Eindstreep: januari 2024

Nou, als het jaar zo snel gaat deze als deze eerste januarimaand dan heb ik al bijna weer trek in oliebollen. Nieuwjaarsochtend voelt als gisteren en toch is er alweer genoeg gebeurd in de tussentijd. Natuurlijk ben ik eerst hersteld van de hardnekkige griep die me gedurende december in de greep heeft gehouden. De eerste singles zijn ook alweer een feit inclusief platen waarvan ik het bestaan niet wist op oudejaarsdag 2023. Het is een relatief rustige start van het nieuwe jaar en dat is wel vaker het geval bij deze maand. Vorig jaar heb ik flink boodschappen gedaan in Assen en in voorgaande jaren reken ik vaak af bij Mark. Dat laatste heb ik vorige week nog gedaan met een speciaal verzoek. Ik heb gevraagd om een pakket van ongeveer dertig met uitsluitend singles van 6 of 8 pond. De lijst is namelijk ontzettend lang en de laatste maanden zijn het vooral 'dure' singles. Mark heeft vaak de neiging om recente 'dure' platen aan de pakketten toe te voegen waardoor ik bijna een singlekoffer vol singles van zes pond in de lijst blijf houden. Wordt vervolgd in februari: Geen superzeldzame collector's items maar het bewijs dat je beneden een tientje nog altijd zeer fijne soul kan vinden. De Blauwe Bak is de overduidelijke winnaar deze maand en dus kan ik volstaan met één top tien.

In totaal heb ik in deze maand 28 singles besteld of gekocht. Buiten de singles van Mark om zijn er drie onderweg. Althans, de derde is 'in behandeling' genomen maar weet niet of dit een 'pre-order' is geweest of dat de plaat nu wordt opgestuurd. Daar zal ik naar verwachting nog wel invoerkosten over moeten betalen. De overige twee zijn van Juno en eentje zou ik al verwacht hebben. De andere is gisteren op de bus gegaan. Er zijn vier platen die ik als 'dubbel' reken en dat is inclusief de 12" van Joyce Sims die ik in de kortere versie op single heb. De overige drie zijn 'Change With The Times' van Van McCoy, 'Nothing Can Stop Me' van Gene Chandler en 'New York City' van Tabou Combo. Die doen dus niet mee voor de top tien. Er zijn dan 21 singles voor de Blauwe Bak waarbij ik de 'pre-orders' heb gerekend. De platen van Mark van vorige maand zijn al een beetje mee gegaan in de 'Eindstreep' van december (onder andere Rufus) en dus laat ik die achterwege. Van de singles die daadwerkelijk in januari zijn besteld en binnengekomen kan ik de volgende balans opmaken.

1. Put A Hurtin On My Heart - The Herbs

2. California Montage - Young-Holt Unlimited

3. I'd Be Lying - MT Jones

4. Thank God For Peace - Wayne Spence & Smilin' Faces

5. Frightened Girl - Silent Majority

6. I Can't Stay Away - The Caressors

7. Endless Road - Time Bandits

8. Winter Go Away - Holly Maxwell

9. I've Gotta Go - The Ovations

10. This Empty Place - Tangeers

Week Spot: The Ovations

Wikipedia is niet zaligmakend. Maar geldt dat wél voor Soul-xotica? Ik kan meteen beginnen met een beschuldigende vinger te wijzen naar de gebruiker die de biografie van The Ovations heeft gecreëerd op Wikipedia, maar ook ik ga met de billen bloot. Gisteravond heb ik het in de 'Singles round-up' gehad over 'You've Gotta Go' van The Ovations. Welnu, dat is eigenlijk 'I've Gotta Go'. Ik weet niet of ik het heb genoemd maar de voormalige eigenaar is in de weer geweest met viltstift op het label. Als hij heeft geprobeerd een 'cover-up' te maken van de titel dan is dat goed gelukt. Ik zie alleen 've Gotta Go' en gok dan maar op 'You've Gotta Go' waar het 'I've Gotta Go' moest zijn. Een blik op 45cat of Discogs zou me dit hebben verteld maar vooruit maar. Vanavond kan ik uit den treure benadrukken dat het 'I've Gotta Go' is en ook nog de rest van de week want ik heb besloten dit kantje tot Week Spot uit te roepen. Eerst moet ik even kijken of ik niet eerder een Week Spot van de groep heb gehad en, nee, dat is blijkbaar niet gebeurd. Toch heb ik al een andere single van de groep maar over deze periode rept Wikipedia met geen woord. Toch ben ik de schrijver dankbaar voor de informatie want anders zou dit een leeg bericht zijn geweest. 'I've Gotta Go' van The Ovations uit 1967 is deze week de Week Spot.

Volgens Wikipedia is de band actief van 1964 tot en met 1969 en vervolgens van 1971 tot en met 1973. Het lijkt te vergeten dat The Ovations als Ovations (zonder The) nog een aantal platen voor Chess heeft gemaakt in de midden jaren zeventig. Ook brengt Louis Williams Jr. in 1984 nog een plaat uit met Ovations. Williams wordt geboren op 24 februari 1941 geboren in de staat Tennessee en formeert de zanggroep in Memphis met  Nathan 'Pedro' Lewis en Elvin Lee Jones. Lewis heeft gezongen bij The Del-Rios, een groepje dat in 1962 een plaatje mag maken voor Stax en waarvan William Bell de leadzanger is. Williams rekent Sam Cooke tot zijn grote voorbeeld en dat is te horen. Songschrijver Roosevelt Jamison ontdekt The Ovations en brengt hen in contact met Quinton Claunch en Doc Russell die samen het platenlabel Goldwax runnen. De eerste single flopt maar de tweede is een nationale hit. 'It's Wonderful To Be In Love' bereikt in 1965 een 22e plek op de R&B en een 61e positie in de Billboard Hot 100. Daarna zal alleen 'Me And My Imagination' stranden op een veertigste plek in de R&B. Goldwax staat echter hoog aangeschreven bij soulliefhebbers. Het is net ietsje rauwer dan de stadsgenoten van Stax. Ook 'I've Gotta Go' verschijnt in deze periode maar raakt volledig ondergesneeuwd. Elvin Lee Jones is overigens in 1966 al opgestapt en vervangen door Billy Young uit The Avantis. In 1969 krijgt The Ovations woorden met de leiding van Goldwax over niet uitbetaalde royalties. Het platenlabel gaat kort daarop kopje onder en ook The Ovations houden het even voor gezien.

Twee jaar later is The Ovations weer terug. Alleen is Williams het enige originele lid en hij heeft verder de heren Rochester Neal, Bill Davis en Quincy Billops Jr. bereid gevonden om met hem de groep voort te zetten. De groep krijgt een contract bij MGM dat dan pas met haar Sound Of Memphis is begonnen. Het door Dan Greer geproduceerde 'Touching Me' is een bescheiden hit in 1972. Een jaar later heeft Williams het trio alweer de laan uitgestuurd en gaat met sessiezangers de studio in om zijn ultieme eerbetoon aan Sam Cooke op de plaat vast te leggen. 'Having A Party' wordt als een soort van medley aangevuld met overige rhythm & blues-hits uit het verleden en is een doorslaand succes. Het bereikt nummer 7 in de R&B en doet het een paar plekken beter dan 'It's Wonderful To Be In Love'.

Na de opname van de gelijknamige elpee gaat de groep uiteen. Aldus Wikipedia. Dat is niet helemaal waar. Williams laat 'The' in de naam vallen en maakt een paar platen voor Chess. Eentje daarvan is 'Pure Natural Love' en dat is al een paar jaar een hele grote hit in de Blauwe Bak. Het verbaast me zelfs dat ik dit nooit als Week Spot heb gehad. Ook in 1984 verschijnt nog een nieuwe single van The Ovations With Louis Williams Jr. Op 13 oktober 2002 is hij ons ontvallen.

Honderd achteruit: Daddy's Act

Zo kom je nooit bij een fietsenmaker en zo sta je er tweemaal op een middag. De standaard van de Topper gaat een beetje 'hangen'. Wellicht dat het alleen een kwestie is van een schroefje aan draaien, maar feit is dat het onderweg naar het werk erg gaat irriteren. Ik ga in Havelte langs en daar wordt me verteld dat er een jaar garantie zit op de fiets. Echt? Dat heb ik niet uit de factuur kunnen halen? Welnu, de standaard wordt ter plekke gesloopt en er komt kosteloos een nieuw exemplaar op gezet. Klaar! Tot over een half jaar, of iets in die trant. Nadat ik post heb bezorgd en in Havelte boodschapjes heb gedaan, wil ik lekker met wind in de rug langs de rijksweg sjezen naar Uffelte. Eerst denk ik nog dat er een blaadje tussen band en spatbord zit en dan... blijkt de voorband totaal plat te zijn. De Topper staat dus weer bij de fietsenmaker in Havelte. De Week Spot is al uitgezocht maar weet niet eerlijk of ik daar vanavond aan toe kom. Eerst nog maar een aflevering van de 'Honderd achteruit'. Vandaag de nummer 72 uit de Gele Bak Top 100 van 2022 en daar vinden we een opvallende Nederlandse band. Nee, de band is onbekend bij de massa en is daarom niet echt opvallend, maar het verloop van de groep en de platen zijn daarentegen wel opvallend. De nummer 72 is voor 'Eight Days A Week' van Daddy's Act uit 1967.

Het verhaal begint weer eens met het 'Hitdossier'. Ik krijg op een gegeven ogenblik een interesse voor Engelstalige singles op het CNR-label uit de jaren zestig. Natuurlijk is 'Hello Josephine' van The Scorpions een knaller van een hit op het CNR-label maar voor de rest is het uitsluitend Duits- en Nederlandstalig dat het meest succesvol is. In dat kader valt ook 'Sound Of A Backstreet' op dat schijnbaar in 1970 in de Tipparade heeft gewoond. Nee, dat is wel een feit, alleen... is die niet op CNR uitgebracht. De plaat zal aanvankelijk als een Eagle verschijnen maar daarna neemt Negram het over. Daarvoor heeft Daddy's Act echter singles gemaakt voor Injection dat dan weer wel een sub-label is van CNR. Middels de Nederpop-'bijbel' uit 1982 leer ik ook dat de band beide kanten van een single van The Beatles als afzonderlijke singles hebben uitgebracht. En twee jaar nadat het eerst een hit is geweest. Begin 2022 besluit ik eens door te zetten en klein beetje méér te besteden om 'Eight Days A Week' in de wacht te slepen. Deze moet daarom ook in de Top 100. Ik moet dan wel bekennen dat de plaat niet veel meer is dan 'interessant'. Ik draai hem tegenwoordig praktisch niet meer.

Daddy's Act is goed bekeken een 'supergroep'. Leen Bouman heeft als bassist gespeeld bij The Incrowd (van 'I'll Be Free' uit 1966) en Jan Jonkman is de voormalige gitarist uit dezelfde band. Bart Terlaak is de drummer uit The Jay-Jays, de beatformatie welke ontstaat uit The Jumping Jewels en met 'Bald Headed Woman' een grote hit heeft. Toetsenist Ron Westerbeek heeft gespeeld by Franky Franken en zal later opduiken in Sandy Coast. Ten slotte is daar zanger Allan Ellis uit de Jumpin' Pop-Ins. Ofwel... zo wordt hij voorgesteld op het fotohoesje van 'Eight Days A Week'. In werkelijkheid heet hij Leon Kleerekoper en zal kort daarop als John Van Doren een programma presenteren bij zeezender Veronica en een paar Nederlandstalige singles opnemen. 'Sound Of A Backstreet' moet de laatste single zijn geweest van Daddy's Act maar ik heb geen idee of Kleerekoper dan nog lid is. Hij begint in 1968 te reizen en zal zich in 1969 vestigen in Parijs. Daar neemt hij de naam David Alexander Winter aan en de rest is geschiedenis?

'Oh Lady Mary' is oorspronkelijk een Turks lied dat van een Franse tekst wordt voorzien. David Alexander Winter scoort een dikke nummer 1-hit met het nummer in Frankrijk en ook in Nederland belandt hij in de top vijf. In de jaren zeventig zal hij ook twee nummer 1-hits hebben in Duitsland. In 1970 vertegenwoordigt hij Luxemburg op het Songfestival maar eindigt met niet meer dan nul punten. In Frankrijk zal hij een gevierd zanger worden en zal dit doorgeven aan zijn dochter Ophélie Winter. Tussen 1996 en 2009 levert zij vier succesvolle albums af. Kleerekoper is geboren op 4 april 1943 in een Joods gezin. Vader en moeder komen terecht in verschillende concentratiekampen en na de bevrijding vinden zijn ouders elkaar terug. Hij heeft daar in 2004 een emotioneel lied over gemaakt: 'L'etoile Du Berger'. In datzelfde jaar verschijnt in Frankrijk een cd met zijn vijftig (!) grootste hits. In 2014 neemt hij een album op in Nashville.

Het opnemen van een Beatles-cover kan een gevalletje 'zelfoverschatting' zijn, zo laat de hoestekst achterop 'Eight Days A Week' ons weten. Daddy's Act doet haar best niet als The Beatles te klinken en slaagt met vlag en wimpel. 'Eight Days A Week' krijgt een soort van Ray Charles-ontmoet-The Animals benadering. Het is, zo gezegd, erg curieus maar niet wereldschokkend. 'Sound Of A Backstreet' klinkt daarentegen wel als erg lekker als ik de Youtube-video mag geloven. Nog maar eens kijken of ik deze voor een fraaie prijs kan bemachtigen.

Singles round-up: januari 9

De Action is één van de boodschapjes maar ik zou ook vast zijn langs gegaan bij de inbrengwinkel in Beilen. In dat geval hangt het ervan af hoeveel platen ik koop en hoezeer ze de moeite waard zijn om in meerdere berichten te doen. Het is dus weer het mopje van die twee die naar Parijs gingen en niet zijn gegaan en dus kan ik de balans op maken van de 'Singles round-up'. Qua 'nieuwe' platen zijn dat er slechts drie en dat is een beetje minimaal voor een aparte aflevering. Daarnaast heb ik vier singles en een 12"-single van Discogs gehaald. De 12"-single wordt vlak gehouden door twee elpees maar die doen uiteraard niet mee in de verzameling. En tóch zijn het twee uitstekende albums die ik even wil noemen: 'Golden Hits' op de Ameikaanse Scepter en 'Promises Promises' op de Duitse Scepter, beide van Dionne Warwick. Leuke platen voor als ik nog eens op een zondagmiddag een elpee wil draaien, hetgeen overigens bijna nooit voor komt. Terug naar mijn favoriete toerental en formaat: Een 12"-single en zeven 7"-singles. Ik heb de nieuwe Epsilons nog niet belusiterd en dus kan de apparatuur aan.

* The Caressors- I Can't Stay Away (UK, Soul Direction, 1968, re: 2023)
In 2021 volg ik kortstondig het Soul Direction-label van dj en verzamelaar Alan Kitchener. Ik heb een aantal platen uit die begintijd maar na verloop van tijd verlies ik mijn interesse. Toch brengt hij nog geregeld leuke dingen uit en dan met name in de 'Originals'-serie. In oktober is deze van The Caressors in deze serie verschenen. Ik leer het kennen via een Facebook-groep en zie dan dat Juno nog exemplaren op voorraad heeft. 'I Can't Stay Away' is een heerlijke zompige opname van een groep waarover niets bekend is. Het heeft in 1968 alleen 'I Can't Stay Away' gemaakt voor een lokaal label en zo'n origineel is inmiddels onbetaalbaar. Toch moeten we het stellen zonder de b-kant en kiest Soul Direction voor een andere single op hetzelfde Ru-Jac label uit Baltimore. 'Every Day I'll Be Needing You' van Sir Joe is twee jaar jonger en klinkt een stukje frisser. Ook dit plaatje is zeer gezocht en dat kan ik me wel voorstellen. Beide kanten zijn zeer de moeite waard. Toch maar weer eens gaan letten op toekomstige Soul Direction-uitgaven.

* Kenyatta- Kick It Off (UK, Epsilon, 1974, re: 2023)
Opnieuw terug naar 2021. In dat jaar verschijnt bij Epsilon een tweetal singles van de formatie Kenyatta. Er bestaat al langere tijd contact tussen Epsilon en bassist Paris Ford welke in 1974/75 ook deel uitmaakt van Kenyatta. Het maakt enkele opnames in de Columbia studio's welke vreemd genoeg nooit worden uitgebracht. Het is vooral de mindere kwaliteit van de mastertapes want muzikaal zit het wel snor met de jazzfunk en soul-crossover van Kenyatta. Nu is daar een derde single uit dezelfde sessies. Bij 'Kick It Off' klinkt het alsof Yann een paar jaar heeft uitgetrokken om de banden goed te restaureren want dit klinkt als een klok. Het speelplezier spat ook hier weer van het vinyl plus dat het gewoon erg goede muzikanten zijn. Er zijn mindere bands in de business geweest die een stuk groter zijn gegroeid dan Kenyatta.

* Pals & Gal- Lil' Bit Different (UK, Epsilon, 1980, re: 2023)
Een andere naam die regelmatig opduikt bij de indiesoul-platenlabels van nu is die van Ron Foster. Ik heb vooral werk van Ron op Izipho Soul maar Epsilon krijgt de licentie om deze opname uit 1980 in het vinyl te persen. Op de achtergrond wordt geprobeerd 'What's Going On' van Marvin Gaye in de studio te brengen en het eerste couplet doet een beetje Gap Band aan. Het refrein is eentje die lekker blijft hangen in het hoofd, een kwaliteit die ik met meerdere platen van Ron Foster heb gezien. Hij is, net als de titel doet vermoeden, een klein beetje anders... maar wel lekker!

Dan ga ik door naar de Discogs-bestelling. Woensdagavond besteld, donderdag verzonden en vrijdag rond het middaguur in Uffelte. Zo mag ik het graag zien! Het is van een platenzaak uit Gouda waar ik in 2020 ook al eens van heb besteld.

* Major Lance- Um Um Um Um Um (UK, Columbia, 1963)
Zeker sinds ik 'The Matador' heb gekocht mag 'Um Um Um Um Um' in de Engelse persing gerust bij me komen wonen. Ik moet bekennen dat ik het meest ben gewend aan de Wayne Fontana-cover. Het is een hele echte grote klassieker en dan wil ik de b-kant ook wel even proeven. 'Sweet Music' is mede-geschreven door Major zelf en is zowaar nóg leuker dan 'Um'. Maar dan opnieuw... Lance heeft geen enkele slechte plaat gemaakt in mijn beleving.

* The Ovations- You've Gotta Go (US, Goldwax, 1967)
The Ovations is synoniem aan perfecte harmonieën en deze komen prachtig tot uitvoering in deze single op het Goldwax-label. De prijs is gereduceerd omdat een (Surinaamse?) dj creatief is geweest met viltstift op het label. Het is midtempo magie met een zeer fraai muzikaal palet en de Ovations weer op hun vocale hoogtepunt. Onweerstaanbaar lekker! 'Ride My Troubles & Blues Away' is meer bluesy maar de leadzanger heeft een stem waardoor ik blijf luisteren. Toch is 'You've Gotta Go' de kant voor mij!

* Spiral Starecase- More Today Than Yesterday (US, Solid Rock, 1969, re: 1975)
Ik heb een andere 'originele' single van Spiral Starecase welke ik wel eens heb geprobeerd in 'Do The 45'. Het haalt het echter niet bij 'More Today Than Yesterday'. Alleen... is dit soul? Nee, Northern Soul hoeft niet beslist soul te zijn, zolang de Northern Soul-dansers het maar accepteren. En dat is het geval bij deze. Spiral Starecase is niets meer of minder dan een popgroepje van blanke jongemannen op het Amerikaanse Columbia-label (CBS bij ons) en 'More Today' is net genoeg 'bouncy' om de dansers in The Casino in Wigan tevreden te stellen. Normaliter zou ik deze plaat hebben overgeslagen maar deze bootleg uit 1975 hoeft slechts drie euro te kosten en daarvoor heb je in ieder geval een zeer gezellig nummer. Op de keerzijde staat 'Bend Me Shape Me' van American Breed.

* Young-Holt Unlimited- California Montage (US, Brunswick, 1969)
Eigenlijk heb ik niet zoveel met instrumentale nummers. Het is afgelopen zomer als ik 'iets' van plan ben met 'California Montage', maar... wat? Dat kan ik me niet meer herinneren. Het is sinds dat ik 'Sweet & Easy' van Van McCoy heb besteld dat ik geregeld aan de plaat moet denken. Per abuis speelt dan steeds 'California Montage' in mijn hoofd. Ik heb de single al een paar maanden in mijn boodschappenmandje en het is de vraagprijs waar ik tegenaan hik. Helaas heeft de plaat geen Europese release gehad en de Japanse is een stuk duurder en dus zal ik moeten investeren in het beruchte Brunswick-styreen. De plaat klinkt opperbest en ik zal proberen deze zo te houden. 'California Montage' is zoals verwacht instrumentaal. Het heeft een zeer fraaie opbouw in mijn beleving en dat maakt dat het één van de weinige soul-instrumentals is waar ik uren naar kan luisteren. Het is de aanleiding geweest voor de bestelling, de overige platen zijn een 'bonus'.

* Joyce Sims- Come Into My Life (UK, London 12", 1987)
Ik heb vaak getwijfeld of ik de single niet in de Blauwe Bak moest stoppen. Dan zie ik deze 12" en dan weet ik het zeker. Ja! Hij hoort in de Blauwe Bak, alleen... is de single een beetje té kort. En dus laat ik deze 12" toe in de Blauwe Bak. De hemels mooie stem van Joyce in combinatie met de moddervette Mantronix-productie Je hebt weer zin om de Rubik-cube erbij te pakken Misschien dat de 12" achteraf gezien een beetje 'too much' is, maar ik laat het nog wel even groeien...

Diagonaal zeven letters: Zondag 28 januari

De korte vakantie zit er weer op en ik ga weer aan de bak met Soul-xotica. Ik heb aanvankelijk wilde plannen voor vandaag en zou daarvoor een extra bericht kunnen gebruiken. Jullie raden het al: Het is niet door gegaan. Om iets heel lulligs waardoor ik opeens de verleiding voel om weer een oude bekende in mijn leven toe te laten. Meer daarover later deze week. Het is zaterdag al uitzonderlijk fraai weer maar na de postronde verlang ik toch wel naar huis. Het is dan ietsje later op de middag en opeens wordt het weer kouder om de oren. Ik heb dan al gezien dat het vandaag tien graden zal worden en slechts windkracht twee uit het zuiden. Ideaal voor het plannetje dat ik heb. Omdat het zondagmiddag ook fraai is met zeven graden en een zonnetje neem ik een voorproefje. Achteraf gezien is dit al het recreatieve fietsen van dit weekend geweest. Op zichzelf niet zo'n spannend rondje maar omdat ik een paar berichten over heb, wil ik het wel even noemen. Het is tevens de eerste échte fietstocht van 2024 en ik hoop dat er nog velen gaan volgen!

De wind is zuidoostelijk. Om de heenweg tegenwind te hebben zal ik dan richting Ruinen moeten. Dat doe ik echter niet. Ik fiets binnendoor naar Dwingeloo en heb plannen om richting Lhee te gaan. Ik stap even naar binnen bij de Albert Heijn in Dwingeloo maar ik heb eigenlijk helemaal geen dringende boodschappen. Ik koop maar een pak koeken voor een klein hapje onderweg. Dan vervolg ik mijn weg langs de bosrand naar Lhee. 'Dit keer even niet', is een terugkerende zin tijdens deze fietstocht. Dit keer even niet over Lhee. Ik ga rechtsaf het bos in. Dit keer ook even niet over Kraloo en Ruinen. Ik meen dat ik op het pad naar de Anserdennen ben als ik me realiseer dat dit de weg is naar Kraloo. Ach, vooruit dan maar. Het bochtje om wordt zo toch nog ietsje langer dan gedacht. In Kraloo ga ik over het Commissaris Cramerpad en vervolgens rechtsaf naar het buurtschap Anholt. Bij de Waterleuzen zie ik een bankje staan en breek het pak koekjes aan. Ze gaan niet allemaal op want inmiddels gaan de straatlampen aan en wil ik wel weer op huis aan. Drie koekjes en een sigaar verder gaan we op naar Ruinen. Ik sla Engeland ditmaal even over en wellicht is dit een verstandig besluit geweest. Vanaf de andere kant staan waarschuwingsborden dat de weg is gestremd. Via Ansen ga ik weer terug naar Uffelte. Ik ben ongeveer drie uren onderweg geweest en qua kilometers zal het vast niet boven de dertig uit komen. Morgen gaan we echter weer op de fiets naar Beilen! Of... dat was de bedoeling. Ik zou de 'nieuwe' mp3-speler weer voor het eerst sinds september gaan gebruiken maar als ik bijna klaar ben om weg te gaan, blijkt deze kaduuk te zijn. Een groot drama? Op dat moment wel even want ik kom het huis verder niet meer uit. Zeker niet nadat ik een beetje impulsief iets heb gekocht dat ik al langer wéér wilde hebben, maar dat vanmiddag echt wel impulsief gebeurde. Wat het is? Dat hou ik nog even geheim!

Week Spot Kwartet: week 4

Vanavond geen radioshow maar toch wel een fijne avond om het 'Week Spot Kwartet' te doen. Ik ben vandaag opnieuw 'vrij' geweest. Als we geen etentje hadden gehad vanavond was ik wellicht op de middag gaan bezorgen in Steenwijk. Met dat in het achterhoofd heb ik naar Steenwijk gebeld en blijkt dat de vangst voor vandaag slechts veertig brieven is en verdeeld over vijf wijken. Met het beetje van morgen is dat de moeite waard van een fietstocht en zo mag ik thuis blijven. Zo kan ik dan ook het pakket in ontvangst nemen. Een pakket? Ja, ik heb woensdagavond een paar platen gekocht op Discogs waaronder een 12" en deze past uiteraard niet in de brievenbus. Om één uur vanmiddag heb ik het in handen. Ik denk dat ik de platen in het weekend nog in een 'Singles round-up' ga stoppen. Maar nu eerst herinneringen ophalen aan de afgelopen vier jaar met de Week Spots uit week 4 van 2020 tot en met 2023.

2020: Pure Love And Pleasure - Peggy Scott & Jo Jo Benson (1968)
Radiovriend (van een ander station) Bert deelt een paar weken geleden de 'herinnering' van Facebook. Het is de aankondiging van de tweede platen- en cd-beurs in Steenwijk welke plaats moet hebben in maart of april 2020. U voelt hem al aankomen. Deze is dus niet door gegaan. Aan de eerste platenbeurs heb ik gouden herinneringen. Ik verwacht een paar standjes met uitsluitend 'dure' platen en dus acht ik een koffertje genoeg om mee te nemen. Dan moet ik naar huis met tachtig singles. Dat is een hele onderneming maar we hebben het gered! Peggy Scott & Jo Jo Benson zit ook in de tas en volgens mij kan ik me nog voor de geest halen als ik definitief val voor deze kant. Ik kom uit Meppel fietsen en ben op het eerste stuk fietspad vanaf de Pijlebrug. Vooral het tegen elkaar opbieden in wie het meest soulvol kan 'schreeuwen' is een moment dat me bijna van de fiets doet vallen. Dit moet de Week Spot worden en wel nu! Het is een maandag en dus kan het zomaar zijn dat ik meteen de dinsdag dit tot Week Spot heb gemaakt.

2021: I Can't Do My Thing - Barbara Acklin (1970)
Deze single ligt maanden lang in mijn boodschappenmandje op Discogs. 'I Can't Do My Thing' is natuurlijk een wereldnummer maar ik ben ook wel benieuwd naar de b-kant omdat ik er niets over kan vinden: 'Piped Muzak No. 9 (The Sound Of Young Scotland)' van Oh!Po-Lo. Het Wah Wah 45-label is sowieso eentje van 'oddballs' en dat zal blijken. 'Piped Muzak' blijkt een erg gek nummer te zijn met een gesamplede doedelzak. Curieus maar niet wereldschokkend en zeker niet interessant voor 'Do The 45'. Het gaat me uiteraard meer om de Barbara Acklin-kant, ook omdat het origineel op styreen is en deze op stevig vinyl. 'I Can't Do My Thing' zal voor een gedeelte 'the sound of 2021' worden omdat ik meerdere platen koop in dezelfde stijl: Soulvolle funk met een zangeres. Een styreen single zou al lang beroerd hebben geklonken na alle draaibeurten dat het heeft gehad.

2022: I'd Love You To Want Me - Jimmy Jackson (1974)
Een zeer kortstondige liefde. Ik haal de single van Marktplaats omdat ik wel nieuwsgierig ben. De gekke 'funked up' versie van Lobo's klassieker van een paar jaar eerder is ook best curieus maar de lol is er ook weer snel vanaf. Ik heb nog wel eens zitten denken om hitlijstjes te maken uit de Week Spots van de afgelopen twaalf jaar maar weet zeker dat we daar deze onder andere niet zullen terug vinden. Snel weer terug het archief in!

2023: Long Gone - Claire Davis (2022)
Vanmiddag stelt Liam ons de vraag op Facebook. LRK is bijna aan de 25e release toe en wat onze favoriet is. Ik kies voor deze van Claire Davis. Is die beter dan de andere releases? Nee, maar het is wel een plaat die 'groeit' bij mij en dat zijn over het algemeen mijn favorieten. Afgelopen week is het een jaar geleden dat ik naar Assen ben geweest voor flink wat singles en dat heb ik maandag al genoemd. In de bus luister ik naar een recente 'Do The 45' waar ook deze van Claire Davis voorbij komt. Je moet je voorstellen: Ik zit naar mijn eigen show te luisteren en hoor het begin van een nummer dat ik erg mooi vind maar ik kan me niet herinneren welke plaat het is. Het wordt pas duidelijk als Claire het refrein bereikt en 'Long Gone' vertelt me dat het de recente single van Davis moet zijn. Let wel... de plaat is dan al een paar maanden oud maar in januari 2023 valt het kwartje pas. De volgende dag maak ik dit tot Week Spot en nu kan ik me al nauwelijks voorstellen dat we 52 weken later zijn. 'Time flies when you're having fun' en plezier heb ik zeker gehad in 2023!

Honderd achteruit: Barbara Dickson

'Ja, die Gerrit. Roept-ie dat hij al bijna vijftien jaar niet heeft gedronken en gaat vervolgens met zijn bezopen kop een bericht schrijven over Marcia Hines'. Nee! Ik heb niet gedronken! Ik kan 'Set Me Free' niet in haar discografie vinden en dat is logisch: Dat is een nummer van Viola Wills. Ik meende ook al dat ik een nummer moest herkennen dat ze in 1979 had gemaakt, maar nee... het kwartje viel pas vanmiddag. 'If You Could Read My Mind' van Viola en 'Your Love Still Brings Me To My Knees' associeer ik met dezelfde tijd en ik geloof dat ik de vergissing ook wel eerder heb gemaakt. Het verhaal gaat echter wel over Marcia Hines en 'Set Me Free' van Viola Wills is de Week Spot geweest in week 30 in 2021. In één klap alles weer opgelost. En dan mag ik nu meteen in dezelfde tijd blijven hangen met een aflevering van de 'Honderd achteruit'. Het is met name 'January February' dat me iedere keer weer een 'flashback' geeft naar een piepjonge Gerrit in de huiskamer, maar 'My Heart Lies' is in 2022 de nummer 71 in de Gele Bak Top 100. Ik heb het gisteren voor het eerst aangedurfd om te kijken hoeveel afleveringen ik in 2023 heb gedaan en dat zijn er 39. Met de laatste 29 hoop ik het wel ietsje sneller te doen en er zitten ook nog een paar 'dubbele' bij. Nu eerst het doopceel lichten van Barbara Dickson.

Barbara Ruth Dickson is haar volledige naam en ze komt ter wereld op 27 september 1947 in het Schotse Dunfermline. Ze begint in de midden jaren zestig met zingen in folkclubs in de Fife-regio. Haar plaatdebuut is in 1969 samen met Archie Fisher en John MacKinnon. 'The Fate O'Charlie' is een album met liederen over de Jakobitisme-opstand van 1745. De elpee verschijnt op het Trailer-label. De tweede plaat is in 1970 en alleen met Fisher: Thro' The Recent Years' verschijnt op Decca. Voor de laatste platenmaatschappij maakt ze in februari haar debuut als soliste. Het album 'Do Right Woman'. Uiteraard genoemd naar 'Do Right Woman, Do Right Man' bevat het album een bonte collectie van soul- en pop-covers afgewisseld met traditionals en een nummer van de hand van Fisher. De critici zijn lovend maar de plaat is geen verkoopsucces. 'From The Beggar's Mantle... Fringed With Gold' is opgenomen in 1971 maar verschijnt pas in 1972. Het is méér folk traditionals dan de voorganger en opnieuw wordt slechts een handjevol verkocht. Onder de muzikanten staat ze echter hoog aangeschreven. In 1974 verleent ze haar medewerking aan de musical 'John, Paul, George, Ringo... And Bert!' en verbouwt ze eigenhandig de liedjes van The Beatles. Dat brengt haar muzikale loopbaan verder in beweging en in 1976 tekent ze een contract bij Robert Stigwood en zijn RSO-label.

Ex-Marmalade Junior Campbell produceert haar eerste album op RSO, 'Answer Me', waarvan het titelnummer in de Engelse top tien terecht komt. 'Another Suitcase In Another Hall' uit 'Evita' levert haar in 1977 een tweede hit op. De elpee 'Morning Comes Quickly' is in 1977 de eerste die doorbreekt in de Engelse albumlijsten, hetzij bescheiden met een 58e plek. 'January February' is in 1980 een grote hit en 'The Barbara Dickson Album' is hét verkoopsucces op 33 toeren. Alleen 'All For A Song' uit 1982 doet het ietsje beter en ook daarop vinden we weer 'January February' alsook 'Answer Me'. Het staat echter wel te boek als een studioalbum en niet als een compilatie. 'My Heart Lies' is alleen in ons land een hit. Het bereikt een magere 27e positie in de Top 40. In de vierde week gaat het van 27 naar 31 en vervolgens is de plaat onvindbaar.

Haar grootste single-hit zal ze hebben in een duet met Elaine Paige: 'I Know Him So Well'. Volgens het Guinness Book Of Hit Records is dit het bestverkochte vrouwelijke duet. In Nederland is het niet eens goed voor de top twintig maar in Engeland staat het vier weken op nummer 1 en blijft het nog maanden in de hitlijst staan. Op 30 oktober 2020 is haar voorlopig laatste album verschenen met de titel 'Time Is Going Faster'. Omdat de wereld dan 'op slot' zit, duurt het pas tot begin 2022 eer ze samen met haar band een tournee kan maken om het album te promoten. In 2002 is ze onderscheiden met een OBE voor haar verdiensten in de muziek.

Week Spot: Marcia Hines

Geen hitparade zoals eerder gepland en ook niet alle singles, maar komende zaterdag wil ik een selectie doen van de heruitgaven uit 2023. Daarbij noem ik ook een paar uit eind 2022. Hoewel ik de Week Spot van deze week afgelopen zomer heb gekocht, blijkt het plaatje echter al in oktober 2022 te zijn verschenen maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb vandaag een vrije dag gehad en ga in plaats daarvan morgen aan het werk. De reden mag bekend zijn? De storm houdt aan tot vroeg op de middag. Morgen zal het bijna windstil zijn, zeker in vergelijking met de afgelopen 24 uur, en ik heb er zin in! Ik ben dinsdag even bij een winkel geweest in Steenwijk voor wat nieuwe kleertjes en slaag dan niet. Ik heb een gesprekje met de dame en het verbaast haar niets. Haar man is op dat moment een nieuwe voorraad aan het inslaan en morgen (eigenlijk vandaag) zou ze weer méér XL in de schappen hebben. Dat ga ik morgenmiddag dus weer even checken. Maar nu eerst de Week Spot van deze week. Dat moet dus een heruitgave worden en de keuze valt op 'You Gotta Let Go' van Marcia Hines. Oorspronkelijk een single in 1976 en heruitgebracht door Selector Series in 2022.

Ik moet even in de lijst kijken of ik Marcia niet eerder heb gehad als Week Spot. Nee, dat is niet het geval. Haar 'Set Me Free' uit 1975 is een plaatje dat ik al tien jaar heb en dat ik erg goed vind, maar nog niet zó goed dat het de Week Spot is geworden. Ik kan deze single vreemd genoeg niet in haar discografie vinden op Discogs, hoewel 'Set Me Free' natuurlijk een b-kant is. Maar goed... het gaat vandaag over 'You Gotta Let Go'. Marcia Elaine Hines is haar volledige naam en ze wordt geboren op 20 juli 1953 in Boston. Haar ouders zijn van Jamaicaanse komaf. Haar vader overlijdt als ze nog zeer jong is en Marcia wordt opgevoed door haar moeder en broer Dwight. Twee weken geleden heb ik een andere artieste in de Week Spot met Jamaicaanse roots en wat denk je? Het zijn nichten! Als negenjarige zingt ze al bij het kerkkoor en nog een paar jaar later staat ze voor het eerst op de podia met de naam Shantee Renee. Ze wordt in 1967 aangenomen op het conservatorium maar nokt een maand later met de opleiding. Ze bezoekt in 1969 het Woodstock-festival en vertrekt even later naar Australië. Dat komt omdat ze een rol heeft gekregen in de Australische uitvoering van 'Hair'.

Gedurende de uitvoeringen van 'Hair' merkt ze dat ze zwanger is en op 4 september 1970 wordt haar dochter Deni geboren. Deni Hines is sinds de jaren negentig een gevierde zangeres in Australië. In 1973 gaat ze de rol van Maria Magdalena vertolken in 'Jesus Christ Superstar'. In deze hoedanigheid wordt ze zelf een 'superstar' in Australië. In de zomer van 1974, als 'Jesus Christ Superstar' tot een einde is gekomen, tekent ze een contract bij Wizard Records. In de jaren 1975 tot en met 1978 heeft ze alleen nog succes in Australië. Haar solodebuut 'Marcia Shines' wordt platina in Australië en 'Shining' uit 1976 behaalt zelfs goud. Qua singles is 'You' in 1977 de grootste hit en 'You Gotta Let Go' de kleinste. De laatste verschijnt alleen als single in Australië en de schaarse exemplaren vinden later hun weg naar de meer progressieve disco-liefhebbers. Met als resultaat dat een origineel exemplaar nu enkele honderden euro's moet kosten waardoor deze heruitgave zeer welkom is. Bovendien is 'You Gotta Let Go' geschreven door Teddy Randazzo en heeft dus een streepje voor bij mij.

In Europa breekt Marcia pas in 1981 door met 'Your Love Still Brings Me To My Knees' terwijl 'Many Rivers To Cross' alleen op het Europese continent als single verschijnt. In 1981 krijgt ze te horen dat haar broer Dwight zelfmoord heeft gepleegd en hoewel haar moeder haar zal aansporen vooral verder te gaan met het leven, heeft dit wel een impact. Van 1984 tot 1994 staat de muziek op een laag pitje. Ze speelt in een aantal theaterstukken en een ongelukje in de keuken zorgt in 1986 ervoor dat ze een tijdje uit de running is. In de nieuwe eeuw is ze vooral bekend als een lang zittend jurylid in de Australische editie van 'Idols'. Op 3 november is haar vijftiende album uitgekomen: 'The Gospel According To Marcia'. Het is precies wat het belooft op het etiket: Marcia zingt een aantal populaire kerkliederen en evergreens als 'Morning Has Broken', 'Lean On Me' en, een leuke flashback naar de vroege jaren zeventig, 'I Don't Know How To Love Him'.

Singles round-up: januari 8

Oef, het is weer een flink stormpie! Tijd om dit jaar de plataan weer te snoeien want die tikt de dakgoot flink aan. Maar goed, ik zit beschut en droog en dat is het belangrijkste. Dan kan ik vanavond tot slot de laatste vijf singles uit de partij van Chris behandelen. Ik weet niet of de komende dagen ergens nog wat Gele Bak-singles het huis gaan binnenrollen, dat hangt iets af van mijn plannen voor de komende dagen. Ik ga na het weekend in ieder geval nog een aflevering van de 'Singles round-up' doen met nieuwe heruitgaven. Hierbij de laatste vijf voor vandaag en daarna ga ik onder de wol.

* J.G. Lewis- Let The Music Play (US, IX Chains, 1975)
Chris heeft in de afgelopen maanden onder andere een 'white label'-update gedaan met promo's, demo's en dergelijke plaatjes.. Daar is J.G. Lewis nog een restant van. Ik heb de platen al in december in mijn boodschappenmandje gestopt en tot mijn grote verbazing zijn alle titels in januari nog altijd voor handen. Platen zijn pas 'gereserveerd' als er wordt betaald maar ik meen me ook iets te herinneren dat het boodschappenmandje op Midas Touch zichzelf leeg gooit op een zeker moment. 'Let The Music Play' heeft uiteraard niets van doen met Barry White. Het is echter wel een uitnodiging tot de dansvloer. Een lekker nummer. Het is een promo en dus staat de identieke versie in mono op de keerzijde. Stereo klinkt gelukkig nog niet al teveel aangetast, het is per slot van rekening styreen, en dus kan ik hiermee wel een tijdje vooruit.

* Holly Maxwell- Winter Go Away (US, Smit-Whit, 1969)
De eerste hele grote verrassing uit het boodschappenmandje. Zelf zou ik de plaat niet hebben aangeklikt als Chris de plaat niet een promo-rondje zou geven op Discogs. In december ben ik het seizoen al zat en met twee splinternieuwe zomerjassen in huis klinkt de roep om voorjaar alsmaar harder. Dit is pure crossover, maar dan opnieuw... dat is de specialisatie van Chris. De ritmesectie lijkt een koude start te hebben, de drumsalvo's klinken als een auto die niet wil starten en het komt niet goed op gang. Maar intussen trakteert Holly ons wel op een kippenvel-nummer dat zwemt in een fraai arrangement en dramatisch klinkende achtergrondvocalen. Een erg bijzondere plaat welke normaliter hoge ogen gooit bij Chris' publiek maar desondanks een maand in mijn mandje kan liggen. 'Never Love Again' is echter de officiële a-kant. Ook dat is om je vingers bij af te likken maar iets meer een rechttoe rechtaan ballade.

* The Van McCoy Strings- Sweet And Easy (US, Share, 1968)
Op 45cat is het gele label niet te vinden, maar Discogs noemt het een legitieme variant en dus denk ik dat die origineel is. Sinds augustus 2012 hoor ik 'Sweet And Easy' iedere maandagavond want mijn collega Lee gebruikt dit als 'bed music' in zijn Northern Soul-show. Van zal het drie jaar later opnieuw op de plaat zetten met Brenda & The Tabulations als 'A Love You Can Depend On' en dat plaatje heb ik sinds 2016 in de koffers. Wie Soul-xotica al langer volgt zal weten dat ik een diepe bewondering heb voor Van McCoy en zijn producties en arrangementen. Ik herken ze van mijlen ver en ze brengen altijd een glimlach op mijn gezicht. 'If I Could Make You Mine' op de keerzijde is meer ingetogen met meer piano dan strings. Helaas ook niet zo indrukwekkend.

* Little Rena Scott- I Just Can't Forget That Boy (US, Black Rock, 1971)
Ik durf te stellen dat 95 procent van de jaarlijkse opbrengst van Izipho Soul in goede aarde valt. In 2021 is 'You're So Far Away' een kleine 'misser' voor mij. Gelukkig staat er een remix op de keerzijde. Op de a-kant klinkt het heel erg alsof ze op herhaaldelijk een stukje vals zingt en dat is erg jammer. Ik heb dan overigens helemaal niets opgezocht over Rena, maar als Little Rena Scott is ze al een tijdje bezig. 'I Just Can't Forget That Boy' is funky crossover, een beetje als de vroege Deniece Williams (ten tijde van haar platen als Deniece Chandler). Chris heeft nog een tweede van Rena maar die heb ik maar niet beluisterd om een 'overkill' te voorkomen. 'Set Me Free' is een pure ballade maar daar kwam ik hier niet voor.

* The Tangeers- This Empty Place (US, Scepter, 1969)
Dezelfde groep als The Tan-Geers dat me in de zomer van 2012 laat kennis maken met de 'strange world of Northern Soul'. Rarenorthernsoul heeft dan een origineel van 'What's The Use Of Me Trying' in de aanbieding welke dwars door midden ligt. De plaat is echter 'netjes' geplakt met plakband over de 'Let My Heart And Soul Be Free'-kant welke maakt dat die kant niet te draaien is. 'Trying' speelt met een paar kleine tikjes in de achtergrond. 'Priced to sell' voor 275 pond. Jawel, de Northern Soul is waarschijnlijk de enige 'scene' waar je een weeksalaris kwijt bent aan een geknakte single. 'This Empty Place' ligt desondanks onaangeroerd een maand in mijn mandje. Het is een beetje té statig voor soul maar op zichzelf helemaal geen slechte cover van het Bacharach/David-nummer. Tegen het einde wordt het allemaal wel wat spannender. Hoewel er niets bekend is over The Tangeers komt het op mij over als een 5th Dimension-achtig groepje. 'He's Not That Kind Of Guy' op de keerzijde is van de hand van hun vaste schrijver Plato. Leuk stukje 'cowbell' maar alleen zijn ze vergeten hier de soul toe te voegen. Een eigenaardig plaatje is het zeker!

Singles round-up: januari 7

Een kleine verandering van plannen. Na de 'Singles round-up' van gisteren heb ik het plan om te schrijven over Barbara Dickson in het kader van de 'Honderd achteruit'. Dat is uitgesteld naar vanavond. Dan zie ik vanmiddag dat de platen van Chris zijn gearriveerd. Nadat ik altijd invoerkosten heb moeten betalen over zijn pakketten hebben we nu de oplossing gevonden: 10 singles met een gezamenlijke waarde van 10 pond. In werkelijkheid ligt de waarde wel even ietsje hoger, maar ach...? De Week Spot wil ik even uitstellen tot morgen want ik twijfel nog even wat ik ga doen komende zaterdag. Ik heb de afgelopen weken al gedreigd om nog een show te doen met heruitgaven uit 2023 en ik denk dat dit komende zaterdag (de laatste van de maand) wel eens kan gaan gebeuren. En dus moet ik de lijst van heruitgaven door om een Week Spot te vinden. Of wellicht toch de heruitgave die vanmiddag is gearriveerd? Overigens ben ik na de 'Singles round-up' lekker uit wandelen geweest en als ik thuis kom, zie ik dat de UPS net aan de deur is geweest. Koffer met single ligt al bij het afhaalpunt, alleen wil de app niet mee werken en bied ik aan om vanmiddag terug te komen. Dan weigert de app weer dienst maar nu heb ik het wel mee gekregen. Ik deel de tien singles van Chris door tweeën en hierbij krijgen jullie dan het eerste deel.

* Gene Chandler- Nothing Can Stop Me (UK, Soul City, 1965, re: 1968)
En ik begin meteen met een oude bekende. Ik heb de originele Amerikaanse Constellation al vele jaren geleden gekocht en deze behoeft op zichzelf ook nog geen upgrade.Waarom heb ik hem dan opnieuw aangeschaft? Welnu, ik heb al jaren de wens om eens een Engelse Soul City-plaat in de bakken te krijgen en Chris is niet bijzonder duur met deze single. Qua staat is het ook de 'minste' hoewel het nog altijd een stevige VG moet zijn. Soul City is het platenlabel van soulconnaisseur Dave Godin, eigenaar van de gelijknamige platenzaak en 'uitvinder' van de termen Northern Soul en Deep Soul. Het platenlabel is zijn eerste poging om platen op onafhankelijke platenlabels een kans te geven in Engeland en ook brengt hij een paar persoonlijke favorieten uit. Het uitstekende 'Nothing Can Stop Me' is daar een voorbeeld van. Helaas gaat het label al een jaar later over de kop en zet Godin zijn werk voort bij Mojo en Contempo. Oh, wat hou ik toch zielsveel van deze plaat. Meer kan ik er niet over zeggen...

* Judy Clay- Saving All For You (Jamaica, Atlantic, 1970)
Barbados of Jamaica? Het blijkt toch Jamaica te zijn. Ook goed! Het heeft voor het intro de bekende fluittoon welke je vaker hoort bij Jamaicaanse persingen. Dit is de b-kant van 'Greatest Love' en heeft een beetje een Caribische vibe als het aan komt op de blazers. 'Greatest Love' is een pure ballade en wellicht ook de reden voor een Jamaicaanse release. Dit is het betere schuifelwerk. De productie is heel erg Muscle Shoals en Aretha Franklin met dat verschil dat ik Judy een veel mooiere stem vind hebben voor dit genre. Ze klink net iets rauwer en doorleefd dan de Franklins. Ik reken het tot de 'double-siders'.

* Mitty Collier- I Had A Talk With My Man (UK, Chess, 1964, re: 1968)
Ofwel... de EP 'Your Chess Requests'. Deze wordt voor een erg fraaie prijs aangeboden maar uiteindelijk heb ik drie van de vier al. Het is één van de laatste EP's want in mei 1968 besluit de Engelse hitparade geen EP's meer op te nemen in de lijst waardoor de lucratieve handel verdwijnt. Op deze EP staan drie enorme favorieten op het Chess-label. De a-kant geeft ons 'The Entertainer' van Tony Clarke en 'Rescue Me' van Fontella Bass. De andere kant 'Summertime' van Billy Stewart en tot slot het nummer van Mitty Collier. 'Summertime' oogt lang dus het zou mooi zijn als dit de elpee-versie is maar denk het van niet. Nee, helaas de single-versie maar met de storm rond het huis smaakt deze ook prima. Of toch? Er zit een instrumentale brug in deze versie! Het is dus de elpee-versie zonder het intro. Hebben we het net over rauw en doorleefd gehad en dan krijg je Mitty Collier. Daar verbleekt alles bij. Wat... een... stem!

* Inez Foxx- You Hurt Me For The Last Time (UK, Stax, 1972)
Deze moet ik gokken omdat er geen soundfile bij zit maar Inez heeft me nog nooit teleurgesteld. Dat doet ze evenmin met dit nummer. Een stevige upbeat Stax-opname en een stem die uit duizenden herkent. Geen spoor van Charlie op deze plaat en dat is helemaal niet erg. Het is een feestje!

* The Herbs- Put A Hurtin' On My Heart (US, Smoke, 1969)
Daar is-ie dan toch nog! Het is de laatste zaterdag van juli. Ik ben in Steenwijk aan het werk geweest waar op dat moment het Stonehenge-festival plaats heeft. Onderweg naar huis ben ik de brute deathmetal-klanken alweer kwijtgeraakt en ben meteen in extase als Chris deze single promoot op Facebook. Ik hoef niet lang na te denken. Nu biedt hij gratis verzending aan binnen Engeland en dus stel ik hem voor de plaat gratis naar Mark te sturen zodat het in een volgend pakket kan gaan. Zo gezegd, zo gedaan, alleen is de plaat zoek geraakt tussen de postkantoren van Chris en Mark. Chris blijkt nog eentje te hebben liggen en dat is dus deze! Een prachtig staaltje crossover-soul uit 1969 met een kwaliteit die je zelden hoort onder de vijfhonderd pond. Het hele kleine beetje 'distortion' in het refrein kan me niet boeien. Er blijft nog voldoende over! Chris vroeg 25 pond voor zijn exemplaar maar ik heb de plaat voor veel hoger op Discogs gezien. Deze 'vervanger' hoef ik uiteraard niet te betalen.

Singles round-up: januari 6

'Memories are made of this'. Vorig jaar ben ik op deze maandag (qua datum eigenlijk morgen) naar Assen geweest voor heel veel singles. Het is de week dat ik 'ziek' thuis zit vanwege een komend gesprek in Steenwijk. Dat gesprek zal uiteindelijk de donderdag gaan plaatsvinden in Meppel en daarna kan ik al vrij snel weer het werk hervatten. De nachten zijn zwaar in de war en dat geldt ook voor deze maandag. Dan krijg ik het idee om met de bus naar Assen te gaan en koop ik de eerste Gele Bak-aanwinsten van 2023. In 2024 schaf ik de eerste Gele Bak-singles aan op vrijdag 19 januari. Ik had vorige week al genoemd dat ik weer eens bij het winkeltje aan het Prinsenplein wilde kijken. Welnu, die is definitief weg. Het hield in de afgelopen jaren steeds panden 'bezet' waar vroeg of laat wel een geschikte koper of huurder voor gevonden zou worden en op de plek van de platenzaak komt binnenkort een makelaarskantoor. Dan maar even kijken bij de kringloopwinkels? De Kring heb ik dan al bezocht want daar kom ik praktisch langs fietsen vanaf de Koedijkslanden. Tot slot nog de 'oude' kringloop aan de Hugo De Grootstraat. De vangst? Acht singles waarvan eentje me meteen al erg enthousiast maakt en dat zal geheel terecht zijn!

* Herb Alpert & The Tijuana Brass- The Maltese Melody (Duitsland, A&M, 1969)
Bij De Kring begint het met de gebruikelijke 'rotzooi'. Hoop klassiek en geestelijk repertoire met af en toe wat zult of easy listening waar ik Herb Alpert ook maar onder schaar. De tweede single die ik in handen hou oogt meteen heel erg interessant. Daarover straks meer. Herb Alpert is een soort van fetisj. Ik heb in Mossley op een bepaald moment het idee om een 'disco show' op te zetten rondom mariachi omdat het winkelaanbod aldaar genoeg is voor een avondvullend programma. 'The Maltese Melody' had dan ook zeker niet mogen ontbreken hoewel ik vandaag voor het eerst luister naar het kleinood. Het gaat weer gezellig worden op de zondagavond! Hoe gezellig? Welnu, in de 'New additions' heb ik inmiddels al vier van ome Herb.

* Desire- Now That We're Together (NL, Mercury, 1982)
Het jaar 1982 is over het algemeen goed achter gebleven in mijn geheugen voor wat betreft de muziek. Desire staat in 1982 even in de Tipparade en het zegt me zo helemaal niks. Eens zien of het draaien van de plaat iets doet oplichten. Oef, dit had ik niet verwacht! Ik kan het heel in de verte herinneren, maar het is duidelijk geïnspireerd door de wereldhit van Champaign. Wat het meest belangrijk is, is dat het prima past in de jaren tachtig-soul. Okay, het is een gladde productie. Ik meen de zang van Lisa Boray te herkennen, maar dat kan niet worden bevestigd. Wel horen we Ronnie Johnson uit de band Liberation Of Man. Ik had het niet verwacht maar dit is zowaar een derde voor in de Blauwe Bak!

* Clarence 'Frogman' Henry- Lonely Street (NL, Funckler, 1962)
Een van de talrijke opvolgers van 'But I Do' en meer van hetzelfde. Een lekker deuntje als van Fats Domino houdt maar ik heb gisteren drie achtereen gedraaid en dan ben je het wel zat. Desondanks een leuke aanwinst!

* Van McCoy- Change With The Times (UK, Avco, 1975)
Bij De Kring hebben ze een apart bakje met 'duurdere' singles hoewel er geen prijzen worden vermeld. Degene waarvoor ik de meeste interesse heb, zijn enkele Engelse persingen. The Darts laat ik liggen alsook eentje uit de jaren zeventig (ben even vergeten welke) die bij een nadere inspectie niet smetteloos is. Er ligt ook een knaloude Connie Stevens maar dat wil ik mijn naald niet aan doen. Dan maar Van McCoy! Ik heb 'Change With The Times' omstreeks 2013 in de Blauwe Bak zitten maar deze verhuist later naar de jaren zeventig. Deze Engelse persing komt dan weer met stip binnen in de Blauwe Bak. Hij heeft me twee euro gekost. Dat reken ik nu even uit. Duur? Welnee, er zit immers een nog veel duurdere single tussen de vijftig cent-plaatjes.

* Jim Reeves- Don't Let Me Cross Over (Duitsland, RCA Victor, 1965)
Ach, zo'n single van Jim Reeves met fotohoesje én sticker van de radiowinkel (J. Tempel in Ermelo in dit geval) moet gewoon worden gered. Het hoesje heeft de plaat niet voor vuiligheid behoed en dus zal ik even aan de slag moeten met sponsje en water. Ik heb al een stukje beluisterd en geen verrassingen bij Jim. Hij heeft groot gelijk! We gaan deze plaat niet tussen de Crossover plaatsen.

* Wayne Spence & Smiling Faces- Thank God For Peace (US, Peace, 1973)
Geestelijke muziek is altijd populair bij de kringloopwinkel en zelden tot nooit interessant voor iemand die op zoek is naar gospelsoul of -funk. Dan dit gekke plaatje op het Peace-label. Opgenomen in Cleveland in Ohio, dat meteen mijn interesse heeft. Eenmaal thuis kijk ik op 45cat en zie dat de plaat reeds is geveild voor veertig euro. En... 'Thank God For Peace' is een feestje! Wat een 'gospel funk slinger' als deze in Meppel zoekt blijft net zo'n vraag als de Ken Boothe-single in Rouveen. Feit is dat het in huis genomen is door een groot liefhebber want qua 'funkiness' zit deze in dezelfde hoek als King Hannibal. De b-kant heet 'Love Is Stronger Than Hate' en iets minder funky maar nog altijd is dit een 'double sider' in mijn boek. We zijn koud drie weken in 2024 of dit is al één van de grootste verrassingen.

* Tabou Combo- New York City (Frankrijk, Carbaza, 1975)
Deze heb ik al en ik weet al twaalf jaar niet zo goed wat ik ermee aan moet. Overigens is dat dan de Nederlandse Decca welke 1974 op het label heeft staan. Deze Frase Carbaza heeft 1975 op het label. Is dit het moment om de plaat alsnog tot de Blauwe Bak te rekenen? Het is per slot van rekening latin. Ik moet toch nog eens vergelijken want is die Nederlandse Decca ook een 'live'-opname? Deze is in ieder geval wel 'live' en wellicht moet ik een hoekje inruimen voor 'oddball' latin-platen. Vier voor in de Blauwe Bak? Ach, vooruit dan!

* Time Bandits- Endless Road (NL, CBS, 1985)
We eindigen deze 'Singles round-up' dicht bij huis. Mijn herinnering zegt Groningen, maar Alides Hidding schijnt te zijn geboren in Drenthe. In Schoonoord om precies te zijn. 'Endless Road' heb ik in de laatste maanden nog eens gehoord op de radio. Ik denk dat het RTV Drenthe moet zijn geweest en, ja, die zijn chauvinistisch genoeg om veel Time Bandits te draaien. Een waanzinnig goede plaat dit! Blij dat ik hem heb gevonden.

Het zonnetje buiten lijkt me te lokken maar ik wacht weer eens op een Juno-zending. Nóg maar een platenkoffer erbij! Hoewel? Als ik niet thuis ben, gaat die naar het ophaalpunt verder in het dorp en dus ga ik straks toch nog maar even wandelen. Het is niet echt nodig om stormschade op te nemen, want het is regionaal erg mee gevallen!

Jarig haar

In het weekend wil ik nog wel eens een 'gezellig' verhaaltje schrijven en daar ben ik vanavond wel voor in de stemming. Vanaf de zomer van 2017 heb ik vrij regelmatig teruggeblikt op de tijd van twintig jaar eerder. In eerste instantie vooral om het krakersverhaal eens te vertellen en de eerste maanden in Engeland. Sindsdien is het een zeer onregelmatige rubriek geworden en in het najaar begint het opeens weer op te bloeien. De jaren 2002 en 2003 zijn buiten enkele hoogtepunten, waaronder mijn eerste 'eigen' huisje in Steenwijk nogal 'grijs' geweest en niet echt goed in mijn herinnering blijven hangen. Nu is het dan twintig jaar na 2004 en dat is op zichzelf best een curieus jaar waar ik wel met plezier over kan schrijven. Het is het jaar van Sideburner, de verhaaltjes op rockandroll-punt-nl en diggin4dirt-punt-com, de maanden van de CO-9 in Zwolle en het eerste Belgische uitstapje in het najaar. Stuk voor stuk leuke gebeurtenissen die wel een herinnering op Soul-xotica verdienen. Afgelopen vrijdag komen de, schijnbaar, hoge kappersprijzen ter sprake en dan herinner ik me opeens dat het twintig jaar geleden is geweest dat ik voor het laatst in de buurt ben geweest van zo'n 'haarcrimineel'. Dit kan mooi in een berichtje met als foto het eerste nieuwe garagerock-album dat ik in 2004 aanschaf. Met de pot Brylcreem binnen handbereik ga ik vanavond twintig jaar terug in de tijd.

Wat heb ik begin 2004 nu eigenlijk nog te zoeken in Leeuwarden? Goede vraag. Ik ben na de 'overval' in Dokkum al snel gestopt met het verkopen van de krantjes. In september heb ik mijn pas ingeleverd. Ik heb in principe mijn huisje in Steenwijk. Ik ga nog wel eens een avondje doorhalen in het café in Leeuwarden waar ik dan geregeld kom en Leeuwarden heeft ook een paar leuke platenzaken, maar ik hoef niet meer beslist naar Leeuwarden omdat ik moeilijk 'thuis bij Jan' kan zijn. Op het laatst is er toch nog een goede reden om op maandag in de trein te stappen naar Leeuwarden. Een gerenommeerde herenkapper in Leeuwarden heeft besloten om op maandag, eigenlijk zijn vrije dag, zich in te zetten voor de minderbedeelde mensen en biedt bij het Leger Des Heils een knipbeurt aan voor een euro. Ik heb mijn lange manen in oktober 2001 afgeknipt en ga gedurende 2002 'Pimmetje kaal' door het leven. Ofwel: Ik scheer het laatste weg met een mesje zodat een gladde biljartbal overblijft. In de winter laat ik toch maar een vachtje groeien en begin 2004 wil ik vooral erg graag een vetkuif hebben. Vandaar de Brylcreem. Als ik 'heit' vertel over het middel, begint hij me meteen met waarschuwen. En ja, ik heb het zelf ook wel in de gaten, het is eigenlijk funest voor het haar. Ik kan er even later ook wel mee stoppen want mijn haar is té soepel om er een keiharde kuif van te maken. Autolak schijnt de beste optie te zijn maar ook daar bedank ik voor. De 'daklozenkapper' doet precies wat ik van hem verwacht en ik kan hem voor een euro natuurlijk niet gaan lastigvallen met een vetkuif.

Ik denk dat het ietsje later in de tijd is geweest. Wellicht februari? Ik ben momenteel té lui om naar boven te lopen maar ik geloof dat ik op de single van The Dirtbombs heb geschreven wanneer ik deze heb gekocht. Dat is de laatste keer geweest dat ik bij de 'daklozenkapper' ben geweest alsook het laatste bezoek aan het Leger Des Heils in Leeuwarden. Bij het Leger vandaan kijk ik even bij King Kong in de platenbakken en zie dan het album van The Dirtbombs staan. Ik schrijf inmiddels een paar weken voor roekandroll-punt-nl en behandel daar merendeels oudere elpees en wat lokaal cd-werk. Het is allemaal niet echt garagerock'n'roll dat rockandroll-punt-nl tracht te zijn, maar er wordt geen bezwaar gemaakt tegen mijn kopij. Garagerock zit op dat moment net in een kleine hype. Vooral The White Stripes is erg populair met in het kielzog The Von Bodines en The Dirtbombs. Wat ik anno februari 2004 heb gehoord van The White Stripes word ik daar niet heel enthousiast van. Dat zal later veranderen. Op rockandroll-punt-nl is het The White Stripes of The Dirtbombs en omdat White Stripes me niet bevalt, ga ik automatisch voor The Dirtbombs. 'Dangerous Magical Noise' is dan het nieuwste album van de band en komt met een bonus-single met daarop een cover van 'Possession' van The Cheater Slicks. Ik koop het album en kan eindelijk 'mee praten' met de andere schrijvers op de website.

'Als het schip met geld komt, dan...'. Ik hoop op dat moment nog dat ik weer eens naar Engeland kan gaan. Geen idee wat ik er wil doen, althans... de reden is me nu ontschoten. Is het alleen maar even om in York te zijn of wil ik ook nog gaan kijken in Mossley? Wil ik misschien zelfs wel weer een tijdje aan het werk in Mossley? Ik weet het echt niet meer, maar wél dat ik in februari verschillende keren aankondig dat ik binnenkort weer naar Engeland ga. Het zal uiteindelijk tien jaar duren eer ik weer voet zet op Engels grondgebied en dat is het weekend in Watford. Het schip met geld zal uiteindelijk in december van 2004 aanmeren in Steenwijk maar dan denk ik al niet eens meer aan Engeland.

Ik ben op een zaterdagmiddag bij Minstrel in Zwolle om een stapeltje nieuwe garagerock-releases aan te schaffen als ik plots een erg rare hoes in mijn handen hou. Ik krijg te horen dat ik het vooral moet beluisteren omdat het zich niet in woorden laat uitdrukken. Dat album is 'Mandrake' van Fursaxa en staat mijlenver van de garagerock. Toch zal ik ook dit album recenseren op rockandroll. Het gaat later dit jaar nog zorgen voor het eerste reisje naar België. Intussen heb ik ook al gekeken wanneer Juliana is overleden en dat is in maart. Dat weekend heeft ook nog een grappige herinnering welke wel eens mag worden verteld.

Jarig haar? Ja, twintig jaar sinds mijn laatste kapperbezoek en sindsdien heeft tierig en welig mogen groeien. In november en december heb ik nog wel eens het verlangen om het af te knippen en afgelopen jaar heb daar diep over nagedacht. Nee, het blijft voorlopig nog even staan.

Week Spot Kwartet: week 3

Goed bekeken om het Week Spot Kwartet op de vrijdagavond te doen. Ik heb net een half uur geleden mijn radioshow afgesloten welke nu op Pixeldrain staat. Ik zal niet zeggen dat ik doodmoe ben van het doen van een radiostation maar energie om een 'Honderd achteruit' of een 'Singles round-up' ontbreekt op dit moment. Over de 'Singles round-up' gesproken: Ik ben vandaag in Meppel aan het werk geweest en heb een paar singles gekocht bij de twee kringloopwinkels. Ik wil ook een bezoekje brengen aan de winkel aan het Prinsenplein, maar helaas... deze staat leeg en er komt binnenkort een makelaarskantoor in het pand. Als ik terugdenk aan de platen die ik er eind augustus heb gehaald, denk ik dat ik mag concluderen dat ik geen 'interessante' platen heb laten liggen. Op zichzelf wel weer jammer dat we een adresje minder hebben, maar ach... Beilen en Assen liggen praktisch ook om de hoek van de deur. En bovendien wil ik binnenkort weer eens terug naar Zwolle. De paar singles van vanmiddag zal ik proberen in het weekend in een berichtje te stoppen. Nu dan de vier Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Far Far Away - Max Romeo (1969)
Vanavond heb ik in 'The Spirit Of The Seventies' januari 1970 behandeld. In 1969 begint de reggae steeds meer invloed te krijgen op de Engelse hitparade en vanavond zijn The Upsetters, Jimmy Cliff en Harry J. All Stars aan bod gekomen. Max Romeo heeft dan al lang de hitparade verlaten van 'Mini Skirt Vision'. Als je dat plaatje omdraait, krijg je 'Far Far Away'. Ik zou moeten terugbladeren om te ontdekken hoe ik eigenlijk aan dit nummer ben gekomen. Middels 'Afterglow' als ik me niet vergis maar ik heb geen idee in welk kader dit heeft plaats gevonden. Veel van de oude reggae-singles hebben een vaak soulvolle b-kant en dat geldt eveneens voor Max Romeo. 'Far Far Away' zorgt voor een leeglopende dansvloer op een reggae-festijn daar waar je een bouwhelm moet dragen als je 'Mini Skirt Vision' op een soulfeest wil draaien. Uiteraard wil ik dit plaatje op het Engelse Unity-label hebben en deze heb ik in de eerste weken van 2020 aangeschaft.

2021: After Loving You - Roy C. (1978)
Op 16 september 2020 overlijdt Roy C. op 81-jarige leeftijd. Natuurlijk ken ik zijn 'Shotgun Wedding' al een flinke tijd en toch begin ik mans' werk pas een maand voor zijn dood te ontdekken. In 2020 en 2021 volgen vele titels en 'After Loving You' heb ik tegenwoordig zelfs dubbel. De tweede heeft een andere b-kant en... is niet geperst op Barbados. Bij 'After Loving You' heb ik eveneens winterse herinneringen. Het kan wel eens zo zijn dat er drie jaar geleden ook sneeuw heeft gelegen. Het ijs is dan alleen zó sterk dat er meerdere dagen achtereen kan worden geschaatst. Het herinnert me ook aan een 'vies' verhaaltje dat vanmiddag op de zaak nog ter sprake is gekomen. Dat zal ik jullie vandaag besparen. De zoektocht naar overige singles van Roy C.  gaat overigens onverminderd door maar de laatste tijd is het niet zo 'druk' als in 2021. 'After Loving You' blijft echter altijd één van mijn favorieten.

2022: Sudden Stop - Percy Sledge (1968)
Daar hebben we warempel een single die ik bij het winkeltje aan het Prinsenplein heb gehaald! De liefde voor Percy Sledge wil de eerste 42 jaar van mijn leven niet vlotten. Dan koop ik 'When A Man Loves A Woman' op de originele Nederlandse Atlantic en kan ik de sentimentele dweil op de a-kant voor het eerst in decennia waarderen. In 2020 en 2021 volgen er meerdere titels van Sledge. 'Sudden Stop' haalt in 2021 niet de Blauwe Bak Top 100 en ik geloof dat ik een show heb gedaan met platen in de 'bubbling under'. Het is in ieder geval dat ik een show terug luister onderweg naar het werk en dat het me opvalt. Omdat ik die week nog een Week Spot nodig heb, besluit ik deze de titel toe te kennen.

2023: Lonely Man - Spencer Wiggins (1967)
De nummer drie uit de afgelopen Blauwe Bak Top 100. Ik heb eerst moeite met het vinden van de plaat maar dan blijkt dat ik de top 50 nog compleet in een bak heb staan. Ik zou deze uitzending nog eens opnieuw doen met verse naalden maar heb daar inmiddels vanaf gezien. Misschien in meerdere delen als bonus in het derde uur van 'Do The 45' maar ik ga niet opnieuw ruim drie uren door de lijst worstelen voor een opname die ik misschien drie keer beluister. Spencer Wiggins is vorig jaar op 13 februari overleden. Ook hij is 81 jaar geworden net als Roy C.

Honderd achteruit: Greenfield & Cook

Wanneer ben ik begonnen met de 'Honderd achteruit' en hoeveel afleveringen heb ik in 2023 gedaan? Eerlijk gezegd durf ik niet te kijken omdat ik niet heel erg teleurgesteld wil worden. Feit is dat de lijst van 2022 een mooie reeks van verhalen in petto heeft welke ik met alle liefde met jullie deel. Als het werkelijk de bedoeling is dat ik dit eveneens ga doen met de Top 100 van 2023 en degene die nog gaan volgen? Dan kan ik na vijf jaar, schat ik zo, eens een jaar 'Gele Bak Top 100' overslaan en nog altijd niet op schema zitten. Enfin, ik ga in 2024 vrolijk door met de Top 100 van 2022 en dat bevat nog altijd een stel platen die ik al in 2021 heb gekocht. De nummer 70 is daarvan een voorbeeld. Uit de tijd dat het winkeltje aan het Prinsenplein in Meppel nog vele honderden singles op voorraad heeft. Ik ben morgen voor het eerst in maanden weer in Meppel en zit eraan te denken even een kijkje te nemen. De laatste keer krijg ik de indruk dat hij meer en meer gaat inzetten op het concept 'inbrengwinkel' en kunstzinnige objecten, maar je weet het maar nooit? De nummer 70 in de Gele Bak Top 100 is voor het Haagse duo Greenfield & Cook en hun 'A Day Begins' uit 1971.

Volgens mij heb ik het mijn moeder al eens gevraagd in de jaren negentig. Ze is geboren en getogen in Jutrijp en is daardoor al gedeeltelijk een wandelende stamboomkenner. Althans, het gaat niet heel ver het verleden in, maar het is wel 'die van die, die weer een neef is van die' enzovoorts. Rink Groenveld komt in de jaren tachtig en negentig regelmatig bij ons over de vloer en zijn grootvader, met dezelfde naam, woont op het hoekje van de straat. De jongensnaam Rink is op zijn minst opvallend en toch is het mij nooit duidelijk geworden of er een rechtstreeks verband is tussen de Rink Groenveld in Jutrijp en de 'beroemde' naamgenoot in Den Haag. Deze Rink Groenveld is geboren op 14 december 1948 in Den Haag en noemt zichzelf in de jaren zeventig Greenfield. Vervolgens mag je Peter Cook gaan vertalen en dan kom je uit op Peter Kok. Deze is bijna een jaar jonger en komt op 30 november 1949 ter wereld. De mannen ontmoeten elkaar in The Hurricanes dat in 1967 een single maakt voor het Delta-label. De a-kant van de single wordt geschreven door Peter De Ronde, Deze is van 1963 tot en met 1966 de extra gitarist van The Golden Earrings. Op de b-kant doet The Hurricanes een liedje van de Engelse Ivy League. The Hurricanes gaat even later uiteen en Groenveld en Kok gaan samen verder als Popshop. In 1969 wordt dit Greenfield & Cook en volgens de Nederlandse Wikipedia zou het duo vaak 'de Nederlandse Simon & Garfunkel' zijn genoemd. Dat is overigens slechts een quote van één website waar Bolland & Bolland wordt behandeld en terloops Greenfield & Cook wordt genoemd. Ik zou graag in discussie gaan met iemand die Greenfield & Cook wil betitelen als de Nederlandse Simon & Garfunkel want buiten dat het beide duo's zijn, raakt het kant noch wal. Greenfield & Cook is evenveel Mini & Maxi.

De eerste single van de groep heet, weinig hoopvol, 'The End' en deze staat nog altijd hoog op mijn verlanglijstje. In de jaren negentig heb ik het op een Nederpop-verzamelaar staan en vind het dan al indrukwekkend. Ik kan me uit mijn vroegste dj-herinneringen in 1997 ophalen dat ik de plaat vaak samen mix met een elpee met geluidseffecten en dat een fikse onweersbui prachtig past bij het instrumentale gedeelte in 'The End'. 'A Day Begins' is in 1971 de eerste single die werkelijk in de Top 40 komt hoewel het dan nog strandt op nummer 13. De volgende twee zijn echter goed voor de top tien. 'Only Lies' gooit ook hoge cijfers in het buitenland en persoonlijk heb ik 'Don't Turn Me Loose' altijd erg goed gevonden. Alsof The Byrds zou zijn opgepikt door de producenten van Middle Of The Road. 'Where' heb ik pas later leren waarderen. De top tien zal nog eenmaal worden bereikt met 'Easy Boy' in 1973 en een jaar later valt het doek. Wat zich precies heeft afgespeeld, zullen we nooit weten. Feit is wel dat Greenfield & Cook nimmer samen zullen optreden en dat Peter Kok sinds 2015 actief is met Newfield & Cook.

Na het uiteenvallen van het duo beginnen ze aan een solo-carrière. Voor Groenveld is dat al afgelopen voordat het is begonnen. De single 'He Loved You' blijft genadeloos steken in de Tipparade en hij zal verder geen platen meer maken. Peter Cook maakt eerst een single met The Benjamin Franklin Group voor de Spaanse en Italiaanse markt. 'Movin' On' schijnt in een film te zitten maar deze informatie moet ik van hele kleine scans halen. Cook's enige single welke de Tipparade zal halen is een ode aan een Chileens meisje. Dat zal hem twee jaar later nog van pas komen? Hij doet in 1977 mee aan het nationale songfestival met 'Pinokkio' maar de ode aan onze voormalige minister-president moet het afleggen tegen 'De Mallemolen Van Het Leven'. Ook is Kok de reisgezel van Euson als de laatste een poging doet om in Amerika door te breken. Naar ik ooit heb begrepen maar dat ik nu nergens meer kan vinden, wordt het duo al op de eerste dag overvallen en gaat het, bij wijze van spreken, in onderbroek en op sokken naar Chili. Daar heeft Euson in 1972 al eens een lokaal songfestival gewonnen. Cook en Euson beginnen hier een productiebedrijf. Euson schijnt tegenwoordig in Amerika te wonen maar Cook komt in 2014 terug naar Nederland. Naast Newfield & Cook heeft hij een restaurant als ik me niet vergis. Ik ben een aantal jaren geleden bijgepraat door muziekvriend Albert, maar het is alweer een tijdje geleden.

Ik heb altijd een zwak gehad voor de producties van Greenfield & Cook en hoewel elpees niet mee doen in de collectie, heb ik in de eerste jaren van het nieuwe millennium veel plezier van het tweede album van het duo. Qua singles heb ik ze allemaal buiten 'The End' en een Italiaanse single uit 1974. 'Don't Turn Me Loose' en 'Where' zijn daarbij de uitschieters voor mij hoewel 'A Day Begins' er ook mag zijn. Vandaar een zeventigste plek in een Top 100 met een flinke 'bubbling under'.

Het zilveren goud: 1999 deel II

Vanmiddag heb ik opnieuw gekeken in de lijst en dit gaat voorlopig de laatste aflevering worden van 'Het zilveren goud' met zes singles. Als ik terug ga naar vijf dan kan ik de singles uit mei 1999 vrij evenredig uitsmeren over maart, april en mei. Op Facebook ben ik een week geleden begonnen met een serie van invloedrijke albums op mijn muzieksmaak. Een Amerikaanse radio-collega doet eentje van twintig dagen waarbij de intro-tekst een 'copy-paste' is welke verbiedt om méér te schrijven over het album. Dat is voor mij natuurlijk onmogelijk en ik heb inmiddels ook al feedback gekregen dat de verhaaltjes bevallen. Ik heb 24 dagen als target gesteld maar zou moeiteloos dagelijks over een elpee kunnen schrijven. Tegelijk is het in juni 35 jaar geleden dat ik mijn platencollectie ben begonnen en ik heb al iets laten doorschemeren om iets dergelijks te doen met een hoofdrol voor de 45-toeren 7"-single. In 2020 heb ik ook zo'n plan maar dan breekt de pleuris los, of eigenlijk een ander virus, en vind ik het wel fijn om zo nu en dan even helemaal afstand te nemen van social media. Op Soul-xotica vier ik dat al bijna drie jaar met 'Van het concert des levens'. En dan nu verder met 'Het zilveren goud' dat inmiddels dan ook al tien jaar voorbij de kaartenbak gaat. Zes singles die ik in Engeland heb gekocht plus eentje die ik, achteraf gezien, in de zomer van 1997 in Denemarken heb aangeschaft. Deze mag vanavond alsnog mee.

Het is pas na het weekend als ik me besef dat ik in meer dan een week niet 'Het zilveren geheugen' heb gedaan. Dat is op zichzelf niet erg want jullie hebben immers twee verhaaltjes kort na elkaar gehad. Januari 1999 loopt niet over van de herinneringen maar toch vindt rond deze tijd de geboorte plaats van een idee. Een idee dat me meer dan een jaar in de macht zal houden en ik zou al bijna eens de reis zijn begonnen. In de aflevering van vanavond wil ik even resumeren waar ik sta in januari 1999 en tevens dit plan delen. Over twee weken is de 'Eindstreep' op woensdag en ik hoop dat ik volgende week de dagen nodig zal hebben voor de 'Singles round-up'.  Het wordt weer eens hoog tijd dat ik in een fysieke winkel met mijn vingers door een stapel singles ga glijden. Na vanavond ben ik in principe dus wel klaar met de januarimaand.

De Prozac heeft me in november en december flink onder de duim gehouden. Dan besluit ik van het ene op het andere moment met het medicijn te stoppen want ik moet juist weer wat actiever worden. Iets dat er helemaal bij in is geschoten is om te vermelden dat ik tussen kerst en oud en nieuw in 1998 eerst ook nog flink door mijn rug zal gaan. De bovenste verdieping van Longlands Mill met de voormalige winkel in bric-a-brac en de kledingsorteerhoek moet worden ontruimd omdat hier in de toekomst nieuwe kamers gaan komen. Dat is het klusje in de periode na kerst als ik word gevraagd om mee te helpen een zware kast te verplaatsen. Ik ga niet door mijn knieën maar buig voorover om de kast van de grond te krijgen. Krak en Gerrit ligt in bed. Ik heb echter al wel het treinkaartje gekocht om naar Newcastleton te gaan en ik ben vrij op oudejaarsdag. Twee nachten slaap en een dag rustig aan doen en de rug doet het weer. Het avontuur met de rug maakt dat ik voorlopig even niet op de bus hoef. In plaats daarvan draai ik winkeldiensten. Eerst in de meubelzaak maar begin 1999 krijg ik het vertrouwen van de leiding om de vaste man te worden van Manchester Road. Het winkeltje zit schuin tegenover het treinstation van Mossley en op de hoek van Queen Street, de straat waaraan de Emmaus is gevestigd. De etalage is voor de absolute collectors' items waaronder een incompleet servies dat ze waarschijnlijk nog steeds hebben als ze niet in prijs zijn gezakt of de bende hebben weggegooid. Mensen komen letterlijk de winkel binnen om te vragen of het goed gaat met het servies om vervolgend luid lachend de deur uit te lopen.

In april ben ik het helemaal zat en besluit het dan over een andere boeg te gooien in de winkel. Over drie maanden meer daarover. Het is wachten, wachten en wachten. Op de drie klanten die uitgesmeerd over de week gaan binnenkomen en Mrs. Hadfield natuurlijk! De vrouw is dik in de zeventig maar altijd heel actief geweest en een fervent wandelaar. Een ongeluk heeft ervoor gezorgd dat ze in de lappenmand ligt en ze loopt tegenwoordig met een stok. Het bezoekje aan de Emmaus is een uitstapje en ze is daarbij vooral 'fan' van Gareth, de boomlange Nederlandse gast. Ze is oorspronkelijk uit Wales en ze is de enige die me Gareth mag noemen. Als ik Manchester Road overneem, komt ze regelmatig 's middags langs, op het laatst zelfs tweemaal per week. Ik maak dan een kopje thee voor haar met een koekje erbij en hebben we gesprekken over van alles en nog wat, waarbij ze me soms laat zoeken naar woorden voordat ze het woord zegt. Daarna moet ik het net zo lang herhalen totdat ik het onder de knie heb. Ofwel: De beste manier om een taal écht te leren. Ze koopt vrijwel nooit iets maar stopt me wat geld toe. 'Go and have yourself a drink in the Tollemache tonight'. Het is vaak vijf of tien pond.

Maar het idee... Waar is het vandaan gekomen? Ik denk ik in eerste instantie uit een lijst van Emmaus-genootschappen en waarschijnlijk gelezen in een papieren nieuwsbrief. Het vermeldt alleen een emailadres van de Emmaus in Lublin. Ah, dat is Ierland! Oh wacht, dat is Dublin. Nee, Lublin is in Polen en op ene of andere manier heeft dit meteen mijn interesse. Samen met Paul zet ik een email op en ik zie water branden als ik zie hoe het wordt verzonden. Een paar weken later heb ik bericht terug. Internet is nog dermate nieuw in 1999 dat de mail maar eens per week hoeft te worden gecheckt? 'Tink you for your interest. We always need volunteers'. In 1999 is een website ook nog platte tekst en (vrijwel) geen foto's of zelfs een video. Ook al lopen de verhalen uiteen over wat de Emmaus in Lublin nu precies is, een ding staat voor mij als een paal boven water: Het gaat het volgende adres worden waar ik mijn idealisme ga uitventen! In de komende weken meer daarover.

3174 The House That Jack Built - Alan Price Set (UK, Decca, 1967)
3175 Virginia Plain/Pyjamarama - Roxy Music (UK, Polydor, 1973, re: 1977)
3176 Sugar Town - Nancy Sinatra (UK, Reprise, 1966)
3177 One More Time - Them (UK, Decca, 1965)
3178 Telstar - The Tornados (UK, Decca, 1962)
3179 Happy Jack - The Who (UK, Reaction, 1966)

'Virginia Plain' heb ik al in de Nederlandse persing met fotohoes maar deze Engelse persing mag blijven vanwege 'Pyjamarama' op de keerzijde. Leuk popfeitje is dat Bananarama haar naam heeft ontleend aan 'Pyjamarama'. Nancy Sinatra ligt op de foto op een fotohoesje. Dat fotohoesje heb ik een paar jaar geleden gekregen van Peter van de voormalige Singlehoesjes-site waarvan ik in het begin regelmatig hoesjes heb 'geleend' voor Soul-xotica. Op het hoesje van Them heb ik geschreven dat ik het in augustus 1997 heb gekocht in het Deense Skive. De single staat overigens eerst genoteerd voor oktober 1998. The Tornados heb ik in 1992 al gekocht in een Amerikaanse persing en reken januari 1999 als de eerste keer dat ik een Engels origineel heb gevonden. Tot slot het prijsnummer van The Who. Een plaat die ik in de lunchpauze soms wel drie of vier keer achtereen draai voordat ik weer terug ga naar Manchester Road. De Engelse uitgave heeft 'I saw ya' in het outro dat eruit is gemixt bij de Nederlandse persing. Pete Townshend en Keith Moon spelen een soort verstoppertje tijdens de opnames van 'Happy Jack'. Keith probeert zich te verbergen achter de drums zodat Pete hem niet kan zien en andersom gaat Pete schuil achter een versterker. Bij de laatste noten is Keith bijna op zijn knieën gegaan, maar toch kan hij zich niet helemaal verbergen. 'I saw ya', roept Pete terwijl de band nog draait.

Week Spot: The Nu-Rons

Nu we weer terug zijn op het gebied van de soul kan ik wellicht een kleine update geven? Ik heb afgelopen weekend negen singles afgerekend bij Chris welke onderweg zijn naar Uffelte. Omdat ik in zijn geval altijd invoerkosten moet betalen, verwacht ik dat deze nog wel even onderweg zijn. Daarover gesproken: Ik heb vorige week nog invoerkosten betaald over platen die dus elk moment kunnen arriveren. Ook vraag ik Chris of hij opnieuw een exemplaar heeft gevonden van The Herbs, de plaat die ik in juli van hem heb gekocht en die hij naar Mark zou sturen. De plaat hoeft slechts honderd kilometer af te leggen op het Britse land maar is nooit gearriveerd. Het is ook voor Chris 'een eerste keer' in tientallen jaren dat hij zijn platenhandel heeft en dus hoef ik ditmaal niets te betalen. Tien singles in totaal dus waaronder één 'dubbele'. Het is een single op een gewild Engels platenlabel welke ik al in de Amerikaanse uitdossing heb. Verder heb ik vanavond de eerste 'pre-order' van 2024 geplaatst bij Izipho Soul maar het duurt nog een paar weken voordat deze wordt geperst. Volgens de persinfo van de Soul Junction-release uit februari 2018 is The Nu-Rons, het onderwerp van vanavond, dan nog altijd actief. Ik ben gisteren op de website geweest en deze is erg leeg. De mannen moeten inmiddels wellicht ook de leeftijd hebben gehaald dat ze het iets rustiger aan moeten doen, maar officieel zou de groep nog altijd bestaan. Het is echter de klassieke opname 'All My Life' uit 1972 dat deze week de Week Spot mag zijn.

Dat brengt me ook op een andere 'pre-order' uit. Ik heb hem inmiddels verwijderd uit de lijst, maar ik denk dat het in mei of juni is geweest. Dan kondigt Cannonball Soul een release aan van The Nu-Rons. Ik weet nu alleen niet meer te achterhalen welke titel het is geweest en wanneer de opname is gemaakt. Feit is dat een paar maanden duidelijk wordt dat de release moet worden geschrapt. Ik mis dat nieuws aanvankelijk en vraag in september naar een eventuele releasedatum. Ter vervanging ontvang ik de plaat van Carolynn Porter, overigens uit dezelfde studio waar The Nu-Rons ook dikwijls actief zijn. The Nu-Rons is een familiegroep bestaande uit twee sets van broers welke neven zijn van elkaar. Daryl Howard en Raymond Gibson vormen één stel broers. Hun moeder geeft Daryl de achternaam van de vader en Raymond haar eigen achternaam. Otho en Charles Bateman zijn hun neven. De mannen beginnen als The Gospel 5 met als vijfde lid de broer van Howard en Gibson. Rudolph heeft net als Raymond de meisjesnaam van moeder als de achternaam gekregen. Charles Bateman en Daryl Howard werken daarnaast voor een groep genaamd The Devotions en als Rudolph de muziekbusiness noodgedwongen moet verlaten, gaat het kwartet verder als reguliere rhythm & blues-groep. De band valt op door haar energieke live-shows met veel ruimte voor dans. Het neemt inspiratie uit de neuronen en zo gaat de nieuwe band The Nu-Rons heten.

De groep treedt veelvuldig op in de omgeving van New Jersey en Philadelphia en komt via hun agent, een populaire lokale radio-dj, in contact met Manny Campbell die de band uitnodigt in zijn studio in Chester. Het is dan 1970 en The Nu-Rons werkt aan een aantal nummers waaronder 'I'm A Loner'. Dat zal in 1972 eventueel als single uitkomen op het eigen Nuron-label. 'All My Life' wordt in 1972 op de band gezet in de Sigma Studio in Philadelphia met de hulp van Thom Bell en de muzikanten van MFSB. 'All My Life' is dan echter de b-kant hoewel het nummer lokaal populairder wordt dan 'I'm A Loner'. In de nadagen van de Northern Soul komt de single naar Engeland en daar gaat het een eigen leven leiden. In zowel de Northern als de Crossover Soul staat de single heel hoog aangeschreven en een origineel is nu praktisch onbetaalbaar geworden.

The Nu-Rons neemt vervolgens in 1975 een aantal nummers op waaronder 'Disco Hustle'. Dat zal de tweede single worden van de groep en onder de naam The Nu'Rons & Co. Dat nummer zit nog altijd in de lift en staat op de keerzijde van de Soul Junction-uitgave. The Nu-Rons maakt in de nieuwe eeuw een cd met hun oude krakers in combinatie met nieuwe opnames. Anno 2018 is Raymond Gibson ons ontvallen maar de overige drie leden zijn nog immer actief. Of, beter gezegd, ze waren tot voor kort actief, afgaand op de 'dode' website. Tegenwoordig zijn de mannen druk met het dwars liggen bij het verlenen van licenties voor gelimiteerde vinyloplagen zoals vorig jaar bij Cannonball.

Honderd achteruit: Tony Blackburn

De afbeelding vermeldt dat ik het heb opgeslagen om te publiceren op 21 december. Het is nu bijna drie weken later en eindelijk gaat het bericht verschijnen. Het is nog altijd de periode dat ik me niet helemaal op en top fit voel en een 'Honderd achteruit' vergt doorgaans wel wat huiswerk. Overigens heb ik in de laatste aflevering van de 'Honderd achteruit' over The Marmalade een foutje gemaakt. Ik blijf vermelden dat 'Falling Apart At The Seams' op nummer 67 staat, maar dat moet 68 zijn. Roxy Music staat met 'Angel Eyes' op 67. Dat betekent dat we vanavond aankomen bij ieders' favoriete positie in de Top 100. Ik zou soms ook wensen dat het seksistische gehalte een standje lager kon, maar ja... we hebben het per slot van rekening over nummer 69. Dat gaat over een Britse radio-dj die als één van de zeer weinigen uit zijn generatie niet wordt geassocieerd met seksueel misbruik. Daarom is hij niet minder verguisd in de Engelse media terwijl hij meer waardering zou verdienen. Het onderwerp van vandaag is Tony Blackburn dankzij zijn single 'It's Only Love' uit 1969.

'Veel mensen zullen zich wellicht nooit beseffen dat je voor een groot deel verantwoordelijk bent geweest voor het succes van Motown in Engeland'. Deze woorden spreekt John Peel tegen Tony Blackburn in een onderonsje achter de schermen. 'Je zal het wel niet in je hoofd halen om dit publiekelijk uit te spreken?'. Blackburn heeft het goed geraden. John Peel denkt aan zijn reputatie. Je waardering uit spreken voor één van de meest populaire radio-dj's van die tijd zou in slechte aarde vallen bij het 'underground'-publiek van Peel. Antony Kenneth Blackburn is zijn volledige naam en hij komt ter wereld in het graafschap Surrey op 29 januari 1943. In 1946 verhuist het gezin naar Poole in Dorset waar zijn zus Jacqueline wordt geboren. Zij heeft polio en zal nooit kunnen lopen. Blackburn blinkt tijdens zijn schoolperiode uit in sport en speelt voor het cricketteam van zijn opleiding. Later doet hij nog een opleiding voor 'Business Studies'. Daar zal hij ongetwijfeld hebben geleerd hoe je met veel bravoure een platencontract in de wacht kan slepen want hij begint zijn loopbaan als zanger. Tony maakt drie singles voor Fontana in 1965-66 maar het mag duidelijk zijn... Engeland heeft betere zangers voortgebracht! De platen floppen stuk voor stuk.

Hij gaat aan de slag bij Radio Caroline en Radio London. Als in de zomer van 1967 het verbod op piratenstations versneld wordt ingevoerd, heeft Blackburn interesse gewekt bij de BBC. Eerst op de achtergrond maar dankzij een optreden op BBC Radio 2 gaat het opeens snel. Als de popzender BBC Radio 1 in september 1967 van start gaat, is Blackburn meteen van de partij. 'Het was mijn taak om de mensen te onderhouden en flauwe moppen te vertellen, niet om er een politieke mening op na te houden. Als ik de koningin wilde feliciteren met haar verjaardag moest ik eerst toestemming vragen', aldus Blackburn in 2014. Gedurende zijn tijd voor Radio London heeft hij Tamla Motown al een warm hart toegedragen, in de eerste jaren bij de BBC zorgt hij ervoor dat veel oude Motown-opnames opeens grote hits worden in Engeland.

Hij heeft al een bekende naam als hij in 1968 zijn zangcarrière een vervolg geeft. 'So Much Love' en 'She's My Girl' zijn de eerste twee pogingen. Dan is het bijna 1969 en heeft The Majority wereldwijd een grote hit als begeleiders van Barry Ryan op 'Eloise'. Tony neemt 'It's Only Love' op met de band. Opnieuw is hij weer geen baanbrekende zanger maar ik vind de kritiek die hij krijgt zwaar onterecht. Het is opeens 'hip' geworden om tegen Blackburn te zijn. Blackburn en soul in één zin noemen is een vloek, terwijl zijn invloed op het Engelse Motown-succes nooit mag worden onderschat. 'So Much Love' zou een nummer 1-hit zijn geweest als het niet samen viel met een staking. Het moet het nu doen met een 31e plek. 'It's Only Love' piekt op 42 en in 2007 heeft hij een hele kleine hit met The Wurzels bij een nieuwe opname van 'I Am A Cider Drinker'. Dat is dan overigens weer een nieuwe tekst op 'Paloma Blanca' van onze eigen George Baker en is al in 1976 een grote Engelse hit geweest.

Tony Blackburn maakt in de begin jaren zeventig nog een paar singles voor RCA waaronder 'Chop Chop'. Dat is een compositie van Chinn en Chapman en ook opgenomen door The Sweet. Ik zou de rest van zijn carrière in de media kunnen behandelen, maar nee... laten we het bij de muziek houden. In 1979 is er enige opschudding in de Northern Soul als opeens een cover opduikt van 'I'll Do Anything' van Doris Troy. De plaat krijgt 'Lenny Gamble' als identiteit en op een zekere avond zal de ware Lenny Gamble het nummer 'live' zingen. De plaat verdwijnt weer even snel van de lijstjes als dat het erop is gekomen als blijkt dat het Tony Blackburn is. Blackburn heeft het nummer oorspronkelijk op een elpee uit 1969 vertolkt. De 'haat' jegens Blackburn wordt verder uitgebreid dankzij het spottende 'Toe Knee Black Burn' van Binky Baker & The Pit Orchestra, dat vooral een enorme hit wordt in de Mod-scene van 1978 en 1979. Buiten de samenwerking met The Wurzels heeft Blackburn dan al zijn zangcarrière beëindigd.

Zijn gezondheid laat soms te wensen over maar op dit moment is Blackburn nog altijd actief in de wereld van de radio. Afgelopen nieuwjaarsdag heeft Blackburn een OBE in ontvangst mogen nemen voor zijn werk voor radio en goede doelen.