Singles round-up: mei 15

Nou zeg, dat was me mijn maandje wel qua 'Singles round-up'. Gemiddeld eens per twee dagen een aflevering. Uiteraard mede dankzij het pakketje van Albert en de singles die ik vorige maand heb afgerekend bij Mark en morgen mee gaan in de top tien van de Blauwe Bak. De bevriende platenlabels zijn flink op stoom en ik heb inmiddels alweer flink wat 'pre-orders' uit staan. Daarnaast hou ik ook Juno in de gaten met betrekking tot The Monophonics welke pas over drie weken officieel gaat uitkomen. Nu ga ik dan echt de maand mei besluiten met de laatste vijf en deze heb ik nog niet eens beluisterd. Morgen krijgen jullie dan de 'Eindstreep' met zowel een top tien van de Blauwe als de Gele Bak.

* Antione Hutchins- Be Alright (UK, Izipho Soul, 2023)
* Dwayne Scivally- Let Me So (UK, Izipho Soul, 2023)
Beide singles zijn dit jaar verschenen maar oorspronkelijk in 2022 voor het eerst gepubliceerd. Antione Hutchins is de neef van Norman Hutchins waar een paar maanden geleden al een single van is verschenen op Izipho Soul en welke ik ook hier heb behandeld. In geval van Antione zitten we eveneens in de hoek van de 'uplifting' gospel. Als je een verbond aan gaat met een opperwezen zal het allemaal 'alright' gaan volgens Hutchins en zijn gevolg en zul je je beschermd voelen tegen de invloed van de duivel. Gelukkig heeft Hutchins een soulvolle stem en brengt het me, gelukkig, niet heel erg terug naar mijn Youth For Christ-periode, hoewel ik me zou kunnen voorstellen dat niemand zich daar zou hebben geërgerd aan de plaat. Op de keerzijde staat een nummer van Nero Foster. Familie van Ron Foster? Wie zal het zeggen? In ieder geval is ook deze kant geschreven en geproduceerd door Norman. 'He Reigns' is eigenlijk de betere kant. Het is lekker upbeat en met een enthousiast koor in de achtergrond. Het heeft net iets meer 'ballen' dan de a-kant, tot zover het passend is om deze terminologie te bezigen bij gospel.
Dwayne Scivally is afkomstig uit Nashville en is een 'hot topic' in de huidige soul-landschap. Hij heeft in de afgelopen jaren samen met Fransman Thomas Gee twee albums opgenomen die binnen korte tijd zijn uitverkocht. Izipho heeft toestemming gekregen om van elke elpee één track te gebruiken voor deze single. 'Let Me So' is van Scivally's meest recente plaat. Het ademt de jaren tachtig in de productie en ook Dwayne's stem is eentje uit de oude doos. Hij bezit een zwoele bariton. Op de keerzijde staat 'Is It Me' van Dwayne's debuut uit 2021. Opnieuw weer een authentieke sound hoewel 'Let Me So' me ietsje beter in het gehoor ligt.

* Bobby Harden & The Soulful Saints- One Night Of The Week (US, Dala, 2023)
'Feels So Good' is dé soul-hit van 2022. Voor mij persoonlijk zijn er andere concurrenten, maar als je de soulwereld in ogenschouw neemt, is dit wel het absolute hoogtepunt. Een plaatje dat zelfs de meest vastgeroeste soul-puristen in vervoering weet te brengen. Ik ben een beetje aan de late kant en bovendien werkt PostNL niet mee en zo eindig ik met twee exemplaren waarvan de laatste vrij duur is uitgepakt. Ik hoef geen moment te twijfelen als ik de nieuwe Bobby Harden zie. 'One Night Of The Week' is niet zo 'instant' en 'crossover' als 'Feels So Good', maar nog steeds een paar treden boven de 'beach music' met flauwe gimmicks. Het is meer uptempo en dat past onze Bob ook wel. Ik denk dat die bij mij nog even moet groeien, maar... tegelijk zie ik niet dat deze voor een aardverschuiving gaat zorgen. Daar is het helaas een beetje té gewoontjes voor. Op de keerzijde staat 'Raise Your Mind'. Dat klinkt ietsje steviger en heel stiekem ga ik hier ook méér voor de b-kant. Geen tweede 'Feels So Good' maar Bobby is zonder meer één van de meest opvallende vertegenwoordigers van de neo-soul van de laatste jaren, ook al draait hij zelf al een kwart eeuw mee.

* Frederick Knight- You've Never Really Lived (Spanje, Soul4Real, 1972-73, re: 2023)
* Annette Snell- I Think I'm Falling In Love (Spanje, Soul4Real, 1977, re: 2023)
De nummers van beide artiesten zijn nooit officieel uitgebracht, maar de persingen zijn van 2023. Frederick Knight ligt al een tijdje klaar maar het is Annette Snell welke voor vertraging heeft gezorgd. Ten eerste zijn de Annette Snell-singles in de 'pre-order' in een halve dag uitverkocht. Ik zie geen andere mogelijkheid dan de bundel via Record Shack in Wenen te bestellen. Later in het weekend blijkt er iets mis te zijn gegaan. De b-kant blijkt een nummer te zijn dat Snell niet heeft opgenomen, maar een andere zangeres voor dezelfde productiemaatschappij. En het blijkt de versie van de laatste te zijn die op de single is gekomen. Er zit dus niets anders op om de single opnieuw te persen met een b-kant die wél van Annette Snell is. Ik begin echter bij Frederick Knight. Hij heeft in 1972 een grote hit op het Stax-label met 'I've Been Lonely For So Long' en de nummers op deze Soul4Real-single zijn opgenomen voor de elpee die op de hit volgt maar die vreemd genoeg op de plank zijn blijven liggen. 'Lived' is in zijn bekende stijl, een ballade met zijn kenmerkende 'sweet soul'-stem. De b-kant heet 'How, When Or Where' en is iets meer upbeat met een dominante Würlitzer piano en, voor Stax-begrippen, nogal ruimtelijk klinkende drums.
Van Annette heb ik reeds twee originele singles op het Dial-label, maar in 1977 staat ze werkelijk op het punt van doorbreken. Ze werkt dan samen met George Jackson en Prince Philip Mitchell aan een aantal nummers. Terwijl de technici bezig zijn de puntjes op de i te zetten, stort het vliegtuig met Snell aan boord neer en komt ze om in de vlammenzee. In het kader van de recycling heeft de productiemaatschappij de tape later gebruikt voor een andere zangeres en Alex van Soul4Real ontvangt de vijf nummers in de veronderstelling dat ze allemaal van Snell zij. Het is niet vreemd dat deze single binnen de kortste keren is uitverkocht, want oef... dit is me een partij klasse! Het heeft eenzelfde sfeer als Bettye Swann's 'Kiss My Love Goodbye' en Snell's stem heeft op Dial nog nooit zo levendig geklonken. 'Tonight I Feel Like Dancing' is meer rechttoe rechtaan disco en is pas op de single gekomen nadat bleek dat de geplande b-kant van een andere zangeres was. Hier is het echt de a-kant dat de single de moeite waard maakt.

Week Spot: Valentino Maltos & Kiikii Star

Doordat ik gisteravond een aflevering van 'Beeld uit het verleden' tussendoor heb gegooid, loopt mijn schema een beetje in de soep. Maar dat geeft op zichzelf niet. Ik ga deze maand besluiten met de kersverse Week Spot en straks het laatste deel van de 'Singles round-up'. De 'Eindstreep' gaat nu eens plaats hebben op de eerste van de maand. Ik heb vandaag een erg bijzondere dag gehad. Het weer speelt mee en er is gelukkig niet heel veel post. Ik neem het er lekker van en heb zo nu en dan ook even lekker genoten van het zonnetje. Het is ook de eerste keer geweest dat ik dit jaar de korte broek heb aan gehad. Ofwel: Ik heb hem achter huis wel een paar maal aan gehad, maar nog nooit verder dan de brievenbus. Mijn benen zijn vorig jaar dermate verbrand dat er dit jaar niet echt sprake is van melkflessen. Ze zijn ook gedurende de winter een kleurtje blijven houden. Ik heb besloten deze zaterdag vooral eens de focus te leggen op de 'nieuwe' aanwinsten in de Blauwe Bak en dan specifiek nieuwe platen uit de afgelopen zeven jaar. De Week Spot speelt me op deze zonnige woensdag in mijn hoofd en wordt ter plekke uitgekozen. De Week Spot van deze week is 'Prototype' van Valentino Maltos & Kiikii Star. De opname is van 2022, de vinylsingle van 2023.

Dit is dan ook meteen een mooie aanleiding voor wat 'nieuws'. Ik ga het nog niet té openbaar maken. Het is ongeveer zes weken geleden dat ik een erg fijn soulplaatje hoor bij een collega. Het is een nieuwe single van een nieuwe band. Ik kijk meteen op Bandcamp want ik verwacht wel dat de band vinyl moet hebben. Dan blijkt dat ze alleen en uitsluitend digitaal doen. Ik heb een paar weken geleden de tip doorgespeeld aan een bevriende labelbaas in Engeland en ook hij deelt mijn enthousiasme. Naar verwachting verschijnt over een maand een single waar ik hoofdverantwoordelijk voor ben. Het zal me benieuwen of mijn naam op het label komt. Intussen is de zomer al begonnen en kijk ik ongemerkt naar een 'zomerhit'. Ik denk dat de nieuwe Week Spot wel eens zoiets zou kunnen worden. Vorig jaar was het overigens 'Seal My Love' van Sir Wick, hoewel dat een opname was van veertien jaar oud. In geval van 'Prototype' is het vorig jaar op het debuutalbum van Valentino Maltos verschenen.

Valentino Maltos alsook gastzangeres Kiikii Star zijn afkomstig uit Texax. Maltos staat te boek als componist, producent, arrangeur en een begenadigde saxofonist. Hij heeft al met verschillende lokale bands gewerkt als hij in 2022 zijn solo-debuut uitbrengt. 'Analog Future' is een cd met composities van Maltos en hemzelf als producent en saxofonist in het team. Voor de zang maakt hij gebruik van gasten. Qua opzet is het dus gelijk aan dat van James Day en zijn J.D.'s Time Machine, niet geheel toevallig qua vinyl ook op Izipho Soul. De b-kant bevat weer een andere zanger. Ik heb vanmiddag voor de aardigheid Kiikii Star even opgezocht op Facebook en daar word ik blij van! Een mooie vrouw met een sterke basis in de kerk en met een lekkere positieve 'vibe' als levensmotto. Ze organiseert avonden in Texas met dj's en collega-zangers en leent ook haar stem aan projecten van anderen. In geval van 'Prototype' is ze dus de vocale ster. We horen Valentino vooral in het laatste stuk van 'Prototype' als hij het met zijn saxofoon een beetje de jazzy kant in duwt, zonder het 'piep krak au' wordt. Net als met Sir Wick van vorig jaar is het prettige dance met een jazzy ondertoon en een soulvolle zang. Net zo afwisselend als dat ik de zomer graag zou zien. Iedere dag dertig graden gaat me ook snel vervelen!

Beeld uit het verleden: 27 mei 2018

Het valt me nu opeens op dat Facebook dit jaar voor het eerst geen herinnering heeft gestuurd. Het wil je namelijk ieder jaar herinneren aan bepaalde foto's of berichten die je zolang geleden hebt geplaatst. Ik heb daar doorgaans niets mee en klik het weg. De bewuste fietstocht van 27 mei 2018 komt ieder jaar opnieuw bovendrijven (bijna letterlijk) maar dit jaar dus niet. Intussen had ik een laatste 'Singles round-up' beloofd en zou ik op dinsdag ook met een Week Spot moeten komen. Ik heb vanmiddag echter een bericht gehoord dat een kleine trip in de jaren negentig heeft veroorzaakt en ik heb Youtube net afgesloten. Wellicht dat daar nog een bericht in zit maar vanavond ga ik niet veel meer schrijven. Ik ga ook de draaitafels niet meer aanzetten om de laatste vijf singles te beluisteren. Dat laatste ga ik morgenavond doen en dan krijgen jullie ook de 'Eindstreep'. Nu ga ik dan heel even vijf jaar terug in de tijd naar een erg bijzondere fietstocht.

Het is nog de tijd dat ik volop geniet van de Pioneer. Het is een erg warme zondag en dus heb ik gepland om deze middag een stevig eind te fietsen. Ergens heb ik zin om weer even naar Sleen te fietsen en terug. Ik stel de Buienradar in op verschillende plaatsen waaronder Sleen en deze voorspelt rond de middag dat het de halve dag droog zal blijven in deze plaatsen. Ik vertrek van huis en en ga via Ansen en Ruinen naar Fluitenberg en de rand van Hoogeveen. De foto is genomen in het buurtschap Siberië. Dan is de zon inmiddels vertrokken en de lucht oogt wat grijs, maar... Buienradar zei toch duidelijk dat er in dit gebied geen kans op regen was? Tussen Gees en Sleen meen ik toch wat in de achtergrond te horen bulderen. Ik denk eerst aan vuurwerk of wellicht een motorcross maar dichter in de buurt van Sleen blijkt wat het euvel is. Net zoals in de zomer van 2016 hangen twee buien klaar om over Sleen te trekken, maar ze hebben het laatste duwtje nodig. Als ik Sleen zélf binnenkom, begint het met plenzen. Ik schuil eerst bij de bakkerij maar deze haalt de zonwering omhoog. Ik steek snel de straat over en schuil bij de drogist. Het houdt niet over en de Pioneer past er nét onder. Ik schiet een paar korte video's van het noodweer en het parkeerterrein staat dan al helemaal blank.

Na verloop van tijd wordt het droog en ik ga richting Noordsleen. Ik ga langzamerhand weer op de weg terug naar huis. De zon zal niet meer terugkeren deze middag maar dan opnieuw... het is helemaal niet koud. Ik heb gelukkig een trainingsvest achterin de tas gedaan en daarmee hou ik het prima uit. Het blijft desondanks grijs. In de buurt van Wijster duikt het onweer opeens op en ik schrik me lam. Ik zet de Pioneer in de hoogste versnelling en fiets met een standje 'onverstandig' naar Spier. Ik heb het stuk nog nooit zo snel afgelegd en wil het ook nooit weer meemaken. Aan de overkant van de snelweg blijkt dat ik de bui achter me heb gelaten en in Dwingeloo schijnt de zon. Ik geloof dat het onweer in zijn geheel aan Uffelte is voorbij gegaan en het vest is sinds Dwingeloo alweer in de tas.

Singles round-up: mei 14

Na een korte redactievergadering (waar ik tegenwoordig nog als enige deel van uit maak) is besloten toch nog twee afleveringen 'Singles round-up' te doen. Ik heb in totaal nog tien nieuwe singles liggen die een berichtje verdienen. Tien nieuwe singles in een bericht wordt wel erg lang en dus smeer ik ze uit over twee delen. Ik verwacht nog wel nieuwe releases maar eigenlijk niet morgen en dus is het wel 'safe' om er nu aan te beginnen. Ik verwacht onder andere singles op het Cannonball-label maar daarvoor zal ik wel extra moeten bij betalen. In de komende twee afleveringen twee hagelnieuwe releases van drie van mijn favoriete platenlabels, eentje via Bandcamp en drie Juno-bestellingen die wel heel snel de overtocht van Londen naar Uffelte hebben gemaakt. Laat me beginnen met de eerste vijf.

* Adesha & Vincent Kwok- Pegasus (Italië, Sleeperz Recordz, 2023)
Ik ken Graham via de 'Five A Day'-pagina en daarbij valt op dat we vaak voor dezelfde platen gaan. Sinds een paar weken volg ik zijn Facebook-stream ook wanneer ik kan. Hij doet een live-stream op vrijdagmiddag en het begin van de avond. Vaak ben ik nog aan het werk maar zoals afgelopen vrijdag ben ik op tijd thuis en kan een deel van zijn set meemaken. Hij stuurt me op een zeker moment dit linkje door zonder enig commentaar. Ik denk nog altijd dat het eigenlijk voor iemand anders is geweest? Graham is een aardige fan van het werk van Adesha en hoewel ik deze heb besteld, is het om te beginnen ietsje té mechanisch voor mijn smaak. Het heeft daarentegen wel een erg fijne 'hook' en de prijs is niet onaardig. Als klap op de vuurpijl is het een 'limited edition' van slechts 150 exemplaren en dus is het opeens heel erg exclusief. Adesha Adefala is niet meer de jongste maar dat hoor je niet af aan de plaat. Bij Vincent Kwok moet ik meteen denken aan melige mopjes op Facebook, maar dat is Evert Kwok. Er staat me iets van bij dat ik toen 'Crown Me' heb beluisterd maar 'Pegasus' mag er zeker zijn! 'Crown Me' heeft bijna een Italodisco-vibe buiten dat de bass drum rechtstreeks uit de New York disco komt. Erg lastig om een favoriete kant uit te zoeken. 'Pegasus' is eenvoudiger in het gehoor maar ook 'Crown Me' heeft een onderhuidse schoonheid. Het is een 'double sider' met momenteel 'Crown Me' als favoriet.

* The Harlem Gospel Travelers- Help Me To Understand (US, Colemine, 2023)
De bestelling is net een dag geplaatst of ik krijg een update van Juno. Er is een nieuwe single van Kelly Finnigan & The Monophonics in aantocht. Enfin, die ga ik binnenkort bestellen en wellicht dat ik ook een paar koffers ga proberen. Een beetje een risico met de douane maar de koffers zien er solide uit en zijn een stuk goedkoper dan in Nederland. Deze van The Harlem Gospel Travelers heeft ook al een tijdje in het mandje gelegen bij Juno. Het is in april uitgebracht. Aaron Frazer krijgt een speciale vermelding op het label en het nummer is geschreven door Eli 'Paperboy' Reed. Het is geen 'Fight On!' maar eerder een slaapliedje. Dankzij Aaron en de 'goede' boodschap krijgt het meteen een Impressions-lading en ik moet toegeven dat het nummer steeds meer gaat groeien bij mij. Het is echter geen 'Fight On!' maar wel fraai genoeg om flink te promoten in de komende maanden. Op de keerzijde staat 'Look Up!' en dat is meer upbeat en met een funky orgel in de achtergrond. En hier horen we Eli duelleren met Aaron! Ik meende al zoiets te hebben gelezen in Eli's Facebook-groep. Het is een gouden combinatie!

* Bobby Baker- Everything Has Got To Be Alright (UK, Epsilon, 1980, re: 2023)
* Dana V. Andrews- Mr. Justice (UK, Epsilon, 1976, re: 2023)
Epsilon schijnt haar volgspots op Dana V. Andrews. Je zou een dame verwachten maar Dana is een man. Ik heb even het vermoeden dat hij later heeft geacteerd als Bobby Baker, maar dat blijkt iemand anders te zijn. 'Everything' is een nummer dat is 'ontdekt' door ome Greg. Op beide originele platen zit een kleine smet die is overgenomen in deze heruitgave. Het is een onderdeeltje waar Yann niet in is geslaagd het te restaureren. Zoals gewoonlijk bij veel van deze Epsilons is het geluid soms een beetje stoffig maar wie daar doorheen luistert, hoort twee uitstekende deuntjes en fraaie producties. 'Mr. Justice' heeft een prachtig arrangement maar op deze kant gaat de zang al heel snel erg stoffig klinken. Maar goed... het is het beste dat we kunnen krijgen want dit is het resultaat ná restauratie. Een beter origineel vinden is een illusie en dan kost het vast ook een dollar of duizend méér.

* Betty Black & The Family Fortune- Sweet Dreams (US, Skyline, 2023)
'Play twice before listening', staat op de achterkant van het hoesje geschreven. Op de Juno-speler luister ik voor het eerst en kijk al stiekem een tijdje uit naar de volgende luisterbeurt. Ik luister dus vóór mijn beutt! Wat hebben we hier! Een luide retro-backing en dan BAM! Betty Black stort zich in de rol van Annie Lennox en maakt 'Sweet Dreams (Are Made Of This)' tot een funky jaren zestig-feestje. Het jasje zit de jaren tachtig-klassieker als gegoten. Op de b-kant staat een remix maar wie heeft dat nog nodig na dit feestje?

Honderd achteruit (en een leven met): Tina Turner

In 'Honderd achteruit' ben ik afgelopen jaar begonnen met terug tellen in de Gele Bak Top 100 van 2022. We naderen daarbij nummer 40 in de lijst maar hebben deze positie nog niet eerlijk bereikt. Echter, met het nieuws van afgelopen week neem ik een kleine voorsprong en sla een paar nummers over. Die kunnen later altijd nog eens. De nummer 40 in de Gele Bak Top 100 is een 'eervolle vermelding' en dat zal ik middels dit bericht proberen uit te leggen. Overigens zijn er vandaag geen bijzondere activiteiten geweest. Op een ene of andere manier geniet ik momenteel optimaal van achter huis zitten en luisteren naar de vogels. Ik hoef ze niet allemaal bij naam te kennen maar het is een kleine symfonie op zichzelf. Soms met wat communicatie tussen de schapen of een incidentele loei zoals gisteren toen één van de koeien van de buurman zijn oerdrift om zich voort te planten niet kon onderdrukken. Buiten een voorbij razende auto of pratende fietstoeristen is het hier héérlijk stil en er is niets dat me deze plek wil doen verlaten vandaag. Komende week kunnen we tijdens het werk weer optimaal genieten van de zon!

Ik hoor het nieuws op Q Music en erger me meteen aan de berichtgeving. 'De zangeres van 'Proud Mary'', wordt er gezegd. Echt? Tina Turner is dus niet meer. Ze is geboren als Annie Mae Bullock in 1939 en is later getrouwd met Ike Turner. Daar raken we een gevoelig punt want Ike is al jaren niet meer onder ons. Ike ontwikkelt in de late jaren veertig eigenhandig een 'groove' die de basis zal vormen voor de rock'n'roll. Toch is Ike zélf niet zo'n man van de voorgrond. Hij stuurt zijn lieftallige Tina naar voren op het podium en verzorgt op de achtergrond de muziek van zijn rondreizende revue. Hierdoor heeft hij nimmer de status bereikt van een gitaarheld als Jimi Hendrix of Eric Clapton, maar zonder hem zou de rock'n'roll een heel eind van huis zijn geweest. Wikipedia wordt geschreven door de gebruikers zelf en met name de pagina van Robert Jensen heeft de laatste jaren nogal wat kwalificaties toegevoegd gekregen die niet allemaal kloppen. De Wikipedia-pagina van Ike Turner begint omstreeks 2013 een tijdje als 'Ike Turner is a wife-beating troll' totdat een moderator de oorspronkelijke tekst weer tevoorschijn haalt.

Let wel: Ik praat huiselijk geweld en tegen vrouwen absoluut niet goed, maar... Het is een beetje controversieel, maar het lijkt iets met de cultuur van doen te hebben. In de jaren zestig vangt menig donkere vrouw in Amerika geregeld klappen op van haar echtgenoot. Het verhaal van P.P. Arnold spreekt boekdelen. Zij doet stiekem auditie voor The Ikettes want haar man mag dit niet weten. Haar man, de zekere Arnold, wil een onderdanige vrouw hebben die hij kan bezitten en waarvoor hij kan zorgen. Na de auditie wordt Pat overgehaald bij het concert te blijven en bij thuiskomst staat meneer Arnold klaar met de mattenklopper. P.P. zegt zelf dat ze de pijn niet meer voelt, maar met iedere klap sterker in haar schoenen komt te staan. De volgende dag vertrekt ze, blijft uit wraak (?) zijn achternaam gebruiken en wordt één van The Ikettes. Ik heb niet de hele film gezien, maar weet wel de scenes voor de geest te halen waarbij ze wordt geslagen door Ike. Hoewel ik niet snel een vrouw zou slaan, kan ik me wel voorstellen wat er door hem heen gaat als hij ziet dat zijn vrouw té stoned wordt van de chemische middelen en loopt te ouwehoeren met andere mannen. Met name deze film heeft Ike weg gezet als iemand die vrouwen mept en niets meer of minder. Hij had beter verdiend!

Dan mijn leven met Tina. Ik denk dat ik dit in een alinea kan houden. Conclusie: Niet echt. Ik leer Tina kennen rond de tijd van 'Private Dancer' en 'What's Love Got To Do With It'. Het is de popmuziek van de dag en het spreekt me als jongeling niet aan. Het is helemaal feest als de video van 'Tonight' door David Bowie en Tina regelmatig wordt vertoond op de televisie. Vooral als onze moeder in de kamer is want die steekt niet onder stoelen of banken dat ze Tina absoluut niet mag. Ook dat begrijp ik wel want TIna is uiteraard een jaar jonger dan mijn moeder. Op je vijftigste in een minijurkje op het toneel te staan, heeft iets vulgairs. Toch ben ik in 1989 helemaal in mijn nopjes als ik 'Proud Mary' op single heb gevonden. Ik droom zelf van een drive in-show en dan is 'Proud Mary' gereedschap. En dat zal blijken als ik later werkelijk plaatjes ga draaien in de kroeg. Ik heb 'The Best' niet op single (en hou dat ook graag zo!), maar met deze en 'Proud Mary' kun je een gezelschap vrouwen van over de veertig een uurtje zoet houden. In de jaren negentig koop ik cd-singles uit de hitparade en hoewel Tina daar regelmatig te gast is, kan ik me niet heugen dat ik een cd van haar heb gehad. Net zoiets als met Rod Stewart. Dat ze al een tijd niet meer actief is, was me tot donderdag niet eens opgevallen. Ik had haar nog niet gemist!

Een eervolle vermelding? Het is in de zomer van 2021 als ik besluit een paar heruitgaven en bootlegs te kopen van een Engelse dealer. Als ik verder door zijn lijst scroll, zie ik 'The Way Of The World' staan. Wat moet dat tussen de soul? Het nummer is in mijn herinnering eigenlijk best leuk, hoewel ik in de jaren negentig nog geen rijksdaalder investeer in haar muziek. Ik zoek het op en het blijkt een Amerikaanse single te zijn die in 1992 in een gelimiteerde oplage is gemaakt voor de jukeboxen. De prijs is niet onaardig en dus voeg ik het toe aan het pakketje. Als het arriveert in Uffelte slaat de twijfel toe. Hoewel 'Way' een geweldig fijn nummer is, vind ik het niet passen in de Blauwe Bak. Ik probeer even de b-kant en hoop dat dit me over de streep gaat trekken. Helaas! De single moet in de Gele Bak maar... Omdat het op zichzelf best een interessante vondst is, wil ik de single in de Gele Bak Top 100 extra in het zonnetje zetten. Ik besluit het de nummer 40 toe te kennen. Voordat ik complete bakken met Tina Turner krijg toegestuurd, ik ben voorlopig wel even tevreden met deze enkeling!

Het zilveren geheugen: mei 1998 deel III

Je hoeft niet naar Engeland te vertrekken als je méér vrije dagen wilt hebben. Hoewel? Hemelvaart en Pinksteren wordt niet gevierd in Engeland. Het heeft daarentegen drie 'Bank Holidays'. Ten eerste de Early May Bank Holiday. Als ik me niet vergis valt dat samen met de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Vervolgens 'May Day', de laatste maandag van mei en de laatste maandag van augustus. Op Paasmaandag zijn de meeste zaken wel gesloten maar een hele officiële vrije dag is het niet. Als kerst en oud en nieuw in het weekend valt, levert dat extra vrije dagen op in de daaropvolgende week. Dat heb ik in 1998 meegemaakt toen 'Boxing Day' (Tweede Kerstdag) op een zaterdag viel en we ook op maandag vrij waren. Het jaar erop zouden we maandag én dinsdag vrij hebben maar tegen die tijd was ik alweer terug in Nederland. Hemelvaart en Pinksteren beperkt zich uitsluitend tot een verhaal uit de bijbel als je naar de kerk gaat in Engeland. Toch zijn er een paar uitzonderingen. 'Whitsun' is de Engelse benaming voor Pinksteren en er zijn twee regio's in Engeland waar ze een Whit Friday hebben. Als eerste is dat Cornwall in het uiterste zuiden van het eiland. Ten tweede is daar Saddleworth, het gebied tussen Oldham en West-Yorkshire waar ook Mossley deel vanuit maakt. Hoewel het bericht over Whit Friday 1999 meer memorabel is, ga ik vanavond terug naar Whit Friday in 1998.

Ik heb het vanmiddag opgezocht. Het is volgende week precies vijfentwintig jaar geleden. Dat komt ook wel overeen met mijn herinnering. Meteen bij mijn eerste bezoek aan de Methodist Church in Mossley komt het ter sprake. Met mijn lengte ben ik, volgens hun, zeer geschikt om het vaandel van de kerk te dragen tijdens Whit Friday. Voor de niet-gelovigen: Het Pinksterfeest heeft te maken met de uitstorting van de Heilige Geest en wordt vooral gevierd door middel van het getuigen van het geloof. In Saddleworth wordt dit letterlijk genomen. Op deze vrijdag gaan 's ochtends iedere lokale geloofsgemeenschap de straat op met een vaandel. De groepen worden onderbroken door brassbands uit het hele land. Als dat gedeelte voorbij is, kan de bandcompetitie beginnen. Iedere brassband met een rondje door de omgeving langs verschillende podia. Bij ieder podium staat een geblindeerde vrachtauto, keet of caravan waar mogelijk een jury kan zitten. Het is dus niet zozeer een concours van wie het beste speelt, het gaat erom welke band het meest consistent speelt. Zes magnifieke optredens zonder jury en één mindere mét jury betekent dat de band niet gaat winnen. Overigens is Brighouse & Rastrick negen van de tien gevallen de winnaar.

Als nieuwkomer bij de kerk en met mijn bijna twee meter verticaal ben ik dus de uitgelezen vaandeldrager. Ach, waarom ook niet? De foto kennen jullie al gedeeltelijk want ik heb wel eerder een foto geplaatst van het station. Nu laat het mooi de laag zien tussen Bottom Mossley en Top Mossley. Het huis bovenin is nog maar halverwege de helling. De weg loopt bijna recht omhoog en als je niet in de kerk wilt komen met de tong op je schoenen, kun je het beste via een bocht om lopen. We hebben officieel gezien niet vrij op Whit Friday maar coördinator Bob vindt het té vermakelijk voor woorden dat ik het vaandel ga dragen. Ik loop naar de Methodist in Top Mossley en het is de bedoeling dat we eerst een rondje door Roughtown maken en daarna afdalen naar Bottom Mossley. De andere drager is een anderhalve kop kleiner dan mij en dus begint het drama al met het dragen. Ik moet het op een erg debiele manier vast houden om het vaandel recht te laten hangen. Het wordt vastgezet met een riem. We hebben nog geen driehonderd meter afgelegd en plots is rechts van ons een open stuk tussen de bebouwing. De wind vindt de vaandel en ik hoor mijn rug knakken. Er is een Nederlandse dame die met een Engelsman is getrouwd en zij hoort wat ik uitkraam. Nee, dat is niet geschikt om een vaandel voor een kerk te dragen. Ik ben verlost van de taak en iemand anders neemt over. Ik loop nog wel mee in de stoet maar op ene of andere manier voelt het alsof ik met de rug wordt aangekeken. Mijn rug doet ook flink pijn overigens.

Thuis op Longland's Mill wacht de dagtaak weer. We hebben even daarvoor een ophaaldienst gedaan bij een voormalig klooster in Wakefield. Of eigenlijk in Murfield. Topstuk is een gigantisch groot dressoir dat in de loop der jaren door iemand is geschilderd in een afschuwelijke groene kleur. Het brengt in deze staat helemaal niks op, maar... 'brocante' is dan net een beetje een 'hit' aan het worden en dus moet het meubelstuk van de kleur worden ontdaan. Omdat ik halverwege de morgen terug ben en de auto onderweg is, krijg ik de opdracht om hiermee aan de slag te gaan. Met stukjes glas en een verfbrander ga ik aan de slag en doe mijn best om het antieke meubelstuk niet te vernielen (wat overigens maar half is gelukt). Fransman Benoit staat me de gek aan te steken en blijft maar rondhangen terwijl hij ook gewoon aan het werk moet zijn. Ik laat het hem eerst netjes weten dat zijn aanwezigheid niet wordt gewaardeerd, maar dan komt hij nóg dichterbij staan. Ik richt de verfbrander op hem en hij zegt 'bluf'. Hij schiet achteruit en het loopt op het nippertje goed af voor hem. Het lastpak is nu op zijn minst weg en dat was de bedoeling.

Ik hou het echter niet lang vol. De rug doet té ernstig pijn om nog langer op de benen te zijn. Ik meld me ziek en ga rusten. Ik verneem wel van de bandjescompetitie, maar ik kom deze vrijdag niet meer tot een activiteit. Volgend jaar zal ik de tocht met de vaandel overslaan maar ga ik de bandjescompetitie van dichtbij mee maken. Het verhaal hierover heb ik al een paar keer geschreven en deze herinnering maakt dat 'Floral Dance' van Brighouse & Rastrick me nóóit gaat vervelen!

Singles round-up: mei 13

Evenals vorig jaar hou ik de 'nieuwe' singles apart en schrijf ze pas in januari van het volgende jaar in. Inmiddels ben ik aan een tweede bakje begonnen en dan heb ik het nog niet over de negen singles uit deze aflevering. Ik zal over een maand de telling doen van hoeveel singles ik erbij heb gekregen voor de Gele Bak maar ik denk dat we in de buurt komen van de aantallen van vorig jaar. Dan ga ik nu verder met de laatste acht singles van Albert en René plus een hagelnieuwe single. Hopelijk later vandaag nog een aflevering van 'Het zilveren geheugen'. Morgen of dinsdag komt er nog een soulvolle 'Singles round-up' met nieuwe releases.

* Queen Samantha- The Letter (Italië, Out, 1978) (R)
Het briefje dat verschillende malen is geschreven en herschreven. Er is natuurlijk het sobere origineel van The Box Tops, vervolgens wordt het herschreven door The Arbors. Deze versie zal als grondslag fungeren voor Bojoura's versie die ik eerder ken dan The Arbors. Joe Cocker zal het geheel nóg dramatischer brengen en in de jaren zeventig verdient de brief een disco-sausje. Het is 'in-your-face' Eurodisco en daarmee niet geschikt voor de Blauwe Bak maar als we ooit nog eens een disco-feestje moeten draaien, dan mag deze niet ontbreken. De b-kant ook even proberen en dat is klinkt (ik steek de plaat een aantal keren) als een instrumentale track. Tja, daar heb ik niet zoveel mee.

* Ro-d-ys- Sleep Sleep Sleep (NL, Philips, 1968) (R)
Ik heb een fascinatie voor héle kleine Top 40-hits en daarbij springt Ro-d-ys  in het oog. Er zijn een aantal platen die een week op nummer veertig hebben gestaan. Er is maar eentje die twee weken op nummer veertig heeft gestaan en een paar weken eerder een weekje in de Tipparade. Het is best mogelijk dat de plaat niet zoveel is verkocht en dat de tweede week wellicht weer eens 39 singles in de Top 40 stonden. Ik heb 'Sleep Sleep Sleep' één keer gehoord en dat is in 1994 geweest. Eigenlijk is het best ironisch. De hippies zijn 'complotdenkers' in de ogen van de oude garde met hun angst voor atoombommen. En wat doen deze 'wakkere' mensen in Nederland? Die gaan op de Dam slapen! 'Sleep Sleep Sleep' is opgedragen aan de Damslapers. Het heeft een paar eigenaardige tempowisselingen en er wordt flink gesnurkt op de achtergrond. Ik denk dat ik een stuk dichterbij ben met de Ro-d-ys-collectie. Alleen 'Winter Woman' nog?

* The Searchers- When You Walk In The Room (Duitsland, Vogue, 1964) (R)
'Take It Or Leave It' heb ik al tweemaal maar zonder fotohoes. René heeft eentje met fotohoes en daar zit ik bij te twijfelen. Enfin, ik heb al drie van de groep uit Liverpool in mijn boodschappenmandje en eerst deze maar eens afrekenen. Dit is de enige die 'nieuw' in de collectie is. In een prachtige staat en dus zeer welkom!

* Time Break Selection- Everything (NL, Polydor, 1973) (A)
Als eerste denk in aan een Drentse groep maar hun single is van eerder. Ik kijk op Nldiscografie en leer dat de band uit Eindhoven komt. Niet bepaald zes 'poster boys' maar wel met een onheilspellende fusie van blues- en glamrock. Bepaald niet onaardig! De stempel op de hoes vertelt ons dat de single op 3 mei 1973 is binnengekomen in de discotheek van R.N.I. Zou dat Radio Nordsee zijn?

* The Troggs- Hi Hi Hazel (NL, Fontana, 1967) (R)
Het wordt even eng. Terwijl ik vorige week zondag deze single van The Troggs heb besteld, heeft Albert een paar dagen eerder een EP met een andere versie op de post gedaan. Daarover straks meer. The Troggs heeft in 1967 al een flinke reputatie opgebouwd voor 'lelijke harde' muziek maar met onder andere 'Hi Hi Hazel' probeert de band ook een andere kant te laten zien. Dat lukt maar deels want Reg Presley heeft een kenmerkende stem, maar niet de meest fraaie stem in de muziekgeschiedenis. Het barokke pop-jasje past de band echter wel.

* Vinegar Joe- Never Met A Dog (NL, Island, 1972) (A)
Uiterst links op de foto zien we Robert Palmer met lange wapperende haren en een ruige look. Heel anders dan dat we hem kennen uit de eind jaren zeventig en de jaren tachtig. Palmer heeft ook de a-kant geschreven van deze single van Vinegar Joe. Het heeft de sound van de Amerikaanse westkust van een paar jaar eerder, een beetje Jefferson Airplane/Starship bij vlagen. Lekkere plaat!

* Jr. Walker & The All Stars- Gimme That Beat (NL, Tamla Motown, 1973) (A)
Jr. Walker vind ik bij vlagen interessant. Zijn 'Way Back Home' is een schitterende plaat en ik zoek nog altijd 'Walk In The Night'. 'Gimme That Beat' is een beetje 'pants' in mijn optiek. Ook iets té funky voor Motown en qua funk heb ik het leuker gehoord. Deze gaat gewoon in de Gele Bak.

* Geno Washington & The Ram Jam Band- EP Hi! (UK, Piccadilly, 1967) (A)
Ik geloof dat de plaat eens ter sprake is gekomen als Albert hem net heeft gevonden, maar ik ben het inmiddels alweer vergeten. Een ontzettend aangename verrassing om deze in het pakket te treffen! Geno Washington is een Amerikaan die zo vaak de oceaan moet oversteken dat hij op het laatst maar in Engeland gaat wonen. DE EP trapt af met Geno's soulvolle versie van 'Always', de Irving Berlin-evergreen. Het tweede nummer op de a-kant van de EP is... 'Hi Hi Hazel'. Een stuk trager dan The Troggs en met orgel in plaats van piccolo terwijl Geno meer praat dan zingt. Op de andere kant staat het explosieve 'Water' en ook 'If You Knew' maakt kant twee tot de meest soulvolle zijde. Natuurlijk komt deze met stip in de Blauwe Bak!

* Zmiv- EP Banzai! Here's Zmiv Beware! (NL, Milkcow, 1982, re: 2023)
En ik besluit deze etappe 'Singles round-up' met een volgende EP. Het is omstreeks 2013 dat ik hem voor het eerst zie rijden: Iemand in Meppel met een prachtige Studebaker. Als we met de zaak zijn verhuisd, kom ik de eigenaar nog vaker tegen omdat hij soms gebruik maakt van het atelier van de buurman. Het is sinds het begin van corona dat we 'vrienden' zijn op Facebook. Er zijn plannen geweest om samen naar de eerste demonstratie te gaan in Den Haag. Zijn vriendenlijst is kilometers lang want als je niet goed met hem kan opschieten, moet je echt bij jezelf te rade gaan. Een paar weken geleden stelt hij ons op de hoogte van de tweede heruitgave van de EP van Zmiv en blijkt (wat voor mij nieuws was) dat hij de drummer is geweest van de roemruchte Meppeler punkband. De groep heeft bestaan van 1978 tot en met 1984. Deze EP is in 1982 in eigen beheer uitgebracht en geldt als één van de 'duurste' Nederlandse punk-EP's uit deze tijd. Milkcow heeft het in 2012 al eens opnieuw uitgebracht, nu komt het met een zwarte en witte vinyl-uitgave. Ik ga voor zwart want ik heb het niet zo op gekleurd vinyl. Muzikaal is het heel erg rauw. Zes nummers van maximaal 1 minuut en 20 seconden en eentje van anderhalve minuut. De heruitgave is niet echt duur te noemen en dus ga ik overstag. Mijn radio-collega van de punkshow is inmiddels al een grote fan geworden!

Singles round-up: mei 12

Einde mediastilte. Ik had de eerste single in de aflevering van vandaag op donderdagmiddag verwacht. Dan krijg ik bericht van DHL dat ze vrijdagmiddag langskomen. Omdat ik verwacht dat de single verpakt is in een 12"-box en deze niet in de brievenbus past, zou ik het liefste gewoon thuis willen zijn. Gelukkig werkt de post mee want er is schrikbarend weinig. Ik heb zelfs nog een collega geholpen en ben nog altijd voor drieën klaar. DHL zal tussen vier en zes bij me aan de deur staan en ik kan me zelfs permitteren om even boodschappen te doen. Ik ben vijf minuten binnen of daar is de DHL. De radioshows van vrijdag en zaterdag geven me beide niet meer de moed om de foto te maken en te gaan zitten voor negen singles en zo is het dan inmiddels zondagmiddag. Ik heb al even achter huis gezeten en wellicht dat er een klein wandelingetje in zit. Ambitieuze fietsplannen zijn er nooit geweest. Ik maak de kilometers doordeweeks al en ook qua het aantal zonuren zit ik wel goed op het moment. Dan nu toch eerst even de plicht vóór het lolletje en de laatste zestien van Albert en René checken plus twee hagelnieuwe singles.

* Velly Joonas- Stopp Seisku Aeg! (Estland, Frote, 1983, re: 2015)
Het is precies vier weken geleden. Ik heb Cinnamon Soulettes besteld bij iemand op Discogs en 's avonds stuurt hij me een stel links door van singles waar hij mogelijk aan kan komen en die me zouden kunnen interesseren. Het merendeel is erg elektronisch en dan zie ik opeens deze. Ik luister naar de Youtube-clips en ben meteen verkocht. Ik denk dat ik 'Stopp Seisku Aeg!' in de daaropvolgende vierentwintig uur wel dertig keer heb gehoord. Ik heb het gedeeld met vrienden die mijn enthousiasme niet delen en heb het zelfs als 'Lovely Pair' in de Northern Soul-show van mijn radiocollega. Tja, wat is het? Velly Joonas is een grote ster in Estland. Ze is vooral bekend vanwege haar folknummers maar sinds de late jaren zeventig is ze al actief met popmuziek. Ze voorziet internationale succesnummers van haar eigen teksten en laat in een interview weten dat ze ervan droomt om een gevierd soulzangeres te worden. De opnames op deze single zijn het meest soulvol, maar... eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niet overhoudt. Het is een echte 'novelty'. 'Stopp' is 'I See Red', een nummer van de hand van Jim Rafferty dat op een elpee van Frida heeft gestaan. Het nummer is opgenomen met een amateurband en zit wat dat betreft in dezelfde hoek als Enso Samaï & Free Spirit. De b-kant heet 'Käes On Aeg' en dat is lekker: Kaas op ei. Het zal vast iets anders betekenen? Het is echter 'Feel Like Makin' Love' van Roberta Flack en een opname uit 1980 welke in een uur is opgenomen volgens het hoesje. Het klinkt iets minder 'lo-fi' dan 'Stopp' en je hoort Velly dromen van een carrièreswitch in de richting van de soul. Eigenlijk de meer soulvolle kant, maar wellicht speelt er iets mee. Ik ken namelijk geen slechte cover van 'Feel Like Makin' Love'.

* Jonathan King- Let It All Hang Out (NL, Decca, 1970) (A)
Ik meen heel even dat Jonathan ons is ontvallen. Ik wil dinsdag met mijn radioshow beginnen of Baz plaatst een bewerkte foto met betrekking tot een pedofiel en de tekst 'He is brown bread'. Daan kijk ik nog eens naar de foto en, nee, het is niet Jonathan King. Het is Rolf Harris die ons is ontvallen. Een Australische zanger en presentator met vele hits in Engeland in de jaren zestig en zeventig en een gevierde mediapersoonlijkheid. Totdat uit 'Operation Yewtree' uit de doeken wordt gedaan dat Harris zich al sinds de jaren zestig schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen. Het is onderdeel van de beerput die wordt geopend na de dood van dj Jimmy Saville en waarbij ook Jonathan King komt op borrelen. Gary Glitter wordt dan al een tijdje vervolgd. Wat Jonathan King betreft, zit ik in een spagaat. Het wordt in Engeland niet in dank afgenomen als ik hem een popgenie noem. Iets van zaken en privé scheiden. Jonathan weet als geen ander de hitparade te beheersen met meerdere nummers onder verschillende pseudoniemen. In 'Let It All Hang Out' lijkt hij Bob Dylan op de hak te willen nemen? Niet zijn allerbeste maar wel mooi om hem in de collectie te hebben.

* John Mayall- Dream With Me (NL, Polydor, 1970) (R)
Hoewel Alexis Korner alle eer toe komt, is John Mayall in zekere zin ook een peetvader in de Engelse blues. Denk alleen maar aan de stoet gitaristen die hij heeft afgeleverd met zijn Bluesbreakers. Eric Clapton, Peter Green en 'buurman' Mick Taylor zijn de bekendste. Taylor woont tegenwoordig in Diever, een kilometer of acht hier vandaan. De blues heeft in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig last van de puristen die de authentieke sound willen behouden en anderzijds de 'vernieuwers'. Ook Mayall zoekt naar wegen om de blues in de jaren zeventig te laten voortleven. 'Dream With Me' is een uiterst ontspannen bluesje met een hoofdrol voor de fluit. Ik lust hier wel soep van.

* Roger McGuinn- American Girl (NL, CBS, 1977) (R)
Roger heeft in 1977 de zonnebril afgezet maar zijn stem is onmiskenbaar. Hier leent hij het nummer van de, dan nog onbekende, Tom Petty en ik hink op twee benen met zijn versie. Aan de ene kant is het 'even iets anders' met de kenmerkende zang van de ex-Byrd, aan de andere kant hou ik teveel van het origineel om deze cover te dulden.

* The Mojos- Why Not Tonight (UK, Decca, 1964) (R)
Waarom associeer ik dit met Joe Meek? Geen flauw idee want er blijkt helemaal geen connectie te zijn. Ik meende dat dit een Engelse top tien-hit was geweest, maar 'Why Not Tonight' is niet hoger gekomen dan nummer 25. Deze specifieke single is een exemplaar voor de export naar Denemarken. Dat is af te leiden aan de vermelding van 'N.C.B' op het label, de Deense Stemra. Het land heeft dan ook geen eigen Decca-pers. 'Why Not Tonight' is heel erg Engels en 1964 maar een zeer prettig geluid.

* Motherlode- When I Die (Portugal, Buddah, 1969) (A)
Ik denk als eerste aan Motherlight, maar dat is andere koek. Motherlode is een Canadese band welke opvalt omdat ze geen bassist hebben. De toetsenist speelt de bas, net zoals bij The Doors. 'When I Die' riekt een beetje naar 'blue-eyed soul'. Ik vind hem prima passen in dat idioom en dus gun ik de plaat wel een plekje in de Blauwe Bak. Dan kan ik begin volgend jaar altijd nog kijken waar die een definitieve plek krijgt.

* The Newbeats- Groovin' (US, Hickory, 1969) (R)
Waargebeurd verhaal. Lesley Gore zou in 1966 als eerste 'Groovy Kind Of Love' op de plaat zetten, maar de platenmaatschappij vindt het ongepast om een meisje 'groovy' te laten zingen. The Mindbenders gaan met de hit ervan door en een jaar later zingt iedereen, man of vrouw, over 'groovy'. Brengt me dan bij 'Groovin (Out On Life)' van The Newbeats. Hun 'Run Baby Run' is een Northern Soul-klapper en eigenlijk hoop ik dat deze ook goed genoeg zal worden bevonden voor de Blauwe Bak. Het is een fraai nummer maar geen Blauwe Bak voor deze. Blijkbaar had Hickory geen inspiratie voor een b-kant want daar is de knaloude versie van 'Bread And Butter'.

* Gene Pitney- I'm Gonna Be Strong (NL, CBS, 1964) (R)
Heb ik hem wel of heb ik hem niet? Enfin, de prijs is niet onaardig en deze is met fotohoes. Dan blijkt dat ik hem nog niet heb. Dit plaatje neemt me mee terug naar de eerste maanden van 1992 als ik het op een cassettebandje heb. Een soort van 'Tour Of Duty'-parodie tjokvol lekkere jaren zestig-muziek en dus ook deze van Gene. Ik had de single niet beter kunnen wensen want Gene kan erg dynamisch zingen en dit wil wel eens zorgen voor geknetter van het vinyl. Deze is helemaal 'clean'.

* The Press- Cantara Pepe (NL, Utopia, 1981) (A)
Tot slot een plastic schijfje met jeugdherinneringen. Ik denk dat ik de plaat eens in '50 Pop Of Een Envelop' heb gehoord en dat ik het de rest van de middag heb gezongen. Dan blijkt overigens al dat er geen zangtalent is geboren, dus arme klasgenoten. En ik heb meteen weer zin om mee te blèren. En tien keer beter dan 'I'm Gonna Shoot The Dee Jay' welke ik al jaren in de bakken heb staan.

Week Spot: Archie Bell & The Drells

Er is op zichzelf niets bijzonders aan de hand met week 20. Toch weet ik nu al te voorspellen dat ik volgend jaar en het jaar erop eveneens een Northern Soul-stamper zal hebben als de Week Spot. Het is een jaar geleden dat ik Tobi Legend als Week Spot heb met 'Time Will Pass You By'  omdat ik dan net de '3 Before 8'-EP heb gekocht met Tobi, Jimmy Radcliffe's 'Long After Tonight Is All Over' en 'I'm On My Way' van Dean Parrish. Het trio vormt de afsluiter van een nacht dansen in The Casino in Wigan, dé Northern Soul-discotheek van Engeland. Voor deze zaterdag heb ik gepland om een show te doen met alleen maar Engelse persingen. Ik heb 'The Cat Walk' van The Village Choir in gedachten als Week Spot, maar... ik wil de drie uren van komende zaterdag vullen met een decennium en dus moet het eigenlijk een plaatje uit de jaren zestig zijn. The Village Choir is uit 1970. Dan zie ik deze van Archie Bell staan en ergens kan ik me herinneren dat Tobi een jaar geleden de Week Spot is geweest. Dat geeft de doorslag! Wederom staat week 20 in het teken van een Northern Soul-'hit' en ditmaal zelfs letterlijk een hit! De Week Spot is 'Here I Go Again' van Archie Bell & The Drells uit 1969 en een hit in 1972.

Het is niet de eerste keer dat Archie te gast is met een Week Spot. Op 7 februari 2017 vier ik het vijfjarig bestaan van de Week Spot met 'I Can't Stop Dancing'. In dat bericht heb ik het doopceel van Bell doorgelicht en heb niet zoveel trek in een herhalingsoefening. Ik ben diep aan het graven in mijn kortetermijngeheugen maar kan me niet precies heugen wanneer 'Here I Go Again' me écht is gaan opvallen. Het is een nummer dat al in mijn buurt is sinds ik in 2011 de geschiedenis van de Northern ben ingedoken, maar er is iets dat me van de aanschaf weerhoudt. Dan is het 2021 en ga ik boodschappen doen bij Rarenorthernsoul via hun Discogs-account. Dan ontdek ik dat ze daar nog steeds de voorraad van Buydiscorecords hebben en daar ga ik goed tekeer. Er gaat ook een exemplaar van 'Here I Go Again' mee. De single mist het 'hartje', maar daar kan ik wel mee leven. De teleurstelling is groot als het arriveert. Ten eerste heb ik ruim twintig euro 'customs' moeten betalen en dan blijkt 'Here I Go Again' helemaal stuk gedraaid te zijn. Een paar maanden later breng ik de single ter sprake bij Mark. Hij biedt mij een dubbel exemplaar aan voor een fraaie prijs. Bij iedere bestelling van Mark die binnen komt, denk ik steeds weer: 'Geen Archie Bell?'. Het is een paar maanden geleden als Mark de single opeens op zijn Facebook aanbiedt. Ik informeer of hij nog steeds een exemplaar voor mij heeft liggen en dan blijkt dat hij het is vergeten. Ach, maakt niet uit, ik heb hem ter plekke gereserveerd en de single is twee weken geleden mijn huis komen binnen rollen.

In 1972 zijn er twee toverwoorden in de hippe Engelse soul-scene. De ene is Archie Bell en de ander is de combinatie Gamble en Huff. The O'Jays en Harold Melvin & The Blue Notes genieten van hun eerste successen op het Philadelphia International Records. In 1973 zal de lijst verder worden uitgebreid met Three Degrees en anderen. Archie Bell heeft een flinke reputatie dankzij de klassieker 'Tighten Up' en zijn overige jaren zestig-werk is dan ook erg in trek bij de soul-dj's. 'Here I Go Again' doet in 1969 helemaal niets in Amerika en dus maakt dit het zeer geschikt voor de Northern Soul. De Engelse tak van Atlantic weet dat het goud in handen heeft en brengt de single uit in de zomer van 1972. Het is geen 'overnight sensation' maar bereikt desondanks een elfde plek op de Engelse top 40. Waar andere hits meteen op een zwarte lijst komen voor de Northern Soul, daar wordt 'Here I Go Again' nog altijd door iedereen erkend als een klassieker. Je komt niet binnen op een feest met de Engelse persing uit 1972, maar de liefde is universeel. Ik moet overigens bekennen dat ik de plaat nog nooit in mono heb gehoord, maar de stereo-opname werkt zeker atmosferisch in dit geval. Ik ben blij om deze hele grote klassieker eindelijk eens in de collectie te hebben!

Singles round-up: mei 11

Alles is perfect onder controle. Vandaag één aflevering met negen singles in de 'Singles round-up' en ik mag straks gaan beslissen over de Week Spot. Ik verwacht morgen een nieuwe aanwinst die ik wel heb gekocht met de Blauwe Bak in het achterhoofd, maar die ook daar een vreemde eend in de bijt gaat zijn. Het leuke is dat de nieuwe aanwinst mooi in de alfabetische volgorde hoort en dat ik daar morgen in een volgende deel mee zou kunnen beginnen. Maar... nu de vraag... Komt er nog 'Een leven met Tina'? Verrassend genoeg wel! Alleen niet vandaag of morgen. Tina stond vorig jaar op nummer 40 met 'The Way Of The World' en dus zou ik binnenkort over haar gaan publiceren. De nummer 40 is immers ook een eervolle vermelding, maar later meer daarover. Nu ga ik me richten op de 'nieuwe' aanwinsten uit de zendingen van René (R) en Albert (A). En daar zit eentje bij die ik puur op de gok heb gekocht...

* Joan Baez- The Night They Drove Old Dixie Down (NL, Vanguard, 1971) (R)
In het briefje laat René weten dat hij de voorkeur geeft aan Joan Baez' versie. Hoewel ik de plaat nog niet heb en wel eens moest hebben, mag het wellicht vreemd klinken. Ik geef desondanks de voorkeur aan de uitvoering van The Band. De tekst past in mijn optiek beter in een sobere omgeving, daar waar Joan het iets gezelliger heeft gemaakt. Het heeft wel het effect dat de Nederlandse platenkopers het nu beter kunnen waarderen want Joan stipt er de top tien mee aan. Zo rijkelijk versierd als dat de Amerikaanse Vanguard-labels zijn, zo sober is de Nederlandse. Het lijkt op dezelfde labeldrukker als van de Nederlandse MCA's uit die tijd, maar ook kleine labels als Universe en Mirasound. Het is het koortje in het refrein dat me een beetje tegenstaat want verder kan ik de stem van Joan erg goed waarderen. Het nummer zou sterker zijn geworden zonder de gezelligheid.

* De Bradas- In My Castle On The River Nile (NL, Nigram, 1962) (A)
Nee, het is geen tikfout. Nigram en niet Negram. 'In deze serie gezellige plaatjes verschenen de volgende nummers'  staat op de achterkant van het hoesje. Dat loopt uiteen van Friestalige EP's en singles maar ook klassiek, opera en walsen. Tot slot wordt op het hoesje nog vermeld: 'Het kwartet dat zich De Bradas noemt, bestaat uit Alwin Barron, Louis Uiterlo, Rudolf Hetto en Jules Westerveld'. Het zijn het soort plaatjes waar ik meteen nieuwsgierig van wordt. Nldiscografie heeft geen rubriek en dat doet het ernstigste vermoeden. Ik ga de naald in het vinyl zetten. Het is best leuke 'barbershop'. Ik zou zelf een gospel hebben verwacht vanwege de Nijl maar dat blijft achterwege. Het is in 1962 al hopeloos ouderwets, maar... de mannen kunnen wel zingen! 'Little Eyes I Love You' is geheel volgens verwachting in precies dezelfde stijl. Het past zeker thuis in de gezellige catalogus van Nigram dat blijkbaar alleen in 1962 heeft bestaan.

* The Condors- Tomorrow (NL, RCA Victor, 1966) (R)
Ik ken de plaat alleen maar vanuit het Hitdossier en heb hem, bij mijn weten, nog nooit gehoord. Ik zie zondag de single staan en ben vlug bereid voor deze prijs. Hoe is het toch mogelijk dat ik zoveel jaar zonder deze plaat heb kunnen leven? Dit is domweg fantastisch. De zanger klinkt heel erg als die van The Vogues. De overige muzikanten hebben harmonieën waar menig band jaloers op zou zijn en muzikaal steekt het erg goed in elkaar. Een van de grootste verrassingen van deze avond durf ik nu alvast te zeggen.

* The Drifters- Down On The Beach Tonight (België, Bell, 1974) (A)
Beide kanten zijn geschreven door Tony Macauley en Roger Greenway en dan weet je wel hoe laat het is? Het maakt erg gezellige pop met een heel klein vleugje soul en niet andersom. Ik moet bekennen dat ik deze was vergeten maar hij komt gewoon in de Gele Bak.

* Rob E.G.- 5-4-3-2-1-Zero (NL, CNR, 1963) (A)
Ik had de plaat bij binnenkomst al even gecheckt op 45cat en heb zojuist naar dit knotsgekke plaatje zitten luisteren. Rob is ook bekend als Robie Porter en is een Australische countryrock-gitarist en vooral in de weer met de pedal steel. In '5-4-3-2-1' zit dan ook nog de nodige elektronica (onder andere een theremin) voor de geluidseffecten en dat maken het tot een waar feestje. 'Jamaican Farewell' op de keerzijde is meer het traditionele pedal-werk, maar '5-4-3-2-1 Zero' heeft mijn avond alvast gemaakt.

* Geordie- All Because Of You (NL, Pink Elephant, 1973) (A)
Ik zit me nu te bedenken... Ik heb in de jaren negentig al eens een Geordie-single gekocht welke meteen al tot brandhout kan worden gerekend. Grote kans dat het deze is maar ik ga hem desondanks als nieuwe aanwinst presenteren. Hij volgt qua manie prachtig op de Rob E.G.-plaat. 'Poepruig', zoals Albert het zelf zou noemen. Lekkere felle glamrock waarbij Brian Johnson echt even kan trainen voor zijn werkzaamheden na 1980.

* Helloïse- Destination (Duitsland, WEA, 1987) (A)
Het vermoeden is dat dit een 'grapje' is. Albert is jaren geleden voor me op zoek geweest naar een gave 'upgrade' van 'Eloise' van Barry Ryan en dankzij hem heb ik een voorraadje van twaalf. Geen 'Eloise' in dit pakket maar wel een single van Helloïse. De naam daagt me ergens in de verte. Volgens mij werd Helloïse in die tijd heel erg gehyped door Veronica. Ik zie net dat ik de plaat met gesigneerde fotohoes heb! Het is muzikaal van het standje Bon Jovi. Duidelijk aanwezige gitaren maar ook een refreintje dat je kan mee zingen in de disco. Zal ik deze in de Gele Bak stoppen of ga ik hem inlijsten vanwege de handtekeningen?

* Hold Up- Playin' My Guitar (België, Vogue, 1973) (A)
En zo zit achter ieder onbekend plaatje wel een verhaal. Hold Up is een Belgische rockband met een zekere Jean Rousseau als gitarist. Hij schrijft de nummers op deze single als Long Cool Johnny. In 1980 zal deze Rousseau de frontman zijn van de Belgische ska-band Der Polizei. Hij is ons in 2019 ontvallen. Het is qua verhaaltje een variatie op 'Guitar Man' van Bread maar dan met een Creedence-groove en een twangy gitaar. Het is niet slecht maar klinkt wel wat knullig. Ook wel benieuwd naar de b-kant. Dat is minder geschikt voor de hitparade maar eigenlijk het betere kantje. Weer de twangy gitaar maar ook een Crosby, Stills & Nash-sfeertje.

* Big Jones & His Kawina Band- EP Suriname (NL, Philips, 1962) (A)
De allereerste kawina-plaat in Nederland volgens Wikipedia. Big Jones is Marius Frederik Liesdek. Samen met collega-presentator Johan Zebeda brengt hij als eerste kawina- en kaseko-muziek op de Surinaamse radio. In 1960 maakt de Nederlandse filmregisseur Herman Van Der Horst de film 'Faja Lobbi' en Big Jones mag een aantal van zijn 'hits' ten gehore brengen. In dat kader is in 1962 deze EP uitgebracht. Hoewel ik doorgaans meer heb met Suri-soul vind ik het best geinig om ook zo'n EP in de collectie te hebben. Wie weet word ik ooit nog eens uitgenodigd om te draaien op een Surinaams feest?

Singles round-up: mei 10

De singles van Albert arriveren als eerste maar Zoeterwoude is dan ook tien tot vijftien kilometer dichterbij Uffelte schat ik zo? René is woonachtig in Voorburg maar is vooral actief op het internet. Hij schrijft recensies voor 'Vinyl Vrienden' en ''Jazz Vinyl Lovers' op Facebook. De bestellingen komen altijd met een leuk schrijfsel met leuke weetjes. Het is bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst 'boodschappen' bij hem heb gedaan en dus wordt het de hoogste tijd. 'Never Comes The Day' van The Moody Blues trekt me over de streep. Die heb ik immers nog niet in de Nederlandse uitdossing met fotohoes en de vraagprijs is zéér okay! Omdat het een 'extraatje' is, vinden we deze single bij de komende vijftien. Morgen ga ik dan vervolgen met in ieder geval het eerste deel uit de overige vijfentwintig singles. Veiligheidsriemen vast en gaan!

* Mason-Dixon- Acapulco Gold (België, Cardinal, 1971) (A)
Deze heb ik al in de Nederlandse persing en de Belg mag dus als 'extraatje' in de jaren zeventig-bak. Ik twijfel of de Nederlandse wel helemaal vlak is. Zoals ik bij The Four Tops al heb genoemd, is het EMI- en Negram-vinyl omstreeks 1970 flinterdun en wil erg gemakkelijk gaan 'golven' of, erger nog, helemaal krom trekken. De Belg voelt steviger aan. Volgens mijn herinnering is het nummer zelf 'bout' maar desalniettemin een leuke aanwinst.

* Moebius Bottle- O My Mother (Frankrijk, Riviera, 1970) (A)
Is deze aan vervanging toe? Ja, misschien wel. Het is alleen al het hoesje met de prijssticker welke mijn herinneringen terug brengt naar de tijd van weleer, maar het vinyl heeft betere tijden gekend. Ik reken deze van Albert dus helemaal als 'upgrade'.

* The Moody Blues- Never Comes The Day (NL, Deram, 1969) (R)
* The Moody Blues- Isn't Life Strange (NL, Threshold, 1972) (A)
Kijk, de beide partijen ontmoeten elkaar op een paar punten. Verderop in deze aflevering méér van The Searchers en in een eerdere partij van Albert heb ik ook al eens singles van de Engelse groep getroffen. Ik denk dat beide extra aanvullingen zijn. Mijn oude 'Never Comes The Day' is de Duitse persing en ik twijfel aan 'Isn't Life Strange'. Dat kan wel eens de Engelse persing zijn, hoewel ik die gewoon in Nederland heb gekocht. Beide heb ik niet met fotohoes, dat is in ieder geval duidelijk!

* Old Shatterhand- Chief Of The Apache (NL, Polydor, 1972) (A)
'Did you seriously pay money for this?', is de vaste vraag van één van onze presentatoren als deze weer eens voorbij komt in 'The Vinyl Countdown'. Hij kan zijn lol op want hij kan opnieuw in de 'New additions'. Volgens mij heb ik deze nog vrij recent met fotohoes gekocht maar dit oogt meer als een 'upgrade'. En ditmaal kan ik de vraag beantwoorden met een volmondig 'NEEN'. Overigens vind ik het zelf een ontzettend leuk plaatje.

* The Rare Earth- I Know I'm Losing You (NL, Rare Earth, 1970) (R)
* The Rare Earth- Born To Wander (NL, Rare Earth, 1971) (A)
Mijn oude 'I Know I'm Losing You' is al brandhout als ik het ergens in de nieuwe eeuw tegenkom bij een kringloopwinkel. Als ik het nummer beslist wél moet draaien, pak ik dan vaak de Motown Yesteryears-persing van 'Get Ready'. Dat heeft 'I Know I'm Losing You' op de keerzijde. René biedt de originele Nederlandse met fraaie fotohoes aan voor een mooi prijsje en ik ben in één keer voorzien. De meeste Rare Earth-singles zijn niet echt in een goede staat. 'Born To Wander' heeft volgens mij geen fotohoes en deze oogt helemaal nieuw. Twee 'upgrades' dus.

* John King Size Russell- Give Me Your Lovin' (NL, Park, 1969) (A)
Een van de 'oudste' singles uit de Blauwe Bak. Ik koop mijn eerste in november 1990. Het hoesje is in de afgelopen 33 jaar flink 'aangevreten' en ook het vinyl wil wel eens blijven hangen. Deze van Albert mag met stip in de Blauwe Bak en de oude gaat in de jaren zestig-bak.

* The Searchers- Don't Throw Your Love Away (NL, Pye, 1964) (R)
* The Searchers- Take Me For What I'm Worth (NL, Pye, 1965) (R)
Ik heb vorig jaar juni voor het laatst een order geplaatst bij René en deze bevat ook 'Don't Throw Your Love Away'. Niet in de beste staat maar met een corresponderende prijs. Nu heb ik dan een héle echt 'upgrade' met de envelop-hoes. Ook hier ontmoeten René en Albert elkaar. De laatste heeft me in 2020 blij gemaakt met 'Goodbye My Love' met de envelop-hoes. 'Take Me' heb ik in 2001 in Engeland gekocht in de Engelse persing. Dit is dus een aanvulling.

* Ringo Starr- Photograph (NL, Apple, 1973) (A)
Gaan we nog pietluttig doen over hoesjes? We zullen zien! Ik geloof dat ik deze in de gladde hoes heb en dus zou de ruwe hoes een aanvulling kunnen zijn.

* Billy Stewart- Secret Love (NL, Chess, 1966) (A)
Op het eerste gezicht een aanwinst voor de Gele Bak omdat ik al de (redelijk zeldzame) Amerikaanse 'one-sided' promo heb. Mits de b-kant heel erg bijzonder is natuurlijk!En dat is die eigenlijk best wel. 'Look Back And Smile' mag in de Blauwe Bak met de Nederlandse persingen. 'Secret Love' kan dan ook altijd nog wel eens van pas komen om mijn origineel iets te sparen.

* Tee Set- Now's The Time (NL, Tee Set, 1967) (R)
Een hele fraaie single met het fotohoesje. Dat accessoire heb ik nog niet en de plaat is zonnig geprijsd, dus ik ben meteen verkocht.

* The Troggs- I Can't Control Myself (NL, Fontana, 1966) (R)
Dat de single niet met het fotohoesje komt, is iets waarmee ik kan leven. Ik heb op dit moment alleen de Duitse persing en die is niet erg fraai. Deze Nederlandse klinkt dan een stukje steviger in de oren!

* Dionne Warwick- Anyone Who Had A Heart (NL, Fontana, 1964) (A)
Ik denk dat ik een dealerschap kan aanvragen. Van de rood-oranje tinten is dit zeer zeker het beste exemplaar dat ik tot nu toe heb getroffen. Hij mag gewoon naast de andere kleurvariaties. Morgen het eerste deel van de échte nieuwe aanwinsten!

Singles round-up: mei 9

Het is maar goed dat ik een aantal berichten achterop schema lig want ik kan weer los met de 'Singles round-up'. Ik verwacht in eerste instantie alleen de singles van René. Ik krijg aan de lopende band mailtjes dat ze met een pakket onderweg zijn. Het zou tussen vier en zes moeten worden bezorgd. Ik ben dan gewoon thuis in geval dat het niet in de brievenbus zou passen. Alhoewel? Ik verwacht twintig singles en die moeten wel passen. Op een gegeven ogenblik meen ik dat ik een busje hoor stoppen op het plein. Ik zie dan dat de klep van mijn groene brievenbus open staat en er iets uitsteekt. Ik heb hard gevloekt en denk dat ik nog een klacht ga achterlaten bij PostNL. Er zit een groot pakket helemaal vast geramd in de groene brievenbus. Ik moet het ding van de paal halen om het eruit te krijgen. Bovendien ligt een pakketje met Record Shack-singles op de brievenbus. Gewoon voor het oprapen! Het pakket blijkt echter van Albert te zijn. Ik richt me eerst op de partijen van Albert en René en heb de twee samengevoegd. Dat zijn totaal vijfenvijftig singles. Dertig daarvan zijn 'dubbel' of 'upgrades' en die ga ik eerst in twee afleveringen doen. De rest kan dan in drie afleveringen en dan zit ik ongeveer weer op schema.

* The Bandwagon- Breakin' Down The Walls Of Heartache (UK, Direction, 1968) (A)
Ik open de doos met enige verbazing. Er zit iets in dat identificeer als een pyjamabroek. Ik heb op het pakket ook gezien dat het uit Zoeterwoude komt. 'Hee, daar woont Albert ook', denk ik nog. Dan zie ik de singles en begint het me te dagen. Dit zijn singles van Albert! The Bandwagon trekt meteen aandacht. Bij nadere bestudering zit de Engelse persing in het Nederlandse fotohoesje. Het Nederlandse fotohoesje is echter geel op 45cat en dan blijkt dat de vorige eigenaar het hoesje heeft gekopieerd. Hartstikke leuk, zo lang je er maar niet extra voor moet betalen zoals ik een aantal jaren geleden nog eens heb gemeend dat ik 'Incense' van The Anglos mét fotohoes kocht. De handelaar heeft een paar tientjes verdiend aan het kopietje. Ik heb deze in de 'Disco Double' in de Blauwe Bak zitten, de 1979-uitgave op gekleurd vinyl. Deze kan nu de Gele Bak in want voor de Blauwe ga ik dan toch echt voor deze Direction. Ik heb 'Let's Hang On' ook al in de Engelse uitdossing daar staan. Wordt dit een lang verhaal? Valt wel mee, denk ik... De meeste anderen zijn 'gewoon' upgrades waarover niet zoveel is te vertellen. Bandwagon is niet vlekkeloos maar ik doe het er helemaal voor. Gezien ik komende zaterdag een 'Do The 45' heb gepland met Engelse persingen kunnen we deze alvast noteren.

* Junior Campbell- Hallelujah Freedom (NL, Deram, 1972) (A)
Het eerste exemplaar dat ik ooit heb gekocht, moet ergens in het begin van de nieuwe eeuw zijn geweest. Volgens mij een vlooienmarkt in De Meenthe in Steenwijk. Ik heb intussen al wel eens een 'upgrade' gekocht maar twijfel of ik hem met fotohoes heb. Op het oog zijn de singles van Albert allemaal smetteloos en kunnen ze zonder meer als 'upgrade' worden beschouwd.

* Catapult- The Stealer (NL, Polydor, 1975) (A)
Zoeterwoude ligt naast Leiden en in 2011 heb ik nog eens met Albert Leiden onveilig gemaakt. Het is de tijd dat W. nog verkering heeft en bijna dag in dag uit in dezelfde kroeg hangt. Albert en ik hebben lekkere trek na een wilde middag radio maken en gaan samen op struin voor een restaurant. De groeten uit Leiden komt ditmaal middels het medium van Catapult. Ik heb de single in neutrale hoes sinds 1993 maar deze met fotohoes is meer dan welkom om deze te vervangen.

* Cockney Rebel- Judy Teen (NL, EMI, 1974) (A)
Nog eens goed na denken en, ja, ik heb 'Mr. Raffles' in 2021 op de kop getikt. Ik moet 'Judy Teen' eens in de jaren negentig hebben gekocht of wellicht toch in de nieuwe eeuw? Enfin, ik had hem nog niet met fotohoes en dus is dat ook eens opgelost.

* Donovan- Jennifer Juniper (NL, Epic, 1968) (R)
De (A) staat voor Albert, de (R) voor René. Toch wel zo eerlijk om de platen toch nog iets te onderscheiden, hoewel ze op bepaalde vlakken elkaar overbruggen. Vooral in de tweede aflevering wordt dat zichtbaar. Ik heb 'Jennifer Juniper' in 2008 op de Amerikaanse Epic gekocht, maar... dat is styreen. Een fraaie vinylversie was dus altijd welkom en René heeft deze met fotohoes voor een erg gezellige prijs. Dit is dus een 'extraatje' voor de Gele Bak.

* The Easybeats- Friday On My Mind (NL, United Artists, 1966) (R)
Het is tijdens mijn stage bij het waterschap in Sneek in 1992 dat ik bij Klaas, die zijn jukeboxwinkel dan pas heeft geopend, deze van The Easybeats koop. Grappig om te concluderen dat de plaat begin jaren negentig 'duurder' was dan tegenwoordig. De 'zwarte gaten' zijn dan nog van invloed op de waarde van een plaat, ofwel: nummers die niet tot nauwelijks op cd zijn te krijgen. Vooral 'Day After Day' van Badfinger en 'Be Mine Again' van The Skope zijn nog jaren 'pijnpunten' gebleken voor sixties-liefhebbers met een cd-collectie. Ik betaal in 1992 een ouderwets tientje voor de single in neutrale hoes. Nu heb ik voor ongeveer dezelfde prijs de single mét fotohoes. Bovendien is de oude tot op de draad versleten. Deze klinkt net zo vers als mijn exemplaar in 1992. Het scheelt wel dat ik nu geen kroegoptredens meer doe en dronken als een tor achter de draaitafels sta!

* The Five Americans- Western Union (US, Abnak, 1967) (A)
Waarschijnlijk van dezelfde eigenaar als The Bandwagon. Ditmaal is de hoes een kopie van de voorkant van het hoesje van de Franse EP maar lijkt wel veel op het Nederlandse fotohoesje. Dan is op het 'formulier' nog ruimte voor de titels op de a- en b-kant. Ik heb uiteraard gewoon de Nederlandse persing maar deze Amerikaanse klinkt ontzettend fijn. Een 'extraatje' dus.

* The Four Tops- Barbara's Boy (NL, Tamla Motown, 1970) (A)
Ik geloof niet dat 'Barbara's Boy' ooit de eer heeft gehad om in de Blauwe Bak te mogen staan. De meeste Four Tops-singles staan gewoon in de Gele Bak. Ik koop mijn eerste 'Barbara's Boy' in 1995 en dat is niet veel soeps. Ik heb de Nederlandse later nog wel eens met fotohoes gekocht maar ook hier geldt weer dat de singles van Albert véél beter ogen dan menig 'oude' single en dus deze mogen vervangen. Hij ligt ook vlak op de draaitafel en dat is al héél wat met deze flinterdunne EMI-persingen van omstreeks 1970.

* Aretha Franklin- See Saw (NL, Atlantic, 1968) (A)
Gegeven paarden mogen niet van een gebitscontrole worden voorzien, zoals het spreekwoord luidt. De kan meteen op de stapel dubbele singles. Mijn exemplaar uit 2009 is niet smetteloos maar vooral het hoesje oogt beter dan deze van Albert. Ik weet eigenlijk niet eens of ik de Nederlandse in de Gele of Blauwe Bak heb staan. Is het interessant om te weten? Nee... verder met de volgende!

* Golden Earring- Back Home (NL, Polydor, 1970) (R)
Ik weet niet waarom René deze heeft 'afgekeurd' want ik kan geen smet ontdekken bij plaat of hoes. De plaat mag voor een 'zuunige' euro over de toonbank. Ik koop mijn eerste in 1993 maar dat is brandhout. In 2009 koop ik eentje in Meppel met een zelfgemaakte hoes. Deze combinatie is een plaatje dat ik waarschijnlijk ga houden omdat het een fijne herinnering heeft. De nieuwe 'Back Home' is het beste exemplaar dat ik heb getroffen. De eerste zondag in Uffelte... Ik heb naar Nicole geluisterd op de radio als de mp3-jukebox aan gaat en als eerste 'Back Home' draait.

* The Honeybus- Girl Of Independent Means (UK, Deram, 1968) (A)
Hee... dat is helemaal geweldig! Het blijkt de Engelse persing te herbergen in het Nederlandse hoesje. Hier hoef ik dus niet na te denken over 'upgrade' of niet want dit is een verrassend 'extraatje'. De single is overigens gewoon in Nederland verkocht, de eerste eigenaresse heeft haar naam op het label geschreven. 'WOL' is een degradatie in waarde maar niet voor mij. Platen gaan voor mij 'leven' dankzij deze details. En Monique is zuinig geweest op haar gekoesterde plaatje!

* The Jackpots- Jack In The Box (NL, Green Light, 1969) (A)
De eerste in mijn verzameling komt uit Utrecht en heb ik in 2000 gekocht. Albert stuurt me al eens een 'upgrade' toe in 2011 en nu dan met fotohoes. Of heb ik die stiekem al? Het fotohoesje oogt namelijk erg bekend. Toch is deze meteen weer in een betere staat dan een eventuele vorige.

* Jermaine Jackson- Daddy's Home (NL, Tamla Motown, 1973) (A)
God mag weten hoeveel exemplaren ik heb van deze single. Maar hij mag desondanks als 'upgrade' want veel beter dan deze worden ze niet.

* John Lennon- Imagine (NL, Apple, 1971) (A)
Ik tracht politiek en muziek altijd los van elkaar te zien. Ik ga geen artiesten overslaan omdat ze er een mening op na houden die niet de mijne is. Toch kan ik al een paar jaar niet meer luisteren naar 'Imagine'. 'Imagine no possessions' komt voor mij té dicht in de buurt van 'You own nothing and you'll be happy' uit Agenda 2030 en ook John's wens om landen maar op te heffen, valt bij mij verkeerd. Maar... nu de vraag. Tot in hoeverre is dit een 'upgrade'? Ik twijfel of ik de 1971-persing heb. Ik heb in ieder geval wel de heruitgave uit 1980. Ik heb in Engeland ook een exemplaar gehad maar die is daar blijven liggen. Ik zeg uit mijn blote hoofd dat het daar in 1971 niet als single is uitgebracht en pas in 1975 is verschenen. Ik heb daar in ieder geval de 1975-persing. Hij kan evengoed nog wel eens 'nieuw' zijn voor de jaren zeventig-bak.

* Manfred Mann- Fox On The Run (NL, Fontana, 1969) (A)
Welke is mooier? Ik denk dat menigeen voor de Duitse hoes zal gaan, maar ik vind de Nederlandse ook wel iets hebben. Zeker als je meerdere hoesjes hebt met dit design. Ik koop de Duitse in 2019 op de platenbeurs in Steenwijk en daarmee gaat een wens in vervulling. Deze Nederlandse is een fraai 'extraatje' voor in dezelfde jaren zestig-bak.

Het zilveren goud: 1998 deel V

Tijdens het bezorgen van gisteren begint het al wat op te spelen. Het hooikoortsseizoen is weer aangebroken, ook al verhoudt dit zich op het moment met vooral tranende en jeukende ogen. Ik denk dat ik een hele kluif krijg aan het weg krijgen van de post als ik eraan begin, maar dan gaat het opeens heel erg snel en blijkt dat ik me op een aantal straten heb verkeken. Zo hoef ik alleen maar het begin van de Zuiderlaan te doen en niet de volledige kilometer met zijstraten. De jeukende ogen en vermoeide spieren (al sinds vrijdag last van) houden me vandaag thuis. Ik heb een tijdje achter huis genoten van de zon. Wellicht dat ik vanmiddag nog een activiteit ga ontplooien. Nu moest ik dan eerst verder gaan met het blog en wel met de aflevering van 'Het zilveren goud'. Ik heb vanmiddag twintig singles afgerekend op Discogs die deze week gaan arriveren en dus heb ik aan inspiratie niets tekort. Vandaag gaan we terug naar de zaterdag van de gazpacho van Neil en dankzij mijn drang tot administratie kan ik daar nu ook een datum aan vasthangen: We gaan terug naar het weekend van 9 en 10 mei 1998. Ook al betwijfel ik op dit moment of ik alle singles in één keer heb gekocht want zoveel heb ik niet te besteden?

De gazpacho is behandeld, evenals de dorstaanval. We hebben blijkbaar mijn spulletjes al uit York gehaald want ik heb de Raleigh tot mijn beschikking, de racefiets die ik in het begin in York heb gekocht. Toch is de omgeving van Mossley niet bepaald geschikt om te fietsen om het zacht uit te drukken. Deze zaterdag wil ik naar Ashton-under-Lyne. Mossley valt qua postcode onder Oldham maar hoort bij Tameside Council dat in Ashton-under-Lyne haar hoofdplaats heeft. Er is nóg een grote plaats met de naam Ashton in Engeland en dus komt dit met het 'under-Lyne' toevoegsel. Ashton heeft de goedkoopste warenmarkt van Engeland en dat wil ik wel eens met eigen ogen zien. Ik verwacht een markt te treffen zoals de warenmarkt op dinsdagmorgen in Sneek, maar nee... Iedere grote plaats in Engeland heeft een marktgebouw dat vijf of zes dagen in de week open is. Er zitten vooral 'outlets' met inderdaad spotgoedkope nieuwe kleding. De reden waarom wij onze gedragen kleding herverpakken voor de voddenboer. Tot mijn grote verrassing zit er ook een platenwinkeltje. Ik doe er flink boodschappen maar vast niet alles in één keer. Dat kan financieel niet en er staat me ook iets van bij dat ik wel vaker op een zaterdag met de trein naar Ashton ben gegaan. Ik heb de singles voor 'Het zilveren goud' samengebald tot één partij in mei 1998 en deze gaat ons de komende maanden bezig houden.

Zaterdag 9 mei moet de eerste keer zijn geweest. Voor mijn gevoel moet het al later in de maand zijn, maar goed...Het heeft, volgens mij, een tijdje geduurd voordat ik met Duitser Hans de fiets en resterende spullen heb opgehaald uit York. Aan de andere kant: Hans is natuurlijk ook niet lang gebleven. Enfin, er is een single in deze partij die me sterk aan het twijfelen brengt. Het is 'Sunchyme' van Dario G. Het kost me enkele jaren om erachter te komen dat het 'Life In A Northern Town' van The Dream Academy heeft gesampled, maar in mei 1998 brengt het me opeens terug naar een half jaar geleden. Het nummer staat in de laatste weken van 1997 ook in onze Top 40 en komt voorbij op TMF terwijl ik met mijn liefste vriendinnetje iets loop in te pakken voor een vriend van haar. 'Alane' van Wes komt ook enkele malen voorbij en dat blijkt haar favoriet te zijn. Ik heb nooit iets gehad met het nummer. Nu zit ik dan op mijn kamertje in Mossley met 'Sunchyme' op de draaitafel. Ik krijg opeens het verlangen om terug te gaan, maar niet met Sneek of Jutrijp als einddoel. Nee! Ik wil terug naar de ADM.

De volgende morgen ga ik naar de kerk en dat zal de laatste keer bij de Methodist in Mossley worden. Er wordt gebeden voor een lekke dakgoot en dat is voor mij de druppel. Ik heb voor deze dag een ambitieus plan! Ik wil wandelen! Het wordt een vorstelijke wandeling met Delph en Diggle als keerpunt en met luchtkussentjes onder mijn voeten als ik thuis kom. Intussen ben ik de eerste keer in de Tollemache Arms geweest. Het zal ook de laatste keer zijn want 'ik ga volgende week terug naar Amsterdam'. In de daaropvolgende jaren zullen ze het nooit meer serieus nemen, zelfs niet als ik in 1999 werkelijk van plan ben om Mossley te verlaten. Wandelen is echter een betere vrijetijdsbesteding dan fietsen in Mossley en omgeving want de heuvels zijn hier net iets té steil voor een polderfietser als mezelf.

3105 No Matter What - Badfinger (UK, Apple, 1970)
3106 Kokomo - The Beach Boys (Duitsland, Elektra, 1988)
3107 The Ballad Of John And Yoko - The Beatles (UK, Apple, 1969)
3108 Young At Heart - The Bluebells (UK, London, 1984, re: 1993)
3109 Beetlebum - Blur (UK, Food, 1997)
3110 Bed Of Roses - Bon Jovi (UK, Mercury, 1992)

Opvallend dat The Beach Boys een Duitse persing is. Blur is een 'black label jukebox'-single. Volgende maand en de maanden daarna vervolg ik met de singles uit Ashton en her en der vinden we ook een single die ik elders in Mossley bij een 'charity' heb gekocht. Buiten dat is het tot augustus 1998 ook even stil met mijn singles verzamelen.

Honderd achteruit: Earth & Fire

Dit is persoonlijk een aflevering van 'Honderd achteruit' waar ik naar heb uitgekeken. Ik heb zelfs zo'n zin om te publiceren dat ik niet eens de gebruikelijke rituelen doe op vrijdagavond. Ik heb een kwartier geleden mijn show beëindigd op Wolfman Radio en ga normaal gesproken meteen naar Youtube om de laatste video's van een paar abonnementen te bekijken. Er komt straks vast nog wel eentje aan bod. Verder moet ik vanavond niet té laat gaan slapen. Ik heb wekdienst geregeld in Meppel want er staat nog een kratje mailing te wachten op mij. Op zichzelf denk ik dat ik die wel weg krijg. Als ik zie wat ik vandaag heb weg gekregen? Mijn benen zijn flink gaar als ik terug op de zaak kom en ik hik op tegen de fietstocht naar huis. Dan besluit ik de 'oude' elektrische fiets weer eens mee te nemen. Het kreng waar ik in 2019 bijna dagelijks op heb gefietst. Of is het 2020? Feit is dat het ding enorm veel stroom verbruikt en ik dat het volgende jaar meteen kan rekenen aan teveel betaalde voorschotten. Hij staat nu overigens niet aan de lader want hij hoeft me alleen maar naar Meppel te brengen met wind in de rug. Vanavond een dubbelaflevering van 'Honderd achteruit'. Op 36 staat 'Only Time Will Tell' terwijl '78th Avenue' tevreden moet zijn met een 82e plek. Het verhaal gaat niet zo zeer een geschiedschrijving worden maar een soort van 'Een leven met...'.

Mijn vader is handelsvertegenwoordiger in cosmetica. Het precieze beroep is uitgestorven in deze branche. Levensmiddelen worden veelal centraal ingekocht en dus hoeft er niet meer eentje speciaal langs te komen om een ondernemer te overtuigen om Schwarzkopf in het assortiment op te nemen. De vertegenwoordigers moeten goed voor de dag komen en in dus zorgt het bedrijf voor leasewagens van Opel. In 1980 hebben we onze tweede Ascona en er zal nog eentje volgen in 1982. Ze worden geleverd via de niet meer bestaande Opel-dealer Fritsma in Sneek. Of is het dan al net Deinum geworden? In ieder geval bezoekt mijn vader de showroom van de Opel in 1981 en komt thuis met een aantal zaken. Waaronder een heuse single! Opel doet in 1981 mee aan de Rally Monte Carlo in een 'dikke' Ascona en heeft twee Nederlandse bands bereid gevonden om hun nummers iets aan te passen. Kayak doet dit met '(No) Total Loss' en Earth & Fire zingt over Monte Carlo in plaats van 'Weekend'. Hoewel ik in het begin de voorkeur geef aan de kant van Kayak hoort Earth & Fire als het ware bij de opvoeding. Als ik in 1989 en 1990 mezelf stort in het verzamelen van singles kom ik al snel andere singles tegen van Earth & Fire en dat is de start van een nieuwe hobby.

Anno 2023 ontbreken er nog altijd een paar, maar deze kan ik nog altijd vrij gemakkelijk vinden. Kijk maar naar de twee die centraal staan in deze 'Honderd achteruit'. '78th Avenue' heb ik zelfs tweemaal binnen een jaar gevonden en in verschillende persingen (Belgisch en Nederlands). Ik heb eens in een aflevering van 'Hier en nu' in 2021 proberen uit te leggen wat mij nu juist aanspreekt in muziek. Een sterke melodie met dynamische wisselingen  en een fijne beheersing van de instrumenten. Wat dat betreft is het smullen met de singles van Earth & Fire. 'Maybe Tomorrow, Maybe Tonight' en 'Love Of Life' vechten om de titel van 'meest favoriete Earth & Fire-track', maar ook 'Memories', 'Seasons' en 'Ruby Is The One' zijn niet ver verwijderd. Heel soms durf ik het aan om de single om te draaien zoals bij 'Memories'. Wat ik dan hoor is iets héél anders en in mijn jonge jaren duidelijk een brug te ver. Omstreeks 2005 bemachtig ik een aantal cd's uit de voormalige discotheek van Radio Noordzee Nationaal. Omdat Jerney Kaagman daar de leiding heeft, is het niet vreemd om ook werk van Earth & Fire te vinden. Een heuse '2-on-1' met de albums 'Atlantis' en 'The Song Of The Marching Children'. Het neemt me mee terug naar de dwaze zomer van 2008. Ik heb tijdens die week meerdere onweersbuien en nadat ik in Veere het bijna in mijn broek heb gedaan, ben ik de rest van de week erg relaxt. De donderdag van de vakantie heb ik hem stevig geraakt in Sint Niklaas en bij mijn camping-buren. Het gaat onweren en ik besluit het te gaan 'vieren'. Koptelefoon op en 'The Song Of The Marching Children' op oorlogssterkte. Ik zie nog altijd de bliksemschichten als ik het nummer hoor.

Gisteravond had ik al een beetje gepland om deze 'Honderd achteruit' te doen. Ik kijk ook naar een 'Kick Out' voor 'Afterglow' en wil even Earth & Fire doen. Ik besluit echter 24 minuten 'Atom Heart Mother' van Pink Floyd te doen en dat is me niet in dank afgenomen! Hoewel de Earth & Fire van de singles een heel ander geluid laat horen op de elpees, geef ik persoonlijk de voorkeur aan de singles. Daar kan het lekker puntig uit de hoek komen met fraaie 'hooks' en refreintjes. En steeds weer de onderliggende virtuositeit van de muzikanten en dan met name het spel met orgel en mellotron. Precies datgene dat me aanspreekt in muziek.

De herbezochte hemelse vaart

Het is in de dagen rond Hemelvaart in 2020 dat ik een paar berichten besteed aan de 'hemelse vaart'. Het voelt dan een beetje bizar aan want er wordt een traditie onderbroken. Vandaag op Hemelvaartsdag bekruipt me eigenlijk hetzelfde gevoel. Ik heb in 'Een poging tot een hemelse vaart: Rondom 10' een ritje gemaakt langs de Hemelvaartsdagen van de voorgaande tien of elf jaar. Ik weet niet of ik daarbij 2009 heb genoemd. Op zichzelf is het niet de meest memorabele dag uit het betreffende jaar, maar... het gezelschap waarin ik me verkeer op Hemelvaartsdag 2009 geeft me inmiddels kippenvel. Ik ga die middag wandelen in het bos van Staphorst met mijn beide ouders. Een jaar geleden ben ik rond de tijd van het schrijven alweer op weg naar Uffelte met de gehuurde elektrische fiets. Moeder is even daarvoor gedeeltelijk overstag gegaan en heeft toegezegd wel naar een verzorgingstehuis te willen. Deze dag gebruik ik de camera vooral om wat zaken op de foto te zetten die nog in Jutrijp zijn en die ik voor een mooie prijs bij een liefhebber wil brengen. Het betekent ook het afscheid van de knuffelbeer. Die mag dus ook op herhaling!

In eerdere jaren ben ik nog wel eens twee dagen bij mijn ouders. Vooral in de tijd dat ik zwervende ben. Toch begint de traditie pas in 2014. Ik heb dan inmiddels 'Floorfillers' op de radio en dus is het lastig om op Hemelvaartsdag naar Friesland te gaan en op vrijdag terug. Dan kom ik op een lumineus idee: Wat als ik woensdag vrij neem en dan naar Friesland kom? We kunnen dan 's ochtends Hemelvaart vieren en op de middag ga ik weer naar huis zodat ik gewoon mijn radioshow kan doen en op vrijdag aan het werk kan. In 2014 ben ik overigens vrij op de vrijdag. Moeder gaat akkoord met het idee en zo ga ik in 2014 met bus en trein naar Jutrijp. Een jaar later is het gelukkig heel laat Hemelvaart. Moeder is net ontslagen uit de revalidatie. Een paar dagen ervoor is een aangetrouwde neef nog vrij plotseling overleden. Doordat ze 'op het buurtje' wonen en mijn nicht erg trouw is in het bezoeken van mijn moeder, heeft dit een enorme impact op haar. Een paar uur voordat ik weer op de bus terug naar Nijeveen ga, bezoek ik samen met mijn moeder mijn nicht. Anno 2023 voelt het als zeer waardevol dat ik ook dit moment met moeder heb mogen delen.

In 2016 en 2017 moet de traditie tijdelijk worden onderbroken. In 2016 gaat moeder samen met mijn zus en zwager in de meivakantie naar Denemarken. Het is het jaar dat Bevrijdingsdag en Hemelvaart op dezelfde dag vallen. Ik hoef me niet te vervelen. Ik ben een week geleden over gegaan naar Uffelte en moet Nijeveen nog toonbaar maken voor de eindinspectie. Als moeder niet met vakantie was geweest, zou het nog altijd lastig zijn geworden om tijd vrij te maken. Enfin, dat heb ik later wel weer eens ingehaald? In 2017 doet de zoon van mijn oudste broer belijdenis. Mijn broer meent dat hij me dit wel even twee weken van tevoren kan melden. Die vlieger gaat niet op. Zoals ik gisteren al heb geschreven: Ik geloof dat we ieder jaar rond Hemelvaart een mailing hebben en in 2017 is ons expliciet verteld dat we geen vrij krijgen in de twee dagen na Hemelvaart. Een ritje naar Denemarken zit er voor mij niet in. In plaats daarvan fiets ik de Beilerdingspel-route. In 2018 is moeder gewoon weer thuis met Hemelvaart. Ik ga dit jaar met de Pioneer. Op woensdag is het peentjes zweten. Donderdag is het zwaar bewolkt, een beetje vochtig op momenten en een vrij stevige wind. Desondanks is het niet echt koud te noemen.

In 2019 is de Pioneer net met vervroegd pensioen gegaan en ben ik weer overgeleverd aan bus en trein. Wat maakt Hemelvaartsdag nu zo bijzonder? Het is de enige keer in het jaar buiten kerst dat ik een nacht in Jutrijp verblijf. Dat brengt het oerinstinct omhoog bij moeder. Zij mag graag 'verzorgen' en ik denk dat ze hardop staat te genieten als ze een ontbijtje mag voorbereiden. We komen nooit tekort aan gespreksstof. Vooral 's avonds wil het wel eens ontzettend laat worden. Voor de begrippen van moeder uiteraard! De laatste jaren zijn het wel veel herhalende vragen maar zolang ze nog weet dat haar zoon over de vloer is, kan ik daar wel mee leven! In 2020 en 2021 gaat het voorbij. In 2020 om een duidelijke reden. Het volgende jaar zou wél hebben gekund. Ik geloof dat het bezoek dan nog redelijk aan banden is en mijn zus heeft gezegd dat moeder van mij is op Hemelvaartsdag. Toch zit ik zelf niet echt lekker in mijn vel in 2021 en weet dat voor de telefoon altijd nog goed te verhullen. 'Je klinkt zo gelukkig', zegt ze dan. 'Als jij gelukkig bent, ben ik het ook'. Ze moest eens weten...

In 2022 is alle paniek weer uit de lucht. Niet dat ik zelf paniek heb gevoeld, maar ik wil ook geen ruzie veroorzaken in de familie. Ik huur ditmaal een elektrische fiets. Ik denk dat het dan nog nét verplicht is om een mondkapje te dragen in het openbaar vervoer en na een ervaring in februari 2022 heb ik besloten nóóit weer zo'n ding op te zetten. Ik heb mijn script een beetje voorbereid onderweg op de fiets. Als ik moeder haar gang laat gaan, dan zal ze vanaf binnenkomst iedere vijf minuten vragen wanneer ik weer naar huis ga. Kan ze niks aan doen! Als ze het de tweede keer heeft gevraagd, stel ik voor dat ze me deze vraag niet meer mag stellen voor morgenmiddag. Het blijft hangen want ik heb de vraag sindsdien nog maar drie keer gehad! Terwijl moeder haar broodnodige middagdutje geniet, bezoek ik mijn zus en zwager. Het is voor het eerst sinds kerst 2019 dat we elkaar weer zien.

Ik kan concluderen dat het in een jaar allemaal snel is gegaan, maar...? Ligt het niet een beetje in de lijn der verwachting? Moeder heeft een vorstelijke leeftijd gehaald. Ik ben zelf enorm blij dat het niet tijdens de 'Grote Paniek' is gebeurd en dat we waardig afscheid van haar hebben kunnen nemen. Toch denk ik dat Hemelvaart nooit meer helemaal hetzelfde zal voelen voor mij.