kwiskwek 2

Vraag 1: Wat heeft The Turtles te maken met de Nationale Popkwis 2010? Antwoord: He-le-maal niets! Ik had dit hoesje bij de opruiming over het hoofd gezien en bovendien wil ik liever nog eens een minder bekende single van The Turtles behandelen. Dus toch nog eens de camera ter hande nemen om mijn 'You Know What I Mean' op de gevoelige plaat leggen. Maar... ik hou jullie onnodig in spanning. We gaan kwiskwekken!

Ik had stiekem gehoopt op een plaatsje op de Top 40 en... we hebben het waar gemaakt! We? Jazeker, Punk Fluit bleek een hecht team, ook al moesten we het zonder Marianne stellen. We zijn 39e van de 55 geworden.

Ik had me onnodig druk gemaakt over de jaren tachtig. Bij mij is dat decennium min of meer blanco. Voor Stefan gaapt tussen Velvet Underground en het millenium een groot gat. Albert moet het normaal gesproken ook van muziek van voor 1979 hebben. We hebben alledrie ons steentje bijgedragen. Ik geloof dat we 80% van de vragen over dat tijdperk goed hadden!

Nee, qua nieuwe eeuw ging het minder van een leien dakje. Natuurlijk kunnen we allemaal die oorwurm van Juanes neuriën, maar hoe heet het kreng? En hadden we Death Cab For Cutie niet moeten weten?

Nee, dat hoefde niet. Over het algemeen scoorden we best goed, hadden een gezellige middag en zijn dik tevreden met de 39e plek! Ik hoop dat Albert en Stefan gelukkiger zijn geweest met de cd's. Die van mij zijn glimmende biervilten. Maar Albert had tien elpees voor me meegenomen, dus mij hoort u niet klagen!

kleur bekennen: rood

Afgelopen week ging de deurbel. Een stralende Marco Borsato op de stoep. ,,Fijn dat je na 220 berichten eindelijk over mij gaat schrijven". ,,Hoezo?", vroeg ik. ,,Ik las dat je over 'vandaag is Rood' gaat schrijven". Ik schudde mijn hoofd en ik grijnste. De gesjeesde pizzabakker trok bleek weg. ,,Ach nee, Soul-X, je gaat toch niet weer...?". Jawel Marco. Ik ga weer dat ene verhaal vertellen!

Voorjaar 1995. Na tientallen weken staat 'Dromen Zijn Bedrog' nog hoog in de hitlijsten, als Marco de opvolger, 'Waarom Nou Jij', presenteert. Niks niet De Kuip, maar een tour langs discotheken, waaronder Close-Up in Sneek. Marco beklimt ieder heel uur het podium om met banden de twee singles en een b-kant te kwelen. Publiek is er weinig en is blij als de deejay na een kwartier Charly Lownoise opzet. Gerrit Louwsma, poprecensent van het Sneeker Nieuwsblad, noemt Borsato 'een entertainer voor kinderpartijtjes' en hij kon het weten! Hij voorspelde De Kast in 1996 allesbehalve hitsucces en boorde een half jaar voor 'Self Esteem' nog The Offspring de grond in!

Ik heb een paar weken geleden nog 'Forever Changes' van The Love behandeld, vandaar geen illustratie van dat album. Mijn rode nummer één is 'Red Telephone'. Ik hoop niet dat mensen zich zorgen gaan maken als ik zeg dat de tekst deels autobiografisch is. 'I don't know if I'm living or if I am supposed to be'. Soms deel ik dat gevoel. 'Sitting on the hillside, watching all the people die'. Tsja, geen lichte kost, maar wel mooi!

Het is met stoelen net als hippies: 'They never die, they just fadeaway'. De gebroeders Gibb hadden vast iets anders genuttigd dan een kopje thee met een Thee Biskwie Holland toen ze de teksten voor 'Holiday' en 'Red Chair Fade Away' schreven. Resultaat: geen 'screaming psych fuzz monsters', maar wel heerlijk vervreemdend.

Zou ik de nummer 3 serieus of flauw doen? 'Red Skies' van The Fixx viel af en toen bleef Combo Knus & Gezellig over met 'Rozen Zijn Rood, Maria' (1993) over. Pure cult! De skapunkers van het Fries-Groningse Stalin Orgels als 'fout' dansorkest voor bruiloften en partijen. Gelieerd aan de stichting Hobbyrocker en etherpiraat Nightrider, al net zo 'tongue-in-cheek' en enige jaren de lokale omroep voor het Lowlands-festival. Ik weet dat ik er erg veel rode platen mee tekort doe, maar hij is gewoon leuk!

Om het stoplicht compleet te maken (...) volgende week groen, green, grün, grøn... Jullie suggesties blijven welkom, ook wat rood en blauw betreft!

opruiming 9: The Lovin' Spoonful

Het einde van de opruiming nadert met rasse schreden. Maandag en dinsdag nog Ferre Grignard en Nico en dan is dat weer gedaan. Morgen ga ik vervroegd kleur bekennen, zondagavond een kwekverse kwiskakel als ik terugkeer van de Nationale Popkwis in Amstelveen. Maar eerst nóg een belangrijk vertegenwoordiger van de kortlevende 'goodtime music'. The Mamas & The Papas maakte daar deel van uit, alsmede The Lovin' Spoonful.

Engeland had de skiffle, Amerikanen de jug. In beide gevallen waren de instrumenten eenvoudig en goedkoop zelf te vervaardigen. Ideaal voor de man in de straat die alleen maar kon dromen van een contrabas, maar wel een theekist, bezemsteel en nylon draden had.

In 1965 had The Byrds de Amerikaanse folkrock min of meer uitgevonden. Lieden als The Love en Barry McGuire volgden, maar die folkrock-rage was evenmin een lang leven beschoren. De keuze was óf roemloos ten ondergaan als McGuire, óf een radicale omslag maken.

En zo ontstond de 'goodtime music', in retrospect de opmaat tot de flower power van 1967. The Turtles, The Young Rascals en The Association waren andere namen. Muziek die geworteld was in de folk, maar tekstueel van positief levensgeluk getuigden.

John Sebastian kwam uit de jug en diens' groep The Lovin' Spoonful had nauwe connecties met de folkblues. De groep was slechts twaalf maanden enorm succesvol. Na april 1967 droogden de hits op. In 1968 verliet Sebastian de groep, die nog een jaar doorsukkelde. 'She Is Still A Mystery' is zondermeer de beste van hun latere singles. Het stond in oktober 1967 een weekje in de Tipparade.

Producer Erik Jacobsen kende pas in de jaren tachtig weer succes met Chris Isaak.

opruiming 8: The Mamas & The Papas

Na Mossley is het een kleine stap naar Kaiserslautern? Nou, dat moet je niet willen fietsen, ook al is het even ver als met de auto. Zomer 1998. De jubileumeditie van het Dicky Woodstock Popfestival op de Baarse Vrijstaat. Ik kom al vanaf 1994 jaarlijks naar het gehucht bij Steenwijk. In de laatste twee edities van de vorige eeuw zelfs vanuit Engeland. In het eerste jaar ontstaat de Woodstock-ploeg.

Ik bied Des onderdak aan in mijn caravan, nadat deze op de Solex van Vianen naar De Baars was gereden om Armand te zien. De volgende dag ontmoet ik Kees, een 48-jarige die dankzij een heftige 'midlife crisis' door gaat waar hij in 1968 was opgehouden. Berend en Sonja hebben hun huis verruild voor een Pipo-wagen. Rein, de broer van Berend, is in een opwelling getrouwd met Hinke en tracht te leven zoals het hoort. Dat lukt maar half, bovendien zijn ze strontongelukkig!

Deze club minus Kees, maar met twee meiden waarvan ik de naam niet meer weet, zijn we in 1999 de Eclipse-ploeg. We rijden in colonne naar Kaiserslautern om 85% van de zonsverduistering mee te maken. Berend voorop in de Mercedes-bus met klomp in plaats van Michelinpop, dan Rein in de Opel Combo van de zaak, dan Des en ik met een meisje (er staat iets bij van Hanneke?) in een Mercedes ambulance uit 1972 en achteraan een Subaru Mini Jumbo. De naam van het meisje en haar vriend weet ik niet meer, wel dat haar jengelkind Boaz heette. Hoezo hippie?

We zijn nog maar net onderweg als Des een cd van The Mamas & The Papas opzet. Met name bij 'I Saw Her Again' heb ik hierdoor een herinnering, maar die heeft Peter niet staan? Volgens mij stond '12.30' weer niet op die cd.

De Eclipse-ploeg was niet voor de eeuwigheid bestemd. Onbewust heb ik een dag voor de verduistering ervoor gezorgd dat de groep bij elkaar bleef. Een jaar later lag de ploeg in gruzelementen. Maar de eclipse was legendarisch!

Ik heb nooit veel gehad met The Mamas & The Papas, maar voor '12.30' maak ik een uitzondering!

opruiming 7: Mossley

Soul-xotica gaat meestal over muziek, maar... het blijft natuurlijk wel MIJN speeltuintje! En nu ik platenhoezen aan het opruimen ben, kan ik net zo goed ook een compleet Engels stadje doen. Met name in het voor- en najaar heb ik een week lang heimwee naar Mossley. In april had ik plannen voor een posting, maar het kwam er toen niet van. Tot maandag 17 mei, nadat ik een cassettebandje van maandag 17 mei 1999 had gevonden. Dat was een mooie aanleiding voor een kort resumé.

Of ik moet me weer net zo vergissen als bij 'Ta Det Lugnt' van Dungen, maar anders komen de platenhoezen niet meer terug. Anders is dat bij Mossley. Want hoewel ik er slechts een anderhalf jaar woonde en er een zware depressie doormaakte, beschouw ik Mossley nog altijd als een gelukkige periode.

Waarom Mossley? Dat was geen keuze. Nadat ik in York op een dood spoor was gekomen, vertelde Tony van het Leger Des Heils over de Emmaus. Van alle communes had alleen Mossley plek voor mij. Ik arriveerde daar op vrijdag 17 april 1998.

Mossley, Greater Manchester, heeft een katoenspinnersverleden. Mijn huis, Longlands Mill aan Queen Street, is één van de handjevol bewaarde spinnerijen van de 125 molens die Mossley in de jaren twintig van de vorige eeuw telde. Ik heb uitzicht op Roughtown, een passende naam voor de grijze woonkazernes. Mossley is nu een slaapstadje. Ofwel: 'a place where you are taught to dream', aldus de zanger van een lokale popgroep.

En toch had die rust wel iets. Mossley wordt omzoomd door groene heuvels, bergen voor een Nederlander. Minder inspanning vergt een wandeling langs het Huddersfield Canal. Je komt vanzelf uit bij Roaches Lock op de foto. Even verderop, exact twee kilometer van Longlands Mill zit mijn stampub Tollemache Arms.

Daar heb ik zo vaak aangekondigd dat ik weg ging uit Mossley, dat ik eind september 1999 niet werd geloofd. Toch verliet ik Mossley. Buiten de monstertocht in 2001 ben ik er niet meer geweest. Dat Mossley gaat herleven op Soul-xotica kan ik nu al verklappen...

opruiming 6: Queens Of The Stone Age

Heavy metal is over het algemeen niet mijn kop thee. Toch is het wel eens fijn om het spinrag van het plafond te blazen. Ik doe dat graag met 'Songs For The Deaf', het debuut van Queens Of The Stone Age, hierna QOTSA genoemd. Een supergroep pur sang, eigenlijk is Josh Homme de vaste spil. Homme kreeg rond 1994 de handen op elkaar met Kyuss. Meer nog dan Soundgarden creëerde Kyuss een moddervette jaren zeventig-sound. Het borduurt verder op het debuut van Black Sabbath.

Voordat iedereen onmiddelijk naar Youtube gaat of het album via Soulseek binnenhaalt: 'Songs For The Deaf' klinkt alleen goed vanaf audio-cd of van vinyl. Met name de kracht van het album verbleekt door het ontbreken van de 40% van de audio. Het klinkt flets en rommelig als mp3.

Die wijsheid heb ik onder andere geleerd van mijn kameraad Robert. Ik leerde zelfs het album door hem kennen. In de herfst van 2003 staat hij aan mijn deur, net terug uit Zwolle waar hij het vinyl heeft gekocht. We draaien een kantje op mijn stereo. Op de vrijwilligersbarbecue na het jaarlijkse metalfestival Stonehenge hoor ik de plaat opnieuw. Twee weken later koop ik de dubbelaar op het rode vinyl.

Vorig jaar zomer heb ik daarbij de cd gekocht. De nummers worden verbonden met sketches, parodieën op Amerikaanse radiostations. Wat opvalt is het plezier. Niet alleen met het inspreken van deze sketches, maar ook de speelse benadering. Rock, en zeker de stevige variant, wil nog wel eens té serieus genomen worden zodat het zouteloos wordt.

'First It Giveth', 'No One Knows', 'Song For The Deaf', het zijn allemaal heerlijke kopstoten. Na een jingle van een fictief 24/7 deathmetal-radiostation volgt de pastiche 'Six Shooter'. Het eindigt met een spontane schaterlach. Eindelijk een zelfrelativerende rockband. Alleen daarom al een supergroep!

opruiming 5: The Shoes

Wie me een beetje goed kent, weet dat ik niet besmet ben met het opruimvirus. Als ik eenmaal begin, moet ik het doorzetten. Na de blauwe platen van gisteren, vandaag (een typische blauwe maandag?) een overwegend blauwe hoes van The Shoes. Blue shoes... Carl Perkins en die vent die naar pepermunt werd vernoemd, hadden er iets mee? En The Shoes werd in 1963 opgericht als The White Shoes. Maar nu, genoeg kleuren en titels. Laten we eentje met een onzin-titel behandelen.

Ik heb weliswaar iets minder dan die Filippijnse presidentsvrouw, maar nog steeds een fetisj voor schoenen. Ik heb mijn afgetrapte sandalen, een paar gekregen nét te krappe Reebokken en zwarte lage Scapino's. Legerkisten staan nog op de verlanglijst. Maar het is niet Shoe-xotica en dus moest ik zeggen dat ik collectioneur van The Shoes ben.

Op 'Peace And Privacy' en 'Emptyness' na heb ik de Polydor-singles compleet. Van 'After All' wacht de hoes. 'Tank Esso Mix' wil ik nog eens apart behandelen. Van hun minder interessante Negram-periode heb ik 'Make Up Your Make Up' en 'The Hour Comes Nigh' en van Theo Van Es zijn eerste single uit 1972. Van een paar zoek ik nog de fotohoes, waaronder 'Na-Na-Na'.

In de tijd van 'She Goes Nana' van The Radio's begreep ik dat 'Na-Na-Na' voor 'hét doen' zou staan. Maar of die keurige jongens van The Shoes dat beseften, betwijfel ik. Ook al roepen ze op de flip op om vooral naar de tekst van het lied te luisteren.

Ik had net singlehoesjes.nl ontdekt. Omdat ik toen nog het idee had alleen de koffer en de blauwe bak te fileren, haalde ik dit hoesje neer. Maar liever zou ik 'Happiness Is In This Beat' in de schijnwerpers zetten. En dat doe ik binnenkort ook echt eens!

kleur bekennen: blauw

De hersenschuddingschijven zijn op. En toch beviel zo'n wekelijkse rubriek mij. Het stelde mij in staat om ruim een week van tevoren al na te denken over de schijf van de zondag erna, waar in overige gevallen zoals nu niet bekend is welke plaat hier morgen prijkt. En 'kleur bekennen' is zeer spontaan ontstaan, namelijk omdat ik vanochtend erg behoefte aan 'Blue' van Joni Mitchell had. Zonder te hoeven twijfelen de mooiste blauwe plaat!

Even persoonlijk. Raar maar waar, de dagen worden korter, normaliter wachtte de winterdepressie, maar zoete lieve Gerritje voelt zich tiptop. Hij windt er geen rokjes omheen, sinds hij heeft toegegeven aan het lang verborgen verlangen om in het openbaar in dameskleding te verschijnen, klaart de lucht langzaam op. Bovendien merk ik dat ik erg baat heb bij zonlicht. Als iemand een lichttherapielamp weet die op een zolder ligt te verstoffen, dan graag een mailtje!

Ik ga één à twee keer in de week een paar uurtjes naar de kroeg en, als ik geen dienst draai in De Buze, blijf op zaterdagavond thuis. En pluk ik de zondag! Op het moment van schrijven, tegen elven 's ochtends, gaat de zon schijnen en lonkt een lange boswandeling...

Meer blauw op straat? Nou, op zijn minst in de platenkast. Joni hoort daar nu eenmaal! De plaat markeert een nieuw begin. De eerste weken op de Paaz trok ik mezelf op aan de Numark portable platenspeler, oorwarmers en een handjevol haastig meegenomen elpees. Een nieuw begin? Wellicht het ultieme moment om definitief kennis te maken met Joni Mitchell. Dat is gelukt! Ik hou van die plaat en kan haar stem eindelijk waarderen. Bij 'California' of 'River' krijg ik dat euforische gevoel. Ze gaan me hier helpen! Helaas liep het anders...

Een andere tijd en een andere herinnering. 'Blue' van The Jayhawks, de openingstrack van 'Tomorrow The Green Grass' uit 1995. Volgens mij hun fijnste moment. Om een top 3 te maken, zonder er lang over na te hebben gedacht, op drie een 'all time classic': 'Mr. Blue Sky' van Electric Light Orchestra.

Volgende week titels met 'rood'. En liefste lezers, wat zijn jullie favoriete rode en blauwe platen?

vertrouwensvol Marianneke

Ben ik net lekker aan het opruimen, gebeurt me dit. Peter mailde een paar weken geleden dat hem een partijtje singles was beloofd. Afgelopen week meldde hij dat de hoesjes al 'online' stonden en dat hij vooral erg in zijn nopjes was met 'Summernights' van Marianne Faithfull. Daar kon ik me iets bij voorstellen. Die single staat ook hier al jaren op de verlanglijst. Na een ontmoeting eerder op de avond tóch het hoesje even opgezocht. Maar... wat móói... daar maken we graag een uitzondering voor!

Wat gaan we doen op een herfstachtige druilerige zondagmiddag? Túúrlijk! Oude postings lezen op Soul-xotica... Maar verder? Gun de ogen eens een kleurenpracht. Dompel uzelf eens schaamteloos in een warm bad van nostalgie. Ofwel, verlies jezelf op singlehoesjes.nl. Als ik iedere dag een hoesje van Peter zou gebruiken, zat ik de komende twintig jaar gebeiteld...

Vanmiddag ben ik naar Meppel geweest. Wederom met afgepast geld naar de Action (echt mijn meest favoriete winkel, je koopt al snel meuk die je in de lengte van dagen niet gaat gebruiken!), nieuwe discman gehaald en een oogverblindende lange rok van het zachtste fluweel denkbaar. Nadeel is dat er maar één trein per uur naar Steenwijk gaat en zo ging ik voor een borrel (ice-tea) naar een uitgestorven café Laporte, schuin tegenover het station.

Ik raak in gesprek met een jongedame, die verklapt dat ze 58 is, en al snel gaat het over muziek. Raad eens waar ze als tienermeid helemaal fan van was? Ze had enkele plakboeken vol. Knipsels, foto's, zelfs een handtekening van Marianne! Twintig jaar geleden heeft ze alles in een vlaag van verstandsverbijstering... WEGGEGOOID!!! Ze kan nog steeds in janken uitbarsten als ze er aan terugdenkt. Als pleister op de wond, hier het mooiste singlehoesje van deze maand. Ik word er hebberig van...

opruiming 4: Flaming Youth

Dit hoesje heb ik al wel eens gebruikt, maar dan voor een posting over meerdere onderwerpen en niet specifiek over Flaming Youth. Ik vroeg toen tot slot welke latere beroemdheid bij de groep zat, maar omdat Peter toen de enige was die überhaupt afwist van Soul-xotica, kreeg ik geen respons. En dus een verdiende herkansing voor deze bijzondere single!

1991. Examenklas LEAO. Een puisterige puber met beginnend lang haar, terwijl dat laatste 'not done' is mits je een heavy metal-fan bent. Dankzij grungebands als Nirvana werd ik heel even 'hip'. In 1991 slaag ik ook voor mijn Muziekexamen B, al was de tuba op zijn retour. Muzikaal is 1964 tot mijn geboorte mijn territorium.

Als ik eind 1991 was gestopt met plaatjes verzamelen, dan had ik 600 singles gehad, waarvan de helft in dat jaar gekocht. 600 mooie singles, geen vullers, geen miskopen,maar stuk-voor-stuk met zorg geselecteerd. Of goed gegokt zoals met The Upsetters. Maar ook Flaming Youth.

Een fotohoesje, tekst van 'Guide Me Orion' achterop. Fontana-label zonder enige credits. Ik heb een tijdje verondersteld dat het Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich moesten zijn. Minus één van hen. Muzikaal is het 'gothic avant-la-lettre', een poëtisch niemendal in gezongen gebedsvorm met een swingend gospelrefrein.

Maar waar kennen we die bovenste gast van? Vast niet van zijn bijrolletje in 'A Hard Day's Night'? Wel van de symfonische rockgroep waar .hij twee jaar later lid van werd. Waar hij na vijf jaar de charismatische zanger verving, tot kritiek van oude fans. Die vanaf 1981 ook solo-albums maakte. Zijn laatste, gevuld met Motown-covers, had hij wel privé mogen houden. Kijk nog eens goed en denk zijn haar weg...

opruiming 3: David McWilliams

Dronken mensen spreken altijd de waarheid. Dat dit gezegde niet altijd hout snijdt, blijkt wel uit het volgende. Gerard, die de klap van het Holland Pop Festival 1970 in het Kralingse Bos nooit te boven is gekomen en voor wie het nooit 1980 is geworden, veert op als David McWilliams uit de mp3-jukebox schalt. ,,Pearly Spencer was een autocoureur die zich eind jaren vijftig te pletter heeft gereden op het circuit", leert hij mij. ,,In de laatste ronde, vandaar dat hij 'the race is almost run' zingt".

En ik maar denken dat David de 'rat race' bedoeld. 'De mallemolen van het leven', volgens Heddy Lester. Op zondag 14 maart zit ik bij de radio. In Avro's Steenen Tijdperk behandelen ze alle hits op alfabetische volgorde. Vandaag komt 'Days Of Pearly Spencer' voorbij. Rob Stenders vertelt dat David zich liet inspireren door een ontmoeting met een zwerver in Schotland. Mijn ogen twinkelen en begin met een mail.

Gaandeweg het schrijven, knaagt de twijfel aan mij. Stenders roept meestal niet zomaar wat. Toch maar even googlen. Ik kom terecht op Wikipedia. Daar was Rob blijkbaar ook geweest. Verder speuren naar Pearly Spencer. Enkel verwijzingen naar David en zijn ontmoeting met de zwerver. Nul resultaten wat betreft de coureur. De mail is niet verstuurd...

Dat David met dit nummer een Nederlandse hit had, bewees dat Radio Caroline een groot bereik had in ons land. In Engeland zette het geen zoden aan de dijk, al wordt het samen met 'Craised Finton Kirk' van Johnny Young een offshore-klassieker. De opvolger 'Can I Get There By Candlelight' flopt aanvankelijk, totdat Jan Van Veen het in 1969 als tune voor Candlelight gaat gebruiken. 'Three O'Clock Flamingo Street' volgt in dat kielzog, maar dan is het voorbij?

De Noord-Ier maakt nog een aantal fijne albums. Ik kocht vorig jaar nog 'The Beggar And The Priest' uit 1973. In 1995 heeft hij een heel klein hitje in duet met Vanessa. Juist, die met die t... Een tenenkrommend slechte bewerking van 'Can I Get There By Candlelight'. God zou hem er niet veel later voor straffen!

opruiming 2: The Sparklings

Afgelopen maart had Soul-X een oproep op het Steenen Tijdperk Forum. Of iemand hem kon helpen aan een jpg van het fotohoesje van 'Seven Jump' van The Sparklings? En wel een beetje rap, want hij had het nodig voor zijn nieuwe blog. Jacob, op STF actief als Provo, reageert nog dezelfde avond. Zeven maanden later staat het hoesje nog steeds in de wachtlijst. Bij deze!

Sommige dingen wil je niet geloven totdat het tegendeel is bewezen. Zo zou Hans Bouwens voor George Baker Selection met Soul Invention een niet onverdienstelijk soulzanger zijn geweest. Ik kan die Zaanse breedbekkikker niet met soul associëren. Helaas zijn er geen opnames van Soul Invention.

Van Ben Cramer werd ooit beweerd dat hij niet vies was van een portie rock & roll. Nu had hij voor 'De Clown' wel een paar aardige singles als Engelstalige 'crooner' gemaakt, maar om die nu rock & roll te noemen? Nee, evenmin is dat het geval met 'Seven Jump', oorspronkelijk een reclame voor 7Up. Als ik deze week maar geen moeilijkheden krijg met de reclamecodecommissie...

Maar dan de b-kant! 'Now It's Your Turn To Cry'. Fuzzgitaren, smerig orgel en een gefrustreerde Ben Kramer (zoals het label vermeldt). 'My teacher told me I'd never fell in love, I know that he was right until I fell in love with you'. Je kan je afvragen wat een leraar zich ermee te bemoeien heeft, maar verder is dit wat Amerikanen 'teenage angst' noemen. Agressieve garagerock met kalverliefdesverdriet van onzekere pubers. In het geval van Ben na drie lessen Engels, want het is erg 'boerenkool'. Het geeft de tenenkrommende tekst alleen maar meer cachet.

Ook opvallend: De single was ooit voor een gulden te koop bij de kruidenier, maar kreeg bij CNR ook een volwaardige release. Het mocht niet baten... Anno 2010 is Cramer degene die hij in 1973 op het Songfestival bezong, namelijk: De Oude Muzikant!

opruiming 1: The Rogues

Omwille van een andere hobby heb ik 2100 'and counting' foto's op mijn geheugenkaart staan. Toen ik gisteren deze foto's een voor een heb bekeken, vond ik ook een aantal hoesjes. Deze had ik destijds voor Soul-xotica willen gebruiken, maar het kwam er niet van. Tot nu! Ik ga de komende tijd onder de noemer van 'Opruiming' deze platen alsnog behandelen. Ik begin met eentje uit het meest prille begin van Soul-xotica.

Ik heb het al vaker gezegd: Soul-xotica is begonnen als uithangbord voor mijn northern soul en funk-verslaving. De koffer (zie juli) en de blauwe bak zouden centraal staan, terwijl ik met een beetje mazzel al gauw twee berichten in de week zou schrijven. En ja, The Rogues woont eveneens in de koffer.

Welke Rogues? Vernon Joynson telt in Fuzz, Acid & Flowers negentien formaties, waarvan twaalf interessant voor een rubriek. Rogues Inc. is niet daarbij gerekend! Deze Rogues komt uit Buffalo, New York. 'Say You Love Me' is de tweede van drie singles, deze stamt uit 1967.

Eigenlijk doet die a-kant er niet toe. De single komt uit een hele grote partij Amerikaanse exportbulk, een broeinest voor northern soul, maar ook 'kuntrie', bubblegum en gospel. Ik doe in Meppel flink boodschappen en eenmaal thuis draai ik beide kanten van een single. The Rogues is aanvankelijk een tegenvaller. Beetje Beatlesk met Byrds-gejengel. Niet wereldschokkend.

Geduld is een schone zaak. Ten eerste ontdek ik drie maanden later 'Secondary Man', de b-kant. Geldt eveneens voor het liedje. Je moet even door goedbedoeld gezanik, maar dan: Teruggedraaide tapes in de brug. Opeens wordt de verveling van het nummer erg plezierig. En dan het outro. Meer electronische effecten, echo's, een overdreven schaterlach, feedback-noise... Ik heb zojuist een 'psych monster' ontdekt!

sluikreclame

'Haatdraaien' schuif ik even door. Ik ben nu, erg letterlijk, in de stemming voor 'Popshopping 2', want terwijl ik dit schrijf is-ie halverwege kant 2 en gaat de tweede plaat er straks ook nog op. Eén groot kunstwerk, ook al is de muziek ontworpen voor zoiets verwerpelijks als reclame. Zit je in 1972 in een Duitse bioscoop en wacht je op de hoofdfilm, moet BMW eerst zonodig nog haar gamma presenteren. Of komt brandstofproducent Aral met een film van ruim drie minuten over de voortgang van de techniek. Schiet nou op! Eerst maar een graai popcorn.

Je zou bijna vergeten dat je naar uiterst vernuftige symfonieën van een minuut zit te luisteren. Of korter. Componist Charles Nowa maakte radioreclames van exact 32 seconden. Met kop, staart en een aanstekelijk thema dat blijft 'hangen'. En dat hoort immers zo bij reclame.

Twee hippe discjockeys uit de 'Easy Tune'-hoek, Sir D'Oeuvre en Señor 45, stelden in 2001 een dubbelelpee samen uit groovy instrumentaaltjes uit de Duitse reclamewereld. Probleem is echter dat van deze opnames de 'masters' vaak zijn weggegooid en ze dus zijn overgeleverd aan flexidiscs en minimale geluidskwaliteit. Desondanks zijn de kritieken lovend en belooft Peter Schirmann zelfs een aantal exclusiviteiten. In de meeste gevallen blijken de componisten zélf de mastertapes van de prullenbak te hebben gered.

Het licht kan op groen voor 'Popshopping 2' als Markus Wilkens zich meldt. Vermoedelijk heeft hij de grootste verzameling Duitse reclameplaten. 1600 singles en flexidiscs en dan nog eens 100 elpees. En ja, de deejays mogen grasduinen bij Wilkens!

Tussen 'Shoe Shoe Twist' van Servas Schuhe uit 1962 en 'Wenn Der Teekessel Singt', een thee-reclame op basis van 'Father And Son' van Cat Stevens, uit 1977 zit een veelvoud aan swingende instro's. 'Sorry Doc', in 1971 geschreven door Hartmut Kiesewetter voor het tijdschrift 'Wochenend', is gebaseerd op 'Send Me A Postcard' van Shocking Blue. Shaft en James Bond loeren regelmatig om de hoek. De muziek voor het sexblad Jasmin is zeer keurig, daar waar de ademhaling van de dame in 'Miss Fenjala', een commercial voor eau de toilette, vunzigheden suggereert.

Maar het is 'Exposition K'71' van The Brass'n'Beatmachine van Hermann Gehlen, een thema voor de kunststofbeurs van 1971 in Düsseldorff die sinds zaterdag weer mijn openingstune is.

mama, wat heeft u grote oren?

Maandag 26 oktober 2009. Vijf weken na de klap. Mijn bovenste kunstgebit moet nog een weekje op herstel wachten. De afgelopen weken was het rustig in mijn hoofd. Okay, afgezien van wat pijn en het feit dat ik nogal daas was, het gevoel dat één kant was 'uitgevallen' gaf een hoop rust. Stond wel tegenover dat drukke muziek even niet aan mij besteed was.

Een jaar ervoor had ik een teleurstelling gekregen. Ik had via mijn toenmalige Buze-collega Stefan de muziek van Wolfmother leren kennen. Eindelijk! Een bekende hedendaagse rockband die me kon bekoren. 'White Unicorn' is al twee jaar de nummer 1 van de meest gedraaide mp3's, ook al treedt Nicole Willis met rasse schreden naderbij.

In september 2008 verneem ik dat Wolfmother niet langer bestaat. Maar wat ruikt mijn oor als ik dertien maanden later in de Gratis Platen Winkel ben? Inderdaad, een nieuwe Wolfmother! Ik schaf ook maar meteen de eersteling aan.

Led Zeppelin heeft in 1978, tussen 'Presence' en 'In Through The Outdoor' een compleet album gemaakt dat 31 jaar op de plank is blijven liggen en dan als 'Cosmic Egg' het levenslicht ziet. Je zou het haast geloven. Wolfmother is niet meer oprichtend zanger-gitarist Andrew Stockdale en wat poppetjes, die inwisselbaar zijn. 'Cosmic Egg' een bak jaren zeventig stadionrock met de kenmerkende vocalen van Stockdale, die zo de zoon van Robert Plant had kunnen zijn.

Toch is het debuut 'Wolfmother' uit 2005 rijker aan diversiteit. De klassieke rockballad 'Woman', de psychedelische spierballenrock van 'White Unicorn', een snufje punk in 'Dimension'. Hoewel alle gitaargiganten van langer dan dertig jaar geleden aan invloed bijdragen, blijft het desondanks 'vintage 2k'. Rockmuziek met handen en hersenen, maar ook met hart en ziel. Lang zullen ze leven!

JL De Behanger

Als ik zou beweren dat ik de halve dag platen bijeen gezocht had, zou ik liegen. Nee, ik heb dat tot half vier uitgesteld en eerst met de elpees begonnen. Vreemd genoeg kwam ik geen Jimmy Smith tegen, evenmin de oude meesters van de blues. Wél 'Popshopping 2' en die ging mee! Verder een hoop seventies rock die het goed doet in De Karre, daar ik nogal wat Karrevolk verwachtte. Het was niet nodig geweest...

,,Ik denk dat ik veel northern soul ga draaien", zeg ik tegen programmeur Dirk als die mij ophaalt. ,,Dat vind ik helemaal niet erg", antwoordt die. Dus had ik het nog meer met een Jantje-van-Leiden ervan kunnen afbrengen.

Ruim baan voor de blauwe bak, nadat ik geopend heb met 'Expo K71' van 'Popshopping'. Tot Street begint te spelen zijn het alleen maar de kneiters. 'Appleknockers Flophouse' van Cuby komt van elpee. Tevreden geluiden uit het publiek, maar niet wild enthousiast. Enerzijds begrijpelijk omdat er maar vijfentwintig bezoekers zijn, maar ik had wel verwacht dat de northern soul minder behang zou zijn als bij grindcore-concerten.

In de pauze doe ik wat jaren tachtig. Geen herkenning bij 'Prima Nina In Extase' van Nina Hagen. Dan zakt me de moed in de schoenen. De rest van de avond draai ik uitsluitend wat ik zelf wil horen, er is enkel respons bij de zeldzame superhit. Erg jammer, want ik hou er niet zo van om behang te zijn. Zelfs bovenstaande single met flitsend pianospel van Brood lokt geen reactie uit. Volgende keer beter!

broodje Herman

Dankzij een fikse nacht slaap, is het nu zaterdagochtend om half negen dat ik mijn posting voor vrijdag schrijf. En ik zit met mijn handen in het weelderige haar. Over twaalf uren moet ik een Herman Brood-tribute opluisteren. Nu is dit verhaal niet nieuw, want ter voorbereiding van de Johnny Cash-tribute had ik dezelfde twijfel, wat uitmondde in een van de meest avontuurlijke sets die ik ooit heb gedraaid.

Alleen had ik toen handvaten. Het persbericht had toen country en gospel beloofd. Tot mijn grote schrik bleek ik het ook nog in huis te hebben! Bij Herman Brood wordt beloofd dat ik muziek zal draaien die Herman tot (!) muziekant hebben gemaakt. Buiten de taalflater, wat moet je ermee?

Herman was een rechtgeaard rhythm & blues-man die op meerdere fronten zijn tijd vooruit was. Terwijl James Brown in Nederland nog geen deuk in een pakje boter kon slaan, had Brood een elpee van hem (zie juli: Een reden voor een gezellig hoesje). Toen begon zijn roemruchte tijd bij Cuby, werd door Philips gedwongen zijn biezen te pakken, vanwege zijn openlijk heroïnegebruik. Hee! Dat inspireert! Brian Eno moest uit Roxy Music omdat hij betrapt was door de president van Island, terwijl Eno lag te trekken in de kleedkamer. Chips, waar is 'Seven Deadly Finns'?

Hoewel Brood's leven erg rock'n'roll was, kan ik hem muzikaal niet daarmee associëren, of het moet een 'Nut Rocker' van B. Bumble And The Stingers zijn. En toch... het is zó aanlokkelijk om de avond met rock and roll te besluiten.

Het dilemma is: Of graaien in de kroegkneiters óf blanco beginnen bij de elpees. In de loop van zondag vindt u hier de uitkomst. Of vanaf acht uur in De Buze natuurlijk!

letters I've written...

Dearest Sir Justin Hayward,

Van harte gefeliciteerd met uw 64e verjaardag. 14 oktober, een dag nadat mijn neefje negen is geworden, al moet ik opbiechten dat ik dat andersom onthoud...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik u voor het laatst schreef. In de jaren van het voortgezet onderwijs offerde ik de halve herfstvakantie op met het schrijven van een brief. Eén jaar, ik geloof 1990, is die ook daadwerkelijk op de post gegaan. Ik heb geen antwoord gekregen, maar kan hem ook er aan liggen dat ik hem naar het kantoor van Threshold heb gestuurd. Een adres uit 1972...

Ik heb u toen verteld over alle plaatjes die ik had verzameld, inclusief waar ik ze had gekocht en hoeveel kwartjes ze me hadden gekost. Ook heb ik ongetwijfeld geschreven over mijn zoektocht naar 'Every Good Boy Deserves Favour'. Wel, die heb inmiddels driemaal. Met 'The Story In Your Eyes', een van de fijnste nummers uit uw rijke oeuvre.

Als het kersverse kabinet Rutte nog even snel de pensioenleeftijd terug draait, mag u volgend jaar met pensioen. Hoewel u daar nog lang nog niet aan denkt. Als u met The Moodies anno 2010 twee avonden achtereen de Heineken Music Hall kan vullen? Mij zult u er niet aantreffen. Ik vind 75 euro een hoop geld, bovendien heb ik het sinds de live-registratie 'One Night At Red Rock' uit 1992 wel gehad met de wens om The Moody Blues te zien...

Hoewel ik van harte hoop dat u nog vele gezonde en muzikale jaren tegemoet gaat, hou ik het bij de muziek van vóór uw dertigste...

rok en rol

Mijn hoofd is een grote jukebox. Een flardje van een melodie of een tekst op een bord of een auto. Als ik een muzikale associatie krijg, is dat nummer de rest van de dag niet uit mijn kop te krijgen. Maar er zijn ook 'spooknummers', platen die zonder zo'n aanleiding zich in mijn brein nestelen. Zoals die zondagmiddag in 2005 in Gent. Terwijl ik naarstig zocht naar een jeugdherberg, hield 'Under Your Thumb' van Godley & Creme me op de been. De donderdag erna begon met 'No Rain' van Blind Melon, twaalf uur later hoorde ik het in een kroeg. In de tussentijd ontmoette ik De Ware, maar liet haar in Lokeren uit de trein én mijn leven stappen...

Ik zie het niet als 'uit de kast komen', maar meer als een uitbreiding van mijn karakter. Ik denk dat de hersenschudding mijn laatste schroom heeft weg geslagen. Het is in 1998 in Mossley in werking gezet, maar tot een paar weken geleden speelde het zich grotendeels thuis af. Buiten een paar feesten om vertoonde ik me anders niet in het openbaar in vrouwenkleding en met die feesten zat ik ook nog zwaar onder de make-up. De reacties waren positiever en vriendelijker dan ik had verwacht.

Vanmiddag was het grote moment daar, na enkele weken 'training' bij nacht ging ik 'prime time' naar Meppel. Tot in de stad met een trainingsbroek over mijn legging en de rok in een tasje. De 'changeover' heb ik bij Petticoat, een winkel in gothic- en alternatieve kleding, waar de eigenaresse van mijn hobby afweet. Ik koop er nog wel eens wat... Ik krijg onmiddelijk een compliment over mijn voorkomen! Voor de goede orde: Géén grammetje make-up, maar wel geschoren, in een trenchcoat, rok met legging en een tuniek over een bloesje.

Dan het plein over en een drukke winkelstraat oversteken. Bij het water krijgt wat opgeschoten jeugd me in de gaten. 'Here we go'! Ze lachen overdreven en er wordt qua geaardheid foutief gegokt. Ik steek mijn hoofd in de lucht en lach naar de zon. Er spelen vanuit het niets toeters in mijn hoofd. Hee, dat is 'Geno'! Hoe harder ze lachen, hoe meer ik geniet. Buiten hen zal niemand een woord roeren over mijn outfit.

'Geno' blijft in mijn kop zitten en dat is niet erg! Ik ga er blijkbaar parmantiger door lopen. Als ik oma met twee koters inhaal, verwacht ik: ,,Oma, waarom heeft die man die man een rok aan?", maar hoor niets. Ik lijk van achteren echt een vrouw! Er is zelfs een bouwvakker die me na fluit...

De spontane glimlach van een meisje in de Appie Heijn en de enige niet-chinese bij de Chinees waar ik mijn avondmaal nuttig, zijn de mooiste complimenten die ik krijg. Na het diner gaat de rok weer uit en mijn broek weer aan. ,,Meneer, waar is uw rokje gebleven", hoor ik als ik naar het station loop. Het is een van de jongens van vanmiddag. Ik wil kalm en vriendelijk antwoorden, maar dan wordt ook mijn geestelijke gezondheid foutief gegokt. Ik loop dus door, steek mijn neus naar voren en hoor 'Geno'. Een onvergetelijke middag en voor herhaling vatbaar!

moatie!

Als ik jullie, mijn dierbare lezers, had gevraagd om tien maal naar 'the queen of rock' te raden, had ik enkele tientallen namen te horen gekregen. Misschien zelfs een enkele dubbele. Maar ik durf mijn hand er om te verwedden dat niemand met Chi Coltrane was gekomen. Ik had het zelf ook niet bedacht! Toch wordt Chi met die eretitel aangekondigd.

Ik meende vanmiddag even dat ik hallicuneerde. Een poster met de melding dat Chi komende zaterdag optreedt in De Meenthe, de lokale schouwburg.

Een paar jaar geleden stond Melanie in De Meenthe. Een vriend die na zijn eerste pretsigaret voorgoed in 1969 is blijven hangen, was er naar toe geweest. Een 'gezellige' avond was zijn conclusie. Aangezien De Meenthe nogal prijzig is, zie ik een 'gezellige' avond van dertig euro niet zitten.

En uitgerekend zaterdag! Nu is de Herman Brood-coverband in De Buze niet wereldschokkend, maar de omlijstende deejay is het omfietsen waard. Dat ben ik... Waardoor ik ook al het concert van Siena Root in Zwolle moet missen. En Chi Coltrane? Tja, daar heb ik toch wel een zwak voor.

Voornamelijk vanwege haar voorzichtige kennismaking in Nederland: de single 'Thunder And Lightning' uit de herfst van 1972. Een lekker fel nummer met Chi in extase. 'Go Like Elijah' is behoorlijk stukgedraaid met dank aan onze aprés ski-vrienden, maar 'You Were My Friend' mag er ook zijn.

Net als Melanie lijkt het me dat Chi naast haar eigen hits ook een graai zal doen uit klassiekers uit de rockgeschiedenis. Chi als Janis? Kate Bush? Joni Mitchell? Nee, ik heb er vrede mee. Ik hou het bij haar singles...

haatdraaien 3: Krezip

Zeist of Nieuwegein, de eerste weken van het nieuwe millenium. Bandje kiek'n. Ik had lovende recensies gelezen over dit aanstormend Nederlandse talent. Lekkere punky rockmuziek. Fijn om op te springen en dat doen wij, publiek, dan ook. Dan een intro op piano dat een rustpuntje in de onstuimige set suggereert. De dansvloer loopt leeg. Er ontstaat een rij aan de bar en bij de wc's. Na de ballade knalt Krezip weer los en is het weer dringen vooraan.

Een paar maanden later op Festival Aan De Werf. We springen ons weer moe. Introotje op piano en ik vlucht naar de bar. Gelukkig ben ik de meute voor. Mijn glas is alweer leeg als de laatste noot wegsterft. Feesten!

Twee weken later. Ik hang op de bank met Pinkpop op de televisie. Voorafgaand op het concert van Krezip is een korte reportage. Jacqueline, de zangeres, legt uit dat ze 'I Would Stay' had geschreven na een ruzietje met haar ouders. Dan gaat ze het liedje op Pinkpop spelen. Ik voel mijn blaas en ga naar de wc. Onderweg ook maar even koffie gezet. Ik ben terug als Krezip een oorverdovende ovatie krijgt.

Een huisgenoot stormt uit zijn kamer. ,,Heb je dat gezien? Knap hè. Zo'n meisje helemaal alleen met piano".

Natúúrlijk had ik het bij het verkeerde eind! 'I Would Stay' wordt een megahit. Nu Jacqueline solo is gegaan, heeft ze een hit met 'Overrated'. Héél toepasselijk. Ook pijnlijk: Krezip zal enkel met trage dingen scoren, terwijl die punkpop-dingen zo leuk waren!

December 2000. Barkrukzitten in De Karre. Op vrijdag wordt de kerstvakantie ingeluid door bouwvakkers. De jukebox wordt op 'vrij' gezet. Ik overdrijf niet: Hij is wel 25 keer gedraaid!

Die ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik hem echt nóóit meer wil horen!

herhaalrecept

De beloofde vervangende N95 heeft zich nog niet laten zien. En eigenlijk moet ik bekennen dat het nieuwe formaat me wel bevalt. Compacter, krachtiger... Hou op! Mensen denken straks dat dit een verkapte reclame voor wasmachinetabletten is. Nee, allesbehalve, dit is een blog over plaatjes en voor sommige kan ik gewoon geen positieve reclame maken. De afgelopen zondagen was ik al menigmaal kritisch, maar volgende week sluit ik de 'hersenschuddingschijven' op een positieve wijze. Promises!

Radiohead kan over het algemeen niet stuk bij mij. Het debuut 'Pablo Honey' heeft me nooit iets gedaan, maar bij 'OK Computer' was het goed raak. 'The Bends' heb ik vier jaar na dato met terugwerkende kracht leren waarderen. Toen kwam 'Kid A'. Net als iedereen was ik aanvankelijk wat huiverig, maar het zou helemaal goed komen!

Nauwelijks een jaar later verschijnt 'Amnesiac'. Hij had ook 'Kid B' kunnen heten. Wat wil je anders dan als 'Morning Bell' van 'Kid A' met licht gewijzigde begeleiding ook op 'Amnesiac' staat. En de uitschieter 'The Pyramid Song' is gewoon een nieuwe 'How To Disappear Completely' (zie 1 of 2 juli). Ik had gehoopt dat het acht jaar later nog goed zou komen, maar helaas. Opnieuw een miskoop dankzij die hersenschudding.

King Crimson liet hun onvolprezen debuut volgen door een schaamteloze kopie, maar zou daarna nog gaan verschuiven. Radiohead heeft na 'Kid A' de beloftes niet meer waar gemaakt. Teruggrijpen naar het geluid van 'The Bends' zou een Coldplay-kloon worden. Het komt nooit meer goed...

wat koop je nog voor...?

Met dank aan de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam voor de kop. Was een kassakoopje... Een blog is confronterend voor de schrijver. Verklaar u nader! Toen ik een paar maanden geleden besloot al mijn vinylaankopen met mijn talrijke volgers te delen, was ik al even bang voor de 'neurotische vinylwoede' die zo nu en dan opsteekt. En dan nu. Wat zal ik doen? Gewoon een hoesje uitzoeken bij Peter en een lulverhaal er omheen breien?

Hup! Voor de draad ermee... Vergelijk het met een boodschap in een kleine kamer. Het moet eruit. Zonder om te kijken, spoel je door. Zou je later een foto ervan vinden, dan voel je geen emotie. Waarom niet? Het is iets van jou, dat je hebt afgescheiden.

Met de 'neurotische vinylwoede' is het tegengestelde waar. Je haalt iets in huis dat niet van je was, maar nu wel. Als ik later deze 17,5 centimeter-schijven terug vind, zal ik geen emotie vallen. Ik zal zelfs vergeten waar en wanneer ik ze heb gekocht.

Boedelruiming Van Der Laan rekent nog in guldens, waardoor cd's onbetaalbaar zijn (Goed zo! Ik heb 'Drag' van k.d. lang laten liggen! Je leert het al!). Hij zal bijna het woord 'rijksdaalder' uitspreken, maar herstelt zich. Zeven singles. Mag niet klagen, maar sta evenmin te juichen...

* Baccara- Sorry I'm A Lady
* Cheap Trick- Ain't That A Shame
* Cheap Trick- If You Want My Love
* Robert Gordon & Link Wray- Red Hot
* Patrick Hernandez- Born To Be Alive
* Lighttown Skifflegroup- This Train
* Mary Jane Girls- In My House

zet 'm op!

Goed nieuws! Ik ben pas zindelijk geworden. Dat ik een 'groentje' was in de muziekgeschiedenis is al een tijdje geleden. Immers, in 1990 typte ik al vellen vol met info die ik tien jaar later vergeten was. Over reggae wist ik toen nog niets, buiten Bob Marley en Jamaica. Eigenlijk was deze single een groot mysterie toen ik deze in april 1991 tegenkwam bij Sunrise (zie ook 9 sept.: 'Ride Tina Ride). Het Hitdossier vermelde het als Tipnotering in 1969, van The Upsetters had ik nimmer gehoord en zowel label als hoes gaven geen info.

Toen ik 'Return Of Django' de eerste maal opzette, viel ik van mijn stoel. Instrumentale reggae met een snoeiharde slaggitaar en een scheursax. Zo smerig als dit kende ik de reggae niet.

Voordat de neo-nazis aan de haal gingen met naam en imago, waren skinheads lieden die hun hoofd kaal schoren en, als verder tegengif op de creatieve hippie-beweging, uniforme kledij gingen dragen. Muzikaal gingen ze voor harde reggae, rocksteady en ska.

In Engeland ging de overleden Mod-beweging voor een gedeelte op in de skinheads. De grijze parka's werden overgenomen. 'Train To Skaville' van The Ethiopians zette in 1967 een rijtje hits in beweging. Desmond Dekker was met 'Israelites' anderhalf jaar later de eerste nummer één. The Upsetters had twee top tien-hits, voor de Nederlandse markt op een single gezet.

Lee 'Scratch' Perry had een groepsnaam bedacht voor zijn brouwsels. Perry bewerkte bestaande opnames door meer echo en bas toe te voegen. Dit zou bekend worden als 'dub'. Dub zou uitgroeien tot de 'hardcore' van de Jamaicaanse muziek en een genre op zichzelf.

Is er een mooiere manier om reggae te leren kennen dan met deze legendarische 'double-sider'? Ik betwijfel het ten zeerste!

drama-Truus par excellence

Ik bedacht vanochtend om half zeven dat ik over Antony zou schrijven, het heeft dus niets met de actualiteit te maken. Voor mijn anonieme buitenlandse volger: Acteur en zanger (Hero) Antonie Kamerling heeft zelfmoord gepleegd. Antony And The Johnstons was deze ochtend het eerste liedje dat op mijn mp3-speler voorbij kwam. In de zomer van 2005 dook zijn naam overal op. Toen ik 'I Am A Bird Now' in mijn handen hield bij Minstrel, zei de verkoper: ,,Dat vindt je vast niet wat, maar deze MOET je hebben". Hij wees op 'Noah's Ark' van Cocorosie.

Een zwaar overdreven heer, treurige liedjes en sobere begeleiding. Niet mijn kop thee, dus dan maar Cocorosie gekocht. En warempel, wie hoor ik daar balken op 'Beautiful Boyz'? Ja hoor! Antony! (Die 'h' werd toen niet gebruikt, maar is gemeengoed geworden). Samen met 'Tekno Love Song' overigens wel een goede reden om na vijf jaar het vinyl af te stoffen!

Over het exacte geslacht van Antony Hegarty bestaan wilde verhalen. Duidelijk is dat de geboren Brit in een identiteitscrisis zit. Ik heb tot januari een ontzettende hekel aan die overdreven nicht gehad.

Ik zit radio te luisteren. Ja, het is duidelijk Antony, maar dat liedje... 'Got me looking so crazy right now'. Ik veer op. Het is 'Crazy In Love', een cover van Beyoncé met Jay-Z. Die leuke zomerhit uit 2003 met de sample van The Chi-Lites, maar nu sober en stemmig. En het komt Antony uit de tenen!

Wat niemand in vier jaar is gelukt, is gebeurd: Ik heb Antony in mijn hart gesloten!

alle 198 goed en 2 nog schuiner

Dank, dank, dank! Het was een gekkenhuis vandaag! Mijn huis is overspoeld met bloemen, ik ben net met de derde hazelnootslagroomtaart begonnen en stond vanavond de plaatselijke fanfare in de voortuin 'Soul Man' te spelen. Dit vanwege het 200e bericht van Soul-xotica. Ofwel, wat voel ik me gelukkig met mijn 4 volgelingen!

De t-shirts zijn in voorbereiding. De foto van het miepje is al genomen. Wie haar herkent, mag het zeggen. Nee, het is niet Willemijn...

Als vaste klant van Google Afbeeldingen probeerde ik eens Soul-xotica en wat blijkt: 'She Was Naked' van Supersister wordt aan mij toegeschreven! Terwijl ik die ook weer had geleend van een ander blog.

Eigenlijk zocht ik een logo van Soul-xotic, een zonnestudio ergens in het zuiden. Had ik al eens verteld dat Soul-X een Franse deathmetalband is?

De slingers kunnen worden opgeruimd. Morgen wegens overweldigend succes: Nummer 201.

ken 't niet helpen...

Vanavond werd in het Theater Van Het Sentiment de dag van 5 oktober 1996 herbeleefd. Eigenlijk ga ik voor tijdreizen naar de jaren zestig, maar soms is het leuk een dag in retrospect te bekijken die je bewust hebt meegemaakt. Oktober 1996 kostte toch wel enige tijd om een beeld te scheppen. Natuurlijk, het halfjaar op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad. Ik was sindskort weer even in de Here. Qua muziek is er in eerste instantie maar één plaat die me te binnen schiet.

Rob De Nijs staat op één, maar die bedoel ik niet. 'If It Makes You Happy' van Sheryl Crow zet me verder op het spoor. De cassette 'Greatest Hits' van Queen zat in mijn walkman vastgeroest. 'Mandylion' van The Gathering kan ik steeds minder verdragen. 'Only Happy When It Rains' van Garbage werd niet dé hit waarop ik had gehoopt...

Ook toen stiekem hopen op een omslag. Dromen van een baan als hoofdredacteur bij een streekblad. Iets met Anita beginnen. Ondanks het onstuimige herfstweer lieten de hormonen me niet met rust.

Tot zover ik kan bedenken, heb ik indertijd alleen deze cd-single gekocht. Ik keek er vanavond naar uit. Hij werd gedraaid, alleen deed de presentator er erg spastisch over.

Okay. 'David's Song' ga ik ze nooit vergeven, maar 'I Can't Help Myself' was, is en blijft een prachtig nummer. Dat kan ik ook niet helpen. In mijn familie ging eentje een stap te ver door de hele cd te kopen. Het zij je vergeven, broer!

Dat je niet vrolijk wordt van die koppen van die lui, dat is prima. Maar het gelukzalige gevoel dat 'I Can't Help Myself' voortbrengt bij mij spreekt boekdelen!

haatdraaien 2: Johannes Kilometers

Steenwijk, vrijdag 8 oktober 2010.

De politie van Steenwijkerland heeft hedenochtend een 35-jarige inwoner van Steenwijk aangehouden. De man, een werknemer van de jubilerende Noordwestgroep, zou een voorman en enkele collega's stelselmatig hebben mishandeld. Iedere werkdag zou hij gedurende vijf minuten mensen in het wilde weg hebben geslagen.

Volgens getuigen zou de man op wisselende tijdstippen losse handjes krijgen. Erg toevallig wordt op dat moment een 'gouwe ouwe' gedraaid op Sky Radio, die de hele dag op de kerstballen-inpakafdeling door de luidsprekers schalt. Uw dienstdoende journalist kan nog melden dat rood-met-glitters dit jaar een 'must-have' voor uw dennenboom is.

De man, volgens medische rapporten een zwaar alcoholist (...), gaf als verklaring dat een dag té kort is voor vijf minuten drama. Hij is veroordeeld tot een taakstraf met een lengte van 1080 maal 'Music' van John Miles, waarop de man hoger beroep zou aantekenen.

Het bedrijf spreekt van een geluk dat de werknemer die avond niet op het 50 jarig-jubileumfeest zou komen, zodat de gasten volop kunnen genieten van Jannes.
(Bron: De Opslegte Steenzeiker Koe-krant)

'stayaway'!

Eigenlijk heb ik geluk dat mijn telefoon mankementen heeft. In mijn terugblik op de 'hersenschuddingschijven' zitten twee albums waarmee ik snel klaar ben. Korte postings dus! In deze rubriek heb ik overigens nog drie artiesten te gaan, dus het einde is in zicht. Ditmaal aandacht voor de dubbel-cd 'Aerial', de langverwachte comeback van Kate Bush. Nu mag ze dan echt met pensioen! Niet dat ze nu al zo oud is, twee- of drieënvijftig, maar als ze niet meer heeft te vertellen?

De toon is gezet. Doorgaans doe ik wat huiswerk als ik iets niet zeker weet. Mocht iemand een fout vinden, dan geef ik het meteen toe! Het is reinste desinteresse dat ik het hoesje niet heb opgezocht!

Het eerste werk heet 'A Sea Of Honey', de 2e cd 'A Sky Of Honey' is een songcyclus, een concept, een popopera. Hoe modern de muziek ook mag zijn, het idee is zo 1972 als een lavalamp!

Nummer twee op cd1 is op single uitgebracht, maar Radio 2 heeft er geen hit uitgesleept. ,,Vind je haar niet uitstekend Tori Amos nadoen?", schreef mijn Steenen Tijdperk Forum-collega Professor O'Pop. Zijn voorspelling is uitgekomen. ,,Die ga je niet grijs draaien".

Terwijl dat die twee eenzame luisterbeurten allerminst een straf waren! Kaatje is nog goed bij stem, de teksten intelligen, de muziek eigentijds, maar verder...? Alles klopt. Niet dat ik een valse uithaal wil van Kate Bush, maar het geheel is zo feilloos en glad, dat het je koud laat. Via het krantje van Neckermann leerde ik gisteren de 'jegging' kennen. Van buitenaf lijkt het een spijkerbroek met een indrukwekkend levensverhaal met wassingen en bijna versleten plekken. Het blijkt een doodgewone legging met opdruk. Onherroepelijk moest ik denken aan 'Aerial' van Kate Bush...

dubbeldraaien

Het is algemeen bekend dat je van Dubbeldrank twee keer zo dronken wordt als van Appelsientje... Na een avondje draaien, ben ik vaak de volgende dag een beetje draaierig. Vandaag was het dubbeldraaien, waardoor ik naar verwachting dinsdag nog op mijn benen sta te tollen. Aanvankelijk zou ik enkel vanmiddag draaien, maar omdat het Tiroler Underground DJ Team niet voorbij de Oostenrijkse grens kwam, ging ik vanavond 'in de fout'.

Vanmiddag was maar matig succesvol. De open dag in De Buze was niet drukbezocht en ik wilde niet de concurrentie aanbinden met de heavy metal-soundtrack van het computerspel Guitar Hero. Op het laatst was het zo rustig dat ik er dankbaar gebruik van maakte om lekker luid northern soul te draaien. Maar het kreeg nog een staartje...

Daarvoor haalde ik mijn bakjes café-platen van huis. Er speelden vier bands. Het debuut van de jeugdige punkrockers WUB8, de belegen blues van Greyhound, de motorclub-blues van Solid en de snoeiharde electroclash van Chaos Industry. Voor WUB8 en Greyhound draaide ik 100 mph northern soul-stampers, daarna 'fout' op mijn manier. Geen klachten, wél een merkwaardig verzoek.

De cd-hoes hierboven verraadt het al: 'Surfin' Bird' van The Trashmen. Vermoedelijk zit het sindskort in een computerspel. Mij best! Ik heb de single altijd bij me. De 'Raining Blood' van Slayer van de jaren zestig!

Verder vooral creatief fout: de 12"-versie van 'Relax' van Frankie Goes To Hollywood, stokoude rock en twist, 'Tante Mien Mag Ik Je Poesje Even Zien' en 'Onze Poes En Buurmans Kater', Madonna en Taroub tot slot. Traditie moet je erin houden, vooral de Arabische!

nou moe!

Het moest niet mogen. Eerst tien uur slapen, vanavond 45 minuten horizontaal en nog steeds moe! Ik wil zoveel en heb nog het een en het ander te doen, maar er gebeurt niets. Ik moet nog set samenstellen voor morgenmiddag, als ik in De Buze ga draaien, ik wil nog even een rondje over De Woldberg lopen, maar zelfs de gedachte maakt moe!

Als klap op de vuurpijl zou ik maandag weer voor halve dagen beginnen. Buiten een mislukte herstart in het begin van dit jaar, is het anderhalf jaar geleden dat ik me ziek heb gemeld.

Een goede vriendin sukkelt al enige tijd met haar gezondheid. Toen ze me vertelde dat ze een polsslag van honderd had, moest ik bekennen de mijne niet te weten. Vanavond toch eens geteld en wat denk je? Precies honderd! ,,Dat vermoeid erg", had ze gezegd. Dat verklaart iets?

Ik ben sinds een week wel weer aan de bloesemremedie die mij vorig jaar zó actief maakte, dat ik op 20092009 een lange fietstocht maakte. Ook nu heeft het al wel geholpen, maar de vermoeidheid overheerst!

Chrissie Hynde leende niet alleen het liedje van haar toenmalige lief Ray Davies. Dat 'froeselhemd' en jasje is vast door Davies in 1968 in Carnaby Street gekocht. Ik ben echter verknocht geraakt aan de demo van The Kinks voor hun album 'Kinda Kinks'.