Tjonge, ben ik even blij dat ik gisteravond niet meer ben gaan schrijven... Ik heb gisteravond de 'Mixed Bag'-show waargenomen voor een collega en na 2,5 uur geluisterd te hebben naar 'From The Catacombs' krijg ik geen letter meer op papier. Als ik kijk naar deze aflevering van 'Raddraaien'... Het eerste onderwerp ziet er goed uit. Ik weet uit mijn blote hoofd dat de groep al vaker aan bod is geweest, maar nog in de tijd dat ik de berichten schreef op de telefoon. Het onderwerp is Stretch en blijkt veel later nog eens in 'Raddraaien' te zijn geweest. Volgende vangst uit de derde reserve van de Blauwe Bak is 'Animal Love' van Primitive Man, maar daar is niks over te vinden. Driemaal? Ja, dit gaat lukken! 'Papa Was A Rollin' Stone' van The Temptations is nog niet eerder te gast geweest en maakt dus vandaag zijn opwachting in 'Raddraaien'.
Waar en wanneer? Dat hoef ik niet op te zoeken. Het is in april 2012 en het arriveert vlak voor mijn 37e verjaardag. Ik leer jaren ervoor de 12"-uitvoering van 'Papa Was A Rollin' Stone' kennen dat overigens gelijk is aan de album-versie. Toch is het de 12"-single waar ik de meeste belangstelling voor heb, alleen... zoek ik dan al bijna niet meer op 12"-formaat. In Nederland verschijnt het op de keerzijde van de maxi-single van 'Power' (1980), althans dat is de uitvoering zoals mijn tijdelijke Zwolse dj-'partner in crime' 2Takt in de koffers heeft staan. 'Papa Was A Rollin' Stone' is de 'In-A-Gadda-Da-Vida' onder de disco en soul. Moet je als dienstdoende dj een bezoekje brengen aan het toilet dan is dit de plaat om te draaien. Iedereen vindt hem 'fijn' en twaalf minuten Temptations of zeventien van Iron Butterfly geeft je ruimschoots de kans om te doen wat je moet doen. Of dat een snel bezoek met een ontspannend biertje is of het uitgebreide toiletbezoek. Net zoals de wc-rolhouder en de toiletborstel op het toilet hoort, moet een plaat van het kaliber 'Papa Was A Rollin' Stone' in de koffers van een dj staan. Ik blijf zoeken op 7"-formaat en leer begin 2012 Buydisorecords kennen. Dat heeft een voorraadje Engelse persingen van The Temptations en ik 'gok' op eentje. Jaren later zou ik een klacht hebben ingediend en kosteloos een vervangend exemplaar hebben gekregen, maar mijn single is bij ontvangst al een beetje stuk gedraaid. Ik verzoen me ermee, het is immers maar drie pond geweest, maar 'klant is koning' bij Rarenorthernsoul en dat betere exemplaar was me zonder meer toegestuurd. Misschien nog maar eens de Nederlandse met dit fraaie fotohoesje, maar dan opnieuw... het heeft absoluut geen haast!
Dat alle singles van The Temptations in de reserve-Blauwe Bak staan, laat het euvel zien. In de funky soul/crossover-hobby hebben ze meer recht van plek in de Blauwe Bak dan het jaren zestig-gestamp van The Supremes en dat is tevens de reden waarom deze in de reserve-Blauwe Bak zitten. The Supremes gaat een-voor-een terug naar de jaren zestig-bakken. Ik heb het dan over 'I Can't Get Next To You', 'Run Away Child, Running Wild', 'Take A Look Around' en 'Masterpiece' als de overige Temptations-singles, maar ze komen nauwelijks (meer) aan bod.
Waar helemaal niets is te vinden over Primitive Man, daar heeft de geschiedschrijving van The Temptations veel weg van het formaat telefoonboek. Telefoonboeken overschrijven kan altijd nog en dus schiet ik meteen door naar de vroege jaren zeventig. The Temptations is dan reeds jaren een gevestigde Motown-groep en heeft alleen in Nederland nog geen échte Top 40-hit gehad. Motown heeft even daarvoor enkele klappen gekregen. Holland-Dozier-Holland heeft Motown in de steek gelaten en het wordt ernstig duidelijk dat de oude aanpak niet meer aanslaat bij het publiek. Er wordt driftig geëxperimenteerd en zo ontstaat in 1969 vrij plotseling 'psychedelic soul'. Lange intro's, wah-wah-gitaren en orkesten die klinken alsof ze vanuit een ander universum spelen. Bij Motown werkt het vooral goed wanneer het tekstueel erg pessimistisch is over de toekomst van onze planeet. 'Ball Of Confusion' is zodoende een grote hit en 'Papa' stamt feitelijk uit dezelfde tijd. Het liedje wordt in 1971 geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong voor de band Undisputed Truth. De single verschijnt in 1972 maar doet vrijwel niets. Een jaar later werkt Whitfield 'Papa Was A Rollin' Stone' uit tot een suite van twaalf minuten en hiervoor wordt The Temptations benaderd. Dat Dennis Edwards kwaad is over de eerste zin van het nummer is een bekend broodje aap. Zijn vader is overleden op 3 oktober in plaats van 'the third of September'. Dennis wordt wel kwaad tijdens de opname maar dat is ten bate van iets anders.
Whitfield is een muzikale architect die precies voor ogen heeft hoe hij het wil hebben. Als Dennis Edwards té zoet en vrolijk klinkt, laat hij hem de partij enkele tientallen keren opnemen, steeds met kritieken als 'het kan nog ietsje anders of beter'. Edwards raakt op het laatst zo gefrustreerd dat zijn stem ietsje zakt en hij venijnig klinkt. Dan gaat bij Whitfield de duim omhoog. Zó wil hij het hebben. Toch zijn de leden niet gelukkig met Whitfield bij de opnames. De samenwerking wordt niet veel later verbroken en het steekt de groep nog altijd dat het merendeel van de twaalf minuten instrumentaal is. Toch gaat het voor velen, waaronder ook Temptations-leden, als de laatste ultieme Temptations-single de boeken in. De single bereikt bij ons een vijfde positie op de Top 40 en doet het twee plaatsen beter in de Top 30 van Hilversum 3. In Amerika is het een nummer 1 op de Billboard en 5 in de R&B. Dat het in Engeland slechts een 14e plek heeft bereikt, verbaast me dan weer.
Ik draai de single heel zelden en meestal als 'crowdpleaser'. Zelf geloof ik het wel na drie minuten intro en een vers, maar de luisteraars (en eerder de bezoekers van de optredens) zijn laaiend enthousiast wanneer dit plaatje wordt gedraaid. Die 'upgrade' komt vanzelf nog eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten