Blauwe Bak Top 40 2014/1: top 10

Vanavond bij Lee Madge in From The Catacombs, de beste Northern Soul-radioshow ter wereld, had hij een bijzonder fijne top tien van een luisteraar. Doorgaans zijn dit de geheide favorieten, maar deze had alleen een aarzelende start met 'A Little Bit Hurt' van Julian Covey & The Machine, een nummer waarvan ik nooit de Northern Soul-potentie heb ingezien. Ik opperde na een tijdje dat we misschien over een paar weken maar weer eens een top tien-lijstje moesten aanleveren en Lee had daar wel oren naar. Hoewel? Ik denk dat ik met mijn top tien aardig tot op de bodem ben gegaan. Ik heb me beperkt tot pure Northern Soul-dingen, dus geen crossover en Modern en niet te moeilijke 'girlgroup'. Toen dacht ik ineens aan deze top tien. Is wel eentje waarop ik heel erg trots ben plus... er stond geen enkel nummer hieruit in de betreffende top tien. Zou dus zomaar mijn tweede Northern Soul-top tien kunnen worden?

10 Down In The Ghetto-The Major IV (US, Venture VE-606, 1968)
Deze kom ik tegen in de lijst van mijn maat uit Chicago en ik twijfel eerst nog. Ik wil zoveel mogelijk jaren zestig-spul bij hem vandaan halen en deze plaat zaait verwarring. Het is pas als de single lang en breed binnen is wanneer ik me realiseer dat het in begin 1968 is uitgebracht. Zelf had ik het ingeschat op 1971 of 1972. Misschien nog het meeste vanwege de titel, want rond 1970 is het even heel hip om over de ghetto te zingen. Toch geldt het evenzeer voor de productie. In vergelijking met sommige plaatjes uit dezelfde periode, klinkt deze opvallend fris. Het is zo'n plaatje uit mijn koffers die ik heel vaak 'vergeet' te draaien, maar als-ie dan ook uit de bak op de draaitafel ligt, blijft die gegarandeerd voor de rest van de dag in mijn hoofd zitten.

9 I Don't Mind-Carolyn Cooke (US, RCA 47-8553, 1965)
Ik beloofde donderdag het huiswerk te zullen doen wanneer deze plaat de Week Spot zou worden, maar gezien ik morgen een 'Classic Week Spot' ga presenteren (een plaatje dat ik bijna een jaar geleden heb gekocht), kan ik nu alvast de informatie kwijt die ik te weten ben gekomen. Carolyn Cooke is pas zeventien jaar als ze 'I Don't Mind' aan het vinyl toevertrouwt. Ze is geboren als Carolyn Strickford, maar zal in de jaren zeventig uitgroeien tot een redelijk bekende soul/disco-zangeres. Ze gebruikt dan de naam Carol Douglas, niet te verwarren met Carl van 'Kung Fu Fighting'. In Nederland heeft ze als Carol Douglas twee tipnoteringen in 1976. Verder is 'I Don't Mind' soulvol dat het pijn doet en meer kan ik op dit moment niet vertellen over de plaat. Toch nog maar even verder Googlen?

8 Floy Joy-The Supremes (UK, Tamla-Motown TMG 804, 1971)
'De herinnering blijft', om met Ben Cramer te spreken. Als één plaatje het magische weekend in Engeland beschrijft, is het wel 'Floy Joy'. Hoewel ik een bijzondere interesse heb in de post-Diana Ross-plaatjes van The Supremes doet de titel 'Floy Joy' bij mij geen bellen rinkelen. Ik laat de Elton John-singles en andere aanwinsten uit Borehamwood in de bed-and-breakfast liggen, maar neem deze van The Supremes mee in de bak naar Watford. Als ik buiten met Lee Madge sta te roken, breng ik deze single ter discussie. Hij heeft een soortgelijke reactie. Bekende titel, maar geen deuntje in het geheugen. Ik leg hem als eerste op in Watford en het blijkt een feestje! Precies het soort van latere Supremes-singles dat ik zo graag mag. Ontspannend met een heerlijk tempo.

7 Walking Up A One Way Street-Willie Tee (US, Atlantic 45-2273, 1965)
De hoogst genoteerde heer en wat voor eentje! Zo lekker als deze 'Walking Up A One Way Street' zijn ze zelden gemaakt in mijn optiek. Soms denk je even dat de collectie wel compleet is en dan schrik je jezelf een hoedje omdat je ontdekt dat je deze niet hebt. Het is niet een hele grote onderneming om aan deze single te komen, wel mag je de portemonnee trekken en klinkt menig exemplaar 'verrot'. Deze haal ik van de mailing van een Duitse collega-dj en hij biedt zoals altijd geluidsclips aan. Ook die kan ik inmiddels 'lezen', ik stoor me wel eens aan de slechte naald van zijn opnamecombinatie. Toch kan ik bij deze Willie Tee meteen horen dat die een schoon geluid heeft en de kraakjes beperken zich, in vergelijking tot veel exemplaren, tot een minimum. Het is op Tweede Kerstdag rustig op Ebay en ik doe daar mijn voordeel mee. Hij heeft een week ervoor een minder exemplaar voor het dubbele van 'mijn' prijs verkocht!

6 Just Like You Did Me-Yvonne Vernee (UK, Made In Detroit MID 2, 1965, re: 2011)
Als begin 2012 de 'serieuze' Northern Soul-collectie een aanvang neemt en ik bijna dagelijks in de advertenties duik van rarenorthernsoul.com, kom ik steeds weer deze tegen. Inferno heeft een aantal klassieke kantjes uit Detroit opnieuw uitgebracht, steeds als een eenzijdig bespeelbare single met een fraaie ets van de kaart van Detroit op de achterzijde. Toch is er eerst teveel keuze om voor een eenzijdig bespeelbare single te gaan. Yvonne Vernee blijft zich desondanks opdringen en een paar maanden geleden had ik even de keuze. Of de heruitgave met b-kant op Soul City of deze Inferno. Het is de laatste geworden en dat heeft vooral met mijn ervaring met Don Varner te maken. Vorig jaar kocht ik 'Tear Stained Face' van Varner op de voortzetting van het roemruchte Soul City-label en dat is een hopeloos ding met een schijtgeluid. Van deze Inferno ben ik verzekerd van een beter geluid en bovendien is deze de helft goedkoper. De keuze is opeens niet meer zo moeilijk...

5 The Lovin' Side-The Daydreams (US, Dial 45-4029, 1966)
Ik 'krijg' 'Easy Baby' voor mijn 38e verjaardag. Nou..., 'krijgen'? Hij wordt me gegund! Ik heb desondanks flink de zenuwen met die plaat, want ik heb in die twee dagen ontdekt dat de plaat niet heel vaak opduikt. De zenuwen zijn nergens goed voor, want ik heb de plaat gewoon voor het startbedrag. Twee maanden later neem ik kennis van 'The Lovin' Side' en die is flink in trek bij verzamelaars. Ik noem de plaat al eens rond de kerst hier op Soul-xotica. Een Engelse dealer belooft Tweede Kerstdag een grootse uitverkoop. Hij vraagt normaliter dertig pond voor deze van The Daydreams en dat is me net wat te gortig. Ik hoop stiekem op 50 procent korting bij deze, maar verder dan 25 procent wil hij niet gaan. Dan zie ik deze in een veiling en heb al snel een besluit genomen. Ik ga voor deze single, maar als ik hem niet win, koop ik hem bij Chris voor het volle pond. Dat laatste is niet nodig, want de veilingklok stopt bij vijftien dollar en ik kan hem een week later in de koffer stoppen!

4 Silent Kind Of Guy-The Symphonics (US, Brunswick 55303, 1966)
De 'Northern Soul Jukebox' blijft inspireren. Ik heb het ding nu zo'n twee jaar in huis en ontdek nog dagelijks nieuwe dingen. Zo eentje als 'Silent Kind Of Guy' van The Symphonics staat er ook op, maar blijft toch twee jaar anoniem voor mij. Het is ergens in oktober als ik de mp3 draai in The Gimmegimmegimme in Do The 45. In januari 'ververs' ik mijn mp3-stickje met veel nummers uit Floorfillers en deze van The Symphonics is ooit per ongeluk in het Floorfillers-mapje terecht gekomen, dus deze zit er ook bij in. Het is als ik een paar weken geleden vanuit Emmeloord kom fietsen, dat deze mijn gehoorkanaal binnenkruipt en ik ineens heel erg hebberig word. Ik koop deze niet hals over de kop, maar als ik de kans krijg? Hij staat belachelijk laag geprijsd bij een Amerikaan en ik prijs me absoluut gelukkig met dit exemplaar!

3 Before It's Too Late-Jackie Day (US, Modern M 102, 1966)
Het is september 2012 als ik op weg naar het werk opeens wordt 'gegrepen' door 'Naughty Boy' van Jackie Day. Pas een half jaar later word ik door een vriendin geattendeerd op 'Before It's Too Late', net zo leuk als 'Naughty Boy' maar als origineel een stuk beter betaalbaar. Hoewel? Ik kom in november nog een advertentie tegen van iemand die zijn 'Before It's Too Late' heeft laten kletteren en er staat een kras op. 'Hence price': 60 pond. Het is een paar maanden later als ik bij toeval deze ontwaar bij een Franse dealer. Met geluidsclip en deze laat een krakerig plaatje horen maar met een erg stevig geluid. Ik kan achteraf zeggen dat ik voor deze kleine twintig euro ontzettend veel mazzel heb gehad, want menig handelaar had vele malen meer gevraagd. Overigens heeft Jackie rond 1969 nog een aantal dingen gemaakt die redelijk goedkoop zijn te scoren en allemaal hebben ze dat zelfde 'leuke' dat ik niet juist weet te bevatten.

2 One Moment-Sheryl Swope (US, Duo D 7456, 1969)
Ik kocht in de zomer van 2012 mijn eerste single bij de maat in Chicago. Dat was 'Find Somebody New/ It's Alright' van The Soulettes. Nog altijd even obscuur en onbekend als altijd. Ik heb nog eens een exemplaar zien weggaan voor 150 euro, maar laatst had hij weer een exemplaar in de aanbieding. Getuige de geluidsclip net zo brandhout als de mijne en bovendien kon ik even geen singles permitteren, dus ik moest hem aan me voorbij laten gaan. Die is keurig voor de startprijs van zeven dollar weggegaan. Er is dus weer iemand vreselijk gelukkig op dit moment! Hij lijkt soms een dealerschap te hebben in bepaalde singles en zijn matige exemplaren van 'The Gorilla' van The Ideals gaan zonder meer voor idiote prijzen. Daar staat tegenover dat behoorlijk gezocht spul voor weinig weg gaat. Een 'One Moment' van Sheryl Swope in nieuwstaat zoeken, is als een speld in een hooiberg. Slechte exemplaren hebben al een prijskaartje van zeventig pond. Deze kost me tien dollar en klinkt stevig ondanks een mindere styreen-kwaliteit. ,,Als de waarde van een plaat afhing van de kwaliteit in plaats van de zeldzaamheid, dan was deze single 40 miljoen dollar waard in plaats van 40 dollar", hoorde ik onlangs nog iemand zeggen. Het geldt evenzeer voor deze Sheryl Swope. Voor mij is die niet in geld uit te drukken!

1 I Keep On Keepin' On-The Contessas (US, E 402, 1965)
Hoe stel je een Blauwe Bak Top 40 samen? Tot deze editie maakte ik een lijstje van veertig kandidaten en gaf deze cijfers van 1 tot en met 3. 1 voor absolute favorieten, 2 voor favorieten, 3 voor mindere favorieten. Deze editie begon ik met het invullen van de nummer 40 en ging toen meteen naar de nummers 1 en 2. Tuurlijk moest The Contessas op nummer 1! Over koopjes gesproken, want ik heb deze voor ruim de helft onder de normale beursprijs en daarentegen klinkt deze beter dan andere exemplaren. Nu oppassen dat ik hem niet 'grijs' ga draaien, want die kans ligt op de loer. Er gaat namelijk geen dag voorbij zonder The Contessas. De boodschap is duidelijk. Voor mij geen Ramses Shaffy met 'We Zullen Doorgaan', maar 'I Keep On Keepin' On' is inmiddels een welluidend motto geworden. Op naar de volgende Blauwe Bak Top 40!

Blauwe Bak Top 40 2014/1: 11-20

Ik was ergens al een beetje bang en het is ook gebeurd. De nacht bleek té kort na zo'n lange radiodag en ik werd veel te laat wakker. Goed geslapen, dat is dan weer een pluspunt, maar geen buitensporige fietstochten. Hoewel? Ik ben nog wel op de pedalen gegaan en heb een fijn regionaal rondje gedaan: Meppel-Staphorst-Staphorster Bos-IJhorst-De Wijk-Koekange-Broekhuizen-Ruinerwold-Meppel. Even zo goed nog wel twee uur gefietst en ik schat zo'n kleine dertig kilometer. Misschien hou ik mezelf ook een beetje in, want als het woensdag fraai weer is, wil ik weer een ge-Vecht tegen de drank leveren: Ditmaal zou het stuk Ommen tot Zwolle gedaan moeten worden. Het is woensdag overigens vijf jaar geleden dat ik mijn laatste biertje heb gehad, dus die dag moet gevierd worden! De beloofde Schijf van 5 over marihuana schuift door naar volgende week, vandaag het derde deel van de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2014.

20 Hit & Run-Rose Battiste (UK, Revilot OSV036, 1966, re: 2011)
In het tijdelijke Debonaires-enthousiasme van vorig jaar werd mij eens verteld dat deze single door The Debonaires zou zijn gemaakt. Rose Battiste kan bijna een halve eeuw ontzettend relativeren en als ze part noch deel aan de plaat had gehad, had ze het wel opgebiecht. Ik heb altijd gedacht dat 'Hit & Run' zo'n plaatje is dat Motown een hoop smeergeld heeft gekost, maar ditmaal ligt de flop ten grondslag aan Revilot zélf. Het label heeft nog twee belangrijke releases op hetzelfde moment en dit briljante stuk Detroit-soul blijft daardoor onopgemerkt. Het was nog even lastig welke kant te kiezen, want 'I Miss My Baby' mag er ook zeker zijn, toch ga ik maar voor 'Hit & Run'. Het was in december immers de reden van de aanschaf. Ik wil nog wel even opmerken dat dit eigenlijk een Outta Sight-heruitgave is, maar dat het label tot een paar maanden geleden de originele labels reproduceerde. Vandaar dat ik deze een Revilot heb genoemd, want op dat label is die uitgebracht, maar dan met een Outta Sight-catalogusnummer.

19 Signed, Sealed, Delivered, I'm Yours-Stevie Wonder (NL, Tamla-Motown 5C 006-91627, 1970)
Als we de Blauwe Bak Top 40-lijsten van de laatste twee jaar bekijken, komen we de naam van Stevie Wonder wel een aantal malen tegen. Ik ben niet heel erg op zoek naar mans' spul, maar als ik het tegenkom voor weinig, dan mag het vaak ook blijven. Neem nou deze 'Signed Sealed Delivered'. Net als 'It's A Shame' van The Spinners ken ik deze ook van die 'Tamla Motown Is Hot Hot Hot'-elpee die ik eens voor een gulden bij Cees Buster in Sneek koop. De latere cover van Boys Town Gang zit ergens nog in mijn herinnering, maar deze van Stevie Wonder smaakt meteen naar meer. Toch kan het gebeuren dat ik de single in februari in Emmeloord tegenkom en ik me realiseer dat ik hem nog niet in de bakken heb staan. Het komt uit een zeer fraaie periode van Stevie. Hij is al lang geen 'Little Stevie' meer en hij staat aan de vooravond van onderhandelingen met Motown over zijn contract. Stevie wil artistieke vrijheid. Toch heeft hij dat in 1970 al gedeeltelijk, hij hoeft niet langer meer Bob Dylan en andere popzangers op zijn repertoire te hebben. En als hij dan zin heeft om The Beatles naar de kroon te steken zoals in 'We Can Work It Out', dan doet hij dat met veel plezier. Dat is het! 'Signed Sealed Delivered' klinkt bovenal alsof hij ontzettend veel plezier heeft in de opname.

18 What's Wrong With Me Baby-The Invitations (UK, Outta Sight OSV100, 1965, re: 2013)
Je kan zeggen van Wigan's Ovation wat je wilt, maar het heeft veel Engelsen doen interesseren voor Northern Soul. Dat is trouwens van dezelfde strekking bij een hedendaagse bewerking van een oud nummer. Of een 'nieuw grapje' dat klinkt alsof het in een andere tijd is opgenomen. 'Skiing In The Snow' is een erg lollig nummer en het is voor veel Engelsen het entreebewijs geworden naar de 'strange world of Northern Soul'. Voor mij is dat het geval met The Flirtations, ook al haalt men in Engeland de neus ervoor op als ik erover begin. Toch is het in het begin van de 'Northern Soul Jukebox' dat ik ook even weg loop met 'Skiing In The Snow', maar al gauw ontdek je meer onbekende dingen die net zo leuk zijn. 'Skiing' moest nog eens in mijn collectie en deze jubileum-uitgave van Outta Sight was de uitgelezen kans. Ik kwam de single echter tegen toen ik actief naar dat andere nummer van The Invitations aan het speuren was. De Week Spot van deze week en dus ook als enige genoteerd in deze Blauwe Bak Top 40.

17 I Feel An Urge Coming On-Jo Armstead (bootleg, Giant GT-701, 1967, re: 2012)
Dit is een verhaal apart! Het is ongeveer een jaar geleden als deze van Jo Armstead me gaat opvallen op de mp3-speler. Bij de eerste speurtochten schrik ik van de prijzen. Waar ik tot een jaar geleden liever voor een doos vol ging, steek ik sinds een jaar ook geregeld hetzelfde geld in 1 of 2 échte klappers. Het is in de laatste maanden van 2013 dat ik ga rondkijken voor deze van Jo Armstead. 'The Urge', de instrumentale versie, is de b-kant van een latere Jo Armstead-single en die is voor stuivers te vinden in Amerika. Ik wil toch echt de vocale hebben en ben daar niet de enige in. De plaat moet geregeld 60 pond kosten. Daar wil ik niet aan meedoen, maar probeer desondanks een paar maal de plaat voor de helft te krijgen. Helaas moet ik het afleggen tegenover beter gefortuneerde deejays en verzamelaars. Dan zie ik opeens deze staan in Hassle Free. Een repro, maar... voor die prijs? Een koopje! Vijf pond. Het is best schrikken als de plaat arriveert. Inderdaad, het vinyl is in nieuwstaat, maar wát een baggeropname! Het is een 48 kbps-mp3 (misschien al te hoog inschat) dat in een schijf plastic is geperst. Maar ja..., zolang er geen deugdelijke heruitgave is en de originelen voor topprijzen de winkel uit gaan (vaak ook al stukgedraaid), moet ik het hier maar even mee doen?

16 Put Yourself In My Place-The Elgins (UK, Tamla-Motown TMG 787, 1966, re: 1971)
Motown, dat is Stevie Wonder, Diana Ross en Marvin Gaye. Ach ja, natuurlijk, je hebt ook minder bekende artiesten op het label, maar om nou te spreken van ondergesneeuwde artiesten en groepen? Toch zijn ze er genoeg. Neem nou The Elgins, die in de midden jaren zestig een paar hele leuke plaatjes heeft gemaakt, maar die al heel snel worden vergeten in een opsomming. Deze 'Put Yourself In My Place' spreekt wat dat betreft boekdelen, maar hun 'Heaven Must Have Sent You' mag er ook zeer zeker zijn!

15 Sad Sad Feeling-The Autographs (US, Loma 2040, 1966)
Ik ben nog niet zo heel lang bezig met de Northern Soul-hobby als ik opeens 'I Can Do It' van The Autographs zo leuk ga vinden, dat ik even op zoek ga. Het plaatje is oorspronkelijk op Okeh en dat is een behoorlijke trofee in ieders' platenkoffer. Ik kom de single tegen als een replica die desondanks flink aan de prijs is. Ik heb hem sindsdien niet weer gezien. Dan zie ik deze 'Sad Sad Feeling' staan bij mijn maat in Chicago. Het geluidsclipje spreekt me meteen aan, maar toch heb ik inmiddels mijn vraagtekens gezet. Deze Autographs klinkt namelijk zoveel anders dan 'I Can Do It', dat ik vermoed dat er twee beestjes met dezelfde naam zijn. Eigenlijk meer, want er is tegenwoordig ook een indiepop-band met de naam The Autographs. Hoe dan ook: Deze 'Sad Sad Feeling' smaakt nog steeds en staat zomaar op vijftien in dit overzicht.

14 Never Again-The Royalettes (US, MGM K 13405, 1965)
'Teddy Randazzo magic'. De liefhebbers spreken over Randazzo zoals zoveel dat doen over bijvoorbeeld Phil Spector. Teddy's wortels liggen in de Amerikaanse amusementsmuziek van de jaren twintig en dertig, de klassieke songs van Cole Porter. De tijd van voor de electrische gitaar, waarbij het orkest de melodie aangeeft. Randazzo verwerkt deze oude wijze in de jaren zestig en zeventig op een dermate fraaie wijze in de muziek, dat het de producties iets surrealistisch meegeeft. The Royalettes is handgeplukt zangtalent en samengevoegd tot een groep, die door experts wordt beschreven als 'de koningin van de meidengroepen'. Niet zo succesvol als menig dienaar en de koningin heeft evenmin het wiel uitgevonden, wel draagt ze zorg voor het meest perfecte wiel dat ooit is geproduceerd. De a-kant van deze single, 'I Want To Meet Him', is charmant in al zijn perfectie, maar voor de Blauwe Bak Top 40 kies ik dan toch voor het meer uptempo 'Never Again'.

13 Do I Make Myself Clear-Etta James & Sugar Pie DeSanto (US, Argo 5519, 1965)
Vinyl heeft mijn complete leven een hoofdrol gespeeld, toch is daar een periode in de jaren negentig dat zelfs ik word 'gedwongen' de cd te aanvaarden. Ik ben jong, een jaar of 19, en ik wil een beetje op de hoogte blijven van de actuele popmuziek. Vinyl is even helemaal uit het straatbeeld verdwenen en dus moet ik aan de cd. Toch koop ik maar weinig 'nieuwe' cd's en zit het meeste met mijn neus in de uitverkoopbakken. Daar vind ik in 1995 'Down In The Basement' van Sugar Pie DeSanto, een fraai overzicht van haar werk op Chess (maar zonder het gewilde 'Go Go Power'). Een rijksdaalder! Met name in 1999 draai ik de cd regelmatig als ik mijn dagen doorbreng in het winkeltje aan Manchester Road in Mossley. Dit duet met Etta James is al snel een favoriet van mij, maar het duurt bijna vijftien jaar voordat ik de single achterhaal. In een puike conditie voor relatief weinig. Met 24 jaar is de jeugd wel een beetje voorbij, toch zou ik bijna van jeugdsentiment gaan spreken!

12 Which One Should I Choose-The Unifics (US, Kapp K-935, 1968)
Een mazzeltje. Omdat de plaat zo goedkoop is, gooi ik hem erbij, maar Marcus waarschuwt me van tevoren: Verwacht er niet veel van. Dat heeft dan vooral betrekking op de eigenlijke a-kant: 'Court Of Love', want deze 'Which One Should I Choose' speelt probleemloos. Goede gok!

11 Blowing Up My Mind-The Exciters (UK, Outta Sight OSV 111, 1968, re: 2014)
De enige single in deze Top 40 die op het moment nog niet binnen is, maar ik maak me geen zorgen. Voor de massa is The Exciters een 'one hit wonder' dat met het aanstekelijke 'Tell Him' een liedje voor de eeuwigheid heeft gemaakt. Zo compact als de carriére als hitgroep mag zijn, dit heeft geen betekenis voor de groep zelf. Herb en Brenda Rooney gaan onverdroten door, wisselen intussen wel eens van personeel, maar ze stoppen eigenlijk nooit echt. Na een paar singles voor United Artists maakt The Exciters platen voor het Shout-label en tekent het in 1967 voor RCA. In 1969 levert The Exciters een elpee af die op veel fronten niet afwijkt van iedere andere elpee uit dat jaar. Een elpee is dan nog steeds zo'n groot duur ding dat tussen de singles in zit. Op het album staan echter twee uitschieters. 'Blowing Up My Mind' is dan inmiddels als single uitgebracht, maar die lijdt schipbreuk. Dat andere nummer had ik gewenst als b-kant voor deze heruitgave, maar is het niet geworden: 'Movin' Too Slow'. Het belangrijkste is echter dat we 'Blowing Up My Mind' na twee jaar in de bakken krijgen!

Blauwe Bak Top 40 2014/1: 21-30

Een kort nachtje voor de boeg, ik heb zojuist drie uren radio gemaakt en dat was weer kicken als vanouds. Vanavond zelfs A Silver Mt. Zion en Frank Zappa uitgebreid gedraaid. Kan ik ook nog melden dat Ujima vanmiddag is binnen gekomen, het wachten is nu nog op The Exciters. Vandaag het tweede deel van de Blauwe Bak Top 40.

30 Don't Drop Out Of School-The Trends (US, ABC 45-10944, 1967)
Ik mag eind december van mezelf weer eens flink boodschappen doen van de lijst van mijn maat uit Chicago. Hij biedt doorgaans per veiling zo'n vijfhonderd singles aan, allemaal met 'geluidsclips' die ik na twee jaar wel kan 'lezen'. Soms klinkt een plaat een tikkeltje dramatischer dan dat het werkelijk is, met de knopjes van het mengpaneel kun je immers het nodige aanpassen. Eigenlijk is het bij het nieuwsgierig doorspitten van de lijst dat ik tot het besluit kom. Ik bestel sowieso altijd drie dingen bij hem om de verzendkosten te drukken, maar ditmaal had ik al snel zes dingen bij elkaar. Waaronder ook deze van The Trends. Aanvankelijk als 'extraatje' en dat blijft die eigenlijk ook tot maart. De afgelopen maand heeft The Trends dan toch nog een inhaalslag gemaakt en daarbij zelfs 'Telephone' van Bernadette Martin verslagen.

29 We Need Hearts-Gladys Knight & The Pips (UK, CBS S CBS 8542, 1980)
Terugkijkend op de afgelopen drie maanden springt Watford er natuurlijk bovenuit. Ik ben niet eens 72 uur in Engeland geweest en soms denk ik wel eens dat het gewoon een mooie droom is geweest. Gelukkig zijn daar de singles die me eraan doen herinneren dat het echt is gebeurd. De zaterdag heb ik het vakantiegevoel flink te pakken. Dat begint 's ochtends in Borehamwood als ik in de zon een beker thee drink. 's Middags wandelen en bijna een nat pak halen. 's Avonds lekker eten in het Indiase restaurant. Van de zestien singles uit Borehamwood zijn er slechts twee die deze Top 40 hebben gehaald en dat is natuurlijk deze van Gladys Knight. Het was twee jaar geleden mijn kennismaking met het CBS-werk van Gladys, dat momenteel erg gewaardeerd wordt in de 'betere' soul-kringen. Dit nummer spreekt boekdelen: De monotone disco ligt achter ons en het beste uit de voorgaande jaren wordt gebruikt voor de soulmuziek uit het nieuwe decennium.

28 Last Night-The Mar Keys (UK, Old Gold OG 9906, 1961, re: 1989)
Een plaat met een sterk zaterdagavond-gevoel. Ik luister in de jaren 2008 tot en met 2009 wekelijks op zaterdag naar 'Deja Vu', een radioprogramma op 2 van de KRO. Aanvankelijk presenteert Jeanne Kooymans, maar die moet wegens gezondheidsredenen stoppen. Ik raak middels deze show 'bevriend' met producer en muzieksamensteller Jacques Van Aelst. We vullen elkaar aan. 'Last Night' is steevast iedere laatste plaat van het uur. Het vult de minuten tot de reclame. Na jaren ben ik blij dat ik de single eindelijk heb en had me niets beter kunnen wensen dan deze fijn klinkende Old Gold-uitgave.

27 96 Tears-Big Maybelle (bootleg, Rojac RA-112, 1966, re: 2013)
We zijn weer bij de lijst van mijn maat uit Chicago. Hij heeft ook de originele Rojac van Big Maybelle in de aanbieding in bijna-nieuwstaat. Die krijg ik vanzelfsprekend niet voor een paar centen en ik besluit bij vijftien dollar af te haken. De plaat gaat voor het dubbele de veiling uit. Ik heb dan inmiddels deze bootleg gezien en dit had niet beter kunnen uitpakken. In tegenstelling tot Jo Armstead (zie morgen) klinkt deze op en top en is beduidend goedkoper dan menig origineel op Ebay. De zoektocht naar de ? & The Mysterians-versie gaat onverdroten door, maar deze van Big Maybelle mag er ook zijn!

26 Hey Girl Don't Bother Me-The Tams (UK, Probe PRO 532, 1964, re: 1971)
Ik heb deze single voor het eerst gekocht in juli 1993 en ik heb het in 2009 net 'ontdekt' voor de Blauwe Bak als dit exemplaar slachtoffer wordt van het 'kiwi-incident'. Die kon de Kliko in! Ik wist dat die vroeg of laat wel bij Marcus op de lijst zou komen en dat was een maand geleden het geval. Twee pond lijkt aanvankelijk nog een heel bedrag voor zo'n grote hit, maar dan blijkt het exemplaar gewoon hagelnieuw te zijn. In Engeland is dit een van de eerste 'oude' singles die dankzij de Northern Soul-rage in de hitparade terecht komt.

25 I Think Of You-The Detroit Emeralds (UK, Westbound 6146, 1973)
Mijn interesse in Modern Soul, de Northern Soul-tunes uit de midden jaren zeventig en later, begint meer op te vallen in deze Top 40. Eigenlijk bevalt me deze nieuwe richting wel, hoewel ik de oude stampers ook niet los wil laten. Ze gaan prima samen in de mix!

24 You Don't Love Me-The Epitome Of Sound (UK, Go Ahead TICK 001, 1968, re: 2010)
Ja, het was een stevige kater toen ik voor acht pond een tot op de draad versleten bootleg had gekocht en ontdekte dat Richard Searling nieuwe Go Ahead-exemplaren had voor tien pond. Vorige maand is het er toch nog van gekomen. Het nummer dat in 1968 een regelrechte flop is, maar vanaf 1974 door de Northern Soul-beweging tot een onverwoestbare klassieker wordt gebombardeerd. En waar Northern Soul-puristen voor menig 'favoriet' de neus ophalen, daar kun je gewoon niet om Epitome Of Sound heen. Dit vindt iedereen goed, vandaar dat je hem ook nog wekelijks op de feesten in Engeland kan horen.

23 I've Passed This Way Before-Jimmy Ruffin (US, Soul S 35027, 1966)
Marcus adverteert deze abusievelijk met de verkeerde kant, ik ontdek dit pas als ik op Youtube ga kijken. En ik heb geluk, want hij heeft de conditie van de andere kant bepaald en deze 'I've Passed This Way Before' is vrijwel ongeschonden. Een koopje voor een single die bijna Week Spot was geworden en nog steeds kans maakt op die titel.

22 You Can Count On Me-Sammy Davis Jr. (NL, 20th Century 6162 101, 1976)
Het is bijna een jaar geleden dat ik Sammy Davis Jr. in dit welbekende fotohoesje zie staan bij een dealer in Engeland. 'Only issued as a 45 in Holland', zegt de begeleidende tekst. Vraagprijs: 75 pond. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, want hoe vaak heb ik deze single rond 1993 niet aan de kant gegooid. Geldt ook voor 'Baretta's Theme', die ik pas jaren later eens heb gekocht. Je werd in die tijd dood gegooid met deze single. Intussen hou ik Marktplaats in de gaten. Er zijn een paar die iets hebben begrepen en een tientje tot vijftien euro voor de plaat vragen. Dan zie ik deze. Ik zet laag in, want ik zie 'ringwear' op het hoesje en dat verraadt iets. Het blijkt ook zo te zijn: Deze is gewoon helemaal in nieuwstaat. En voor een paar euri gescoord van een dolgelukkige verkoper. Ik vertel hem later dat ik verzamelaar ben en dat de plaat heel wat meer waard is. Hij gunt hem mij van harte!

21 It's A Shame-The Spinners (Australië, Tamla-Motown TMO-9195, 1969)
In de vroege jaren negentig koop ik eens een 'Tamla Motown Is Hot Hot Hot'-elpee waar dit nummer op staat, maar ik ken het dan vooral uit de cover van Monie Love. Pas met de aanschaf van de 'Northern Soul Jukebox'-dvd leer ik 'It's A Shame' pas goed waarderen. En nu heeft het nummer eigenlijk een bijbelstatus voor mij: Hij had zo in de top tien gemogen, maar daar was het al zo druk. Dus komt die er wat bekaaid af met een 21e plek, maar feitelijk staat er geen verliezer in deze lijst.

Blauwe Bak Top 40 2014/1: 31-40

'Who knows where the time goes', om met Fairport Convention te spreken. We kunnen bijna het eerste kwartaal van 2014 aan de geschiedenisboeken toevoegen en dat betekent voor mij de driemaandelijks terugkerende klus om een Top 40 samen te stellen uit de recente single-aankopen. Ik zeg niet dat de vorige Top 40-lijsten minder waren, maar ik ben desondanks erg trots op deze lijst. Ik heb de afgelopen maanden diverse 'zoekplaatjes' van mijn lijst kunnen schrappen, heb kennis gemaakt met een paar juweeltjes en zelfs de gokjes zijn goed uitgevallen. Vanaf vandaag presenteer ik jullie de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal, hoewel... het is eigenlijk vier maanden. Omdat ik me in december 'beperk' tot een jaar-top 100 en ik deze eind november samenstel, vallen de plaatjes uit december normaliter buiten de boot. Deze heb ik meegenomen in deze lijst. Zal ik maar losbranden?

40 I'm Not Ready-Ujima (UK, Outta Sight MSV-001, 1973, re: 2012)
Hoewel de plaat nu al 'stijgt', wil ik de Top 40 aftrappen met de meest recente aankoop. De plaat is nog niet binnen, maar dat kan morgen of dinsdag het geval zijn. Hij is woensdagmorgen vanuit Engeland verzonden en dan kan het weekend er wel eens tussen vallen. Mede dankzij de podcasts van de Nottingham Oddfellows raak ik meer en meer geïnteresseerd in de Modern Soul en als je dat territorium binnenstapt, is deze kneiter van Ujima wel een voorwaarde.

39 My Woman Is Calling-Dwight Thompson (NL, Poker S 602, 1975)
Vorige week zag ik deze van Dwight Thompson bij Rarenorthernsoul in de mailing en merkte een foutje op in de advertentie-tekst. Deze vermeldde dat de single van Thompson alleen in Nederland was uitgebracht en ik had dat zelf ook gedacht. Toch is de plaat in de afbeelding een Duitse persing en ik heb hen hierop gewezen. De tekst is inderdaad aangepast op de website. Ik moet bekennen dat ik een weekend heb moeten wennen aan deze van Dwight. In eerste instantie doet die mij té disco aan en vind ik Thompson wat te aanstellerig sensueel. Toch is dat inmiddels wel bekomen. Okay, hij klinkt als een Mickey Moonshine, die waarschijnlijk al een lange studio-dag achter de rug heeft, maar voor de rest is dit best een fijn Modern Soul-ding.

38 You Must Believe Me-The Impressions (US, ABC-Paramount 10581, 1965)
Ik vloek regelmatig in de kerk, ook al heb ik dat gebouw al bijna drie jaar niet meer van binnen gezien. Aretha Franklin en Otis Redding hebben nooit veel voor mij betekend. Dat is een flink taboe om daarover te spreken. Zelf kies ik als alternatieven liever voor Jackie Wilson en Mavis Staples. Ook taboe, want beide zijn een stuk minder gepolijst dan Aretha en Otis. Curtis Mayfield móet je goed vinden, daar is geen discussie over mogelijk en daar kan ik wel in meegaan. Maar The Impressions? Dat is een ander verhaal. Ik ben doorgaans niet heel erg kapot van Curtis en zijn mannen, vandaar dat 'You Must Believe Me' ook slechts op 38 staat. Maar... het betekent al iets dat die niet in de 'bubbling under' is blijven steken!

37 Dolly My Love-The Moments (Duitsland, Philips 6146 416, 1975)
The Moments is zo'n groepje dat al een decennium in het kwadraat loopt te modderen en voor wie de disco-rage juist op tijd komt. The Moments heeft dan net getekend voor All Platinum Records en deze suggereert een samenwerking met een ander zanggroepje: The Whatnauts. De rest is geschiedenis, want 'Girls' van Moments & Whatnauts is een vroege disco-klassieker en een klapper van een nummer 1-hit in de vroege zomer van 1975. De samenwerking is eenmalig, want de opvolger voor 'Girls' is afkomstig van alleen The Moments. Dit 'Dolly My Love' is in een week uitgegroeid tot een klein favorietje dat ik nog heel vaak ga draaien in mijn shows. Misschien dat die nog wel Week Spot gaat worden. Van The Moments kocht ik onlangs ook nog een fakkelballade, 'I Don't Wanna Go' uit 1977, kort daarna verandert het de naam in Ray, Goodman & Brown en scoren ze in 1980 een hit met 'Special Lady'.

36 As Long As You Love Me-Ronnie & Robyn (bootleg, Sidra S-9001, 1967, re: 2013)
Het Sidra-label is nooit verder gekomen dan twee singles die destijds voor geen meter verkochten. Volgens het catalogusnummer is Ronnie & Robyn eerst uitgebracht, maar volgens mij is het bij 'Sidra's Theme' zo dat eerst de instrumentale aanwezig was. Dat is tevens de tweede single op Sidra en geldt vandaag de dag als één van de meest aangevraagde instrumentale plaatjes door de dansers. Ik doe sinds een paar maanden zaken met een Engelsman die beweert dat hij de plaatjes 'ook maar ergens vindt', maar ik heb het sterke vermoeden dat hij zelf achter deze persingen zit. Bootlegs van zeer moeilijk te achterhalen originelen, voor een fractie van de beursprijs, waarvan ook vaak de artiesten en andere belanghebbenden niet zijn te traceren. De kans dat die ooit legaal wordt uitgebracht, is nihil en dus is zo'n goedkope bootleg erg welkom. De Northern Soul-puristen spugen op dergelijke uitgaven, maar daar heb ik niks mee te maken.

35 Soulshake-Peggy Scott & Jo Jo Benson (US, SSS International 761, 1968)
Titels met 'soul' komen bij Marcus ook automatisch in het lijstje van de soul-singles. Zie hiervoor het recente voorbeeld van 'Soul Deep' van The Box Tops, dat toch eigenlijk pure pop is. Is 'Soulshake' wel échte soul. Tja, daar zijn de meningen over verdeeld. Jo Jo Benson is een gevierde naam in de Southern Soul, de plaatjes van SSS International werden opgenomen in Memphis en lenen dus evenveel invloeden uit de countrymuziek als uit de zwarte gospel. 'Soulshake' heeft echter meer een rock'n'roll-drive, maar het is wel een fijne stamper. Hij staat bij mij gewoon in de soul-bakken!

34 Loving You And Being Loved By You-Gloria Taylor (US, Silver Fox 14, 1969)
Ik noemde al de naam van Aretha Franklin. Deze van Gloria zit vocaal erg dicht tegen Aretha aan, misschien met ietsje meer soul waardoor het totaalplaatje ook slordiger wordt. En slordigheden, daar moesten ze bij Atlantic en Stax niets van hebben, dat moest worden weggemixt en gladgestreken. Ik moet me wel sterk vergissen of de begeleiding is The Silver Stars uit George Perkins & The Silver Stars. Die bas-loze drums verraden eenzelfde geluid. Toch kan ik me voorstellen dat Gloria's zang niet een ieders kop thee is, ik kan dat rauwe en ongepolijste juist heel goed waarderen. Waarvan akte.

33 A Little Bit O Soul-The Music Explosion (NL, Stateside HSS 1200, 1967)
Die heb ik gisteren al behandeld en eigenlijk kan ik niet heel veel toevoegen. Niet bepaald essentieel, maar wel lekker voor tussendoor.

32 Stop Her On Sight (S.O.S.)-Edwin Starr (UK, Polydor 56753, 1966, re: 1968)
Natuurlijk is Motown oppermachtig, kijk maar naar het aantal jaren zestig-hits in Amerika en het is overduidelijk dat de maatschappij van Berry Gordy de dienst uitmaakt. Wat echter niet bij iedereen bekend is, is dat de praktijken van Motown ronduit smerig waren. Waar kleine maatschappijen leningen moesten aangaan om de 'payola' te bekostigen om de plaat op de speellijst van de radiostations te krijgen, daar kocht Motown de desbetreffende platen van de speellijst. Singles op Golden World en Ric Tic verkochten niet heel slecht en er zitten een paar geheide hits tussen, maar Motown houdt ze buiten de hitparade. Een van de weinige artiesten die hiervan slachtoffer is geworden en die alsnog bij Motown aan de slag kan, is Edwin Starr. Zowel 'Stop Her On Sight' als 'Headline News' zijn in 1966 grote kanshebbers voor een hit, maar Motown steekt er een stokje voor door met een nóg mooier aanbod te komen voor de radiostations. In 1968 worden beide kanten in Engeland uitgebracht op Polydor en in deze hoedanigheid kan ik jullie hier 'Stop Her On Sight' presenteren, maar de keuze was erg lastig!

31 La Dee Da-Linda Wilson (US, Spindle 45-9001, 1964)
Eind december besluit ik dat ik weer eens mag 'uitpakken' bij mijn maat in Chicago. Ditmaal is het de bedoeling om groot in te zetten om de verzendkosten zoveel mogelijk te drukken. Linda Wilson staat aanvankelijk niet op dat lijstje, het is pas als ik Sheryl Swope toegewezen heb gekregen en ik een half uur moet wachten voor de volgende dat ik het lijstje even door ga. Ik associeer de titel even met gelijksoortige van Inez & Charlie Foxx, maar bij de eerste klanken van de 'soundclip' zit ik rechtop. Ik schakel even over naar Youtube en heb dan al snel geboden. Een eigenaardig ding. In 1963 barst de 'British Invasion' los in Amerika en de Amerikaanse Linda Wilson speelt daar op in met dit 'La Dee Da', dat stilistisch gelijk is aan de Britse beat van bijvoorbeeld The Dave Clark Five. Ratelende drums, kleine gitaarmotiefjes tussen couplet en refrein en ze klinkt ook nog behoorlijk 'Engels'. Toch is dit een Amerikaanse productie en ik vind hem wel leuk staan tussen de girlgroups. Net als bij The Music Explosion is die niet essentieel, maar wel grappig als bijgerecht.

Singles round-up: maart 5

Storm voor de stilte, want maart is een erg drukke maand geweest met de singles-aankopen. In april kan de rem erop. De drie 'originals' zijn sinds vanmiddag allemaal op het nest, waarvan 'de Franse' een snelheidsrecord heeft gebroken: Twee dagen! Soms doen zendingen binnen Nederland langer over het traject. Het is nu nog wachten op de twee heruitgaven, maar ik durf ze vandaag al wel te presenteren. Eentje is al twee jaar gesneden koek voor mij en daarmee ben ik blij dat het vinyl eindelijk binnen handbereik is gekomen. Die laatste aankoop beheerst op dit moment mijn mp3-spelertje en ik kan me al geen leven meer zonder voorstellen. Dat zit dus ook wel goed! Hierbij het laatste deel van de Singles round-up van deze maand, vanaf morgen komen we deze vijf wederom tegen, maar dan als noteringen in de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2014.

* Carolyn Cooke- I Don't Mind (US, RCA Victor, 1965)
Sommige zangers of zangeressen pakken je bij de strot om je nooit weer los te laten. Zo gebeurde het laatst eens op een middag toen ik naar het werk fietste. Ik ben kwalijk de Meppelerweg opgedraaid als plotseling een dame het fietspad op rent, mij een duw het gras in geeft en als ik eenmaal met de snuit op de grond ligt, werpt ze mijn fiets aan de kant en vervolgt ze het liedje waaraan ze is begonnen. Niet letterlijk natuurlijk, want sinds 20092009 probeer ik het vallen met de fiets zoveel mogelijk te voorkomen. Feit is wel dat op het stuk tussen Meppelerweg en het uitgangsbord van Nijeveen mijn aandacht wordt opgeëist door deze wanhopig klinkende mevrouw. Haar naam luidt anders, ik ga voor de Week Spot nog eens huiswerk doen, maar op de plaat is ze bekend als Carolyn Cooke. 'I Don't Mind' is mid-tempo en hartverscheurend. Ik ben afgelopen weekend een veiling vergeten, hier is ze weggegaan voor 23 dollar, wat absoluut een koopje is. Dit exemplaar staat bij de Fransman van wie ik 'Before It's Too Late' van Jackie Day heb gekocht en hij is eerlijk over de conditie: De plaat wordt uitsluitend voor 'I Don't Mind' aangeboden, de b-kant is een foute persing. Geen woord Frans daarbij, want 'Tom, Dick And Harry' heeft een beschadiging in de groef zitten. Het is iets meer uptempo, maar daardoor ook meer poppy. Ik kies dus unaniem voor 'I Don't Mind' als dé kant van deze Carolyn Cooke, die door de fijnproevers wordt geëerd, maar in de 'popiejopie'-Northern Soul geen betekenis heeft.

* The Exciters- Blowing Up My Mind (UK, Outta Sight, 1968, re: 2014)
De eerste plaat uit 2014 is eentje die voor mij synoniem staat aan de eerste weken in Nijeveen. Dat is dus twee jaar geleden. Ik heb deze wel vaker gehoord, maar pas op een fietstochtje naar Steenwijk valt deze echt goed op. Ik ga voorzichtig op zoek, maar het blijkt de lastigste te zijn van The Exciters. In die tijd koop ik nog wel 'Learning How To Fly' en neem me geregeld voor nog wat eind jaren zestig-spul van de groep te kopen, maar dat komt er maar niet van. 'Blowing Up My Mind' zie ik nog eens opduiken in de Engelse heruitgave van 1972 (met 'You Got Your Mind On Other Things' van Beverly Ann als b-kant), maar zelfs die brengt ruim dertig euro op. Het origineel? Niet aan te komen. Mijn gebeden zijn verhoord, alleen is de wens voor de b-kant niet goed overgekomen. Daar had ik graag 'Movin' Too Slow' gezien, een album-track van The Exciters uit 1969 dat erg gewild is. Maar goed, we gaan niet klagen, hopelijk morgen of zaterdag heb ik deze knalplaat van The Exciters in mijn koffers zitten!

* The Music Explosion- A Little Bit O'Soul (NL, Stateside, 1967)
Northern Soul is op zichzelf al een vergaarbak van muziekstijlen. Toen de plaatjes van Nancy Ames en Dana Valery in de midden jaren zestig werden uitgebracht, werden deze beschouwd als zijnde folkrock. Die 'creativiteit' pas ik graag toe op enkele andere 'randverschijnselen'. Neem nou de garagerock. ? & The Mysterians, Syndicate Of Sound, Human Beinz en deze van The Music Explosion. Zo blank als vla en ook op dat publiek gericht, maar behalve het zingen over 'soul' hebben ze het verder ook goed begrepen. Dit is geen plaat die je in heetst van de strijd gaat draaien, maar het vormt wel een aangename afwisseling in de soul-set. Het is nog een strijd geweest om aan de single te komen. Ik vis een jaar geleden op een erg lullige manier achter het net op Marktplaats. Iemand biedt de heruitgave aan voor een euro. Ik bied dat bedrag, de vraagprijs, en wacht af. Dan krijg ik de boodschap dat ik ben overboden, iemand heeft 1,50 euro geboden. Als ik 2 euro wil invullen, zie ik dat de adverteerder de plaat al heeft gereserveerd. In Amerika is deze spotgoedkoop, maar de verzendkosten maken het niet leuk. Dan zie ik deze op Marktplaats en zet bescheiden in: Precies de juiste prijs voor een originele Nederlandse persing die, met name in het begin, ietsje luidruchtig is en tegen 'distortion' aan zit.

* The Symphonics- Silent Kind Of Guy (US, Brunswick, 1966)
Ik heb, naar het schijnt, de plaat al eens in de 'Gimmegimmegimme' gehad, de rubriek in Do The 45 waarin ik een plaatje van mijn zoeklijst draai als mp3. Het is pas bij de fietstocht naar Emmeloord en terug (overigens, wat heb ik een mazzel gehad dat de fiets het niet op dat stuk heeft begeven!) als het nummer indruk maakt bij mij. Het is op de terugweg. Tussen Vollenhove en Sintjansklooster heb ik lekker gegeten op een bankje. Gewoon broodjes, want thuis ga ik aan de warme maaltijd. Als ik Sintjansklooster kom binnenfietsen, start de mp3-speler deze van The Symphonics. Opeens weet ik weer waarom ik deze heb gedraaid in de 'Gimmegimmegimme', dit plaatje is zó charmant dat je er hebberig van wordt. In plaats van als een doldwaze te gaan zoeken, wacht ik af en vind de plaat spotgoedkoop bij een Amerikaan. Ik sla mijn kans en... wat heb ik een mazzel gehad! De plaat is in een erg fraaie conditie, enig manco (en geen probleem voor mij) is het 'slordige' label: Een sticker op de b-kant en een stukje verwijderd label op de a-kant. De plaat klinkt als een klok en dat is wat voor mij telt. De b-kant is trouwens ook behoorlijk gewild, het is een erg fijn instrumentaal dingetje en heeft niets met The Symphonics of 'Silent Kind Of Guy' te maken.

* Ujima- I'm Not Ready (UK, Outta Sight, 1973, re: 2010)
Dinsdag schreef ik nog over Outta Sight en vertelde toen dat deze naast de OSV-serie ook een Modern Soul- en een rhythm & blues-serie had. Nauwelijks een paar uren later hoor ik bij mijn gewaardeerde radio-collega (voor een regionaal station in Liverpool) Steve deze van Ujima en het is alsof het altijd daar is geweest. Ik besluit de plaat te kopen. Het is voor Outta Sight de eerste uit de Modern Soul-serie. Een 'essential', zoals het label vermeld. Dat is waar! Op Modern Soul-avonden kun je niet zonder deze van Ujima en het getuigt van lef en goede smaak om deze eveneens op Northern Soul-avonden te draaien. Ik ga niet over mezelf zeggen dat ik lef en goede smaak heb, maar om het kort te houden: Ja, ik heb dat lef wel. Een originele Ujima is stevig aan de prijs, Modern Soul is niet voor niets de nieuwe Northern Soul. Binnen de Modern Soul zijn de prijzen voor 'originals' dubbel zo gek als in de Northern. Deze heruitgave kost in vergelijking geen drol en daarvoor heb je ruim drie minuten héle lekkere muziek!

Raddraaien: De Fouryo's

Net wat u zegt, zo veranderlijk als het weer. Had ik net de knoop doorgehakt om de Blauwe Bak Top 40 ná het weekend te doen, heb ik plotseling een verrassing in petto: Vrijdag neem ik gewoon een aanvang met de lijst. Omdat deze Top 40 erg bijzonder is ten opzichte van vorige edities heb ik tot gisteravond geprobeerd 'last minute' dingen toe te voegen en moest dat even een halt toe roepen. In de lijst staan vier platen die nog onderweg zijn in de post, eentje is vanmiddag binnen gekomen. Met uitzondering van de hekkensluiter zijn het plaatjes die als mp3 mijn afgelopen maanden hebben beheerst, dus hebben die sowieso hun plekje verdiend. Van de integrale uitzending op Wolfman Radio zie ik vooralsnog even af, maar ja... je weet maar nooit. Vandaag en morgen dus nog een editie van Raddraaien en dan vier dagen lang de Blauwe Bak Top 40. Vandaag gaan we maar liefst 54 jaar terug in de tijd met een plaatje van De Fouryo's: 'Zeven Leuke Meisjes'.

Bij dit plaatje dwalen de gedachten weer even af naar Mossley. Het moet in de MIND-periode zijn geweest dat ik ergens heb gelezen dat in Ashton-under-Lyne op vrijdagavond een popkwis wordt georganiseerd. Daar heb ik wel oren naar. Ik verdwaal aanvankelijk in een pikkedonker Ashton. De pub zit aan de rand van het centrum tegen een oude woonwijk aan en het is in dat gedeelte waar ik het spoor bijster raak. Er stond geen tijd vermeld op de poster, maar toch begin ik in paniek te raken. Het is de tijd dat ik nauwelijks een treinkaartje van Mossley naar Ashton kan veroorloven (ik ga hierom vaak ook lopend naar huis en dat is een stevig eind!), dus ik heb er wel wat voor over om te kunnen aanschuiven voor de kwis. Met behulp van enkele buurtbewoners vind ik de pub, maar dat is een trieste aangelegenheid. Ik ben de enige buiten het personeel en een popie-jopie-deejay. Als ik vraag naar de kwis blijkt het meer iets van 'wie het hardst de titel weet te roepen bij het intro, krijgt een consumptie van het huis'. Dat is natuurlijk niet het soort kwis waarvoor je mij kan wakker maken. De deejay doet zijn uiterste best om zo opvallend mogelijk te doen. Hoewel hij bloedserieus is, grenst het aan 'camp'. Ik verslik zowaar in mijn bier als ik het ontzettend lullige 'Seven Little Girls' van The Avons uit de luidsprekers hoor. Ik moet zo ontzettend lachen dat de deejay zich ongemakkelijk gaat voelen en snel een disco-plaat opzet. Sindsdien weigert het barpersoneel mij te schenken. Na nauwelijks een half uur laat ik personeel an deejay weer alleen achter. Ik ben nooit meer terug geweest.

Het maakt in wezen niet zoveel uit of je de Engelse hitversie van The Avons of de Nederlandse cover van De Fouryo's hebt, het effect is hetzelfde. 'Seven Little Girls' of 'Zeven Leuke Meisjes' is domweg een kinderliedje voor jongvolwassenen. Onder die categorie bevinden zich ook bijna de leden van de Fouryo's. De groep wordt in 1957 opgericht als The Four Youngsters. Broer en zus Joyce en Jan Schouten, toekomstige schoonzus Ria Lubberink en Dick Van Niehoff maken hun debuut op het zilveren bruidsfeest van de Schoutens. Een paar maanden later wint het kwartet het Cabaret Der Onbekenden en wordt door Jack Bulterman op sleeptouw genomen. Hoewel het oorspronkelijke geluid van De Fouryo's door publiek en platenmaatschappij als 'jong en verfrissend' wordt ervaren, klinkt het binnen de kortste keren 'belegen'. Jack Bulterman werkt graag met covers van Amerikaanse hits en heeft een speciale voorkeur voor het werk van The Everly Brothers. De broers zullen nog eens refereren aan The Blue Diamonds als 'those leeches from Holland', maar het is duidelijk Bulterman die achter de keuze zit. Hij laat De Fouryo's debuteren met 'Bye Bye Love'. Opmerkelijk is dat dit plaatje zowel op 45-toeren-single als 78-toeren-plaat wordt uitgebracht.

Ria verlooft in 1958 met Piet Schouten, de broer van Joyce en Jan, en wordt in De Fouryo's vervangen door zus Jetty Schouten. De tweede single van De Fouryo's is Engelstalig, terwijl de groep vooral bekend is van haar Nederlandse vertalingen. 'Bird Dog' op een kant en 'Devoted To You' op de andere. The Everly Brothers hebben eveneens 'Devoted To You' op de b-kant staan, waardoor andermaal sprake is van een regelrechte kopie. Toch wordt de plaat van De Fouryo's om een vreemde reden buiten de hitparade gehouden. Zeker als je rekent dat de groep in 1958 tweede wordt in de Tuney Tunes populariteitspoll in de categorie 'zanggroepen'. Het kan nóg erger, want de eerste plaats is voor De Selvera's. In 1959 en 1960 staat De Fouryo's wel bovenaan, maar wordt in 1961 voorbij gestreefd door dat andere bandje van Bulterman: The Blue Diamonds. In 1959 heeft de groep de eerste 'genoteerde' hit met 'Zeg Niet Nee', een cover van 'Tell Him No' (De duo's Dean & Marc en Travis & Bob hebben hits met de Engelse versie). 'Seven Little Girls' mag dan de enige hit van betekenis zijn voor de Britse groep The Avons, in Nederland raakt het ondergesneeuwd en trekt het 'Zeven Leuke Meisjes' mee naar de bodem. In 1961 staat De Fouryo's op nummer 1 met 'Dans Nog Eenmaal Met Mij'. Dat hebben ze dan vooral aan The Drifters en hun Engelse versie 'Save The Last Dance For Me' te danken.

Joyce en Jetty nemen in 1962 samen een single op als The Tonics met een aardige cover van 'Walk Like A Man' van The Four Seasons. Ook staat de versie van 'Surf City' van De Fouryo's (1963) hoog aangeschreven bij liefhebbers van Nederlandse beat. Toch is het concept van een meerstemmige zanggroep van twee heren en twee dames ernstig op zijn retour. Na 1961 slaagt het kwartet er niet meer in om de hitparade te bereiken. De toevoer van singles gaat gestaag door en ook valt De Fouryo's de eer te beurt om te mogen openen voor The Rolling Stones in het Scheveningse Kurhaus. Een groter contrast is niet mogelijk! In 1966 maakt De Fouryo's een laatste Engelse single, 'You Don't Love Me', en als deze kant noch wal raakt, besluiten ze er een punt achter te zetten. Het is overigens hetzelfde tijdstip waarop veel van hun Amerikaanse generatie-genoten dezelfde keuze maken. 'The times they are-a changin', zoals Bob Dylan heeft verkondigd en, laten we eerlijk zijn, voor De Fouryo's was al vijf jaar geen plek meer in de popmuziek.

Ria Lubberink is in 1999 op 59-jarige leeftijd heen gegaan en Dick Van Niehoff een jaar later. Hij is dan 62 jaar. Als Radio 5 Nostalgia er niet was geweest, dan was De Fouryo's nu een vergeten stukje Nederlandse muziekgeschiedenis geweest. Maar, niet getreurd, in zo'n geval heb je altijd nog Soul-xotica en dat kost niet bulten overheidssubsidie...

Schijf van 5: The Invitations

Northern Soul is altijd een Engelse aangelegenheid geweest. Hoewel, sinds de jaren tachtig is het overgenomen door bepaalde gebieden in Europa, maar we kunnen stellen dat het geheel aan Nederland is voorbij gegaan. Er is in Amsterdam wel een maandelijkse Northern Soul-avond, maar dat is dan weer naar het Engelse voorbeeld en trekt gemiddeld zo'n 300 man. Tijdens de hoogtijdagen van de Northern Soul, midden jaren zeventig, is helemaal niets daarvan in de Nederlandse Top 40 terug te vinden. Echter, wie het Hitdossier ter hand neemt, komt onder de 'W' een tipnotering tegen van Wigan's Ovation: 'Skiing In The Snow' heeft in 1975 even in die lijst gestaan. En de naam Wigan zal de regelmatige bezoeker van Soul-xotica niet ontgaan zijn. Wigan is de plaats waar van 1973 tot en met 1981 The Casino is gevestigd, de grootste Northern Soul-club van Engeland (capacititeit: 1500) en in 1977 door de Amerikanen uitgeroepen tot de beste discotheek ter wereld. Verder heeft nóg een liedje het nooit verder gebracht dan de tipparade: 'Goodbye Nothin' To Say' van The Javells Featuring The Nosmo King (1974). Dit zijn de enige twee voorbeelden van Northern Soul in Nederland, want het Engelse enthousiasme ten spijt: Tami Lynn, The Casualeers en Yvonne Baker moeten hier hun eerste hit nog scoren. De Week Spot van deze week is in handen van The Invitations, de oorspronkelijke makers van 'Skiing In The Snow, maar dan met het nummer 'What's Wrong With Me Baby' (1965).

Deze single markeert tevens de honderste uitgave in de OSV-serie van Outta Sight. Outta Sight wordt in 2006 opgericht. Het moederbedrijf is Sanctuary Records en Outta Sight maakt deel uit van een stel Castle-sublabels. Castle is reeds sinds de jaren tachtig een gevestigde naam op het gebied van compilatie-albums. Niet het goedkoop even wat opnames bij elkaar ratsen, nog wat opnieuw opgenomen dingen en scoren met die hap. Nee, Castle staat voor kwaliteit en poogt vaak spul op elpee uit te brengen dat tot voor kort enkel via singles of bootlegs te verkrijgen was. Outta Sight, genoemd naar James Brown's 'Out Of Sight', mag het soul-gedeelte binnen Sanctuary vertegenwoordigen. Toch lijkt het een jaar later al afgelopen met Outta Sight. Het machtige Universal neemt Sanctuary over en laat weten geen interesse te hebben in Outta Sight. Dat maakt als onafhankelijke maatschappij in 2010 een doorstart. Vanuit het Engelse Warwickshire loopt de distributie nu via Passion Music en heeft Outta Sight in vier jaar een reputatie opgebouwd. Het label doet aan drie stijlen. De Northern Soul, de stokoude zwarte rhythm & blues en de Modern Soul. In dat laatste geval zitten daartussen ook exclusieve single-mixen van bijvoorbeeld Ben Westbeech. Het brengt de platen per drie uit met steeds een paar maanden interval. Eind vorig jaar is dus nummertje honderd verschenen en later deze week verwacht ik 109 op de deurmat.

Hoewel ik voor 'What's Wrong With Me Baby' kies als Week Spot heeft 'Skiing In The Snow' het mooiste verhaal. Het is ergens in de eind jaren zestig als een Engelse 'platenjager' erachter komt dat hij vergeten is om scheermesjes te kopen. Hij is in Amerika en gaat dus naar de dichtstbijzijnde Woolworths. Daar staat een rij voor de kassa en plots valt zijn oog op een korf met afgeprijsde singles. Hij haalt er eentje uit en rekent hem af. De single is 'Skiing In The Snow' van The Invitations en uitgebracht op het Dynovoice-label. Eenmaal terug in Engeland blijkt dat dit de Northern Soul-ontdekking is waar de scene op zit te wachten, maar omdat hij het enige exemplaar in Engeland heeft, rijdt hij avond-aan-avond de clubs bij langs. Totdat de beste man betrokken raakt bij een verkeersongeluk. Hij overlijdt ter plekke en zijn auto, inclusief de single van The Invitations, brandt uit. Zo'n vijf jaar na de oorspronkelijke verschijning is er nauwelijks aan de plaat te komen. Uiteindelijk vindt iemand toch weer eentje in Amerika en dan heeft The Casino de deuren al geopend. Omdat er praktisch niet aan de single is te komen, besluit een lokale popgroep een cover-versie op te nemen en dat is Wigan's Ovation zoals die bij ons in de tipparade heeft gestaan.

Zowel 'Skiing In The Snow' als 'What's Wrong With Me Baby' zijn geschreven door het succesvolle duo Danny Randell en Sandy Linzer. Binnen het Dynovoice-label wordt nog wel eens iets 'gerecycled'. 'Skiing In The Snow' wordt in 1966 nog opgenomen door The Beach Girls. De meeste Northern Soul-fans walgen van die uitvoering, maar hij staat bij mij al jaren op de zoeklijst. 'What's Wrong With Me Baby' staat, in navolging van The Invitations, op het repertoire van The Toys (grootste hit: 'A Lover's Concerto', 1966). 'Skiing In The Snow' heeft in Engeland een deel van de populariteit te danken aan het veelvuldig gebruik van het woord 'gear'. The Invitations bedoelen daar gewoon de skilatten mee, maar de Engelsen kunnen het ook opvatten als 'de edele delen'. Je zou daarmee bijna vergeten dat The Invitations gewoon een erg goede zanggroep is. Hun 'What's Wrong With Me Baby' staat dan ook enigszins in de schaduw van 'Skiing In The Snow'. Onterecht en vandaar dat ik deze kant tot Week Spot bombardeer.

Raddraaien: The Rolling Stones

Gezien ik al besloten heb om de Blauwe Bak Top 40 na het weekend te doen, kan ik ook net zo goed de schade inhalen. Omdat ik donderdag niet heb gepubliceerd en vrijdag slechts één bericht heb gedaan, hebben jullie nog eentje te goed. Ik herhaal het nog maar eens: Ik probeer in Raddraaien zo weinig mogelijk 'dubbele' artiesten te doen. Ik heb zojuist een bericht gepubliceerd over 'Like Flames' van Berlin, een bericht over 'Take My Breath Away' is daarbij meteen uitgesloten. Toch zijn er een aantal groepen en artiesten waarvan één plaatje zoveel stof tot schrijven geeft, dat deze van mij gerust in iedere serie van Raddraaien mogen voorkomen. The Rolling Stones is zo'n voorbeeld. Over deze serie gesproken: Ik heb nog tien plaatjes te gaan en dan maken we ons op voor de zesde of zevende serie van Raddraaien. Ik ben de tel inmiddels kwijt, maar de serie is na bijna twee jaar nog altijd ontzettend leuk om te doen. De tweede Raddraaier van deze maandag is zo gezegd van The Rolling Stones: 'Honky Tonk Women' (1969).

Kort na zijn vertrek uit de Stones schrijft Bill Wyman de autobiografie 'A Stone Alone'. Wyman is sowieso de beste archivaris op het gebied van The Rolling Stones en zijn boek biedt niet alleen een prachtige inkijk in een vriendengroep die uiteen wordt gescheurd door sensatie-beluste managers, tevens gaat Wyman dieper in op het ziektebeeld van Brian Jones. Hij heeft daarvoor gebruik gemaakt van interviews met de anonieme, maar genetisch bewezen, dochter van Brian. Ze is geboren als gevolg van een 'one night stand'. Essentieel leesvoer! Wyman sluit het verhaal in juli 1969 met het openluchtconcert in Hyde Park. Niet alleen een fraai eerbetoon aan Brian Jones, maar ook omdat voor The Stones in de zomer van 1969 het monster op de loer ligt. Dat monster heet het festival van Altamont.

Een dag na de mysterieuze dood van Jones verschijnt 'Honky Tonk Women' als single in Engeland en verblijft vijf weken op nummer 1. In Amerika komt het op een week later uit dan in Engeland, 11 juli 1969, en klimt het in zeven weken naar de eerste plek. Het staat vier weken bovenaan en verschijnt gelijkertijd op de Amerikaanse verzamel-elpee 'Through The Past Darkly'. In Nederland komt het niet verder dan een vierde plaats. Hier hebben ze teveel last van Robin Gibb, de overgebleven Bee Gees en het notoire duo Tom & Dick.

Mick Jagger en Keith Richard brengen in december 1968 en januari 1969 hun vakantie door in Brazilië. Ze verblijven daar op een ranch en geïnspireerd door de gaucho's schrijft het duo 'Honky Tonk Women'. Naast de rocksong componeert het duo een boogie woogie-versie met afwijkende tekst, 'Country Honk', dat later op de elpee 'Let It Bleed' terecht komt. Op 'Get Yer Yaya's Out', het live-album uit eind 1969, speelt de groep een versie die tekstueel van beide afwijkt. 'Honky Tonk Women' en 'Country Honk' beginnen beide al met een setting in een andere plaats. Op de single zitten we in een bar in Memphis, terwijl 'Country Honk' zich in Jackson afspeelt. De groep legt als eerste de hand aan 'Country Honk', deze wordt in maart 1969 in Londen opgenomen. Brian Jones is sporadisch aanwezig bij deze sessies en heeft op een paar vroege demo's meegespeeld, maar er is niemand die weet te herinneren of deze zijn gebruikt voor de uiteindelijke track. Het is echter wel de laatste keer dat Jones bij zijn oude maten in de studio is. Mick Taylor wordt in de lente van 1969 aangesteld als de opvolger van Jones en hij brengt de riff van 'Honky Tonk Women' mee. Het is aan hem te danken dat we het nummer hebben gekregen. Taylor zélf is een stuk bescheidener en zegt dat het nummer al 'af' was toen hij bij de band kwam.

Tegen die tijd is Brian Jones al weggestuurd bij Decca als die zijn 'tegoeden' komt innen. Jones is al een jaar een onzekere factor binnen The Rolling Stones en er wacht nu eenmaal geen geld voor hem. Waar ik 'A Stone Alone' van harte aanbeveel als essentieel leesvoer, daar is de film 'Stoned' een slappe hap waarvoor ik liever waarschuw. In deze film worden de laatste weken van Brian Jones bekeken door de ogen van de tuinarchitect, die middels de film 'claimt' dat hij Jones in een jaloerse bui heeft omgebracht. De Stones-personages en ook het overige 'acteerwerk' is zo ongeloofwaardig, dat ik niet veel waarde hecht aan zijn visie op het verhaal. Of het moord is geweest, zelfmoord (onwaarschijnlijk, want ondanks de financiële misére ziet Jones het leven rooskleurig in) of stomweg een ongeluk (meest waarschijnlijk): Op 3 juli 1969 wordt het levenloze lichaam van Jones aangetroffen in het zwembad. De release van 'Honky Tonk Women' is dan al gepland voor 4 juli 1969 en dit vindt doorgang. Met 'Honky Tonk Women' getuigt The Stones van een groep die weer redelijk met beide benen op de grond staat. De muziek is minder gecompliceerd dan op eerdere albums en het speelplezier is hoorbaar.

Het blad Rolling Stone zet 'Honky Tonk Women' op nummer 116 van de 500 beste rock'n'roll-songs aller tijden. Over de riff wordt nog jaren nagepraat. Zo heeft Ry Cooder beweerd dat hij het heeft bedacht, terwijl ex-pianist en roadie Ian Stewart duidelijk Keith Richard kan horen in plaats van Mick Taylor.

Raddraaien: Berlin

Toen ik gisteravond de Schijf van 5 had gepubliceerd, dacht ik nog eens na: We zouden dit weekend toch de Blauwe Bak Top 40 doen? Of toch een week later? Ik had dit een week geleden wel aangekondigd, maar ik denk dat ik nu op 3 april begin met de Blauwe Bak Top 40, geen 45, en dus gewoon vier delen van tien platen. Op zichzelf heb ik genoeg voer om een Top 40 samen te stellen, maar toch verwacht ik deze week een paar plaatjes. De Spooky & Sue-single heb ik vanavond voor een leuke prijs verkocht op Hassle Free en dat bedrag heb ik meteen geïnvesteerd in een plaatje van mijn zoeklijst, dat eigenlijk iets aan de te hoge kant was voor mij. Verder kreeg ik vanmiddag bericht vanaf Marktplaats dat mij een single wordt gegund. Deze plaatjes moeten allemaal nog mee in de Top 40 en dus wacht ik even af. De tweede april is het een beetje 'feest', dus dan begin ik de dag erna met de Top 40. Vandaag een Raddraaier uit de jaren tachtig. Ik kom als eerste terecht op Arcadia, maar daarvan is de geschiedenis wel erg beknopt en bovendien heb ik het nooit zo op 'Election Day' gehad. De tweede biedt meer perspectief: 'Like Flames' van Berlin (1986)

Het hebben van een grote hit heeft twee kanten. Enerzijds is daar het geld, vaak een schaars goed in het leven van een beroepsmuzikant. Anderzijds kan een hit ook een molensteen om de nek worden. Het kan voor onenigheid in de groep zorgen. Het ene lid kan het beschouwen als een frisse start met nieuwe wegen die leiden naar de horizon. Een ander kan wellicht niet leven met het feit dat hij of zij een concessie heeft gedaan naar het oorspronkelijke ideaal. Dat is namelijk in het kort waar het bij Berlin op uit draait. De film 'Top Gun' brengt hen naar de top van de hitparade. Het is voor de meesten een kennismaking met een volslagen onbekende naam, maar ten tijde van 'Take My Breath Away' heeft Berlin reeds een carriere van acht jaar achter de kiezen.

De groep wordt in 1978 geformeerd in Los Angeles. Hoewel niemand van de groepsleden een band heeft met de Duitse hoofdstad zijn ze wel bekend met de muziek die daar vandaan komt. Terwijl de punk op een hoogtepunt is en lijnrecht tegenover stadion-monsters als Yes en Genesis staat, hebben de leden van Berlin een bijzondere fascinatie voor de vernieuwende synthesizer-klanken van Kraftwerk, Devo, Sparks en The Screamers. De groep kiest voor een synthesizer-benadering van de punk met buitenissige onderwerpen voor liedjes. Zangeres Terri Nunn is al wel betrokken bij de oprichting, maar verlaat in 1979 kortstondig de groep om zich te storten op audities voor verschillende filmproducties. Eén van de rollen waarvoor ze gaat is die van Leia Organa in de film 'Star Wars'. Ze krijgt echter geen rol aangeboden, waardoor ze zich in 1980 weer aansluit bij Berlin. In die tussentijd heeft Berlin gebruik gemaakt van Virginia Macolino. In begin 1979 verschijnt de eerste single van Berlin. 'A Matter Of Time' verschijnt op het onafhankelijke Zone-H Records en wordt een jaar later opnieuw opgenomen met Macolino op zang. Rond die tijd verschijnt eveneens het album 'Information'. De plaat verkoopt maar mondjesmaat en de interesse vanaf de grotere maatschappijen is lauw. In de begin jaren tachtig zijn deze meer op zoek naar catchy gitaar-new wave met leadzangers in plaats van een zangeres. Nadat Nunn weer bij de band is gekomen, tekent de groep voor het kleine Enigma-label. Dat brengt in 1982 de single 'Sex (I'm A...)' uit. De plaat wordt een bescheiden hitje, maar niet op de normale manier.

Met zo'n titel pleeg je anno 1982 commerciële zelfmoord, mits je bevriend bent met het invloedrijke radiostation KROQ. Dit station heeft een fijne voorkeur voor platen die niet op andere stations zijn te horen. Door toedoen van KROQ krijgt de band leuke aanbiedingen van platenmaatschappijen voor een nationale distributie. Het accepteert het bod van Geffen en de tweede elpee 'Pleasure Victim' wordt middels Geffen nu over het hele continent verspreidt. Het bevat drie bescheiden Amerikaanse hits: 'Sex', 'Masquerade' en 'The Metro'. 'Love Life' heet het derde album en het is een voortzetting van het succes. Met name in Nieuw-Zeeland en Canada zijn de singles niet aan te slepen, in Amerika is Berlin een middenmoter. Als Giorgio Moroder de soundtrack voor de film 'Top Gun' krijgt aangeboden en hij 'Take My Breath Away' schrijft met Tom Whitlock is Berlin nog niet in het vizier. Het duo vraagt Martha Davis, zangeres bij The Motels, om een demo in te zingen. Deze opname is terug te vinden op een compilatie van The Motels. Hoe het bij Berlin terecht komt, vermeldt de geschiedenis niet. Wel dat 'Breath' het eerste liedje is voor Berlin dat niet door John Crawford is geschreven. 'Take My Breath Away' overstijgt alle verwachtingen en is in diverse landen, waaronder ook Nederland, een dikke nummer 1-hit. Maar zo snel als het succes is gekomen...?

'Like Flames' strandt in Amerika op een 83e plek en zal de laatste voor de groep zijn. In Europa doet deze single nog wel goede zaken. Bij ons behaalt die een veertiende plek, bij onze zuiderburen een plek hoger. Bovendien hebben de Belgen een derde hit in de vorm van 'You Don't Know' dat een zestiende plek haalt in 1987. De elpee 'Count Three And Pray' verkoopt daarentegen maar mondjesmaat en er zijn twee kampen ontstaan binnen Berlin. John Crawford aan een kant die 'Breath' wel een hele grote concessie vindt en Nunn aan de andere zijde die het nummer als een 'frisse nieuwe start' bekijkt. Het nummer stelt Berlin immers in staat om het lied en het andere repertoire op de grote podia in de wereld te vertolken. Toch wint het kamp van Crawford aanvankelijk, want kort daarop valt Berlin uiteen.

Nunn maakt in 1991 het solo-album 'Moment Of Truth' en wint op weg naar 1997 de rechten op de bandnaam van Crawford. In 1998 formeert ze eigenhandig een nieuwe Berlin. Voor het VH-1 televisieprogramma 'Bands Reunited' begraven Nunn en Crawford de strijdbijl en, buiten de originele drummer om, treedt de klassieke Berlin-formatie op in die show en doet een extra optreden dat volledig uitverkocht is. Hoewel Berlin zich in 2009 schuldig maakt aan een compilatie-album waarvan alle tracks opnieuw zijn ingespeeld, biedt de groep tot op de dag van heden oorspronkelijk repertoire aan. Het laatste album dateert van afgelopen september: 'Animal' is het eerste studio-album in acht jaar. Er is ook nog een single uitgebracht, maar wat dat betreft is en blijft Berlin een schreeuw uit het verleden.

Schijf van 5: vliegtuigen

Oei, wat heb ik na de Schijf van Rusland op mijn kop gekregen. Dat denkt zomaar zelf even een uitzonderingsregeltje te kunnen bedenken. ,,Als het vliegtuig niet in de titel hoeft te zitten, volgen hier een paar suggesties". Tja, dat krijg je dan. Ik heb daarom besloten om van deze Schijf maar een extra groot feest te maken, want slechts twee van de vijf titels heeft het woord 'vliegtuig' in de titel zitten. Verder 'spotten' we twee types vliegtuig en eentje die is uitgedost met de code van de luchtvaartmaatschappij. Streng aan de regels houden, kan immers altijd nog? Vandaag presenteer ik jullie een Schijf van 5 over vliegtuigen.

De nummer vijf stamt van het moment waarop ik nog echt 'vliegtuig-titels' in gedachten had en vond deze redelijk briljant. Niet dat 'Aeroplane' nu een hele unieke titel is, maar de plaat is flink weggezakt in het collectieve geheugen. Bij Red Hot Chili Peppers maakt het geheugen een flinke sprong van 'Under The Bridge' naar het album 'Californication', maar je zou vergeten dat daar ook nog werk tussen in zit. Zoals bijvoorbeeld 'Aeroplane' dat in 1995 voorbestemd was voor een plek in de hitparade, maar dat nooit heeft gehaald. Ikzelf heb deze cd-single ooit nog gekocht bij de Scapino. Juist! Die schoenen- en laarzenboer. Die had eens een restantje cd-singles gekocht. Ik vond daar 'Secret Garden' van Bruce Springsteen en een luxe 3D-klaphoes van 'Aeroplane' van Red Hot Chili Peppers. Voor mij vertegenwoordigd het nummer vooral eind 1996 en geheel 1997, maar is in die tijd al lang vergeten door de dames en heren radiomakers. Vandaag mag die op vijf: 'Aeroplane' van Red Hot Chili Peppers (1995).

Peter heeft me afgelopen week een lijstje toegestuurd met enkele 'voor de hand liggende'. Welnu, ik moest Wikipedia even op voor 'Enola Gay', want ik maak opnieuw dezelfde vergissing. Ik meen steeds dat 'Enola Gay' een bijnaam is geweest van de atoombom op Hiroshima, maar Peter heeft gelijk: Het is de bijnaam van de bommenwerper. Deze verrees onder de naam Boeing B-29 Superfortress en is in 1945 betrokken bij dit trieste stuk wereldgeschiedenis. Orchestral Manoeuvres In The Dark neemt in 1980 de naam als titel voor een anti-oorlogs-vers. Ik heb eens begrepen dat hier in Nederland een meisje rondhuppelt met de naam Enola en dat deze is genoemd naar het OMD-nummer. Ja, ik ben ontzettend blij dat mijn ouders het gewoon bij Gerrit hebben gehouden! 'Enola Gay' van Orchestral Manoeuvres In The Dark staat op baan 4.

Het zal vast nog wel even in het nieuws komen, maar later dit jaar is het tachtig jaar na de recordvlucht van de Uiver. Dit toestel wordt in 1934 gebouwd door Douglas in het Californische Santa Monica en krijgt het typenummer DC-2. De KLM noemde in die tijd haar vliegtuigen naar vogels waarvan de laatste letter van de registratiecode de eerste van de vogel moest zijn. Dit is het tweede toestel van de KLM met een 'U' en deze heeft reeds een Uil. Voor dit toestel neemt men het Betuwse woord voor ooievaar, uiver, en onder die naam start het op 22 augustus 1934 aan zijn vlucht naar Melbourne. Wie de Dichter Des Vaderlands is, is mij niet bekend, maar de John Ewbank van dat moment heet Louis Davids. Die neemt een alleraardigst liedje op ter ere van de Uiver en deze zet ik vandaag op drie: 'Er Komt Een Vogel Gevlogen' van Louis Davids uit 1934. Had ik al verteld dat de oudste, originele, plaat uit mijn verzameling ook van Davids is? Dat is 'De Kleine Man' uit 1930.

Ja hoor, een Schijf over vliegtuigen en dan John Denver vergeten? De Kurt Cobain van de kuntrie. Dat kunnen we niet over het hart halen, hoewel... ik kies natuurlijk voor 'Leaving On A Jet Plane', maar niet door de meester zelf. Dit wordt in 1967 eerst opgenomen door Peter, Paul & Mary en hun uitvoering levert bij mij een laag kippenvel op. In geval van Denver zélf was het plaatje de hekkensluiter geweest, maar door toedoen van, vooral, Mary prijkt het nummer zomaar op 2 in deze Schijf.

Het mooiste vliegtuig, in mijn optiek, komt gewoon uit Nederland. Hartverscheurend is misschien een beetje 'over the top', maar als ik me een beetje somber voel dan gaat dat na deze plaat alleen maar bergafwaarts. Een nummer zoals er voor 1977 maar weinig zijn geschreven in Nederland. De ettelijke sigaretten, koppen koffie en steeds weer dezelfde afslag, alles in dit nummer is droevig. Het zou volgens mij nog één keer gepasseerd worden door 'Oude Maasweg' van Amazing Stroopwafels. Dit is de plaat waarmee de gedoodverfde 'koning van de Nederlandse rock'n'roll' iedere scepticus de mond heeft gesnoerd. 'KL 204' is gewoon een zeldzaam pareltje en daarom bovenaan in deze Schijf.

Het is bijna vijf jaar geleden dat ik mijn alcoholische carriére heb beëindigd en dan ook alweer zes jaar geleden dat ik de laatste keer 'iets sterkers' heb gebruikt. Volgende week gaat het echter helemaal mis voor een zondag, want dan gaan we vijfmaal hijsen van een joint. Vijf platen die hebben te maken met het roken van marihuana.

Singles round-up: maart 4

Ik ben er best wel een beetje trots op. Na twee lamlendige dagen heb ik zowaar een 'drukke' dag gehad. Dinsdag wilde ik de fiets pakken toen bleek dat mijn achterband lek was. Ik zou de 'oude' fiets nemen, maar omdat ik tegenwind had, begon deze al in de tweede versnelling 'over te slaan'. Het is het begin geweest van mijn humeur-wisseling. Nu stond de fiets nog altijd met een lekke band in het hok en ik had al zo'n voorgevoel dat deze vervangen moest worden. Ik had het al drie dagen vooruit geschoven en vanmorgen... was ik mooi op tijd wakker en had ineens de fut om met de fiets aan de hand naar Meppel te lopen. Ik heb een leenfiets meegekregen, dus als het even kan, moest ik morgen nog maar even tegen de wind in trappen. Dat lucht meestal wel op. De inspanning van vanmorgen mocht beloond worden. Eigenlijk ging ik naar de kringloopwinkel om te kijken voor een winterjas, voor als het eventueel nog koud gaat worden, maar die had weinig keus. En tien euro voor een verschoten leren jas betalen, kan altijd nog. Ze hadden een nieuwe vracht singles binnen en heb nog vijf laten liggen voor een volgende keer. Dit zijn de vijftien waar ik me vandaag op heb getrakteerd.

* Tina Charles- You Set My Heart On Fire (NL, CBS, 1975)
Die had ik al, maar die was jammerlijk krom getrokken. Hoewel een 'I Love To Love' mij té mechanisch is, kan ik 'Fire' altijd goed waarderen. We kunnen weer even vooruit!

* Dynamic Superiors- Nowhere To Run (Frankrijk, Motown, 1977)
Op zichzelf een interessant plaatje, hoewel die muzikaal tegenvalt. Het is uiteraard een cover-versie van het Martha & The Vandellas-plaatje uit de jaren zestig, maar ietwat saai verwerkt tot een disco-klapper. Op de achterkant van het fotohoesje wordt de 9 minuten-versie geadverteerd die naar verluid een 12"-single deelt met een 12 minuten-versie van 'Got To Give It Up' van Marvin Gaye. Ik moest die laatste maar eens opzoeken voor Floorfillers. Deze van Dynamic Superiors gaat het archief in.

* Everything But The Girl- Come On Home (Duitsland, Blanco Y Negro, 1986)
Ik draai deze prachtplaat geregeld van mijn versleten (ex-bibliotheek) exemplaar van de elpee 'Baby The Stars Shine Bright', maar dan heb ik toch liever zo'n single. Kan die elpee ook wel bij het grof vuil, want zo bijzonder vind ik die niet.

* Jaki Graham- Set Me Free (Duitsland, EMI, 1986)
Floorfillers maakt dat ik zomaar opeens trek kan hebben in zo'n zomers disco-hitje als deze van Jaki Graham. Ik zal hem niet grijs draaien, maar voor het gevoel is die wel fijn.

* Eddie Hodges- I'm Gonna Knock On Your Door (NL, Cadence, 1961)
Ik denk dat ik deze wel ergens had liggen, maar zo fraai als dit exemplaar zal die vast niet zijn. De kringloop in Meppel rekent een euro per single en dat heb ik precies over deze single. Ook weer geregeld!

* Joe Jackson Band- The Harder They Come (UK, A&M, 1980)
Die heb ik nog tweemaal, maar deze wint het op het hoesje. De andere twee hebben een 'ruw' hoesje en deze is glad. En dat blijft doorgaans langer goed, want de andere hoesjes zijn reeds aan het vergaan.

* Nils Lofgren- Shine Silently (NL, A&M, 1979)
Natuurlijk heb ik de single van mijn zus en zal die ook nooit weg doen, maar het plaatje zélf is ietwat krom getrokken. Dan is dit een welkome vervanging. Deze is namelijk nog geheel nieuw. En wat hou ik ontzettend veel van dit nummer!

* Harold Melvin & The Blue Notes- Bad Luck (NL, Philadelphia, 1975)
De Amerikaanse persing, welke in de Blauwe Bak zit, kocht ik in 1991 in het boekenzaakje van Cees Buster in Sneek. Veel Amerikaanse soul is uitgebracht op styreen-singles, maar met name styreen van omstreeks 1975 is gemakkelijk 'stuk' te draaien. Mijn Jackson Sisters is daar een voorbeeld van, maar ook 'Bad Luck' klinkt niet meer zo koosjer als dat die ooit deed. Bovendien wint deze Nederlander op het fotohoesje.

* Moments- Dolly My Love (Duitsland, Philips, 1975)
Ik had totaal geen voorstelling bij deze single, dacht dat het weer zo'n slijper zou worden. Niets is minder waar! 'Dolly My Love' is een heerlijk disco-ding met die typische All Platinum-sound. Een blijvertje!

* The Motels- Shame (Duitsland, Capitol, 1985)
Ik heb hem vanavond gedraaid in The Vinyl Countdown, maar... deze was ik helemaal vergeten. Best leuk, daar niet van, maar ik blijf het voortaan houden bij 'Suddenly Last Summer'. Notabene de plaat die tien jaar geleden een hernieuwde interesse in de jaren tachtig bij mij opwekte. 'Shame' had zoiets nooit kunnen bewerkstelligen. In het archief...

* The Salsoul Orchestra- Tangerine (NL, Epic, 1976)
Nog niet gedraaid, maar een paar weken geleden nog gehoord op Youtube toen ik hem in Floorfillers zou stoppen. Dat is toen niet door gegaan en ik denk dat ik de reden wel weet. Toch kan ik deze niet laten liggen. Zo'n fraaie staat en met fotohoesje en dan slechts een euro. Gaan met die... euh... mandarijn!

* Dooley Silverspoon- As Long As You Know (NL, President, 1975)
Gewoon een variatie op 'Bump Me Baby', maar helemaal niet slecht gedaan. Origineel is anders...

* Spooky & Sue- I've Got The Need (NL, Negram, 1976)
Helaas is deze niet zo smetteloos als dat ik zou wensen, toch wil ik deze even uitproberen op Hassle Free, de verkoopgroep op Facebook. Deze Spooky & Sue schijnt erg gewild te zijn in Engeland en doet derhalve idiote prijzen. Ach, die euro haal ik er wel uit?

* Ringo Starr- You're Sixteen (NL, Apple, 1974)
Sinds Greg Lake me heeft uitgelegd waarom Ringo een niet-te-imiteren drum-stijl heeft, bekijk ik mans' werk door een andere bril. Maar, in alle eerlijkheid, een zanger is het nooit geweest. Maar dat was Eric Clapton evenmin en ook die wordt niet als de eeuwige sul behandeld. Ringo boert en blaat zich een lieve lust door deze oude kraker zonder dat het ergens echt extreem goed of slecht wordt. En dat is ook een kunst!

* Dwight Thompson- My Woman Is Calling (NL, Poker, 1975)
Deze staat momenteel geadverteerd bij Rarenorthernsoul. 'Holland-only issue' klopt niet, want hun foto laat een Duitse zien. Ik moet dat even corrigeren en krijg een dag later een bedankje van Stephen Jeffries. Als je actief bent in de Northern Soul mag dat je best opmonteren! Vandaag vind ik dan dit plaatje van Dwight Thompson. Als dit eens een hele grote hit was geweest, had die nooit bij Rarenorthernsoul op de site gekomen. Het is gewoon een disco-ding dat de boot heeft gemist. Ik heb leukere Modern Soul gehoord, maar deze komt desondanks in de koffers te staan.

Raddraaien: Abba

Wat moet je als je nergens zin in hebt? Niks doen? Nee, ik word er niet lekker van. Toch is het op dit moment even een fase waar ik in zit. Voor het eerst sinds mijn aanstelling (en de twee dagen spit daar gelaten) heb ik me ziek gemeld voor het werk en heb laten weten dat volgende week ook nog te blijven. Maar daarna wil ik toch echt weer aan de slag, dat is iets waar ik naar toe ga werken. Gisteren en vandaag zijn weinig productief geweest. Tuurlijk, de verplichtingen (op werk na) na gekomen, dus gewoon gisteravond de show gedaan, maar verder? Naar buiten, slapen, wakker worden, eten (ik blijf het wel doen, maar het gaat met weinig trek), schrijven... op alles volgt de mantra 'geen-zin-in'. Vanmiddag heb ik zowaar nog een uurtje genoten van muziek en Soul-xotica mag ook nooit ergens de dupe van worden. Vrijdag zou normaliter een Van hit naar her moeten zijn, maar ik kan niet de juiste inspiratie vinden. Ik zou een standbeeld kunnen doen nadat ik afgelopen avond een stuk van een interessant interview met Anne Dudley heb meegekregen, maar ik kijk op tegen het huiswerk. Dan weet ik het opeens, Raddraaien! Juist, dit stukje avontuur doet me alsnog in de pen klimmen. De kappers hebben bepaald dat ik vier singles vanaf 'Ring Ring' moet zijn en kom dan uit bij een andere Abba-klassieker: 'Dancing Queen' (1976).

Nou, dan heb je toch even fijn mazzel: Mooi over zo'n plaatje schrijven waar je goede luim van krijgt? Nee. Dat ligt hem niet aan dit moment, maar ik heb altijd al een katergevoel gehad bij 'Dancing Queen'. Desondanks is het wel een plaat waar lekker veel over te vertellen is, dus dat is dan wel weer handig. Mijn zin voor Abba, heb ik al vaker uitgelegd, is als kind al een beetje bedorven. Als daar ooit een soundtrack van moet verschijnen, hoort 'Dancing Queen' ook daarop. Toch is het niet alleen de herinnering die maakt dat ik niet veel op heb met het liedje. Volgens veel mensen, vooral in dronken toestand, is 'Dancing Queen' een ge-wééé-ldig disco-nummer dat je maar te pas en te onpas moet draaien. Laat me jullie als dj dan iets toefluisteren: 'Dancing Queen' is een dragonder om te draaien. Het tempo ligt zestig kilometer onder een normale disco-hit. Net als je de gang eronder hebt, kun je op de rem trappen en na dit kostuumdrama van 3.51 weer van voren af aan beginnen.

Het sentiment heeft vanaf de eerste dag een grote rol gespeeld in de geschiedenis van 'Dancing Queen'. Het heeft aanvankelijk geen tekst en heeft de werktitel 'Boogaloo'. Vorr het ritme hebben Benny Andersson, Stig Anderson en Björn Ulvaeus huiswerk gedaan bij 'Rock Your Baby' van George McCrae, maar ook het drumwerk op het album 'Gumbo' van held Dr. John (1972). De drie heren werken aan dit stuk en voelen vanaf het eerste moment dat ze goud in handen hebben. Benny neemt eens een band mee naar huis en laat het Frida horen. Die is meteen tot tranen geroerd. ,,Het is een melodie die rechtstreeks naar je hart leidt", zal ze later in een interview vertellen. De helft van het oorspronkelijke tweede couplet wordt van de eigenlijke single af gehouden, maar er bestaan nog wel opnames van dit extra lapje tekst. Met de dames in de studio, die samen de 'lead' zingen, voelen de betrokkenen andermaal het zelfde: Hier wordt een hit gemaakt. Hoewel Andersson en Ulvaeus er menig hebben gemaakt in die jaren, zeggen de heren zelf dat ze dit nooit weer hebben gevoeld bij een ander nummer. Met een hit in handen is het nu zaak om de plaat op het juiste moment op het publiek los te laten.

Dat is bijna een jaar na de opname, die in begin augustus 1975 heeft plaatsgevonden. 'Dancing Queen' is al een beetje gepromoot op de Duitse en Japanse televisie, maar krijgt de echte primeur op 18 juni 1976 op de Zweedse televisie. Abba speelt met een keur van artiesten op het gala voorafgaand aan het huwelijk van Carl Gustav en zijn lieftallige Silvia. Op 16 augustus 1976 verschijnt in Zweden de single, een paar dagen later ook in Engeland en andere Europese landen. Amerika moet wachten tot 12 november 1976, maar daar wordt het wel de enige nummer 1-hit van Abba op de Billboard Hot 100. Tegen die tijd is de plaat overal ter wereld een hit en vaak bovenaan op de hitparade. In Engeland sluit het een rijtje van drie nummer 1-hits op rij, in Nederland is het de middelste van drie nummer 1-hits, want ook opvolger 'Money Money Money' schiet door naar de eerste plaats. Weet je wat het leukste is aan alinea's? Je kan aan het einde van zo'n ding even wat nutteloze informatie kwijt. Daar gaan we... in 1995 wordt de International Standard Musical Work Code geïntroduceerd, een soort van ISBN-nummer voor muziek. Welnu, 'Dancing Queen' is het eerste stuk dat zo'n code meekrijgt. Mochten jullie het nog eens nodig hebben, hierbij: T-000.000.001-0.

Toch is 'Dancing Queen' meer dan alleen een stuk muziek gebleken. Laat iemand twintig platen uit de jaren zeventig noemen en je hebt grote kans dat 'Dancing Queen' daartussen zit. Misschien heeft Frida dan toch gelijk? 'Dancing Queen' is voor veel mensen een personificatie van de jaren zeventig geworden. En voor wie in 1976 helemaal loos ging op de dansvloer, betekent het nummer veertig jaar later nog steeds 'feest'. Of we het nu over professionals hebben als Rolling Stone-magazine of over luisteraars van een nostalgisch radiostation, allemaal hebben ze 'Dancing Queen' hoog in hun lijstje van 'mooiste nummers aller tijden' staan. Er zijn in de loop der jaren wereldwijd meer dan drie miljoen singles verkocht, dat is inclusief de heruitgave in 1992. Ook in de digitale wereld doet 'Dancing Queen' van zich spreken, in de zomer van 2008 is het nummer reeds 512.000 maal gedownload via legale websites.

Singles round-up: maart 3

Eigenlijk moest ik vanavond heel druk bezig zijn met het samenstellen van een speellijst voor Floorfillers van morgenavond, maar op ene of andere wijze wil het maar niet lukken. Ik zou, inmiddels routine, mijn oude 'events' op Facebook even aanpassen, maar nu blijkt dat met de nieuwe opzet ineens niet meer te werken. Als een 'event' en dus een programma is geweest, dan kun je het niet meer verschuiven naar de volgende week. In alle haast maar een paar nieuwe pagina's aangemaakt van iedere radioshow, maar in het geval van The Vinyl Countdown scheelt me dat een paar 'gasten'. Het kan er allemaal nog wel bij, want zo lekker zit ik momenteel niet in mijn vel. Laat me voor Soul-xotica dan even terugkijken naar de drie singles die zijn binnen gekomen. De Amerikaan van wie ik gisteren een single heb gekocht, lijkt niet zo'n haast te maken met de verzending, dus dat kan nog even gaan duren?

Twee van de drie singles komen van Marktplaats en het is inmiddels een maand geleden dat ik een bod had uitgebracht op beide. Dat is dan het nadeel van Marktplaats: Aan de 'veilingen' zit geen tijdslimiet en zo kan het voorkomen dat je ze krijgt aangeboden op een moment dat het je niet zo goed uitkomt. Dat was vorige week even het geval, maar vooruit... ik had me voorgenomen even geen platen meer te kopen, maar deze acht euro kon ik nog wel missen. De derde stond al in december op de lijst van Marcus, maar zijn vraagprijs was te hoog. Ik vroeg hem vorige week of hij de plaat voor de gewenste prijs had verkocht. Dat bleek niet het geval en ik mocht hem voor de helft hebben. Zo gezegd: Afgelopen zaterdag kwamen deze drie singles binnen.

* Otis Redding & Carla Thomas- Tramp (UK, Stax, 1967)
Doorgaans heb ik niet heel veel interesse voor Stax-platen. De producties zijn me gauw té glad en van Otis lust ik ook maar weinig. Afgelopen zomer zag ik iemand op Hassle Free met een aardig handeltje. Niet voor de waardevolle investering, maar meer 'voor de lol', had een soul-verzamelaar een verzameling blauwe Engelse Stax-singles aangelegd. Hij wilde ze nu wel kwijt en bood het partijtje aan. Ik moest meteen denken aan mijn Engelse 'Big Bird' van Eddie Floyd, want die heeft eveneens dat lichtblauwe Stax-label. Een maand later vis ik 'Knock On Wood' van Carla & Otis uit de bakken bij Minstrel, wederom een lichtblauwe Engelse Stax. Toen ik een maand geleden 'Tramp' in deze uitdossing zag, moest ik wel een bescheiden bod uitbrengen. Ik denk dat ik nog wel vaker kan vallen voor deze blauwe Stax-labels. Deze 'Tramp' is echter dik betaald. De plaat begint met wat lelijke 'distortion', maar is verder wel redelijk. 'Steve Young's Sureshot' staat geschreven op het aanwezige single-hartje. Ik kan maar niet ontdekken wie deze Steve Young is geweest, waarschijnlijk is zijn Sureshot net zo'n titel als de Week Spot, maar ik vind de naam wel leuk. Met een stempel staat de datum '30 juni 1967' erop gedrukt. Ik ben 'Tramp' in het afgelopen jaar wel meer gaan waarderen, maar vind hem niet zo goed als 'Knock On Wood'.

* The Spinners- It's A Shame (Australië, Tamla-Motown, 1969)
Dit is de single die Marcus op zijn lijst heeft staan. Hij kijkt ervan op als ik hem de oorspronkelijke prijs noem. ,,Dat zal een typfout zijn geweest, want ik vraag zelden meer dan tien pond". Even later herinnert hij zich de plaat. ,,Hij komt uit een partij Australische singles die allemaal in uitmuntende staat zijn. Ik meen te herinneren dat ik deze plaat wel her en der voor die prijs heb gezien, maar gun hem jou voor een tientje". De eigenlijke vraagprijs is 20 pond en, ja, misschien dat je na heel lang leuren die prijs wel kan krijgen. Doorgaans zit de Engelse of de Amerikaanse rond de tien pond. Over de conditie van de plaat heeft Marcus niks teveel gezegd: Je vindt hem zelden beter als deze. The Spinners kennen we in Nederland ook beter als The Detroit Spinners, maar eigenlijk hoort die naam alleen in Engeland gebezigd te worden. In Amerika zijn er vast meer groepen die The Spinners heten, maar daar is geen reden voor verwarring. Engeland heeft daarentegen een populaire folkgroep met de naam The Spinners en omdat die 'eerst' waren (althans, in Engeland) moet Tamla-Motown de naam van de Amerikaanse Spinners aanpassen. Hierdoor is de groep in een aantal Europese landen eveneens bekend als The Detroit Spinners. In Australië wordt de groep gewoon aangekondigd als The Spinners. Ik leer 'It's A Shame' in eerste instantie kennen middels de cover-versie van Monie Love uit 1990. Ik koop rond die tijd ook een 'Tamla Motown Is Hot Hot Hot'-elpee waarop het origineel van The Spinners staat. Toch duurt het pas tot de komst van 'The Northern Soul Jukebox' dat ik écht val voor dit nummer. Hij staat al een tijdje op mijn lijstje, maar kom nooit een fraai exemplaar tegen voor weinig. Deze heeft ten opzichte van dat 'weinig' al een fortuin gekost, maar nogmaals: Beter dan dit krijg je hem niet.

* Gloria Taylor- You Got To Pay The Price (US, Silver Fox, 1969)
Ik kan er inmiddels wel om lachen. In oktober 2011 dacht ik even 'de man' te zijn toen ik afreisde naar Keulen. Ik had een maand ervoor flink boodschappen gedaan en dacht het neusje van de zalm van de Northern Soul in mijn bakken te hebben. O, wat heb ik er van langs gekregen, maar het was lekker! Het voelde alsof ik in mijn onderbroek stond. In september 2011 had ik onder andere de 10-single-box 'Action Speaks Louder Than Words' gekocht, een trots bezit, maar niet essentieel voor een Northern Soul-dj. Toch zit er één kantje bij dat ik meteen kan plaatsen: 'Grounded' van Gloria Taylor. Bij wijze van service heeft Vampisoul beide kantjes van 'Grounded' samen gebracht op één kant en dat is smullen! Veruit het meest venijnige kantje van de doos singles. Mijn volgende stap in het Gloria Taylor-avontuur is de aankoop van 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor. Daartussen hoort nog haar enige hitsingle: 'You Got To Pay The Price'. Die kom ik tegen op Marktplaats en besluit een bod uit te brengen. Als de plaat zaterdag binnenkomt, draai ik hem al snel om en ontdek de nog veel betere b-kant: 'Loving You And Being Loved By You'. Dit is Gloria op haar best! Ze klinkt als het wilde zusje van Aretha Franklin. Overigens is 'Grounded' een redelijk gewilde single in de Northern Soul, 'You Got To Pay The Price' is meer geliefd onder de crossover/funk-collega's. Omdat ik me inmiddels liever afficheer als 'Rare Soul'-dj staat de plaat goed in mijn koffers.