Ik heb afgelopen zaterdag een aankondiging gedaan op de radio over deze zaterdag. Ik zou in het tweede uur van 'Do The 45' een special doen: 'Praise The 45'. Een uur met de beste en leukste gospel uit mijn koffertje. Ook met het oog op de zeven gospel-singles welke ieder moment in Uffelte kunnen arriveren. Toch blijkt nu dat ik dit weekend niet aanwezig ben om 'Do The 45' te doen en het weekend daarop heeft Wolfman Radio de jaarlijkse radio-marathon. 'Praise The 45' wordt dus voorlopig uitgesteld, maar de Week Spot blijft! Het is voorwaarde bij de Week Spot dat ik enige informatie heb over plaat en artiest en dat ik daarover een informatief verhaaltje kan schrijven. Dat gaat bij deze niet lukken. Omdat ik nog een paar gospel-Week Spots verwacht en er dan wellicht ook weinig info is, ga ik iets vertellen over mijn achtergrond en de huidige gospel-hobby. Intussen is 'Until The End' van Gary Moore & New Joy de Week Spot. De plaat komt naar alle waarschijnlijkheid uit de vroege jaren tachtig, maar heeft een geluid dat eveneens in de late jaren zeventig zou passen.
Om met de deur in huis te vallen: 'onze' Gary Moore is uiteraard niet de Ierse rock-gitarist die bij Thin Lizzy heeft gespeeld in in 1991 een wereldhit heeft met 'Still Got The Blues'. Gary en Moore zijn vrij algemeen voorkomende namen. Gary Moore & New Joy is een gekleurde Amerikaanse groep. Het plaatje is uitgebracht op het HSE-label uit Nashville, maar dan weten we niet of Moore vanuit een andere staat naar Tennessee is getrokken of zijn wieg in Nashville had staan. Het enige dat we hebben is deze single welke een groeiende schare volgelingen kent, maar niet altijd even prijsvast is. Ik zie dat iemand het heeft geprobeerd op Soul Source met een vraagprijs van 110 dollar. Op Discogs wordt-ie in nieuwstaat aangeboden voor veertig pond. Het plaatje kost mij vijfentwintig euro en dat is geen verkeerde prijs voor deze single in een uitstekende staat. Het styreen is sowieso erg besmettelijk. Ik neem de single over van een sympathieke Italiaanse dj die ik via Facebook heb leren kennen. Een man voor wie het niet strikt 'origineel' hoeft te zijn en ook een tijd zoet kan zijn met een bootleg of heruitgave. Als hij dan het origineel vindt, verkoopt hij de bootlegs. Zo kom ik in het bezit van zijn voormalige 'Stoney Face' van Vicki Nelson en ook 'Purple Haze' van Jimmy Jones & The King Cssuals. Die laatste biedt hij in juni aan met meerdere titels. Ik kies die, Gary Moore & New Joy en de novelty-'hit' 'The Impeachment Story' van Steel, Jake & Jeff uit. Moore is de duurste van het trio en Fabio heeft al spijt als de plaat net is betaald. ,,Dan koop ik hem binnenkort weer van jou", grapt hij. Ik moet hem teleurstellen... ik verkoop geen platen uit de Blauwe Bak. En bovendien kan ik me niet voorstellen dat ik ooit genoeg krijg van Gary Moore & New Joy. Het is een gospelfunk-dingetje dat met een andere mix als disco was geklassificeerd. Het is echter de basgitaar dat een prominente plaats heeft gekregen in de mix en dat maakt het nummer onweerstaanbaar. Er staat 'stereo' op het label, maar het heeft meer de schijn van een mono-opname.
Het is december 2013. Ik heb juist 'Do The 45' afgesloten als ik een telefoontje krijg van Kerwin. Of die langs kan komen? Hij heeft iets voor mij. Er is een cd naar De Buze gestuurd ter attentie van Gerrit. Ik heb al eens vaker post ontvangen op die manier, maar vaak is het niet voor me bestemd. In de organisatie van Stonehenge zit lange tijd een Gerrit en dus zijn de cd's, van deathmetal-bands, voor hem. Ditmaal is het duidelijk voor De Buze dat ik dé Gerrit moet zijn. Ik denk meteen aan Stonehenge-Gerrit als ik de inhoud bekijk: Een cd van een metalband. Toch heeft Sinterklaas een gedichtje geschreven waaruit blijkt dat het toch écht voor mij is. Het is een cd van de voortzetting van Horrible Dying, de deathmetal-band waar ik in 1994-95 deel vanuit maak. Soul-xotica en de verhalen uit februari 2012 worden eveneens aangehaald. Een zeer aangename verrassing. Toch herinnert deze dag ook aan iets anders... Ik ben weken ervoor abonnee geworden op een Youtube-kanaal van iemand met een speciale interesse voor een obscure platenstudio in Hollywood. Hierdoor adviseert Youtube mij deze middag om eens te kijken bij een ander kanaal dat mij mogelijk zou interesseren. Dat kanaal heet 'Divine Chord Gospel Show'.
Gospelfunk! Ja, ik ben wel even in een bui om eens goed te lachen. Toch komt er weinig van deze activiteit terecht want mijn mond hangt meestal wijd open. ,,Hier moet ik méér van weten!", herhaal ik de woorden die ik in oktober 2011 in Keulen uitspreek. De eerste gospel-single arriveert in juli 2014 maar het is in 2015 dat ik de deuren wagenwijd open zet voor de gospel. Met de verwachte singles zit ik inmiddels op ruim vijftig 'serieuze' gospel-singles. Een paar dingen die ernstig op het randje zitten, maar in alle gevallen vrij obscuur of erg goed. Een black metal-liefhebber hoeft nimmer uit te leggen dat hij zelf geen kerken in brand zet, maar gospel-verzamelaars worden altijd gevraagd naar hun religieuze achtergrond. De meeste die ik ken, hangen niet de boodschap aan die vanaf de platen de wereld wordt ingeslingerd. Ik ben daar geen uitzondering op. Ik heb wel een besef van een God, maar kan me niet vereenzelvigen met de christelijke opvatting van deze God. Het 'Get down on your knees' dat ik in menig plaat hoor is voor mij ook aan dovemansoren gezegd.
Greg Belson noemt het de 'divine chord': Een muzieknoot welke uniek is voor de gospel. De noot die maakt dat je iets of iemand wilt prijzen. Waarmee je spontaan de dansvloer op springt, je armen in de lucht gooit en je overgeeft aan iets. De Heilige Geest, zou ik zelf zeggen. Wellicht dat in black metal ook zo'n noot zit welke vervreemdend doch erg fijn kan klinken voor een muziekliefhebber. Deze gaat evenmin met een pak lucifers naar de lokale kerk. Zelf bewonder ik de gospel voor de 'soul'. Een liefdesverhaal is vrij universeel, een getuigenis van Jezus is iets héél persoonlijks en dat hoor je terug in gospelplaten. Het staat dichter bij de 'soul' dan de ontmoeting met een mens van het andere geslacht. Bij een mogelijke latere gospel-Week Spot zal ik vertellen over mijn kerkelijke achtergrond en hoe ik daar tijdelijk 'los' van ben gekomen. Dat ik niet ben bekeerd, dat moge inmiddels duidelijk zijn? Het is en blijft de liefde voor muziek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten