donderdag 31 december 2020

Virtueel 2020


Ziek 2020, Dat is in eerste instantie de aanhef die ik in gedachten heb, maar heb deze al een maand geleden laten varen. Ik ben zelf immers niet ziek geweest en het is ook niet zo zeer een ziekte dat 2020 in de war heeft gestuurd. Het zijn de maatregelen om een virus tegen te houden, tot zover je een virus kan tegenhouden, indammen of uitroeien. Het zijn de maatregelen welke 2020 lastig hebben gemaakt en toch voelen ook de eerste weken van het nieuwe jaar niet als 'werkelijk' aan. Het is van start tot einde een virtuele beleving geweest en ik voel alsof we nog altijd recht hebben op een écht 2020. Misschien dat dit volgend jaar gaat komen?

Ik ben redelijk pessimistisch voor wat betreft 2021. Ik geloof graag in wonderen maar ben tegelijk reëel genoeg om te zien dat we nog lang niet hieruit worden bevrijd. Het scenario is té voorspelbaar geworden en het ergste van deze winter moet nog komen. Gezien we afgelopen jaar in mei en juni ook niet het gewone leven terug kregen, denk ik dat dit jaar in deze maanden de duimschroeven nog eens extra worden aangedraaid om iets te voorkomen dat niet valt te voorkomen. Dat alles wat groeit en bloeit ons toch telkens weer boeit. Of in een staat van angst brengt als we teveel inzoomen op een aspect.

Mijn voornemen voor 2021 is hetzelfde als wat ik afgelopen jaar heb gedaan. Zo nu en dan flink afstand nemen van de actualiteit en gewoon genieten van de kleine dingen. Eigenlijk doe ik dat al jaren. Hopelijk  dit jaar weer met de Pioneer want dat apparaat heb ik het afgelopen jaar erg gemist. De 'achtertuin' kan ik ook zonder fiets eenvoudig bereiken en daar heb ik het afgelopen jaar eindelijk de 'logica' gevonden en weet nu waar ik uitkom als ik lukraak een steegje in duik.

Over een uur ga ik bij Wolfman Radio in de uitzending en heb dan nog één uur om 2020 vaarwel te zeggen. Vanaf één uur is het echt afgelopen en mag ik feestvieren met drie bakken vinylsingles. Jullie zijn uiteraard van harte welkom! Geef me een nummer van tussen de 1 en de 40 in onze chatroom en speel een rondje mee! Voor de illustratie kies ik het steegje naast de bed & breakfast in Warnsveld met uitzicht op de stellingmolen. Hét hoogtepunt van 2020 en eigenlijk ook een beetje een film op zichzelf. Op naar 2021!

woensdag 30 december 2020

Eindstreep: december 2020 en totaal


Morgenavond om twaalf uur 'onze' tijd ga ik de lucht in op Wolfman Radio. Het eerste uur mag ik nog terugkijken op 2020 omdat het in Engeland een uur eerder is. In eerdere jaren ga ik al een uur eerder van start maar er is dit jaar geen 'The Big One' geweest en normaal gesproken speel ik een paar interviews af van dat festival. Een uurtje is meer dan zat om het voorbije jaar de revue te laten passeren. Na het Engelse middernacht ga ik verder met het vinyl. Vorige week is het idee ontstaan om het 'Colour by numbers'-principe van 'The Vinyl Countdown' op nieuwjaarsochtend toe te passen. Ik heb drie bakken samengesteld: Eentje jaren zeventig en een tweede bak met tachtig en negentig. De derde bak is feitelijk de Ere-Blauwe Bak aangevuld met enkele 12"-singles. Daar kan ik wel een paar uur plezier aan beleven! Vanavond niet alleen de 'Eindstreep' van deze maand, maar ook diverse berekeningen over de singles van het afgelopen jaar. Daar begin ik vanavond mee.

Ik ben allergisch voor calculators en dus hoop ik dat mijn mooie hoofd me niet in de steek laat. Ik kom in totaal op 478 singles uit. Daarvan is het overgrote merendeel uit de jaren zeventig. Maar liefst 224 plaatjes zijn tussen 1970 en 1979 vervaardigd. De jaren zestig (inclusief jaren vijftig) volgt op ruime afstand met 82 singles en de jaren tachtig heeft me 79 platen opgeleverd. Opvallend zijn de 72 platen uit de jaren negentig en dat heb ik vooral te danken aan de 66 singles uit januari van Albert. Uit de nieuwe eeuw zijn het er 31 singles en dat is inclusief een aantal heruitgaven. Als ik het totale aantal platen uitsmeer over de bakken waar ze thuis horen, volgen meteen nog meer cijfers. Januari is de kampioen met totaal 104 singles. De Gele Bak krijgt dan maar liefst 73 nieuwe singles en in volgende maanden zal dat niet boven de 20 uit komen. Qua Blauwe Bak is augustus de koploper met 37, gevolgd door januari (31), september (29) en maart (27). In totaal reken ik 83 singles tot 'dubbel'. Een aantal daarvan zijn welkome 'upgrades' of afwijkende persingen en hoesjes.

Ik wacht op dit moment alleen nog op de 'Divine Funk'-box, maar ik ben erg geduldig. Het gaat niet zo snel in de posterijen op het moment. Ik heb vandaag pas bericht gehad van Mondial Relay dat twee pakketjes uit Frankrijk (met kleding) bij een tankstation in de buurt zullen worden afgeleverd en dat is bijna een maand onderweg. Ik had aangevinkt dat ik het wilde ophalen bij de modewinkel in Havelte, maar ja... dat was voor de lockdown en ik zag het eigenlijk niet zitten om tot 19 januari te moeten wachten op mijn pakketjes. Probleem is echter dat ik niet met de fiets bij het tankstation kan komen en dus zal ik een collega moeten vragen.

Terug naar de singles van december. Dat zijn in totaal 32 singles waarvan 7 voor de Blauwe Bak (ik heb de zes schijven uit 'Divine Funk' apart gerekend) en 6 dubbele. Plus dat de laatste twee Cannonball-aanwinsten mogen meedoen in deze 'Eindstreep'. Ik ga ter plekke een top tien maken.

1, Don't You Write Her Off-McGuinn, Clark & Hillman

2. Foolish Me-Jo-Ann Garrett

3. I Wanna Stay With You-Gallagher & Lyle

4. High Life-Amaj

5. Don't You Leave-Tee Set

6. I Can Make You Cry-Dave Berry

7. Giddy Up A Ding Dong-The Equals

8. Love On Delivery-Billy Ocean

9. Darling I Love You-Margie Ball

10. Ever Fallen In Love-Fine Young Cannibals

dinsdag 29 december 2020

Ga fietsen! (in 2020)


Ik heb meteen deze ochtend al een sms te pakken van vaste lezer Almar. De foto die ik gisteren heb gebruikt... 'Volgens mij rij ik daar geregeld langs in de vrachtwagen'. Dat weet ik wel zeker, Almar! Gezien je vaak in de richting van Uffelte en Diever zit, loopt dit parallel aan het eerste stuk vanaf de afrit voor Havelte en Diever tot de bocht bij de brug van Havelte. Het is te ver weg op de foto, maar aan de horizon zou je de brug moeten zien. Ik heb op dit punt staan draaien met de camera en heb dus ook een foto van het fietspad in de richting van de Lokbrug en eentje van de Slagdijk, welke vanaf de Lokbrug 'binnendoor' door het bos naar Havelte leidt. Ook heb ik een foto van de Lokbrug van dichtbij, maar die zullen wellicht later nog eens van pas komen. Als je met de vrachtauto komt op de plek waar bovenstaande foto is genomen, is het tijd om het navigatie-apparaat bij het grofvuil te zetten. De foto dateert van de allereerste dag van de korte vakantie in Warnsveld en is genomen op de heide van het Staphorster bos, vlak voor de Zwarte Dennen. Ik ben daar niet echt van plan om te rusten, het is meer voor een sfeervolle foto voor het vakantiefotoboek. Vandaag ga ik de recreatieve fietstochten van het afgelopen jaar bij langs. Boven verwachting kom ik vingers tekort!

Het is ook in 2020 niet gekomen tot de renovatie van de Pioneer, maar ik heb goede hoop voor 2021. Hoewel ik dit jaar weer de bek mag afvegen met een kerstpakket is dat vanaf volgend jaar beter georganiseerd. En zolang ik onafhankelijk blijf voor wat betreft de sociale dienst heb ik volgend jaar december wél recht op de eindejaarsuitkering. Maar dan opnieuw... dat is pas over een jaar en ik wil eigenlijk nog wel proberen om de Pioneer in april op de weg te krijgen. Een en het ander hangt natuurlijk ook af van de kabinetsmaatregelen want de fietsenwinkels zijn nu ook alleen maar geopend voor 'snel' onderhoud. Het zou goed zijn om in 2021 weer eens wat frustraties van me af te kunnen fietsen en bij voorkeur in de liggende houding. De eerste maanden van het jaar maak ik gebruik van een 'gewone' postfiets. Het is tegelijk met de intelligente lockdown als ik de 'oude' elektrische fiets tot mijn beschikking krijg. Het ding is nauwelijks geschikt om af te laden met posttassen en te gaan bezorgen. Dan fiets je de longen uit je lijf. Voor een beetje sneller en gemakkelijk op en neer naar het werk is het echter voldoende voor mij. Ik hoef niet uit te puffen voordat ik aan het werk ga, zoals bij een 'gewone' fiets. De accu is echter niet heel erg sterk waardoor 'buitenlandse' reizen van de baan zijn. Buiten de vakantie om bestaat mijn wereldje uit Steenwijk, Meppel, Drents-Friese Wold, Dwingeloo en Ruinen. Een gebied waarin meer dan genoeg is te beleven!

De eerste opvallende fietstocht noteer ik voor 12 februari. Ik zit dan net in het 'hoogtepunt' van de dip en deze woensdag 'overwin' ik mezelf. Ik heb dampvloeistof nodig en stap zo op de fiets naar Diever. Ik besluit ook even langs de kringloopwinkels van Dieverbrug en Dwingeloo te gaan en intussen een fraai fietstochtje te maken door de omgeving. Het slaagt op alle punten. In Dwingeloo doe ik boodschappen, eet een warm hapje bij het cafetaria en fiets dan weer terug naar huis. De volgende zaterdag wil ik singles scoren in Steenwijk en maak een flinke bocht om naar deze plaats. De tocht gaat over Wapserveen en Frederiksoord en vervolgens via Eesveen en de Woldberg naar Steenwijk. Ik ben eigenlijk net té laat voor de viswinkel maar kan wel een portie kibbelingen mee krijgen. Deze eet ik onderweg op een bankje op. Ruim een week later ga ik weer aan het werk en het is in de week van de persconferentie dat ik malheur krijg met de 'gewone' postfiets. In het eerste weekend van de lockdown ga ik even op de 'goede' elektrische fiets naar huis en maak zondagmiddag een erg bizar tochtje. Nee, niets mis met de route, die is juist erg mooi! Over Ansen langs de molen naar Ruinen en vervolgens een poging tot rondfietsen in de rimboe. Doordat de accu snel minder wordt, snij ik dan toch een stuk af en ga weer richting Uffelte. Het bizarre is de rust op de weg in combinatie met het vieze grijze weer en het onbestemde gevoel dat ik heb over de nabije toekomst. Ik ga er zelfs even vanuit dat we in een totale lockdown zullen komen zoals in Spanje.

Een paar weken later op een dinsdagmiddag heb ik opnieuw dampvloeistof nodig en ga dit halen in Diever. Daarbij rijg ik per ongeluk het flinterdunne plastic gordijntje boven de toonbank naar beneden. Erg symbolisch. Het is fraai voorjaarsweer en ik bedenk onderweg dat ik in 'Tuesday Night Music Club' wel albums kan draaien uit 1975, dit vanwege mijn op handen zijnde 45e verjaardag. De maanden mei en juni zijn blanco qua fietstochten. Dan is daar het weekend van 18 juli. Op vrijdag 17 kom ik uit het werk in Meppel en wil wel een blokje om. Dat leidt me onder andere over Hees waar ik besluit om daar dit jaar de vakantie te vieren. Op zondagmiddag ga ik andermaal weg op de elektrische fiets maar ook nu wordt ik beknot door de accu en moet al voor Hoogersmilde keren. Jammer! Het is een fraaie zondagmiddag en ik wil wel meer! In Diever eet ik nog een lekker ijsje en ga dan weer naar huis. Een week later is mijn moeder jarig maar ik heb afgesproken met haar dat ik de dinsdag erna zal langs komen. Ik heb dampvloeistof nodig en kan daarvoor naar Meppel of Steenwijk. Ik kies voor het laatste zodat ik de fiets aan het stroom kan zetten op het station. Ik koop deze middag mijn laatste nieuwe damper en hang even rond in het park. Na weer een heerlijk Italiaans ijsje kan ik weer terug naar Uffelte. Dinsdag 28 juli ben ik al vroeg in de benen. In Havelte huur ik een elektrische fiets en rij daarop naar mijn moeder. Beide keren de minst toeristische route en dus over Wolvega, Heerenveen, Joure en de rondweg van Sneek. De heenweg leert me al het een en het ander over het stroomverbruik van de fiets en daar doe ik op de terugweg mijn voordeel mee. Tegelijk wil ik ook zoveel mogelijk voor het donker thuis zijn. Hoe hard ik ook trap tussen Wolvega en De Blesse (volgens het klokje over de dertig), daarna valt de duister echt in. Ik ben compleet gaar als ik in Uffelte ben.

Tijdens de vakantie maak ik gebruik van een 'gewone' huurfiets. De elektrische wordt alleen even gebruikt op een donderdagavond voor wat boodschapjes in Steenwijk en ook dan moet ik nog het grootste deel trappen. Op zaterdagmiddag 22 augustus fiets ik naar Meppel. Op het lijstje staat een fietstas welke ik goedkoop vind bij de kringloopwinkel. Ik heb dan een dag eerder besloten dat ik morgen naar Warnsveld ga. De volgende zondag begint de fietstocht al vroeg. Het gaat tot Raalte van een leien dakje en dan kom ik de man met de hamer tegen. Na goed rusten en eten en drinken kan ik weer verder. Ik ben hees van de sigaren en het dampen. De vakantie is op meerdere vlakken een hoogtepunt. Kort maar fijn! Op maandag tweemaal over de Posbank en is met name het tweede deel van de middag opeens erg bijzonder. Op dinsdag via Apeldoorn naar Voorst waarna het dikke druppels gaat regenen. In Deventer op zoek naar platen en een nieuwe damper. Dat laatste zal ik niet vinden en is ook niet nodig. Ik heb zondag per ongeluk het glaasje van de nieuwe damper laten sneuvelen en de 'oude' heb ik thuis gelaten. Niet slim! De woensdag laat ik me terugvoeren op de vleugels van de storm van de voorgaande avond. Bij Nieuwleusen heb ik het al zwaar en bij Ruinerwold verdwijnt het laatste beetje energie. Ik ga vrijdag nog even naar Steenwijk voor een nieuw glaasje en breng de fiets terug.

Op zondag 6 september sluit ik de vakantie helemaal af als ik 's middags nog eenmaal op de 'goede' elektrische fiets de omgeving op zoek waar ik aanvankelijk de vakantie had willen vieren. Qua weer een groot contrast met een week geleden, want het is erg koud aan de vingers op deze dag. Koud is het ook op zondag 29 november als ik de foto's maak waar ik gisteren eentje van heb gebruikt. Het is duidelijk: De vakantie heeft wederom een eigen alinea gekregen welke even groot is als vier eerdere fietstochten. Dat gevoel heb ik al bij de aanvang van het schrijven.

maandag 28 december 2020

De spirituele dip


De Blauwe Bak Top 100 is aan de kant en de Week Spot is eveneens bekend. Ik mag dus de komende drie dagen benutten met het terugkijken op het voorbije jaar 2020. Een jaar waarin niet zo fijn werd gefietst als in voorgaande jaren en toch heb ik een lijstje gemaakt van de fietsmomenten uit 2020 plus een paar wandelingen. Dat komt waarschijnlijk morgen ter sprake. Woensdag vervolgens de 'Eindstreep' van december 2020 en de totaalstand van de singles in dit jaar. Daarbij kan ik melden dat vandaag de twee Cannonball/Tesla Groove-releases zijn gearriveerd. Die moeten tot het nieuwe jaar wachten, vermoedelijk in combinatie met 'Divine Funk', voor een 'Singles round-up'. Tenslotte op donderdag mijn afscheidsbrief aan 2020. Vandaag echter een verhaaltje over iets dat tot vanavond alleen een beetje op de achtergrond heeft gespeeld voor Soul-xotica. Jullie merken het vooral doordat ik enige tijd niet publiceer en aardig achterop raak met de berichten. Een verhaal dat eigenlijk al in augustus begint en in februari tot een 'hoogtepunt' zal komen. Er hangt 'iets' in de lucht, maar wat precies? 'Ik heb het gevoel dat het binnenkort allemaal voorbij is...'.

De laatste dag van augustus 2019 is hier vaak voorbij gekomen. Het is de laatste dag van mijn vakantie en ik loop deze middag vanaf huis naar Diever en weer terug. Op de terugweg mis ik ternauwernood een onweersbui in het bos en als ik thuis ben, heeft de tweede bui Uffelte bereikt. De vakantie heeft al aangevoeld als de 'laatste' en dat klopt deels ook, want ik heb Sleen na vier jaar wel gezien. Ik kom thuis en schakel de computer aan. Dan hebben wij, als ondersteunend 'management' van Wolfman Radio, een email ontvangen van de eigenaar waarin hij aankondigt ermee te willen stoppen. De wereld stopt even voor mij. Ik heb de mail al jaren verwacht maar gehoopt dat het nooit zover zou komen. De volgende minuten ben ik al bezig met het opzoeken van tarieven in Nederland van de Stemra en de mogelijkheid om zelf een station op te zetten. Uiteindelijk besluiten we met een aantal presentatoren de kosten te delen en op oude voet verder te gaan. Toch voelt het voor mij alsof het binnenkort allemaal wel eens afgelopen kan zijn. Een paar weken later kondigt mijn aller-meest-favoriete collega aan dat ze ons zal verlaten. Ik heb bijna zeven jaar met haar gewerkt op de maandagmiddag en dat is een hoogtepunt van de week voor ons. Uiteindelijk zal ze in augustus en september nog even werkzaam zijn bij ons en in oktober is ze met pensioen gegaan.

Het zal omstreeks oktober zijn geweest dat ik al even door een lastige periode ga. Het is vooral de tijd dat we de zaken organiseren om verder te gaan met het station en dat, naar mijn mening, meteen veel dingen moeten veranderen die niet nodig zijn. 'If it ain't broke, don't fix it', is één van de favoriete uitspraken van onze radiobaas. Ook idealistisch botst het nog wel eens in de conversatie die eruit volgt. Het is niet geheel naar mijn zin, maar ik ga uiteindelijk toch maar verder met het station dat opeens door acht kapiteins wordt geleid. Vanaf dit jaar hebben we het helemaal 'open' gegooid en kan iedere presentator zijn of haar bijdrage doen als deze dat wil. Mijn grootste zorg blijft om ervoor te waken dat het we niet té politiek eenzijdig worden en dat de muziek blijft tellen. Iedere luisteraar is welkom voor mij, ongeacht welke politieke voorkeur of levensbeschouwing deze heeft. Zelfs degene waarmee ik niet een kopje koffie zou willen drinken. In januari komt het nog tot één aanvaring met de radio-collega en dan laat ik de anderen weten dat ik de organisatie ga loslaten. 'Go with the flow', zolang ik mijn shows gewoon kan blijven doen op de manier zoals ik dat wil.

Dat laatste brengt rust, alleen... is het wel genoeg? Ik voel namelijk al een tijdje 'iets' aankomen en dat begint meer en meer mijn leven te beheersen. Dan gebeurt opeens iets dat eenvoudig voorkomen had kunnen worden, maar ik ben nog steeds dankbaar dat het is gebeurd. Ik zal niet in details treden maar feit is dat ik ruzie krijg op het werk en mezelf voor een tijdje ziek ga melden. Iedere dag hou ik een denkbeeldige thermometer tegen mijn hoofd en probeer ik het zelfs te relativeren. Is het de stijve kop die me even parten speelt en beeld ik me iets in óf is er echt iets aan de hand? De thermometer slaat iedere keer uit naar de laatste kant. Via sms en telefoon wordt de ruzie inmiddels bij gelegd en toch blijf ik de behoefte houden om even de rem in te drukken. De ene dag is de andere niet. Soms kom ik van ellende nauwelijks uit bed, de volgende dag maak ik weer enthousiast een radioshow en er zijn dagen bij dat ik op de fiets stap en naar buiten ga. Ik heb al aangekondigd weer aan het werk te gaan als ik plots herinner dat ik nog een dagkaartje voor de bus heb liggen. Deze is volgens het stempel geldig tot en met 14 maart 2020, maar volgens de dienstdoende chauffeurs worden deze kaartjes sinds december 2019 niet meer gehanteerd. Desondanks maak ik een reisje naar een ontzettend koud Emmen. De platenkoffer gaat niet door, maar ik koop wel een berg singles. De volgende week ga ik weer aan het werk. Het voelt niet 'anders' dan in de voorgaande weken, maar nog langer thuis zitten heeft ook geen enkel doel. In het begin dat ik net 'ziek' ben, krijg ik een telefoontje van een leidinggevende en dan hoor ik opeens een zin uit mijn mond waarvan ik schrik. 'Ik heb het gevoel dat het binnenkort allemaal voorbij is'. Let wel: Ik voel me allesbehalve suïcidaal en heb ook geen ziekte onder de leden. Ik probeer de leidinggevende ook daarmee gerust te stellen. 'Wat dan allemaal?'. Tja, daar weet ik geen antwoord op en dat antwoord probeer ik te vinden, hoewel het maar niet wil komen. Uiteindelijk pak ik de draad maar weer op.

Natuurlijk blijf ik het nieuws en de politiek volgen en kan de 'paniek' van Baudet ook niet zo goed duiden als deze waarschuwt voor een 'dodelijk virus' dat rondwaart in China. De rest van de Kamer vindt het niet nodig om er een debat over te voeren. Meer verontrustend is de uitspraak van Soros op 23 januari: 'Zoals de zaken er nu voor staan, wint Trump gemakkelijk de verkiezingen. Het probleem is... De verkiezingen zijn pas over tien maanden en in een revolutie is tien maanden een mensenleven'. Huh? Waar heeft die oude engerd het over? Een revolutie? Binnen twee weken nadat ik weer aan het werk ben gegaan, verschijnt onze premier op televisie en vertelt dat er een levensbedreigend virus ons land is binnengekomen. 'Blijf zoveel mogelijk thuis', werkt natuurlijk niet voor een postbode en dus bezorg ik de post in praktisch lege straten. Het maakt niet uit of het dinsdagmiddag om twee uur is of woensdag om vijf uur of donderdag om acht uur 's ochtends... het is voortdurend alsof het zondagmorgen om half negen is. Een paar vroege vogels op pad, enkele mensen die niet naar de kerk toe gaan en wandelaars en fietsers die niet houden van uitslapen. Het voelt alsof ik in een bioscoopzaal zit en naar een hele slechte film zit te kijken. Ik maak zelf niet deel uit van het scenario en verbaas me voortdurend over de onlogische verdraaiingen in het flinterdunne plot. Toch maakt de film ook dat 'het allemaal voorbij is' voor enkele zaken en dat ik ervoor wil waken dat er nog meer verloren gaat.

Overigens respecteer ik een ieders' mening, ook degene die het besluit heeft genomen om in één lijn te lopen met de overheid, maar de laatste alinea laat zien hoe ik het afgelopen jaar heb beleefd en wat mij betreft verlaten we vandaag nog de bioscoopzaal. De 'wappie'-discussie ga ik niet aan, maar ik kan jullie verzekeren dat de term in beide kampen wordt gebruikt. Tot slot: Wat voor foto zal ik eens gebruiken voor dit bericht? Een paar weken geleden heb ik geschreven over het 'saaie stuk' dat ik iedere dag fiets naar het werk en beloof dan om eens een paar foto's te nemen. Een paar weken geleden op een zondagmiddag: Het is winters koud maar zonnig als ik naar Meppel rij om de elektrische fiets om te ruilen. Dan stop ik onderweg op het fietspad langs de vaart om een paar foto's te maken. Daarvan gebruik ik er nu eentje. Morgen gaan we verder met het fietsen in 2020.

zondag 27 december 2020

Week Spot: Mixed Feelings


Vier en een half uur. Dat is de tijd die ik nodig had om de onderste zestig van de Top 100 te draaien op Wolfman Radio. Ik ga waarschijnlijk morgen beide delen uploaden naar onze Mixcloud. Ik mag tijdens deze aftelling al een paar conclusies trekken. Ik heb Carlton Blount niet hoog staan vanwege de opnamekwaliteit, maar deze klinkt naar wens in de show. Die had zomaar een stuk hoger kunnen staan? De People-single van Baby Washington moet ik toch eens beter zien te krijgen, maar Wendy Alleyne heeft haar charmes in de huidige conditie en dat staat dus niet echt op mijn lijst van prioriteiten. Natuurlijk presenteer ik de Top 100 zonder enige twijfel, maar heb her en der zoiets van 'waarom deze wel en de andere niet?', maar een lijst als deze is altijd een momentopname. Vanavond zet ik me schrap voor de Top 40 waarvan inmiddels 39 platen bekend zijn. Wat zou toch de nummer 1 zijn dit jaar? Bij deze dus: 'Sha-La-La' van Mixed Feelings uit 1976 is niet alleen de koploper in de Blauwe Bak Top 100 maar tevens een vrij unieke Week Spot in week 53 van 2020. Het jaar dat met alle gerustheid ook gewoon 52 weken had mogen duren...

Waar en wanneer? Ik denk dat ik het voor het eerst heb gehoord in één van de podcasts welke in 2014 beschikbaar wordt gesteld door Rarenorthernsoul. Dat heeft dan niet alleen een collectie platen overgenomen maar tevens een aantal cassettebandjes. In de vroege jaren negentig nodigt een  Northern Soul-dj met een eigen radioprogramma voor een lokale omroep collega's uit voor één nacht per jaar. Het is de eerste 'Northern Soul Allnighter' op de radio. Alle progressieve namen uit de scene willen hier graag aan meewerken en ieder krijgt een half uur tot een uur om zijn (het is een mannenwereld) favorieten tentoon te spreiden op de radio. De 'Allnighters' worden trouw opgenomen door een fan en Rarenorthernsoul stelt in 2014 een aantal podcasts samen uit de vele uren opnames. Ik geloof dat de 'Allnighter' twee of drie maal heeft plaats gehad. 'Hey Girl' van The Caprells, 'It Don't Take Much' van Rare Gems Odyssey, 'It's More Than I Deserve' van Joey Gee en zo kan ik nog wel een rijtje opnoemen van platen die ik middels deze podcasts heb leren kennen. Ik vermoed dat 'Sha-La-La' ook daar langs moet zijn gekomen. Ik ben dan nog helemaal niet geïnteresseerd in 12"-singles en dus lijkt de plaat een hele tijd onbereikbaar te zijn.

In het archief van Soul Source, een vooraanstaand forum van soul-liefhebbers, herinnert iemand zich dat de originele single ooit voor anderhalve dollar werd aangeboden, maar dat is lichtjaren geleden. Feit is dat de hele halve soul-gemeenschap op zoek is naar dit kleinood en dat het originele vinyl erg schaars is. Soul Cal brengt daar in 2008 eerst verandering in door het nummer aan te bieden op een eenzijdig bespeelbare 12"-single op 33 toeren. Ik ben al twee jaar erg geïnteresseerd in dit item, alleen... het toerental spreekt me niet aan. Waarom zou je een kort nummer op 12" persen als je het op 33 toeren doet? Scans laten zien dat de 'groeven' niet verder uit elkaar liggen. Uiteraard heeft een plaat slechts één groef, maar ik probeer te duiden op eventuele tussenruimte. Het is dus een verspilling van vinyl en dat voor een prijs die ik niet onder de zestig euro heb gezien. Toch heb ik een paar maal op het punt gestaan om het geld te investeren in de 12" of in de dubbelelpee van het Soul Cal-label. De laatste is de helft goedkoper. Dan is het oktober en open ik mijn Gmail. Ik zie dat Rarenorthernsoul een mailing heeft rondgestuurd en als ik de 'header' zie, begin ik te zweten. Ik klik op de mail en zie dan dat Sonic Wax 'Sha-La-La' opnieuw heeft uitgebracht. Een legale heruitgave op een eenzijdig bespeelbare single in een gelimiteerde oplage. Vijfenveertig toeren! Voor een tientje! Of misschien een beetje meer, maar tientjes beneden de zestig voor de 12".

Ik probeer het verhaal te vinden over 'Sha-La-La' dat ik jaren geleden eens heb gelezen. Misschien dat het de informatie op de website is van Soul Cal Records, alleen is die website overgenomen door een dealer in viagra. Alsof Northern Soul-liefhebbers dat nodig zouden hebben? Aan het gedrag te zien van sommige 'snobs' zou het juist wel wat minder mogen. Mixed Feelings komt echter voort uit een band uit Orangeburg in South Carolina. In de vroege jaren zeventig wordt het Mixed Feelings. Hierbij dan het verhaal dat ik me kan herinneren, maar dat ik niet meer kan vinden. Het zou oorspronkelijk het idee zijn geweest om 'Love Will Find A Way' als a-kant uit te brengen en de band heeft nog geen idee van een b-kant. Misschien de instrumentale versie van de a-kant of een wilde jam in de studio. Glenn Walling krijgt onderweg naar de studio inspiratie voor een nummer en als 'Love' is opgenomen, stelt hij zijn plan voor aan de overige leden. Er is nog een klein beetje studiotijd over en het gaat allemaal in vrijwel één take met een tekst van een kladpapiertje en een groove die ter plekke ontstaat in de studio. Iedereen is het erover eens dat dit 'Sha-La-La' de a-kant moet worden en dat gebeurt ook. In 1976 verschijnt de plaat op het United-label.

Het is pas in de nieuwe eeuw als de plaat in Engeland in de Northern Soul terecht komt en dan gaat het snel. Een origineel zit inmiddels rond de tweeduizend euro en zowel de 12" als de nieuwe Sonic Wax-uitgave zijn beide gelimiteerd tot 500 exemplaren. Net als bij Inell Young (onze winnares in 2016) kan het dus zijn dat een simpele Sonic Wax-heruitgave binnen een paar jaar enorm gaat stijgen in prijs. Het is sinds de zomer van 2018 dat ik erover na heb gedacht om de mp3 op een 'lathe' te laten persen. Er zijn immers nog een paar 'big wants' op mijn lijstje die ik nog graag eens in zo'n vorm zou willen zien. Ik ben nu echter ontzettend gelukkig met de Sonic Wax-uitgave. 'Sha-La-La' is vrolijk en aanstekelijk, het 'rommelt' lekker in de marge en dat maakt de plaat alleen maar meer onweerstaanbaar. Ik ga 2020 met een positieve noot besluiten en dan is dit de ultieme plaat van het jaar!

zaterdag 26 december 2020

Blauwe Bak Top 100 van 2020 deel XI


Het uitstapje naar Havelte wordt een dag uitgesteld. Het is niet echt nodig en bovendien miezert het een beetje in Uffelte. Hopelijk is het morgen ietsje beter afgezien van de stevige wind die wordt verwacht. Ik heb afgelopen nacht vier uren en een kwartier lang radio gemaakt en vanmiddag heb ik iets gedaan dat ik al weken eens moest doen: Scheren. Mijn kin voelt weer als een babyhuidje. Verder ben ik vooral aan het voorbereiden op vanavond. Ik vanaf negen uur vanavond de nummers 100 tot en met 41 op de radio draaien en ik vermoed dat dit een zit wordt van vier en een half uur. Dan is het handig dat ik eerst ga publiceren zodat ik de singles gewoon in de bak kan laten zitten. Vandaag dus de nummers tien tot en met twee. De nummer 1 krijgen jullie morgen voorgeschoteld als de kersverse Week Spot.

10. Tomorrow I May Not Feel The Same - Gene Chandler (US, ChiSound CH-XW1168 B, 1978)
Een aantal legendes in deze top tien die regelmatig terugkeren in de Top 100 of op Soul-xotica. Gene Chandler is daar eentje van. Via Mark leer ik de b-kant van de disco-hit 'Give Me The Cue' kennen en dat is precies het crossover-geluid uit Chicago van de midden en late jaren zeventig. Het zit voor mij in dezelfde boot als 'Everlasting Love' van Solomon Burke. Het intro klinkt bijna als een soundtrack op zichzelf en dat mag ik graag horen!

9. Come On And Love Me - Bobby Sheen (US, Chelsea CH-3034 B, 1975)
Er zit een flinke tijd tussen de dag dat ik het voor het eerst hoor en het moment dat het arriveert in Uffelte. Dan kost het vervolgens een tijdje voordat het landt, maar dat is uiteindelijk een feit en nu staat de groeibriljant in de top tien van de Blauwe Bak Top 100. Als ik de plaat een paar weken geleden niet had gebombardeerd als Week Spot had ik waarschijnlijk nooit ontdekt dat Sheen Bob B. Sox van The Blue Jeans is. Zo zie je maar weer dat je iedere dag weer wat kan leren, zelfs als je op je eigen praatpaal zit.

8. Before The Dawn - Solaris (US, Dana DR-1415 B, 1980)
De top tien wordt vertegenwoordigd door enerzijds plaatjes die zijn gaan groeien bij mij, maar er is ook ruimte voor platen die 'groeien' naarmate de naald verder naar het label beweegt. Solaris is een voorbeeld van een 'builder' met een kop en een staart. Het is terecht deze week de Week Spot.

7. I Can't Take It Like A Man - Ben E. King (UK, Crewe CRW 2 B, 1970)
Ben E. King kan helemaal niets verkeerd doen bij mij. Het aardige is dat ik geen enkele 'US-original' heb van de man en dat is een beetje een sport aan het worden. Tot nu toe heb ik vooral Engelse persingen, een Jamaicaanse en eentje van Barbados. 'I Can't Take It Like A Man' staat te boek als één van zijn allerbeste opnames ooit en dat als b-kantje voor een single voor het label van topproducer Bob Crewe. Ik kan me herinneren van de samenstelling dat het bij de top zeven extreem moeilijk wordt om te bepalen welke plaat 'beter' is en ik bekijk zelfs voor een tweede keer of ik King niet hoger kan plaatsen. Nummer zeven dus...

6. He's Forever - Moses & King Solomon "The King James Version" (US, Soul Kitchen SK7188P A, 1971, re: 2020)
Het is omstreeks 2013 als ik regelmatig de video voorbij zie komen welke de recente Numero-compilatie met betrekking tot de Boddie-studio in Ohio mag promoten en steeds valt mijn mond weer open van de muziek op de achtergrond. Dat blijkt dus dit 'He's Forever (Amen)' te zijn. Een 'lo fi'-jam in de studio met het thema van 'Midnight Cowboy' en Moses en Solomon die om de beurt hun zegje doen in de microfoon. Ze verklaren wat de Here zoal met hun doet en, volgens de traditie van de Boddie studio, kunnen ze rekenen op reacties van het technisch personeel en andere aanwezigen. Tegen het einde zwelt de muziek aan en volgt een finale die alleen maar als 'heavy' en chaotisch is te omschrijven. Een 'magisch' moment, anders kan ik dit plaatje niet beschrijven. Ik ben ontzettend gelukkig om het eindelijk eens op vinylsingle te hebben.

5. Don't Lead Me On - Ed Townsend (US, Tru-Glo-Town 504 B, 1966)
Is er nog ruimte voor een groteske 'beat ballad' in de top tien? Uiteraard! Natuurlijk hebben we ook al Ben E. King maar Townsend's 'Don't Lead Me On' mag er ook zijn. Een plaat welke klinkt alsof die honderden euro's moet kosten, maar bij even goed zoeken nog altijd beneden een tientje is te bemachtigen. En het gaat me wellicht nooit vervelen.

4. You Took Me From A World Outside - Holland-Dozier (US, Invictus ZS7 1258 B, 1973)
Als Brian en Eddie Holland en Lamont Dozier officieel hun namen weer mogen gebruiken, zijn ze aanvankelijk een beetje voorzichtig. Uiteraard zou deze plaat de credits moeten krijgen voor Holland-Dozier-Holland maar om problemen te voorkomen wordt de laatste Holland weggelaten. Als ik de plaat voor het eerst hoor op Youtube meen ik even dat het waarschijnlijk niet de juiste versie is. Holland-Dozier-Holland in 1973 met een drumcomputer en een eigenwijze akoestiek? Het blijkt helemaal conform het origineel te zijn. Het begint met een drumcomputer welke in de jaren negentig nog altijd wordt gebruikt en bouwt dan langzaam uit tot een volwaardig nummer met een echte drummer. Het heeft afgelopen week op de nominatie gestaan om Week Spot te worden, maar misschien volgend jaar nog eens?

3. Mister Soul Singer - Vivian Verdree & Ed Boze (US, Avco AV-4650 A, 1975)
Het kan me niks schelen. Dit plaatje heeft niet altijd de handen op elkaar gekregen van luisteraars, maar ik ben verslaafd geraakt aan dit nummer. Het duurt even voordat ik begrijp hoe het precies zit, maar Vivian bezingt haar liefde voor een soul zanger en Ed vertolkt de rol van de zanger. Het is niet echt een duet. Ze zingen niet naar elkaar toe en zijn ook niet bezig aan hetzelfde nummer. Vivian beschrijft wat de soulzanger doet om haar te troosten in haar verdriet en Ed demonstreert hoe zoiets moet klinken. Een uiterst merkwaardige plaat en het brengt mijn handen op elkaar voor de heren Hugo & Luigi die het hebben aangedurfd om dit als single uit te brengen. Hoewel? Veel verder dan deze promo is het niet gekomen.

2. Since I Don't Have You Anymore - Kelly Finnigan (US, Colemine CLMN-182 A, 2019)
De laatste week van februari 2020. Ik krabbel langzaam weer op om aan het werk te gaan en op de radio behandel ik de 'Vinyl Singles Top 40' en het album-equivalent op de donderdagavond. Zo maak ik kennis met een single op het Colemine-label welke nieuw binnenkomt op 34 en de volgende week alweer is verdwenen. Ik luister later vaak de opname terug en gaandeweg ga ik het nummer waarderen. Uiteindelijk ga ik kijken of de single nog verkrijgbaar is en, ja, dat is het geval. Kort na de kennismaking gaat Nederland in de intelligente lockdown en Kelly is één van de platen die me altijd terug zal brengen naar die gekke eerste weken. Aan de ene kant wel een beetje angstig voor iets dat wordt voorspeld als dodelijker dan ebola, maar dan opnieuw een hoop verwarring en onlogische maatregelen. Het is deze verwarring waar Kelly probeert me een beetje in evenwicht te houden en dat is gelukt! Het zou zomaar de nummer 1 kunnen zijn voor dit jaar, maar...?

Er ontbreekt één plaatje in deze top 99. Een totale verrassing en een plaatje dat me al zeker twee jaar bezig houdt. Jullie kunnen misschien al raden welke het is? Morgen breng ik uitsluitsel als ik de nummer 1 presenteer als de nieuwe Week Spot.

vrijdag 25 december 2020

Blauwe Bak Top 100 van 2020 deel X


Het is anders een traditie op de ochtend van eerste kerstdag. Voordat ik naar de familie in Friesland ga, loop ik altijd een rondje. Het heeft ook wel in de planning gelegen om een wandelingetje te maken, maar op ene of andere manier overwint de moeheid op het moment. Ik doe het dus even rustig aan vandaag. Waarschijnlijk vanavond een extra 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' om het zondag gevoel compleet te krijgen. Ik zou nu de schoenen en de jas kunnen aantrekken en gaan wandelen totdat de duister invalt, maar kan ook net zo goed alvast gaan publiceren? Of toch even naar buiten? Ik denk dat ik dit als concept op sla en toch even naar buiten ga. Goed idee! En zo is het een klein uurtje later. Gewoon het vaste blokje om door het bos, hoewel het smots is geworden sinds de regenval van afgelopen week. Ik heb weliswaar de nummers 19 tot en met 10 beloofd, maar uiteraard gaan we vanavond van 19 naar 11.

19. Goodbye Love - Act One (UK, Mercury 6008 005 B, 1974)
Voor de laatste 'Vakantiemix' van 2020 gooi ik alle recente aanwinsten op een hoop en draai ze op alfabetische volgorde van bands en artiesten. De mix trapt dus af met Act One en hoewel het nummer meteen al favoriet is, groeit het tijdens de vakantie uit tot een heuse 'hit'. Hetgeen geldt voor meerdere platen in deze aflevering. De vakantie in Zutphen is immers één van de schaarse hoogtepunten geweest van 2020 en ik ben de muziek dankbaar dat het mij door het jaar heeft gesleept.

18. Young Girl - Eddie Holman (US, GSF 6885 B, 1972)
2020 is ongemerkt het jaar geworden van Eddie Holman en achteraf gezien had de derde single ook in de Top 100 gemogen. De teller blijft echter steken op twee. 'Young Girl' is één van Mark's favorieten als het aankomt op het latere werk van Holman. Hoewel hij reeds actief is sinds de jaren zestig blijkt hij in het volgende decennium eigenhandig de 'sweet soul' te hebben uitgevonden. Met name The Stylistics neemt zijn stijl over en scoort enkele grote hits. Holman profiteert in Engeland van het succes met 'Hey There Lonely Girl' en hoewel het een prachtig nummer is, blijft 'Young Girl' de overtreffende trap.

17. Someway, Somehow I'm Keepin' You - The Tymes (UK, RCA Victor RCA 2530DJ B, 1975)
Het blijft een onopgelost mysterie hoe dit plaatje niet in het kielzog van 'Ms. Grace' een knaller van een hit is geworden. Mark biedt een week geleden opnieuw exemplaren aan van de single, maar... ditmaal de reguliere versie zonder de lange uitvoering op de keerzijde. En de laatste maakt voor mij nu echt het verschil. Hoewel hij geen 'credit' op het label krijgt, heb ik het vermoeden dat de lange mix een resultaat is van Tom Moulton. Het is de lange versie die de hoge plek rechtvaardigt voor mij.

16. Oh Baby - Ebony Rhythm Funk Campaign (US, Innovation II IV 9159 B, 1975)
Ik spits in eerste instantie de oren als ik hoor dat het op Innovation II is uitgebracht. Dat label heeft me vorig jaar 'Some Other Time' van Simtec Simmons gebracht. Een plaatje met een wonderlijk stereo-geluid. Dezelfde klasse straalt ook af van dit b-kantje van Ebony Rhythm Funk Campaign. De a-kant kan me niet echt bekoren, maar 'Oh Baby' heeft een aanstekelijke groove waar ik maar niet genoeg van kan krijgen.

15. Who You Gonna Love - Rozetta Johnson (US, Clintone CT-003 A, 1971)
In de soul zingen een aantal namen rond welke als goden en godinnen worden beschouwd in de 'scene', maar welke buiten dat gebied geen moer voorstellen. De belangstelling voor het werk van Rozetta Johnson is al jaren bekend, zeker sinds in de nieuwe eeuw nieuw onuitgebracht werk is ontdekt. Ik kom Rozetta voor een fraaie prijs tegen bij een Nederlandse verkoper en deze meldt dat de single in het originele label-hoesje zit. Heeft Clintone label-hoesjes? Nee, het blijkt dat Atlantic de distributie heeft gedaan, maar het hoesje is helemaal trouw aan de tijd en derhalve origineel. Ik moest inmiddels een show kunnen vullen met mannen die met de verkeerde vrouwen slapen en andersom, maar de lief van Rozetta is eentje van het laagste soort. Hij papt aan met de buurvrouw en heeft het lef om thuis met haar af te spreken terwijl de slaapkamers aan elkaar grenzen. Het komt Johnson dan ook uit de tenen!

14. Doing It For Us - The Majestic Arrows (US, Bandit U-58877 A, 1973)
Ik reserveer de plaat al in het begin van de zomer van 2019 en hoop bij iedere zending dat hij in het pakket zit. Helaas, het duurt tot de bestelling van januari eer ik deze van The Majestic Arrows aan de koffers kan toevoegen. Eigenlijk een 'double-sider', maar het uptempo 'Doing It For Us' wint het voor mij. Echter weer niet zo klassiek als 'The Magic Of Your Love', maar alles op het Bandit-label uit Chicago is mooi meegenomen!

13. 10,000 Miles - American Gypsy (US, Chess CH 2170 B, 1975)
Langspeelplaten doen niet mee in de verzameling maar wellicht was het een optie geweest om de debuutelpee van American Gypsy op de kop te tikken? '10,000 Miles' haalt in Nederland namelijk niet een single. In Amerika is het de keerzijde van 'Angel Eyes' en op dat plaatje wordt serieus gejaagd sinds 'Miles' is opgepikt door een paar hippe dj's. Een heerlijke 'feelgood'-plaat en dat heb ik in april 2020 wel nodig!

12. Love Stormy Weather - Melvin Brown & James Matthews (UK, Izipho Soul #ZP03 A, 1976, re: 2016)
Ik heb al besloten dat dit de Week Spot moet worden als ik nog niet eens weet hoe ik de vakantie ga vieren. Dan is het de eerste woensdag voor de Week Spot en sta ik buiten een supermarkt in de buurt van Zutphen. Het heeft de avond ervoor gestormd en nog steeds heb ik het plezier van een stevige zuidwestenwind. Dat maakt het fietsen erg aangenaam, althans... tot Nieuwleusen. Daar wacht de man met de hamer en door een foute keuze moet ik tussen Ruinerwold en Havelte zelfs nog tegen de wind in kruien. En ik ben al kapot! Ik ga ook in 2020 Izipho goed in de gaten houden want dat brengt erg leuke dingen op de markt!

11. She's Got It All Together - Harry Deal & The Galaxies (US, Eclipse ER-1010 B, 1974, re: 1978)
Ik hoor het nummer voor het eerst op de 'Northern Soul Jukebox' in maart 2014. Het klinkt dan als een zwaar obscuur plaatje en het origineel uit 1974 blijkt aan de prijs te zijn. Dat geldt in mindere mate voor 'It Must Be Magic' uit 1978 dat het prijsnummer als-b-kant heeft. Net als bij American Gypsy (beide platen komen uit dezelfde partij) geldt ook hier dat het een stukje optimisme geeft aan een periode waarin zwaarmoedigheid het overwicht lijkt te krijgen. Lijkt... want vanaf juni krabbel ik weer langzaam op en ga met opgeheven hoofd de rest van 2020 tegemoet.

donderdag 24 december 2020

Week Spot Kwartet week 52


Kerstavond 2020. André Hazes is nog nooit zo actueel geweest en het kost me moeite om Mud uit mijn hoofd te zetten. Het wordt een 'eenzame kerst' dit jaar. Ik geloof dat het achteraf bezien wel meevalt met de winterse buien in de komende dagen, maar er komt bij dat ik ontzettend moe ben van de afgelopen weken in de post. Op en neer op de fiets naar Friesland, zelfs met een overnachting, is teveel gevraagd op het moment. Gelukkig ben ik het zondag snel eens met mijn moeder en deze verwacht me nu ook niet. Nu ik met de kerst thuis blijf, kan ik de plannen ook wat aanpassen. Ik zou eerst de Blauwe Bak Top 100 in het eerste weekend van 2021 doen. Dat ga ik nu dit weekend doen. Zaterdagavond om negen uur trap ik af met de nummer 100 en ga door tot en met 41. Zondagavond vanaf elf uur presenteer ik de top 40. Beide shows (naar schatting totaal zo'n zeven uren) gaan volgende week op onze Mixcloud-pagina. Gisteren heb ik het plan genoemd voor de 'opvolger' van het Week Spot Kwartet. Ik denk dat ik vanaf week 7 nog eens alle Week Spots in één bericht de revue laat passeren. Dat zijn er negen en driemaal drie is een mooie opzet voor een foto. Dan werken we vervolgens richting het tienjarig jubileum van de Week Spot in februari 2022. Nu eerst het laatste Week Spot Kwartet van dit jaar met de absolute parels uit de voorgaande jaren.

2016: I Can See The Hurt-Gale Eason (1974)
Dit is de week dat ik in de lappenmand ben. De voorgaande zondag heb ik het huis in Uffelte bezichtigd en voel me dan opeens al niet meer zo fit. Een dag later is het raak en ik ben de rest van de week zo ziek als een hond. Overdag hang ik rond op Facebook en zie dat Mark deze single aanbiedt. Ik ben echter een seconde té laat want hij is snel verkocht. Dat is overigens de demo. Ik ga zoeken op Discogs en vind dan deze 'issue', hoewel de b-kant niet echt de moeite waard is. Gale brengt me bijna vijf jaar later nog altijd laagjes kippenvel. Gale staat op twee in de Top 100 van 2016. Daarbij moet ze voorrang verlenen aan 'What Do You See In Her' van Inell Young. Ook een plaatje dat nimmer gaat vervelen!

2017: Show And Tell-Al Wilson (1973)
Even heb ik het plan gehad om dit de nummer 1 te maken in de Top 100, maar uiteindelijk is dat niet het geval. 'Show And Tell' is net als 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Detroit Spinners een plaatje dat altijd smaakt en in iedere setting. De plaat landt pas echt bij me gedurende de vakantie in Sleen in 2017. Het is de op-een-na-laatste van de dan meest recente 'Vakantiemix'. Ik laat Mrs. Miller deze mix afsluiten met haar onnavolgbare versie van 'A Lover's Concerto'. Een traditionele dj wil niet gezien worden met 'Show And Tell' in de platenbak, want het is immers een hit geweest. Ik heb het zelf een tijdje geprobeerd met de b-kant van 'La La Peace Song', maar uiteindelijk zijn het allemaal slappe aftreksels van 'Show And Tell' en blijft dat nummer nu eenmaal beter. Al Wilson moet de eerste plek afstaan aan 'You'll Wake Up Wiser' van Chuck Boris. In 2017 een begrijpelijke keuze, maar als ik de lijst nu moest samenstellen?

2018: Move Me No Mountain-Dionne Warwicke (1975)
Ik heb afgelopen weekend nog het ene en het andere geleerd over de Week Spot van 2018. Zo is het origineel opgenomen door Love Unlimited in 1974 en heeft Chaka Khan later een cover opgenomen van het nummer. Dionne's versie steekt met kop en schouders boven de overige versies uit. In de midden jaren zeventig is ze lang niet meer zo populair als in de tijd van 'Walk On By', maar met verschillende top-producenten maakt ze een paar zeer fijne platen. Op 'Move Me No Mountain' werkt ze samen met Jerry Ragavoy, de man die in de jaren zestig verantwoordelijk is voor het werk van Aretha Franklin. Hij heeft eveneens een hand in de compositie en het arrangeert het geheel. Enig minpuntje van mijn single is dat die 'off-centre' is. Hij is recent opnieuw uitgebracht en ik denk er nog altijd over na om de heruitgave te bestellen. Dionne heeft last van concurrentie in 2018 en staat slechts op een achtste plek.

2019: Never Leave Me Lonely-Combo Juveniles (1974)
De mysterieuze ongedocumenteerde single van Godwin Gramms en zijn combo. Voor vier euro gokken met een plaatje op het Uncle-label is een hele stap, maar eentje waar ik nimmer spijt van heb gehad. Dit is het plaatje dat mijn 2019 heeft gekleurd. Het staat op een zesde plek en zou nu gerust een plekje hoger mogen. Ik heb afgelopen zaterdag nog eens Doug Gibbs gedraaid en moet concluderen dat daarmee de liefde van de baan is.

Morgen vervolg ik met de nummers 19 tot en met 10 uit de Blauwe Bak Top 100 en heet jullie van harte welkom bij de show op zaterdag vanaf 21.00 uur 'onze' tijd. Straks ga ik 'gewoon' de Vinyl Albums And Singles Top 40 doen in 'Afterglow'. Rest mij nog iedereen een hele fijne kerst toe te wensen en tot morgenavond!

woensdag 23 december 2020

Het zilveren goud: december 1995 deel IV


Gedurende 2011 doe ik aan '20 Years Ago Today' waarbij ik probeer op de dag precies twintig jaar later een bericht te publiceren over de single die ik dan heb gekocht. Met name omdat ik 1991 als een klassiek jaar beschouw qua platen verzamelen. Het is het laatste jaar voordat de bijverdienste komt en ik nog kritisch moet zijn op de singles die ik koop. Een miskoop van vijf gulden doet nog maanden pijn! In 2014 stof ik de serie opnieuw af met 'Het zilveren goud' en in de zomer van 2019 gaan we zelfs voorbij de papieren kaartenbak. Ik zal tijdens kerst of oud en nieuw nog eens moeten buigen over de lijst van 1996 en hopelijk gaat het lukken om iedere week zes singles te behandelen. Mits ik ruim driehonderd singles kan rekenen voor dit jaar. Een beetje creatief boekhouden zoals afgelopen zomer is nog altijd mogelijk en zal ik ook wel moeten. Er gaat in 1996 wel eens een maand voorbij zonder singles, hoewel ik dan juist weer cd's koop. Geen maand zonder muziek! Ook ben ik vanavond op een idee gekomen voor de voortzetting van het Week Spot Kwartet, maar daarover meer in februari als de serie ten einde loopt. Vanavond evenwel de laatste tien singles die ik tot 1995 reken. Daarvoor stappen we op de trein naar Groningen!

Het is dan vooral vanwege een jukebox-handel in Zuidhorn welke regelmatig adverteert in de krant. Daar wil ik in eerste instantie een kijkje nemen. Volgens mij heb ik me verkeken op Zuidhorn en is de winkel kilometers lopen vanaf het station. Dan stap ik op de trein en ga verder naar de stad Groningen. Daar loop ik als eerste 'Elpee' binnen en ben erg blij verrast als ik The Beatles vind. 'Het is inderdaad vijfentwintig jaar geleden dat Jeff Lynne zijn laatste hit heeft gehad', grap ik in 'The Vinyl Countdown' van afgelopen zondag. Een paar weken eerder is 'Free As A Bird' groots gepresenteerd samen met het eerste deel van 'The Beatles Anthology'. Het heeft niets te maken met het feit dat ik The Beatles overgewaardeerd vind, maar 'Free As A Bird' spreekt me in eerste instantie helemaal niet aan als ik het op de radio hoor. Maar dan... als je de hagelnieuwe single vind in een vinylspeciaalzaak voor de oorspronkelijke verkoopprijs? Meenemen natuurlijk! Ik heb later 'Free As A Bird' nog eens voor een rijksdaalder uit de cd-uitverkoopbak gehaald en bemachtig in 1996 met een fikse korting de tweede 'Anthology' op cd. Het zijn cd's voor in het archief, het is geen cd welke je van begin tot einde draait. Met 'Real Love', de andere 'nieuwe' Jeff Lynne-single, heb ik nog minder op. Ik geloof dat 'Free As A Bird' uiteindelijk is gaan groeien bij mij doordat ik het op vinyl heb.

Ik ben niet gezellig van huis gegaan, dat herinner ik me nog erg goed van deze dag. Het is tussen kerst en oud en nieuw in 1995. De aanleiding weet ik niet meer, maar ik vermoed dat mijn ouders de voorkeur geven aan een andere invulling dan de dag dan een treinreisje naar Groningen met veel platen als gevolg. Het is zonnig maar erg koud. Ik dwaal door de stad en ben voornamelijk op zoek naar het platenwinkeltje waar ik in de zomer van 1994 ben geweest. Als ik dat heb gevonden, ben ik dankbaar dat ik naar binnen kan! Ik zit even snel te bedenken of ik een elpee heb gekocht? 1994 of 1995, maar ik heb bij deze winkel in ieder geval 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues gekocht. Hoewel dit het origineel uit 1969 is, ontbreekt hier het boekwerk midden in de klaphoes. Degene met boek zal ik op dag 1 in Mossley vinden. Elpees doen niet mee en dus beperk ik me wederom tot de singles. Moebius Bottle gaat volgende maand nóg eens voorbij komen op Soul-xotica, vast ook in het kader van 'Het zilveren goud'. De plaat is onlosmakelijk verbonden met een emotioneel weekend in januari 1996. 'The end of an era'. Over de zomer van 1994 gesproken, ik meen maar dat ik Dean Friedman dat jaar in Utrecht heb gekocht, maar heb eveneens een associatie met Groningen. Omdat ik hem nog niet had genoemd in de serie voeg ik hem bij deze toe. Dat levert de volgende tien singles op. De eerste vier reken ik tot de restanten van de vlooienmarkt, maar ben alleen zeker van Kirby Stone.

2359 The Great Escape March-The Kirby Stone Four (NL, Warner Bros., 1963)
2360 Jungle Love-The Time (Duitsland, Warner Bros., 1984)
2361 They Don't Know-Tracey Ullman (NL, Stiff, 1983)
2362 Afscheid Van 'N Soldaat-Ria Valk (NL, Fontana, 1961)

Het is afgelopen vrijdag precies twintig jaar geleden dat Kirsty Maccoll is overleden onder mysterieuze omstandigheden. Tracey Ullman doet hier haar versie van het Maccoll-nummer, maar het is niet het enige waarvoor we Ullman dankbaar mogen zijn. Wat te denken van The Simpsons? Als Tracey haar televisie-show is laat ze ons kennis maken met 'The Simpsons Shorts', de kortere sketches van de kleurrijke familie en hun avonturen. Ullman wordt ook door de makers verantwoordelijk gehouden voor de grote doorbraak van The Simpsons. Het Fontana-hoesje van Ria Valk is jaren geleden uit elkaar gevallen en ook Kirby Stone heeft het zonder hoes moeten stellen. Kirby Stone en Ria Valk zijn achteraf gezien de platen waarvan ik zeker ben dat ik ze in december 1995 op de vlooienmarkt heb gekocht.

2363 Free As A Bird-The Beatles (UK, Apple, 1995)
2364 EP Red Hot Rod-Ubangi 4 (NL, Teen Scream, 1992)

Als bonus koop ik hier de EP van Ubangi 4. Ik ken de EP en de gasten van de plaat al een paar jaar doordat ik in 1993 verzeild raak in hun stamkroeg. Het café is helemaal in jaren vijftig-stijl en compleet met een vinyl-jukebox. Daar zit ook deze EP in. Een paar maanden geleden heb ik de band genoemd in 'Het zilveren goud' met de jaren zestig-beurs in Thialf in Heerenveen. De band mag op zondag de laatste kater weg spelen bij mij. Het is nog altijd een knaller van een plaat welke ik met veel plezier draai. Het is overigens geproduceerd door Jeroen Haamers van de roemruchte rockabillyband Batmobile, welke nog altijd op handen wordt gedragen in de kringen van de psychobilly.

2365 I Just Wanna Keep It Together-Paul Davis (NL, Pink Elephant, 1970)
2366 Lydia-Dean Friedman (NL, Lifesong, 1978)
2367 O My Mother-Moebius Bottle (Frankrijk, Riviera, 1970)
2368 Neptune-Mr. Waldy & The Greenlight (België, Golden Music, 1971, re: 1980?)

Het resterende kwartet uit Groningen. Paul Davis is de Canadese artiest en niet te verwarren met de Paul Davis uit de jaren vijftig en zestig. Op het hoesje wordt hij evenwel Paul DaviEs genoemd en dat levert verwarring op als ik hem wil opzoeken op 45cat. Mr. Waldy & The Greenlight staat al jaren in de reserve-Blauwe Bak en blijft een fantastische 'organ grinder'. De heruitgave is slecht gedocumenteerd. Moebius Bottle gaat pas over een paar weken 'spelen' voor mij en Dean Friedman zal deze positie houden totdat ik in Engeland de elpee 'Well Well Said The Rocking Chair' tegenkom. Een 'moeilijke' elpee. De humor is her en der erg gedateerd en de romantiek van 'Thank You For Your Lucky Stars' (een grote Engelse hit) onuitstaanbaar, maar er staan meesterlijke momenten op de plaat waaronder 'Lydia'. Ik vraag me wel af of ik de plaat nu echt niet in de zomer van 1994 heb gekocht? Volgend jaar veel meer 'gokwerk' in 'Het zilveren goud', maar op zijn minst is het een jaar waarover ik met méér plezier schrijf dan dat vermaledijde 1995.

dinsdag 22 december 2020

Week Spot: Solaris


Een gekke dinsdag. Voor de variatie weer eens post bezorgd in Nijeveen en ditmaal niet alleen de PostNL. Het betekent dat ik mijn geheugen mag opfrissen en kan concluderen dat ik Nijeveen steeds beter leer kennen, hoewel ik al bijna vijf jaar in Uffelte woon. In de Julianastraat staan reeds de nieuwe huizen en ik weet moeiteloos de plek van 27 te vinden. Ik heb geen seconde spijt gehad want bij de eerste ontwerpen spreekt het me al niet aan. Het is typische 'modern-klassieke' woningbouw dat over dertig jaar er even grijs en grauw uit ziet als de voorgangers. Ik ben zelfs even bij de Coop geweest en ben vrij verbaasd dat ik opeens weet te herinneren waar de broodbeleg staat. Als ik thuiskom, zie ik dat collega Four Fingers zijn show niet kan doen en ik besluit ter plekke mijn 'Tuesday Night Music Club' voor een week te verhuizen naar elf uur 'onze' tijd. Deze show staat inmiddels op de Mixcloud-pagina van Wolfmanradioshows dus voel je vrij om het nog eens dunnetjes over te doen. Er zit ook een toekomstige 'Hier en nu' in. Dan mag ik mij nu schrap zetten voor het bericht over Solaris. De plaat heeft al eerder op de nominatie gestaan, maar dan valt de info al zwaar tegen. Gisteren ben ik verder gegaan met spitten en... met een klein resultaat! De Week Spot van deze week staat op plek 8 in de Blauwe Bak Top 100: 'Before The Dawn' van Solaris uit 1980.

Het is een paar jaar geleden met de '5-4-3-2-1'. Op tweede kerstdag publiceert Mark altijd een lijst met een zestigtal singles waarvan de eerste vijf pond moet kosten, de tweede vier enzovoorts. Kort gezegd is het vijf voor een tientje en je mag het procedé een paar maal herhalen. Ik kom nog één plaatje tekort voor een tientje en besluit dan een plaatje mee te nemen waarvan geen Youtube-clip voor handen is. Het is 'I Tried' van Solaris, de b-kant van 'Space Invaders' uit 1981. Ofwel... op het label wordt 1971 als jaar genoemd, maar de synthesizers zijn té modern voor dat jaar. Ik vermoed dat het nummer voor het eerst is gepubliceerd in 1971, dezelfde verwarring als bij veel Motown-opnames uit de jaren zeventig. De plaat is jaren lang een soort van 'sleeper' welke me iedere keer weer verbaast als ik het hoor op de 'Vakantiemix'. Meestal draai ik het dezelfde week in 'Do The 45'. Dan is het juni en prijst Mark de single 'Right In The Middle Of Falling In Love' aan met nog een extra argument: Het is geschreven door Sam Dees. Ik hoef ditmaal niet op Youtube te zoeken want de plaat ligt meteen in mijn winkelmandje. Als het arriveert ontdek ik dat het niet de Sam Dees-kant is dat het voor mij doet. Ik ben meteen verliefd op de b-kant. Het klinkt op een lekkere manier 'lo-fi' en is een echte 'builder' met een kop en een staart. Volgende maand verwacht ik een derde Solaris-single met opnieuw een titel van Sam Dees. Dan hebben we de Solaris-collectie compleet. Buiten een elpee en drie singles voor het obscure Dana Records is Solaris niet gekomen.

Het valt meteen op dat er sprake is van verschillende groepen en dus vermoed ik een constructie van een producent met een wisselende groep muzikanten. Als ik verder zoek, stuit ik op de naam John A. Brinson. Hij is de producent van de drie platen. John Brinson is anno 2020 nog altijd actief want Google verwijst me naar een LinkedIn-pagina van 'zanger-toetsenist John A. Brinson'. Toch kom ik niet verder dan het voorportaal en hoewel ik ooit een LinkedIn-profiel heb aangemaakt, neem ik niet de moeite om in te loggen. John begint zijn loopbaan als liedjesschrijver en is in de midden jaren zeventig vooral actief met Kim Tolliver. Deze dame hebben we hier eerder dit jaar gehad in een 'Singles round-up' en noem dan ook haar 'I Don't Know Which Foot To Dance On' en dat nummer is mede-geschreven door Brinson. Ook levert hij een aandeel aan 'I Can't Get Over You' van The Dramatics, een plaatje dat nét niet de Top 100 heeft gehaald. Hoewel Solaris verschrikkelijk slecht is gedocumenteerd en alleen Discogs een overzicht geeft van Brinson's producties en de platen waarop hij als gastmuzikant heeft gespeeld, neem ik aan dat Solaris zijn project is geweest. De obscure elpee is gek genoeg in de nieuwe eeuw door een Nederlandse platenmaatschappij op cd uitgebracht.

Veel meer is niet over Brinson of Solaris te melden en dus moeten we het doen met de muziek. Typerend voor een plaatje uit 1980 op een onafhankelijk label klinkt de opname niet helemaal zuiver. Het begint een beetje onheilspellend, dan valt de muziek in en gaan we naar een refrein dat blijft groeien naarmate de minuten vorderen. Er is zelfs ruimte voor een 'brug' want het nummer klokt in over de vijf minuten. Als je denkt dat er niet meer uit de kast kan worden getrokken, eindigt het plaatje met een klassieke piano welke ook niet van plan is om een definitief einde te breien aan de plaat.

maandag 21 december 2020

Rondom 10: december 2018


De voorloper van deze serie is ooit ook begonnen met een 'random' verhaaltje dat wel meteen de 'geest' van een bepaalde tijd samenvatte. Hetzelfde ga ik vanavond opnieuw proberen. Ik zou natuurlijk Soul-xotica kunnen doorspitten bij de berichten uit december 2018, maar ik vermoed dat het een vrij eentonige maand is geweest qua berichten. Ook toen veelal de Blauwe Bak Top 100 naar ik vermoed? Gezien ik volgende maand slechts één maand in de tijd opschuif, kan ik het vanavond wel ietsje algemener houden. Iets dat ervoor heeft gezorgd dat ik de winters met genoegen tegemoet zie en waarvan ik echt kan genieten als het koud is. Ietsje meer dan 'gewoon' een winterjas. Het is schreeuwend blauw, ontzettend warm en op een lollige manier 'over the top'. Hoewel ik hem eind oktober heb gekocht, beleef ik er in december 2018 ook al veel plezier aan!

Het is ongeveer tien jaar geleden. Het is de periode waarin ik bijna dagelijks een verkleedpartijtje hou. Ik denk dat dit de woensdag is geweest van 'Kold an de knijen', een bericht dat ook een verkapte 'Singles round-up' moet hebben opgeleverd. Ik sluit het uitstapje in Meppel bijna traditioneel af met een maaltijd bij de chinees. Het is aldaar dat ik voor het eerst oog in oog sta met dit soort winterjassen. Iemand komt binnen om een bestelling af te halen en het gekraak en geritsel trekt automatisch de aandacht. Ik ben meteen benieuwd naar het materiaal en besluit even goed te kijken als de dame voorbij loopt naar buiten. Ik noteer de tekst, die ik op de rug lees, op een papiertje en ga thuis eens kijken op het internet. Aldaar ontdek ik dat het typisch een mode-hype is anno 2010. Ik leer dat het materiaal een soort van nylon is dat 'pongee' wordt genoemd. Tot zover ik kan zien moet dit geheel wind- en waterdicht zijn en dat is iets dat me meteen aanspreekt. Dat het materiaal door critici wordt vergeleken met een vuilniszak deert me niet. Bovendien hoef ik er voorlopig ook nog niet aan te denken, want geen haar op mijn weelderige hoofd dat erover peinst om driehonderd euro uit te geven aan een jas. Dat heb ik slechts eenmaal eerder gedaan met een suede jasje en daar heb ik toen nog geen half jaar plezier van gehad.

Bovendien vermoed ik iets dat niet waar blijkt te zijn. Het lijkt namelijk een donsjas. Rond deze tijd zal ik een paar jaar een echt donsjack hebben en dat bevalt me helemaal niet. Okay, het houdt je super warm, maar zodra de temperatuur stijgt en het zonnetje om de hoek komt, kun je maden kweken. Toch blijft het materiaal me interesseren. Iets dat absoluut winddicht is, is iets dat geen overbodige luxe voor iemand die zich veelal verplaatst op de fiets. Toch blijven de jassen nieuw aan de prijs en ook tweedehands willen ze maar niet bereikbaar worden. Dan wordt het 2016 en loop ik tegen eentje aan. Ik heb net mijn eerste deel van de verhuisvergoeding ontvangen en ben gewoon nieuwsgierig. Het is een damesmodel in een extra grote maat en deze blijkt wonderwel te passen. Ik gebruik de jas echter alleen maar als ik achter huis een peukje wil roken of als ik even snel naar de brievenbus moet. Op de koudere avonden merk ik hoe het buitenmateriaal aan mijn verwachtingen voldoet. Geen zuchtje wind er doorheen en tegelijk voelt het alsof het blijft ademen. Ik ontdek pas veel later dat dit komt omdat ze niet met dons zijn gevuld maar met polyester. Beter! In 2017 begin ik te sukkelen met de winterjassen. Mijn oude is compleet gaar en ik heb net geen geld voor een goede nieuwe. Ik koop eentje tweedehands maar dat is ook niet wat ik ervan verwacht. Het helpt me wel door de winter, maar de warmte valt tegen en ook zit in april het eerste scheurtje in het buitenmateriaal. Dan hang ik eens rond op Marktplaats en wordt mijn aandacht getrokken door de 'Marktplaats' van Facebook. Ik zoek onder de herenkleding op het merk en ik heb meteen beet!

Het oogt beduidend minder blauw dan in werkelijkheid, maar de omschrijving klopt helemaal. Driemaal gedragen tijdens een wintersport, maar daarna in de kast komen hangen. Met het argument dat de jas kort valt. Het voordeel van 'Marktplaats' op Facebook is dat je even op het profiel van de verkoper kan kijken en hier tref ik haar lieftallige echtgenoot. Een vrij lange man maar... met 'love handles' welke ik weer niet bezit! Ik durf het wel te gokken. Ze vraagt een bod vanaf een belachelijk lage prijs en ik weet meteen dat ze weinig weet hebben van de waarde. Ik besluit toch een redelijk bod uit te brengen. Als het wordt geaccepteerd en het zou me niet passen, dan kan ik hem vast voor een paar tientjes meer kwijt op de gewone Marktplaats. Het is niet nodig want ze gaat meteen akkoord en tot mijn grote vreugde past hij perfect. Ik moet bekennen dat ik best wel een beetje nerveus ben geweest toen ik voor het eerst de deur uitstapte in de jas. Kijk om je heen en je ziet eigenlijk alleen maar donkere winterkleding. Het is nergens goed voor geweest want ik heb eigenlijk alleen maar complimenten gehad. Het felblauw maakt dat ik me ook ietsje veiliger voel in het verkeer. Hoewel de jas waterdicht hoort te zijn (en dat volgens mij ook is), draag ik hem alleen als het droog is. Ook omdat het stuk wasbeer aan de capuchon geen zwemdiploma heeft en ik het beest heb beloofd goed voor hem te zorgen. De combinatie van rits en knopen maakt dat het nóg warmer is dan het eerder genoemde damesmodel. De jas gaat inmiddels voor het derde winterseizoen en hopelijk zullen er nog vele volgen. Kom maar op met de vrieskou!

zondag 20 december 2020

Blauwe Bak Top 100 van 2020 deel IX


Eindelijk! Het is er toch eens van gekomen! Ik ben net terug van een fijne wandeling door 'de achtertuin'. Niets bijzonders op zichzelf. Gewoon een stukje door het bos waarbij ik een 'onnodig' stuk mee pak waar mijn enkel bijna dubbel klapt. Bij het golfterrein van Havelte weer de klinkerweg op om verdere brokken te voorkomen. Gewoon een ontspannen blokje door het bos, meer is het niet. Ik heb sinds het vorige bericht met mijn moeder gebeld en besloten dat het beter is dat ik met de kerst thuis blijf. Het zou het idee zijn geweest om met de fiets (al dan niet met elektrische ondersteuning) naar Friesland te gaan, maar nu worden winterse buien voorspeld voor deze dagen. Het betekent dat ik de ontknoping van de Top 100 'live' kan doen op vrijdag en zaterdag. Gevolgd door de nummer 1 en tevens de Week Spot van week 53 op zondag. In deze aflevering van de Top 100 kruip ik van nummer 28 naar de rand van de top twintig.

28. Cold Like Ice - The Swans Of New England (Italië, Cannonball CBLL029 A, 2020)
Iets minder een 'tune' dan 'I'm Hunting For Your Love Again', maar ik ben nog altijd vlug bereid als deze nieuwe release van The Swans Of New England wordt aangekondigd. De plaat gaat in april in de voorverkoop en dat is het begin van de crisis. Door de verschillende lockdowns duurt het langer dan normaal om de plaat te persen en te verzenden, met als resultaat dat ik hem pas in juni of juli in huis heb. Het zal eveneens het probleem blijven met daaropvolgende releases van Cannonball. De laatste bestelling laat ook weer lang op zich wachten terwijl dat pakketje verzekerd is verzonden. Amaj gaat dus automatisch mee voor de Top 100 van 2021, maar dat geldt voor iedere single die in december of daarna is binnengekomen.

27. Deserted Garden - Sandra Richardson (UK, Deep Soul 10 B, 1974, re: 2016)
Niet alleen ontwikkelt Dave Godin de naam 'Deep Soul', hij start ook een platenlabel met voorbeelden op onafhankelijke Amerikaanse platenlabels. Ik wil toch nog eens kijken of ik een originele Deep Soul of Soul City (het Engelse label!) in de bakken kan krijgen. Ace Records, bekend van onder andere Kent, heeft een paar jaar geleden het Deep Soul-label opnieuw leven in geblazen met exacte kopieën van de originele labels. En dat zijn kleine kunstwerkjes op zich! De selecties op de schijven zijn daarentegen niet eerder verschenen op Deep Soul en dus is geen sprake van repro's. Het nummer van Sandra is bij mijn weten nooit officieel uitgebracht in 1974. Op de andere kant staat het eveneens niet eerder verkrijgbare 'Crying Clown' van Eddie Parker uit 1976. Het is Sandra's atmosferische kant welke het voor mij doet.

26. It's Been So Long - George McCrae (UK, Jay Boy BOY 100 A, 1975)
Mijn collega draait het in zijn radioshow nadat hij het heeft gehoord bij de BBC. Als ik verder huiswerk doe, blijkt dat het nummer recent is gesampled voor een dance-hit en dat dit de BBC waarschijnlijk heeft beïnvloed om het te draaien. Menig soul-dj haalt zijn neus op voor George McCrae en de opvolgers van 'Rock Your Baby' en temeer omdat 'It's Been So Long' een top tien-hit is geweest in Engeland. Waarom het nooit in Nederland is uitgebracht, is nog altijd een raadsel voor mij. Mijn Schotse maat Baz heeft wel een exemplaar liggen en eerst schaf ik in februari nog de TK-heruitgave uit 1978 aan. Er gaat in de eerste weken van 2020 geen 'Do The 45' voorbij of George McCrae zit niet in de speellijst. Hoe vaak ik het ook heb gehoord, het blijft een wereldnummer voor mij!

25. Don't Let Me Go - Barbara Jacobs (US, Morning Glory MG 107 A, 1989)
De Week Spot van deze week. De Week Spot van volgende week heb ik al bekend gemaakt en ook dat wordt lastig om met feitelijke informatie over de groep te komen. Ik ga dinsdag echter een poging wagen en ik kan sowieso nog wat eigen ervaring kwijt in het bericht.

24. This Is What Love Looks Like - Carlton Jumel Smith (Finland, Timmion TR 725 A, 2019)
Goede muziek is van alle tijden en hetzelfde geldt voor commerciële prut. We herinneren ons alleen de hoogtepunten uit de jaren zestig en zeventig en niet de dertien-in-een-dozijn popliedjes welke alleen leuk zijn als ze in de hitparade staan. Dat geldt eveneens voor de tegenwoordige tijd. Geen hond die over vijf jaar nog Tones & I weet te herinneren? Het Timmion-label uit Finland is al twintig jaar bezig met het uitbrengen van 'nieuwe' soul met de 'spirit' van de jaren zestig, zonder dat het al te gekunsteld gaat klinken. Toch zijn er maar zelden platen die zó opvallen als deze van Carlton Jumel Smith. Het plaatje wordt eerst uitgebracht als C.J. Smith & Cold Diamond & Mink. De tweede oplage vermeldt de volledige naam van Smith. Het is een plaatje dat zelfs door de meest verstokte purist in het hart is gesloten en dat is geheel terecht. Er zijn maar weinig plaatjes verschenen in de afgelopen jaren welke tegen deze kunnen opboksen. Alhoewel... voor deze Top 100 vinden we in ieder geval nog eentje welke hoger staat!

23. The Only Way Is Up - Otis Clay (UK, Otis OSV203 A, 1980, re: 2020)
Ik heb in een grijs verleden nog eens meegedaan in een veiling van een origineel, maar dat is gekkenwerk. Helemaal als je bedenkt dat het Echo-styreen meer als glas voelt dan als plastic en de plaat al niet in een topstaat is. Outta Sight heeft me enorm blij gemaakt met deze stevige vinyl-uitgave van de Otis Clay-klassieker welke acht jaar later in de hitparade zal staan dankzij Yazz & The Plastic Population. Beter dan het origineel? Ik neig hier 'ja' te zeggen, maar dat is als vloeken in de kerk. Desondanks ben ik erg gelukkig met deze nieuwe heruitgave.

22. This Love Won't Run Out - Dee Dee Sharp (US, Atco 45-6587 A, 1968)
In de eerste edities van de Top 100 is het nog vooral de jaren zestig welke domineren en daar zijn de jaren tachtig bijna een unicum. Anno 2020 zijn de rollen omgedraaid maar voor een plaatje als 'This Love Won't Run Out' van Dee Dee Sharp kom ik nog altijd uit mijn stoel.

21. Never Gonna Stop - The Regime (UK, Izipho Soul 52 A, 2020)
De andere Izipho staat in de top twintig. Dit is wederom een voorbeeld van een nieuw plaatje dat zo fris en authentiek tegelijk klinkt. Het Canadese collectief maakt er een kleine soul-symfonie van en dat is waarom deze een paar plekjes hoger staat dan Carlton Jumel Smith.

20. Leave It All Behind Me - The Fuzz (UK, Mojo 2092 008 B, 1971)
Ook in de top twintig is het een gevecht tussen de favorieten. The Fuzz zou wellicht hoger hebben gestaan als de single in een betere staat was geweest. Ik blijf intussen rondkijken voor een upgrade, want deze verraadt dat het een disco-verleden achter de rug heeft. Muzikaal is dit echter de crossover waar ik nimmer genoeg van zal krijgen. Of, althans, dat hoop ik van harte! Vrijdag gaan we van nummer 19 naar 11 en zaterdag van 10 naar 2. Volgende week zondag presenteer ik jullie de nummer 1 welke tevens de Week Spot is.

Blauwe Bak Top 100 van 2020 deel VIII


Een bijzondere zondag. Voor het eerst sinds weken word ik niet wakker met pijn in mijn kuiten. Ik hoef niet beslist naar Meppel te fietsen, de zon schijnt en ik zal morgen weer aan het werk moeten. Dat bij elkaar opgeteld is een goede reden om straks maar eens even een wandelingetje door het bos te maken en daar heb ik zin in! Ik denk dat ik de camera thuis laat want ik heb recent nog een aantal foto's genomen welke ik niet heb gebruikt voor Soul-xotica. Nu alvast het eerste deel van vandaag schrijven en dan kan ik morgen 'Rondom 10' doen. In de Top 100 zakken we af van 37 naar 29.

37. Sunshine - Stirling Silver (US, Columbia 3-10329 A, 1976)
De zon is enthousiast aanwezig in Uffelte en dus past dit liedje ineens helemaal in het plaatje. Ik heb nog even gekeken want ik kan me herinneren dat ik de ware identiteit van Stirling Silver heb gekend, maar 45cat biedt geen soelaas. Discogs heeft het zelfs over een band hetgeen zal betekenen dat ik de single een nieuwe plek in de koffers zal moeten geven. Hij staat nu onder Silver omdat ik meende dat het een pseudoniem was waarbij Stirling de voornaam was. Nee, de band wordt geleid door de heren Meco Nonardo, Tony Bongiovi en Jay Ellis en dat zijn wel een aantal namen waarvan een disco-hart sneller gaat kloppen. 'Sunshine' valt helemaal in het disco-stramien, maar een positieve 'vibe' is altijd welkom en deze plaat stroomt ervan over. Ik heb overigens de demo met stereo aan één kant en mono aan de andere kant.

36, Hello, How Have You Been - Willie Clayton (US, Pawn 5N-3807 A, 1975)
Ik koop dit jaar maar liefst twee platen van Willie Clayton en alleen deze heeft de Top 100 gehaald. Ik tref de man voor het eerst in 2016 als ik voor weinig 'It's Time You Made Up Your Mind' op de kop tik. Dat is in hetzelfde jaar de Week Spot. Het is pas als ik dit 'Hello, How Have You Been' hoor dat ik me realiseer dat de man méér heeft gedaan. Sterker nog: Hij mag zijn loopbaan in de jaren zeventig zijn begonnen bij Willie Mitchell in Memphis, het is vooral het werk uit de jaren tachtig dat wordt geroemd bij Southern Soul-liefhebbers. 'Hello, How Have You Been' is een echte Willie Mitchell-productie en ademt dus Al Green, Ann Peebles en The Detroit Emeralds. Om maar even de meest bekende namen uit de Hi-stal te noemen. Ook weer een plaatje waar ik een goede bui van krijg en dat hebben we wel nodig in 2020.

35. Talking About Freedom - Fontella Bass (UK, Contempo CS.2032 B, 1973)
Over ongeveer een week mag ik afscheid nemen van 2020 en er zullen weinig zijn die dat doen met tranen in de ogen. Een ieder heeft het volste recht om het verhaal te geloven dat hen het meeste aanspreekt, maar bij mij slaat al meteen bij de aanvang van de maatregelen de twijfel toe. Gaat het hier wel om gezondheid of spelen er andere belangen? Ik zou zelf hebben verwacht dat de mondkapjes meteen in maart verplicht werden gesteld en toen dat niet gebeurde maar wel andere absurde maatregelen plaats vonden, heb ik het zaakje niet meer vertrouwd. Het is in het begin van de 'crisis' dat ik weer een partij singles van Mark ontvang en dit bevat ook het funky 'It's Hard To Get Back In' van Fontella Bass. De b-kant spreekt me opeens veel meer aan en vanwege het onbestemde gevoel tegenover de actualiteit maak ik hiervan de Week Spot. Ik had het liefste gehad dat ik nu kon denken: 'Oh, wat heb ik me voor niets druk gemaakt in maart', want ik wil op dit vlak niet mijn gelijk krijgen. We moeten zien of we het dan in 2021 nog kunnen stoppen?

34. Get Closer - James & Bobby Purify (NL, Mercury 6167 501 A, 1977)
Ik heb de 1976-uitvoering van 'I'm Your Puppet' nog altijd in de reserve-Blauwe Bak staan en dan het meest vanwege de b-kant: 'Lay Me Down Easy'. Omdat ik de single in 1990 heb gekocht (het is de nummer 84 in de kaartenbak) is dit de 'vroegste' uit de Blauwe Bak-verzameling. Als Albert me deze titel stuurt van The Purify Bros. (zoals het op het hoesje staat) keer ik in eerste instantie het plaatje om voor 'Turning Back THe Pages'. Dat maakt slechts weinig indruk en dan probeer ik 'Get Closer'. Vooral gedurende de vakantie is dit plaatje gaan groeien bij mij en tegenwoordig weet ik niet eens meer hoe 'Turning' eigenlijk klinkt.

33. I Just Gotta Find Someone To Love Me - Ghetto Children (UK, CBS S CBS 1450 A, 1973)
Over de vakantie gesproken! In voorgaande jaren heb ik nog wel eens meerdere afleveringen gedaan over fietsavonturen. Ik denk dat het nu schrapen wordt voor een lijstje, maar ik wil er desondanks eens voor gaan zitten. De vakantie is wel één van de absolute hoogtepunten in het jaar. De omgeving, het weer, de gastvrijheid in de bed & breakfast en geen gezeul met tent en kookgerei... ik hoop dat ik volgend jaar weer kan kamperen, maar in 2020 is het me goed bevallen! Dit is een redelijk kostbare single uit een partij van Mark, maar je treft de Engelse demo zelden en deze is in een zeer fijne staat!

32. It's The Last Time Around For Me - Morris Jefferson (US, Good Luck GL-201 B, 1980)
Zijn we nog platen 'vergeten' in de lijst? Ik draaide gisteravond weer een paar uit de 'bubbling under' waaronder 'The Way I Feel About You' van The Main Attraction en kan me niet voorstellen dat deze niet in de lijst staat. Ook 'It's Harder To Get By' van Charles Smith heeft het niet gehaald. Ik doe tweemaal binnen de eerste 24 uur een concessie en Morris Jefferson is daar eentje van. Deze moet in de Top 100 en zeer hoog... Ik ga rond nummer 34 kijken voor een gaatje en dan is de nummer 32 de juiste plek voor het plaatje.

31. A Love Like Yours - Lorraine Johnson (UK, Kent CITY 048 A, 1973, re: 2016)
Ik reserveer de single aanvankelijk voor de andere kant: 'Complain To The Clouds' van Deep Velvet. In de lijst met de aanwinsten van 2020 op datum staat de plaat zelfs nog genoteerd als Deep Velvet. Toch wint Lorraine Johnson al vrij snel het gevecht. Ik verbaas me aanvankelijk over de geluidskwaliteit en in een gesprekje met Mark vertelt hij me dat 'alles van Lorraine Johnson erg in trek is bij de dj's'. Zelfs een quadrofonisch opgenomen scheet van mevrouw Johnson zou een bestseller worden als Kent het zou uitbrengen als single. 'A Love Like Yours' is een onuitgebrachte opname van Lorraine uit 1973. Hoewel het nummer 'af' is, is het bovendien erg mono en zitten nare bijgeluiden in de mix. Toch moet ik erkennen dat ik ook immuun ben voor krasjes en tikken en al snel alleen maar de muziek hoor en dan valt er veel te genieten in 'A Love Like Yours'.

30. False Alarm - Krystal (US, Magic Touch MT-9002 B, 1977)
De scheiding tussen disco en Modern Soul is smal en het zijn vooral de top-dj's die zich opwinden of een plaat geldt als disco of Modern Soul. Ik ga puur af op het nummer en beoordeel dan of het interessant is voor de Blauwe Bak of niet. Met 'Body Dance' op de a-kant ben ik snel uitgepoept. 'False Alarm' is daarentegen een trip van ruim vijf minuten door de magie van crossover en sweet soul en dat als b-kant van een discostamper. 'A tune that keeps on buidling', zoals de Engelsen het zeggen en ik ben dol op dit soort platen!

29. Shardarp - Nobody's Children (UK, Twilight ASHP 522-20 A, 1976, re: 2020)
Ik onderhoud al sinds 2016 een goed contact met Alberto Zanini van het Italiaanse Cannonball-label, maar het is pas in maart 2018 als hij gebruik wil maken van mijn radioshows om de laatste releases aan te prijzen. Ik hoop dat ik ooit nog eens op zijn promo-vinyl-lijst terecht kom, maar dat is iets anders. In maart 2018 stuurt hij me twee digitale singles toe waaronder 'Shardarp II' van El' Willie. William Travis Jr. neemt het plaatje in 1976 op met Nobody's Children, maar produceert een opgefriste versie voor Cannonball in 2018. Het origineel is zeer lastig te vinden en ik moet snel beslissen als ik zie dat Twilight het origineel opnieuw aanbiedt. Het feit dat de b-kant eveneens aanwezig is, maakt dat ik vlug ben bereid want verder moet ik bekennen dat ik begin dit jaar nog vooral gehecht ben geraakt aan Willie's latere versie. Het duurt dus even voordat Nobody's Children indruk maakt bij mij en dan is het meteen raak. De b-kant heb ik overigens nooit weer gedraaid...