De toetsenist heeft in 1969 'Blue Mink' geschreven en zoekt daarvoor een geschikte zanger. De van origine Amerikaanse soulzangeres Madeline Bell wordt aangesteld en ze vragen Roger Greenaway. Greenaway vormde in de jaren zestig het duo David & Jonathan met Roger Cook. Greenaway weigert, maar schuift Cook naar voren. Greenaway horen we in 1970 nog wel in 'Gimme Dat Ding' van The Pipkins.

Maar ook de overige leden leenden zichzelf voor andere projecten. Grappig is dat Blue Mink voor een gedeelte het debuutalbum van Elton John inspeelden en dat diezelfde Elton John de Blue Mink-hit 'Good Morning Freedom' inzong voor een budget-elpee in de trant van 'Top Of The Pops'. Maar de bassist wordt waarschijnlijk het best herinnerd. Herbie Flowers speelde op 'Transformer' van Lou Reed en was verantwoordelijk voor de typische baslijn in 'Walk On The Wild Side'.

Blue Mink zélf hanteert een concept van frisse soulpop met een gospel-inslag en teksten over 'de ideale wereld', hoewel ze na 1972 meer naar de glamrock neigde. En dat was niet hun sterkste punt.

Madeline Bell is later de jazz ingegaan. Mijn zus heeft haar nog een aantal keren ontmoet. Ik heb ook al eens de eer gehad om muziek van haar te horen, maar nee, ik ben geen fan.

Wat nog wel leuk is te vertellen, is dat Jimi Hendrix geen woonruimte had toen hij naar Engeland kwam en dus maar in het appartement van Madeline Bell verbleef, omdat deze op tournee was.

maandag 9 mei 2011

hyperdepiep?


Voor het eerst (en tevens voor het laatst) had ik een kostbaar giga-prijzenpakket samengesteld voor de winnaar van het kwisje van gisteren, krijg je geen antwoord... Bij deze, het is dus het debuut van Moby Grape. Op Vader Jakob kom ik nog terug. Bovendien is dit album en één track in het bijzonder verantwoordelijk voor een totaal inactieve huiselijke dag. Ofwel: Wat kan zo'n verzameling noten met een mens doen?

In september schreef ik over de kennismaking met 'Viva Hate' van Morrissey. Ik klom toen, 1998, terug in bed. Eind 2007 hield Marissa Nadler me een week in de houdgreep met 'Diamond Heart'. Vorig jaar rond deze tijd ging dat op voor 'More Action Less Tears' van A Silver Mt. Zion. En gisteren...?

Ik ontwaakte vroeg en zou een lange fietstocht maken. Ruinen, Dwingeloo en Appelscha. Omdat ik mijn thermosfles niet kon vinden, moest ik thuis koffie tanken. Muzikaal begon ik met een paar singles, toen 'Blue' van Joni Mitchell en wilde een kantje It's A Beautiful Day. Zoekende kwam ik Moby Grape tegen. Omdat de kwisvraag al gepland was, leek het toepasselijk deze te draaien. Bij 'Sitting By The Window' gebeurt het. Ik word gegrepen!

'Perfect nummer, perfect album, perfecte band. Je zou er moedeloos van worden!' schreef ik op Facebook. Ik werd het ook. Na de Schijf te hebben geschreven, ben ik weer gaan slapen. Later heb ik hem nog eens gedraaid. Wéér slapen! Volledig uit m'n hum. Op de mooiste dag van het jaar tot nu toe, heb ik geen stap buiten de deur gezet!

Twee nummers verder op kant 2 staat 'Lazy Me'. Over perfectie gesproken! 1.44 minuten lang, coupletjes, refrein en een bizar outro. De gitaar speelt dan Vader Jakob.

Op de hoes van 'Moby Grape 69' doet de band open boekje. Het was HUN idee! 'Moby Grape' verscheen op dezelfde dag als zes singles met albumtracks. Een echte hype, maar ook een commercieel fiasco. Al deze drukte leidde de aandacht af van dit hoogstaande debuut. Wie zeurt nu nog over 'Sergeant Pepper'?

Ik heb nu ook weer zin, maar doe het niet! Ik heb mezelf met veel moeite op de fiets gehesen, het bos ruikt zo fijn na een regenbui en ik ga mijn humeur niet weer omlaag halen.

zondag 8 mei 2011

Schijf van 5: moederdag


Wees allen vandaag extra lief en attent voor je vader, want hij heeft zijn dag niet... We zijn er vandaag maar eens vroeg bij, zodat moeder volop kan genieten van de aangeboden verwenmomenten. En uw scribent van een verkwikkende tocht per stalen ros. Deze Schijf is dus voor de inspirator van het fenomeen Schijf van 5. Zonder die overvolle borden uitgebalanceerd voer hadden we nooit van het bestaan geweten!

Op 5 vinden we een 'superstip', vorige week op 9 in De Eindstreep en dus vier plaatsen gestegen: 'Mama Didn't Raise No Fool' van Sugar Pie DeSanto (1966). Omdat het altijd een uitgelezen dag is voor een mid-tempo soulkraker als deze. Niet te loom, maar ze laat je evenmin penen zweten op deze zonovergoten zondag.

Het was een verrassing dat Peter niet 'My Guitar Wants To Kill Your Mama' noemde, zélf had ik al een dooie moeder bedacht. Op 4 staat 'Mother No-Head' van Groep 1850 uit 1967. Een eigentijdse bewerking van Vader Jakob door deze internationaal zeer geroemde Haagse band. Hun album 'Agemo's Trip To Mother Earth' staat te boek als één van de meest psychedelische albums ooit!

Zin in een kwisje? In datzelfde jaar werd Vader Jakob al gebruikt voor een liedje op het legendarische debuutalbum van een Amerikaanse Westcoastband. Wie geeft me de naam van die band? (Hint: de groep was hier vorig jaar mei te gast...)

Hoezo een vieze man, moeder? Onze generatie noemt iemand met een kleurtje niet langer 'vies'. Wat hij krijst? Tsja, dat hij een sexapparaat is. Of zoiets. Kijk, moeder, ik dacht van, de vonken zullen er met vader wel niet meer vanaf spatten, dus geef moeder een verzetje. Op 3 staat 'Mother Popcorn' van James Brown (1969). L.A. Style had in 1991 een vooruitziende blik?

Met BZN kunnen we mama altijd blij maken? Anny Schilder rookte haar eerste sigaret, Carola leerde rekenen en Jan Keizer had een telepathisch toekomstplan met Phil Collins. BZN was aanvankelijk suikerzoet geweest, in 1969 haakte de groep in op een nieuwe trend: de hardrock. En hoewel hun Negram-dingen uit de eerste helft van de jaren zeventig zelden interessant zijn, kent 'Mother Can You See Me' uit 1969 nóg een primeur: de 'death grunt' wordt hier geïntroduceerd, het onverstaanbaar blaten vanuit de buikspieren...

Ja natuurlijk. Je hebt me negen maanden gedragen. Voor niets. Maar voor nakkes gaat de zon tegenwoordig ook niet meer op, dus er moet wel wat staan tegenover de geste van een Schijf. 'O my mother, can you still do something for me'. Nou, bijvoorbeeld bordje patattos met jus, groente, vleesch, toetje na en om half elf een fruithapje. Zit ik nu op de schijf van vijf?

Tuurlijk, een karbonade moet zwemmen. Zal ik maar een flesje Moebius uit het prachtige wijnjaar 1970 ontkurken. 'O My Mother', een melodramatische rockballad, voert deze week de schijf der schijven aan!

De Schijf van volgende week is nagenoeg rond, ook qua samenstelling. Dan vijf platen met lieden die 'per ongeluk' hun Waterloo vinden tussen intro en slotnoot. Over twee weken doen we donderdag nog eens over. Is vrijheid niet vanzelfsprekend? Kijk eens naar de duizenden liedjes met 'Freedom' in de titel. Wat zijn de beste 5 volgens jullie?

zaterdag 7 mei 2011

20 Years Ago Today: 328


Het was eigenlijk gisteren, maar gezien het deze maanden bijna iedere dag 20 Years Ago Today is, probeer ik het wat te doseren. Qua hoes was eveneens hetzelfde probleem als gisteren. Het Nederlandse hoesje van 'Red Rover', de nummer 328, was niet authentiek en bruikbaar te vinden. Golden Beat Years-collega Paul Van Riet kwam nog het dichtste in de buurt, alleen had die hoes een vreemde mist over zich. Verder moet GBY-collega Karel nog een topic starten over Mailer Mackenzie Band, maar verder een aanrader (www.nldiscografie.nl). En ach, hoe vaak gaan we deze groep hier nog behandelen? Juist! In plaats van het fotoloze hoesje van 328, dan maar de opvolger met een ansicht van de boosdoeners.

Over Mailer Mackenzie Band ben ik snel klaar. Ze kwamen uit Den Haag en namen in de jaren 1970 tot 1973 een onvindbare elpee en een handvol singles op. Het leek wel alsof de band vele malen populairder was in Frankrijk en België dan in Nederland.

Producer/arrangeur Hans Van Hemert werd beroemd door zijn duo-formule. Sandra & Andres en Mouth & MacNeal deden ook buiten de landsgrenzen goede zaken. Bovendien kon hij van iets matigs iets goeds maken. Neem nu 'If I Stay Too Long' van de Engelse modband The Creation. Lichtjaren verwijderd van 'Painter Man' en 'Making Time', eigenlijk veels te slap voor hun doen en kunnen. Van Hemert toverde het om in een imposante hardrockballade en een hit voor Big Wheel.

Tommy James & The Shondells dan? Juist, die van 'Hanky Panky', 'Mony Mony' en 'Crihimson And Clohoveher'. Mag ik in dat rijtje ook nog het totaal miskende 'Crystal Blue Persuasion' noemen? En dat Tiffany in 1988 een wereldhit had met hun 'I Think We're Alone Now'? Okay, maar wat heeft dat...? Tommy James en zijn maten waren tegen het einde van 1969 het spoor goed bijster. Het brallerige bubblegumvod 'Red Rover' bracht hen geen succes.

Creedence Clearwater Revival had een vrij uniek concept bedacht. In Nederland goed voor vele hits, maar het kende in ons land dan ook geen gelijke. Totdat Van Hemert de Haagse Mailer Mackenzie Band tegenkwam. Hij deed de truc van 'If I Stay Too Long' eens dunnetjes over en voorzag 'Red Rover' van de ritmesectie van Creedence. Het resultaat mocht er zijn, John Fogerty had het niet beter gedaan. Desondanks bleef de single steken op 29.

De opvolger, 'Movin', deed het nóg minder. Nummer 32 was hiervoor de hoogste tree, hoewel het nummer nét ietsje meer Creedence was. Maar er was in die tijd geen enkele groep die het succes van Fogerty cs. evenaarde!

vrijdag 6 mei 2011

het mod maar zo!


Dat begint weinig positief? Tja, de dag begon zó goed. Vanmorgen eerst telefonisch kwaad gemaakt bij het UWV, toen een deal gesloten met Electrabel en toen werd ik terug gebeld door datzelfde UWV. De toeslag is maandag overgemaakt! Zowel buiten als op de redactie ging de zon schijnen. Eindelijk een slotnoot aan de armoede? Ik wilde herrie, maar na een kantje Dukes Of Hamburg had ik wel weer genoeg. Toen een album in een miserabele staat, maar met een heerlijke groove tussen de krassen.

De kop slaat eveneens op de hoes. Ik kon namelijk geen bruikbare afbeelding van de Nederlandse Favorietenparade-uitgave vinden, dus dan toch maar de reguliere Engelse hoes. Over koppen gesproken: 'How did the Small Faces get their name? Just one look at them is sufficient to see that they do indeed have small faces'.

Een 'face' was de benaming van de macho onder de mods, hem met het fraaiste uiterlijk, de mooiste pakken en de meeste spiegels op zijn Lambretta. 'Small' was een toevoeging om bescheiden te blijven. Pas toen de modcultuur op zijn gat lag en Rod Stewart de plek van Steve Marriott in nam, verdween dat deel van de naam.

Mods was een beweging in de jongerencultuur van de arbeidersklasse. Om te ontsnappen uit de grauwe grijze armoede van thuis, investeerden ze hun zakcenten in kostuums en motorscooters. Ze danstten graag en namen drugs. Maar achter hun smetteloze voorkomen gingen evengoed vechtersbazen schuil.

En het is juist die aggressie die afspat van het debuut van The Small Faces. In 'Sorry She's Mine' horen we de mod die zijn liefje in bescherming neemt als een ander tracht avances te maken. Het zal vast niet de 'One Night Stand' zijn geweest. Het viel niet mee voor een mod om de voorgaande nacht te herinneren.

'Whatcha Gonna Do About It?'. Tsja, gewoon dit album opzetten en beuken! De hoestekst zegt dat de totstandkoming van de elpee maanden werk heeft gekost. Die klinkt dan erg 'fuck-second-takes' en meer als een wilde jamsessie. Want hoe zit het met 'You Need Loving'? Dat is gewoon een prehistorische 'Whole Lotta Love' van Led Zep met ook nog een flard 'Land Of 1000 Dances', desondanks wordt het geheel toegeschreven aan Steve Marriott en Ronnie 'Plonk' Lane...

Toch nog een beetje 20 Years Ago Today? Het is twintig jaar geleden dat Marriott omkwam bij een brand in zijn huis. Hij was met een brandende sigaret in slaap gevallen...

donderdag 5 mei 2011

20 Years Ago Today: 325-327


Hoezo Bevrijdingsdag? Ik ben al een paar maanden in een strijd verwikkeld met ex-werkgever, Sociale Dienst en UWV. Wat aanvankelijk een schitterend plan leek, blijkt totaal niet goed georganiseerd te zijn en hang ik sinds half maart van leningen aan mekaar vast. Morgen een spoedbetaling doen aan Hi zodat ik na dinsdag gewoon kan blijven schrijven. Hulde aan Neckermann! Zij tonen begrip voor de situatie en geven me de tijd. Te hopen dat Electrabel net zo coulant is, hoewel ze in de brief verzochten per ommegaande te betalen.

Soul-xotica is meestal een uitlaatklep voor muziek, maar ik ontkom er even niet aan dit te noemen. Het gedonder drukt dermate zwaar op mijn gemoedstoestand dat ik momenteel weer een crisis door maak. Dit kan wel eens weerslag hebben op Soul-xotica, hoewel... Het geeft op zijn minst een beetje kleur aan mijn bestaan...

Gisteren, maar dan twintig jaar geleden, kocht ik dus twee elpees en drie singles op een vrijmarkt in Sneek. Die andere LP was 'Good Vibrations' van The Beach Boys, een uitgave van het budget-label Emidisc uit 1971. Vandaag dus de singles.

Twee van de drie zijn oude bekenden. Nummer 325 is The Lovin' Spoonful. Ik had het hoesje al in juli van singlehoesjes.nl gehaald, maar het kwam er niet van en dus zat die in oktober in De Opruiming. Zélf kocht ik 'She Is Still A Mystery' in de Amerikaanse fotohoes met een kleurig kiekje van de jongens in een park. De nieuwsgierige voorbijganger werd 'en passant' vereeuwigd. Hij kijkt op de achtergrond over de schouders mee.

Nummer 326 was al fotomodel bij een Schijf van 5 in januari, eentje over de dag van morgen. Het is 'Tomorrow Tomorrow' van The Bee Gees. Bij Spooky Tooth had ik het al over gezellige kraakjes. Ik heb deze van The Bee Gees ook al enkele keren in een betere staat, toch gaat er niets boven dit knisperende haardvuurtje. Je hoort het plezier er in terug. Nooit wegdoen dus!

Dan tenslotte 327. Dezelfde groep als gisteren met opnieuw een licht gewijzigde bezetting. Toetsenist Mike Pinder was vervangen door Patrick Moraz. Het tweede album waarop die mee deed, heette 'The Present' en verscheen in 1983. The Moody Blues was toen één van die groepen die met kunstgrepen trachtte niet uit de gratie te vallen. Een prettig melodieus synthpopnummer als 'Blue World' moest hen in de Top 40 brengen, maar dat mislukte. Geen slechte single, maar wel een 'vuller' voor de Moodies-collectie.

En wat gaan we moeder zondag geven? Ik heb al een fles Moebius klaar staan. En BZN vinden moeders altijd fijn, maar of dat geldt voor dit nummer? Ofwel, spuw maar suggesties voor titels met 'mama', 'mother' of iets in die trant!

woensdag 4 mei 2011

boulevard de crisis


De keuze voor singles was erg praktisch voor een zestienjarige met alleen een fiets. Elpees pastten niet in de fietstas. Zelden fietste ik terug met elpees in een plastic tas aan het stuur. Als de zon scheen en de weg was lang, konden de elpees gemakkelijk krom trekken tot Jutrijp. Anno 1991 zijn mijn elpees nog overzichtelijk. Een stuk of dertig, de meeste van The Moody Blues en Justin Hayward. Op 4 mei 1991 kocht ik drie singles en twee elpees. Dat trio komt morgen, ik licht er vandaag één album uit.

Begin 1965 leek het zo rooskleurig. Na een totaal geflopte single meteen een Britse nummer 1-hit met 'Go Now'. Decca belegde een receptie om dat te vieren en zelfs The Beatles waren te gast. Wat de jonge muzikanten niet wisten, was dat de manager het leeuwendeel van de royalties op streek. Maar dat zou bij de volgende grote hit worden aangepast.

Maar hoewel The Moody Blues in 1965 een handjevol bescheiden hitsuccessen kende in Engeland, kwam de grote opvolger van 'Go Now' maar niet. Ook de elpee 'The Magnificent Moodies' leed qua verkoop daaronder. In 1966 was de band ten dode opgeschreven. Alleen in Nederland, België en Frankrijk konden ze nog een potje breken. Zanger Denny Laine koos voor een solo-carriére en met hem vertrok ook bassist Clint Warwick. John Lodge had in Hamburg met Ray Thomas gespeeld met El Riot And The Rebels. Net als The Beatles een paar jaar ervoor waren zij ook thuisgekomen dankzij een lening van de Britse ambassade. Toen The Moody Blues werd opgericht, had Lodge te kennen laten weten eerst zijn school af te maken. Hij trad toe terwijl de band een diepe crisis doormaakte.

Justin Hayward werd de nieuwe zanger, waarmee het geluid drastisch veranderde. Tot grote ergernis bleef Decca opnames met Denny Laine uitbrengen. 'Boulevard De La Madeleine' wordt bijna een hit, maar het is vijf voor twaalf. Tijdens een desastreuze tournee door Nederland en België ziet Lodge zich genoodzaakt zijn apparatuur te verkopen, zodat ze de boot terug kunnen nemen.

Halverwege 1967 brengt Decca dit album uit in een spraakmakende 'blote' hoes. Je moet goed kijken en jawel, één van de getekende figuren is spiernaakt. Na die tijd verschijnt het album in bovenstaande hoes. En toch klopt er iets niet...

Toen 'Nights In White Satin' uitkwam, besloot de Belgische divisie een hééél ander fotohoesje te drukken. Ze hadden nog een fraai kiekje van de band, wel een paar jaar oud, maar ach... En zo verscheen 'Nights' in België met een foto uit 1965 mét Laine en Warwick. Dezelfde die in ons land voor 'Go Now' werd gebruikt.

Dat is ook het probleem met dit album. De muziek is van de oude bezetting en daar past deze foto niet bij. Deze foto stamt uit 1969 en stond oorspronkelijk in de klaphoes van 'On The Threshold Of A Dream'. Wilde iemand weten wat de trends voor 1969 waren op het gebied van leren jassen?

Hoewel het album al jaren een truc van Decca is om mee te liften op het succes van The Moodies, rechtvaardigt bot gezegd alleen de titeltrack de aankoop. Verder zijn de tracks alleen goed voor een totaalplaatje voor verzamelaars!

U zult begrijpen dat ik hem niet heb stuk gedraaid?

dinsdag 3 mei 2011

20 Years Ago Today: 324


Jahaa! Écht waar! Kijk zelf maar op Wikipedia! Wat nog wel eens wordt vergeten is dat iedere boerenlul kan bijdragen aan Wikipedia en dat bronvermelding niet altijd noodzakelijk is. Nu is Wikipedia op zichzelf best streng daarin, maar wie 'Terry Jacks' zoekt op de Nederlandse, wordt geconfronteerd met een staaltje amateurisme. Niks geen bronnen, geen overzicht van de hitsingles of discografie, verkeerde jaartallen en... een onvergeeflijke flater!

Nu wist ik wel een en ander uit het blote snotje, toch was ik benieuwd wat er na mijn geboorte van Jacks was geworden. Wikipedia geeft geen antwoord. Hij zou in 1944 in Winnipeg zijn geboren. Hij had zijn grootste hits in de jaren zestig en zeventig. Asjemenou? Zowel solo als met The Poppy Family in de jaren zeventig! Zijn vrouw wordt Susie Jacks genoemd, doch labels vermelden Susan. Ik laat maar in het midden of zij zijn vrouw óf zus was. Van dat laatste staat me ook iets bij...

In 1973 scoort Jacks zijn grootste hit met 'Seasons In The Sun'. Zucht. Jacks had twee hits in 1974. Dat het een vertaling van 'Le Moribund' van Jacques Brel is door Rod McKuen klopt! Misschien had de schrijver nog mogen vermelden dat het al in 1969 een top vijf-hit van The Fortunes was geweest?

Dan slaat de twijfel toe. 'Seasons In The Sun' zou de bestverkochte Canadese single aller tijden zijn? Hoe zit het dan met 'Everything I Do' van Bryan Adams??? Wikipedia gaat verder. Een jaar later verschijnt 'If You Go Away'. Een kwestie van een paar weken... Maar dan: 'Rock And Roll, I Gave You The Best Years Of My Life' dat een BESCHEIDEN (nummer 3?) hit zou worden voor The Cats is GESCHREVEN DOOR TERRY JACKS!!!

Hahaha..., dat is niemand minder dan Kevin Johnston! Omdat iedere vorm van een bron ontbreekt, nomineer ik de schrijver van dat artikel tot Duimzuiger Van Het Jaar.

Mijn 324 is een heruitgave op het Amerikaanse Flashback-label met beide solo-hits op een kant en heeft derhalve geen fotohoes. Ik heb 'Seasons In The Sun' en 'If You Go Away' later nog wel als reguliere singles gekocht. Die fijne hit van The Poppy Family komen we in augustus tegen. Ga ik dan ook de familieband van Terry en Susan onderzoeken...

Maar even géén Wikipedia meer voor mij!

maandag 2 mei 2011

een oor-zaak


Ik heb de eerste jaren deze dag nog wel gevierd als mijn verjaardag, maar inmiddels is de symboliek weggeëbt. Het was toeval geweest dat ik me in 1993 aansloot bij de deathmetalband-in-wording. Als die hadden gekozen voor blues of hardcore, was ik ook mee gegaan in de band. Maar onder invloed van Morbid Angel en Altar werd het deathmetal. Hoewel ik nooit iets met metal heb gehad, trok de subcultuur me wel. Ik wilde wel eens onderzoeken wie Satan was en dat onderwerp strijkt ook fijn tegen de haren in van de omgeving. Vanaf 19 augustus 1994 verklaar ik mezelf 'satanist' en pierce een omgedraaid kruisje in mijn linkeroor.

Maar toch heb ik vanaf het begin kritiek op het bestaande satanisme en vorm zelf met hulp van theoloog Hal Lindsey mijn eigen oordeel. Waarom jezelf afzetten tegen de kerk door zelf een kerk op te richten? De rituelen zijn evenmin aan mij besteed. Wél verheerlijk ik de dood en met name zelfmoord. Het zélf bepalen van je dood en het niet aan God overlaten, is voor mij (anno 1995) het summum van satanisme. Het vertaalt zich in zieke teksten voor Horrible Dying, maar ook een verregaande fascinatie voor suïcide en 'mijn eigen dood'.

In november 1995 leer ik The Gathering kennen. Ik begin het dan gehad te hebben met de deathmetal, ik heb hierdoor wel leren zuipen, maar mijn teksten (ik ambieer dan zelf nog een zangcarriére in de folk) blijven onverminderd zwart. Ook ben ik obsessief bezig met de dood.

Dan is het 2 mei 1996. Van Osama hebben we nog nooit gehoord. Ik ga die avond met vrienden naar The Gathering in Leeuwarden. Eerst moet er een kaartje gehaald worden. Hiervoor gebruik ik een cd-bon van vijfentwintig gulden. Na het kaartje zoek ik een cd-single uit de Top 40 uit. Dat wordt, hoe toepasselijk, 'One Of Us' van Joan Osborne en 'Itchycoo Park' van M People uit de uitverkoopbak. Het dubbeltje is fooi...

De volgende ochtend word ik wakker. Het voelt vreemd aan mijn linkeroor. Dan zie ik op het kussen het kruisje liggen. Natuurlijk... het zilver was veel te fijn en is het nog knap geweest dat het anderhalf jaar heeft gehangen. Het zat geregeld vast in mijn haar. Toch dicht ik dit, na deze bijzondere avond met The Gathering, een grotere symboliek toe.

Het roer ging om! Ik werd weer een hippie met fleurige kleding en ik zou uiteindelijk weer terug de kerk in gaan.

Ik heb van helemaal niets spijt of berouw. Sterker nog: Een aantal opgedane ideeën onderschrijf ik nog steeds. Maar aan zelfmoord doe ik niet meer...