Eindstreep: november 2023

Dit voelt niet goed. Ik beef van teen tot kruin en bovendien heb ik last van spierpijn. Dat is geen goed teken. Alsof er een griepje om het hoekje wacht. De winterjas die ik aan heb tijdens het bezorgen sluit niet goed af langs de hals en ik had dit kunnen weten. Na het publiceren eerst maar eens warm gaan slapen. Voor de variatie vandaag geen pakketje singles, maar morgen wacht mij een mysterieus pakket volgens PostNL. Het zou gaan om een Discogs-order maar ik ken de hele naam van de afzender niet. Ik denk eerst aan een Belgische order, maar nee... dat is het ook niet. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte. Nu dan de 'Eindstreep' van deze maand. Omdat ik me niet fit voel heb ik er vanavond niet teveel werk ingestopt en bovendien heb ik té weinig Gele Bak-singles voor een aparte top tien.

Ik heb deze maand maar liefst 53 keer de portemonnee getrokken voor een plaat. Daarvan zijn er in principe nog elf onderweg. Eentje daarvan heeft echter een release datum van 24 januari 2024, dus dat kan even duren. Van de afgelopen maanden zijn er negen binnengekomen inclusief de single van Monophonics die deze maand is uitgebracht. De Blauwe Bak is de winnaar met maar liefst 27 aanwinsten tegenover 12 voor de Gele Bak. Er zijn 3 singles die ik dubbel heb gekocht. Als ik hieruit een top tien moet samenstellen, gaat deze er als volgt uitzien:

1. You're Everything To Me - C.R.A.C.

2. I Hate To Do My Woman Wrong - Richard Stoute

3. Put A Smile On Time - Rhythm Machine

4. If You're Leaving - Swamp Dogg

5. Step Back - Sonja Ryshard

6. I'm Lonely - Orville Woods & The Boris Gardiner Happening

7. One Of The Poorest People - Caledonia

8. Crash & Burn - Monophonics

9. All Time High - Rita Coolidge

10. You Know I Like It - Nick Straker Band

Singles round-up: november 7

Okay, afgelopen zondag heb inderdaad het pakket van Common Ground International over het hoofd gezien. Ook had ik niet verwacht om binnen een week de volgende Juno-bestelling te ontvangen. Op de post van vandaag heb ik niet eens meer gerekend. Het is morgen een maand geleden dat ik vier singles heb besteld bij Alex van Soul 4 Real. Het pakketje is meteen op de bus gegaan. Ik bestel niet heel vaak uit Spanje maar de ervaring zegt dat dit ongeveer een weekje neemt. Je wacht twee weken. Je wacht drie weken. Dan neem ik contact op met Alex en wil hij het tot morgen geven. Als het dan nog niet is gearriveerd, stuurt hij een nieuw pakket op. En dan liggen de vier zo opeens in de brievenbus. De keuze voor de Week Spot stel ik dan maar uit tot vrijdag en dan doe ik vanavond nog een aflevering van de 'Singles round-up' met het kwartet Soul 4 Real. Een hagelnieuwe release en drie oudere titels uit de catalogus. Desondanks zijn het allemaal opnames uit de jaren zestig tot en met jaren tachtig.

* Jewel Bass- I Wanna Know (Spanje, Soul 4 Real, 1981, re: 2020)
Ik heb Alex nog nooit in het echt ontmoet, maar ken hem voornamelijk van de privéberichten. Je zou me bij wijze van spreken een weekend kunnen opsluiten met Alex want wij hebben genoeg gespreksstof. Als hij de plaat van Barbara Lynn heeft uitgebracht met 'Soul Deep' op de b-kant schakelt het gesprek over naar The Box Tops. En ook binnen de hoeken van de soul zoekt Alex voortdurend de grens op en dat blijkt vooral uit de meest recente single-release. Ik moet bekennen dat ik tot een paar jaar geleden nog nooit van Jewel Bass had gehoord. Het is mede door Alex dat ik de zangeres heb ontdekt. Bass is een zangeres welke in de jaren zeventig uitkomt voor het Malaco-label maar altijd is overschaduwd door Dorothy Moore, Denise Lasalle en Fern Kinney. In 1981 vervaardigt ze de nummers van deze single en om een  onduidelijke reden blijven ze op de plank liggen. Alleen de cowbell is overeind blijven staan in deze opname want voor de rest is het een bijna vergane tape. 'I Wanna Know' heeft echter een zeer prettige 'hook' en het vergeeft het minimale geluid van de opname. 'Sweet High' is daarentegen een ballade en deze opname klinkt meer 'open' onder andere dankzij het prachtige strijkersarrangement. 'I Wanna Know' klinkt lekker obscuur, maar voor de oren is 'Sweet High' een stuk prettiger.

* Sam Dees- Where Is The Love (Spanje, Soul 4 Real, 1979, re: 2022)
Dan de legendarische Sam Dees. Northern Soul-fans lopen weg met zijn 'Lonely For You Baby' (welke ik in een alternatieve uitvoering heb staan op de box 'Action Speaks Louder Than Words') en 'Fragile, Handle With Care' staat jaren op mijn verlanglijstje totdat ik een 'new old stock' tref in 2019. Hoewel Sam vele platen maakt, schrijft hij ook veel voor andere groepen en artiesten. Omstreeks 1979 maakt hij een aantal opnames die tot zijn beste behoren. 'Where Is The Love' blijft vreemd genoeg altijd op de plank liggen. Het is een prachtige ballade met een refrein zoals alleen Dees die in gedachten kan hebben. Op de andere kant staat Sam's eigen versie van 'Love Calls', een nummer dat in 1979 door Tavares op de plaat wordt gezet. In Sam's uitvoering klinkt dit net even meer doorleefd dan in Tavares' uitvoering. 'Where Is The Love' is echter voor mij het hoogtepunt van de single.

* Magic Sam- That's All I Need (Spanje, Soul 4 Real, 1967, re: 2023)
Afgelopen vakantie heb ik de blues toegelaten tot de Blauwe Bak, hoewel er al een paar door de jaren heen tussendoor zijn geglipt. Dan presenteert Soul 4 Real een volgend duo en eentje daarvan is het eerste uitstapje van het label in de wereld van de blues. De andere single is overigens van Aretha Franklin. Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten ben ik allesbehalve een Aretha-fan en kan ook prima leven zonder de twee aangeboden ballades. Magic Sam heeft daarentegen meteen mijn interesse. Het zijn twee tracks die oorspronkelijk in 1967 zijn uitgebracht op Sam's eerste elpee voor het Delmark-label. 'That's All I Need' is de meest interessante kant. Een overheerlijke rhythm & blues-stamper. Ik krijg er goede luim van. De b-kant is echter wel weer pure blues en niet zo heel erg interessant voor de Blauwe Bak.

* Jerry Williams/Swamp Dogg- Oh Lord, What Are You Doing To Me (Spanje, Soul 4 Real, 1967, re: 2020)
Soul 4 Real organiseert ook ieder jaar een weekend bomvol soul-dj's van rond de wereld en altijd een paar live-acts. Swamp Dogg beklimt in 2019 het podium en doet onder andere een versie van 'Oh Lord'. Als Alex verder gaat zoeken blijkt dat Jerry het in 1967 heeft opgenomen als mogelijke opvolger van een single maar dat het nooit verder is gekomen dan het demo-stadium. Het nummer is van de hand van Luther Dixon en Bert Keyes maar de originele 'D-O-Double-G' doet een hartverscheurende uitvoering. De a-kant is onder de naam Jerry Williams. Hij gaat de naam Swamp Dogg pas vanaf 1970 gebruiken en de tweede opname is van omstreeks 1980. Swamp Dogg krijgt dan de kans om voor Mercury een country-album op te nemen. 'If You're Leaving' is een demo uit deze periode. Het album is trouwens ook nooit uitgebracht. Wellicht dat Mercury van tevoren is ingeseind dat Williams in staat is om iedere platenbons om te praten. We horen Swamp Dogg met een piano en zijn heerlijke klagerige zang. Oh, wat is deze man een legende in mijn ogen! Ik kom superlatieven tekort. Ik kan overigens niet verklaren waarom ik de single niet eerder heb besteld.

Singles round-up: november 6

Onze Lieve Heer heeft me ontworpen met een vertraagde motoriek, een chronisch geval van hoogtevrees en enkels van porselein. IJs en andere gladheid is niet aan mij besteed. In het bericht ter nagedachtenis aan mijn oom schrijf ik al hoe hij iedere keer geduldig mijn houtjes onder bindt en wellicht diep zal hebben gezucht om te zien dat zoete lieve Gerritje een half uur later alweer met de schaatsen in de hand loopt. Wellicht zou ik de techniek onder de knie hebben gekregen als het 52 weken in het jaar gevroren zou hebben of we naast een ijsbaan zouden wonen. Het is dus niets geworden met het schaatsen, maar... om nou te zeggen dat ik anti schaatsen ben? Als iemand hier plezier aan beleeft, moet die dat fijn doen. Zolang je mij er niet mee lastig valt? Anti-skating. Mijn vorige draaitafels (de Stantons) zijn 'no-nonsense' en hebben geen functies die je niet nodig hebt. Er zit dus geen anti-skating op. De Reloops hebben ze wel en ik heb een paar maanden geleden proberen te ontdekken waar de functie voor is. Na de 'Singles round-up' van gisteren denk ik opeens: 'Zou het wellicht iets met de anti-skating te maken hebben'? Het antwoord is 'ja'. Het resultaat is dat de plaat van Sonja Ryshard opeens probleemloos draait. De golf heeft geen invloed op de muziek en het blijft mooi stereo. Vandaag een herkansing voor deze 12" plus drie die vanavond zijn binnengekomen. Nee, ik ga het niet meer hebben over de 'famous last words' van zondag...

* Sonja Ryshard- Step Back (UK, Freestyle, 1987, re: 2023)
De plaat is nog niet helemaal uitverkocht maar goed... ik ben uit de brand. Het ging gisteravond vooral over het mankement van de plaat en draaitafel en dus geef ik de plaat een herkansing. Het is het Schotse Athens Of The North dat een dubbelelpee heeft uitgebracht met obscure '2 step' uit het Engeland van de late jaren tachtig. Ik luister op een gegeven ogenblik naar het album in digitale vorm en dan grijpt Sonja me meteen al. Een knalharde New York-disco beat maar vooral met een erg soulvol zingende Sonja Ryshard. Op de keerzijde staat de uitgebreide versie van 'Step Back', overigens de enige opname die ze als Sonja Ryshard de wereld heeft ingestuurd. Ik heb overigens al besloten deze zaterdag 'Do The 45' in de jaren tachtig te houden, dus ook deze komt dan erg goed van pas!

* Carlene Davis- God Is (UK, EKO, 1996?, re: 2021)
Ruim een jaar geleden heb ik een tweetal nieuwe gospelsingles gekocht van een Engels label. Dat stuurt me een paar weken geleden opeens een mailing toe met nieuwe titels. Echter niet direct op het gebied van de gospel. Common Ground International lijkt de pijlen te hebben gericht op de reggae. Er is meteen één single die ik erg leuk vind en bij een nadere bestudering zie ik de single van Richard Stoute. Vervolgens deze 12" van Carlene Davis. Is het iets voor de gospelkoffer? Tja, als je het goed beschouwd zijn een aantal titels van The Staple Singers ook verkapte reggae en dus vind ik de lovers rock van Davis wel passen in het concept. De reguliere 12" is uitverkocht maar het label heeft nog enkele proefpersingen op voorraad. Die gaan in de soul altijd als eerste over de toonbank. Over het exacte jaartal bestaat onduidelijkheid. Carlene heeft wel honderd singles gemaakt maar geen vermelding voor 'God Is' ('God Is Watching You' is een ander nummer). Het feit dat de label van de 'issue' een EKO is, wijst op de periode van 1988 tot en met 1997 in welke tijd Carlene platen maakt voor EKO. Ik gok op 1996 omdat het een beetje r&b-achtig overkomt. Op de keerzijde staat de dubversie.

* Richard Stoute- Vehicle (UK, Wirl, 1974, re: 2022)
Voor deze release zijn de kanten omgedraaid en dus is 'Vehicle' hier de a-kant. Het is meer de kaseko-achtige primitieve reggae-groove van Barbados met het nummer van The Ides Of March. Het is, denk ik, voor menig reggae-dj ook té moeilijk maar binnen de Barbados-collectie is dit smullen! Dan de originele a-kant: 'I Hate To Do My Woman Wrong'. En dat is pure soul! Een knaller van een nummer en blijkbaar ook erg in trek. Er staan momenteel twee op Discogs: Eentje voor 650 dollar en een ander voor 725 euro. Ze zijn ieder dubbeltje meer dan waard, ook al is deze heruitgave nog bij het label te bestellen voor omstreeks een tientje.

* Orville Woods & The Boris Gardiner Happening- I'm Alone (UK, Bronco, 1968, re: 2020)
Ik kan geen info vinden over een oorspronkelijke release maar Boris Gardiner maakt in 1968 een aantal platen voor het Bronco-label. Dit is pure reggae en zou daarmee niet geschikt zijn voor de Blauwe Bak, maar ik denk dat ik het in ieder geval een plekje gun. Ik meen het nummer te herkennen uit de reggae-show van een radiocollega op Wolfman Radio. Op de keerzijde staat 'Endless Memory' van Roy Panton. Eveneens een productie van Gardiner. Ook dat is een dijenkletser. Overigens zal Gardiner zich later Boris Gardner gaan noemen en heeft hij in de jaren tachtig een hit met 'I Want To Wake Up With You'.

Singles round-up: november 5

Bij de laatste bestelling van LRK Records meen ik even dat de prijs omhoog is gegaan. Naar nu blijkt rekent ook Bandcamp de Europese importkosten. Of dat dit alleen geldt voor LRK? Liam laat me in ieder geval weten dat ik hem de factuur mag sturen als me nog eens een cent in rekening wordt gebracht. Bij Juno werkt het eveneens en dat is slechts eenmaal mis gelopen. Het is inmiddels mijn favoriete winkel geworden want ook qua audio-apparatuur is het bedrijf vaak euro's goedkoper dan de Nederlandse concurrentie. Zo ben ik momenteel aan het dubben of ik toch niet een setje Ortofon Concorde Mix Pro's ga bestellen. De reservenaalden voor de Tonar 'banaantjes' zijn schreeuwend duur geworden in de laatste jaren en de Concordes blijven rond dezelfde prijs hangen. Ook ligt momenteel een single in mijn boodschappenmandje van The KBCS waarvan ik vorig jaar 'The Centre' heb gekocht. Verder is een 'pre-order' onderweg welke aanvankelijk pas beschikbaar zou komen op 4 december. Omdat deze niet 'tracked' is verzonden, verwacht ik dat deze een week gaat nemen voordat die arriveert. Die gaat dus mee voor december. Nu wederom vier nieuwe aanwinsten: Een 12"-single en drie 7"-singles. Eentje klinkt als een jaren zestig-opname maar is werkelijk uit 2023, de overige drie zijn heruitgaven.

* The Kevin Fingier Collective- My Heart Is Burning (UK, Fingier/Acid Jazz, 2023)
In begin 2022 hoor ik 'Why Don't You Go Home' van The Kevin Fingier Collective met zangeres Diane Ward en ben meteen verkocht. Het klinkt als een rhythm & blues-plaat uit de vroege jaren zestig met een zangeres van het kaliber Baby Washington. In werkelijkheid is Diane een Latijns-Amerikaanse zangeres en heeft Fingier de plaat ook aldaar opgenomen. De volgende release van Fingier valt echter tegen. Dan kom ik 'My Heart Is Burning' tegen. Met medewerking van Ward, Jo Ann Hamilton en Josi Dias. Meteen bekruipt hetzelfde gevoel als de eerste keer 'Why Don't You Go Home'. Ditmaal is het meer een 'girl group' uit de midden jaren zestig maar met een onweerstaanbare Latin-groove. Binnen twee minuten is het verhaal verteld. De b-kant is geheel van de hand van Fingier en zijn collectief en heeft spannende melodica en fluit en een dub-achtige productie. Ook zeker een erg leuke kant! Misschien wordt het wel mijn favoriet van de twee?

* Chester Randle's Soul Senders- Soul Brother's Testify (UK, Anla/BGP, 1967, re: 2023)
Het valt me al op bij Kevin Fingier en hier opnieuw. De singles zijn allemaal ietwat krom getrokken. Niet dat dit het geluid heel erg beïnvloed maar het voelt een beetje gek aan. 'Part 1' is een beetje als de Inell Young-single. BGP heeft het reeds in 2007 gebruikt als een b-kant en het Oostenrijkse Record Shack heeft de single in 2014 al uitgebracht. Blijkbaar is de vraag nog altijd heel groot want hier is de laatste release van BGP. Beide kanten zijn lekker groovy en zit een beetje tussen vroege funk en late boogaloo in. Op 'Part 1' roept Chester Randle de nodige teksten, op de b-kant gaat de voorkeur uit naar de muzikanten. Een scheurende sax, grommend Hammondorgel en op het laatst heeft Chester toch weer de microfoon gevonden.

* Leon Thomas- The Creator Has A Master Plan (UK, Flying Dutchman/BGP, 1971, re: 2023)
Opeens staan we met beide voeten in de jazz. Ik heb een stukje geluisterd naar de muziek en het pakt me op ene of andere manier en dus bestel ik de plaat. Leon heeft een heerlijk stemgeluid en muzikaal is het een feestje met fluit, piano en aantrekkelijke percussie. Op de b-kant staat een versie met Louis Armstrong. Het is voor Armstrong de b-kant van zijn uitvoering van 'Give Peace A Chance' en waarschijnlijk de laatste opname van Satch gedurende zijn leven. De zang wordt hier verdeeld tussen Armstrong en Thomas en hoewel het een legendarische opname is, ga ik toch voor de eigen versie van Thomas. Ik heb net even geluisterd naar 'Give Peace A Chance' op Youtube en dat kan niet anders beschrijven dan 'bizar'. Eigenlijk hetzelfde als met 'The Creator Has A Master Plan'.

* Sonja Ryshard- Step Back (UK, Freestyle, 1987, re: 2023)
Okay, hier heb ik dus wel even een probleem. Het zijn niet alleen de singles die een kommetje zijn geworden, maar ook deze heeft een golfbeweging in het vinyl gekregen. Het zal wel niks uithalen maar toch even een kleine klacht indienen bij Juno. Ik ga even de andere draaitafel proberen. De golf tikt net iets tegen de naald waardoor je opeens een mono-geluid hebt. Tja, het moet zo maar. Het is een gelimiteerde oplage en dus niet even gemakkelijk te vervangen. Sonja Ryshard is een redelijk obscure disco-zangeres uit Engeland. Ze maakt alleen deze plaat onder eigen naam in 1987. In de late jaren zeventig noemt ze zich Sonia en die moeten we uiteraard niet verwarren met de Sonia uit de jaren negentig. 'Step Back' is recent op een compilatie uitgebracht met obscure Engelse '2 Step' uit de jaren tachtig en zo heb ik dit leren waarderen. Jammer dat het geluid voortdurend mono wordt door de golf in het vinyl. De b-kant is een 'version' maar heeft hetzelfde manco. Misschien is het ook niet handig dat ik intussen op de computer aan het typen ben. Toch maar even een mailtje sturen naar Londen.

Honderd achteruit: The Smiths

De laatste 'Singles round-up' van de maand? Ja, het is officieel geworden. Ik koop teveel platen. Ik krijg deze ochtend een sms-bericht van UPS dat ze vandaag aan mijn deur komen met een bestelling. Ik lijk opeens te zijn vergeten dat ik vorige week nog een bestelling bij Juno heb geplaatst en deze is vanavond binnen gekomen. Straks dus nog maar een 'Singles round-up' doen? Dan zit ik qua berichten ook weer op schema. Eerst verder met de 'Honderd achteruit' en vanavond de nummer 66 uit de Gele Bak Top 100 van vorig jaar. Een band die me ook meteen terug neemt naar de tijd van vijfentwintig jaar geleden, hoewel de muziek dan al ruim een decennium oud is. Het onderwerp in de 'Honderd achteruit' is vanavond de single 'Bigmouth Strikes Again' van The Smiths uit 1986.

Met ingang van 1992 gaat Radio 3 horizontaal programmeren. Voor die tijd heeft iedere omroep haar eigen dag. De Avro op maandag, Vara op dinsdag, EO en VPRO op woensdag, Tros op donderdag, Veronica op vrijdag, NCRV op zaterdag en KRO op zondag. Buiten de VPRO om zijn de Vara-dinsdag en de KRO-zondag de dagen voor de ietwat alternatieve muziek. VPRO is net een stapje té extreem en op die dag schakelen wij vaak over naar Veronica op Radio 2. De dinsdag is altijd een volle schooldag voor mij geweest. Er zijn woensdagen, donderdagen en vrijdagen die ik me kan herinneren dat we vroeg thuis zijn uit school. Op de dag van de Vara hoor ik alleen de ontbijtshow, een klein stukje 'Steen En Beenshow' tussen de middag en dan pas weer de show tegen de avond. Dan heb ik het over mijn tijd op het voortgezet onderwijs. In 1986 zit ik nog in de vijfde klas van de lagere school. The Smiths is typisch zo'n band die je geregeld hoort bij de Vara maar desondanks duurt het een paar jaar voordat ik de muziek écht leer kennen. Ik weet niet of mijn broer direct al 'fan' is van The Smiths of dat dit is gekomen dankzij Morrissey's eerste solo-album 'Viva Hate'. Tot zover het tot een hele grote liefde zal komen, is voor mij Mossley de volgende stap. In Manchester stap ik uit op het verkeerde station (Piccadilly) en moet dan omreizen via Strangeways. Als in 'Strangeways Here We Come'.

Het is mijn vriend Mike die na een paar weken in Mossley mij zijn albumcollectie schenkt en dat bevat ook het merendeel van de elpees van The Smiths. Ik draai 'Viva Hate' van Morrissey naar het hiernamaals en koop later nog eens een beter exemplaar. Van The Smiths maakt vooral het album 'Meat Is Murder' indruk. Ook heeft hij nog een single van Morrissey, 'Piccadilly Palare', maar deze ben ik kwijt geraakt. Als ik het hoesje zoek op 45cat zie ik dat dit een Mint-waarde heeft gekregen van dertig euro. Het lijkt me ietsje overdreven, maar dan opnieuw: Ik kom doorgaans geen singles tegen van The Smiths en weet dus echt niet wat ze waard zijn.

De band wordt in 1982 geformeerd in Manchester en bestaat de volgende vijf jaar uit het vaste kwartet: Morrissey, Johnny Marr, Andy Rourke en Mike Joyce. Hoewel er niet sprake is van een voorgekookt hitgroepje is de output van de groep vrij constant en de platen verkopen erg goed in Engeland. Bovendien hangt voortdurend een zweem van controverse rond de groep. Soms omdat een journalist meent een lofzang op pedofilie te ontdekken in een nummer, later in de loopbaan door de politieke opvattingen van Morrissey. Ook zijn er de nodige drugsperikelen. Andy Rourke is verslaafd aan heroïne en wordt kort na de release van 'The Queen Is Dead' ontslagen. Toch is hij na een paar weken alweer terug op het nest. The Smiths treedt dan bijna voortdurend op en dat heeft ervoor gezorgd dat de band niet lang heeft bestaan. In 1987 klapt de boel en een jaar later verschijnt 'Viva Hate' van Morrissey.

Er zijn een paar mooie documentaires online te vinden over de groep en ik zou ook gerust een telefoonboek vol kunnen schrijven, maar... ik wil ook nog de 'Singles round-up' doen. Ik hou het vanavond dus even kort. Opvallend is dat 'Bigmouth' in zowel Engeland als Nederland piekt op een 26e plek. Het staat uiteraard wel op nummer 1 in de Engelse indie. In Ierland piekt het nummer op 40.

Het zilveren geheugen: november 1998 deel II

Sinds vanmiddag heb ik opeens inspiratie voor een nieuw verhaaltje voor 'Het zilveren geheugen' en 'Het zilveren goud'. Omdat ik echter vorige week al bijgaande foto heb uitgezocht, moet dat verhaaltje een week wachten en dat is helemaal geen bezwaar. De volgende herinnering hoort immers bij november terwijl de andere als een rode draad loopt tussen oktober 1998 en de zomer van 1999. Hoewel het mij erg goed bevalt in de Emmaus en ik geen moeite heb om aan de paar regels te houden, is dit niet bij iedereen het geval. Alleen Fransman Benoit blijft langer plakken dan ondergetekende. Voor veel 'companions' is de Emmaus een stijl van leven geworden. Drie maanden op een plek, een week lang feest vieren met grote hoeveelheden drank en je dan weer melden bij een volgende vestiging om daar weer drie maanden te verblijven. In het anderhalf jaar zijn er enkele gezichten die blijven terug komen. Onze huiskunstenaar Vince is daar eentje van en ik heb een paar maanden geleden een bericht aan hem opgedragen. Ik denk ook aan de altijd bescheiden Rob maar ook voor 'The Doc' is het een immer voortdurende rondrit langs de Engelse vestigingen van de Emmaus. Voor 'geezer' John eindigt de residentie in Mossley met het nu volgende verhaal.

Voordat ik jullie ga voorstellen aan bekende Engelsman, eerst even de stand van zaken. Welnu, we hebben inmiddels allemaal intrek genomen in onze nieuwe kamers op de begane grond. De winkel boven is al geruime tijd dicht en de spulletjes zijn verhuisd naar de begane grond. Dat is de begane grond vanaf de voordeur gerekend want we hebben nog een lagere verdieping. Het is té groot om het af te doen als een kelder. Dat is voorlopig nog een rommeltje maar het is de bedoeling dat de winkel hier binnenkort zal openen. Aan de andere kant van de schuifdeur komt een werkplaats om de elektrische apparaten te testen en ook zijn er plannen om meubels opnieuw te stofferen en zelfs nieuwe ledikanten te fabriceren voor de handel. Het moet achteraf gezien in oktober zijn geweest want bij de opening door Lord Runcie is de winkel al op de nieuwe locatie. Het is een zondagmorgen en opeens klinkt er harde muziek vanuit de kelder. Coördinator Bob heeft opeens zin om een muur te sauzen en natuurlijk moet dat met de radio op tien. Hij is goed en lekker bezig als hij opeens de hand moet schudden van een gast. En dat is niet zomaar een gast want het is niemand minder dan de president van de Engelse Emmaus.

Sir Terence Hardy Waite is tegenwoordig zijn volledige naam en hij heeft twee hoge onderscheidingen: Een KCMG en een CBE. Hij is beter bekend als zijnde Terry Waite. Hij wordt op 31 mei 1939 geboren in Cheshire en is de zoon van een gewone wijkagent. Hoewel zijn ouders niet overlopen van religie heeft de jonge Terry al gauw een interesse hiervoor. Hij zal aanvankelijk een loopbaan starten in het leger maar hij blijkt allergisch voor een verfstof welke wordt gebruikt in de uniformen. In plaats daarvan meldt hij zich aan voor de 'Church Army', een sociaalmaatschappelijke beweging gemodelleerd aan het Leger Des Heils maar dan vanuit de Anglicaanse kerk. Vanaf 1969 verblijft hij enige tijd in Uganda waar hij ooggetuige is van de coup van Idi Amin. Gedurende het decennium werkt hij op verschillende posten en op uiteenlopende plekken op de wereld. In 1980 wordt hij de assistent van Lord Runcie. Dit heb ik overigens nooit geweten, maar verklaart alles voor de keuze bij de officiële opening.

Waite vervult in de jaren tachtig steeds vaker de rol van bemiddelaar in lastige politieke kwesties. In 1985 onderhandelt hij succesvol met Libanon over de vrijlating van Engelse gijzelaars. In 1987 doet hij een tweede poging om de laatste gijzelaars vrij te krijgen. Hij arriveert op 12 januari 1987 in Beiroet en wordt tot ieders' verbazing zélf gegijzeld. Het zal 1763 dagen duren tot zijn vrijlating op 18 november 1991. Na zijn vrijlating schrijft hij het autobiografische 'Taken On Trust' dat een bestseller zal worden in Engelstalige gebieden. Rond dezelfde tijd stelt hij zichzelf beschikbaar als president van de nieuwe Engelse tak van de Franse Emmaus. In deze hoedanigheid komt hij ons met een bezoek verrassen.

Normaal gesproken moeten we ons maar redden op zondag maar ditmaal gaat Carol langs de deuren om ons uit te nodigen voor een diner in de keuken. Sommige 'companions' zijn niet thuis of hebben geen zin de kamer uit te komen. Het is dan ook geen volle tafel. 'Geezer' John is één van de tafelgasten en het is even stil. 'Blijft u vanavond hier slapen?', vraagt John 'out-of-the-blue'. Waite antwoordt dat dit het plan is en dat hij morgen terug naar Cambridge gaat. 'U gaat vorstelijk slapen', zegt John vervolgens. 'We hebben uw bed naast de radiator gezet'. Ik begin te lachen maar merk dan dat er iets niet goed voelt. Ik zie Bob helemaal rood weg trekken en ook Waite lijkt plots niet meer te genieten van zijn maaltijd. Bob stuurt ons weg en ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is. John legt het me uit op de gang. Tijdens zijn tijd als gijzelaar zit hij vastgeketend aan de radiator.

Terry is nog dezelfde avond terug gereden naar Cambridge en John moet zich de volgende dag verantwoorden op kantoor. Dit is de druppel geweest en kan meteen vertrekken. Ik zal hem begin 2000 opnieuw treffen als ik in De Bilt woon.

Tenslotte de foto. Als je iets afwijkt van de route langs het Huddersfield Canal dan kom je vlak voor Stalybridge langs een ietwat rommelige locatie. Een oud vervallen gebouw dat ik identificeer als een vroegere katoenmolen. Het terrein wordt benut door de lokale jeugd om te crossen met oude auto's. Er staan ook enkele wrakken geparkeerd en iemand heeft geprobeerd een Opel Corsa (of Vauxhall Nova, zoals die hier heet) te verdrinken in het kanaal. Een week geleden ga ik zoeken naar het gebouw op Google Maps en ontdek dan dat dit een oud station is geweest. Het is het station van Staley en Millbrook en het is al geruime tijd dicht. Opeens zie ik ook de boogbrug en die was ik even vergeten.

Singles round-up: november 4

Gaat november een rustige maand worden qua singles? Nou, er is wel het een en het ander onderweg en niet overal gaat het even goed. Zo heb ik al contact gehad met LRK over de Trambeat-single die nooit is gearriveerd. Er is nu een vers exemplaar op de bus gegaan samen met de laatste release van het label. Verder had ik vier besteld bij Soul4Real uit Spanje. Ik had Sinterklaas moeten vragen de singles mee te nemen want dan had ik ze nu in de schoorsteen gehad. Als ze donderdag nog niet binnen zijn, stuurt Alex een nieuw pakketje. Dan liggen twee 7"- en een 12"-single bij de douane waar ik vanmiddag voor heb betaald en heb ik een Discogs-bestelling geplaatst bij iemand in Antwerpen. Ik vrees dat het qua 'Singles round-up' niets meer gaat worden vóór donderdag en dus presenteer ik nu maar de laatste vier van de maand. Twee hagelnieuwe releases en twee kersverse en gelimiteerde heruitgaven. Ik heb ze gisteren al gedraaid in 'Do The 45' dus het eerste oordeel is reeds geveld.

* CRAC- You're Everything To Me (UK, Mukatsuku, 1980, re: 2023)
Mukatsuku is zélf nogal 'no nonsense' ingesteld. Het is grootgrutter Juno die de singles op het label van een speciaal hoesje voorziet. Mukatsuku maakt haar singles alleen voor dj's en dit gebeurt in een strikt gelimiteerde oplage van 300 elk. De singles zijn met de hand genummerd en de mijne is nummer 75 uit de 300. Ik denk dat die nu al is uitverkocht? CRAC is een Amerikaanse band welke in 1980 een elpee aflevert. Het album is een paar maal opnieuw uitgebracht maar een origineel is zijn gewicht in goud waard. Mukatsuku heeft echter toestemming gekregen om twee nummers van de langspeler samen te voegen op een single. 'You're Everything To Me' is het prijsnummer. Het is jazzy funk met een aanstekelijke groove en melodielijn. Kortom: Het heeft alles in zich om in 1980 een hele grote hit te worden maar dat zit er niet in. Des te meer plezier kunnen we er nu van hebben. 'Desert Wind' is het slotstuk op de elpee en hier op de b-kant. Het intro is bijna een-op-een belijk aan 'You're Everything' maar daarna wordt het complexer. Dit is duidelijk de jazzy kant van de jazzfunk en ik hou het maar bij 'You're Everything To Me'.

* Florence Miller- I'm Just A Lonely Girl (US, P&P, 1977, re: 2023)
Ook deze is zeer gelimiteerd en een plaatje dat erg gewild is in de meer progressieve hoek van de soul. 'Disco' staat op het hoesje, maar dit is eerder 'deep soul' en zou eenvoudig uit 1973 kunnen stammen. Het resultaat is een prachtige ballad met een sterk zingende Florence en zoete violen en harmonieën. De b-kant heet 'The Groove I'm In' en ook dat klinkt méér als 1972 dan 1977. Het heeft een gospel-achtige band op de achtergrond en hoewel het meer uptempo is dan 'Lonely Girl' is dit heel erg antiek voor disco-dansvloer. Als vroege jaren zeventig-crossover zou het voor mij kunnen werken maar ik geef de voorkeur aan 'Lonely Girl'.

* Monophonics- Warpaint (US, Colemine, 2023)
In geval van Monophonics hoef ik niet eens meer vooraf te luisteren. Als een single beschikbaar komt als 'pre-order' ben ik de eerste die het bestelt. Je kan niet mis grijpen met Monophonics, hoewel ik moet bekennen dat ik vaker voor de b-kant ga. Neem nu 'Warpaint', de a-kant van de hagelnieuwe single. Monophonics omschrijft haar stijl als 'psychedelic soul' en zowel a- als b-kant hebben de nodige synthesizer-effecten ten behoeve van de psychedelica. 'Warpaint' is geen slecht nummer, maar het is me iets teveel 'rock' voor 'Do The 45'. De b-kant heet 'Crash & Burn' en is weer een ballade met de schitterende harmonieën van de heren Monophonics. En dat is nu eenmaal het geluid dat ik het liefste hoor.

* Lady Wray- Come On In 'Les Imprimés Remix' - Lady Wray (US, Big Crown, 2023)
In 2016 ben ik nog voornamelijk op zoek naar platen uit een lang verleden en vind ik het lastig om een hagelnieuw nummer te accepteren. Toch raak ik in de zomer van 2016 verslingerd aan 'Do It Again' van Lady Wray. Precies zeven jaar geleden heb ik de single besteld zodat die nog mee kan voor de Blauwe Bak Top 100 van dat jaar. Ik weet niet zeker of 'Come On In' dit gaat bereiken want het is een 'full house' dit jaar. Ik kan niet echt vinden wat Les Imprimés heeft bijgedragen aan 'Come On In', maar het past en dat is het belangrijkste. Het is geen tweede 'Do It Again' maar desondanks een zeer prettige sound om ook in 2023 van te genieten.

Honderd achteruit: Holland

'Wakker worden in een Nederland met Geert Wilders als grootste'. Timmermans noemt het een paar weken geleden in een debat als mogelijke dreiging. Welnu, het is mij zwaar gevallen. Niet dat de politiek deze invloed heeft op mijn leven, maar het is vooral het comfort van het bed. Ik ben er vandaag niet uit te branden en eerdere ambitieuze plannen verdwijnen dan ook als sneeuw voor de zon. Ik moet morgenochtend even peilen waar ik word verwacht. Ik ben de afgelopen weken steeds in Steenwijk geweest vanwege personeelstekort en grote mailings en het zou logisch lijken dat ik morgen weer naar de Veste ga. Toch is het traditie dat ik op vrijdag in Meppel ben. Dat is dus nog een verrassing voor mij. Aan de ene kant heb ik eigenlijk ook wel weer zin om een dag naar Meppel te gaan, hoewel ik het bezorgen in Steenwijk veel fijner vind. De slingers naar aanleiding van het 5000e bericht kunnen weer worden opgeruimd en ik kan me weer richten op de reguliere rubrieken. Door met de 'Honderd achteruit'. JoBoxers was de nummer 63 en ik ga vanavond verder met 65. Nummer 64 is 'Get It Right Next Time' van Gerry Rafferty en die heb ik een paar maanden geleden in een dubbelaflevering gehad met 'The Royal Mile'. De nummer 65 is lekker nationalistisch: 'Magic Mary' van Holland uit 1975.

In het Hitdossier staan drie formaties met de naam Holland. Het zou me niets verbazen dat in recente uitgaven de hits allemaal onder één noemer staan, maar het zijn drie totaal verschillende groepen. Ten eerste is daar de 'supergroep' Holland uit 1970. Een keur aan muzikanten met een contract bij Polydor neemt in 1970 een single op met de titel 'Hans Brinker Symphony'. Het ding bereikt moeiteloos de vaderlandse top tien. Achttien jaar later wint Nederland het EK voetbal en zijn het de mannen van Catapult en Rubberen Robbie die met een voetbalsingle komen: 'Aanvallen'. Het is dan de derde keer dat de naam Holland is gebruikt voor een act. De tweede is voor mij lange tijd een soort van zwart gat. Je hoort het nooit op de radio en ook de single ligt niet voor het oprapen. Begin 2022 vind ik een exemplaar in Meppel voor weinig en waag ik het gokje. Het resultaat is daar want 'Magic Mary' staat op 65 in mijn persoonlijke Top 100 over 2022.

Deze Holland komt uit Utrecht en er is erg weinig bekend over de band. NLdiscografie noemt twee namen van leden: Hanno Gerritse en Fred Van Den Berg. Ik heb op Facebook gezocht naar Hanno en heb meteen beet. Dan kan ik jullie ook meteen mededelen dat Van Den Berg vorige maand is overleden. Verder brengt het me niet meer informatie over de band. In 1975 verschijnt nog de single 'Conversation' op Negram maar dat bereikt niet de hitparade. De tweede single krijgt ook nog een release in Duitsland. Dan eindigt hierbij het verhaal of toch niet?

Nee, dat is me té minimaal. 'Magic Mary' verschijnt in 1975 op het Delta-label en dat vind ik interessant genoeg om naar te kijken. Delta wordt in 1961 opgericht door Hans Kellerman. Naast het uitbrengen van Nederlandse artiesten speelt Delta meteen ook al een rol in de distributie van kleinere Amerikaanse platenlabels hetgeen in 1962-63 resulteert in singles van The Ikettes (de groep van Ike & Tina Turner) en The Tams. In een oudere uitgave van het Hitdossier wordt ook nog 'Do You Love Me' van The Contours genoemd als Delta maar die ben ik tot dusver alleen maar tegengekomen als de Engelse Oriole. Die blijkt ook in het Belgische fotohoesje te zitten van de single. In 1965 gaat Delta samenwerken met Negram en ontstaat Delta-Negram. Delta wordt vanaf dat moment voornamelijk ingezet voor nationale producties. Vroege singles van Sandy Coast en Tee Set verschijnen op Delta en Tony Bass zal het label hoog in de hitparade houden in de late jaren zestig. Als samenwerkingscombinatie is Delta-Negram goed voor de distributie van onder andere het Engelse Pye en het Amerikaanse Warner Bros.

Nadat 'Popcorn' in 1972 een enorme hit is geworden door een stunt van Dureco met verschillende versies op diverse platenlabels, ontstaat in 1974 het idee onder de platenpluggers om gezamenlijk een plaat op te nemen en deze via alle pluggers aan te bieden in Hilversum. Ron Brandsteder is één van de betrokkenen en deze is op dat moment plugger voor CBS. Het resultaat is 'Music In The Air' van Us en er wordt besloten de single uit te brengen op het kleinste platenlabel. Dat is Delta en opeens is het label terug van weggeweest. In 1975 wordt '100 Years' van Joey Dyser een vette nummer 1-hit en in dezelfde lichting zit ook 'Magic Mary' van Holland. 'Magic Mary' wordt mede geschreven en geproduceerd door Rink Groeneveld van het voormalige duo Greenfield & Cook.

De single verschijnt in de vroege zomer van 1975 en klimt in drie weken naar een 21e plek in de Top 40. De volgende week staat het op 27 en gaat daarna uit de hitlijst. Het is een hit met een beperkte houdbaarheidsdatum gebleken want je hoort dit nooit meer op de radio. Dat is erg jammer want het is een zeer fijn radioplaatje!

5000: De Crass op de cake

Eerlijk gezegd had ik voor Soul-xotica gehoopt op een 'bont(e) bal', maar helaas gaat het toch iets wilders worden dan dat. Op de dag dat de Nederlandse kiezers de VVD een rechtse heeft gegeven, mag ik de woordspelingen op de politiek botvieren in de inleiding naar het 5000e bericht. Ik heb eerder al aan de hoes van Crass zitten denken, maar het is nu méér op zijn plaats dan ooit tevoren. Wilders is immers zelf een oude punker en zal ongetwijfeld ook los zijn gegaan op de muziek van Crass. In zijn opvattingen over Europa en internationale organisaties is hij in zekere zin ook een anarchist. Waar Crass duidelijk haar roots heeft op links, daar kun je bij Wilders' partij nog discussiëren. Als je de islam-standpunten weglaat, hou je de SP over, maar dat is voer voor een andere discussie die ik hier niet ga voeren. Zoals ik gisteren heb geschreven, het is pas tegen het afgelopen weekend dat ik me opeens realiseer dat het 5000e bericht op de verkiezingsdag gepubliceerd gaat worden. Stom, maar daar heb ik in de afgelopen campagneperiode nooit bij stil gestaan. Het lijkt aanvankelijk dan ook een 'gewone doordeweekse dag' te worden. Enfin, in het meest succesvolle geval hebben we over vier jaar weer verkiezingen en ik weet nu al te zeggen dat er dan ook nog steeds een Soul-xotica is. Wellicht ben ik dan net klaar met de 'Honderd achteruit' over 2024...

Op Wolfman Radio hebben we op vrijdagavond een punkshow waarbij alle remmen los gaan. Het is in principe de enige show op onze stream waarbij schuttingtaal mag worden gebruikt. Onze voormalige radiobaas is jaren geleden ermee begonnen en hij heeft meteen al een 'Crass-section'. Hierin draait hij ongeveer tien minuten muziek van Crass of van het gelijknamige platenlabel. Het is mijn favoriete onderdeel van de show, want... ik hou van Crass! Ik mag het dan niet een-op-een eens met hun standpunten en idealen. Het is lekker stoer om over een anarchie te zingen, maar zelf moest ik niet denken aan zo'n systeem. Je kan overdrijven met wetten en regels, maar een paar zijn best wel wenselijk om dingen in goede banen te leiden. Het zijn lekkere woede-aanvallen. Ik bedoel, je kan ook met een honkbalknuppel gaan lopen zwaaien in een drukke winkelstraat, maar even een paar minuten de anarchopunk van Crass om de oren heeft hetzelfde effect.

Ik leer de muziek van Crass kennen in een kraakpand in Steenwijk. Een kraakpand in Steenwijk? Ja, het is een paar jaar na mijn korte verblijf op de ADM en een jaar nadat ik kind aan huis ben in de Zwolse kraakkroeg Co-9 ('konijn'). Direct naast De Buze staat dan het eethuisje gevolgd door een kerk en vervolgens een pand dat al decennia leeg staat. Dit huis wordt in 2005 door een paar jongeren bezet en ik raak al snel bevriend met hen. Het gebeurt menigmaal dat de zondagmorgen hier tot een slot komt na een hele avond zuipen en feesten. Ze hebben een paar cd's in de kamer liggen. Zo wek ik samen met een kameraad nog eens het huis door 'Don't Speak' van No Doubt op 10 te draaien en mee te zingen. 'Fresh Fruit For Rotten Vegetables' van Crass is een ander album dat daar ligt naast de stereo. Hoewel het al bijna vijftien jaar geleden is dat ik voor het laatst een borreltje teveel heb gedronken, brengt de muziek van Crass de verre herinnering terug aan een cocktail van bier en dropshots, een verre geur van shoarma met knoflooksaus en mogelijk nog wat chemische zaken. Het is opvallend dat ik na afloop van iedere chemische ervaring wel terecht kom in het pand.

Toch zijn de jongelui aan de late kant met de kraak van het pand. Er is al een projectontwikkelaar die een plan klaar heeft voor de bestemming en het feest heeft bijna twee jaar geduurd. Inmiddels is het huis, door ons 'De Krakeling' genoemd, al lang in de puinbak verdwenen en staat er een nieuw huis op het terrein. Het eerder genoemde eethuisje is in 2011 afgebrand en daar is nieuwbouw gepleegd ten gunste van de uitbreiding van De Buze. Het Stonehenge-podium in de achtertuin van De Buze is verdwenen nu het festival bij het station wordt gehouden. De kerk mist de 'gezellige' zaterdag van koffie en gezonds aanbieden aan sociale metalliefhebbers in de hoop nog een paar te behoeden van de invloed van de duivel.

Wellicht dat ik er ooit nog aan toe kom om eens een volledig bericht te schrijven over de roemruchte geschiedenis van Crass en de cultuur die het heeft voortgebracht. Voor nu laat ik het hierbij. Ik dank jullie hartelijk voor de steun door het veelvuldig lezen van mijn afgelopen 4999 berichten en ben best bereid om er nog 5000 aan vast te plakken. Wellicht heb ik dan recht op een ATV-dag en kan ik op deze extra vrije dag altijd nog berichten inhalen?

Week Spot: Village Soul Choir

Het is een half jaar geleden als ik besluit een aantal singles bij Facebook-vriend Chris te bestellen. Ik volg hem overigens al jaren, zelfs vóór Mark, maar ben nog niet vaak toegekomen aan een order. Het gaat in mei heel specifiek om één single maar uiteraard vul ik het pakket met een aantal andere titels. Dat zijn allemaal Engelse persingen en hij heeft een speciale sectie in zijn webshop voor deze plaatjes. Dat is wanneer ik voor het eerst hoor van 'The Cat Walk' van Village Soul Choir. Ik kan me niet heugen dat ik het ooit eens op de radio heb gehoord of dat het genoemd is in een afspeellijst. Het nummer pakt me meteen en laat me gedurende 2023 ook niet meer los. Omdat ik komende zaterdag een show ga doen met uitsluitend Engelse persingen kies ik Village Soul Choir uit als Week Spot, ook al valt er verrekt weinig te vertellen over het plaatje zélf. Een hoop vermoedens want verder is dit een erg mysterieus plaatje. 'The Cat Walk' van Village Soul Choir uit 1970 is deze week de Week Spot.

Of wordt het mysterie vanavond opeens de wereld uit geholpen? Het lijkt wel alsof Discogs een nieuwe tekst heeft gekregen want dat noemt nu opeens de bezettingen uit de jaren zeventig én de jaren tachtig. Nu vat ik hem! The Village Soul Choir begint als een kwintet in New York in de late jaren zestig. De groep krijgt een contract bij Abbott Records en 'The Cat Walk' is het eerste resultaat. Abbott heeft in Engeland een samenwerking met CBS hetgeen resulteert in een Engelse release op Direction. Het 'Blues & Soul'-magazine is lovend over de single. 'De eerste echte goede R&B-plaat in jaren'. Het komt ook met een waarschuwing aan het eind. 'Alleen beluisteren als je onze muziek begrijpt, voor het merendeel zal dit het toppunt van dufheid zijn'. Met name in de jaren tachtig zal de groep het evangelie openbaren in haar teksten, maar in 1970 hangt het nog tegen de gospel aan zoals bijvoorbeeld Voices Of East Harlem. Op 'The Cat Walk' bestaat het koor uit Clip Hightower, Dolores Cooper, Jimmy Marshall, Pat McQueen en Donotis Parker. Pas in de jaren tachtig voegt Lee McDonald zich bij de groep en het resultaat daarvan heb ik op een Izipho Soul-single van een paar jaar geleden. Met McDonald is het meest definitief gospel geworden.

Aanvankelijk denk ik nog dat beide bands per abuis met elkaar worden verward maar de jaren tachtig-bezetting bevat nog altijd twee van de oorspronkelijke leden. 'The Cat Walk' heeft een heerlijk lome groove, ik zou het bijna sexy willen noemen. Het heeft ongeveer dezelfde dynamiek als een Jayhawks-cd en ook daar liep ik in de jaren negentig mee weg. Morgen een feestelijk bericht!

Honderd achteruit: JoBoxers

Als in juli het kabinet aftreedt en wordt aangekondigd dat op 22 november de verkiezingen zijn, kan ik er niet met mijn hoofd bij. In 2012 viel het kabinet ook vlak voor het reces en gingen we eind september naar de stembus. Achteraf gezien is het prachtig gepland want met de verschillende gebeurtenissen in de wereld hebben we morgen écht iets te kiezen. Woensdag 22 november lijkt een heel eind weg en ik ontdek DIT pas afgelopen week. Dit? Ja, als ik het aantal berichten per maand op peil hou dan publiceer ik op 22 november mijn 5000e bericht. En hoe de verkiezingen ook lopen en wie er als winnaar uit de bus komt, morgen publiceer ik het 5000e bericht. Tot die tijd eerst nog een aflevering van 'Honderd achteruit' en zal ik straks moeten kijken voor een geschikte Week Spot. Wie de verkiezingen wint is een vraag, maar één ding is zeker: U wordt op 23 november wakker in een wereld met vijfduizend berichten op Soul-xotica! Vandaag eerst de nummer 63 uit de Gele Bak Top 100 en dat is een plaatje dat ik gratis krijg bij die andere JoBoxers-single. Toch zal 'Just Got Lucky' van JoBoxers er met de hoofdprijs vandoor gaan.

JoBoxers kondigt in 2021 aan een serie van reünieconcerten te doen en dat haalt vooral veel hoongelach naar boven. Hoewel 'Just Got Lucky' internationaal hogere ogen gooit, wordt de groep in Engeland vooral herinnerd vanwege 'Boxerbeat'. Het verhaal van JoBoxers is op zichzelf erg compact. Opgericht in 1982, uiteen in 1985 en slechts één goed verkopend album en drie hitsingles. Hoe is het begonnen? Dan moeten we terug naar 1976. De punk is net begonnen als Vic Godard met een groep vrienden een band start: Subway Sect. Waar Sex Pistols, The Clash en The Damned (alsook andere bands) een platencontract krijgen bij een groter label, daar zal Subway Sect niet verder komen dan het zeer interessante Postcard-label. Postcard is echter een té kleine speler om voor een aardverschuiving te zorgen. De band toert veel met The Clash en Joe Strummer laat er geen gras over groeien: In een interview laat hij weten dat Subway Sect zijn ultieme favoriet is. Er verschijnen tot 1982 twee albums van de groep. Twintig jaar na de split formeert de groep opnieuw en zal tot op de dag van heden actief blijven.

De heren Rob Marche (gitaar), Dave Collard (toetsen), Chris Bostock (bassist) en Sean McLusky (drums) stappen in 1982 uit Subway Sect dat dan net ter ziele is gegaan. Ze ontmoeten Timothy Wayne Ball, beter bekend als Dig Wayne. De laatste is geboren in Cambridge in de Amerikaanse staat Ohio maar woont al enige tijd in Engeland. De groep heeft binnen de kortste keren een contract in de achterzak en 'Boxerbeat' schiet in 1983 door naar de derde plek in de Engelse hitparade. Opvallend is bijvoorbeeld dat 'Boxerbeat' nooit in Nederland is uitgebracht in tegenstelling tot 'Just Got Lucky'. Het is in Engeland altijd nog goed voor een zevende plek. In Amerika piekt het op 36 in de Billboard. Nederland mist de boot als het JoBoxers betreft.

Het album 'Like Gangbusters' is een groot succes in Engeland, de tweede uit 1985 haalt het niet. Het succes van de eerste twee singles wordt overigens ook niet meer geëvenaard en in 1985 valt de band uiteen. Dig Wayne maakt een solo-album en vertrekt in 1995 naar Amerika. Naast muzikant is hij ook acteur en heeft een bijrol in een aflevering van 'CSI'. Ook de andere muzikanten blijven actief in het circuit. Bostock treedt zelfs nog op met... Sandie Shaw. Dat is het derde bericht op rij! In de zomer van 2022 maken de mannen een rondje langs de festivals.

Honderd achteruit: Sandie Shaw

In principe zou ik kunnen terug bladeren naar mei of juni van dit jaar, maar ik denk dat ik toen al rekening heb gehouden met deze aflevering van de 'Honderd achteruit'. In een aflevering van 'Het zilveren goud' of 'Het zilveren geheugen' moet ik de autobiografie van Sandie Shaw hebben genoemd. Dat boek vormt samen met de geschiedschrijving over de Emmaus-beweging de basis voor mijn nieuw gevonden idealisme dat me zeker een paar jaar in de ban zal houden. Jawel, dezelfde Sandie Shaw als van gisteren. In 2022 loop ik tegen een leuke partij Zuid Afrikaanse persingen aan van Sandie's singles welke allemaal voor leuke prijsjes de winkel uit mogen (gemiddeld twee euro per stuk). Toch is het opvallend dat slechts één single de Top 100 heeft bereikt in 2022 en wel op nummer 62: 'Message Understood' van Sandie Shaw. Ik zal binnenkort de info over de Zuid Afrikaanse persing toevoegen op 45cat en omdat ik geen afbeelding kan vinden, kies ik ter illustratie voor het Nederlandse fotohoesje.

Het begint allemaal met een recensie in de Leeuwarder Courant. De muziekrecensent heeft blijkbaar niet de moeite genomen om het boek van kaft tot kaft te lezen en gaat vooral af op het feit 'dat iedereen opeens met een autobiografie komt'. Dat het boek een Nederlandse vertaling heeft gekregen, lijkt op zichzelf een beetje apart. Sandie heeft een handjevol top tien-hits gehad in de jaren zestig maar wordt nog wel eens voor een eendagsvlieg aan gekeken. Als de criticus het boek zou hebben gelezen? Ik kan niet oordelen over de Nederlandse vertaling want humor werkt nooit goed in deze vorm. 'The World At My Feet' is een héérlijk relativerend verhaal vol zelfspot maar ook doorspekt met pure emotie. Het vertelt het verhaal van een zangeres die alles heeft, dan alles kwijt raakt en opnieuw dingen opbouwt om uiteindelijk via religie het ultieme doel te bereiken. Nee, dat is geen religieuze ervaring, maar de volledige zeggenschap over haar 'back catalogue'. Er zijn heel veel artiesten die daar jaloers op zijn!

Sandra Ann Goodrich wordt geboren op 26 februari 1947 in het Engelse Dagenham. Na haar school gaat ze aan het werk bij de autofabriek van Ford in haar woonplaats en doet parttime werk als fotomodel. Ook doet ze mee aan een talentenjacht waar ze tweede wordt. Haar prijs is een optreden tijdens een concert voor een goed doel. De populaire Engelse zanger Adam Faith zit in het publiek en neemt haar meteen in de arm. Haar nieuwe agent ziet Sandie tijdens een optreden op blote voeten. De reden hiervoor zijn té krappe schoenen en Sandie denkt dat niemand het zal opvallen. Dan moet er een podiumnaam komen en met het oog op de blote voeten wordt Sandie Shore voorgesteld. De man van de agent is een echte Cockney en hij roept uit: 'Sandie Shaw, that's indeed a great name'. De rest is geschiedenis.

Sandie wordt gekoppeld aan een talentvolle songschrijver genaamd Chris Andrews. Toch is 'attitude' wel een specifiek onderdeel van Sandie. Ze is lichtelijk opstandig en wil uitsluitend liedjes opnemen die haar bevallen. Als Chris op de proppen komt met 'I'm His Yesterday Girl' lacht ze hem vierkant uit. Chris neemt het dan zelf op als 'Yesterday Man' en is degene die lachend de bank uit loopt. Het succes stagneert iets na 'Always Something There To Remind Me', 'Girl Don't Come' en 'Long Live Love'. Ze staat in eerste instantie best te juichen als ze hoort dat ze mee mag doen aan het Eurovisie Songfestival. Eerst moet nog een liedje worden gekozen door het publiek en dat zal vast niet voor het koekoeksklokdeuntje gaan. Helaas, het kiest massaal voor 'Puppet On A String'. Tot een paar uur voor de finale is het nog altijd niet duidelijk of Sandie het podium zal betreden. Ze belt huilend met Adam Faith en hij zegt 'Anyway ya win'. Sandie wint inderdaad het Songfestival en dit zal een positieve stimulans zijn voor haar verkoop in andere Europese landen.

Toch is ze eigenwijs en dat levert op zijn minst één heel bijzonder album op: 'Reviewing The Situation' in 1969. De latere cd-heruitgaven bevatten het nummer 'Junk' van Paul McCartney dat pas in 1970 op zijn debuutalbum zal verschijnen. Het is haar laatste originele album tot 'Choose Life' in 1983. Het contract met Pye loopt ten einde en zowel op privé en zakelijk vlak zit Sandie in zwaar weer. De boetiek die ze is gestart met haar eerste echtgenoot, mode-ontwerper Jeff Banks, gaat halverwege de jaren zeventig kopje onder. Volgens haar boek houdt ze in eerste instantie alleen een peperdure bontmantel over aan het avontuur welke ze per ongeluk in de trein heeft laten liggen. 'De vindster draagt het waarschijnlijk nog iedere zondagmorgen als ze naar de kerk gaat'. Ze scheidt in 1978 van Banks en trouwt in de jaren tachtig Nik Powell, mede-oprichter van de Virgin Group. Zij zullen in 1995 scheiden en psycholoog Tony Bedford is de derde in rij. Ze heeft drie kinderen uit de eerste twee huwelijken.

In 1977 maakt ze een paar onsuccesvolle singles voor CBS, pas rond 1982 wordt ze herontdekt door de mannen van Heaven 17 en kort daarna The Smiths. Ze schrijft haar biografie als ze op tournee is met The Smiths en ieder begin en einde van een hoofdstuk is de voorbereiding op het concert. Hilton Valentine van The Animals laat haar kennis maken met het boeddhisme en in de jaren negentig laat Shaw zich bijscholen tot psychologe. Het is haar een doorn in het oog geweest dat haar nummers lukraak op compilatie-cd's zijn terecht gekomen zonder dat er aandacht is voor de lastig te vinden nummers. Na een strijd van jaren wint ze het eigendom over haar eigen opnames. Ze viert het met de fans door allereerst de Spaanse, Italiaanse en Duitse nummers eens samen te vatten op een schijfje.

'Message Understood' verschijnt in september 1965 en is haar vijfde top tien-hit op rij. Het bereikt in Engeland de zesde plek. Bij ons doet het helemaal niets. Sandie is in 2013 officieel met pensioen gegaan. 'Hello Angel' uit 1988 is haar meest recente album met origineel werk.

Het zilveren goud: 1998 deel XII

Zomaar opeens heb ik de juiste inspiratie te pakken en vind alle informatie over een 'mysterieuze' plek tussen Mossley en Stalybridge. Ik heb zelfs de foto klaar gezet voor 'Het zilveren geheugen' als ik zie dat ik een aflevering van 'Het zilveren goud' mag doen. Het is aanvankelijk het idee om één aflevering per maand te doen, maar ik wil het liefste de singles van 1998 binnen 2023 houden en dus doe ik twee afleveringen in november en december. Qua singles zit ik nog in oktober 1998. Of toch niet? Ik heb in Mossley de gewoonte om de datum te schrijven op de hoesjes en zo lees ik de datum van 7 november 1998 op een hoesje. Een ander vermeldt geen dag maar geeft eveneens november 1998 aan. Ik heb twee achtereenvolgende donderdagen bij hetzelfde winkeltje in Ashton singles gekocht. Ik heb aanvankelijk ook nog een andere single in de lijst voor oktober 1998 maar deze heb ik pas in 2006 gekocht. Qua verhaaltje gaan we vanavond uit wandelen. Niet alleen want Sadie mag tegen wil en dank mee. Trek de loopschoenen maar aan want het wordt een stevig bochtje. Als zelfs Sadie moe is dan moet het een heel eind zijn geweest?

De eerste weken van de depressie krijg ik vrijaf maar na verloop van tijd wordt van me verwacht dat ik wat hand- en spandiensten ga verrichten. Natuurlijk met de nodige rust erbij want ik ben aan de Prozac begonnen. Voor wie niet bekend is met het middel: De eerste maand merk je nog weinig van de effecten van Prozac in positieve zin. Het is de eerste week vooral uitputtend. Na een paar uurtjes zolder leegmaken, kun je me opvegen en moet ik eerst weer even rust pakken. Ik heb iets gelezen in het plaatselijke sufferdje over een 'fancy fair' in een nabijgelegen dorp tussen Mossley en Manchester. Dat is wel een leuke wandeling en dus trek ik warme kleren aan en ga naar buiten. Uiteraard mag Sadie ook mee en deze is danig teleurgesteld als we niet naar het veld gaan waar ze als een bezetene haar energie eruit kan rennen. Nee, ze blijft keurig aan de riem. Ik denk dat ik deze dag voor het eerst mijn nieuwe winterjas aan heb. We doen met de Emmaus ook aan boedelruimingen en vaak is het niet veel soeps. Er is recent iemand zeer plotseling overleden die vrij jong is en nog midden in het leven staat. Zijn cd-collectie bevat enkele albums die net een paar maanden geleden zijn uitgebracht. Natuurlijk is het ook een voetballiefhebber en zo heeft hij een jas gekocht voor de winter: Een zogenaamde trainers-jas van het sportmerk Umbro. Het is een iets langer model en heerlijk warm. Ik mag hem proberen en hij past prima. De kaartjes hangen er nog in.

Ik weet niet meer precies het dorp te herinneren. Eerder vanavond heb ik een kaartje gezien waaruit blijkt dat mijn geografische kennis wederom te wensen overlaat. Ik zou kunnen zeggen dat het iets ten noorden van Stalybridge ligt, maar dat kan ook net zo goed iets ten zuiden of iets ten westen zijn. Ik word al dronken als ik naar de plattegrond kijk. Het is een fikse wandeling maar vooruit... het is op zichzelf geen slecht weer voor november. Sadie moet even buiten wachten bij de 'fancy fair' en, gelukkig voor haar, is het niet een markt zoals ik die in Nederland ken. Niks geen tweedehands 'rommel'. Ik heb wel iets gekocht maar kan niet meer herinneren wat het is geweest. Nu naar huis? Nee, natuurlijk niet! Ik ben in de buurt van The Pennines en natuurlijk wil ik iets de hoogte in. Toch valt dat nog niet mee. Ik heb pas de weg omhoog gevonden als het iets begint te schemeren. Ik krui het pad omhoog en ik kan Sadie horen protesteren. En dan opeens... we zijn er bijna... gaat Sadie zitten en laat zich niet vooruit branden. 'Kom op nou Sadie, nog een klein stukje'. Sadie weigert in alle talen. Ik probeer het nog eens. Een stukje terugwandelen en dan opeens omdraaien. Nee, dan zit ze alweer. 'We gaan nu naar huis, Gerrit', zeggen haar ogen.

Ietwat teleurgesteld loop ik de heuvel af. We passeren halverwege een off-licence waar ik een fles wijn koop en koekjes. De terugweg is moeizaam. Een fles wijn is misschien teveel van het goede? Het draagt niet lekker mee en het is iedere keer een gehannes met de kurk. Hij moet leeg voordat we bij de Longlands Mill zijn want alcohol op het terrein is uit den boze. Halverwege Micklehurst neem ik de laatste teugen en ben dan wel goed teut. Sadie krijgt dan een koekje en de acceptatie ervan wordt alsmaar stroever. Haar ogen staan zwart. Ze is niet blij. Dat is ze wel als we na uren en vele kilometers terug komen op Longlands Mill. Ik geloof dat ze die zondag er niet uit is geweest. Of het moet haar haastigste toiletbehoefte zijn geweest in haar hondenleven.

In 1999 bezoek ik nog eens solistisch de plek. Niet veel verderop is een afgrond. Dank je wel, Sadie!

3147 Reveille Rock - Johnny & The Hurricanes (UK, London, 1959)
3148 Jet Airliner - The Steve Miller Band (UK, Mercury, 1977)
3149 Together - P.J. Proby (UK, Decca, 1964)
3150 Hey Little Girl - Del Shannon (UK, London, 1962)
3151 Girl Don't Come - Sandie Shaw (UK, Pye, 1964)
3152 Each And Every Day - Thee (UK, Decca, 1965)

Sandie Shaw heb ik achteraf gezien in december 1998 gekocht. Het is dan de tweede keer want mijn eerste exemplaar koop ik in augustus 1994 in Maastricht, maar laat deze (met een aantal andere singles) liggen in een café. Bij Del Shannon twijfel ik ook een beetje, maar vooruit maar. Thee zie ik in eerste instantie aan voor Them. 'Each And Every Day' is echter een nummer van Jagger en Richards dat exclusief voor de groep is geschreven. De plaat wordt desondanks geen hit en is in de jaren negentig al een gezocht item. Het staat dan voor 25 pond in de catalogus. Op Discogs is ooit 23 euro betaald voor een verrot exemplaar en is ruim 80 euro tegenwoordig het maximum. De mijne is verre van nieuwstaat en is uiteraard ook helemaal niet te koop!

Singles round-up: november 3

Op vrijdag komt het vaak niet van publiceren en bovendien wil ik de platen vóór zaterdag beluisteren. Ik gooi er dus meteen een aflevering achteraan en neem morgenavond vrij. In de inleiding van de vorige 'Singles round-up' heb ik de heenweg doorgenomen. Ik ben even na half vijf klaar bij de inbrengwinkel en besluit maar weer op de fiets te stappen. Gewoon rechttoe rechtaan over Brunsting en zo richting Lheebroek. Dat is het plan. Even voor Lheebroek ga je dan over een brug en deze zijn ze aan het repareren. Ik moet dus een stukje om? Nou ja, ik fiets een klein stukje om. Het is een weg waar ik aardig goed bekend ben en het gaat richting Eemster. Dan moet ik kiezen. Ga ik hier rechts of links. In tegenstelling tot komende woensdag kies ik vandaag voor links en dat is inderdaad de juiste weg richting Dwingeloo. In Dwingeloo haal ik boodschappen bij de Albert Heijn en fiets binnendoor naar Wittelterbrug. Daar steek ik de Rijksweg over en volg de parallel naar Uffelte. Verder rechtdoor vanaf Wittelterbrug is even geen optie. De brug aan onze kant is net terug geplaatst, de andere brug is nu in groot onderhoud en dus moet ik, hoe dan ook, een stuk om fietsen als ik aan deze kant van de vaart blijf. Ik ben klokslag half zeven thuis en dat vind ik best knap. Twee uren inclusief omfietsen en winkelbezoek in Dwingeloo. De heenweg heb ik het ietsje vlotter gedaan.

* Pet Shop Boys- Heart (EEG, Parlophone, 1987)
Afgelopen week was ik even in een nostalgische bui en ben op het internet gaan struinen op zoek naar foto's uit het verleden. Daarbij ben ik de foto tegengekomen van mijn schoolklas in het examenjaar 1991. Ik ga mezelf binnenkort even uitknippen en uitvergroten voor een 'throwback' op Soul-xotica. Misschien voel ik ook nog wel de behoefte om de lange darm ruim dertig jaar later nog eens vermanend toe te spreken. Het heeft schijnbaar ook zijn weerslag op het kopen van de plaatjes. Pet Shop Boys hoort eveneens bij mijn middelbare schooltijd. Ik koop geregeld singles van Pet Shop Boys maar laat ze soms ook liggen. Misschien is dit een maand geleden het geval geweest bij 'Heart' maar het is nu meer dan welkom!

* Raydio- Is This A Love Thing (NL, Arista, 1978)
Het is onbedoeld een Arista-special geworden dankzij Brecker Brothers, Exposé en nu Raydio. In de chronologische volgorde zit 'Is This A Love Thing' tussen 'Jack And Jill' en 'You Can't Change That In'. Het zit dichterbij 'Jack And Jill' en is op zichzelf best aardig maar niet voor de Blauwe Bak. 'Let's Go All The Way' op de keerzijde is een ballade en dat vind ik op ene of andere manier wel aardig voor de Blauwe Bak. Ik moet toegeven dat ik ooit wel kritischer ben geweest bij de Blauwe Bak, maar vooruit... hij mag erin!

* Vicki Sue Robinson- Never Gonna Let You Go (NL, RCA Victor, 1976)
Misschien vergis ik me? Iets zegt me dat mijn oude 'Never Gonna Let You Go' niet in de beste staat is en deze oogt een stuk vriendelijker en is slechts vijftig cent. Het mag in de Blauwe Bak zodat de oude in de Gele Bak gaat.

* Rockaway Boulevard- Boogie Man (NL, Philips, 1977)
'Love Experience' staat al in de Blauwe Bak. 'Boogie Man' mag daarbij. Hier is 'I Call It Gettin' Down' de kant van mijn keuze.

* The Sherman Brothers- Livin' For The Night (NL, Casablanca, 1984)
Rockaway Boulevard wel in de Blauwe Bak, The Sherman Brothers ditmaal niet. Het heeft iets Kool & The Gang-achtigs in het refrein dat me enorm tegen staat in dit nummer. Net even iets té poppy voor de Blauwe Bak.

* Frank Sinatra- Say Hello (US, Reprise, 1981)
Vooruit! Hij is maar vijftig cent. Een maand geleden is dat teveel en dit keer wil ik hem wel mee hebben. En? Is het bevallen? Nee, want de plaat heeft een 'edge lift' dat maakt dat het blijft overslaan voor een minuut. Voor de rest is het ook pure vulling voor de Gele Bak.

* Sonny- La Belle France (NL, Transatlantic, 1976)
De platenmaatschappij heeft nog haastig de naam Sonny Worthing gekrabbeld op het hoesje voordat Sonny Bono in actie kan komen. Muzikaal is het George Baker Selection maar dan met een autochtone Brit op de leadzang.

* The Nick Straker Band- You Know I Like It (NL, Injection, 1983)
Straker is in de jaren zeventig betrokken bij de oprichting van de reggae-formatie Matumbi maar ontwikkelt zich solo meer en meer als een disco-artiest. 'You Know I Like It' heeft het ongetwijfeld goed gedaan op de dansvloer zonder dat iemand zich nu heeft gerealiseerd op welke plaat ze stonden te swingen. Het is nogal kleurloos.

* Timmy T.- One More Try (Duitsland, Pump, 1991)
Ik hoef in 1991 niet mijn vinger in mijn keel te stoppen om hiervan te kotsen. Net zoals de schoolfoto uit 1991 is dit ook een plaatje dat ruim dertig jaar zó nostalgisch is dat het spontaan leuk begint te worden. Menigeen zal op dit plaatje hebben geschuifeld met een liefje in de armen, zelf heb ik die fase overgeslagen. Het zou me niets verbazen als het in de 'Eindstreep' komt?

* Ruby Turner & Jonathan Butler- If You're Ready (NL, Jive, 1986)
Ruby Turner is bijna haar hele leven al bezig met het upgraden van soul-klassiekers uit de jaren zestig en zeventig. In 1986 wordt ze bijgestaan door Billy Ocean (als producent) en zanger-gitarist Jonathan Butler voor een typische midden jaren tachtig-uitvoering van The Staple Singers' 'If You're Ready (Come Go With Me)'. Dat zit wel snor, ook al acht ik het té minimaal voor de Blauwe Bak. Op de keerzijde is het Ruby in haar eentje met een andere producent in 'Won't Cry No More'. Maar... het is mij té poppy voor de Blauwe Bak.

Twintig platen op één avond is wellicht een beetje veel van het goede, vandaar dat ik het her en der een beetje heb afgeraffeld.

Singles round-up: november 2

Geen 'Diagonaal zeven letters' maar wel een 'Singles round-up'. Betekent dit dat de fietstocht niet is doorgegaan? Nee hoor, ik heb heerlijk gefietst! Alleen denk ik dat ik in de inleiding van twee afleveringen 'Singles round-up' het verhaal weet te vertellen. Beilen is natuurlijk ook niet de wereld uit. De heenweg wil ik proberen dezelfde route te vinden als van de eerste fietsdag in de vakantie van 2022. Ik wil weer over de heide naar Beilen. Het vergt wat werk maar ik denk dat ik het nu heb gevonden. Bovendien krijg ik antwoord op een mysterie. Ik ben hier eveneens de snelweg overgestoken op de eerste dag van de vakantie in Sleen in 2016. Toen was het onderdeel van een misvatting. Ik denk namelijk dat ik van Lhee naar Spier parallel aan de autoweg kan fietsen en dat is niet zo. Rechts van de autoweg zwaai je linksaf richting Pesse. Als je de weg oversteekt kun je alleen maar naar Lheebroek. Welnu, ik ben nu naar Lheebroek gefietst en daar het viaduct over. Van de heide is natuurlijk niet meer zoveel over maar het fietst een stuk aangenamer dan parallel aan de snelweg. De boodschapjes bij de Action heb ik niet kunnen vinden, dus toch nog maar eens naar Meppel. De kringloop valt vies tegen qua singles en ik ben blij dat ik dit een paar weken geleden niet helemaal ben gelopen! Tot slot kijk ik nog even bij de inbrengwinkel waar ik vorige maand flink boodschappen heb gedaan. Dat levert twintig singles op die ik in twee delen ga serveren.

* Andy Anderson- Sally (Frankrijk, RCA Victor, 1978)
De inbrengwinkel heeft twee kramen met singles. De eerste biedt ze voor vijftig cent per stuk aan en deze heeft ze niet aangevuld. De ander vraagt een euro per stuk en heeft twee volle bananendozen waar ik de vorige keer een heleboel heb meegenomen. Hier liggen opeens losse platen bovenop en aan de hand van Joe & Eddie kan ik concluderen dat deze ze heeft aangevuld. Enfin, ik neem niet de tijd om opnieuw door de bananendozen te gaan. Volgende maand maar weer! Ik haal de meeste uit de vijftig cent en kijk de losse singles van een euro door. Er zitten een paar upgrades tussen. Andy ziet er heel erg clichématig uit op het hoesje maar voor vijftig cent mag ik hem proeven. Het klinkt gelikt als een Frank Farian-productie en hoewel het een aantrekkelijk arrangement heeft, zie ik geen tweede Marboo in. De b-kant is iets meer ingetogen en ik denk dat ik 'Doing It To Me' een plekje in de Blauwe Bak gun. Gewoon een jaartje proberen en dan opnieuw besluiten.

* The Brecker Brothers- East River (NL, Arista, 1978)
Hier kan ik kort over zijn. Ik heb de Engelse persing al maar kan vandaag de Nederlandse met fotohoes niet laten liggen voor vijftig cent. Voor de goede orde: Deze is een maand extra in Beilen gebleven. Ik ben nooit heel erg kapot geweest van 'East River' en dus achtte ik in eerste instantie de Engelse persing als ruim voldoende.

* Brotherhood Of Man- Lady (NL, Pye, 1974)
Fijn om deze eens te hebben! Ook ik associeer Brotherhood Of Man voornamelijk met 'Save Your Kisses For Me' en ander springerig werk uit de late jaren zeventig. 'Lady' is een stuk dramatischer met bijna een Hot Chocolate-achtige productie.

* Caledonia- One Of The Poorest People (NL, Ariola, 1977)
Een maand geleden hou ik hem ook al in de handen. 'One Of The Poorest People' ken ik alleen uit het 'Hitdossier' omdat het in 1977 in de vaderlandse Tipparade heeft gestaan. Nu bestudeer ik het label en zie dat alleen maar Engelse namen worden vermeld. Wat mag dit dan wel niet zijn? Welnu, Engelse softrock waarbij de leden allemaal een veelvoud aan instrumenten kunnen bespelen hetgeen een 'rijk' geluid oplevert. En het is zelfs erg goed. Voor vijftig cent ga ik niet klagen maar kan nu al een upgrade gebruiken.

* Phil Collins- Something Happened On The Way To Heaven (Duitsland, WEA, 1990)
Ik heb altijd al gemengde gevoelens gehad bij Phil Collins. Zijn stem hóórt bij Genesis en kan daarmee mijn goedkeuring wegdragen. Solo vind ik het meeste werk slaapverwekkend. Maar toch... als je kijkt naar 'But Seriously' en je laat het afschuwelijke (persoonlijke mening!) 'Another Day In Paradise' weg, dan zijn de overige singles best te pruimen. Toch gaat het hem niet worden met deze single. Ik zie dat er twee hele diepe krassen in het intro zitten. Alsof de plaat klem heeft gezeten tussen de scharnieren van een platenkoffer. Het gaat dus meteen een vraag om een upgrade worden. Enfin, dat hoeft niet van vandaag op morgen want die kom ik vanzelf tegen. Het nummer bevalt me al ruim dertig jaar enorm goed, om de recensie even af te maken.

* Rita Coolidge- All Time High (NL, A&M, 1983)
'Ach, die komen we nog wel eens tegen met fotohoes', is mijn gedachte als ik een maand geleden deze single door de vingers laat glippen. Vijftig cent en even snel 'shoppen' zijn vandaag de redenen om de plaat toch mee te nemen. De single brengt me meer vreugde dan dat ik bij het opzetten ervan had kunnen vermoeden.

* Exposé- What You Don't Know (Duitsland, Arista, 1989)
Je kan me bij wijze van spreken midden in de nacht wakker maken voor 'When I Looked At Him' van Exposé. Een plaatje dat je vast niet meer op de radio hoort, maar dat eind 1989 alom is in huize Louwsma. Als ik de single in 2004 op de kop tik, is het meteen één van de spaarzame jaren tachtig-platen die me met enig plezier doet terug denken aan dat decennium. Ik moet bekennen dat 'What You Don't Know' me geheel is ontgaan. Het is niet slecht en best leuk voor een zondagavond.

* Joe & Eddie- Swing Down, Chariot (Australië, Vocalion, 1964)
Het is maar een woord op een etiket maar ik weet 200 procent zeker dat ik deze plaat een maand geleden zou hebben meegenomen. Het Vocalion-label associeer ik in eerste instantie met leuke soul. De plaat is echter origineel uitgebracht op GNP Crescendo en dat brengt eveneens de platen uit van de garagerockband The Seeds (van 'Pushin' Too Hard'). In Amerika zijn beide kanten afzonderlijk uitgebracht als singles en via 45cat heb ik al vernomen dat het jolige folk is. Niet helemaal waar want het blijkt gospel. 'Swing Down Chariot' is een variatie op 'Swing Low Sweet Chariot' en 'Children Go' op de keerzijde ken ik als 'Born In Bethlehem' door The Staple Singers. Toch is het té folky of poppy voor de Blauwe Bak. O ja, het hoesje lijkt niet origineel te zijn maar is minstens zo interessant. C.B.S. Coronet Records is het merk en het het is een dun plastic zakje welke aan één stuk is met de plastic buitenhoes en de tekst en afbeelding is gedrukt op het binnenhoesje.

* Liberation Of Man- Love Is Under Control (NL, CNR, 1976)
Sinds een paar weken weet ik dat 'Dance With Me' uit 1977 een zeer gewild item is in de Engelse soul-scene. Ook de Nederlanders hebben daar lucht van gekregen waardoor je zelfs op Marktplaats de plaat niet onder de honderd euro kan krijgen. Natuurlijk zou ik het plaatje graag in de koffers willen hebben, alleen... De recensent in mij zegt dat ik een beoordeling moet hebben en deze zegt dat ik de plaat zélf nogal 'ruk' vind. Gelukkig is dit geen krant want dan moest ik een synoniem vinden voor 'ruk'. 'Dance With Me' is dezelfde categorie als 'Nine Times' van The Moments, er zijn drommen die ermee weg lopen maar het doet mij niks. 'Love Is Under Control' is daarentegen een erg leuk plaatje dat ik wel een plekje in de Blauwe Bak gun maar ook hier zou ik geen vijftig euro voor geven. Voor de goede orde: Het is alleen 'Dance With Me' welke méér waard is dan een euro.

* Gilbert O'Sullivan- I Wish I Could Cry (NL, Columbia, 1971)
Dit hoesje is werkelijk in nieuwstaat en dat is vrij uitzonderlijk met EMI-hoesjes uit deze tijd. Het zijn eigenlijk twee nummers uit de jaren 1968 en 1969. Een kleine upgrade qua hoesje dus maar ik heb hem nu dubbel.

Honderd achteruit: The Bob Seger System

Volgende week ga ik het 5000e bericht publiceren op Soul-xotica. Ik heb het afgelopen weekend eigenlijk al besloten niets speciaals te doen in de aanloop naar dit lustrum. Verder heb ik nog een plan voor morgen. Maar eens kijken of dat ervan komt en dat het één of meerdere berichten gaat opleveren. Ja, het heeft ook iets met singles te maken. Ik moet hoognodig eens naar de Action toe voor wat boodschapjes. Omdat Steenwijk het momenteel druk heeft met een mailing ben ik ook komende vrijdag aldaar. Meppel heeft een Action maar daar kom ik voorlopig even niet. Nu heeft Beilen ook een Action en bovendien wil ik nog altijd eens bij die andere kringloopwinkel kijken. Het weer is niet onaardig morgen en dus denk ik aan een fietstochtje naar Beilen en terug. Dat kan zomaar weer een paar afleveringen van de 'Singles round-up' opleveren? Vanavond vervolg ik de reis langs de platen uit de Gele Bak Top 100 van vorig jaar en kom uit bij de nummer 61. Ik heb de single in de Amerikaanse persing maar vind deze Nederlandse persing ook wel exotisch. 'Ramblin' Gamblin' Man' van Bob Seger System is vanavond het onderwerp van gesprek.

Robert Clark Seger is de volledige naam van Bob. Hij komt op 6 mei 1945 ter wereld in Detroit. Als vijfjarige vertrekt hij met zijn gezin naar Ann Arbor. Vader Stewart Seger heeft een goede baan bij autofabrikant Ford en speelt verschillende muziekinstrumenten. Toch staat het Seger-echtpaar bekend in de buurt als degene die midden in de nacht een oorverdovende ruzie hebben. Als Bob elf jaar oud is, verlaat vader het huis en trekt naar Californië. Het stort moeder en kinderen in de armoede en dat is een grote stap vanuit de middenklasse positie van zijn vader. Little Richard is de eerste artiest die Bob weet te betoveren en op  de voet gevolgd door Elvis. Hij koopt 'Come Go With Me' van The Del-Vikings als zijn eerste plaatje. Bob formeert in 1961 een band in Detroit genaamd The Decibels. Seger bespeelt gitaar, piano en toetsen en is tevens de leadzanger. The Decibels neemt een nummer op in de studio van Del Shannon en 'The Lonely One' is in 1961 eenmalig te horen op een radiostation in Ann Arbor. Zestig jaar later zal het nummer een tweede en derde keer zijn te horen als een exemplaar van de unieke acetaat is opgedoken. The Decibels is geen lang leven beschoren en Seger voegt zich daarna bij de bestaande band The Town Criers. Deze band speelt voornamelijk covers en Seger verplaatst zich van de rock & roll naar de rauwe rhythm & blues van James Brown en vanzelfsprekend The British Invasion onder leiding van The Beatles.

In 1965 gaat Seger werken met Doug Brown & The Omens. En zo vraag ik mezelf stiekem af of dit dezelfde Doug Brown is als van Doug Brown & The Ones. Dat vertelt de geschiedenis niet. Seger is te horen op een parodie van Barry Sadler's 'The Ballad Of The Green Berets'. In hun uitvoering is het 'Yellow Berets' en gaat het over dienstweigeraars. Sadler en zijn platenmaatschappij dreigen met een rechtszaak en de plaat gaat op de plank. In deze tijd schrijft Seger ook het nummer 'East Side Story' voor The Underdogs dat desondanks geen hit wordt. Dan besluit hij zelf een poging te wagen met het nummer. Als Bob Seger & The Last Heard verschijnt de single in januari 1966 op het Hideout-label. Het verkoopt vijftigduizend exemplaren in de omgeving van Detroit en dat is reden voor Cameo Parkway om de groep een contract aan te bieden. 'Heavy Music' uit 1967 verkoopt zelfs ietsje beter! Cameo-Parkway gaat kort daarna kapot en dus moet Seger weer op zoek naar een nieuw label.

Capitol is de volgende en dat verandert de naam in The Bob Seger System. De eerste single heet '2+2=?', een anti-oorlogsnummer met een radicale andere kijk op oorlog dan een paar jaar eerder met 'The Ballad Of The Yellow Berets'. De single scoort goed bij de lokale radiostations en bereikt nummer 79 in de Canadese hitparade. In Amerika zal het echter niet de hitparade bereiken. Daarna volgt 'Ramblin' Gamblin' Man' en dat is een schot in de roos. De single bereikt een zeventiende plek in de Billboard. Het is ook de eerste opname voor Glenn Frey, later in The Eagles. Frey speelt gitaar en doet achtergrondzang. Het album 'Ramblin' Gamblin' Man' is eveneens een redelijk verkoopsucces in Amerika maar daarna wordt het lastig voor Seger om de aandacht vast te houden.

De eerste helft van de jaren zeventig is het vallen en opstaan voor Seger. Hij probeert het solo in 1971 met een album, maar werkt het liefste met een band. Hij sluit zich aan bij Teegarden & Van Winkle. Dat duo heeft in 1970 een hit gehad met 'God, Love & Rock And Roll'. Seger neemt een elpee op met het duo. Toch kan hij zijn draai niet goed vinden en dat verandert pas als hij in 1974 The Silver Bullet Band opricht. De jaren 1977 tot en met 1981 zijn vette jaren voor Seger. Dat verhaal bewaar ik nog graag eens voor een volgende keer. Seger zet op 1 november 2019 een punt achter zijn muzikale loopbaan. Drie weken geleden, op 22 oktober 2023, heeft hij eenmalig opgetreden tijdens de Country Music Hall Of Fame in Nashville maar verder geniet Seger van zijn welverdiende oude dag.

Week Spot: Les Imprimés

De tijd vliegt! Als ik de foto plaats voor de 'Singles round-up' zie ik dat ik een maand eerder het 'Enkeltje retour' heb gepubliceerd. Het enkeltje heeft me twee weken lopen plagen. Voornamelijk op de achtergrond. Als ik dit schrijf heb ik voor het eerst in een maand weer mijn lage sportschoenen aan en dat is vooral omdat de kisten staan te drogen na de regenval van vanmiddag. Het is voor het eerst in een maand dat ik het weer aandurf. De afgelopen weken heeft de Week Spot steeds in het teken gestaan van iets en nu mag ik weer zelf een keuze maken. Dat valt niet mee! Omdat ik afgelopen week een jaren zestig-plaatje heb gehad, sla ik de favoriet uit 1969 even over en ga weer voor iets uit de legendarische zomer van 2023. Dat komt vooral doordat ik de recente platen bekijk in de lijst en ook de vier van Juno die nog onderweg zijn. Daar zit een plaatje bij dat is Morten Martens heeft geremixt. Ik ga vanavond echter voor de prachtige single van afgelopen juli van zijn kersverse album 'Reverie'. 'Falling Away' van Les Imprimés mag deze week de Week Spot zijn.

Morten Martens is een muzikant en producent uit het Noorse Kristiansand. Hij is al vanaf 2005 bezig in de muziek maar heeft desondanks afgelopen zomer zijn debuutalbum uitgebracht. 'Réverie' is onder de naam Les Imprimés en hij wordt door bevriende muzikanten uit de brand geholpen. Zo is op 'Falling Away' de stem te horen van Charlotte Amalie Andersen. Morten is een multi-instrumentalist. Even een lijstje met instrumenten die hij gebruikt op het album? Komt die dan: Zang, drums, percussie, basgitaar, elektrische gitaar, akoestische gitaar, elektrische sitar, orgel, piano, elektrische Rhodes-piano, clavinet, mellotron, klokkenspel, vibrafoon, synthesizer en fluit. Op 'Falling Away' maakt hij gebruik van drummer Gunnar Saefer. Album en single zijn uitgebracht bij het Amerikaanse Big Crown dat sinds jaar en dag hoogstaande nieuwe soul en funk op de markt brengt. Ik ken het label dankzij Lady Wray en de eerder genoemde Les Imprimés-remix is dan ook van deze Lady Wray.

'Falling Away' zit in dezelfde hoek als Kelly Finnegan en zijn Monophonics. Hoewel het album op Discogs 'indie rock' wordt genoemd, is het in feite psychedelische soul. Denk dan aan de Eugene Record-producties uit de vroege jaren zeventig. 'Falling Away' blijft echter geheel verschoond van de technische foefjes in de studio en is gewoon een heerlijk sweet soul-achtig nummer met dezelfde jaren zeventig-roots. Het is één van de singles die mijn zomer heeft gemaakt, ook al moet ik erbij zeggen dat mijn zomer pas in september is begonnen.

Singles round-up: november 1

Stilte na de storm? Nee, ik heb het even niet over het weer maar meer over de 'Singles round-ups' na twee drukke maanden. Ja, het lijkt een rustige maand te worden. Ik heb besloten pas volgende maand weer een deel af te rekenen bij Mark en die platen hoeven dus niet mee voor de Blauwe Bak Top 100. Verder wacht ik met smart op een aantal pakketten die buitensporig lang onderweg zijn. Eentje komt uit Spanje en het lijkt erop alsof Sinterklaas hem zelf komt bezorgen. Dat pakketje is al bijna twee weken onderweg. Verder heb ik maar een nieuwe Trambeat besteld want de andere lijkt niet meer te komen. In deze aflevering vinden we één single die jullie zouden moeten kennen van de 'Eindstreep'. De overige vier zijn afgelopen zaterdag binnengekomen en ik heb het kwartet in 'Do The 45' gedraaid. Ik verwacht dan nog vier uit Spanje, vier van Juno en nog wat losse titels. Vanavond eentje op Izipho Soul en vier op Epsilon. Hoewel het splinternieuwe platen zijn, gaan we muzikaal naar de jaren zeventig.

* Alvarez- I Can't Make It (UK, Izipho Soul, 1977, re: 2023)
Ja, ik hou hetzelfde concept aan maar zowel Alvarez als een aantal andere titels zijn nooit eerder uitgebracht. Jesus Alvarez is de naam. Hoewel niemand de naam kent, kent wel iedereen zijn stem. Hij heeft in ons land bijvoorbeeld een vette nummer 1-hit gehad in 1975. Jesus Alvarez is namelijk de mannelijke stem op 'Shame Shame Shame' van Shirley & Company. In 1977 mag Alvarez een elpee opnemen maar helaas blijft het bij één proefpersing. De huidige eigenaar van dit unicum verleent echter zijn medewerking aan de totstandkoming van deze single. Het is de vraag waarom deze op de plank is blijven liggen want afgaande op 'I Can't Make It' is dit gewoon hitmateriaal in 1977. Het is aan beide kanten lekkere vlotte disco waarbij de a-kant in de verte doet denken aan The Trammps en 'I Can't Stop Loving You' een zangstijl heeft die iets weg heeft van Stevie Wonder. Op beide kanten een winnaar!

* Mantis- Love Was Born For Me (UK, Epsilon, 1976, re: 2023)
Ik moet het Yann nog altijd vragen. Wat is er gebeurd met EPS 025 en EPS 026? Als hij 027 en 028 aanbiedt, ontdek ik dat ik een bundel achterop schema ben. De vorige twee zijn EPS 023 en 024. Die andere twee lijken te missen in de catalogus? Ik zeg uit mijn hoofd dat de andere Mantis in mijn collectie ook op Epsilon is en dat is een nieuwe opname van 2021. Hier is dan een single met twee niet eerder uitgebrachte opnames van dezelfde band. 'Love Was Born For Me' heeft een prettige herinnering van zaterdagavond en dus kijk ik er naar uit om de plaat nog eens te draaien. Er zit een flinke ruis over het nummer en samen met het mono-geluid en de futuristische synthesizer geeft dit dezelfde atmosfeer als The Other Brothers. Yann heeft bij de restauratie van de tapes in het bijzonder de zang eruit gelicht en op verschillende sporen gezet. Muzikaal en qua groove klinkt het een beetje zwakjes. Maar dan heb ik het over de techniek, het nummer is om de vingers bij af te likken. Op de flip staat 'Do We Have A Love' dat eveneens nooit eerder het vinyl heeft gezien. Het is een prachtige ballade en voordat de drums invallen klinkt deze kant minder gruizig. Het geeft dit nummer juist meer atmosfeer. Het is appels met peren, maar ook deze kant zet me in lichterlaaie. Ik reken het tot de 'double-siders'.

* Rhythm Machine- Put A Smile On Time (UK, Epsilon, 1976, re: 2023)
De Epsilon-singles zijn in volgorde van catalogusnummers. EPS 024 biedt twee opnames van een groep uit Indianapolis. Deze single is in 1977 uitgegeven op het lokale Lulu-label met een andere b-kant. In de refreintjes zit een Earth Wind & Fire-vibe. Niet voor te stellen dat ik deze twee singles bijna had gemist. Ze zijn volgens mij in juni uitgebracht. 'Can't Do Without You' is in ieder geval, zoals het lijkt, niet als single uitgebracht. Intussen heb ik nog wel even geluisterd naar 'The Kick', de 'grootste hit' van Rhythm Machine. 'The Kick' is heel erg funky en op deze single overheerst de soul. Minder Earth Wind & Fire hier maar wel zeer prettige soul gemaakt met hoofd, handen en de ziel.

* The Essence Of Life- You're An Angel (UK, Epsilon, 1973, re: 2023)
Deze groep uit Charlotte in North Carolina maakt één single voor het Sir Ran Rap-label in 1973. Naar verluid heet het label oorspronkelijk Saran Wrap en is de nieuwe naam een creatie van de externe gast die het label heeft ontworpen. Opeens duikelen we van de funky disco in de sweet soul van de vroege jaren zeventig. Of wellicht is het meer 'lowrider' dan sweet soul. Het is in ieder geval mierzoet en klinkt zoals het is: Een zeer obscure single. De b-kant is dezelfde als in 1973 en heet 'Walking In My Shadow'. Dat is meer upbeat maar klinkt erg beroerd. Het is duidelijk dat de originele single hier nogal wat 'groove wear' heeft opgelopen. Ik hou het dan maar bij het schitterende 'You're An Angel'. Ik heb omstreeks 2018 en 2019 me nog wel eens laten verleiden tot 'low rider'-materiaal maar ga uiteindelijk toch voor de Carib.

* Ray Williams & The Majortones- Girl (UK, Epsilon, 198?, re: 2023)
Ray Williams & The Majortones hebben al eerder een single gehad bij Epsilon (EPS 009) maar voor de opname van 'Girl' vraagt Yann aan Ray om terug de studio in te gaan om de zang opnieuw op te nemen. Ray doet het met alle liefde. Grappig... in de show noem ik hem per ongeluk Major Williams en dat komt me wel bekend voor. Naar het schijnt noemt Ray zich ook Major Williams in de vroege jaren tachtig. Hij heeft in 1982 een single gemaakt en dus schat ik jaren tachtig, maar qua productie zou het ook uit 1977 kunnen zijn. Op de b-kant staat de instrumentale versie en dat is dus niet heel interessant. Ik kijk nu al stiekem uit naar de volgende twee releases van Epsilon. Yann heeft nog een duo beloofd voor het einde van het jaar!