De Eindstreep: april 2010

Ik heb het voortbestaan van Soul-xotica op meer dan één manier te danken aan Peter. In de eerste plaats dankzij zijn omvangrijke collectie fotohoesjes en omdat hij mijn eerste volger werd. En niet zomaar eentje! Toen ik dacht wel te kunnen beweren dat 'Everlasting Love' van The Love Affair (Hoezo afgezaagd?, 16-4-10) origineel van The American Breed was, kreeg ik prompt een mail met een mp3 van Robert Knight. God straft meteen, want de single is sindsdien zoek en eigenlijk vind ik die van Knight ook beter! Ik moest leren dat ik niet meer 'wat in de ruimte kon lullen', maar gedegen research moest doen. Zonder die kritiek, die ik beslist nodig had, was Soul-xotica binnen een paar weken doodgebloed...

Doel van De Eindstreep is om te bekijken welke platen het jaar niet hebben overleefd. Welnu, ik heb dit jaar nog geen behoefte aan Julie Doiron (Shalalie!, 21-4-10) gehad en heb ik Laura Nyro (De bekentenis van Laura Nyro, 23-4-10) iets té vaak gehoord. De afvallige van de maand doet pijn. Er is qua singles namelijk niet eentje die écht afvalt...

Bij 2 moet ik vermelden dat ik deze track pas in het najaar heb leren waarderen. De samenstelling viel zwaar en over een uur zou het er anders uit zien. Dus maar snel beginnen!

1. Microphones In The Trees-A Silver Mt. Zion (Aangename kater zonder alcohol, 25-4-10)
2. Sunken Soldiers Ball-Agua De Annique (This one's for mama, 20-4-10)
3. Next Time Around-Sandy Denny (Waar blijft de tijd?, 26-4-10)
4. No Place For Our Minds-Crown's Clan (Superlatieven tekort, 17-4-10)
5. Peanut Duck-Marsha Gee (Verzopen eend, 15-4-10)
6. Just Dropped In-Sharon Jones & The Dap-Kings (De Daptone-dimensie, 29-4-10)
7. I See Your Image-Key (De sleutel tot een rookvrij bestaan, 21-4-10)
8. If You Hold My Hand-Donna Hightower (Donna's torenhoge leeftijd, 4-4-10)
9. Mama Didn't Raise No Fool-Sugar Pie DeSanto (Umpeylia Marsema Balinton, 22-4-10)
10. Don't Go 'Way Little Girl-Shame (Het schandalige debuut van Greg Lake, 19-4-10)
* Afvallige van de maand: Nights In White Satin-Moody Blues (Moodies were my first love, 12-4-10)

20 Years Ago Today: 319-323

Waarom moeilijk doen? Ik zou vanochtend onder de noemer van 29 april dit bericht doen, maar was dan een dag te vroeg geweest. Later vandaag volgt dan nog de Eindstreep, want het is immers de laatste van de maand. Koninginnedag in Steenwijk is dodelijk saai. Neem nu Weesp, daar doen ze tenminste nog aan laarzen gooien! Sneek kende in 1991 ook geen Amsterdamse taferelen, toch was er jaarlijks een braderie op de Molenkrite in de wijk Tinga. Daar fietste ik deze dinsdagochtend naar toe.

De braderie van koninginnedag 1990 noemde ik eind augustus nog in 'Een spriet in een hooiberg'. Toen had ik tien singles, veelal Nederpop uit de vroege jaren zeventig, in 1991 heb ik de helft. Er gaan echter nog vele volgen! Ik ben onlangs, watertandend, weer aan de slag geweest met de kaartenbakken en wat een pronkstukken heb ik gekocht...

Mijn liefde voor The Moody Blues moet inmiddels al zijn opgevallen. Nummer 319 is 'Street Cafe' van Moodies-bassist John Lodge uit 1980. Waar 'Say You Love Me' uit 1977 domweg té mooi voor een hit was, daar ging Lodge in 1980 op de gladde toer. Hij zingt het nummer op de quasi-nonchalante manier van Bryan Ferry, maar ook muzikaal had het op 'Flesh And Blood' kunnen staan...

Voor het helpen zoeken naar het fotomodel, wil ik ook vanaf deze plaats mijn volger Henk bedanken voor de snelle reactie op Golden Beat Years. En Jan voor het zenden van een kreukvrij hoesje! Peter heeft alleen de maxi-single uit 1972, maar ik wou de originele. Mijn exemplaar klópt helemaal naar mijn mening! Als ik hem krasvrij op de radio hoor, denk ik de krassen en tikken erbij. Opvallend bij Island-singles uit die periode is dat ze zwaar mishandeld kunnen zijn, maar nog steeds krachtig klinken. Zo ook mijn hoesloos exemplaar van 'That Was Only Yesterday' van Spooky Tooth uit 1969. Die gaat nooit weg!

Wat begon met toeval, zou later uitgroeien tot een sport. Per honderd singles eentje van The Hollies. Bij 321 was het nog toeval. Het was 'Sandy' uit 1975, hun cover van '4th Of July, Ashbury Park' van de, toen, nagenoeg onbekende Bruce Springsteen. Eerlijk gezegd vind ik het origineel beter.

Bij 318 noemde ik al de klassieker van Adrian Gurvitz, hoewel 'Classic' in 1982 in Nederland niet verder dan de Tipparade kwam. Voordat Sky Radio het laffe behang werd dat het nu is, draaide deze de plaat nog wel eens in de vroege jaren negentig.

Op 30 april 1991 is 323 een eendagsvlieg. Gewoon een klein hitje van anderhalf jaar terug en behoorlijk vergeten. Maar binnen een maand toont de artiest middels 'Mama Said' een blijvertje te zijn. Het is 'Let Love Rule' van Lenny Kravitz. Natúúrlijk vond deze jonge hippie dat toendertijd fantastisch. Anno 2011 steek ik al bij het intro de vinger in de keel. Leven is té kort voor vijf minuten 'Let Love Rule'!

ook alweer 18!

Mevrouw Landkroon is vanaf heden een ervaren achttienjarige. Zij vierde vandaag haar 54e verjaardag. We hopen dat de plaatselijke voedselbank een spuitbus slagroom bij de rol beschuit heeft gedaan, zodat zij ook van haar gebakje kan genieten. Ikzelf ben ook alweer achttien! Hoewel mijn forum'vrienden' mijn leeftijd in twijfel trekt, ben ik écht 36 jaar geworden. Het UWV heeft met de toekenning van 32 uur WW het mooiste cadeau bezorgd, ook al liegt de komende massage van Marianne er ook niet om!

Qua bekendheden uit de muziek die op 28 april jarig zijn, ben ik na vandaag klaar. Een jaar geleden belichtte ik de solo-single van Ad Visser, met Wilma (Landkroon) heb ik meteen de laatste. Of heeft Saddam Hussein ooit een plaat opgenomen?

Ik heb Gert Timmerman altijd al een enge kerel gevonden. Blijkt hij ook nog Wilma te hebben 'ontdekt'. Eigenlijk valt haar manager Ben Essing en vader Landkroon die eer te beurt. Wilma debuteert met 'Heintje', een antwoordlied op 'Ich Bau Dir Ein Schloss' van Heintje. Wilma is dan pas elf jaar. In 1969 volgt 'Een Klomp Met Een Zeiltje', haar grootste solo-hit, waarna ze middels Pierre Kartner bij Elf Provinciën terecht komt. 'Zou Het Erg Zijn Lieve Opa', een duet met Vader Abraham, is een nummer 1-hit in 1971. Nauwelijks twee jaar later is Wilma 'té oud' als kindsterretje en wordt genadeloos gedumpt door Essing en Kartner.

Wilma werd ooit geroemd vanwege haar zuivere stem, maar op haar laatste singles zong ze vals. Een voorteken dat het mooie plaatje van een jong zangwonder op barsten stond? Toen Wilma achttien werd, en ik werd geboren, had ze al een strafblad voor inbraak.

Op gezette tijden brengt Wilma nog platen uit, waarbij de titels alleen al zakdoekbehoeftig zijn. Haar gouden jaren zijn niet meer dan herinnering sinds haar woning in 1994 afbrandde. Daarbij vielen ook haar gouden platen aan de vlammen ten prooi. Twee jaar geleden deed ze boekje open in een uitzending van Paul De Leeuw.

Waar de royaltycheques van Heintje op een spaarrekening terecht kwamen en hij nu een restaurant heeft, bij Jantje Smit waarschijnlijk idemdito, daar zag Wilma geen cent terug van haar successen. Een latere cd-titel 'Het Leven Is Oneerlijk' spreekt boekdelen. Het vervolg van haar hitcarriére lijkt één grote smartlap. Ik zou haar bijna met Tammy Wynette willen vergelijken.

Sinds haar tv-optreden is ze weer geheel in de obscuriteit verdwenen. Het doet echter voorkomen dat ze in bittere armoede leeft. Ik hoop dat ze desondanks een fijne verjaardag heeft!

20 Years Ago Today: 317-318

Voordat ik over ga naar de orde van de dag: Eerst nog het antwoord op het raadseltje aan het einde van het bericht van donderdag. Het was niet een beetje kort door de bocht, dat geef ik toe! De jongens waren arm als een kerkrat, 'in dire straits', en hun eerste manager kocht dus apparatuur voor hen. Mayfly was de start van een nieuw hoofdstuk in mijn verzameling. Platenzaak-annex-coffeeshop had de singles aangevuld. Met name de gulden-bakken waren bijna 'op' qua interessante singles en ik kon nog steeds maar één van vijf gulden permitteren.

Het leeuwendeel vormde de platencollectie van de broers Theo en Ronald. Ze kochten in de eerste helft van de jaren zeventig singles in de opruiming. Flops, tipnoteringen en bescheiden hits. De spaarzame grote hits, zoals 'L'Avventura' van Stone & Eric Charden, werden ook later gekocht.

De vorige eigenaars van 317 en 318 lieten geen namen achter, misschien is Roger Daltrey zelfs wel 'new old stock'. Beter een goede cover dan slecht geschreven, moet Roger Daltrey gedacht hebben. Hij had mazzel dat zijn manager, rockveteraan Adam Faith, in 1973 net de jonge songschrijvers David Courtney en Leo Sayer had aangeboden hen een handje te helpen. Na de breuk met Faith zocht Daltrey zélf covers uit. Het prachtige 'Say It Ain't So Joe' komt uit de pen van Murray Head, die het zelf in 1975 opnam. Daltrey had echter dé hit, ook al bereikte hij slechts een 24e plek.

Pennen zijn zeldzaam op de redactie en je kan nog steeds geen pagina minimaliseren op de Nokia. Tóch heb ik even Tapestry Of Delights geraadpleegd. The Gun begon als een kwartet, maar de leadzanger zei 'ja' tegen een andere groep voordat The Gun een noot had opgenomen. Zijn naam? Jon Anderson. De drummer heette Farrell. Nee, niet Bobby! Verder wordt The Gun gevormd door de broers Paul en Adrian Gurvitz. Toekomstmuziek? Overmorgen op deze praatpaal de klassieke solo-single van de laatste!

Opgenomen in eind 1968, nog voor Led Zeppelin debuteerde, was The Gun met The Gods één van de grondleggers van de Britse hardrock. Hoewel 'Race With The Devil' een leuke novelty is met het 'over the top' lachen van Gurvitz, wil ik hier toch vooral 'Sunshine' aanbevelen. Voor die tijd ongenadig hard, nu een fijne rocksong met een ijzersterke melodielijn.

Morgen gaan we taartjes eten bij een jarige mevrouw!

20 Years Ago Today: 316

O, wat heb ik uitgekeken naar deze aflevering van 20 Years Ago Today! Nu zijn er héééle Grote Namen in de popmuziek die in ruim een jaar Soul-xotica niet aan bod zijn gekomen, dus hoef ik me niet ervoor te schamen dat Mayfly nog niet werd behandeld. Of toch wel? Eén single in de tipparade, vier die nimmer zo ver kwamen en een praktisch onvindbare elpee. Tóch heb ik een speciale fascinatie voor deze ééndagsvl... inder.

Even een feitelijke opsomming: De groep werd in 1971 geformeerd in het Noordhollandse Bergen. Een jaar later werd Guruperide (een samenstelling uit de voornamen van de leden) Mayfly. De band kwam onder contract bij Ariola, dat juist een Nederlandse divisie had geopend. 'Skew Eyed Jimmy', 'Quite A Surprise', 'Topless Bertha' en 'Blue Sofa' konden bij Hilversum 3 nog wel op enige sympathie rekenen. Bij Veronica en dus ook in de Top 40 werd Mayfly genegeerd. Omdat Mayfly meer een albumgroep was, verscheen in 1973 hun eenling op 33 toeren.

Sorry Henk, het moet toch even! Eén van mijn zes volgelingen verkocht begin jaren negentig zijn duizendtal elpees, waaronder deze van Mayfly. Hij klapte toen in zijn handen dat hij er driehonderd gulden voor kreeg! Voor de duizend...

Dat album wordt wereldwijd gezocht. Ik hoop dat ik niet kan pinnen, mocht ik hem voor 200 euro tegenkomen.

Hoewel de jongens van Mayfly meer 'folk' waren, kan de groep zich enigzins meten met de vroege Electric Light Orchestra. Maar waar Roy Wood zichzelf niet hoefde te bewijzen, moest Mayfly dat wel. Hun stemmige softrock met viool en cello kwam niet uit de verf in lawaaierige feesttenten en dat opstapje hadden ze nu juist nodig!

'Johnny' uit eind 1974 was de laatste strohalm. Een luidruchtig niemendal en een idee van hun jonge producer Martin Duiser. Mayfly trad op in Van Oekel's Discohoek. Om hen te jennen, zette regisseur Wim T. Schippers enkele jonge dames prominent in beeld. Het zal door dit optreden even in de tipparade hebben mogen wonen. Voor Ariola was de maat vol. Zonder contract viel Mayfly in 1975 uiteen.

Ik leerde Mayfly in 1990 kennen middels 'Johnny' (164) en vooral het wonderschone 'From Now On'. 'Topless Bertha' is een markant walsje, maar had ook geen doorbraak kunnen forceren. 'Dawn Of An Old Man's Life' is net als 'From Now On' te mooi om waar te zijn!

Morgen 317 en 318. De serie is nog maar net begonnen...

The Vinyl Countdown: 10-6

Het was een bijzonder Pasen dit jaar. Ik had mijn ouders al een maand geleden beloofd met Pasen langs te komen en daar keken ze allebei naar uit. Maar ja, toen kwam die elfde april, hoewel dat niets aan mijn voornemen veranderde. En dus was ik van zaterdagmiddag tot vanavond bij mem in Jutrijp. Op de avonden heb ik nog in de regio gefietst, een mooi weerzien met een omgeving waar ik deze eeuw nog niet was geweest. Misschien nog voer voor een berichtje?

'Ten Lonely Guys' van Pat Boone, 'Nine Times Out Of Ten' van Sir Cliff, 'Ten Commandments' van The Four Aces... Meer antiek dan muziek. Misschien had Judge Dread toch een 'Big Ten'? Ach, volgende keer beter! 'Ten Storeys High' ken ik nog niet, van hun 'Lovers Of The World Unite' ben ik niet kapot, maar van zo'n fraai Duits fotohoesje uit 1967 word ik erg vrolijk!

Pas je een beetje op met je 'antiek'? Je hebt volgers uit 1958-59, bovendien is de negen twintig jaar ouder. 'Nine By Nine' had gekund, maar ik kies voor 'Quarter To Nine' van The Electric Prunes. Hoewel uit 1967 is het nummer oorspronkelijk stokoud. 'Big Nine' van Judge Dread sla ik maar over. 'If Six Was Nine', dan was het anders geweest.

'I'm feeling great, 'cos here's Big Eight'. Wat zei je? Na tien gaan we niet weer de lucht in, laat dat maar aan De Vögels over! Volgens mij heb ik 8 al eens behandeld. Het is mijn ultieme Beatles-single. Gouden herinneringen heb ik aan 'Eight Days A Week' en ik beleef er nog steeds geregeld plezier aan!

Zeven zat vorige maand nog in de Eindstreep: 'Seven Horses In The Sky' van The Pebbles uit Antwerpen. Dé zomerhit van 1969 in België en nog steeds een fijn nummer. Judge Dread is een goede tweede met 'Big Seven'...

Zes was aanvankelijk gereserveerd voor The Lovin' Spoonful, maar die komen we nog vaak genoeg tegen. Laten we dan Judge Dread eens wat eer toezwaaien. Deze zwaarlijvige blanke Engelsman had rond 1973 een rits aardige reggae-hits, waarvan 'Big Six' alhier de Tipparade bereikte. Geïnspireerd door Jamaicaanse toasters 'zong' hij vieze rijmpjes. Hij groeide uit tot een legende en bleef tot zijn dood in 1998 een geziene gast.

Over drie weken gaan we van vijf naar één. Komende zondag vieren we koninginnedag, een week later eren we onze eigen moeders met een Schijf!

Schijf van 5: zon (2)

Soul-xotica gaat per volgende week verder als Zon-xotica... Wat zei je? Ja, 1 april valt ook laat dit jaar. En toch, er zijn zoveel mooie zonnige platen te noemen dat het geen moeite moest kosten om er dagelijks één... euh... in het zonnetje te zetten... Er is nog zoveel... zucht... onder de zon. Laat maar! Er is nog iets flauws gebeurd. Mijn portret van vorige week diende als vervanger van de hoes van Brenda Patterson, maar vandaag staat ze evenmin op één... Dat heb je met monumenten.

Zonaanbidders genoeg! Kritische noten ten opzichte van de zon zijn moeilijker te vinden. Had ik vorige week 'Who Loves The Sun' van Velvet Underground bovenaan, vandaag zet ik 'Black Hole Sun' van Soundgarden (1994) op vijf. Ooit lustte ik er wel pap van, inmiddels is die liefde wat gesleten...

Op vier, zoals beloofd, eentje uit het lijstje van Peter: 'Ice In The Sun' van Status Quo (1968). Headbangen konden ze nog niet en ze droegen kleurige Paisley-hemden. Het goede nieuws was dat ze een nieuw deuntje hadden bedacht. Even leek het alsof we niet verder dan 'Pictures Of Matchstick Men Version 7" zouden komen, maar deze klonk écht anders!

Tsja, dan zet ik Brenda toch maar op drie. Soms kan je grote woorden gebruiken bij een plaat, Dobie Gray van gisteren heeft eveneens een herinnering, maar waarom zou je? 'Keep On Keepin' On' is gewoon één van mijn meest favoriete albums aller tijden. 'Sun Comes Up' (1970) is een monument. De rest doet niet terzake, om met Metallica te spreken?

Mijn muziekenthousiasme begon ooit met The Moody Blues. Als toetsenist Mike Pinder in 1966 geen mellotron had gekocht, was het instrument roemloos naast de theremin het museum in gegaan. Maar opeens werd het hip om een mellotron te gebruiken. Voor hen die het geluid niet (her)kennen: Het was het hoofdinstrument op 'Maid Of Orleans' van Orchestral Manoeuvres In The Dark.

Zo'n gierende mellotron bezorgt me keer op keer kippevel. Bijvoorbeeld bij de nummer 2 van deze Schijf: 'See See The Sun' van Kayak (1973). Communes en 'getting it together in the country' waren al jaren gemeengoed voor muzikanten uit de grote stad. Denk aan Traffic in Berkshire en Led Zeppelin in Wales. Waar CCC Incorporated in De Peel resideerde, zat Kayak in De Weerribben. Daar zijn in Steenwijk nog mooie verhalen over...

Hebben The Moody Blues ooit de zon bezongen? Natuurlijk, op de avond van 'Days Of Future Passed' bezingt Pinder 'The Sun Set'. Sommige liedjes, waaronder deze, klinken als plichtplegingen om het concept van een doodgewone dag sluitende te maken. Dan ga ik liever voor 'Sun Is Still Shining' van 'To Our Children's Children's Children' uit 1969. Ik ga dit album deze week beslist nog eens opzetten!

Volgende week is het weliswaar de Dag van de Arbeid en zou ik de koningin een jaar door schuiven, maar... Het is volgend jaar schrikkeljaar en dus 30 april op maandag, bovendien is het afwachten of we dan nog een koningin hebben. En dus volgende week 5 liedjes over koninginnen. Er mag gestemd worden!

Morgen tel ik af. Als iemand een betere 10 weet dan 'Ten Little Indians' van The Beach Boys hou ik me aanbevolen!

egoïstische aubade

Op uw aller geliefd weblog over lifestyle (destructief) speelt de mode (van 70 voor Christus) natuurlijk een hoofdrol. Doordat ik bijna twee meter ben en volslank zijn bepaalde kledingstukken onderwerp van terugkerende dromen. Ik wil bijvoorbeeld zo'n kanariegeel 'soul'-pak. Zo eentje met puntkragen en wijde broekspijpen. Dobie Gray droeg tijdens een televisie-optreden in de jaren zeventig zo'n pak. Of het hem inmiddels nog zou passen? Wel heeft hij de pakken en kitscherige overhemden allemaal bewaard en verkoopt deze sinds 2006 voor het goede doel. Compleet met video's of foto's als bewijsvoering. Ik vrees echter dat zowel dollars als postuur ontbreken om het pak van deze grote man over te nemen...

Dobie Gray had in 1973 zijn sporen in de muziek ruimschoots verdiend, toen hij voor een nieuwe aanpak koos. Noem het 'soulful country' of 'sophisticated soul' of wat anders. Gray liet zich begeleiden door muzikanten uit de countryhoek. De daaruit vloeiende soul was niet louter bestemd voor de dansvloer, evenmin was daar het hitsige geluid van Al Green. Gray mikte op twee groepen en dat legde hem geen windeieren!

Zijn carriére kreeg zo'n 'boost' te verwerken dat er praktisch gezien sprake was van een tweede leven. Dat begon in 1973 met het klassieke 'Drift Away', het mooiste eerbetoon dat de muziek kon krijgen. Geen bombastische suite met veel pathos van onze voormalige 'haatdraaier' John Miles, maar een eenvoudige en eerlijke liefdesverklaring aan pure muziek, waarvoor wij Gray ook danken.

'Give me the beat boys and free my soul. I wanna get lost in your rock and roll and drift away'. Oortjes open, oogjes dicht en laat je wegvoeren door de fluwelen muziek van Dobie Gray!

geluk in de goot!

Soms voel ik de behoefte om even in het archief van Soul-xotica te graven. Zo las ik vanmiddag opnieuw de serie van de Monstertocht en de afsluitende Schijf van 5. Daarin maak ik een belofte voor maart. Maar aangezien de christelijke feestdagen en de bouwvak laat vallen én ik een vroege verjaardagskaart kreeg uit York met een afbeelding van York Minster, is vandaag de uitgelezen dag om die schade in te halen!

In 1992 koop ik in Denemarken 'The Collection' van The Small Faces, een bizarre dubbelelpee met hits, b-kantjes en een paar slechte live-opnames. In 1995 kan ik de cassette niet weerstaan. Vanwege de beperkte tijdsduur is er flink gesnoeid in de elpee.

Ja. Ik moest stoppen met beloftes, maar op 2 mei wil ik stil staan bij die datum in 1996. Wat dan niet echt terzake doet, is dat ik toen 'Itchycoo Park' van M People op cd-single in de opruiming kocht. Vijf jaar later, vlak vóór de Monstertocht, kwam daarbij 'The Best Of M People', sindsdien een überpositiviteitsstoot tijdens fietsvakanties. Op oudjaarsdag 1997 arriveerde ik in York. Niet vooraf gepland, maar achteraf bezien, om op mijn bek te gaan en er op eigen kracht weer uit te komen!

Eind februari 1998 werd ik uit de herberg op Bishophill Senior gegooid vanwege huurachterstand (de reden waarom ik in 2001 onder een valse naam incheckte...) en stond op straat. Mijn bezittingen stalde ik bij Jim Begley, die ik van Clifton Methodist Church kende, en sliep in de tijdelijke opvang aan Micklegate. Op zondagmorgen om acht uur sloot de opvang en moest ik tijd doden onder een winters zonnetje eer ik om half tien de dienst in de Clifton Methodist kon bijwonen. Ik nam plaats op een bankje nabij York Minster en school tegen de wind onder een fel oranje dekentje. Koptelefoon op en The Small Faces in de walkman.

Dan 'Itchycoo Park'! In de misére van het daklozenbestaan, geen cent om de kont te krabben, zit ik op een zondagmorgen in het zonnetje. Even, héél even, voel ik me de gelukkigste man van York! Die herinnering zal altijd blijven als ik het nummer hoor. Een week later was het dakloos zijn in York alweer ten einde. Het was een harde leerschool, maar de moeite waard. Dingen komen niet altijd moeiteloos op hun pootjes terecht!

Ten tijde van de Monstertocht lijk ik mezelf hervonden te hebben. Hoewel ik die zondagochtend ietsje te laat ben, rook ik voor het gerechtsgebouw een Superking met 'Itchycoo Park' van M People op de koptelefoon. Maar het gelukzalige gevoel van 1998 blijft afwezig, al is het een Gods wonder dat ik die periode heb overleefd!

Niemand kiest ervoor om dakloos te worden. Maar je kan je wel verzoenen met het lot. Gelukkig had ik wél de wil, moed en kracht om me uit die neerwaartse spiraal te vechten...

20 Years Ago Today: 315

Ik ben misschien te laat geboren. Of in een land met ander licht? Dat laatste lijkt me stug, maar het eerste is zondermeer waar. Want ik mag dan pas in 1975 het levenslicht aanschouwen, qua muziek ligt mijn voorkeur in de tien jaar daarvoor. Natuurlijk ben ik altijd al een hippie geweest. Uiterlijk manifesteert zich dat in lang haar, ideëel ben ik antimilitaristisch (ik spuug een beetje op pacifisme). En heb ik al niet in een commune gewoond? Verschillende drugs geproefd? 'If six was nine' in 1967 krijg je mijn persoonlijke 'summer of love'!

Met een bijzondere fascinatie voor cijfertjes, data en hitfeiten, weet ik soms meer af van de jaren zestig dan menigeen die het heeft meegemaakt. Stond Shocking Blue in 1964 op nummer één met 'Venus'? Er wordt alom geknikt. Nee, Shocking Blue stond in 1969 en 1970 in de Top 40 en kwam beide keren niet verder dan een derde plek. Details? Ik kan me mateloos ergeren aan foutieve trivia!

Ik heb in de loop der jaren verschillende malen aan de lippen gehangen als iemand ging vertellen over 'zijn zestiger jaren'. Soms wordt het even in een verkeerde tijd geplaatst. Geeft niet, want de jonge Gerrit corrigeert dat. Sommige verhalen kan ik dromen. De zon die opkomt tijdens Pink Floyd op Kralingen, het zuipgedrag van Cuby bij de Sneekweek van 1968 en de dronken drummer van Ferre Grignard.

Ik ken iemand die beweert dat hij in 1969 op Woodstock is geweest, maar zijn verhaal rammelt. Neem dan een Engelse vriend. Hij was een jaar of zeventien in 1967. Baardje, niet al te lang haar, kostuum en blote voeten in sandalen. Hij ging in juni 1967 voor een paar maanden naar...

San Francisco!!! Het episch centrum van de flower power, precies in de 'summer of love'. Er liepen vele paren sandalen van luchthaven naar Haight-Ashbury, de kunstenaarswijk met koffiebars, optredens van Jefferson Airplane en Moby Grape, experimenten met geestverruimende middelen. Eén paar sloeg vroegtijdig af. De drager luistert liever naar Bach, rookt filtersigaretten en gaat in opleiding tot priester!

Dertig jaar later moet hij nog steeds niks hebben van die vage hippies en hun schreeuwherrie. Nee, er is één popgroep die hij kan waarderen. De jongens waren arm als een kerkrat, toen een vriendin van de priester hen ging 'managen'. Ze kocht ondermeer geluidsapparatuur voor de band, maar kon hun muziek aan de straatstenen niet kwijt. In 1977 scheidde hun weegs. Daarna zou het toch nog goed komen. De naam van de band zit ergens in dit bericht 'verstopt'. Succes ermee!

de andere kant van Amy

Ik had vandaag weer twintig jaar terug in de tijd willen gaan, maar... ik weet niet precies wanneer ik 315 heb gekocht. Om een reden die ik niet meer kan herinneren, heb ik toen een week geen platen gekocht. Wél weet ik dat 316 op 26 april 1991 bij me kwam wonen. Carpe Diem? Hoewel heit afkeurend zou zijn dat zoonlief pas om half één 's middags de dag aanvaard, is het de tweede dag in successie dat ik vóór drie uur publiceer. Ik had gistermiddag al trek in Amy, maar stuitte toen op The Raveonettes. Vandaag ging ik recht op mijn doel af.

Ik wilde gisteren nog schrijven over échte fans. Of beter gezegd, het ontbreken daarvan! Iedere keer als iemand roept 'daar is de plaatjesdraaier', denk ik aan een fanclub. Voor de meesten van hen is het een 'novelty', iemand die plaatjes draait. Niemand die me zal prijzen omdat ik 'toevallig even' de lekkerste funk en northern soul van Steenwijk heb (ik ben ook de enige met dat specialisme...). Ondankbare honden zijn het! Heeft Soul-X daar ooit zeventien euro voor geïnvesteerd.

Ik was al nooit kapot geweest van 'Frank', de kennismaking met 'Back To Black' was niet anders. Waar dj's het vermeende soulgeluid en de sixties' invloeden roemden, daar vond ik het 'plastic'. Zeker in vergelijking met Sharon Jones en Nicole Willis & The Soul Investigators. Totdat 'Valerie' uitkwam! Notabene het minste nummer van The Zutons, maar nu met een aantrekkelijk arrangement. Producer Mark Ronson had The Dap-Kings ingehuurd, de begeleidingsgroep van ondermeer Sharon Jones!

Op vinyl was 'Valerie' alleen op 7 en 12 inch verkrijgbaar en deze waren spoedig uitverkocht. Maar omdat Amy een echte hype was op dat moment en haar singles naadloos in mijn set konden passen, alleen dáárom kocht ik 'Back To Black' op 33 toeren!

Eenmaal thuis ontdek ik dat Mark Ronson bewust voor een vinylmix heeft gekozen. Waar 'You Know I'm No Good' op cd al verwaterd klinkt en mp3's een gotspe zijn, daar klinkt die vanaf vinyl stevig en evenwichtig. 'Rehab' idemdito, hoewel die als compositie nu eenmaal nooit 1968 zal klinken. Té gekunsteld.

De 'andere kant' uit de kop is kant 2. Kant 1 is met voorgenoemde titels, 'Back To Black' en 'Love Is A Losing Game' de meest gedraaide kant. Vandaag werkte ik eerst van 'Tears Dry On Their Own', muzikaal een kopie van 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye en Tammi Terrell, naar 'Addicted', het slotstuk. Daarbij viel 'Some Unholy War' opeens erg goed in de smaak!

Buiten dat zul je weinig respect jegens Truus Zuuphuus van mij kunnen verwachten. Ik bekijk haar verslaving, al dan niet fake, en haar excentrieke gedrag als een marketingstunt. Ze zingt over de zelfkant van een over het paard getild wicht, dat niet hoeft te bedelen of te stelen voor een shot, maar het geld keurig netjes van papa krijgt. Dat na een miniem katertje ten gevolge van drie bier en een whiskey roept dat ze alcoholist is. En, ach gut, wat is ze depressief...

En toch was 'Rehab' twee jaar geleden even een strijdlied voor mij: 'They tried to make me go to rehab I said no no no'...

Sideburner's Blast From The Past: The Raveonettes

,,Wat een fleurig gebak", zeg ik tegen Sideburner. Hij kijkt pijnlijk. ,,Het zijn de restanten ter ere van je 200e bericht. Wat vandaag overblijft, bewaren we opnieuw buiten de koelkast voor je 500e bericht. Dan hoef je het niet eens meer op een vorkje te doen of het loopt je mond al binnen!". Smakelijk! Vandaag is nummertje 400, maar na de weekplate van vorige maand worden we volgende week donderdag alweer achttien en dus geen uitgebreid feest vandaag. We zitten eenzaam op de redactie. Zusje heeft iets weg van Demis Roussos, Gerrit wil uit fietsen op zijn overleden ros en dus moeten Sideburner en ik het vaderland maar weer verdedigen!

Ik zou vanmiddag naar Meppel fietsen, maar het onderwerp van dit 400e bericht draaft nu zijn rondjes en verdient navolging. Net als bij George McCrae is dit ook veertig minuten lang één geluidje. Precies genoeg, maar er moet nog wel een tweede plaat op. Iets dat je bij blijft.

De toon is gezet. Hoewel ik vandaag nog regelmatig 'my girl is a little animal, she always wants to fuck' ga zingen, zijn de nummers op 'Chain Gang Of Love' van The Raveonettes (2003) erg inwisselbaar. Ten tijde van dit album is het een Deens duo, Sune Rose Wagner en Sharin Foo. Het slotnummer heet 'New York Was Great' en dat kunnen ze weten? Ietsje later begon de samenwerking met Maureen 'Moe' Tucker, de drumster van Velvet Underground.

Electronica die een grote rol speelt op een vuig garagerock-album? Dat klinkt tegenstrijdig. Toch creëeren Sune en Sharin met drumcomputer, ruisgeneratoren en feedback de 'wall of sound' van Phil Spector. Een hele kunst, ook al geloof je het na een half uur wel...

Sideburner heeft hem wel regelmatig, maar niet grijs, gedraaid. En ook zeven jaar na aanschaf wil ik hem nog wel eens opzetten. Het is toch ergens wel de perfecte soundtrack voor een zomerse dag als deze.

voorloper van de cd?

Er zijn legio mensen, misschien ook wel volgers, die denken dat bij mij de platenspeler overuren maakt. Dat valt echter reuze mee. Laatst had ik een week lang geen platen gedraaid! Buiten een kantje 'Book Of Taliesyn' van Deep Purple wonen Agnes Obel en Sharon Van Etten op de slipmat, maar vanmiddag pakte ik door. Na Sharon draaide ik het debuut van Kate & Anna McGarrigle, 'Dear Companion' van Meg Baird en 'Rock Your Baby' van George McCrae.

Er zijn van die albums die zo beperkt houdbaar zijn dat je ze gemakkelijk kan vergeten. Neem nou George McCrae. De volledige versie van het titelnummer (6.22 minuten) moet het enige argument zijn geweest om hier in 1974 je zuur verdiende centen aan uit te geven?

McCrae nam in 1974 het album voor een paar tientjes op en bezorgde hem met de single 'Rock Your Baby' een millionseller. Ik heb een zwak voor 'underdogs' en, ondanks een top tien-notering, is 'I Can't Leave You Alone' zo eentje. Een evenbeeld van 'Rock Your Baby', maar ach, dat geldt voor het hele album. Want de dag werk en het ontbreken van een budget klinkt door in de plaat, die zo eenzijdig is dat het een voorloper van de cd had kunnen zijn.

En toch zet ik circa tweemaal per jaar met veel plezier dit album op. De Miami Soul, feestelijk maar aalglad, luidde het monotone disco-tijdperk in. Pas bij de reprise van het titelnummer wordt je het geluid beu, maar dan ben je nog maar anderhalve minuut van de uitloopgroef verwijderd.

McCrae heeft het succes niet kunnen evenaren, maar heeft zijn pensioen al geregeld met 'Rock Your Baby'. Jaren geleden vestigde hij zich in Limburg.

'Rock Your Baby' is verplichte kost geworden, maar 'I Can't Leave You Alone' is een verwenmoment!

Schijf van 5: zon (1)

De zon mag blijven! Niet alleen in het dagelijkse leven, maar ook in de Schijf. Ik had gemakkelijk een Schijf van 500 kunnen samenstellen. Ik had beter kunnen vragen wat de meest tenenkrommende zon is. Zelf kwam ik tot 'Let Your Sun Shine' van Frank Aceton & Mariska Van Kolck, aangezien ik erg vrolijk word van Wind. De zon gaat hoe dan ook terug komen, is het niet later dit jaar dan wel volgend jaar!

Dat voornemen heeft me doen besluiten de vastgestelde nummer 1 te schrappen. Die doen we de volgende keer. Peter kwam met drie puike suggesties die ik over die Schijven uitsmeer. Broer Jelte dank ik voor de hekkensluiter.

Dat is Nik Kershaw met 'I Won't Let The Sun Go Down On Me' (1985). Een ex-Favorietschijf van de NCRV. Die dag had broer Henk 's avonds een fuif en was al vroeg bezig zijn drive-in-show van zolder naar de woonkamer te verhuizen. Ook bijzonder: De zon deed zelf ook van zich spreken. In de zomer werd het vochtig op het voorhoofd van iets anders dan zweet.

The Doors zat anderhalve week geleden in de hoesbui en Brenda Patterson mag nog even geduld hebben. Vanwege die laatste had ik een 'outtake' van de fotosessie voor 'rok on' uitgekozen als illustratie. Toen afgevallen omdat de rok er niet geheel op stond, maar qua houding vrouwelijker dan de andere. Maar vanwaar die pijnlijke uitdrukking? The Stranglers geven op 4 het antwoord. 'It's always the sun'.

Naarmate ik schrijf, verschijnt de ene na de andere klassieke zon. Eentje heeft Traffic al een plekje laten zakken. Hun debuutsingle 'Paper Sun' uit 1967 staat nu op 3.

Op 2 zo'n nieuwe binnenkomer. Ik begon als Sideburner met heruitgaven van oude elpees, terwijl mijn rockandroll.nl-collega's Paul Van Dijk en Rob Kooiman vol waren van White Stripes, The Von Bodines en The Dirtbombs. De laatste was mijn eerste nieuwe garagerockplaat. Het album uit 2003 bevatte een bescheiden hit in 'Sun Is Shining', meteen ook hun meest poppy nummer. Als ik de elpee weer eens in de schuur opduik, wordt het een Blast From The Past!

Bovenaan de voormalige nummer 2, een kritische noot ten opzichte van de lichtbron: 'Who Loves The Sun' van Doug Yule & The Velveteens... ahum... The Velvet Underground. Qua 'papapa' lulligheid troef, maar ik word hier extreem vrolijk van! Tevens mijn kennismaking met VU, doordat dit nummer op de Atlantic-sampler 'The Perfumed Garden' voorkwam.

Zullen we het doen? Er zijn nog zoveel... Vooruit! Volgende week zondag een tweede zonnige top vijf, Paasmaandag tellen we af van 10 naar 6.

Carpe Diem

Vrijdag 24 januari 1992. Op aansporen van meneer Hania, leraar Nederlands, toog ik met een recensie van 'Nevermind' van Nirvana naar de redactie van het Sneeker Nieuwsblad. Ik zou spoedig mijn eerste Bolwerk-recensie mogen schrijven. Ik was in de wolken totdat ik thuis kwam. Mem was niet enthousiast. ,,Daar moeten we het even met heit over hebben". Vergeet het maar, dacht ik. Toen heit thuis kwam, wilde ik het er niet eens meer over hebben. Heit hoorde het aan en zei toen: ,,Dat is prachtig, Gerrit! Mijn zegen heb je". Ik was totaal overrompeld.

Een paar jaar later, heit was net in de VUT. Ik werkte via de Jeugdwerkgarantieplanwet (JWG, de junioruitvoering van de Banenpool) bij de gemeente. Ik lag geregeld overhoop met Martin, een collega. Ik weet niet wat er exact was gebeurd, maar ik kwam die middag in alle staten thuis. En ik zou dit en ik zou dat. Mem herkende vast wel zoiets. De volgende morgen had ik nog steeds dezelfde voornemens. Mem in paniek, maar toen die eenmaal in de keuken was, legde heit zijn puzzelboek aan de kant en zei: ,,Gerrit. Ik weet precies hoe het voelt. Maak niet dezelfde fouten als mij". Ik ben naar het werk gereden, Martin apart genomen en hem verteld dat hij zoiets niet weer moest doen. De ambulance kon in Sneek blijven!

Een mannetje van de Sociale Dienst 'kickte' erop mij onterecht hard aan te pakken. Ik moest ramen lappen in de brandende zon. Het werk was volgens hem niet goed gebeurd omdat er strepen op de ramen zaten. ,,Ik bel je ouders". Jaap had de pech dat heit alleen thuis was. Wat heer Louwsma allemaal precies heeft gezegd? Jaap durfde me niet eens meer aan te kijken!

Toen ik, qua leeftijd, volwassen werd, werd me ook steeds meer duidelijk dat ik op heit leek. Natuurlijk het uiterlijk, ik ben over 15 jaar ook grijs, maar ook die botsende karakters blijken uit dezelfde boom te zijn gesneden. De onmacht van ons beiden om onze werkelijke gevoelens tegenover elkaar uit de doeken te doen, zal ons beide geplaagd hebben. Wat wilde ik die man graag een knuffel geven bij ieder afscheid, maar het bleef iedere keer bij een handje en een grapje.

Op deze 'morning after', ik had gisteren niet de juiste inspiratie, stond ik ruim een uur vóór de wekker op. 'Pluk de dag', was zeker sinds vorig jaar januari zijn lijfspreuk geworden. En na een zeer bijzondere dienst waarin wij dankten voor het leven van heit, wil ik hem nog eens extra bedanken voor de inspiratie en de wijze lessen die mij mede gevormd hebben tot wie ik nu ben!

vroegbui: @home.jutrijp

Vrijdag wordt een hectische dag! Ik ga 's ochtends naar Jutrijp, broer Henk en zijn Britta (meteen uitleggen: Zuster Britta was een doktersromannetjes-serie die Willemien weer stuk las) en Andreas ontmoeten. Dan komen Jelte, Lajla, Georg en Benjamin ook in de loop van de dag. Om drie uur de laatste puntjes op de i zetten met de predikante en bijpraten met de broers. Maar Blogger is onverbiddelijk met de datums, je kan niet even sjoemelen en dus vandaag alvast de hoesbui voor morgen. Hoe ik me zaterdag voel, weet ik nog niet, maar zondag ga ik de zon aanbidden. Zowel in het bos als in de Schijf van 5!

20 Years Ago Today: 311-314

Het zou eenvoudig ingegeven kunnen zijn door de omstandigheden, maar dit moet ik ontkennen. Toen ik de lijst van 20 Years Ago Today doornam, stond het voor mij al vast. Nadat zusje (mijn vrouwelijke kant) al haar Schijf had gehad, zou ik nu een bericht wijden aan mijn enige echte zus. Drie van de vier singles kocht zij in 1979-80 van haar zakgeld. Meer mocht ik toen nog niet hebben, alleen maar de plaatjes die zij al op cd had.

Ik besloot dinsdag met het verhaal dat mijn ouders twee nachten weg gingen. Ik ging logeren bij mijn zus, haar man (en onze reservebroer) en een klein meisje dat onderhand al blogs schijnt te kunnen lezen. Knap hoor!

Ik ben zaterdagochtend gewoon naar de molen geweest, mijn herinnering zegt de korenmolen in Joure. Daar vandaan wip ik aan bij Sunrise en koop voor een gulden een smetteloze single op Fontana. Ik ken de plaat niet, maar in het Hitdossier staat dat het in november 1969 een tipnotering was. Die avond leer ik de reggae kennen dankzij de klassieke protodub van 'Return Of Django' door The Upsetters van Lee 'Scratch' Perry.

Drie dagen zonder platenspeler! Hoe hou je het vol? Toch krijg ik drie singles van Willemien. Ze was 8,5 jaar oud toen ik het gezin kwam versterken. Als negenjarige had ze de mooiste poppenwagen van de buurt: Eentje met een echte baby! Willemien werd als oppas ook al snel een beetje 'moeder' voor mij. Ze had geen kind aan me. Terwijl ik teruggetrokken in mijn fantasie zat te kwijlen over mijn autootjes, vond zij het multitasken uit. Ze kon tegelijk Zuster Britta (inmiddels Schoonzuster) lezen, breien en luisteren naar Abba!

Van Abba moet ik dus niks hebben, maar haar tweede favoriet kan ik nog steeds waarderen: Electric Light Orchestra. Op singlesgebied was 'Wind Surfin' van The Surfers haar eerste en kocht daarna kleine hitjes in de uitverkoop. Ik mocht 'Shine Silently' van Nils Lofgren, 'I'll Never Love This Way Again' van Dionne Warwick en de 1980-heruitgave van 'Come A Little Bit Closer' van Jay & The Americans hebben. Hoe het nu staat met haar singles? Ik durf het niet te vragen, misschien kan mijn jongste volger eens een balletje opslaan? Willemien had een puntgave 'Run To Me' van The Bee Gees in fotohoes. Die ontbreekt nog steeds. Ze zal ze toch niet...?

Overigens was ik gisteren in de war. Vorig jaar was het 22 april op donderdag...

telefoontoppertje #10: Nicole Willis & The Soul Investigators

Jullie mogen mij wel eens wat vaker bellen! Voordat jullie massaal de hoorn ter hand nemen, ik heb meestal een hekel aan telefoon omdat het onverwacht stoort in mijn bezigheden. Vanwaar mijn oproep? Mijn telefoon houdt zelf een top tien bij van de meest gedraaide liedjes. Een maand geleden ontdekte ik dat mijn ringtone, 'Nothing But A Heartache' van The Flirtations, naar nummer twee was gezakt. Maar dat kan sinds de drukte van de laatste maand wel zijn veranderd?

De nieuwe koploper was aanvankelijk een verrassing totdat ik erop ging letten. 'Just Look What You've Done' van Brenda Holloway staat ongemerkt in iedere playlist en als ik 'random' uit de lijst draai, is die binnen vijf liedjes aan de beurt. Het blijkt dat er weinig dagen zijn dat Brenda me niet door mijn oordopje beschuldigd van mijn daden.

Nicole Willis staat (nog) niet in de top tien. Maar hoe lang dat nog duurt? Feitelijk is dit telefoontoppertje een 'rietwiet', in juni besteedde ik al aandacht aan 'If This Ain't Love' van deze warmbloedige ijskoningin. Hoewel ze vanuit Finland opereert met een Finse begeleidingsband, heeft Nicole geen Fins kleurtje. Denkend aan de Finse avantgarde en duivelse metal klinkt The Soul Investigators evenmin Scandinavisch, laat staan Europees. En, nee, ook niet van deze tijd.

Het is vijf jaar geleden dat haar debuutalbum stof deed opwaaien onder hippe soul- en funkdeejays. Ze was Truus Zuuphuus (Amy Winehouse) en Duffy voor en gelijk met Sharon Jones & The Dap-Kings. Opvallend is dat Willis en haar kornuiten niet louter putten uit de klassieke soulperiode, maar ook de 'psychedelic soul' van de vroege jaren zeventig. Minder zoetsappig dan de Atlantic-kneiters van 1968. Disco uit 1972 voordat het disco werd genoemd. De soul- en funkartiesten wilden minder basaal zijn, dat hun muziek serieuzer werd genomen dan 'gewoon voor op de dansvloer'.

Ik leerde het album in 2006 kennen van mijn funk-collega's van het Zwolse Soulclap. Toen een jaar later een mp3-speler kocht, downloadde ik het eerste couplet en het refrein van haar website. Ik zat nog niet diep genoeg in de northern soul om de elpee te kopen. Donderdagmorgen 21 april 2010. Ik word wakker door de zon die mijn slaapkamer binnen glipt. Er weerklinkt een strofe. 'Woke up this morning, saw that spring had come'. Verhip, dat is Nicole Willis, lang niet gehoord. Anderhalf uur later proef ik het voorjaar met Nicole in mijn oren.

Ze kleurde vorig jaar mijn voorjaar en zomer. Ach, ook de winter! En bij een lente-ochtend in 2011 hoort ook dit nummer. 'If This Ain't Love' smaakt altijd naar meer! Het zou een opstaansritueel moeten worden!

20 Years Ago Today: 310

,,Het voelt helemaal niet naar om thuis te zijn", had mijn zus gezegd. Warempel, ze had gelijk! Heit oogt vredig, alsof hij diep slaapt. En we hebben wat af gelachen. Heit bezat een bijzonder droge humor die wij als kinderen eveneens in de genen hebben en tal van anekdotes gingen over tafel. Maar ieder heeft ook zijn zwakke momenten. Gelukkig maar. Om Soul-xotica zomaar een week op slot te gooien, daar zie ik vandaag nog geen aanleiding toe. En 20 Years Ago Today sleet ik ook mijn dagen in Jutrijp.

De woensdagen in 1991 vallen qua datum twintig jaar later op zondag. Ja, dan heb ik al de Schijf, dus behandel ik deze kort ervoor of erna. Ik had niet de puf om mijn singlebakjes overhoop te halen, maar eigenlijk verlangde ik vandaag wel naar 'Rosemary'.

Ik heb geen idee uit welk land dit fotohoesje komt, de mijne is de Engelse MCA en dus in neutrale hoes. Bovendien vermeldt deze, alsook het naslagwerk 'Fuzz, Acid And Flowers', 'Rosemary' als a-kant. De flip, een swingende gospel, is echter een stuk gelikter en dus een geschikte hitkandidaat. Hoewel 'Fuzz, Acid And Flowers' van een succesvolle band spreekt, had Peppermint Rainbow geen Amerikaanse hit.

'Rosemary' is een suikerzoet 'dream-psych' liedje in een soep van violen. Arrangeur was Paul Leka, die ook de orkestraties voor The Lemon Pipers verzorgde. Net als die groep is ook Peppermint Rainbow net iets té bubblegum om zich te kunnen meten met de groten der Amerikaanse psychedelica.

Gekocht op een woensdag, bij Sunrise voor vijf gulden. Mijn ouders gaan dat weekend samen weg. Ondermeer om te vieren dat mijn moeder zulke positieve berichten had gekregen na de operatie in maart. We hadden toen voor haar leven gevreesd. Dat weekend staat voor mij synoniem met een paar singles. Die komen morgen of donderdag.

Je moet je plichten wel nakomen. Ik hoor het hem zeggen. Aangezien ik vandaag zou memoreren dat ik een jaar geleden de discipline vond om dagelijks te schrijven én heit het graag zo zou willen, dáárom... morgen maar weer!

Ús heit

Het wil niet echt tot me doordringen, wellicht als ik het schrijf... Ik had voor vandaag een stuk voorbereid over Mannenkoor Karrespoor, naar aanleiding van het jubileumboek dat ik vrijdag kreeg. Om kwart over vijf werd ik gebeld door mijn zus. Zeer onverwacht was de toestand van heit (Fries voor vader) verslechterd. Anderhalf uur later opnieuw telefoon. Het lijden is afgelopen.

De morfine kon de pijn niet aan. Tot vanochtend ging het best wel goed. ,,Mooi weer om het gazon te maaien", had hij gisteren nog gezegd. Hijzelf kon ook niet weten dat hij vandaag zo hulpeloos zou zijn.

Hoe komt het dat ik zo nuchter kan schrijven. Tsja, we wisten al vanaf vorig jaar januari dat hij niet beter werd. Het had al een paar keer gedreigd, met name begin dit jaar en een maand geleden opnieuw. De pijn was vandaag zo hevig, dat dankbaarheid niet misplaatst is.

Ik heb bovenstaande plaat vanmorgen even gedraaid, niet kunnen weten dat ik hem een halve dag later nodig zou hebben. Heit was naast overtuigd christen ook liefhebber van orgelmuziek. Heit is 75 jaar geworden.

De berichtenstroom stagneert even. Ik zal proberen zo nu en dan een hoesbui te publiceren.

The Vinyl Countdown: 11-15

Ja. Ik was overmoedig. Omdat ik erg gemakkelijk meerdere 19-, 18- en 16-titels kon bedenken, telde ik vier weken geleden af van twintig naar zestien. Elf tot vijftien is een stuk lastiger, zoals je kan zien. Dertien en veertien zijn omdat het niet anders kan, twaalf heb ik in oktober behandeld en elf is een Jantje-van-Leiden. Of eigenlijk meerdere, want de band kwam uit Leiden.

Als er geen luidruchtige protesten komen, schuif ik de 'dooienschijven' even door. Nu de lente is begonnen en de zomer in aantocht is, snak ik naar wat luchtiger Schijven. Tot in de herfst?

Ik tel even snel af:
14: Fourteen Years-Guns'N Roses (dankjewel Peter!)
13: Meisjes Van Dertien-Paul Van Vliet
12: Twelve-thirty-The Mamas & The Papas
11: Seven Eleven-Catapult

Toen de, inmiddels overleden, schrijver A. Moonen in een zeldzaam interview werd gevraagd 'waar die A voor stond', antwoordde deze kalm: ,,Voor de punt". Bij vijftien kijken we in de marge na de punt. Ik nomineer '5.15' van The Who uit 1973.

'Tommy' had gemakkelijk de molensteen kunnen zijn waaraan The Who zou verdrinken. Maar er bleek leven na 'Tommy'. De live-registratie 'Live At Leeds' daar gelaten, verrastten Townshend, Daltrey, Entwistle en Moon vriend en vijand met 'Who's Next', een evenwichtig rockalbum zonder rode draad. Toch bleef Townshend worstelen met het concept van 'Tommy'. 'Lifehouse' bleef op de plank liggen. 'Baba O'Riley' kwam nog wel op 'Who's Next' terecht.

In 1973 verscheen 'Quadrophenia', zes jaar later de film met een rol voor Sting. Het verhaal handelt over een 'mod' in 1964. Ondanks zijn 'working class'-achtergrond loopt hij rond in dure pakken, gaat naar feesten en een gewelddadige ontmoeting met de rockers in Brighton en slikt pillen. Dat is de inhoud. De film zélf heb ik nog nooit gezien, maar zou ik graag willen!

In '5.15' slaat de paranoia van de pillen al aardig aan. Het nummer zit vol stemmetjes. Die gaan hem later in het verhaal tot waanzin drijven! Ook nog aardig te vermelden, op de filmheruitgave staan ook 'Zoot Suit' en 'I'm The Face' van The High Numbers, de voorloper van The Who.

Over twee weken zijn The High Numbers 6 tot en met 10 aan de beurt. Volgende week geen (Keith) Moon, maar Sun! De vijf meest ultieme liedjes over de zon. Zoals altijd kunnen suggesties via 'reacties' of via de mail worden gespuwd. Geen idee of dat adres zichtbaar is: soulx1975ATgmail.com. (AT = @). De nummer 1 is al wel bekend...

pizza!

Als in 'effe wachten nog'. Bijna een jaar geleden schreef ik onder de kop 'niet een klein beetje off-topic' over Fursaxa. Tot die tijd was Soul-xotica nauwelijks voorbij 1980 gekomen. De plaatjes moesten kek, funky en swingend zijn en dat was Fursaxa allerminst. Halverwege juni plande ik een bericht over het debuut van Spires That In The Sunset Rise uit 2004, maar werd keer op keer uitgesteld. Zojuist nog even getwijfeld, zal ik iets met de actualiteit doen? Maar nee, hoe erg het ook is voor ooggetuigen en nabestaanden, Soul-xotica gaat gewoon luchtig over muziek schrijven!

In juni wilde ik mijn enige volger niet graag verliezen en dus stuurde ik Peter twee opnames van Spires. Hij beantwoordde het met 'Designed To Kill' van James White & The Contortions en 'Knives In The Drain' van Lydia Lunch. Inmiddels weet ik hoe breed zijn muzieksmaak is. Ik had me geen zorgen hoeven maken...

Ik ben Fursaxa veel verschuldigd. Door het 'kopje onder' in de avantgarde kwam ik op het spoor van Samara Lubelski, maar indirect ook Marissa Nadler. Nadat ik die laatste had ontdekt, was ik eigenlijk wel klaar met impro, drones en andere gospel van de kruidenbijbel. Maar Spires? Die mogen altijd!

Ten tijde van dit album was het een trio met snaren, in 2005 kwam daar een drumster bij. Anno 2011 is het gehalveerd en op sterven na dood. Spires nodigde vaak collega's uit mee te doen op het podium, Fursaxa was er één van, en via de site van de laatste leerde ik de naam kennen. Beschrijvingen van het album maken me nieuwsgierig, maar... Minstrel wil hem niet bestellen!

Ruim een jaar later, oktober 2005, lukt het toch. De recensies waren niet gelogen. Drie meiden die best mooi kunnen zingen, maar het in groepsverband pertinent weigeren. En zo krassen, gillen en jodelen ze erop los. De muziek is uitgekleed, staccato geram op inheemse instrumenten als de 'mbira' (duimpiano), 'spike fiddle', boemketels en een gamma aan snaarinstrumenten. Het is raar, lelijk, maar ook een heerlijke anarchie!

De tweede van Spires, 'Four Winds The Walker', is een stuk gecultiveerder, een lijn die verder wordt uitgestippeld. En dat is jammer, want het niveau van het debuut wordt niet meer gehaald. Nee, ik ga me niet verdedigen! Ik weet dat ik vrij uniek ben in de stelling dat dit een absoluut hoogtepunt is.

Tijdens dit schrijven is het toch alsof ik hem eerder heb behandeld. Het zal toch niet...

Fursaxa vertelde me dat het niet een en al improvisatie was. Of het echt partituren waren? Wel had Spires ieder geluidje van de gastmuzikanten van tevoren op papier vastgelegd. O wee als je daarvan afweek!

afterkwiskwek

Vannacht zat ik al hiermee te worstelen. Probleem is dat er niet een specifieke plaat is die synoniem is aan de kwis. Ja, misschien 'San Francisco' van Scott McKenzie, maar die komt over twee weken al aan bod. De plaat die me lekkere energie gaf was 'In The Basement' van Etta James en Sugar Pie DeSanto. Maar eigenlijk is een vraagteken ook wel op zijn plaats. Ik heb de popkwis overleefd en het viel niet tegen!

Gisteren (het is nu zaterdag) overdag was nog hectisch. Mijn laptop bleek het niet zo goed te kunnen vinden met de beamer in De Karre en dus moest in allerijl de audio nog op dvd worden gebrand. Even kopiëren van formulieren werd ook een middag...

En toen? Ik begon warempel zin te krijgen. Ik was bij het kopiëren 'de broers' vergeten en tot tevredenheid van Marianne moest die geschrapt worden. Ze hekelt nummer tien, die ik had gekozen om even lekker te treiteren: 'Middernacht' van de Gebroeders Brouwer. In de pauze werden nog twee rondes geschrapt in verband met de tijd.

De afstandsbediening van de dvd-speler van De Karre bleek onvindbaar en dus moest ik track na track skippen totdat ik bij de juiste ronde was. Dat kostte onnodig veel tijd.

We begonnen met het stedenalfabet. Van Avalon via Munich en Lutjebroek naar Zandvoort. En San Francisco! Daarna tien Duitsers en evenveel regiotoppers. Bij de laatste bleek niemand 'Opzâhte' van De Rêgâhs te kennen, maar 'Zachte G en een harde L' van Jos Van Oss weer wel. Van de hiphop werd natuurlijk weer niks gebakken en toen de fotoronde!

23 foto's in een montage van 1 minuut 57. Ik vond hem té moeilijk, maar... petje af voor de deelnemers. Caro Emerald zat ondersteboven, maar werd door iedereen geraden! Ik had Roger Waters ook niet herkend, maar veel antwoorden in de trant van Pink Floyd. Knap hoor!

De zeven teams presteerden optimaal. We moesten na de pauze rondjes schrappen. Er bleven twee audio en twee beeld. Eerst 'oneliners', liedjes met een repeterende strofe, en de 'klas-ziekers': stukjes klassieke muziek uitgevoerd door popmuzikanten. De dooienvideo en een zeer diverse video met aparte vraagstelling sloot af. Team Keet was met kop en schouders de winnaar. Aan hun de eer (?) om volgend jaar de kwis te organiseren. Ik doe niet meer mee...

Marianne een fles rum, Paul een krat bier en ik weer vijftig euro minder op de lat...

race tegen de klok

Drie jaar geleden 'won' ik de muziekkwis in De Karre, voornamelijk omdat Marianne met haar kwispartner Ed tegenover me zat. Zij hadden een jaar daarvoor een kwis gemaakt en hadden nu een lichte voorsprong op mij. Ik bakte er na de pauze weinig van, maar doordat zij zich inhielden, won ik. Daar zat ik. Gebakken peren en een wisselbeker, plus het vooruitzicht dat ik volgend jaar een kwis moest maken...

Marianne bood onmiddelijk aan me te helpen, maar na een paar onstuimige weken en een bizarre relatie hield ik het voor gezien. Begin 2009 beloofde ik De Karre nog wel om in april met een kwis te komen, maar tegen die tijd zat ik op de Paaz. Kort daarop volgde de hereniging met Marianne, maar nu louter als 'soulmates'. Vorig jaar werd het andermaal niets. De last begon steeds zwaarder te worden en toen...

,,Ik hoorde dat je 8 april de muziekkwis houdt". Ik moest het in de kroeg horen. De datum was gepland zonder overleg. Een probleem? Enerzijds niet, we hadden al verschillende kwisdelen klaar. Maar de wijze van organisatie stuit me wel tegen de borst. Mijn motivatie is bedroevend!

Toen ik vijftien jaar geleden op de redactie van de Sneeker zat, flikte ik het eens op een woensdag, een uur voor de deadline en halverwege een artikel, om op mijn dooie gemak naar de wc te gaan en in drukkerij een sjekkie te roken. Mijn geroutineerde collega's in alle staten! Ik ben weer achter de computer gaan zitten en een kwartier voor de deadline kon het op de fax.

Ik ben dol op deadlines! Er valt dan een bepaalde rust over mij, die maakt dat ik me beter kan concentreren op datgene. Ik had vandaag nog bergen werk te verzetten en... heb het gedaan! Met zelfs nog een cafébezoekje erbij in! Maar we zijn er nog niet, morgenmiddag om vijf uur ben ik klaar, ruim drie uur voor aanvang van de kwis. Tijd zat...

Ja zeg, ik ga hier niet antwoorden voor de kwis weggeven? We zoeken een door Roxy Music bezongen plaatsnaam met een A. Nee hoor, hulde aan Peter, hij heeft smaak! Op 'Jealous Guy' na niet die aalgladde wegwerppop, maar de kneiters uit de jaren zeventig. Waaronder dit fijne nummer van de onlangs (?) nog lof toegezwaaide elpee 'Siren'.

20 Years Ago Today: 303-309

Ik heb het al vaker gezegd: Ik was in 1991 voor het laatst een budget-verzamelaar. Ik was zestien en kreeg zes gulden zakgeld per week. In 1992 ging ik als recensent werken en, zuinig als ik was, hield vaak nog wel iets over van de vergoeding van 25 gulden en schreef soms twee per week. En dus kon ik opeens zonder blikken of blozen een tientje neerleggen. Zeven singles voor drie gulden vijftig is echter veel leuker. Zeker als het om relatief niet-alledaagse singles gaat.

Een mooie zonnige lente dag, deze zaterdagochtend. Ik ben niet naar de molen geweest en zoek verkoeling in de Sneker Veemarkthal. Ik ben voor het eerst sinds januari (zie 279) weer op de vlooienmarkt. Het eerste standje dat ik aandoe, vraagt een kwartje per single. Als het 1992 of later was geweest, had ik ze vast allemaal gekocht! Nu pluis ik er vier tussenuit. Zelfs voor 1991 is een kwartje ietwat té goedkoop, zeker voor Neil Young!
303 The Police- Can't Stand Losing You
304 Olijfje & ELO- Xanadu
305 Sergio Mendes & Brasil '66- With A Little Help From My Friends
306 Neil Young- Only Love Can Break Your Heart

Bij de volgende kan ik iets afdingen en verdwijnen de laatste centen van de afgelopen week:
307 Cuby & The Blizzards- Nostalgic Toilet
308 Electric Light Orchestra- 10538 Overture
309 Ekseption- A La Turka

Ik zou graag die parel van een 307 extra in het zonnetje willen zetten, ook al is dat funest voor het vinyl. Het begint al met het fotohoesje, overwegend geel en oranje. Als je daarvan geen zomers gevoel krijgt? Naast 'Back Home' is 'Nostalgic Toilet' de fijnste Cuby-single uit de jaren zestig. Een bluesje met een vage tekst, natuurlijk gaat het niet over de 'poepdoos' achterop het erf. De b-kant '116A Queens Way' rockt ietsje meer. Ik ben nog steeds benieuwd wat er nu aan de hand is op de Koningsweg 116A, we weten alleen dat hij er graag naartoe gaat.

Toen ik een paar jaar geleden als vrijwilliger 'backstage' werkte op Plugplantsoenpop in Deventer en Harry aldaar optrad met Cuby, zag ik kans even met hem te praten. Ik vroeg hem of hij 'Nostalgic Toilet' wilde spelen. ,,Man-nog-an-toe, dat is lang geleden. Het is inderdaad een goed nummer". Maar hij zong het niet. Harry heeft lang geweigerd 'Window Of My Eyes' te zingen, 'Nostalgic Toilet' komt uit dezelfde periode van 1968. Natuurlijk was het een minimale hit, 2 weken Top 40 met 37 als hoogste plaats, maar het aantal zoekresultaten op Google Afbeelding suggereren dat meer bloggers dit kleinood lof hebben toegezwaaid.

Dus, kom op Harry, niet zo eigenwijs, stof deze klassieker weer eens af!

hoesbui: The Doors

Gebrek aan inspiratie? Ik had een afmattende dag. Ik heb tot dusver mijn situatie op de werkvloer ver van Soul-xotica gehouden. Immers, als ik de dagelijkse routine van Soul-xotica zou missen, had ik het waarschijnlijk niet gered! Vanmiddag een zwaar gesprek gehad bij UWV. Ik was 'opsternaad', dat is een Fries woord dat zich nauwelijks laat vertalen. En nu? Nu is de batterij leeg...

Gelukkig ben ik morgen vrij, maar heb ik ook een afspraak gemaakt, die ik graag zou afzeggen. Ik wil zon en bos! Lekker bakken op mijn favoriete stekje. Maar de weerboeren zijn vaag. Werd gisteren nog voorspeld dat het woensdag overwegend zonnig zou zijn, nu kan het in het noorden nog regenen. Veertien graden wordt niet-tropisch, maar we blijven wachten!

een mopje soep

Eigenlijk had ik dit bericht vrijdag willen publiceren. Maar het stoppen met de drank had met iets anders te maken en deze herinnering plaagde me die avond. En dus volstond ik met een hoesbui. Maar Mushroom Soup was evenmin een 1 april-grap, maar wel een uiterst geslaagde! Tot enkele weken geleden geloofde ik stellig in het bestaan van de groep en was ik jarenlang druk met de zoektocht, ook al brachten de gevestigde bronnen weinig soelaas...

De vinylverzamelaarswereld is 'booming business'. De hoesjes die ik geregeld 'leen' van Singlehoesjes.nl hebben nooit meer dan vijf euro gekost. Mijn duurste single is 'I See Your Image/ Play Vivaldi' van The Key (zie april 2010: 'de sleutel tot een rookvrij bestaan') die me 25 euro kostte. De elpee 'Songs III- Bird On The Water' van Marissa Nadler was 35 euro. Maar dat is kinderspel, vooral bij 'private pressings'.

Tien jaar voordat de indie-scene een opmars begon, verschenen rond 1969 de eerste 'private pressings'. Op zeer beperkte schaal uitgebrachte, in eigen beheer opgenomen, elpees. Vaak zijn die platen het aanhoren niet waard, maar de zeldzaamheid drijft verzamelaars tot wanhoop. De titelloze elpee van The Bread And Beer Band, met een onbekende Elton John, zou 1700 pond waard zijn. Er is slechts eentje van bekend. Van Hoboken zijn er zeven bekend. Zelf heb ik een 'private pressing', waarvan ik de titel hier niet noem om nare emails te voorkomen, waarvan ongeveer 9 bekend zijn. Waarde? Ik heb ooit een bod van 1600 dollar afgeslagen. Hij blijft mooi bij mij!

Mushroom Soup wordt genoemd in de Record Collector Rare Record Price Guide 1995. De discografie is té mooi om waar te zijn. Het debuut 'And Other Recipes' zou in een oplage van 25 zijn uitgebracht en dan ook nog vroegtijdig uit de handel gehaald. Hetzelfde gebeurde ook met de heruitgave. Een album uit 1972 zou in een oplage van zeven-en-een-half zijn verschenen. De single met de geniale titel 'Frodo's Green Trip Machine' had een pluche fotohoes. Zoals verwacht zijn de prijzen absurd.

In de jaren tachtig ging de groep over in Mushroom Biriani en de grappen bleven komen. De elpee 'Hotter Than Ever' is met origineel zakje peper het topstuk... 'The Tapestry Of Delight', Vernon Joynson's bijbel van de Engelse progressieve muziek, noemt géén Mushroom Soup. Logisch. Band en discografie waren een verzinsel, waar zelfs het gerespecteerde Record Collector-magazine met beide benen in tuinde!

Ik heb eens op een blog gelezen dat iemand een overschot platen had gekocht, waaronder iets van Mushroom Biriani. Erg vreemd, want over die groep en de plaat 'Hotter Than Ever' is evenmin iets te vinden.

Record Collector werd dermate voorzichtig dat 'mijn' 'private pressing' lang niet werd genoemd, omdat bij hun geen fysiek exemplaar bekend was. Wellicht dat die er nu in staat? In 2007 bracht een exemplaar 900 pond op op Ebay.

De 'grap' heeft me 12,5 jaar in de ban gehouden...

Schijf van 5: Alcoholvrij

Ik had nu willen beginnen over klopgeesten in mijn hoofd en ander ongerief, opgelopen na de alcoholische Schijf van gisteren. Maar... ik kan niet het gevoel van een kater oproepen. Wat zei je? Inderdaad, kortetermijngeheugen. Ook weggezopen! Maar even zo goed ga ik mezelf laven aan de suikers, pietamientjes en andere gezondheid. Hierbij een Schijf van 6 waar je géén kater van krijgt, hooguit wat last met de darmen...

Ik had gisteren een dubbele 1, vandaag is 5 een pijnpunt. Op het gebied van vruchtensap ken ik 'Frozen Orange Juice' van Peter Sarstedt (1969) alleen van titel. Het was een Britse top tien-hit. 'Lakini Juice' van Live (1997) was echt vernoemd naar een sapje. Hoewel ik ten tijde van 'Throwing Copper' de band goed kon waarderen, was de eerste single van het nieuwe album ietwat een teleurstelling. 'Freaks' was een stuk aangenamer. Maar ja, die kun je niet drinken...

Het is alweer een tijd geleden dat ik de (voorlopig?) laatste Haatdraaier heb behandeld. De 'vergeten nieuwgekochte langspelers' raken door Schijf en 20 Years Ago Today ook een beetje ondergesneeuwd. 'Noah's Ark', het tweede album van Cocorosie uit 2005, kan in een combinatie van beide rubrieken. Toch zet ik 'Milk' van veertig seconden op 4. Toen Devendra Banhart het duo in de studio bezocht, brachten de zusjes hem deze aubade: 'I wanna give you my milk'. Banhart heeft toen zijn keuze voor een levenspartner gemaakt.

Coca Cola had in 1966 een grensoverschrijdende campagne. Uit ieder land een populaire groep die een promotie-single mocht opnemen. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich waren de uitverkorenen in Engeland, Nederland pakte uit met The Golden Earrings. Op de A-kant een bewerking van 'Rum And Coca Cola', op de flip het campagnelied 'Things Go Better With Coca Cola'. Om het een persoonlijk tintje te geven, plakten de Hagenezen het intro van hun nieuwste single, 'That Day', eraan vast.

Ik ben te laat geboren, maar gelukkig bestaat er nog voldoende beeld van Van Oekel's Discohoek. De humor is nu ook nog als vanouds en was niets minder spraakmakend geweest als het nu was opgenomen! Legendarisch, Captain Beefheart op tv en Kevin Coyne die zijn geduld verliest. Bij 'The Hostage' was Donna Summer de enige die er de lol wel van in zag! De producent, Ir. Evert Van Der Pik, nam in dezelfde tijd een single op, een parodie op 'Beer Or Sangria' van Circus. 'Geen Bier Maar Karnemelk' uit 1974 had bijna op 1 gestaan...

Hoe had Pink Floyd eruit gezien als Syd Barrett was gebleven? Barrett was niet alleen van de gimmicks, maar ook de man achter de perfecte 1967-hits 'Arnold Layne' en 'See Emily Play'. Nadat hij uit de groep werd gezet (David Gilmour werd op aanraden van Barrett zélf aangenomen), maakte die in 1970 twee albums. 'The Madcap Laughs' geeft andermaal het bewijs dat gek en geniaal erg dicht bij elkaar vertoeven. Op 'Barrett' doet de hele Floyd mee, behalve Roger Waters. Openingstrack 'Baby Lemonade' staat verdiend op 1, ook al geef ik de voorkeur aan zijn debuut!

Wat gaan we volgende week doen? Eigenlijk zou ik vijf liedjes met doden als gevolg van een ongeluk willen doen. Alleen als we 'Manuela 2' uit 1996 negeren, zou 'Manuela' van Jacques Herb kunnen. Albert Hammond stelt zich voor hoe hij zou sterven in een vliegtuigcrash. Als het té moeilijk wordt, tellen we af van 15 naar 11. Of nog iemand een 14 weet?

Schijf van 5: Alcohol

Of ik het wel eens mis? Ik kan daar eigenlijk wel volmondig NEEN op antwoorden. Hoewel, als ik Willemijn zie genieten van een tripel? Als ik in België op de camping zie dat ze een lokaal abdijbiertje schenken? Even ruiken aan een flesje is puur sadisme, maar om het nu zelf te bestellen? Wel begin ik me ongemakkelijk te voelen bij de geur van rode wijn. Even een glaasje wordt al snel een fles en dus blijf ik flink aan de ijsthee, bitter lemon of cola!

De keuze in alcoholische titels is groot. Gezien ik geen suggesties heb gekregen, heb ik sinds gisteravond een paar bedacht. Over een jaar, zeker weten, volgt weer een hele andere alcoholische Schijf. Ik heb bij de samenstelling van deze erg gelet op de drankjes. Ik heb van deze Schijf in zeventien jaar heel wat liters weggetikt!

Ik ben nooit een liefhebber van pils geweest, maar als je wilt nachtbraken is het een ideaal middel om te overleven. De meesten kennen me dus ook als pilsdrinker, maar eigenlijk ging ik meer voor amberkleurig tot gitzwart. Op vijf zet ik 'Mama Woar Is Mien Pils' van Normaal (1982). Herinneringen aan het Zwolse Bevrijdingsfestival in 2007, waar Normaal ook speelde. Een raar etmaal, maar gebeurde vaker met bier en hasj...

Ik noemde al de rode wijn. Een Engelse vriend zei altijd: 'Er zijn twee soorten alcoholisten. Zij die het niet kunnen permitteren hebben een alcoholprobleem. Ik ben alcoholist!'. En dus dronk hij tussen elf uur 's ochtends en negen uur 's avonds uitsluitend rode wijn. Als ik op visite kwam, deed ik dapper mee. De rode wijn van Neil Diamond is uit wisselende wijnjaren. Ik kies voor 'Red Red Wine' uit 1968, in de oer-reggae-versie van Tony Tribe.

Hoewel ik eens geproefd heb van een twintigjarige Balvernie uit The Scottish Borders, merkte ik weinig verschil met Famous Grouse. Het mag duidelijk zijn, ik pretendeer niet een whiskyliefhebber te zijn. Het ergste wat me ooit overkwam, heet Jack Daniels. Wat een bocht! Daar hoort 'Poison Whisky' van Lynyrd Skynyrd (1973) bij!

Ik mocht enige tijd De Singel in Zwolle tot mijn dj-residentie rekenen. Een overdaad aan La Chouffe deed de deur dicht. Nu passeert de fles tequila regelmatig de bar, op één avond bepaalde ik wanneer. Met The Champs en hun 'Tequila' (1958) natuurlijk. Het laatste jaar vond ik twee verschillende Duitse covers. Ik zing tegenwoordig Rivella...

En we noemen haar...? Met zo'n naam zijn je ouders ook alcoholist en dus schenk je voortaan drank en liefde aan bezopen zeelui. Op 1 staat 'Brandy (You're A Fine Girl)' van Looking Glass uit 1972. Maar omdat je op vijf benen niet kan staan en je niet zat wordt van een meisje, is 'Apricot Brandy' van Rhinoceros (1969) de 'megasuperallerleste', zoals ze dat in De Karre zeggen. En er nog vijf nemen...

De alcoholvrije Schijf is een stuk lastiger, maar gaat wel lukken!

proostbui: 2 jaar alcoholvrij!

Op woensdag 1 april 2009 raakte ik hem nog eenmaal goed, ondermeer met een dodelijke rum uit Suriname. Zesenzeventig procent, maar kostelijk spul! Na een halve liter blik lauw bier besloot ik dat het welletjes was. Nooit meer uitkateren! Omdat ik geen enkele suggestie heb gekregen voor een alcoholische Schijf: Dit weekend maar liefst twee Schijven. Morgen een weerzinwekkende cocktail en zondag gaan we aan de frisdrank. Gezondheid!